Nate. Aussie Brothers #2 ebook

Karolina Zielińska

Nate.

Aussie Brothers #2

2

Nate

W filmach aukcje zawsze odbywają się w zatłoczonych salach, a przez zgiełk licytacji trudno się przebić. To pewnie dlatego na twarzach młodych mężczyzn maluje się zdziwienie, gdy na miejscu zastają spokój. Dom aukcyjny Vanilla oferuje znacznie więcej niż nabycie obrazów i wypicie drogiego szampana. To tutaj rozpoczyna się rozkosz. Dzika, nieprzewidywalna, ale również ekstrawagancka i luksusowa. Podczas licytacji każdy z zaproszonych mężczyzn ma obowiązek pojawić się w eleganckim garniturze. Czarnym. Powinien też założyć na twarz maskę. Przypominają te karnawałowe, ale z zastrzeżeniem, że jedynym dozwolonym kolorem jest czerń.

O tak. Czerń jest szalenie pociągająca. Mroczna, nieprzystępna, a przez to nieodparcie zmysłowa. Gdy pojawia się pytanie o ulubiony kolor, zawsze odpowiadam to samo – czerń.

Zasiadam na krześle obitym miękkim, czerwonym aksamitem, a następnie wyjmuję z wewnętrznej kieszeni marynarki małe drewniane pudełeczko cygar. Nie palę ich na co dzień. Ich smak jest zarezerwowany na długie piątkowe noce w domu aukcyjnym. Rozciągam usta w leniwym, seksownym uśmiechu i powoli wsuwam cygaro do ust. Trzymając je nad ogniem, kątem oka zauważam dzieła, które będą dziś licytowane. Łącznie jest ich dziesięć. Każde wyjątkowe. Zaciągam się kilka razy cygarem i wypuszczam dym, który szybko wędruje ponad moją głową i rozpływa się między błyszczącymi kryształami zwisającymi na złotym łańcuchu żyrandola. Odsuwam cygaro od ust i wodzę rozpalonym wzrokiem po dzisiejszej atrakcji.

Vanilla zawsze wie, jak mnie uszczęśliwić. Dzieła, które przygotowano, zaskakują swoją oryginalnością. W pewnej chwili udaje mi się przechwycić spojrzenie jednej z nich i z zainteresowaniem przypatruję się bladej skórze. Kobieta jest niższa niż pozostałe. Japonka. Jestem przekonany, że to Japonka. Nieraz miałem z nimi do czynienia. Mój kutas twardnieje na wspomnienie ostatniej nocy. Och, te skośnookie diablice wiedzą, do czego służą usta. Ale czy chcę powtórki? Może warto zainwestować w coś nowego? Przesuwam wzrok i docieram do opalonych, jędrnych ud. Brązowa skóra lśni w blasku żyrandolowych świec. Rozsiadam się wygodniej na krześle i pragnę sięgnąć ręką w stronę pobudzonego kutasa, lecz w tej samej chwili obok mnie pojawia się jakiś chłopak. Jest wysoki, ale chudy jak szkapa i ma na sobie niedopasowany garnitur, na co reaguję przewróceniem oczu. To miejsce nie jest przeznaczone dla klasy robotniczej ani nawet średniej. W domu akcyjnym smród grubego pieniądza ulatnia się z każdego kąta. Vanilla to plac zabaw dla milionerów.

– Przeszkadzasz mi – syczę.

– Tak? Och, przepraszam. Nie chciałem. Te wszystkie dziewczyny są dla nas?

– Nie wiem, kogo masz na myśli, ale ja nie zamierzam się dzielić.

– Chodziło mi o… mężczyzn. Jestem tu pierwszy raz. Jeśli wylicytuję jakąś, to będę mógł ją… no wiesz?

– Nie, nie wiem. – Zaciskam zęby. – Jesteś w takim miejscu, a krępujesz się używać odpowiedniego słownictwa? Ogarnij się albo spieprzaj, zanim się skompromitujesz.

– Będę mógł się z nią kochać?

– Będziesz mógł ją zerżnąć – mówię, nie odrywając wzroku od apetycznie opalonych bioder. – Będziesz mógł ją przelecieć, wypieprzyć. Będziesz mógł dławić jej gardło swoją pałą, ale, kurwa, nie będziesz mógł się z nią kochać. To nie jest miejsce do kochania. To nie są kobiety, które chcą miłości.

– To… czego one chcą?

– Tego, co masz w spodniach – rzucam i uśmiecham się zadziornie. – Twój fiut to ich nagroda.

– O kurwa – sapie. – Kumpel powiedział mi o tym miejscu, zbierałem na wejściówkę przez ostatnie miesiące. Jestem kurierem.

– Naprawdę uważasz, że mnie to interesuje?

– Nie?

– Mam to w dupie. – Zaciągam się cygarem. – Tak głęboko, jak tylko się da.

– Jesteś tu sam?

– Taaa.

– To może…

– Słuchaj, nie chcę być niemiły. Ustalmy coś, okej? Nie przyszedłem tutaj niańczyć nowicjuszy, tylko porządnie przerżnąć parę cipek. Wypij. – Podaję mu stojący wcześniej na niskim stoliczku kieliszek z szampanem. – Zapal jakieś zioło, weź gumę i się zabaw. To moja rada dla ciebie. Dałem ci ją całkowicie za darmo. Nie ma za co.

Chłopak patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami. Najpewniej go onieśmieliłem, ale lepiej dla niego, jeśli będę to ja niż jedna z kobiet, którą wylicytuje. Nagle oświetlenie w sali przygasa i robi się chwilowe zamieszanie. Mężczyźni siadają na krzesłach i wyjmują portfele. Przez moje ciało przebiega znajomy dreszcz, który zwiastuje kolejną falę podniecenia. Uwielbiam ten moment, bo to właśnie teraz mogę bez przeszkód podziwiać wszystkie dzieła sztuki wyselekcjonowane przez Vanillę. Kobiety wchodzą na scenę w towarzystwie licytatora. Dziesięć seksownych, wspaniałych istot, których ciała zostały oplecione czarnymi, skórzanymi pasami. Wstrzymuję oddech, gdy moje spojrzenie pada na ich piersi. Są różne. Okrągłe, naturalne, sztuczne. Z brązowymi sutkami, z piercingiem, tatuażami i różowe.

– Dobry wieczór, panowie. Z największą przyjemnością ogłaszam, że oficjalna licytacja naszych perełek została otwarta. Zapraszam do zabawy, a jednocześnie przypominam o paru zasadach. Licytacja odbywa się wyłącznie w sali aukcyjnej i trwa sześćdziesiąt minut. Cenę wywoławczą ustala organizator, a podbicie musi być wyższe o co najmniej dziesięć procent od niej lub aktualnie licytowanej kwoty. Na tablicy zobaczą panowie swoje nazwiska i przypisane do nich wylicytowane kobiety, które zostają waszą własnością przez czas nie dłuższy niż sto dwadzieścia minut. Wpłatę zaoferowanej ceny należy przesłać na konto organizatora. Numer będzie widoczny na tablicy. Do dyspozycji mają panowie również pokoje znajdujące się na piętrze. Wcześniejsze opuszczenie terenu domu aukcyjnego jest zabronione i skutkuje skreślaniem z listy członków. Obowiązkowe jest stosowanie prezerwatyw. Nieprzestrzeganie regulaminu i świadome narażanie kobiety także będzie skutkowało natychmiastowym usunięciem z listy członkowskiej. Dziękuję za wysłuchanie i przechodzimy do pierwszej licytacji.

Na scenie rozbłyskują światła, kiedy licytator pomaga wejść kobiecie na podwyższenie. Przez chwilę przypatruję się rudym puklom opadającym na mleczną skórę udekorowaną piegami.

Nie.

– Miss Irlandii! – huczy facet z młoteczkiem. – Sto pięćdziesiąt cztery centymetry wzrostu, czterdzieści dwa kilogramy. Zielone oczy, pełen biust. Była trenerka fitness. Obecnie pracuje w call center. Cena wywoławcza to dwa tysiące dolarów. Kto da więcej?

Dwa tysiące za zielone oczy? Dwa tysiące za coś, co widzę codziennie w lustrze? Nah. Uśmiecham się w kierunku kelnera, który pojawia się niczym widmo i dyskretnie lawiruje między krzesłami. Biorę od niego whisky. Czystą.

– Perełka numer dwa to królowa kwitnącej wiśni.

Wiedziałem.

– Sto pięćdziesiąt dwa centymetry wzrostu, czterdzieści sześć kilo. Mały, ale naturalny biust. Usta po botoksie. Włosy czarne, oczy jasne. Cena wywoławcza to trzy tysiące dolarów. Kto da więcej?

Waham się, bo wiem, że Japonki potrafią genialnie obciągać, a mój kutas dawno nie był w kobiecych ustach. Upijam łyk whisky.

– Trzy tysiące osiemset dla gentelmana z czerwoną tabliczką.

Ach. Tabliczka. Zawsze zapominam ją wyjąć. Moja jest żółta.

– Pięć tysięcy – woła licytator. – Kto da więcej?

– Sześć! – wypalam, zanim mózg zdoła mnie powstrzymać. Sam się sobie dziwię, że tak nagle się wyrwałem, ale trudno. Nie będę się wycofywał.

– Sześć tysięcy dla gentelmana z żółtą tabliczką.

Witaj, wiśniowa królowo.

– Numer trzy to zadziorna brunetka o kocich oczach i czerwonych pazurach. Pochodzi z Katalonii i… miałem panom przekazać, że akceptuje członki powyżej czternastu centymetrów. Sto sześćdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, pięćdziesiąt kilo. Cena wywoławcza to osiem tysięcy. Kto da więcej?

Kocie oczy sugerują zieleń. Znowu. Wzdycham cicho, jest jednak coś w tej cholernie seksownej opalonej skórze. Mówi o sobie, że jest zadziorna? Z chęcią to sprawdzę.

– Dziesięć tysięcy – zgłaszam się.

– Dziesięć tysięcy! Kto da więcej?!

– Jedenaście! – atakuje ktoś z tyłu.

– Dwanaście pięćset!

Nie lubię konkurencji. Szczególnie tutaj, kiedy naprawdę czuję, że mam władzę.

Chcę się odwrócić i poznać swojego rywala, ale wiem, że to nie byłoby w dobrym tonie, więc siedzę grzecznie na krześle, mimo że złość rozsadza mi żyły.

– Czternaście! – warczę.

– Piętnaście pięćset!

No kurwa mać!

Proszę kelnera o jeszcze jedną whisky.

– Siedemnaście sto!

– Siedemnaście sto! Kto da więcej? Panowie, jestem pewny, że warto trochę powalczyć o naszą katalońską perełkę.

Opróżniam szklaneczkę i wlepiam wzrok w brązowe uda brunetki. Wkurzam się, że wszystkie kobiety mają na sobie te pieprzone maski. Chcę zobaczyć ich twarze, choć doskonale wiem, że ten zaszczyt przypadnie mi dopiero po zakupie. Na ten moment muszę się zadowolić nagimi piersiami, które owija skórzany pasek. Zresztą nie tylko to owija. Pasek ciągnie się przez całe ciało, otula biodra i delikatnie wsuwa między wilgotne płatki waginy. Wyobrażam sobie, jak ściągam go zębami, a z moich ust ulatuje jęk.

Muszę cię mieć.

– Dwadzieścia tysięcy! – rzucam z determinacją.

– Dwadzieścia tysięcy! Czy ktoś da więcej?!

Cisza. Upragniona cisza!

– Dwadzieścia po raz pierwszy!

Mówiłem, że będziesz moja.

– Dwadzieścia po raz drugi!

Wezmę cię na wszystkie sposoby, katalońska perełko.

– Dwadzieścia po raz trzeci! Gratulacje dla gentelmana z żółtą tabliczką.

Satysfakcja to przepiękne uczucie. Pławię się w niej, pozwalam, żeby rozgościła się w mojej głowie i zajęła wszystkie myśli, lecz te z zupełnie nieznanego powodu zaczynają mnie męczyć. Stają się upierdliwe i rzucają cień na moją nocną rozrywkę. Nie chcę rozpamiętywać tego, co wydarzyło się dwa dni temu. Nie mam najmniejszej ochoty na wspominanie zeznań, które składałem w komendzie po tym, jak głupia gęś, która była – o zgrozo – matką, oskarżyła mnie o porwanie jej dzieciaka.

– Numer cztery! Ta perełka zaznaczyła, że preferuje seks analny. Sto sześćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu i sześćdziesiąt kilo. Sztuczny biust, kolczyki w sutkach i łechtaczce. Cena wywoławcza to dziewięć tysięcy.

Nie jestem fanem sztucznych cycków, więc daję innym pole do popisu.

W międzyczasie kelner częstuje mnie kolejną whisky, która rozluźnia moje mięśnie i powoduje przyjemny szum zagłuszający wyjące myśli. Tak jest lepiej. Nie chcę rozpamiętywać. Pamiętanie jest dla słabych. Pamiętałem tak wiele rzeczy, nosiłem w sobie tak wiele bólu… Po co? Moja durna pamięć nie sprawi, że mama ożyje. Nie cofnie czasu. To, że będę pielęgnował wspomnienia, nic nie da, więc po jaką cholerę się truć? Koniec z tym. Koniec z pamiętaniem. Koniec z cierpieniem. Przechylam szklaneczkę w obecności kelnera i zaraz potem proszę o następną.

– Jest pan pewny? – pyta z troską.

– Nalej. Proszę.

– Czystą?

– Aye. Najlepsza.

Kelner uśmiecha się półgębkiem, dolewa mi alkoholu, a potem odchodzi. Wlewam trunek do gardła, mój przełyk już jest wypalony, bo nawet nie odczuwam pieczenia.

– Numer dziesięć! Przed wami, panowie, ostatnia perełka. To blondynka o niebieskich oczach, która, jeśli wierzyć opisowi, potrafi nakłonić każdego anioła do grzechu!

Zdaje się, że straciłem poczucie czasu i gdzieś przegapiłem moment wystawienia poprzednich dzieł. Cholera. Niedobrze. Staram się nad sobą zapanować. Wypieram to dziwne, gryzące uczucie i zastępuję je pożądaniem. Kładę dłoń na kutasie i zaczynam delikatnie się masować. Uśmiecham się, kiedy wyczuwam na sobie wzrok japońskiej wiśni. O tak, mała. Zanim skończymy i przeleję kasę na konto Vanilli, mój penis będzie twardy jak skała. Zapewniam ją o tym, wskazując ruchem głowy na swoje krocze. Perełka oblizuje sugestywnie usta. Aha. Wie. Wie, dlaczego ją kupiłem i co będzie robiła. Nie mogę się doczekać, aż ją poczuję. Zerkam na Hiszpankę. Jej też daję do zrozumienia, że jestem gotów na zabawę. W odpowiedzi nieznacznie rozchyla uda. Gdy kelner przechodzi obok mojego krzesła, nie muszę nic mówić. Nalewa whisky do szklaneczki, a ja wsuwam mu w dłoń sto dolarów. Obaj wiemy, że nie powinien już mnie częstować alkoholem, a jednak to zrobił i chwała mu za to.

– Dziękuję, panowie. Zamykamy licytację… – mówi facet z młoteczkiem.

W pośpiechu wyjmuję telefon i szybko zmniejszam poziom jasności wyświetlacza, a następnie wchodzę w aplikację swojego banku i przelewam mnóstwo kasy na konto domu aukcyjnego. Przelew tytułuję jak zwykle: „Dzieła sztuki”.

Bo każda kobieta jest przecież takim dziełem. A z dziełami należy się bardzo dobrze obchodzić. Trzeba być ostrożnym, ale nie może zabraknąć ekstrawagancji. Dzieła lubią uwagę. Pragną być w centrum wszechświata i właśnie to zamierzam im dać.

Perełki schodzą ze sceny. Podnoszę się z krzesła i idę w ich stronę.

– Do pana. – Moje słowa brzmią władczo.

Wiśnia i Katalonia bez wahania przyklejają się do mojego ramienia. Pachną niesamowicie. Jedna egzotycznie, a druga orzeźwiająco. Totalna mieszanka. Odbieram klucz od licytatora i prowadzę je w stronę schodów. Jestem narąbany i parę razy omal się nie przewracam podczas pokonywania stopni, ale mimo wszystko trzymam się dzielnie. Docieramy na piętro i otwieram drzwi naszego pokoju. Choć równie dobrze mógłbym powiedzieć, że to mój pokój, bo bywam w nim bardzo często. Zero, zero, siedem.

Mów mi Harris, Nate Harris.

Za chuja nie pasuję do Bonda.

– Zrobimy dla pana wszystko – szczebiocze Japonka.

– Zdejmijcie maski. Ciebie chcę na kolanach – mówię, patrząc na wiśnię. – A ciebie tu na dywanie. Będziesz patrzyła, jak koleżanka ssie.

Perełki odkrywają twarze i wykonują moje polecenia. Są uległe, choć liczę, że niedługo Hiszpanka pokaże, na co ją stać. Ściągam marynarkę i rzucam na duże łoże z baldachimem, a potem to samo robię z koszulą. Odpinam pasek spodni, powoli wysuwam go ze szlufek i zarzucam go na szyję dziewczyny.

– Pokaż, jak bardzo jesteś wdzięczna swojemu panu za to, że cię wykupił – mruczę, zapinając klamrę.

Wiśnia cicho pojękuje, kiedy przyciska swoje drobne dłonie do mojego krocza. Stoję w rozkroku i pozwalam jej rozpiąć spodnie, a potem zsunąć wraz z bokserkami.

– Tak, suko, otwórz usta. Mhm. Właśnie tak.

Chwytam ją za włosy. Wzdycham głęboko, czując, jak obsypuje delikatnymi pocałunkami moją żołądź i posuwa się w stronę jąder.

– Ściśnij je – instruuję, a potem zerkam na leżącą na dywanie Hiszpankę. – Zadziorna, tak?

– Bywa – odpowiada z szelmowskim uśmieszkiem na ustach. – Co mam dla pana zrobić?

– Rozgrzej się dla mnie.

Uwielbiam patrzeć, jak kobieta się masturbuje. Jest w tym coś przyciągającego, coś pierwotnego. Jak zahipnotyzowany podążam rozpalonym wzrokiem za jej dłonią, która powoli muska stwardniałe, ciemne sutki. Czuję, jak mój penis rośnie w ustach Japonki, i już po chwili słyszę charakterystyczne odgłosy dławienia. Wysuwam się delikatnie, gładzę ją po twarzy, ścierając kciukiem łzy, które popłynęły z jej oczu w momencie, gdy członek wszedł zbyt głęboko do gardła. Upewniam się, że wszystko jest okej, a potem idę do Hiszpanki kuszącej mnie szeroko rozstawionymi nogami. Klękam na dywanie i ląduję twarzą między jej udami. Mój język wsuwa się w wilgotną cipkę. Liżę ją zapamiętale i przerywam w najlepszym momencie.

– Wracaj tu – skomle, gdy wstaję z kolan.

– Do łóżka – syczę. – Obie. Szybko.

Bez wahania wspinają się na łoże i kładą jedna obok drugiej. Grzeczne, nieskomplikowane i niemogące się doczekać mojego penisa. Uśmiecham się z zadowoleniem. Dołączam do nich, a materac zaczyna uginać się pod naszym ciężarem. Opadam na plecy, ciągnąc za sobą Hiszpankę.

– Usiądź na mojej twarzy – żądam. – Chcę zasmakować Katalonii w najlepszym wydaniu.

Opuszcza się na moje usta, a wtedy zachłannie wsuwam język w jej gorące wnętrze.

– Mhm. O to chodzi. Właśnie tak. Chodź do nas, wisienko – mruczę, przerwawszy na chwilę pieszczotę, i wplątuję dłoń w czarne włosy Japonki. – Nie czuj się samotna.

– Co chcesz, żebym dla ciebie zrobiła? – pyta takim samym tonem jak wcześniej Hiszpanka. Możliwe, że zwracają się w ten sposób do każdego nabywcy. Czy mi to przeszkadza? Nah. Wiem, że nie jestem jedyny. Nie zależy mi na tym. W przeciwnym razie wziąłbym się za dziewicę. Chwytam Katalonię za biodra i lekko unoszę nad swoją twarzą.

– Chcę, żebyś mnie pieprzyła – odpowiadam drugiej.

3

Ella

– Martwię się o ciebie. Widzę, że coś jest nie tak. Co się dzieje? – słyszę zatroskany głos Chloe i biorę głęboki wdech, ale potem zamiast wypuścić z ust potok słów, sięgam po kufel i upijam łyk piwa. – Chodzi o Coopera?

– Wszystko jest w porządku – zapewniam z fałszywym uśmiechem. – Po prostu mam gorszy czas.

– Zauważyłam.

Siedzimy przy barze na wysokich, obrotowych krzesełkach bez oparcia, z głośników sączy się nastrojowa melodia. To nasze miejsce. Do baru Morty’ego zawitałyśmy po raz pierwszy, gdy udało nam się obronić prace magisterskie. Obie studiowałyśmy marketing i sprzedaż na uniwersytecie Queensland. Nasza przyjaźń przechodziła wiele etapów. Na początku spotykałyśmy się jedynie na wspólnych imprezach organizowanych przez kampus, ale z czasem zrozumiałyśmy, że więcej nas łączy, niż dzieli. Pozostawałyśmy nierozłączne, przeżyłyśmy wiele cudownych chwil. A nasza podróż autostopem do Alice Springs na zawsze zapisała się w moim sercu. Nigdy wcześniej nie odwiedziłam terytorium północnej Australii. Mało podróżuję. Moich rodziców nie było stać na dalekie wojaże, choć zapewniali mi wszystko, czego potrzebowałam. Szybko zaczęłam pracować na własny rachunek. Miałam niecałe szesnaście lat, kiedy zatrudniono mnie do pomocy przy roznoszeniu listów. Podczas studiów też pracowałam. Składałam burgery w Maccas1. Nie bałam się pracy. Wręcz przeciwnie: lubiłam podejmować wyzwania.

– Kłopoty w biurze? – Pytanie Chloe rozprasza moje myśli.

Biuro. Ach tak. Zdaje się, że to właśnie tam utknęłam. Zajmuję się content marketingiem. Tworzę atrakcyjne i przydane treści dla malutkiej firmy produkującej kosmetyki. Brzmi dobrze? Niestety to tylko pozory. Dixon, mój szef, zalega z wypłatą wynagrodzenia, a winą obarcza ogólnoświatowy kryzys na rynku kosmetycznym. Tak, Dixon to dupek. Wiem. Dlatego poza pracą wcielam się w social media menadżera. Jestem wielozadaniowa. Ostatnio współpracowałam z kilkoma większymi wydawnictwami i paroma hotelami, które potrzebowały brandingu własnej marki win. Przy okazji otrzymałam także cztery butelki przepysznego chardonnay, bo przecież muszę wiedzieć, co polecam. Ach, to wszystko może i byłoby wystarczające, a zarobki zapewniałyby mi życie, co prawda, bez fajerwerków, ale na stabilnym, porządnym poziomie, gdyby nie fakt, że zostałam matką. Zostałam nią nagle i bez żadnego uprzedzenia. Gdy dowiedziałam się o śmierci Ann, mojej kuzynki, cały świat runął jak domek z kart. Nie potrafiłam się pozbierać, lecz nie byłam w tym sama. Cooper – niegdyś roześmiany, szczęśliwy chłopiec – zaszył się w swoim pokoju i nie wychodził z niego przez tydzień. Byłam bezsilna i polegałam głównie na pomocy rodziców oraz Chloe.

– Nie otrzymałam pełnego wynagrodzenia od dwóch miesięcy, Cooper nie chce ze mną rozmawiać, a Robert… Robert wymyślił, że zostanie światowej sławy malarzem, ale potrzebuje co najmniej kilku tysięcy na farby, sztalugi i pędzle.

– Teraz chce być malarzem? – Chloe nie kryje swojego zdziwienia. – A co z rzeźbiarstwem? – dopytuje, wsuwając jasny kosmyk włosów za ucho.

– Wypalił się. – Wzruszam ramionami, a piwo niebezpiecznie znika z mojego kufla. – To artysta, który wciąż szuka swojego powołania. Kto wie? Może tym razem mu się uda?

– Chyba nie zamierzasz go w tym wspomóc?

– Robert mówi, że sztuka wymaga ofiar.

– Robert to palant – wzdycha głośno. – Nie możesz go ciągle finansować. Pomyśl trochę o sobie, o Cooperze. Jaki mają kontakt?

– Żaden.

– Jak to żaden? Robert mieszka z wami, prawda?

– Mhm. Mieszka.

– No więc?

– No więc Cooper unika go jak ognia, a on z kolei ignoruje Coopera. Nie wchodzą sobie w drogę, a gdy jesteśmy wszyscy razem, panuje cisza. Czuję, że go tracę, wiesz? Jeździmy co dwa dni na cmentarz do Ann, a on stoi nad grobem i pyta mnie, kiedy mamusia wróci z nieba, bo on za nią tęskni. Jestem rozdarta. – Mówię to wszystko na jednym wydechu. Słowa wylatują ze mnie niczym pociski z karabinu. Nie chcę się żalić, ale naprawdę potrzebuję, by ktoś mnie wysłuchał.

– Śmierć Ann była dla niego szokiem. – Chloe patrzy na mnie z troską. – Do tej pory nie mam pojęcia, skąd wzięłaś siły na zmierzenie się z krewnymi ojca Coopera.

– Musiałam. Gdybym odpuściła, pewnie więcej nie zobaczyłabym małego. Ann nigdy by mi tego nie wybaczyła. Ci ludzie nawet nie wiedzieli o jej ciąży, znała ich jedynie z opowiadania, a dla Coopera to nieznajomi, którzy nagle przypomnieli sobie o jego istnieniu.

– Mogliby wyciągnąć kasę z zasiłków na dziecko – rzuca Chloe w zamyśleniu.

– I to był zapewne główny motyw.

– Straszne, że dla pieniędzy ludzie zamieniają się w bezduszne potwory, co?

– Oni nie mieli pojęcia o potrzebach Coopera – złoszczę się. Samo wspomnienie batalii sądowych sprawia, że krew gęstnieje mi w żyłach. Spędziłam na sali rozpraw długie godziny, które przypłaciłam nerwami i najpotężniejszą migreną w całym swoim życiu. Martwiłam się, że Cooper trafi w ręce tych pazernych ludzi i wyjedzie z Queensland do Victorii. A to byłaby katastrofa. Ci podli materialiści zrobiliby wszystko, by wymazać z dziecięcej pamięci Ann i Brisbane. Nie. Nie mogłam do tego dopuścić.

– Dajesz z siebie wszystko. – Chloe kładzie swoją dłoń na mojej. – Poświęcasz się dla małego i Roberta, ale może czas to ograniczyć?

– Dziecka nie da się ograniczyć.

– Ale faceta już tak. – Uśmiecha się blado. – Jesteś za dobra, Ella.

– Tak, dokładnie to samo powiedziała moja mama. – Parskam nieprzyjemnym śmiechem.

– Widzisz? To znaczy, że coś jest na rzeczy. Nie daj sobą manipulować.

– Wszystko byłoby okej, gdyby nie ta cholerna praca. Dixon leci w kulki.

– Znajdź inną.

– Serio? Na pstryknięcie palca?

Chloe przygląda się mojej twarzy przez kilka długich sekund, a potem w jej spojrzeniu dostrzegam błysk.

– Co? – Zerkam na nią spode łba.

– Właśnie sobie przypomniałam, że mój kolega ostatnio wspominał o wolnym etacie w swojej firmie.

– Czekaj. Czekaj… Czy to ten sam, który wrzucał ci do torebki żabę?

– Ten sam – szczerzy się. – Może w końcu będzie okazja, żebyście się poznali?

– Prędzej piekło zamarznie.

To nie pierwszy raz, kiedy Chloe namawia mnie na spotkanie z tym kolesiem, ale jak mówiłam, prędzej piekło zamarznie, niż spełnię jej życzenie. Nie polubię typa, który ciągle z czegoś żartuje i mimo swojego dorosłego wieku zachowuje się jak gówniarz. W sumie dziwię się, że Chole nazywa go swoim kolegą. Ich znajomość nie trwa zbyt długo, no i zaczęła się w dość niecodzienny sposób. Spotkali się w kawiarni. Pech chciał, że przechodziła obok jego stolika, kiedy nagle jakaś sfrustrowana kobieta wylała na niego swój napój. Facet musiał zdjąć koszulę, a moja przyjaciółka, niczym patronka od spraw beznadziejnych, uznała, że to idealny moment, aby wykazać się chęcią niesienia pomocy. Cała sytuacja skończyła się tym, że znaleźli się w damskiej toalecie i zostali posądzeni o seks w miejscu publicznym, co oczywiście niezbyt spodobało się Killianowi, narzeczonemu Chloe. Jedna poplamiona koszula spowodowała naprawdę wielki chaos. Zupełnie niepotrzebnie. Ugh, ten typ to gwiazdor pławiący się w blasku fleszy. I mam na to twarde dowody w postaci ostatniej akcji charytatywnej, w której wziął udział tylko po to, żeby się pokazać. Chloe wiele razy chciała pokazać mi ten wywiad, ale uparcie odmawiałam. Zdecydowanie nie planowałam tracić swojego cennego czasu na dupka z wybujałym ego.

– Killian też był przekonany, że go nie polubi – ciągnie Chloe.

– To na mnie nie działa.

– Będę próbować do skutku.

***

Wracam do domu dwie godziny później. W mieszkaniu panuje cisza, która od razu przekuwa moje serce niczym szpilka balonik. Choć właściwie czego się spodziewałam? Powinnam się przyzwyczaić. Powinnam wiedzieć, że Cooper nie wynurzy się ze swojego pokoju, a Robert nie zrobi absolutnie nic, żeby przekonać dziecko do zmiany decyzji. Siadam na beżowej sofie i przyglądam się zdjęciom Ann. Czasami wydaje mi się, że nie powinnam była mieszkać w jej domu, ale psycholog uznała, że to pomoże chłopcu się odnaleźć w i tak przerażająco trudnej sytuacji. Zrobiłam to dla niego. Zmieniłam całe swoje życie dla tego dziecka, wierząc, że postępuję słusznie.

– Ella? To ty?

– A któż inny? – odpowiadam, a chwilę potem z kuchni wychodzi Robert. Ma na sobie białą koszulę i szare eleganckie spodnie. Wygląda jak z okładki magazynu o modzie i pewnie połowa kobiet chciałaby się znaleźć na moim miejscu, ale czy czuję się, jakbym wygrała los na loterii? To skomplikowane pytanie z jeszcze bardziej pokręconą odpowiedzią, której chyba nie chcę udzielać.

– Świetnie, że wróciłaś. Chodź, chcę ci coś pokazać.

Łypię na niego okiem, a kiedy widzę, jak bardzo jest podekscytowany, wstaję z miejsca i człapię za nim do kuchni. Zastanawiam się, czy przygotował dla nas jakąś kolację. Nie wyczuwam żadnych zapachów, co trochę mnie martwi. Potrawy zwykle roztaczają smakowitą woń. Cóż, bywa. Zamówię pizzę albo pozwolę Cooperowi zdecydować, co będziemy jeść.

– Spójrz tutaj.

Robert prowadzi mnie do stolika, na którym panuje chaos w postaci porozrzucanych i zapełnionych rysunkami kartek bloku.

– Co to za bałagan?

– Nieważne – ucina. – Popatrz, co znalazłem.

Podsuwa mi telefon pod sam nos i kiedy dostrzegam na wyświetlaczu witrynę sklepu internetowego z farbami i pędzlami dla początkujących malarzy, omal nie wybucham ze złości. Szybko masuję skronie, jakbym w ten sposób chciała zatrzymać bulgoczącą we mnie wściekłość. Bo co jak co, ale cierpliwość mam anielską i z reguły bardzo trudno mnie wyprowadzić z równowagi, ale, kurwa mać, dziś jestem bliska zrobienia wyjątku.

– Zamówiłem kilka sztuk – informuje. – Nie chciałem od razu rzucać się na głęboką wodę, chociaż w necie wyczytałem, że to jedna z lepszych marek.

– Super.

– Cieszysz się?

Och, wprost szaleję z radości. Nie widać?

– Mam nadzieję, że ta pasja przetrwa dłużej niż dwa tygodnie – mruczę, biorąc w dłoń jedną z kartek. – Co to?

– Szkic drzewa.

– To jest drzewo?

– Baobab. Wyszedł idealnie, prawda?

– Dobra. – Biorę wdech. – Zapytam Coopera, co zje na kolację.

– Jasne, ale najpierw… może sfinalizujemy moje zamówienie?

– Jak to?

– Oddam ci, jak tylko będę mógł.

To żart? Proszę. Błagam, powiedz, że żartujesz.

– Robbie – zaciskam palce na kartce – nie oddałeś mi jeszcze za drewno, którego potrzebowałeś do swoich rzeźb. Sprzedałeś którąkolwiek czy nadal czekają na swoje pięć minut w garażu?

– Bycie artystą nie jest łatwe.

– Utrzymanie domu również! – unoszę głos.

– Pomagam ci – odpowiada bez wahania. – Wczoraj umyłem podłogi, staram się, jak mogę, Ell. Wiem, że jest ci trudno, ale zrozum… nie jesteś jedyna. Nie chciałem być ojcem, a nagle spada na mnie obowiązek zajmowania się Cooperem. Nie zapytałaś mnie o zdanie, po prostu założyłaś, że tak będzie w porządku. To dla każdego stresująca sytuacja.

– Masz rację. – Odkładam kartkę na stolik i podchodzę do Roberta. Czuję się bezradna i potrzebuję, żeby przelał na mnie swoją siłę. Owijam się wokół jego ramienia, a on całuje mnie w czubek głowy. – Przepraszam – dukam. – Kupię ci te farby.

– Wiesz, że cokolwiek robię, robię to z myślą o nas – przekonuje mnie. – Jeśli mi się uda, jeśli zdobędę sławę, to oddam ci wszystko z nawiązką. Ba, wybuduję ci pałac ze złota!

– Wystarczyłby samochód – wzdycham. – Taki, co nie gaśnie w najmniej odpowiednich momentach.

– Skarbie, zapomnij o samochodzie. Miałabyś swój helikopter albo odrzutowiec, albo oba. Naprawdę, gdybym mógł, dałbym ci wszystko.

– Gdybyś mógł – powtarzam głucho.

– Jestem pewny, że to kwestia czasu.

Odsuwam się od niego i przykładam usta do jego ust. Nasz pocałunek jest delikatny i czuły, lecz mimo to wciąż nie potrafię się uspokoić. Zerkam na zegar wiszący na ścianie. Wskazuje szóstą wieczorem. Przez kilka sekund się waham, ale ostatecznie chwytam za komórkę i piszę wiadomość do Dixona z pytaniem, kiedy otrzymam swoje zaległe wynagrodzenie. Potrzebuję pieniędzy.

– Podać ci torebkę?

– Hm?

– No w torebce masz portfel, nie?

– Och, nie. Nie trzeba. Dane karty płatniczej mam zapisane w telefonie. Zawołasz Coopera? Chciałabym już uzgodnić, co będziemy jeść.

– Myślałem, że już coś zamówiłaś.

– Pisałam do szefa w sprawie kasy.

– I bardzo dobrze! Niech nie sądzi, że odpuścisz! Wykonałaś robotę i musisz dostać wypłatę, nie ma, że boli.

Uśmiecham się słabo. Podoba mi się nastawienie Roberta, lubię, kiedy stoi za mną murem i pokazuje, jak bardzo mu zależy na moim bezpieczeństwie.

– Cooper! – wołam. – Cooper, kochanie, zejdź na dół, dobrze?

– Pewnie śpi – stwierdza Robert, ale już po kilku minutach do kuchni przychodzi milczący chłopiec i patrzy na mnie tak, jakbym była jego jedyną deską ratunku.

Damy radę, skarbie.

– Na co masz apetyt? Zjadłbyś pizzę? – pytam miękkim tonem. Cooper kręci głową, a potem wsuwa dłonie do kieszeni brązowych spodenek przed kolano.

– To może kurczaka? Lubisz kurczaki, prawda?

Znów milcząca odmowa. Podchodzę do niego i kucam, nasze spojrzenia znajdują się na tym samym poziomie.

– Kochanie, zjemy, cokolwiek wybierzesz. Dobrze?

– Wiesz, może on ma uraz po tym psycholu, który próbował go uprowadzić – podsuwa Robert.

– Boisz się, Cooper? – Głaszczę chłopca po brązowej czuprynie. – Obiecuję, że nigdy więcej nie spotkasz tego wariata. Nigdy więcej, rozumiesz?

– Nie boję się – odpowiada cicho. – Mogę już pójść do pokoju?

– A kolacja?

Wzrusza ramionami, a ja z całych sił powstrzymuję płacz.

– Zrobię ci niespodziankę, okej? Wymyślę coś fajnego. Możemy się tak umówić?

– Tak – zgadza się. – Lubię niespodzianki.

– Ja też – wtrąca Robert z nadzieją, że mały się nieco otworzy, ale ten reaguje zupełnie odwrotnie. Zamyka się. Czuję to. Wstaję z kolan i całuję chłopca w czoło. Zamierzam przejrzeć net w poszukiwaniu czegoś kreatywnego na kolację, ale zanim zdążę odpalić Google, dostaję wiadomość od Dixona.

✉ Dixon: Panno Greenfield, nagabywanie pracodawcy poza godzinami pracy jest wysoce niestosowne. Porozmawiamy w poniedziałek, a do tego czasu proszę przemyśleć swoje zachowanie.

– Ty gnoju – wyrywa mi się.

– Co? – Robert patrzy na mnie z niepokojem.

– Daj mi chwilę – mówię, przechodząc do pokoju. Potrzebuję chwili samotności, aby dobrać odpowiednie słowa, a potem stworzyć z nich zdanie, które wejdzie w pięty, albo i dupę, szefowi.

– Mogę pooglądać telewizję? – dobiega mnie pytanie Coopera.

– Ależ oczywiście, słoneczko – zapewniam. – Oglądaj.

✉ Ja: Jeśli do jutra nie otrzymam swoich pieniędzy, składam wymówienie.

No i to by było na tyle, jeśli chodzi o odpowiednie słowa i zdania.

✉ Dixon: Jesteś zwolniona.

Że co?!

– Nie możesz mnie zwolnić! Sama się zwalniam!

– Dlaczego krzyczysz? – Chłopiec przygryza wargę. – Nie rób tego.

– Przepraszam, słoneczko, po prostu… Zresztą nieważne. Wiesz co? Zamówię nam największą serową pizzę, jaka istnieje. Co ty na to? Jestem pewna, że zjesz mniej kawałków ode mnie.

✉ Ja: ZWOLNIŁAM SIĘ PIERWSZA.

✉ Ja: I NADAL CHCĘ SWOJE PIENIĄDZE.

✉ Ja: TY ZBOLAŁY FIUCIE!

– Pomyślałem sobie – słyszę Roberta wchodzącego do pokoju – że może zapisałbym się na jakiś kurs? Sprawdzałem oferty, może warto wydać troszkę kasy i nauczyć się czegoś… Ella?

– Straciłam pracę – ogłaszam ponuro.

– Co?!

– Nie, przepraszam, to nie ja ją straciłam. To Dixon stracił świetnego pracownika.

– Coś ty zrobiła?! Oszalałaś?! To było nasze jedyne stałe źródło dochodu! Co z tą kasą, którą nam wisi? Zapłaci?

Nasze? Nam?

– Może zamiast za kursami rozejrzysz się za pracą? – podsuwam.

– Tłumaczyłem ci.

– Aha.

– Nie obwiniaj mnie za swoje porażki.

Nie mam siły strzępić języka, rozmowa z Robertem o pracy jest jak chodzenie boso po rozżarzonych węglach, ale mimo wszystko gdzieś w głębi tli się nadzieja, że może tym razem się uda.

– Artyści też pracują.

– I tu się mylisz. – Przeczesuje gniewnie swoje ciemnoblond włosy, a potem dłonią wygładza idealnie wyprasowaną koszulę. – Praca twórcza. Mówi ci to coś?

– Rachunki. – Zaciskam zęby. – Mówi ci to coś?

– Ella bądź obiektywna. Co napisałaś temu Dixonowi?

– Czyli to moja wina?! – unoszę się.

– Na to pytanie musisz odpowiedzieć sobie sama. – Siada na sofie przy Cooperze, na co chłopiec odsuwa się jak rażony piorunem i prawie przykleja do drugiego boku mebla.

Mam ochotę uciec i zaszyć się gdzieś, gdzie nikt mnie nie znajdzie. Nieoczekiwane komplikacje wywracają moje życie do góry nogami. Czy naprawdę popełniłam błąd? Przymykam powieki, a w głowie rozbrzmiewa głos mamy: „Musiszwalczyć o swoje!”.

– Będę walczyć o swoje. – Powtarzam na głos tę myśl.

– Walcz, byle skutecznie – odzywa się Robert. – Znając ciebie, na pewno nie skończyło się na uprzejmym zwróceniu uwagi, prawda?

– Zwróceniu uwagi? On wisi mi kasę!

– Powinnaś go przeprosić. Może jeszcze jest szansa, że nie stracisz tego stanowiska.

– Chyba żartujesz?

– Absolutnie nie.

– Mam przepraszać tego… – urywam w ostatniej chwili. Nie chcę przeklinać przy dziecku. – Po moim trupie, Robert. To nie ja jestem prowodyrem tego zamieszania. Gdyby zapłacił, nie byłoby żadnego problemu.

– Wiesz, że jesteś konfliktowa. W pewnych sytuacjach trzeba okazać zimną krew.

Jeśli zacznę rzucać w ciebie nożami na oślep, to policja uzna to za trening sztuki cyrkowej czy jednak zostanę skazana na pozbawienie wolności?

4

Ella

Siedzę na kocu w Minionki, a moje stopy zakopują się w gorącym jak piekło piasku. Biorę głęboki wdech, a potem zerkam na trzymany w dłoniach notesik. Także w Minionki. To była jedna z tych promocji, gdzie jeden towar idzie w parze z drugim. Nigdy nie rozumiałam takich zabiegów, bo przecież na cholerę dołączać do koca notes? Poduszkę – jasna sprawa, ale notes? No cóż, szybko się okazało, że potrafię wyczarować dla niego idealne zastosowanie.

Lista sukcesów Elli:

1. Wyczyściłam piekarnik (wewnątrz też!).

2. Kupiłam koc z promocji.

3. Cooper się do mnie uśmiechnął.

Przyznaję, że lista mogłaby być dłuższa. Mogłabym na niej umieścić wywalczoną kasę od Dixona i nową robotę, ale święty mikołaj nie istnieje. Szkoda. Uważam, że w życiu każdego człowieka powinien być taki ktoś, kto może anulować wszystkie problemy. Może nie dożywotnio, lecz chociaż raz czy dwa w miesiącu. Mógłby też pojawiać się na zasadzie wypowiedzianych zaklęć. Ratowałby nas z dołka i bezrobocia, i… biedy.

– Ella! Ella!

Odkładam notesik i skupiam swoją uwagę na Cooperze. Przybiega do mnie roześmiany. Wygląda zupełnie inaczej niż jeszcze kilka godzin temu, gdy szykowaliśmy się do wyjazdu.

Dziękuję ci, South Bank Beach.

– Co tam? – Częstuję go uśmiechem.

– Chcesz zobaczyć, jak przeskakuję falę?!

– No pewnie. – Zrywam się z koca, a chłopiec piszczy zadowolony. – Tylko uważaj na siebie, okej? Bądź ostrożny.

Biegniemy w stronę basenów i po raz pierwszy od bardzo dawna czuję, że Cooper przestał się przede mną chować. W tym momencie jest zwyczajnym pięciolatkiem, który spędza czas na plaży, przeskakując wymyślone fale. Jest rozluźniony i ja także powoli zapominam o swoich kłopotach. Wchodzę do wody i oboje teraz skaczemy przez fale, których nie ma, bo przecież South Bank Beach to kompleks w pełni basenowy. Trzymamy się za ręce, śmiejemy i pluskamy, aż w pewnej chwili Cooper zauważa faceta z przekąskami.

– Kupimy sobie banana w czekoladzie? – pyta z nadzieją. – Mama zawsze mi go kupowała na plaży.

Słodycze nie były uwzględnione w moim dzisiejszym budżecie, ale nie mogę złamać mu serca.

– Nie przepadam, ale tobie kupię.

– Hurra!

Wychodzimy z wody i ścigamy się do koca. Rzecz jasna, przegrywam i pozwalam chłopcu na kolejny triumf. To naprawdę niesamowite. Nie mogę oderwać oczu od jego uśmiechu i wierzę, że dane mi będzie się nim cieszyć nie tylko podczas wypadów na plażę. Pragnę, żeby był szczęśliwy na co dzień. W swoim domu. Wygrzebuję z torebki portfel i doganiam faceta w hawajskich szortach z ogromną lodówką turystyczną.

– Dwa banany na patyku – mówię.

Płacę, ale zanim zdążę schować portfel, ktoś mi go wyszarpuje. Zdenerwowana krzyczę za nastolatkiem i w tej samej chwili widzę, jak zostaje zatrzymany przez jakiegoś wysokiego faceta.

– Na szczęście obyło się bez rozlewu krwi – mówi ten typ z uśmiechem, a mnie uderza fala gorąca, bo właśnie uświadamiam sobie, że…

– O cholera, to ty. – Cóż, on najwyraźniej też sobie przypomniał.

– To… zupełnie niespodziewane – wypalam.

– Liczyłem, że nigdy więcej cię nie spotkam – burczy niezadowolony. – Co to było?

– Nie rozumiem?

– Zwinął ci ten portfel czy tylko udawałaś ofiarę?

– Jak możesz? – wyduszam.

– Ano mogę – złości się. – Ze mną zrobiłaś dokładnie to samo.

– Wcale nie. – Unoszę głowę i wlepiam wzrok w jego chyba zielone oczy. – To ty ciągnąłeś dokądś Coopera.

– Do sklepu – mówi, nie spuszczając ze mnie chłodnego spojrzenia. – Po sok.

– Tak powiedziałeś w komendzie, ale dla mnie to wyglądało zupełnie inaczej.

– Gdzie jest Cooper? Znowu go zostawiłaś na łasce losu?

– Czeka na kocu – wyjaśniam szybko. – Chciał te cholerne banany. – Wskazuję głową na połówki bananów, które tylko cudem jeszcze nie odpadły z oblepionych czekoladą patyczków. Sprzedawca, najwyraźniej zdegustowany napaścią, zniknął już w tłumie, podobnie jak tamten nastolatek, który wyszarpnął się mojemu bohaterowi i zwiał. – Parę minut temu wyglądały lepiej. Czekolada była zmrożona i gdzieniegdzie miała orzechy – dodaję, widząc grymas dezaprobaty na jego twarzy.

– Wyrzuć to.

– Nie mogę. Obiecałam Cooperowi.

– Wyrzuć to, zanim sam to zrobię.

– Przecież powiedziałam ci, że kupiłam je dla Coopera.

– Kupisz mu coś innego – decyduje. – Coś, po czym nie dostanie zatrucia pokarmowego.

– Słuchaj… – zaczynam, ale wpada w moje zdanie niczym kula armatnia:

– To ty posłuchaj, uparta małpo. Tam – wskazuje na pasaż handlowy, który znajduje się za jego plecami – masz do wyboru osiem świetnych kawiarni.

– Osiem?

– Przypuszczalnie jest ich osiem – poprawia się – ale najważniejsze, że w żadnej nie podają salmonelli na patyku.

Wzdycham. Może ma rację? Zerkam na owoce, które wyglądają tak, jakby błagały o szybką śmierć, i decyduję się skrócić ich cierpienie.

– Dobra dziewczynka – mruczy ten typ pod nosem, a po moim ciele przebiegają dreszcze. Nie potrafię zrozumieć ani tym bardziej nazwać tego, co się ze mną dzieje w jego obecności. Liczę, że to tylko złość wymieszana z głodem i żalem po stracie bananów. Bo na nic innego nie mogę i nie chcę sobie pozwolić.

– Wobec tego… którą kawiarnię polecasz? – pytam zrezygnowana.

– Daj mi pięć minut.

– Nigdy nie słyszałam o takim lokalu.

– Bo to nie nazwa, tylko polecenie. – Uśmiecha się psotnie. – Daj mi pięć minut, a potem zaproszę was na najlepszy banana split w waszym życiu.

***

Wcale nie chciałam pójść z nim do kawiarni. Zrobiłam to tylko ze względu na Coopera, który na widok swojego porywacza omal nie rzucił mu się na szyję. Poważnie. Byłam tak zdumiona jego szczerą radością, że długo nie mogłam dojść do siebie. Starałam się odpędzać ponure myśli i skupić się na teraźniejszości.

– A przeskakiwałeś przez fale?

Z rozmyślań wyrywa mnie głos Coopera. Och, no tak. Zdaje się, że przeskakiwanie fal to jego ulubione zajęcie na plaży. Nie mogę uwierzyć, że z taką łatwością nawiązuje kontakt z… Dobra, koniecznie muszę go zapytać o imię. To będzie żenujące, ale przecież nie mogę wciąż nazywać go w myślach porywaczem.

– W basenie nie ma fal. Pływałem – odpowiada mężczyzna, a ja od razu przypominam sobie jego nagą klatę, co jest bardzo niestosowne.

Znajdujemy się w przytulnej kawiarence, siedzimy przy białym kwadratowym stoliczku na fotelach w kolorze dojrzałej limonki, a wokół otaczają nas aromaty parzonej kawy, gofrów i lodów. Pod stołem leży moja torba plażowa z nadrukiem uśmiechniętych słońc i jego czarny plecak.

– Ja nie umiem pływać. Mama mówiła, że mnie nauczy, ale… – Cooper spogląda na mnie ze smutkiem, a potem milknie, wbijając mi szpilę w serce.

– To proste – zapewnia mężczyzna. – Najważniejsze jest unoszenie się na wodzie.

– Jak to? – dopytuje chłopiec.

– Musisz się położyć na wodzie.

– Nie utonę?

– Pod moim czujnym okiem? Nie ma szans.

– Słyszałaś? – zwraca się do mnie. – Nie utonę.

– Słyszałam – zapewniam z uśmiechem. – Zjedz swój deser, dobrze?

– Będę mógł się nauczyć pływać?

– Pomyślę nad tym. – Moje dłonie zaczynają się pocić z nerwów, kiedy przechwytuję spojrzenie mężczyzny. – Dziękuję ci…

– Nate – podsuwa wspaniałomyślnie.

Uff.

– Dziękuję ci, Nate, za kawę.

– Podziękujesz, jak wypijesz.

– Chyba nie będę w stanie.

– Nauka pływania tak cię stresuje? Boisz się wody?

– Nie, po prostu…

– Nie wiesz, jak się zachować, aye? – rzuca z satysfakcją. – Wcześniej było ci łatwiej, bo twoja głowa uznała, że jestem kryminalistą uprowadzającym cudze dzieci z chodników, a teraz, kiedy okazuję się porządnym facetem, męczą cię wyrzuty sumienia. – Szczerzy zęby w zadziornym uśmieszku. – No już, wystarczy, jeśli mnie przeprosisz.

– To nie… – urywam. – Dobra, przyznaję, że może trochę pochopnie cię oceniłam.

– Trochę? Jesteś pewna, że trochę? Nah. To był uliczny lincz.

– Może dzięki temu zapamiętasz, że nie można prowadzić obcych dzieci do sklepu pod nieobecność ich rodziców.

– A ty zapamiętałaś, że nie zostawia się ich na chodniku? – odbija piłeczkę.

– Nie zostawiłam go. Dlaczego wciąż wałkujesz ten temat?

– Z tego samego powodu, dla którego nadal nie chcesz mnie przeprosić.

– Nie zrobię tego. – Unoszę się honorem.

– W takim razie ja nie przestanę. – Jego usta rozciągają się w jeszcze większym uśmiechu.

– Och, ile masz lat? – irytuję się.

– Nie pytaj mnie o wiek, to bardzo niegrzeczne. – Udaje oburzonego i przenosi uwagę na chłopca. – Smakuje ci deser, Coop?

Cooper z trudem odrywa się od swojego pucharka i kiwa głową.

– Jest pycha! Mój ulubiony! – W jego głosie rozbrzmiewa entuzjazm.

– Super. Domówić wodę? Pewnie po słodkim chce ci się pić?

– Bardzo!

– W torebce mam sok pomarańczowy – przypominam sobie.

– Smacznego. – Nate ze mnie drwi. Widzę błysk w jego oczach i ten szeroki łobuzerski uśmiech, ale o dziwo zupełnie mi to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie