Mroczny kochanek ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: Dark Kni­ght

Prze­kład z ję­zyka an­giel­skiego: Agnieszka Re­wi­lak i Wanda Le­wera

Co­py­ri­ght © J. L. Beck, 2025

This edi­tion: © Ri­sky Ro­mance/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2025

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Anna Slo­torsz

Re­dak­cja: Anna Po­inc-Chra­bąszcz

Ko­rekta: Anna No­wak

ISBN: 978-91-8076-800-9

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Ri­sky Ro­mance/Gyl­den­dal A/SKla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

Słowo od au­torki

Ko­chana Czy­tel­niczko, Ko­chany Czy­tel­niku,

ogrom­nie się cie­szę, że za­sia­dasz do lek­tury Mrocz­nego ko­chanka, nie mogę się do­cze­kać, aż się jej od­dasz bez reszty. Nie­mniej mu­szę Cię uprze­dzić, że nie­które sceny mogą się dla Cie­bie oka­zać trudne, czy­taj je więc z ostroż­no­ścią.

Ta­tum

Dzie­sięć lat wcze­śniej

Gdy tylko otwo­rzy­łam oczy, na mo­jej twa­rzy roz­lał się uśmiech: dzi­siaj za­czy­nały się wa­ka­cje.

Po dzie­wię­ciu mie­sią­cach szkoły w końcu na­de­szło lato, a wraz z nim za­słu­żony od­po­czy­nek. Gdy­bym miała krótko opi­sać, jak się czu­łam, naj­bar­dziej pa­so­wa­łoby słowo „eks­cy­ta­cja”. Cu­downa była świa­do­mość, że nie będę mu­siała od­ra­biać już ani jed­nej pracy do­mo­wej, nie będę mu­siała się wcze­śnie kłaść, że będę mo­gła wsta­wać, o któ­rej ze­chcę, przy­naj­mniej przez naj­bliż­sze trzy mie­siące.

Nie­mal czu­łam smak wol­no­ści. Nie mo­głam się do­cze­kać prze­sia­dy­wa­nia nad ba­se­nem i chło­nię­cia każ­dego pro­mie­nia słońca. Mia­łam na­dzieję, że za­nim je­sie­nią znowu za­cznie się szkoła, będę pięk­nie opa­lona, za­miast stra­szyć bla­dzi­zną jak te­raz.

A do tego już za chwilę miała się tu po­ja­wić Bianka, moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka. Nie po­sia­da­łam się z ra­do­ści. Jej tata zwy­kle nie po­zwa­lał jej no­co­wać u ko­goś, z wy­jąt­kiem ja­kichś spe­cjal­nych oka­zji typu uro­dziny. Bianka mó­wiła, że oj­ciec jest su­rowy i za­wsze musi wie­dzieć, co ona robi i z kim prze­bywa. To mu­siało być okropne – mieć apo­dyk­tycz­nego ojca. Mój tata też za­wsze chciał wszystko wie­dzieć, ale po­zwa­lał mi od­wie­dzać przy­ja­ciół i cho­dzić na za­kupy. Oczy­wi­ście nie sa­mej.

Kiedy wy­cho­dzi­łam, za­wsze mu­siał mi to­wa­rzy­szyć któ­ryś z lu­dzi ojca, po­nie­waż on sam zwy­kle był tak za­jęty, że nie mógł mnie za­wieźć na za­ję­cia czy do kina. Pew­nie dla­tego pan Cole nie chciał, żeby Bianka tu przy­cho­dziła… No bo mój tata tu był. Ale on zwy­kle pra­co­wał w swoim ga­bi­ne­cie, tak że mia­ły­śmy cały dom dla sie­bie. Je­śli oczy­wi­ście nie li­czyć lu­dzi, któ­rym tata płaci za ochronę. Se­rio – nie­wiele mieli do ro­boty, zwłasz­cza że nie zda­rzyło mi się ni­gdy na przy­kład dła­wić, to­pić czy coś w tym stylu. Na ogół po pro­stu od­wra­cali wzrok.

Pan Cole był śled­czym w po­li­cji, więc wie­dział, co ży­cie może od­wa­lić. W każ­dym ra­zie tak mi mó­wiła Bianka. Tak mnie no­siło z ra­do­ści, że ona nie­długo u mnie bę­dzie, że w końcu wy­szłam z łóżka i wsko­czy­łam pod prysz­nic, cho­ciaż spo­koj­nie mo­gła­bym jesz­cze po­spać ze dwie go­dziny.

Do­póki nie po­zna­łam się z Bianką, nie mia­łam po­ję­cia, że dzieci mają ja­kieś obo­wiązki do­mowe. Nie by­łam idiotką, wie­dzia­łam, że nie każdy ma w domu per­so­nel, który zaj­muje się go­to­wa­niem i sprzą­ta­niem. Są­dzi­łam jed­nak, że zaj­mują się tym ro­dzice, ale w przy­padku Bianki było ina­czej. Ona w kółko sprzą­tała coś w domu, sama so­bie prała, a na­wet go­to­wała, no bo miesz­kała sama z oj­cem. Tak jak ja nie miała mamy, tylko że ona mo­gła swoją od­wie­dzać na cmen­ta­rzu.

Ja na ogół nie mia­łam po­ję­cia, gdzie jest moja mama.

Za­wsze po­rządna Bianka bar­dzo mnie od­mie­niła. Do­tarło do mnie, że mo­gła­bym cho­ciaż po­ście­lić wła­sne łóżko albo po­sprzą­tać po so­bie w ła­zience. Więc te­raz po prysz­nicu zro­bi­łam po­rzą­dek w po­koju. Jak się prze­pro­wa­dzę do nie­uży­wa­nego skrzy­dła domu, co tata mi obie­cał na po­czą­tek li­ceum, będę miała wię­cej obo­wiąz­ków.

To jedna z jego za­sad: „Je­śli chcesz coś ode mnie, mu­sisz mi po­ka­zać, że je­steś w sta­nie wziąć za to od­po­wie­dzial­ność”.

Cią­gle mu więc po­ka­zy­wa­łam, że mogę sama o sie­bie za­dbać. Pra­gnę­łam mu udo­wod­nić, że nie je­stem już dziec­kiem. By­łam co­raz star­sza i chcia­łam, żeby to wi­dział.

Kiedy skoń­czy­łam sprzą­ta­nie, mo­głam usiąść i cze­kać. Do­cho­dziła ósma trzy­dzie­ści, a pan Cole mu­siał do­trzeć do pracy na dzie­wiątą, co ozna­czało, że Bianka do­je­dzie lada chwila. Chwy­ci­łam zie­lony ko­stium jed­no­czę­ściowy – tata mi jesz­cze nie po­zwa­lał na dwu­czę­ściowy, mo­głam go bła­gać bez końca, wszystko na próżno.

„Ja płacę, więc bę­dziesz no­sić to, co ja uznam za sto­sowne”. Wła­śnie w ta­kich chwi­lach ża­ło­wa­łam, że nie mam mamy, która by się wtrą­ciła i sta­nęła po mo­jej stro­nie. No ale ona na­wet nie od­bie­rała te­le­fo­nów ode mnie, a co do­piero mó­wić o bro­nie­niu mnie przed tatą. Na ogół by­łam zdana na sie­bie.

Na myśl o ma­mie po­czu­łam przy­gnę­bie­nie i smu­tek, więc mocno za­ci­snę­łam po­wieki i jak naj­szyb­ciej po­rzu­ci­łam te roz­wa­ża­nia.

Wło­ży­łam ko­stium i do tego krót­kie spodenki, a swoje blond loki zwi­nę­łam w ko­czek. Do­sko­nale. Jesz­cze szybko obej­rza­łam się w lu­strze. By­łam wy­soka i, chwała bogu, moje ciało za­częło się za­okrą­glać. Przez ja­kiś czas już się mar­twi­łam, że ręce na za­wsze zo­staną nie­pro­por­cjo­nal­nie dłu­gie. Na szczę­ście się to wy­rów­nało. Mia­łam bladą twarz i wy­glą­da­łam nie­zdrowo, a po­nie­waż tata pra­wie ni­gdy nie po­zwa­lał mi się ma­lo­wać (co miało się zmie­nić w tym roku), za­wsze wy­glą­da­łam tak wła­śnie. Jak so­bo­wtór Duszka Kac­perka.

Nie­ważne, bo za­mie­rza­łam tyle się la­tem opa­lać, że bla­dość mi nie gro­ziła. By­łam w po­ło­wie scho­dów, gdy usły­sza­łam głos ojca.

Hurrra! Mo­głam mu po­wie­dzieć „dzień do­bry”, za­nim na wiele go­dzin za­mknie się w ga­bi­ne­cie. Cie­kawe, czy da­ła­bym radę cza­sami go wy­cią­gnąć, żeby ze mną po­pły­wał. Nie mógł prze­cież w kółko tylko pra­co­wać, prawda? To nie­spra­wie­dliwe, że do­ro­śli nie mieli wa­ka­cji tak jak dzie­ciaki. Może trzeba było mu przy­po­mnieć, że są inne rze­czy w ży­ciu poza pracą.

Bu­zia mi się sama śmiała, bo zwy­kle oj­ciec zni­kał gdzieś już rano. A nuż uda­łoby nam się ra­zem zjeść te­raz śnia­da­nie… A je­śli na­wet był za­jęty i już szedł do ga­bi­netu, mo­głam ja mu coś przy­nieść. Chcia­łam, że­by­śmy spę­dzili tro­chę czasu ra­zem w te ostat­nie wa­ka­cje przed li­ceum. Wie­dzia­łam, że jak tylko za­czną się lek­cje, ja sama będę nie­do­stępna, bo będę miała do­dat­kowe za­ję­cia i będę mu­siała się uczyć. Tę­sk­ni­łam za tym, żeby so­bie z nim po­sie­dzieć i po­roz­ma­wiać. Kie­dyś by­li­śmy bli­żej, a te­raz do­słow­nie z każ­dym ro­kiem mia­łam wra­że­nie, że się od­da­lamy.

– Do­ro­bię dla cie­bie klu­cze – mó­wił oj­ciec. Jego głos do­bie­gał z co­raz mniej­szej od­le­gło­ści, po­dob­nie jak stu­kot po­de­szew bu­tów wi­zy­to­wych, któ­rych w ciągu dnia w za­sa­dzie ni­gdy nie zdej­mo­wał. – Mo­żesz do­jeż­dżać, je­śli wo­lisz, ale le­piej by było, gdy­byś jak naj­wię­cej prze­by­wał na te­re­nie po­sia­dło­ści. Je­śli bę­dziesz cze­go­kol­wiek po­trze­bo­wał, daj mi znać, a ja to za­ła­twię. Le­piej, że­byś się przy­czaił na ja­kiś czas…

– Ro­zu­miem.

Do­tar­łam już na dół, gdy ode­zwał się ten drugi głos. Głę­boki. I chyba ni­gdy go do­tąd nie sły­sza­łam. I ten ktoś od tego głosu ma mieć klu­cze do domu? Nowy ochro­niarz? Na samą myśl wznio­słam oczy do nieba. Już i tak szwen­dały się tu tłumy.

Zmie­szana, wciąż sta­łam na ostat­nim stop­niu, gdy tata wy­ło­nił się od strony nie­uży­wa­nego wschod­niego skrzy­dła. Sze­roko otwo­rzył oczy, za­sko­czony moim wi­do­kiem.

– Dzień do­bry – po­wie­dział i obej­rzał się na tego ko­goś, kto po­dą­żał za nim.

– Dzień do­bry, tato. Chcia­łam cię zła­pać, za­nim sią­dziesz do pracy. Pój­dziesz dzi­siaj ze mną i z Bianką po­pły­wać?

Od­su­nął się i do­piero wtedy zo­ba­czy­łam czło­wieka, do któ­rego mó­wił.

Na­prawdę ża­ło­wa­łam, że tata nie po­zwala mi na ko­stium dwu­czę­ściowy. No i że w tej chwili nie mam na so­bie nic faj­niej­szego niż ob­cięte dżinsy. W ży­ciu nie wi­dzia­łam tak osza­ła­mia­ją­cego chło­paka. Był taki słodki, że na­wet Johnny Town­send nie miał przy nim szans.

Ta­jem­ni­czy fa­cet był mniej wię­cej wzro­stu taty, metr dzie­więć­dzie­siąt, może ciut wię­cej, miał gę­ste czarne włosy i gra­na­towe oczy, któ­rych wy­raz zde­cy­do­wa­nie nie za­chę­cał do za­war­cia bliż­szej zna­jo­mo­ści. Pa­trzyły na wskroś, wy­da­wało się, że są w sta­nie prze­pa­lić dziurę w przed­mio­cie, a ja w tej chwili my­śla­łam tylko o tym, jaka je­stem za­uro­czona jego obec­no­ścią.

Nie­stety on na mnie nie pa­trzył. Pa­trzył na­to­miast na pod­łogę, ściany i su­fit, jakby był na mnie wście­kły. Na jego peł­nych ustach za­ma­ja­czył drwiący uśmie­szek. W ży­ciu nie wi­dzia­łam, żeby ktoś tak pa­trzył na przed­mioty – jakby go wku­rzały sa­mym swoim ist­nie­niem. Prze­su­nę­łam wzrok i spoj­rza­łam na jego dło­nie. Były wiel­kie, a wła­śnie jedną prze­cze­sał ciemne włosy – któ­rym przy­da­łoby się strzy­że­nie, że nie wspo­mnę o my­ciu – i za­raz po­tem we­pchnął do kie­szeni czar­nych dżin­sów.

Ra­sowy mroczny ry­cerz. Tak wła­śnie. Nie­ustę­pliwy, po­sępny, ta­jem­ni­czy. Po­czu­łam ła­sko­ta­nie w brzu­chu i ru­mie­niec wy­peł­za­jący na szyję i po­liczki. Wpa­try­wa­łam się w nie­zna­jo­mego, za­sta­na­wia­jąc się, kim jest, ale wi­dzia­łam w nim tylko gniew.

Tata od­chrząk­nął, żeby przy­cią­gnąć moją uwagę.

– Ro­mero… to moja córka Ta­tum. Ta­tum, po­znaj Ro­mera. Zo­sta­nie z nami na ja­kiś czas.

– Co ta­kiego? Ale chyba nie tam? – Ru­chem głowy wska­za­łam drzwi, przez które do­piero co we­szli. – Mó­wi­łeś, że mogę prze­nieść swoje rze­czy do tego skrzy­dła, jak tylko je­sie­nią za­cznie się szkoła.

– Po­wie­dzia­łem „może”. – Wes­tchnął, mru­żąc oczy. Zna­łam to spoj­rze­nie. Ozna­czało, że wła­śnie skoń­czyła mu się cier­pli­wość. – Wiem, że chcia­łaś się tam prze­pro­wa­dzić, ale w tym mo­men­cie to na pewno nie jest naj­waż­niej­sze. Ro­mero musi mieć gdzie miesz­kać, a my­ślę, że za­miast wpro­wa­dzać się do po­miesz­cze­nia są­sia­du­ją­cego z twoim po­ko­jem po­wi­nien za­jąć osobne skrzy­dło. W pew­nym mo­men­cie może się prze­nieść do któ­re­goś domku na na­szym te­re­nie.

Serce mi się tak ści­snęło, że po­czu­łam ból w klatce pier­sio­wej. Wa­lić mrocz­nego ry­ce­rza, ten typ mi wła­śnie wszystko znisz­czył! Tak, wie­dzia­łam, że to tylko po­kój, i nie po­win­nam się czuć tak roz­cza­ro­wana od ta­kiego dro­bia­zgu, ale na­prawdę nie mo­głam się do­cze­kać tej prze­pro­wadzki. Ko­lejny krok ku doj­rza­ło­ści i od­po­wie­dzial­no­ści.

Mój oj­ciec był biz­nes­me­nem w każ­dym calu i jak już pod­jął de­cy­zję, to po za­wo­dach. Nie chcia­łam jed­nak przed słod­kim chło­pa­kiem wy­paść na roz­pusz­czoną smar­kulę, więc tylko zgrzyt­nę­łam zę­bami i prze­łknę­łam upo­ko­rze­nie. Czy to se­rio miało aż ta­kie zna­cze­nie, że nie mo­głam się do­cze­kać więk­szej prze­strzeni i pry­wat­no­ści? Nie­ko­niecz­nie. W pew­nym mo­men­cie się z tym po­go­dzę, jak za­wsze.

– Do­bra – burk­nę­łam, wbi­ja­jąc pa­znok­cie w dłoń, za­miast się wku­rzyć, na co mia­łam naj­więk­szą ochotę.

– Wi­dzę, że masz na so­bie strój ką­pie­lowy. – Tata wska­zał na mnie pal­cem, jakby wcze­śniej nie sły­szał, że za­pra­sza­łam go, by do­łą­czył do za­bawy.

– No tak, prze­cież Bianka przy­cho­dzi, pa­mię­tasz? Dla­tego cię py­ta­łam, czy z nami po­pły­wasz.

– Ach. To miło, ko­cha­nie, ale może na­stęp­nym ra­zem. Mam strasz­nie dużo ro­boty. – Wie­dzia­łam, że już mnie nie sły­szy, od­wró­cił się zresztą do Ro­mera. Zu­peł­nie jak­bym się tu w ogóle nie po­ja­wiła. – Wszystko, co jest w tym domu, jest twoje tak samo jak moje. Cze­go­kol­wiek chcesz, wy­star­czy, że po­wiesz. Sześć razy w ty­go­dniu przy­cho­dzi ku­charka. Ma wy­chodne od so­boty po po­łu­dniu na całą nie­dzielę, ale za­wsze zo­sta­wia nam pełną lo­dówkę.

Mi­nęli mnie i po­szli do kuchni, a ja mo­głam tylko od­pro­wa­dzić ich wzro­kiem. Nie to, że mam za­wsze coś do po­wie­dze­nia, bo nie mam, trzeba przy­znać, no ale te­raz ewi­dent­nie po­czu­łam gniew, że mnie tak zi­gno­ro­wano. Naj­wy­raź­niej tata chciał po­móc temu Ro­me­rowi, kto­kol­wiek to był, ale przy tym cał­ko­wi­cie mnie igno­ro­wał, jak­bym była ni­kim. We­szłam do kuchni w chwili, gdy przed­sta­wiał tego czło­wieka na­szej ku­charce She­ryl, a ta była dla niego miła tak samo, jak za­wsze jest miła dla mnie.

– Może przy­go­tuję ci śnia­da­nie?

– Nie, dzię­kuję – wy­mam­ro­tał, pa­trząc w pod­łogę, gło­sem zdła­wio­nym i ochry­płym. – Nie je­stem głodny.

– Świet­nie, ale pro­szę pa­mię­tać, że za­wsze mo­żesz tu zajść i się coś prze­ką­sić. – Za­uwa­żyła mnie w drzwiach i uśmiech­nęła się pro­mien­nie, jak to ona. – Dzień do­bry, wi­tamy ab­sol­wentkę gim­na­zjum. Przy­go­to­wa­łam pa­nience ulu­bione śnia­da­nie: fran­cu­ski tost z be­ko­nem i sok z po­ma­rań­czy.

– Och, dzię­kuję. – A więc Ro­mero te­raz już wie­dział, że wła­śnie skoń­czy­łam gim­na­zjum, czyli wie­dział, ile mam lat. Krindż. Mu­sia­łam otwo­rzyć drzwi lo­dówki, żeby schło­dzić ru­mie­niące się po­liczki.

– Zde­cy­do­wa­nie po­wi­nie­neś coś zjeść – po­wie­dział tata do Ro­mera za mo­imi ple­cami.

Do­słow­nie po­czu­łam za­zdrość, sły­sząc tro­skę w jego gło­sie. Oczy­wi­ście oj­ciec mnie ko­chał i dbał o mnie, ale ni­gdy się tak mną nie przej­mo­wał, albo: nie aż tak. Mia­łam wręcz wra­że­nie, że in­te­re­suje się Ro­me­rem zu­peł­nie wy­jąt­kowo, bo na przy­kład go ob­cho­dziło, czy ten chło­pak je.

Dla­czego? Kto to był? Z ja­kiego po­wodu oj­ciec aż tak się o niego trosz­czył?

– Przy­go­to­wa­łam śnia­da­nie z za­pa­sem – do­dała She­ryl. – Wy­star­czy wy­cią­gnąć do­dat­kowe na­kry­cie z szafki.

No świet­nie. Mało, że do­stał skrzy­dło domu, do któ­rego ja mia­łam się wpro­wa­dzić, to te­raz jesz­cze She­ryl chce mu dać moje ulu­bione śnia­da­nie. Mu­sia­łam się ugryźć w ję­zyk i za­ję­łam się na­le­wa­niem soku do szklanki. Nie spy­ta­łam Ro­mera, czy też chce. Do­sta­nie swój, bo naj­wy­raź­niej wła­śnie tu za­miesz­kał.

– Na­prawdę nie je­stem głodny. – Te­raz usły­sza­łam w jego gło­sie ja­kiś ostry, wręcz wście­kły ton. Dla­czego się wku­rzał? Bo lu­dzie byli dla niego mili? To był ja­kiś ab­surd.

– No do­brze – rzu­cił tata ła­god­nie. – Wy­star­czy, że wiesz, gdzie szu­kać je­dze­nia. Nie krę­puj się. I te­raz może cię opro­wa­dzę po po­sia­dło­ści, a po­tem się roz­pa­ku­jesz w swoim po­koju?

Naj­bar­dziej mnie za­bo­lało, gdy oj­ciec po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu tego ob­cego, bur­kli­wego smar­ka­cza i wy­szedł z nim z kuchni. Po­my­śla­ła­bym, że póź­niej go spy­tam, o co cho­dzi, co Ro­mero tu robi i jak długo zo­sta­nie, ale zna­łam swo­jego ojca, wie­dzia­łam, że po­wie, że­bym po­szła do Bianki albo po­pły­wać, albo na za­kupy. Co­kol­wiek, byle z dala od niego.

Zwłasz­cza te­raz, gdy miał syna, któ­rego za­wsze pra­gnął.

Nie mia­łam po­ję­cia, skąd mnie na­szła taka myśl, ale ode­brała mi ape­tyt. Mu­sia­łam jed­nak do­koń­czyć po­si­łek, bo She­ryl się na­pra­co­wała, a nie chcia­łam jej ura­zić tak jak Ro­mero. Co prawda nie było wi­dać, żeby ją to ob­cho­dziło – nu­cąc pod no­sem, wy­cią­gała za­kupy z to­reb i za­brała się do my­cia wa­rzyw i owo­ców.

– Ta­tum? – Na głos Bianki do­bie­ga­jący z ko­ry­ta­rza od razu po­czu­łam się le­piej.

– Je­stem w kuchni! – za­wo­ła­łam, a ona już po kilku se­kun­dach wpa­dła do po­miesz­cze­nia, cała za­ru­mie­niona i z sze­roko otwar­tymi oczami.

– Kim jest ten chło­pak z twoim tatą? – spy­tała i za­raz uśmiech­nęła się za­kło­po­tana, gdy zdała so­bie sprawę z obec­no­ści She­ryl. Ale ona tylko się ro­ze­śmiała.

Spoj­rza­łam na przy­ja­ciółkę zna­cząco, by dać jej znać, że po­roz­ma­wiamy o tym póź­niej, na osob­no­ści. Wsta­łam od stołu i od­nio­słam na­czy­nia do zlewu.

– Po­dać ci coś? – spy­tała She­ryl Biankę.

Moja przy­ja­ciółka grzecz­nie od­mó­wiła, a ja za­raz wy­cią­gnę­łam ją za ra­mię na pa­tio. Po­mimo wcze­snej go­dziny było już go­rąco i parno, do­słow­nie czu­łam, jak włosy mi się pu­szą.

– Co się dzieje? – spy­tała Bianka.

Na jed­nym ra­mie­niu nio­sła ple­cak, na dru­gim ręcz­nik pla­żowy. Po­truch­tała za mną.

Nie zwa­rio­wa­łam. Po pro­stu się mar­twi­łam… może na­wet zło­ści­łam.

– Po pierw­sze, ten chło­pak wpro­wa­dza się do nie­uży­wa­nego skrzy­dła – szep­nę­łam, zgrzy­ta­jąc zę­bami. – Ja go w ogóle nie znam, ale dla taty jest ja­kimś cu­dem tak ważny, że dał mu po­kój, który już obie­cał mnie.

– Uch, to fa­tal­nie. – Bianka usia­dła, krę­cąc głową. – Wiem, jak bar­dzo chcia­łaś się tam prze­nieść.

– Chcia­łam. I to jest po pro­stu… no sama nie wiem. Ko­leś się do­piero co po­ja­wił, a można by po­my­śleć, że ja prze­sta­łam ist­nieć. – Za­śmia­łam się w du­chu. – Nie że­bym ist­niała do tej pory, no ale i tak…

– To nie­prawda. Wi­dzia­łam, jak twój tata się cie­szy, jak każdy inny oj­ciec, że skoń­czy­łaś szkołę. Za­brał nas na obiad i w ogóle. – Skrzy­wiła się. – Przy­kro mi, że mój tata tak dzi­wa­czył i usi­ło­wał za­pła­cić.

Mach­nę­łam ręką, bo fa­ceci w ogóle są dzi­wa­kami, a przede wszyst­kim i tak by­łam za­sko­czona, że pan Cole w ogóle chciał z nami iść na obiad. Za­wsze mia­łam wra­że­nie, że nie lubi mo­jego ojca, choć oczy­wi­ście dla mnie nie­zmien­nie był miły.

– Nie ma pro­blemu, fa­ceci za­wsze coś wy­my­ślają, ale wła­śnie o to cho­dzi. Wczo­raj tata się mną przej­mo­wał, wi­dzia­łam, że je­stem dla niego ważna. A dzi­siaj? Nic tylko Ro­mero i Ro­mero. Bez wy­ja­śnie­nia, bez ni­czego. Jakby mó­wił: „Patrz, ten ko­leś bę­dzie z nami te­raz miesz­kał. Mi­łego sie­dze­nia w ba­se­nie”.

Bianka wzru­szyła ra­mio­nami.

– Mo­gło być go­rzej. Na przy­kład gdyby ten ko­leś był brzydki, od­py­cha­jący.

Tu miała ra­cję. Cho­ciaż spra­wiał wra­że­nie dupka, nie mo­głam się do­cze­kać, aż go znowu zo­ba­czę.

– Jest od nas star­szy – do­da­łam. – Ma z szes­na­ście czy sie­dem­na­ście lat. Nie wiem do­kład­nie, tata mi oczy­wi­ście nie po­wie­dział. A przez te całe pięć mi­nut, jak się wi­dzie­li­śmy, ko­leś ga­pił się w zie­mię, jakby był wku­rzony. Pew­nie i tak by ze mną nie roz­ma­wiał, to zna­czy za­kła­da­jąc, że ja bym chciała.

– Poza tym – do­dała Bianka z chi­cho­tem – prze­cież tata i tak by ci nie po­zwo­lił za­da­wać się ze star­szym chło­pa­kiem.

– No tak, jesz­cze to. – I po­my­śleć, że za­raz po prze­bu­dze­niu by­łam w ta­kim świet­nym na­stroju… – Tyle w te­ma­cie „Niech żyje pierw­szy dzień wa­ka­cji”.

– Wszystko się ułoży. Nie daj się ta­kim rze­czom. – Pod­sko­czyła na krze­śle i zdjęła su­kienkę, od­sła­nia­jąc biały strój. – Da­lej, cieszmy się ba­se­nem i nie myślmy o ni­czym in­nym. Włą­czymy so­bie muzę i po­od­po­czy­wamy.

Miała ra­cję, no pew­nie, że miała. Nie mu­sia­łam w ogóle się przej­mo­wać Ro­me­rem. To pew­nie był ko­lejny ochro­niarz taty, czy jak się tam na­zy­wają ci lu­dzie, któ­rym oj­ciec płaci za pil­no­wa­nie nas. W ogóle nie mu­sia­łam nic o tym wie­dzieć.

Ale wie­dzia­łam jedno: Przy pierw­szej oka­zji ku­pię so­bie strój dwu­czę­ściowy. Skoro oj­ciec za­mie­rza mnie igno­ro­wać i woli się zaj­mo­wać tym ko­le­siem, kim­kol­wiek on jest, ja będę ro­bić, co chcę.

Ta­tum

Dzie­sięć lat póź­niej

Można było od­nieść wra­że­nie, że Bianka chce mi po­ła­mać że­bra, tak mocno mnie uści­skała przed do­mem ran­kiem po ślu­bie z moim oj­cem. Ale oczy­wi­ście nie po­dej­rze­wa­łam jej o ta­kie za­miary. Tak, sy­tu­acja była skom­pli­ko­wana, tak, nie chcia­łam tego ana­li­zo­wać. Bianka była te­raz moją ma­co­chą i cią­gle nie mo­głam się z tym oswoić.

– Dbaj o sie­bie – wy­szep­tała i jesz­cze raz mnie przy­tu­liła. – I bądźmy w kon­tak­cie, do­bra? Mu­szę wie­dzieć, gdzie je­steś i co ro­bisz, bo ina­czej zwa­riuję.

– Oczy­wi­ście, z kim mia­ła­bym zresztą ga­dać, je­śli nie z tobą?

Zer­k­nę­ły­śmy obie na Ro­mera, który jesz­cze coś usta­lał z moim oj­cem. Mó­wili ci­cho, wręcz szep­tem. Zu­peł­nie jakby pla­no­wali ofen­sywę wojsk alianc­kich w Nor­man­dii czy coś tej skali. Wie­dzia­łam, że ojcu nie­ła­two się ze mną roz­stać, choć ro­zu­miał, że to do­bre wyj­ście. Po­trze­bo­wa­łam prze­strzeni, czasu i wol­no­ści.

Mia­łam świa­do­mość, że to wiel­kie szczę­ście, że po­zwala mi wy­je­chać, za­miast mnie gdzieś za­mknąć. Nie zdzi­wi­ła­bym się, gdyby to zro­bił, no i zresztą otwar­cie tak gro­ził. Oboje wie­dzie­li­śmy, że szpi­tal dla ner­wowo cho­rych ani tro­chę by mi nie po­mógł, tak samo jak nie po­ma­gało mi sie­dze­nie w tym wiel­kim domu. Tak się zro­dziła de­cy­zja, że mu­szę wy­je­chać. Tylko że oczy­wi­ście nie byłby moim oj­cem, gdyby mi to uła­twił. Po­sta­wił je­den wa­ru­nek: nie mo­głam wy­je­chać sama, bez ochro­nia­rza, który by mnie non stop pil­no­wał. Bo prze­cież jakby nikt mi nie wi­siał nad głową, moje ży­cie nie mia­łoby sensu.

I dla­czego spo­śród wszyst­kich swo­ich lu­dzi oj­ciec wy­brał na mo­jego ochro­nia­rza typa, który wku­rzał mnie do­słow­nie każ­dego dnia?

– Tylko nie on – jęk­nę­łam, kiedy o tym usły­sza­łam.

Pew­nie, ostat­nio był dla mnie mil­szy, ale tylko dla­tego, że ża­ło­wał mnie, od­kąd się do­wie­dział, przez co prze­szłam. Poza tym na­dal się nie do­ga­dy­wa­li­śmy. Z tą swoją oso­bo­wo­ścią, z oka­zy­wa­niem uczuć – mógłby być ro­bo­tem.

– Nie mu­sisz je­chać – po­wie­działa Bianka.

Serce mi się ści­snęło, gdy przy­gry­zła wargę, a oczy wy­peł­niły się jej łzami. Mo­gła­bym być gno­jówą i przy­pi­sać tę re­ak­cję hor­mo­nom cią­żo­wym, mo­gła­bym uda­wać, że w ogóle jej nie ob­cho­dzę, ale skła­ma­ła­bym. Ostat­nio mia­łam ta­kiego doła, że mó­wi­łam tak so­bie dość czę­sto. Miała mnie gdzieś. Oboje mieli mnie gdzieś. Mieli sie­bie na­wza­jem, a jesz­cze dziecko w dro­dze. Gdzie tu było miej­sce na moją traumę, dra­maty i całą resztę. Ale mu­sia­łam się sporo na­pra­co­wać, żeby to so­bie wma­wiać.

– Mu­szę, obie wiemy, że mu­szę, więc nie pró­buj mnie od tego od­wo­dzić. Nic już tu dla mnie nie ma. – Wi­dzia­łam, że tymi sło­wami spra­wi­łam jej jesz­cze więk­szy ból, przy­kro mi było z tego po­wodu. Nie za­słu­żyła so­bie na to. Za­wsze była moją przy­ja­ciółką, naj­lep­szą przy­ja­ciółką. A te­raz jesz­cze zo­stała moją ma­co­chą. Była w ciąży, uro­dzi mo­jego brata lub sio­strę… Nie, to jesz­cze do mnie nie do­cie­rało, ale cie­szy­łam się ze względu na nią i na mo­jego ojca.

Ale poza tym wszyst­kim była jed­nak moją Bianką. Nie chcia­łam jej ro­bić przy­kro­ści. Wła­śnie dla­tego po­win­nam była się wy­pro­wa­dzić – gdy­bym zo­stała, pew­nie bym ją ra­niła. To na­wet nie by­łaby jej wina. Te­raz by­łam zbyt po­krę­cona, żeby po­zo­stać tą samą osobą co kie­dyś, i tylko bym jej utrud­niała ży­cie.

– Jak już wszystko się uspo­koi, wró­cisz, prawda?

– Zo­ba­czymy. Może wrócę, może nie. – In­nej od­po­wie­dzi nie mia­łam, bo nie chcia­łam ro­bić Biance fał­szy­wej na­dziei. Nie wie­rzy­łam, że kie­dy­kol­wiek na­dej­dzie taka chwila, że nie bę­dziemy mu­siały się bać, że wro­go­wie taty zro­bią nam krzywdę. Je­śli nie po­rwie nas Jack Mo­roni, który za­mor­do­wał moją matkę, je­śli Jef­fer­son Kni­ght nie bę­dzie mnie wi­nił za znik­nię­cie tego skur­wiela, swo­jego sy­nalka, to bę­dzie to ktoś inny. Czy chcia­łam do tego wra­cać? Czy może po­win­nam była za­cząć nowe ży­cie, a tę całą prze­szłość zo­sta­wić za sobą?

Od­su­nę­łam się ka­wa­łek i jesz­cze raz po­pa­trzy­łam na nasz wielki dom. Wczo­raj od­była się tu ka­me­ralna uro­czy­stość za­ślu­bin, ale to je­dyne szczę­śliwe wspo­mnie­nie, ja­kie za­cho­wam w związku z tym miej­scem. Trudno by mi było przy­wo­łać choćby jedną chwilę z wielu ostat­nich mie­sięcy, gdy się nie ba­łam. Nie ukry­wa­łam. Ten dom był moim schro­nie­niem i wię­zie­niem jed­no­cze­śnie. Po­czu­łam, że łzy na­pły­wają mi do oczu, ale ja­koś je po­wstrzy­ma­łam. Przez ostat­nich kilka mie­sięcy tyle pła­ka­łam i co mi to dało? Mój ból ani tro­chę nie zła­god­niał.

Nie mo­głam ca­łego ży­cia spę­dzić w tych ścia­nach, w na­dziei, że sy­tu­acja, że mój stan, się po­lep­szy. Taka była prawda. Mu­sia­łam uciec, mu­sia­łam za­cząć wszystko od nowa, choć na ra­zie nie mia­łam po­ję­cia, jak to zro­bić z Ro­me­rem pil­nu­ją­cym każ­dego mo­jego kroku. Ale wie­dzia­łam, że znajdę ja­kiś spo­sób. Mu­sia­łam. Zwłasz­cza że al­ter­na­tywą było po­wolne umie­ra­nie.

Tata zo­sta­wił w końcu Ro­mera, od­wró­cił się do mnie i otwo­rzył ra­miona. Przy­tu­li­łam się do niego.

– Słu­chaj się go.

Nie wi­dział, że w du­chu prze­wró­ci­łam oczami.

– Po­sta­ram się.

– Nie chcę ża­ło­wać, że po­zwo­li­łem ci wy­je­chać. Już i tak fa­tal­nie, że w ra­zie po­trzeby nie bę­dzie mnie przy to­bie.

– Obie­cuję, że będę grzeczna. – Uśmiech­nę­łam się żar­to­bli­wie. – Daj spo­kój, tato. Gdy­bym ci wszystko obie­cała bez ma­ru­dze­nia, wie­dział­byś, że kła­mię.

– To prawda. – Ujął moją twarz w dło­nie i wpa­try­wał się w nią, a w jego ry­sach wi­dzia­łam czy­stą tro­skę. Praw­do­po­dob­nie w ogóle jesz­cze nie zmru­żył oka, i to nie dla­tego, że miał za sobą noc po­ślubną. Pod­krą­żone oczy, za­ro­śnięte po­liczki, to wszystko do­da­wało mu z pięć, dzie­sięć lat. Nie chcia­łam się o niego mar­twić, nie­na­wi­dzi­łam tego, ale co mo­głam zro­bić? Mu­sia­łam się stąd wy­do­stać i cho­ciaż wie­dzia­łam, że przede wszyst­kim za­drę­cza się tym, że jego je­dyna córka gdzieś je­dzie i na­wet on nie bę­dzie mógł jej od­wie­dzić, to tego wła­śnie po­trze­bo­wa­łam.

– Pa­mię­taj, że w każ­dej chwili mo­żesz wró­cić – wy­szep­tał jesz­cze i po­ca­ło­wał mnie w czoło. – Za­wsze na cie­bie cze­kam.

Mało mnie nie udu­siła po­tężna fala emo­cji, ale ja­koś ją opa­no­wa­łam, tak samo jak ro­bi­łam przez ostat­nie kilka mie­sięcy.

– Za­troszcz się o żonę i tego ma­luszka – po­wie­dzia­łam z wy­mu­szo­nym uśmie­chem. – Nic mi nie bę­dzie.

– Za­trosz­czę się. – Spoj­rzał gdzieś po­nad moją głową, twarz mu stę­żała, a ja zro­zu­mia­łam, że pa­trzy na Ro­mera. Zro­biło mi się żal tego czło­wieka, chyba po raz pierw­szy w ży­ciu, albo po­przed­niego razu so­bie nie przy­po­mi­na­łam. Je­śli coś się nie uda, nie chcia­ła­bym być w jego skó­rze.

– Le­piej się zwi­jajmy. – Usły­sza­łam za ple­cami głos Ro­mera. Tata ku­pił mu na tę oka­zję no­wego SUV-a, w któ­rym mo­gły się po­mie­ścić wszyst­kie moje ba­gaże i jesz­cze kilka jego to­reb. Nie mia­łam po­ję­cia, dla­czego on musi żyć jak mnich, ale nie na­rze­ka­łam: wię­cej miej­sca dla mnie i mo­ich rze­czy.

Wie­dzia­łam, że po­win­nam w tym mo­men­cie coś po­czuć. Na pewno. Mo­jej pierw­szej w ży­ciu wy­pro­wadzce po­winno to­wa­rzy­szyć wię­cej emo­cji. Miesz­ka­łam w tym domu na­wet w cza­sach col­lege’u. W roli współ­lo­ka­torki wi­dzia­łam tylko Biankę, a ona miesz­kała wtedy ze swoim bez­na­dziej­nym chło­pa­kiem.

Na­wet oczy mo­jej przy­ja­ciółki wy­peł­nione łzami, na­wet opie­kuń­czy gest taty, gdy ob­jął ją w pa­sie, nie zdo­łały się prze­bić przez chmurę otę­pie­nia spo­wi­ja­jącą mój umysł. Nie chcia­łam, żeby Bianka się smu­ciła, oczy­wi­ście, ale mimo wszystko my­śla­łam, że beze mnie bę­dzie jej tu le­piej. Im obojgu. W tej chwili by­łam za bar­dzo po­krę­cona, moż­liwe zresztą, że tamta dziew­czyna z po­przed­niego ży­cia ni­gdy nie ist­niała. Ta dziew­czyna, którą ko­chali. Ta, za którą tę­sk­nili. Nie ja, nie dziew­czyna, którą by­łam te­raz. Dawna Ta­tum umarła gdzieś we Fran­cji.

Gra­na­towa urna z pro­chami mo­jej mamy cze­kała na sie­dze­niu pa­sa­żera, pod­nio­słam ją i trzy­ma­jąc ostroż­nie, wsia­dłam do auta i za­mknę­łam drzwi. Za­uwa­ży­łam, jak Ro­mero pa­trzył na urnę przez okno – i mia­łam na­dzieję, że nie po­dzieli się ze mną swoim zda­niem, po­nie­waż to­tal­nie mia­łam je w du­pie. To było wszystko, co mi po ma­mie zo­stało, i ani my­śla­łam pa­ko­wać ją do kar­tonu. Może i przez więk­szość ży­cia mnie igno­ro­wała, ale ja i tak za­mie­rza­łam się za­jąć tym, co po niej zo­stało.

Do­brze, że nie spo­dzie­wa­łam się po nim żad­nej prze­mowy, bo żad­nej po wej­ściu do auta nie wy­gło­sił. Usa­do­wił się za kie­row­nicą, uru­cho­mił sil­nik, po­ma­chał ta­cie i ru­szył pod­jaz­dem. Ja z ko­lei na­wet się nie obej­rza­łam. Nie mo­głam się obej­rzeć. Mia­łam dziwne wra­że­nie, że zo­sta­wiam za sobą jed­no­cze­śnie wszystko i nic.

Ci­sza w au­cie aż dzwo­niła, co ani tro­chę mi się nie po­do­bało. W ta­kiej ci­szy gło­śniej od­zy­wały się my­śli i wspo­mnie­nia. By ją prze­rwać, zro­bi­łam je­dyne, co moż­liwe w tej sy­tu­acji: za­czę­łam mó­wić do mo­jego ro­bo­gu­arda.

– Czy jest ja­kiś po­wód, dla któ­rego mu­sie­li­śmy się zry­wać o świ­cie? – burk­nę­łam. W chwili gdy mi­nę­li­śmy bramę i skrę­ci­li­śmy na szosę, na ho­ry­zon­cie do­piero po­ja­wiły się pierw­sze pro­mie­nie wscho­dzą­cego słońca.

– Ow­szem. Po pierw­sze, za­wsze trzeba obej­rzeć wschód słońca, a po dru­gie, chcę unik­nąć kor­ków.

– Kor­ków?! To do­kąd my się wy­bie­ramy?!

To był ko­lejny wa­ru­nek: Ro­mero miał wy­brać miej­sce. W tym mo­men­cie mia­łam wielką ochotę wy­sko­czyć z ja­dą­cego auta, byle tylko nie ska­zać się na ży­cie z tym czło­wie­kiem przez bóg ra­czy wie­dzieć ile czasu. Tylko że oczy­wi­ście od razu przy­po­mniały mi się groźby Jef­fer­sona.

– Do­wiesz się, jak do­je­dziemy na miej­sce.

No co za nie­spo­dzianka – nie chciał mi po­wie­dzieć.

– Nie są­dzisz, że za­słu­guję na tę in­for­ma­cję? Wiem, że oj­ciec uznał, że ty de­cy­du­jesz, do­kąd je­dziemy, ale faj­nie by­łoby wie­dzieć, czy jak za­mó­wię coś z Ama­zona, to mi to do­wiozą w tym roku, i czy do kon­taktu z Bianką po­trze­buję go­łę­bia pocz­to­wego.

– A jak są­dzisz, do­kąd cię za­bie­ram? – Po­krę­cił głową. – Albo może nie od­po­wia­daj. Jak do­je­dziemy, to się do­wiesz, gdzie je­ste­śmy. To i tak żadna róż­nica.

Nie był w sta­nie zro­zu­mieć. Przez dzie­sięć lat nie za­uwa­żył, ile to zmie­nia, je­śli coś wiem. Je­śli je­stem trak­to­wana, jak­bym ko­goś ob­cho­dziła. Pa­mię­tam, jak przez pierw­sze ty­go­dnie w na­szym domu był ka­pry­śny i sfo­cho­wany, a po­tem się w za­sa­dzie od­ciął i tak już zo­stało. Poza mo­men­tami, gdy trak­to­wał mnie jak roz­pusz­czo­nego ba­chora. Naj­wy­raź­niej spra­wiało mu to przy­jem­ność.

– Ale pa­mię­tasz, że do­łą­czy­łeś do mnie na ochot­nika? Nie mu­sisz się za­cho­wy­wać jak czło­wiek, któ­rego zmu­szono do udziału w wy­pra­wie pod groźbą utraty ży­cia.

– Nic ta­kiego nie mó­wię. Siedź i cze­kaj spo­koj­nie. My­śla­łem, że po wczo­raj­szym dniu nie bę­dziesz miała siły roz­ma­wiać.

Zgrzyt­nę­łam zę­bami z taką we­rwą, że za­bo­lała mnie szczęka.

– Wiem, że nie oce­niasz mo­ich moż­li­wo­ści zbyt wy­soko, ale za­pew­niam cię, że je­stem w sta­nie wziąć udział w ma­łym we­selu, a i tak na­stęp­nego dnia mieć siłę mó­wić.

– Nie mów mi, co my­ślę. Pró­bo­wa­łem ci od­dać spra­wie­dli­wość, na­wet je­śli ci na tym nie za­leży. Zor­ga­ni­zo­wa­łaś na ostat­nią chwilę całe we­sele, uszczę­śli­wi­łaś pań­stwa mło­dych, są­dzi­łem, że bę­dziesz dziś wy­koń­czona.

No i by­łam. By­łam wy­koń­czona, wy­czer­pana, wy­pom­po­wana. Te­raz, już po wszyst­kim, kiedy ad­re­na­lina prze­stała dzia­łać, by­łam wra­kiem. Co prawda wcze­śniej też.

Miło było wie­dzieć, że pań­stwu mło­dym po­do­bała się ce­re­mo­nia, mój wy­si­łek na­bie­rał sensu. Przy­naj­mniej wie­dzia­łam, że zo­sta­wi­łam im miłe wspo­mnie­nie. Obojgu już za­pew­ni­łam nie­mi­łych roz­ry­wek aż nadto.

– A wra­ca­jąc do celu na­szej po­dróży… Czy to jest… w mie­ście? Bła­gam, nie mów, że za­bie­rasz mnie na ja­kieś za­du­pie.

Zer­k­nę­łam na niego ką­tem oka i do­strze­głam, jak na­pi­nają się mię­śnie pod świeżo ogo­loną skórą szczęki. Ale na tym był ko­niec re­ak­cji. Nie po­wie­dział ani słowa. Zu­peł­nie jak­bym się w ogóle nie ode­zwała. Po­czu­łam, jak w mo­jej piersi roz­lewa się fala go­rąca i na­gle na­bra­łam sil­nego prze­ko­na­nia, że nic z tego nie wyj­dzie. To był naj­głup­szy z mo­ich po­my­słów. Bę­dziemy mieli dużo szczę­ścia, je­śli się nie po­za­bi­jamy na­wza­jem już po paru dniach.

A jaką mia­łam niby al­ter­na­tywę, co? Mo­głam się snuć po domu i od­bie­rać co­raz wię­cej wia­do­mo­ści z groź­bami od ojca mo­jego by­łego chło­paka. Na samą myśl o nim prze­cho­dziły mnie dresz­cze.

Nic nie mo­głam już zro­bić w kwe­stii Kri­stoffa. Przy­go­to­wać się na cios. Mi­nęły mie­siące, od­kąd się spa­ko­wa­łam i w za­sa­dzie ucie­kłam po na­szej ostat­niej ka­ta­stro­fal­nej wy­cieczce, ale wie­dzia­łam, że jego ojcu to nie wy­star­cza, po­nie­waż Kri­stoff do­słow­nie znik­nął z po­wierzchni ziemi. Jef­fer­son do­ma­gał się od­po­wie­dzi, któ­rych ja nie mo­głam mu udzie­lić, a je­śli nie wie­dział, gdzie je­stem, nie miał szans mnie do­paść. Mu­sia­łam to so­bie po­wta­rzać.

– Je­stem pe­wien, że twój tata znaj­dzie spo­sób, żeby Jef­fer­sona uci­szyć raz na za­wsze – rzu­cił Ro­mero, jakby czy­tał mi w my­ślach.

„Tak samo jak uci­szył na za­wsze Kri­stoffa?” Nie, tego nie wie­dzia­łam, ale też nie mu­sia­łam tego wy­ra­żać wprost. W chwili gdy po­wie­dzia­łam ojcu, co Kri­stoff mi zro­bił pod­czas na­szej strasz­nej po­dróży po Eu­ro­pie, mia­łam świa­do­mość, że go na­ra­żam. Nie­mniej do wy­boru mia­łam jesz­cze opcję du­sze­nia tego w so­bie, a to by mi nie po­mo­gło, tak samo zresztą jak te głu­pie leki prze­ciw­lę­kowe. Które tylko tłu­miły ból, ale go nie li­kwi­do­wały. Roz­pa­dłam się na ka­wałki, jesz­cze te­raz.

Nie mo­głam po­wie­dzieć Jef­fer­so­nowi, w jaki spo­sób mój oj­ciec praw­do­po­dob­nie za­bił jego syna, po­nie­waż był on prze­mo­co­wym dup­kiem, więc nie mia­łam wy­boru – mu­sia­łam wy­je­chać i cze­kać, aż sy­tu­acja się uspo­koi. Poza tym po­trze­bo­wa­łam prze­strzeni.

Nie opo­no­wa­łam, dla­tego Ro­mero mó­wił da­lej:

– A po­tem mo­żesz wró­cić do swo­jego ży­cia. Zo­sta­wić za sobą to całe gówno.

Pew­nie wy­daje mu się, że to by­łoby ta­kie pro­ste. Uśmia­ła­bym się, gdy­bym chciała zro­bić mu przy­krość.

– Mo­żesz, wiesz… wró­cić na staż. Za­cząć ka­rierę.

– Nie gnie­waj się, ale… co cię to wszystko ob­cho­dzi? – wy­pa­li­łam. – Nie je­stem dziec­kiem. Nie mu­sisz mi da­wać lo­dów czy ku­cyka w na­grodę za grzeczne za­cho­wa­nie.

Po­woli się do niego od­wró­ci­łam i zo­ba­czy­łam, jak wpa­truje się w drogę nie­ru­chomo, tylko mię­śnie szczęki pra­cują mu pod skórą. Mi­nęło rap­tem pięć mi­nut, a ja już mia­łam go dość.

– Je­śli będę chciała zna­leźć pracę i zro­bić coś ze swoim ży­ciem, to się tym zajmę. Nie mu­sisz mnie za­chę­cać. Nie­po­trzebne mi twoje gadki mo­ty­wa­cyjne, bo i tak je­steś w tym słaby.

Za­ci­snął usta w cienką li­nię. Naj­wy­raź­niej w końcu go uci­szy­łam. Ni­czego tak nie zno­szę jak pro­tek­cjo­na­li­zmu, a to był wła­śnie pro­tek­cjo­na­lizm, tylko że pod po­zo­rami po­zy­tyw­nego kitu.

– Mu­sisz coś zro­bić ze swoim ży­ciem – do­rzu­cił, no bo prze­cież mu­siał mieć ostat­nie słowo.

– Oczy­wi­ście po­słu­cham aku­rat two­jej rady – rzu­ci­łam ką­śli­wie, kie­ru­jąc wzrok za okno po pra­wej stro­nie. – Może pew­nego dnia i ja zo­stanę pro­fe­sjo­nalną niańką. – Wresz­cie mu­sia­łam za­mknąć oczy. Je­śli uzna, że śpię, przy­naj­mniej prze­sta­nie do mnie ga­dać, czy­sty zysk.

Niańka. No wła­śnie, on był po pro­stu niańką. A ja, jak zwy­kle, by­łam dziec­kiem. To zna­czy oczy­wi­ście ostat­nio nie za bar­dzo umia­łam się o sie­bie za­trosz­czyć, wiem, ale że lu­dzie uzna­wali, że po­trze­buję opie­kuna, to już był ob­raź­liwe. Nie­sa­mo­wite, ile czasu mi za­jęło roz­gry­zie­nie, czym się zaj­muje za­wo­dowo mój oj­ciec. Przez całe lata na­iw­nie igno­ro­wa­łam mrok, który mnie ota­czał, a mó­wi­łam so­bie, że jest biz­nes­me­nem, że za­ra­bia duże pie­nią­dze i te pie­nią­dze wiążą się z ry­zy­kiem dla ca­łej ro­dziny. Stąd ochro­nia­rze i inne środki bez­pie­czeń­stwa. Mó­wi­łam so­bie, że nie da się zbu­do­wać im­pe­rium, nie ro­biąc so­bie wro­gów. By­łam pewna, że tak to wy­gląda, a prze­cież po pro­stu mia­łam klapki na oczach, igno­ru­jąc bru­talną prawdę.

I straszna rze­czy­wi­stość te­raz się o mnie do­po­mi­nała. Nie wy­star­czyło, że znę­cał się nade mną chło­pak, kiedy by­łam ty­siące ki­lo­me­trów od domu. Mu­siał mnie jesz­cze po­rwać je­den z wro­gów ojca. Mu­sia­łam też stra­cić matkę, i tak zresztą nie­obecną w moim ży­ciu. Wie­dzia­łam, że to była jej wina – pra­co­wała ze złym czło­wie­kiem, żeby się ode­grać na moim ojcu, ale ta świa­do­mość nie ła­go­dziła bólu, że ni­gdy już jej nie po­wiem tego, co po­winna usły­szeć. Nie ma cze­goś ta­kiego jak za­mknię­cie. Nie ma żad­nego ży­cia da­lej. To całe brze­mię cią­gle uci­skało mi klatkę pier­siową.

Na­wet nie miała po­grzebu. Jej śmierć mu­siała po­zo­stać ta­jem­nicą. Skre­mo­wano ją i do­star­czono do domu w nie­wiel­kim pu­dełku. Do­piero te­raz ro­zu­mia­łam, że po­grzeby są dla tych, któ­rzy zo­stają, nie dla tych, któ­rzy umarli. Nie po­że­gna­łam się z nią…

Za­ci­snę­łam po­wieki, żeby po­wstrzy­mać łzy. I Bianka py­tała, kiedy wrócę? Le­piej, że­bym ni­gdy nie wró­ciła. Nie mia­łam pew­no­ści, czy znio­sła­bym ko­lejną stratę, a wszystko dla­tego, że mój oj­ciec jest han­dla­rzem bro­nią i ma na rę­kach krew wielu lu­dzi. Na pewno ni­gdy przez myśl mu nie prze­szło, że to ja od­po­wiem za jego czyny.

Mu­sia­łam na chwilę za­snąć, bo ock­nę­łam się na ja­kimś ostrym za­krę­cie. Zer­k­nę­łam na ze­gar, stwier­dzi­łam, że mi­nęła go­dzina, ro­zej­rza­łam się i zo­ba­czy­łam, że nie je­ste­śmy już na au­to­stra­dzie. Na­to­miast to, co wi­dzia­łam, nie ro­biło na mnie naj­lep­szego wra­że­nia: domki za pło­tami z siatki, za­pusz­czone traw­niki z po­rzu­co­nymi za­baw­kami, po­rdze­wiałe huś­tawki. W od­dali wi­dzia­łam ja­kąś fa­brykę czy hutę, na pewno za­kład prze­my­słowy. Za­chmu­rzone niebo jesz­cze po­tę­go­wało mój po­sępny na­strój i złe prze­czu­cia, które mnie prze­śla­do­wały.

– Kiedy mó­wi­łam, że chcę wy­je­chać, mia­łam na my­śli coś… mniej ko­ja­rzą­cego się z kro­niką kry­mi­nalną – burk­nę­łam, za­uwa­żyw­szy na rogu dwójkę nie­let­nich chu­dziel­ców pa­lą­cych pa­pie­rosy. Ich roz­bie­gany wzrok mnie zde­cy­do­wa­nie nie­po­koił. Do­kąd mnie przy­wiózł ten Ro­mero, na li­tość bo­ską?

– Prze­pra­szam, księż­niczko. – Skrę­ci­li­śmy w wą­ską uliczkę, gdzie domy wy­glą­dały odro­binę ład­niej. Były rów­nie małe, ale przy­naj­mniej za­dbane. Si­dingi były czy­ste, okna całe. – Je­śli te­raz ci się tu nie po­doba, to cie­kawe, jak byś za­re­ago­wała, gdy­byś zo­ba­czyła tę oko­licę przed laty.

Od­wró­ci­łam się do niego gwał­tow­nie.

– Za­raz… ty znasz tę oko­licę?

– No pew­nie. Może ra­czej zna­łem.

Oż cho­lera.

– No do­bra, to w su­mie gdzie je­ste­śmy?

– Po dru­giej stro­nie gra­nicy stanu.

Wje­chał na krótki pod­jazd przy za­dba­nym pię­tro­wym domu, który był w lep­szym sta­nie niż wszyst­kie po­zo­stałe bu­dynki w oko­licy. Błę­kitne si­dingi wy­glą­dały na nowe, okna były czy­ste. Na chod­niku nie wi­dzia­łam ani jed­nego chwa­sta, a na ganku żad­nych li­ści, choć te­raz, je­sie­nią, sporo ich już spa­dało z drzew. Przed nami ma­ja­czył chyba nie­wielki ga­raż.

Oczy­wi­ście kiedy roz­ma­wia­li­śmy o moim wy­jeź­dzie, nie to mia­łam na my­śli, cho­ciaż mo­gło być go­rzej. Te­raz zaś prze­la­ty­wały mi przez głowę mi­liony py­tań.

– Co to za miej­sce? – za­czę­łam. – Ko­lejna kry­jówka? Do kogo ten dom na­leży? Tata o nim wie? – Nie za­mie­rza­łam go za­sy­py­wać ty­loma py­ta­niami, ale coś mu­sia­łam wie­dzieć.

Naj­pierw tylko sie­dział i pa­trzył przed sie­bie. Nie by­łam w sta­nie od­czy­tać wy­razu jego twa­rzy – czy był wku­rzony, czy sfru­stro­wany, czy wręcz prze­ra­żony? A może wszystko na­raz? Jak go zna­łam, to pew­nie przede wszyst­kim ża­ło­wał, że w ogóle się zgo­dził wziąć w tym wszyst­kim udział.

Jego mil­cze­nie tylko pod­sy­ciło moją cie­ka­wość.

– Mo­żesz mi po­wie­dzieć co­kol­wiek? Chcesz, że­bym tu miesz­kała, ale nie mam prawa wie­dzieć, dla­czego wy­bra­łeś wła­śnie to miej­sce?

Naj­pierw wes­tchnął głę­boko, a do­piero po­tem się ode­zwał. A tak przy tym za­ci­skał szczęki, że le­d­wie go ro­zu­mia­łam.

– Wy­bra­łem to miej­sce, bo jest moje. Wy­cho­wa­łem się tu, a ten dom na­leży do mnie.

Ro­mero

Jesz­cze nie zdą­ży­łem wy­siąść z sa­mo­chodu, a już wie­dzia­łem, że przy­wo­że­nie jej tu­taj nie było do­brym po­my­słem. A oto py­ta­nia, które usły­sza­łem:

– Twój dom? Ten dom na­leży do cie­bie? – Krę­ciła głową na prawo i lewo, roz­glą­da­jąc się do­okoła. Nie mu­siała nic mó­wić, sły­sza­łem jej my­śli gło­śno i wy­raź­nie. Całe ży­cie miesz­kała jak kró­lewna, służba dbała o wszyst­kie jej po­trzeby, a od dzie­się­ciu lat miała całe skrzy­dło domu dla sie­bie. Ten dom wy­da­wał się przy tym wszyst­kim gów­nem. Cały zmie­ściłby się w jej skrzy­dle. I to żeby raz!

Ostat­nio prze­szła przez praw­dziwy kosz­mar, ale ge­ne­ral­nie całe jej ży­cie to była ła­twi­zna. Co prawda chęt­nie dał­bym jej lek­cję rze­czy­wi­sto­ści i nie­raz ża­ło­wa­łem, że nie mogę tego zro­bić, ale tymi wszyst­kimi py­ta­niami przy­pra­wiała mnie o ból głowy.

Zmru­żyła zie­lone oczy, a na jej twa­rzy ma­lo­wało się nie­do­wie­rza­nie.

– Nie ro­zu­miem. Przy­jeż­dża­łeś tu przez te wszyst­kie lata czy coś? No bo wiesz… to miej­sce wy­gląda faj­nie.

– A co, my­śla­łaś, że wy­cho­wa­łem się w ja­skini?

– Nie to mia­łam na my­śli – syk­nęła. Cie­kawe, że tylko gdy mnie wku­rzała, wstę­po­wało w nią ży­cie. Wra­cał ogień, który kie­dyś do­pro­wa­dzał mnie do szału, była pra­wie dawną sobą.

Pra­wie.

– No wiesz, ten dom wy­gląda na za­dbany. A nie po­rzu­cony na dzie­sięć lat.

– Nie jest po­rzu­cony. Co kilka ty­go­dni przy­cho­dzi tu ktoś ogar­nąć. Kosi traw­nik, spraw­dza drzwi i okna, czy nikt się nie wła­mał.

– To chyba na­prawdę fajne miej­sce. Pew­nie kie­dyś na­le­żał do two­ich ro­dzi­ców?

No pro­szę, już mam dość tej roz­mowy.

– Te­raz na­leży do mnie i reszta jest nie­istotna. Na szczę­ście dla cie­bie, nikt o tym domu nie wie. Bę­dziesz tu bez­pieczna. Nie ma mowy, żeby któ­re­goś dnia Jeff sta­nął na progu.

Tych słów od razu po­ża­ło­wa­łem, bo na dźwięk jego imie­nia Ta­tum się skrzy­wiła. Du­pek ze mnie. Nie było jed­nak sensu za­kła­my­wać rze­czy­wi­sto­ści. Ta­tum mu­siała uciec, dla­tego tu była, i trudno się jej dzi­wić. Je­śli cho­dzi o ro­dzinę Kni­gh­tów, zna­leź­li­śmy się mię­dzy mło­tem a ko­wa­dłem. Nie mo­gli­śmy się przy­znać, że ka­za­łem tego gnoja zła­pać, kiedy tylko wy­siadł z sa­mo­lotu po po­wro­cie do Sta­nów. Ani że go trzy­ma­li­śmy w ma­ga­zy­nie, aż z roz­ko­szą po­de­rżną­łem mu gar­dło i pa­trzy­łem, jak się wy­krwa­wia.

Do­stał to, na co za­słu­żył. Dziś zro­bił­bym to samo. Po tym, jak ją skrzyw­dził, za­słu­żył na o wiele gor­sze rze­czy. Na­wet na ko­niec, gdy pa­trzył mi pro­sto w oczy, miał czel­ność ob­wi­niać ją za swoją prze­moc. To prze­są­dziło sprawę. Nie sły­sza­łem nic, tylko huk krwi w czaszce, i pod­cią­łem mu gar­dło jed­nym płyn­nym ru­chem. Wo­lał­bym to zro­bić wol­niej, prze­cią­gnąć to. Po­wo­do­wał mną czy­sty in­stynkt, emo­cje wzięły górę. To dla­tego za wszelką cenę sta­ra­łem się być bez­duszny, jak ro­bot, jak mó­wiła Ta­tum. Nie lu­bi­łem tego czło­wieka, który wy­sta­wiał łeb, kiedy emo­cje brały górę.

Przez to wszystko mie­li­śmy na gło­wie zroz­pa­czo­nego ojca. Zroz­pa­czo­nym ka­sia­stym oj­cem z ko­nek­sjami, dzięki któ­rym mógł wę­szyć. Roz­dęte ego i za­du­fa­nie w so­bie naj­wy­raź­niej prze­ka­zał w ge­nach sy­nal­kowi. Za­miast się do­wie­dzieć, jaki ten sy­na­lek był na­prawdę, wi­nił Ta­tum za coś, czego nie zro­biła. Nie­da­leko pada jabłko od ja­błoni.

– Hm… no to chyba dzię­kuję – wy­du­siła z tru­dem. – Zna­ko­mity po­mysł.

– Za­raz, za­raz… Czy ja wła­śnie usły­sza­łem „dzię­kuję”?

Na jej po­liczki wy­pły­nął ru­mie­niec. Znowu to samo. Zu­peł­nie jakby praw­dziwa Ta­tum na uła­mek se­kundy wyj­rzała zza za­słony. I za­raz na po­wrót się za nią ukryła.

– Mam na­dzieję, że nie będę tego ża­ło­wać.

Po­pa­trzy­łem raz jesz­cze na dom i uświa­do­mi­łem so­bie, że za chwilę przejdę przez próg po raz pierw­szy od tam­tej nocy. Dzie­sięć lat temu. Pra­wie nie pa­mię­ta­łem, kim wtedy by­łem, ja­kim mło­dzia­kiem.

– Wiesz, w su­mie ni­gdy się nie do­wie­dzia­łam, jak to się stało, że pra­cu­jesz dla mo­jego ojca.

Czu­łem, jak mnie ob­ser­wuje, gdy ob­cho­dzę lśniące no­wo­ścią auto, żeby po­otwie­rać tylne drzwi.

Pra­wie wy­padł ja­kiś kar­ton, le­d­wie go za­trzy­ma­łem ra­mie­niem. Jezu Chry­ste.

– Czy ty wzię­łaś ze sobą wszyst­kie swoje rze­czy? – Jęk­ną­łem na samą myśl o tym, ile ro­boty mnie czeka. – Bę­dziemy to roz­pa­ko­wy­wać cały boży dzień.

– Sprytny spo­sób, żeby nie od­po­wie­dzieć na moje py­ta­nie.

– Nie za­da­łaś żad­nego py­ta­nia. – Po­da­łem jej torbę, po czym wy­cią­gną­łem wa­lizkę na kół­kach i rzu­ci­łem na zie­mię.

– Ej, ostroż­nie. Bę­dziesz od­ku­po­wał.

– Co to zna­czy?

– Że jak mi znisz­czysz wa­lizkę, bę­dziesz mu­siał ku­pić nową.

W ży­ciu bym się do tego nie przy­znał, ale gdy tak na mnie pa­trzyła z za­dar­tym no­sem, zmru­żo­nymi oczami i tymi ustecz­kami wy­rzu­ca­ją­cymi ko­lejne zda­nia w da­rem­nej pró­bie prze­bi­cia się przez moją sko­rupę… ech, to było sza­le­nie pod­nie­ca­jące, ale też za­bawne, bo wie­dzia­łem, że ona ma się za ko­goś lep­szego niż ja. Pod wie­loma wzglę­dami była kimś lep­szym. Ale tu, w moim domu, na moim te­re­nie, by­li­śmy so­bie równi.

– Nikt mi nie bę­dzie mó­wić, co mam ku­po­wać i komu. Je­śli po­czuję się od­po­wie­dzialny za znisz­cze­nie two­jej cen­nej wa­lizki, to ją od­ku­pię.

– Nie są­dzę, żeby cię było na nią stać.

Gdy­bym nie znał do­sko­nale jej prze­szło­ści i nie miał jej ojca za szefa, prze­ło­żył­bym ją przez ko­lano i zło­ił­bym jej skórę, aż by prze­pro­siła. Nie­stety, nic ta­kiego nie wcho­dziło w grę.

– Wiesz, nie pra­cuję za darmo. Mam tyle, ile mi trzeba, i jesz­cze ja­kiś za­pas.

– A oj­ciec na pewno ni­gdy ci nie po­trą­cał za czynsz. – Oczy­wi­ście, że mu­siała wbić ja­kąś szpilę. W jej gło­sie za­wsze po­brzmie­wała uraza albo za­zdrość. Nic no­wego. Za­wsze wie­dzia­łem, że Ta­tum coś do mnie ma, ale trudno po­wie­dzieć dla­czego.

– To­bie też nie – wy­tkną­łem jej.

Uśmiech­ną­łem się jesz­cze do niej zło­śli­wie, żeby nie być jej dłuż­nym, ale już nad­szedł nie­unik­niony mo­ment. Żo­łą­dek ści­snął mi się w kulkę z lęku. Mu­sia­łem wejść do środka. Na zdrowy ro­zum wie­dzia­łem, że nie ma tam nic, co by mnie mo­gło po­ru­szyć. Zo­stały tylko ściany, pod­łoga i dach. Nie było ani jed­nego me­bla z tam­tych cza­sów. Spe­cjal­nie ka­za­łem spraw­dzić.

Nic w tym domu nie mo­gło mnie zra­nić, ale w ja­kiejś czę­ści cią­gle by­łem tam­tym chłop­cem, cią­gle żyły w mo­jej gło­wie ob­razy z tego domu. Po śmierci matki nie za­mie­rza­łem tu ni­gdy wra­cać.

– Ile lat ma ten dom? Dla­czego tu ni­gdy nie przy­jeż­dża­łeś? Spraw­dza­łeś cho­ciaż przed na­szym przy­jaz­dem, czy wszystko działa? Nie dam rady sie­dzieć na od­lu­dziu bez prądu czy bie­żą­cej wody.

W ogóle nie za­da­łem so­bie trudu, żeby od­po­wie­dzieć. Za­raz sama się do­wie, że wszystko działa, i to zna­ko­mi­cie. Na­prawdę miała mnie za głupka? Przez dzie­sięć lat pracy u jej ojca na­uczy­łem się nie­jed­nego o za­bez­pie­cza­niu kry­jó­wek. Gdyby miała naj­bled­sze po­ję­cie, ja­kim gów­nem żon­glo­wa­łem dla niego, nie przej­mo­wa­łaby się ta­kimi dro­bia­zgami jak prąd czy woda.

Gdy wsu­ną­łem klucz do zamka, w końcu usły­sza­łem py­ta­nie, któ­rego się od dawna spo­dzie­wa­łem.

– Twoi ro­dzice nie żyją?

W od­po­wie­dzi usły­szała tylko skrzy­pie­nie drzwi siat­ko­wych. Nie chcąc stać na progu za­lany za­bój­czą falą wspo­mnień, od­su­ną­łem się, żeby ją wpu­ścić, i od­sta­wi­łem kar­tony, które mia­łem w rę­kach.

– Ro­zej­rzyj się spo­koj­nie, a ja przy­niosę wszystko z auta. Mo­żesz za­jąć dużą sy­pial­nię od ulicy. – Ru­chem brody wska­za­łem na prawo i w górę. – Tam jest naj­więk­sza szafa.

Sta­li­śmy w sa­lo­nie, z któ­rym są­sia­do­wała kuch­nia, wi­doczna po­nad pół­ścianką. Na gó­rze były główna sy­pial­nia i dwie mniej­sze roz­dzie­lone ła­zienką.

– To twój dom ro­dzinny, prawda?

Nie umia­łem od­gad­nąć, co się kryje za tym py­ta­niem – Ta­tum sta­nęła na środku sa­lonu i ob­ra­cała się po­woli, roz­glą­da­jąc się uważ­nie. Nowe me­ble, na­gie, świeżo ma­lo­wane ściany.

– Tak, tu wła­śnie się wy­cho­wa­łem, księż­niczko. Tu się sta­łem tym czło­wie­kiem, któ­rym je­stem dzi­siaj, choć wtedy wszystko wy­glą­dało tu zde­cy­do­wa­nie ina­czej.

Rzu­ciła mi spoj­rze­nie, ja­kiego nie po­wsty­dziłby się se­ryjny za­bójca przed pierw­szym mor­der­stwem.

– No nie ga­daj. A co się zmie­niło?

By­łem za­sko­czony, że ona chce się cze­goś o mnie do­wie­dzieć, a przede wszyst­kim nie da­wało mi spo­koju dla­czego.

– Ale to ty tu sto­isz.

Wy­sze­dłem na ga­nek, żeby przy­nieść resztę rze­czy z auta, a za sobą usły­sza­łem nie­zro­zu­miałe po­bur­ki­wa­nie.

To nie była pierw­sza randka, na któ­rej pró­bu­jemy się bli­żej po­znać. Ta­tum pew­nie w ogóle nie przy­szło do głowy, że mogę nie mieć na­stroju do zwie­rzeń. Pew­nie, że z tym żar­tem o wy­cho­wa­niu w ja­skini po­pi­sa­łem się bu­rac­twem, ale te­raz se­rio się za­sta­na­wia­łem, czy ona kie­dy­kol­wiek do tej pory zwró­ciła na mnie uwagę. Zu­peł­nie jak­bym w ogóle nie ist­niał przed dniem, gdy się po­zna­li­śmy. Tym naj­trud­niej­szym ran­kiem w moim ży­ciu.

Mia­łem szes­na­ście lat i zna­la­złem się w świe­cie w ni­czym nie­przy­po­mi­na­ją­cym mo­ich wy­obra­żeń. Po­sia­dłość za ka­mien­nym mu­rem, wjazd przez bramę z ku­tego że­laza. Straż­nicy, ochrona. Su­fity wy­soko nad moją głową i tyle miej­sca… Te­raz, wcho­dząc do domu mo­jego dzie­ciń­stwa, aż na­zbyt wy­raź­nie so­bie przy­po­mnia­łem, jaka to była ogromna róż­nica.

– Nie mu­sisz się ni­czym mar­twić – po­wie­dział wtedy Cal­lum sil­nym, ja­snym gło­sem do­kład­nie to, czego po­trze­bo­wa­łem. Dał mi opar­cie. Spra­wiał wra­że­nie czło­wieka, który trzyma w gar­ści cały świat. Czło­wieka, któ­remu mogę ufać, mogę wie­rzyć. – Tu nic ci nie grozi.

I rze­czy­wi­ście nic mi nie gro­ziło… na ogół. Cal­lum funk­cjo­no­wał w ta­kim świe­cie, że zda­rzały się nie­bez­pieczne sy­tu­acje, ale ni­gdy nie ża­ło­wa­łem ani jed­nej chwili. Każdy z ró­wie­śni­ków mo­jego dzie­ciń­stwa zdą­żył pójść swoją drogą, a ci, któ­rzy nie po­szli, za­po­mnieli o moim ist­nie­niu. To mi od­po­wia­dało, bo na pewno nie chcia­łem, żeby mnie ktoś roz­po­znał.

Kiedy wsze­dłem znowu do środka z ko­lejną par­tią na­szych rze­czy, Ta­tum w kuchni prze­trzą­sała szafki i lo­dówkę. Z ze­wnątrz była tą samą dziew­czyną co kie­dyś: drobną blon­dynką z cia­łem… które wo­lał­bym wi­dzieć u ja­kiejś in­nej ko­biety, byle nie u córki Cal­luma Tor­rio. Są­dząc z wy­glądu, nikt by nie do­strzegł, że ma za sobą mie­siące psy­chicz­nego i fi­zycz­nego cier­pie­nia. Nie że to ukry­wała. Po pro­stu go­łym okiem nie było wi­dać żad­nych ran, tylko ja wi­dzia­łem bli­zny, ile­kroć się wzdry­gała, albo wi­dzia­łem to nie­obecne spoj­rze­nie, ile­kroć od­pły­wała gdzieś my­ślami. Wi­dzia­łem to w jej drob­nej syl­wetce – drob­niej­szej niż wtedy, gdy ją po­zna­łem jako nie­zdarną dziew­czynkę. Te­raz cho­dziła w za du­żych swe­trach, ani tro­chę nie­przy­po­mi­na­ją­cych przy­cia­snych i przy­krót­kich su­kie­nek czy spód­ni­czek, które kie­dyś no­siła. Wi­dzia­łem to w jej wy­mi­ze­ro­wa­nej twa­rzy, w nie­spo­koj­nych oczach, które prze­ska­ki­wały z przed­miotu na przed­miot, jakby cały czas spo­dzie­wała się ja­kiejś nie­spo­dzianki, ja­kie­goś kosz­maru.

I wi­dzia­łem to w tej cho­ler­nej urnie, która stała te­raz na ob­ra­mo­wa­niu nie­czyn­nego ko­minka. Jakby trzeba było mi przy­po­mi­nać o Aman­dzie Tor­rio, wy­rod­nej matce i wszech­stron­nie uzdol­nio­nej wred­nej suce. Kto jak kto, ale ona za­słu­żyła na swój los. Tylko że te­raz jej córka mu­siała dźwi­gać to brze­mię na swo­ich wą­tłych ra­mio­nach, jakby mało miała in­nych trosk.

– No te­raz to je­stem w szoku. Zle­ci­łeś na­wet ko­muś za­kupy? – Ta­tum pa­trzyła na mnie znad drzwi lo­dówki i za­raz znowu się schy­liła, by prze­su­wać rze­czy na pół­kach.

– Ja­kieś tam pod­sta­wowe rze­czy. Mo­żesz mi nie wie­rzyć, ale na­prawdę je­steś tu­taj bez­pieczna.

– Ła­two ci mó­wić – bąk­nęła pod no­sem, pew­nie za­kła­da­jąc, że jej nie usły­szę.

– Wła­śnie dla­tego tu je­steś, pa­mię­tasz? – Od­sta­wi­łem rze­czy i znowu ru­szy­łem do drzwi. – Wes­tchną­łem te­atral­nie. – Szyb­ciej by po­szło, gdy­byś po­mo­gła.

– Ka­za­łeś mi się po­roz­glą­dać – od­parła, bio­rąc się pod boki. – Zde­cy­duj się.

– Po­słu­chaj mnie. – Chyba coś w moim gło­sie zwró­ciło jej uwagę, bo za­mknęła lo­dówkę, splo­tła ra­miona na piersi i za­częła nie­cier­pli­wie stu­kać nogą w pod­łogę. O, taką wła­śnie roz­pusz­czoną pannę zna­łem. Z taką ja­koś umia­łem so­bie ra­dzić. Wie­dzia­łem, czego się spo­dzie­wać. – Czas usta­lić pewne re­guły.

Od jej obrzy­dli­wie słod­kiego uśmie­chu zro­biło mi się nie­do­brze.

– Je­stem za.

– Nie, nie ro­zu­miesz. Ja te re­guły usta­lam, a ty się pod­po­rząd­ko­wu­jesz.

Unio­sła brew w spo­sób, który za­wsze do­pro­wa­dzał mnie do bia­łej go­rączki. Ode­zwała się moja duma i te­raz pra­gną­łem tylko jed­nego: po­ka­zać Ta­tum, gdzie jej miej­sce. Nic in­nego nie miało zna­cze­nia.

– Wiem, że nie masz zwy­czaju pod­po­rząd­ko­wy­wać się re­gu­łom czy uzna­wać czy­je­go­kol­wiek au­to­ry­tetu, ale tu­taj mu­sisz mnie słu­chać. – No do­bra, może to wy­pa­dło za bar­dzo apo­dyk­tycz­nie, ale naj­wy­raź­niej po­mo­gło, bo Ta­tum otwo­rzyła usta i za­częła się śmiać jak sza­lona, aż mu­sia­łem pod­nieść głos. – Ta­tum, do­sko­nale wiesz, czego oj­ciec od cie­bie ocze­kuje. Ufa mi i ty też mu­sisz mi za­ufać. Nie ma opcji, że­bym za­wiódł.

– A ja po­trze­buję mie­siąca na Ma­le­di­wach i stu mi­lio­nów na kon­cie, no i jesz­cze fa­ceta, który nie bę­dzie mną rzą­dził i nie bę­dzie mnie kar­cił.

Zgrzyt­ną­łem zę­bami tak bar­dzo, że za­bo­lało. Ta ko­bieta do­sko­nale wie­działa, co po­wie­dzieć, żeby mnie stri­ger­ro­wać.

– Je­steś tu z kon­kret­nego po­wodu, to nie jest żadna za­bawa ani żart.

– Prze­pra­szam bar­dzo. – Przy­ło­żyła dłoń do piersi i za­trze­po­tała rzę­sami. – Od­nio­słeś wra­że­nie, że co­kol­wiek w tej sy­tu­acji uwa­żam za żart? Chyba coś ci umknęło.

– W ta­kim ra­zie zo­staw te dow­ci­pa­ski i zejdź na zie­mię. Je­steś tu­taj, bo chcesz znik­nąć na ja­kiś czas, mię­dzy in­nymi po to, żeby nie zna­lazł cię Jeff. I su­per. Ale to ozna­cza, że trzeba ci za­pew­nić bez­pie­czeń­stwo, i ja je­stem za to od­po­wie­dzialny. Wiem, że masz gen prze­kory…

– Nie­prawda.

– Nie? Je­ste­śmy tu rap­tem kilka mi­nut, a ty już wy­jeż­dżasz z ja­kimś gów­nem. W drob­nych spra­wach to jest okej. Je­śli ma ci to po­pra­wić na­strój, śmiało, trak­tuj mnie jak wroga. Ale sta­raj się też pa­mię­tać, że je­stem tu z tobą, że udo­stęp­ni­łem swój dom, by za­pew­nić ci spo­kój i bez­pie­czeń­stwo. Mo­gła­byś cho­ciaż za­cho­wać ja­kieś środki ostroż­no­ści, ale ty wo­lisz tu­pać no­gami jak roz­pusz­czony ba­chor, który nie ży­czy so­bie sły­szeć żad­nego „nie”.

Wy­su­nęła szczękę do przodu i wi­dać, że naj­chęt­niej sko­czy­łaby na mnie jak wąż albo i po­łknęła w ca­ło­ści. Nie mo­głem za­prze­czyć – nie­raz do­pro­wa­dza­łem ją do tego stanu świa­do­mie. Czło­wiek taki jak ja nie miał zbyt wielu roz­ry­wek, pra­co­wa­łem w za­sa­dzie całą dobę na okrą­gło, od­kąd tylko Cal­lum za­czął mi po­wie­rzać ja­kieś za­da­nia. Więc cóż… wku­rza­nie Ta­tum było moją ulu­bioną roz­rywką.

– Na przy­kład wy­cho­dzisz z domu wy­łącz­nie ze mną. Bez wy­jąt­ków.

– Co za bzdura.

– Nie, to jest re­guła i tak wła­śnie bę­dzie.

– Tu nic mi nie grozi, Ro­mero, sam tak po­wie­dzia­łeś. Nikt nie wie o ist­nie­niu tego domu. Nikt mnie tu nie znaj­dzie.

– To nie ma zna­cze­nia. Nie spusz­czę cię z oka.

– Nie ma mowy.

– Ow­szem. Chyba że chcesz ry­zy­ko­wać, że znaj­dzie cię ta­tuś two­jego by­łego chło­paka.

Na jej twa­rzy po­ja­wił się gry­mas bólu, więc naj­chęt­niej cof­nął­bym te słowa. Ale ona prze­cież mu­siała to usły­szeć. To nie był czas na żarty.

– My­ślisz, że on się po­go­dzi z tym, że go igno­ru­jesz? – wark­ną­łem, wi­dząc, jak z każdą se­kundą co­raz bar­dziej się de­ner­wuje. – Dam głowę, że już ko­muś zle­cił, żeby cię zna­lazł, bo jest prze­ko­nany, że z two­jego po­wodu Kri­stoff nie wró­cił z tych wa­szych po­je­ba­nych wa­ka­cji. Im dłu­żej mil­czysz, tym więk­szej on na­biera pew­no­ści i tym bar­dziej się wku­rza.

– Chcesz po­wie­dzieć, że mo­głam coś zro­bić ina­czej, po­wie­dzieć ina­czej? Uwa­żasz, że to moja wina? – Głos jej drżał, chyba już nie tylko od gniewu.

– Nic ta­kiego nie po­wie­dzia­łem. Po pro­stu uwa­żam, że le­piej, że­byś się ukryła. To może być twoja pierw­sza roz­sądna de­cy­zja.

– Chyba nie ocze­ku­jesz ode mnie wdzięcz­no­ści za tę znie­wagę?

– W ży­ciu by mi nie przy­szło do głowy – burk­ną­łem. – Jef­fowi kie­dyś się skoń­czy cier­pli­wość, po­jawi się de­spe­ra­cja. Tylko to chcę po­wie­dzieć. Mą­drze by­łoby po­trak­to­wać to po­waż­nie i się przy­czaić.

– Chcesz mi po­wie­dzieć, że nie mogę na­wet sama pójść na spa­cer?

Czy jej się zda­wało, że nie za­uwa­ży­łem, ja­kim wzro­kiem się roz­gląda po oko­licy? Jakby so­bie wy­obra­żała trumnę, w któ­rej chce być po­cho­wana, gdy już ją za­mor­dują na ulicy. Dla­czego niby mia­łaby się wy­bie­rać na spa­cer w po­je­dynkę?

– Nie ufam ci na tyle, że­byś mo­gła sama pójść na spa­cer. Nie wia­domo, gdzie wy­lą­du­jesz ani z kim. – I za­nim zdą­żyła coś od­py­sko­wać, do­da­łem: – Czy może nie pa­mię­tasz, gdzie cię zna­la­złem rap­tem ty­dzień temu?

Od­wró­ciła głowę, na jej po­liczki wy­pły­nął ru­mie­niec. Mu­siała wie­dzieć, że lu­dzie, z któ­rymi wtedy była, ozna­czają kło­poty – przede wszyst­kim dla­tego, że w ogóle do nich nie pa­so­wała, uda­wała tylko ko­goś o wiele tward­szego i nie­roz­piesz­cza­nego przez całe ży­cie. Nie wiem, czego szu­kała w tym ob­skur­nym nie­le­gal­nym klu­bie. Na szczę­ście dla niej śle­dzi­łem ją, gdy tylko za­uwa­ży­łem, że się wy­myka.

A jesz­cze bar­dziej, że nie po­wie­dzia­łem o tym Cal­lu­mowi. Gdy­bym to zro­bił, sie­dzia­łaby gdzieś uzie­miona, pod ca­ło­do­bo­wym nad­zo­rem.

Od­wró­ciła wzrok, przy­gry­za­jąc dolną wargę.

– Mam prawo do wła­snego ży­cia. I do wła­snych wy­bo­rów.

– Po­szłaś do ja­kie­goś szem­ra­nego nie­le­gal­nego klubu. Do­cho­dziła dwu­dzie­sta, a po­łowa tych lu­dzi była już na­wa­lona po ko­kardę. Zna­łaś tam w ogóle ko­goś?

– Ow­szem. Wła­śnie po­zna­wa­łam. Za­przy­jaź­nia­li­śmy się, gdy ty wpa­dłeś jak ja­kiś pry­mi­tyw i wy­cią­gną­łeś mnie bez słowa.

– A jaki mia­łem wy­bór? Zo­sta­wić cię tam? Nie są­dzę. Masz świa­do­mość, co by ze mną zro­bił twój oj­ciec, gdyby się do­wie­dział, że po­zwo­li­łem ci sie­dzieć z tymi fra­je­rami?

Za­biłby mnie. Po pro­stu by mnie za­bił.

– Wła­śnie. Mój oj­ciec. Twój szef. Za­wsze ro­bisz wszystko, co ci każe.

– Nie wcią­gniesz mnie w tę kłót­nię i nie za­po­mnę, o czym roz­ma­wiamy. Ostat­nio masz pro­blem z oceną sy­tu­acji, a je­steś tu, bo się ukry­wasz przed ty­pem, który praw­do­po­dob­nie uważa, że za­bi­łaś jego syna. Czas te­raz skoń­czyć z tym upo­rem i zejść na zie­mię.

– Ja­sne, i na pewno mnie do tego prze­ko­nasz, za­cho­wu­jąc się jak ty­ran, za­miast iść na kom­pro­mis. – W swo­ich zło­śli­wo­ściach za­wsze tra­fiała w punkt.

– W obec­nej sy­tu­acji nie ma miej­sca na żadne kom­pro­misy.

– Ty tak mó­wisz.

– Ow­szem, ja tak mó­wię. Ale może pa­mię­tasz, że wła­śnie ja je­stem od­po­wie­dzialny za twoje bez­pie­czeń­stwo.

Otak­so­wała mnie wzro­kiem, który aż ocie­kał po­gardą.

– Je­steś moim go­ry­lem, a nie sze­fem. Będę ro­bić, co ze­chcę.

Ru­szy­łem do drzwi.

– W gra­ni­cach roz­sądku – rzu­ci­łem przez ra­mię.

Z ganku le­d­wie sły­sza­łem jej głos.

– Ja­sne, jesz­cze się prze­ko­namy.

Miała ra­cję. Jesz­cze się prze­ko­namy. Bę­dzie po­twor­nie roz­cza­ro­wana, kiedy się do­wie, że zbli­ży­łem się do jej ojca, na ile się dało, bo zro­bię wszystko, żeby za­ła­twić sprawę. Na­wet ona nie prze­szko­dzi mi w re­ali­za­cji tego celu, choćby na­wet bar­dzo chciała so­bie zro­bić krzywdę.

Ta­tum

„Głu­pia, roz­pusz­czona smar­kula! I tak do ni­czego się nie na­da­jesz”.

Obu­dził mnie strzał. W uszach mi dzwo­niło, jakby ktoś strze­lił tuż obok. Ota­czały mnie ciem­no­ści. Du­si­łam się. Za­sty­głam, każda ko­mórka w moim ciele za­marła z prze­ra­że­nia, mia­łam wra­że­nie, że na moim gar­dle za­ci­snęły się sta­lowe ob­rę­cze, które po­zba­wiały mnie od­de­chu. Pró­bo­wa­łam za­czerp­nąć po­wie­trza, ale bez skutku.

Umie­ra­łam, umie­ra­łam w tych ciem­no­ściach, sama jak pa­lec. Tak miał wła­śnie wy­glą­dać mój ko­niec.

Na su­fi­cie po­ja­wiły się stru­mie­nie świa­tła, wpa­dały przez okna po mo­jej pra­wej stro­nie. Ulicą prze­je­chał sa­mo­chód z włą­czo­nymi re­flek­to­rami. Bo by­łam przy ulicy, w ja­kimś mia­steczku. To nie był apar­ta­ment w Pa­ryżu ani w We­ne­cji. Nie było tu Kri­stoffa. Już ni­gdy nie po­wie do mnie tych strasz­nych rze­czy, nie by­łam już w tym ma­ga­zy­nie.

By­łam w domu Ro­mera. A to był tylko sen.

I na­gle od­zy­ska­łam wła­dzę nad cia­łem, a płuca wy­peł­niły się po­wie­trzem.

Wszystko było do­brze.

By­łam bez­pieczna.

Nic mi nie gro­ziło. Nikt mnie nie po­rwał, nie prze­trzy­my­wał, a Kri­stoff nie mógł mnie skrzyw­dzić. Ni­kogo nie mógł już skrzyw­dzić.

Od­dy­cha­łam mia­rowo. Wdech, wy­dech. Po­woli, świa­do­mie. Nic mi się nie stało i nic się nie sta­nie. Nikt mi nie bę­dzie gro­ził bro­nią, nie we­pchnie mnie do sa­mo­chodu. Le­ża­łam w łóżku w no­wym po­koju. To był nie­zły po­kój z cał­kiem wy­god­nym łóż­kiem. I chyba no­wym, po­dob­nie jak wszystko w tym domu. Tak się w każ­dym ra­zie wy­da­wało.

O tym wła­śnie mu­szę po­my­śleć. O czym­kol­wiek, byle tylko prze­go­nić wspo­mnie­nie kosz­maru, na ra­zie zbyt wy­ra­zi­ste i obez­wład­nia­jące. My­śla­łam więc na przy­kład o tym, ja­kie to dziwne, że Ro­mero jest wła­ści­cie­lem domu, do któ­rego ni­gdy nie przy­jeż­dża. Jak dziwny jest ten za­pach świe­żej farby w po­wie­trzu. Czy on to wszystko zro­bił dla mnie?

Prze­su­nę­łam dłońmi po sa­ty­no­wej koł­drze i sku­pi­łam się na tu i te­raz. To była jedna z wielu rze­czy, któ­rych uczy­łam się na te­ra­pii on­line. Na­gle jed­nak uświa­do­mi­łam so­bie, że ob­lał mnie zimny pot, i aż zmarsz­czy­łam nos, więc usia­dłam, ścią­gnę­łam ko­szulkę, żeby nie do­ty­kała mo­jej wil­got­nej skóry. Tak spo­cona nie mia­łam szansy do­brze się czuć. Nie było mowy, że­bym po­ło­żyła się z po­wro­tem tak obrzy­dli­wie mo­kra.

Zresztą próby po­now­nego za­śnię­cia były ska­zane na nie­po­wo­dze­nie. Nerwy mia­łam na­pięte jak po­stronki. Prze­je­chał ko­lejny sa­mo­chód, a ja aż pod­sko­czy­łam. Za­mar­łam, prze­sta­łam od­dy­chać, bo­jąc się, że ten ktoś się za­trzyma przed do­mem. Jakby przy­je­chał po mnie, jakby Jeff ko­goś po mnie przy­słał, żeby mnie po­rwał albo, co gor­sza, żeby mi od­pła­cić za to, co rze­komo zro­bi­łam jego sy­nal­kowi. Trze­wia mi się skrę­ciły z prze­ra­że­nia.

Nie mo­głam tak żyć. Nie mia­łam po­ję­cia, ile jesz­cze zniosę. W gło­wie sza­lała mi bu­rza, pio­runy wa­liły, grzmoty trza­skały. To mnie prze­ra­stało. Wciąż sły­sza­łam głos Kri­stoffa, a je­śli nie jego, to tych lu­dzi, któ­rym Jack Mo­roni ka­zał po­rwać Biankę i mnie.

Na­wet nie po­win­nam tam wtedy być, mieli po­rwać tylko ją. Ją i dziecko, które no­siła. A po­tem wy­cią­gnąć pie­nią­dze od taty.

„Co ona tu robi? Nie po­winno jej tu być”.

Za­ci­snę­łam mocno po­wieki, ale na próżno. Nie mo­głam prze­go­nić z głowy ostrego, wy­raź­nego głosu mo­jej matki, gdy zdała so­bie sprawę, że do­szło do po­myłki. To było chore, ale w ciągu ty­go­dni od tam­tej strasz­nej nocy my­śla­łam so­bie, że przy­naj­mniej chciało się jej to po­wie­dzieć. Roz­pę­tała pie­kło, za­nim mnie ogłu­szyli, i po­tem już nic nie sły­sza­łam. I dziś uwa­ża­łam, że do­brze się stało, bo przy­naj­mniej nie by­łam świad­ki­nią jej śmierci.

Wszyst­kie te emo­cje, ból i smu­tek, cią­gle mnie du­siły. Nie od­stę­po­wały mnie ani na chwilę, gdzie­kol­wiek by­łam i co­kol­wiek się ze mną działo. Pew­nie dla­tego, kiedy wresz­cie wsta­łam, mia­łam wra­że­nie, że nogi mam jak z oło­wiu. Ru­szy­łam przez po­kój wy­peł­niony me­blami, któ­rych nikt przede mną nie uży­wał. Jak do­tąd spę­dzi­łam tu trzy naj­dłuż­sze, naj­nud­niej­sze dni mo­jego ży­cia. Co prawda tego lata w ogóle nie za wiele ro­bi­łam, na ogół sie­dzia­łam za­mknięta w po­koju, ale to był mój wy­bór. I ow­szem, wy­pro­wadzka z domu to też była moja de­cy­zja i jak na ra­zie wy­glą­dało na to, że ostat­nia na­prawdę moja. Wró­ci­łam do punktu wyj­ścia – by­łam zdana na ła­skę lu­dzi, któ­rzy uwa­żają, że wie­dzą le­piej, co jest dla mnie do­bre.

No ale na­dal mu­sia­łam roz­gryźć, czego po­trze­buję. Mia­łam wra­że­nie, że cze­go­kol­wiek pró­buję, nic się nie zmie­nia. Na przy­kład prze­my­ka­łam te­raz na bo­saka na dół i aż się skrzy­wi­łam, gdy sta­nę­łam na skrzy­pią­cej de­sce. Jakby Ro­mero miał na­gle otwo­rzyć drzwi, bo on za­wsze słu­chał, za­wsze ob­ser­wo­wał. Choć­bym nie wia­domo jak go uni­kała, za­wsze sku­piał uwagę na mnie. Ciarki mnie prze­szły na samą tę myśl.

Znie­ru­cho­mia­łam i na­słu­chi­wa­łam uważ­nie, ale nie do­sły­sza­łam żad­nego dźwięku ze środ­ko­wej sy­pialni, którą za­jął. Do­my­śla­łam się, że to był jego po­kój w dzie­ciń­stwie, ale on prze­cież by mi o tym nie po­wie­dział. W ten spo­sób przy­znałby, że jest istotą ludzką, a nie chciał tego ro­bić.

Osta­tecz­nie pa­nu­jąca tu ci­sza dała mi tyle otu­chy, że ru­szy­łam da­lej, do kuchni. Na­wet po ciemku wi­dzia­łam, jak tu jest skrom­nie. Stały ka­napa, dwa fo­tele, obok sto­liki i lampki. Na ko­mi­nie wi­siał wielki pła­ski te­le­wi­zor, nad gzym­sem, na któ­rym za­raz po przy­jeź­dzie po­sta­wi­łam urnę z pro­chami mamy.

In­nymi słowy nic temu po­ko­jowi nie bra­ko­wało, tylko że ni­gdy nikt w nim nie miesz­kał. Wy­glą­dał jak wnę­trza urzą­dzone przez firmę przy­go­to­wu­jącą domy na sprze­daż. I pew­nie wła­śnie tak było i w tym przy­padku. Za­ło­ży­ła­bym się, że aż do tej chwili dom stał pu­sty. Do­glą­dany, ale pew­nie pe­łen tych me­bli z kie­dyś… Ja­kiego kie­dyś? Nie mia­łam naj­bled­szego po­ję­cia, a nie mo­głam uda­wać, że mnie to nie in­te­re­suje, że nie chcę się do­wie­dzieć wię­cej. Tylko że rów­nie do­brze mo­głam wa­lić głową w ścianę – by­łoby to tak samo sku­teczne co próby wy­cią­gnię­cia in­for­ma­cji z Ro­mera.

Pod sto­pami po­czu­łam chłód ku­chen­nej po­sadzki, zro­bi­łam kilka kro­ków i włą­czy­łam świa­tło pod oka­pem. Cie­kawe, ile po­sił­ków przy­go­to­wała tu­taj mama Ro­mera, je­śli w ogóle go­to­wała. Cie­kawe, jaka była. Jaka ko­bieta wy­cho­wuje syna, który staje się taki jak on? Nie­wąt­pli­wie mu­siało mu się przy­tra­fić nie­złe gówno, że jest taki: za­mknięty, nie­czuły, na ogół cał­ko­wi­cie obo­jętny. Na pal­cach jed­nej ręki mo­głam po­li­czyć, ile razy oka­zał praw­dziwe emo­cje.

Raz na­wet cał­kiem nie­dawno. Kiedy w szpi­talu od­zy­ska­łam przy­tom­ność, tra­wiona po­twor­nym bó­lem głowy, uj­rza­łam go przy swoim łóżku. Na­chy­lił się i szep­tem spy­tał, czy go sły­szę. Czy wiem, kim jest. Pa­mię­tam jego drżący od­dech, gdy ja z ko­lei spy­ta­łam, gdzie je­stem i dla­czego on tu sie­dzi. W tam­tej chwili wy­da­wał się… praw­dziwy. Ludzki. A po­tem jakby ktoś użył prze­łącz­nika – znowu zro­bił się zimny, wstał i wy­szedł po tatę.

Tata zaś co prawda się cie­szył, że mnie wi­dzi, ale mar­twił się o Biankę i dziecko. Na­wet w ta­kiej chwili nie znaj­do­wa­łam się na szczy­cie jego li­sty prio­ry­te­tów.

Po­trzą­snę­łam głową w na­dziei, że od­pę­dzę ta­kie my­śli. Bo roz­trzą­sa­nie tego wszyst­kiego nie po­ma­gało. Za­czę­łam otwie­rać szafki ku­chenne, by przej­rzeć ich za­war­tość. Mu­sia­łam zna­leźć coś, co po­może mi się uspo­koić, tak jak za­wsze dzia­łała her­batka She­ryl. Co ja bym zro­biła za dzba­nek ru­mianku, z któ­rym za­wsze na mnie cze­kała.

Uch. Mo­gła­bym te­raz krzy­czeć z fru­stra­cji. W tej kuchni nie było ani jed­nej to­rebki her­baty. Na­wet naj­gor­szego szajsu z naj­gor­szego sklepu. Ale prze­cież cho­dziło tylko o her­batę, nie po­win­nam się tak przej­mo­wać. Da­lej jed­nak sta­łam i ga­pi­łam się na półki, na któ­rych nie było tego, czego szu­ka­łam, i czu­łam, jak ro­śnie mi ci­śnie­nie.

„Ogar­nij się, nie bądź dziec­kiem”.

Nie by­łam w sta­nie so­bie z tym po­ra­dzić. To była kro­pla, która prze­peł­niła czarę. Po­trze­bo­wa­łam her­baty, mu­sia­łam wy­pić her­batę, bo może po­tem uda­łoby mi się wró­cić do spa­nia. „Głu­pia idiotka Ta­tum nie może na­wet do­stać her­baty”. Nie mo­głam opła­kać mamy, kiedy umarła. Nie mo­głam się obro­nić przed Kri­stof­fem. Dla ojca ni­gdy nie by­łam na tyle ważna, by się na mnie sku­pił dłu­żej niż przez kilka mi­nut, za­nim wró­cił do swo­ich na­prawdę waż­nych spraw. A te­raz nie mo­głam na­wet do­stać kubka her­baty, która by mnie uspo­ko­iła.

„Nie. Nie pod­dam się”. Nie za­mie­rza­łam tak stać i pła­kać jak prze­ra­żone dziecko, bo nie ma her­baty. Po­sta­no­wi­łam, że nie roz­padnę się z tego po­wodu na ka­wałki. Na tym wła­śnie po­le­gał pro­blem z pa­mię­ta­niem. Ko­niec koń­ców ten cały ból wra­cał z taką siłą, że to­tal­nie po­wa­lał. Ból, który roz­dzie­rał moje serce, chciał mnie roz­trza­skać.

Te­raz się prze­ra­zi­łam, że nie dam rady, że ten ból mnie za­bije.