Skamieniałe powietrze ebook

Katarzyna Anna Koziorowska

Skamieniałe powietrze

Poezja współczesna

FotografRadosław Kamil Koziorowski

© Katarzyna Anna Koziorowska, 2022

© Radosław Kamil Koziorowski, fotografie, 2022

Niniejszy tomik zawiera poezję wysoce emocjonalną, dość trudną w odbiorze. Twórczość tej autorki budzi nierzadko kontrowersje, nie każdy może się w niej odnaleźć. Znajdą się jednak czytelnicy, którym te wiersze trafiają do zacienionych zakamarków ducha. Poezja jest przygnębiająca i obrazoburcza, bardzo ciężko odnaleźć w niej tematy lekkie i przyjemne. Być może to sprawia, że zdania czytelników są mocno podzielone.

ISBN 978-83-8324-249-1

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

były słowa

których nikt nie rozumiał

w tych okolicach

za jakimi nie wołał

dla jakich nie warto oddychać

były myśli

za które mogłam zapalić

skazać na niepotrzebne smutki

wyrazy współczucia

pomiędzy słowami płynęła krew

pożywna i czarna

niby chleb razowy

niepowtarzalna niby kolor twoich oczu

pomiędzy myślami zaś

lawirowały cząstki elementarne

zadedykowane ochotnikom

bez sumienia

zbrzydły mi więc wszystkie myśli

przejadły się słowa

twoja obecność to błąd

w systemie

niewłaściwie zatytułowana ballada

bez zbędnych słów

pomyliły mi się warstwy

pomyliły świadectwa za którymi

podążać jest niezmiernie łatwo

lecz umrzeć

jeszcze prościej

nie wiem które spojrzenie

należy do ciebie

resztkę ciemności

odebrałeś wiatrom lęk wysokości

twoje zakrzywione niebo

uwolnione od białych kruków

kołysze się niby linoskoczek

niby akrobata z lękiem wysokości

moje zmysły jak zwykle

zdrowo namieszane

niosą mnie na skrzydłach ku świecznikowi

ku szczytom gór lodowych

przeludnionym wyspom

i choć zrozumiesz błąd

strawi cię nowotwór romantyzmu

powali nadmiar świeżego powietrza

wróciłeś bardzo w porę

kiedy zaczęły kwitnąć

pierwsze w tym roku rachityczne łzy

kiedy wzeszło ciało ogołocone z pieszczot

z powiewu szeptu

na zdartych ustach

obudziło się we mnie dobre jutro

zmartwychwstał strach o jeszcze

myśli szukają zgody

aby stać się krzykiem

nie doszukuj się prawdy

w tej balladzie

przed dławiącą mgławicą pamięci

przed narodzinami przypadku

i kiedy echo uderzy

w nicość

kiedy pęknie kość

ucałuj moje powieki

przygarnij ucieleśnioną winę

zmieniły się moje świadectwa

proroctwa odnalazły inny czas

pierwotny

jak cytrynowy pocałunek

niewinny

jak ciało którego smaku nie zna tutaj nikt

wypłynęłam na głębię

odnalazłam własny półwysep

gdzie zapuści korzenie

współczesny krzyk

zanim myśli przybędą z odsieczą

zanim niewdzięczność stanie na torach

posmaruj kromkę chleba

orzechowym masłem

i nikt nie zapowie

pierwszego lepszego brzasku

nikt nie wstąpi do piekieł bo zgubił się

po drodze

żaden bóg nie odbierze

sromotnej klęski w tej parszywej grze

odrasta we mnie smutek

czarne trawki łechcą czule

nadwrażliwe ciało

odradza się ofiara

rozkwita obojętność tłumu

zanim wrócę z niedokończonej warty

odnajdę wśród spazmów świata

tak okrutnie znajome

tak bardzo własne

blada jest krew

tak ciężko jej się pozbyć

usychają łzy

od dawna niekarmione

przez szparę w powiece wymyka się

kropla snu jakże łagodna

dostatecznie doczesne

łaknące własnego cienia

niby znicz na pomniku

nikt nie rozpoznaje drętwego szeptu

ballady której słów

nikt nigdy nie pozna

zaplanowane sny są warte fantazji

poranki zaczynają się

wiecznie od środka

unieś łaskawie powiekę

ujrzyj ciemność którą rozpaliła tutaj

nadprzyrodzona jasność

zakochaj się

w mojej wewnętrznej epoce

spójrz w twarz gwieździe

tak trudno było ją rozpalić

czcigodna miłości niedowartościowana

niby współczesna legenda

niczym szept jak zwykle przegadany

zawsze życiodajny

dzisiejsza noc ma zapach

ciernistej pasji

głuchonieme marzenia

rokroczne wyobrażenia o potędze raju

pozwól mi zwyciężyć tę walkę

o zdziczały płomień

przystaniemy na peronie

nasze leniwe spojrzenia rozgorzeją treścią

co zniesie wszystkie ceremonie

podda się niebezpieczeństwu

pilnuj drzwi szeroko zamkniętych

szukaj słów co uśmierzą zakochanie

dopóki spadam

oddana twoim kryształowym objęciom

nie odnajduję niczego nowego

nie czuję na skórze powiewu melancholii

objęci w pół stąpamy w stronę cienia

tam mieszka bowiem życie

wspomnienia z przyszłości

małomówne istnienia schwycone w locie

moje łzy wykradzione konstelacjom

połyskują niby oddech nadziei

mienią się jak pierwszy zimowy wieczór

coś utkwiło w mojej głowie

odgłos milczenia tłamsi przerażoną ciszę

pogrążoną w ogniu

pomarańczowy poranek

który wspólnie obieramy ze skórki

cudotwórcze myśli skupione na sobie

nie potrzebują zakładnika

stłamszone słowa powielane

przez ustawiczne kłamstwo

wyszarpują się spomiędzy warg

uwzględniają spokój niechybnych witraży

wstań

niech twój sługa zapłaci za życie

konwersuję z nienawiścią

wykradzioną z piątego kąta

zanurzona we własnym oczekiwaniu

przygarnięta przez serdecznego wroga

o twojej jutrzejszej obecności

na tym świecie

nasze ciała obce oswojonym zmysłom

zwyrodniałe niby nietutejsze mgławice

dopraszają się przekrzywionego uśmiechu

zimy kiedy to łzy marzną na wietrze

nie przekonuj moich snów

do obcości do cienia

co są złudzeniem zmartwionych ust

nie baw się w krew ciągnącą się

za tobą niczym górskie szczyty

obumiera pogrążona

w byle jakiej konstelacji

niby wszystko przypomina

ponadczasowy czas

kilka zeschniętych paciorków

różańca

brzmi w nas kłamstwo

wyjałowione niby

jakiej odebrać macierzyństwo

powielić bez prawdy

czarne są sny o woli istnienia

białe są poranki kiedy znajdujesz

pod kołdrą namacalne gwiazdy

zamiast kropki postaw pytajnik

nie będzie wtedy tak bolało

kęs lęku odda się skarbcowi serca

jeśli moje życie jest błędem

ortograficznym

jeśli mój los jest historią

w którą nikt tu nie wierzy

nikt nie rozpoznaje

nie wynagradza za bliskość i obojętność

moje epitafium pozostanie

prologiem do lepszej bajki

wrogiej tym którzy łzami piszą

ten obłąkańczy poemat

zanim ból stanie się pretekstem

do milczenia

nie będziemy błagali o powinowactwo

do melancholii

naszym grzechem jest tylko

niewiara w to co nadejdzie

zanim zdążymy poprosić o wybujałą

porę istnienia

śnieżnobiałe są twoje dłonie

jeszcze jaśniejsze serce

od dawna zabronione wyklęte

i wyjątkowe

zmienił mnie czas

zmienił mnie ból

to co nazywam samotnością

jest najlepszym wyborem

pośród snów

krew znów wrze w porcelanowych żyłach

serce uderza do głowy

popatrz zobacz mój strach

jego piętno na twojej cienkiej skórze

pustkowie duszy

aby powrócić do samego końca

mój strach przypieczętowany

krzykiem

obrałam ze skóry

cytrynę słońca

zbyt wiele czasu minęło aby utracić

ostatnią czerstwą kroplę krwi

aby nadać imię

jeszcze jednej nocy

gwiazda do bólu

bezimienna

jątrzy się niby rana

zadana twoim językiem

jest we mnie krew która nie zna

świeżych łez

jest we mnie cisza

za którą mogę kupić najpiękniejsze gwiazdy

chciałabym nauczyć się

języka samotności ale ból

kocham się z twoją martwą

wyobraźnią

rozkwitam w cieniolubnych dłoniach

rozpływam niczym płynny karmel

zamiast ciała spowija

krwawy cień

odchodzę choć obojętność

podwaja obcość twojego sumienia

jest we mnie ufność

że zadbasz o moje wspomnienia

zaopiekujesz się pożyczoną melancholią

śladami na nierównym trotuarze

czarno-białego serca

przybłąkał się do mnie pewien cień

który nigdy nie poznał serca

pomógł mi odszukać przepastną ciszę

za jaką tęsknią

wszystkie tutejsze wspomnienia

zakazane są myśli

w jakich rodzisz się

każdej płochliwej nocy

odnajdujesz utracony wszechświat

zakorzeniłam się głęboko

w twojej krwi

podkochuję w życiu

które nie było mi dane

twój uśmiech jest jak słońce

boi się że zgaśnie

w najmniej spodziewanej chwili

nie wiem czym zapłacić

za pierworodny strach

bawię się w dorosłość

jakiej się nie spodziewałam

czmychają lata

na niebie coraz mniej gwiazd

krok za krokiem

krok za miłością

której słów nie zna

zakochany w sobie archanioł

błąkam się

od lustra do lustra

od otwartego okna do uchylonych drzwi

jestem podróżnikiem

po moim osobistym świecie

mój strach balansuje na linii

między życiem a bezkresem

oddaj się

porannym westchnieniom

jeśli zapukasz do otwartych drzwi

serca

nie spotkamy się jeśli ciała

nie zobaczą światła

za jaką goniłam

od pierwszego samodzielnego życia

znów jest czas

ale nie ma snów

jest ból ale nie ma rozpaczy

powierz się moim skrzydłom

przyklęknij zanim światło przesączy się

przez czarno-białe witraże

skazana

na własne myśli

domagam się świtu

czekam na bezwzględny czas

w śnie skradzionym

i obezwładnionym przez ból

zamieszkałam

pośród nowo narodzonych gwiazd

wróć zanim krzyk stanie się

szeptem o pomoc

odnajdź w mojej krwi

przeszłość doszukaj się

obecności za jaką warto odejść

zmyśliłam sobie kolejnego

serdecznego wroga

moje sumienie na strychu

do piwnicy zaniosłam nienawiść

nie baw się w moją trwogę

omijaj ukrytą chwałę

jesteś szeptem

mojego sumienia

jesteś potęgą

za którą warto pójść dalej

nie wiem skąd w nas

tyle czarnej krwi

skąd tyle samotności by odejść

bez czasu

moja cisza jest również

twoją melancholią

rozpoznaję ten blask

oszukał moje ciemności

moja miłość oszalała

odnaleziono ją martwą

zawierz się wiatrowi kwaśnym

spojrzeniom prosto w serce

pogrążam się w życiodajnym krzyku

zamykam za sobą usta

oddaję złość w dobre ręce

miną czasy kiedy serce było

jak opatrzność jak przerażenie

dla którego nie warto śnić

twoja historia przypieczętowana

niczyim światłem

jest tylko opowieścią straceńca

zmartwychwstaniem niewinnego

wzniesiemy toast

za ostatni niekochany krzyk

chciwy szept

serce

przerażonych pragnień

zjednoczeniem zmysłów

a kiedy będę przemijać

cichutko

duszę za którą ofiarowałam

cały wszechświat

nie oszukasz pustki

w moich oczach

prąd mojej czerstwej krwi

zaleje potok martwych gwiazd

dnieje

pulsujący cień wypełnia serce

co to za cisza

pobrzmiewa

w twoim wzroku

co to za cios prosto w serce

uciekam choć nie goni mnie

twój czas

choć kroki stawia

ktoś zmyślony

udławiłam się powietrzem

szukam ujścia dla czarnego oddechu

zafundowanym przez przedwczesną

dorosłość

wypełniona bólem zadanym

od niechcenia

takich śladów które zaprowadzą

na półwysep samotności

skończyły się gwiazdy

skończyły ślady stóp

w ciemnościach

świeży niby chleb powszedni

nie wypatruj mnie

pośród cieni

nie szukaj między myślami

od dawna mnie nie ma

od dawna jestem

tylko tutejszym gościem

powróć zanim przebrzmi

spóźniona dekada

odnajdź wśród grzechów tę wolność

która ukoi przeszłość i smutek

próbowałam przekonać strach

do miłości ale duszy

obrzydło ciało

jest w tobie taki wstyd

od jakiego jątrzą się rany

zadane obosiecznym językiem

gdzieś w okolicach serca

pulsuje cień

zawieruszyła się przyszłość

życiodajna i ograbiona z samotności

dopóki nie pęknie ostatnia myśl

będziemy kochać skrycie

na pierwszy dotyk

na pierwszy cios

poczujemy smak zaszczutych łez

doświadczymy miłości okłamanej

przez fałszywe proroctwa

zabronionej w tych stronach

zamień się w pustkę

jakiej nie zdążyłeś poznać