Zrodzony z burzy ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: Storm­född

Prze­kład z ję­zyka szwedz­kiego: Ka­ro­lina Skiba

Co­py­ri­ght © Dan Bu­th­ler, Leffe Grim­wal­ker, 2024

This edi­tion: © Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2024

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Nils Ols­son

Re­dak­cja: Wi­told Ko­wal­czyk

ISBN 978-87-0237-064-5

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S

Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

To hi­sto­ria fik­cyjna. Wszel­kie po­do­bień­stwo do praw­dzi­wych osób jest przy­pad­kowe.

Roz­dział 1

Lon­dyn, Wielka Bry­ta­nia

„Nie znam chyba ni­kogo tak po­pie­przo­nego, jak ten ko­leś Si­mon” ‒ my­śli Pe­ter Bao.

Sie­dzą w piw­nicy bia­łego czte­ro­pię­tro­wego domu gdzieś w Ken­sing­ton. Si­mon twier­dzi, że bu­dy­nek na­leży do pe­ru­wiań­skiego biz­nes­mena, który wy­naj­muje go jego ojcu, Xa­vie­rowi Flo­re­sowi. Ten tycz­ko­waty szczyl wła­śnie robi po­pi­sówę przed Pe­te­rem, za­cho­wu­jąc się jak ste­reo­ty­powy mło­do­ciany gang­ster z po­łu­dnio­wo­ame­ry­kań­skiego kar­telu. Do tego dużo złota, dia­men­tów, te­sto­ste­ronu, a przede wszyst­kim ko­ka­iny i al­ko­holu.

Si­mon Flo­res, wy­glą­da­jący jak je­den z tych po­pu­lar­nych youtu­be­rów, ma dwa­dzie­ścia pięć lat i upar­cie gra w po­kera na ko­lo­salne stawki. Bao chciałby już iść, ale musi pil­no­wać za­ro­zu­mia­łego ma­ło­lata i dbać o jego do­bry na­strój. To część jego pracy, która w głów­nej mie­rze opiera się na re­la­cjach.

Pe­ter nie­na­wi­dzi Ko­lum­bij­czy­ków i Mek­sy­ka­nów, nie prze­pada rów­nież za kla­nem Flo­res z Peru, ale skądś musi wziąć te setki ki­lo­gra­mów nar­ko­ty­ków na han­del w Eu­ro­pie.

Jest tu­taj, bo po­trze­buje pie­nię­dzy. Two­rze­nie wła­snej kryp­to­wa­luty, ła­pówki oraz pen­sje po­chła­niają ma­ją­tek, ale są pewne gra­nice i nie ma za­miaru zno­sić wszyst­kiego. Han­del nar­ko­ty­kami przy­nosi ogromne do­chody, ale kiedy Pe­ter zre­ali­zuje swój plan, skoń­czy z tą czę­ścią dzia­łal­no­ści. Dla­tego też na­uczył się to­le­ro­wać Xa­viera, a te­raz Si­mona, choć z każdą go­dziną co­raz bar­dziej ża­łuje, że musi słu­chać tego nie­przy­sto­so­wa­nego spo­łecz­nie dzie­ciaka o nie­wy­pa­rzo­nym ję­zyku. Bao zo­sta­wił na ze­wnątrz swo­ich ochro­nia­rzy i za­sta­na­wia się, czy za­raz nie bę­dzie tego ża­ło­wał. Wiele na to wska­zuje.

Wła­ści­wie miał się spo­tkać z Xa­vie­rem, ale przy­wódca pe­ru­wiań­skiego kar­telu rze­komo cho­ruje na tego cho­ler­nego wi­rusa, który do­pro­wa­dził cały świat do sza­leń­stwa.

Si­mon jest wy­soki, nieco po­nad metr dzie­więć­dzie­siąt, opa­lony i wy­spor­to­wany ni­czym wy­czy­no­wiec. Pe­ter po­dej­rzewa, że chło­pak na­uczył się mru­gać dużo rza­dziej niż inni, co na­daje jego twa­rzy wrogi wy­gląd, który z pew­no­ścią działa na słab­szych od niego. Biją od niego aro­gan­cja i znie­czu­lica, co jest wy­ni­kiem tego, że ni­gdy nie mu­siał sta­wić czoła prze­ciw­no­ściom losu i że cierpi na kom­pleks niż­szo­ści wo­bec ojca, bossa kar­telu.

Praw­do­po­dob­nie Si­mon zwy­kle nie spo­tyka się ze sprze­ci­wem, a to wszystko dzięki temu, że jego oj­ciec za­rzą­dza naj­więk­szym syn­dy­ka­tem nar­ko­ty­ko­wym w Peru. Nie cho­dzi o to, że syn Xa­viera nie jest in­te­li­gentny, po pro­stu ni­gdy nie mu­siał roz­wią­zy­wać pro­ble­mów.

Pe­ter i Vic­tor Yu zje­dli ko­la­cję, a po­tem cały wie­czór pili, wcią­gali koks i ba­wili się jak VIP-y w noc­nym klu­bie wraz z Si­mo­nem i jego trzema ochro­nia­rzami oraz kil­koma dziew­czy­nami do to­wa­rzy­stwa. Na­stęp­nie wszy­scy prze­nie­śli się do dźwię­kosz­czel­nego po­koju i usie­dli przy stole do po­kera.

W piw­nicy znaj­dują się jesz­cze inne tego typu po­koje i nie­trudno zgad­nąć, dla­czego są dźwię­kosz­czelne i co się dzieje za za­mknię­tymi drzwiami. Kiedy Pe­ter po­szedł do to­a­lety, od­krył po­miesz­cze­nie, które za­pewne służy do oglą­da­nia na­grań z mo­ni­to­ringu ‒ o tym, że taki po­kój musi gdzieś tu być, świad­czą te wszyst­kie ka­mery. Lo­giczne, że mu­sieli go ukryć w piw­nicy tego pięk­nego bu­dynku. Je­dy­nie tu­taj był wi­zjer w drzwiach, więc za­pewne to ten.

Si­mon zgrywa waż­niaka przed młod­szymi od sie­bie ochro­nia­rzami. Pe­ter rów­nież, mimo że jego re­la­cja z Si­mo­nem nie ma dla niego zna­cze­nia. Li­czą się tylko jego sto­sunki z po­pie­przo­nym oj­cem chło­paka. Ale po­nie­waż osta­tecz­nie cały biz­nes opiera się na re­la­cjach, stwo­rze­nie pew­nego wi­ze­runku jest nie­unik­nione.

Ko­le­sie za­cho­wują się jak świ­nie. Jedna z wy­na­ję­tych dziew­czyn zo­staje ra­niona no­żem i dwóch ochro­nia­rzy musi ją za­brać do szpi­tala. Za­bie­rają ze sobą też drugą dziew­czynę, a kiedy już ich nie ma, Si­mon za­czyna bre­dzić o tym, że jest wy­brań­cem, i beł­ko­cze o prze­po­wiedni, która głosi, że umrze jako bar­dzo stary i wpły­wowy czło­wiek.

Młody Pe­ru­wiań­czyk wy­ciąga złoty re­wol­wer, lecz Pe­ter nie bar­dzo wie­rzy, że mógłby go użyć, choć szybko zdaje so­bie sprawę, że za­czyna się ro­bić nie­bez­piecz­nie.

Chło­pak wy­trząsa z lufy na­boje i wkłada je­den z nich z po­wro­tem do ma­ga­zynka. Ob­raca cy­lin­der i rzuca re­wol­wer na stół.

Ła­pie za łań­cu­szek na szyi i po­ka­zuje Pe­te­rowi czaszkę lam­parta ze złota.

‒ To mój to­tem, dzięki niemu je­stem nie­znisz­czalny.

‒ Faj­nie masz ‒ ko­men­tuje ką­śli­wie Bao i spo­gląda na Vic­tora, który kręci głową. Nie może ukryć uśmie­chu. Kie­dyś też był młody, ale na­wet wtedy było dla niego ja­sne, że star­szych na­leży trak­to­wać z sza­cun­kiem, je­śli oczy­wi­ście na to za­słu­gują, a przez wzgląd na Xa­viera to Pe­ter cały wie­czór oka­zuje sza­cu­nek Si­mo­nowi, a nie od­wrot­nie.

‒ Praw­dziwi męż­czyźni są tylko w Ame­ryce Po­łu­dnio­wej, na pewno nie w pie­przo­nych Chi­nach, ty sko­śno­oki zje­bie.

‒ Może po­win­ni­śmy pójść już spać? ‒ pro­po­nuje Vic­tor i zbiera się, żeby wstać, ale Si­mon pod­nosi rękę.

Pe­ter daje znak Vic­to­rowi, by usiadł. Naj­wy­raź­niej sam chce się tym za­jąć, co bar­dzo nie­po­koi Vic­tora. Nie pierw­szy raz gra w ro­syj­ską ru­letkę.

‒ Mój oj­ciec mówi, że je­steś twar­dym i nie­bez­piecz­nym czło­wie­kiem. ‒ Si­mon par­ska z po­gardą, pa­trząc na Storma.

Zwy­kle w ta­kiej sy­tu­acji Pe­ter na­tych­miast za­strze­liłby chło­paka za to, że nie oka­zuje mu sza­cunku.

Jed­nak tym ra­zem na­wet się nie od­zywa, tylko pa­trzy na niego jak na pię­cio­latka, co go roz­wście­cza.

Bie­rze do ręki glocka i go prze­ła­do­wuje. Ce­luje w Pe­tera, a Vic­to­rowi każe sta­nąć za nim tak, żeby go wi­dzieć.

‒ Masz się za twar­dziela, co?

Bao wzru­sza ra­mio­nami i za­sta­na­wia się, jak wyjść z tej sy­tu­acji. Si­mon jest tak na­ćpany, że kręci mu się w gło­wie, jakby krą­żył po tej sa­mej or­bi­cie co sa­te­lity mo­ni­to­ru­jące jego ojca w Peru.

‒ Daj spo­kój, Si­mon. Nie mu­sisz ni­czego udo­wad­niać, je­steś tward­szy ode mnie. Wy­lu­zujmy tro­chę, do­bra? ‒ mówi Pe­ter, choć tak na­prawdę ma ochotę pod­nieść le­żący na stole re­wol­wer i do­łą­czyć do gry. Ta­kie ak­cje go oży­wiają, bu­dzą w nim pier­wotne in­stynkty.

‒ Bierz, kurwa, re­wol­wer i przy­łóż go so­bie do czoła. Je­śli prze­ży­jesz, bę­dzie moja ko­lej. Zróbmy to! ‒ Si­mon śmieje się jak pie­przona hiena z prze­krwio­nymi oczami.

To stara gra po­cho­dząca z Ro­sji. Stała się znana na ca­łym świe­cie do­piero dzięki fil­mom gang­ster­skim, a szcze­gól­nie dzięki Mal­col­mowi X.

Pe­ter pró­buje oce­nić swoje szanse, co jest dość pro­ste. To, że ma strze­lać jako pierw­szy, może wyjść mu na do­bre, cho­ciaż wiele osób uważa ina­czej. Ten, kto pierw­szy strzela, ma osiem­dzie­siąt trzy pro­cent szans na prze­ży­cie, po­tem zaś szanse znacz­nie ma­leją, pod wa­run­kiem że nikt nie ob­róci cy­lin­dra. Gdyby Si­mon o tym wie­dział, strze­lałby pierw­szy, ale naj­wi­docz­niej w ro­syj­skiej ru­letce jest rów­nie kiep­ski jak w po­ke­rze.

Pe­ter przy­kłada re­wol­wer do skroni, ce­lu­jąc lekko w górę. Je­śli broń wy­strzeli, bę­dzie miał więk­sze szanse na prze­ży­cie. Pa­trzy Si­mo­nowi w oczy i uśmie­cha się do niego. Po­ciąga za spust bez mru­gnię­cia.

Klik!

Si­mon pod­ska­kuje, a Vic­tor wy­pusz­cza po­wie­trze z płuc.

‒ Twoja ko­lej. ‒ Bao pod­suwa re­wol­wer mło­demu Pe­ru­wiań­czy­kowi i ma na­dzieję, że ten nie ob­róci cy­lin­dra. To zwięk­szy­łoby szanse chło­paka. Całe szczę­ście, że Xa­vier ma wię­cej sy­nów, choć Pe­te­rowi i tak nie po­doba się ta sy­tu­acja, jed­nak nie ma wy­boru. Je­śli te­raz okaże sła­bość, Xa­vier i Si­mon będą nim po­mia­tać już za­wsze.

Flo­res szybko kiwa głową. Sze­roko się uśmie­cha, od­sła­nia­jąc zęby, bie­rze re­wol­wer do ręki i przy­kłada go do skroni. Krzy­czy, gdy po­ciąga za spust.

Klik!

Si­mon wy­daje z sie­bie pisk, kiwa głową i się uśmie­cha, ce­lu­jąc z glocka w Pe­tera, który bie­rze od niego re­wol­wer i ob­raca cy­lin­der. Je­śli można oszu­kać, trzeba to ro­bić.

Syn Xa­viera przy­ciąga do sie­bie lu­sterko z ko­ka­iną i wciąga kre­skę, nie od­ry­wa­jąc wzroku od Azja­tów.

Bao, wie­dząc, że Vic­tor byłby go­tów wy­cią­gnąć wła­sny pi­sto­let i za­strze­lić Pe­ru­wiań­czyka, daje ręką znak swemu daw­nemu men­to­rowi. Te­raz jest już na to za późno i w pew­nym sen­sie ta sy­tu­acja się Pe­te­rowi po­doba.

‒ Ostat­nia szansa, Si­mon. Albo koń­czymy te­raz, albo idziemy na ca­łość.

‒ A, czyli stchó­rzy­łeś? Wie­dzia­łem. Wy, Chiń­czycy, to tchórz­liwe dupki.

Bao przy­kłada lufę do głowy. Po­woli po­ciąga za spust i prze­syła Si­mo­nowi po­ca­łu­nek w po­wie­trzu, po czym na­ci­ska go do końca.

Klik!

Pe­ter spo­koj­nie od­kłada re­wol­wer na stół. Bie­rze pa­pie­rosa, któ­rego Vic­tor mu za­pala.

‒ Twoja ko­lej.

Sły­szą pod­eks­cy­to­wany od­dech Si­mona. Spo­gląda na le­żącą przed nim złotą śmierć i ob­li­zuje wargi. Pod­nosi re­wol­wer i waży go w dłoni, ale nie wy­daje się już tak pewny sie­bie, mimo że nar­ko­tyki za­le­wają jego ciało ni­czym fale brzeg. Spo­kój Pe­tera wzbu­dził w nim wąt­pli­wo­ści.

‒ Dzi­siaj ‒ po­spie­sza go Pe­ter i za­ciąga się pa­pie­ro­sem. Wie, że po­wi­nien się z tego wy­co­fać, ale co to by było, gdyby pół­świa­tek się o tym do­wie­dział? W końcu musi dbać o swój ho­nor.

Wy­dmu­chuje dym w stronę Si­mona i za­kłada jedną nogę na drugą. Czuje mro­wie­nie w ca­łym ciele i kiwa głową na chło­paka.

‒ No da­lej, po­każ, że je­steś męż­czy­zną.

Flo­res przy­kłada złoty re­wol­wer do skroni. Za­ci­ska zęby i po­ciąga za spust. Huk wy­strzału jest ogłu­sza­jący.

Pe­ter par­ska śmie­chem, kiedy wi­dzi, jak mózg Si­mona roz­pry­skuje się na drzwiach po prze­ciw­le­głej stro­nie po­koju. „Ach, ta mło­dzież…”

Vic­tor szybko re­aguje i wy­ciąga pi­sto­let w chwili, gdy ochro­niarz ubrany tylko w bok­serki otwiera drzwi. Za­styga na wi­dok mar­twego mło­dego gang­stera. Vic­tor od­daje dwa strzały w jego klatkę pier­siową, tym­cza­sem Pe­ter gasi pa­pie­rosa w szklance whi­sky.

‒ Nie po­szło naj­le­piej ‒ stwier­dza Vic­tor, spraw­dza­jąc, czy ochro­niarz na pewno nie żyje.

‒ Jest, jak jest. Zaj­mij się dziew­czyną i we­zwij ko­goś, żeby to po­sprzą­tał.

‒ Co pan po­wie jego ojcu? ‒ pyta Vic­tor.

‒ Nie wiem, ale chyba mo­żemy spo­koj­nie za­ło­żyć, że w przy­szło­ści nie bę­dzie do­staw ko­ka­iny z Peru.

Pe­ter wy­cho­dzi z bu­dynku, wsiada do li­mu­zyny i czeka na Vic­tora. Cię­żar zło­tego re­wol­weru w dłoni i za­pach spa­lo­nego pro­chu ‒ w końcu czuje, że żyje. Po raz ko­lejny wal­czył ze Śmier­cią i wy­grał, ale wie, że pew­nego dnia umrze, i to nie jako sta­rzec, je­śli tak da­lej pój­dzie. „Mu­szę bar­dziej uwa­żać” ‒ my­śli. „Ale, kurwa, jak do­brze po­czuć, że się żyje”.

Roz­dział 2

Får­dala, Ty­resö

Alek­sowi Stor­mowi ma­rzy się zde­rze­nie czo­łowe ze skalną ścianą. Wy­brał na­wet taką, która ide­al­nie się do tego na­daje. Taką, która znaj­duje się rap­tem metr od au­to­strady, na za­krę­cie, na końcu pro­stego od­cinka.

„Dwie­ście na licz­niku i gaz do de­chy.

Bez pa­sów i jeb!

Pro­sto do raju”.

Albo to, albo za­cząć pracę w sieci su­per­mar­ke­tów ICA. To te­raz jego ma­rze­nie, po pro­stu sie­dzieć i prze­kła­dać to­wary na ta­śmie. „Pik, pik, pik”. Żad­nych zmar­twień i smutku, któ­rego nie może się po­zbyć, jak cze­goś przy­mo­co­wa­nego su­per­kle­jem. Czy nie faj­nie by­łoby pra­co­wać od ósmej do pią­tej? Żeby nikt ni­czego od niego nie wy­ma­gał, po­li­cja nie chciała go aresz­to­wać, pra­cow­nicy wiecz­nie nie przy­cho­dzili z pro­ble­mami lub po pod­wyżkę i żeby żona nie…

„Jes­sica…”

Tę­skni za nią, choć sie­dzi rap­tem dwa me­try od niego. Za­mknęła się w so­bie. Ale on to ro­zu­mie. Dziwne, że oboje nie ode­brali so­bie ży­cia, zwa­żyw­szy na to, że ich tro­jaczki zo­stały za­mor­do­wane przez ja­kie­goś sza­leńca tylko z chęci ze­msty na Alek­sie.

„Pik. Pik. Pik”.

To wszystko jego wina. Ma tego świa­do­mość. Gdyby nie grał w po­kera i nie po­ko­nał Olega, byłby dzi­siaj w in­nym miej­scu. Gdyby nie po­ży­czył pie­nię­dzy od brata, przy­wódcy triady z Hong­kongu, Pe­tera Bao, ten nie mógłby za­żą­dać od niego prze­ję­cia dzia­łal­no­ści ha­zar­do­wej w Szwe­cji. Za­po­mniał jed­nak wspo­mnieć, że Alex ma rów­nież za­rzą­dzać bur­de­lami i za­jąć się han­dlem nar­ko­ty­kami.

Przez pe­wien czas byli z Jes­sicą na­wet bo­gaci, ale te­raz nie mają ani gro­sza. Mu­szą za­cząć wszystko od nowa, i to nie daje mu spo­koju. Pe­ter trzyma go w że­la­znym uści­sku.

„Pik, pik, pik…”

Pra­gnie zmie­nić swoje ży­cie, to ma­rze­nie go nie opusz­cza. Za­cząć od nowa z Jes­sicą i wy­ma­zać z pa­mięci ostatni rok.

Spo­gląda na Sus­sie, która ciężko wzdy­cha. Na twa­rzy ma ma­seczkę ochronną, ale zro­biła w niej dziurę na usta, żeby ła­twiej jej się od­dy­chało. Ale trzeba się cie­szyć z ma­łych rze­czy. Cud, że w ogóle za­sło­niła bu­zię. W końcu prze­cież co­vid to nie ża­den wi­rus, tylko mi­kro­czip stwo­rzony przez Billa Ga­tesa w celu kon­tro­lo­wa­nia ludz­ko­ści. Sus­sie uwiel­bia teo­rie spi­skowe. Wy­nika to za­pewne z tego, że nie­mal wszyst­kiego się boi. A te­raz jest jesz­cze go­rzej, bo uważa, że to z jej winy upro­wa­dzono i za­mor­do­wano tro­jaczki.

Alex chęt­nie by się z nią zgo­dził, ale to nie­moż­liwe. Wszy­scy wie­dzą, że to przez niego zna­leźli się w obec­nej sy­tu­acji.

Po­cho­wali resztki ciał dzieci kilka mie­sięcy wcze­śniej, całą trójkę w jed­nej trum­nie. To był piękny po­grzeb, grób wręcz to­nął w kwia­tach i choć lu­dzie mó­wią, że czas le­czy rany, to wcale tak nie jest. Czas bie­gnie szyb­ciej niż Usain Bolt, a Alex nie na­dąża za emo­cjami. Ukrywa je jak zwy­kle.

Sus­sie po­now­nie wzdy­cha i zerka na Jes­sicę, która bawi się te­le­fo­nem.

‒ Sus­sie? ‒ za­czyna Alex.

‒ Prze­stań wy­ma­wiać moje imię, jak­byś mó­wił o ja­kiejś cho­ro­bie.

‒ Po pro­stu po­wiedz, o co ci cho­dzi, a nie sie­dzisz tu i cze­kasz, aż Jes­sica za­cznie się nad tobą uża­lać. ‒ Alex wstaje. Mu­szą w końcu za­cząć roz­ma­wiać i choć znów po­tra­fią ze sobą żar­to­wać, pod ich skórą wrze krew.

‒ Że co? ‒ dziwi się Jes­sica i prze­rywa gra­nie w Candy Crush.

‒ Sus­sie cze­goś chce ‒ mówi, wska­zu­jąc dziew­czynę ob­gry­za­jącą pa­zno­kieć.

‒ Okej, co ta­kiego? ‒ Jes­sica zerka w te­le­fon. Do­tyka ekranu i choć dźwięk jest ci­chy, Alex sły­szy, że uło­żyła li­nię w grze. To za­pewne już ty­sięczna li­nia. Cza­sami się za­sta­na­wia, za kogo ona wy­szła ‒ za niego czy za te­le­fon.

‒ Lasse ze mną ze­rwał ‒ bąka pod no­sem Sus­sie.

‒ Naj­wyż­szy czas ‒ stwier­dza Jes­sica, od­kła­da­jąc te­le­fon i sia­da­jąc obok przy­ja­ciółki. ‒ Nie za­słu­gi­wał na cie­bie, ko­chana. Po­wie­dział coś?

Sus­sie bie­rze głę­boki wdech, jakby za­raz miała za­nur­ko­wać w Ro­wie Ma­riań­skim.

‒ On… ech, to bez zna­cze­nia.

‒ Ty i te twoje teo­rie spi­skowe ‒ za­uważa Alex. Tym ra­zem sły­chać, że nie żar­tuje. ‒ Może po­win­naś za­jąć się swo­imi pro­ble­mami za­miast wy­my­ślać, co jest nie tak z tym świa­tem.

‒ I kto to mówi… ‒ Jes­sica pa­trzy na niego su­rowo. ‒ Lasse to du­pek i faj­nie by było, gdy­byś ty też nim nie był.

„Jes­sica kła­mie jak z nut” ‒ my­śli Alex i idzie do kuchni. Lasse ma w kij du­pie, ale to spoko fa­cet. Równy gość, mimo że cza­sem miałby ochotę się na niego zrzy­gać.

Nie chce się kłó­cić z Jes­sicą. Ostat­nio wiecz­nie jest w od­wro­cie.

„Pik. Pik. Pik.

Skalna ściana czy ICA.

Oto jest py­ta­nie”.

Alex bie­rze ta­bletkę na uspo­ko­je­nie, tak żeby nikt nie wi­dział, i po­pija ją so­kiem pro­sto z kar­tonu. Wzdryga się, gdy sły­szy płacz dziecka, cho­ciaż wie, że to nie tylko w jego gło­wie. Cza­sami sły­szy jedną z có­rek, ale to je­dy­nie wspo­mnie­nia wy­ryte w ścia­nach.

Jego ko­mórka wy­daje dźwięk po­wia­do­mie­nia. To SMS od Wonga, wiel­kiego Chiń­czyka od­po­wie­dzial­nego za bez­pie­czeń­stwo w ka­sy­nie.

Alex nie chce go od­czy­ty­wać, ale mimo wszystko to robi. Na­gle wstrzy­muje od­dech. Serce kręci trzy pi­ru­ety, po czym lą­duje w żo­łądku. Alex zmywa nie­po­kój so­kiem.

„Zro­bili nam na­lot”.

Roz­dział 3

Hong­kong

Pe­ter Bao musi się do­wie­dzieć, kto pró­buje go za­bić. Nie cho­dzi tylko o to, że nie chce jesz­cze umie­rać, jed­nak próby za­ma­chów na jego ży­cie znacz­nie utrud­niają mu za­rzą­dza­nie tria­dami.

Wkłada złoty re­wol­wer do pu­dełka wy­ło­żo­nego ak­sa­mi­tem. Po­dob­nie jak se­ryjni mor­dercy, Pe­ter rów­nież zbiera tro­fea. Jak się ze­sta­rzeje, przy­po­mną mu o zwy­cię­stwach i bę­dzie mógł się nimi cie­szyć, choć przy­szłość ry­suje się po­nuro.

Już jako na­sto­la­tek wie­dział, że czeka go bru­talna śmierć, taki jest cha­rak­ter tej pracy. Że wro­go­wie pra­gną po­zba­wić go ży­cia, to jedno, a obecna sy­tu­acja to coś zu­peł­nie in­nego. Po licz­nych za­ma­chach na jego ży­cie w ostat­nich mie­sią­cach, z któ­rych naj­bar­dziej spek­ta­ku­larny był ten z uży­ciem za­pro­gra­mo­wa­nego drona uzbro­jo­nego w za­trute strzały, wie, że to tylko kwe­stia czasu, kiedy im się to uda.

Od sze­ściu ty­go­dni jest spo­kój, co rów­nież go mar­twi. Może to oczy­wi­ście ozna­czać, że jego wro­go­wie się pod­dali, ale nie po­wi­nien tego za­kła­dać. Do­ło­żył wszel­kich sta­rań, by oczy­ścić sze­regi, ale mi­nie tro­chę czasu, za­nim nowo utwo­rzona or­ga­ni­za­cja zo­sta­nie do­sta­tecz­nie ugrun­to­wana. To trudne za­da­nie. Musi być nie­ustę­pliwy, by trzy­mać lu­dzi w ry­zach, ale je­śli bę­dzie zbyt bez­względny, zo­rien­tują się, że czuje za­gro­że­nie dla sie­bie i swo­jego przy­wódz­twa, a to by­łoby oznaką sła­bo­ści.

Zro­bił wszystko, by utrzy­mać próby za­bój­stwa w ta­jem­nicy, ale do­my­śla się, że i tak wszy­scy w Hong­kongu wie­dzą o ca­łej sy­tu­acji.

Cóż, gdyby to był jego je­dyny pro­blem, ży­cie zda­wa­łoby się pro­ste. Obec­nie Chiny stają się co­raz więk­szym za­gro­że­niem dla Hong­kongu: cią­głe pro­te­sty i de­mon­stra­cje, na które wła­dze od­po­wia­dają re­pre­sjami, wi­rus wy­wo­łu­jący nie­po­kój, próba kon­troli me­diów i wy­wie­ra­nie pre­sji na rząd Hong­kongu.

Wy­bory zo­stały unie­waż­nione z przy­czyn tech­nicz­nych, a zwy­cię­skich kan­dy­da­tów zdys­kwa­li­fi­ko­wano i za­ka­zano im startu w przy­szłych wy­bo­rach. Wpraw­dzie Chiny uni­kają bez­po­śred­niej oku­pa­cji Hong­kongu, ale naj­wy­raź­niej nie mają też za­miaru do­trzy­mać umowy z Wielką Bry­ta­nią, która za­kłada, że Hong­kong ma po­zo­stać hy­brydą łą­czącą dawne im­pe­rium bry­tyj­skie i Azję. Je­den kraj, dwa sys­temy.

Tym­cza­sem zmiany w funk­cjo­no­wa­niu glo­bal­nych sto­sun­ków han­dlo­wych, spo­wo­do­wane po­ja­wie­niem się no­wego wi­rusa, wy­wie­rają pre­sję na chiń­ską go­spo­darkę. Po­nadto długi, przez lata za­cią­gane przez pań­stwo, pię­trzą się w sys­te­mie ban­ko­wym.

Chiny nie mogą so­bie po­zwo­lić na kry­zys ban­kowy. Dla władz Pe­kinu nie­zbędny do utrzy­ma­nia po­koju jest wzrost go­spo­dar­czy, jed­nak ob­ser­wują spa­dek PKB o sie­dem pro­cent. Róż­nice w po­zio­mie do­bro­bytu mię­dzy po­szcze­gól­nymi gru­pami spo­łecz­nymi i re­gio­nami ro­sną ni­czym no­wo­twór. Dzie­sięć pro­cent lud­no­ści to bez­ro­botni, a sześć­set mi­lio­nów osób za­ra­bia mniej niż ty­siąc chiń­skich ju­anów mie­sięcz­nie. To nie­ty­powa sy­tu­acja w pań­stwie ko­mu­ni­stycz­nym.

Chiny chcą za­anek­to­wać Taj­wan i krążą po­gło­ski, że pla­nują de­mon­stra­cję siły, co zwięk­szy­łoby na­pię­cie mię­dzy nimi a resztą świata. Szpie­dzy Pe­tera w Chi­nach twier­dzą, że Ko­mu­ni­styczna Par­tia Chin jest go­towa po­su­nąć się do tego, by roz­po­cząć gdzieś wojnę, je­śli nie­za­do­wo­le­nie w kraju bę­dzie zbyt duże. Nie­stety dla Hong­kongu ozna­cza to, że sta­nie się on czę­ścią Chin. Zgod­nie z ofi­cjalną hi­sto­rią Pe­kinu Hong­kong za­wsze na­le­żał do Chin. Z per­spek­tywy Chiń­czy­ków krót­ko­trwałe pa­no­wa­nie Bry­tyj­czy­ków tego nie zmie­niło. Choć Hong­kong jest ła­twiej­szym ce­lem w po­rów­na­niu z Taj­wa­nem, nie ozna­cza to, że prze­ję­cie go by­łoby dla Pe­kinu mniej ry­zy­kowne. Cho­dzi o to, czego Pe­kiń­czycy boją się bar­dziej: pre­sji ze­wnętrz­nej czy we­wnętrz­nej. Je­śli na­stroje sprze­ciwu w spo­łe­czeń­stwie przy­biorą na­cjo­na­li­styczny wy­dźwięk, może to się oka­zać ko­rzystne dla Hong­kongu.

Więk­szość lu­dzi nie ro­zu­mie Chin. Głów­nym ce­lem par­tii jest ochrona jej wła­dzy. Zna­le­zie­nie rów­no­wagi mię­dzy za­cho­wa­niem wła­dzy a utrzy­ma­niem go­spo­darki w do­brej kon­dy­cji to trudne za­da­nie. Cho­ciaż Xi Jin­ping jest tak samo za­śle­piony ide­olo­gią jak jego zwo­len­nicy, lu­dzie rzą­dzący pań­stwem nie są idio­tami. Znają do­brze hi­sto­rię kraju i wie­dzą, że od­kry­cie ich sła­bego punktu może do­pro­wa­dzić do wy­bu­chu przy­sło­wio­wej beczki pro­chu, na któ­rej sie­dzi za­stra­szony i ule­gły na­ród, li­czący po­nad mi­liard oby­wa­teli. Bo mimo iż cen­zura jest po­wszechna, nie spo­sób cał­ko­wi­cie de­men­to­wać plotki, czy kon­tro­lo­wać ludz­kie my­śli i uczu­cia. Po­nie­waż wraz z pod­nie­sie­niem stan­dardu ży­cia (Ma­slow, niech cię dia­bli!), ro­śnie po­trzeba wol­no­ści umy­słu. Jak do­tąd rządy ter­roru po­łą­czone z prze­śla­do­wa­niami opo­zy­cjo­ni­stów re­edu­ka­cją po­li­tyczną i eg­ze­ku­cjami utrzy­mują spo­łe­czeń­stwo w ry­zach, ale Pe­ter jest prze­ko­nany, że nie trzeba wiele, by to się zmie­niło. Po­zy­cja Związku Ra­dziec­kiego przez długi czas wy­da­wała się prze­cież nie­za­gro­żona, aż wszystko po pro­stu się roz­pa­dło, o dziwo bez uży­cia prze­mocy.

Upa­dek Chin nie przy­po­mi­nałby roz­padu Związku Ra­dziec­kiego. Wręcz prze­ciw­nie, skoń­czy­łoby się to okrut­nym i krwa­wym kon­flik­tem. Je­śli par­tia upad­nie, pań­stwo bę­dzie tar­gane wal­kami o wła­dzę, a je­śli żadna nowa siła sca­la­jąca na­ród nie przej­mie wła­dzy, Chiny spo­tka taki sam los jak Zwią­zek Ra­dziecki ‒ roz­padną się na nowe kraje i re­giony, które będą ze sobą wal­czyć.

W tym cha­osie nowa or­ga­ni­za­cja Pe­tera uto­ruje so­bie drogę do wła­dzy. To Hong­kong przej­mie kon­trolę nad więk­szo­ścią Chin, a nie od­wrot­nie. Wszystko, co Bao musi zro­bić, to pod­pa­lić lont.

Sce­na­riusz za­kła­da­jący po­wsta­nie no­wych państw to kwe­stia nie­zwy­kle de­li­katna. Nie­sta­bil­ność to jedno, wojna to zu­peł­nie co in­nego. Wojna do­mowa to­cząca się na te­re­nie świa­to­wej po­tęgi nu­kle­ar­nej może ozna­czać ko­niec ludz­ko­ści.

To na jego bar­kach spo­cznie pa­no­wa­nie nad tymi wszyst­kimi oszo­ło­mami, któ­rzy sami pra­gną wła­dzy i nie cofną się przed ni­czym, by ją zdo­być. Je­dy­nie on ma pe­łen ogląd sy­tu­acji. Bez względu na to, kto przej­mie wła­dzę, czy to w no­wych Chi­nach z tymi sa­mymi gra­ni­cami co obec­nie, czy w zlepku no­wych i słab­szych ma­łych państw, Pe­ter za­dba o to, by mieć wpływ na no­wych przy­wód­ców. Bę­dzie rzą­dził Chi­nami, po­zo­sta­jąc w cie­niu. Dzięki ta­kiemu za­ple­czu po­li­tycz­nemu szybko uda mu się zin­fil­tro­wać naj­waż­niej­sze or­ga­ni­za­cje pań­stwowe in­nych kra­jów. Sta­nie się tak po­tęż­nym czło­wie­kiem, ja­kiego świat nie wi­dział.

In­for­ma­cja to klucz otwie­ra­jący świat, w któ­rym wie­dza o przy­szło­ści de­cy­duje o tym, kto rzą­dzi te­raź­niej­szo­ścią. Tak więc w tej sy­tu­acji po­trzebne są dwie rze­czy: do­stęp do in­for­ma­cji ze świata ze­wnętrz­nego i moż­li­wość swo­bod­nej ko­mu­ni­ka­cji drogą elek­tro­niczną bez nad­zoru pań­stwa. Oba pro­blemy można roz­wią­zać po­przez udo­stęp­nie­nie wy­star­cza­ją­cej licz­bie Chiń­czy­ków nie­śle­dzo­nych, ta­nich te­le­fo­nów ko­mór­ko­wych, które, jak na iro­nię, są w Chi­nach pro­du­ko­wane nie­le­gal­nie.

Na ra­zie jed­nak musi się sku­pić na re­al­nym za­gro­że­niu tu i te­raz. Z pró­bami za­ma­chu na jego ży­cie wiąże się ry­zyko, że w końcu któ­raś może się udać, a przy­naj­mniej sta­no­wią one wy­raźny sy­gnał, że Pe­ter nie wszystko ma pod kon­trolą.

Bie­rze te­le­fon i dzwoni do Vic­tora Yu, który prze­bywa w Taj­wa­nie, by za­ła­twić jedną sprawę. Po dwóch sy­gna­łach od­zywa się głos za­chryp­nięty od pa­le­nia pa­pie­ro­sów:

‒ Dzień do­bry, sze­fie.

Pe­ter uśmie­cha się na myśl o tym, że może cał­ko­wi­cie za­ufać swo­jemu wier­nemu asy­sten­towi. Gdyby Vic­tor chciał spi­sko­wać prze­ciwko niemu, miałby ku temu wiele oka­zji, zwłasz­cza tej nocy, kiedy Bao, jako na­sto­la­tek, za­bił swo­jego ojca. Za­miast sa­memu prze­jąć wła­dzę, Vic­tor mu­siał się po­zbyć ciała i wszyst­kich do­wo­dów. Na­stęp­nie za­rzą­dzał or­ga­ni­za­cją do mo­mentu, aż Pe­ter zdo­był wy­star­cza­jącą wie­dzę, by go za­stą­pić.

To wspa­niałe uczu­cie móc za­ufać dru­giemu czło­wie­kowi, choć to na­dal nie daje pew­no­ści co do po­zo­sta­łych sied­miu mi­liar­dów lu­dzi.

‒ Jak idzie trans­ak­cja?

‒ Nie wiem, mó­wiąc szcze­rze ‒ od­po­wiada po­nuro Vic­tor.

Pe­ter nie lubi roz­ma­wiać o spra­wach triady przez te­le­fon. Wpraw­dzie to mało praw­do­po­dobne, żeby wła­dze się od­wa­żyły na pod­słuch ni­czym w Pra­wie ulicy, ale le­piej uni­kać nie­po­trzeb­nego ry­zyka.

‒ A twoi in­for­ma­to­rzy się do cie­bie od­zy­wali? Biz­nes wy­maga sta­bil­nego śro­do­wi­ska, ale chyba nie mu­szę ci o tym przy­po­mi­nać. ‒ Pe­ter za­pala pa­pie­rosa i wkłada pu­dełko ze zło­tym re­wol­we­rem do sejfu i go za­myka.

‒ Na ra­zie nie ‒ oznaj­mia Vic­tor. ‒ Sy­tu­acja jest na­pięta, wszy­scy są w naj­wyż­szej go­to­wo­ści i czy­hają, żeby zła­pać mo­ment. Za­da­wa­nie zbyt wielu py­tań może być od­czy­tane jako prze­jaw sła­bo­ści cha­rak­teru. Za­trud­ni­łem wielu in­for­ma­to­rów, któ­rzy ro­zu­mieją, jak ważne jest za­cho­wa­nie dys­kre­cji, ale nie­stety nie udało im się jesz­cze zdo­być ni­czego istot­nego.

‒ Wiem, że nie po­wi­nie­nem cię po­pę­dzać. ‒ Pe­ter gasi pa­pie­rosa i na­tych­miast za­pala ko­lej­nego, po czym mówi da­lej: ‒ A jak prze­biega strajk?

‒ Wra­cam wła­śnie ze spo­tka­nia. Wy­gląda na to, że prze­wod­ni­czący związku za­wo­do­wego po­dał się do dy­mi­sji z po­wo­dów oso­bi­stych, a jego na­stępca nie ma w pla­nach żad­nego strajku. Więc ju­tro lecę z po­wro­tem.

‒ Świet­nie. Ma­rzy mi się w pre­zen­cie gwiazd­ko­wym bez­pro­ble­mowy rok. Mógł­byś, pro­szę, spraw­dzić, czy mają go w któ­rymś ze skle­pów wol­no­cło­wych? ‒ pyta ze zmę­czo­nym uśmie­chem Pe­ter.

‒ Spraw­dzę, ale le­piej niech pan w li­ście do Świę­tego Mi­ko­łaja do­pi­sze jesz­cze ja­kieś inne pre­zenty.

‒ Tak pew­nie mu­szę zro­bić. Uda­nej po­dróży i do zo­ba­cze­nia ju­tro ‒ koń­czy roz­mowę.

Pa­trzy przez okno na Hong­kong, mia­sto, które nie śpi. Wie, że po­wi­nien pójść spać, ale coś go drę­czy, a nie po­trafi okre­ślić co.

Jego ko­mórka wi­bruje. Męż­czy­zna wzdy­cha, wi­dząc, kto dzwoni. Nic do­brego z tego, kurwa, nie wy­nik­nie.

Roz­dział 4

Ty­resö

Jes­sica ma dwa­na­ście lat, kiedy po raz setny ucieka z domu. Cho­ciaż ucieczka to złe słowo, ona po pro­stu wy­cho­dzi, bo ro­dzice na­wet nie zwra­cają na nią uwagi. Znowu się po­kłó­cili. Mama mówi, że tata jak zwy­kle kła­mie i roz­trwo­nił jej pie­nią­dze, a tata twier­dzi, że to nie on, i zwala na Jes­sicę.

Za­wsze koń­czy się na tym, że mama bie­rze ta­bletki na­senne, a tata sie­dzi na stry­chu, po­pi­ja­jąc ko­niak i słu­cha­jąc mu­zyki kla­sycz­nej. „Ci moi ro­dzice to ja­kiś żart” ‒ my­śli Jes­sica i po­ciąga łyk z bu­telki. Krzywi się, prze­łyka i za­czyna kasz­leć.

Niech się pie­przą. Ży­cie z nimi jest jak co­dzienny bal ma­skowy, zwłasz­cza gdy za­pra­szają go­ści na ko­la­cję. Są jak piękna ta­peta z obrzy­dliwą ple­śnią pod spodem.

„Wa­lić to”.

Wkłada bu­telkę z pon­czem do ple­caka. Whi­sky, rum i wódka. Wlała do bu­telki każ­dego al­ko­holu po tro­chu, choć wątpi, czy w ogóle by za­uwa­żyli, gdyby wzięła wszyst­kie trzy flaszki. Czuje dużą swo­bodę, je­śli o to cho­dzi, ale nie ta­kie ży­cie jej się ma­rzy. Ni­gdy jej nie po­wie­dzieli, że ją ko­chają, może kiedy była mała i za­nim zbzi­ko­wała, czy też za­częła mieć za­bu­rze­nia psy­chiczne, jak twier­dzi mama. Jes­sica spa­dła z ko­nia dwa lata wcze­śniej i od tam­tej pory, kiedy „za­cho­wuje się ina­czej niż inne dzieci”, mama zwala to na ten upa­dek.

Dziew­czynka za­krada się do domu są­sia­dów i wsiada na sku­ter Ju­lii. Pod­nosi stopą pod­pórkę i sta­cza się z górki. Od­pala go do­piero, gdy znaj­duje się na tyle da­leko, żeby nikt jej nie sły­szał.

Musi wró­cić przed piątą rano, żeby od­sta­wić sku­ter z po­wro­tem. Krad­nie go od mie­siąca, po­nie­waż ze­psuł jej się ro­wer, a tata ma dwie lewe ręce. Mama uważa, że mogą ku­pić nowy, ale tata po­wie­dział, że go na­prawi. Wia­domo jed­nak, że tak się nie sta­nie. Jes­sica nie po­trafi tego zro­zu­mieć. Mają forsy jak lodu, a mimo to oj­ciec twier­dzi, że po­winni oszczę­dzać. Wszy­scy wie­dzą też, że pie­nią­dze się go nie trzy­mają. Uważa się za fi­nan­si­stę, ale bez pie­nię­dzy mamy skoń­czyłby na ulicy.

„Lu­dzie uro­dzeni w bo­ga­tych ro­dzi­nach…”

Jest róż­nica mię­dzy pie­niędzmi, na które się nie pra­co­wało, a tymi, które się sa­memu za­ro­biło. Odzie­dzi­czone pie­nią­dze są naj­lep­sze, bo wtedy wszy­scy w oko­licy cię lu­bią. Je­śli zaś cho­dzi o do­rob­kie­wi­czów, któ­rzy się tu wpro­wa­dzają, mu­szą mi­nąć trzy po­ko­le­nia, nim za­służą na przy­ja­ciel­skie trak­to­wa­nie. Tak jak w przy­padku są­siadki Ju­lii i jej ro­dzi­ców.

Jak się Jes­sice wy­daje, Ju­lia wie, że jej sku­ter od czasu do czasu znika, choć nic o tym ni­komu nie mówi. Za­wsze w szkole się do niej uśmie­cha, bo chce się z nią przy­jaź­nić, ale jej uśmiech nie jest szczery, zresztą po­dob­nie jak u reszty no­wo­bo­gac­kich.

Jes­sica ma na­dzieję, że Tony tym ra­zem się nie spóźni. Jest z Bol­l­mory i gdyby tylko mama wie­działa, że jej córka za­daje się z „mar­gi­ne­sem”, jak na­zywa lu­dzi miesz­ka­ją­cych w tej dziel­nicy, do­sta­łaby szla­ban na trzy lata. Ale czyby to po­mo­gło?

Gwał­tow­nie ha­muje, wi­dząc nędzną na­miastkę sku­tera Tony’ego. Czuje w brzu­chu przy­jemne mro­wie­nie. Chło­pak ma osiem­na­ście lat i jest naj­więk­szym przy­stoj­nia­kiem w Ty­resö. Po­wie­dział, że ją lubi, ale ona wie, że chce tylko po­ma­cać jej cycki i na­pić się za darmo jej drinka. Ale w po­rządku, to Jes­sica tu de­cy­duje, na­wet je­śli on nie zdaje so­bie z tego sprawy. Chło­pacy to ta­kie tę­paki.

Pod­cho­dzi do kra­wę­dzi klifu, gdzie Tony sie­dzi ze słu­chaw­kami w uszach i pali pa­pie­rosa. Słu­cha hard rocka lub punka.

Jes­sica pod­krada się i staje tuż za nim. Wy­ciąga ręce w jego stronę. Od­le­głość do wody to sie­dem­na­ście me­trów. Uwiel­bia ude­rze­nia ad­re­na­liny. Po­doba jej się to, że mo­głaby go ze­pchnąć, gdyby chciała, i nikt by się nie do­wie­dział, że to zro­biła.

Tętno przy­spie­sza, dziew­czyna prze­łyka ślinę.

Uśmie­cha się za jego ple­cami.

Mo­tyle sza­leją w brzu­chu.

Przy­go­to­wuje się.

Po­py­cha go mocno, ale chwyta za kurtkę.

Tony gło­śno krzy­czy, a Jes­sica się śmieje.

Nie­zły z niej ninja.

‒ Kurwa, co ty wy­pra­wiasz?! Po­je­bało cię?! ‒ Zdej­muje słu­chawki, tym­cza­sem Jes­sica siada obok niego nad prze­pa­ścią, stopy zwi­sają nad kra­wę­dzią klifu.

‒ Wy­lu­zuj, prze­cież cię trzy­ma­łam.

‒ Je­steś stuk­nięta, wiesz?

‒ Tak, po­dobno mam za­bu­rze­nia psy­chiczne.

Chło­pak się uśmie­cha, ale wciąż wi­dać po nim, że ob­le­ciał go strach.

‒ To na pewno.

Jes­sica uwiel­bia ja­sne i spo­kojne let­nie noce, ta­kie jak dziś. Bie­rze pa­pie­rosa od Tony’ego i się za­ciąga. Wyj­muje bu­telkę z ple­caka, od­kręca za­krętkę i ją wy­rzuca. Bie­rze łyk, który pali ją w gar­dle jak kwas. Dzieli się z chło­pa­kiem i on też po­ciąga z bu­telki.

To jest ich miej­sce. Z dala od wal­nię­tych ro­dzi­ców, któ­rzy mają ich gdzieś. To tu­taj spo­tkali się po raz pierw­szy. Tony ba­wił się ogniem i pił piwo. Dziś przy­pada ich pierw­sza rocz­nica.

‒ Prze­żył­byś ‒ stwier­dza Jes­sica i strąca pa­pie­rosa do wody.

‒ Nie ma ta­kiej opcji. ‒ Chło­pak od­suwa się nieco. Nie ufa jej.

‒ Zgo­dzę się na seks, je­śli sko­czysz ‒ mówi Jes­sica z uśmie­chem.

Przez chwilę Tony roz­waża, co zro­bić, jego my­śli można pra­wie usły­szeć, ale ona wie, że się nie od­waży. Poza tym wie, że jest dzie­wicą.

‒ Czyżby naj­więk­szy twar­dziel z Bol­l­mory nie miał od­wagi? ‒ Jes­sica wstaje, zdej­muje bluzę i ko­szulkę. Tony po­żera wzro­kiem jej na­gie piersi, ale ona się tym nie przej­muje. „Niech so­bie pa­trzy”. Zdej­muje spodnie i buty, ale zo­staje w majt­kach.

‒ Da­waj. Kto pierw­szy, do­staje sto ko­ron. ‒ Dziew­czyna bie­rze bu­telkę i cofa się o kilka kro­ków. Po­ciąga kilka du­żych ły­ków, po któ­rych pra­wie wy­mio­tuje.

‒ Weź prze­stań. To nie­bez­pieczne.

‒ Ży­cie jest nie­bez­pieczne, a jesz­cze bar­dziej nie­bez­pieczne jest tego nie zro­bić. ‒ Od­sta­wia bu­telkę i bie­rze głę­boki od­dech. Spo­gląda w nie­mal bez­gwiezdne niebo.

‒ Raz…

‒ Se­rio? Chcesz sko­czyć? Zgry­wasz się tylko.

Jes­sica wzdy­cha. Za­sta­na­wia się, czy to boli, kiedy się ude­rza o wodę. Pięć me­trów we Fla­ten to naj­wyż­sza wy­so­kość, z ja­kiej ska­kała, i wtedy pla­snęła twa­rzą w wodę. A to jest sie­dem­na­ście me­trów. Je­śli źle wy­lą­duje, bę­dzie po­trze­bo­wała ope­ra­cji.

‒ Dwa…

‒ Pro­szę, nie rób tego ‒ Tony pra­wie pisz­czy i po­woli wstaje.

„Za­po­mnij” ‒ my­śli dziew­czyna.

‒ Trzy!

Jes­sica bie­rze roz­bieg i po chwili już jest w po­wie­trzu. Tony za nią krzy­czy.

‒ Ja la­tam! ‒ Woda zbliża się szyb­ciej niż bły­ska­wica.

„Za­bu­rze­nia mó­zgowe ‒ to jest, kurwa, to”.

Roz­dział 5

Får­dala, Ty­resö

Jes­sica i Sus­sie sie­dzą na ka­na­pie i po­pi­jają wino od czasu, kiedy Alex wy­biegł z domu. Jego sio­stra nie wy­bu­dziła się ze śpiączki, zmarła kilka dni przed za­bój­stwem tro­jacz­ków, a po tych wszyst­kich po­grze­bach stał się jesz­cze bar­dziej wy­co­fany. Jes­sica stara się go zro­zu­mieć. Wszy­scy wo­kół Aleksa umie­rają i musi się czuć jak wi­rus, gor­szy od ko­rony.

Nie­jed­no­krot­nie pró­bo­wała się do niego zbli­żyć, choć jest to trudne, bo oto­czyła się mu­rem się­ga­ją­cym nieba. Skry­wają przed sobą wiele ta­jem­nic i któ­reś z nich musi wy­ko­nać pierw­szy ruch, naj­le­piej, żeby to był Alex, bo ona się nie od­waży. Roz­wiódłby się z nią, gdyby się do­wie­dział, co przed nim ukrywa, na­wet je­śli w ja­kiejś czę­ści zro­biła to dla niego. Dla nich.

Może tak by­łoby naj­le­piej. Od­po­cząć od sie­bie, a po­tem za­cząć wszystko od nowa. Za­wsze chciała za­cząć od po­czątku. Już od­kąd miała dzie­sięć lat. Wma­wiała so­bie, że ma spo­kojne i nudne ży­cie, ale prawda jest inna. Wy­parła z pa­mięci okres sza­lo­nych lat. Te­raz jest inną, nową Jes­sicą. Tylko Sus­sie zna dawną Jes­sicę, ale na­wet ona nie zdaje so­bie sprawy ze wszyst­kiego.

Prze­cho­dzą ją ciarki na myśl o tym, kim kie­dyś była, ale pró­buje się od tego od­ciąć. Po­wta­rza to so­bie jak man­trę, że jest zwy­kłą dziew­czyną z do­brego domu, która do­ra­stała w Ty­resö bez żad­nych pro­ble­mów, no, może nie wspo­mi­na­jąc ro­dzi­ców. Dzięki temu udaje jej się wy­ma­zać z pa­mięci zda­rze­nia z prze­szło­ści i znów staje się nową Jes­sicą.

‒ Halo, halo! ‒ woła mama z ko­ry­ta­rza i jak zwy­kle od razu wcho­dzi do środka, nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź. Ich pu­del kró­lew­ski, Mimmi, zrywa się, by ją po­wi­tać. Suczka ko­cha jej mamę bar­dziej niż Jes­sicę. Praw­do­po­dob­nie dla­tego, że mama przy­nosi jej ka­wałki kieł­basy. ‒ Moja naj­uko­chań­sza Mimmi! Przy­naj­mniej ty mnie lu­bisz! ‒ cią­gnie mama. Jes­sica sły­szy, jak Mimmi coś prze­żuwa.

Sus­sie unosi brwi i do­pija resztę wina z kie­liszka. Na­peł­nia go po­now­nie. Jest chuda jak pa­tyk, na­leży do tych osób, które mogą jeść wszystko i nie tyją. Za­wsze wy­gląda, jakby wła­śnie wró­ciła z hi­pi­sow­skiego fe­sti­walu. Ma kol­czyk w no­sie, ko­lo­rowe ma­te­ria­łowe bran­so­letki na jed­nym nad­garstku i ko­ra­li­kowe na dru­gim. Alex twier­dzi, że kiedy Sus­sie tań­czy lub mówi, robi to ca­łym cia­łem, tak że jej ko­ra­liki brzę­czą jak wku­rzony grze­chot­nik.

‒ Cześć, mamo. Jak miło, że wpa­dłaś. ‒ Jes­sica kręci głową, po czym mama wcho­dzi do sa­lonu.

‒ Mój Boże, czy wy ni­gdy nie sprzą­ta­cie? ‒ dziwi się i prze­suwa pal­cem po ob­ra­zie. Mimmi nie od­stę­puje jej na krok.

‒ Lep­szy mały syf tu i ów­dzie niż ży­ciowe pie­kło ‒ stwier­dza Sus­sie, uno­sząc kie­li­szek.

Mama Jes­siki zerka na swój mar­kowy ze­ga­rek.

‒ Ależ Sus­sie, jest do­piero je­de­na­sta.

‒ Dzię­kuję, pani ze­ga­rynko. My­śla­łam, że dzie­wiąta.

Jes­sica sztur­cha przy­ja­ciółkę w ra­mię.

‒ Świę­tu­jemy ze­rwa­nie Sus­sie z Las­sem ‒ kła­mie i pod­nosi kie­li­szek, by wznieść to­ast. ‒ I chwała za to!

‒ Nie ma czego świę­to­wać. Wy, mło­dzi, zbyt ła­two się roz­sta­je­cie.

Jes­sica za­sta­na­wia się, ile razy jej mama wy­rzu­cała ojca z domu, kiedy ona była mała. Ciężko to zli­czyć.

Mama siada w fo­telu po strzep­nię­ciu z po­duszki nie­wi­dzial­nego brudu.

‒ Na­pi­jesz się wina? ‒ pro­po­nuje Jes­sica, ale Sus­sie już zdą­żyła przy­nieść kie­li­szek, i na­lewa do niego wina.

‒ Char­don­nay z kar­tonu, na­prawdę nie­złe. Pierw­szy kie­li­szek za darmo ‒ mówi, sta­wia­jąc wino przed mamą Jes­siki.

Sus­sie do­pija resztkę wina i znowu so­bie do­lewa. Je­śli tak da­lej pój­dzie, za kwa­drans bę­dzie pi­jana.

Mama nie ro­zu­mie żartu i ma smutną minę. Cza­sami Jes­sica my­śli, że tro­jaczki były dziećmi mamy. Przy­naj­mniej tak by się wy­da­wało.

‒ No cóż, gdzieś na świe­cie jest pierw­sza w nocy ‒ stwier­dza mama i po­pija z kie­liszka. ‒ Jak idzie z… no wiesz? ‒ pyta, wska­zu­jąc brzuch córki.

Jes­sica ma ochotę wstać i się na nią wy­drzeć, ale wie, że to nic nie zmieni. Le­d­wie po­grzeb się skoń­czył, a mama już mó­wiła, żeby brała się do ro­boty i dała jej nowe wnuki.

‒ Odło­ży­li­śmy to na póź­niej. ‒ Jes­sica nie chce się przy­znać, że nie upra­wiali seksu z Alek­sem od czasu, kiedy umarły dzieci. My­śli, że może ich zwią­zek rów­nież umarł tego sa­mego dnia, na tam­tym przy­stanku me­tra, choć pra­wie co­dzien­nie mó­wią so­bie, że się ko­chają.

‒ Po­win­ni­ście…

‒ Mamo. Pro­szę, prze­stań.

‒ Mó­wię tylko, co my­ślę.

‒ Da­lej, dziew­czyno! ‒ beł­ko­cze Sus­sie i sięga po wię­cej wina, ale Jes­sica przy­suwa kar­ton do sie­bie, przez co twarz przy­ja­ciółki mar­kot­nieje.

‒ Chcia­łaś o czymś po­roz­ma­wiać? ‒ zwraca się do mamy Jes­sica.

‒ Tak, wła­ści­wie to tak. Mam do­bre wie­ści. Ra­zem z oj­cem prze­pro­wa­dzamy się do Por­tu­ga­lii.

‒ Co ta­kiego? ‒ Jes­sica pra­wie dławi się wi­nem.

‒ Tak, głów­nie z uwagi na po­datki, ale oczy­wi­ście też ze względu na po­godę. Moje ko­lana nie wy­trzy­mują już szwedz­kiego zimna.

‒ Jak to? Kiedy?

‒ Za ty­dzień. ‒ Pra­wie nie­zau­wa­żal­nie prze­myca ka­wa­łek kieł­basy i daje go Mimmi.

‒ Za ty­dzień?! Co wy so­bie, do cho­lery, my­śli­cie?

‒ Jes­sico, uspo­kój się. Je­ste­śmy już na eme­ry­tu­rze, chyba po­win­ni­śmy się cie­szyć na­szymi ostat­nimi dniami, nie uwa­żasz?

‒ Ach tak, a kiedy za­czę­li­ście to pla­no­wać? I dla­czego tata nie przy­szedł? Pew­nie nie ma od­wagi, co?

‒ Nie­dawno. Boże, Jes­sico. Je­ste­śmy do­ro­śli i mo­żemy ro­bić, co chcemy.

‒ Trudno się nie zgo­dzić ‒ kiwa głową Sus­sie, a Jes­sica pa­trzy na nią ze zło­ścią. ‒ Sorry ‒ bąka pod no­sem i pró­buje po­now­nie przy­su­nąć do sie­bie kar­ton, ale Jes­sica go przy­trzy­muje.

‒ Okej, jedź­cie so­bie.

‒ Bę­dziesz za nami tę­sk­nić?

‒ Ani tro­chę ‒ mówi Jes­sica, nie ro­zu­mie­jąc, dla­czego w ogóle się de­ner­wuje. Prze­cież wcale nie chce, żeby mama cały czas do niej przy­cho­dziła. Tym bar­dziej Alex.

‒ No i wła­śnie. Kiedy uro­dzą wam się dzieci, będę was od­wie­dzać. Lot do Por­tu­ga­lii zaj­muje tylko cztery go­dziny, poza tym za­wsze je­steś u nas mile wi­dziana.

Jes­sica jest w pełni świa­doma, że za­pro­sze­nie nie do­ty­czy Aleksa i tylko z tego po­wodu nie za­mie­rza od­wie­dzać ro­dzi­ców. Je­śli nie chcą, żeby on do nich przy­jeż­dżał, ona też nie bę­dzie.

‒ Ale po­trze­bo­wa­li­by­śmy psa obron­nego. ‒ Mama spo­gląda na Mimmi, która pręży się w ocze­ki­wa­niu na wię­cej kieł­ba­sek.

‒ Żar­tu­jesz?

Sus­sie bie­rze kar­ton z wi­nem i na­lewa so­bie ko­lejny kie­li­szek, który trzyma ni­czym ty­siąc­ka­ra­towy dia­ment. Szybko upija łyk.

‒ W końcu to ja za nią za­pła­ci­łam ‒ mówi mama.

Wła­ści­wie ma ra­cję, na­wet na ubez­pie­cze­niu fi­gu­ruje jej na­zwi­sko jako wła­ści­cielki, ale dała jej Mimmi w pre­zen­cie i Jes­sica nie wspo­mniała Alek­sowi, że to mama ją ku­piła. Wku­rzyłby się jesz­cze bar­dziej.

Jes­sica spo­gląda na suczkę. Nie wy­cho­dzi z nią tak czę­sto, jak kie­dyś, przed po­grze­bami. Choć ciężko jej to przy­znać, Mimmi by­łoby le­piej u ro­dzi­ców. Kłuje ją w sercu, bie­rze łyk wina, żeby się nie roz­pła­kać. Ostat­nio czuje się taka słaba. Nie ma siły kłó­cić się z mamą czy Alek­sem, nie jest w sta­nie na­wet szu­kać pracy. Po śmierci dzieci za­częła po­ma­gać mę­żowi w in­te­re­sach. Wła­ści­wie wcale jej się to nie po­doba, ale to była ich je­dyna szansa na prze­trwa­nie tego czasu. Gdyby ni­czym się nie zaj­mo­wała, za­ła­ma­łaby się jesz­cze bar­dziej.

‒ Bę­dzie jej le­piej z nami, a wy bę­dzie­cie mo­gli sku­pić się na so­bie, nie są­dzisz? ‒ mówi mama, kle­piąc Mimmi po gło­wie.

‒ Ale jak to? Prze­cież Mimmi to pies Jes­siki ‒ dziwi się Sus­sie, która sie­dzi z ko­la­nami pod­cią­gnię­tymi pod brodę.

‒ Sama nie wiem. ‒ Jes­sica wy­cho­dzi na ta­ras, żeby za­pa­lić. Mimmi wy­biega do ogrodu i ko­pie w ziemi, a ona nie ma na­wet siły jej przy­wo­łać. Za­pala pa­pie­rosa i sły­szy stu­kot ob­ca­sów mamy.

‒ Umó­wi­łam ją na ju­tro do we­te­ry­na­rza. Trzeba ją za­szcze­pić. A ty mu­sisz za­le­czyć rany, Jes­sico.

Jes­sica wzdy­cha. Jako dziecko tę stronę jej na­tury uwa­żała za naj­gor­szą ‒ nie­em­pa­tyczną i nar­cy­styczną ‒ tę, która od­ci­snęła piętno na czę­ści jej ży­cia, o ile nie ca­łym. Mimo to nie­ustan­nie pró­buje na­wią­zać z matką bli­ską re­la­cję, jakby była długo ocze­ki­waną wy­graną na lo­te­rii.

Matka od nie­chce­nia przy­tula córkę.

‒ Ko­cham cię ‒ mówi Jes­sica.

‒ Bę­dzie do­brze, zo­ba­czysz ‒ stwier­dza mama.

Nie ma siły się jej prze­ciw­sta­wiać. Nie te­raz, nie dziś, może ni­gdy.

‒ Mimmi, prze­stań. ‒ Mama pod­cho­dzi do psa, który wy­ko­pał dziurę w traw­niku. Pró­buje ją przy­wo­łać kieł­ba­skami, ale to się nie udaje.

‒ Mimmi! ‒ wtó­ruje Jes­sica. Bar­dziej po to, by się prze­ko­nać, kogo Mimmi po­słu­cha. Je­śli jej, a nie mamy, wtedy Jes­sica nie odda psa. Ale Mimmi tylko ko­pie i ko­pie, na­wet nie pod­nosi głowy.

‒ Och, Boże drogi! ‒ krzy­czy mama i od­ciąga Mimmi od dołu.

Jes­sica pod­cho­dzi do niej, za­ciąga się pa­pie­ro­sem i za­gląda do dziury wy­ko­pa­nej przez psa. Na wi­dok szcząt­ków kota chce jej się wy­mio­to­wać.

Go­dzinę póź­niej Jes­sica i Sus­sie sie­dzą na ta­ra­sie w re­stau­ra­cji Ty­resö Slot­t­skrog. Sus­sie za­mó­wiła da­nie we­ge­ta­riań­skie, a Jes­sica ło­so­sia w przy­pra­wie ca­jun, któ­rego na­wet nie tknęła.

Stra­ciła ape­tyt, kiedy przy­po­mniała so­bie o zwło­kach kota. Za­miast tego pije wię­cej wina. Sus­sie zaś, która jest już kom­plet­nie pi­jana, po­chła­nia je­dze­nie. Jes­sica igno­ruje spoj­rze­nia lu­dzi przy­glą­da­ją­cych się jej przy­ja­ciółce w hi­pi­sow­skich ciu­chach w sied­miu róż­nych ko­lo­rach.

Alex po­wie­dział, że za­strze­lił i za­ko­pał bor­suka, ale jak zwy­kle kła­mał. Te­raz Jes­sica już wie, gdzie się po­dział kot są­sia­dów. Cały wie­czór po­ma­gała im go szu­kać, tym­cza­sem kot le­żał po­grze­bany w ich ogro­dzie. To tylko je­den z wielu se­kre­tów jej męża. Jest cie­kawa, jak za­re­aguje, gdy go o to za­pyta.

„Prze­gią­łeś, Alex”.

‒ A więc nasz Bruce Lee strze­lił do kota z łuku? ‒ śmieje się Sus­sie. ‒ Czy on nie wie, jak wy­gląda bor­suk?

Jes­sica nie może się po­wstrzy­mać i śmieje się ra­zem z nią. Sus­sie to naj­lep­sze re­me­dium na świe­cie, mimo że nie zdaje so­bie z tego sprawy.

‒ Naj­wy­raź­niej nie.

Sus­sie chi­cho­cze.

‒ Bor­suk zro­bił „miau”, a Alex na to: „ha­dzia!” mam cię!

Jes­sica i Sus­sie śmieją się gło­śno ni­czym ćpunki, które wła­śnie zna­la­zły sto kilo he­ro­iny.

Ko­biety przy są­sied­nim sto­liku je uci­szają, ale to tylko spra­wia, że śmieją się jesz­cze gło­śniej.

Roz­dział 6

Får­dala, Ty­resö

Lily Rose ukry­wała się w le­sie, gdy Jes­sica i dwie inne ko­biety wy­szły z tym brzyd­kim psem z domu. Wła­muje się tyl­nymi drzwiami i wcho­dzi do środka. Prze­cha­dza się pod domu, a przy jej no­dze idzie jej piękny pies Rambo, rasy bi­szon ha­wań­ski.

Do­brze tu pach­nie, czuć aro­mat wina, dymu pa­pie­ro­so­wego, psa i per­fum.

„Co Alex wi­dzi w tej Jes­sice? Po­wi­nien trzy­mać się swo­ich” ‒ my­śli Lily Rose i bie­rze kie­li­szek z wi­nem po­zo­sta­wio­nym przez Jes­sicę, po czym siada w tym sa­mym miej­scu, w któ­rym wcze­śniej sie­działa żona Aleksa. Ka­napa jest wciąż cie­pła.

Lily Rose trzyma kie­li­szek, uda­jąc Jes­sicę. Trzema pal­cami za nóżkę. Od­pręża się i roz­gląda po po­koju o wnę­trzu w stylu in­spi­ro­wa­nym New­port. Je­śli chcieli uzy­skać or­dy­narny wy­strój, to cał­kiem im się to udało. Jest tu zbyt po ame­ry­kań­sku.

Ko­bieta za­uważa trzy al­bumy na re­gale, które wy­stają po­mię­dzy książ­kami. Bie­rze je, kła­dzie na stole w sa­lo­nie i do nich za­gląda. Na każ­dej stro­nie znaj­dują się zdję­cia Jes­siki. Lily Rose sięga po nóż i wy­cina z nich oczy. Nie po­doba jej się spo­sób, w jaki Jes­sica na nią pa­trzy.

Do­piero w trze­cim al­bu­mie są zdję­cia Aleksa. Pierw­sze po­cho­dzą z cza­sów mło­do­ści, ostat­nie zro­biono przed dzie­się­cioma laty, czyli po tym, jak smart­fony przy­jęły się na do­bre. Te­raz wy­gląda le­piej. Bar­dziej jak męż­czy­zna niż chło­piec.

Bie­rze jedno z naj­now­szych zdjęć. To, na któ­rym pa­trzy pro­sto w apa­rat pięk­nymi i groź­nymi oczami. Za­myka al­bum i od­kłada go wraz z całą resztą na miej­sce.

Po­ciąga łyk wina i na­lewa so­bie ko­lejny kie­li­szek. Wcho­dzi do ła­zienki i otwiera szafkę. Rze­czy Aleksa stoją na gór­nej półce, w le­wym rogu, reszta ko­sme­ty­ków naj­wy­raź­niej na­leży do Jes­siki. „Ego­istka” ‒ my­śli. Sama ni­gdy nie po­trze­bo­wała aż tylu pro­duk­tów do pie­lę­gna­cji. Dla niej naj­waż­niej­sze są włosy, o resztę nie musi się mar­twić.

Za­myka szafkę, pa­trzy na swoje od­bi­cie w lu­strze i za­sta­na­wia się, co Alex o niej my­śli. Po­doba mu się, czy uważa ją po pro­stu za dzi­waczkę?

Spry­skuje per­fu­mami Jes­siki szyję i nad­garstki, i po­ciera je­den o drugi. Szpera w ko­sme­tyczce le­żą­cej przy zle­wie i wyj­muje z niej czer­woną szminkę. Ma­luje nią usta, spo­gląda w lu­stro i my­śli: „Czy to wła­śnie lubi Alex? Wy­ma­lo­wane ko­biety, które pachną jak dziwki?”.

Wy­pija duży łyk wina i wy­cho­dzi z ła­zienki. Za­trzy­muje się przy czarno-bia­łych zdję­ciach w ko­ry­ta­rzu. Ze ślubu. Wy­glą­dają na ra­do­snych. Szczę­śli­wych. Nie tak jak te­raz. Smutni i zmę­czeni. Wie, że śmierć dzieci to wina Pe­tera. Każdy, kto z nim pra­cuje, po pew­nym cza­sie tak wy­gląda.

Otwiera drzwi do ja­kie­goś po­koju, naj­wy­raź­niej dzie­cię­cego. W oknie i na pod­ło­dze stoją kwiaty, które swego czasu były piękne, a te­raz zwię­dły i spra­wiają przy­gnę­bia­jące wra­że­nie. Do każ­dego bu­kietu do­łą­czona jest kar­teczka. Przy­gląda się nie­któ­rym z nich i mimo że nie po­trafi czy­tać w tym ję­zyku, to i tak ro­zu­mie. Kon­do­len­cje.

Rambo chwyta w zęby jedną z za­ba­wek na pod­ło­dze i za­czyna się nią ba­wić, a ona mu na to po­zwala. Ra­czej nikt za nią nie bę­dzie tę­sk­nił.

Lily Rose wy­cho­dzi z po­koju dzie­cię­cego i idzie do kuchni. Otwiera lo­dówkę i uświa­da­mia so­bie, że jest głodna. Wy­gląda na to, że na lunch zje je­dy­nie twa­ro­żek. Je­dząc go, pa­trzy przez okno na ogród. Uśmie­cha się na wi­dok dołu, w któ­rym leży mar­twy kot.

‒ Alex, coś ty zro­bił? ‒ szep­cze, tym­cza­sem Rambo kła­dzie za­bawkę u jej stóp. Pod­nosi ją i rzuca do sa­lonu. Pies wraca po pię­ciu se­kun­dach, ale tym ra­zem nie od­daje jej za­bawki.

Lily Rose spo­gląda na zdję­cie Aleksa. Zdo­bę­dzie go, tylko on jesz­cze o tym nie wie. Ra­zem przejmą kon­trolę nad Hong­kon­giem, je­śli wszystko pój­dzie po jej my­śli. Za­bi­cie Pe­tera nie bę­dzie ła­twe, ale prę­dzej czy póź­niej każdy umiera.

Na ścia­nie w ram­kach wi­szą trzy od­ci­ski dłoni od­lane w gip­sie i kon­tra­stują z resztą wy­stroju. Na każ­dym z od­le­wów jest imię dziecka. Po­rów­nuje roz­miar ich dłoni ze swo­imi. Trudno jej uwie­rzyć, że kie­dyś była taka mała.

Do­pija resztę wina i do­staje SMS-a od jed­nej z pro­sty­tu­tek. In­for­ma­cja nie jest za darmo, ale warta każ­dego gro­sza. Był na­lot. Ma na­dzieję, że nie zła­pali Aleksa. A na­wet je­śli go mają, to i tak za­raz wyj­dzie. Ni­gdy nie był ka­rany i ra­czej nikt na niego nie do­nie­sie. To jedna z za­let by­cia w tria­dzie: nikt nie roz­ma­wia z po­li­cją. Wie­dzą, co mo­głoby się stać z krew­nymi w ich oj­czyź­nie.

Lily Rose wcho­dzi do sy­pialni i kła­dzie się tam, gdzie pach­nie Alek­sem. Od­sta­wia kie­li­szek na sto­lik nocny i spo­gląda w su­fit. Wy­rywa so­bie je­den włos i kła­dzie go na po­duszce Jes­siki. Spo­gląda na zdję­cie Storma i wsuwa dłoń w majtki.

„Wkrótce bę­dziesz mój” ‒ my­śli, za­myka oczy i za­czyna się pie­ścić.

Roz­dział 7

Hong­kong

Nu­mer przy­cho­dzą­cego, za­szy­fro­wa­nego po­łą­cze­nia za­czyna się od „0051”. Pe­ter za­myka oczy, wie­dząc, że po tej roz­mo­wie bę­dzie miał ko­lej­nego wroga. Tylko je­den czło­wiek w Peru zna jego nu­mer.

„Xa­vier Flo­res”.

Pe­ter wzdy­cha i otwiera dużą bu­telkę whi­sky. Roz­siada się w skó­rza­nym fo­telu i od­biera po­łą­cze­nie. Jesz­cze nie przy­ło­żył te­le­fonu do ucha, a już sły­szy sta­rego męż­czy­znę mó­wią­cego ła­maną an­gielsz­czy­zną. Ten ton trudno po­my­lić. W słu­chawce roz­brzmiewa jego świsz­czący od­dech, praw­do­po­dob­nie wi­rus za­ata­ko­wał mu płuca.

Pe­ter słu­cha go przez ja­kąś mi­nutę, wy­ła­pu­jąc z jego wy­po­wie­dzi je­dy­nie kilka słów, głów­nie hisz­pań­skie prze­kleń­stwa. Kiedy Xa­vier bie­rze od­dech, Pe­ter ko­rzy­sta z oka­zji:

‒ Se­ñor Flo­res. Zdaję so­bie sprawę, że nie jest pan za­do­wo­lony z roz­woju sy­tu­acji w Lon­dy­nie, ale chciał­bym wra­zić mój głę­boki żal, a także wszystko wy­ja­śnić. ‒ Bie­rze łyk whi­sky, a kostki lodu brzę­czą we­soło.

Po dru­giej stro­nie za­pada ci­sza, tro­chę zbyt długa.

‒ Wy­ja­śnić…? Tak, to by­łoby in­te­re­su­jące. Pro­szę, wy­ja­śnij, dla­czego mój syn zo­stał zna­le­ziony mar­twy w domu w An­glii, bę­dąc z wami sam na sam?

Pe­ter zdaje so­bie sprawę, że stary Pe­ru­wiań­czyk za­pewne już zna więk­szość szcze­gó­łów, ale i tak spró­buje się z tego ja­koś wy­krę­cić. Przy­po­mina so­bie o ka­me­rach, Xa­vier z pew­no­ścią pra­wie wszystko ma na­grane, zdzi­wiłby się, gdyby tak nie było. Bo mimo że Vic­to­rowi udało się zna­leźć twardy dysk z za­pi­sem z ka­mer, ma­te­riał z mo­ni­to­ringu praw­do­po­dob­nie zo­stał rów­nież za­cho­wany na ser­we­rze w in­nym miej­scu. Po­dob­nie dzia­łają sys­temy Pe­tera. Ma jed­nak na­dzieję, że w tym przy­padku tak nie jest.

‒ Było dość późno, kiedy do­tar­li­śmy do prze­pięk­nego domu, który pan wspa­nia­ło­myśl­nie nam udo­stęp­nił. Pana syn i jego ochro­nia­rze… prze­pra­szam, se­ñor, ale nie da się tego opi­sać w de­li­katny spo­sób… dość ostro im­pre­zo­wali. Gra­li­śmy w karty, a po ja­kimś cza­sie w po­koju zo­sta­li­śmy tylko ja i Si­mon.

Prze­rywa, by po­pić whi­sky, ma­jąc na­dzieję, że się do­wie, jak roz­mowa wpływa na na­strój męż­czy­zny, ale sły­szy je­dy­nie za­kłó­ce­nia na li­nii.

‒ Pana syn, który z pew­no­ścią był od­waż­nym czło­wie­kiem, za­pro­po­no­wał wtedy, że­by­śmy pod­nie­śli stawkę i za­grali w praw­dziwą grę.

‒ Co masz na my­śli, mó­wiąc „praw­dziwa gra”?

‒ Hm, jesz­cze raz, bar­dzo mi przy­kro, ale Si­mon za­pro­po­no­wał ro­syj­ską ru­letkę. Miał re­wol­wer i opróż­nił go ze wszyst­kich na­bo­jów oprócz jed­nego.

Xa­vier par­ska.

‒ Mój syn może i był im­pul­sywny, ale wąt­pię, by chciał się na­ra­żać na coś ta­kiego. Miał prze­cież prze­jąć po­sadę, o któ­rej nie­wielu może na­wet ma­rzyć, więc po co miałby ry­zy­ko­wać ży­cie dla za­bawy?

Pe­ter za­sta­na­wia się, czy ten stary męż­czy­zna nie pro­wa­dzi z nim ja­kiejś po­kręt­nej gry. A może za­pis mo­ni­to­ringu był tak kiep­skiej ja­ko­ści, że na­prawdę nie wie, co się stało?

‒ Trudno po­wie­dzieć, co kie­ruje ludźmi. Za­krę­cił cy­lin­drem i miał pe­cha. Na­bój zna­lazł się w pierw­szej ko­mo­rze. By­łem zdru­zgo­tany i oszo­ło­miony, ale jed­no­cze­śnie wie­dzia­łem, że nic nie mogę zro­bić. Ba­łem się, że je­śli ktoś usły­szał strzał, po­li­cja może się zja­wić w każ­dej chwili, więc zde­cy­do­wa­łem, że naj­roz­sąd­niej bę­dzie, jak wyjdę z tego domu i wy­jadę z kraju. Na­prawdę bar­dzo mi przy­kro z po­wodu tego, co się stało, i prze­pra­szam, że nie za­dzwo­ni­łem wcze­śniej. To był tra­giczny wy­pa­dek. Je­stem pe­wien, że w tych oko­licz­no­ściach po­stą­piłby pan po­dob­nie.

‒ Bę­kart ‒ sy­czy Xa­vier, a Pe­ter wzdy­cha, wie­dząc do­kład­nie, co to ozna­cza. ‒ Je­steś mar­twy ‒ do­daje spo­koj­nym to­nem Pe­ru­wiań­czyk. ‒ Chcia­łem się tylko prze­ko­nać, ile są warte twoje słowa, ale naj­wy­raź­niej nic. Oczy­wi­ście wi­dzia­łem na­gra­nia z mo­ni­to­ringu i wiem, że nie zro­bi­łeś nic, żeby go po­wstrzy­mać, a poza tym za­krę­ci­łeś cy­lin­drem, żeby zwięk­szyć swoje szanse. Dzieli nas wiele ki­lo­me­trów i może ci się wy­daje, że nie dam rady cię do­rwać, ale się my­lisz. ‒ Męż­czy­zna robi te­atralną pauzę. ‒ Chcę, że­byś wie­dział, że cię do­padnę, kiedy naj­mniej się tego spo­dzie­wasz. Na­wet je­śli nie zgi­niesz z mo­ich rąk, to pa­mię­taj, że mój drugi syn tę­skni za swoim star­szym bra­tem.

Po­łą­cze­nie zo­staje prze­rwane.

„Kla­syk… Nie można się przy­jaź­nić ze wszyst­kimi” ‒ my­śli Pe­ter i wzru­sza ra­mio­nami. Te­raz musi szybko zna­leźć nowe źró­dło ko­ka­iny, by za­pew­nić cią­głość do­staw do Eu­ropy. Jego na­zwi­sko znaj­duje się na czar­nej li­ście w pra­wie ca­łej Ame­ryce Po­łu­dnio­wej i tylko ro­dzina Flo­re­sów była na tyle sza­lona, żeby ro­bić z nim in­te­resy.

He­ro­inę spro­wa­dza z Afga­ni­stanu i Iranu. Me­tam­fe­ta­mina i ec­stasy są do­star­czane bez­po­śred­nio do jego ma­ga­zy­nów na ca­łym świe­cie z jego wła­snego la­bo­ra­to­rium w Chi­nach, ale je­śli cho­dzi o ko­ka­inę, to ma te­raz duży pro­blem.

Pe­ter po­sta­na­wia, że Alex bę­dzie mu­siał ja­koś go roz­wią­zać. Nad­szedł czas, by jego przy­rodni brat wziął na sie­bie więk­szą od­po­wie­dzial­ność i zro­bił coś po­ży­tecz­nego, zwłasz­cza te­raz, gdy nic już go nie po­wstrzy­muje. Żadne tro­jaczki ani sio­stra w śpiączce.

Wy­eli­mi­nuje wszystko, co może sta­nąć Alek­sowi na dro­dze do roz­woju. Pew­nego dnia to on przej­mie wszystko, ale nie w taki spo­sób, jak mu się pew­nie wy­daje. Pe­ter ma wiele pla­nów wo­bec brata i jesz­cze nie wszyst­kie zre­ali­zo­wał.

Za­sta­na­wia się, kiedy bę­dzie naj­lep­szy czas, żeby Jes­sica znik­nęła. Je­śli go prze­czu­cie nie myli, na ich mał­żeń­stwie już po­ja­wiły się rysy i pro­blem może roz­wiąże się sam, ale on nie ma ochoty cze­kać na to, co przy­nie­sie los. Chce mieć kon­trolę nad lo­sem swoim i in­nych, a o lo­sie Aleksa już zde­cy­do­wał. Zdaje so­bie jed­nak sprawę, że brat może się oka­zać nie­bez­pieczny. Musi być ostrożny, ina­czej brat może prze­jąć wszystko, lecz tak na­prawdę nie wie­rzy, że mo­głoby mu się to udać.

Pe­ter nie ma wąt­pli­wo­ści, że te­raz jego naj­więk­szym pro­ble­mem jest Jes­sica. Za bar­dzo kon­tro­luje Aleksa. Trzeba do­pro­wa­dzić do tego, żeby prę­dzej czy póź­niej ule­gła wy­pad­kowi. Miał na­dzieję, że zgi­nie ra­zem z dziećmi, ale z ja­kie­goś po­wodu tak się nie stało. Tak to jest, kiedy robi się in­te­resy z ta­kimi idio­tami jak Oleg.

Roz­dział 8

Gol­den Dra­gon, Älvsjö

„Czy można mieć choć je­den taki dzień? Czy można mieć choć je­den pie­przony dzień bez żad­nych pro­ble­mów?”

Alex za­trzy­muje sa­mo­chód przed „Gol­den Dra­gon” i prze­cho­dzą go ciarki. Mógł być w środku, kiedy ro­bili na­lot. Na dwo­rze cho­lerna za­wie­ru­cha. Taka, że płatki śniegu ude­rzają o twarz i kłują w skórę, po czym opa­dają na zie­mię i się to­pią, two­rząc błoto. Ty­powa sztok­holm­ska po­goda.

Jest cie­kaw, czy wszyst­kim udało się uciec tu­ne­lem, który zbu­do­wali, i czy za­brali ze sobą twarde dyski, ale wy­gląda na to, że tak. Funk­cjo­na­riu­sze z grupy sztur­mo­wej po­woli od­jeż­dżają. Roz­po­znaje wśród nich Ninę Trygg, stoi przed wej­ściem z wście­kłą miną.

Sły­szy, jak ktoś stuka w szybę. To Ma za­gląda do środka i się uśmie­cha, uka­zu­jąc żółte zęby. W ką­ciku ust trzyma nie­za­pa­loną cy­ga­retkę, przez co wy­gląda na praw­dziwą twar­dzielkę.

Alex się wzdryga. Wong stoi za nią, krę­cąc pę­kiem klu­czy wo­kół palca wska­zu­ją­cego. Jego ogromne ciało prze­sła­nia ho­ry­zont, w dwóch fał­dach tłusz­czu na sze­ro­kiej szyi męż­czy­zny da­łoby się ukryć mały dom.

W dro­dze do Älvsjö Storm mi­jał wiele sa­mo­cho­dów ja­dą­cych w prze­ciw­nym kie­runku, za­pewne to klienci ucie­ka­jący z ka­syna. Ani Alex, ani Ma, ani Wong nie fi­gu­rują w żad­nych do­ku­men­tach. Wła­ści­ciel re­stau­ra­cji mieszka w Hong­kongu, więc po­li­cja w tym śledz­twie bę­dzie się po­ru­szać jak we mgle. Mimo wszystko mu­szą na nich coś mieć, skoro do­stali na­kaz re­wi­zji.

Alex wy­siada z sa­mo­chodu i Ma długo go obej­muje. Wy­da­wa­łoby się, że po­winno to trwać kilka se­kund, ale przy­tula go znacz­nie dłu­żej. Wong wzru­sza ra­mio­nami, gdy Storm pa­trzy na niego py­ta­jąco.

‒ Zła­pali ko­goś? ‒ chce wie­dzieć Alex, gdy Ma w końcu go pusz­cza. Nie wy­gląda na taką, co się lubi przy­tu­lać, wręcz prze­ciw­nie. Wszy­scy się jej boją, i słusz­nie. Ma z dwa me­try, skórę jak mu­mia i jest wy­bu­chowa ni­czym ła­du­nek ato­mowy.

‒ Aresz­to­wali pra­cow­ni­ków re­stau­ra­cji, ale oni nic nie po­wie­dzą. Nie są głupi ‒ mówi Ma, za­pa­la­jąc pa­pie­rosa.

‒ A dyski?

‒ Nie martw się.

Alex opiera się o sa­mo­chód. Wie, że sta­ruszka ma ra­cję, na­wet je­śli mu się to nie po­doba. Tak, wiele zmie­nił dla pra­cow­ni­ków. Lep­sze wa­runki, wyż­sza płaca i mniej go­dzin pracy. Czy jest zbyt miękki? Ma na­dzieję, że nie.

‒ My­ślisz, że ci się upie­kło, co? ‒ Sły­szy głos za ple­cami, a kiedy się od­wraca, stoi tam Nina Trygg. Z ręką na bio­drze, pre­zen­tu­jąc pi­sto­let w ka­bu­rze.

Ma spluwa na zie­mię przed nią. Alex kła­dzie rękę na jej ra­mie­niu. Nie chce dać Ni­nie żad­nego pre­tek­stu, żeby mo­gła ich aresz­to­wać ot tak, dla za­sady.

‒ Ale co? ‒ do­py­tuje, prze­kli­na­jąc sie­bie za to, że w ogóle tu przy­je­chał. Jak się do­my­śla, Trygg wie, że on wcale nie jest kie­row­ni­kiem sprze­daży w fir­mie tech­no­lo­gicz­nej. Ten etap mają już za sobą. Żywi jed­nak na­dzieję, że nie zna­la­zła żad­nych do­wo­dów.

‒ Daj spo­kój ‒ par­ska Nina i spo­gląda na Wonga. ‒ Ty tam. Masz na imię Wong, zga­dza się?

Wong stoi w miej­scu, nie re­agu­jąc na jej py­ta­nie.

Nina staje trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów od niego. Musi się lekko od­chy­lić, by spoj­rzeć mu w twarz. Wy­daje się przy nim nie­zwy­kle ni­ska, jak zresztą każdy, kto staje w po­bliżu Wonga. „Mu­siał do­sta­wać ana­bo­liki do kaszki, jak był mały” ‒ my­śli Alex i współ­czuje Ma, która go ro­dziła.

‒ Od­po­wia­daj, bo za­raz cię zgarnę ‒ grozi Nina i sztur­cha go w pierś.

Wong oczy­wi­ście nic nie mówi, bo nie może. Za­miast tego otwiera usta i po­ka­zuje, że nie ma ję­zyka. Nina wzdryga się z obrzy­dze­niem.

‒ Kurwa. Dla­czego… nie masz…

‒ Po­li­zał słu­pek po­kryty lo­dem jako dziecko i go so­bie ode­rwał. Głupi chło­pak ‒ wy­ja­śnia Ma, krę­cąc głową, po czym lekko ude­rza Wonga w po­ty­licę.

Wong war­czy w ten cha­rak­te­ry­styczny spo­sób i nie wia­domo, czy to śmiech, czy groźba.

Alex jest cie­kaw, czy kie­dy­kol­wiek się do­wie, co się stało z ję­zy­kiem Wonga. Za każ­dym ra­zem sły­szy inną wer­sję.

Pod­cho­dzi do nich je­den z po­li­cjan­tów i szep­cze coś Ni­nie na ucho, a ona kiwa głową.

‒ Za­po­mnij­cie, że uda wam się tam wejść. To miej­sce jest na ra­zie za­mknięte.

‒ Ja­kie miej­sce? ‒ Alex wy­gląda na za­sko­czo­nego.

‒ Skończ już z tym, Alex. Ciesz się chwilą. Wkrótce będę miała haka na was wszyst­kich. Prę­dzej czy póź­niej każdy po­peł­nia błąd. ‒ Nina po­pra­wia kurtkę, po czym od­wraca się na pię­cie i od­cho­dzi.

Alex wie, że po­li­cjantka ma ra­cję. Musi z tym skoń­czyć, za­nim bę­dzie za późno. To tylko kwe­stia czasu, kiedy trafi do wię­zie­nia.

Jego my­śli na­gle wę­drują w in­nym kie­runku i zwraca się do Wonga:

‒ Zna­la­złem w twoim biu­rze prawo jazdy Johna Glansa. Skąd je masz?

Wong kiwa głową i pi­sze na ta­ble­cie. Od­wraca go do Aleksa.

„Mu­siał je zgu­bić w re­stau­ra­cji. Ten prze­klęty pry­watny de­tek­tyw” ‒ my­śli Storm. Wy­daje mu się to cał­kiem sen­sowne, więc kiwa głową do Wonga. Przed śmier­cią Glans śle­dził Aleksa. Jes­sica twier­dzi, że go wy­na­jęła, po­nie­waż my­ślała, że Alex ją zdra­dza. Ja­kiś czas póź­niej Glans po­peł­nił sa­mo­bój­stwo, choć Nina Trygg uważa, że to Alex go za­bił.

„Wię­cej pro­ble­mów… Za­wsze pro­blemy…”

‒ Jak so­bie z tym wszyst­kim te­raz po­ra­dzisz? ‒ pyta Ma z nie­do­pał­kiem cy­ga­retki w ustach.

‒ Zor­ga­ni­zuję nowe miej­sce, do­póki sprawa nie ucich­nie.

Dzwoni jego ko­mórka i męż­czy­zna od­cho­dzi na bok. Cho­ciaż Ma i Wong wie­dzą wszystko o tym biz­ne­sie, Alex nie chce, żeby sły­szeli, o czym roz­ma­wia.

‒ Co się dzieje?

Młody głos Lis­sie nie brzmi we­soło. To pra­wie dziecko, a mimo to za­rzą­dza sprze­dażą ko­ka­iny.

‒ Za­raz skoń­czą nam się za­pasy. Nie było dziś no­wej do­stawy. ‒ Na­tych­miast się roz­łą­cza, Alex wzdy­cha.

Ta dziew­czyna przy­po­mina pie­przoną straż po­żarną, która cały czas gasi małe po­żary, ale gdy tylko je­den zo­sta­nie uga­szony, wy­bu­cha ko­lejny.

„Choć je­den dzień…”

Zro­biłby wszystko za je­den pie­przony dzień bez pro­ble­mów.

Roz­dział 9

Ty­resö

Jes­sica ma czter­na­ście lat i cho­dzi do ósmej klasy. Wy­cho­dzi z to­a­lety i kła­dzie ra­kietę te­ni­sową przy umy­walce. W tym mo­men­cie ktoś wcho­dzi do ła­zienki, ale ona nie zwraca na to uwagi. Nie znosi tych wszyst­kich de­bili, któ­rzy cho­dzą z nią do szkoły. In­stynkt każe jej jed­nak spoj­rzeć, kto za nią sta­nął. Ma dziwne uczu­cie w brzu­chu, jakby za­gnieź­dziły się w nim wście­kłe osy.

Chło­pak stoi przy niej i blo­kuje jej przej­ście. Erik Gyl­len­stierna z dzie­wią­tej klasy. Dziew­czyny w szkole na­zy­wają go Cia­chem i uwa­żają za dar Boga dla ko­biet.

‒ Na­resz­cie sami ‒ szep­cze, mie­rząc ją wzro­kiem od dołu do góry i za­wie­sza spoj­rze­nie na jej biu­ście. Prze­suwa ję­zy­kiem po zę­bach i gło­śno prze­łyka ślinę.

‒ Pier­dol się. Zo­staw mnie w spo­koju. ‒ Jes­sica pró­buje przejść obok niego, ale on staje jej na dro­dze, opiera rękę o ścianę i prze­chyla głowę. Od­gar­nia grzywkę na bok.

‒ No da­lej, uda­waj taką nie­do­stępną. Po­doba mi się to.

Jes­sica sły­szała różne rze­czy na jego te­mat, ale ma­chała na to ręką. Te­raz naj­wi­docz­niej przy­szła ko­lej na nią. Wcze­śniej chro­nił ją Tony, ale zo­stał prze­nie­siony do ja­kie­goś domu na pół­nocy po tym, jak jego oj­ciec się za­bił, a matka ucie­kła.

‒ Prze­suń się ‒ sy­czy Jes­sica, a Erik tylko się uśmie­cha. Ide­alne zęby, ide­alne włosy, ide­alne ubra­nie.

‒ Wy­lu­zuj. Wiem, że ci się po­do­bam.

Jes­sica par­ska śmie­chem. Nikt w szkole jej nie lubi. Tro­chę prze­gina. Jest zbyt dzika, zbyt sza­lona. To świetny spo­sób na prze­trwa­nie. Nie musi się uże­rać z idio­tami, któ­rzy za bar­dzo się sta­rają. Nie­po­trzebni jej zna­jomi. Woli być sama.

Ma naj­lep­sze oceny w szkole, co jesz­cze bar­dziej wszyst­kich de­ner­wuje. Jest out­si­derką i gdyby nie Tony, na pewno by­łaby ulu­bioną ofiarą mob­bingu.

Naj­wy­raź­niej jed­nak na­stały nowe czasy. La­tem uro­sły jej piersi, co przy­cią­gnęło uwagę Cia­cha.

Pod­cho­dzi do niej. Jest znacz­nie więk­szy, więc Jes­sica nie ma szans przejść koło niego. Cia­cho ma wy­wa­lone na na­ukę, bo pla­nuje zo­stać za­wo­do­wym ho­ke­istą. Jest naj­lep­szy z dru­żyny Ty­resö Hoc­key, je­śli wie­rzyć ga­ze­tom. Bę­dzie więk­szą gwiazdą niż „Foppa” Fors­berg. Ma piękną dziew­czynę, ale pod­rywa inne. Jest przy­stojny i po­cho­dzi z bo­ga­tego domu, ale to gno­jek. Więk­szość dziew­czyn w szkole ulega mu ze względu na kasę.

Ale nie Jes­sica.

Na ze­wnątrz sły­chać śmiech jego kum­pli. Pil­nują, żeby nikt nie wszedł do środka. Serce pod­cho­dzi jej do gar­dła. Cała się trzę­sie. Czuje się po­zo­sta­wiona sama so­bie. Cofa się, a on pod­cho­dzi co­raz bli­żej z tym swoim wy­szcze­rzo­nym uśmie­chem jak z re­klamy pa­sty do zę­bów.

Erik ła­pie ją za bluzkę i ją roz­rywa. Robi wiel­kie oczy na wi­dok jej piersi w sta­niku.

‒ Je­steś sexy ‒ mówi ra­czej groź­nym niż ro­man­tycz­nym to­nem jakby za­nu­rzony we wła­snym świe­cie.

‒ Prze­stań, bo za­cznę krzy­czeć.

‒ Z pew­no­ścią bę­dziesz ‒ obie­cuje i uśmie­cha się jesz­cze sze­rzej.

‒ Po­wiem Tony’emu ‒ pró­buje Jes­sica, ale on się śmieje.

‒ Tony’emu? On już tu nie wróci. Nie sły­sza­łaś? Sie­dzi w po­praw­czaku. ‒ Erik chce zła­pać ją za piersi, ale dziew­czyna robi szybki krok do tyłu.

Ude­rza ple­cami w ob­le­śną ścianę wy­ło­żoną ka­fel­kami, nie ma do­kąd uciec.

‒ Wiesz, że tego chcesz. ‒ Erik mocno przy­ci­ska do niej swoje ciało.

Przy­kłada dłoń do jej ust. Drugą rękę wkłada pod spód­nicę i ściąga z niej majtki. Jes­sica usi­łuje krzy­czeć, kiedy Erik wsuwa w nią pa­lec. Boli tak bar­dzo, że my­śli, że coś tam pę­kło.

‒ Kurwa, ale je­steś cia­sna ‒ sy­czy, a ona jak naj­moc­niej za­ci­ska po­wieki. Pró­buje ode­pchnąć jego rękę, ale jest zbyt silny.

Chło­pak się śmieje i wy­ciąga pa­lec, by roz­piąć roz­po­rek, ale na­gle milk­nie. Po chwili wy­bu­cha:

‒ Co jest, kurwa? Masz okres? Ob­le­śna suka! ‒ Pusz­cza ją i wy­gląda, jakby miał zwy­mio­to­wać.

Jes­sica opada bez­wład­nie na pod­łogę. Znisz­czona i roz­bita na mi­lion ka­wał­ków.

„Czy nie je­stem już dzie­wicą? Czy wła­śnie zo­sta­łam zgwał­cona?”

Erik myje ręce i pa­trzy na nią z obrzy­dze­niem. Rzuca kur­wami, a Jes­sica pła­cze. Czuje się tak, jakby całe jej ciało roz­lało się jak ka­łuża po pod­ło­dze, a mię­dzy no­gami prze­szywa ją ból.

„To nie tak mia­łam stra­cić dzie­wic­two”.

Zde­cy­do­wali z To­nym, że zro­bią to w jej pięt­na­ste uro­dziny. Przy za­pa­lo­nych świe­cach i jej ulu­bio­nej mu­zyce.

Erik śmieje się, wy­cho­dząc z ła­zienki. Przy­bija piątki z kum­plami. W ich oczach wi­dać po­gardę, ale też po­żą­da­nie. Cze­kali na ochłapy po Eriku.

‒ Za­po­mnij­cie o tym. Ona ma okres ‒ mówi to tak, jakby miała raka. Wszy­scy pa­trzą na nią z obrzy­dze­niem, po czym Erik z trza­skiem za­myka drzwi.

Jes­sica do­brze wie, że to była tylko chora gra wstępna i że na szczę­ście ma okres. W prze­ciw­nym ra­zie Erik po­su­nąłby się znacz­nie da­lej.

W końcu wstaje, serce ska­cze wście­kle jak po­pcorn. Bie­rze ka­wa­łek pa­pieru i de­li­kat­nie przy­ci­ska go do kro­cza. Opiera się o umy­walkę i pa­trzy w od­bi­cie w lu­strze. Wi­dzi w nim skrzyw­dzoną dziew­czynę. Nie po­doba jej się to.

Ociera łzy. Gdyby Tony tu był, skułby Eri­kowi mordę. Gdyby na­le­żała do ple­mie­nia Ko­man­czów, jego człon­ko­wie ska­to­wa­liby Erika. Ale Tony’ego tu nie ma, a ona nie jest wo­jow­niczką, nie na­leży do żad­nego ple­mie­nia i zo­stała sama. Ma wra­że­nie, że cały świat się trzę­sie, kiedy roz­lega się dźwięk szkol­nego dzwonka. Prze­rwa się skoń­czyła, choć co to ma za zna­cze­nie. Jes­sica prze­łyka ślinę. Czuje smak jego pal­ców na ustach i pró­buje zmyć go wodą.

Ten skur­wiel ją zgwał­cił i się śmiał. Znowu prze­łyka ślinę.

„Za­ci­śnij zęby i przyj­mij to jak męż­czy­zna” ‒ ma­wia tata, a ona choć raz chce to zro­bić.

„Pie­przyć Erika! Pie­przyć tę szkołę!”

Jes­sica pa­trzy w lu­stro i krzy­czy tak gło­śno, że aż uszy pę­kają. Nie może znieść swo­jego od­bi­cia i ude­rza w lu­stro. Przy­gląda się ra­nom na dłoni i szybko od­dy­cha.

Czuje w so­bie ja­kąś nową siłę. Wy­cho­dząc z ła­zienki, chwyta ra­kietę te­ni­sową, roz­pina po­kro­wiec i rzuca go na pod­łogę. Nie­na­wi­dzi te­nisa, ale tata na­lega, żeby grała.

„Ni­gdy wię­cej!”

Do­strzega Erika sto­ją­cego ty­łem wraz z kum­plami w głębi ko­ry­ta­rza. Wi­dać, że świet­nie się ba­wią. Ko­lejna zdo­byta la­ska, po­wód do świę­to­wa­nia. Ko­lejna mała dzie­wica, którą po­zba­wili cnoty.

Ucznio­wie roz­stę­pują się, gdy Jes­sica pod­cho­dzi do niego. Trzy­mają pod­ręcz­niki przed sobą jak tar­cze i szep­czą do sie­bie.

Erik się od­wraca i wtedy ona wali go ra­kietą w twarz. I jesz­cze raz, i jesz­cze. Chło­pak upada na plecy, a ona wy­mie­rza cios za cio­sem, aż wszę­dzie wi­dać krew i wszy­scy wo­kół krzy­czą. Brzmi to dla niej jak pie­przona mu­zyka.

Je­den z na­uczy­cieli ją przy­trzy­muje, a ona śmieje się w głos. Nie dla­tego, że to za­bawne, ale dla­tego, że prze­stała się ha­mo­wać.