Cassi ebook

MAJ

1

Nie za­wsze tak było.

Te­raz, w so­botę, o wpół do pią­tej rano bu­dzi ją dźwięk bu­dzika w te­le­fo­nie. Wciąż czuje krą­żące w ży­łach wino, któ­rego tro­chę po­zo­stało w sto­ją­cej obok łóżka szklance, i roz­po­czyna dzień, jak każdy inny zresztą w ostat­nim cza­sie, od wy­pi­cia wczo­raj­szych resz­tek. Zu­peł­nie jakby za­dbała o śnia­da­nie, za­nim pa­dła kilka go­dzin wcze­śniej.

Brą­zowe szes­na­sto­ki­lowe ciel­sko w no­gach łóżka na­wet nie pod­nosi łba, prze­ciąga się, po czym na po­wrót za­sy­pia. Cassi nie­pew­nie prze­rzuca nogi przez kant łóżka i sta­wia stopy na zim­nej pod­ło­dze. Wciąga na bie­li­znę, w któ­rej spała, spodnie i bluzę z kap­tu­rem, które w nocy rzu­ciła koło łóżka.

W ła­zience wy­pija dusz­kiem dwie szklanki wody. Szklanka jest lepka od pa­sty do zę­bów. Nie myje zę­bów, ze sto­ją­cego na pod­ło­dze pu­dełka wy­ciąga gumkę do wło­sów. Jak tylko może, unika pa­trze­nia w lu­stro. Nie musi oglą­dać się­ga­ją­cych za ło­patki wło­sów z po­strzę­pio­nymi koń­ców­kami ani tłu­stych kil­ku­cen­ty­me­tro­wych od­ro­stów my­siego ko­loru, aby wie­dzieć, jak wy­gląda. Ubra­nie na niej wisi, ale nie dla­tego, że się roz­cią­gnęło, tylko dla­tego, że Cassi stra­ciła na wa­dze. Ma piwne oczy, spi­cza­sty nos i wargi zmal­tre­to­wane od czer­wo­nego wina i przez nie­ustanne sku­ba­nie ich pal­cami.

Ktoś, kto wcze­śniej znał Cassi, z tru­dem by ją roz­po­znał w obec­nej wer­sji, a już naj­mniej ona sama. Osoba, którą była, nie po­tra­fi­łaby utoż­sa­mić się z nie­chluj­nym czu­pi­ra­dłem w wy­pcha­nych na ko­la­nach leg­gin­sach i po­pla­mio­nej blu­zie. Osoba, którą była, co rano przez czter­dzie­ści pięć mi­nut od­ha­czała ko­lejne punkty z li­sty, którą po­przed­niego wie­czoru uło­żyła so­bie w gło­wie. Dawna Cassi nie uzna­wała pół­środ­ków, taka była od za­wsze.

„Jak coś ro­bić, to po­rząd­nie” – to by­łaby jej de­wiza, gdyby w ogóle po­trze­bo­wała mo­ty­wa­cji. Z pew­no­ścią nie po­trze­bo­wała, a jej po­zba­wiony grama tłusz­czu tre­ner oso­bi­sty czę­sto po­wta­rzał coś, co prawdę mó­wiąc, brzmiało po­dob­nie: „Nie po to się cho­dzi na si­łow­nię, żeby zbi­jać bąki”. Pod okiem tre­nera Cassi ćwi­czyła dwa razy w ty­go­dniu, trzy razy zaś tre­no­wała sama.

Jej ja­sne, w miarę no­wo­cze­śnie urzą­dzone, świeżo wy­re­mon­to­wane miesz­ka­nie ze sztu­ka­te­riami było za­wsze po­rząd­nie wy­sprzą­tane. W każdy pią­tek za­ma­wiała do­stawę cię­tych kwia­tów, dbała o skórę, włosy, wy­peł­nia­cze, brwi i pa­znok­cie tak czę­sto, jak za­le­cają spe­cja­li­ści od skóry, wło­sów, wy­peł­nia­czy, brwi i pa­znokci, a jej ubra­nia za­wsze wy­glą­dały jak nowe. W pracy, którą ko­chała (!), spę­dzała przy­naj­mniej dzie­sięć go­dzin dzien­nie, była w związku z męż­czy­zną, któ­rego rów­nież (!) ko­chała, pie­lę­gno­wała przy­jaź­nie, sta­rała się nie tylko śle­dzić wia­do­mo­ści i wy­da­rze­nia kul­tu­ralne, lecz rów­nież pro­gnozę po­gody i naj­now­sze plotki to­wa­rzy­skie. To ona or­ga­ni­zo­wała uro­dzi­nowe przy­ję­cia, ku­po­wała pre­zenty, ini­cjo­wała wspólne ko­la­cje. Cassi zre­du­ko­wała swoją po­trzebę snu do czte­rech go­dzin; po­zo­stały czas był skru­pu­lat­nie po­dzie­lony co do kwa­dransa, ka­len­darz wy­peł­niony był róż­no­ko­lo­ro­wymi za­pi­skami wiele mie­sięcy na­przód. Wszystko miało być tak, jak chciała, i tak, jak być po­winno.

Prawdę mó­wiąc, nie jest zbyt praw­do­po­dobne, by w jej ży­ciu po­ja­wił się ktoś z tam­tego czasu. Cassi nie ma kon­taktu z ni­kim, kogo znała wcze­śniej, mimo że „wcze­śniej” i „tam­ten czas” miały miej­sce nie da­lej niż rok temu. Można by na­wet po­wie­dzieć, że stra­ciła kon­takt z samą sobą, prócz tego, że w ja­kimś sen­sie ist­nieje.

Jedną z wielu rze­czy, które zda­rzyły się w ciągu mi­nio­nego roku, było to, że Cassi prze­stała się wszyst­kim przej­mo­wać. Ła­twiej się te­raz wy­łą­cza. Za­jęło to kilka mie­sięcy, ale po pew­nym cza­sie od­kryła jakby praw­dziwą sie­bie. Od­sło­niętą. Wi­doczną. Jakby ze­skro­bano z niej zbędne war­stwy i po­zo­stał tylko rdzeń. Rdzeń ra­dzi so­bie sam. Nie po­trze­buje na­wet sta­nika. Ciało po pro­stu jest, a głowa po­dąża za nim.

Stara się jak naj­mniej my­śleć, sta­wiać jak naj­mniej­szy opór, i w ten spo­sób po­ko­nuje ko­lejne dni.

Po­kój w su­te­re­nie, gdzie te­raz mieszka, czyli „lo­kal z wła­sną ła­zienką”, jak na­pi­sano w ogło­sze­niu, na­leży do roz­wie­dzio­nej ko­biety, któ­rej Cassi w za­sa­dzie nie zna. Wy­na­jem jest dla nich obu prak­tycz­nym roz­wią­za­niem. Ko­bieta do­staje do­dat­kowe pie­nią­dze, a Cassi nie musi się ni­czym przej­mo­wać. Opusz­cza swoje dwa­dzie­ścia me­trów kwa­dra­to­wych, tylko gdy po­trze­buje sko­rzy­stać z kuchni, czego co drugi ty­dzień stara się uni­kać z obawy, że na­tknie się na sy­nów wła­ści­cielki. Mają sześć i osiem lat i nie­spo­żytą ener­gię. Jest z  tego jedna ko­rzyść – lu­bią psa Cassi i chęt­nie wy­cho­dzą z nim na spa­cer.

Cassi zwią­zuje włosy gumką, wcho­dzi na górę do kuchni, od­kręca kran i czeka, aż na­pły­nie cie­pła woda. Znaj­duje pod bla­tem małą pla­sti­kową bu­telkę, od­kręca ko­rek, wą­cha, wzru­sza ra­mio­nami i wsy­puje do bu­telki kawę pro­sto z puszki. Na­peł­nia do po­łowy go­rącą wodą z kranu i do­lewa tro­chę mleka z lo­dówki. Po­trząsa bu­telką, sięga po to­rebkę, wkłada buty i wy­cho­dzi.

Droga do pracy zaj­muje le­d­wie kwa­drans, je­śli się aku­rat trafi na au­to­bus, i tego so­bot­niego po­ranka Cassi ma szczę­ście. Nie chce sie­dzieć, więc stoi oparta o słu­pek przy miej­scu dla wóz­ków i po­pi­ja­jąc kawę z bu­telki, wy­gląda na za­mglone bo­iska pił­kar­skie i opu­sto­szałe ronda. Kie­rowca au­to­busu słu­cha au­dy­cji ra­dio­wej w ję­zyku, któ­rego nie ro­zu­mie.

Pięć mi­nut póź­niej Cassi od­bija kartę i wcho­dzi do za­kładu pracy. Wkłada służ­bowe be­żowe spodnie, ko­szulę w be­żową kratę i brą­zową ka­mi­zelkę i idzie do ma­ga­zynu.

Osiem go­dzin póź­niej prze­biera się i ru­sza w drogę po­wrotną. Tym ra­zem au­to­busy, ronda i bo­iska pił­kar­skie wy­peł­nia gwarny week­en­dowy tłum. Kie­rowca au­to­busu nuci do le­cą­cego w ra­diu re­kla­mo­wego dżin­gla. Wrzesz­czące dzieci i sy­gnały te­le­fo­nów.

Cassi wy­siada dwa przy­stanki wcze­śniej. Od­ciąć się, uciec od tego wszyst­kiego. Idzie skró­tem przez las, nie tyle las, ile za­gaj­nik, ale wy­star­cza­jąco duży, że kiedy byli dziećmi, mo­gli się w nim ba­wić w cho­wa­nego. Czę­sto znaj­do­wali tu por­no­gra­ficzne pi­semka, które ktoś w po­śpie­chu ukrył w pniu ja­kie­goś drzewa.

Na wi­dok osób idą­cych z prze­ciwka Cassi od­wraca głowę. Zna to nie­wiel­kie mia­sto na pa­mięć i kiedy za­raz po ukoń­cze­niu li­ceum ona i jej przy­ja­ciółki prze­nio­sły się do Sztok­holmu, przy­się­gła so­bie, że ni­gdy tu nie wróci.

A jed­nak znów się tu zna­la­zła. I mimo że trudno to na­zwać wy­ma­rzoną sy­tu­acją, po­kój w su­te­re­nie jest je­dy­nym miej­scem, w któ­rym czuje się bez­piecz­nie, je­dy­nym, w któ­rym ma ochotę prze­by­wać. Na­lać so­bie kie­li­szek wina, po­dra­pać psa po brzu­chu, umo­ścić się wy­god­nie na łóżku i obej­rzeć se­rial w te­le­wi­zji. Po­zwa­lać mi­jać ko­lej­nym go­dzi­nom. Cassi pra­gnie, żeby dzień się jak naj­szyb­ciej koń­czył i żeby za­pa­dała noc. Nie zna­czy to jed­nak, że chcia­łaby umrzeć. Po pro­stu nie chce brać udziału w tym, co inni na­zy­wają ży­ciem. Od­ma­wia. Dzię­kuję, nie. Jej ży­cie nie to­czy się już wśród lu­dzi, wśród tak zwa­nych przy­ja­ciół, w śro­do­wi­sku i świe­cie ze­wnętrz­nym. Jej ży­cie ogra­ni­cza się do czte­rech ścian po­koju w su­te­re­nie z prze­rwą na czas, który musi spę­dzić w pracy. Ja­koś to znosi. Jakby wstrzy­my­wała od­dech.

Pew­nego razu, na po­czątku miesz­ka­nia w su­te­re­nie, ura­do­wana tym, że nikt nie zna jej miej­sca po­bytu i nie może jej od­na­leźć, zor­ga­ni­zo­wała dla chłop­ców i Ma­inego za­bawę w po­szu­ki­wa­nie skar­bów. Pro­sta mapka z pod­chwy­tli­wymi py­ta­niami i wska­zów­kami oraz skarby w po­staci roz­miesz­czo­nych w róż­nych miej­scach pa­kie­ci­ków ze sło­dy­czami dla dzieci i psa. Ra­dość bi­jąca z ich ma­łych ra­mion, ma­lu­jący się w oczach po­dziw.

Mo­bi­li­za­cja oka­zała się jed­nak tylko chwi­lowa. Wkrótce znów do­pa­dło ją zmę­cze­nie. Brak sił, by dzień w dzień speł­niać ocze­ki­wa­nia in­nych. Brak sił, by za­cho­wy­wać po­zory.

Tym­cza­sem chłopcy na­dal żyją wspo­mnie­niem tam­tego dnia, na­dzieją, że kie­dyś się po­wtó­rzy. Nie po­tra­fią zro­zu­mieć i za­ak­cep­to­wać tego, że Cassi nie jest już do­brą wróżką, że prze­obra­ziła się w trolla ży­ją­cego pod mo­stem[1].

Tej so­boty za­staje po po­wro­cie z pracy pu­sty dom. To nic nie­zwy­kłego, to ra­czej stan rze­czy, dzięki któ­remu może dzie­lić tę samą prze­strzeń z obcą ko­bietą i jej dziećmi, które są tu co drugi ty­dzień.

Miesz­kańcy wiodą ży­cie na róż­nych po­zio­mach, za­równo do­słow­nie, jak i w prze­no­śni. Tamci się spo­ty­kają z ludźmi, ba­wią się, gril­lują, przyj­mują go­ści. Pa­plają, przy­go­to­wu­jąc la­sa­gne, śmieją się do­no­śnie, strze­la­jąc z wod­nych pi­sto­le­tów, skrzy­kują na piąt­kowy show w te­le­wi­zji.

W su­te­re­nie Cassi żyje swoim ży­ciem.

Ma­ine wita ją w holu, ma­cha­jąc ogo­nem. Cassi wy­pusz­cza go na nie­wielki ogro­dzony traw­nik przed do­mem, cho­ciaż wie, że nie po­winna. Ma­ine leci do swo­jego zwy­kłego miej­sca i za­ła­twia swoje zwy­kłe po­trzeby. Po­tem wraca z nią do domu. Pies z umiar­ko­wa­nymi ocze­ki­wa­niami od ży­cia.

Cassi go­tuje ma­ka­ron i na­peł­nia szklankę do piwa wi­nem z kar­tonu sto­ją­cego w szafce ku­chen­nej prze­zna­czo­nej do jej dys­po­zy­cji. Czer­wone wino to jej co­dzienny na­pój. A ra­czej po­żywka, bo jest nie­przej­rzy­ste, gę­ste. Białe jest na wie­czór, bar­dziej przy­po­mina wodę. Le­d­wie je wi­dać. W po­przed­niej wer­sji Cassi uzna­łaby ta­kie po­dej­ście za aber­ra­cję, ro­zu­mo­wa­nie idioty. Lecz tu i te­raz jest ono we­dług niej jak naj­bar­dziej lo­giczne. Nie ma w nim nic dziw­nego. Nie uważa przy tym, żeby miała pro­blem z al­ko­ho­lem. Wino jest dla niej na­rzę­dziem prze­trwa­nia. Ży­cie Cassi spro­wa­dza się do tego, by prze­żyć ko­lejny dzień moż­li­wie gładko i bez­bo­le­śnie z po­mocą sta­łej i od­po­wied­niej liczby pro­mili. Ukryta głę­boko w pa­mięci, do­go­rywa wie­dza z pro­fe­sjo­nal­nych kur­sów dla wi­nia­rzy, o ile jesz­cze cał­kiem nie wy­pa­ro­wała.

Cassi znosi ugo­to­wany ma­ka­ron do swo­jej przy­ziem­nej twier­dzy, gdzie czas od rana ani drgnął. Ma­ine do­sta­wał kie­dyś spe­cjalną karmę na wraż­liwy żo­łą­dek, te­raz musi się za­do­wo­lić karmą z su­per­mar­ketu, co nie wpływa naj­le­piej na ja­kość po­wie­trza w po­koju. W nie­wiel­kich oknach wi­szą za­słonki w szkocką kratę, ta sama krata jest na na­rzu­cie, która od czasu, gdy Cassi się wpro­wa­dziła, ni­gdy nie le­żała na łóżku ani na ka­na­pie, wciąż za­rzu­co­nej ubra­niami.

Cassi siada na sto­sie ubrań z pod­wi­nię­tymi no­gami. Ma­ine kła­dzie się tuż obok, z głową na jej udach. Cassi po­chła­nia ma­ka­ron, pierw­szy po­si­łek tego dnia. Pod wie­loma wzglę­dami żyje, jakby na­dal miała sie­dem­na­ście lat, choć ma już trzy­dzie­ści sie­dem, co wi­dać, kiedy włą­cza lap­top i wy­biera se­rial o żąd­nych zmian Bry­tyj­czy­kach, któ­rzy z po­mocą agen­tów nie­ru­cho­mo­ści szu­kają wa­ka­cyj­nych miesz­kań w cie­płych kra­jach. Jed­no­cze­śnie prze­gląda Fa­ce­book i do­wia­duje się, że ktoś jest na ro­dzin­nym przy­ję­ciu, ktoś inny w spa, a za­le­d­wie kilka ulic od niej od­bywa się wie­czór pa­nień­ski z oso­bami z jej daw­nego ży­cia. Zo­stała za­pro­szona, ale po­rzu­ciła wszystko, co dawne, i nie od­po­wiada na sy­gnały od sta­rych zna­jo­mych.

Na­gle na­cho­dzi ją ochota, żeby do­kądś wy­je­chać. Da­leko stąd. Gdzie może być to spa? Ale wła­ści­wie nie ma ochoty być w spa, w ści­sku ką­pią­cych się ciał, wśród lu­dzi roz­ko­szu­ją­cych się czer­woną tru­skawką w kie­liszku let­niego szam­pana.

Czego na­prawdę chce? Cassi stara się o tym nie my­śleć, ale ta myśl ją nie­raz na­cho­dzi i za każ­dym ra­zem jest rów­nie iry­tu­jąca. Sięga po pla­sti­kowy ręczny wen­ty­la­to­rek i kie­ruje go na psa, który wcze­śniej błogo wes­tchnął, co jest nie­uchron­nym sy­gna­łem nad­cho­dzą­cego ataku ga­zów.

Cassi idzie do kuchni i na­peł­nia szklankę. Tym ra­zem wraca na dół, nio­sąc kar­ton z wi­nem. Zerka na re­la­cję na Fa­ce­bo­oku: wie­czór pa­nień­ski prze­niósł się na tor go­kar­tów. Ale ona czuje, że im­preza na­dal jest nie­zno­śnie bli­sko. Jakby inni mo­gli w każ­dej chwili po­ja­wić się za jej oknem, by pod­glą­dać ją i jej ży­cie. Jako jedną z atrak­cji wie­czoru pa­nień­skiego – od­stra­sza­jący przy­kład po­nu­rego zoo, gdzie nikt nie chce prze­by­wać.

Może po­winna prze­pro­wa­dzić się za gra­nicę? Do Bry­tyj­czy­ków na Co­sta del Sol? Po­ciąga łyk wina i wpi­suje w wy­szu­ki­warkę „miesz­ka­nie w Nerja”. To wła­śnie to mia­sto po­le­cali agenci w bry­tyj­skim pro­gra­mie. Na wi­dok cen chwi­lowe oży­wie­nie ga­śnie. Cassi klika jesz­cze z roz­pędu parę wy­ska­ku­ją­cych lin­ków z in­nych agen­cji, lecz szczyt jej ak­tyw­no­ści już mi­nął. Zmę­cze­nie bie­rze górę i pod­czas gdy zwy­cięzca wy­ścigu go­kar­tów zo­staje uho­no­ro­wany na­grodą w po­staci pla­sti­ko­wego kubka oraz pięć­dzie­się­cioma ośmioma we­so­łymi gru­po­wymi zdję­ciami, opu­bli­ko­wa­nymi przez naj­bar­dziej ak­tyw­nych uczest­ni­ków wie­czoru, Cassi układa się wy­god­nie obok psa i za­myka oczy.

Bu­dzi się kilka go­dzin póź­niej, gdy z kuchni do­biega zna­czący krzyk go­spo­dyni: „Ca­th­rin!”, któ­remu to­wa­rzy­szy wa­le­nie drew­nianą łyżką w nie­umyty gar­nek po ma­ka­ro­nie. Zo­stał jesz­cze ka­wał wie­czoru. Cassi wy­biera film, który już wi­działa, na­peł­nia szklankę i bez po­wo­dze­nia usi­łuje igno­ro­wać wpisy na swo­jej osi czasu.

Przy­pisy