Utracona ebook

Dla Caradoca – agenta, przyjaciela; żywego dowodu na to, że te historie mogą mieć szczęśliwe zakończenia.

1

GABE

Wszystko zaczyna się od wiadomości w mediach społecznościowych.

Sama wiadomość nie jest niczym niezwykłym – Susie dostaje ich codziennie co najmniej z dziesięć, a jeśli przygotowuje się do występu albo zespół streamuje akurat nowy utwór – więcej. Kiedy uzbiera się kilka, Susie siada i za jednym zamachem odpowiada na wszystkie. Cześć, dzięki, że do nas napisałaś/napisałeś! Uwielbiamy czytać, co ludzie myś­lą o naszej muzyce…

Ta jednak jest inna. Sprawia, że Susie czuje się, jakby ktoś rozdrapał na nowo jej piętnastoletnią ranę.

Cześć, Susie. Nazywam się Anna Mulcahy, chociaż urodziłam się jako Sky Jukes. Mam 15 lat. 6 marca 2007 roku, mniej więcej o 17, urodziłaś córeczkę, która później została adoptowana. Czy mogłybyśmy się spotkać? Myś­lę, że możesz być moją biologiczną matką.

Pozdrawiam

Anna

Tych kilka zdań właściwie by wystarczyło, jednak tym, co najbardziej wstrząsające – co sprawia, że Susie wpada do studia poszarzała na twarzy i bez słowa, dławiąc się łzami, pokazuje mi wyświetlacz swojego iPada – okazuje się ostatnia linijka:

PS jestem koszmarnie nieszczęśliwa

2

GABE

Urodziła Sky na długo przed tym, jak ją poznałem, miała wtedy dwadzieścia lat i zaczynała właśnie śpiewać w chórkach. To była nieplanowana ciąża, owoc przelotnego związku. W tamtych czasach większość kontraktów dla wokalistów wspierających obejmowała długie trasy koncertowe, dziec­ko oznaczałoby konieczność rezygnacji z kariery, która wiele dla niej znaczyła. Rzecz jasna wszystko to działo się, zanim zdiagnozowano u niej mięśniaki macicy. Teraz, po pięciu poronieniach i niezliczonych dniach wyczekiwania w napięciu pomiędzy miesiączkami, żałowała, że wtedy nie podjęła innej decyzji.

Oddanie dziec­ka do adopcji… Ludzie zakładają, że skoro postanowiłaś to zrobić, jesteś w stanie zmierzyć się z konsekwencjami. Nie rozumieją, że taką decyzję podejmuje się na długo przed narodzinami dziec­ka, kiedy człowiek wciąż stara się myśleć racjonalnie, planować, wybierać to, co wydaje się najrozsądniejszym wyjściem z sytuacji. Tłumaczy sobie, że dzięki temu życie jakiejś bezdzietnej pary stanie się pełne, że tak będzie lepiej dla dziec­ka. Wszystko to dzieje się jeszcze w czasie, gdy kariera – a także, owszem, imprezy i zabawa, które liczą się dla każdej dwudziestolatki – jawią się jako sprawy znacznie ważniejsze.

Nie rozumieją, że po fakcie to może przypominać śmierć. Śmierć, za którą czujesz się odpowiedzialna, bo odegrałaś w niej główną rolę. Śmierć, którą z każdym rokiem opłakujesz bardziej, bo wyobraźnia dręczy cię świadomością, że gdzieś tam jest twoja córka – że możesz minąć ją pewnego dnia w supermarkecie, biorąc do ręki kubek lodów, albo zobaczyć, jak macha nogami na siedzeniu w tylnej części autobusu. Pod pewnymi względami to może być gorsze, niż gdyby twoje dziec­ko naprawdę umarło.

Wiem, co mówię, bo przez to przeszedłem. Moja córeczka Leah zmarła na białaczkę, zanim skończyła trzy latka. To niemożliwe do opisania, druzgocące przeżycie dosłownie zmiotło moje pierwsze małżeństwo nie gorzej niż kamienna lawina. Ale przynajmniej miało charakter ostateczny – było nieodwracalne, nienegocjowalne. Mogłem jedynie powoli, w udręce się z nim pogodzić. Doświadczenie Susie było inne. Oddanie dziec­ka do adopcji oznaczało, że już zawsze będzie żyła z tym najokrutniejszym z uczuć: nadzieją, nawet jeśli będzie ona wymieszana z rozpaczą. Jakaś część niej nieustannie się zastanawiała: Co dzisiaj robi Sky? Czy zna już litery? Czy nauczyła się pływać? Czy już się całowała?

Gdy ludzie pytają, jak się poznaliśmy, żartujemy, że Susie była moją groupie. W tamtych czasach… Cóż, powiedzieć o mnie, że byłem znakiem firmowym, to może zbyt wiele, ale w każdym razie boysband, do którego należałem, Zespół Niespokojnych Rąk (wiem, dziś nikt by się nie odważył tak nazwać kapeli… zresztą to był pomysł wytwórni), w miarę gładko przeistoczył się w grupę grającą roc­ka dla mamusiek. W końcu postanowiliśmy rozstać się w przyjaźni i pójść każdy swoją drogą, by cieszyć się zarobionymi pieniędzmi, póki jeszcze możemy. Going, Going, Gone była naszą pożegnalną trasą koncertową, a Susie jedną z wokalistek wspierających.

Zazwyczaj nie wspominam przy takich okazjach, że pewnej nocy natknąłem się na nią, kiedy płakała za kulisami, i przystanąłem, żeby zapytać, co się stało. Okazało się, że były to szóste urodziny Sky. Opowiedziała mi w skrócie swoją historię, ja opowiedziałem jej o Leah i tak narodziła się między nami więź. Tym, co nas połączyło, niezupełnie więc był rock and roll.

W naszym życiu pozostało jednak coś z tej rockowej otoczki. Mieszkamy na pięknej farmie na obrzeżach Londynu, z parą koni, sześcioma kurczakami i odratowanym kundlem o imieniu Sandy. Urządziliśmy wnętrza w lekkim, nowoczesnym stylu, ściany ozdobiliśmy płótnami młodych brytyjskich artystów. Mamy sześć sypialni – kiedy oglądaliśmy dom, sprzedający podkreś­lali, jak wspaniale nadaje się dla dużej rodziny, i wypytywali nas, ile mamy dzieci. Żadne z nas nie wie, jak odpowiadać na to pytanie, więc czasem reagujemy bardziej szorstko, niżbyśmy chcieli. Kiedy odparłem „­żadnego”, poprzedni właściciele wymamrotali coś o dużej przestrzeni do imprezowania.

Na zewnątrz jest niewielka stodoła, w której urządziłem studio – służy nam do nagrywania płyt demonstracyjnych, nieprzeznaczonych dla masowego odbiorcy. Teraz w ciągu dnia param się pisaniem piosenek dla młodszych muzyków. Niewykluczone, że dziesiątki razy słyszeliście owoce mojej pracy, nie wiedząc, że nie wyszły spod piór tych czarujących, komponujących wokalistów, którzy je wykonują. To, że Susie i ja nie mamy dzieci, jest oczywiście tragedią – jej szczególnie trudno się z tym pogodzić, bo byłaby wspaniałą mamą i pragnie tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. Ale wciąż jeszcze zostało nam trochę czasu i o ile ta sytuacja ma jakieś plusy, zaliczyłbym do nich to, że Susie wreszcie jest liderką własnego zespołu, grupy folkowo-rockowej, która po początkowym okresie występowania w pubach i klubach muzycznych zaczyna właśnie supportować gwiazdy koncertujące w większych obiektach. Oczywiście nie da się na tym zarobić – na niczym, co ma związek z muzyką, nie można się już wzbogacić – ale ona to uwielbia, a ja uwielbiam to, że kiedy przychodzę na te koncerty, ludzie rzadko kiedy mnie rozpoznają. Dziś jestem tylko stojącym za kulisami wspierającym partnerem. Napisałem dla zespołu Susie balladę, którą zatytułowałem Kołysanka dla Leah i która wkrótce stała się małym streamingowym hitem. Moje serce nigdy nie bywa tak przepełnione miłością, jak wtedy, gdy stoję w ciemności, słuchając, jak śpiewa napisane przeze mnie słowa i zamyka wszystkie wymiary mojego życia w jednej, pełnej uniesienia, wzruszającej chwili.

Więc kiedy wpada do studia, nie zajrzawszy nawet przez dźwiękoszczelną szybę, żeby sprawdzić, czy nie jestem w trakcie nagrania, od razu wiem, że coś się stało i że to coś ważnego. Z lękiem zaczynam czytać wiadomość. I chociaż kiedy podnoszę wzrok, widzę malujące się w jej oczach uczucia – strach, ale i szok, troskę, a także wszechogarniającą euforię, bo oto ta chwila wreszcie nadeszła – nie umniejsza to mojego lęku. Z dziećmi czy bez nich zdołaliśmy osiągnąć stan kruchego zadowolenia i myśl, że to wszystko mogłoby runąć, jest przerażająca.

3

SUSIE

Pierwsze pytanie Gabe’a brzmiało:

– Jesteś pewna? Czy to na pewno ona?

Pokiwałam głową. Tylko na tyle mogłam się zdobyć.

– Ale… skąd ona wie? Zna tyle szczegółów. – Jeszcze raz przeczytał wiadomość. – Twoje nazwis­ko. Nawet godzinę swoich narodzin.

– Takie rzeczy są… w dokumentach. – Nabrałam powietrza. – Zazwyczaj pracownik opieki społecznej pisze do adoptowanego dziec­ka list zawierający informacje dotyczące matki, narodzin, procesu adopcyjnego. Żeby znało swoje pochodzenie. Otrzymuje ten list, kiedy jest dostatecznie duże, żeby to wszystko zrozumieć.

– Ale chyba nie po to, żeby kontaktowało się z biologiczną matką, co?

Pokręciłam głową.

– Akt urodzenia pozostaje zapieczętowany, dopóki dziec­ko nie skończy osiemnastu lat. Ale tak czy siak, łatwo mnie znaleźć. Szczególnie jeśli pracownik społeczny wspomniał, że jestem piosenkarką. Jak każdy zespół publikujemy na Instagramie, Facebooku i Twitterze, musimy podbijać swoją popularność.

Gabe zmarszczył brwi.

– Czyli właściwie nie powinniśmy na tę wiadomość odpowiadać?

– Przecież jej nie zignoruję! – rzuciłam ostrzej, niż zamierzałam. Gabe, przy całej swojej wielkoduszności, jest zas­kakująco, jak na muzyka, przywiązany do przepisów. – Niezależnie od okoliczności ona potrzebuje mojej pomocy.

– Hmm… Poprosiła o twoją pomoc. To niekoniecznie znaczy to samo. – Pochwycił moje spojrzenie. – Jest nastolatką, Suze. Nastolatki bywają melodramatyczne. No, w każdym razie ja w tym wieku taki byłem.

– Skontaktowała się ze mną. Skoro, jak mówisz, nie powinna tego robić, przypuszczam, że skłoniło ją do tego coś naprawdę ważnego. Poza tym… – Umilkłam na chwilę, zbyt przejęta, żeby mówić dalej. – Czekałam na to przez piętnaście lat. Nie ma mowy, żebym teraz pozwoliła jej się wymknąć – dodałam cicho.

To był dziwny żal, bo rósł z czasem.

Oczywiście już na początku byłam zdruzgotana – jak wtedy, gdy coś, co kochamy, zostaje nam odebrane. Ból stopniowo słabł, chociaż nigdy całkiem nie minął. Terapeutka powiedziała mi kiedyś, że ból po stracie zazwyczaj nie maleje, ale czasem udaje nam się doprowadzić do tego, że życie rozrasta się wokół niego, jak kora drzewa, w które wbito gwóźdź. Myś­lę, że coś podobnego stało się ze mną. Kiedy moja kariera ruszyła, choć nie była to jakaś zawrotna kariera, zdecydowanie nie gwiazdorska, lecz jak na standardy show-businessu solidna i satysfakcjonująca, zaczęłam się czuć spełniona. I przyznaję, przez jakiś czas byłam uparta i zbuntowana, ciężko pracowałam i jeszcze ciężej imprezowałam, może to stanowiło część mechanizmu radzenia sobie z bólem.

Potem poznałam Gabe’a i mniej więcej w tym samym czasie mój zegar biologiczny zaczął dawać o sobie znać. A może właśnie dlatego, że zaczął dawać o sobie znać, nieświadomie rozglądałam się za facetem, z którym mogłabym założyć rodzinę. Kimś bardziej oddanym i troskliwym od moich poprzednich partnerów – rockowych typów spod ciemnej gwiazdy, z którymi zabawiałam się, dopóki nagle nie przestałam.

Rok po ślubie postanowiliśmy, że odstawię pigułki. I wtedy właśnie zaczęło boleć. Podobno to częsty scenariusz przy mięśniakach – anty­koncepcja mas­kuje symptomy. Jak na ironię człowiek zaczyna odczuwać dys­komfort podczas seksu właśnie wtedy, kiedy próbuje uprawiać seks częściej, żeby zajść w ciążę.

Gdy poszliśmy do specjalisty, objawy miałam już wyguglowane, więc wiedziałam, czego się spodziewać. Mimo to diagnoza wypowiedziana głośno zderzyła nas z realnością, której brakowało informacjom internetowym. Nasilenie bólów miesiączkowych. Obniżenie płodności. Potencjalny wzrost ryzyka poronienia. Więc zdecydowałam się na operację i kiedy trzy miesiące później zaszłam w ciążę, przepełniała mnie radość. Czułam się, jakbym wygrała ze statystyką.

Moje pierwsze poronienie było szybkie i wczesne – zaczęło się od bólu w krzyżu, co kazało mi biec do toalety. Tam odkryłam, że plamię, i w pierwszej chwili pomyś­lałam skołowana, że to miesiączka. Miałam straszliwe skurcze. A potem pojawił się strumień ciemnobrązowego szlamu przypominającego fusy po kawie. Wszystko trwało zaledwie parę godzin, ale płakałam przez kilka kolejnych dni.

Do każdego następnego poronienia dochodziło na późniejszym etapie ciąży. Wydawało mi się to podwójnym okrucieństwem, bo zawsze przez pewien czas wierzyłam, że tym razem się uda. Za drugim razem byłam w dziewiątym tygodniu. Kiedy zadzwoniłam do szpitala, powiedziano mi, żebym została w domu, chyba że krwawienie stanie się niemożliwe do opanowania. Mówili o tym tak, jakby chodziło o krwotok z nosa. Potem przez bardzo długi czas bałam się wyjść z domu, a kiedy się wreszcie odważyłam, unikałam miejsc, w których mogłabym się natknąć na matkę z dziec­kiem. Nawet złożenie siedzis­ka w sklepowym wózku powodowało, że zamieniałam się w roztrzęsiony wrak człowieka.

Za trzecim razem wiadomość przekazał mi w dwunastym tygodniu specjalista wykonujący USG. Przykro mi. Nie słyszę tętna. Najgorszy wydał mi się w tym wszystkim widok Gabe’a zanoszącego się niekontrolowanym szlochem. Dostałam leki wywołujące skurcze macicy i po czterech bolesnych godzinach wydaliłam dziec­ko w łazience. Było wielkości i barwy śliwki, ale w pełni uformowane.

Kiedyś wpisywałam przewidywaną datę porodu do kalendarza, lecz potem przestałam. Usuwanie jej było okropnie przygnębiające, choć nie tak straszne jak przypomnienie, które kilka miesięcy później wys­kakiwało mi na ekranie iPada, jeśli zapomniałam je skasować. Po tym, jak w szesnastym tygodniu przeszłam zabieg łyżeczkowania macicy, bałam się kolejnej ciąży tak samo, jak jej pragnęłam. Chociaż dowiedziałam się, że nie nazywają już tego łyżeczkowaniem. Teraz mówią na to abrazja macicy. Sama nie wiem, które z tych określeń brzmi bardziej bezdusznie.

Pewnego szczególnie ponurego Dnia Matki, krótko po trzecim poronieniu, zaczęłam znowu myśleć o Sky. Bo niezależnie od swoich trudności z zajściem w ciążę i nieopuszczającego mnie poczucia porażki nie mogłam zapomnieć o tym, że kiedyś zostałam matką. Gdzieś tam było moje dziec­ko. Ona była moja, przynajmniej kiedyś. I jakimś sposobem moje nagromadzone uczucia, cała miłość i nadzieja, którymi chciałam obdarzyć drugie dziec­ko, zaczęły kierować się ku niej, ku tej uroczej twarzyczce i lekkiemu jak powietrze ciałku, które tuliłam tak krótko, zanim trafiła do swoich adopcyjnych rodziców. (W Wielkiej Brytanii nie można formalnie wyrazić zgody na adopcję, dopóki dziec­ko nie skończy sześciu tygodni. Zdarza się, że jest na ten czas przekazywane pod opiekę rodziców zastępczych). Próbowałam ją sobie wyobrazić w szkolnym mundurku. Zastanawiałam się, jakie sporty uprawia. Czy ma moje jasnorude włosy, a jeśli tak, to czy nosi je długie i proste, jak ja w młodości? Czy jest buntowniczką jak ja, czy ten gen ją ominął? Czy ma uzdolnienia muzyczne?

I czasem, kiedy wypiłam o jedną lampkę wina za dużo, zaczynałam przeczesywać media społecznościowe, obsesyjnie szukając jej ś­ladów. Albo kończyłam pisać jakiś pretensjonalnie zachęcający post w rodzaju: Jeeej! Nie mogę uwierzyć, że nasz nowy singiel ma już ponad pięćset wyświetleń! i zanim się orientowałam, moje palce same wędrowały do okienka wyszukiwania.

Z początku za każdym razem, kiedy wydawało mi się, że ją znalazłam, mówiłam o tym Gabe’owi. On najpierw nawet cieszył się razem ze mną. Potem brał do ręki mój iPad, przeglądał profil nastolatki, który wprawił mnie w taką ekscytację, i milczał, a ja zdawałam sobie sprawę, że według niego znowu dałam się ponieść. I oczywiście za każdym razem miał rację. O tych najtrudniejszych nocach nawet mu nie mówiłam – tych, na których wspomnienie wciąż oblewam się rumieńcem wstydu, o pijac­kich wiadomościach na Instagramie czy Snapchacie, zaczynających się od: Cześć, nie znamy się, ale…

Dałam sobie spokój, dopiero kiedy jakaś czternastolatka zamieściła treść mojej prywatnej wiadomości w publicznym poście rozpoczynającym się słowami: Czy tylko mnie to przyprawia o gęsią skórkę?

Oczywiście szukałam dziewczyn o imieniu Sky. Nie ­przyszło mi do głowy, że rodzice adopcyjni mogli zmienić jej imię, zwłaszcza że zachowanie tożsamości dziec­ka uważa się dziś za niezwykle ważne. Pracownicy opieki społecznej zazwyczaj wymuszają na kandydatach na adopcyjnych rodziców zgodę na pozostawienie imienia, które dziec­ko otrzymało po urodzeniu. Podczas swoich niezliczonych guglowań dowiedziałam się, że niektórzy obchodzą tę zasadę: zmieniają drugie imię dziec­ka i używają go na co dzień. W każdym razie nie jest to powszechne.

Odkrycie, że imię mojej córki jednak zostało zmienione, sprowokowało mnie do rozmyś­lań nad tym, jakimi ludźmi są jej adopcyjni rodzice. Zapewne takimi, którzy uważają, że Anna to o wiele ładniejsze imię niż Sky…

I tego właśnie Gabe nie mógł początkowo zrozumieć, kiedy pokazałam mu jej wiadomość. Nie tylko mojego uniesienia wywołanego faktem, że odnalazłyśmy się nawzajem. Był jeszcze lęk – lęk na myśl o tym, że piętnaście lat temu popełniłam straszliwy błąd. W moim życiu powstała ogromna pustka w kształcie dziec­ka, która dodatkowo urosła, kiedy zdałam sobie sprawę, że oddałam to, czego teraz najbardziej pragnęłam. Ale do tej pory mogłam przynajmniej tłumaczyć sobie, że zrobiłam coś dobrego – że Sky była kochana, że miała stabilne, udane życie rodzinne.

Co, jeśli to nieprawda? Co, jeśli trafiła do ludzi, którzy jej nie doceniali? Którzy może nawet jej szczerze nie pokochali? Odwiedzałam dostatecznie dużo forów poświęconych adopcji, by wiedzieć, że to się czasami zdarza.

I właśnie dlatego nie miałam najmniejszej wątpliwości, że powinniśmy odpowiedzieć. Musiałam się dowiedzieć, czy wszystko u niej w porządku, choćby technicznie rzecz biorąc, oznaczało to złamanie zasad. Choćby, co martwiło mnie o wiele bardziej niż potencjalne problemy prawne, wszystkie sekrety i niedopowiedzenia, które moje małżeństwo jak dotąd z łatwością zdołało pomieścić, miały ujrzeć światło dzienne.

4

ANNA

Niech. To. Szlag.

Gdy tylko kliknęłam Wyślij, popatrzyłam na wiadomość i zdałam sobie sprawę, jaka jest straszna. I to post scriptum! Typowe nastoletnie użalanie się rozchwianej emocjonalnie, obsesyjnie skupionej na sobie las­ki, która czuje się nieszczęś­liwa, bo starzy zabronili jej oglądać Wyspę miłości. Zamiast zgrywać potrzebującą, trzeba było zdać się na to, że i tak będzie chciała mnie poznać.

Tyle że nie wiadomo, czy będzie chciała. Może przez te piętnaście lat nawet o mnie nie pomyś­lała. Może ma teraz własną szczęśliwą rodzinę, urocze dzieciaki o połowę młodsze ode mnie, których zdjęć nie wrzuca na Insta ani na Fejsa, żeby chronić ich prywatność. Może jej odpowiedź będzie oschła, zimna i upokarzająca. Dziękuję za Twoje pytanie. Proszę, więcej się ze mną nie kontaktuj.

W każdym razie jestem pewna, że to ona. Dzięki informacjom z listu od pracownicy opieki społecznej łatwo było ją znaleźć. A kiedy zobaczyłam profil jej zespołu, nie miałam wątpliwości. Kurczę. Ale jesteśmy podobne. Znacznie fajniejsza wersja mnie, jeśli mam być szczera – jasnorude włosy z krótką stylową grzywką, równe białe zęby, które pokazuje, kiedy prawie połyka mikrofon, biorąc wysokie dźwięki, dyskretny diamentowy kolczyk w nosie połys­kujący w świetle reflektorów. Patrzę na motyla wytatuowanego na jej mocnym, opalonym ramieniu i myś­lę sobie: Boże, czy to naprawdę moja mama?

Choćby chciała, nie mogłaby się bardziej różnić od kobiety, którą całe życie nazywam mamą. Przede wszystkim jest od niej ze dwadzieścia lat młodsza. Ale tym, co zapiera mi dech, jest jej uśmiech. Prawie na każdym zdjęciu promiennie się uśmiecha. Mama w ustawieniach domyślnych ma minę pełną skwaszonej dezaprobaty – przez cały czas, a przynajmniej kiedy ja jestem w pobliżu.

Odkąd jej powiedziałam, co się naprawdę dzieje z tym facetem, którego każą mi nazywać tatą.

Susie Jukes, mówię bezgłośnie. Wyszła za mąż, jednak nie przyjęła jego nazwis­ka. On wydaje się jeszcze fajniejszy od niej – Gabe Thompson, zdrobnienie od Gabriel. Jak się go wrzuci do wyszukiwarki, to wys­kakuje mnóstwo stron z hitami i fankami, które wzdychają, jaki jest przystojny. Większość sprzed jakichś dwudziestu lat, ale zawsze.

Czy będą chcieli ze mną gadać?

Czy mi uwierzą?

Czy mogliby mnie pokochać?

Spróbuj się tak nie jarać. To, że się do nich odezwałaś, jest już wystarczająco mocne.

Poza tym jest teraz bardzo zajęta – jutro mają ważny koncert w Roundhouse. Co prawda występują jako support, ale ostatnim razem grali w Camden w pubie Dublin Castle. Wiem wszystko o ich muzyce. Przescrollowałam jej posty do samych początków Silverlink dwa lata temu.

Chętnie okazałabym im wsparcie kliknięciem – 371 zainteresowanych – tylko że jeżeli to zrobię, potwór się zorientuje. Tak jest: razem z mamą uparli się, żeby być moimi znajomymi w mediach społecznościowych. Dla twojego bezpieczeństwa, Anno. Żebyśmy wiedzieli, kiedy zaczniesz się oddawać ryzykownym zachowaniom.

Oczywiście to nie jest prawdziwy powód. W rzeczywistości chodzi o to, żebym nie opublikowała czegoś, co ma związek z domem.

To, co zrobił z listem od pracownicy opieki społecznej, było typowe. Na pierwszej stronie napisała: Dokładny moment, w którym otrzymasz ten list, będzie zależał od twoich rodziców, ale piszę go, zakładając, że przeczytasz go w wieku mniej więcej dwunastu lat. Niektóre fragmenty mogą ci się wydać trudne do zaakceptowania, więc sugeruję, żebyś po przeczytaniu pokazała je rodzicom. Będziecie mogli o tym porozmawiać…

W wieku mniej więcej dwunastu lat? Najwyraźniej nie przyszło jej do głowy, że on odczeka jeszcze trzy, a potem po prostu wejdzie do mojego pokoju – teraz przynajmniej puka, ale i tak w zasadzie nie czeka na odpowiedź – i rzuci dokumenty na łóżko, kiedy będę odrabiała lekcje.

Popatrzyłam na nie.

– Co to jest?

– List. Od pracownicy opieki społecznej, która zajmowała się twoją adopcją.

Nie było koperty, tylko gruby plik poskładanych kartek.

– Widzę, że już przeczytałeś.

– Tak, sprawdziłem, czy nie ma tam czegoś, co mogłoby cię zranić – powiedział zimno. – Tak czy siak, nie przeczytałem niczego, czego i tak bym nie wiedział.

– Dlaczego nie dałeś mi tego wcześniej?

– Nie było potrzeby.

Co właściwie znaczyło: Chciałem mieć nad tobą pełną kontrolę.

– No i? – zapytał niecierpliwie, widząc, że nie biorę ich do ręki. – Nie przeczytasz?

– Przeczytam.

Czekałam, aż wyjdzie. On czekał, aż sięgnę po papiery. Ostentacyjnie włożyłam z powrotem słuchawki do uszu i wróciłam do odrabiania lekcji.

Wzruszył ramionami.

– W swoim czasie wobec tego.

To była gówniana kwestia, lecz najwyraźniej bardzo mu zależało, żeby ostatnie słowo należało do niego. Kątem oka patrzyłam, jak wychodzi. Postanowiłam zachować kamienną twarz, dopóki drzwi się nie zamkną. Ale już ogarniała mnie ekscytacja.

Może dzięki temu ją znajdę. Może ona mi pomoże.

5

GABE

Proponuję Susie, żeby przyjęła zasadę dwudziestu czterech godzin – napisała odpowiedź, ale nie wysyłała jej, dopóki się z nią nie prześpi. To zbyt ważna sprawa, żeby działać pochopnie.

Ku mojemu zas­koczeniu przyznaje mi rację. Przygotowuje sobie wiadomość, a potem, po przegadaniu jej ze mną, zostawia ją w folderze wiadomości roboczych, żeby dojrzała.

Droga Anno,

myś­lę, że masz rację, mogę być twoją biologiczną matką. Z przyjemnością się z Tobą spotkam, o ile oczywiście Twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko temu. Mamy sobie mnóstwo do powiedzenia, ale nie czuj się pod presją.

Serdeczności

Susie

Właściwie to mam w tym spory udział. Droga Anno – bo zwracanie się do niej „Sky” teraz, po tym jak przez piętnaście lat nie używała tego imienia, byłoby czymś dziwacznym. O ile Twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko temu – ­zastanawialiśmy się, czy nie napisać adopcyjni rodzice, ale jeśli zajrzeć na forum dla osób adoptowanych, to okazuje się, że uważają one to określenie nie tylko za uwłaczające, lecz także za wręcz sprzeczne ze stanem prawnym. Zgodnie z przepisami osoby przysposabiające dziec­ko wraz z podpisaniem dokumentów adopcyjnych przejmują wszelkie prawa rodzicielskie. Co do upewnienia się, czy rodzice nie mają nic przeciwko temu – zważywszy na wiek dziewczyny, wydaje się to po prostu odpowiedzialnym postawieniem sprawy. Kiedy zasugerowałem tę część zdania, Susie tylko wzruszyła ramionami, ale ją dopisała. Jak się domyś­lam, założyła, że skoro sama znacznie wcześniej niż w wieku piętnastu lat decydowała, co powiedzieć swoim rodzicom, z Anną zapewne jest podobnie.

Ton też doradziłem jej ja. Uznałem, że lepiej będzie nie okazywać wzruszenia. Wielkie słowa wypowiedziane zbyt wcześnie mogłyby ją wystraszyć. Stąd Serdeczności zamiast Twoja kochająca, jak oryginalnie napisała Susie.

Tymczasem Susie, żądna dalszych informacji, przeczesuje internet. Oczywiście teraz, kiedy zna już nazwis­ko Anny, może po prostu zajrzeć na jej profil. Ale, o dziwo, niewiele się z niego dowiaduje – wszystkie posty mają ustawienia Prywatne, podobnie jak Informacje i Mieszka w. Zdjęcie profilowe przedstawia szary okrąg. Nawet nazwa profilu to same inicjały: AM.

– Proszę, powiedz mi, że to nie jest jakiś koszmarny przekręt – mówi z niepokojem Susie, pokazując mi profil.

– Może w dzisiejszych czasach tak wyglądają wszystkie profile nastolatek na Facebooku. Teraz życie toczy się na TikToku i Discordzie, prawda? – Nierzadko mamy do czynienia z próbami scamu. Tak to jest, kiedy ma się stosunkowo często odwiedzany profil. Ale jej konto przypomina to, które założyłem dla siebie, kiedy zespół wciąż był aktywny: prywatne, prawie tajne, przeznaczone dla przyjaciół i rodziny, zupełnie niepowiązane z publicznym. – Może ma jeszcze jedno.

Susie wpisuje nazwis­ko Anny do okienka wyszukiwarki.

– To musi być ona – mówi po chwili. – Tak, na pewno. O Boże, Gabe, zobacz!

Odwraca iPad w moją stronę. Ustawienia prywatności wciąż nie ujawniają wiele, jednak przy nazwis­ku Anna Mulcahy widać zdjęcie profilowe. Przedstawia nastolatkę machającą zimnym ogniem podczas jakiejś imprezy. Na głowie ma wełnianą czapkę, więc nie widać kształtu jej głowy, ale reszta nie pozostawia wątpliwości. Jasnorude włosy spływają jej na ramiona, zielone oczy, kości policzkowe – jakbym widział trzpiotowatą, niezupełnie uformowaną wersję swojej żony.

– Piękna, prawda? – mówi wreszcie Susie.

Kiwam głową.

– Oddałaś jej swoje najlepsze geny.

– A potem oddałam ją – dodaje. Ale mówi to łagodnie, ze wzruszeniem.

– Jak myślisz, dlaczego użyła lipnego konta?

– Nie wiem – mówi powoli Susie. – Może chciała mieć pewność, że nikt się nie dowie, że do mnie napisała. O cokolwiek jej chodzi… chce, żeby to zostało między nami.

Rano przez pewien czas zbiera się w sobie, zanim klika Wyślij.

– Już – mówi wreszcie. Przez chwilę wpatruje się w ekran. – Nie żebym się spodziewała szybkiej odpowiedzi. Pewnie jest w szkole, prawda? – To brzmi, jakby próbowała się uspokoić.

Po lunchu pakujemy sprzęt do samochodu i jedziemy do Roundhouse, żeby się rozstawić. Susie milczy przez całą drogę. Często jej się to zdarza przed występem, pozwala głosowi odpocząć, ale dzisiaj mam wrażenie, że chodzi o coś innego. Może to dlatego, że sam nic nie mówię, myśląc o Annie i o tym, co ten kontakt może oznaczać.

Kiedy przejeżdżamy przez Chalk Farm, Susie mówi nagle:

– Gabe, zatrzymaj się.

Zatrzymuję się i zerkam na nią. Po jej policzkach płyną łzy.

– Co się stało? – pytam zaniepokojony.

Wskazuje na idącą chodnikiem parę. Mężczyzna ma przypięte do piersi nosidełko, dziec­ko jest akurat na tyle duże, żeby mogło patrzeć przed siebie. Wełniana czapeczka przekrzywiła mu się na głowie. Matka wyciąga rękę i poprawia ją, a maluch posyła jej uśmiech wyrażający czyste zadowolenie.

– Przepraszam – mówi Susie zdławionym głosem. – Ale czasem to tak cholernie boli.

– Wiem. – Przez wiele lat nauczyłem się, że to wszystko, co mogę w takich sytuacjach powiedzieć.

Nie ma takiej rzeczy, która podniosłaby ją na duchu, dała nadzieję. Pozostaje mi tylko być przy niej i przyjmować do wiadomości, przez co przechodzi. Przez co – jeśli mam być szczery – przechodzimy oboje. Z początku za każdym razem, gdy mówiła, że traci nasze dziec­ko, sam szlochałem jak dziec­ko. Prawda jest taka, że oboje jesteśmy już tym zmęczeni. Żal jest wyczerpujący. Ciągła walka jest wyczerpująca. Susie sprawia wrażenie twardzielki – jest w końcu artystką – ale wiem, że w głębi ducha z trudem daje sobie radę.

– Suze… – mówię po chwili. – Czy myślisz, że po spotkaniu z Anną to może się stać jeszcze trudniejsze? Wiesz… czy kiedy zobaczysz, co cię ominęło, kwestia płodności nie będzie bardziej bolesna?

Kwestia płodności… Nawet między sobą posługujemy się ostrożnymi eufemizmami, profesjonalnymi terminami medycznymi. Nie bezdzietność czy, uchowaj Boże, bezpłodność, jak to kiedyś określiła jakaś bezmyślna pielęgniarka, jakby chodziło o karę jakiegoś mściwego bóstwa.

– Tak – mówi cicho Susie. – Myś­lę, że to możliwe. Ale tak czy owak, musimy to zrobić. Ze względu na nią.

W tamtej chwili jestem jej wdzięczny za to, że powiedziała „my”.

Zajeżdżamy pod tylne wejście, mijając zawieszone od frontu wielkie winylowe banery z nazwą jej zespołu, Silverlink, widniejącą tuż pod nazwą grupy, która jest gwoździem programu, i rozstawiamy sprzęt. Powoli zjeżdża się reszta zespołu i sprawdzają dźwięk. To nie będzie dochodowy wieczór – nawet w tych średniej wielkości salach support dostaje góra kilkaset funtów, z czego większość zgarną agent i organizator – ale ważny z punktu widzenia ich pozycji. Choć kiedy wreszcie wchodzimy na scenę, pośród słabych, zdawkowych oklas­ków, sala wciąż jest w dwóch trzecich pusta.

Po dwóch piosenkach, w trakcie Red Rusty Mountain, głos Susie się załamuje. Przez chwilę wygląda to, jakby zapomniała słów – śmieszna myśl, takiej profesjonalistce jak ona nigdy by się to nie zdarzyło – a potem widzę, że wpatruje się w publiczność jak sparaliżowana. Stoję za kulisami, żeby przed kolejną piosenką podać jej gitarę, więc nie widzę, na co patrzy.

Robię krok naprzód i wszystko staje się jasne.

Anna. Dziewczyna z Facebooka jest w tłumie i wbija wzrok w Susie. Jest tam we własnej osobie, jeszcze ładniejsza niż na zdjęciu profilowym – grzywka krótsza, włosy związane gumką z materiału, zupełnie tak samo jak kiedyś nosiła je Susie – i jeszcze bardziej przypominająca młodszą wersję tej, która teraz wpatruje się w nią jak porażona.

Przez dłuższą chwilę patrzą sobie w oczy, jakby wszystko i wszyscy wokół się rozpłynęli. Potem rozlega się bęben basowy, Susie jakimś cudem odnajduje właściwą linijkę i śpiewa dalej, jakby nic się nie stało.

Przyglądam się Susie jeszcze przez jakieś dwie sekundy. Kiedy odrywam od niej wzrok, żeby spojrzeć na publiczność, Anny już tam nie ma.

6

ANNA

Cześć Susie,

tak mi przykro, że zas­koczyłam Cię podczas koncertu. Chciałam zobaczyć Cię na żywo, a nie sądziłam, że przy tych wszystkich światłach Ty będziesz mogła zobaczyć mnie! Kiedy tylko się zorientowałam, że mogę Cię rozpraszać, poszłam na sam tył.

Żałuję, że nie mogłam zostać do końca ani przyjść porozmawiać po koncercie. Prawda jest taka, że moi rodzice nie wiedzą, że tam byłam. Nigdy nie dostałabym pozwolenia na pójście na koncert, a co dopiero na taki, podczas którego Ty występujesz. Gdybym została dłużej, dowiedzieliby się, gdzie byłam.

Jeżeli wciąż chcesz się ze mną spotkać, to ja mogłabym jutro o 15. Przy Varley Parade w Colindale, w północnym Londynie, jest kawiarnia, nazywa się Bustos. Ale będę miała tylko pół ­godziny.

Anna

7

SUSIE

Nie zas­koczyło mnie to, że mieszka w Londynie – adopcją zajmował się ośrodek opieki społecznej w Barnet, gdzie wtedy mieszkałam. Nie zdziwiło mnie też, że nie wspomniała o zgodzie rodziców. Wydało mi się oczywiste, że to oni są powodem, dla którego pisała, że jest nieszczęśliwa.

W każdym razie tak to odczytałam. Gabe sprawiał wrażenie nieprzekonanego.

– Koncert był w środku tygodnia – zauważył. – Większość rodziców nie puściłaby na niego piętnastolatki, szczególnie samej.

– A jednak jest coś dziwnego w sposobie, w jaki to ujęła. Sam powiedziałeś: „nie puściłaby na niego piętnastolatki”. Tak się zazwyczaj mówi, prawda? Tymczasem ona pisze „nie dostałabym pozwolenia”. Jakby chodziło o jakąś formalną procedurę. Czy dla ciebie nie brzmi to odrobinę autorytarnie? I ten fragment o tym, że dowiedzieliby się, gdzie była. Skąd niby mieliby się dowiedzieć?

– Chyba za dużo próbujesz wyczytać między wierszami – powiedział łagodnie. – To co? Zamierzasz się z nią spotkać?

– Oczywiście. – Popatrzyłam na niego. Miałam nadzieję, że zrozumie. – Kiedy zobaczyłam ją w tym tłumie, Gabe… to było jak porażenie prądem. Połączenie. Jakbyśmy po tych wszystkich latach odzys­kały łączność. Teraz nie mogłabym już tego odkręcić, choćbym chciała.

Pokiwał głową.

– Dobra. Rozumiem.

Wzięłam do ręki iPad. Coś jednak sprawiło, że się zawahałam. To była po prostu zbyt doniosła chwila.

– To nie zmienia faktu, że jestem przerażona. Co, jeśli jej nie polubię? Co, jeśli ona nie polubi mnie?

Wyciągnął rękę i ścisnął mnie za ramię.

– Myś­lę, że musisz zaufać intuicji. I że wszystko będzie ­dobrze.

A jednak wciąż wydawał się zaniepokojony.

8

ANNA

Mam dokładnie czterdzieści minut. Potwór będzie myś­lał, że jestem na zajęciach teatralnych, nie wie, że je odwołali, bo nie mogą znaleźć nauczyciela na zastępstwo. Albo raczej im się nie chce, bo przecież zajęcia teatralne to nie jestprawdziwyprzedmiot. Coś mi mówi, że przyjdzie wcześniej, więc gnam na złamanie karku i kiedy docieram na miejsce, rzeczywiście przez drzwi kawiarni widzę, że już jest. Siedzi na końcu sali, na uboczu, dokładnie przy tym stoliku, który sama bym wybrała.

I on też. Przyjechała z mężem. Na moment zamieram. Co to niby ma wspólnego z nim?

Ale zaraz myś­lę, że to nawet dobrze. Jeżeli coś mam w ten sposób osiągnąć, to lepiej, żeby byli razem.

Poza tym – przypominam sobie, kiedy wchodzę do środka z żołądkiem pełnym motyli – nie wszyscy mężowie są tacy jak potwór.

– Cześć, Susie – mówię nerwowo. – A pan musi być Gabe’em.

Susie zrywa się z miejsca. Przez chwilę robi się niezręcznie, nie wiemy, czy mamy paść sobie w ramiona, ucałować się, czy uścisnąć sobie dłonie. W rezultacie jakby je splatamy i lekko ścis­kamy, ale to dobrze, mam wrażenie, że pokazuje mi w ten sposób, że jest zdenerwowana, choć też, że bardzo by chciała zostawić już te nerwy za sobą i przejść do czegoś ważniejszego.

Boże, jaka ona jest piękna.

Z Gabe’em wymieniam bardziej oficjalny uścisk dłoni, ale on także jest miły. Kiedy uśmiecha się na powitanie, robią mu się zmarszczki w kącikach oczu. Bethany zawsze powtarza, że po tym można poznać, że facet miał operację plastyczną, lecz to niemożliwe, Gabe wciąż ma taki chłopięcy wygląd. I jest wystarczająco wrażliwy, żeby zauważyć moje zas­koczenie.

– Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko mojej obecności – rzuca. – Jeśli wolisz, mogę zostawić was same.

– Poprosiłam go, żeby ze mną przyjechał – dodaje ­Susie. – Szczerze mówiąc, bałam się, że się zwyczajnie rozsypię. Właściwie to wciąż się boję – wydaje się oszołomiona, ale pozytywnie, i dopiero po chwili do mnie dociera: To z mojego powodu. Co za niesamowite uczucie.

Więc odpowiadam, że nie, że wspaniale jest go poznać. I nawet się przydaje, bo idzie do baru zamówić nam coś do picia – po białej kawie dla nich, herbatę dla mnie – a Susie i ja opanowujemy zdenerwowanie.

Kiedy tak patrzę, jak stoi w kolejce, myś­lę sobie, że najbardziej szałowy chłopak w mojej szkole zabiłby za te dżinsy i buty.

Z początku żadna z nas wiele nie mówi, same: „O rany!”, „Ale jesteśmy podobne!” i „Gdzie mieszkasz?”. Dopiero po jakimś czasie zaczynamy poruszać konkretne kwestie, na przykład to, kim są moi dziadkowie (jej rodzice się rozwiedli i znaleźli nowych partnerów, a teraz oboje mieszkają za granicą – mam wrażenie, że nie są jej szczególnie bliscy) i czy mam jakieś przyrodnie rodzeństwo (nie, chociaż po jej rozmarzonym spojrzeniu poznaję, że nie wyklucza tego w przyszłości). Pyta, czy ja też jestem leworęczna. Nie jestem, ale gdy przykładamy dłoń do dłoni, wydają się niesamowicie podobne – te same krótkie palce, tak samo giętkie kciuki. Akurat wtedy Gabe wraca z napojami, a ona śmieje się radośnie i zdaję sobie sprawę, że śmiech też mamy identyczny, tak samo ryczymy. Henry zawsze powtarza, że kwiczę jak świnia. Teraz, kiedy słucham, jak ona się śmieje, dochodzę do wnios­ku, że to bzdura – to śmiech osoby wolnej, radosnej i żywiołowej.

Chwilę rozmawiamy, a potem Gabe pyta:

– Czy twoi rodzice wiedzą, że tu jesteś, Anno?

Domyś­lam się, że to musiał być jego pomysł, żeby napisać: „o ile twoi rodzice nie mają nic przeciwko temu”.

Może gdyby przyjechała sama, powiedziałabym jej wszystko. Możliwe jednak, że to byłby błąd. Muszę pamiętać, że każde moje słowo może dotrzeć do potwora. Nikt nie wierzy adoptowanej dziewczynie – wiem to z autopsji.

Ale muszę powiedzieć wystarczająco dużo, żeby ci mili, inteligentni, otwarci ludzie nie mieli wątpliwości, że on jest potworem.

Wpatruję się w filiżankę z herbatą, której nagle wcale nie mam ochoty pić. Zbyt wiele od tego zależy.

– To właśnie z ich powodu tu jestem – mówię w końcu. – To przez nich jestem nieszczęśliwa.

9

GABE

I wreszcie zaczyna mówić, najpierw powoli, a potem coraz szybciej. Jej rodzina jest religijna – należą do jakiegoś ortodoksyjnego irlandzkiego Kościoła. Zawsze modlą się przed jedzeniem, a jeśli Anna o tym zapomni i zacznie jeść wcześniej, zabierają jej posiłek. Swojemu biologicznemu synowi Henry’emu pozwalają na dokładki, bo jest starszy i należy do drużyny pływac­kiej. W zeszłym tygodniu ojciec powiedział jej, że miała szczęście, że trafiła do nich, a nie do domu dziec­ka.

– Ale nie mówię tego wszystkiego, żeby się skarżyć – zaznacza. – Tylko żebyście znali kontekst.

Pokazuje nam swój telefon. Na ekranie wyświetla się symbol klepsydry i komunikat: Twoje urządzenie pozostaje w stanie uśpienia do godziny 20.00.

– Kontrola rodzicielska – mówi krótko. – Z internetu mogę korzystać dopiero po dwudziestej. Oni mają dostęp do mojej lokalizacji, czytają moje wiadomości i blokują strony, których ich zdaniem nie powinnam odwiedzać. Znam dwunastolatki, którym starzy zakładają takie rzeczy, ale w wieku piętnastu lat? Na szczęście koleżanka nerdka pokazała mi, jak to obejść. A, i jeżeli wykorzystam limit na karcie albo skończy mi się bateria, muszę wracać prosto do domu, inaczej mam szlaban na tydzień.

Susie posyła mi pełne udręki spojrzenie. Wiem, o czym myśli. Nie tego dla niej chciałam.

Anna to wyłapuje.

– Nie myślcie, że was obwiniam – mówi szybko. – Tu nie chodzi o to, że jestem adoptowana, mogłam przecież wylądować u jakiejś idealnej rodziny. Po prostu niefart i tyle.

Susie wygląda, jakby miała się rozpłakać.

– Trzeba przyznać – mówię delikatnie – że sprawiasz wrażenie dobrze przystosowanej, twardej młodej kobiety, Anno. Jesteś czyjąś chlubą.

– Dzięki – mówi, zerkając na mnie kątem oka.

Zapada dłuższe milczenie.

– Czy mogę spytać… czego oczekujesz po tym spotkaniu? Oczywiście cudownie jest cię poznać, ale kiedy mówisz, że przyszłaś tu z powodu rodziców… Czy potrzebujesz pomocy w jakiejś konkretnej sprawie?

– Przede wszystkim chciałabym więcej wiedzieć o tym, kim jestem. I może nawet mieć jakiś kontakt ze swoją biologiczną mamą… – Zerka spod grzywki na Susie. – Oczywiście, jeżeli sobie tego życzysz. Super by było móc z kimś pogadać o różnych rzeczach.

– Naturalnie – zapewnia ją Susie. – Bardzo bym tego ­chciała.

Anna wygląda, jakby się wahała.

– Ale jest jeszcze jedna sprawa. Konkretna.

– Co takiego? – pytam.

– Moja szkoła. – Patrzy na nas poważnie. Jej oczy są tak podobne do oczu Susie, zielone i jasne, że mam ochotę obdarzyć ją pełnym miłości spojrzeniem. – Posłali mnie do tego strasznie sztywnego gimnazjum Northall… – Mówi z częstą u dziewcząt w jej wieku intonacją, kończąc każdą wypowiedź jakby znakiem zapytania, więc brzmi to trochę jak: „Northall?” – Od szóstej klasy bardzo bym chciała się przenieść… gdzieś, gdzie mają zajęcia ze sztuk scenicznych. Moją pasją jest muzyka, głównie śpiew, ale w ogóle muzyka. Teraz mi na to nie pozwalają, a ja naprawdę bardzo bym chciała ­śpiewać.

Susie nic nie mówi, tylko kładzie dłoń na ręce Anny. Muzyka jest w jej życiu czymś tak fundamentalnym, że nie wyobraża sobie, by ktoś mógł zabronić człowiekowi śpiewać.

– Kiedy mówisz, że ci na to nie pozwalają… – zaczynam.

– Nie pozwalają mi się uczyć muzyki w szkole ani chodzić na prywatne lekcje, ani nawet zajmować się nią hobbystycznie – mówi beznamiętnie. – Uważają, że to by mnie rozpraszało. Poza tym, gdybym ćwiczyła w domu, przeszkadzałabym Henry’emu w odrabianiu lekcji. Odłożyłam trochę pieniędzy i kupiłam sobie gitarę, chciałam się uczyć gry z filmików na YouTubie, ale mi ją zabrali.

– Rozumiem – kwituję wstrząśnięty. – To naprawdę do bani. Chociaż nie bardzo wiem, jak moglibyśmy ci pomóc.

– Jesteście zawodowymi muzykami, prawda? Może moglibyście z nimi pogadać? Cokolwiek by mówić, jesteście dowodem na to, że muzyka nie zawsze jest tylko przeszkodą w nauce księgowości, prawa czy co oni tam chcą, żebym w życiu ­robiła.

– Cóż… – Mam na końcu języka, że właściwie „muzyk” oznacza nie tyle zawód, ile finansowe samobójstwo, ale Susie odzywa się pierwsza.

– Oczywiście – zapewnia. – Chętnie to dla ciebie zrobimy, Anno. Z przyjemnością.

W drodze powrotnej Susie milczy, jakby jeszcze nie miała ochoty wracać do rzeczywistości, jakby delektowała się wspomnieniami spotkania z Anną, tak jak zazwyczaj delektuje się ciszą po skończonej piosence.

Ja też nic nie mówię, nie chcąc zakłócać jej myśli.

– No – odzywa się wreszcie. – I co o tym myślisz?

– O Annie? Wydaje się… fantastyczna. Naprawdę urocza.

I to prawda – nasze obawy o to, że okaże się melodramatyzującą emo, która os­karży Susie, że zniszczyła jej życie, zupełnie się nie potwierdziły. Opowiedziała nam o sytuacji w domu, ale wydawała się miłą, rozsądną i twardo stąpającą po ziemi osobą. Pełne autoironicznego dystansu poczucie humoru tylko dodawało jej słowom wiarygodności.

I zdaję sobie sprawę, że skoro ja obdarzyłem tę dziewczynę sympatią, uczucia Susie muszą być tysiąc razy silniejsze.

– Tak się cieszę, że ją polubiłeś. – Głos Susie wciąż wydaje się nieobecny. – I tak się cieszę, że się do nas odezwała. Że mogę coś dla niej zrobić.

Nie odpowiadam od razu. Anna może być czarująca, ale pomysł skontaktowania się z jej rodzicami, żeby ich przekonać, że powinna się uczyć muzyki, wydaje mi się ślis­ki.

– Jeżeli jej rodzice się zgodzą… Mogą nie być zachwyceni, że dwoje obcych ludzi wtyka nos w sprawy ich córki.

– Ja przecież nie jestem obca!

– Oczywiście, że nie, ale oni mogą to widzieć inaczej.

Dojechaliśmy do domu i właśnie parkuję.

– Ale tak jak powiedziała, możemy pomóc im spojrzeć na to z innej perspektywy – przekonuje mnie Susie. – To tak, jakby skonsultowali się z doradcą zawodowym, prawda? Może moglibyśmy jej pomóc zdobyć doświadczenie zawodowe, na przykład w jakimś studio. Raczej nie powinni mieć nic przeciwko temu, a my przecież mamy mnóstwo kontaktów.

Kiedy wchodzimy do środka, sięga po iPad, który zostawiła na kuchennej wyspie.

– Zajrzę na stronę tej jej szkoły… Kurczę, wyobrażasz sobie, że ktoś śledzi każdy twój krok w sieci? To brzmi jak jakiś koszmar… Mam.

Zaglądam jej przez ramię. Northall Academy, jak informuje ich strona, w pełen pasji sposób pomaga uczniom wykorzystać cały ich potencjał.

Bodaj jeszcze bardziej niezwykłe jest to, że Urząd Standardów Edukacyjnych ocenia szkołę jako „znakomitą”.

– Co samo w sobie jeszcze nic nie oznacza – mówi Susie, kiedy zwracam jej na to uwagę.

Ona sama po tym, jak wyrzucono ją z kilku bardziej konwencjonalnych przybytków, chodziła do Jordans, jednej ze szkół słynących na cały kraj z liberalnych metod. Do nauczycieli mówiło się tam po imieniu, lekcje nie były obowiązkowe, a uczniowie dosłownie sami ustalali zasady. Susie ją uwielbiała, ale od dawna podejrzewam, że to powód, dla którego zasadniczo każdą normę czy przepis, od ograniczenia prędkości po deklarację celną, traktuje raczej jak zalecenie.

– Zobaczę, co na ten temat mówią portale parentingowe – dodaje.

Przewija kilka wyników, po czym zatrzymuje się na czymś, otwierając szeroko oczy.

– Co się stało? – pytam.

– To jedno z tych miejsc kierujących się hasłem „zero tolerancji”. Wiesz, kiepska szkoła, do której wkracza nowy dyrektor i zaprowadza swoje porządki. Sporo piszą o zasadach dotyczących zachowania. Posłuchaj tego: Nie garb się. Siedząc prosto, okazujesz szacunek. Podtrzymuj kontakt wzrokowy z nauczycielami przez cały czas, kiedy mówią. Jeżeli coś upuścisz, nie podnoś tego, dopóki nie dadzą ci znaku. Nigdy się nie odwracaj, nawet jeśli słyszysz hałas. Między lekcjami nie rozmawiaj na korytarzu, chyba że zwróci się do ciebie nauczyciel. W takim wypadku uśmiechnij się i odpowiedz pogodnie: „Dzień dobry panu!” albo „Dzień dobry pani!”. Nie spaceruj w grupach większych niż dwuosobowe… To brzmi potwornie.

– Ale i „znakomicie”.

– To nie jest dla niej dobre – oznajmia zdecydowanie Susie. – Tak samo jak nie byłoby dobre dla mnie. Poza tym co mówi o nich to, że posłali ją w takie miejsce?

– Że przywiązują dużą wagę do wyników w nauce?

Patrzy na mnie znacząco. Zdaję sobie sprawę, że chyba nie okazuję jej wystarczającego wsparcia.

– Słuchaj, nie o to chodzi, że się nie zgadzam – tłumaczę. – Po prostu uważam, że tę sprawę trzeba rozegrać ostrożnie. Inaczej wyjdzie na to, że pojawiamy się nie wiadomo skąd i krytykujemy ich rodzicielstwo.

– Przecież to właśnie robimy. Dlaczego mielibyśmy pozwolić im na coś takiego?

– Bo zwyczajnie poś­lą nas do diabła, a wtedy nici z kontaktów z Anną. Przy odrobinie taktu, kto wie, może nawet będziesz mogła liczyć na ich wdzięczność. Nikt nie chciałby usłyszeć, że jego dziec­ko jest nieszczęśliwe. Może da się to ująć tak, żeby nie pomyśleli, że próbujemy sobie uzurpować ich autorytet. Powinniśmy ich uspokoić, pokazać, że jesteśmy po prostu zatros­kanymi dorosłymi i chcemy dać im znać, że ich córka się z nami skontaktowała, oraz wytłumaczyć, dlaczego to zrobiła.

Susie marszczy brwi.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

20

SUSIE

Dostępne w wersji pełnej

35

SKY

Dostępne w wersji pełnej

47

SUSIE

Dostępne w wersji pełnej

64

SUSIE

Dostępne w wersji pełnej

88

SKY

Dostępne w wersji pełnej

101

SUSIE

Dostępne w wersji pełnej

Od Autora

Dostępne w wersji pełnej