Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
Jeden z najgłośniejszych brytyjskich debiutów literackich 2020 roku, urzekająca historia o przyjaźni i miłości, które pomogą przezwyciężyć samotność i ból po utracie bliskich.
Po śmierci męża, kłótni z córką i wyjeździe syna na drugi koniec świata życie Missy Carmichael się załamało. W wieku siedemdziesięciu dziewięciu lat została absolutnie sama. Spędza całe dni w wielkim pustym domu, rozpamiętując burzliwe, pełne miłości chwile, które były jej udziałem. Zamknięta w sobie i uparta Missy wie, że za swoją samotność może winić tylko siebie.
Jednak niespodziewane pojawienie się w jej życiu dwóch przypadkowych kobiet i jednego bardzo żywiołowego kundla nie tylko przywróci jej radość i wiarę w siebie, lecz także udowodni, że nowy rozdział można rozpocząć w każdym wieku.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 397
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Dla mamy, taty i Bena — mojego pierwszego oikos
Każde serce śpiewa pieśń, niepełną,
dopóki inne serce nie odpowie mu szeptem.
Przypisywane Platonowi
Haczyk niechaj będzie gotów.
Przypadek wszystko rozstrzyga.1
Owidiusz
Tego dnia, kiedy ogłuszali ryby, było przeraźliwie zimno. Prawie zrezygnowałam z wyjścia. Leżąc w łóżku tamtego ranka, gapiąc się w ścianę już od wczesnych godzin, czułam się wyjątkowo stara i apatyczna, jak nigdy wcześniej. Dlaczego więc w końcu przewróciłam się na bok i włożyłam te swoje pomarszczone stopy w nowe kapcie z owczej skórki? Może kierowała mną ciekawość — trzeba trzymać się kurczowo tego ostatniego rezerwuaru dociekliwości umysłu, nie pozwolić, by przepadł.
Wciąż ubrana w nocną koszulę, krzątałam się po kuchni, przygotowując herbatę i logując się do poczty, na wypadek gdyby przyszło coś od Alistaira. Cóż, mój syn był niewątpliwie zajętym człowiekiem, dużo czasu spędzał na wykopaliskach. Te kapcie, które kupił mi na Boże Narodzenie, przyjemnie grzały w chłodny poranek. Dostałam wiadomość od córki Melanie, lecz chciała mi tylko powiedzieć o filmie dokumentalnym, który jej zdaniem mógłby mi się spodobać. Często myliła moje upodobania z upodobaniami ojca. Zjadłam grzanki i zastanawiałam się chwilę nad naszą ostatnią rozmową, czując, jak ze wstydu cierpnie mi skóra na karku. Najłatwiej było to po prostu zignorować, więc skupiłam się na czytaniu wiadomości w internecie i dowiedziałam się w ten sposób o śmierci Davida Bowiego.
W moim wieku czytanie nekrologów bywa już niebezpieczne, moi rówieśnicy padają jak muchy, jeden po drugim; każde takie ogłoszenie to pusta komora w moim własnym małym rewolwerze. Przez jakiś czas próbowałam nie zwracać na to uwagi, jakby unikanie tematu śmierci mogło mnie jakoś od niej ustrzec. Jednak ludzie nadal umierali, inni nadal pisali na ten temat, a jakieś perwersyjne półdiablę kazało mi trzymać rękę na pulsie. Śmierć Bowiego wytrąciła mnie z równowagi bardziej niż inne, chociaż nigdy nie byłam miłośniczką jego muzyki. Pamiętam jego wstęp do krótkiej animacji o bałwanku, ale kiedy oglądałam ją z wnukiem w czasie Bożego Narodzenia, zamienili ten fragment na coś innego. Dlatego gdy wspominam Bowiego, myślę o nim, jak trzyma z ponurą miną szalik, i z jakiegoś powodu to wyobrażenie wzbudza we mnie niepokój. Niepościelone łóżko przyzywało, lecz zaraz, nie pierwszy raz zresztą, usłyszałam w głowie głos Leo, który mówił mi: „Ani mi się waż, pani Carmichael! Do przodu i w górę!”.
Dlatego poszłam do pokoju, żeby założyć grube rajstopy i wełnianą spódnicę, krzywiąc się na widok sinych żył, po czym zeszłam na dół przy akompaniamencie skrzypienia schodów i wzięłam płaszcz. Mocowałam się przez moment z guzikami, po czym przysiadłam, by odetchnąć, myśląc o znaku w parku z poprzedniego tygodnia.
Mój poświąteczny kryzys w tym roku był wyjątkowo dotkliwy, ciepły bożonarodzeniowy blask zgasł wraz z wyjazdem Alistaira, który zabrał ze sobą Arthura, mojego kochanego wnuka, już podłapującego australijski akcent. Oprócz tego wciąż było mi trudno spacerować po parku, nie wspominając przy tym Leo. Był orędownikiem przechadzek; zawsze kpił z biegaczy o wysokim mniemaniu o sobie, jowialnie gromił rowerzystów. Z krajobrazu niosło się ponure echo, lecz i tak wciąż ciągnęło mnie do tego miejsca — spacerowałam leniwie, jak to miejscowa starsza pani. Rósł tam pewien dąb, który często odwiedzaliśmy — Leo przepadał za jego sękatym pniem i mówił, że dostrzegał w tym drzewie odbicie samego siebie, swojej coraz bardziej pobrużdżonej twarzy. Stałabym tam pewnie dzisiaj i godzinami bujała w obłokach, gdyby mojej uwagi nie odwrócił chłopiec, którego głos przywodził mi na myśl Arthura. Właśnie ciągnął matkę za rękaw, gdy ta czytała ogłoszenie przyczepione do barierki okalającej staw. Podeszłam bliżej i też udałam, że czytam.
— Mamooo! — jęczał chłopiec. Miał włosy w kolorze truskawkowego blondu i okruszki ciastek w kąciku ust, które aż się prosiły, żeby je strząsnąć. Dzieci są takie piękne, takie błyszczące i idealne, niczym kasztan, który dopiero co uwolnił się z łupiny. Strasznie szkoda, że wyrastają z nich nieznośni dorośli. Ach, gdybyśmy tylko mogli zachować tę radość z ogromu możliwości świata i nadal witali wszystko z otwartymi ramionami.
— Chryste, Otis, daj mi spokój — rzuciła matka z irlandzkim akcentem, trzepiąc go po rękach. Miała włosy zafarbowane na czerwono i z miejsca ją znienawidziłam. Zerknęła na mnie z ukosa, na staruchę łypiącą na jej synka, a ja wróciłam do udawanej lektury.
— Co myślisz, Otku?
Otku? Dobry Boże, co za czasy, szkoda słów.
— Będą razić ryby prądem! Chcesz zobaczyć?
Zarządcy parku musieli przenieść ryby z jednego stawu do drugiego, jednak najpierw należało je ogłuszyć. Za pomocą prądu właśnie. Nigdy wcześniej o czymś takim nie słyszałam, nie wydawało mi się to też szczególnie interesujące, ale gdybym miała okazję znowu zobaczyć „Otka”, wtedy może zelżałby ten ucisk w piersi, jaki towarzyszył mi od wylotu Aliego i Arthura. I w końcu miałabym jakieś zajęcie…
