CMYK ebook

I. Noc w drukarni

Chłopak biegł coraz szybciej. Buty miarowo uderzały w kolejne kałuże. Starał się nie rozglądać, nie analizować, nie martwić, zarazem zachowując maksymalną czujność. Dość dobrze zdążył poznać ten dziwny stan świadomości. Jakby leżał plecami na wodzie, z jednej strony nie pozwalając sobie na nadmierne spięcie, z drugiej skupiając na tyle, by w zależności od potrzeb móc zanurkować lub odpłynąć. W tym momencie interesowało go jedynie, żeby dostać się do Cmyka, nie rozbić ampułki i nie zgubić dziewczyny. Otaczała ich wyjątkowo jasna noc. Po przedwczorajszej pełni księżyc nadal mocno przyświecał i gdyby sprawa nie stała się aż tak pilna, zaczekaliby jeszcze kilka dni, aż niebo pociemnieje solidniej. Nie mieli jednak czasu. Alice zaczęły zapadać się oczy. Wciąż widziała, sporadycznie poruszając źrenicami, lecz te chowały się coraz głębiej i głębiej.

Uczucie potrzasku irytowało go od tygodnia. To stanowczo zbyt długo, siódma noc z rzędu w opuszczonej drukarni. Alice nie była w stanie podróżować, a jego przyjaciel Karl nigdy by jej nie zostawił. Tymczasem Max obiecał, że będą trzymać się razem. Wciąż miał poczucie winy. To on ich namówił, to on się zbuntował, to on chciał zmian.

To jemu nie wyszło.

Była jeszcze ona. Cassie. Biegła za nim. Słyszał uderzenia jej butów o chodnik. Przez całą drogę tylko tego wysłuchiwał.

— Max!

Jedno, krótkie słowo. Równie krótka chwila potrzebna, aby je wykrzyczeć. Błyskawiczne starcie strachu, determinacji i prośby. Trzy literki, trzy emocje. Przez ułamek sekundy zawahał się, czy na pewno chciała zawołać go po imieniu, czy zaakcentować, że to szczyt jej możliwości. Zignorował.

Kilkanaście jardów przed nimi dostrzegł krążący po ulicy snop światła.

— Szlag… — syknął, skręcając w lewo tuż przed blaskiem reflektora.

— Maaax!

Zaklął pod nosem, wyhamował, odwrócił się, złapał ją za rękę i biegł dalej. Błagalne spojrzenie dziewczyny mignęło przed jego oczami na moment odpowiednio krótki i nieistotny, by mógł zdeptać empatię w zarodku. Trafili na wąski tunel pomiędzy ceglanym murem budynku a wysokim na trzy jardy ogrodzeniem z blachy falistej. Echo kolejnych kroków odbijało się od niej i kilkukrotnie wzmocnione bębniło dookoła. Nie wypuszczał mokrej, drżącej dłoni dziewczyny ze swojej, spoconej, pulsującej od wysiłku fizycznego i adrenaliny.

— Max… — szepnęła, prosząc, żeby zwolnił.

Zacisnął zęby, wzmocnił uścisk ręki, przyspieszył.

— Max! — wrzasnęła. — Proszę.

Zatrzymał się, złapał ją za ramiona i przygwoździł do blachy, wkładając w to trochę zbyt dużo siły. Nie pozwolił sobie na współczucie, kiedy jęknęła równolegle do głuchego odgłosu pleców uderzających o ogrodzenie.

— Przestań powtarzać moje imię. Przestań zwalniać. Przestań utrudniać. Przestań się poddawać… — cedził przez zęby, wbijając w nią spojrzenie granatowych oczu. — Przestań myśleć. Po prostu biegnij!

Milczącym wyrazem twarzy wyprosiła kilka sekund, podczas których ich oddechy krążyły w chaotycznym tańcu pomiędzy blachą, cegłami a świecącym zbyt intensywnie księżycem. Po prawej stronie okrągły strumień światła kołysał się jednostajnym ruchem, omiatając ulicę. Po lewej przestrzeń wypełniała ciemność. Przemokły mu buty. Dopiero teraz to poczuł. Dopiero teraz uderzyło zmęczenie, bezsilność i mnożące się czarne scenariusze. Uderzyła wściekłość, że pozwolił wybić się z rytmu. Niepotrzebny odpoczynek, destrukcyjny i obnażający każdą słabość umysłu. Max kipiał ze złości.

Ustąpił. Szli powoli. Blaszany płot z każdym jardem zdawał zbliżać się do muru. Dwie postacie zamigotały przy końcu tunelu. Max jeszcze raz sprawdził kieszeń z fiolką po wewnętrznej stronie kurtki. Zasunięta, zabezpieczona. Z bojówek wyciągnął wysłużonego sprężynowca, zacisnął palce na rączce, nie spuszczając wzroku z napotkanego towarzystwa — obaj wysocy, chudzi, z prowokującym wyrazem twarzy i wrogim nastawieniem emanującym całą posturą. Wyczuł, że Cassie sztywnieje, ale jego interesowało jedynie, by nie zmienili tempa marszu. Byli coraz bliżej. Jeden z mężczyzn skrzyżował ręce na piersi, drugi splunął. Milczenie ogłuszało. Cassie zaciskała nerwowo palce na dłoni chłopaka. Max pilnował tempa. Zbliżyli się na jard. Nie zwolnił, nie zatrzymał się. Machnął z całej siły, szelest ostrza przecinającego powietrze nie zmącił ciszy. Serce Cassie zadudniło. Max celował w oko i trafił w oko. Równie sprawnie wyjął nóż z zaskoczonej ofiary. Wytarł go o spodnie. Nie polała się krew, ciszy nie przerwał krzyk. Wzdłuż blachy popłynął jedynie odgłos upadającego na wilgotny beton ciała. Drugi mężczyzna cofnął się o krok, rozkładając ręce w geście poddania. Nie przestraszyła go nędzna imitacja broni. Przestraszyła go determinacja i zdecydowanie chłopaka. Max wyminął faceta, ciągnąc za sobą oniemiałą dziewczynę. Dwie kolejne przecznice przeszli bez słowa. Pociemniało. Księżyc wsunął się za kurtynę frontowych chmur. Cassie odwracała głowę, wypatrując czy zbyt szybko rozwiązany problem, nie postanowi ciągnąć się za nimi mimo wszystko. Nikogo jednak nie wypatrzyła.

— To nie był człowiek? — Trzymała to pytane w zakamarkach umysłu od dobrych dwudziestu minut.

Nie potwierdził, nie zaprzeczył. Uznał odpowiedź za oczywistą.

— Zawsze celuj w lewe oko.

Pokiwała głową, wiedząc jednocześnie, że nigdy nie starczyłoby jej odwagi. Max z łatwością wyczuł, w jakim kierunku popłynęły myśli Cassie. Niektóre czyny wymagają odrębnych stanów emocjonalnych — tych na specjalne okazje. Czymkolwiek byli, mieli słaby punkt i bali się zapachu zdeterminowanego człowieka. Nieustannie zmuszał się więc do takiej postawy — męczące, ale skuteczne. Obawiał się tylko, że jego organizm w końcu przywyknie do tego uczucia i niepostrzeżenie pozwoli sobie na słabość.

M w napisie C.M.Y.K. obluzowało się już na samym początku. Skrzypiało na wietrze, grożąc urwaniem. W bramie Max rozejrzał się czujnie, nie rejestrując nikogo ani niczego niepokojącego. Weszli na podwórze, a następnie do budynku przez otwór z wystającymi po bokach szklanymi odłamkami. Metalowe schody skrzypiały pod naciskiem kroków. W środku nadal unosił się przyjemny zapach tuszu drukarskiego. Cassie lubiła to miejsce, na tyle, na ile potrafiła jeszcze lubić cokolwiek. Na piętrze zatrzymali się przed kolejnymi drzwiami, tym razem solidnie zamkniętymi. Chłopak zastukał kilka razy. Rytm uderzeń znali aż za dobrze.

— Hasło… — W głosie dobywającym się z wewnątrz można było wyłapać przede wszystkim ostrożność.

Max splunął, po czym przyłożył usta do zimnej powierzchni metalu.

— Klasówka — wysyczał — zaliczona. Cyan, magenta, yellow, key.

Drzwi uchyliły się niepewnie, by po chwili zadudnić o sąsiednią ścianę pod naporem mokrej ręki chłopaka. Wparował do środka, ciągnąc za sobą dziewczynę.

— Idiotyczne to hasło.

— Masz?! — zapytał zniecierpliwiony przyjaciel.

— Mam — odparł, szamocząc się z potrójną kieszenią kurtki, z której wyciągnął fiolkę z przezroczystym płynem. — Pisakowe dziecię. Z pierwszej ręki. Wstrzyknij całe. Pojutrze ruszamy.

— Jak to zdobyłeś?

— Nie pytaj.

Ze starych maszyn drukarskich już pierwszego dnia zrobili coś na kształt kominka. Piekli w nim ziemniaki. Cassie zasypiała przy jego cieple, zwinięta w pozycji embrionalnej na stercie kolorowych czasopism, pod atrapą koca ze starego płaszcza. Max wyrywał kolejne strony z książek, podtrzymując ogień. Wszystkie okna zakleili kartonami. Drzwi miały zasuwę. Było w miarę dobrze. Codziennie czytał tę samą, ostatnią gazetę, wydrukowaną w tym miejscu. Nie znalazł w niej niczego niepokojącego. Normalne informacje dnia codziennego. Czytał też brukowce z wcześniejszych dni. Nic. Zero.

— Max?

Tego dnia nie mogła zasnąć dłużej niż zwykle.

— Hm? — mruknął, nie odrywając wzroku od artykułu o notowaniach giełdowych sprzed dwóch miesięcy. Szukał jakichś odchyleń od normy. Wtedy kompletnie się na tym nie znał. Obecnie był bardziej oczytany.

— Co zrobimy jutro?

Pytała o to codziennie. Zbyt dużo myślała. Nie mógł zostawić jej nawet na chwilę samej. Nie mógł i nie chciał. Nie mógł też dać tego po sobie poznać. Chciał, żeby była silna.

— Jutro? — powtórzył, nie odrywając oczu od czytanego tekstu. — Nauczymy cię szybciej biegać.

II. Wisielec

Pokora zwykła być cnotą niedocenianą — myślał. W całej swej waleczności starał się pamiętać, żeby nie umniejszać jej wartości. Uznanie własnych ograniczeń wpływało zbawiennie na trzeźwy osąd sytuacji. Na przeliczenie szans. Na podjęcie rozważnych kroków. Najbardziej martwił się porą roku. Jesień dojrzewała z każdym kolejnym wschodem słońca, serwując szarość, chłód, wilgoć, a także coraz dłuższe i ciemniejsze noce.

Supermarket przy wschodniej obwodnicy. Wokół pustka, krzaki, równina. Trzy opuszczone domy na krzyż. I krzyż. W zasadzie kapliczka. Figurka osobnika uznanego przez kler za świętego, kilka sztucznych kwiatów wokół, wypalona świeca. Plastikowe roślinki utrzymały się wyjątkowo dobrze. Nadal były kolorowe, nadal wyglądały, jakby kwitły. Sztuczne rzeczy są pozbawione tej pięknej i kruchej naturalności, zyskując tym samym na wytrzymałości. Coś kosztem czegoś innego. W dzieciństwie jego matka zwykła mawiać: „Albo rybki, albo akwarium”. Już wtedy tłumaczył, że rybki bez akwarium zdechną, a pusty baniak mu niepotrzebny. Polemizowała, że tak tylko się mówi i żeby nie analizował tego dosłownie. Jedenastoletni Max oświadczył wówczas, że to powiedzenie jest wyjątkowo głupie i nielogiczne. A teraz surowa prawdziwość tamtej sentencji nagle stała się jasna. Zawsze coś za coś. Sztuczne, kolorowe kwiaty pod posążkiem świętej postaci, a za nimi wysuszona łąka i jedyne co pozostało po tych prawdziwych to podejrzenie, że tam były. Cassie wciąż miała w sobie tę naturalność, on natomiast stawał się plastikowy. Być może się uzupełniali. Być może nie miało to już znaczenia.

Jedynym powodem, dla którego pomyślał właśnie o tym sklepie, była lokalizacja. Miejscówka raczej dla zmotoryzowanych, przejezdnych, niż dla spacerowiczów. Kompletne zadupie. Drzwi otwarte na oścież. Zdjął pusty plecak i już miał poinstruować dziewczynę, co ma zapakować do swojego, jednak zatrzymał się, nim zdążył wydobyć słowo. Gestem uniesionej dłoni zastopował Cassie, która już, już, właśnie w tej chwili chciała o coś zapytać. Zgasił latarkę, wsłuchując się w przestrzeń przed sobą. Dominującym dźwiękiem był szum wiatru za plecami. Max zrobił kilka ostrożnych kroków w ciemność. Przeklął w duchu, że nie zaczął właśnie w ten sposób, zamiast omiatać regały wiązką mrugającego światła. Baterie — przyszło mu do głowy. Oprócz jedzenia muszą znaleźć baterie. Z każdym kolejnym krokiem to, co zdążyło go zaniepokoić już w drzwiach, stawało się wyraźniejsze. Muzyczka. Cicha, brzęcząca, wesoła melodia. Piosenka jak z radia nastawionego na komercyjną stację puszczana w godzinach pracy dla umilenia dnia wszystkim słuchaczom. Im dalej w głąb podążał chłopak, tym Cassie czuła się coraz bardziej nieswojo. Uczucie uzależnienia od jego bliskości wręcz przerażało. Nie potrafiła już sama funkcjonować, podejmować decyzji, okiełznać najdrobniejszych lęków. Uderzyła ją myśl, że gdyby stało mu się coś złego, ona zostałaby sama, w drzwiach ciemnego budynku, gdzieś daleko od starej drukarni — jedynego miejsca, w którym potrafiła jeszcze czuć się dobrze. Być może odczuwała tam względny komfort tylko dzięki obecności Maxa. Nieprzyjazne scenariusze zaciskały się w jej głowie niczym podczaszkowa klamra. Odszukała wśród pokręconych myśli te najrozsądniejsze, powtarzane przez niego cyklicznie — że bezczynność jest wrogiem usypiającym wewnętrznych żołnierzy, jest jak pavulon i tachykardia w jednym. I że czasami najdrobniejsze działanie wystarczy, żeby otworzyć nowe drzwi, w realnych sytuacjach lub jedynie w głowie, a często to drugie jest nawet cenniejsze. Mówił też, żeby zawsze go słuchała, bo wie, co robi. Tym razem jedno wykluczało drugie. Weszła w ciemność, kurczowo ściskając plecak w jednej ręce i wyłączoną latarkę w drugiej.

Max obszedł w tym czasie sporą część wielkopowierzchniowego sklepu, cały czas podążając za muzyczką. Wiatr na zewnątrz wydawał się teraz odległy, a dźwięki wnętrza dużo wyraźniejsze. Zanim oczy przywykły do mroku, słuch stał się dominującym zmysłem. Coś kosztem czegoś — pomyślał znowu. Poza bzyczeniem radia wyłapał też jednostajny, powtarzający się zgrzyt. Nie kroki, nie szuranie, czy jęki. Zgrzyt. Metaliczny, tępy, jednostajny. Jak nienaoliwiona huśtawka. Przy kolejnej alejce skręcił w lewo, ostrożnie stawiając każdy krok. Nim zdążył ponownie zmienić kierunek, ciszę wokół przerwał dźwięk puszki uderzającej o posadzkę, a tuż po tym przeraźliwy krzyk Cassie. Chłopak odruchowo włączył latarkę i przez połowicznie splądrowane półki zobaczył, jak spanikowana dziewczyna odgania się od czegoś, strącając przy okazji resztki asortymentu na podłogę. Dostrzegł źródło paniki. Odetchnął.

Jedli ryby w pomidorach, siedząc na zimnych płytkach o wyjątkowo brzydkim, popielatym odcieniu. Max zaopatrzył ich nawet w sztućce, a dokładnie łyżki, gdyż wydawały mu się bardziej uniwersalne. Nosił je zawsze, w ilości sztuk dwie, na dnie plecaka. Cassie pociągała nosem, przełykając z obrzydzeniem każdy kolejny kęs. Zmusił ją, żeby zjadła. Ryby były dobre, z długą datą przydatności, wcale nie zepsute. Interesowało go, żeby nie czuła głodu, bo kiedy już zapakują plecaki do pełna, czeka ich spacer powrotny.

— Przestań płakać — rzucił sucho, wymieniając baterie w latarce i pałaszując ostatnie kawałki ryby. — Nie masz powodu.

— On tam… wisi — szepnęła, akcentując każde słowo i zerkając w stronę drugiego końca sklepu. — Zaplątałam się w jego nogi…

Trup mężczyzny bujał się nieznacznie ruchem wahadłowym, powieszony na pasku podczepionym do jednej z rur konstrukcji sufitu. Skrzypienie było wręcz uspokajające. Na półce obok niego radio cichutko zawodziło głosem Alannah Myles o chłopcu z aksamitnym uśmiechem.

— Ten akurat nie jest już groźny. — Max wytarł twarz w rękaw i z ulgą odpalił papierosa. Wyciągnął go przed kwadransem z kieszeni nieobecnego duchem pana. — Bardziej mnie martwi, kto go tak urządził. — Zaciągnął się głęboko, przymrużając z zadowoleniem oczy.

Cassie odsunęła od siebie niedokończone ryby.

— Nie zrobił sobie tego… sam? — zapytała, nie kryjąc zdziwienia. — Wygląda jak samobójca.

— A widzisz gdzieś krzesło? Drabinę? Cokolwiek?

Spojrzeli w stronę nieszczęśnika. On też patrzył, a przynajmniej jego nieobecne, martwe oczy nadal spoglądały w kierunku, w którym akurat obróciła się głowa. Regały były rozstawione na tyle szeroko, że mężczyzna nie zdołałby skorzystać z nich, planując podróż bez powrotu.

— Ktoś go powiesił — stwierdził chłopak.

— Ale czemu… — Cassie skrupulatnie przyglądała się swoim dłoniom, próbując wyartykułować wątpliwości. — Dlaczego ktoś miałby to zrobić?

— A czy musiał być jakiś powód? — Max dogasił papierosa, zasuwając plecak pełen konserw. — Czas na nas.

III. Panowie w czerwonym samochodzie

Ulewa dopadła ich milę przed drukarnią. Normalnie byłby zły, jednak już jakiś czas temu postanowił nie wyprowadzać się z równowagi błahostkami. Zmokli, cóż… zdarza się. Cassie milcząc, ukrywała zmęczenie. Plan zawierał całodniowe odsypianie i opuszczenie Cmyka tuż po zmroku. Punkt pierwszy i ostatni — niedopracowana strategia — założyli, że grunt to oddalić się od tej parszywej metropolii, a resztę wymyślą po drodze.

W bramie zaniepokoiły go dwie rzeczy. M w napisie C.M.Y.K. urwało się całkiem, wpadając do ziemistej mazi. Max przystanął w pół kroku, zupełnie nie wiedząc skąd ten przebłysk nostalgii nad nic nieznaczącą literką, która zamiast dyndać, grożąc uderzeniem w głowę, wykąpała się w błocie. Bardziej niepokojące było jednak drugie spostrzeżenie. Ogromny, bordowy dodge stojący na podwórzu. Dziewczyna zamarła, chwytając Maxa za rękę. Schyłek nocy, krajobraz tonący w strugach deszczu, jej mokra, zmarznięta dłoń, samochód, którym przyjechał ktoś obcy, gula w gardle i obawa, że tym razem stary scyzoryk nie wystarczy. Podeszli powoli — w środku pusto, jedynie muzyczka. Już drugi raz pieprzone radio z beztroską melodyjką. Max poczuł napływającą wściekłość, uderzała w głowę i mięśnie, pulsowała w żyłach. Najlepszy dowód, że sytuacja zaczynała go przerastać. Nie odwrócili się na piętach, nie zawrócili, nie uciekli. Nie mieli dokąd. Nie mogli zostawić przyjaciół.

Na parterze zastali to, co zawsze, czyli nic. Nieład, wybite okna, wiatr hulający po kątach, gruz i stosy papierów, z których nie sposób było już odczytać ani słowa. Schody, piętro i metalowe drzwi wyglądające na nienaruszone. Max uznał, że to dobry znak, zapukał znanym rytmem. Z wewnątrz padło pytanie o hasło.

— Klasówka, zaliczona. Cyan, magenta, yellow, key, zmień, do kurwy nędzy, to pierdolone hasło.

— Max! Chwała Bogu! — Zasuwa zaskrzypiała, drzwi otworzyły się z impetem.

— Co tu tak śmierdzi? — zapytał, nie ruszając się z miejsca.

Karl wyglądał źle. Strach i dezorientacja. Plamy krwi na koszulce, rozbiegane oczy, blada cera.

— Co śmierdzi, pytam?! — Max wyminął przyjaciela, rozglądając się po pomieszczeniu. Kominek z maszyn drukarskich, sterty gazet i książek, puste puszki, kartony pod oknem, kilka starych szmat. — Jakby chemią. Jakby detergentem. Jakby… nimi. — Przemaszerował do kolejnych drzwi, uchylił, zajrzał, wszedł. Zamknął oczy na parę długich sekund, przykładając pięść do czoła w zamyśleniu.

— Wymknęła mi się, nie zdążyłem… — szepnął za jego plecami kompan — rzuciła się na nich na dole. Z pustymi rękami. Wydrapała oko pierwszemu, drugi stanął jak wryty, widziałem, pobiegłem za nią. Zaatakowała też jego, w szale rozdrapała pół twarzy, pazurami, gołymi rękami, Alice, rozumiesz? Moja Alice…

— Twoja Alice przedawkowała pisakowe dziecię, stary. Albo jej odbiło.

Kobieta siedziała trzy jardy od nich. Odwrócona tyłem patrzyła w pustą ścianę, lekko się bujając. W kącie pomieszczenia kończyny dwóch zakrwawionych mężczyzn wystawały spod stosu papierów i szmat — niezbyt udanej kryjówki.

— Słyszy? Reaguje? — zapytał Max, przyglądając się dziewczynie, jakby był botanikiem, a ona nieznanym gatunkiem rośliny. Podszedł blisko, kucnął, zlustrował jej twarz pozbawioną mimiki i wyrazu.

— Cześć — szepnął. — To ja, Max. Pamiętasz mnie?

Alice wolno przekręciła głowę w jego stronę. Ręce miała bordowe aż do łokci, dokładnie w kolorze dodge’a stojącego na podwórzu przed drukarnią.

— Pamiętam — wysyczała. — Nie rób ze mnie wariatki.

— Okej… Jak masz na imię?

— Alice. Niepasujący element.

— Przestań. To był żart.

— CMYK. Cassie, Max, Karl. Brakuje igrek, to jak znak, Alice nie pasuje. Alice dała się złapać, wstrzyknąć jakieś gówno i zachorować. Narobiła kłopotów. Alice jest słabym elementem. Do eliminacji. Przez Alice siedzicie tutaj dwa tygodnie. Widziałam ich w tej szparze, przez którą obserwujesz okolicę, kiedy nie możesz zasnąć. Szli tutaj. Mówiłeś o determinacji. I o lewym oku. Chciałam się zrekompensować, pomóc. Zdobyłam pojazd. Teraz nie będziesz wściekły.

— Nie byłem na ciebie wściekły.

— Byłeś! — wrzasnęła, podrywając się na równe nogi. Max również wstał, powoli, spokojnie, pewnie. Ich oczy spotkały się na jednej wysokości. Chłopak zlustrował jej spojrzenie uważnie, nie komentując jednak swoich obserwacji.

— Zjedz coś, dobrze? Cassie ma w plecaku to i owo.

Alice wciąż patrzyła tym dziwnym wzrokiem. Wytrzymał spojrzenie, starając się nie prowokować własnym, zarazem zmuszając się do postawy pełnej troski i spokoju, nawet do lekkiego uśmiechu.

— Prześpij się. Wieczorem pojedziemy daleko stąd.

Kolejny niemrawy uśmiech. Odpowiedziała podobnym, zawahała się na moment, po czym wyszła. Karl stojący w drzwiach wyglądał, jakby przed chwilą wpadł do basenu. Spocony, zestresowany, przygnieciony ciężarem atmosfery. Max spojrzał na przyjaciela, nie mogąc opędzić się od jednej jedynej myśli. Trudnej, niewygodnej, nachalnej wątpliwości, czy tamten mu wybaczy, jeśli nie będzie innego wyjścia.

— Kluczyki masz?

— Na parapecie.

— Wspaniale, kurwa. Może wieszaczek koło drzwi zrobisz?

— O co ci chodzi? — Aparycja Karla uosabiała teraz kogoś, kto mógłby mieć za sobą dwieście przeżytych lat. Max czuł się podobnie.

— Nie umiesz upilnować niczego, więc na twoim miejscu trzymałbym takie rzeczy przy sobie.

— Dzięki niej, dzięki temu, że jej… nie upilnowałem, mamy samochód.

— Ależ tak, przyjacielu. Zbawienne ułatwienie. Jak długo zdołamy być niewidzialni w wielkiej, czerwonej furze? Dzień? Dwa? A potem?

— Sam zapytałeś o kluczyki! Samego cię kusi!

— Kusi mnie. Owszem. I to jest właśnie najgorsze.

IV. Nie było takiej literki