Żyć naprzód ebook

Katarzyna Anna Koziorowska

Żyć naprzód

Projektant okładkiRadosław Kamil Koziorowski

© Katarzyna Anna Koziorowska, 2023

© Radosław Kamil Koziorowski, projekt okładki, 2023

Tematyka wierszy zawartych w tomiku dotyczy dylematów moralnych, z którymi borykają się ludzie dostrzegający poezję w otaczającym ich świecie. Autorka porusza takie wątki jak istota życia, sens śmierci, potęga miłości, ponura siła nienawiści. Poetka nie boi się nawiązywać do tematów, jakie na co dzień skwapliwie omijamy, jakich się wyrzekamy. Tomik został napisany również z myślą o tych, którzy nie potrafią dostrzec celowości świata i pragną zrozumieć sens swej obecności na tej planecie.

ISBN 978-83-8351-837-4

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

Czy to, co przypomina światło, jest

również niewłaściwie rozpoczętym czasem?

Czy to, przed czym skwapliwie

uciekamy, kojarzy się z ciszą,

tylko przekrzyczaną przez sumienie?

Boję się ran, które może zadać mi

twój obosieczny język.

pomiędzy myśli, które nie mają prawa

stać się słowami.

Zamyślona nad sensem wszechświata,

kocham się we wspomnieniach,

tę czarno-białą łąkę, gdzie zostawiliśmy

wczoraj niepowtarzalną teraźniejszość.

Zanim zgaśnie w nas noc, powitajmy

bezsenny poranek, pustkę

pomiędzy gwiazdami, przed którymi

nie ma ucieczki.

Dotknij czule moich świętych ust,

zostaw na nich pieczęć

cytrynowego pocałunku, zapomnianych

zbyt pośpiesznie dni,

niepokojąco chwiejnych godzin.

Nie chcę, aby moja pustka

przypominała ci o mnie.

Nie chcę, żeby radość kojarzyła się

z pocieszeniem, w którego intencji

obawiam się modlić.

Wiem,

pewnego razu białe ptaki moich myśli

tych paru chwil, dla jakich życie

śpiewa kołysankę.

Przybita chętnie do ściany, szukam drogi

powrotnej do okna.

dla której chciałabym zadedykować

mój jutrzejszy sen.

Nie chcę,

żeby życie roztrzaskało się o sumienie.

twoich marnotrawnych zmysłów,

okłamanych zbyt pośpiesznie fantazji.

Wciąż grasz w tę samą grę,

droga nadal wiedzie ku manowcom.

Bezlitosna noc wkradła się

między nasze wyświechtane serca.

Jeszcze bardziej okrutny poranek

odnalazł w nas krztynę

płowej egzystencji.

Zakochana do bólu

w nieistniejącym świecie,

tego człowieka, którego odbicie

zastałam dziś w lustrze.

Nie, nie możemy dłużej kochać —

to zbyt pochopne,

resztkę moich łez, ujrzeć blask

na czerstwych ustach.

Nie domagaj się ode mnie

kłamstwa, przyszłość przybędzie

Czy byłbyś gotów odejść, żeby poczuć

na cienkiej skórze mój śmiech?

Pokonana przez własny strach,

kołyszę się w objęciach nieba,

rozkoszuję świtem, który wtargnął

do naszego królestwa.

Nie bądźmy zbyt łatwowierni — wystarczy

odrobina cierpliwości, żeby oswoić łzy,

pokonać odległość.

Odrodzona z niewłaściwego wszechświata,

szukam cię

pośród moich słów,

między życiem a teraźniejszością.

Wszystko, co do bólu nieznośne,

nie przynosi prawdy,

nie przypomina porzuconego ciała.

Zakochałam się

w twoim śnie, w bolączkach,

na które nie warto czekać.

która jest silniejsza

od zaginionego uśmiechu.

Nie przyznawajmy się do słów,

nie zasłużyły na uosobienie

w kierunku cienia, pomiędzy łzy,

uronione przez poranne niebo.

Zanim obudzisz się

z mojej tęsknoty,

nie ograniczaj mnie do smutku,

nie przynoś martwego imienia.

Rozgoryczona napadami lojalności,

rozczarowana blaskiem

u twoich stóp — kołyszę się

leniwie w twoich wspomnieniach,

udowadniam przestrzeni,

że to, co naiwne, nie zawsze musi

zaczynać się od środka.

Chciałam ukoić

twój pierworodny strach,

ale miłość — ta skończona psychopatka —

znów zwleka

z powrotem do domu.

Pochmurna tęcza nie przyznaje się

do tęsknoty, nie koliduje

uwieźć samotność,

czekającą potulnie na swoją kolej.

Obudź w nas

poczucie winy,

Znów wymierzasz smutne spojrzenie

prosto w serce.

Obyczajowość bezsennego poranka

nie jest poszukiwaną cząstką,

jak ograbić moje sumienie

z resztek duszy.

Chciałabym napisać tę autobiografię

od nowa, ale pieczołowity smutek

nie pozwala mi tęsknić,

nie pozwala wołać o pomoc.

Nie przyznawajmy się do wspomnień,

od których wszystko zależy.

Odkąd zrozumiałam, że twój smutek

zmierza w tę samą stronę,

moje łzy stały się prawdziwsze,

a sen — wytrwalszy.

Przegrałam kolejną rozmowę

ze współczesnym człowiekiem,

podryguję na zbyt cienkiej granicy,

chowam serce w piasek.

Rozgoryczona

przez naiwne przypływy radości,

przypatruje myślom,

które ktoś przez przypadek porzucił.

Powracasz z moim niebem w ramionach,

z naiwną rozterką,

niewiarą w to, co posłuszne,

a co zdane na łaskę strachu.

Wszystko, co najpiękniejsze,

rozkwita w twoim imieniu.

To, z czym tak trudno się pogodzić,

jest tylko gwiazdą,

przypiętą do niewłaściwego nieba.

Odkąd ujrzałam twoje odbicie

w lustrze,

przygodę

bez trafnego zakończenia.

W szepcie wciąż pobrzmiewa krzyk,

nikt tutejszy się go nie spodziewał.

lojalną w stosunku do świata,

zaabsorbowaną przez sędziwy wiatr.

Twoje serdeczne melancholie

rozkwitają w świetle samotności,

skrupulatne zagadki mnożą się szybciej

niż uwolnione marzenia.

Spodziewałam się

piękniejszego światła, lecz cisza

przybyła o właściwej porze.

Miłość, zakochana w sobie,

nie należy do tutejszych stron.

Rozpromieniona, zdradzona

przez własną nadzieję — płynę

pogrążam się w uśmiechu,

który serdecznie mi dedykujesz.

Zanim odzyskam wiarę

w proroctwo, moje łzy staną się

aby wykrzesać z oddechu

krztynę dobroci.

Otulam się twoimi ramionami

niby czułą pieszczotą,

kojarzysz mi się ze smutkiem,

jakiego trudno zapobiec.

Czy echo, którego namiastki

się nie doczekałeś, rozproszy się

której piętno pozostanie

dożywotnią blizną.

Wskrzesi mnie twoja odległość,

twoja rychła przeszłość.

To, co do niedawna przypominało

o naiwności, stało się dowodem,

że człowiek wciąż istnieje.

Wszystko, co nie kojarzyło się

z samotnością, zostało lękiem,

dla jakiego warto odejść w nieznane.

Odkryłam we śnie ten jeden cień,

który nie przypomina już ciszy,

nie koliduje ze łzami.

Powróć,

przynieś kilka pamiątkowych gwiazd,

parę zaprzepaszczonych sumień,

które nie czekają już na świt.

Chciałam, aby omijały mnie

serdeczne chwile, żeby miłość odnalazła

przypadkowy czas odnalazł smutek

w ramionach tęsknoty.

Od dłuższego czasu poszukuję cię

w moich myślach, lecz obawy

nie pozwalają dobrowolnie lśnić.

Nie, nie mogę żyć,

kiedy umarł we mnie świat.

Nie potrafię obudzić się, odkąd życie

zmaga się z nawrotem śmierci.

Odnalazłam

pośród podekscytowanego szeptu

to jedno słowo, które nie pasuje

do żadnego zdania.

Odszukałam pasję, której żar

nasyca zziębnięte znaki zapytania.

Nie wiem, ilu godzin potrzeba,

aby nostalgia stała się kłamstwem,

gotowym odejść, kiedy szczęście

taktownie odwróci twarz.

Nie, to ktoś inny zadedykował ci

moje wspomnienia.

obrócił się w proch, z którego

nie zmartwychwstanie przyszłość.

Przez wiele epok czekałam

na uderzenie twojego serca,

ukryła się w kącie, gdzie wciąż czuwa

moja przeszłość.

W sercu zadrżała trwoga — kolejny sen

nie będzie już nasz,

nadmiarem powietrza,

podarowałabym odległość tak rozległą,

że nie ogarną jej moje ramiona,

moje przepastne łzy.

Odgarniam z twojego czoła

resztki zmarszczek.

Odnajduję w pociemniałych oczach

tę krztynę wiary, która zaprowadzi

nas na skraj teraźniejszości.

Wiem, moje zmysły

nie współgrają z rzeczywistością,

równie ważne jak sen, który obudził się

w niewłaściwej epoce.

Nie chcę zatracać się w szaleństwie,

nie chcę szukać zawzięcie

Czy twoje zniechęcenie stanie

na przeszkodzie ku wolności?

Moje myśli, poukładane

w kolejności alfabetycznej, nie są już

które tak doskonale znałeś.

Wciąż szukam cienia w duszy.

Nadal rozkoszuję się wiernością,

którą zadedykowała mi nadzieja.

Nie umiem wyobrazić sobie milczenia,

jakie zastąpi bicie twojego serca.

Obojętność na słowa przyniesie

jedynie smutek i pokrzepienie.

Ostatni podryg życia, zmyślony bezmiar.

Uzależniona od szczęścia,

szukam cię pośród moich łez.

Rozebrana do naga

z ciała, czuję resztkami naiwności.

Zbliżasz się

do mojego własnego nieba,