I tylko czarna ścieżka ebook

PRZED­WIO­SENNY WIE­CZÓR NA TOR­NE­TRÄSK. Sie­dem­dzie­siąt ki­lo­me­trów lodu po­nadme­tro­wej gru­bo­ści, upstrzo­nego nie­wiel­kimi dom­kami na pło­zach. To tak zwane arki, o po­wierzchni czte­rech me­trów kwa­dra­to­wych. Pod ko­niec zimy miesz­kańcy Ki­runy wy­ru­szyli z nimi tłum­nie nad je­zioro. Przy­ho­lo­wali je sku­te­rami śnież­nymi.

Przez spe­cjalny otwór w pod­ło­dze każdy węd­karz wy­wier­cił prze­rę­bel. Dziury w domku i lo­dzie po­łą­czył zaś pla­sti­kową rurą, żeby do środka nie za­wie­wał mroźny wiatr.

Leif Pu­das sie­dział w swo­jej arce i ło­wił ryby. Było wpół do dzie­wią­tej wie­czo­rem. Wlał w sie­bie kilka piw, w końcu to so­bota. Pie­cyk ga­zowy szu­miał i świsz­czał. W środku zro­biło się nie­sa­mo­wi­cie cie­pło, tem­pe­ra­tura prze­kro­czyła dwa­dzie­ścia pięć stopni. Po­łów był cał­kiem udany: pięt­na­ście gol­ców, nie­wiel­kich, ale mimo wszystko! I parę mię­tu­sów dla kota sio­stry.

Kiedy na­de­szła pora na si­ka­nie, Leif po­czuł ulgę. Było mu go­rąco, chciał się ochło­dzić. Wło­żył buty i wy­szedł w mroźną ciem­ność tylko w sli­pach.

Ude­rzył go po­dmuch wia­tru.

Dzień był bez­wietrzny i pe­łen słońca. Ale w gó­rach po­goda nie­ustan­nie się zmie­nia. Te­raz wi­chura tar­gała drzwiami jak wście­kły pies. Naj­pierw pra­wie w ogóle nie było jej sły­chać, jakby tylko się cza­iła i – lekko war­cząc – zbie­rała w so­bie. Po chwili jed­nak ru­szyła do ataku z nie­praw­do­po­dobną siłą. Cie­kawe, czy wy­trzy­mają za­wiasy. Żeby za­mknąć drzwi, Leif mu­siał przy­trzy­mać je obiema rę­kami. Może po­wi­nien coś na sie­bie wło­żyć? E, kurde, prze­cież od­leje się raz-dwa.

Z każ­dym po­dmu­chem wia­tru wzbi­jały się w górę białe tu­many. To nie był świeży, miękki puch, tylko oszli­fo­wane dia­menty syp­kiego śniegu. Skrę­cały się w ostry bicz i chło­stały skórę męż­czy­zny bez po­śpie­chu, lecz bo­le­śnie.

Leif Pu­das obiegł arkę, by osło­nić się od wia­tru. Stał te­raz w za­ci­szu, ale wciąż na po­twor­nym mro­zie. Czuł, jak jego moszna kur­czy się do roz­mia­rów nie­wiel­kiej twar­dej pi­łeczki. Całe szczę­ście, że to nie prze­szka­dza w si­ka­niu! Wy­obra­ził so­bie za­ma­rza­jący w po­wie­trzu stru­mień. Jak zło­ci­sty łuk.

Wła­śnie gdy skoń­czył, usły­szał po­tężny ryk i po­czuł, że coś wali mu się na plecy. Ru­sza­jąca z miej­sca bu­dowla omal go nie wy­wró­ciła.

Zro­zu­miał to do­piero po chwili. Wi­chura po­rwała mu arkę. Wi­dział tylko okienko, od­da­la­jący się czwo­ro­kąt cie­płego świa­tła.

Rzu­cił się za nim, ale te­raz, kiedy pu­ściły liny, do­mek na pło­zach na­bie­rał pręd­ko­ści. Nie miał naj­mniej­szych szans go do­go­nić.

Naj­pierw po­my­ślał o arce. Zbu­do­wał ją z płyty pil­śnio­wej, ocie­plił ściany i po­krył alu­mi­nium. Ju­tro bę­dzie się nada­wała tylko na opał. Po­zo­sta­wało mieć na­dzieję, że po dro­dze nie wy­rzą­dzi ni­komu szkody. Miałby wtedy nie­przy­jem­no­ści.

Póź­niej nad­le­ciał ko­lejny gwał­towny po­dmuch wia­tru. Pra­wie zwa­lił go z nóg. Leif po­jął, że grozi mu nie­bez­pie­czeń­stwo. I te wszyst­kie wy­pite piwa... Miał wra­że­nie, że krew krąży mu pod samą skórą. Musi na­tych­miast zna­leźć schro­nie­nie, w prze­ciw­nym ra­zie ani się obej­rzy, jak za­mar­z­nie na śmierć.

Po­pa­trzył do­koła. Do schro­ni­ska tu­ry­stycz­nego w Abi­sko miał co naj­mniej ki­lo­metr, tej od­le­gło­ści by nie po­do­łał; te­raz cho­dziło o mi­nuty. Gdzie jest naj­bliż­sza arka? W nie­przej­rza­nym śnież­nym dy­mie nie wi­dział żad­nych świa­teł.

Rusz głową!, upo­mniał się w du­chu. Nie waż się, kurwa, do­kąd­kol­wiek iść, za­nim po­my­ślisz! W ja­kim kie­runku masz zwró­coną twarz?

Pra­co­wał głową trzy se­kundy, czuł, jak sztyw­nieją mu dło­nie, wci­snął je pod pa­chy. Po czte­rech kro­kach udało mu się dojść do sku­tera. Klu­czyki zo­stały w umy­ka­ją­cej arce, ale pod sio­deł­kiem le­żała skrzy­neczka z na­rzę­dziami. Wy­jął ją te­raz.

A po­tem zwró­cił się z mo­dli­twą do tego ko­goś w gó­rze, pro­sząc, by po­pro­wa­dził go we wła­ści­wym kie­runku. Ru­szył do arki naj­bliż­szego są­siada. Miał do przej­ścia za­le­d­wie dwa­dzie­ścia me­trów, ale z każ­dym kro­kiem wzbie­rał w nim płacz. Ze stra­chu, że za­błą­dzi. Bo wtedy cze­kała go je­dy­nie śmierć.

Wy­tę­żał wzrok, szu­ka­jąc bu­dowli z włókna szkla­nego. Igiełki śniegu kłuły go w oczy, mru­żył je więc i co chwila wy­cie­rał. Oprócz ciem­no­ści i śniegu nie wi­dział nic.

My­ślał o sio­strze. I o swo­jej by­łej ko­bie­cie. Mimo wszystko nie było im ra­zem tak źle.

Wszedł nie­mal w arkę Per­s­sona, za­nim ją zo­ba­czył. Czarne okna, ni­kogo w środku. Wy­cią­gnął mło­tek, chwy­cił go lewą ręką; prawa nie nada­wała się do ni­czego, skost­niała i obo­lała od trzy­ma­nia lo­do­wa­tego uchwytu sta­lo­wej skrzy­neczki. Po omacku zbli­żył się do pla­sti­ko­wego okna i wy­bił szybę.

Strach do­dał mu sił; bar­dzo szybko wcią­gnął do środka swoje sto ki­lo­gra­mów. Za­klął so­czy­ście, gdy ostry me­ta­lowy kant zra­nił mu brzuch. Ale ja­kie to miało zna­cze­nie! Chyba ni­gdy śmierć nie dy­szała mu w kark tak wy­raź­nie.

Te­raz mu­siał się roz­grzać. Wpraw­dzie był osło­nięty od wia­tru, ale w arce pa­no­wał po­tworny ziąb. Prze­szu­kał po omacku szu­flady i w końcu zna­lazł za­pałki. Jak utrzy­mać ta­kie ma­lut­kie pu­dełko w rę­kach zgra­bia­łych od mrozu? Wło­żył palce do ust, by je roz­grzać, i do­piero po chwili mógł za­pa­lić lampę i pie­cyk na gaz. Trząsł się i drżał na ca­łym ciele. Ni­gdy wcze­śniej nie było mu tak zimo. Prze­marzł do szpiku ko­ści.

– Ja pier­dolę, ale mróz! Kurwa, jak zimno! – prze­kli­nał raz za ra­zem. Mó­wił gło­śno; w ten spo­sób do­trzy­my­wał so­bie to­wa­rzy­stwa i nie do­pusz­czał do świa­do­mo­ści pa­niki.

Wiatr, ni­czym gniewny bóg, wtar­gnął do środka. Leif chwy­cił ma­te­rac oparty o ścianę i wci­snął go pod kar­nisz. Jako tako udało mu się za­kli­no­wać okno.

Po­szpe­rał tro­chę i zna­lazł czer­woną kurtkę pu­chową, praw­do­po­dob­nie na­le­żącą do pani Per­s­son. Z pu­dła z bie­li­zną wy­jął dwie pary ka­le­so­nów i wło­żył jedną na nogi, a drugą na głowę.

Cie­pło wra­cało po­woli. Leif trzy­mał ręce nad pie­cy­kiem. W ca­łym ciele czuł pie­kielny, kłu­jący ból. W jed­nym po­liczku i mał­żo­wi­nie stra­cił czu­cie, nie­do­brze. Na pry­czy le­żał stos koł­der. Po­my­ślał, że się nimi otuli. Były wpraw­dzie lo­do­wate, ale mimo wszystko izo­lo­wały od zimna.

– Prze­ży­łem – po­wie­dział. – I co z tego, że może stracę ucho?

Jed­nym ru­chem ścią­gnął z wierz­chu koł­drę. Była w ogromne kwiaty w róż­nych nie­bie­skich od­cie­niach – re­likt lat sie­dem­dzie­sią­tych.

Pod spodem le­żała ko­bieta. Jej otwarte oczy za­mie­niły się w lód; były zu­peł­nie białe, jak mro­żone szkło. Na bro­dzie i rę­kach miała coś jak owsianka, a może wy­mio­ciny? Ubrana w dres tre­nin­gowy. Bluzę szpe­ciła krwawa plama.

Nie krzy­czał. Na­wet się nie zdzi­wił. Może dla­tego, że czuł się zu­peł­nie wy­czer­pany tym, co wła­śnie prze­żył.

– Ja pier­dolę... – po­wie­dział tylko.

Ogar­nął go ro­dzaj znie­chę­ce­nia, ja­kie czuje czło­wiek, gdy stwier­dza, że jego szcze­niak po raz setny zsi­kał się w miesz­ka­niu. Bez­sil­ność wo­bec prawa o upier­dli­wo­ści wszyst­kiego.

Ode­pchnął po­kusę, by po pro­stu przy­kryć ko­bietę koł­drą i za­po­mnieć o niej.

Usiadł i za­czął się za­sta­na­wiać. Co te­raz, kurde, po­wi­nien zro­bić? Musi oczy­wi­ście pójść do schro­ni­ska. Nie miał szcze­gól­nej ochoty na wę­drówkę w ciem­no­ściach. Ale nie miał też wy­boru. Poza tym nie uśmie­chało mu się od­ma­rza­nie ra­zem z nie­boszczką.

Przez chwilę jesz­cze mu­siał tu zo­stać. Cią­gle było mu pie­kiel­nie zimno.

Wy­two­rzyło się mię­dzy nimi coś w ro­dzaju po­czu­cia wspól­noty. Ko­bieta do­trzy­my­wała mu to­wa­rzy­stwa, gdy sie­dział obo­lały, czu­jąc po­wra­ca­jące cie­pło. Trzy­mał ręce nad pie­cy­kiem.

Nie od­zy­wał się. Ona też nie.