Lodowata noc ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: Isnat­ten

Prze­kład z ję­zyka szwedz­kiego: Ka­ro­lina Skiba

Co­py­ri­ght © Ka­milla Ore­svärd, 2025

This edi­tion: © Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2025

Pro­jekt gra­ficzny okładki: An­ders Tim­ren

Re­dak­cja: Ewa Penk­syk-Klucz­kow­ska

Ko­rekta: Anna No­wak

ISBN 978-91-8076-905-1

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S

Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

Pro­log

Za kilka go­dzin słońce miało się wznieść po­nad ośnie­żone wierz­chołki świer­ków Hal­le­bergu, te­raz jed­nak mała spo­łecz­ność u pod­nóża góry na­dal tkwiła w mroź­nym uści­sku mroku.

Mar­tin Lunde zo­sta­wił sa­mo­chód na par­kingu i ru­szył w stronę za­mar­z­nię­tego ką­pie­li­ska w za­toce w Nord­kro­ken. Wiatr ci­cho szu­miał w ko­ro­nach drzew, a śnieg skrzy­piał pod cięż­kimi bu­tami męż­czy­zny. Mar­tin po­pra­wił ple­cak Kån­ken ze sprzę­tem węd­kar­skim i włą­czył la­tarkę, którą trzy­mał w dłoni. Coś za­bły­sło w za­spie znaj­du­ją­cej się tuż przed nim, więc po­świe­cił w tym kie­runku. W śniegu le­żały po­roz­rzu­cane puszki po pi­wie i pu­sta bu­telka po ja­kimś moc­niej­szym al­ko­holu. Ka­wa­łek da­lej ktoś zo­sta­wił nie­bie­ską kurtkę, a przy sku­tym lo­dem brzegu Mar­tin do­strzegł ślady ogni­ska. Sa­dza po­kry­wała biały, czy­sty śnieg czar­nym na­lo­tem.

Mar­tin przy­spie­szył kroku, by od­da­lić się od po­zo­sta­ło­ści po noc­nej im­pre­zie. Spoj­rzał na par­king i w pierw­szej chwili się za­wa­hał. Nie chciał się na­tknąć na wła­ści­cieli sto­ją­cych tam sa­mo­cho­dów. Na­le­żały do bandy zbi­rów lu­bią­cych za­ba­wiać się kosz­tem in­nych. W szkole śred­niej Mar­tin nie­jed­no­krot­nie by­wał obiek­tem ich drwin. Pod­cią­ga­nie wy­soko maj­tek, wsa­dza­nie głowy do to­a­lety, ude­rza­nie zwi­nię­tym ręcz­ni­kiem pod prysz­ni­cem po lek­cji WF. Nie­które z form drę­cze­nia były prze­wi­dy­walne, inne bar­dziej po­my­słowe. Mar­tin i jego nie­liczni kum­ple wie­dzieli, że to ich nie omi­nie, nie umieli jed­nak prze­wi­dzieć, w któ­rym mo­men­cie i w jaki spo­sób będą się nad nimi znę­cać. Przez te wy­ra­fi­no­wane me­tody gnę­bie­nia żyli w cią­głej nie­pew­no­ści. Od tam­tej pory upły­nęło wiele lat, Mar­tin się od nich od­ciął i po­dą­żył swoją drogą, oni na­to­miast utknęli w miej­scu. W wieku dwu­dzie­stu trzech lat wciąż nę­kali in­nych.

Mar­tin chciał unik­nąć spo­tka­nia z nimi i w za­sa­dzie ist­niało bar­dzo małe ry­zyko, że kto­kol­wiek obu­dzi się tak wcze­śnie po noc­nym czu­wa­niu w wi­gi­lię dnia Świę­tej Łu­cji. Pod­czas gdy im­pre­zo­wi­cze od­sy­piali kaca, Lunde miał mnó­stwo czasu, by do­trzeć do prze­rę­bla i wy­jąć płotki z sieci, po­tem zaś, nim wzej­dzie słońce, bę­dzie już da­leko w miej­scu, gdzie łowi się mię­tusy.

Mi­nął duży na­miot i wy­szedł na lód, ale zbli­ża­jąc się do prze­rę­bla, od­czu­wał co­raz więk­szy nie­po­kój. Ro­zej­rzał się, miał wra­że­nie, że ktoś go ob­ser­wuje. Przez chwilę zda­wało mu się, że sły­szy szept nio­sący się po za­mar­z­nię­tym je­zio­rze. Po­czuł zimny dreszcz. Sta­nął i się od­wró­cił, ale ni­kogo nie wi­dział. Wzdry­gnął się, kiedy czarny kruk prze­le­ciał po ciem­nym nie­bie, gło­śno i zło­wiesz­czo kra­cząc. Ile­kroć wi­dział te pta­szy­ska, nie mógł się na­dzi­wić, że są tak wiel­kie. Spoj­rzał w stronę na­miotu, po czym ru­szył da­lej po lo­dzie, nie mo­gąc się po­zbyć nie­kom­for­to­wego uczu­cia.

W od­dali do­strzegł czer­woną boję, którą wcze­śniej wło­żył do prze­rę­bla, by ozna­czyć jego po­ło­że­nie. Te­raz le­żała na lo­dzie. Za­klął pod no­sem. Ktoś mu­siał tu być i moż­liwe, że na­wet znisz­czył wię­cierz po­ło­wowy, i cała jego ciężka praca pój­dzie na marne. Na lo­dzie le­żało coś jesz­cze, mały czer­wony to­bo­łek. Mar­tin zmru­żył oczy, by le­piej się temu przyj­rzeć. Wy­glą­dało jak ple­cak.

Szyb­kim kro­kiem ru­szył przed sie­bie, aż sta­nął nad pro­sto­kąt­nym otwo­rem o ostrych kra­wę­dziach. Nie zwa­ża­jąc na ple­cak, wpa­try­wał się w czerń wody, któ­rej po­wierzch­nię zna­czyły drobne fale za­miast cien­kiej war­stwy lodu. Mroźne po­wie­trze szczy­pało Mar­tina w po­liczki, gdy po­chy­lił się i za­brał za wy­cią­ga­nie cien­kiego łań­cu­cha. Wes­tchnął z ulgą, czu­jąc opór, wię­cierz był na miej­scu. Coś się jed­nak nie zga­dzało. Siatka wy­da­wała się za ciężka, jakby znaj­do­wało się w niej coś wię­cej niż tylko małe pło­cie. Być może za­plą­tał się w nim ja­kiś szczu­pak, albo i dwa, cza­sem się to zda­rza.

Kiedy wy­cią­gał wię­cierz na po­wierzch­nię, woda chla­pała na lód i jego buty. Miał za­czer­wie­nione od mrozu i wy­siłku po­liczki, palce u rąk mu drę­twiały. Ostat­nie szarp­nię­cie i siatka po­winna zna­leźć się na lo­dzie. Na­gle za­marł. Coś było pod sie­cią. Wi­dział kon­tury cze­goś du­żego i ja­snego. Nad jego głową znów za­kra­kał kruk. Mar­tin usi­ło­wał zi­gno­ro­wać gulę nie­po­koju dła­wiącą go w gar­dle i po­chy­lił się nad prze­rę­blem, mru­żąc oczy. Się­gnął po la­tarkę i po­świe­cił w czarną wodę. Po­mię­dzy sre­brzy­stymi pło­ciami coś, co pły­wało pod spodem, na­bie­rało wy­raź­niej­szych kształ­tów. Nie był to szczu­pak, ale coś in­nego, dużo więk­szego. Na­gle Mar­tin zro­zu­miał i wstrzy­mał od­dech. Z bla­dej twa­rzy wpa­try­wały się w niego za­mar­z­nięte oczy.

Roz­dział 1

Jest czwart­kowe po­po­łu­dnie, wi­gi­lia dnia Świę­tej Łu­cji. Za­pach cy­na­monu i świe­żych wy­pie­ków mie­sza się z wo­nią hia­cyn­tów i man­da­ry­nek. Z gło­śnika pły­nie świą­teczna mu­zyka, tym­cza­sem Mona Schil­ler, nu­cąc pod no­sem, za­gniata cie­płe, pu­szy­ste cia­sto na mar­mu­ro­wym bla­cie.

‒ Jed­nak pie­czesz?

Po­grą­żona w my­ślach Mona wzdryga się na dźwięk głosu, który roz­legł się tak nie­spo­dzie­wa­nie. Za­nim udaje jej się coś po­wie­dzieć, wi­dzi rękę od­ry­wa­jącą ka­wa­łe­czek cia­sta.

‒ Wy­star­czy chyba dla ca­łego Var­gön ‒ kon­ty­nu­uje Hedda, wkła­da­jąc grudkę do ust i wę­dru­jąc wzro­kiem po bla­cie ku­chen­nym, na któ­rym leżą dwa ka­wałki sza­fra­no­wo­żół­tego, droż­dżo­wego cia­sta oraz stosy świeżo upie­czo­nych zło­ci­stych bu­łe­czek.

‒ Za parę go­dzin za­wożę to wszystko do domu opieki z oka­zji dnia Świę­tej Łu­cji, my­ślę, że po­winno wy­star­czyć. Le­piej za dużo niż za mało.

Hedda kiwa głową i od­gar­nia do tyłu dłu­gie, ciemne włosy. Przez chwilę wpa­truje się w Monę wiel­kimi oczami, po czym szybko spusz­cza wzrok, co w prze­ko­na­niu Mony ozna­cza, że Heddę coś trapi, choć nie chce o tym mó­wić.

Ich drogi skrzy­żo­wały się prze­szło pół­tora roku wcze­śniej, kiedy Mona pra­co­wała nad sprawą pew­nego mor­der­stwa, a ta młoda ko­bieta sta­nęła pod drzwiami jej domu. Od pierw­szej chwili czuła, że jest w niej coś wy­jąt­ko­wego. Ja­kiś czas póź­niej Hedda ura­to­wała jej ży­cie i Mona po­zwo­liła dziew­czy­nie wpro­wa­dzić się do willi Björ­kås. Hedda stu­diuje Mię­dzy­na­ro­dowe Sto­sunki Go­spo­dar­cze w Wyż­szej Szkole Väst i ma­rzy, by w przy­szło­ści zo­stać dy­plo­matką. W za­mian za za­kwa­te­ro­wa­nie po­maga Mo­nie w kan­ce­la­rii praw­nej i oka­zało się, że stwo­rzyły zna­ko­mity ze­spół. Pra­co­wały nad roz­wią­zy­wa­niem spraw mor­derstw i za­gi­nięć.

Sy­no­wie Mony, An­ton i Wil­liam, a wła­ści­wie przede wszyst­kim An­ton, na­zy­wają Heddę jed­nym z mamy „pro­jek­tów”. Mona nie prze­pada za tym wy­ra­że­niem, uważa, że brzmi pro­tek­cjo­nal­nie, choć przy­znaje, że jest w tym tro­chę prawdy. Lubi po­ma­gać lu­dziom roz­wi­jać po­ten­cjał i jej zda­niem Hedda, przy od­po­wied­nim wspar­ciu, może zajść bar­dzo da­leko.

Z cza­sem Hedda stała się dla Mony kimś wię­cej niż ko­le­żanką z pracy, wręcz bli­ską przy­ja­ciółką Mona trak­tuje ją nie­mal jak córkę, ale daje jej także po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa, co było pierw­szym po­wo­dem, dla któ­rego po­zwo­liła jej się wpro­wa­dzić. W tam­tym cza­sie jej sa­mej gro­ziło nie­bez­pie­czeń­stwo i ta sy­tu­acja się nie zmie­niła.

‒ Je­śli chcesz, mo­żesz mi po­móc ‒ mówi, przy­kry­wa­jąc cia­sto ście­reczką.

‒ Co mam ro­bić? ‒ pyta Hedda, pod­wi­ja­jąc rę­kawy o wiele za du­żej czar­nej bluzy z kap­tu­rem.

‒ Zdej­mij bu­łeczki z bla­chy i odłóż je na kratkę do osty­gnię­cia, a po­tem zaj­miemy się resztą cia­sta.

Hedda kiwa głową, wpraw­nym ru­chem zbiera ciemne włosy do góry i zwią­zuje je w kok gumką, którą ma na nad­garstku. Wtedy do kuchni wcho­dzi Coco. Mała suczka rasy mie­sza­nej o bursz­ty­no­wej sier­ści staje na środku, ziewa sze­roko i się prze­ciąga. Pew­nie wcze­śniej le­żała gdzieś zwi­nięta w kłę­bek, ale za­cie­ka­wiły ją ich głosy. Coco nie chce ry­zy­ko­wać, że omi­nie ją coś eks­cy­tu­ją­cego, a już na pewno nie może prze­ga­pić ja­kie­goś pysz­nego ką­ska.

Mona i Hedda wra­cają do przy­go­to­wy­wa­nia wy­pie­ków. Ich po­liczki po­kry­wają się ru­mień­cami od cie­pła roz­grza­nego pie­kar­nika. Pies kręci się wo­kół ich stóp, stu­ka­jąc o drew­nianą pod­łogę, a Mona śpiewa pio­senkę o dziecku, które wi­działo mamę ca­łu­jącą mi­ko­łaja. Za oknem pada śnieg, a cie­nie gęst­nieją nad ci­chym zi­mo­wym kra­jo­bra­zem. W oknach mi­go­czą świa­tła gwiazd ad­wen­to­wych. Za­pa­lona na scho­dach la­tar­nia rzuca mi­go­tliwy blask na oszro­nioną ścianę, two­rząc w ciem­no­ści ta­niec roz­bry­ka­nych cieni.

W chwili gdy Mona już ma od­wró­cić głowę i po­wie­dzieć Hed­dzie, by nie za­po­mniała o ro­dzyn­kach, coś za oknem, w parku przy­kuwa jej uwagę. Ja­kiś ruch. Mona za­styga, zbliża twarz do szyby i wy­gląda na ze­wnątrz. Ktoś tam jest. Bar­dziej to czuje, niż wi­dzi. Na­gle szara, ku­dłata po­stać od­rywa się od drzew i idzie po śniegu. Staje, jej żółte oczy błysz­czą w ciem­no­ści. Po chwili zni­kają.

Mona drży, ale ko­bieta szybko się otrząsa. Nie świ­ruj, my­śli. To tylko świa­tło płata fi­gle. A może rze­czy­wi­ście wi­działa wilka?

Roz­dział 2

Tym­cza­sem pięć ki­lo­me­trów da­lej Se­ba­stian Ber­man wstaje z łóżka. Stąpa po pod­ło­dze na ze­sztyw­nia­łych no­gach. Tkane dy­wa­niki pod jego sto­pami są brudne i znisz­czone, tak jak grube weł­niane skar­pety, które ma na so­bie. Jest zimno i ciemno. Od czte­rech dni w cha­cie nie ma prądu, bo Se­ba­stian nie za­pła­cił ra­chunku.

Je­dyne świa­tło pada ze sta­rej lampy naf­to­wej. Pod­nosi ją za uchwyt na wy­so­kość klatki pier­sio­wej. Lampa rzuca złoty blask, ale jej świa­tło nie do­ciera do wszyst­kich za­ka­mar­ków, gdzie czy­hają cie­nie po­ru­sza­jące się w rytm kro­ków Se­ba­stiana.

Pod oknem stoi szafka, ma tyle lat co on. Nie­gdyś ja­sno­nie­bie­ska, z upły­wem czasu wy­bla­kła i zma­to­wiała. Se­ba­stian od­sta­wia lampę. Chwyta za ob­dra­paną gałkę i otwiera drzwiczki. Ci­szę roz­dziera gło­śne skrzy­pie­nie. Na wy­gię­tych pół­kach stoją kon­serwy, które po­winny mu wy­star­czyć na co naj­mniej dwa ty­go­dnie. Dra­pie się po skoł­tu­nio­nej, si­wej bro­dzie. Je­śli mą­drze to roz­pla­nuje, może wy­star­czą na­wet na trzy. Po­tem bę­dzie mu­siał wyjść do lu­dzi. Ta myśl go drę­czy, pró­buje ją od­pę­dzić. Chce za­trzeć w pa­mięci te wszyst­kie szepty czy splu­nię­cia na jego wi­dok.

Wyj­muje zimną me­ta­lową puszkę, jed­nym szyb­kim ru­chem ją otwiera i umiesz­cza kon­serwę bez­po­śred­nio na że­liw­nym piecu. Kiedy wrzuca dwa po­lana do pa­le­ni­ska, sły­chać trzask su­chego drewna, które szybko zaj­muje się ogniem. Se­ba­stian wy­ciąga ręce w stronę cie­pła. Po­ru­sza ze­sztyw­nia­łymi pal­cami, a one po­woli się roz­luź­niają. Piec speł­nia swoje za­da­nie, lecz kiedy jest na­prawdę zimno, tak jak te­raz, chłód prze­nika do wnę­trza domu, two­rząc lo­dowe kwiaty na drew­nia­nych ścia­nach.

Gdy kon­serwa na­grzewa się na pły­cie ku­chen­nej, chatę wy­peł­nia za­pach ryb. Se­ba­stian wkłada pa­lec do puszki. Bu­lion jest w miarę cie­pły, więc ściąga kon­serwę z ku­chenki i siada na kra­wę­dzi łóżka. Wyj­muje wi­de­lec, który we­tknął w szparę mię­dzy de­skami w ścia­nie, i na­bija na niego sza­ro­biały rybny pul­pet, po czym wkłada go do ust.

Me­cha­nicz­nie prze­żuwa po­si­łek, ni­jaki, bez smaku. Jed­nak nie dla­tego je, żeby mu sma­ko­wało, tylko po to, by się po­ży­wić i prze­trwać. Nie­ważne, czy to pul­pety rybne, czy karma dla psów, nie ma to dla niego naj­mniej­szego zna­cze­nia.

Z peł­nym żo­łąd­kiem ła­twiej za­snąć. Cza­sami Se­ba­stian chciałby ni­gdy się nie obu­dzić. I tak się sta­nie, gdy na­dej­dzie wła­ściwa pora i gdy wy­kona swoje za­da­nie.

Po prze­łknię­ciu ostat­niego pul­peta zbliża puszkę do ust i wy­pija resztki let­niego bu­lionu. Kilka kro­pel spada mu na brodę. Ociera ją wierz­chem dłoni, a na­stęp­nie rękę o spodnie. Ob­li­zuje wargi i rzuca pu­stą puszkę w naj­ciem­niej­szy kąt. Sły­chać stuk me­talu ude­rza­ją­cego o me­tal, po czym roz­lega się grze­chot prze­su­wa­ją­cych się pu­stych pu­szek. I za­pada ci­sza.

Se­ba­stian kła­dzie się w łóżku na ple­cach i za­myka czer­wone, pie­kące od dymu oczy. Przez słabo wy­pchany ma­te­rac i twardą ramę bolą go plecy. Czeka, ale sen nie nad­cho­dzi. Prze­wraca się nie­spo­koj­nie, prze­śla­do­wany wspo­mnie­niami.

Na­gle coś sły­szy. Czuje na­pię­cie w ca­łym ciele. Siada wy­pro­sto­wany na kra­wę­dzi po­sła­nia, z sze­roko otwar­tymi oczami. Dźwięk do­cho­dzący z ze­wnątrz nie pa­suje do tego miej­sca. To nie wiatr szu­miący w ko­ro­nach drzew. To ci­chy, le­dwo sły­szalny świst, po któ­rym na­stę­puje de­li­katne szu­ra­nie, jakby ktoś cią­gnął coś po śniegu. Po­tem za­pada ci­sza. Se­ba­stian wie, co to ozna­cza.

Roz­dział 3

Le­dwo Mona otrzą­snęła się po tym, co zo­ba­czyła za oknem i co wzbu­dziło jej nie­po­kój, kiedy do kuchni wcho­dzi Wille. Nie, to nie mógł być wilk. Kła­dzie ostat­nią por­cję cia­sta na bla­cie i wita młod­szego syna przy­ja­znym uśmie­chem. Za chło­pa­kiem wije się Coco, któ­rej trudno opa­no­wać ra­dość, w końcu zja­wił się tu jej ulu­biony czło­wiek. Gdy tylko Wille pod­je­chał pod dom, Coco po­bie­gła do holu, by go po­wi­tać. Uwiel­bia go.

‒ Cześć, mamo. ‒ Wille i schyla się, by przy­tu­lić Monę, nie przej­mu­jąc się jej ubru­dzo­nymi od mąki rę­kami. ‒ Cześć ‒ do­daje do Heddy.

Dziew­czyna sie­dzi przy stole, a przed nią leży bla­cha do po­łowy za­peł­niona bu­łecz­kami. Wi­dać błysk w jej oczach, gdy po­syła mu ca­łusa na po­wi­ta­nie. To spoj­rze­nie nie umyka uwa­dze Mony. Jej młod­szy syn ma w so­bie nie­zwy­kły ma­gne­tyzm, siłę, która przy­ciąga wszyst­kich, nie­za­leż­nie od tego, czy jest się psem, ko­bietą w śred­nim wieku czy sta­rusz­kiem. Czy też na przy­kład młodą, piękną ko­bietą. Wille miał ich wiele, ale mię­dzy nim a Heddą dzieje się coś wy­jąt­ko­wego. Mona od dawna to prze­czuwa. Tyle że z ja­kie­goś po­wodu im nie wy­cho­dzi. Nie wie dla­czego, bo prze­cież żadne z nich nie jest spe­cjal­nie nie­śmiałe. Mona wie­lo­krot­nie za­mie­rzała coś z tym zro­bić, w ostat­niej chwili się po­wstrzy­my­wała, co było do niej nie­po­dobne. Zwy­kle po­ciąga za sznurki, by mieć pew­ność, że wszystko po­to­czy się zgod­nie z jej ocze­ki­wa­niami, ale aku­rat w tę sprawę nie chce in­ge­ro­wać.

‒ Pie­czemy ‒ oznaj­mia Hedda, od­ry­wa­jąc ka­wa­łek cia­sta i rzu­ca­jąc nim w Wil­lego.

Chło­pak w ła­two­ścią ła­pie go jedną ręką, tym­cza­sem Mona prze­nosi wzrok na ręce syna. Jak za­wsze przy­gnę­bia ją wi­dok jego okrop­nych ta­tu­aży. Może jest sta­ro­świecka, w tych cza­sach więk­szość lu­dzi ma ta­tu­aże, ale Wil­lego wy­glą­dają pa­skud­nie, jakby małe dziecko po­ba­zgrało go pi­sa­kiem.

‒ Po­mo­żesz nam? ‒ pro­po­nuje Hedda.

‒ Z przy­jem­no­ścią ‒ od­po­wiada Wille.

Mona wyj­muje z szafki bu­telkę glöggu i ją od­kręca. Roz­lega się bul­go­ta­nie na­poju wle­wa­nego do ron­dla, który sta­wia na ku­chence. Robi jej się cie­pło na sercu, kiedy sły­szy od­głosy luź­nej roz­mowy i śmie­chu za ple­cami. Gdyby tak obaj jej sy­no­wie po­tra­fili ze sobą prze­by­wać w ten spo­sób. Star­szy brat Wil­lego, An­ton, jest jed­nym z nie­wielu, któ­rych chło­pak nie ocza­ro­wał. Wiele czyn­ni­ków utrud­nia ich re­la­cje. Nie cho­dzi wy­łącz­nie o to, że An­ton jest po­li­cjan­tem, a Wille ba­lan­suje na gra­nicy prawa, a cza­sem na­wet ją prze­kra­cza. Mają też zu­peł­nie od­mienne oso­bo­wo­ści. An­ton jest obo­wiąz­kowy, po­wścią­gliwy i przy­tło­czony ży­ciem, w prze­ci­wień­stwie do bez­tro­skiego Wil­lego, który za­wsze ja­koś wy­cho­dzi na swoje. Mona zdaje so­bie sprawę, że do­ra­sta­nie u boku brata nie było dla An­tona ła­twe.

Ogar­nia ją po­czu­cie winy. Matka nie wy­jeż­dża za gra­nicę, zo­sta­wia­jąc swoje na­sto­let­nie dzieci, tak jak ona to zro­biła. Choć Pe­ter świet­nie opie­ko­wał się sy­nami, Mona za­wsze bę­dzie się za­sta­na­wiać, jak po­to­czy­łyby się ich losy, gdyby nie wy­je­chała.

Gło­śny śmiech przy­wo­łuje ją z po­wro­tem do te­raź­niej­szo­ści. Kręci głową, na­prawdę musi prze­stać to roz­trzą­sać, to nic nie zmieni. Jest jak jest, ta­kich do­ko­nała wy­bo­rów, te­raz musi pa­trzeć w przy­szłość.

Zdej­muje ron­del z płyty ku­chen­nej i roz­lewa do ma­łych kub­ków aro­ma­tyczny na­pój, po czym pod­cho­dzi z nimi do stołu.

‒ Dzięki. ‒ Wille bie­rze glögg od Mony i upija łyk. ‒ Zna­leź­li­śmy ślady wilka ‒ do­daje, od­sta­wia­jąc ku­bek.

Monę prze­cho­dzi dreszcz. Za­tem mu­siała jed­nak wi­dzieć wilka.

‒ Czy to ten sam, który przy­cho­dził tu w po­przed­nich la­tach? ‒ pyta.

‒ Nie wiem. Na pewno to ol­brzym. Nikt go nie wi­dział, a więk­szość śla­dów jest za­sy­pana śnie­giem, ale zna­leź­li­śmy kilka w tu­nelu. Wiel­kie łapy. ‒ Wille kręci głową i robi po­ważną minę. ‒ Ogromne. Nie są­dzę, żeby coś mógł wam zro­bić, ale uwa­żaj­cie na sie­bie.

Roz­dział 4

Se­ba­stian stoi przy oknie i pa­trzy przez brudną szybę swej ma­łej chaty. Na ze­wnątrz pa­nuje cał­ko­wita ciem­ność. Nikt poza nim nie po­wi­nien się tu za­pusz­czać, dla­tego wła­dze gminy nie za­in­we­sto­wały w oświe­tle­nie. Nie mogą so­bie po­zwo­lić na wy­da­wa­nie pie­nię­dzy tylko ze względu na nie­pro­szone wi­zyty w tym miej­scu. Wszy­scy udają, że nie wie­dzą, że ta­kie się zda­rzają, choć prawda jest taka, że obec­nie dzie­ciaki rza­dziej tu przy­cho­dzą. Se­ba­stian się po­chyla i do­strzega za­rys sa­mo­chodu, który za­trzy­mał się na skraju lasu z wy­łą­czo­nymi re­flek­to­rami. Stoi tam i czyha.

Swego czasu Se­ba­stian, mie­rzący pra­wie metr dzie­więć­dzie­siąt wzro­stu, był wy­spor­to­wa­nym ho­ke­istą, miał twarde jak skała mię­śnie i godną po­zaz­drosz­cze­nia kon­dy­cję. Nie­wiele jed­nak zo­stało z jego spor­to­wej syl­wetki. Na­dal wpraw­dzie wy­ka­zuje się wy­trwa­ło­ścią i har­tem du­cha, ale skóra na ra­mio­nach od lat mu zwisa, a re­fleks go za­wo­dzi.

Dwie zgięte w pół ciemne syl­wetki prze­dzie­rają się przez śnieg. Wresz­cie coś w nim się bu­dzi, coś, co długo po­zo­sta­wało uśpione. Roz­pala się w nim wola walki i zwy­cię­stwa. Głę­boko w piersi wy­bu­cha iskra. Żar wy­peł­nia jego wnę­trze, a świat wo­kół to­nie w krwi­stej czer­wieni. Jest nie­mal jak za daw­nych cza­sów.

Se­ba­stian wie, że musi ich ubiec. Od­wraca się i pę­dzi w stronę drzwi, wkłada cięż­kie, zi­mowe buty, zgar­nia czapkę ze stołu i na­ciąga ją na głowę. Zdej­muje stary, po­pla­miony płaszcz z ha­czyka, wkłada ręce w rę­kawy i za­pina gu­ziki na brzu­chu i klatce pier­sio­wej. Na­stęp­nie sięga po kij oparty o ścianę i za­ci­ska dłoń na twar­dym drew­nie. Te­raz jest go­towy.

Lekko na­ci­ska klamkę, po czym bie­rze za­mach i ko­pie w drzwi, które gwał­tow­nie się otwie­rają i z hu­kiem ude­rzają o ścianę, z ta­kim im­pe­tem, że trzę­sie się cała chata. Gdy wy­cho­dzi na ga­nek, ude­rza go chłód. Jest ci­cho, drzewa szu­mią, a wi­ru­jące na wie­trze płatki śniegu przy­kle­jają się do twa­rzy, utrud­nia­jąc mu wi­dze­nie. Se­ba­stian od­dy­cha, płytko, ner­wowo, ale stoi zu­peł­nie nie­ru­chomo, wsłu­chu­jąc się w ciem­ność. W końcu sły­szy ci­chy szmer.

To sy­gnał, na który cze­kał. Obu­rącz ści­ska mocno kij i zrywa się w kie­runku źró­dła dźwięku. Po­tyka się, ale od­zy­skuje rów­no­wagę. Ciemne syl­wetki wi­dać co­raz wy­raź­niej. Se­ba­stian wy­daje z sie­bie ryk wście­kło­ści. Bu­zuje w nim ad­re­na­lina. Od­dy­cha ciężko, serce wali mu w pier­siach, pod­nosi kij i ude­rza. Tra­fia w cel, a wtedy po­tężny wstrząs prze­cho­dzi przez jego ra­miona i barki. Wie, że tra­fił, ma co do tego taką samą pew­ność, którą czuł za młodu, kiedy wie­dział, że krą­żek wpad­nie do bramki.

Roz­dział 5

W oknie ko­mi­sa­riatu w Trol­l­hät­tan pali się sied­mio­ra­mienny elek­tryczny świecz­nik. In­spek­tor An­ton Asplund siada przy biurku. Ma za sobą długi i in­ten­sywny dzień, cze­kało go jesz­cze mnó­stwo spraw ad­mi­ni­stra­cyj­nych do za­ła­twie­nia, ale nie za­mie­rza pra­co­wać z pu­stym żo­łąd­kiem. Jest już szó­sta i może uda mu się wyjść z pracy za go­dzinę.

Roz­wią­zuje śnie­gowce w roz­mia­rze czter­dzie­ści sześć i od­sta­wia na bok. Na­stęp­nie wyj­muje z szu­flady biurka za­wi­niątko i ostroż­nie roz­wija sze­lesz­czący pa­pier, któ­rym owi­nięte są ka­napki z do­mo­wego pie­czywa na za­kwa­sie z se­rem i cien­kimi pla­ster­kami czer­wo­nej pa­pryki.

Bie­rze do ust kęs pierw­szej kromki. Prze­żuwa twardy chleb, po­ru­sza­jąc pal­cami u stóp, które w końcu mogą ode­tchnąć po ca­łym dniu w bu­tach. Wpa­truje się w stertę kar­tek świą­tecz­nych na biurku. Z roku na rok jest ich co­raz mniej, bo­wiem od­ręcz­nie pi­sane ży­cze­nia zo­stały za­stą­pione bez­oso­bo­wymi ma­ilami. Wła­śnie dla­tego An­ton ceni swoją ko­lek­cję. Część z nich to kartki z po­dzię­ko­wa­niami od osób, któ­rym po­mógł w trak­cie służby, inne to ży­cze­nia świą­teczne od daw­nych współ­pra­cow­ni­ków i lu­dzi po­zna­nych dzięki pracy. Każda kartka w tym sto­sie sym­bo­li­zuje szcze­gólny wy­raz sza­cunku, który An­ton za­wsze stara się od­wza­jem­nić.

‒ An­ton!

In­spek­tor wy­rywa się z za­my­śle­nia i pod­nosi wzrok. W drzwiach stoi jego ko­le­żanka Bo­dil Thu­lin.

‒ Znowu bu­jasz w ob­ło­kach? ‒ pyta, prze­su­wa­jąc ję­zy­kiem duży ka­wa­łek snusu, który znie­kształ­cał górną wargę. Jej sa­mo­dziel­nie przy­cięte włosy ster­czą ni­czym kol­cza­sty krzew agre­stu zimą. Ma na so­bie zme­cha­coną po­ma­rań­czową kurtkę z po­laru, którą wy­ciąga z szafy każ­dej je­sieni.

‒ Nie ‒ od­po­wiada An­ton. ‒ By­łem głodny i mu­sia­łem coś zjeść.

‒ Aha. ‒ Bo­dil po­pra­wia oku­lary, spo­glą­da­jąc ła­ko­mym wzro­kiem na jego ka­napki. ‒ Do­sta­li­śmy zgło­sze­nie o na­pa­ści.

‒ Czy nie może się tym za­jąć wy­dział pre­wen­cji? ‒ dziwi się An­ton.

‒ Tak, oni się tym zaj­mują, ale chcą, że­by­śmy przy­je­chali.

‒ Dla­czego? ‒ pyta za­sko­czony in­spek­tor.

‒ To się wy­da­rzyło u Se­ba­stiana Ber­mana.

‒ Ro­zu­miem. ‒ An­ton marsz­czy brwi. ‒ Czyli w Nord­kro­ken?

Do­brze wie, gdzie znaj­duje się dom Se­ba­stiana, sam mieszka rap­tem kilka ki­lo­me­trów da­lej. Z po­czątku po­dej­rze­wał, że na­paść miała miej­sce w ob­sza­rze wy­so­kiej prze­stęp­czo­ści, jak Trol­l­hät­tan czy Väners­borg, a nie w Var­gön czy Nord­kro­ken. Je­śli na­to­miast coś ta­kiego dzieje się tu, w oko­licy, można za­ło­żyć, że cho­dzi o Se­ba­stiana. Le­piej trzy­mać się od tego typa z da­leka.

An­ton go nie zna, ni­gdy na­wet z nim nie roz­ma­wiał, ale wszy­scy wie­dzą, kim jest, od lat krążą o nim różne hi­sto­rie. Mówi się, że był obie­cu­ją­cym ho­ke­istą, który mógł osią­gnąć suk­ces, lecz po­tem za­bił młodą dziew­czynę. Wy­da­rzyło się to przed trzy­dzie­stu pię­ciu laty. Ska­zano go na do­ży­wo­cie, jed­nak zmniej­szono wy­rok do dwu­dzie­stu czte­rech lat i jak to zwy­kle bywa, po od­by­ciu dwóch trze­cich kary, zo­stał zwol­niony.

Przed pięt­na­stu laty wró­cił w ro­dzinne strony, do Var­gön. Wszy­scy uwa­żali, że to dziwne, po­nie­waż nie był tam mile wi­dziany. Nie mó­wiąc o tym, że nie uwolni się od prze­szło­ści, w oczach miej­sco­wych za­wsze bę­dzie mor­dercą. Poza tym on na­wet nie pró­buje za­cho­wać po­zo­rów. Jest sta­rym zrzędą, a jesz­cze za­trzy­my­wano go za za­kłó­ca­nie po­rządku pu­blicz­nego oraz drobne na­pa­ści. A te­raz znowu coś.

‒ Na­dal nie ro­zu­miem, dla­czego mu­simy tam je­chać ‒ za­sta­na­wia się An­ton, ale się schyla, by wło­żyć buty.

‒ Tym ra­zem cho­dzi o wy­jąt­kowo bru­talną na­paść ‒ wy­ja­śnia Bo­dil. ‒ Jesz­cze nie wia­domo, jak po­ważna jest sy­tu­acja, wiemy tylko, że ranny zo­stał młody męż­czy­zna i we­zwano ka­retkę. Nie mamy ja­sno­ści, ja­kiej broni użył Se­ba­stian, naj­wy­raź­niej ude­rzył chło­paka ja­kimś pierw­szym lep­szym przed­mio­tem.

An­ton ściąga brwi z dez­apro­batą. W ostat­nich la­tach uci­chło wo­kół Se­ba­stiana. Wi­duje tę nie­chlujną po­stać od czasu do czasu, ale Ber­man prze­waż­nie trzyma się z dala od in­nych. Po tym wy­da­rze­niu znów pod­niosą się głosy, że po­wi­nien opu­ścić Var­gön.

‒ Pa­trol już jest na miej­scu, ale fa­cet nie chce ni­kogo wpu­ścić. Nasi mó­wią, że le­piej bę­dzie, je­śli po­je­dziemy tam nie­ozna­ko­wa­nym sa­mo­cho­dem, a ra­dio­wozy się od­dalą. Se­ba­stian nie lubi po­li­cjan­tów, choć ty zwy­kle po­tra­fisz prze­mó­wić lu­dziom do roz­sądku.

‒ Hm… ‒ An­ton na­ciąga sznu­ro­wa­dła i je za­wią­zuje. ‒ Ten czło­wiek nie lubi ni­kogo.

‒ To prawda, ale mu­simy spró­bo­wać wy­cią­gnąć go z domu. Je­śli się nie uda, je­śli nie wyj­dzie do­bro­wol­nie, bę­dzie trzeba się uciec do nieco bar­dziej ra­dy­kal­nych środ­ków.

An­ton pro­stuje się i wstaje. Wkłada po­spiesz­nie parkę, za­wija ka­napki w pa­pier i chowa je do kie­szeni. Zje po dro­dze.

‒ A co ten chło­pak ro­bił u Se­ba­stiana? ‒ pyta, kiedy idą ci­chym ko­ry­ta­rzem.

‒ Nie wiem.

In­spek­tor kiwa głową. Może fa­cet miał po pro­stu pe­cha, ale on czuje, że cho­dzi o coś wię­cej.

Roz­dział 6

Kiedy Mona i Hedda pod­jeż­dżają pod dom opieki, w oknach palą się ad­wen­towe świecz­niki i bo­żo­na­ro­dze­niowe gwiazdy. Za­bie­rają torby z ba­gaż­nika, tym­cza­sem Coco bie­gnie przo­dem przez par­king oświe­tlony la­tar­niami. Le­d­wie zdą­żyły otwo­rzyć drzwi, a przy wej­ściu do nowo wy­bu­do­wa­nej czę­ści pla­cówki już czeka na nie ko­mi­tet po­wi­talny. Na czele grupy stoi przy­ja­ciel i dawny są­siad Mony, Gu­stav Stark, wy­pro­sto­wany jak struna, ubrany sto­sow­nie do oka­zji w schludną nie­bie­ską ko­szulę i ciemne spodnie, z gładko za­cze­sa­nymi do tyłu wło­sami. Za nim usta­wili się trzej inni starsi pa­no­wie. Wszy­scy z za­cie­ka­wie­niem przy­glą­dają się Mo­nie, która po­dej­rzewa, że Gu­stav opo­wiada o niej nie­stwo­rzone hi­sto­rie, nie­wąt­pli­wie pod­ko­lo­ry­zo­wane. Nie ma jed­nak nic prze­ciwko temu, tak wła­śnie po­wstają le­gendy.

‒ Dzień do­bry, Gu­sta­vie ‒ wita go i od­sta­wia torby, które lekko ude­rzają o zie­mię.

Obej­muje go, ale męż­czy­zna naj­wy­raź­niej chce szybko mieć to za sobą. Nie na­leży do po­ko­le­nia, które się przy­tula, poza tym sta­ru­szek czeka na przy­wi­ta­nie się z kimś in­nym, o wiele waż­niej­szym.

‒ Hej, mała! ‒ wy­krzy­kuje ra­do­śnie, schy­la­jąc się do Coco.

Mona pa­trzy na nich i robi jej się cie­pło na sercu. Gdyby nie Gu­stav, pies mógłby dziś już nie żyć i nie­wy­klu­czone, że Coco to wy­czuwa. Gu­stav był we­te­ry­na­rzem, za­nim prze­szedł na eme­ry­turę. To on po­śpie­szył suczce na ra­tu­nek, gdy Mona zna­la­zła ją w swoim ogro­dzie, po­rzu­coną, brudną i nie­do­ży­wioną. Od tego czasu ich przy­jaźń z Gu­sta­vem kwit­nie, choć więź, którą we­te­ry­narz na­wią­zał z Coco wy­daje się sil­niej­sza.

Sta­ru­szek pró­buje się wy­pro­sto­wać. Nie zwraca uwagi na wy­cią­gniętą rękę Mony i z tru­dem się pod­nosi, pod­pie­ra­jąc się o fo­tel. Staje pro­sto, prze­cze­suje dło­nią gę­ste, nie­gdyś kru­czo­czarne, a obec­nie sta­lo­wo­szare włosy.

‒ Chcie­li­śmy wam po­móc z tor­bami ‒ mówi, wska­zu­jąc ręką przy­ja­ciół, cier­pli­wie cze­ka­ją­cych w blo­kach star­to­wych.

‒ To miło z wa­szej strony. ‒ Mona kiwa głową, uśmie­cha­jąc się do każ­dego z nich po ko­lei, po czym zwraca się do Heddy: ‒ Po­każ im, pro­szę, co trzeba za­brać, a ja wy­niosę do kuchni te, co już wzię­łam. ‒ Wska­zuje torby na pod­ło­dze.

Hedda przy­ta­kuje i od­wraca się do grupy sta­rusz­ków:

‒ Chodź­cie ze mną, chło­paki ‒ mówi we­so­łym gło­sem.

Traj­ko­cząca i cie­kaw­ska gro­madka po­dąża za Heddą w kie­runku sa­mo­chodu. Mona bie­rze torby do ręki. Le­dwo czuje ich cię­żar, idąc ja­snym ko­ry­ta­rzem do kuchni znaj­du­ją­cej się w sa­mym sercu od­działu. Dwie siwe pa­nie usa­do­wiły się w zie­lo­nych fo­te­lach umiesz­czo­nych we wnęce. Mona kiwa przy­jaź­nie głową w ich stronę, a po­marsz­czone twa­rze ko­biet roz­ja­śniają się na wi­dok Coco.

‒ Jak miło, że przy­szły­ście! ‒ wy­krzy­kuje tęż­sza, wy­cią­ga­jąc ręce, by pies mógł się przy­wi­tać.

‒ Cała przy­jem­ność po na­szej stro­nie ‒ od­po­wiada Mona.

Po­święca chwilę na po­ga­wędkę z dwiema sta­ro­win­kami i przy­cho­dzi jej do głowy myśl, że za dwa­dzie­ścia pięć lat to ona bę­dzie sie­dzieć w jed­nym z tych fo­teli i wspo­mi­nać stare czasy. W głębi ko­ry­ta­rza do­strzega kie­row­niczkę, Mi­ka­elę Gra­ninge, po­śpiesz­nie zmie­rza­jącą ku niej dłu­gimi kro­kami.

‒ Jak miło, że udało ci się przyjść z Coco ‒ mówi od razu. Po­pra­wia czapkę mi­ko­łaja, którą ma na gło­wie i sze­roko się uśmie­cha, uka­zu­jąc do­łeczki w po­licz­kach.

‒ No ja­sne, że chcia­łam ją tu za­brać. ‒ Mona pod­nosi siatki z pod­łogi. ‒ Mam tu dwie torby. Hedda i kilku pa­nów przy­niosą resztę z sa­mo­chodu.

‒ Za­nie­śmy je do kuchni ‒ pro­po­nuje Mi­ka­ela, bio­rąc torby i ru­sza­jąc przo­dem.

Mona idzie za nią, sta­ra­jąc się do­trzy­mać kroku wy­so­kiej ko­bie­cie. Je­śli do­brze pa­mięta, Mi­ka­ela tre­no­wała ko­szy­kówkę w col­lege’u w USA, w Bo­sto­nie, ale mu­siała przed­wcze­śnie za­koń­czyć ka­rierę z po­wodu kon­tu­zji ko­lana.

‒ Jak tu spo­koj­nie i przy­tul­nie ‒ stwier­dza, kiedy wcho­dzą do no­wo­cze­snej kuchni.

‒ Te­raz tak, ale wcze­śniej pa­no­wał tu chaos ‒ śmieje się Mi­ka­ela, kła­dąc torby na bla­cie. I za­raz roz­pa­ko­wuje jedną z nich. ‒ Pod­czas lun­chu do­szło do pew­nej sy­tu­acji. Dwie z na­szych se­nio­rek nie prze­pa­dają za sobą, a je­den z pra­cow­ni­ków, który jest u nas na za­stęp­stwie, nie­chcący po­sa­dził je przy tym sa­mym stole. ‒ Mi­ka­ela roz­kłada ręce. ‒ De­li­kat­nie mó­wiąc: nie skoń­czyło się to do­brze.

‒ Co się stało? ‒ pyta Mona, opróż­nia­jąc drugą torbę.

‒ Za­częło się od rzu­ca­nia je­dze­niem, a skoń­czyło na bójce.

‒ Rzu­ciły się na sie­bie? ‒ dziwi się Mona.

‒ Tak. ‒ Mi­ka­ela kręci głową.

Mona uśmie­cha się na myśl o tym zda­rze­niu. Choć wia­domo, że nie po­winno się ni­kogo bić, jest w tym coś dziw­nie in­spi­ru­ją­cego, że dwie star­sze ko­biety wy­ra­żają swoje emo­cje w ten spo­sób.

‒ Po­mogę przy­nieść resztę ‒ mówi Mona, wy­cho­dząc z kuchni.

Idzie z po­wro­tem przez ko­ry­tarz. Ni­kogo tu nie ma, obie pa­nie wy­szły i ci­sza jest nie­mal przy­tła­cza­jąca. Mona skręca za róg i wy­cho­dzi na hol. Na­gle sły­szy za sobą szyb­kie kroki. Już ma się od­wró­cić, by zo­ba­czyć, kto nad­cho­dzi, ale w tym mo­men­cie ktoś chwyta ją mocno, ni­czym szpo­nami, za nad­gar­stek.

Roz­dział 7

Po­ło­żona na skraju lasu chata otu­lona pu­cha­tymi, po­fał­do­wa­nymi cza­pami śniegu, oświe­tlona wie­czor­nym, roz­gwież­dżo­nym nie­bem, wy­gląda wręcz baj­kowo. Z ko­mina unosi się szary dym, a z okie­nek pod ka­le­nicą da­chu roz­lewa się po­ma­rań­czowa po­świata, two­rząc wra­że­nie, że we­wnątrz jest spo­koj­nie i przy­tul­nie. Przy­po­mina to mo­tyw z jed­nej z kar­tek świą­tecz­nych, które An­ton trzyma na biurku. Nic bar­dziej myl­nego. To miej­sce jest da­le­kie od sie­lanki, i to bar­dzo.

Wy­sia­dają z sa­mo­chodu. An­ton staje i się roz­gląda. Na­ciąga na głowę fu­trzany kap­tur i wkłada rę­ka­wiczki. Bo­dil, jak zwy­kle, nie przej­muje się zim­nem i nie okrywa ani rąk, ani głowy, choć przy­naj­mniej za­pina bom­berkę. Przez śnieg prze­dziera się Jimmy Krans, je­den z mun­du­ro­wych, któ­rzy przy­je­chali z in­ter­wen­cją, po czym ra­zem udają się w stronę chaty Se­ba­stiana.

‒ Jest w środku ‒ oznaj­mia Jimmy, sta­jąc obok An­tona i Bo­dil. Wszy­scy troje z dy­stansu ob­ser­wują chatę.

‒ Wiesz, ja­kiego przed­miotu użył? ‒ pyta Bo­dil.

‒ Tak. ‒ Jimmy kiwa głową. Na jego dłu­gie rzęsy spada pła­tek śniegu, a że od razu się topi, mo­kra kro­pla spada mu na po­li­czek. ‒ Naj­wy­raź­niej ja­kie­goś kija.

‒ Co z ofiarą, Lu­ca­sem Mo­rval­lem?

‒ Ma ob­ra­że­nia ra­mion i głowy, ale nie wiem, jak po­ważny jest jego stan.

‒ Czy Lu­cas był wcze­śniej no­to­wany? ‒ za­sta­na­wia się An­ton.

‒ Lu­cas? ‒ dziwi się Jimmy. ‒ Nie, nie są­dzę. Ale jesz­cze go nie spraw­dza­łem, to syn Kenta Mo­rvalla. Chcesz, że­bym po­szpe­rał na jego te­mat?

‒ Tak, dzięki. ‒ An­ton wie, czyim sy­nem jest Lu­cas, i nie są­dzi, by chło­pak miał wcze­śniej do czy­nie­nia z po­li­cją, ale i tak le­piej to spraw­dzić. Roz­gląda się, po czym pyta: ‒ Czy osoba, która to zgło­siła, była świad­kiem zda­rze­nia?

‒ Tak nam się wy­daje.

An­ton od­wraca się do Jimmy’ego.

‒ Jak to wam się wy­daje?

‒ To był ano­ni­mowy te­le­fon. Są­dząc po śla­dach, przy­je­chały dwie osoby, co się zga­dza z in­for­ma­cją od ano­nima. A tak poza tym, sa­mo­chód znik­nął.

An­ton spo­gląda py­ta­jąco na Jimmy’ego.

‒ Ro­zu­miem, że ta druga osoba wsia­dła do sa­mo­chodu i od­je­chała z miej­sca zda­rze­nia z ran­nym Lu­ca­sem, a po­tem za­dzwo­niła pod sto dwa­na­ście?

‒ Zga­dza się.

‒ I nie chciał po­dać da­nych?

‒ Z tego, co mi wia­domo, nie.

An­ton po­now­nie spo­gląda na chatę. Im wię­cej się do­wia­duje, tym dziw­niej­sze mu się to wszystko wy­daje. Nie­po­koi go myśl o tym, że w tym miej­scu prze­by­wał Lu­cas i ja­kaś nie­znana im osoba. Nie ma tu drogi prze­jaz­do­wej. Po­nadto ano­nim, który za­wia­do­mił po­li­cję, za­brał sa­mo­chód i od­je­chał z miej­sca zda­rze­nia, co może wska­zy­wać na to, że miał coś do ukry­cia. Choć oczy­wi­ście mo­gło to być rów­nież spo­wo­do­wane stra­chem, bio­rąc pod uwagę bru­talny cha­rak­ter ataku na Lu­casa, nie­mniej w ta­kim przy­padku ta osoba po­winna była ujaw­nić swoją toż­sa­mość.

‒ Za­sta­na­wiam się, co oni tu, do dia­ska, ro­bili? ‒ od­zywa się An­ton.

Twarz mło­dego po­li­cjanta przy­biera po­nury wy­raz.

‒ Mu­simy o to za­py­tać Lu­casa, kiedy od­zy­ska przy­tom­ność – mówi, znowu kie­ru­jąc wzrok na chatę. ‒ Nie pierw­szy raz zja­wił się tu ktoś nie­od­po­wiedni.

An­ton do­my­śla się, że Jimmy’emu cho­dzi o to, że Lu­cas i jego ko­lega przy­byli w to miej­sce, by się za­ba­wić kosz­tem Se­ba­stiana. Chyba nie ma dzie­ciaka w Var­gön, który by się nie za­kra­dał z ser­cem w gar­dle do jego chaty. Co od­waż­niejsi rzu­cają ka­mie­niami lub wy­krzy­kują wy­zwi­ska, ale więk­szo­ści wy­star­cza za­glą­da­nie przez okna. Świa­do­mość, że męż­czy­zna jest ska­za­nym mor­dercą, wy­wo­łuje jesz­cze więk­szy dreszcz emo­cji. Sy­tu­acja się uspo­ko­iła, kiedy na jego te­re­nie zna­le­ziono po­trzask i si­dła. Do­piero wtedy zdano so­bie sprawę, jak bar­dzo nie­bez­pieczny jest Se­ba­stian i jak da­leko jest w sta­nie się po­su­nąć, by lu­dzie trzy­mali się od niego z da­leka. Po­li­cja wie­lo­krot­nie tu przy­jeż­dżała i ja­sno da­wała męż­czyź­nie do zro­zu­mie­nia, że nie wolno mu za­sta­wiać pu­ła­pek, ale za każ­dym ra­zem twier­dził, że nic o nich nie wie. Ni­gdy też nie udało się ni­czego udo­wod­nić. Mówi się, że Se­ba­stian jest nie­prze­wi­dy­walny i nie wia­domo, do czego jest zdolny. Te­raz z ko­lei wy­da­rzyło się coś ta­kiego.

‒ Wy­daję mi się jed­nak, że Lu­cas jest tro­chę za stary, żeby nę­kać Se­ba­stiana ‒ stwier­dza An­ton.

‒ Zga­dzam się, ale mógł to zro­bić po pi­jaku ‒ su­ge­ruje Bo­dil. ‒ Do­ra­sta­łam tu­taj, wiem, jak mło­dzież się bawi. To by też wy­ja­śniało, dla­czego jego kum­pel zwiał. Je­śli przy­je­chali tu pi­jani i do­szło do roz­róby, wia­domo, że nie chciał mieć do czy­nie­nia z po­li­cją. Lu­cas nie miał wy­boru…

‒ Może masz ra­cję, po pi­jaku i z nudy lu­dzie ro­bią naj­gor­sze idio­ty­zmy. Choć z tego, co wiemy, do zda­rze­nia do­szło około szó­stej. Czy czło­wiek może już być pi­jany o tej po­rze?

Bo­dil wzru­sza ra­mio­nami.

‒ Je­śli się za­czyna im­prezę z oka­zji dnia Świę­tej Łu­cji wcze­śniej, to nie­wy­klu­czone, że tak.

‒ Kto wie, tyle że w dzi­siej­szych cza­sach pra­wie nikt tego nie świę­tuje. Tak czy ina­czej, spraw­dzimy to ‒ za­uważa An­ton. ‒ Naj­pierw za­bierzmy stąd Se­ba­stiana.

‒ Zgoda. ‒ Po­li­cjantka dra­pie się po gło­wie. ‒ Py­ta­nie tylko, jak to zro­bić, żeby ni­komu nie stała się krzywda.

‒ Mu­simy go wy­czuć. Może uda się z nim te­raz po­roz­ma­wiać, skoro sy­tu­acja tro­chę się uspo­ko­iła? ‒ An­ton prze­szu­kuje wzro­kiem ciemny te­ren wo­kół chaty. ‒ Szu­ka­li­ście pu­ła­pek?

‒ Nie ‒ od­po­wiada Jimmy. ‒ To trudne przy ta­kiej ilo­ści śniegu. Poza tym nie chcie­li­śmy się tu za­nadto krę­cić, bo nie wiemy, co Ber­man trzyma w cha­cie. Naj­le­piej cho­dzić wy­dep­ta­nymi ścież­kami.

‒ Bę­dziemy uwa­żać ‒ obie­cuje An­ton. ‒ Prze­staw­cie te­raz ra­dio­wozy, mam na­dzieję, że to uspo­koi Se­ba­stiana. Ale bądź­cie w po­go­to­wiu, mo­żemy was w któ­rymś mo­men­cie na­gle po­trze­bo­wać.

Jimmy kiwa głową i wraca do swo­ich ko­le­gów, po czym od­jeż­dżają. An­ton bie­rze dwie la­tarki z ba­gaż­nika pas­sata. Klapa za­myka się z hu­kiem, a wo­kół za­pada głu­cha, stłu­miona śnie­gowa ci­sza. Po­daje Bo­dil jedną la­tarkę, drugą za­trzy­muje dla sie­bie.

Oświe­tlają drogę i wi­dzą ślady opon i liczne, po­plą­tane od­ci­ski bu­tów. Z miej­sca, w któ­rym stoi An­ton, nie wi­dać do­kład­nie, jak bli­sko domu znaj­do­wał się Lu­cas z ko­legą.

‒ W ta­kim ra­zie spró­bujmy. ‒ Bo­dil kiwa głową w jego stronę.

An­ton krzy­czy w kie­runku chaty:

‒ Se­ba­stia­nie! Je­ste­śmy z po­li­cji!

Śnieg tłumi dźwięk, który szybko za­nika, po czym na­stę­puje gę­sta ci­sza. Po­li­cjanci spo­glą­dają po so­bie, Bo­dil kiwa głową, za­chę­ca­jąc An­tona, by spró­bo­wał jesz­cze raz.

‒ Se­ba­stia­nie! ‒ krzy­czy. ‒ Wyjdź, chcemy z tobą po­roz­ma­wiać!

Drzwi chaty po­zo­stają za­mknięte i na­dal pa­nuje mar­twa ci­sza.

Bo­dil po­ciera gołe dło­nie.

‒ Cie­kawe, co te­raz dzieje się w jego gło­wie. Wie prze­cież, że tu je­ste­śmy. Może uważa nas za wro­gów?

‒ W pew­nym sen­sie nimi je­ste­śmy ‒ za­uważa An­ton, po­woli omia­ta­jąc świa­tłem la­tarki po­kryty śnie­giem te­ren, by spró­bo­wać coś do­strzec. ‒ W końcu przy­je­cha­li­śmy tu, żeby go stąd za­brać.

An­ton świeci na szopę w od­dali. Ślady bu­tów pro­wa­dzą tam, gdzie wi­dać oznaki walki. To duża nie­równa po­wierzch­nia po­kryta śnie­giem ubi­tym w kilku miej­scach. Cho­ciaż ra­tow­nicy i po­li­cja za­dep­tali już część śla­dów, An­ton do­strzega wy­raźne od­ci­ski bu­tów tylko jed­nej osoby od­da­la­jące się od miej­sca zda­rze­nia. Od­stępy mię­dzy kro­kami są cał­kiem spore, co su­ge­ruje szybką ucieczkę i pro­wa­dzą w kie­runku śla­dów opon. Są też od­ci­ski bu­tów ko­goś, kto biegł w prze­ciw­nym kie­runku, w stronę chaty. An­ton za­kłada, że na­leżą do Se­ba­stiana.

‒ Pójdę w tamtą stronę ‒ szep­cze Bo­dil, wska­zu­jąc róg bu­dynku.

‒ Do­brze, ale bądź ostrożna ‒ mówi ci­cho An­ton.

Bo­dil nie od­po­wiada. Gasi la­tarkę i znika w ciem­no­ści. In­spek­tor znowu woła Se­ba­stiana, chcąc by sku­pił się na nim, a nie na po­li­cjantce. Głos od­bija się głu­chym echem wśród śnież­nego kra­jo­brazu, po czym cich­nie. Mróz szczy­pie An­tona w po­liczki i czubki pal­ców. My­śli o Bo­dil, która nie ma rę­ka­wi­czek. Wtem sły­szy ja­kiś dźwięk i za­miera. Roz­lega się ci­che skrzyp­nię­cie i drzwi do chaty po­woli się otwie­rają. An­ton nie są­dzi, by Se­ba­stian miał broń, ale na wszelki wy­pa­dek wło­żył pod kurtkę ka­mi­zelkę ku­lo­od­porną. Sięga po pi­sto­let, gdy w sła­bym świe­tle w progu staje wy­soka, szczu­pła po­stać.

Roz­dział 8

Dłoń, która ści­ska nad­gar­stek Mony, jest chuda i ko­ści­sta, z po­wy­krę­ca­nymi pal­cami i cienką, po­marsz­czoną skórą. Wy­daje się za­ska­ku­jąco silna, mimo że na­leży do kru­chej, drob­nej ko­biety. To Viola Kle­mens, mama Lindy. Mona na­tych­miast ją roz­po­znaje. Jako na­sto­latki czę­sto wraz z Lindą prze­sia­dy­wały u Violi w kuchni i piły go­rącą cze­ko­ladę. Wów­czas ko­bieta była pełna wi­goru, ale te­raz przy­po­mina ra­czej bez­bronne pi­sklę.

Mona pa­trzy sta­ruszce w oczy i wpa­truje się w jej mętne spoj­rze­nie, nie­pewna, czy Viola wie, kim ona jest. Czy pa­mięta, że była jedną z naj­lep­szych przy­ja­ció­łek Lindy? Czy też myli ją z kimś in­nym, może z kimś z per­so­nelu?

Viola cierpi na de­men­cję. Mona pró­bo­wała na­wią­zać z nią kon­takt pod­czas po­przed­niej wi­zyty w domu opieki, jed­nak bez po­wo­dze­nia. Była zdez­o­rien­to­wana i jej nie po­zna­wała, mó­wiła nie­spój­nie i nie­wy­raź­nie. Te­raz na­to­miast Mona do­strzega coś w spoj­rze­niu Violi. W tych za­mglo­nych, ja­sno­nie­bie­skich oczach po­ja­wia się prze­błysk ja­sno­ści, któ­rego po­przed­nio u niej nie wi­działa.

Ostroż­nie przy­suwa się do sta­ruszki, wy­czu­wa­jąc de­li­katny za­pach la­kieru do wło­sów El­nett.

‒ Viola? ‒ mówi do niej ła­god­nym gło­sem.

Przez chwilę star­sza pani się w nią wpa­truje. Wo­kół oczu po­ja­wia się na­pię­cie, po czym po­marsz­czoną twarz roz­ja­śnia lekki uśmiech.

‒ Czyżby to Mona? ‒ pyta ci­cho.

‒ Tak, zga­dza się ‒ od­po­wiada Mona z ulgą. ‒ Cześć Violu, jak miło cię wi­dzieć.

Ko­bieta kiwa głową z za­do­wo­le­niem. Jej białe, cien­kie włosy zdobi spinka w kształ­cie czer­wo­nego ser­duszka, wpięta w grzywkę przez Violę lub ko­goś in­nego. Bar­dziej pa­so­wa­łaby do dziecka. Sta­ruszka ma na so­bie czer­wone spodnie i czarną bluzkę, obie rze­czy wy­dają się o kilka roz­mia­rów za duże na jej ciało nie­wiele więk­sze od ciała dzie­się­cio­latki.

‒ Halo! Violu!

Mona od­wraca się w stronę głosu. Po­stawna ko­bieta w ró­żo­wej tu­nice pę­dzi do nich, ma­cha­jąc na Violę, jakby ta jej ucie­kła.

‒ Masz te­raz spo­tka­nie ze mną, prze­cież o tym wiesz, moja droga ‒ mówi prze­sad­nie wy­raź­nie.

Uścisk na nad­garstku Mony staje się sil­niej­szy, a pa­znok­cie Violi wbi­jają się w jej skórę.

‒ Mu­szę z tobą po­roz­ma­wiać ‒ rzuca, wpa­tru­jąc się w Monę.

Ko­bieta, która wła­śnie do nich po­de­szła, chwyta ją za rękę.

‒ Idziemy ‒ na­ka­zuje.

‒ Chwi­leczkę, kim pani jest? ‒ chce wie­dzieć Mona.

‒ Podia­trą. Viola jest ze mną umó­wiona ‒ wy­ja­śnia, po czym zwraca się do drob­nej sta­ruszki: ‒ Chodźmy, mu­simy się po­spie­szyć, w prze­ciw­nym ra­zie prze­ga­pimy po­chód świę­tej Łu­cji, a tego prze­cież nie chcemy.

Naj­praw­do­po­dob­niej ma do­bre in­ten­cje i robi to z tro­ski, ale Mo­nie nie po­doba się to, jak mówi do Violi, zu­peł­nie jakby była ma­łym dziec­kiem. Na miej­scu Violi uzna­łaby ten pro­tek­cjo­nalny ton za brak sza­cunku.

‒ Pro­szę prze­ło­żyć wi­zytę Violi ‒ oznaj­mia sta­now­czo Mona. ‒ Mu­szę z nią po­roz­ma­wiać.

Le­karka robi krok w tył, ro­biąc nie­przy­jemną minę.

‒ A kim pani jest? ‒ pyta.

‒ Na­zy­wam się Mona Schil­ler i je­stem opie­kunką prawną Violi.

To nie­prawda, ale Viola ewi­dent­nie bar­dzo chciała z nią po­roz­ma­wiać. Poza tym Mona nie chce prze­ga­pić tej rzad­kiej oka­zji do roz­mowy z mamą Lindy.

Jej słowa od­no­szą za­mie­rzony sku­tek i ko­bieta pusz­cza rękę sta­ruszki.

‒ Ach, ro­zu­miem ‒ mówi oschle.

Viola nie­cier­pli­wie szar­pie Monę.

‒ Czy mo­żemy pójść do mo­jego po­koju? ‒ mówi ci­cho, pra­wie szep­tem. ‒ Pro­szę, mu­szę z tobą po­roz­ma­wiać. Mam coś waż­nego do po­wie­dze­nia.

Roz­dział 9

An­ton jedną ręką ści­ska pi­sto­let, drugą trzyma wy­cią­gniętą w stronę Se­ba­stiana.

‒ Nie rób nic głu­piego ‒ mówi po­woli i wy­raź­nie. ‒ Je­stem z po­li­cji.

Męż­czy­zna albo nie sły­szy, albo mało go to ob­cho­dzi, bo na­dal mil­czy, a jego ciemna syl­wetka tkwi nie­ru­chomo w wie­czor­nym mroku. Jest jed­nak coś nie­po­ko­ją­cego w tej po­staci. Twarz przy­po­mina czarną ma­skę z dwoj­giem świe­cą­cych w ciem­no­ści oczu, a prawa ręka sięga aż do ziemi. An­ton uzmy­sła­wia so­bie, że Se­ba­stian trzyma broń, którą za­ata­ko­wał Lu­casa.

Do­strzega coś jesz­cze. Przy na­roż­niku chaty po­woli po­ru­sza się po śniegu ja­kiś cień. Przez chwilę, nie­trwa­ją­cej dłu­żej niż ude­rze­nie serca, An­to­nowi wy­daje się, że to zwie­rzę, ale za­raz wi­dzi, że to Bo­dil. Moc­niej ści­ska pi­sto­let i nie chcąc, żeby po­li­cjantka zo­stała przy­ła­pana, na­dal wpa­truje się w Se­ba­stiana, go­towy po­cią­gnąć za spust, je­śli męż­czy­zna wy­kona choćby naj­mniej­szy groźny ruch.

‒ Se­ba­stia­nie… ‒ po­wta­rza. ‒ Odłóż to, co masz w ręce, i po­roz­ma­wiajmy.

Męż­czy­zna mru­czy coś w od­po­wie­dzi, a cień ry­su­jący się na tle sza­rej ściany na­biera kon­kret­nego kształtu i na­gle wy­ła­nia się z ciem­no­ści ni­czym po­cisk. Bo­dil rzuca się na Se­ba­stiana, a ten z gło­śnym ję­kiem upada bez­wład­nie na zie­mię i wy­pusz­cza z ręki to, co przed chwilą w niej trzy­mał. An­ton bie­gnie w ich stronę, tym­cza­sem Bo­dil wbija Se­ba­stia­nowi prawe ko­lano w plecy, wpy­cha­jąc go w świeży śnieg.

‒ Wszystko w po­rządku? ‒ krzy­czy do niej An­ton.

‒ Mam go ‒ od­po­wiada opa­no­wa­nym gło­sem.

An­ton zwal­nia kroku, wi­dząc, jak Bo­dil spraw­nie skuwa męż­czy­znę kaj­dan­kami. Sły­szy za sobą od­głos bie­gną­cych po­li­cjan­tów i woła do nich:

‒ Mamy Se­ba­stiana i roz­bro­ili­śmy go!

W ciem­no­ści roz­lega się po­mruk ulgi. Jimmy zja­wia się jako pierw­szy. Kil­koma szyb­kimi kro­kami do­ciera do Bo­dil.

‒ Trzy­maj go ‒ na­ka­zuje po­li­cjantka, po czym oboje ła­pią Se­ba­stiana za ra­miona i sta­wiają go na nogi.

Kiedy Bo­dil i Jimmy od­pro­wa­dzają aresz­to­wa­nego do ra­dio­wozu, An­ton wcho­dzi na mały ga­nek. Na skrzy­pią­cych de­skach roz­ło­żony jest sztywny od mrozu dy­wa­nik, który tłumi dźwięk jego kro­ków. Krąży wiele plo­tek o tym, jak żyje Ber­man, po­cząw­szy od tego, że po­dobno żywi się szczu­rami, a skoń­czyw­szy na tym, że ukrywa pie­nią­dze w ma­te­racu. An­ton chce za­spo­koić swoją cie­ka­wość. Chwyta za klamkę i otwiera drzwi. Szybko za­krywa ręką nos i się cofa. Ude­rza go obrzy­dliwy smród.

Roz­dział 10

Mona udaje się ra­zem z Violą do jej po­koju. Znaj­duje się on na końcu zie­lo­nego ko­ry­ta­rza, jest mały, ale ja­sny i przy­tulny. Jedną ze ścian zaj­muje aneks ku­chenny z lo­dówką i zle­wem z bie­żącą wodą, nie ma tam jed­nak ku­chenki elek­trycz­nej, ze względu na ry­zyko, że miesz­kanka mo­głaby za­po­mnieć ją wy­łą­czyć. Na­prze­ciwko aneksu stoi ko­moda z ciem­nego drewna z in­tar­sjami zdo­bią­cymi fronty szu­flad. Na ścia­nie wi­szą dwa ob­razy olejne z mo­ty­wami kwia­to­wymi opra­wione w cięż­kie ramy, a w ką­cie mi­go­cze świa­tło sta­ro­mod­nej lampy pod­ło­go­wej. Wie­kowe me­ble wy­dają się Mo­nie zna­jome, być może wi­działa je w domu ro­dzin­nym Lindy.

Ko­biety sia­dają na­prze­ciwko sie­bie przy sto­liku z bo­żo­na­ro­dze­nio­wym bież­ni­kiem w pa­ski. Stoi na nim do­niczka z kwit­ną­cym ró­żo­wym hia­cyn­tem i świecz­nik ad­wen­towy na ba­te­rie, któ­rego mi­go­czące świa­tło imi­tuje pło­mień tra­dy­cyj­nej świecy. Wzrok Mony przy­ku­wają zdję­cia w srebr­nych ram­kach usta­wione na ko­mo­dzie. Wszyst­kie przed­sta­wiają Lindę. Ich wi­dok roz­dziera Mo­nie serce. Linda w ja­sno­nie­bie­skim ko­stiu­mie na lo­dzie, Linda od­bie­ra­jąca na­grodę za wy­graną w za­wo­dach, Linda koń­cząca szkołę śred­nią, Linda jako mała dziew­czynka. Na jed­nym ze zdjęć Mona wi­dzi rów­nież młod­szą wer­sję sie­bie. Do­brze to pa­mięta, im­preza na za­koń­cze­nie szkoły.

‒ Tę­sk­nię za nią ‒ od­zywa się Viola, a jej ja­sne oczy na­peł­niają się łzami.

Mona nic nie mówi. Nie jest pewna, czy głos jej się nie za­ła­mie. Kła­dzie tylko rękę na chu­dej i po­marsz­czo­nej dłoni sta­ruszki, która jest nie­spo­dzie­wane cie­pła i gładka. De­li­kat­nie ją ści­ska, uwa­ża­jąc, by nie uszko­dzić de­li­kat­nych ko­ści. Kiedy Viola spo­gląda w stronę okna, Mona się mar­twi, że ko­bieta znów stra­ciła ja­sność umy­słu. Jej cho­roba może po­wo­do­wać na­głe zmiany na­stroju i za­cho­wa­nia, które mogą na­stę­po­wać z dnia na dzień, ale także z go­dziny na go­dzinę, a cza­sem na­wet z mi­nuty na mi­nutę. Jed­nak kiedy Viola od­wraca głowę, ma wciąż obecny wzrok.

‒ My­ślę tylko o tym ‒ kon­ty­nu­uje Viola. ‒ Linda w ciem­nej, zim­nej wo­dzie. ‒ Cofa rękę i pa­trzy Mo­nie w oczy. ‒ Ale coś jesz­cze za­prząta moje my­śli.

Jej głos jest te­raz moc­niej­szy, przy­po­mina ten zde­cy­do­wany głos sprzed lat, kiedy wy­da­wała córce po­le­ce­nia, sto­jąc przy lo­do­wi­sku. Viola była nie tylko mamą Lindy, ale także tre­nerką łyż­wiar­stwa fi­gu­ro­wego. Mona nie­mal za­po­mniała, jak su­rowa po­trafi być ta drobna ko­bieta, choć Lin­dzie to nie prze­szka­dzało. Na lo­dzie za­wsze wy­ko­ny­wała po­le­ce­nia, jakby tre­nerki i za­wod­niczki nie łą­czyło żadne po­kre­wień­stwo. Viola tre­no­wała rów­nież przy­ja­ciółkę Lindy i Mony, Annę-Ka­rin, ale jej nie trak­to­wała tak su­rowo. Mona nie jest pewna, czy to dla­tego, że Linda była jej córką, czy dla­tego, że bar­dziej w nią wie­rzyła. Przy­pusz­cza jed­nak, że cho­dziło o to dru­gie. Linda rze­czy­wi­ście była gwiazdą na lo­dzie.

‒ Chcia­ła­bym umrzeć, wie­dząc, że spra­wie­dli­wo­ści stało się za­dość ‒ mówi da­lej Viola.

Mona unosi brwi ze zdzi­wie­nia. Co sta­ruszka chce przez to po­wie­dzieć? Prze­cież spra­wie­dli­wo­ści stało się za­dość. Se­ba­stian zo­stał ska­zany za mor­der­stwo Lindy. Viola chyba nie ma na my­śli do­słow­nie tego, że chce jego śmierci.

‒ Nie bar­dzo ro­zu­miem… ‒ za­czyna ostroż­nie. ‒ Se­ba­stian do­stał karę do­ży­wo­cia.

Viola prze­chyla głowę i wbija w nią wzrok.

‒ Tak, to prawda. Ale czy na­prawdę ska­zano wła­ści­wego czło­wieka?

Mona się wzdryga.

‒ Co masz na my­śli?

‒ Była u mnie ostat­nio Anna-Ka­rin i wła­śnie to mi po­wie­działa. Że to nie on to zro­bił.

‒ Po­cze­kaj… ‒ Mona kręci głową z nie­do­wie­rza­niem. ‒ Czy twier­dzisz, że za mor­der­stwo Lindy ska­zano nie­wła­ści­wego fa­ceta? I Anna-Ka­rin Le­rin ci o tym po­wie­działa?

Viola znów spo­gląda w stronę okna. Jej wzrok przy­ciąga si­korka dzio­biąca ziarna z kuli dla pta­ków.

‒ Wi­działa krew ‒ oznaj­mia Viola.

‒ Jaką krew? ‒ Mona ma co­raz więk­szy mę­tlik w gło­wie, ale nie otrzy­muje od­po­wie­dzi. ‒ Violu? ‒ Po­kle­puje sta­ruszkę po dłoni. ‒ Jaką krew wi­działa Anna-Ka­rin? ‒ po­wta­rza py­ta­nie. ‒ Czy to była krew Lindy?

Viola od­wraca się do Mony.

‒ Kto? ‒ pyta.

‒ Co po­wie­działa Anna-Ka­rin, kiedy cię od­wie­dziła?

‒ Czy Anna-Ka­rin jest tu­taj? ‒ Viola roz­gląda się po po­koju. ‒ Po­wiedz jej, że może za­cząć się roz­grze­wać, tre­ning za­czyna się za dzie­sięć mi­nut. ‒ I na­gle do­daje ostro: ‒ Musi po­ćwi­czyć pi­ru­ety.

Mona wzdy­cha, opa­da­jąc na opar­cie krze­sła. Chwila ja­sno­ści umy­słu mi­nęła. Viola prze­suwa wiot­kimi pal­cami po bo­żo­na­ro­dze­nio­wym bież­niku, a Mona prze­klina w du­chu podia­trę, która za­brała jej cenny czas. Roz­mowa z nią trwała zbyt długo i te­raz jest już za późno.

1989

‒ Po­li­cja!

Monę obu­dził nie­spo­dzie­wany dźwięk. Pod­nio­sła się na łok­ciu i przez chwilę nie wie­działa, gdzie się znaj­duje. Zmru­żyła oczy ośle­piona świa­tłem wpa­da­ją­cym do na­miotu, a kiedy wzrok przy­zwy­czaił się do ja­sno­ści, zo­ba­czyła po­li­cjanta. Stał na ze­wnątrz, do środka wsu­nął tylko głowę. Star­szy męż­czy­zna o su­ro­wym spoj­rze­niu ubrany był w zi­mowy mun­dur, spod czapki wy­sta­wały siwe włosy.

Świeże, chłodne po­ranne po­wie­trze wdarło się do na­miotu i Mona po­czuła, jak mie­sza się z ostrym za­pa­chem al­ko­holu i potu. Po im­pre­zie po­przed­niego wie­czoru szu­miało jej w gło­wie. Ni­gdy wię­cej, po­my­ślała i omio­tła wzro­kiem ogromny na­miot woj­skowy. Jej ko­le­dzy le­żeli bez­ład­nie, jedni wciąż spali w ko­lo­ro­wych śpi­wo­rach, gło­śno chra­piąc, inni coś mru­czeli, po­woli się bu­dząc.

‒ Co się, do cho­lery, dzieje?! ‒ krzyk­nął je­den z nich.

‒ Co tu ro­bią gliny?! ‒ zdzi­wił się ktoś inny.

Mona wciąż nie czuła się zu­peł­nie trzeźwa i po­dej­rze­wała, że po­zo­stali też są jesz­cze na rau­szu. Mi­nio­nego wie­czoru wy­piła ogromne ilo­ści piwa, moc­nego al­ko­holu i bim­bru, ale była to w końcu im­preza z oka­zji dnia Świę­tej Łu­cji, im­preza roku, a po tych wszyst­kich eg­za­mi­nach mu­siała się roz­luź­nić. Wie­działa, że stu­dia praw­ni­cze będą trudne, nie są­dziła jed­nak, że będą aż tak wy­ma­ga­jące.

To An­dreas za­ła­twił na­miot. W środku zna­la­zło się miej­sce dla wszyst­kich dzie­więt­na­stu osób. Był w nim na­wet pie­cyk, ale po­mimo zimna nikt nie za­dbał o to, żeby go roz­pa­lić. Monę prze­szedł dreszcz, a z ust wy­do­by­wały się ob­łoczki pary, przy­po­mi­na­jące pier­ście­nie dymu.

‒ Ru­chy! Wsta­wać i na­tych­miast na ze­wnątrz! ‒ Po­li­cjant krzyk­nął to­nem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu.

Mona pró­bo­wała się uspo­koić. Po­li­cja przy­szła tu z ja­kie­goś po­wodu, mu­siała się do­wie­dzieć, co ich spro­wa­dza. Czy cho­dziło o bim­ber?

‒ Co się stało? ‒ za­wo­łała, prze­cią­ga­jąc się w cia­snym śpi­wo­rze. Czuła, że pę­cherz za­raz jej pęk­nie, na­prawdę mu­siała się wy­si­kać.

Po­li­cjant spoj­rzał w jej kie­runku, ale nie od­po­wie­dział.

‒ Wsta­wać i wy­cho­dzić! ‒ po­wtó­rzył.

Mona wy­gra­mo­liła się ze śpi­wora. Po­dob­nie jak po­zo­stali, spała w ubra­niu, a mimo to po­ranny chłód prze­ni­kał jej ciało. Pod­cią­gnęła pięć­set je­dynki wy­soko w ta­lii i po­iry­to­wana za­uwa­żyła plamę na cha­bro­wym swe­trze Be­net­tona. Zna­la­zła kurtkę obok pry­czy i szybko ją na sie­bie za­rzu­ciła. W na­mio­cie pa­no­wał ruch i oży­wie­nie, szmer roz­mów przy­bie­rał na sile. Mona ro­zej­rzała się za Lindą i Anną-Ka­rin, ale nie do­strze­gła żad­nej z nich w tym ca­łym za­mie­sza­niu.

Na ze­wnątrz było jesz­cze zim­niej. Umun­du­ro­wani po­li­cjanci stali je­den przy dru­gim i po­nuro wpa­try­wali się w mło­dzież. Mona czuła co­raz więk­szy ścisk w żo­łądku. Wy­glą­dali tak po­waż­nie. Nie cho­dziło o ba­niak z bim­brem.

‒ Co się stało? ‒ spy­tała po­now­nie, ale i tym ra­zem nie otrzy­mała od­po­wie­dzi, je­dy­nie su­rowy wzrok na­ka­zu­jący jej mil­cze­nie.

Po chwili wszy­scy się ze­brali, two­rząc gę­ste sku­pi­sko ko­lo­ro­wych kur­tek, tu­pią­cych stóp, zmierz­wio­nych wło­sów i nie­świe­żego od­de­chu. Mona czuła silne par­cie na pę­cherz, ale nie mo­gła się od­da­lić. Szmer gło­sów ucichł, prze­krwione oczy skie­ro­wały się na po­li­cjan­tów. Ktoś za­pa­lił pa­pie­rosa, w gó­rze prze­le­ciało stado skrze­czą­cych srok. Mona stała z przodu. Od­wró­ciła głowę, ale wi­działa je­dy­nie sze­roką klatkę pier­siową An­dre­asa. Wtedy ode­zwał się nie­przy­jemny po­li­cjant, ten, który ich obu­dził.

‒ Dziś nad ra­nem otrzy­ma­li­śmy zgło­sze­nie w spra­wie uto­nię­cia. Zna­le­ziono ciało w prze­rę­blu.

Mona wstrzy­mała od­dech. Ktoś nie żył, ale chyba nie miało to nic wspól­nego z nimi? Po­now­nie się od­wró­ciła. Od­su­nęła się na bok i tym ra­zem na­po­tkała wzrok Anny-Ka­rin, nie­przy­tomny i prze­ra­żony.

‒ Linda ‒ po­wie­działa do niej bez­gło­śnie Mona. ‒ Gdzie jest Linda?

Przy­ja­ciółka unio­sła ręce w ge­ście za­py­ta­nia i po­krę­ciła głową, po­trzą­sają po­tar­ga­nymi blond wło­sami.

‒ Czy ktoś wi­dział Lindę?! ‒ wy­krzyk­nęła Mona, tym ra­zem na tyle gło­śno, by wszy­scy ją usły­szeli.

Na­gle za­pa­dła ci­sza. Za­pa­no­wało mil­cze­nie, po czym roz­legł się sze­lest kur­tek, kiedy zgro­ma­dzeni za­częli się roz­glą­dać. Kilka osób za­wo­łało jej imię.

Mona od­da­liła się od tłumu, krzy­cząc i pró­bu­jąc gdzieś do­strzec przy­ja­ciółkę, ale nie otrzy­mała żad­nej od­po­wie­dzi. Ogar­nęła ją pa­nika i od­wró­ciła się do po­li­cjanta. Ich spoj­rze­nia się spo­tkały. Ski­nął głową, le­dwo za­uwa­żal­nie. I wtedy już miała pew­ność.

Roz­dział 11

‒ Idziesz do łóżka?

An­ton pod­nosi wzrok znad ekranu te­le­fonu ko­mór­ko­wego. Gabbi stoi w drzwiach kuchni, w pi­ża­mie i skar­pet­kach ze świą­tecz­nym mo­ty­wem. Jej dłu­gie blond włosy opa­dają na ra­miona, a na ustach po­ja­wia się lekki, nieco za­nie­po­ko­jony uśmiech.

‒ Za­raz przyjdę ‒ od­po­wiada męż­czy­zna i z po­wro­tem kie­ruje wzrok ko­mórkę.

To był długi dzień. Kiedy rano wstał, Gabbi błogo spała w ich cie­płym łóżku. Nie bu­dził jej i za­nim wy­szedł do pracy, wło­żył do lo­dówki wcze­śniej przy­go­to­waną dla niej tacę ze śnia­da­niem. Na ku­chen­nym stole zo­sta­wił kartkę, na któ­rej na­pi­sał: „Ko­cham Cię”. I na­prawdę tak jest, ko­cha ją szcze­rze i głę­boko, lecz to nie tylko mi­łość skło­niła go do na­pi­sa­nia tych słów, rów­nież wy­rzuty su­mie­nia.

Czas po po­ro­nie­niu był dla nich trudny. Kiedy Gabbi go zo­sta­wiła i za­miesz­kała u ro­dzi­ców, my­ślał, że mię­dzy nimi wszystko skoń­czone, ale po­sta­no­wili dać so­bie jesz­cze jedną szansę. An­ton pra­gnie, by się im udało, chciałby od­bu­do­wać ich zwią­zek, jed­nak w głębi du­szy drę­czą go wąt­pli­wo­ści, czy to w ogóle moż­liwe. Czuje, że dzieje się mię­dzy nimi coś nie­do­brego, ale nie jest pewny, czy Gabbi też ma ta­kie wra­że­nie. Hedda na­dal po­ja­wia się w jego snach i za każ­dym ra­zem An­ton po­twor­nie się tego wsty­dzi. Ze względu na Gabbi, ale także z po­wodu tego, jak za­cho­wał się tam­tego wie­czoru.

Jego od­po­wiedź nie za­do­wala Gabbi. Ko­bieta wcho­dzi do kuchni, kła­dzie mu rękę na karku i de­li­kat­nie go głasz­cze, tak jak ro­biła to daw­niej. Cie­pło jej dłoni roz­prze­strze­nia się po jego ciele, które re­aguje dziwną mie­szanką od­czuć: przy­jem­no­ści oraz na­głego pra­gnie­nia, by się od­su­nąć.

‒ Co ro­bisz? ‒ pyta Gabbi, po­chy­la­jąc się nad nim, jej włosy ła­sko­czą go w po­li­czek.

Wę­zeł emo­cji za­ci­ska się jesz­cze moc­niej, ale An­ton nie może po­dzie­lić się z nią swo­imi naj­skryt­szymi my­ślami. Dla­tego też po­sta­na­wia uła­twić so­bie za­da­nie i prze­kie­ro­wuje roz­mowę na te­mat pracy.

‒ My­ślę o męż­czyź­nie, któ­rego dziś za­trzy­ma­li­śmy, Se­ba­stia­nie Ber­ma­nie ‒ od­po­wiada wy­mi­ja­jąco.

‒ Och… ‒ Gabbi się pro­stuje. ‒ Sły­sza­łam, że znowu coś od­wa­lił, dawno nic się o nim nie mó­wiło.

An­ton ma na­dal wil­gotne włosy. Mył się długo i do­kład­nie pod prysz­ni­cem, a mimo to na­dal czuł na so­bie smród Se­ba­stiana i jego brud­nego domu.

‒ Jak się o tym do­wie­dzia­łaś? ‒ za­sta­na­wia się.

‒ Pi­sali na Fa­ce­bo­oku o ja­kiejś roz­ró­bie w Nord­kro­ken. Ktoś sko­men­to­wał, że cho­dzi o Se­ba­stiana. Po­dobno dźgnął ko­goś no­żem i po­strze­lił.

‒ To nie­prawda, nie wierz we wszystko, co czy­tasz na Fa­ce­bo­oku ‒ iry­tuje się An­ton.

Gabbi cofa rękę.

‒ Wcale tego nie ro­bię, ale chyba w tym przy­padku to się zga­dza?

An­ton wzdy­cha.

‒ To prawda, że do­szło do na­pa­ści, tyle że Se­ba­stian ni­kogo nie za­strze­lił ani nie dźgnął.

‒ Ale jedna osoba zo­stała ranna?

Męż­czy­zna rzuca na nią szyb­kie spoj­rze­nie i kiwa głową. Musi przy­znać, że Gabbi jest do­sko­nale zo­rien­to­wana.

‒ Tak, ja­kiś chło­pak z Var­gön. Za­trzy­ma­li­śmy Se­ba­stiana, więc na ra­zie jest spo­kój. Zo­ba­czymy, co bę­dzie ju­tro.

Gabbi siada na krze­śle obok, An­ton czuje cie­pło jej ciała na swo­jej no­dze.

‒ Co za ży­cie ‒ mówi ko­bieta z na­my­słem, opie­ra­jąc ło­kieć na stole, a brodę na dłoni. ‒ Miesz­kać tam, w tej cha­cie, zu­peł­nie sa­memu, przez tyle lat…

‒ No… ‒ An­ton wstaje, za­bie­ra­jąc pu­stą fi­li­żankę.

Gabbi nie zna na­wet po­łowy prawdy. Gdyby zo­ba­czyła nę­dzę, w ja­kiej żyje Se­ba­stian, nie uwie­rzy­łaby wła­snym oczom. An­ton nie po­tra­fił się oprzeć po­ku­sie i wszedł do jego chaty. Wi­dok był przy­gnę­bia­jący. Sterta pu­stych pu­szek po kon­ser­wach na pod­ło­dze, brudne chod­niki i łóżko przy­kryte ko­cami. I ten smród, cuch­nący odór, który wciąż utrzy­muje mu się w no­sie.

‒ Sam wy­brał so­bie taki los, wie­dząc, że nie jest tu mile wi­dziany ‒ stwier­dza po­nuro An­ton, kie­ru­jąc się w stronę zmy­warki.

‒ Może i tak… ‒ mówi Gabbi. ‒ Choć nie są­dzę, żeby to było ta­kie pro­ste.

‒ Tak? A ja­kie jest twoje zda­nie?

An­ton za­trzy­muje się w pół ru­chu i się do niej od­wraca. Gabbi ma ten­den­cję do szu­ka­nia głęb­szych wy­ja­śnień dla ludz­kich dzia­łań, ale z jego do­świad­cze­nia wy­nika, że za­zwy­czaj nie jest to aż tak bar­dzo skom­pli­ko­wane, jak jej się wy­daje. Więk­szość za­cho­wań nie wy­maga głęb­szej ana­lizy psy­cho­lo­gicz­nej, można je wy­tłu­ma­czyć prost­szymi i bar­dziej bez­po­śred­nimi przy­czy­nami, ta­kimi jak pod­sta­wowe po­trzeby, in­stynkty, chęć prze­trwa­nia czy normy spo­łeczne.

‒ Czło­wiek może się izo­lo­wać z po­czu­cia winy. Może to być rów­nież spo­sób na ka­ra­nie sa­mego sie­bie. ‒ Gabbi się pro­stuje i wzru­sza ra­mio­nami. ‒ A zresztą co ja tam wiem?

Gabbi tra­fia w sedno. Wła­ści­wie nie wie nic o Se­ba­stia­nie Ber­ma­nie i o tym, co się dzieje w jego gło­wie. Nikt tego nie wie, z wy­jąt­kiem sa­mego Se­ba­stiana.

Roz­dział 12

Sta­lowe drzwi za­trza­skują się za Se­ba­stia­nem z cięż­kim i zło­wiesz­czym ło­sko­tem. Po­tem za­lega przy­tła­cza­jąca ci­sza. Ściany cia­snej celi zdają się go du­sić. Przez chwilę stoi nie­ru­chomo, po czym pod­nosi wzrok i się roz­gląda. Pod jedną z na­gich, bia­łych ścian stoi wą­ska pry­cza z ma­te­ra­cem po­kry­tym pla­sti­ko­wym po­krow­cem. Do przy­krę­co­nego do ściany biurka przy­twier­dzony jest sto­łek. Nic tu nie stoi lu­zem, wszystko zo­stało so­lid­nie przy­mo­co­wane ze wzglę­dów bez­pie­czeń­stwa.

Po­wol­nym kro­kiem pod­cho­dzi do przy­krę­co­nej do ściany pry­czy i na niej siada. Pod jego cię­ża­rem łóżko skrzypi ci­cho, a pla­sti­kowy ma­te­rac trzesz­czy. Se­ba­stian sie­dzi z rę­kami spo­czy­wa­ją­cymi na udach i pa­trzy przed sie­bie. Sły­chać słaby szum wen­ty­la­cji, poza tym jest ci­cho. Ci­cho jak w gro­bie.

Nie może usie­dzieć w miej­scu, wstaje. Czuje pul­su­jący ból w ca­łym ciele. Cho­dzi po celi tam i z po­wro­tem, by roz­ru­szać ze­sztyw­niałe stawy, jed­no­cze­śnie roz­my­śla­jąc nad wy­da­rze­niami wie­czoru. Chce mieć pew­ność, że nie umknęło mu nic waż­nego.

Gdy tylko zdał so­bie sprawę, co knują nie­pro­szeni go­ście, wie­dział, że musi ich po­wstrzy­mać. Nie miał za­miaru ni­komu ro­bić krzywdy na tyle po­waż­nie, by trzeba było wzy­wać ka­retkę, a tym bar­dziej po­li­cję. Na szczę­ście chło­pak prze­żył i jest pod opieką le­ka­rzy w szpi­talu. Gdyby zmarł, sy­tu­acja skom­pli­ko­wa­łaby się jesz­cze bar­dziej. Może jed­nak nie jest tak źle. Se­ba­stian dra­pie się po po­liczku. Je­dyny pro­blem to ten kij ba­se­bal­lowy. Po­li­cja py­tała, po co go ma. Nie udzie­lił od­po­wie­dzi, bo co­kol­wiek by po­wie­dział, ni­czego by to nie zmie­niło.

Okres próby po zwol­nie­niu wa­run­ko­wym do­biegł wpraw­dzie końca, ale Se­ba­stian zo­stał ska­zany za mor­der­stwo, co utrud­nia, o ile nie unie­moż­li­wia, zdo­by­cie broni w le­galny spo­sób. Mu­siał się jed­nak ja­koś bro­nić. Wła­śnie dla­tego wy­stru­gał ten kij. Był nie­równy i pry­mi­tywny, ale speł­niał swoje za­da­nie, co po­ka­zał dzi­siej­szy wie­czór. Se­ba­stian musi zna­leźć wyj­ście z tej sy­tu­acji, choć wie, że nie bę­dzie to ła­twe.

Kła­dzie się na twar­dym ma­te­racu. Z dłońmi na brzu­chu wsłu­chuje się w swój od­dech. W my­ślach po­wraca do chwil, kiedy spa­ce­ro­wał po mie­ście, wie­lo­krot­nie spo­ty­ka­jąc się z jawną po­gardą ze strony miesz­kań­ców. Wy­zwi­ska i splu­wa­nie, czę­sto w jego stronę, cza­sem bez­po­śred­nio na niego, a raz na­wet pro­sto w twarz. Wtedy nie­mal chciał się ode­grać, ale zdo­łał się opa­no­wać i nie­wzru­szony szedł da­lej. W mło­do­ści nie po­tra­fił po­wstrzy­my­wać gniewu. Obec­nie sy­tu­acja wy­gląda ina­czej, nad­cho­dzi czas wy­mie­rze­nia spra­wie­dli­wo­ści.

Roz­dział 13

Jest wcze­sny ra­nek, pią­tek, trzy­na­stego grud­nia. Lindę za­mor­do­wano do­kład­nie trzy­dzie­ści pięć lat wcze­śniej Linda. Jak za­wsze w tym dniu, po­wra­cają do Mony bo­le­śnie wy­raźne wspo­mnie­nia. Ten po­tworny dzień, który za­czął się od tego, że obu­dzono ich w na­mio­cie. Czas, który na­stą­pił póź­niej, ka­ru­zela emo­cji i spe­ku­la­cji, wi­ru­jąca wo­kół ich ma­łej spo­łecz­no­ści. Wszyst­kie próby zro­zu­mie­nia, dla­czego Se­ba­stian to zro­bił. Nie ist­niało jed­nak żadne wy­tłu­ma­cze­nie, które uśmie­rzy­łoby ból i za­ła­go­dziło szok. To, co się wy­da­rzyło, było nie­po­jęte.

Po raz ko­lejny Mona się za­sta­na­wia, co mo­gła zro­bić, by za­po­biec mor­der­stwu. Linda nie za­słu­żyła na śmierć. Wręcz prze­ciw­nie, aku­rat ona naj­mniej na to za­słu­gi­wała. Była uoso­bie­niem do­bra.

Mona pod­piera się na łok­ciu, le­żąc na łóżku, i od­wraca głowę do Char­lesa. Wie, że naj­lep­szym spo­so­bem na ode­rwa­nie my­śli od tra­ge­dii jest za­ję­cie się czymś in­nym i wła­śnie to za­mie­rza zro­bić.

‒ Co po­wiesz na małe świą­teczne za­kupy? ‒ pyta, z czu­ło­ścią po­pra­wia­jąc jego ciemne zmierz­wione po nocy włosy.

Char­les wró­cił późno ze świą­tecz­nej ko­la­cji z ko­le­gami z pracy. Nie mieszka w willi Björ­kås, ma wła­sne miesz­ka­nie w Trol­l­hät­tan, od­da­lone o kil­ka­na­ście ki­lo­me­trów, ale spę­dza czas u Mony, kiedy tylko ma taką moż­li­wość. Cza­sami Mona my­śli, że po­winna go po­pro­sić, żeby się do niej wpro­wa­dził, boi się jed­nak ry­zy­ko­wać, że znisz­czy to, co jest mię­dzy nimi. Spo­ty­kają się, kiedy mają na to ochotę, i do­brze im ze sobą. Bar­dzo jej od­po­wiada, że miesz­kają od­dziel­nie, to tak jakby zjeść ciastko i mieć ciastko.

Char­les zmie­nia po­zy­cję i kła­dzie się zwró­cony do niej z twa­rzą de­li­kat­nie oświe­tloną po­ran­nym świa­tłem są­czą­cym się przez szparę mię­dzy za­sło­nami. Jego za­rost, drga­nie pra­wej po­wieki, mi­ni­malny ruch skrzy­de­łek nosa przy każ­dym od­de­chu, to wszystko jest tak bar­dzo dro­gie i bli­skie jej sercu. Miała szczę­ście, że po­znała Char­lesa, straż­nika lasu, o ile można tak na­zwać pięć­dzie­się­cio­sied­mio­let­niego my­śli­wego, ale z uwagi na swoją mi­łość do przy­rody jest w jej oczach uoso­bie­niem le­śnego du­cha opie­kuń­czego.

Po­znali się na gó­rze Hun­ne­berg. Mona wła­śnie wró­ciła do Var­gön z Lon­dynu i wy­brała się wy­na­ję­tym ko­niem na prze­jażdżkę. Koń ją zrzu­cił, spło­szony przez ło­sia. Le­żała po­śród ja­gód, pró­bu­jąc zła­pać od­dech, gdy na­gle zni­kąd po­ja­wił się on i od tam­tej pory są parą.

‒ Mó­wi­łaś coś o świą­tecz­nych za­ku­pach, tak? ‒ Char­les przy­ciąga ją do sie­bie, de­li­kat­nie obej­mu­jąc ją za kark. Ich usta łą­czą się w czu­łym po­ca­łunku, Mona czuje cie­pło jego ciała. Na jej twa­rzy ma­luje się ła­godny uśmiech.

Ko­chają się, a póź­niej leżą bli­sko sie­bie, otu­leni miękką po­ścielą. Jego od­dech de­li­kat­nie mu­ska jej włosy, Mona czuje bi­cie serca ko­chanka na swoim po­liczku.

‒ Mam wyjść z Coco? ‒ pyta Char­les.

‒ Nie, ja z nią wyjdę. A ty przy­go­tuj śnia­da­nie.

Wy­cho­dzi na mróz i staje na scho­dach. Ze spa­ty­no­wa­nego mie­dzia­nego daszku zwi­sają so­ple, które mie­nią się w świe­tle lam­pek cho­in­ko­wych. Prze­cho­dzi ją dreszcz. Cóż za am­bi­wa­len­cja uczuć ‒ jak może tak bar­dzo ko­chać Boże Na­ro­dze­nie, a jed­no­cze­śnie tak szcze­rze nie­na­wi­dzić zimna? Wkłada rę­ka­wiczki i zbiega po scho­dach ozdo­bio­nych zie­lo­nymi świer­ko­wymi ga­łąz­kami.

‒ Hej, po­cze­kaj na mnie! ‒ woła do Coco, która pę­dzi przed sie­bie.

Pies ra­do­śnie wska­kuje w głę­boki śnieg i po­ru­sza się jak bursz­ty­nowa ryba w mo­rzu bia­łego pu­chu. Mona idzie w kie­runku Coco i my­śli o spo­tka­niu z Violą po­przed­niego dnia. W pew­nym sen­sie de­men­cja jest dla tej ko­biety bło­go­sła­wień­stwem, oszczę­dza cią­głego roz­my­śla­nia o tym, co się stało z jej córką. Może za to roz­ko­szo­wać się mi­łymi wspo­mnie­niami z dzie­ciń­stwa. Z dru­giej strony, to fru­stru­jące, że nie zdo­łała zdo­być od niej wię­cej in­for­ma­cji, za­nim Viola stała się nie­obecna. Mona wie, że bę­dzie jesz­cze miała oka­zję z nią po­roz­ma­wiać, ale nie lubi cze­kać.

Wraca do willi Björ­kås, gdzie Char­les za­pa­lił świece i na­krył do stołu sto­ją­cego przed te­le­wi­zo­rem, by mo­gli obej­rzeć ob­chody dnia Świę­tej Łu­cji w ko­ściele. Przez te wszyst­kie lata, kiedy miesz­kała za gra­nicą, trzy­na­stego grud­nia ro­biła wszystko, by nie prze­ga­pić po­chodu Świę­tej Łu­cji. Czło­wiek ni­gdy nie jest tak wiel­kim pa­triotą, jak wtedy, gdy mieszka w in­nym kraju.

‒ Sły­sza­łem, że wczo­raj w Nord­kro­ken do­szło do bi­ja­tyki ‒ od­zywa się Char­les, kiedy milkną dźwięki Ci­chej Nocy.

‒ Co ty mó­wisz? ‒ dziwi się Mona.

‒ Ja­kiś młody męż­czy­zna po­dobno zo­stał ranny.

‒ Ale po­waż­nie ranny? ‒ pyta.

Char­les sięga po ku­bek z kawą.

‒ Wła­ści­wie nie wiem. ‒ Upija łyk. ‒ Nie znam szcze­gó­łów. Ale naj­wy­raź­niej stoi za tym ten wa­riat z chaty w le­sie.

‒ Wa­riat z chaty? ‒ po­wta­rza Mona, wie­dząc do­kład­nie, kogo Char­les ma na my­śli. Mimo to się upew­nia: ‒ Se­ba­stian?

‒ Tak, tak ma na imię. ‒ Char­les kiwa głową i od­sta­wia ku­bek. ‒ Ten stary bru­das. Za­wsze było mi go żal, musi cier­pieć na ja­kąś cho­robę psy­chiczną.

‒ Wcale nie jest taki stary ‒ za­uważa Mona. ‒ Se­ba­stian ma pięć­dzie­siąt sie­dem lat, tyle co my.

Char­les pa­trzy na nią ze zdzi­wie­niem.

‒ Znasz go?

‒ Kie­dyś zna­łam.

Roz­dział 14

An­ton wierci się na sie­dze­niu kie­rowcy, robi mu się nie­do­brze. Ostry smród Se­ba­stiana, który czuł po­przed­niego dnia, tu jest nie­mal nie do znie­sie­nia. Sa­mo­chód wy­peł­nia obrzy­dliwa mie­szanka mo­czu, potu i śmieci. An­ton się krzywi z ro­sną­cym obrzy­dze­niem.

Sie­dząca obok Bo­dil spo­gląda na niego. Wie, jak An­ton funk­cjo­nuje. W prze­ci­wień­stwie do niego, zu­peł­nie nie jest wraż­liwa na nie­przy­jemne za­pa­chy i płyny ustro­jowe. An­ton wi­dział, jak ra­dziła so­bie z wy­mio­ci­nami czy ka­łem w naj­obrzy­dliw­szych sy­tu­acjach, pod­czas gdy on wal­czył o utrzy­ma­nie za­war­to­ści żo­łądka na miej­scu. Nie­jed­no­krot­nie mu­siała wkro­czyć do ak­cji i go kryć.

An­ton rzuca szyb­kie spoj­rze­nie w lu­sterko wsteczne i wi­dzi wy­nędz­nia­łego męż­czy­znę na tyl­nym sie­dze­niu. Li­czył na roz­mowę z Se­ba­stia­nem w sa­mo­cho­dzie, że do­wie się cze­goś, co by wy­ja­śniło, co tak na­prawdę się wy­da­rzyło i dla­czego. Męż­czy­zna jak do­tąd jed­nak nie ode­zwał się ani sło­wem, po pro­stu sie­dział w mil­cze­niu i pa­trzył pu­stym wzro­kiem przed sie­bie.

Są w dro­dze do ośrodka psy­chia­trii są­do­wej Brin­kåsen, gdzie zgod­nie z de­cy­zją pro­ku­ra­tora zo­sta­nie prze­pro­wa­dzone ba­da­nie psy­chia­tryczne. Se­ba­stian od­mó­wił do­bro­wol­nego le­cze­nia, a wła­ści­wie na nic się nie zgo­dził, bo nie chciał roz­ma­wiać, w związku z tym ko­nieczne było za­sto­so­wa­nie pro­ce­dury praw­nej umoż­li­wia­ją­cej przy­mu­sowe ba­da­nie psy­chia­tryczne.