RANKOR ebook

„W życiu nie chodzi o to, by przeczekać burzę. Chodzi o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu”. Steven D. Wolf

Prolog

— Wyje to radio.

Jasnowłosy facet o aparycji golden retrievera podniósł młotek i w kolejnej sekundzie po wydobywających się z radia dźwiękach został jedynie pogłos pustych ścian oraz porozrzucane odłamki plastiku. Niektóre zatonęły w mięsie i krwi. Każdy jego krok upamiętniła faktura podeszwy buta odbita na drewnianej posadzce niczym pieczęć w kolorze posoki.

— Jebane primadonny.

Ostatnia sycząca żarówka zgasła wraz z echem mamrotanych słów.

— Zapalimy świeczkę? — zapytał. — Będzie romantycznie.

— Wal się!

Wrzask był krótki, urywany. Dziewczyna uzupełniła go bliźniaczym, aczkolwiek głośniejszym:

— Waaal się! Wal się, Jackie Jr, musimy iść dalej, dobrze o tym wiesz!

Na stole stał obszerny słój. Jackie Jr zanurzył w nim dłoń, długie palce namacały miejsce, gdzie powinien być knot. Wbił paznokcie w wosk, poszukując zaginionego ogonka. Po chwili wsunął tam również zapalniczkę. Wątły płomień z każdą sekundą nabierał objętości, rozświetlając naczynie. Gargantuiczne cienie zatańczyły na ścianach. Emocje na twarzy dziewczyny ewoluowały. Jackie Jr przyglądał się uważnie. Zaobserwował zachwyt i wszystkie pochodne strachu, jakie tylko potrafiła wyrazić mimiką.

— Takie rzeczy pozwoli ci docenić jedynie mrok, Pini. Wiesz, jak zawsze się czuję, gdy patrzę na płonącą świecę?

Nie interesowało jej to w tym momencie.

— Czuję się — kontynuował mimo tego — jakby ktoś umarł. Jak myślisz… umarł tu ktoś? — Rozejrzał się dookoła. Uśmiech w blasku świecy nabrał statusu upiorności.

— A ja, gdy widzę taki płomień, czuję… ciepło. Widocznie kupowałeś złe świeczki — warknęła, podnosząc wzrok. — Widocznie kupowałeś — Pini wstała i jednym, zwinnym ruchem strąciła słój — gromnice!

Oboje patrzyli jak to, co zostało ze zgniłozielonej zasłony, staje w ogniu, a cienie na ścianach zastępują odblaski zbitego szkła.

— Jesteś z siebie zadowolona?

— Bardzo, Jackie. Cholernie wręcz!

Kiwnął głową. W kolejnej chwili pochłonęła ich noc.

/Gdzieś w Oklahomie, USA/

Karczma stała na skraju lasu. Jackie Jr i towarzysząca mu jednooka blondynka zjawili się tam stanowczo zbyt późno, by w spokoju spędzić wieczór.

— Chcemy przenocować. — Kilka monet odbyło podróż na przeciwległą krawędź lady. — Znajdzie się kawałek kąta?

— Co to jest?

Facet piastujący funkcję barmana nie przypominał półgłówka, Jackie założył jednak, że nigdy nic nie wiadomo.

— A na co wygląda?

Kąciki oczu rozmówcy przyozdobiły powodowane szerokim uśmiechem zmarszczki.

— Wygląda na kasę. Ha, ha! Wygląda na szmal, sir. Nie chcemy szmalu. Przynieś mięso.

Uśmiech zgasł.

Pini chwyciła towarzysza za przedramię, kurczowo wbijając w nie palce. Jackie poczuł, jak mimo grubego materiału kurtki paznokcie próbują wedrzeć się głębiej, jak w ten sposób próbuje dać mu znak. Znak stop. Lustro jej tęczówki niczym płonące wcześniej zasłony rozświetlił wachlarz zakodowanych informacji, które usilnie próbowała przekazać właśnie tak, patrząc.

Nie zrób kolejnej afery, Jackie. Nie mam siły już wiać. Chcę pobyć twoja, a potem pójść spać. Nie chcę nocować tam.

Nie wypowiedziała na głos żadnego z pomyślanych słów, jednak wzrok obojga powędrował ku drzwiom.

Pini była albinoską. Takie istoty przynoszą pecha, generują nieszczęścia, przyciągają zło. Takich istot nie powinno być. Niektórzy tak myślą, tak mówią, niektórzy tego właśnie chcą. Jedna z kobiet w wiosce, w której małej Pini przyszło się urodzić, zabierając tym samym życie rodzicielce, zdołała uchronić drugie niemowlęce oko. Litość, czym jest? Powiedzieli, że matka zmarła, rodząc, przez kolor dziewczynki. I że potrzebują jej oczu i krwi, że trzeba rozczłonkować, zabrać co cenne, szaman zrobi z tego pożytek, a resztę zutylizować, jak małe, niechciane kotki. Utopić, nim przywykną do świata, a świat do nich. I tamta kobieta uratowała nie tylko oko i krążącą w jej żyłach krew, ale całą Pini. Pozwoliła sobie na ostatnie tchnienie, dopiero gdy mała potrafiła krzyczeć i biec. Walczyć nauczyła się dużo później. Kochać też.

— Mięso… — Mężczyzna obracał w głowie tę myśl. — To nie najlepsza pora na łowy, może jutro, za dnia.

— Rozumiem, że chcesz zaciągnąć u nas dług? — Barman oparł masywne ręce o blat. — Skorzystać z gościny, a potem pod pretekstem spłaty dać nogi za pas? Parę lat temu pewnie bym się zgodził, ale właśnie dzięki temu, że się zgadzałem niejeden raz, dziś odpowiedź brzmi: nie. Nie, sir.

Kobiece paznokcie wczepiły się w skórę Jackiego niczym wnyki próbujące usidlić każdy przejaw dzikości.

— Puść, Pini.

Zerknął z ukosa. Spuściła wzrok, uścisk pozostawiając bez zmian.

— Puść — ponowił.

— Hej, facet, mieliśmy długi dzień. — Tym razem ona zabrała głos. — Cholernie długi, pieprzony dzień.

Barman uniósł ramiona w geście podszytej obojętnością bezradności.

— Parszywy, zapętlony bez końca dzień… — szepnęła błagalnie.

Tym razem to jej ramię poczuło dotyk szorstkich rąk.

— Wracam za godzinę. Usiądziesz tam i poczekasz. — Jackie wskazał najdalszy stolik w rogu sali. — W plecaku masz nóż, przełóż do kieszeni. Za godzinę. Jeśli nie wrócę, zabij każdego, kto stanie ci na drodze i wiej.

I. Jackie, Pini i mięso

Próbowała protestować, jak zapewne uczyniłaby większość kobiet na jej miejscu. Chciała go zatrzymać, widząc jednak, że Jackie nie odpuści, usiłowała narzucić mu własne towarzystwo. Nie zgodził się, uciął polemikę, nim zdążyła wpaść w histerię. Powtórzył polecenia i zniknął za konturem odrapanych drzwi. Jak zawsze działał zbyt szybko, by mogła okiełznać odczuwane emocje, uspokoić myśli, skonstruować plan. Dłoń penetrująca kieszeń namacała rękojeść finki, spocone palce ciasno oplotły ergonomiczny kształt. Jej jedyna broń. Sześćdziesiąt przepełnionych niepokojem minut. Pulsujące zmęczeniem ciało, zdekoncentrowany umysł, rozbiegany wzrok. Gdyby tylko mogła poczuć namiastkę bezpieczeństwa, pierwszym odruchem byłaby wściekłość. Jak mógł?!

Przeczesała gospodę badawczym spojrzeniem. Mnóstwo ludzi, gwar. Wystarczy być niewidzialną, Pini. Czy oczy albinoski świecą w ciemności na czerwono? Czy to tylko taki stereotyp? Stereotypem jest barman-obserwator polerujący szklanki. Widocznie nie tutaj, bo ten dokładnie to robił. Przyglądał się każdemu, obecnie najbardziej jej, manewrując ścierką po płaszczyźnie szkła.

Musisz być niewidzialna, Pini.

Zegar nad kontuarem informował, że dochodzi pierwsza. Pomiędzy pierwszą osiem a pierwszą czternaście nie spuściła wzroku z przesuwającej się wskazówki. Czy kiedy się obserwuje upływ czasu, wrażenie jego mijania jest zniekształcone? Czy jeśli będzie wgapiać się w zegar, Jackie wróci szybciej? A może to jedynie wydłuży ten czas? Nie miała czym zająć myśli, nie miała czym zająć rąk. Uczucie, że coraz więcej ucztujących tu osób przygląda się jej, zaczynało podchodzić do gardła, dusić, bestialsko wdzierać się do umysłu. Ktoś z drugiej strony sali wstał, krzesło z łoskotem opadło na posadzkę. Palce Pini po raz kolejny namacały nóż. Serce mimowolnie przyspieszyło rytm.

Wiedział, że sobie poradzi. Zawsze sobie radziła. Zostawiał ją samą wielokrotnie i zawsze czekała. Zaufanie ma wysoki nominał, nie można go rozmienić na drobne, bo wówczas traci na wartości, przeistacza się w tombak. Bez chwili namysłu ruszył w las, a las wdzierał się w niego. Kolejne gałęzie oblepiały. Powietrze oddało trochę ciepła, w zamian nabierając wilgoci. Snuło się zawiesiną wokół spoconego karku Jackiego.

Zwierzę. Oddaj mi zwierzę.

Zawiesina wpełzała do nosa, do ust. Gałęzie zbliżały się, a macki z liści dotykały jego skóry. Spojrzał na ramiona, na nogi, wysnuwając ostateczny wniosek, że to nie iluzja, nie imaginacja. Las próbował go dotknąć, poinformować, że obecność została zarejestrowana, wychwycona i że zamiary przełożą się na dezaprobatę.

Ciii.

Śpij, lesie.

Nie budź się.

Nie ma tu obcych.

Jackie Jr jest częścią ciebie.

Jackie Jr jest taki jak ty.

Ciało oblepił pot, oczy walczyły z mrokiem, próbowały go okiełznać, oswoić, zapanować nad nim, przejąć kontrolę, dostrzec cokolwiek. Jackie ostrożnie stawiał każdy krok, nasłuchiwał, próbował wyczuć obecność. Żyje tu mnóstwo zwierząt, myślał. Dziesiątki dorodnej zwierzyny. Wystarczy mi jedna sztuka.

I wtedy las ożył.

Chłopak rzucił się pędem. Biegł coraz dalej i szybciej, coraz bardziej w głąb, a las uderzał w niego ze wszystkich stron. Każdemu zetknięciu buta z leśnym runem natychmiast towarzyszyło oplatanie kostek. Skryty w mroku grunt poruszał się setkami pnączy. Pełzały niczym węże. Ziemia syczała. Gałęzie tłukły go po plecach, kończynach, głowie. Najgorsze było jednak to, co działo się z twarzą Jackiego. Jakby komuś udało się zgromadzić wiatr, upchnąć go gdzieś pod ciśnieniem niczym w nienaturalny sposób ujarzmiony żywioł i wypuścić w twarz chłopaka, w jego usta, nos. Dusił się. Twarz zmieniała kolory, aż w końcu nabrała sinej barwy. Mimo tego Jackie próbował nadal biec. Zrywał kolejne pnącza. Lita gleba przeistoczyła się w piach. Zaczął grzęznąć, z każdym krokiem zapadał się coraz głębiej. Podnosił oplecione lianami stopy raz po raz. Purpurowe policzki, przekrwione oczy i brak tchu. Upadł, a wtedy las postanowił go dobić.

Ojciec zawsze mówił, że noc jest sprzymierzeńcem jednej ze stron. I że nie zawsze ty będziesz po tej samej.

Uważaj na to nocą, Jackie.

Uważaj, zwłaszcza gdy zamiar masz zły.

Przez trzydzieści osiem minut zdołała być niewidzialna. W trzydziestej dziewiątej miejsce naprzeciwko zajął on. Człowiek, który twierdził, że od tygodnia podróżuje sam, a siedem dni to wystarczająco długo, by nacieszyć się własną obecnością. Siedem dni to czas, by dalej ruszyć z kimś. Z kimś jest raźniej, z kimś jest bezpieczniej. Mogła odpowiedzieć, że nie jest zainteresowana, ale nie wydawał się natrętny, na pewno natomiast był silniejszy. Nie mogła tak po prostu go zbyć, wówczas ambicja i duma zatrzymałyby go na dłużej niż to konieczne. Wysłuchała nieznajomego do końca, wertując w głowie katalog odpowiedzi. „To bardzo ważne, Pini, by wybrać właściwą. Od tego, na jaki tor skierujesz rozmowę, zależy twój los. Każde słowo traktuj jak czyn”. Jackie Jr miał rację. Masz dwadzieścia minut, Jackie, pomyślała. Obyś był punktualny.

— Rozumiem, że wybrałeś ten stolik, ponieważ zajmuje go samotna kobieta siedząca w najdalszym kacie knajpy, czyli ktoś, kto w życiu zapewne nie ma wielu wyjść. Mam rację?

Uśmiechnął się. Był sporo starszy, jego twarz pokrywała mozaika zmarszczek i blizn.

— W zasadzie nie do końca, ale mów dalej. To interesująca teoria.

— Przez siedem dni nie trafiłeś na taką owieczkę czy faktycznie chciałeś pobyć sam?

— Przez siedem dni nie spotkałem kobiety, która w środku nocy siedziałaby sama w gwarnej karczmie i z powodzeniem udawała niewidzialną. Masz jedno oko, a po… hm, kolorach wysnuwam przypuszczenia, że zapewne nieobce są ci różne oblicza świata, zwłaszcza te mniej przyjazne. Słowem, jesteś dobrym materiałem na kompana, ot co!

— Ach…

— Istnieje też inna teoria. Teoria starego Charlesa, w myśl której towarzyszący ci facet wyszedł prawie godzinę temu i szanse na jego powrót kalkuluję w stosunku jeden do czterech. I ta teoria niejako łączy się z tą twoją pierwszą, nie sądzisz?

— Jackie sobie poradzi.

— Jackie! A więc Jackie zapewne wybrał się do lasu obok. A las nie odda mu mięsa. Do rana Jackie sam będzie mięsem. Jestem daleki od wywierania presji. Powiem wprost. Jeśli twój kompan nie wróci, o świcie możesz ruszyć dalej ze mną.

— Co się stało z twoimi poprzednimi towarzyszami?

— Byli jak Jackie. Nierozsądni.

Wstał i wyszedł, a niedługo po tym barman postawił przed Pini pełny kufel.

— Od człowieka imieniem Charles.

Albinoska skinęła głową. Na zegarze wskazówka minęła drugą i niepokój będący obecnie emocją dominującą, nie pozostawił miejsca zdziwieniu.

— Przepraszam! — Zatrzymała odchodzącego mężczyznę. — A czym on zapłacił?

Odpowiedział jej uśmiech oraz wypowiedziane w dozie oczywistości:

— Tym, co wszyscy.

Ojciec mawiał, że nie wszystko da się udomowić. Czasami wybór zamyka się pomiędzy zabić a puścić wolno. Zwłaszcza to, co nietknięte ręką człowieka jest nieujarzmione. Nie daj się okiełznać, Jackie. Natura przestała nam dawać, w pewnym momencie zaczęła także brać. Potrzebowaliśmy od niej drewna, roślin, mięsa, potrzebowaliśmy wielu rzeczy, ona nie potrzebowała nas. Nie wiem, kiedy uznaliśmy proces ewolucji za zakończony, myślę jednak, że bez względu na epokę zawsze uznajemy czas, w którym żyjemy za ostateczny — końcową fazę wszystkich wcześniejszych zmian. A to tak bardzo gówno prawda, że aż chce mi się śmiać. Chcę ci przekazać dwie rzeczy, Jackie. Nie daj się zabić i pamiętaj, że to nie jest nasz świat.

Pnącza oplotły go aż do kolan, pozbawiły możliwości ruchu, zagrodziły drogę ucieczki. Pięły się wyżej i było ich coraz więcej. Jackie od pasa w dół zespolił się z podszyciem. Las go wchłaniał. Oplatał także ręce, zarówno pistolet, jak i nóż zatonęły gdzieś w tym wszystkim. Z dna kieszeni kurtki udało mu się wygrzebać zapalniczkę. Bez chwili wahania podpalił kokon wypełniony zawartością z własnych nóg. Upał w ostatnich dniach wysuszył wszystko dostatecznie, by runo z miejsca stanęło w płomieniach.

Wiesz, co czuję, gdy patrzę na płonącą świeczkę, Pini?

Nie daj się zabić, Jackie…

Czuję się, jakby ktoś umarł.

…i pamiętaj, to nie jest nasz świat.

Jak myślisz, umarł tu ktoś?

II. Las i facet imieniem Charles

Przed trzecią w nocy karczma opustoszała, Pini natomiast coraz dotkliwiej odczuwała marazm własnego położenia. W głowie wciąż rezonowały strzępki usłyszanych rozmów.

„Pieprzeni weganie wiedzieli, że tak będzie”.

„Dlatego wegan zjemy pierwszych”.

Rechot.

Ktoś mówił o niedźwiedziu, którego dorwał niespełna dwa miesiące temu. I o tym, że nie ma teraz cięższej waluty. Zgromadzeni wokół niego kiwali z uznaniem głowami. I tak w kółko. Barowe przechwałki, których wiarygodność plasowała się dość nisko. Nareszcie wszyscy sobie poszli. Po długim dniu i gwarnej nocy powoli opadał kurz. Cisza ma całą paletę właściwości — kojące, niepokojące, uspokajające, złowieszcze. Bywa prologiem, epilogiem, synonimem pauzy. Pini rozważała, czym cisza jest tej nocy.

— Nie wrócił? — Barman kładł krzesła do góry nogami na blaty stołów. Zapytana milczała, podjął więc temat dalej. — Dwójkę gorzej załatwić niż lokum dla jednej osoby. Pomożesz posprzątać, to może wcisnę cię do siebie.

Bez słowa wstała i wyszła. Trzasnęły drzwi. Chłód owiał policzki. Spacer nie trwał jednak długo, usiadła na murku tuż obok, schowała twarz w dłoniach i pozwoliła sobie na upuszczenie odrobiny żalu. Była głodna, zmęczona i bała się o Jackiego. Nie miała się gdzie podziać, nie miała co jeść.

— Błagam, wróć…

Ciepła dłoń na ramieniu wyrwała ją z rozmyślań.

— Zatrzymałem się na górze. Nie proponuję noclegu, bo po minie wnoszę, że zapewne już takie propozycje padły.

Człowiek imieniem Charles.

— Masz niesamowite rzęsy i brwi, nigdy nie widziałem takich białych.

Patrzyła otępiała. Pieprzony Jackie! Wszystko przez ciebie!

— Komplementujesz otoczkę oczu kobiety, która posiada tylko jedno — burknęła, odruchowo poprawiają opaskę zasłaniającą pusty oczodół.

— Bez znaczenia. Mogę posiedzieć chwilkę? Poczekamy razem na twojego przyjaciela, okej? Może mi coś o nim opowiesz? Albo o sobie?

Podsunął paczkę Marlboro. Odmówiła, przecząco kiwając głową.

— Do czego ci potrzebna ta wiedza?

— Do niczego, chcę zabić czas. Spośród wszystkich rzeczy, które można zabić, tą jedną akurat najprościej.

— No okej… — odparła, po czym zamyśliła się na chwilę. — Jackie pochodzi z Saskatoon w Kanadzie. Poznaliśmy się sześć lat temu, gdy ja miałam piętnaście, a on dwa razy tyle. Odwiedzał przyjaciela w Fort Smith, miasteczku leżącym tuż za granicą Oklahomy z Arkansas. Pracowałam tam w przydrożnym barze — przerwała na moment zaskoczona własną wylewnością. — To zła praca dla jednookiej, piętnastoletniej albinoski. Bardzo, bardzo zła. Po prostu mnie stamtąd zabrał. Od tamtej pory przekonałam się, że lubi budzić się w innym miejscu niż zasypia. Ciężko mu usiedzieć na dupie.

— Jesteś z tamtego miasteczka?

— Z położonej siedemdziesiąt mil na południowy zachód Talihiny, małej miejscowości w Oklahomie. Mieszkałam tam z kobietą, która zabrała mnie z rodzinnej wioski i otoczyła opieką aż do śmierci, zasługując tym samym na miano matki. Tak, mieszkałam tam z… mamą. — Uśmiechnęła się.

— Z rodzinnej wioski, czyli?

— Nie wiem. Nie wiem, skąd pochodzę, Charles. Nie znam też swojego nazwiska. Nie powiedziała mi, żebym nigdy tam nie wracała. Żebym nie szukała i żeby mnie nie ciekawiło. Wystarczy. Teraz ty.

— Jestem wędrowcem. Jak Jackie.

— Tylko tyle?

— Aż tyle. Kilka lat temu uciekłem z konwoju do San Quentin.

— Co jest w San Quentin?

— Więzienie Stanowe — oznajmił, po czym zrobił krótką pauzę, podczas której spotkali się wzrokiem. — Trasa z Richmond prowadziła przez San Rafael Bridge, był karambol, urwało drzwi, mnie wyrzuciło, a oni spadli wprost do zatoki San Francisco.

Nie powiedział, za co go skazano, a ona nie zapytała. Skupiła wzrok na linii drzew.

— Nie patrz na las, on widzi.

Uwolnił nogi, nim pnącza przeistoczyły się w zgliszcza. Spodnie i buty płonęły. Wokół zrobiło się jasno jak w dzień. Dostrzegł zagubiony nóż. Wielki, solidny rzeźnicki tasak. Smród siarki wdzierał się do nosa, skóra paliła, piekła. Przeturlał się kilka jardów, kopiąc nogami w ziemię. Lekko przygasły. Wrócił, wyrwał płonącą gałąź i niczym pochodnią podpalał wszystko wokół. Złapał nóż i biegł ile sił w nogach. Jedna krwawiła, nogawka na drugiej wciąż się tliła. Co jakiś czas przystawał i podkładał ogień na suchej ściółce.

Berek!

I kiedy zostawił płomienie daleko w tyle, a wszystko wokół zdawało się wyciszyć, wpadł w kolejną frakcję mgły. Przez myśl przemknęło mu, że wszedł za głęboko. Wilgotność powietrza wzrosła na tyle, by Jackiego oblepiła ciepława maź o kwaśnej woni. Trzewia lasu rozpoczynały proces trawienia — wchłonąć, przetworzyć, wydalić. A on miotał się niczym mucha, która wpadła do czyichś ust i ten ktoś wcale nie chce jej wypluć. Ten ktoś chce ją połknąć. Ten ktoś chce ją zjeść. Teraz nie piekły go tylko nogi. Teraz piekło go wszystko. Pokryta śluzem skóra lśniła, ubranie także.

Co zrobiłaby mucha, gdyby wpadła ci do gęby Jackie? Co zrobiłaby, żebyś ją wypluł? Wiesz, co by zrobiła? Nie dałaby ci zasnąć, nie dałaby ci żyć! Nie możesz się zatrzymać, musisz być zawsze w drodze. Musisz pobiec z powrotem w miejsca na skraju gęstwiny. W przełyku sok trawienny powoduje zgagę. Musisz zapolować tam.

Zerwał się ciepły wiatr. Nienaturalnie ciepły jak na tak późną porę. Pini również postanowiła pozabijać czas.

— Szukają cię?

— Nikt już nikogo nie szuka. Każdy zajął się czubkiem własnego nosa. Czyż nie cudownie? Czyż tak właśnie nie powinno być?

— A ty szukasz czegoś? — drążyła.

— Sensu.

Poczuła dym. Inny niż ten z palonego obok papierosa. Jakby ktoś coś piekł.

— My chcemy wrócić do Saskatoon po matkę Jackiego. Sprawdzić, czy w ogóle żyje. Jego ojciec, Jack Johnson, utonął w Redberry Lake. Był świetnym pływakiem, złapał skurcz, wpadł w wir, być może dorwał go zawał, nie wiedzą, ciała nie znaleziono do dziś. Jackie nie zdążył go uratować, facet po prostu zniknął mu z oczu. Jakby go pochłonęło. Teraz Jackie panicznie boi się wody, a zarazem ciągle wbrew sobie próbuje pokonać ten lęk. Wskakuje do każdego zbiornika, jaki mijamy po drodze. Ojciec był dla niego wielkim autorytetem, jego słowa traktował jak święte — mówiła nieprzerwanym ciągiem, choć pierwotnie wcale nie chciała się zwierzać. Zawsze uważała to za słabość, nagość, stan wywołujący wstyd. I jak wszystko, co go wywołuje, uzewnętrznianie się miało drugą stronę medalu, granicę, po której równie trudno jest przestać, jak trudno było zacząć. — Została tylko matka, o rodzeństwie nigdy nie wspominał. Całkiem sama pośród… Wiesz, jak jest w Kanadzie? Po pierwsze pięknie, a po drugie wokół dużo przyrody, zieleni, gór, potoków, drzew… Chcemy ją zabrać z dala od dziczy, najlepiej do dużego miasta. Daleko stamtąd. Daleko stąd.

— Aglomeracje są obecnie pełne ludzi. Nie wiem, co gorsze.

— Od wczorajszego poranka Jackie zabił trzech. Za takie rzeczy zamykano w San Quentin?

Uśmiechnął się i zignorował pytanie.

— Podejrzewam, że zmusiły go okoliczności. W stanie zagrożenia z ludzi wyłażą najgorsze rzeczy. Zalanie betonem dróg nie do końca rozwiązuje wszystkie problemy tego świata, ale trzymam kciuki za słuszność tego założenia. — Puścił oczko. — A ty, Pini, czego szukasz?

— Sprawiedliwości.

— Ambitnie. A konkretnie?

Uchyliła opaskę, ukazując zabliźniony oczodół. Upiorność jej urody fascynowała. Gdzieś nad ich głowami przez korony drzew przedzierała się poświata księżyca. Wiatr wprawiał w pulsujący ruch gałęzie, liście, włosy dziewczyny. Plamy z cieni pojawiały się i znikały, przechodziły przez policzki, brodę, przez nos. Była jak z innego świata. Roztaczała wokół siebie aurę obłędu.

Mógłbym pokochać kształt ciebie, pomyślał.

Charles miał ochotę uklęknąć i poprosić Boga, by las wypluł truchło Jackiego. Chciał przysypać go ziemią, a z dwóch desek zbić krzyż.

— Konkretnie? Konkretnie człowieka, który mi to zrobił.

— O słodki aniele zemsty, a więc oko za oko, krew za krew? Słusznie matka twa szczędziła ci danych teleadresowych. Zemsta ma jedną zasadniczą wadę, satysfakcja wypala się w jednej chwili, niczym ostatni cal suchego knota. A potem nie zostaje już nic. I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.

— Niektórzy, widząc takie osoby jak ja, uważają je za anomalię. Coś, co jest nieprawidłowe. Uznają je za znak. Przepowiednię. Zwiastun szeregu kolejnych, wygenerowanych przez naturę zmian. Mało tego! — Targana emocjami podniosła ton głosu niemalże do krzyku. — Ci sami ludzie traktują jako swój obowiązek, jako powinność to, aby nie godzić się na takie odchylenia od normy. Uważają, że nie mogą ich przyjmować na ten świat, że należy je zniszczyć. Do tego pieprzeni psychopaci dorobili sobie całą filozofię magicznych eliksirów z krwi albinosów, ćwiartowania ich i poddawania obróbce jak kawałek materiału. I wiesz, co ci powiem?! — krzyczała, smagana wiatrem wypełnionym dymem i zapachem siarki. — Że człowiek jest zwierzęciem stadnym, z mnóstwem wynikających z tego wad. Bez wyjścia poza własne stado, poznania różnych kultur, różnych sposobów myślenia, różnych ludzi i różnych ras, jest zwykłym idiotą, zacofanym i zamkniętym w małym, ciasnym świecie poglądów narzuconych przez garstkę otaczających go ludzi. Więc nie cytuj mi modlitw, bo mylisz sprawiedliwość z zemstą. Uciekłeś przed pierwszą czy drugą?

— Kobiety, które drążą życiorysy mężczyzn, starzeją się szybciej.

— Pokuta i edukacja przebiega najsprawniej, gdy stawiasz litery własną krwią.

— Histeria jest domeną słabszej płci. Koniec licytacji, za godzinę świt. Moja propozycja jest nadal aktualna. Możesz jechać ze mną albo zostać i czekać na nic. Doskonale wiesz, że tam w barze widziałaś go ostatni raz.

III. Noc w karczmie i tnący deszcz

Pomilczeli przez chwilę. Pini zatonęła we własnych, wezbranych myślach, Charles również miał co analizować. Barman uchylił drzwi, chlusnęły pomyje. W kolejnej chwili ich uwagę przyciągnął szelest przedzierania się przez zarośla oraz dziwna, siarczana woń. Dostrzegli postać, najpierw czarną, spowitą mrokiem, z każdym jardem nabierającą jednak kształtów i barw. Pini nie zerwała się z miejsca, nie pobiegła, a jedynie wypełniła po brzegi ulgą. Uraczyła towarzyszącego jej człowieka radosnym spojrzeniem.

A nie mówiłam…

— Cześć, mała, wybacz lekki poślizg, drobne komplikacje. — Ze spodni Jackiego zostały jedynie krótkie, postrzępione szorty, reszta spłonęła. Buty połowicznie zwęglone. Przekrwione oczy, zdyszany oddech, po dwa zakrwawione króliki w każdej z rąk.

Nim zdążyła odpowiedzieć, wparował do knajpy wprost na świeżo umytą podłogę, truchła zwierząt plasnęły o wypolerowany bar.

— Chciałeś mięso, masz mięso! — wrzasnął tak, że echo rezonowało od wszystkich czterech ścian.

Barman wychylił się zza drzwi zaplecza.

— Zamknięte, sir.

Jackie skrzyżował ręce na piersi, spalone spodnie odbierały mu jednak powagi.

— Wiesz pan, która jest godzina?

— Domyślam się, że doba hotelowa wam się zaraz kończy, dlatego poproszę kolejną oraz coś na ząb. Oto zapłata. — Gestem dłoni wskazał ociekające krwią zwierzęta. Każde z nich miało przetrącony kark. Czerwień była ciemna, prawie czarna, spływała gęstymi strugami. Cztery pary martwych oczu przyciągały wzrok.

— Niestety ni…

— Fajny macie obok las — wtrącił w pół słowa — przejdziemy się?

Mierzyli się wzorkiem.

— Po co te nerwy? Wrzucę jednego na ruszt, pokój ostatni po lewej. Miłej nocy, państwu.

Sztuczny uśmiech obydwu mężczyzn przypieczętował transakcję. Pini stała w progu. Charles nie wszedł, zniknął gdzieś w całym tym zamieszaniu. Jackie odwrócił się w stronę dziewczyny.

— Nie przedstawisz mnie panu na zewnątrz?

— Co się stało z twoimi spodniami?

Każde z pytań pozostało bez odpowiedzi. Mężczyzna wygrzebał z kieszeni wymiętoloną paczkę fajek, odpalił jednego, badawczo lustrując wyraz twarzy towarzyszki. Podszedł bliżej, bokiem wypuszczając dym z pierwszego macha. Otarł spocone, zakrwawione czoło.

— Myślałaś, że Jackie nie wróci już nigdy? — Jej oko kontra jego wzrok, spojrzenie nacechowane długą znajomością, niemym porozumieniem. — Kiedyś nie wróci… — kontynuował — ale jeszcze nie dziś. — Puścił oczko i zaciągnął się głęboko. Dziewczyna podeszła i wtuliła się w niego mocno.

Zjedli pieczonego królika i w końcu mogli odetchnąć. Zamierzali przespać i przeleżeć cały kolejny dzień oraz następną noc. Pokój był malutki, surowy, miał jednak tapczan, okno, krzesło i stół, łazienka była w korytarzu. Nie potrzebowali niczego więcej. Kobieta przekręciła klucz w drzwiach, oparła się o nie i zamknęła oczy.

— Bałam się, Jackie. Bałam się jak jasna cholera.

Podszedł, odwrócił ją, zsunął do połowy ud to, co zostało z jego spodni, z jej ubraniem również uporał się zwinnie, po czym wszedł w nią na jeden, szybki raz.

Zacisnął powieki i odchylił głowę w geście ulgi.

— Teraz też się boisz, madame?

Odpowiedział mu cichy jęk.

Poruszał się w niej rytmicznie, żadne z nich nie siliło się już na wymianę zdań, czy choćby pojedynczych słów. Cichy, czysty akt. Skończył dość szybko, został jednak w środku jeszcze na moment. Przywarł do jej pleców, wędrując dłonią przez biodra aż do maleńkiego fragmentu kobiecego ciała, delikatnie muskając go palcami i drażniąc do momentu, aż puls dziewczyny złapał szaleńczy rytm, cała zaczęła drżeć, a jej twarz oblała rozkosz. Przytrzymał Pini jeszcze przez moment, po czym wysunął się z niej, a pokój wypełnił dźwięk soczystego klapsa na jędrnym pośladku.

— Lulu. — W jednej chwili rzucił się na miękki materac.

— Nie przytulisz mnie? — Odwróciła się, obrzucając go spojrzeniem pełnym udawanego oburzenia.

— Po seksie wyglądasz jak buraczana mama.

— Co?!

— Masz takie czerwone policzki — wyjaśnił z rosnącym rozbawieniem, a ona złapała za poduszkę i rzuciła w niego z całej siły. — Babcia mówiła: „Nie biegaj, bo się spocisz”. — Oberwał kolejny raz, więc w odwecie złapał dziewczynę, wciągnął na łóżko i sprawdził, czy ma łaskotki.

Mieszanka krzyku i śmiechu oznaczała, że miała.

Nocą lubili wspólnie milczeć, przyglądać się cieniom tańczącym na płaszczyznach ścian. On dużo palił i zadawał egzystencjalne pytania, na które nie oczekiwał odpowiedzi. Zawisały w powietrzu, dopełniając merytoryką snujący się nad pościelą zapach seksu. Ona po prostu była.

Życie jest pułapką.

Świat jest pułapką.

Zdefiniuj pułapkę.

Niekorzystna sytuacja, z której trudno wybrnąć. Urządzenie służące do chwytania drapieżników, ptaków, ryb. Urządzenie służące do chwytania istot. Urządzenie służące do chwytania człowieka.

Potrafisz funkcjonować w potrzasku, Jackie? Potrafisz tak żyć?

Pini przyglądała mu się, być może podświadomie chcąc zapamiętać każdy cal. Biszkoptowy kolor włosów, prawe ucho postrzępione jak u rysia, smutne oczy.

Opowiadała o pasie tornad, które przechodzą zazwyczaj późną wiosną przez Oklahomę, w której spędziła większość życia. O tym, że ludzie budują w zagrożonych nimi miejscach „kartonowe” domy i że nieroztropnie jest zapominać, że życie to proces, a nie stan. Adaptacja do nowych sytuacji, zwłaszcza zagrożeń, niepokoju, ograbienia z komfortu, nie jest łatwa.

Zwykle zasypiała pierwsza, on jeszcze leżał, myślał, pomimo tych analiz był jednak marnym strategiem. Mocno zaczepiał się pazurami w chwili, w której akurat przyszło mu trwać, wszelkie planowanie zostawiając jej. A Pini miała setki twarzy, od potulnej, przez nieznośną po histeryczną. Młoda, nieociosana. Mimo to potrafiła trzymać niewidzialną pieczę nad wyborem kolejnych działań i cyklicznie przypominać Jackiemu co powinni i jaki był plan. A on zaciągał się papierosem i błądził gdzieś myślami. Tej nocy, mimo pulsującego zmęczenia, oboje zasnęli dopiero nad ranem. Pini rozmyślała o tym, że nie pożegnała się z Charlesem. Jackie rozmyślał o tym, co wydarzyło się w lesie.

Deszcz.

Najpierw obudził jego. Otworzył zaspane powieki i przez kilka minut bez ruchu wpatrywał się w sufit, nasłuchując. Deszcz miał obecnie zupełnie inny wyraz niż w dawnych czasach. Oznaczał zupełnie inne doznania. Już nikt nie mówił, że „pada”, każdy używał słowa „tnie”. Dziewczyna wciąż spała, mimo że hałas tnących parapet kropel zdawał się wdzierać do wnętrza czaszki. Deszcz oznaczał, że nie prędko wyjdą na zewnątrz.

Nie, póki tnie. Budzili się w koszmarze każdego dnia.

Zdefiniuj koszmar, Jackie.

Marzenie senne wywołujące uczucie strachu. Coś przerażającego. Złego.

Zszedł na śniadanie i natknął się przy barze na faceta, którego zastał z Pini wcześniejszego wieczoru. Rozważał rozmowę, na razie jednak rozejrzał się po sali. Mnóstwo ludzi, jedni wychodzili, inni właśnie przybyli. Dwóch facetów przytaszczyło sarnę. Całe ręce, nogi, twarze mieli poranione, jakby właśnie wspólnie odplątali się z kolczastego drutu.

— Mistrzu, gdzie to?!

— Poproszę na zaplecze — odpowiedział barman. — Tędy, panowie, tędy, tędy. Ile osób?

Dialog pochłonęły zamykające się za mężczyznami drzwi. Nim Jackie zdążył podejść do Charlesa, ten stał już obok niego przy barze, zamawiając trunek dla obydwóch. Przez chwilę milczeli, następnie ten pierwszy podjął temat:

— Słyszałem, że dzielnie dotrzymywałeś towarzystwa Pini podczas mojej nieobecności.

W międzyczasie zaserwowano dwa kawałki wcześniej zamówionej pieczeni. Porcje były niewielkie. Poprosił o owinięcie jednej z nich w papier, planując zanieść jedzenie towarzyszce na górę. Nie miał serca jej budzić.

— Owszem — odparł Charles.

Jackie zaczął jeść, obracając w głowie usłyszane potwierdzenie.

— Trudno wyczuć — dodał mężczyzna — czy twoje milczenie wyraża wdzięczność, niepokój czy dezaprobatę.

— Raczej bardzo prosto. W przypadku wdzięczności usłyszałbyś: „Dziękuję”. — Kolejny kęs mięsa wylądował pomiędzy zębami. — Gdybym się niepokoił, to raczej nie poruszałbym z miejsca tego tematu, tylko spróbował cię wyczuć. — Przeszył rozmówcę wzrokiem, racząc go enigmatycznym uśmiechem, po czym rzucił małą kostkę na talerz i oblizał tłuste palce.

— A więc dezaprobata. Mimo tego usiadłeś tutaj ze mną i jesz śniadanie.

— Jestem głodny.

Uśmiechnęli się obaj. Gdy Jackie skończył posiłek, wstał i podszedł do najbliższego okna. Deszcz ciął parapety, szybę i bruk niczym nieskończona liczba minipocisków. Na ziemi chłopak dostrzegł coś, co mogło być kiedyś dżdżownicą. Było nią zapewne jeszcze przed chwilą, wypełzając ze spulchnionego gruntu. Teraz natomiast przedstawiało jedynie małą plamkę krwi i poszatkowanego mięska. Widok wprawiający w zadumę. Chłopak spojrzał w zasnute chmurami niebo.

— Czym podróżujecie? — Charles odnowił rozmowę.

— Nie interesuj się.

— Piechotą? — naciskał.

— Czujesz się samotny i szukasz przyjaciela?

— Słabo wychodzi ci ironia. Po prostu mogę was podwieźć.

— Coś sobie ukradniemy, bądź spokojny. — Spotkali się wzrokiem, Charles obracał w głowie usłyszane słowa, Jackie zdecydował się rozwinąć myśl. — Spirala złodziejstwa na wzór Fibonacciego. Mieliśmy samochód, ale nam ukradli, więc i ja ukradłem tylko po to, by po trzydziestu milach, gdy zatrzymaliśmy się na nocleg, podprowadzili nam akumulator. Więc co? Więc i ja ruszyłem na łowy. Łatwo to ukraść, gorzej przytaszczyć, ciężkie ustrojstwo, warto zawęzić areał poszukiwań. I tak w kółko. Tobie nie kradną?

— Pini wspominała, że mieliście wczoraj ciężki dzień. — Zmienił temat.

— Każdy taki jest. Nie pcham się w konflikty, dopóki kradną jedynie rzeczy.

— Słusznie.

W tym momencie drzwi otworzyły się z hukiem i do środka wpadł poraniony człowiek, ociekał deszczem i krwią, z parasola, który trzymał w dłoni, zostały strzępy.

— Ej, koleś! — Dobiegło z przeciwległego kąta sali. — Nie wiesz, że czasy spacerów w mżawce i deszczowej piosenki przeminęły bezpowrotnie?

Jackie i Charles złapali się krótkim, wymownym spojrzeniem. Ten drugi kontynuował:

— Czyli co, czeka cię dużo roboty zatem. Musisz skołować wóz, o ile — przerwał, kiwając głową w stronę okna — przestanie padać. Ruszyć w swoją drogę, wieczorem rozejrzeć się za noclegiem, znów zdobyć zapłatę i tak dzień za dniem. Dużo kosztują cię te podróże. Męczące.

— Ty żyjesz inaczej? Bo jak widać, to siedzimy w tym samym miejscu, przy tym samym stole, z tym samym tnącym skórę deszczem za oknem i z tą samą kupą gównianych perspektyw, a raczej ich braku. Więc jak widać, coś cię wypędziło z domu.

— W tamtym świecie owszem, ale obecnie mógłbym się osiedlić. Tylko wiesz, człowiek wciąż szuka… — urwał. — Po prostu musiałbym mieć po co. Okoliczności są bez znaczenia. W normalnych czasach ludzie też nie mieli perspektyw. Sens to mgliste pojęcie. Trochę jak dym, sam w sobie nie istnieje, coś go musi wytworzyć.

— Stary — warknął Jackie — nie znamy się, twój życiorys, plan dnia i egzystencjalne rozterki mnie, bez obrazy, średnio interesują.