Pisarka ebook i audiobook

Mo­jemu Ta­cie

CZĘŚĆ PIERW­SZA

Laura

– Nie boi się pani, że sama pad­nie ofiarą wła­snej wy­obraźni? – Przez jego twarz prze­biega lekki uśmiech. – A wy­my­ślone przez pa­nią hi­sto­rie zisz­czą się w rze­czy­wi­sto­ści? – do­daje.

W jego oczach do­strze­gam trudną do okre­śle­nia emo­cję.

Czy to jest groźba? Czy on coś su­ge­ruje? Od­ry­wam od niego spoj­rze­nie i prze­ły­kam ślinę, po czym zbli­żam mi­kro­fon do ust.

– Nie. – Kręcę prze­cząco głową, spo­glą­da­jąc na salę po brzegi wy­peł­nioną ludźmi. – Ab­so­lut­nie o tym nie my­ślę. Moi czy­tel­nicy cze­kają, a przede wszyst­kim za­słu­gują – po­pra­wiam się – na ka­wa­łek do­brej i moc­nej li­te­ra­tury, a ja wła­śnie to im do­star­czam.

– Ocie­ka­jącą krwią rze­czy­wi­stość, którą pani kreuje, na­zywa pani ka­wał­kiem do­brej li­te­ra­tury? – drąży pro­wa­dzący.

Koł­nie­rzyk jego bia­łej ko­szuli zdra­dza żółte za­bru­dze­nia od we­wnętrz­nej strony. Albo tak się de­ner­wuje i nad­mier­nie poci, albo wło­żył nie­świeżą. Skry­wa­jąc obrzy­dze­nie, od­wra­cam głowę i znów spo­glą­dam na salę, w któ­rej za­jęte są wszyst­kie krze­sła. Przy­zwy­cza­iłam się do nie­na­gan­nej fre­kwen­cji pu­blicz­no­ści, ale nie za­wsze tak było – mu­sia­łam so­bie na to za­pra­co­wać. Po­pra­wiam się na krze­śle, pró­bu­jąc ze­brać my­śli, użyć ja­kiejś zna­nej mak­symy lub na­wet wpleść w wy­po­wiedź aneg­dotę. Lu­dzie to lu­bią, a ja po­tra­fię sy­pać jak z rę­kawa sen­ten­cjami, które po­tem cy­tują dzien­ni­ka­rze.

W pierw­szym rzę­dzie sie­dzi mój mąż. Se­ba­stian jak za­wsze wpa­truje się we mnie z po­dzi­wem. Od czasu gdy za­czął no­sić kil­ku­dniowy za­rost, jest jesz­cze bar­dziej sek­sowny, co nie ucho­dzi uwa­dze dwóch dziew­czyn, które za­jęły miej­sca obok niego i za­miast pa­trzeć na mnie, co chwilę zer­kają to na swoje smart­fony, to na mo­jego męża – je­stem pewna, że wy­mie­niają wia­do­mo­ści mię­dzy sobą na te­mat sie­dzą­cego obok przy­stoj­niaka.

W ostat­nim rzę­dzie do­strze­gam mo­jego agenta. Ar­tur ma na so­bie gra­na­towy gar­ni­tur, a w kie­szonce na le­wej piersi chu­s­teczkę z mo­ty­wem li­te­rek, jak na mi­ło­śnika li­te­ra­tury przy­stało. Gdy tylko skoń­czy się spo­tka­nie, z końca sali w bły­ska­wicz­nym tem­pie prze­nie­sie się do ką­cika sprze­daży ksią­żek, nie po­zwa­la­jąc ni­komu wyjść bez za­opa­trze­nia się w mój naj­now­szy na­tu­ra­li­styczny thril­ler. Stara się, na­prawdę robi wszystko, że­bym sprze­da­wała jak naj­wię­cej. Mój suk­ces to jego suk­ces, moje za­robki to jego za­robki, je­ste­śmy so­bie po­trzebni i od sie­bie za­leżni, za­wsze po­wta­rza.

Długo wzbra­nia­łam się przed de­cy­zją o współ­pracy z agen­tem, nie chcia­łam dzie­lić się z ni­kim do­cho­dami. Tak na­prawdę po­cząt­kowo nie było na­wet czym się dzie­lić, ale gdy sta­łam się po­czyt­niej­sza, a moja skrzynka mej­lowa pę­kała w szwach od pro­po­zy­cji współ­pracy, spo­tkań li­te­rac­kich i udzia­łów w fe­sti­wa­lach, za­czę­łam po­waż­nie my­śleć nad czy­jąś po­mocą. W za­sa­dzie chcia­łam wy­na­jąć ja­kąś ogar­niętą stu­dentkę, która od­pi­sy­wa­łaby na mejle i za­jęła się opra­co­wy­wa­niem tras au­tor­skich, ale wtedy moja ser­deczna przy­ja­ciółka po pió­rze Bar­bara Bo­jar­czuk skon­tak­to­wała mnie z Ar­tu­rem. Sama ko­rzy­stała z jego usług, a kiedy wy­szła za mąż za Fran­cuza, za­szła w ciążę i na stałe prze­nio­sła się do Pa­ryża, po­sta­no­wiła od­stą­pić mi swo­jego agenta.

– Fa­cet ma głowę na karku, jest naj­lep­szy w branży. Uwierz mi, nie bę­dziesz ża­ło­wać. Ja za­mie­rzam na ja­kiś czas za­wie­sić moją ak­tyw­ność pi­sar­ską – do­dała, gdy w je­den z wa­ka­cyj­nych week­en­dów wy­cią­gnęła mnie do SPA. – Chcę od­dać się wy­cho­wa­niu dziecka i sma­ko­wa­niu Pa­ryża, a za­robki Ga­stona nam to umoż­li­wią. – Po­sła mi swój uwo­dzi­ciel­ski uśmiech, na który rok wcze­śniej zła­pała Ga­stona.

Nie mó­wi­łam BiBi, że ja­kiś czas temu od­rzu­ci­łam pro­po­zy­cję Ar­tura, i to dwu­krot­nie. Po­tem ża­ło­wa­łam, gdy dzięki jego za­an­ga­żo­wa­niu jej książki pięły się po li­ście be­st­sel­le­rów. Przy­zna­łam się przed sobą, że być może po­peł­ni­łam błąd i po­win­nam była sko­rzy­stać z jego pro­po­zy­cji, więc gdy z po­le­ce­nia BiBi po raz trzeci za­dzwo­nił do mnie Ar­tur Ko­nar­ski z ofertą współ­pracy, od razu zgo­dzi­łam się z nim spo­tkać. Po kilku ty­go­dniach pod­pi­sa­li­śmy umowę i jak do tej pory nie ża­łuję. To spo­tka­nie to też jego za­sługa – jedno z wielu na mo­jej tra­sie au­tor­skiej pro­mu­ją­cej naj­now­szy thril­ler In­spi­ra­cja.

– Każdy, kto sięga po thril­lery – mó­wię, od­po­wia­da­jąc na za­dziorne py­ta­nie pro­wa­dzą­cego – ocze­kuje emo­cji i moc­nych wra­żeń, a ta­kie są moje hi­sto­rie: praw­dziwe.

Zer­kam na fa­ceta. Jego skon­cen­tro­wane na no­tat­kach spoj­rze­nie zdra­dza mi, że wy­szu­kuje na swo­jej li­ście ko­lejne nie­wy­godne py­ta­nie, ma ochotę za­pę­dzić mnie w kozi róg. Naj­wy­raź­niej nie przy­pa­dli­śmy so­bie do gu­stu.

– A czy to nie ży­cie pi­sze naj­lep­sze sce­na­riu­sze? – wtrąca.

– Oczy­wi­ście – przy­znaję. – Ja nie ry­wa­li­zuję z ży­ciem, ja je opi­suję, do­da­jąc coś od sie­bie. Moi bo­ha­te­ro­wie to zle­pek praw­dzi­wych lu­dzi. Od jed­nych za­po­ży­czam wy­gląd, od in­nych oso­bo­wość czy spo­sób by­cia, a hi­sto­rie, które opi­suję, zo­stały gdzieś za­sły­szane, po­dej­rzane, po­głę­bione o moje fan­ta­zje i wy­obra­że­nia.

– Oby nikt nie chciał ze­mścić się na pani, gdy doj­rzy w tych thril­le­rach sa­mego sie­bie – mówi pro­wa­dzący, pod­no­sząc się z fo­tela. – Pa­nie i pa­no­wie, go­ściem dzi­siej­szego wie­czoru była Laura Ruta.

W sali sły­chać bu­rzę okla­sków. Wstaję, uśmie­cham się i kła­niam. Ką­tem oka wi­dzę, jak Ar­tur prze­miesz­cza się w stronę sto­iska z książ­kami. Gdy brawa milkną, się­gam po to­rebkę i zmie­rzam w stronę sto­lika, przy któ­rym przez na­stępną go­dzinę, jak nie dłu­żej, będę pod­pi­sy­wać książki. W po­ło­wie drogi do­ga­nia mnie mój mąż.

– Ko­cha­nie, po­cze­kam na ze­wnątrz – mówi. – Za­dzwoń, jak skoń­czysz.

– Jedź do domu. – Ści­skam go za ra­mię. – We­zmę tak­sówkę. Nie ma sensu, że­byś cze­kał.

Kiwa głową i mo­men­tal­nie zo­staje po­chło­nięty przez tłum lu­dzi, który usta­wia się w gi­gan­tyczną ko­lejkę. Ar­tur wyj­muje te­le­fon i za­czyna pstry­kać zdję­cia, żeby było z czego wy­bie­rać przy wie­czor­nym wpi­sie na so­cial me­dia – dba o wszystko, ja wła­ści­wie tylko od­po­wia­dam na ko­men­ta­rze pod po­stami. Sia­dam na krze­śle, wyj­muję z to­rebki wieczne pióro, pre­zent od mo­jego agenta, i uśmie­cham się do pierw­szej ko­biety w ko­lejce, mło­dej blon­dynki z wło­sami ob­cię­tymi na long boba.

Jo­anna

Bie­rze do ręki moją książkę, to zna­czy książkę jej au­tor­stwa, która na­leży już do mnie, bo ją przed chwilą ku­pi­łam. Cie­kawa je­stem tej no­wej hi­sto­rii. In­spi­ra­cja, cóż za obie­cu­jący ty­tuł. Laura Ruta spo­gląda mi w oczy i pyta, dla kogo au­to­graf.

– Dla Aśki – mó­wię, pa­trząc, jak jej ręka po­ru­sza się, wy­pi­su­jąc de­dy­ka­cję.

A mo­gła­bym być na jej miej­scu, sie­dzieć na obi­tym we­lu­rem krze­śle i trzy­mać dro­gie pióro w dłoni. Mój agent la­tałby wo­kół mnie, dba­jąc o to, że­bym czuła się jak kró­lowa. W czym ona jest lep­sza? W ni­czym. Po pro­stu miała wię­cej szczę­ścia. Do­brze pi­sze, to trzeba jej przy­znać. Umie wzbu­dzić emo­cje, trzy­mać w nie­pew­no­ści, wo­dzić za nos i jest mi­strzy­nią su­spensu, ale ja też to po­tra­fię. Tylko dla­czego od lat nie mogę zna­leźć wy­dawcy? Wy­sła­łam swoją książkę do wielu wy­daw­nictw i nic. Od­po­wie­dzi nie nad­cho­dzą ty­go­dniami, a gdy na­pi­szę mejla z prośbą o ko­men­tarz, otrzy­muję same od­mowy albo wy­dawcy w ogóle mnie ole­wają. Cóż za nie­wdzięczni i za­du­fani w so­bie lu­dzie. Ro­zu­miem, że są za­pra­co­wani, że ta­kich jak moja pro­po­zy­cja pew­nie do­stają na pęczki, ale wcale ich to nie uspra­wie­dli­wia. Mam na­dzieję, że ich też ktoś kie­dyś po­trak­tuje w tak podły spo­sób. Co prawda je­den z re­dak­to­rów po­ku­sił się o kilka słów ko­men­ta­rza do mo­jego tek­stu: „sama hi­sto­ria jest dość cie­kawa, ale po­winna pani po­pra­co­wać nad sty­lem”. Wku­rzy­łam się. Nie wi­dzę róż­nicy w tym, jak pi­szę ja, a jak Laura Ruta – ta sama nar­ra­cja, ten sam czas, ten sam ga­tu­nek. Czy ją ko­piuję? Na­wet je­śli, to prze­cież każdy może być pi­sa­rzem; nikt nie ma na to mo­no­polu. Ruta łą­czy w swo­ich książ­kach bru­tal­ność z na­mięt­no­ścią. Emo­cje na dwóch prze­ciw­staw­nych bie­gu­nach, ale tak samo mocne w prze­ka­zie. Sceny prze­mocy opi­suje z nie­zwy­kłą do­kład­no­ścią, po­dob­nie jak sceny seksu nie są po­zba­wione szcze­gó­łów. W tym tkwi jej se­kret, to wła­śnie lep na czy­tel­ni­ków. In­spi­ruje mnie, sama jed­nak na pewno też szuka na­tchnie­nia, czy­ta­jąc książki in­nych au­to­rów. Na­wet się z tym nie kryje – po­daje na spo­tka­niach na­zwi­ska swo­ich mi­strzów, Chris Car­ter, Jo Nesbø. Ostat­nio prze­czy­ta­łam w jed­nym z wy­wia­dów, że Laura Ruta to pol­ski Gu­il­laume Musso w spód­nicy. Roz­ba­wiło mnie to. Na­prawdę po­nio­sło tę dzien­ni­karkę, tym bar­dziej że w ani jed­nej książce Ruty nie ma wąt­ków pa­ra­nor­mal­nych, w prze­ci­wień­stwie do mo­jej pro­po­zy­cji li­te­rac­kiej, a Musso robi mię­dzy­na­ro­dową ka­rierę, pod­czas gdy ona nie do­cze­kała się ani jed­nego tłu­ma­cze­nia na inny ję­zyk.

Je­stem pierw­sza w ko­lejce – ce­lowo, nie mo­gła­bym prze­cież wyjść bez au­to­grafu, ale gdy­bym była ostat­nia, mo­gła­bym za­dać kilka py­tań, a na­wet po­pro­sić, żeby prze­czy­tała mój tekst, po­le­ciła mnie tu czy tam.

Kilka dni temu też mia­łam ku temu oka­zję, bo Laura Ruta zja­wiła się w skle­pie me­blo­wym, w któ­rym pra­cuję. Przy­je­chała z mę­żem, wy­bie­rali stół do ja­dalni – ona ob­stu­ki­wała każdy blat, py­tała o ro­dzaj drewna i kraj pro­duk­cji, a jej fa­cet nie był za­in­te­re­so­wany. Może gdyby wy­bie­rali łóżko do sy­pialni, wy­ka­załby więk­sze za­an­ga­żo­wa­nie? Cho­dzi­łam za nią krok w krok i od­po­wia­da­łam na py­ta­nia, nie przy­zna­łam się jed­nak, że wiem, że jest znaną pi­sarką, a ja je­stem jej fanką. By­łam spięta i cze­ka­łam na od­po­wiedni mo­ment, żeby po­wie­dzieć, że ją roz­po­zna­łam i chcia­ła­bym po­pro­sić o kilka wska­zó­wek dla po­cząt­ku­ją­cej pi­sarki, ale się nie zło­żyło. Cały czas był obok jej mąż, a ona co chwilę od­bie­rała te­le­fony. Czu­łam, że je­śli za­cznę roz­mowę, spławi mnie. Dzi­siaj jest ku temu lep­sza oka­zja, w końcu na spo­tka­nie au­tor­skie przy­szła dla nas, dla swo­ich czy­tel­ni­ków, jed­nak tłum za mo­imi ple­cami nie uła­twia za­da­nia. Laura wrę­cza mi książkę, uśmie­cha­jąc się, i już wzro­kiem przy­wo­łuje na­stępną osobę w ko­lejce. Dzię­kuję, przy­ci­skam eg­zem­plarz do piersi i usu­wam się w głąb sali. Sia­dam na wol­nym krze­śle i drżą­cymi dłońmi otwie­ram na stro­nie z wpi­sem.

Trak­tuj prze­szkody jako oka­zje. Nie­chaj będą dla cie­bie źró­dłem in­spi­ra­cji.

An­thony Do­err, Świa­tło, któ­rego nie wi­dać

Dla Jo­asi z ży­cze­niami uda­nej lek­tury In­spi­ra­cji

Laura Ruta

Kręci mi się w gło­wie, po pro­stu brak mi tchu. Po raz drugi czy­tam de­dy­ka­cję, wiem, że te słowa na­wią­zują do In­spi­ra­cji, ale ja od­czy­tuję je jako prze­sła­nie. Skie­ro­wane do mnie se­kretne za­klę­cie, które po­może speł­nić moje naj­skryt­sze ma­rze­nia o zo­sta­niu pi­sarką. To za­pro­sze­nie do pod­ję­cia walki, nie­usta­wa­nia w dro­dze do pu­bli­ka­cji mo­jego de­biutu. Prze­jeż­dżam pal­cem po de­dy­ka­cji – tusz jesz­cze do­brze nie wy­sechł i słowa się roz­ma­zują, ga­nię sie­bie w my­ślach za ten po­śpiech. Na szczę­ście au­to­graf po­zo­staje bez skazy. „Trak­tuj prze­szkody jako oka­zje. Nie­chaj będą dla cie­bie źró­dłem in­spi­ra­cji”. Czy­tam po­now­nie słowa z książki, któ­rej nie znam, obie­cu­jąc so­bie, że od razu za­mó­wię ją w księ­garni in­ter­ne­to­wej. W mo­jej wy­obraźni ry­suje się li­sta prze­szkód: sy­tu­acji, osób i wy­da­rzeń, które utrud­niają mi zo­sta­nie pi­sarką, wręcz unie­moż­li­wiają. Nie szko­dzi, po­ko­nam je, wy­ko­rzy­stam jako źró­dło in­spi­ra­cji. To bę­dzie próba wy­obraźni – mogę dać się jej po­nieść, na­pi­sać swoją hi­sto­rię. Naj­pierw na kar­tach po­wie­ści, a po­tem w ży­ciu. A może od­wrot­nie?

Ar­tur

– Kura zno­sząca złote jajka. – Sły­szę za ple­cami.

Od­wra­cam się. Z kie­lisz­kiem wina w ręku stoi fa­cet, który roz­ma­wiał z Laurą, Pan Wy­mą­drzal­ski. Działa mi na nerwy, ale ma ogromne za­sięgi w so­cial me­diach, dla­tego za­pro­po­no­wa­łem mu pro­wa­dze­nie tego spo­tka­nia. Więk­szość lu­dzi w sali to jego za­sługa, ścią­gnął mi­ło­śni­ków swo­jego pro­filu, któ­rzy te­raz ocho­czo ku­pują książki Laury. Taki wła­śnie był plan.

– Wina? – pyta i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, wrę­cza mi lampkę, a sam sięga po ko­lejną sto­jącą na stole przy­kry­tym bia­łym ob­ru­sem.

– Dzię­kuję – mó­wię bez słowa pro­te­stu, bo może być mi jesz­cze kie­dyś po­trzebny.

– Jak to jest zło­wić taką gwiazdę? – pyta, ru­chem głowy wska­zu­jąc na Laurę.

Nie mam ochoty z nim roz­ma­wiać. Uno­szę kie­li­szek i choć naj­chęt­niej wy­lał­bym za­war­tość na jego głowę, pla­miąc ko­szulę czer­wo­nym wi­nem ni­czym krwią, tylko stu­kam nim w jego lampkę.

– Za udane spo­tka­nie. Świet­nie je pan po­pro­wa­dził.

Gość wy­pina klatkę pier­siową, ego do­słow­nie go roz­dyma. Mi­ro­sław Zna­niecki, bez­czelny, bez­kom­pro­mi­sowy, na­dęty du­pek, z któ­rym raz na ja­kiś czas mu­szę mieć stycz­ność. Są­dząc po ko­lejce do Laury, pod­pi­sy­wa­nie po­trwa około go­dziny, a nie mam za­miaru stra­cić jej z tą za­du­faną w so­bie kre­aturą. Jego vlog i ka­nał na Tik­Toku cie­szą się ogromną po­pu­lar­no­ścią – robi z sie­bie pa­jaca, a to po­doba się lu­dziom. Od­no­szę wra­że­nie, że słabo ra­dzi so­bie z pi­sa­niem, może na­wet ma dys­lek­sję, tylko wsty­dzi się do tego przy­znać. W roz­mo­wie jest do­bry, po­trafi za­dać cie­kawe i kon­tro­wer­syjne py­ta­nia, ale opa­trzony w zdję­cia je­dy­nie z hasz­ta­gami pro­fil na Fa­ce­bo­oku czy In­sta­gra­mie zdra­dza we­dług mnie nie­umie­jęt­ność pi­sem­nego sfor­mu­ło­wa­nia my­śli. Może to pchnęło go do pracy z pi­sa­rzami? Chce być bli­żej lu­dzi, któ­rzy są jego nie­do­ści­gnio­nym wzo­rem? Po­trze­buje obok sie­bie ko­goś, kto bawi się sło­wem, uwo­dzi, ma­ni­pu­luje, cza­ruje ma­gią wy­ra­zów za­mknię­tych w zda­nia, wer­sety, roz­działy, cza­sem wręcz prze­ło­mowe, a nie­kiedy po­nad­cza­sowe dzieła? Wie­rzy, że prze­by­wa­jąc z ta­kimi oso­bami, za­razi się ich swo­bodą pi­sa­nia? Nie zdzi­wił­bym się, gdyby oka­zało się to prawdą.

– Tak, nie­skrom­nie przy­znam panu ra­cję – od­zywa się.

W pierw­szej chwili nie wiem, o czym mówi, a gdy orien­tuję się, że dzię­kuje mi za słowa uzna­nia pod jego ad­re­sem, chce mi się śmiać, bo już dawno za­po­mnia­łem o po­win­szo­wa­niach.

– A przy oka­zji chciał­bym o coś za­py­tać. – Na­chyla się w moją stronę i ści­sza głos. – Na ja­kim pro­cen­cie pan pra­cuje?

– Nie­stety to ta­jem­nica za­wo­dowa. – Nie chce mi się wie­rzyć, że jest tak bez­czelny. Mimo wszystko mia­łem o nim lep­sze zda­nie.

– Ta­jem­nica, ta­jem­nica – po­wta­rza, wy­dy­ma­jąc usta. – A w śro­do­wi­sku i tak wszy­scy wie­dzą.

Skoro wie­dzą, po co mnie pyta.

– Po­wiem prawdę. – Od­sta­wia kie­li­szek na stół i po­now­nie na­chyla się w moją stronę. – Mam za­miar roz­sze­rzyć za­kres swo­jej dzia­łal­no­ści. Chciał­bym zo­stać tak jak pan agen­tem li­te­rac­kim.

O mało nie dła­wię się wi­nem.

– O, pro­szę się nie bać – śmieje się, bez­błęd­nie od­czy­tu­jąc moją re­ak­cję. – Nie będę dla pana kon­ku­ren­cją, przy­naj­mniej nie na po­czątku – do­daje z uśmiesz­kiem i te­atral­nie kilka razy ude­rza mnie otwartą dło­nią w plecy.

Mocno. Za mocno. Kaszlę.

– A poza tym niech pan po­wie prawdę. – Znów wy­pina pierś i sięga po swój kie­li­szek. Jest nie­na­tu­ral­nie ni­ski i wą­tły, wręcz fi­li­gra­nowy. Jed­nak jego siła cha­rak­teru jest od­wrot­nie pro­por­cjo­nalna do syl­wetki. Gdyby kie­dy­kol­wiek krę­cono pol­ską wer­sję kry­mi­na­łów Pierre'a Le­ma­itre'a, je­stem pe­wien, że bez ca­stingu do­stałby rolę ko­mi­sa­rza Ca­mille’a Ver­ho­evena. – Ilu au­to­rom pan od­ma­wia? No, tak szcze­rze.

To prawda, nie mogę być agen­tem wszyst­kich, któ­rzy się do mnie zwra­cają. Mam pod swoją pie­czą cztery au­torki, sta­ram się spra­wie­dli­wie dzie­lić mię­dzy nie czas i za­an­ga­żo­wa­nie, jed­nak sie­bie nie okła­mię: nu­me­rem je­den jest Laura Ruta i to jej po­świę­cam naj­wię­cej uwagi.

– No wła­śnie – cią­gnie. – A au­to­rów po­trze­bu­ją­cych ko­goś, kto po­kie­ruje ich ka­rierą, po­może od­na­leźć się w świe­cie re­ki­nów biz­nesu, jest wielu. To tacy nie­po­radni ży­ciowo lu­dzie, nie wszy­scy, rzecz ja­sna, ale więk­szość po­trze­buje wła­snego im­pre­sa­rio. Nie mam za­miaru do końca ży­cia pro­wa­dzić ka­nału o książ­kach czy spo­tkań au­tor­skich. Za­wsze kie­ro­wała mną am­bi­cja, lu­bię się roz­wi­jać, no i za­ra­biać, rzecz ja­sna – uśmie­cha się. – A są­dząc po pana au­cie, ra­czej pan nie bie­duje, oj nie!

Nie zno­szę wścib­stwa. Mam fa­ceta dość. Za­czy­nam ukła­dać w gło­wie plan, jak się od niego uwol­nić, gdy na­gle ra­tuje mnie ja­kaś dziew­czyna ści­ska­jąca w dłoni książkę Laury. Nie­śmiało pod­cho­dzi do nas i zwraca się do mnie, pa­trząc mi w oczy:

– Prze­pra­szam, nie chcia­ła­bym prze­szka­dzać, ale czy mogę za­jąć panu chwilę?

– Oczy­wi­ście! – re­aguję en­tu­zja­stycz­nie. – Prze­pra­szam naj­moc­niej, za chwilę wra­cam – zwra­cam się w stronę Pana Wy­mą­drzal­skiego i od­cho­dzę na bok.

Spa­dła ni­czym anioł z nieba, na­wet tro­chę go przy­po­mina – ja­sne pro­ste włosy ni­czym au­re­ola ota­czają jej drobną twarz. Ką­tem oka wi­dzę, jak Mi­ro­sław Zna­niecki opusz­cza salę, naj­wy­raź­niej po­czuł się ura­żony. I do­brze, mam na­dzieję, że już dzi­siaj nie wróci.

– Moje na­zwi­sko nic panu nie po­wie. Jo­anna Ser­necka – przed­sta­wia się.

Rze­czy­wi­ście nic mi to nie mówi. Ja­kaś blo­gerka, może dzien­ni­karka, chce umó­wić się na roz­mowę z Laurą?

– Ar­tur Ko­nar­ski. – Od­wza­jem­niam uścisk dłoni.

– Tak, wiem. Znam pana, jest pan agen­tem pani Laury.

– To prawda. W czym mogę po­móc?

– Nie bar­dzo wiem, od czego za­cząć. To dla mnie bar­dzo ważne i trudne jed­no­cze­śnie.

– Naj­le­piej od po­czątku – uśmie­cham się. – Może wina dla ku­rażu?

Naj­chęt­niej bym ją spła­wił, ale wolę po­ga­wędkę z nią niż z tym dur­niem, gdyby jed­nak po­sta­no­wił wró­cić i nę­kać mnie swoim py­szał­ko­wa­tym to­wa­rzy­stwem.

– Nie, dzię­kuję. Przy­je­cha­łam sa­mo­cho­dem, nie piję – tłu­ma­czy, po czym do­daje: – Na­pi­sa­łam de­biu­tancką książkę.

Czuję, że wkra­czam na nie­bez­pieczny grunt. Od lat nie pra­cuję z de­biu­tan­tami, ta­kie mam już za­sady. Wolę roz­po­zna­walne na­zwi­ska – wszystko jest wtedy prost­sze i ozna­cza więk­szą kasę. Oczy­wi­ście wśród żół­to­dzio­bów mogą kryć się praw­dziwe ta­lenty, sławy, dzięki któ­rym w szyb­kim cza­sie da się zbić for­tunę, ale zda­rza się to nie­zwy­kle rzadko, więc le­piej nie ry­zy­ko­wać. Poza tym nie mam na to czasu. Mógł­bym pod­su­nąć dziew­czy­nie Pana Wy­mą­drzal­skiego, jed­nak wy­daje się na­prawdę sym­pa­tyczna i nie chcę wpa­ko­wać jej na minę.

– O, wspa­niale – mó­wię, od­sta­wia­jąc swój kie­li­szek na blat stołu. Grze­bię w we­wnętrz­nej kie­szeni ma­ry­narki i wyj­muję wi­zy­tówkę. – Pro­szę przy­słać mi swój tekst. – Wrę­czam ją dziew­czy­nie, wie­dząc, że na­wet nie zer­knę do tego mejla. – Zo­ba­czymy, co da się z tym zro­bić.

Roz­e­mo­cjo­no­wana ści­ska kar­to­nik, a ja ją prze­pra­szam, mó­wiąc, że mu­szę wy­ko­nać pilny te­le­fon.

Se­ba­stian

– Mó­wi­łem ci, że masz tu nie przy­cho­dzić – ce­dzę przez za­ci­śnięte zęby.

– Bo co? – obu­rza się. – Bo­isz się, że się wyda?! Gówno mnie to ob­cho­dzi!

– Cii... – Chwy­tam ją za przed­ra­miona i od­cią­gam za róg ka­mie­nicy.

Moja ko­chanka naj­wy­raź­niej osza­lała, bo wła­śnie przy­szła na spo­tka­nie au­tor­skie Laury. Wie­lo­krot­nie tym stra­szyła i w końcu do­trzy­mała obiet­nicy. Te spo­tka­nia w War­sza­wie za­wsze bu­dzą we mnie obawy. Wo­lał­bym, żeby moje kłam­stwa nie wy­szły na jaw.

– Nie od­bie­ra­łeś te­le­fo­nów, mar­twi­łam się – mówi, pró­bu­jąc do­tknąć dło­nią mo­jej twa­rzy. Od­su­wam się.

– Prze­cież mó­wi­łem ci, że od rana będę z Laurą – tłu­ma­czę. – Obie­ca­łem, że za­dzwo­nię wie­czo­rem, i tak wła­śnie bym zro­bił. Na­wet wpadł­bym do cie­bie, ale ty oczy­wi­ście – kręcę głową – mu­sia­łaś wszystko po­suć.

– Prze­stań. Naj­le­piej zwa­lić winę na mnie. To ty zdra­dzasz żonę, a ja mam już tego dość. Ile mam cze­kać? – pyta. – No, po­wiedz ile. Kiedy w końcu od niej odej­dziesz?

– Mó­wi­łem ci, że te­raz nie jest do­bry czas...

– Ni­gdy nie jest do­bry! – prze­rywa mi z wy­rzu­tem w gło­sie. – Te­raz nie, bo ma trasę au­tor­ską, wcze­śniej nie, bo pi­sze książkę. Obie­ca­łeś, że to zro­bisz!

No cóż, te­raz na pewno nie jest do­bry czas na taką roz­mowę. W każ­dej chwili może po­ja­wić się ktoś, kto wie, że je­stem mę­żem Laury. Roz­mowa w pu­stej uliczce z ko­bietą, która co chwilę pró­buje mnie czule do­tknąć, może ścią­gnąć na mnie pro­blemy.

– Zro­bię – kładę jej rękę na ra­mie­niu – ale daj mi chwilę...

– Chwilę?! – wy­bu­cha. – To trwa pra­wie dwa lata! Ile mam na cie­bie cze­kać? Czy ty w ogóle wiesz, jak ja się czuję? Stale ta druga...

Wik­to­ria ma dwa­dzie­ścia pięć lat, jest młod­sza ode mnie i Laury o po­nad de­kadę, za­bawna, bez­pro­ble­mowa i świetna w łóżku. Nie żeby mo­jej żo­nie bra­ko­wało cze­goś w tej kwe­stii, o nie – ona po pro­stu prze­stała się mną in­te­re­so­wać. Dla niej cie­kaw­sze są fik­cyjne światy, które two­rzy, niż rze­czy­wi­stość, która ją ota­cza.

Po­zna­li­śmy się na stu­diach. Laura była na fi­lo­zo­fii, ja na ban­ko­wo­ści. Od­mienne światy, ale czy prze­ci­wień­stwa się nie przy­cią­gają? Dzia­ła­li­śmy na sie­bie jak ma­gnesy o róż­nych bie­gu­nach. Na­dal po­żą­dam mo­jej żony, na­dal za­chwyca mnie jej piękny umysł, choć też cza­sem prze­ra­sta. Ma­ka­bra w jej po­wie­ściach jest czę­sto prze­sa­dzona, ale za­ra­zem opi­sana z naj­mniej­szymi de­ta­lami, co spra­wia złudne wra­że­nie praw­dzi­wo­ści. Do tego ta pi­kan­te­ria, nie­sa­mo­wite sceny seksu. W te książki po pro­stu się wpada, ich mroczny świat uza­leż­nia i mimo że jest pa­skudny i bez­względny, nie chce się go opusz­czać. Na tym po­lega siła Laury Ruty – po­chła­nia czło­wieka bez reszty. Wik­to­ria ni­gdy jej nie do­równa, zdaję so­bie z tego sprawę. In­te­li­gen­cja, bły­sko­tli­wość mo­jej żony nie znają gra­nic i to wła­śnie naj­bar­dziej mnie w niej pod­nieca, a cza­sem wręcz prze­raża, jak hi­sto­rie, które two­rzy. Oczy­wi­ście jest też zja­wi­skową ko­bietą, cza­ru­jącą, uwo­dzi­ciel­ską, gdy tylko ma na to ochotę, ale w moim to­wa­rzy­stwie już od dawna nie ma.

Wik­to­ria przy­szła ra­zem ze swoją przy­ja­ciółką. Sia­dły obok mnie, spra­wia­jąc, że go­dzinne spo­tka­nie au­tor­skie prze­ro­dziło się w ge­hennę. Stale pi­sała do mnie ese­mesy. Czu­łem, jak mój te­le­fon wi­bruje w kie­szeni ma­ry­narki, pró­bo­wa­łem sku­pić całą uwagę na Lau­rze, ale Wik­to­ria mi to utrud­niała. Ba­łem się, że za chwilę zrobi ja­kąś głu­potę, przy­su­nie się do mnie, usią­dzie mi na ko­la­nach lub po­ca­łuje w usta na oczach mo­jej żony, na oczach wszyst­kich czy­tel­ni­ków. Na szczę­ście tego nie zro­biła, ale wła­śnie oznaj­miła mi, że je­śli nie odejdę od żony, weź­mie sprawy w swoje ręce.

– Pro­szę cię, nie te­raz. Po­ga­damy o tym ju­tro, kiedy do cie­bie przy­jadę.

– Kiedy przy­jeż­dżasz, je­steś za­in­te­re­so­wany wy­łącz­nie moim cia­łem. Za­wsze tak jest, Seba, za­wsze. – Za­krywa twarz dłońmi. – Ja ci ule­gam, po­tem wy­cho­dzisz i je­dziesz do niej, a wiesz, jak ja się czuję? Jak dziwka. – Jej ręce opa­dają i znów spo­gląda mi w oczy.

Mu­szę ją uspo­koić, bo za­czyna mó­wić co­raz gło­śniej, prze­ma­wiają przez nią emo­cje i jest zde­ner­wo­wana, a to może pchnąć ją do głu­pich czy­nów.

– Po­ga­dam z nią, obie­cuję – kła­mię. – Idź już. Za­mó­wię ci tak­sówkę.

– Nie trzeba, Pau­lina na mnie czeka. – Wska­zuje na sa­mo­chód za­par­ko­wany przy chod­niku.

W miej­scach pu­blicz­nych nie oka­zu­jemy so­bie uczuć, to zbyt ry­zy­kowne, zwłasz­cza tu­taj, gdzie pełno lu­dzi, któ­rzy znają Laurę i mnie.

– Ju­tro do cie­bie wpadnę – obie­cuję i wtedy ką­tem oka za­uwa­żam, jak agent mo­jej żony wy­cho­dzi z bu­dynku. – No idź już! – po­na­glam ją.

Nie cze­ka­jąc, aż Wik­to­ria wsią­dzie do sa­mo­chodu przy­ja­ciółki, ru­szam z po­wro­tem do bi­blio­teki. Mam na­dzieję, że Ar­tur nie za­uwa­żył mnie z dziew­czyną, która wła­śnie prze­biega przez ulicę.

Jo­anna

Po raz nie wiem który czy­tam mejla do agenta Ar­tura Ko­nar­skiego i za każ­dym ra­zem po­pra­wiam ja­kiś wy­raz, by po chwili znów wró­cić do pier­wot­nej wer­sji. W za­łącz­niku jest tekst mo­jej de­biu­tanc­kiej książki, te­raz więc mu­szę tak do­brać słowa wia­do­mo­ści, żeby fa­cet zde­cy­do­wał się otwo­rzyć plik, a po­tem wcią­gnął się w fa­bułę. Cho­ciaż o to już się nie mar­twię – książka jest do­sko­nała, wy­piesz­czona, do­pra­co­wana pod każ­dym wzglę­dem. Do­my­ślam się, że agent li­te­racki współ­pra­cu­jący z ta­kimi gwiaz­dami jak Laura Ruta do­staje co­dzien­nie wiele po­dob­nych mejli, dla­tego po­win­nam się ja­koś wy­róż­nić. Prze­ra­bia­łam to na wielu kur­sach cre­ative wri­ting, wiem, jak taka wia­do­mość po­winna wy­glą­dać. Po­wo­łuję się na na­sze spo­tka­nie pod­czas wie­czoru au­tor­skiego i do­dat­kowo, może zbyt ry­zy­kow­nie, ale mam na­dzieję sku­tecz­nie, po­rów­nuję swoją twór­czość do stylu i cha­rak­teru prozy Laury Ruty. Nad­mie­niam, że moją hi­sto­rię wzbo­ga­ci­łam wąt­kami pa­ra­nor­mal­nymi, tak dziś mod­nymi i do­brze przy­ję­tymi wśród po­ko­le­nia mło­dych czy­tel­ni­ków. Ręce mi się pocą, gdy prze­wra­cam wi­zy­tówkę w dłoni i jesz­cze raz spraw­dzam, czy do­brze prze­pi­sa­łam ad­res. Mocno wali mi serce, gdy kli­kam „wy­ślij”, za­my­kam oczy i głę­boko od­dy­cham.

– Ko­chany wszech­świe­cie, po­móż mi speł­nić ma­rze­nie – szep­czę i za­my­kam po­krywę lap­topa.

Za­ję­łam się tym od razu po po­wro­cie do domu, nie chcia­łam od­kła­dać na po­tem – le­piej kuć że­lazo, póki go­rące, ale nie są­dzi­łam, że tak długo mi to zej­dzie. Do­cho­dzi druga w nocy, a ja mam na rano do pracy i po­win­nam się wy­spać. Ju­tro mu­szę try­skać en­tu­zja­zmem w roz­mo­wach z klien­tami eks­klu­zyw­nego sa­lonu me­blo­wego. Na szczę­ście udało mi się skle­cić parę zdań, naj­waż­niej­sze, że je­stem za­do­wo­lona z mejla. Ga­szę świa­tło, wtu­lam się w miękką koł­drę i za­my­kam oczy, ale sen nie nad­cho­dzi. My­ślę o Lau­rze. Za­sta­na­wiam się, czy także leży w łóżku, o czym my­śli, co czuje. Czy ta­kie wie­czory jak ten, kiedy lu­dzie oka­zują, że ce­nią jej twór­czość, za­dają py­ta­nia, na­gra­dzają bra­wami, stoją w dłu­giej ko­lejce po au­to­graf, na­dal ją za­chwy­cają czy może już nu­dzą.

W po­ście, który wrzu­ciła na swoje me­dia spo­łecz­no­ścio­wej kilka dni temu, ża­liła się, ja­kie prze­cho­dzi ka­tu­sze, gdy two­rzy. Cała drża­łam ze zło­ści na te słowa. Na­prawdę? W ta­kim ra­zie po co to robi, skoro tak tego nie cierpi. Chcia­łaby się ze mną za­mie­nić? Bar­dzo pro­szę, chęt­nie od­stą­pię po­sadę eks­pe­dientki za rolę pi­sarki be­st­sel­le­rów. Na­wet do­łożę kilka mło­dzień­czych lat ży­cia, ale za to ona odda mi wszystko, łącz­nie z mę­żem i agen­tem. Wy­obra­żam so­bie, jakby to było być nią i miesz­kać w pięk­nym domu na przed­mie­ściach. Gdy ku­po­wała stół, zo­sta­wiła ad­res do­stawy i zna­la­złam na ma­pach Go­ogle’a jej miej­sce na ziemi, a po­tem po­je­cha­łam tam zo­ba­czyć na wła­sne oczy. Duża działka, za­dbany ogród, piękny ta­ras. W wy­obraźni wi­dzę sie­bie, le­żącą na jed­nym z szez­lon­gów na ta­ra­sie, z drin­kiem w dłoni, który wła­śnie wrę­czył mi mąż – wcze­śniej jej, a te­raz mój. Przy­stojny fa­cet, wpa­trzony w nią jak w ob­ra­zek. Chcia­ła­bym, żeby ktoś był tak we mnie za­bój­czo za­ko­chany. Agent zresztą też świata poza nią nie wi­dzi. Kręci się wo­kół niej, jakby była ja­kimś pie­przo­nym słoń­cem. Za­ci­skam mocno pię­ści, nie wolno mi się tak go­rącz­ko­wać. Po­win­nam się wy­ci­szyć, bo ina­czej nie za­snę, ale od tych emo­cji serce wali mi jak po dłu­gim biegu. Chcę jej ży­cia. I nie po­tra­fię nad tym za­pa­no­wać.

Za­ci­skam mocno po­wieki. Mu­szę pa­mię­tać, że ona kie­dyś też była na moim miej­scu. Bez męża, agenta, z de­biu­tem, któ­rego jesz­cze nikt nie wy­dał. Mnie też się uda, mu­szę w to go­rąco wie­rzyć. Ar­tur Ko­nar­ski spra­wiał wra­że­nie za­in­te­re­so­wa­nego współ­pracą, prze­cież w in­nym ra­zie nie po­wie­działby, że­bym wy­słała mu książkę. Wy­obra­żam so­bie, jak rano od­pali lap­top i otwo­rzy mejla ode mnie. Przy­po­mni so­bie na­szą wie­czorną roz­mowę, gdy wrę­czył mi wi­zy­tówkę. Wsta­nie, za­pa­rzy w dzbanku kawę albo her­batę, roz­sią­dzie się wy­god­nie w fo­telu i za­cznie czy­tać. I po­chło­nięty hi­sto­rią na­wet nie za­uważy, że na­pój w dzbanku wy­stygł, a za oknem za­pada zmrok. Gdy za­mknie po­krywę lap­topa, bę­dzie wie­dział, że tra­fił na ko­lejny ta­lent – do gry wcho­dzi rów­nie mocne na­zwi­sko jak Laura Ruta, a kto wie może na­wet moc­niej­sze. Uczeń prze­rósł mi­strza. Młoda, piękna i do­brze za­po­wia­da­jąca się pi­sarka, czego chcieć wię­cej. Los mi sprzyja, po­wie do sie­bie szep­tem i się­gnie po te­le­fon, by wy­brać mój nu­mer.

Ar­tur

Kilka mi­nut po dzie­wią­tej otwie­ram lap­top. Mam za­miar za­pro­sić Laurę do re­stau­ra­cji, może w po­nie­dzia­łek albo we wto­rek. Wczo­raj wy­krę­ciła się z ko­la­cji, mó­wiąc, że jest zmę­czona. Być może tak było, nie chcia­łem na­ci­skać, ale w tym ty­go­dniu już mi nie od­mówi. Cza­sem mam jej dość, bo za­cho­wuje się, jakby była pęp­kiem świata, a mi nie po­zo­staje nic in­nego, jak uda­wać, że to prawda. Nie jest wcale taka ide­alna, cu­downa i wy­jąt­kowa, jak są­dzi. Ma swoje grzeszki i ta­jem­nice, ale – nie da się ukryć – ta­lentu nie można jej od­mó­wić. I pra­co­wi­to­ści.

Spraw­dzam ka­len­darz: w po­nie­dzia­łek mam dwa spo­tka­nia z wy­daw­cami, wto­rek jest wolny, otwie­ram więc skrzynkę pocz­tową, by wy­słać jej za­pro­sze­nie, bo w week­endy sta­ram się sza­no­wać pry­wat­ność mo­ich au­to­rek i nie dzwo­nić, i wtedy za­uwa­żam mejla od Jo­anny Ser­nec­kiej. Nie ko­ja­rzę na­zwi­ska, do­piero kiedy otwie­ram wia­do­mość, przy­po­mi­nam so­bie zde­spe­ro­waną dziew­czynę na wczo­raj­szym spo­tka­niu au­tor­skim. Wy­słała swoją pro­po­zy­cję li­te­racką. Wy­bu­cham śmie­chem, gdy czy­tam, jak po­rów­nuje swoją książkę do twór­czo­ści Ruty. Laura jest nie do pod­ro­bie­nia. Jej styl pi­sa­nia ma coś tak wy­jąt­ko­wego, że na­wet gdy­bym do­stał tekst bez na­zwi­ska au­torki, wie­dział­bym, kto go na­pi­sał. Pa­mię­tam, jak pierw­szy raz wzią­łem do ręki jej po­wieść. Laura Ruta była już wtedy dość roz­po­zna­walna, miała na kon­cie trzy ty­tuły, ale do­piero gdy uka­zała się Winda, zro­zu­mia­łem, że mu­szę bli­żej po­znać tę hip­no­ty­zu­jącą pi­sarkę. Nie odło­ży­łem książki, do­póki nie prze­czy­ta­łem ostat­niego zda­nia, hi­sto­ria wbiła mnie w fo­tel. Pa­mię­tam szyb­kie bi­cie serca, emo­cje to­wa­rzy­szące mi pod­czas lek­tury i nie­do­wie­rza­nie – jak mo­gła stwo­rzyć taką fa­bułę i tak wia­ry­god­nych bo­ha­te­rów? Na­wet te­raz, gdy wra­cam my­ślami do tam­tych chwil, czuję mro­wie­nie na karku. Kiedy ochło­ną­łem, skon­tak­to­wa­łem się z nią, pro­po­nu­jąc współ­pracę, ale od­mó­wiła. Winda już wtedy była be­st­sel­le­rem i Laura za­pewne uwa­żała, że na tym eta­pie nie po­trze­buje ni­czy­jej po­mocy, ja jed­nak nie da­łem za wy­graną. Chcia­łem po­ka­zać jej, co może osią­gnąć, ma­jąc ta­kiego agenta jak ja, i po­sta­no­wi­łem zo­ba­czyć się z nią oso­bi­ście. Po­je­cha­łem na jedno ze spo­tkań au­tor­skich. Ru­do­włosa pie­gu­ska z ta­jem­ni­czym uśmie­chem, Laura Ruta, miała coś w so­bie. Oka­zała się rów­nie hip­no­ty­zu­jąca co jej książki. Nie po­tra­fi­łem ode­rwać od niej spoj­rze­nia. Nie była w moim ty­pie, zresztą na­dal nie je­stem go pe­wien, ale to aku­rat do­brze wró­żyło na­szej współ­pracy. Ona miała męża, przy­stoj­niaka ja­kich mało, ja po­ten­cjal­nie nie sta­no­wi­łem dla niego żad­nego za­gro­że­nia, ale Ruta od­mó­wiła mi po raz drugi.

Po spo­tka­niu pod­sze­dłem do niej i się przed­sta­wi­łem. Nie roz­po­znała na­zwi­ska, a więc ra­czej nie śle­dziła tego, co dzieje się w branży – wtedy na kon­cie mia­łem już kilka suk­ce­sów, współ­pra­co­wa­łem z po­czyt­nymi pi­sa­rzami i są­dzi­łem, że obiło jej się to o uszy. By­łem jed­nak w błę­dzie.

– W czym mogę po­móc? – Spoj­rzała na mnie, gdy za­py­ta­łem, czy mogę jej za­brać chwilkę.

– Je­stem agen­tem li­te­rac­kim. Kie­dyś już pró­bo­wa­łem się z pa­nią kon­tak­to­wać...

– Nic się w tej kwe­stii nie zmie­niło – po­wie­działa. – Nie po­trze­buję agenta.

– Pro­szę dać się za­pro­sić na kawę, a ja do­słow­nie w ciągu go­dziny wy­ja­śnię, jak współ­praca ze mną może wy­win­do­wać pani ka­rierę.

Uśmiech prze­mknął przez jej twarz. Trzy­mała w ręku swój naj­now­szy thril­ler i po­stu­kała dłu­gim pa­znok­ciem w ko­lo­rze kru­czej czerni w ty­tuł, ja­sno da­jąc mi do zro­zu­mie­nia, że i bez mo­jej po­mocy po­trafi się wy­win­do­wać.

– Gra­tu­luję książki – po­wie­dzia­łem, de­spe­racko pró­bu­jąc nie dać się spła­wić. – A ty­tuł ka­pi­talny. Mo­głaby pani zdra­dzić, skąd po­mysł na tę hi­sto­rię?

– Na to po­trze­buję wię­cej czasu. Za­pra­szam na ko­lejne spo­tka­nie au­tor­skie. – Ni­czym brzy­twa zro­biła ostre cię­cie. – Mu­szę już le­cieć – do­dała. – Do wi­dze­nia!

Gdy po raz ko­lejny nada­rzyła się oka­zja, oczy­wi­ście jej nie prze­pu­ści­łem i w końcu się udało. Jak to się mówi, do trzech razy sztuka. Nie bez zna­cze­nia było po­par­cie, któ­rego udzie­liła mi au­torka naj­bar­dziej po­czyt­nych w kraju ko­me­dii ro­man­tycz­nych prze­sy­co­nych ero­ty­zmem, Bar­bara Bo­jar­czuk, pry­wat­nie przy­ja­ciółka Laury Ruty.

Stu­kam w kla­wia­turę i wy­sy­łam Lau­rze wia­do­mość z pro­po­zy­cją spo­tka­nia, nie pod­czas lun­chu, tylko ko­la­cji. Chcę mieć czas, żeby na spo­koj­nie prze­dys­ku­to­wać ważne kwe­stie, wolę unik­nąć sy­tu­acji, że gdzieś się śpie­szy i upy­cha spo­tka­nie ze mną mię­dzy wi­zy­tami u fry­zjerki i ko­sme­tyczki. Wie­czór jest od­po­wied­nią porą do za­ła­twia­nia ta­kich spraw. Mejla od aspi­ru­ją­cej pi­sarki igno­ruję, ale nie ka­suję, co już po­winna uznać za nie lada suk­ces.

Laura

Gdy rano się bu­dzę, Se­ba­stiana nie ma obok mnie. Spo­glą­dam na zmiętą po­ściel, kładę dłoń na jego po­duszce – jest zimna. Wczo­raj wró­ci­łam późno, już spał. Pod­pi­sy­wa­nie ksią­żek trwało pra­wie dwie go­dziny, po­tem Ar­tur za­pro­po­no­wał ko­la­cję, ale wy­mó­wi­łam się zmę­cze­niem, co zresztą było prawdą. Wy­da­wał się nie­po­cie­szony – za­mó­wił sto­lik w eks­klu­zyw­nej re­stau­ra­cji na No­wym Świe­cie. Wiem, że za­mie­rzał omó­wić po­mysł ko­lej­nej książki, po pro­stu lubi pla­no­wać. In­spi­ra­cja do­piero co ze­szła z ta­śmy dru­kar­skiej, a on już chce wie­dzieć, o czym bę­dzie ko­lejna po­wieść. Je­stem za­do­wo­lona z ostat­niego thril­lera, mam wra­że­nie, że na to wła­śnie cze­kali moi czy­tel­nicy – na uwo­dzi­ciel­ską za­bawę z ich prze­ko­na­niami. Pod przy­krywką li­te­rac­kiej in­trygi za­daję im eg­zy­sten­cjalne py­ta­nia, któ­rych nie mogą zo­sta­wić bez od­po­wie­dzi. To bę­dzie be­st­sel­ler, już te­raz bu­dzi ogromne za­in­te­re­so­wa­nie. Do­sta­łam pro­po­zy­cje wy­wia­dów do czo­ło­wych ga­zet i por­tali, a Ar­tur wspo­mi­nał, że ustala ter­min wy­stępu w te­le­wi­zji śnia­da­nio­wej. Ta hi­sto­ria spły­nęła na mnie na­gle, zu­peł­nie jak wszyst­kie wcze­śniej­sze. One mnie wy­bie­rają – za każ­dym ra­zem od­no­szę wra­że­nie, że nie ja wy­my­ślam opo­wie­ści, tylko same do mnie przy­cho­dzą. Stu­kają do drzwi mo­jej wy­obraźni tak długo, aż im otwo­rzę, a gdy już wpusz­czę je do środka, są bar­dzo mroczne i ta­kie kla­rowne. Wcho­dzę w umysł sprawcy, wi­dzę naj­drob­niej­szy szcze­gół, każdą strużkę krwi i ranę na du­szy. Moim za­da­niem jest to po pro­stu opi­sać, z naj­więk­szą do­kład­no­ścią i wy­czu­ciem. Sta­ram się od­dać za­an­ga­żo­wa­nie i bru­tal­ność kata, opi­suję me­tody dzia­ła­nia, a po­tem wcho­dzę w du­szę ofiary i pa­trzę na świat jej oczami. In­spi­ra­cja przy­szła do mnie ja­kiś rok temu, pod prysz­ni­cem w ho­telu. Naj­pierw po­ja­wił się za­pach: słodka, ku­sząca woń mig­da­łów ze szczyptą cy­na­monu. Tak pach­niał żel, wraz z któ­rym wni­kała w moje ciało ta hi­sto­ria. Oprawca i ofiara. Wi­dzia­łam ich wy­raź­nie, stali na­prze­ciwko sie­bie ską­pani w tym za­pa­chu. Wzdry­gam się, przy­po­mi­na­jąc so­bie tamtą chwilę, mo­ment, gdy opo­wieść się do mnie do­bi­jała. Nie wie­dzia­łam, że prze­ro­dzi się w ogromny suk­ces, za to zda­wa­łam so­bie sprawę z czego in­nego – opi­sa­nie tych scen oku­pię go­dzi­nami tkwie­nia w ma­ka­brze. Pi­sząc, je­stem tam całą sobą: oto cena by­cia de­miur­giem.

Nie­ba­wem znów to się sta­nie, wiem, że tak bę­dzie. Po­jawi się nowa fa­buła ko­lej­nej książki, znie­nacka mnie od­naj­dzie i nie po­zwoli o so­bie za­po­mnieć, do­póki jej nie opi­szę. Naj­pierw po­czuję lek­kie gil­go­ta­nie, głę­boko w środku, jakby w mo­jej klatce pier­sio­wej uwię­ziony był mo­tyl, a po­tem ta siła za­cznie przej­mo­wać nade mną kon­trolę, pro­wa­dzić moje palce po kla­wia­tu­rze, or­ga­ni­zo­wać mi czas. Ale to do­piero za chwilę, te­raz tego jesz­cze nie czuję.

Prze­cią­gam się i na gołe ciało za­rzu­cam szla­frok. Za­wsze śpię nago, mogę so­bie na to po­zwo­lić – nie mamy dzieci, nie grozi mi krę­pu­jąca sy­tu­acja. To była na­sza wspólna de­cy­zja. Ni­gdy nie czu­łam in­stynk­tów ma­cie­rzyń­skich, a Se­ba­stian jest za wy­godny na ży­cie z no­wo­rod­kiem pod jed­nym da­chem. Oboje dużo pra­cu­jemy, po­dró­żu­jemy, stale się prze­pro­wa­dzamy, ce­nimy so­bie swo­bodę i nie lu­bimy za­pusz­czać ko­rzeni, a z dziec­kiem trzeba prze­cież osiąść w jed­nym miej­scu: przed­szkole, szkoła, ru­tyna, która daje mło­demu czło­wie­kowi na­miastkę bez­pie­czeń­stwa i prze­wi­dy­wal­no­ści – złudne po­czu­cie, że ma się nad czymś kon­trolę. A to nie­prawda, kon­trolę mogę mieć je­dy­nie nad fik­cyj­nym świa­tem, który two­rzę, a nie nad ży­ciem. Cza­sem my­ślę, jakby to było, gdyby na­szą co­dzien­ność wy­peł­niły dzieci, ale nie mu­szę tego do­świad­czać, wy­star­czy, że na­pi­szę o tym książkę.

Idę do kuchni i uru­cha­miam eks­pres. Za­pach świeżo mie­lo­nej kawy roz­nosi się w po­wie­trzu. Za­glą­dam do ła­zienki, żeby za­py­tać, czy Se­ba­stia­nowi też za­pa­rzyć, ale nie ma go tam.

– Se­ba­stian?! – krzy­czę, wy­cho­dząc na ko­ry­tarz.

Od­po­wiada mi ci­sza. Nie ma go w domu. Do­piero wtedy uzmy­sła­wiam so­bie, że jest week­end, a on w so­bot­nie po­ranki jeź­dzi na squ­asha. Ze­ga­rek na pie­kar­niku wska­zuje kilka mi­nut po dzie­sią­tej, a więc całe przed­po­łu­dnie mam dla sie­bie. Otwie­ram drzwi ta­ra­sowe i wy­cho­dzę na ze­wnątrz. Sta­wiam kawę na sto­liczku z mo­zaiką na wzór por­tu­gal­skich azu­le­jos i wy­sta­wiam twarz do słońca. Miesz­kamy w tym domu od po­nad roku, choć wciąż nie zdą­ży­li­śmy go urzą­dzić do końca i wciąż mó­wię o nim „nowy dom”. Nie wiem, czy jest to miej­sce na za­wsze, ale na ra­zie ani ja, ani Se­ba­stian nie od­czu­wamy po­trzeby, żeby je zmie­niać, choć biorę pod uwagę ewen­tu­al­ność, że kie­dyś przyj­dzie nam ochota na prze­pro­wadzkę w inny za­ką­tek Pol­ski, a może na­wet świata. Stale po­dró­żu­jemy, ta­kie z nas nie­spo­kojne du­chy. Sły­szę od­głos sil­nika sa­mo­chodu. Jesz­cze nie otwie­ram oczu, ale gdy dźwięk milk­nie na wy­so­ko­ści domu, zer­kam w tamtą stronę. Przed bramą za­trzy­mała się biała fur­go­netka, wy­siada z niej młody chło­pak. Ko­ja­rzę tego ku­riera – na­sza pod­war­szaw­ska miej­sco­wość jest jego re­wi­rem.

– Dzień do­bry! – krzy­czy. – Prze­sy­łeczka do pani.

Scho­dzę z ta­rasu i prze­mie­rzam ogród, słońce razi mnie w oczy. Za­sta­na­wiam się, czy prze­świ­tu­jący szla­frok zdra­dza ku­rie­rowi, że pod spodem je­stem naga. To mo­głaby być udana pierw­sza scena ta­niego ro­man­si­dła, uśmie­cham się do swo­ich my­śli.

– Dzi­siaj trzy pa­czuszki – mówi.

Za­wsze używa zdrob­nień, ale na­wet to w nim lu­bię. Od­bie­ram prze­syłki, że­gnam się i wra­cam na ta­ras. Dwie z nich od razu zdra­dzają, co jest w środku: książki. Sze­ro­kie ta­śmy na pu­deł­kach z logo wy­daw­nictw nie po­zo­sta­wiają złu­dzeń. Lu­bię być roz­piesz­czana w taki spo­sób – nie­spo­dzianki książ­kowe, no­wo­ści pol­skich i za­gra­nicz­nych au­to­rów umilą mi week­end. Trze­cia prze­syłka jest ta­jem­ni­cza, nie ma na niej nadawcy. Bywa i tak. Cza­sem do­staję brzyd­kie szare pu­dło, a w środku kryje się pięk­nie za­pa­ko­wany pre­zent: ko­sme­tyki, bi­żu­te­ria, to­rebki. Za­wsze po­ka­zuję nie­spo­dziankę w mo­ich me­diach spo­łecz­no­ścio­wych – dla firm to re­klama, a dla mnie spo­sób wy­ra­że­nia po­dzię­ko­wa­nia. Cie­kawi mnie, co tym ra­zem znajdę w środku, za­pewne drobny upo­mi­nek, bo paczka jest lekka, dla­tego za­czy­nam od niej.

Biorę z kuchni no­życzki i jed­nym ru­chem prze­ci­nam ta­śmę za­bez­pie­cza­jącą. Za­glą­dam do środka. Ro­ślina z ko­rze­niami. Tego jesz­cze nie było. Wyj­muję ją z pu­dełka – to chyba ja­kieś zioło wy­rwane nie­dawno z gleby, bo wciąż ma resztki ziemi. Dziwne jak na pre­zent. Kto daje kwiaty wy­rwane z ko­rze­niami? Wą­cham drobne żółte płatki. Czuję woń cy­tru­sów, ale aro­mat wy­daje się cięż­szy, jakby bal­sa­miczny. Co to jest? I kto mi to przy­słał? Szu­kam w paczce ja­kiejś in­for­ma­cji, ale oprócz ro­śliny nie ma nic wię­cej. Listki ma w kształ­cie łez i gdy po­cie­ram je pal­cami, roz­cho­dzi się przy­jemny aro­mat. Znaj­duję w te­le­fo­nie apli­ka­cję słu­żącą do iden­ty­fi­ka­cji ro­ślin, którą za­in­sta­lo­wała mi BiBi, nie tylko pi­sarka, ale także mi­ło­śniczka świata przy­rody, i ro­bię zbli­że­nie na kwiatki. Apli­ka­cja po­trze­buje chwili, aby zdra­dzić mi, z czym mam do czy­nie­nia – a więc otrzy­ma­łam rutę zwy­czajną. Mo­men­tal­nie do­pada mnie nie­przy­jemne od­czu­cie, nie wiem dla­czego, ale czuję, że ten pre­zent to nie wy­raz sym­pa­tii czy uzna­nia, a wręcz od­wrot­nie. Od­czy­tuję alu­zję: to na­wią­za­nie do mo­jego na­zwi­ska. Ruta po­cho­dzi z po­łu­dniowo-wschod­niej i wschod­niej Eu­ropy, ro­śnie głów­nie na Bał­ka­nach i Kry­mie, ale roz­prze­strze­niła się także na afry­kań­skim wy­brzeżu Mo­rza Śród­ziem­nego i w Eu­ro­pie Po­łu­dnio­wej – czy­tam in­for­ma­cje na te­mat ro­śliny. Obec­nie poza An­tark­tydą wy­stę­puje na wszyst­kich kon­ty­nen­tach i na wielu wy­spach. Ma mnó­stwo wła­ści­wo­ści zdro­wot­nych, w du­żych daw­kach jest jed­nak tru­jąca i po­winna być sto­so­wana z za­cho­wa­niem szcze­gól­nej ostroż­no­ści. Od sta­ro­żyt­no­ści znana była jako śro­dek po­ronny, pi­sał o tym sam Pli­niusz Star­szy, a w Pol­sce daw­niej uwa­żano, że ma moc od­wra­ca­nia cza­rów i od­pę­dza­nia zła. Skutki uboczne jej sto­so­wa­nia: bez­sen­ność, za­wroty głowy, wy­sypki, skur­cze, zwięk­szona wraż­li­wość na słońce czy po­draż­nie­nie żo­łądka.

Wy­pusz­czam ro­ślinę z rąk, jak­bym na­gle po­czuła, że może mi za­gra­żać. Dro­binki ziemi ob­sy­pują nie­bie­ską mo­zaikę azu­le­jos. Wszystko do mnie wraca w ułamku se­kundy.

Już kie­dyś tak było. Też do­sta­łam ta­jem­ni­czą prze­syłkę, coś, co wy­biło mnie z rytmu i do­pro­wa­dzało do sza­leń­stwa, ale udało mi się nad tym za­pa­no­wać, z cza­sem na­wet za­po­mnieć. A te­raz wszystko wraca. Lęk ude­rza jak fala tsu­nami, za­czy­nają drżeć mi ręce.

Czy ten chwast wy­słała ta sama osoba? Czy mój prze­śla­dowca po­wró­cił? Znik­nął na kilka lat i na­gle po­sta­no­wił o so­bie przy­po­mnieć?

Ni­gdy nie od­kry­łam, kim był i po co wy­słał tam­ten list. Wciąż go mam, w su­mie nie wiem, dla­czego go za­cho­wa­łam. Leży na dnie drew­nia­nego pu­dła z róż­nymi dro­bia­zgami, z któ­rymi trudno mi się roz­stać. Pusz­czam się bie­giem do domu i otwie­ram drzwi do piw­nicy. Do dziś nie za­in­sta­lo­wa­li­śmy tam po­rząd­nego świa­tła – ża­rówka mruga, jakby za­sta­na­wiała się, czy warto oświe­cić mi drogę do mrocz­nej prze­szło­ści. Osta­tecz­nie ga­śnie, gdy je­stem w po­ło­wie scho­dów.

Se­ba­stian

Wy­cho­dzę z domu, za­nim Laura zdąży się obu­dzić. Rano przy­glą­da­łem się jej dłu­gim, kasz­ta­no­wym, wpa­da­ją­cym w rudy od­cień wło­som, wy­so­kim ko­ściom po­licz­ko­wym, pięk­nym ustom i pie­gom zdo­bią­cym mały nos. Była naga. Ścią­gną­łem z niej koł­drę, de­li­kat­nie, żeby się nie obu­dziła, i zro­bi­łem te­le­fo­nem kilka fo­tek. Nie po­wi­nie­nem tego ro­bić bez jej zgody, ale prze­cież by mi na to nie po­zwo­liła. Czy to coś złego, że mąż chce mieć na­gie zdję­cia żony?