Imperium kłamstw ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: Em­pire of Lies

Prze­kład z ję­zyka an­giel­skiego: Agnieszka Re­wi­lak

Co­py­ri­ght © J. L. Beck, 2025

This edi­tion: © Ri­sky Ro­mance/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2025

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Anna Slo­torsz

Re­dak­cja: Anna Po­inc-Chra­bąszcz

Ko­rekta: Anna No­wak

ISBN: 978-91-8076-580-0

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S

Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

Daw­niej moje ży­cie było pro­ste.

Spo­kojne. Bez­pieczne.

Ale za­ko­cha­łam się w groź­nym han­dla­rzu bro­nią Cal­lu­mie Tor­rio.

Na­sza hi­sto­ria mi­ło­sna od sa­mego po­czątku była ska­zana na po­rażkę. Za­ka­zana. Przy­cią­gnęło nas po­żą­da­nie, któ­remu nie po­win­ni­śmy byli dać się zwieść.

Ta­jem­nice Cal­luma za­gra­żały mo­jemu ży­ciu, a kiedy w końcu po­zna­łam prawdę i do­wie­dzia­łam się, jaką ode­grał rolę w śmier­tel­nym wy­padku mo­jej matki, nie mia­łam wy­boru. Mu­sia­łam od niego uciec.

Tylko że on za wszelką cenę mu­siał mnie do sie­bie przy­wią­zać.

Król musi mieć kró­lową u boku.

Gdzie szu­kać po­mocy, kiedy od­czu­wasz przy­tła­cza­jący ból, a męż­czy­zna, któ­rego wy­da­wało ci się, że znasz, oka­zuje się zło­czyńcą?

Bianka

Zszo­ko­wana wy­zna­niem taty, tępo wpa­try­wa­łam się w nie­rów­no­ści su­fitu.

Cal­lum za­mor­do­wał moją mamę.

Wie­dzia­łam, że kiedy się obu­dzę, na­dal będę o tym my­ślała. Wia­do­mość, którą tata wczo­raj wie­czo­rem mnie za­sko­czył, ra­czej trudno wy­ma­zać z pa­mięci.

To wszystko nie miało sensu. Po tym, jak po­mo­głam ta­cie po­ło­żyć się do łóżka, ana­li­zo­wa­łam nowe fakty z róż­nych per­spek­tyw, ner­wowo sprzą­ta­jąc w nocy dom – mu­sia­łam ja­koś spo­żyt­ko­wać ener­gię, która roz­no­siła mnie od środka – ale nie znaj­do­wa­łam od­po­wie­dzi na naj­waż­niej­sze, nie­da­jące mi spo­koju py­ta­nie.

Dla­czego?

Po co Cal­lum miałby za­mor­do­wać moją mamę? Poza by­ciem moją mamą nie była ni­kim wy­jąt­ko­wym. Naj­zwy­klej­sza, prze­ciętna ko­bieta. Nic z tego, co po­wie­dział tata, nie wska­zy­wało na to, żeby mo­gła mieć ja­kie­kol­wiek po­wią­za­nia z biz­ne­sem Cal­luma. Na­wet się nie znali. Ta­tum po­zna­łam w gim­na­zjum, czyli dawno po śmierci mamy. Czu­łam się co­raz bar­dziej sfru­stro­wana. Nie umia­łam po­łą­czyć fak­tów tak, żeby na­brały sensu.

Bo­lały mnie wszyst­kie mię­śnie. Ję­cząc, usia­dłam na łóżku i prze­cią­gnę­łam się. Po co w ogóle kła­dłam się spać? Przez więk­szość nocy prze­wra­ca­łam się z boku na bok, a kiedy już za­snę­łam, drę­czyły mnie nie­po­ko­jące sny. Do­ty­czyły głów­nie mamy. Do tej pory śniła mi się raz na kilka mie­sięcy. Za­wsze ro­biła wtedy coś zwy­czaj­nego, jak go­to­wa­nie ko­la­cji czy za­kupy. Bu­dzi­łam się, pra­gnąc ją przy­tu­lić i po­wie­dzieć jej, że oboje z tatą bar­dzo za nią tę­sk­nimy. Ni­gdy nie były to kosz­mary. Aż do tej nocy.

Tata non stop po­wta­rzał, że mama zgi­nęła w wy­padku sa­mo­cho­do­wym. Mia­łam wtedy osiem lat i by­łam zbyt mała, żeby za­da­wać py­ta­nia. Za bar­dzo po­chła­niało mnie ra­dze­nie so­bie z jej utratą, z tym, że ni­gdy już mnie nie przy­tuli, że nie usły­szę jej głosu ani nie po­czuję za­pa­chu jej per­fum.

W tak mło­dym wieku nie pod­waża się tego, co mówi tata, zwłasz­cza kiedy jest je­dyną osobą, która zo­stała ci na świe­cie. Je­śli za śmier­cią mamy kryło się coś wię­cej, ale tata mi o tym nie po­wie­dział, bo by­łam zbyt młoda – ro­zu­miem. Nie in­for­mu­jesz zroz­pa­czo­nej ośmio­latki, że jej matka zgi­nęła z rąk ja­kie­goś zwy­rod­nialca.

Ale od tego czasu mi­nęło trzy­na­ście lat, a on ani razu na­wet nie na­po­mknął o swo­ich do­my­słach.

Wyj­rza­łam przez okno. Sa­mo­chód taty na­dal stał przed do­mem. Wy­szłam na ko­ry­tarz. Drzwi jego po­koju cią­gle były za­mknięte. Od­sy­piał pi­jacką noc. Chyba ni­gdy wcze­śniej nie wi­dzia­łam go tak wsta­wio­nego. Może kie­dyś lekko pod­chmie­lo­nego, ale ni­gdy w ta­kim sta­nie jak wczo­raj. Za­sy­piał na sie­dząco i w upo­je­niu wy­ga­dy­wał bzdury. Na­prawdę chcia­ła­bym, żeby tak było.

Ina­czej Cal­lum okaże się nie tylko mor­dercą, w któ­rym się za­ko­cha­łam. Bę­dzie także za­bójcą, który zruj­no­wał moje dzie­ciń­stwo i zmiaż­dżył serce mo­jego taty. Zmie­nił kurs na­szego ży­cia.

A naj­gor­sze w tym było to, że skła­mał. Przez cały ten czas mnie okła­my­wał. Chyba że za­bił tak wiele osób, że sam się w tym po­gu­bił. Wy­da­wało mi się to bar­dzo praw­do­po­dobne. Po­czu­łam nie­smak, od któ­rego za­drża­łam na ca­łym ciele.

Umy­łam się i ubra­łam, ale nie jak do pracy. Nie by­łam w sta­nie dziś pójść do biura, cho­ciaż dawno mnie tam nie wi­dzieli. Nie chcia­łam stra­cić pracy. Nie mo­głam so­bie na to po­zwo­lić. Ale wie­dzia­łam, że nie wy­sie­dzę przy biurku ani mi­nuty, bo nie po­tra­fię my­śleć o ni­czym in­nym niż re­we­la­cje od taty.

– Prze­pra­szam – wy­mam­ro­ta­łam do słu­chawki, zo­sta­wia­jąc wia­do­mość na se­kre­tarce Sama, a jed­no­cze­śnie ukła­da­jąc ko­sme­tyki na półce w ła­zience. – My­śla­łam, że je­stem go­towa, żeby wró­cić, ale cią­gle czuję się roz­bita. Je­śli­byś mnie po­trze­bo­wał, mogę się pod­łą­czyć z domu. Mogę pra­co­wać na lap­to­pie, le­żąc w łóżku.

Nie przy­pusz­cza­łam, żeby pan Adams ocze­ki­wał tego ode mnie, ale wo­la­łam wyjść z taką pro­po­zy­cją. Nie wie­dzia­łam jed­nak, kiedy skoń­czy się cier­pli­wość pra­co­dawcy i współ­pra­cow­ni­ków. W ta­kich sy­tu­acjach ni­gdy nie było wia­domo, gdzie le­żała gra­nica. Oka­zy­wało się to do­piero po jej prze­kro­cze­niu, gdy ktoś się w końcu wku­rzył. Nie chcia­łam do­kła­dać pracy moim ko­le­gom i ko­le­żan­kom. Do tego, je­śli kie­dy­kol­wiek mia­łam wy­na­jąć wła­sne miesz­ka­nie, mu­sia­łam mieć pracę, żeby od­kła­dać pie­nią­dze.

Tyle że dzi­siaj na­prawdę nie da­łam rady tam pójść. Nie tylko dla­tego, że na­dal mu­sia­łam ma­sko­wać ma­ki­ja­żem wciąż wi­doczne si­niaki po wy­padku, który tak na­prawdę nie był wy­pad­kiem. Do­brze, że obu­dzi­łam się przed tatą. Dzięki temu nie zo­ba­czył mnie bez ma­ki­jażu. Wy­obra­ża­łam so­bie jego re­ak­cję. W ży­ciu nie po­zwo­liłby mi się od sie­bie wy­pro­wa­dzić.

Mia­łam wy­rzuty su­mie­nia, że ściem­ni­łam sze­fowi. Nie chcia­ła­bym, żeby po­ża­ło­wał, że mnie za­trud­nił, ale skąd mo­głam wie­dzieć, że moje ży­cie sta­nie się tak burz­liwe? Nie pro­si­łam się o to.

Ze­szłam do kuchni. Chyba żadna ilość kawy nie po­sta­wi­łaby mnie dziś na nogi, ale wie­dzia­łam, że oboje z tatą bę­dziemy jej po­trze­bo­wać. Ogar­nię­cie domu za­jęło mi wczo­raj tak dużo czasu, że nie zdą­ży­łam zro­bić za­ku­pów spo­żyw­czych. Te­raz chcia­łam przy­go­to­wać śnia­da­nie, ale w lo­dówce taty zna­la­złam tylko pu­ste pu­dełka po je­dze­niu na wy­nos i pół kar­tonu mleka. A przy­da­łoby się coś tłu­stego, żeby zła­go­dzić ta­cie kaca.

Pu­sta lo­dówka to ko­lejny po­wód do zmar­twień. To nie było do niego po­dobne. Przez wiele lat wy­cho­wy­wał mnie sam i ni­gdy nie po­trze­bo­wa­li­śmy po­mocy do­mo­wej. Kiedy tro­chę do­ro­słam, prze­ję­łam część obo­wiąz­ków, ale to tata za­wsze ro­bił za­kupy spo­żyw­cze. Na­wet gdy stu­dio­wa­łam i wpa­da­łam do niego z wi­zytą bez za­po­wie­dzi, w domu pa­no­wał po­rzą­dek, a lo­dówka pę­kała w szwach od je­dze­nia.

Czyżby cho­dziło o tę bar­dzo ważną sprawę, nad którą tata tak wy­trwale od ja­kie­goś czasu pra­co­wał? Tę, o któ­rej mó­wił, kiedy się ostat­nio wi­dzie­li­śmy, że na­stą­pił ja­kiś prze­łom? A ja przez tyle lat by­łam ni­czego nie­świa­doma.

By­łam naj­gor­szą córką pod słoń­cem, bo pa­rząc kawę, ży­czy­łam so­bie, żeby to wszystko oka­zało się tylko wy­my­słem taty. Smutna to prawda. Wo­la­ła­bym przy­jąć, że tata tra­cił kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią. Ina­czej wy­szła­bym na tę, która zdra­dziła wła­snych ro­dzi­ców i samą sie­bie, bo za­ko­chała się w Cal­lu­mie. Jak mo­głam być tak sa­mo­lubna? I głu­pia? I ob­da­rzyć uczu­ciem męż­czy­znę, przez któ­rego moje ży­cie roz­pa­dło się na ka­wa­łeczki.

Nie mo­głam za to wi­nić Cal­luma. Po­szłam za gło­sem serca, choć wie­dzia­łam, że oj­ciec mo­jej przy­ja­ciółki nie był dla mnie od­po­wiedni. Kurde, po czę­ści wła­śnie dla­tego było to ta­kie eks­cy­tu­jące.

Żo­łą­dek pod­szedł mi do gar­dła, a puls przy­spie­szył, kiedy usły­sza­łam kroki. Na szczę­ście szybko się opa­no­wa­łam. Sie­dzia­łam przy ku­chen­nym stole i uważ­nie przy­glą­da­łam się ta­cie, który wszedł do kuchni ubrany w to samo, co wczo­raj.

– Czyli nie śniło mi się, że tu je­steś – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc nie­wy­raź­nie. W jego prze­krwio­nych oczach do­strze­głam smu­tek. Na­chy­lił się i po­ca­ło­wał mnie w czoło.

– Nie, je­stem tu we wła­snej oso­bie.

– To, że przy­szłaś, pa­mię­tam jak przez mgłę. – Otwo­rzył lo­dówkę i skrzy­wił się, bo ośle­piło go świa­tło.

Mo­głam mu po­wie­dzieć, że nie ma po co tam za­glą­dać.

– Po­mo­głam ci się po­ło­żyć. – Pi­łam kawę i ką­tem oka go ob­ser­wo­wa­łam. Cze­ka­łam, aż wróci mu pa­mięć. By­łam cie­kawa, czy ko­ja­rzy, co mi po­wie­dział.

– Za­sta­na­wia­łem się, jak się zna­la­złem w łóżku. – Do­brze, że nie pró­bo­wał żar­to­wać. Wy­da­wał się dość zmie­szany. – Przy­kro mi, że mnie za­sta­łaś w ta­kim sta­nie. – Się­gnął po ku­bek do szafki i do­piero wtedy zwró­cił uwagę na wy­gląd kuchni. – Po­sprzą­ta­łaś tu­taj?

Cie­kawe, co mnie zdra­dziło. Może to, że dało się zo­ba­czyć dno zlewu.

– Nie, pew­nie ja­kaś wróżka po­sprzą­tała w środku nocy – za­żar­to­wa­łam.

– Skar­bie, nie mu­sia­łaś tego ro­bić. – Ciężko opadł na krze­sło na wprost mnie, po­ję­ku­jąc przy tym ci­cho. – Aż się boję po­my­śleć, ile py­tań ci się na­suwa w związku z tym, co tu­taj za­sta­łaś.

– Py­tań? Ra­czej zmar­twień.

– Nie mu­sisz się mar­twić o swo­jego sta­rego. – Upił łyk kawy i drżącą ręką od­sta­wił ku­bek na stół. – Ostat­nio praca na ko­mi­sa­ria­cie to istne sza­leń­stwo. Na­wet nie mam czasu, żeby od­grzać po­si­łek w mi­kro­fali po po­wro­cie do domu. Ja­koś umknęło mi to, że uzbie­rała się sterta na­czyń.

I to, że przy­bywa ku­rzu i bu­te­lek po pi­wie – chcia­łam po­wie­dzieć, ugry­złam się jed­nak w ję­zyk, żeby nie zra­nić taty. Nie chcia­łam tego ro­bić, choć by­łam po­iry­to­wana. Albo tata nie pa­mię­tał wczo­raj­szego wie­czoru, albo nie chciał się do tego przy­znać.

Ta sy­tu­acja z tatą, w pew­nym sen­sie, przy­po­mi­nała mi roz­mowy z Cal­lu­mem. Za­sta­na­wia­łam się, czy po­win­nam po­wie­dzieć, co my­śla­łam. Je­śli tata fak­tycz­nie za­po­mniał, co mi wczo­raj po­wie­dział, to co się sta­nie, kiedy mu przy­po­mnę? Mo­gła­bym uda­wać, że nic ta­kiego nie za­szło, ale nie wie­dzia­łam, jak długo uda mi się igno­ro­wać prawdę. Bez względu na to, jak bar­dzo będę się sta­rała omi­jać ten te­mat, wpły­nie on na na­szą re­la­cję.

Tata spoj­rzał na ze­ga­rek i po­now­nie na­pił się kawy.

– Nie po­win­naś się zbie­rać do pracy?

– Nie, wzię­łam dzień wol­nego.

Cho­lera, prze­cież on nie ma po­ję­cia o wy­padku. Nie wie też, że w związku z ob­ra­że­niami opu­ści­łam cały ty­dzień pracy. Cią­gle o tym za­po­mi­na­łam. Moje ży­cie stało się plą­ta­niną kłamstw i ta­jem­nic. Pa­mię­ta­nie o tym, co kto wie i czym mogę się po­dzie­lić, było za­ję­ciem na pe­łen etat.

Prze­cież nie mo­głam mu po­wie­dzieć, że Lu­cas mnie po­trą­cił. Już samo przy­zna­nie się do tego, że mnie zdra­dzał, było trudne, a co do­piero po­in­for­mo­wa­nie taty o zda­rze­niu ta­kiego ka­li­bru. Wie­dzia­łam, że tata chciałby go za to do­rwać. Nie mo­głam te­raz sta­wić czoła ta­kiej dra­mie. Szcze­gól­nie że Lu­cas nie żył. Prze­szły mnie ciarki i od­ru­chowo po­gła­dzi­łam się po po­liczku. Chyba ni­gdy nie za­po­mnę cie­płej krwi na mo­jej twa­rzy, która mnie obry­zgała, za­nim Lu­cas upadł na moje nogi.

– Mam na­dzieję, że nie przeze mnie. Wszystko gra.

No nie­źle, a my­śla­łam, że nie umiem kła­mać. Przy­pusz­cza­łam, że tatę drę­czył ciężki kac. Świa­do­mość, że go od­czu­wał, do­da­wała mi dziw­nej otu­chy. Nie sto­czył się jesz­cze tak bar­dzo, skoro jego ciało sil­nie re­ago­wało na dużą ilość al­ko­holu.

– Być może ci umknęło, ale przy­je­cha­łam z tor­bami. Po­my­śla­łam, żeby zo­stać u cie­bie na ja­kiś czas. Nie wpro­wa­dzam się na stałe. Po pro­stu chcia­ła­bym się na chwilę u cie­bie za­trzy­mać, je­śli nie masz nic prze­ciwko.

Jak za do­tknię­ciem ma­gicz­nej różdżki za­szła w nim nie­sa­mo­wita zmiana. Uśmiech­nął się od ucha do ucha, a przy­marsz­czone od zmar­twień czoło odro­binę się wy­gła­dziło.

– Wiesz, że nic mnie bar­dziej nie uszczę­śliwi. Chcia­łem, że­byś wró­ciła, od dnia, w któ­rym się wy­pro­wa­dzi­łaś.

Wie­dzia­łam, że mó­wił szcze­rze.

– Ale mam na­dzieję, że to nie ozna­cza, że masz ja­kieś kło­poty.

Cie­kawe, że to po­wie­dział. Przy­je­cha­łam tu­taj, bo ucie­kłam do męż­czy­zny, któ­rego po­dej­rze­wasz o to, że uczy­nił cię wdow­cem. Tak, wła­śnie taką roz­mowę po­win­ni­śmy pro­wa­dzić przy po­ran­nej ka­wie. Czy w ogóle kie­dy­kol­wiek.

Po­sta­no­wi­łam sprze­dać mu wy­mówkę, którą wcze­śniej przy­go­to­wa­łam.

– Nie ukła­dało mi się za do­brze ze współ­lo­ka­torką i mu­szę so­bie po­szu­kać no­wego miej­sca. Po­my­śla­łam, że w mię­dzy­cza­sie po­miesz­kam tu­taj.

– Mo­żesz zo­stać u swo­jego sta­rego na za­wsze. – Tata pu­ścił do mnie oko, wstał od stołu i po­szedł po do­lewkę kawy. – Nie bę­dziesz mu­siała pła­cić czyn­szu, a do tego masz eks­tra pracę i do­brze za­ra­biasz.

Eks­tra pracę, którą mam na­dzieję, utrzy­mam, aż moje ży­cie wróci do nor­mal­no­ści.

O ile wróci.

Tata naj­wy­raź­niej nie miał za­miaru nic po­wie­dzieć na te­mat mamy, a ja nie po­tra­fi­łam ze­brać się na od­wagę, żeby pod­jąć ten te­mat. Nie mia­łam ochoty otwie­rać tej puszki Pan­dory. Wy­wo­ła­łoby to całą la­winę py­tań. Na przy­kład o to, dla­czego ni­gdy mnie nie po­in­for­mo­wał, jak na­prawdę umarła mama. Ze­chce mi zdra­dzić szcze­góły? A może uzna, że wciąż je­stem za młoda, żeby to wie­dzieć?

Po­czu­łam ta­kie roz­draż­nie­nie, że mu­sia­łam wstać.

– Roz­pa­kuję się, bo wczo­raj mia­łam inne za­ję­cia. – Po­de­szłam do taty i osten­ta­cyj­nie go po­wą­cha­łam, po czym po­ma­cha­łam so­bie ręką przed no­sem. – De­tek­ty­wie, po­wi­nie­neś wziąć prysz­nic. Jak chcesz śle­dzić prze­stęp­ców, skoro czuć cię na ki­lo­metr?

– Bar­dzo śmieszne – sark­nął, oga­nia­jąc się ode mnie. – Wła­śnie to za­mie­rza­łem te­raz zro­bić.

I do­brze, może zimna woda sprawi, że tata za­cznie trzeźwo my­śleć.

Wo­la­łam po­być z dala od niego, w swoim daw­nym po­koju peł­nym tro­feów i dy­plo­mów w ram­kach wi­szą­cych na ścia­nie obok pla­ka­tów. Lu­bi­łam do­sta­wać złote gwiazdki. Pew­nie dla­tego przy­cią­gnął mnie taki męż­czy­zna jak Cal­lum. Był cał­ko­wi­tym za­prze­cze­niem tego, kim po­win­nam być, i tego, co so­bie wy­obra­ża­łam na te­mat ży­cia, kiedy za dzie­ciaka otrzy­my­wa­łam po­chwały za pełną fre­kwen­cję w szkole. Za­wsze by­łam grzeczną dziew­czynką, tylko że te­raz mia­łam już dość ro­bie­nia wiecz­nie tego, co wła­ściwe. Chcia­łam się zbun­to­wać prze­ciw daw­nej wer­sji sie­bie, któ­rej nikt tak na­prawdę nie za­uwa­żał.

Za­nim po­zna­łam szcze­góły na te­mat pracy i ży­cia pry­wat­nego Cal­luma, wy­czu­wa­łam wo­kół niego aurę za­gro­że­nia. Nie po­tra­fi­łam tego na­zwać. Było coś w jego spo­so­bie by­cia, ja­kiś szcze­gólny błysk w jego oczach. Jed­nym spoj­rze­niem po­tra­fił zmie­nić at­mos­ferę w po­miesz­cze­niu. Miał taką moc, że wy­star­czyło, żeby mru­gnął albo lekko kiw­nął głową, a wszy­scy ro­bili, co ka­zał. Było to sza­le­nie sek­sowne. To mnie do niego przy­cią­gało.

I pro­szę, gdzie mnie to za­pro­wa­dziło. Po­win­nam była się mniej przej­mo­wać obec­no­ścią w szkole, a bar­dziej na­uką czy­ta­nia lu­dzi. Po­peł­ni­łam tak wiele błę­dów.

Te­raz po­peł­nia­łam ko­lejny. Ukła­da­łam swoje rze­czy w ko­mo­dzie w domu, do któ­rego za­rze­ka­łam się, że ni­gdy nie wrócę. Czu­łam na bar­kach cię­żar. Już tak bar­dzo tę­sk­ni­łam za Cal­lu­mem, że pę­kało mi serce. Jed­no­cze­śnie nie­na­wi­dzi­łam sie­bie za to, bo prze­cież nie za­słu­gi­wał na moje łzy.

To mnie jed­nak nie po­wstrzyma, do­wiem się, skąd w ta­cie prze­ko­na­nie, że Cal­lum za­bił mamę. Nie wie­rzy­łam, że to prawda. Cal­lum ni­gdy nie dzia­łał bez po­wodu. Tu­taj nie do­strze­ga­łam żad­nego. Moja mama, ko­bieta uśmie­cha­jąca się ze zdję­cia na ko­mo­dzie, nie mo­gła zro­bić nic, co umie­ści­łoby ją na jego ce­low­niku. Była do­bra, szczera i od­dana ro­dzi­nie.

Tata mógł też do­pro­wa­dzić się na skraj sza­leń­stwa, pró­bu­jąc do­szu­ki­wać się cze­goś wię­cej w zwy­kłym wy­padku sa­mo­cho­do­wym. Mało po­cie­sza­jące. Je­śli po­pro­szę go o in­for­ma­cje, nie zdra­dzi mi ich, choćby ze względu na moją przy­jaźń z Ta­tum.

Szkoda, że ża­den męż­czy­zna w moim ży­ciu nie mó­wił mi ca­łej prawdy. Mia­łam po uszy tego, że ni­gdy nie wie­dzia­łam, komu za­ufać i czy przy­pad­kiem ktoś mną nie ma­ni­pu­luje – choć być może cza­sem z do­brych in­ten­cji. Po­ło­ży­łam się na łóżku i wbi­łam wzrok w su­fit. Mia­łam dość tego, że trzy­mano mnie w nie­świa­do­mo­ści. By­łam zmę­czona tym, że da­wa­łam się zwo­dzić. Praw­do­po­dob­nie ist­niał tylko je­den spo­sób na po­zna­nie prawdy. Mu­sia­łam sama się do niej do­ko­pać.

Cal­lum

To jej ro­dzinny dom, ale nie w tym pro­blem.

Po­winna miesz­kać ze mną, a nie w tej ru­de­rze. Wo­lała wró­cić do miej­sca, w któ­rym przy­się­gała, że już ni­gdy nie za­mieszka; do ojca, który ją osa­czał. Wszystko dla­tego, że ży­cie ze mną na­pa­wało ją obrzy­dze­niem. Krew mnie za­le­wała.

W oknach było ciemno, je­śli nie li­czyć lampy wi­szą­cej nad drzwiami na znisz­czo­nym ganku. Bianki i jej taty nie było od pół­go­dziny. Ro­mero wi­dział, jak od­jeż­dżali. Ja wo­la­łem trzy­mać się z da­leka, żeby mnie nie roz­po­znali.

Ona albo Char­lie. Ten du­pek. Uwziął się na mnie na długo, za­nim na­sze córki się po­znały. Gdyby Bianka nie za­uwa­żyła mo­jego sa­mo­chodu za­par­ko­wa­nego na ich ulicy, to Char­lie z pew­no­ścią by to zro­bił. Miał ja­kiś szó­sty zmysł, je­śli cho­dziło o mnie.

Tym bar­dziej po­win­ni­śmy stąd spa­dać, za­nim wrócą.

– Czemu za­biera ci to tak cho­ler­nie dużo czasu? – wark­ną­łem do te­le­fonu, pa­trząc na okno jej sy­pialni. Ro­lety były za­cią­gnięte, a ża­den z są­sia­dów nie zwró­ciłby uwagi na de­li­katną po­światę za nimi. Nikt w tej spo­koj­nej i ci­chej oko­licy, nie za­glą­dał są­sia­dom do okien.

Nie przy­pusz­czali, że po­ja­wił się tu groźny i wście­kły wilk.

Ja wie­dzia­łem, na co zwra­cać uwagę. Im dłu­żej świe­ciło się świa­tło, tym bar­dziej ro­sło ry­zyko, że Ro­mero zo­sta­nie na­kryty. Uży­wał la­tarki, choć nie wy­da­wało mi się, żeby to uła­twiało mu wy­ko­na­nie za­da­nia. Nie mój pro­blem.

Ro­mero wes­tchnął.

– Cho­dzi o to, żeby dys­kret­nie ukryć ka­merę, tak? Je­śli uwa­żasz, że zro­bisz to le­piej, to za­pra­szam na górę.

Wy­lał­bym go z ro­boty za ten tekst, gdy­bym go tak cho­ler­nie nie po­trze­bo­wał.

Nikt nie miał prawa w ten spo­sób się do mnie od­zy­wać. Prze­cież by­łem je­ba­nym Cal­lu­mem Tor­rio.

W tej chwili uzie­mio­nym w sa­mo­cho­dzie na ulicy, na któ­rej do­ra­stała jego uko­chana ko­bieta. Cze­ka­łem, aż mój pod­władny za­mon­tuje ka­merę w jej sy­pialni, że­bym mógł przy­naj­mniej pa­trzeć na Biankę. Przez dwa ostat­nie dni bez niej prze­cho­dzi­łem praw­dziwe pie­kło. By­łem uza­leż­niony od jej wi­doku, za­pa­chu, do­tyku i smaku. Stracę to wszystko, je­śli nie zdo­łam jej prze­ko­nać, że na­prawdę nic mnie nie łą­czyło z Amandą. Bianka po­dej­rzewa, że moje uczu­cie do niej nie było praw­dziwe, a ja tego nie zniosę.

Oczy­wi­ście mógł­bym ją po pro­stu po­rwać i przy­wią­zać do mo­jego łóżka, aż w końcu by obie­cała, że ni­gdy mnie nie opu­ści. Tyle że to dość nie­kon­wen­cjo­nalne roz­wią­za­nie i wąt­pię, żeby spodo­bało się Ta­tum. Mo­głem je­dy­nie cier­pli­wie cze­kać, a to nie na­le­żało do mo­ich moc­nych stron.

Kiedy Bianka opu­ściła moją po­sia­dłość, wie­dzia­łem, że znajdę ją tu­taj. Nie miała in­nego miej­sca, w któ­rym mo­głaby się za­trzy­mać, a chciała ode mnie uciec. To było oczy­wi­ste, że wy­lą­duje w swoim domu ro­dzin­nym, w któ­rym tak na­prawdę nie chciała być. Pa­mię­ta­łem, co mó­wiła o tym, że Char­lie trzy­mał ją w klatce.

A jed­nak wo­lała za­miesz­kać z nim niż zo­stać ze mną. Sto­czy­łem w ży­ciu wiele walk wręcz, ale po żad­nej nie by­łem tak obo­lały jak w ob­li­czu tej prawdy. Czu­łem gorzki smak w ustach i ucisk w sercu. Bianka nie chciała mieć ze mną nic do czy­nie­nia. Wkur­wiało mnie to, ale nie­wiele mo­głem zro­bić, żeby zmie­niła zda­nie. Dzwo­ni­łem do niej chyba z mi­lion razy, wy­sy­ła­łem wia­do­mo­ści, chcia­łem wszystko wy­ja­śnić. Nic do niej nie prze­ma­wiało. Nie mu­siał­bym się po­su­wać do tak idio­tycz­nych roz­wią­zań, żeby ją zo­ba­czyć, gdyby wy­słu­chała, co mia­łem jej do po­wie­dze­nia.

Chry­ste, ależ ona była uparta. I piękna.

– Wi­dzisz ob­raz? – Py­ta­nie Ro­mera wy­rwało mnie z na­tręt­nych my­śli. W samą porę, bo za­czy­na­łem się na sie­bie za nie wku­rzać.

Się­gną­łem po ta­blet i klik­ną­łem w ikonkę apki pod­łą­czo­nej do ka­mery.

– Czarny ekran – syk­ną­łem. – Kurwa, ile jesz­cze ci to zaj­mie? Oni wrócą lada mo­ment.

– Przy­sło­ni­łem obiek­tyw ręką.

Na ekra­nie ta­bletu w końcu po­ja­wił się ob­raz dziew­czę­cego po­koju. Po­miesz­cze­nie miało wiel­kość mo­jej gar­de­roby, a jego pu­dro­wo­ró­żowe ściany były ob­wie­szone pla­ka­tami mu­zy­ków, któ­rych, o ile do­brze pa­mię­tam, lata temu rów­nież lu­biła Ta­tum. Char­lie nie zdjął ich po wy­pro­wadzce Bianki. Za­łożę się, że chciałby za­trzy­mać czas, żeby na za­wsze po­zo­stała jego uro­czą, nie­winną có­reczką.

Nie­wiele mnie z tym fa­ce­tem łą­czyło, ale po­tra­fi­łem prze­nik­nąć jego spo­sób my­śle­nia. Sam czę­sto nie po­znaję swo­jej córki w ko­bie­cie, którą się stała. By­wają dni, kiedy mam wra­że­nie, że za chwilę z ba­senu wy­sko­czy pie­go­wata dzie­się­cio­latka i przy­bie­gnie do kuchni, zo­sta­wia­jąc za sobą mo­kre ślady, żeby wy­jąć z za­mra­żarki loda na pa­tyku.

– Nie po­doba mi się ten kąt usta­wie­nia. Chcę wi­dzieć jej łóżko.

– Na­mę­czy­łem się, żeby ją za­mon­to­wać – oświad­czył Ro­mero cierpko.

– Zmień to uło­że­nie. Na­tych­miast.

– Wiesz… – Ob­raz po­ru­szył się i na ekra­nie zo­ba­czy­łem za­gnie­waną twarz Ro­mera. – da­łoby się to wy­ja­śnić ła­twiej i bar­dziej le­gal­nie.

Le­gal­nie. Jak­by­śmy się tym kie­dy­kol­wiek przej­mo­wali.

– A co? Su­mie­nie cię gry­zie, że się wła­ma­łeś do czy­je­goś domu?

– Wła­ma­łem się i za­in­sta­lo­wa­łem ka­merę w po­koju la­ski, że­byś mógł ją szpie­go­wać. Jak­byś za­po­mi­nał, jest to dom de­tek­tywa.

– Jak byś się za­cho­wał w po­dob­nej sy­tu­acji, mą­dralo?

– Wi­dzę kilka roz­wią­zań. Roz­mowa w cztery oczy by­łaby nie­zła na po­czą­tek.

– Wiesz co? Weź się do ro­boty – wark­ną­łem do słu­chawki. – Nie płacę ci za udzie­la­nie nie­pro­szo­nych po­rad. – Tyle że o tę po­pro­si­łem, bo za­czął pie­przyć głu­poty. Nie mia­łem po­ję­cia, co w niego ostat­nio wstą­piło. Za­zwy­czaj trzy­mał ję­zyk za zę­bami, a swoje opi­nie wy­gła­szał tylko w spra­wach na­prawdę waż­nych. Kiedy przy­bie­rały nie­bez­pieczny ob­rót.

Ob­ser­wo­wa­łem tę zmianę już od kilku mie­sięcy. Na przy­kład, kiedy dość sta­now­czo wy­ra­ził się na te­mat tego, że nie po­wi­nie­nem wy­ko­rzy­sty­wać Ta­tum jako karty prze­tar­go­wej w ne­go­cja­cjach z Jac­kiem Mo­ro­nim. Cho­ciaż wie­lo­krot­nie po­wta­rza­łem, że nie mam za­miaru wy­da­wać jej za syna Jacka, Ro­mero nie od­pusz­czał te­matu. Na­gle się mu su­mie­nie ode­zwało?

Ro­mero wes­tchnął po dru­giej stro­nie słu­chawki, ale tym ra­zem już nic nie po­wie­dział. Mą­drze. Usta­wił na­to­miast ka­merę tak, żeby w ka­drze było wi­dać wą­skie łóżko Bianki.

Roz­mowa w cztery oczy. Jak­bym nie pró­bo­wał. Od dwóch pie­przo­nych dni wy­cho­dzi­łem z sie­bie, żeby się z nią skon­tak­to­wać. Dzwo­ni­łem, ese­me­so­wa­łem, ro­bi­łem z sie­bie idiotę, pro­sząc córkę, żeby spraw­dziła, czy u Bianki wszystko w po­rządku, i żeby jej prze­ka­zała, że bar­dzo chcę z nią po­roz­ma­wiać.

Upa­dłem tak ni­sko, że zro­bi­łem z sie­bie głupka przed wła­sną córką. By­łem go­tów na wszystko, by­leby tylko Bianka dała mi szansę na wy­tłu­ma­cze­nie się.

Chcia­łem jej wy­ja­śnić, że moja była żona to chora cipa, któ­rej nic nie po­wstrzyma przed znisz­cze­niem wszyst­kiego, co do­bre w moim ży­ciu. Że la­tami prze­cią­gała sprawę roz­wo­dową, nie chciała pod­pi­sać pa­pie­rów, chyba że do­sta­łaby to, co jej się wy­da­wało, że po­winna otrzy­mać. Moje pie­nią­dze. Tyle, ile tylko uda­łoby jej się ze mnie wy­cią­gnąć. Je­śli o mnie cho­dziło, ta ko­bieta po­winna znik­nąć z po­wierzchni ziemi. Chęt­nie bym o niej za­po­mniał, bo prze­cią­gnęła mnie przez gów­niane pie­kło. Ni­gdy nie była do­brą matką dla Ta­tum. Nie mie­li­śmy po­wo­dów, żeby utrzy­my­wać z nią kon­takt.

By­łem wolny. Nie ma­iłem żad­nych zo­bo­wią­zań.

Od kiedy li­czyło się to, jak sprawy wy­glą­dają w świe­tle prawa? Ni­gdy się nie przej­mo­wa­łem ta­kimi pier­do­łami. Spoj­rza­łem we wsteczne lu­sterko. Na mo­jej twa­rzy ma­lo­wało się zmar­twie­nie. Mia­łem ciemne wory pod oczami, bo nie mo­głem spać, tę­sk­niąc za cie­płem i sło­dy­czą Bianki w moim pu­stym, zim­nym łóżku.

– O co tyle ha­łasu?

– Co po­wie­dzia­łeś? – ode­zwał się Ro­mero.

Nie mia­łem po­ję­cia, że po­wie­dzia­łem to gło­śno. Te­raz mu­szę ja­koś z tego wy­brnąć, a nie lu­bię się ni­komu tłu­ma­czyć. W żad­nych oko­licz­no­ściach.

– Po­wie­dzia­łem, że nie ro­zu­miem, o co tyle ha­łasu.

– Z czym? – Ro­mero prze­su­nął ka­merę jesz­cze o parę cen­ty­me­trów, tak żeby łóżko zaj­mo­wało cały kadr. Dało się też zo­ba­czyć frag­ment drzwi i ka­wa­łek lu­stra nad ko­modą. Ta­kie uję­cie mu­siało mi wy­star­czyć.

– Z tym wszyst­kim. Chcesz, że­bym z nią po­roz­ma­wiał? Spoko, tylko zrób coś, żeby ode­brała te­le­fon. Dzwo­nię do niej, od­kąd się zmyła. A przez co? Przez moją byłą, która nie cał­kiem znik­nęła z ho­ry­zontu?

– Moż­liwe. – W ci­chym gło­sie Ro­mera dało się sły­szeć na­pię­cie. Koń­czył mo­co­wać ka­merę. Z tego, co mi po­wie­dział, usta­wił ją w gór­nym rogu półki z książ­kami i czę­ściowo przy­sło­nił ja­kimś plu­sza­kiem. – Jest młoda, ale wiele razy w ży­ciu była lek­ce­wa­żona.

– Amanda nic dla mnie nie zna­czy. To wrzód na du­pie, w do­datku zde­ter­mi­no­wany, żeby zruj­no­wać mi ży­cie. Ja­kim cu­dem to mia­łaby być moja wina? – Brzmia­łem jak roz­hi­ste­ry­zo­wana na­sto­latka. To przez Biankę się taki sta­łem. Za­mie­ni­łem się w skam­lącą suczkę, która bła­gała o wy­słu­cha­nie.

– A po­wie­dzia­łeś jej, że pa­piery roz­wo­dowe nie są pod­pi­sane?

– Czemu miał­bym to zro­bić?

– Przy­szło ci do głowy, że prze­mil­cze­nie tego może ozna­czać, że to jed­nak coś zna­czy?

– Skup się na ro­bo­cie, do cho­lery – roz­zło­ści­łem się.

Albo za­po­mniał, że go wi­dzę, albo miał to gdzieś, bo bez że­nady po­krę­cił głową, prze­wra­ca­jąc przy tym oczami.

– Skoń­czy­łem. Wy­cho­dzę.

– Za­cze­kaj – szep­ną­łem, bo z na­prze­ciwka zbli­żał się zna­jomo wy­glą­da­jący sa­mo­chód. – Chyba wra­cają.

– Kurwa.

Ro­mero znik­nął z oka ka­mery. Na ekra­nie ta­bletu za­uwa­ży­łem ruch drzwi od sy­pialni. Po­łą­cze­nie zo­stało ze­rwane, więc nie mia­łem po­ję­cia, co się działo. Pew­nie za­raz się do­wiem.

Pa­trzy­łem to na ekran ta­bletu, to na co­rollę, któ­rej re­flek­tory wła­śnie zga­sły. Bianka wy­sia­dła. W tej chwili cały świat prze­stał ist­nieć. Mia­łem w du­pie, czy Ro­mero zdąży wy­mknąć się z domu, za­nim Bianka i Char­lie wyjmą za­kupy z ba­gaż­nika.

Mia­łem w du­pie to, że jej oj­ciec swoim de­tek­ty­wi­stycz­nym no­sem za­pewne wy­niu­cha in­truza. Ro­mero był na tyle mą­dry, żeby nie per­fu­mo­wać się przed ta­kimi ak­cjami, tylko że Char­lie był praw­dzi­wym utra­pie­niem i de­spe­racko chciał spier­do­lić mi ży­cie. Nie zdzi­wił­bym się, gdyby wy­czuł, że coś było nie tak, bez względu na to, jak do­brze Ro­mero wy­ko­nał swoją ro­botę.

Na wi­dok Bianki wszystko to stra­ciło na zna­cze­niu. Na­prawdę mi­nęły tylko dwa dni? Jej uroda była bal­sa­mem dla mo­jej du­szy. Chło­ną­łem jej po­stać, jak zie­mia wchła­nia deszcz. Za­schło mi w gar­dle i wstrzy­ma­łem od­dech. Chcia­łem za­pa­mię­tać każdy szcze­gół.

Pa­trzy­łem, jak się śmiała, a chwilę póź­niej wzbra­niała się, kiedy Char­lie chciał za­brać od niej jedną z to­reb. Pew­nie my­ślał, że była dla niej za ciężka. Przy­naj­mniej wie­dzia­łem, że nie by­łem je­dy­nym męż­czy­zną, któ­rego po­moc od­trą­cała.

Na­gle przy­szło mi do głowy, że mógł­bym wy­siąść z sa­mo­chodu i po­dejść do niej. Nie mo­głaby mnie zi­gno­ro­wać. Na­ka­zał­bym jej, żeby wró­ciła ze mną do domu, tam, gdzie przy­na­le­żała. Jej miej­sce było ze mną, w mo­ich ra­mio­nach i w moim łóżku. Tam mo­głem jej pil­no­wać, chro­nić ją i wiel­bić.

Tylko tego chcia­łem. Dla­czego tego nie ro­zu­miała? Co mia­łem zro­bić, żeby przej­rzała na oczy i po­jęła, że po­trze­bo­wa­li­śmy sie­bie na­wza­jem?

– Spójrz na mnie – szep­ną­łem do sie­bie, kiedy sta­nęli na ganku. – Za­uważ mnie. Je­stem tu­taj. Do tego mnie zmu­si­łaś. Mu­szę się po­su­wać do ta­kich rze­czy, żeby móc o cie­bie dbać. Wiesz, że się nie pod­da­łem. Ni­gdy z cie­bie nie zre­zy­gnuję, na­wet je­śli wy­daje ci się, że masz mnie z głowy.

Kiedy Char­lie otwie­rał drzwi, Bianka rze­czy­wi­ście ro­zej­rzała się po ulicy. Jed­nak zro­biła to cał­ko­wi­cie od­ru­chowo, wo­dząc spoj­rze­niem po oko­licz­nych do­mach i za­par­ko­wa­nych przed nimi sa­mo­cho­dach. Omio­tła mnie nie­wi­dzą­cym wzro­kiem. Za­ci­sną­łem zęby z fru­stra­cji. Dla­czego się nie do­my­ślała, że tu by­łem? Nie wy­czu­wała mo­jej obec­no­ści, tak jak ja czu­łem ją? Nie wy­war­łem na niej aż tak du­żego wra­że­nia?

Po chwili znik­nęła we wnę­trzu domu, w któ­rym roz­bły­sły świa­tła. Cze­ka­łem ze wstrzy­ma­nym od­de­chem, nie od­ry­wa­jąc wzroku od bu­dynku. Spo­dzie­wa­łem się, że usły­szę krzyk albo wy­strzał z pi­sto­letu.

Wtedy drzwi pa­sa­żera się otwo­rzyły, a ja aż pod­sko­czy­łem. Od­ru­chowo się­gną­łem do ka­bury.

– To tylko ja. – Ro­mero wsiadł i za­mknął za sobą drzwi, po czym opadł na fo­tel, ciężko dy­sząc. Miał spo­cone czoło. – Prze­bie­głem przez dwa ogrody i o mały włos nie skrę­ci­łem so­bie kostki, prze­ska­ku­jąc przez ogro­dze­nie. Już nie je­stem w tym tak do­bry jak za dzie­ciaka.

Po­nie­waż Char­lie nie wy­biegł z domu, ner­wowo roz­glą­da­jąc się po ulicy, Ro­mero naj­wy­raź­niej nie zo­sta­wił po so­bie żad­nych śla­dów.

– Do­bra ro­bota.

– Dzięki. – Spoj­rzał na mnie, marsz­cząc czoło. – Spa­damy stąd czy…

No tak, po­win­ni­śmy od­je­chać. Serce mi pę­kało na samą myśl, ale nie mia­łem in­nego wyj­ścia. Oglą­da­nie jej na ekra­nie i słu­cha­nie jej cie­płego głosu zbie­ra­nego przez mi­kro­fon ka­mery mi nie wy­star­czy. Wie­dzia­łem o tym. To, że ją zo­ba­czy­łem, nie zre­du­ko­wało mo­jej tę­sk­noty. Wręcz prze­ciw­nie. Te­raz jesz­cze bar­dziej jej pra­gną­łem.

Za wszelką cenę mu­sia­łem ją od­zy­skać. Kiedy po­now­nie będę ją miał u boku, wszystko po­to­czy się ina­czej. Żad­nych ta­jem­nic i kłamstw. Wy­cią­gną­łem z ostat­nich wy­da­rzeń lek­cję.

Je­śli mia­łem wy­bór mię­dzy utratą jej a otwo­rze­niem się przed nią, to ja­koś się przy­mu­szę do tego, żeby dzie­lić się sobą. Opo­wiem jej wszystko, co tylko jest warte opo­wie­dze­nia.

Ale nie mo­głem jej na­ra­żać na nie­bez­pie­czeń­stwo.

Bar­dzo mnie bo­lało, że w tej chwili była bez­piecz­niej­sza niż ze mną.

Od­su­ną­łem od sie­bie mroczne my­śli i od­pa­li­łem sil­nik. Wie­dzia­łem, że mu­szę ją zo­sta­wić.

Nie na za­wsze, po­my­śla­łem. Bę­dziemy ra­zem, a kiedy już się tak sta­nie, spra­wię, że ni­gdy nie bę­dzie chciała ode mnie ucie­kać.

Bianka

– Miło, że zo­sta­łaś dziś w domu, żeby do­gląd­nąć swo­jego sta­ruszka. – Tata uło­żył ostat­nie pro­dukty w lo­dówce, wy­pro­sto­wał się i za­mknął drzwiczki. Na­stęp­nie spoj­rzał na mnie ba­daw­czo, jakby pró­bo­wał oce­nić mój na­strój. – Ale ju­tro nie mu­sisz brać wol­nego, żeby się mną opie­ko­wać. Nic mi nie jest, a ty nie mo­żesz stra­cić tej pracy.

– Wiem. – Od­wró­ci­łam się do niego ple­cami, żeby na­lać wodę do czaj­nika. To duża ulga, kiedy mo­głam roz­luź­nić mię­śnie twa­rzy. Za­kupy spo­żyw­cze za­jęły nam po­nad go­dzinę, a ja przez cały ten czas si­li­łam się na po­godną minę. By­łam znu­żona uda­wa­niem i bo­lały mnie mię­śnie po­licz­ków. Wszystko dla­tego, że nie chcia­łam się zdra­dzić z tym, co cho­dziło mi po gło­wie.

– Skar­bie, sły­sza­łaś, co po­wie­dzia­łem?

– Co? – Za­krę­ci­łam kran i od­sta­wi­łam czaj­nik na ku­chenkę. – Prze­pra­szam, woda wszystko za­głu­szyła.

– Ju­tro oboje idziemy do pracy. Póź­niej przy­rzą­dzę dla nas ko­la­cję. – Tata się­gnął po dzba­nek, żeby przy­go­to­wać mro­żoną her­batę. Kiedy by­łam dziec­kiem, za­wsze ją pi­li­śmy do ko­la­cji. Gdy po raz pierw­szy ja­dłam ko­la­cję w domu przy­ja­ciółki, zdzi­wi­łam się, że do pi­cia do­sta­łam wodę. My­śla­łam, że wszy­scy piją mro­żoną her­batę, taką z proszku.

Dzięki temu za­wsze mia­łam po­czu­cie, że uczest­ni­czę w przy­rzą­dza­niu po­siłku, bo to ja sy­pa­łam pro­szek do dzbanka i mie­sza­łam go z wodą. Póź­niej spraw­dza­łam, czy na­pój był wy­star­cza­jąco słodki. Mama pró­bo­wała jako druga i gło­śno chwa­liła: Dzię­kuję, że tak dziel­nie nam po­ma­gasz.

To cud, że w tych emo­cjach zdo­ła­łam co­kol­wiek ugo­to­wać. Tar­gała mną obawa, że wcho­dząc w re­la­cję z Cal­lu­mem, mo­głam w ja­kiś spo­sób zdra­dzić mamę. Nie po­ma­gało to, że w domu tak wiele rze­czy mi o niej przy­po­mi­nało. W skle­pie parę razy zda­rzyło mi się od­pły­nąć my­ślami i wło­żyć do ko­szyka pro­dukty, które tata już tam wrzu­cił. Grrr.

Czu­łam, że mu­szę się ja­koś otrzą­snąć z tego roz­ko­ja­rze­nia, które to­wa­rzy­szyło mi od dwóch dni. Kiedy wcho­dzi­li­śmy do domu, mo­gła­bym przy­siąc, że ktoś mnie ob­ser­wo­wał. To że­nu­jące, na­prawdę. To także ko­lejny do­wód na to, że Cal­lum nie­źle na­mie­szał mi w gło­wie. Prze­cież nor­malni męż­czyźni nie czają się w ciem­nych za­uł­kach, by szpie­go­wać ko­bietę, któ­rej – jak twier­dzą – pra­gną. Mu­sia­łam zmie­nić spo­sób my­śle­nia, żeby nie zwa­rio­wać.

A do tego pil­no­wać się przy ta­cie, co było wy­star­cza­ją­cym ob­cią­że­niem. Wa­ży­łam każde słowo i uni­ka­łam oczy­wi­stych te­ma­tów, które w tych oko­licz­no­ściach same się na­su­wały. Nie wy­po­mi­na­łam mu, że za­pu­ścił i sie­bie i dom. Nie py­ta­łam o to, co po­wie­dział o ma­mie i Cal­lu­mie, a do czego jesz­cze nie na­wią­zał ani sło­wem.

Sta­ra­łam się być cier­pliwa, li­cząc na to, że po­stąpi wła­ści­wie. Nie łu­dzi­łam się jed­nak, że sam pęk­nie i wy­rzuci z sie­bie wszystko. Ta in­for­ma­cja miała jed­nak dla mnie wielką wagę i za­słu­gi­wa­łam na to, żeby po­znać szcze­góły. Prze­cież cho­dziło o moją matkę.

Po­czu­łam ulgę, kiedy tata mnie po­słu­chał i po­szedł do sa­lonu obej­rzeć mecz. Chcia­łam na spo­koj­nie uło­żyć so­bie w gło­wie to, co po­wiem, kiedy już sią­dziemy do stołu.

Tato, chyba osza­leję, je­śli nie wy­ja­śnisz mi, co mia­łeś na my­śli, mó­wiąc, że Cal­lum za­mor­do­wał mamę. Tak, to z pew­no­ścią go za­chęci do zwie­rzeń i ani tro­chę nie wy­trąci z rów­no­wagi. Nie mia­łam pew­no­ści, czy pa­mię­tał, co po­wie­dział tam­tego wie­czoru, za­nim stra­cił kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią. Chcia­łam po­znać prawdę, ale w ten spo­sób ra­czej nie uzy­skam od niego żad­nych od­po­wie­dzi.

Naj­le­piej bę­dzie, je­śli zro­bię to sub­tel­nie. Hej, tato, po­przed­niego wie­czoru po­wie­dzia­łeś kilka rze­czy, o któ­rych chcia­ła­bym po­roz­ma­wiać. To cał­kiem nor­malne. O mały włos nie upu­ści­łam ta­le­rzy, które aku­rat wyj­mo­wa­łam z szafki. Cal­lum. Mama. To nie­moż­liwe.

A może jed­nak re­alne?

Nie po­do­bała mi się taka wer­sja rze­czy­wi­sto­ści. Głów­nie z tego po­wodu nie po­roz­ma­wia­łam jesz­cze z tatą na ten te­mat. Nie po­tra­fi­łam od­gad­nąć mo­ty­wa­cji Cal­luma, dla­tego nie by­łam w sta­nie za­ak­cep­to­wać tego, że mo­głoby to być prawdą. Do cho­lery, prze­cież Cal­lum nie za­mor­do­wałby nie­win­nej mło­dej matki. Po­czu­łam go­rycz i nie­do­wie­rza­nie. Był zdolny do róż­nych rze­czy, ale nie był aż ta­kim po­two­rem.

Za­kła­da­łam, że mama w ża­den spo­sób nie za­wi­niła.

Durna pod­świa­do­mość. Moż­liwe, że tata nie chciał mi ni­czego zdra­dzać, bo ina­czej mu­siałby się ze mną po­dzie­lić in­for­ma­cją, któ­rej wo­lałby mi nie ujaw­niać. Mia­łam wtedy osiem lat i nic nie wie­dzia­łam o ży­ciu. Wiele spraw mo­gło umknąć mo­jej uwa­dze. Nie chcia­łam nisz­czyć ob­razu mamy, który prze­cho­wy­wa­łam w sercu, ale nie mia­łam in­nego wyj­ścia. Mu­sia­łam za­ry­zy­ko­wać i po­znać prawdę. A przy­naj­mniej mu­sia­łam się do­wie­dzieć, skąd tata miał pew­ność, że za­bił ją wła­śnie Cal­lum.

Ko­la­cja była już go­towa, a ja na­dal nie zna­la­złam w so­bie od­wagi, żeby po­ru­szyć ten te­mat. To że­nu­jące. Ogar­nij się, dziew­czyno. Dla­czego nie umia­łam z nim po­ga­dać? Ow­szem, nie mógł się do­wie­dzieć o tym, że by­łam z Cal­lu­mem, ani o tym, że Lu­cas na­umyśl­nie mnie po­trą­cił, ani też o tym, gdzie te­raz był… No tak, czyli nie mogę roz­ma­wiać z tatą o więk­szo­ści ostat­nich wy­da­rzeń z mo­jego ży­cia.

Ale to nie to samo. Za­wsze by­li­śmy ze sobą bli­sko, a utrata mamy po­łą­czyła nas w szcze­gólny spo­sób. O tym mo­głam z nim roz­ma­wiać szcze­rze.

– Gu­lasz? – Ucie­szył się tata na wi­dok dy­mią­cego garnka na ku­chence. Choć tak na­prawdę był to ma­ka­ron z mie­lo­nym mię­sem w so­sie po­mi­do­ro­wym. Jedno z mo­ich ulu­bio­nych dań z cza­sów dzie­ciń­stwa.

– Cią­gle wra­cam wspo­mnie­niami do prze­szło­ści – wy­zna­łam, kiedy tata na­kła­dał so­bie da­nie na ta­lerz. – Pa­mię­tam, kiedy mama na­uczyła mnie przy­rzą­dzać tę po­trawę. Cie­szę się, że zdą­ży­łam się od niej tego na­uczyć.

– Ja też. – Tata uśmiech­nął się z czu­ło­ścią i usiadł przy stole.

– W ta­kich mo­men­tach czuję, że mama na­dal jest z nami. – Mało tak­tow­nie? Może tro­chę, ale może jak będę dość ob­ce­sowa, to tata za­ła­pie alu­zję.

– Cie­szy mnie, że na­dal żyje w two­jej pa­mięci.

Kurwa mać. To praw­dziwe tor­tury. Tata był taki szczę­śliwy w tej chwili, jadł i uśmie­chał się, tym­cza­sem ja pla­no­wa­łam spro­wa­dzić go do par­teru, wspo­mi­na­jąc o bo­le­snej prze­szło­ści.

Ale to, co się działo, miało na niego ne­ga­tywny wpływ. A nie mo­głam prze­cież zo­stać w tym domu na za­wsze, choćby nie wiem, jak tata tego pra­gnął. Wie­dzia­łam, że po­win­nam przy­naj­mniej wy­ba­dać, przez co obec­nie prze­cho­dzi, skoro za­mie­rza­łam po­now­nie go opu­ścić.

Przy pierw­szym kę­sie ogar­nęła mnie me­lan­cho­lia, a do oczu na­pły­nęły mi łzy. Na­gle za­mie­ni­łam się w małą dziew­czynkę, która chcia­łaby wie­dzieć, dla­czego jej ma­mu­sia umarła. Prze­łknę­łam ma­ka­ron i gulę w gar­dle, zbie­ra­jąc w so­bie od­wagę, żeby się ode­zwać.

– Co pa­mię­tasz z tego wie­czoru, kiedy do cie­bie przy­je­cha­łam? – Wbi­łam wzrok w kwie­ci­sty ta­lerz, bo nie chcia­łam pa­trzeć, jak ta­cie przy­ga­sają oczy. Wie­dzia­łam, że gdy­bym te­raz na niego spoj­rzała, miałby po­zba­wioną ra­do­ści minę.

– Nie za wiele, ale dość, żeby mieć kaca mo­ral­nego. – Od­chrząk­nął, stu­ka­jąc wi­del­cem o ta­lerz. – Czemu py­tasz? Pal­ną­łem coś głu­piego? Wiesz, że nie na­leży wie­rzyć w to, co ktoś mówi po pi­jaku. Czło­wiek nie my­śli wtedy ra­cjo­nal­nie.

Tata chyba za­po­mniał, że na stu­diach miesz­ka­łam w aka­de­miku i nie do­pusz­czał do sie­bie my­śli, że im­pre­zo­wa­łam i że mo­gła­bym kie­dy­kol­wiek być pi­jana. Ale do­sko­nale wie­dzia­łam, że lu­dzie pod wpły­wem by­wają znacz­nie bar­dziej szcze­rzy niż na trzeźwo. Kiedy my­ślisz ra­cjo­nal­nie, cza­sem kła­miesz. Kiedy się upi­jesz, prawda sama z cie­bie wy­pływa.

– Nie pró­buj się tłu­ma­czyć – rzu­ci­łam, uśmie­cha­jąc się i pa­trząc na niego ką­tem oka. – Na­prawdę nic nie pa­mię­tasz? By­łeś w swoim po­koju i prze­glą­da­łeś zdję­cia. Póź­niej za­czą­łeś coś mó­wić o ma­mie.

Tata w mil­cze­niu pa­trzył na mnie. Nie wy­glą­dał na roz­złosz­czo­nego. Mia­łam wra­że­nie, że usi­ło­wał mnie wy­ba­dać.

– Pa­mię­tam, że wy­ją­łem z szafy pu­dełka. Prze­pra­szam, je­śli cię za­nie­po­ko­iłem. Cza­sem ro­bię się sen­ty­men­talny. – Uśmiech­nął się nie­mrawo, wzru­sza­jąc ra­mio­nami. – Przy­ła­pa­łaś swo­jego sta­ruszka na tym, że cza­sem po­pada w me­lan­cho­lię i się upija. A może od­wrot­nie.

Na­stała prze­dłu­ża­jąca się ci­sza.

– Czy jest coś, co po­win­nam wie­dzieć na te­mat tego, jak mama zgi­nęła? Na przy­kład, że być może to nie był wy­pa­dek? – Po­wie­dzia­łam to bar­dziej oskar­ży­ciel­skim to­nem, niż za­mie­rza­łam, ale nie pa­no­wa­łam nad emo­cjami.

– Bianko…

– Mimo że od za­wsze mi wma­wia­łeś, że to był wy­pa­dek.

– Nic nie ro­zu­miesz. – Od­su­nął krze­sło, gło­śno szu­ra­jąc nim po pod­ło­dze. Za­mie­rzał mi się wy­mknąć, chciał uciec przed wy­ja­wie­niem prawdy. Ale ja nie mo­głam żyć w kłam­stwie. Po pro­stu nie mo­głam. – Ze­rwa­łam się z krze­sła, za­nim tata zdą­żył wyjść z kuchni. – Tato, bła­gam cię. Mu­szę po­znać prawdę. Co przede mną ukry­wasz?

Tata po­czer­wie­niał na twa­rzy i zmarsz­czył brwi.

– Przy­szło ci do głowy – wy­ce­dził dziw­nie spo­koj­nym to­nem – że mam swoje po­wody, dla któ­rych nie dzielę się wszyst­kim ze swoim dziec­kiem?

– Nie je­stem już dziec­kiem. – Ude­rzy­łam dło­nią w blat stołu tak mocno, że za­drżały sto­jące na nim szklanki. – I nie mogę tak po pro­stu za­po­mnieć o tym, co po­wie­dzia­łeś. Czy to prawda, że mamę za­mor­do­wano?

Tata się uśmiech­nął, co zbiło mnie z tropu.

– Nie, je­śli spy­tasz o to de­tek­ty­wów zaj­mu­ją­cych się tą sprawą.

– Co chcesz przez to po­wie­dzieć?

– Że ofi­cjal­nie to był wy­pa­dek sa­mo­cho­dowy. Zwy­czajny wy­pa­dek. – Czy miał świa­do­mość, że po­cie­rał dłońmi o uda? Być może spo­ciły się mu z ner­wów.

Mną też szar­pało, więc do­brze to ro­zu­mia­łam.

Mu­sia­łam to zro­bić, na­wet je­śli mia­łam po­czu­cie, że zry­wam pla­ster z za­skle­pio­nej rany. Nie da­ruję so­bie, je­śli nie wy­ko­rzy­stam tej szansy.

– Jak brzmi inna wer­sja wy­da­rzeń? – wy­szep­ta­łam, za­sta­na­wia­jąc się, czy na pewno by­łam go­towa, żeby po­znać od­po­wiedź.

Kiedy tata wziął długi wdech, jego pierś roz­sze­rzyła się, co przy­po­mniało mi, że jest wy­spor­to­wa­nym i sil­nym męż­czy­zną. Prze­cież był za­le­d­wie rok star­szy od Cal­luma, a ja cza­sem o tym za­po­mi­na­łam. Nie po­do­bało mi się to, że wy­nisz­czał swój or­ga­nizm, pi­jąc w sa­mot­no­ści w za­nie­dba­nym domu. Może je­śli będę na­ci­skać, żeby wy­ja­wił mi prawdę, po­ra­dzi so­bie z tym, co go drę­czyło. Mimo że to, co usły­szę, za­pewne przy­spo­rzy cier­pie­nia i mnie.

– Inna wer­sja – za­czął, ścią­ga­jąc brwi i krzy­żu­jąc przed sobą ręce – jest taka, że pod­czas au­top­sji w gło­wie mamy zna­le­ziono kulę. – Wy­glą­dał na wście­kłego i za­ła­ma­nego jed­no­cze­śnie. – Od­no­to­wano to w pier­wot­nym ra­por­cie.

Zła­pa­łam za kra­wędź stołu, w oba­wie, że się prze­wrócę.

– Jak to w pier­wot­nym?

– Na­pi­sa­nym za­raz po au­top­sji, a przed na­nie­sie­niem po­pra­wek.

Osu­nę­łam się na krze­sło, tra­cąc siły w no­gach.

– Je­steś pe­wien, że ra­port zo­stał po­pra­wiony?

– Wi­dzia­łem ten pierw­szy przed zmia­nami. Znik­nął z mo­jego biurka i wszy­scy jak je­den mąż twier­dzili, że ni­gdy tam na­wet nie le­żał. Pró­bo­wali mi wma­wiać, że mama nie miała rany po­strza­ło­wej. Trak­to­wali mnie jak opę­ta­nego smut­kiem, ża­ło­snego wdowca.

– Ale… – Nie mo­głam zła­pać od­de­chu, a serce biło mi jak sza­lone. – Dla­czego?

– Tu na scenę wcho­dzi Cal­lum Tor­rio. – Tata spoj­rzał na mnie nieco ła­god­niej. – Przy­kro mi, skar­bie. Ze względu na twoją przy­jaźń z Ta­tum nie chcia­łem, że­byś wie­działa. Mia­łem świa­do­mość, że cię to za­boli, ale fak­tycz­nie po­win­naś znać prawdę. – Po­krę­cił głową. – Po­wi­nie­nem był ci to po­wie­dzieć dawno temu, za­nim tak się do sie­bie zbli­ży­ły­ście. Ta ro­dzina ozna­cza same kło­poty.

Tatą tar­gały ta­kie emo­cje, że cały się trząsł. W świe­tle lampy wi­szą­cej nad sto­łem jego twarz wy­glą­dała zło­wiesz­czo.

– Cal­lum wie­dział, że chcę go do­paść i że w końcu mia­łem coś, co po­zwo­li­łoby mi go przy­skrzy­nić. Nie mo­głem mu od­pu­ścić. Tyle rze­czy ucho­dziło mu na su­cho. Ten fa­cet jest jak kaczka, wszystko po nim spływa.

Po­win­nam była mil­czeć. Ale tata nie po­wi­nien był kła­mać. Skąd mo­głam wie­dzieć, co ta roz­mowa przy­nie­sie?

To żadne za­sko­cze­nie, że tata i Cal­lum mieli coś do sie­bie, ale są­dzi­łam, że cho­dziło o nie­le­galne dzia­ła­nia Cal­luma, za które ni­gdy nie po­no­sił kary, i po­czu­cie obo­wiązku taty, które ka­zało mu za wszelką cenę wal­czyć z ko­rup­cją. Tym­cza­sem cho­dziło o coś wię­cej.

– Wie­dział? Je­steś pe­wien?

– Nie by­łem szcze­gól­nie dys­kretny – prych­nął. – Do­sko­nale wie­dział, że do­rwa­nie go stało się moją cho­lerną mi­sją.

Za­czy­na­łam to do­strze­gać, choć wo­la­ła­bym za­mknąć oczy i uda­wać, że nie było to tak wy­raźne.

– Strze­lił two­jej matce w głowę, żeby mnie ostrzec – pod­su­mo­wał tata po­nuro. – Wiem, że to nie­przy­jemne. Od lat po­wta­rzam so­bie, że Ta­tum nie jest jak jej oj­ciec, ale z cza­sem przej­mie jego wzorce. Bez względu na to, jak do­brą jest osobą i jak bar­dzo stara się żyć ina­czej niż on, w jej ży­łach pły­nie jego krew. – Tata roz­ch­mu­rzył się i na­wet uśmiech­nął. – Te­raz, skoro mam już wszystko, czego szu­ka­łem, na­resz­cie mogę to ujaw­nić i zde­men­to­wać fał­szywą wer­sję.

– Co masz? – wy­dy­sza­łam.

– Tę ory­gi­nalną au­top­sję. Kto­kol­wiek miał ją usu­nąć z ar­chi­wum, nie spi­sał się. Choć zna­le­zie­nie jej wy­ma­gało sporo grze­ba­nia.

Każda jego od­po­wiedź ro­dziła ko­lejne py­ta­nia.

– Nie ro­zu­miem. Kto mógłby ukryć ten do­ku­ment?

– Sko­rum­po­wany glina. Ko­rup­cja od lat zżera na­szą jed­nostkę. To dzięki niej Cal­lum unika od­po­wie­dzial­no­ści za wszystko, co robi. Dzięki ła­pów­kar­stwu ra­port z au­top­sji mamy zo­stał sfał­szo­wany tak, żeby nikt nie po­wią­zał Cal­luma z jej śmier­cią. Tyle lat mi­nęło, a twoja matka nie może spo­czy­wać w spo­koju, bo ten drań cho­dzi wolno i po­peł­nia ko­lejne zbrod­nie. Pie­nią­dze mogą ku­pić wol­ność, ale nie można od­wró­cić wzroku od prawdy, kiedy się ją ma pod no­sem.

– Prze­stań – szep­nę­łam, za­my­ka­jąc oczy. – Nie zniosę tego. – Nie chcia­łam, żeby za­sie­wał we mnie wąt­pli­wo­ści, czy mama spo­czywa w spo­koju, czy nie. Rów­nie do­brze mógłby mi wbić nóż w serce. Nie po­trze­bo­wa­łam ko­lej­nych do­wo­dów na to, że po­win­nam ża­ło­wać każ­dej de­cy­zji pod­ję­tej w mi­nio­nych mie­sią­cach. To, co tata mó­wił, miało sens. Nie chcia­łam w to wie­rzyć, ale nie mo­głam uda­wać, że ele­menty tej ukła­danki do sie­bie nie pa­so­wały.

Je­den ele­ment zna­cząco od­sta­wał od reszty, lecz nie chcia­łam te­raz o tym mó­wić. Choć praw­do­po­dob­nie był on naj­waż­niej­szy. Cal­lum nie za­biłby nie­win­nej ko­biety tylko po to, żeby dać ko­muś ostrze­że­nie. Zna­łam go zbyt do­brze, żeby uwie­rzyć, że byłby do tego zdolny. Tyle że nie po­win­nam go znać w taki spo­sób, prawda? Wła­śnie dla­tego po­sta­no­wi­łam trzy­mać ję­zyk za zę­bami. Nie mo­głam sta­nąć w jego obro­nie. Tata na­brałby ja­kichś po­dej­rzeń.

Cal­lum nie byłby do tego zdolny. Nie mógłby tego zro­bić.

To się wy­da­rzyło trzy­na­ście lat temu. Praw­do­po­dob­nie był wtedy zu­peł­nie in­nym czło­wie­kiem. Mimo to nie uwie­rzy­łam, że mógłby tak po­stą­pić. Wbrew temu, że sły­sza­łam, jak wy­gła­szał po­gróżki, i że wi­dzia­łam, z jaką ła­two­ścią strze­lał lu­dziom w głowy. Moje zbo­lałe serce pod­po­wia­dało mi, że to nie była prawda. Na­gle mnie ze­mdliło. Ze­rwa­łam się z krze­sła i w ostat­niej chwili do­pa­dłam zlewu. O Jezu. To nie może być prawdą. Wszystko to kłam­stwo. Na­wet je­śli bę­dzie to ozna­czało, że tata tra­cił kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią.

– Przy­kro mi – wy­mam­ro­tał tata, sta­jąc za mną, kiedy prze­sta­łam w końcu wy­mio­to­wać. – Na­prawdę, skar­bie. Nie chcia­łem, że­byś się do­wie­działa. Prawda bywa pa­skudna.

Tak też można to ująć. Cała się trzę­słam, kiedy po­chy­lona nad zle­wem, prze­płu­ki­wa­łam usta. Tata przez tyle lat chciał do­rwać Cal­luma, a ja się z nim pie­przy­łam. To chore. Po­now­nie za­ci­snęło mnie w żo­łądku.

Gwał­tow­nie się wy­pro­sto­wa­łam, bo roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi. Serce po­de­szło mi do gar­dła i na­gle za­czę­łam się in­ten­syw­nie po­cić. Nie byłby do tego zdolny. Nie mógłby tego zro­bić.Je­śli to on, to miał fa­talne wy­czu­cie czasu. Ale nie są­dzi­łam, żeby się tu­taj po­ka­zał, a przy­naj­mniej nie pod obec­ność taty.

Chyba że za­mie­rzał mnie po­rwać i za­brać do sie­bie. Wie­dzia­łam, że taki sce­na­riusz był praw­do­po­dobny. Cal­lum był zdolny do wszyst­kiego. Na­wet do… Nie. Tego by nie zro­bił. Nie za­mor­do­wałby nie­win­nej osoby. Po­wta­rza­łam so­bie tę myśl w gło­wie, jak man­trę. Po­sta­no­wi­łam się jej trzy­mać, jak koła ra­tun­ko­wego, li­cząc na to, że utrzyma mnie na po­wierzchni tego ba­gna.

Tata po­szedł otwo­rzyć. Ob­ró­ci­łam się w kie­runku wej­ścia, kiedy do­biegł mnie jego ostry i sta­now­czy ton:

– Nie mo­żesz się z nią te­raz zo­ba­czyć. Je­ste­śmy w samy środku cze­goś waż­nego.

– Chcę z nią po­roz­ma­wiać. – Nie był to głę­boki, mę­ski tembr, ale ser­deczny głos mo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciółki. Po­czu­łam tak dużą ulgę, że o mały włos się nie roz­pła­ka­łam. – Chcę się upew­nić, że wszystko u niej w po­rządku – upie­rała się.

Tata ro­ze­śmiał się sztucz­nie, da­jąc jej do zro­zu­mie­nia, że nie­po­trzeb­nie się mar­twiła.

– Oczy­wi­ście, że wszystko u niej w po­rządku. Dla­czego mia­łoby być ina­czej?

– Ro­zu­miem, ale wo­la­ła­bym prze­ko­nać się o tym na wła­sne oczy.

– Ro­zu­miem, ale to mój dom i dziś nie przyj­muję go­ści. Wła­śnie jemy ko­la­cję. – Tata po­krę­cił głową. – Zresztą to nie twoja sprawa. Le­piej już so­bie idź – rzu­cił twardo, aku­rat, kiedy sta­nę­łam za jego ple­cami. Z nie­do­wie­rza­niem spoj­rza­łam mu przez ra­mię. To na­prawdę była ona.

Ja­sne, że roz­po­zna­wa­łam jej głos, ale mu­sia­łam ją zo­ba­czyć, żeby uwie­rzyć, że tu jest. Stała na ganku z rę­kami sple­cio­nymi na brzu­chu. Gniew­nie pa­trzyła na tatę, a jej mina su­ge­ro­wała, że le­piej z nią nie za­dzie­rać.

– Zejdź mi z drogi – od­pa­ro­wała. – Bianka jest moją przy­ja­ciółką i do­ro­słą ko­bietą. Je­śli nie chce mnie wi­dzieć, musi mi to sama po­wie­dzieć.

Wie­dzia­łam, że się nie ugnie. Bio­rąc pod uwagę to, że jej oj­ciec przy­pusz­czal­nie za­bił moją mamę, nie mia­łam po­ję­cia, jak się te­raz za­cho­wać.

Cal­lum

– Nie miał­bym nic prze­ciwko tej grze po­zo­rów, gdym nie wie­dział, że to cał­ko­wita strata czasu – na­rze­ka­łem, prze­cho­dząc przez duże szklane drzwi w biu­rze praw­ni­czym. Nie zdzi­wiło mnie, że o dwu­dzie­stej pierw­szej tak wiele osób na­dal pra­co­wało, po­si­la­jąc się kawą i na­po­jami ener­ge­ty­zu­ją­cymi. Za­trzy­ma­li­śmy się przy pu­stym biurku re­cep­cjo­nistki, która jako jedna z nie­licz­nych po­szła już do domu. Ro­mero wy­słał ese­mesa do Boba, żeby go po­in­for­mo­wać, że je­ste­śmy.

– My­ślisz, że już przy­szła? – spy­tał Ro­mero. Za­le­d­wie go­dzinę temu miał na so­bie czarne, spor­towe ubra­nie, które za­mie­nił na gar­ni­tur, nieco bar­dziej pa­su­jący do ta­kiej wi­zyty. Trudo by­łoby się do­my­ślić, że miał na kon­cie wtar­gnię­cie do domu.

Moja eks da­wała mi ko­lejny po­wód do tego, żeby jej nie­na­wi­dzić: wo­lał­bym te­raz sie­dzieć w domu i oglą­dać ob­raz z ka­mery wi­deo, na­da­ją­cej z po­koju Bianki, za­miast prze­by­wać w biu­rze praw­ni­czym o tak póź­nej po­rze. Szcze­gól­nie że to spo­tka­nie za­koń­czy się ni­czym.

– Na pewno nie – wy­ce­dzi­łem, uno­sząc rękę na wi­dok zbli­ża­ją­cego się do nas Boba. – Za­cznijmy od tego, że spo­tka­nie o tej po­rze było jej po­my­słem. Je­stem prze­ko­nany, że tro­chę so­bie na nią po­cze­kamy. To jej ty­powy spo­sób funk­cjo­no­wa­nia. Za­wsze chce być górą.

W ta­kich sy­tu­acjach na­prawdę nie mogę so­bie przy­po­mnieć, co ta­kiego w niej wi­dzia­łem. Co mnie do niej przy­cią­gnęło oprócz jej wy­glądu? Dla­czego zo­sta­łem po tym, jak się prze­spa­li­śmy ze sobą, a na świe­cie nie było jesz­cze Ta­tum? Kurwa, czemu ja się z nią w ogóle oże­ni­łem? Czemu się łu­dzi­łem, że łą­czyło nas coś praw­dzi­wego?

To było za­uro­cze­nie. Nie zna­łem wcze­śniej ta­kiej ko­biety. Nie chciała je­dy­nie doić ze mnie kasy i że­ro­wać na moim suk­ce­sie. Sama też pra­gnęła do cze­goś dojść. Chciała, że­by­śmy oboje od­no­sili suk­cesy. Po­py­chała mnie do tego, że­bym ro­bił co­raz więk­sze rze­czy i że­bym sta­wał się lep­szą wer­sją tego bied­nego chło­paka, któ­rego oj­ciec na­dal miesz­kał w za­pa­dłej dziu­rze.

W pew­nym sen­sie to jej za­wdzię­czam swoje osią­gnię­cia, po­nie­waż mnie do nich za­chę­cała. Dzięki jej po­zba­wio­nemu skru­pu­łów po­dej­ściu do ży­cia do­sze­dłem tu, gdzie te­raz by­łem. Już ro­zu­mia­łem, że nie kie­ro­wała się mi­ło­ścią ani szczerą chę­cią wspie­ra­nia mnie, bo do­strze­gała we mnie po­ten­cjał. Pra­gnęła tego wszyst­kiego dla sie­bie i zrzą­dze­niem losu na­tknęła się na chęt­nego głupka, który wła­śnie za­czy­nał się piąć po dra­bi­nie suk­cesu.

Mie­li­śmy ra­zem bu­do­wać im­pe­rium. Dla nas. Wspólne ży­cie, ro­dzina, spu­ści­zna.

Na swoje nie­szczę­ście nie po­tra­fiła się ni­czym na­sy­cić.

Tak jak daw­niej dziś na­dal sto­so­wała róż­nego ro­dzaju ma­ni­pu­la­cje.

Bob zro­bił kwa­śną minę, kiedy uści­snął moją dłoń.

– Przy­kro mi, że nie udało mi się jej prze­ko­nać na spo­tka­nie o bar­dziej ludz­kiej po­rze – za­czął. Pa­mię­tam czasy, kiedy nie zna­łem tego czło­wieka i nie po­trze­bo­wa­łem jego usług. To nie­sa­mo­wite, z jaką na­iw­no­ścią za­ło­ży­łem, że ta re­la­cja po­trwa krótko.

– Przy­wy­kłem już, żeby spo­dzie­wać się po niej naj­gor­szego – za­pew­ni­łem go. – Wiem, że zro­bi­łeś, co mo­głeś.

Męż­czy­zna ode­tchnął z ulgą. Przy­pusz­czam, że praca ze zna­nym han­dla­rzem bro­nią o dość burz­li­wej re­pu­ta­cji może czło­wieka przy­pra­wić o wrzody.

– Na­pi­je­cie się cze­goś? – spy­tał Bob, pro­wa­dząc nas do sali kon­fe­ren­cyj­nej. – Praw­nicy Amandy też się pew­nie spóź­nią.

Wy­mie­ni­łem z Ro­me­rem po­ro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie.

– Czy któ­raś z jej pa­pug po­wie­działa ci, co jest tak cho­ler­nie ważne, że mu­sie­li­śmy się spo­tkać w środku ty­go­dnia, i to o tak póź­nej po­rze? – spy­tał Ro­mero, omia­ta­jąc wzro­kiem salę. Miał już taki na­wyk, że spraw­dzał, czy jest bez­piecz­nie. Za­pewne nie­wiele miejsc było bez­piecz­niej­szych niż to, ale on mu­siał zro­bić swoje. Oprócz sa­mego po­miesz­cze­nia zlu­stro­wał też okna bu­dyn­ków na­prze­ciwko.

Bob nie­znacz­nie po­krę­cił głową, kiedy Ro­mero za­czął opusz­czać ro­lety, ale nie sko­men­to­wał tego.

– Tylko tyle, że to ja­kaś pa­ląca sprawa. – Spoj­rzał na mnie ze współ­czu­ciem. – Mam na­dzieję, że w końcu zmą­drzała.

Taaa, a ja mam na­dzieję, że Święty Mi­ko­łaj przy­nie­sie mi w tym roku pre­zenty.

Ja­kieś pięć po dwu­dzie­stej pierw­szej za oszkloną salą kon­fe­ren­cyjną po­ja­wiło się sze­ściu męż­czy­zna w ciem­nych gar­ni­tu­rach. Na ich czele, we wła­snej oso­bie, szła żmija, z którą oże­ni­łem się w zbyt mło­dym wieku, po­peł­nia­jąc ży­ciowy błąd. Była wy­pie­lę­gno­wana i wy­stro­jona, jakby wła­śnie wy­szła ze SPA. Blond włosy ze­brała w ku­cyk tuż nad kar­kiem. Jej szpilki pew­nie stu­kały o po­sadzkę. Miała na so­bie czer­woną gar­sonkę o biz­ne­so­wym kroju, przez co całą uwagę ścią­gała na sie­bie.

– Usiądźmy – za­pro­po­no­wał Bob.

Z roz­ba­wie­niem pa­trzy­łem, jak praw­nicy Amandy zaj­mo­wali miej­sca po dru­giej stro­nie dłu­giego, po­ły­sku­ją­cego stołu. Amanda dys­kret­nie ski­nęła głową na po­wi­ta­nie, nie ra­cząc na­wet na mnie spoj­rzeć. Za­do­wo­lona z sie­bie, nieco jakby roz­ba­wiona, z tru­dem po­wstrzy­my­wała uśmiech. Po­sta­no­wi­łem nie oka­zy­wać żad­nych emo­cji. W dzie­cinny spo­sób chciała wy­pro­wa­dzić mnie z rów­no­wagi.

Je­den z jej praw­ni­ków od­chrząk­nął i spoj­rzał po swo­ich ko­le­gach, upew­nia­jąc się, że są go­towi, by za­cząć.

– Pa­nie Tor­rio.

– Pro­szę zwra­cać się do mnie – oznaj­mił Bob, uci­na­jąc wy­po­wiedź męż­czy­zny. – Będę się wy­po­wia­dał w imie­niu pana Tor­rio.

Amanda zro­biła zdzi­wioną minę.

– Stra­ci­łeś głos? – spy­tała. – Trzeba było się tak nie wy­dzie­rać, kiedy od­wie­dzi­łam cię w domu w week­end.

Bob po­pra­wił się na krze­śle.

– Wy­daje mi się, że usta­li­li­śmy, iż żadna ze stron nie bę­dzie wi­zy­to­wała nie­ru­cho­mo­ści dru­giej strony bez wcze­śniej­szego po­ro­zu­mie­nia się z praw­ni­kami. A o tej wi­zy­cie pierw­sze sły­szę.

Głu­pia cipa. Mina jej zrze­dła, kiedy uświa­do­miła so­bie, że sama na sie­bie za­sta­wiła pu­łapkę, ale szybko od­zy­skała wi­gor.

– Mar­twi­łam się o córkę.

– W ta­kim ra­zie, z ja­kiego po­wodu pan Tor­rio miałby krzy­czeć na pa­nią? – szybko spy­tał Bob. – Panna Tor­rio zaj­muje osobne skrzy­dło domu. Nie mu­siała pani w ogóle mieć kon­taktu z pa­nem Tor­rio.

Amanda po­czer­wie­niała ze zło­ści. Ro­mero, który sie­dział po mo­jej le­wej, prych­nął ci­cho. Ja za­cho­wa­łem po­ke­rową twarz. To moja naj­więk­sza broń. Obo­jęt­ność działa na nią bar­dziej niż krzyki czy groźby. Jak więk­szość ty­ra­nów nie zno­siła, kiedy ją igno­ro­wano. Je­śli jej za­cho­wa­nie wy­wo­ła­łoby we mnie re­ak­cję emo­cjo­nalną, wpadł­bym w jej si­dła.

– Na­sza klientka przy­pusz­cza, że jej mę­żowi bar­dziej za­leży na osią­gnię­ciu po­ro­zu­mie­nia – oznaj­mił ko­lejny z jej praw­ni­ków. – Je­śli to prawda, to pora do­ko­nać osta­tecz­nych usta­leń. Przy­go­to­wa­li­śmy nową pro­po­zy­cję ugody. Obej­muje ona mię­dzy in­nymi wyż­sze mie­sięczne ali­menty do czasu, aż pan Tor­rio po­now­nie się ożeni.

– To wy­klu­czone – od­pa­ro­wał Bob, na­wet nie prze­glą­da­jąc pod­su­nię­tych mu przez męż­czy­znę pa­pie­rów. – Ali­menty zo­stają na ta­kim po­zio­mie, jaki zo­sta­nie usta­lony przez sąd, a ugoda, którą pan Tor­rio za­pro­po­no­wał w po­cząt­ko­wej fa­zie po­stę­po­wa­nia roz­wo­do­wego, jest bar­dzo hojna. Pan Tor­rio jest rów­nież go­tów do­rzu­cić kilka in­we­sty­cji i dom w Vail. To mak­sy­malna oferta. Moż­liwe jest na­to­miast jej ob­ni­że­nie.

Pra­wie nie mru­ga­łem. Po pro­stu bez­na­mięt­nie pa­trzy­łem po­nad sto­łem na ko­bietę, którą kie­dyś, jak mi się zda­wało, ko­cha­łem. Za­bawne, bo wi­dzia­łem tylko to, co chcia­łem zo­ba­czyć. Kurde, jej am­bi­cja mnie krę­ciła. Tak samo jak jej cycki, nogi i usta, które ssały ku­tasa z mocą od­ku­rza­cza. Wtedy nie wie­dzia­łem, że mię­dzy am­bi­cją i bez­względ­no­ścią leży bar­dzo cienka gra­nica. Dziś już to ro­zu­mia­łem.

– Je­śli pani Tor­rio za­leży na uzy­ska­niu więk­szych pie­nię­dzy – cią­gnął Bob – po pod­pi­sa­niu nie­zbęd­nych umów może sprze­dać dom w Vail. Może rów­nież spie­nię­żyć in­we­sty­cje, choć to by­łoby błę­dem. Za­bi­łaby kurę zno­szącą złote jaja. Nie­mniej jed­nak, jest do­ro­słą ko­bietą, która sama może de­cy­do­wać o ta­kich spra­wach.

Praw­nicy Amandy wy­mie­nili spoj­rze­nia.

– W ta­kim ra­zie nie doj­dziemy do po­ro­zu­mie­nia – wy­ce­dził je­den z nich, pa­trząc na Amandę.

Ki­piała ze zło­ści. Pie­czo­ło­wi­cie zbu­do­wany wi­ze­ru­nek w każ­dej chwili mógł lec w gru­zach. Była po­zerką. No­siła do­brze do­pa­so­waną ma­skę. Nie było w niej ani krzty szcze­ro­ści. Prze­ma­wiała przez nią roz­dzie­ra­jąca pustka i po­czu­cie nie­szczę­ścia.

Dziś już to wie­dzia­łem. Wie­dzia­łem też, co to zna­czy być z ko­bietą, która ma du­szę, jest cie­pła i szcze­rze ser­deczna. Taką, któ­rej fak­tycz­nie za­leży na lu­dziach: na Ta­tum, jej ojcu i cho­lera, na­wet na Lu­ca­sie. Prze­cież chciała go bro­nić, mimo że ją po­trą­cił. Oka­zała wię­cej współ­czu­cia w tej jed­nej sy­tu­acji niż Amanda przez całe swoje ży­cie.

Ko­bieta, która sie­działa po dru­giej stro­nie stołu, oplo­tła so­bie tego mło­kosa wo­kół pa­luszka i za­szcze­piła mu fa­talne idee. Nie była skłonna się do tego przy­znać, ale nie mu­siała tego ro­bić. Po­czu­cie winy, które od­ma­lo­wało się na jej twa­rzy, gdy rzu­ci­łem oskar­że­nia w jej stronę wtedy w mo­jej sy­pialni, mó­wiło samo za sie­bie. Przy­po­mi­nała dziecko przy­ła­pane na ro­bie­niu cze­goś, czego ro­bić nie po­winno.

To upo­ka­rza­jące, na­wet jak dla niej. Nie miała w zwy­czaju sama wy­ko­ny­wać brud­nej ro­boty. Na­ci­skała na mnie, wy­mu­szała, że­bym się­gał po jesz­cze wię­cej wła­dzy, my­śląc wy­łącz­nie o za­spo­ko­je­niu swo­ich nie­skoń­czo­nych po­trzeb ma­te­rial­nych. A po­tem, jak już mia­łem dość jej ma­ni­pu­la­cji, za­mie­niła mnie na in­nych męż­czyzn. Te­raz miała całą dru­żynę nie­ma­ją­cych o ni­czym po­ję­cia dup­ków, któ­rzy od­wa­lali za nią naj­gor­szą ro­botę i wal­czyli o to, żeby do­stała wię­cej, niż na to za­słu­gi­wała.

– Aż tak bar­dzo chcesz mnie wy­chu­jać? – W jej gło­sie sły­chać było nie­do­wie­rza­nie. – Na­prawdę od­rzu­cisz tę pro­po­zy­cję, na­wet nie prze­czy­taw­szy, co w niej jest? Cal­lum, taka mści­wość i skąp­stwo nie są do cie­bie po­dobne.

Za­ci­sną­łem zęby z wście­kło­ści. Mia­łem ochotę po­wie­dzieć jej, że w ogóle mnie nie znała, że nie miała po­ję­cia, kim je­stem, ale wie­dzia­łem, że nic, co po­wiem, nie mia­łoby zna­cze­nia.

– Skoro za prze­jaw skąp­stwa uważa pani to, że pan Tor­rio chce od­dać pani mi­liony do­la­rów, to oczy­wi­ste, że ni­gdy się nie po­ro­zu­miemy. Pani Tor­rio, zaj­muję się kon­flik­tami mał­żeń­skimi i ugo­dami roz­wo­do­wymi od trzy­dzie­stu lat i ni­gdy jesz­cze nie ma­iłem klienta, który chciałby od­dać tak po­kaźny pro­cent war­to­ści swo­jego ma­jątku. Pan Tor­rio ani razu nie gro­ził, że ob­niży pier­wotną ofertę. On je­dy­nie od­ma­wia jej zwięk­sza­nia. Nie je­stem pani praw­ni­kiem, ale je­śli miał­bym coś do­ra­dzić, to su­ge­ro­wał­bym przy­ję­cie tej pro­po­zy­cji.

– Czyli nie do­stanę na­wet zła­ma­nego gro­sza wię­cej? – Amanda skrzy­żo­wała przed sobą ra­miona i unio­sła brew. – Ani centa? – Przy­chy­liła głowę, przy­glą­da­jąc mi się uważ­nie. – My­śla­łam, że te­raz masz więk­szą mo­ty­wa­cję. – W jej pu­stych oczach roz­bły­sły we­sołe cho­chliki, przez które zje­żyły mi się włosy na karku. Nie dam jej tej sa­tys­fak­cji i nie wy­buchnę, choć ona wy­raź­nie na to li­czyła. Nie zro­bię tego przy tylu świad­kach.

– Nie po­winna pani… – Je­den z jej praw­ni­ków pró­bo­wał ją tro­chę wy­ha­mo­wać, ale zi­gno­ro­wała jego ra­cjo­nalny głos. Za­wsze tak po­stę­po­wała.

– Nie spie­szy ci się z pod­pi­sa­niem pa­pie­rów? – cią­gnęła, trze­po­cząc rzę­sami, jakby miało mnie to ru­szyć. – Czy nie chciał­byś być wolny, przy­naj­mniej pod wzglę­dem praw­nym? Dzięki temu mógł­byś ru­szyć ze swoim ży­ciem do przodu.

Ro­mero wy­pro­sto­wał się na krze­śle, ale dys­kret­nie da­łem mu znak, żeby się opa­no­wał. Amanda do­piero się roz­krę­cała i nie­ba­wem za­cznie się pie­klić. Im dłu­żej za­cho­wam spo­kój i nie będę re­ago­wał, tym sil­niej­sza sta­nie się jej złość. Strzeli so­bie w stopę, jak za­wsze. To tylko kwe­stia czasu.

– Dla obojga pań­stwa by­łoby do­brze dojść do po­ro­zu­mie­nia, żeby każdy był wolny – za­uwa­żył sta­now­czo Bob. Tra­cił pa­no­wa­nie na sy­tu­acją i do­sko­nale o tym wie­dział.

– Pani Tor­rio ode­grała zna­czącą rolę w suk­ce­sie pana Tor­rio – za­uwa­żył je­den z praw­ni­ków Amandy. – Na­sza klientka chce zo­stać za to wy­na­gro­dzona.

– Pani Tor­rio miała nie­sa­mo­wi­cie kom­for­towe ży­cie u boku swo­jego męża – ri­po­sto­wał Bob – i z tego, co wi­dać, na­dal ta­kie wie­dzie. Pan Tor­rio wy­stą­pił o roz­wód, kiedy oka­zało się, że jego żona wie­lo­krot­nie do­pu­ściła się zdrady. Gdyby nie to, być może w ogóle by­śmy się tu nie spo­tkali. – Bob spoj­rzał na ze­ga­rek. – Wszy­scy tra­cimy czas. Albo pani Tor­rio pod­pi­sze do­ku­menty w obec­nym brzmie­niu, albo za­czniemy za­wę­żać na­szą ofertę.

Amanda od­dy­chała ciężko, a ja po­zo­sta­wa­łem nie­wzru­szony. Pa­trzy­łem na nią bez oka­zy­wa­nia choćby cie­nia emo­cji.

– Mam pe­wien po­mysł – syk­nęła jak żmija szy­ku­jąca się do ataku. Skoń­czyły się jej ar­gu­menty, a w ta­kich sy­tu­acjach po­tra­fiła re­ago­wać tylko przez za­da­nie ciosu po­ni­żej pasa. – Je­śli rzu­cisz tę swoją dziwkę, to może pod­pi­szę te pa­piery.

Ro­mero jęk­nął, Bob się za­po­wie­trzył, a ja wsta­łem.

Amanda pa­trzyła na mnie ze zło­śli­wo­ścią. Na­chy­li­łem się w jej stronę, kła­dąc dło­nie na bla­cie stołu. Krew bu­zo­wała mi w ży­łach. Nie do wiary, że kie­dyś mia­łem ją za atrak­cyjną ko­bietę.

– Do­brze wiesz, jak to jest być dziwką – wark­ną­łem. – Prze­cież tylko o to ci cho­dzi, o pie­nią­dze. A każ­dej dziwce je­dy­nie na tym za­leży.

– Cal­lum – rzu­cił Bob ostrze­gaw­czo.

Ro­mero także wstał, ale zi­gno­ro­wa­łem to, tak samo jak głos Boba. Nie ru­szyło mnie też to, że praw­nicy Amandy tro­chę od­su­nęli od niej krze­sła, jakby się bali, że do­staną ry­ko­sze­tem.

Amanda na­wet nie mru­gnęła. Nie od­wró­ciła też wzroku.

– Chcesz po­wie­dzieć, że jej na nich nie za­leży? Po co in­nego taka młoda ko­bieta mia­łaby się za­da­wać z ta­kim sta­rym pry­kiem jak ty? Masz kry­zys wieku śred­niego. Ty­powe. – Za­śmiała się, krę­cąc przy tym głową. – Wie­dzia­łam, że je­steś zdolny do wielu rze­czy, ale ni­gdy nie są­dzi­łam, że bę­dziesz się uga­niał za dziew­czyną w wieku wła­snej córki. Jak długo to trwa? Była już peł­no­let­nia, jak za­czą­łeś ją po­su­wać?

– Za­milcz! – Ude­rzy­łem dłońmi o blat tak mocno, że wszy­scy aż pod­sko­czyli. Amanda także. Je­den z jej praw­ni­ków wstał z krze­sła i sta­nął przy oszklo­nej ścia­nie.

– Nie masz prawa o niej mó­wić. Nie masz po­ję­cia, co nas łą­czy, ale skąd mia­ła­byś to wie­dzieć? – Ner­wowo wy­rzu­ca­łem z sie­bie słowa.

Ro­mero chwy­cił mnie za barki, by od­cią­gnąć mnie od stołu. I do­brze. Ina­czej mógł­bym przejść na jego drugą stronę i skrę­cić jej kark.

– Ro­zu­miesz tylko pier­do­lone wy­ciągi z konta ban­ko­wego. A jak my­ślisz, że nie znajdę spo­sobu, że­byś za­pła­ciła za to, co zro­bi­łaś mi i Ta­tum, to cał­kiem oci­pia­łaś!

– Sze­fie, wy­star­czy – rzu­cił Ro­mero, cią­gnąc mnie pod okna. Sta­nął przede mną, żeby od­dzie­lić mnie od tej wred­nej suki, która na­dal pa­trzyła na mnie z wście­kło­ścią.

Kurwa mać. Nie by­łem z sie­bie dumny. Tyle wy­siłku wkła­da­łem w to, żeby nie dać się jej spro­wo­ko­wać, ale da­łem się zła­mać. Wy­do­była ze mnie re­ak­cję, na którą cze­kała.

– Przy­się­gam – do­da­łem, omi­ja­jąc Ro­mera. – Do­sta­niesz to, na co za­słu­gu­jesz. Z na­wiązką. Wszyst­kie gów­niane rze­czy, które na­ro­bi­łaś, ob­rócą się prze­ciwko to­bie. Do­sta­niesz po tyłku. Mam na­dzieję, że będę mógł to zo­ba­czyć na wła­sne oczy.

– Czy to groźba? – spy­tała obrzy­dli­wie słod­kim gło­si­kiem. – Bo je­ste­śmy w po­miesz­cze­niu z kil­koma praw­ni­kami, więc je­śli mi gro­zisz, to masz kiep­skie wy­czu­cie czasu.

Uśmiech­ną­łem się do niej w spo­sób, który ozna­czał jedno, a ona do­brze o tym wie­działa. Prze­kro­czyła gra­nicę, zza któ­rej nie było już od­wrotu.

– Nie, skar­bie. To nie groźba. Przy­się­gam. Igrasz z ogniem, a wszy­scy wiemy, co spo­tyka lu­dzi, któ­rzy to ro­bią.

– Le­piej dajmy so­bie na dzi­siaj spo­kój – rzu­cił Bob, wsta­jąc i za­pra­sza­jąc po­zo­sta­łych do wyj­ścia.

Amanda rzu­ciła mi gniewne spoj­rze­nie i z po­gardą wy­dęła usta. Mu­siała być za­wie­dziona, że ni­czego dziś nie wskó­rała. Jakby są­dziła, że po­ru­sza­jąc te­mat Bianki, zmusi mnie do przy­ję­cia jej wa­run­ków.

Ni­gdy nie była sub­telna.

Ro­mero wes­tchnął ciężko, kiedy w końcu zo­sta­li­śmy sami.

– Nie­źle ci po­szło za­cho­wa­nie zim­nej krwi.

– Mia­łem sie­dzieć z za­ło­żo­nymi rę­kami, kiedy ob­ra­żała Biankę? Mam w du­pie, co my­śli o mnie Amanda. Nie może bez­kar­nie ubli­żać ko­bie­cie, którą…

Lekko za­sko­czony Ro­mero spoj­rzał na mnie, ale nic nie po­wie­dział. Cze­kał przy drzwiach, aż ochłonę, a lu­dzie Amandy wyjdą z kan­ce­la­rii przed nami. Nie wiem, co bym zro­bił, gdy­bym po­now­nie się z nią zo­ba­czył.

Nie są­dzi­łem, że mnie aż tak po­nie­sie. Ta­kie za­cho­wa­nie nie było w moim stylu, szcze­gól­nie że cho­dziło o tak dużą stawkę. Ni­gdy nie re­ago­wa­łem w ten spo­sób przy gru­pie praw­ni­ków. A dziś da­łem Aman­dzie do­kład­nie to, na co li­czyła. Zresztą nie miało to dla mnie zna­cze­nia. Jak cho­dziło o Biankę, wszyst­kie re­guły prze­sta­wały ist­nieć. Nie po­tra­fi­łem prze­wi­dzieć, do czego będę zdolny, kiedy sprawy do­ty­czyły jej osoby.

Na myśl o niej po­czu­łem głę­bo­kie, trudne do za­spo­ko­je­nia pra­gnie­nie. Mi­nęło do­piero parę go­dzin, od kiedy wi­dzia­łem ją przed norą Char­liego, ale wy­da­wało mi się, że upły­nęło ze sto lat. Aż mnie no­siło od żą­dzy. Chcia­łem ją po­su­nąć, ale nie mo­głem. Nic nie mo­głem zro­bić, do­póki była pod jego da­chem.

– Idziemy – rzu­ci­łem, pod­cho­dząc do oszklo­nych drzwi. – Mu­szę coś zro­bić w domu.

Na przy­kład po­pod­glą­dać Biankę. Zo­ba­czyć ją, usły­szeć jej głos. Chcia­łem zna­leźć się w jej świe­cie, choćby na chwilę, żeby prze­stać od­czu­wać tę ogromną pustkę, która się po­ja­wiała, gdy Bianki nie było w po­bliżu.

To mu­siało mi wy­star­czyć. Nie bę­dzie to trwało wiecz­nie. Bianka po­now­nie bę­dzie moja. Nie­długo. Mu­sia­łem je­dy­nie wy­my­ślić spo­sób na jej od­zy­ska­nie.

A chyba już wie­dzia­łem, od czego za­cząć.

– Znam to spoj­rze­nie – W gło­sie Ro­mera wy­czu­łem dez­apro­batę. – Knu­jesz coś.

– I co z tego? – zri­po­sto­wa­łem, wy­sia­da­jąc z windy na pod­ziem­nym par­kingu. – Płacę ci, że­byś wy­ko­ny­wał moje po­le­ce­nia, a nie mnie oce­niał.

– Tylko obie­caj mi, że – Ro­mero za­trzy­mał się przed sa­mo­cho­dem, rzu­ca­jąc mi znu­żone spoj­rze­nie – nie będę mu­siał po­now­nie się wła­my­wać do jej sy­pialni.

– Tym ra­zem będę dzia­łał w po­je­dynkę – za­pew­ni­łem go, wsia­da­jąc na miej­sce pa­sa­żera.

Bianko, nie martw się. Nie­długo znowu bę­dziemy ra­zem.

Bianka