Idealna ebook

Męż­czy­znom mo­jego ży­cia –

Mę­żowi i Sy­nom

PRO­LOG

Lek­kie ukłu­cie ni­czym ugry­zie­nie ko­mara. Krzywi się, od­wraca głowę w stronę okna. Wci­skam za­war­tość fiolki do jej or­ga­ni­zmu. Ża­łuję, że nie wi­dzę, jak płyn mie­sza się z krwią, two­rząc z nią jed­no­litą kon­sy­sten­cję, i po­woli przy­stę­puje do speł­nia­nia swo­jej funk­cji. Wyj­muję igłę, przy­kła­dam ga­zik i przy­kle­jam pla­ster. Stopą na­ci­skam pe­dał, po­krywa ko­sza na śmieci unosi się, strzy­kawka lą­duje na sa­mym dnie ku­bła. Zer­kam na swoje ko­lana, na le­żące na nich pu­ste pu­dełko po leku, przy­my­kam oczy, kal­ku­luję szybko, wszystko się zga­dza. Otwie­ram szu­fladę biurka i cho­wam opa­ko­wa­nie, przy­kry­wa­jąc je ko­ło­no­tat­ni­kiem. Póź­niej zajmę się resztą. Pod­no­szę wzrok i uśmie­cham się do niej. Moc­niej ści­ska włosy gumką, jest zde­ner­wo­wana.

– Po­wo­dze­nia – mó­wię.

Wstaje, kiwa głową, nie dzię­kuje. Do­my­ślam się, że musi wie­rzyć w te wszyst­kie nie­do­rzeczne drob­no­miesz­czań­skie za­bo­bony.

– Do wi­dze­nia. – Kła­dzie rękę na klamce i za­nim zdążę od­po­wie­dzieć, wy­cho­dzi.

Ma zbyt wy­so­kie ocze­ki­wa­nia wo­bec ży­cia. To ją kie­dyś zgubi.

Anita

Bu­dzi mnie ci­che szu­ra­nie. Zu­peł­nie jakby ja­kiś gry­zoń do­bie­rał się zę­bami do dna łóżka albo ostrzył pa­zury na drew­nia­nej ra­mie. Mam ochotę krzyk­nąć, ale tylko za­kry­wam usta ręką i uno­szę głowę z po­duszki. Za­wsze pa­nicz­nie ba­łam się my­szy, te ich pa­cior­ko­wate oczy i dłu­gie, cien­kie ogony przy­pra­wiają mnie o tor­sje. Gdzie jest Po­zy­tywka? Szu­ra­nie przy­biera na sile, spo­glą­dam kon­tro­l­nie na Adama, śpi, za­nu­rzony w swo­ich słodko-dzie­cin­nych ma­rze­niach. Nie­na­wi­dzę go za tę bez­tro­ską twarz. Zer­kam w dół, nie wi­dać in­truza. W za­sięgu wzroku mam je­dy­nie nowe, ide­al­nie do­brane do ko­loru szla­froka pu­chate pan­to­fle, które przez uła­mek se­kundy ja­wią mi się jako bliź­nia­cze szczury dumbo, by po chwili znów stać się zwy­kłymi, po­zba­wio­nymi uszu kap­ciami.

Je­stem już dość roz­bu­dzona, aby się zo­rien­to­wać, że źró­dłem dźwięku nie była mysz. To ten wku­rza­jący są­siad z dołu, do­mo­ro­sły rzeź­biarz, stuk­nięty ar­ty­sta. Wozi windą kloce drewna, po­wy­gi­nane ko­nary drzew i ni­gdy po so­bie nie sprząta, zo­sta­wia­jąc zie­loną, omszałą korę na pod­ło­dze. A po­tem he­bluje, pi­łuje i nie wiem, co jesz­cze, za­wsze ro­biąc przy tym mnó­stwo ha­łasu. Tak jak te­raz. Szur, szur, szur, szur. Wstaję, owi­jam się szla­fro­kiem, idę do przed­po­koju, biorę szczotkę i za­czy­nam stu­kać w pod­łogę trzon­kiem. Mocno, co­raz moc­niej. Przy­biega Po­zy­tywka. Za­cie­ka­wiona moim po­ran­nym oży­wie­niem, ociera się o nogi, unosi pysz­czek. Nie prze­staję stu­kać, tak samo jak on nie prze­staje szu­rać, zo­ba­czymy, kto wy­gra. Adam siada na łóżku ze wście­kłą miną.

– Od­biło ci?! – krzy­czy. – Prze­stań!

– Niech on prze­sta­nie – od­pa­ro­wuję, ale na mo­ment za­sty­gam z mio­tłą w ręce, na­słu­chu­jąc od­gło­sów z dołu.

– Czy wiesz, która go­dzina? – pyta, zer­ka­jąc na ko­mórkę.

– Wiem – od­po­wia­dam. – Ale naj­wy­raź­niej on nie wie. – Puk-puk-puk, są­siad prze­cho­dzi do dru­giego etapu pracy, z uży­ciem młotka. Za­ci­skam ręce na szczotce i z ca­łych sił ude­rzam ki­jem w pod­łogę.

– Boże! – Adam pró­buje prze­bić się przez ha­łas. – Ale ci od­pier­dala.

Wstaje i idzie w stronę ła­zienki. Pa­trzę na jego mu­sku­larne ciało, zwi­chrzone włosy, i ści­ska mnie gdzieś w środku. Kie­dyś było ina­czej, kie­dyś się ko­cha­li­śmy, każ­dego ranka, bez wy­jątku, bez względu na dzień ty­go­dnia i porę roku. Na po­czątku na­szego ra­zem. O szó­stej pięć­dzie­siąt moje dło­nie spo­czy­wały na jego cie­płej skó­rze, a nie na zim­nym kiju od szczotki. Wła­śnie tak wy­glą­dał pierw­szy rok na­szego mał­żeń­stwa. By­li­śmy szczę­śliwi, nie­świa­domi wi­szą­cego nad nami widma ka­ta­strofy. Za­chłan­nie od­da­wa­li­śmy się co­dzien­no­ści, pracy, po­dró­żom, drob­nym i więk­szym przy­jem­no­ściom. Ży­cie było pro­ste, a my czer­pa­li­śmy z niego wszystko, co naj­lep­sze. I wiem, że ten stan mógłby trwać dłu­żej, gdy­by­śmy pew­nego wie­czoru nie za­częli sta­rać się o dziecko. Ta­kiej de­cy­zji nie po­dej­muje się mię­dzy jedną fi­li­żanką kawy a drugą, do­ra­sta się do niej po­woli. Z cza­sem doj­rzewa w na­szej gło­wie, aż osią­gnie roz­miary głę­bo­kiej pew­no­ści. I wtedy, gdy wspól­nie wy­po­wie się ją na głos, nie ma od­wrotu. Re­zy­gna­cja nie ozna­cza zmiany sta­no­wi­ska, to to­talna ka­ta­strofa.

Tak, prze­cho­dzimy kry­zys, nie da się ukryć, od ja­kie­goś czasu nam się nie układa. Nie na­zy­wamy rze­czy po imie­niu, to­le­ru­jemy się, ale z każ­dym dniem od­da­lamy się od sie­bie. Każdą naj­mniej­szą ko­mórką ciała czuję, że mój mąż prze­staje mnie ko­chać. A może już mnie nie ko­cha? Kiedy ta myśl znów po­ja­wia się w mo­jej gło­wie, nie­ru­cho­mieję z mio­tłą w ob­ję­ciach. Pa­trzę na świa­tło w przy­mglo­nych okien­kach drzwi ła­zien­ko­wych, na jego po­ru­sza­jącą się syl­wetkę, i czuję, że będę wy­mio­to­wać. Sia­dam na skraju łóżka i ukry­wam twarz w dło­niach. Mu­szę się po­wstrzy­mać, nie chcę ro­bić scen. Gdy mię­dzy nami jest źle, a po­ja­wiają się do­bre wspo­mnie­nia, robi się nie­bez­piecz­nie.

Wstaję, po­chy­lam się nad rzu­coną nie­dbale szczotką, ale nim zdążę jej do­tknąć, z dołu ude­rza ko­lejna fala dźwię­ków. Mam wra­że­nie, że ktoś pa­pie­rem ścier­nym wy­gła­dza po­fał­do­wane po­wierzch­nie mo­jego mó­zgu. Wiem, że dłu­żej nie wy­trzy­mam tej zło­ści, fru­stra­cji i zmę­cze­nia, gro­ma­dzą­cych się we mnie od mie­sięcy. Pod­cho­dzę do ła­zienki i na­ci­skam klamkę. Za­mknął się od środka, wcze­śniej ni­gdy tego nie ro­bił, si­kał przy drzwiach otwar­tych na oścież. Opie­rał się lewą ręką o ścianę wy­soko nad głową, aby za­cho­wać rów­no­wagę, drugą ręką kon­tro­lo­wał stru­mień mo­czu, a ja za­pa­da­łam się w niego. Po­pi­ja­łam kawę i stu­dio­wa­łam ide­alne pro­por­cje jego ciała. Kar­mi­łam się tym wi­do­kiem każ­dego ranka i czu­łam się szczę­śliwa, bę­dąc czę­ścią jego świata.

– Otwórz! – Szar­pię za klamkę.

Po­słusz­nie otwiera. Wy­mi­jam go i po­chy­lam się nad se­de­sem. Kilka prób, gar­dłowe od­głosy, nic poza tym. Pod­no­szę głowę i wi­dzę, jak jego twarz na­gle z peł­nej zło­ści zmie­nia się we współ­czu­jącą.

– Czy to moż­liwe? – pyta.

– Co? – Pod­no­szę się z ko­lan.

– Że tym ra­zem się udało.

W jego nie­bie­skich oczach wi­dać na­dzieję. Czarne, ogromne źre­nice za­lewa fala ra­do­ści.

– Nie, kurwa. Nie­moż­liwe.

Wy­cie­ram usta pa­pie­rem to­a­le­to­wym. Wy­mi­jam go znowu i wy­cho­dzę z ła­zienki. Kie­dyś nie prze­kli­na­łam, te­raz klnę jak szewc. Tak, zmie­ni­łam się, wiem, ro­ze­szłam się w szwach, ale nie mam siły dłu­żej z tym wal­czyć. Z moją bez­płod­no­ścią, bra­kiem kon­troli nad sobą, rzu­ca­niem na każ­dym kroku mię­sem, trudno, je­stem te­raz wła­śnie taka.

Wcho­dzę do kuchni, wy­rzu­cam zwi­tek pa­pieru do ko­sza na śmieci i włą­czam eks­pres. Ogar­nia mnie wście­kłość. Jak może my­śleć, że tym ra­zem się udało? Nie umie li­czyć czy jest tak głupi, że wie­rzy w ja­kieś cu­downe, prze­dziwne, nie­kon­tro­lo­wane szczę­śliwe po­czę­cie? Ja już dawno prze­sta­łam wie­rzyć – w ja­kie­kol­wiek po­czę­cie. To prawda, wciąż pró­bu­jemy, ale ja stra­ci­łam na­dzieję. Na­iw­ność też ma swoje gra­nice. Myję dwie fi­li­żanki, które wy­ło­wi­łam z tony brud­nych na­czyń za­le­ga­ją­cych w zle­wie. Ro­bię tak od kilku dni, może na­wet ty­go­dni, myję to, co jest po­trzebne, reszta leży upa­prana w ocze­ki­wa­niu na swoją ko­lej. To do mnie nie­po­dobne, wszak je­stem po­rząd­ni­sią, nie­po­prawną pe­dantką. To też się jed­nak z nie­wia­do­mych po­wo­dów zmie­niło. Ow­szem, wpa­dam jesz­cze cza­sem w szał sprzą­ta­nia, tak jak wczo­raj, gdy chu­s­teczką do drewna po­le­ro­wa­łam pod­łogę w sy­pialni. Dzia­łam wtedy jak w tran­sie, mu­szę czymś za­jąć my­śli, jed­nak przy­mus ten znika tak rap­tow­nie i nie­spo­dzie­wa­nie, jak się po­ja­wił. I nie­stety od kilku ty­go­dni tego na­głego przy­pływu ener­gii nie wy­star­cza na kuch­nię. Tylko pa­trzeć, jak Adam przy­czepi się do tego syfu i znów się po­kłó­cimy, przy­naj­mniej to nam ostat­nio do­brze wy­cho­dzi.

Wy­cie­ram fi­li­żanki w ręcz­nik pa­pie­rowy, usta­wiam je pod kolbą wy­peł­nioną kawą im­por­to­waną z Pa­pui-No­wej Gwi­nei i na­ci­skam włącz­nik. Przy­jemny war­kot i ko­jący za­pach. Wpa­truję się w brą­zowy płyn ciek­nący po por­ce­la­no­wych brze­gach. Ką­tem oka wi­dzę wcho­dzą­cego do kuchni Adama. Jest ubrany w gra­na­tową ko­szulę i o ton ciem­niej­sze spodnie. Staje za mną, od­wra­cam się w jego stronę, przez chwilę tak­su­jemy się wzro­kiem. Nie jest w tym do­bry, za­zwy­czaj to ja wy­gry­wam i ten po­je­dy­nek rów­nież na­leży do mnie. Na mo­ment spusz­cza głowę, a po­tem spo­gląda na mnie.

– Prze­pra­szam.

Wy­ciąga rękę w moim kie­runku, pró­buje mnie do­tknąć, ale się co­fam. Kolba eks­presu wbija mi się w plecy, jed­nak nie ru­szam się, pa­trzę, jak się od­wraca i od­cho­dzi.

Nie chcę, żeby tak było. Ko­cham go i pra­gnę tak mocno jak daw­niej. Ro­bię krok do przodu i wcho­dzę w pustkę, którą po so­bie zo­sta­wił, wy­peł­nioną jego za­pa­chem, mie­szanką cy­na­monu, goź­dzi­ków i piżma. Chcia­ła­bym, żeby mnie przy­tu­lił, że­by­śmy za­częli się ko­chać, nie­ważne, że nic oprócz przy­jem­no­ści z tego nie wy­nik­nie. Po­prawka, te­raz nie ma już na­wet przy­jem­no­ści. Od­wra­cam się, otwie­ram lo­dówkę, wyj­muję mleczko, ubi­jam je w spie­nia­czu i wle­wam do fi­li­ża­nek.

– Kawa – mó­wię, sta­wia­jąc tę dla niego na ku­chen­nej la­dzie.

– Nie trzeba – od­po­wiada. – Wy­piję w pracy.

Bie­rze do ręki ak­tówkę, prze­rzuca ma­ry­narkę przez ra­mię i wy­cho­dzi, nie pa­trząc na mnie. Mam ochotę rzu­cić za nim fi­li­żanką i tylko wi­zja sprzą­ta­nia ba­ła­ganu mnie po­wstrzy­muje. Sia­dam na krze­śle, ukry­wam twarz w dło­niach i pró­buję się opa­no­wać. Po­zy­tywka kręci się przy mo­ich no­gach, przy­po­mi­na­jąc, że czeka na śnia­da­nie. Po­woli wy­pusz­czam na­gro­ma­dzone w płu­cach po­wie­trze, od­dy­cham głę­boko. Za chwilę wszystko wróci do normy, we­zmę prysz­nic, zjem śnia­da­nie i za­biorę się do pracy. Wie­czo­rem wróci Adam, po­roz­ma­wiamy, prze­cież go po­trze­buję, nie chcę się z nim kłó­cić. Gdy czuję, że już pra­wie się uspo­ko­iłam, że je­stem w sta­nie wziąć się w garść, umyć zęby i się ubrać, znów to sły­szę. Szur, szur, szur, szur. Chwy­tam fi­li­żankę i rzu­cam nią w ścianę. Po­zy­tywka ucieka z kuchni ze zje­żo­nym ogo­nem, por­ce­lana spada z hu­kiem na pod­łogę, kawa po­woli ścieka po ścia­nie. Wy­bie­gam z miesz­ka­nia, zbie­gam po scho­dach, prze­ska­ku­jąc po dwa stop­nie, do­pa­dam do drzwi są­siada i walę w nie pię­ściami.

Czuję ból, ale nie prze­staję. Tego mi trzeba, roz­ła­do­wuje mnie to i dziw­nie od­pręża.

Po dru­giej stro­nie ko­ry­ta­rza otwie­rają się drzwi. Wy­cho­dzi z nich obrzy­dli­wie za­dbana i uśmiech­nięta ko­bieta, ga­wo­rząc coś miło do swo­jej ma­łej có­reczki. Na mój wi­dok staje osłu­piała. Co, nie po­doba jej się mój szla­frok? Za­sła­nia sobą dziew­czynkę, gdy po­na­wiam se­rię upo­rczy­wego pu­ka­nia. Po­ma­lo­wane ró­żową po­madką usta wy­krzy­wiają się w nie­kon­tro­lo­wa­nym gry­ma­sie. Ob­da­rzona peł­nym obu­rze­nia spoj­rze­niem, mam już ochotę coś jej po­wie­dzieć, gdy drzwi wresz­cie ustę­pują pod moim na­po­rem i staje w nich ten wku­rza­jący ar­ty­sta, prze­pa­sany ja­kimś pa­skud­nym far­tu­chem.

– Co pani wy­pra­wia?

Sły­szę szpilki stu­ka­jące gło­śno na scho­dach, cu­downa la­lu­nia zbiega po nich z dziec­kiem na rę­kach.

– Ja wy­pra­wiam? – Ki­pię ze zło­ści. – Prze­stań ha­ła­so­wać!

– Słu­cham? – Wy­ba­łu­sza na mnie swoje ry­bie oczy. – To pani ha­ła­suje.

– Szur, szur, szur, szur! – Prze­krzy­wiam głowę to w jedną, to w drugą stronę. – Osza­leję, je­śli nie prze­sta­niesz.

– To moja praca – tłu­ma­czy.

– Masz prze­stać – ce­dzę przez zęby.

– Bo co mi zro­bisz? – Za moim przy­kła­dem mło­dzie­nia­szek prze­cho­dzi na ty.

– We­zwę po­li­cję.

– Pro­szę bar­dzo – mówi. – Do­cho­dzi ósma rano, nie za­kłó­cam ci­szy noc­nej, mogę w swoim domu ro­bić, co mi się po­doba. Od­wal się! – do­daje na ko­niec i za­trza­skuje mi drzwi przed no­sem.

Mam ochotę po­no­wić atak, ale się po­wstrzy­muję. Czuję, jak bolą mnie knyk­cie, oglą­dam je i za­sta­na­wiam się, czy bę­dzie na nich wi­dać si­niaki. Czy lu­dzie mo­gliby po­my­śleć, że to Adam mi je zro­bił? Mój cu­downy mąż mnie bije, to by do­piero była no­wina. Kiedy na­ci­skam gu­zik przy­wo­łu­jący windę, jej drzwi od razu się otwie­rają. Na pod­ło­dze znów wi­dzę ka­wałki kory i tro­ciny. Wście­kłość przy­biera na sile, na­stęp­nym ra­zem wy­sy­pię za­war­tość ku­wety Po­zy­tywki na jego wy­cie­raczkę, obie­cuję so­bie w my­ślach.

Gdy wy­sia­dam na swoim pię­trze, za­uwa­żam, że zo­sta­wi­łam otwarte miesz­ka­nie. Wcho­dzę do środka, prze­krę­cam klucz w zamku, opie­ram się ple­cami o drzwi i osu­wam na pod­łogę. Przez mo­ment przy­glą­dam się swo­jemu od­bi­ciu w lu­strze.

Wy­glą­dam ża­ło­śnie. Włosy ster­czą każdy w inną stronę, zu­peł­nie jak w szczotce, która leży przede mną na środku przed­po­koju. Mu­szę się wziąć w garść, prze­cież kie­dyś po­tra­fi­łam być inna. Pod­no­szę się, wcho­dzę do ła­zienki, roz­cze­suję koł­tuny i wiążę włosy w wy­soki ku­cyk.

Wra­cam do kuchni. Plama na ścia­nie przy­brała ko­lor kupy. Ku­cam i zbie­ram ka­wałki por­ce­lany. Lu­bi­łam tę fi­li­żankę, ku­pi­li­śmy ją pod­czas jed­nego z na­szych cu­dow­nych wy­jaz­dów na po­czątku związku. Wy­pro­fi­lo­wana na kształt Krzy­wej Wieży w Pi­zie, cienka ja­poń­ska por­ce­lana, tro­chę mi jej szkoda, ale tylko tro­chę. Skoro nic nie zo­stało po na­szej cu­dow­nej re­la­cji, to i po cu­dow­nej fi­li­żance nic nie może zo­stać. Ście­reczką wy­cie­ram brą­zową plamę ze ściany. Pod­cho­dzę do lady. Kawa Adama jest pra­wie zimna, ale wy­pi­jam ją jed­nym hau­stem do dna, zu­peł­nie jakby to był kie­li­szek wódki, a nie droga, eg­zo­tyczna kawa do­ma­ga­jąca się na­leż­nej so­bie aten­cji. Otwie­ram lo­dówkę, wyj­muję karmę dla kota. Po­chy­lam się nad mi­ską Po­zy­tywki, sze­lesz­czę alu­mi­nio­wym opa­ko­wa­niem, ale nie przy­biega. Za­wsze kręci się pod mo­imi no­gami, a te­raz się gdzieś scho­wała. Mu­siała się na­prawdę prze­stra­szyć. Nie­na­wi­dzę sie­bie za te ataki zło­ści, nie pierw­szy raz coś ta­kiego mi się zda­rza. Czę­sto w mo­men­tach nie­za­do­wo­le­nia ro­bię dziwne rze­czy, walę pię­ścią w stół, klnę lub ko­pię w ścianę. Wcze­śniej nie po­dej­rze­wa­łam, że jest we mnie tyle agre­sji. To zu­peł­nie nie­za­leżne ode mnie, po pro­stu dzieje się ot tak, mimo woli.

– Po! – krzy­czę. – No chodź!

Ci­sza. Idę do po­koju, nie ma jej, za­glą­dam na półkę ze swe­trami, na któ­rej czę­sto śpi.

– Pozi – po­wta­rzam.

Na­dal nic. Otwie­ram drzwi do ła­zienki, szafę w przed­po­koju.

– To nie jest śmieszne, wy­łaź.

Nie ma jej. Za­czy­nam bie­gać po domu, wo­łam ją, otwie­ram wszyst­kie szu­flady w ko­mo­dzie, pralkę, za­glą­dam na­wet do ko­sza z brudną bie­li­zną. Miesz­ka­nie wy­gląda jak po przej­ściu tor­nada, jed­nak ni­g­dzie nie ma kotki. Na­gle uzmy­sła­wiam so­bie, że mu­siała uciec przez drzwi, które zo­sta­wi­łam otwarte, zbie­ga­jąc do tego pa­lanta na dole. Wy­pa­dam na klatkę. Bie­gnę na górę, po­tem na dół, krzy­cząc:

– Po, Pozi, gdzie je­steś?!

Męż­czy­zna, któ­rego mi­jam na scho­dach, ob­da­rza mnie zde­gu­sto­waną miną. Nie­na­wi­dzę lu­dzi za to ich oce­nia­nie, cią­głe szu­flad­ko­wa­nie każ­dego, na­wet nie­zna­jo­mego są­siada. Jego spoj­rze­nie jest tak wy­mowne, że staję w po­ło­wie scho­dów. Nie ob­cho­dzi mnie, co o mnie my­śli, ale jest młody, przy­stojny i fa­ceci ni­gdy w taki spo­sób na mnie nie pa­trzą. W ich oczach za­wsze znaj­duję po­żą­da­nie, po­dziw, apro­batę.

– Uciekł mi kot – tłu­ma­czę. – Czy nie wi­dział pan ru­dego kota?

Jego twarz mo­men­tal­nie się roz­ja­śnia. Ha, ha, ha, a już my­ślał, że ma do czy­nie­nia z psy­cho­patką.

– Jest na gó­rze. – Uśmie­cha się. – Wy­gląda przez okno.

– Dzię­kuję – mó­wię, po­sy­ła­jąc mu uwo­dzi­ciel­skie spoj­rze­nie. Wy­mi­jam go i wbie­gam po dwa stop­nie. Po­zy­tywka sie­dzi na ostat­nim pię­trze, na ma­łym okienku wy­cho­dzą­cym na ulicę, i ob­ser­wuje go­łę­bie spa­ce­ru­jące po pa­ra­pe­cie.

– Pozi – biorę ją na ręce – nie ucie­kaj wię­cej pańci. Kto bę­dzie mnie bro­nił przed my­szami? – szep­czę jej do ucha, kro­cząc ko­ry­ta­rzem w stronę miesz­ka­nia.

Adam

Moja żona jest cu­downa. Po­wta­rzam to so­bie, scho­dząc po wy­po­le­ro­wa­nych mar­mu­ro­wych scho­dach. Moja żona jest naj­wspa­nial­sza na świe­cie. Szczu­pła, wy­soka blon­dynka, skan­dy­naw­ska pięk­ność, obok któ­rej na ulicy nikt nie może przejść obo­jęt­nie, ani męż­czyźni, ani ko­biety. W jed­nych wzbu­dza po­żą­da­nie, w dru­gich za­zdrość. Jest ide­alna. Z ła­two­ścią zdo­była trzy Z w moim pry­wat­nym ran­kingu atrak­cyj­no­ści ko­biet: zgrabna, za­dbana i za­bawna. Wy­cho­dzę na ulicę, po­ranne słońce ata­kuje moją za­spaną twarz. Wsia­dam do sa­mo­chodu, na nos zsu­wam oku­lary prze­ciw­sło­neczne. Ru­szam, aby po chwili się za­trzy­mać i prze­pu­ścić na pa­sach młodą ko­bietę idącą za rękę z dziec­kiem. Kiw­nię­ciem głowy dzię­kuje za życz­liwy gest, wy­ko­nuję po­dobny ukłon w jej stronę, na co ona od­po­wiada uśmie­chem. Moja żona też kie­dyś taka była. Uśmiech­nięta per­fek­cjo­nistka. Te­raz zaś hu­mo­rza­sta fru­stratka. Kie­dyś za nią sza­la­łem, dziś mę­czy mnie jej to­wa­rzy­stwo. Ni­gdy nie są­dzi­łem, że tak bę­dzie, ale wła­śnie tak się stało.

Pod­jeż­dżam pod McDo­nald, par­king jest pra­wie pu­sty. Pod­cho­dzę do kasy, za­ma­wiam kawę, se­zo­nowe cia­steczko i sa­łatkę na po­tem. Po chwili uśmiech­nięta stu­dentka wrę­cza mi torbę wraz z pa­ra­go­nem. Jest ładna, bar­dzo młoda, od­waż­nie uma­lo­wana i na pewno pod służ­bo­wym mun­dur­kiem ma wy­zy­wa­jący de­kolt. Ga­pię się na nią, a ona wciąż się uśmie­cha. Ko­lejna ra­do­sna dziew­czyna. Kiedy moja żona po­sta­no­wiła wy­pi­sać się z ich dru­żyny? Płacę i sia­dam przy oknie. Obok, na krze­śle kładę ak­tówkę, przez opar­cie prze­wie­szam ma­ry­narkę. Biorę do ręki ga­zetę, którą ktoś zo­sta­wił na są­sied­nim stole. Po­pi­jam kawę i prze­wra­cam ko­lejne strony. Ro­bię tak co­dzien­nie od kilku mie­sięcy. Okła­muję swoją żonę. Wy­cho­dzę z domu przed ósmą i idę po­sie­dzieć gdzieś przy ka­wie. Naj­czę­ściej w McDo­nal­dzie, ale kilka razy by­łem w ta­kiej ma­łej, przy­tul­nej ka­wiarni przy Mio­do­wej, któ­rej na­zwy nie pa­mię­tam. Od awansu w li­sto­pa­dzie ze­szłego roku cho­dzę do pracy na dzie­siątą, ale ona o tym nie wie. Nie wie o awan­sie i nie wie o mo­ich sa­mot­nych po­ran­kach. Mam dwie go­dziny dla sie­bie, bez jej na­dą­sa­nej miny, pre­ten­sjo­nal­nego tonu, cią­głych na­rze­kań i smut­ków.

Gdy wra­cam wie­czo­rem, pra­wie nie roz­ma­wiamy. Ina­czej jest w „te dni”, jak to o nich mówi, czyli dni, w które mu­simy się ko­chać. Pro­wa­dzi te swoje wy­kresy, ry­suje nie­zro­zu­miałe li­nie, to w górę, to w dół, tu zie­lone kropki, tam czer­wone krzy­żyki, i trzyma to na swo­jej szafce noc­nej. Każ­dego wie­czoru wer­tuje kartki, go­dzi­nami wpa­truje się w tę nie­zro­zu­miałą mapę na­szego ży­cia sek­su­al­nego jak w ja­kie­goś Ma­neta czy Re­no­ira. Po­tem, gdy już coś z tego wy­czyta, oznaj­mia na­gle: „Ju­tro weź wolne”. A ja mam ochotę wstać, wyjść z domu, trza­snąć za sobą drzwiami i ni­gdy już nie wra­cać. Nie uzgad­nia tego ze mną, tylko mi roz­ka­zuje. Od czasu awansu to nie jest już taki pro­blem, pra­cuję zdal­nie z domu, ale wcze­śniej w ta­kich sy­tu­acjach czu­łem się nie­kom­for­towo. Kiedy tłu­ma­czy­łem, że nie mogę tak z dnia na dzień nie pójść do pracy, że mam spo­tka­nia, ter­miny, wku­rzała się, kłó­ci­li­śmy się, mó­wiła, że już mi nie za­leży na dziecku, na niej, i za­wsze jej elo­kwen­cja wy­gry­wała z moim ści­słym umy­słem.

A więc w te dni na jej roz­kaz zo­staję w domu. Jest tak bez­na­dziej­nie, że aż trudno w to uwie­rzyć. Nie­na­wi­dzę tego wy­mu­szo­nego ko­pu­lo­wa­nia, z ter­mo­me­trem w ręce. Na ha­sło, nie­prze­rwa­nie przez kilka dni, a po­tem znów przez trzy ty­go­dnie w sy­pialni wieje chło­dem. Za każ­dym ra­zem li­czę jed­nak, że w tym mie­siącu się uda. Bę­dziemy mieli dziecko i tym sa­mym na­sze ży­cie, po ostrym za­krę­cie, zła­pie długą pro­stą. Tyle że od po­nad dwóch lat wszel­kie wy­siłki koń­czą się fia­skiem. Mamy za sobą nie­udane próby in­se­mi­na­cji i ba­da­nie spermy, które do dziś wy­wo­łuje we mnie ogromne współ­czu­cie dla sa­mego sie­bie. Za­mknięty w po­koju peł­nym por­no­sów i rów­nie wy­mow­nych ga­zet czu­łem się jak na­sto­la­tek nie­śmiało wy­pró­bo­wu­jący moż­li­wo­ści swo­jego ciała, w stre­sie z po­wodu co­raz gło­śniej­szych na­wo­ły­wań ro­dzi­ców zza drzwi ła­zienki. Z przy­jem­no­ścią nie miało to nic wspól­nego. Ni­gdy wię­cej, po­wie­dzia­łem so­bie, drugi raz tego nie zro­bię. Wie­lo­krot­nie na­ma­wia­łem ją na ad­op­cję, ale oświad­czyła, że jesz­cze za wcze­śnie, że mu­simy pró­bo­wać. Tak więc wciąż, co mie­siąc, pró­bu­jemy.

I gdy to ro­bimy, na­prawdę chcę, żeby było miło. Prze­cież cze­kam na to dwa­dzie­ścia ileś tam dni, tyle, ile za­śpiewa jej ka­len­da­rzyk. Uwiel­biam jej ciało, gład­kie i ak­sa­mitne, tak przy­jemne w do­tyku, że aż nie­rze­czy­wi­ste. To moja sła­bość, jedna z wielu, je­śli cho­dzi o moją piękną żonę. Choć­bym nie wiem jak był na nią wku­rzony, po do­tknię­ciu jej skóry ule­gam i pod­daję się chwili. Daję z sie­bie wszystko, na­prawdę się sta­ram, ale gdy otwie­ram oczy i pa­trzę na jej obo­jętną, po­ru­sza­jącą się mia­rowo twarz, coś we mnie pęka. Jesz­cze pró­buję się uśmie­chać, po­chwy­cić jej spoj­rze­nie, ale ona jest nie­wzru­szona. Wo­dząc pal­cami po jej ide­al­nej skó­rze, my­ślę wtedy o in­nej. Nie ja­kiejś kon­kret­nej dziew­czy­nie, tylko za każ­dym ra­zem no­wej. Daję upust moim fan­ta­zjom, nie po­tra­fię już ina­czej. Wiem, że mu­szę się spi­sać, mu­szę być wciąż pod­nie­cony, do końca, do czasu, aż po­zwoli mi bez­wład­nie opaść na po­duszkę. Nie­na­wi­dzę sie­bie za to, co ro­bię, i jej za to, co ze mnie zro­biła.

Za oknem ja­kiś dzie­ciak ha­muje z pi­skiem opon. Z sa­mo­chodu wy­ska­kują dwie na­sto­latki i trzech chło­pa­ków w po­dob­nym do nich wieku. Śmieją się, za­cho­wują zbyt gło­śno, zaj­mują sto­lik na ze­wnątrz, ten naj­bli­żej mnie, tuż za szybą. Ob­ser­wuję, jak non­sza­lancko za­pa­lają pa­pie­rosy, je­den z ma­ło­la­tów wcho­dzi do środka zło­żyć za­mó­wie­nie. Za­zdrosz­czę im tej swo­body i bez­tro­ski, jesz­cze nie wie­dzą, jak bar­dzo ży­cie ich roz­cza­ruje. Na szy­bie za­uwa­żam tłu­ste plamy – nie­zbyt pra­co­wita była wczo­raj­sza wie­czorna zmiana. Ślady ma­łych dzie­cię­cych rą­czek, upa­pra­nych w soli i tłu­stych fryt­kach. Co­kol­wiek bym ro­bił, gdzie­kol­wiek bym był, za­wsze wraca te­mat dziecka. Przez mo­ment za­sta­na­wiam się, czy Anita też tak ma. Nie wiem, kiedy sta­li­śmy się sfru­stro­wa­nymi trzy­dzie­sto­lat­kami. Nie tak wy­obra­ża­łem so­bie moją do­ro­słość.

Ży­cie z Anitą jest nie­prze­wi­dy­walne jak ha­zard i rów­nie sil­nie uza­leż­nia­jące. Od­no­szę wra­że­nie, jak­bym bez prze­rwy grał w ru­letkę. Czarne, czer­wone, jedno wy­grywa, dru­gie prze­grywa – i ni­gdy nie wiem, jak skoń­czy się ko­lejna runda. Nie mam po­ję­cia, w ja­kim na­stroju obu­dzi się na­stęp­nego ranka, wszystko za­leży od śle­pego losu, nic ode mnie. Bach-bach, kulka od­bija się od me­ta­lo­wych ko­ry­tek, la­wi­ruje mię­dzy czer­wo­nym a czar­nym, mię­dzy obłę­dem a ra­do­ścią, puk-puk, czarne wy­grywa, prze­gry­wasz, cwa­niaczku. Fala neu­ro­ty­zmu za­lewa na­sze miesz­ka­nie, a naj­lep­szym wyj­ściem z tej sy­tu­acji jest ucieczka.

A więc ucie­kam. Każ­dego dnia. Wy­cho­dzę do pracy wcze­śniej, niż mu­szę, i wra­cam póź­niej, niż mógł­bym. W week­endy też gdzieś by­wam. Nie tak miało wy­glą­dać moje ży­cie. Nie po to za­cią­gną­łem duży kre­dyt na luk­su­sowy apar­ta­ment w cen­trum mia­sta, w jed­nej z tych wy­re­mon­to­wa­nych, eks­klu­zyw­nych ka­mie­nic, aby te­raz w nim nie miesz­kać. Pa­mię­tam, jak się cie­szy­li­śmy, gdy od­bie­ra­li­śmy klu­cze od de­we­lo­pera, pełni ma­rzeń i na­dziei. Nie wie­dzie­li­śmy tylko, jak nie­wiele z nich się spełni.

Anita ni­gdy nie pyta, jak ja się z tym wszyst­kim czuję, cho­ciaż tak samo nie mogę zo­stać oj­cem, jak ona matką. Co­dzien­nie mu­szę sta­wiać czoła ocze­ki­wa­niom w pracy, wspi­nać się na wy­żyny swo­ich moż­li­wo­ści, ry­wa­li­zo­wać i do­dat­kowo ukry­wać pro­blemy oso­bi­ste. Też cza­sem chciał­bym jak ona zo­stać w domu, do po­łu­dnia cho­dzić w szla­froku. Je­śli jed­nak mia­łoby się to dziać w jej obec­no­ści, to dzię­kuję bar­dzo. Wszystko jest lep­sze od jej ka­pry­śnego to­wa­rzy­stwa.

Biorę ak­tówkę i ma­ry­narkę i od­no­szę pu­stą tackę. Ko­bieta, obok któ­rej prze­cho­dzę, po­śpiesz­nie od­wraca głowę w stronę okna. Po­dą­żam za jej wzro­kiem, par­king jest pu­sty, na­sto­lat­ko­wie od­je­chali do­bre dzie­sięć mi­nut temu, nie wiem, co ją tak na­gle za­cie­ka­wiło. Po­py­cham szklane drzwi, po­wie­trze jest rześ­kie, wy­raź­nie czuć wio­snę. Wska­kuję do sa­mo­chodu, od­pa­lam sil­nik i ru­szam. Włą­cza się płyta Zaz, ulu­bio­nej pio­sen­karki mo­jej żony. Znów wi­dzę jej uśmiech­niętą twarz, wiatr roz­wiewa jej włosy, ocean w tle przy­brał tur­ku­sową barwę.

– Od­chyl głowę! – krzy­czę i gdy to robi, pstry­kam zdję­cie.

Za­my­kam oczy i wciąż wi­dzę to uję­cie. O mały włos nie wjeż­dżam w tył ha­mu­ją­cego przede mną forda. Rze­czy­wi­stość jest sil­niej­sza niż wspo­mnie­nia. Pora po­go­dzić się z fak­tem, że jej swo­bodny spo­sób by­cia i cią­głe żarty zo­stały wy­parte przez za­ci­śnięte w zło­ści pię­ści i po­dejrz­liwe spoj­rze­nia. Nie wiem już, które z tych wcie­leń to praw­dziwa ona. Oczy­wi­ście fi­zycz­nie na­dal jest taka sama, piękna i wy­zy­wa­jąca. Nic się nie zmie­niła przez tych kilka ostat­nich lat, a na­wet można po­wie­dzieć, że się wy­ro­biła, jest jesz­cze atrak­cyj­niej­sza. Jej dłu­gie blond włosy zmy­słowo za­wi­jają się na koń­cach. Choć nie wiem, czy blond to od­po­wied­nie okre­śle­nie, bo nie jest to ża­den mio­dowy czy ja­jeczny od­cień, tylko pra­wie biały. Zimny i na­tu­ral­nie lśniący jak lód, ide­al­nie współ­gra­jący z jej mroź­nym spoj­rze­niem.

Co­raz czę­ściej się za­sta­na­wiam, czy nie za­czy­nam mieć na nią uczu­le­nia. Do­słow­nie dra­pie mnie w gar­dle i cierp­nie mi skóra, gdy idę scho­dami do góry. Prze­sta­łem uży­wać windy, aby choć o kilka se­kund prze­dłu­żyć po­wrót do na­szego miesz­ka­nia. Je­stem zmę­czony tym cią­głym uda­wa­niem, tym, że nie pro­wa­dzę nor­mal­nego, praw­dzi­wego ży­cia, nie je­stem sobą. Bra­kuje mi swo­body, ba­nal­no­ści i... tak, nie­kon­tro­lo­wa­nego seksu. Już za­po­mnia­łem, jak to jest na­prawdę się z kimś ko­chać. Tak po pro­stu, dla przy­jem­no­ści, nic poza tym.

Gdy roz­bie­ram się w przed­po­koju, zerka na mnie znad ekranu mo­ni­tora. Nie wiem, co się dzieje w jej gło­wie, o czym my­śli, czego pra­gnie. Zni­kam za drzwiami ła­zienki, biorę prysz­nic, wkła­dam szla­frok i cie­szę się, że do­cho­dzi dzie­więt­na­sta i będę mógł po­mil­czeć w jej obec­no­ści, ga­piąc się na pre­zen­tera pro­gramu in­for­ma­cyj­nego. Ona za­wzię­cie stuka w kla­wia­turę, nie pyta, jak mi­nął mi dzień, mnie także nie cie­ka­wią jej sprawy. Nie je­stem głodny, mam ochotę na piwo, ale nie wstaję, by zna­leźć je w lo­dówce. Nie zniosę jej ga­nią­cego spoj­rze­nia, prze­cież za­kaz pi­cia al­ko­holu ty­czy się nie tylko przy­szłych ma­tek, ale i nie­do­szłych oj­ców. Wpa­truję się w ekran te­le­wi­zora i cze­kam na „Po­godę”, po któ­rej będę mógł znik­nąć za drzwiami sy­pialni. Już czuję ten przy­jemny chłód prze­ście­ra­dła i wi­dzę ukrytą pod po­duszką em­pe­trójkę. Au­dio­teka Na­ro­dowa ukoi mnie do snu ko­lej­nym skan­dy­naw­skim kry­mi­na­łem. Gdy na ekra­nie po­ja­wiają się re­klamy, z ulgą wstaję i wy­cho­dzę z po­koju. Na progu od­wra­cam się, mam za­miar coś jed­nak po­wie­dzieć, dziw­nie tak iść spać, nie za­mie­niw­szy ze sobą słowa. Przy­glą­dam się jej, unosi głowę, spięte w wy­soki ku­cyk włosy pod­ska­kują na boki ra­do­śnie, przy­po­mi­na­jąc mi naj­cu­dow­niej­sze mo­menty w moim ży­ciu. Prze­no­szę wzrok na jej twarz i nie chcę tu zo­stać ani chwili dłu­żej. Jej spoj­rze­nie uświa­da­mia mi, że po tam­tych chwi­lach nic już nie zo­stało. Od­wra­cam się i wcho­dzę do sy­pialni. Cza­sem się jej boję.

Anita

Na­de­szła wio­sna. Ła­twiej uda­wać, że żyje się nor­mal­nie, tak jak inni. Od świtu do zmierz­chu. Go­dzina za go­dziną, praca, dom, obo­wiązki i ni­by­przy­jem­no­ści. Pie­przona ułuda. Kilka dni temu za­czę­łam otwie­rać drzwi bal­ko­nowe, świeże po­wie­trze nie­sie w so­bie tyle na­dziei.

Wczo­raj wie­czo­rem, gdy Adam za­snął, zro­bi­łam test cią­żowy. Nie ocze­ki­wa­łam, że bę­dzie po­zy­tywny, i słusz­nie, bo nie był. Scho­wa­łam pla­sti­kowy pa­ty­czek do ko­sme­tyczki z wi­ze­run­kiem Ma­ri­lyn, biedna dziew­czyna, miała jesz­cze bar­dziej po­pa­prane ży­cie niż ja. Wsu­nę­łam go za sia­teczkę, obok dwu­dzie­stu sze­ściu in­nych pla­sti­ko­wych pa­tycz­ków z jedną ró­żową kre­ską. Trzy­mam je wszyst­kie. Kie­dyś po­każę je na­szemu dziecku, żeby wie­działo, jak bar­dzo na nie cze­ka­li­śmy, jak się o nie każ­dego mie­siąca sta­ra­li­śmy.

Wy­cho­dzę na bal­kon i pa­trzę w niebo. Księ­życ gapi się niemo, jakby ze mnie kpił. Czwar­tego kwiet­nia, w so­botę była peł­nia, ucie­szy­łam się, że ide­al­nie po­krywa się z mo­imi dniami płod­nymi. Nie wie­rzę w te całe bzdury o wpły­wie faz Księ­życa na płod­ność ko­biety, ale ta peł­nia w moją owu­la­cję na­pa­wała na­dzieją. Wy­szłam wtedy na bal­kon, zu­peł­nie tak jak te­raz, i pro­si­łam Księ­życ, żeby zro­bił, co w jego mocy, co mu za­leży, ale nie zro­bił i te­raz ta jego wielka gęba śmieje się ze mnie drwiąco. Wbi­jam w niego sro­gie spoj­rze­nie i wra­cam do miesz­ka­nia.

Za­glą­dam do sy­pialni. Adam śpi albo tylko udaje. Kilka razy zła­pa­łam go na tym, że okła­muje mnie w tej kwe­stii. My­ślał, że się nie wyda, ale się my­lił. Za­wsze po sto­sunku za­myka oczy, od­wraca się w stronę ściany i śpi. Ja leżę nie­ru­chomo, wpa­tru­jąc się w su­fit i za­sta­na­wia­jąc, czy to był ten szczę­śliwy traf, na­sza szóstka w lotto. Tak na­prawdę w to nie wie­rzę, ale cza­sem daję się po­nieść fan­ta­zji. Wy­obra­żam so­bie te wszyst­kie ma­lut­kie ubranka, które będę prać i pra­so­wać, wi­kli­nową ko­ły­skę, którą ostat­nio wi­dzia­łam w ja­kimś pro­gra­mie o urzą­dza­niu domu. Nie my­ślę o płci dziecka, jest mi to zu­peł­nie obo­jętne. Ma­rzę tylko o tych ma­lut­kich rącz­kach, które będą gła­dzić mnie po twa­rzy, o nóż­kach, które będą prze­bie­rać w po­wie­trzu, i ma­leń­kich pięt­kach, które ca­ło­wa­ła­bym bez końca. Po­tem za­zwy­czaj wstaję, biorę prysz­nic i idę do kuchni. Od­pa­lam lap­top i udaję, że pra­cuję, na wy­pa­dek gdyby Adam też wstał. A tak na­prawdę oglą­dam wózki i łó­żeczka na stro­nach skle­pów in­ter­ne­to­wych. Ko­piuję linki do spe­cjal­nego pliku o na­zwie Urzą­dzamy po­koik. To mnie od­pręża. Adam ni­gdy nie wstaje, ale wiem też już, że nie śpi. Od dawna to po­dej­rze­wa­łam, a te­raz mam pew­ność.

Kiedy w so­botę wró­ci­łam spod prysz­nica, le­żał tak samo jak wtedy, gdy opusz­cza­łam po­kój. Zwró­cony ku ścia­nie, zmie­nił je­dy­nie uło­że­nie rąk i nóg. Obe­szłam łóżko do­okoła, wy­ję­łam z szu­flady ko­szulę nocną i spoj­rza­łam na niego. Na twa­rzy miał po­duszkę, pew­nie po to, że­bym nie wi­działa, jak po­ru­szają się jego gałki oczne, ukryte pod za­mknię­tymi po­wie­kami.

Zro­bi­łam krok w jego stronę i bosą stopą przy­pad­kowo sta­nę­łam na ta­blet. Był go­rący, ktoś przed chwilą z niego ko­rzy­stał. Uśmiech­nę­łam się do sie­bie. Moje po­dej­rze­nia były słuszne, wie­dzia­łam, że nie śpi. Po­chy­li­łam się nad nim i przy­kry­łam wy­sta­jące spod koł­dry gołe ko­lano. Niech wie, jaka ze mnie czuła żona.

Wy­szłam do ła­zienki, prze­bra­łam się, a po­tem od­cze­ka­łam, aż na­prawdę za­śnie. Wró­ci­łam po ta­blet i spraw­dzi­łam, co oglą­dał pod moją nie­obec­ność. Szok. Hi­sto­ria prze­glą­da­nych stron była na­prawdę im­po­nu­jąca. Nie spo­dzie­wa­łam się tego po nim. Same gołe babki, po­wy­gi­nane w wy­uz­da­nych po­zach, obrzy­dliwe. Wku­rzy­łam się, co to, kurwa, ma być, nie wy­star­cza mu moje ciało? Po sto­sunku, albo może na­wet i przed, musi do­pra­wić się tymi na­brzmia­łymi od si­li­konu cyc­kami? Wró­ci­łam do ła­zienki i za­czę­łam przy­glą­dać się swo­jemu od­bi­ciu w lu­strze. Ostat­nio schu­dłam, cał­kiem sporo, bo czy­ta­łam gdzieś, że oty­łość może utrud­niać zaj­ście w ciążę, poza tym ści­śle trzy­mam się diety, zero tłu­stych i sma­żo­nych po­traw. Nie jest to żadne po­świę­ce­nie z mo­jej strony, ni­gdy nie by­łam ob­żar­tu­chem. Wy­star­czy tro­chę sa­mo­dy­scy­pliny, trzy­ma­nia na wo­dzy pra­gnień i kon­tro­lo­wa­nia po­czy­nań, a z tym ni­gdy nie mia­łam pro­blemu. Go­łym okiem wi­dać, że zma­lał mi biust – z dość kon­kret­nej mi­ski C mu­sia­łam prze­rzu­cić się na B, która co­raz bar­dziej prosi o so­lid­niej­sze wy­peł­nie­nie – ale nie są­dzi­łam, że to ma dla mo­jego męża ja­kieś zna­cze­nie. Adam ni­gdy nie był ty­pem wzro­kowca, za­wsze mó­wił, że li­czy się dla niego moje wnę­trze, pie­przony oszust. Wło­ży­łam na sie­bie ko­ron­kową ko­szulkę z mi­skami push-up, ide­al­nie oka­la­ją­cymi mój biust, i w ten spo­sób prze­ko­na­łam samą sie­bie, że wciąż je­stem piękna. To jemu na­gle ob­ni­żyły się stan­dardy.

Eryk

Do­sta­łem za­mó­wie­nie na dwie sztuki. Z po­zoru ich wy­ko­na­nie wy­daje się pro­ste, do­brze płacą, ale jak wia­domo, prze­zorny za­wsze ubez­pie­czony. Za­żą­da­łem pięć­dzie­się­ciu pro­cent za­liczki, gdyby jed­nak chcieli mnie wy­ki­wać. Zgo­dzili się bez oporu. Nie wiem, kto jest od­biorcą, mam kon­takt tylko z ich po­śred­ni­kiem, miłą dziew­czyną, która wy­daje się kon­kretna i uczciwa. Pierw­sze za­mó­wie­nie to płótno Fran­ti­ška Kupki Le Di­sque Blanc z ty­siąc dzie­więć­set czter­dzie­stego szó­stego roku. Dzieło przed­sta­wia kilka ide­al­nych pier­ścieni i prze­ci­na­ją­cych się pod ką­tem dzie­więć­dzie­się­ciu stopni li­nii. To do­sko­nały przy­kład eu­ro­pej­skiej sztuki abs­trak­cyj­nej. Wy­star­czy od­po­wied­nio do­brać ko­lory, co ni­gdy nie sta­no­wiło dla mnie więk­szego pro­blemu, i do­ko­nać ide­al­nych po­mia­rów. Ob­raz jest pro­sty w swej do­sko­na­ło­ści i nie­zwy­kle ce­niony przez mi­ło­śni­ków sztuki. Na ostat­niej au­kcji w dwa ty­siące je­de­na­stym roku uzy­skał osta­teczną cenę sze­ściu­set dzie­więć­dzie­się­ciu ty­sięcy fun­tów. Bar­dzo ża­łuję, że to nie ja go pierw­szy na­ma­lo­wa­łem, bo w po­rów­na­niu z tą sumą moje ho­no­ra­rium wy­gląda ża­ło­śnie. Wiem, że sko­pio­wa­nie ob­razu nie zaj­mie mi wiele czasu. Tro­chę trud­niej bę­dzie z dru­gim za­mó­wie­niem – po­mniej­szoną pię­cio­krot­nie ko­pią Le­żą­cej fi­gury Henry’ego Mo­ore’a, w drew­nie. Szczę­śli­wie się zło­żyło, że mam od­po­wied­nich roz­mia­rów ka­wa­łek lipy, być może lep­sza by­łaby to­pola, ale nie mam czasu je­chać do tar­taku po nowe ma­te­riały. Oba za­mó­wie­nia mają być go­towe za mie­siąc. Za­liczkę obie­cali dać w przy­szłym ty­go­dniu, resztę – ty­dzień po do­star­cze­niu prze­syłki do za­ma­wia­ją­cego.

Wcze­śniej ta­kie przy­pad­kowe, do­ryw­cze prace sta­no­wiły główne źró­dło mo­jego do­chodu. Bra­łem każde zle­ce­nie, nie było ich zresztą tak wiele, i scho­dzi­łem z ceny. Nie mo­głem krę­cić no­sem, z cze­goś prze­cież trzeba pła­cić ra­chunki. A te­raz na­gle, gdy za­ła­pa­łem się do grupy kon­ser­wu­ją­cej ob­razy ko­ścielne i przez kilka mie­sięcy mogę być pe­wien sta­łych do­cho­dów, na­stą­pił nie­zwy­kły ruch w in­te­re­sie. To już trze­cie za­mó­wie­nie od po­czątku roku, praw­dziwy okres pro­spe­rity. Co prawda to w więk­szo­ści rzeźby, a szcze­rze mó­wiąc, nie czuję się w tym mocny, znacz­nie więk­szą ra­dość daje mi ob­co­wa­nie z far­bami niż z dłu­tem, ale do­póki moje na­zwi­sko nie jest znane, do­póki nic nie zna­czę w świe­cie sztuki współ­cze­snej, mu­szę się do­sto­so­wać do po­trzeb rynku.

Dziś mam wolny dzień, więc cały spę­dzę w naj­mniej­szym po­koju wy­naj­mo­wa­nego przeze mnie miesz­ka­nia, które prze­kształ­ci­łem w pra­cow­nię. Cho­ciaż za­ostrzone dłuta, drew­niany mło­tek, tar­nik i pil­nik ry­flowy leżą obok po­kaź­nego ko­naru go­towe do pracy, za­cznę od ob­razu. Świa­tło jest ide­alne, ta­kie jak lu­bię, nie mogę nie wy­ko­rzy­stać tego daru nieba. Biorę do ręki cyr­kiel i ro­bię pierw­sze przy­miarki, kre­śląc na płót­nie kon­tury zło­tego dysku.

Adam

Pro­mie­nie wpa­dają przez szcze­liny od­sło­nię­tej ro­lety, ry­su­jąc na ścia­nie ide­alne pa­ski. Ja­sno, ciemno, ja­sno, ciemno, skrząca się świa­tłem ze­bra, która znik­nie za kilka mi­nut, gdy słońce schowa się za biu­row­cem po prze­ciw­nej stro­nie ulicy. Wpa­truję się w nią, ile­kroć po­jawi się znie­nacka w moim po­koju. Ob­co­wa­nie z ulot­no­ścią chwili.

– Idziesz? – sły­szę za sobą głos Wik­tora.

Od­wra­cam się, po­lu­zo­wany kra­wat swo­bod­nie układa się na jego piw­nym brzu­chu, w ręce trzyma sfa­ty­go­waną ak­tówkę.

– Jesz­cze chwilę – mó­wię.

– Po­cze­kam – pro­po­nuje.

Wy­łą­czam kom­pu­ter, jed­nym ru­chem ręki zbie­ram cien­ko­pisy ze stołu i wrzu­cam je do me­ta­lo­wego ku­beczka. Se­gre­ga­tor od­sta­wiam na półkę i po raz ostatni spo­glą­dam na ze­brę, która prze­su­nęła się lekko w prawo.

– Jak ne­go­cja­cje z Fe­dE­xem? – pyta Wik­tor, gdy zmie­rzamy w stronę windy.

– Wszystko utknęło w mar­twym punk­cie. Oni nie chcą zejść z ceny, my nie chcemy za­ak­cep­to­wać ich pro­po­zy­cji – opo­wia­dam, pusz­cza­jąc go przo­dem, gdy mi­jamy się w ko­ry­ta­rzu z młodą ko­bietą. Nie po­tra­fię się po­wstrzy­mać i oglą­dam się za nią. Dłu­gie nogi w czar­nych raj­sto­pach pre­zen­tują się nie naj­go­rzej.

– Nowa od PR-u – wy­ja­śnia Wik­tor, gdy po­wra­cam spoj­rze­niem do jego twa­rzy.

Ki­wam z uśmie­chem głową, po­now­nie zer­ka­jąc w stronę dziew­czyny, która znika w głębi ko­ry­ta­rza.

– Są co­raz młod­sze – do­daje. – A my co­raz mniej je in­te­re­su­jemy.

Zby­wam to mil­cze­niem, bo kto jak kto, ale ja nie mogę na­rze­kać na brak za­in­te­re­so­wa­nia, nie­za­leż­nie od wieku mo­jego i ko­biet. Wciąż mam w so­bie to coś. Wik­tor na­ci­ska gu­zik przy­wo­łu­jący windę. Mamy do prze­je­cha­nia tylko dwa pię­tra, dla jego zdro­wia i wy­glądu by­łoby le­piej, aby prze­rzu­cił się na schody, ale za­cho­wuję tę uwagę dla sie­bie.

– Ja­kieś plany na długi week­end? – pyta, gdy drzwi za­my­kają się za nami.

– Nie wiem – od­po­wia­dam wy­mi­ja­jąco. – Chyba nie. Jesz­cze nie my­śla­łem.

Za­po­mnia­łem, że za kilka dni mamy długi ma­jowy week­end. Rok temu po­je­cha­li­śmy do Sztok­holmu, niby na spon­ta­niczną wy­cieczkę. W każ­dym ra­zie w taki spo­sób jej to przed­sta­wi­łem, a tak na­prawdę wy­jazd był o wiele wcze­śniej przeze mnie za­pla­no­wany, zresztą jak każdy inny wy­pad „w ciemno”. Nie lu­bię zda­wać się na ła­skę losu, ale wiem, że ona za tym prze­pada, więc ba­wię się w tę głu­pią grę pod ty­tu­łem „jedźmy gdzie­kol­wiek”. Tylko że to „gdzie­kol­wiek” jest za­wsze przeze mnie sta­ran­nie wy­brane. Wa­ka­cyjne wy­jazdy zo­sta­wiam jej. Uwiel­bia do­pi­na­nie wszyst­kiego na ostatni gu­zik, a ja nie chcę od­bie­rać jej tej przy­jem­no­ści, poza tym na­prawdę jest w tym świetna, znacz­nie lep­sza ode mnie.

– Jedź ze mną w góry – cią­gnie Wik­tor, gdy ra­mię w ra­mię prze­mie­rzamy prze­stronny hol na­szego biu­rowca. – Mój oj­ciec wy­jeż­dża na kilka dni do Ło­dzi, jego do­mek my­śliw­ski bę­dzie stał pu­sty. Mo­gli­by­śmy się za­ba­wić w mę­skim gro­nie. Ty, ja, Szy­mon.

– Brzmi nie­źle – mó­wię.

Rze­czy­wi­ście po­doba mi się ten po­mysł, ja­kaś al­ter­na­tywa, ucieczka od nie­wy­pału, któ­rym może się oka­zać te­go­roczna wy­cieczka z Anitą. Po raz pierw­szy za­po­mnia­łem ją za­pla­no­wać, więc praw­do­po­dob­nie nie bę­dzie tak cu­dow­nie, jak za­wsze. Chcę je­chać z Wik­to­rem, tego je­stem pe­wien, nie wiem tylko, co na to po­wie moja żona. Ale czy na­prawdę mam ochotę za­wra­cać so­bie tym te­raz głowę? Naj­wy­żej znów się po­kłó­cimy.

– No to świet­nie. – Wik­tor po­py­cha drzwi.

Wy­cho­dzimy z bu­dynku. Obaj mru­żymy oczy od po­po­łu­dnio­wego słońca.

– Przy­jadę po cie­bie ju­tro wie­czo­rem – pro­po­nuje, gdy roz­sta­jemy się na par­kingu.

Uno­szę rękę w ge­ście po­że­gna­nia i wsia­dam do sa­mo­chodu. Czuję, że jak jej o tym po­wiem, wściek­nie się. Nie uwie­rzy w ża­den mę­ski wy­pad, bę­dzie po­dej­rze­wać mnie o zdradę. Ostat­nio do­stała ja­kie­goś fi­sia, prze­gląda moje rze­czy, wiem o tym, bo za­uwa­ży­łem w śmiet­niku całą za­war­tość kie­szeni spodni od gar­ni­turu. Nie po­doba mi się, że mnie kon­tro­luje. Nic waż­nego nie zna­la­zła, same śmieci, chu­s­teczki do nosa i wyj­mo­wane zza wy­cie­raczki sa­mo­chodu re­klamy klu­bów go-go. Wy­obra­żam so­bie jej zde­gu­sto­waną minę i da­le­kie od życz­li­wo­ści ko­men­ta­rze na wi­dok za­wie­szo­nych na ru­rach dziew­czyn. Gdy za­py­ta­łem ją, dla­czego grze­bie w mo­ich rze­czach, po­wie­działa, że wy­rzu­ciła te bzdury, przy­go­to­wu­jąc rze­czy do pra­nia. Na­wet gdyby roz­cią­gali ją na kole, nie przy­zna­łaby się do tak ha­nieb­nych czy­nów jak prze­szu­ki­wa­nie kie­szeni męża, to prze­cież nie w jej stylu. Wi­dzi sie­bie taką, jaką chce się wi­dzieć. Nie zdą­ży­łem tylko za­py­tać, od kiedy pie­rze moje spodnie od gar­ni­turu, bo prze­cież za­wsze no­szę je do pralni. Nie kon­ty­nu­owa­łem tego wątku, ale po­sta­no­wi­łem ją wku­rzyć.

Po ostat­nim ko­pu­lo­wa­niu na za­wo­ła­nie jej cu­dow­nego ka­len­da­rzyka wsze­dłem na kilka stron porno. Od ja­kie­goś czasu spraw­dza, czy śpię, i my­śli, że tego nie wi­dzę. De­ner­wuje mnie to. Wy­cho­dzi z po­koju, a po­tem za­gląda przez szparę w drzwiach. Więc jak wtedy wy­szła, wzią­łem ta­blet i za­czą­łem wcho­dzić na te wszyst­kie spro­śne por­tale. Nie po­trze­bo­wa­łem pa­trzeć na gołe tyłki i cycki, w tam­tym mo­men­cie czu­łem obrzy­dze­nie do wszyst­kiego, co się wiąże z sek­sem, ale chcia­łem zro­bić jej na złość. I chyba się udało. Gdy my­ślała, że śpię, za­brała ta­blet, żeby w nim po­szpe­rać. To jej nowe hobby, prze­szu­ki­wa­nie mo­ich rze­czy. Gdzie się po­działa moja dawna żona? Do­prawdy to, co robi, jest ża­ło­sne. Cią­głe bu­ja­nie się na huś­tawce emo­cjo­nal­nej, można się od tego tylko po­rzy­gać.

Od tam­tego wie­czoru pra­wie w ogóle się do mnie nie od­zywa. Nie zro­biła mi awan­tury, nic z tych rze­czy, na­dal my­śli, że o ni­czym nie wiem. Rano ta­blet za­sta­łem w tym sa­mym miej­scu, w któ­rym go odło­ży­łem. Gdyby była bar­dziej skru­pu­latna w swo­ich śledz­twach, zo­ba­czy­łaby, że na każ­dej ze stron spę­dzi­łem po kilka se­kund, tylko tyle, aby za­ła­do­wały się zdję­cia. Ża­den fa­cet w ta­kim krót­kim cza­sie nie byłby w sta­nie się pod­nie­cić, ale dla niej li­czy się fakt, że po­ta­jem­nie oglą­dam por­nosy. Jest na­prawdę wście­kła. My­ślę, że na wia­do­mość o wy­jeź­dzie z ko­le­gami ode­gra praw­dziwe przed­sta­wie­nie.

Anita

Mój mąż oka­zał się więk­szą świ­nią, niż są­dzi­łam. Praw­dziwy gno­jek, ego­ista do kwa­dratu. Oznaj­mił mi, że wy­jeż­dża z ko­le­gami. Aku­rat w te dni, kiedy je­stem płodna, aku­rat wtedy. Po­wie­dzia­łam mu o tym, a on jakby ni­gdy nic oświad­czył, że spró­bu­jemy za mie­siąc. Co za idiota, a je­śli to jest ten mie­siąc, kiedy ma się udać, je­śli te­raz ma być ten szczę­śliwy raz, a my go omi­niemy? Dla­czego on tego nie ro­zu­mie? Po tym wszyst­kim, co prze­szłam, po tych wszyst­kich nie­uda­nych pró­bach, gdy zo­staje nam jesz­cze tylko in vi­tro, on nie chce pró­bo­wać? Za­ło­ży­łam so­bie, że je­śli nie uda się do końca roku, zde­cy­duję się na sztuczne za­płod­nie­nie. Nie zo­stało mi zbyt wiele czasu. Kilka mie­sięcy temu skoń­czy­łam trzy­dzie­ści pięć lat, mu­szę się śpie­szyć. A ten pa­lant tego nie poj­muje. Spró­bu­jemy za mie­siąc, jakby cho­dziło o ja­kąś bzdurę, a nie o na­sze dziecko. Oczy­wi­ście on nie chce sły­szeć o żad­nym in vi­tro. Po­wie­dział, że wię­cej nie odda swo­jej spermy, po pro­stu tego nie zrobi i już. Za dużo go to kosz­to­wało, za bar­dzo upo­ko­rzyło, ble-ble-ble. Rze­czy­wi­ście, wielka sprawa, od­da­nie na­sie­nia, jakby było o co ro­bić tyle ha­łasu. Nie­czuły ego­cen­tryk, za­wsze sku­piony na so­bie. Na­wet się nie do­my­śla, jak ciężko jest mi każ­dego mie­siąca zro­bić zwy­kły test cią­żowy. Jak bar­dzo ści­ska mnie w brzu­chu, gdy zdzie­ram ze­wnętrzną fo­lię, ze stra­chu nie mogę się wy­si­kać, trzęsą mi się ręce, gdy cze­kam, aż pa­sek lak­mu­sowy przy­bie­rze od­po­wied­nią barwę. Jed­nak ni­gdy nie przy­biera. Nie­na­wi­dzę Adama za ten jego wieczny luz i ucie­ka­nie od pro­ble­mów.

Po­kłó­ci­li­śmy się, miał już wszystko go­towe, za­rzu­cił torbę na ra­mię i po­je­chał na ten sam­czy wy­pad. Zo­sta­łam sama. Zu­peł­nie sama. Na­wet Po­zy­tywka mnie unika. Go­dzi­nami leży zwi­nięta w ro­ga­lik na jego swe­trze, który jak zwy­kle rzu­cił nie­dbale na fo­tel. Pró­bo­wa­łam ją przy­tu­lić, pach­niała nim, ale spoj­rzała tylko na mnie, wy­prę­żyła się i ode­szła. Te­raz bę­dzie się gnie­wać aż do dnia jego po­wrotu. Trudno, nie mam za­miaru się jej na­rzu­cać.

Na szczę­ście ten stuk­nięty ar­ty­sta też wy­je­chał, wi­dzia­łam, jak rano pa­ko­wał ja­kąś dziu­nię do sa­mo­chodu. Przy­naj­mniej bę­dzie ci­cho. Ostat­nio pod­rzu­ci­łam kilka ko­cich kup na jego wy­cie­raczkę, może to da mu do my­śle­nia. Nie tylko lu­dzie, ale i zwie­rzęta go nie tra­wią. A zwie­rzęta kie­rują się in­stynk­tem, wie­dzą, kto jest do­bry, a kto zły. Ja bym na jego miej­scu za­częła się mar­twić.

Kiedy Adam z hu­kiem trza­snął drzwiami, przez chwilę chcia­łam go śle­dzić. Może ten wy­jazd z ko­le­gami to zwy­kła ściema, a on ma ko­goś na boku? Cho­ciaż nie, to nie­moż­liwe. Jest za cienki na ukry­wa­nie przede mną cze­go­kol­wiek, a co do­piero zdrady. Wyj­rza­łam przez okno. Na dole cze­kał na niego ten ob­le­śny gru­bas z pracy. Je­stem pewna, że chlają te­raz piwo i be­kają po­pcor­nem. Klasa me­ne­dżer­ska, do­prawdy, męż­czyźni na wy­so­kim po­zio­mie i roz­rywka w stylu Kac Ve­gas.

Marta

Ob­ser­wuję go od kilku ty­go­dni. Do­kład­nie znam jego plan dnia. Cze­kam tylko na od­po­wied­nią oka­zję. Jest przy­stojny i ele­gancki. Może to nie mój ideał, ale wła­ści­wie ni­gdy nie stwo­rzy­łam so­bie ta­kiego, na­iw­nie wie­rząc, że li­czy się coś wię­cej niż waga, wzrost i po­szcze­gólne pro­por­cje. Jak się zresztą oka­zało, za­równo uroda, jak i cu­downy cha­rak­ter by­wają zgubne. Mój obiekt za­in­te­re­so­wa­nia, choć atrak­cyjny fi­zycz­nie, wy­daje się ra­czej nudny. Wy­cho­dzi z domu około ósmej rano, nie je­dzie jed­nak do pracy, tylko na kawę do McDo­nalda. Nie żywi się fa­st­fo­odo­wym je­dze­niem, to je­den z tych, któ­rzy dbają nie tylko o ubiór, ale też o fi­gurę. Pije cap­puc­cino i wer­tuje ga­zetę. Za­wsze przed dzie­siątą po­ja­wia się w fir­mie, w jed­nym z tych szkla­nych biu­row­ców przy Za­ko­piań­skiej. Nie zdą­ży­łam jesz­cze usta­lić, czym do­kład­nie się tam zaj­muje. Za­zwy­czaj po osiem­na­stej wy­cho­dzi i je­dzie do domu albo na za­kupy do su­per­mar­ketu. Cza­sem ma ja­kieś spo­tka­nie w ciągu dnia. Śle­dzi­łam go i wi­dzia­łam, że uma­wia się z in­nymi gar­ni­tu­rami. Pro­wa­dzi strasz­nie mo­no­tonne ży­cie, praca, dom, zero roz­ry­wek, ani si­łow­nia, ani ba­sen, ani squ­ash, zu­peł­nie nic. Je­śli ma w pla­nach za­cho­wa­nie atrak­cyj­nego wy­glądu na dłu­żej, bę­dzie mu­siał zmie­nić coś w tej kwe­stii. Z wie­kiem nie wy­star­czy tylko ści­słe prze­strze­ga­nie diety, ważny jest też ruch, ale już ja o to za­dbam. Je­stem pewna, że po­ja­wie­nie się mo­jej osoby w jego bez­barw­nym ży­ciu doda mu od­po­wied­niego ko­lo­rytu.

Zdą­ży­łam już przy­go­to­wać wszystko, co trzeba. Dom jest pra­wie wy­koń­czony. W środku wła­ści­wie zo­stała do urzą­dze­nia tylko góra, dwie czy trzy wi­zyty w Ikei i bę­dzie po spra­wie. Prace re­mon­towe wy­szły na ze­wnątrz. W przy­szłym ty­go­dniu od par­teru aż do wy­so­ko­ści pierw­szego pię­tra będą kłaść afze­lię, eks­klu­zywną de­skę z tro­pi­kal­nej Afryki, a po­tem po­kryją ją la­zurą, dla lep­szej kon­ser­wa­cji i ochrony przed pro­mie­niami UV. Nie wiem, ile zaj­mie im to czasu, ale od­kąd pra­cują poza do­mem, nie ma to już dla mnie ta­kiego zna­cze­nia.

Część rze­czy już prze­nio­słam, nie mogę prze­cież w nie­skoń­czo­ność prze­cho­wy­wać swo­ich me­bli i ubrań w drew­nia­nej ru­de­rze po ro­dzi­cach. Urzą­dza­nie domu uspo­kaja mnie, zaj­muje moje my­śli, koi. Bu­duję więc mój nowy świat, w któ­rym chcę być szczę­śliwa i speł­niona. Być może kie­dyś znów wszystko wróci do normy, za­po­mnę o tam­tym fa­tal­nym dniu, który zruj­no­wał mi ży­cie. Z jed­nej strony ten dom daje mi na­dzieję, jest gwa­ran­cją lep­szego ju­tra. Z dru­giej, do­sta­łam pro­po­zy­cję wy­jazdu za gra­nicę, na dwa lata, do An­glii. Fi­nan­sowo wy­gląda to re­we­la­cyj­nie, mo­gła­bym też roz­wi­jać się za­wo­dowo, ale nie wiem, czy je­stem na to go­towa. Mu­szę to prze­my­śleć. Tak długo cze­ka­łam na wła­sny dom. A poza tym na pewno nie wy­jadę, do­póki nie zo­ba­czę tej spek­ta­ku­lar­nej ka­ta­strofy, którą pla­no­wa­łam przez kilka ostat­nich mie­sięcy, po­świę­ca­jąc jej każdą wolną chwilę.

I pła­wiąc się w wi­zjach słod­kiej wen­dety.

Eryk

Wy­ro­bi­łem się przed cza­sem. Dwa dni temu spo­tka­łem się z Mi­leną, tą dziew­czyną od zle­ce­nio­dawcy, i po­ka­za­łem jej zdję­cia go­to­wych za­mó­wień. Wczo­raj przy­je­chał sa­mo­chód po od­biór to­waru. Fa­cet, który z nią przy­szedł, nie po­wie­dział ani słowa. Na bar­czy­ste ra­miona za­ła­do­wał rzeźbę, wci­snął ob­raz pod pa­chę i już go nie było. Na­to­miast ona oznaj­miła, że nie­ba­wem się ode­zwie, bo ma dla mnie coś no­wego. Cze­kała z tą in­for­ma­cją do czasu, aż tra­garz zna­lazł się na scho­dach. Że­gna­jąc się, wy­cią­gnęła ku mnie dłoń, a kiedy ją uści­sną­łem, po­czu­łem, że coś mi zo­sta­wiła. Gdy wy­szła, otwo­rzy­łem li­ścik. „Bądź ju­tro przed po­łu­dniem w domu, przyjdę”. Chcia­łem wy­biec za nią i za­py­tać, o co cho­dzi, ale wyj­rzaw­szy przez okno, za­uwa­ży­łem, że wska­kuje już na sie­dze­nie pa­sa­żera w bia­łym bu­sie za­par­ko­wa­nym sko­śnie przy chod­niku, a fa­cet w dre­sie od­pala sil­nik. Mam na­dzieję, że nie chcą wy­ki­wać mnie z resztą za­płaty.

Mi­lenę po­zna­łem przez Marka, ko­legę z roku, a wła­ści­wie to ona mnie zna­la­zła. Za­dzwo­niła pew­nego gru­dnio­wego po­po­łu­dnia i po­wie­działa, że nasz wspólny zna­jomy dał jej mój nu­mer te­le­fonu wraz z in­for­ma­cją, że wy­ko­nuję prace pod za­mó­wie­nia, a ona wła­śnie ko­goś ta­kiego po­trze­buje. Pierw­szy raz spo­tka­li­śmy się w stycz­niu. Su­cha wy­miana in­for­ma­cji, cena i ro­dzaj za­mó­wie­nia. Za­wsze przy­jeż­dża z tym nie­mową, na­prawdę nie sły­sza­łem z jego ust ani jed­nego słowa. Wcho­dząc do pra­cowni, kiwa głową na dzień do­bry, schyla się po rzeźbę i wy­cho­dzi. Jed­nak gdyby był głu­cho­niemy, umó­wi­łaby się ze mną w jego obec­no­ści, a nie po­su­wała do ta­kich taj­niac­kich, pi­sem­nych prze­ka­zów. Chyba że po­dej­rzewa, że niemy umie czy­tać z ru­chu warg. Mniej­sza z tym.

W ze­szły pią­tek przy­szła do mnie z wy­płatą za to przed­ostat­nie za­mó­wie­nie. Za­wsze do­staję go­tówkę, żad­nych prze­le­wów na konto. In­te­res nie jest do końca uczciwy, ale naj­waż­niej­sze, że do­brze płacą. Wpa­dła bez uprze­dze­nia. Wła­śnie wy­cho­dzi­łem coś zjeść na mia­sto, gdy spo­tka­łem ją na scho­dach. Za­pro­po­no­wa­łem jej, żeby po­je­chała ze mną, a ona się zgo­dziła. Ma w so­bie coś urze­ka­ją­cego, spodo­bała mi się.