Masculino ebook

Projekt okładki: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN

Redaktor prowadzący: Grażyna Muszyńska

Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz

Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski

Korekta: Kamila Recław, Renata Jaśtak

Zdjęcie na okładce: © Erikreis/Dreamstime.com

Ilustracja wewnątrz książki: &Visual

© by Julia Czernecka/Julshi_xx

© for this edition by MUZA SA, Warszawa 2023

ISBN 978-83-287-2552-2

Wydawnictwo Akurat

Wydanie I

Warszawa 2023

–fragment–

„Jedno jest w życiu szczęście – kochać i być kochanym”.

George Sand

Rozdział 1

Wysiadłam z samolotu i rozciągnęłam mięśnie po kilku godzinach lotu. Odebrałam bagaż i zamówiłam taxi bezpośrednio przed mój apartament. Za kilka dni miałam kolejny lot, więc musiałam porządnie wypocząć. Praca marzeń – pomyślałam, uśmiechając się ironicznie w żółtej taksówce, z której podziwiałam wieżowce z bilbordami. Moje myśli automatycznie powędrowały do planu na następny tydzień. Tym razem padło na gorące Włochy.

Cudownie, nie wyśpię się, a przede wszystkim ciągle będę mieć spotkania, na których i tak jestem tylko wizytówką firmy – stwierdziłam. Byłam im potrzebna tylko po to, by się pokazać, a szkoda, bo miałam naprawdę dużo do zaoferowania. Moja wiedza nie ograniczała się do mody, torebek czy paznokci.

Na miejscu zapłaciłam taksówkarzowi i wniosłam walizkę na drugie piętro. Nie ważyła zbyt dużo, chociaż w szpilkach i tak ledwo dałam radę. Musiałam pomyśleć nad zabieraniem ze sobą butów na zapas. Jedyne, o czym teraz marzyłam, to kąpiel oraz długo wyczekiwany sen w wielkim, wygodnym łóżku. Gdy otworzyłam mieszkanie, drzwi lekko zaskrzypiały, powodując gęsią skórkę na moich plecach. Szybko je zamknęłam, odstawiłam walizkę do pokoju i skierowałam się do łazienki. Odkręciłam wodę i wrzuciłam musującą kulę do wanny. Rozpuściłam włosy, a następnie ściągnęłam ubrania. Po chwili skórę otulała ciepła woda, kojąc moje mięśnie. Pogrążyłam się w myślach o pracy. Zastanawiałam się, jak długo jeszcze tak pociągnę. Wykańczały mnie te ciągłe podróże, a o życiu prywatnym nie było tutaj mowy.

Nie wiedziałam nawet, kiedy zasnęłam. Gdy się ocknęłam, woda była zimna, a piana zdążyła opaść. Powoli wstałam i wytarłam pomarszczoną od wilgoci skórę, po czym zarzuciłam na siebie fioletowy satynowy szlafrok. W sypialni włożyłam tylko bieliznę i ostatkiem sił opadłam na łóżko. Nie musiałam długo czekać na sen, gdyż ten przyszedł w zadziwiająco szybkim tempie.

Przebudziłam się około dwunastej. Dość wcześnie, biorąc pod uwagę to, że przyjechałam do domu po szóstej. Podniosłam żaluzje, wpuszczając do sypialni odrobinę światła. Od razu poszłam do łazienki, aby się trochę ogarnąć. Wzięłam jakieś luźne ubrania, ale zaczęłam od włosów. Na czubku głowy miałam kok, a właściwie to, co z niego zostało. Rozpuściłam go, a wtedy delikatne fale spadły na moje ramiona. Włosy sięgały mi do łopatek, mimo to i tak uważałam, że są zbyt długie, ale nie miałam czasu umówić się do fryzjera. Każdą wolną chwilę spędzałam na odpoczynku i psychicznych przygotowaniach do kolejnego wyjazdu. Umyłam twarz, po czym postanowiłam nałożyć nawilżającą maseczkę na wysuszoną skórę.

Nie zamierzam się dzisiaj nigdzie ruszać. Następnym przystankiem była kuchnia, ponieważ żołądek nie pozwalał o sobie zapomnieć. Przygotowałam owsiankę oraz kawę. Nie wyobrażałam sobie, by rozpocząć dzień bez tego. Matka w życiu nie wypuściłaby mnie z domu bez śniadania, więc weszło mi to w nawyk.

Włączyłam telewizor i rozsiadłam się wygodnie na kanapie. Co jak co, ale prawdopodobnie tak spędzę dziś czas i wcale nie będę mieć wyrzutów sumienia z tego powodu – pomyślałam.

W trakcie trwania reklam na jakimś losowym kanale rozdzwonił się mój telefon. Modliłam się, aby się nie okazało, że to szef albo ktoś inny z pracy. Chciałam w tym momencie zapomnieć, że w ogóle ją mam. Ku mojemu zdziwieniu nie był to telefon służbowy.

– No cześć. Jesteś już w mieście? – Rozległo się po drugiej stronie słuchawki.

– Tak, jestem, ale zapomnij o jakimkolwiek wyjściu – odpowiedziałam, na co moja rozmówczyni jęknęła zrezygnowana. Wiedziałam, że mimo mojego protestu i tak postawi na swoim. Nienawidziłam tego, że była tak bardzo przekonująca, iż nie potrafiłam jej odmówić.

Laryssa, moja przyjaciółka, to długonoga blondynka z brązowymi oczami. Miałyśmy dość podobne charaktery, choć ona była zagorzałą feministką i twardą babką.

– Będę za dziesięć minut – oznajmiła i się rozłączyła. Nawet nie zapytała, czy nie mam w planach odpoczynku. Westchnęłam, odkładając urządzenie na szklaną ławę. Mogłam nie odbierać tego telefonu, przynajmniej nadal żyłaby w przekonaniu, że jeszcze nie wróciłam, a ja miałabym wymarzony dzień spokoju i relaksu.

Wzięłam z szafki chrupki kukurydziane i ponownie usiadłam przed ekranem telewizora. Musiałam w końcu dbać o to, co jem, gdyż był to jeden z wymogów naszego wspaniałego szefa. Skoro razem z pozostałymi dziewczynami miałyśmy być wizytówkami firmy, to chyba nie muszę tłumaczyć, że wszystkie wyglądałyśmy jak chodzące lalki. Idealne twarze, płaskie brzuchy i odpowiedni ubiór to dopiero wierzchołek wymagań w naszej „pracy”.

Tym razem włączyłam sobie jakiś serial. Nie zdążył się dobrze zacząć, gdy dzwonek rozbrzmiał w całym mieszkaniu. Domyślałam się, kto to. Leniwym krokiem podeszłam do drzwi i otworzyłam je jednym zamaszystym ruchem. Jakie było moje zaskoczenie, gdy w progu nie zobaczyłam przyjaciółki, tylko kuriera. Co on tu robił? Przecież niczego nie zamawiałam. Zażenowana przymknęłam lekko drzwi i z uśmiechem odebrałam paczkę. Facet patrzył na mnie spod byka. Nic dziwnego, drzwi otworzyła mu wariatka z maseczką na twarzy.

Po chwili znowu siedziałam w salonie i zastanawiałam się, co to za pakunek. A co, jeśli ktoś wysłał mi bombę? Albo jakieś ludzkie wnętrzności? Nie miałam wrogów, ale psycholi na świecie nie brakuje. Wyciągnęłam nóż i otworzyłam pudełko. Ostrożnie zajrzałam do środka i odetchnęłam z ulgą. Ostatecznie były w nim tandetny misiek i karteczka z podpisem Od Matta dla najpiękniejszej kobiety pod słońcem. Boże, ten gość się nigdy nie odczepi – pomyślałam.

Poznałam go podczas jednego z wyjazdów. Składaliśmy mu ofertę, jednak nie przyjął jej, twierdząc, że wycofuje się z inwestycji. Nie wnikałam w jego decyzję, a on mimo to wciąż do mnie podbijał. Niestety koleś nie przyjął do wiadomości, że nie jestem zainteresowana. Co miesiąc wysyła mi jakieś miśki albo czekoladki – w ten sam dzień, gdy się poznaliśmy – jakby świętował kolejną miesięcznicę czy coś w tym stylu. Jaka szkoda, że każda maskotka trafia do kominka lub do dzieci, które zdecydowanie cieszą się z niej bardziej niż ja.

Rozłożyłam się wygodnie na sofie i kontynuowałam oglądanie serialu, zupełnie nie przejmując się przesyłką. W końcu musiał się odczepić, prawda?

Niespodziewanie drzwi mieszkania się otworzyły, a do środka wkroczyła blondi. Uśmiechnęłam się lekko. Ona to wie, jak wejść, aby być zauważona.

– Cześć! – pisnęła i od razu pobiegła w moją stronę. Przymknęłam powieki, przygotowując się na zabójczy uścisk.

– Cześć – odpowiedziałam, zużywając resztki powietrza, ponieważ Laryssa skutecznie odcinała mi dopływ tlenu.

– Nawet nie wiesz, jak tęskniłam!

– Domyślam się, zważywszy na to, że pozbawiasz mnie tchu.

Odsunęła się od razu, głupio się przy tym uśmiechając. Następnie usiadła obok mnie i włożyła rękę do paczki chrupek.

– Co oglądasz?

– Serial. Usatysfakcjonowała cię ta odpowiedź? – mruknęłam, zapychając sobie usta.

– Oczywiście, że nie. Nudny jak flaki z olejem. Powinnyśmy się gdzieś wybrać.

Spojrzałam na nią. Oczy dziewczyny zaświeciły się na myśl o imprezie albo o jakimkolwiek wyjściu z domu. Lari zdecydowanie była duszą towarzystwa, czego nie dało się powiedzieć o mnie. Wolałam pospać, gdy ona świetnie bawiła się w klubie. Jak to szło? Przeciwieństwa się przyciągają? No właśnie, stanowiłyśmy tego idealny przykład.

– To idź, ja zostaję.

Miałam nadzieję, że coś zrozumiała z mojej wypowiedzi, ponieważ z pełną buzią ciężko jest cokolwiek z siebie wydusić.

– No weeeź… – zaczęła i szarpnęła mną. Jak zwykle. Zaczyna się miło, potem przejdziemy do wyzwisk, a na końcu będą groźby. Przyzwyczaiłam się do tego, ale wciąż liczyłam, że wyjdzie na moje. Jednak musiałam wreszcie ogarnąć, że przyjaźnię się z córeczką tatusia, a w jej słowniku nie istnieje słowo „nie”.

– Nie, mówiłam ci już, że nie ruszam się dziś z domu. Chcę odpocząć. Za trzy dni mam kolejny lot… – zaczęłam tłumaczyć, ale na próżno.

Laryssa myślami była już gdzieś w klubie. Nie musiałam pytać, by to wiedzieć. Jej mina mówiła wszystko. Jaka byłaby ze mnie przyjaciółka, gdybym kazała jej iść samej?

– Rozumiem, ale popatrz na to z mojej strony. Ciągle cię nie ma. Teraz pójdziemy na imprezę, a następne dwa dni będziemy siedzieć i nic nie robić, słowo. – Uniosła dwa palce. – Ale proszę, tylko dzisiaj.

Zawsze to mówiła. A ja faktycznie bardzo ją zaniedbałam przez pracę. Laryssa na to nie zasługiwała. Byłam pewna, że ta posada stanie się spełnieniem moich marzeń i przepustką do świata biznesu. Cóż, cholernie się myliłam, ale nie potrafiłam przyznać tego głośno. Zanim przyjęłam tę ofertę, byłyśmy z Lari nierozłączne i niemal ze sobą mieszkałyśmy. Znałyśmy się od liceum. Niestety tylko jedna z nas je ukończyła.

– No ze mną nie pójdziesz? – dodała.

– Nienawidzę cię…! – warknęłam, zaplatając ręce. Nie patrzyłam na Laryssę, ale kątem oka widziałam jej szeroki uśmiech. Moja wewnętrzna diablica cieszyła się razem z blondi. Czułam, że będę tego żałować, ale taka już była ta dziewczyna. Musiała postawić na swoim, choćby się waliło i paliło.

– Ha! Wiedziałam, że się zgodzisz! – Wstała z kanapy i ruszyła w kierunku mojej sypialni.

– Hej! A ty dokąd?

– No jak to gdzie? – Wychyliła się zza ściany. – Chyba nie myślałaś, że pojadę specjalnie do swojego domu, aby się ogarniać? – spytała i nie czekając na moją odpowiedź, ponownie zniknęła w głębi mieszkania, zostawiając mnie przez moment samą. Westchnęłam po raz kolejny i szybkim krokiem poszłam za nią, nie chcąc, aby narobiła bałaganu, jak to miała w zwyczaju.

Gdy byłam już w trakcie ostatnich poprawek makijażu, Laryssa zaczęła krzyczeć z sypialni. Pobiegłam tam od razu, myśląc, że coś jej się stało. Jak się okazało, siedziała przed moją szafą z twarzą skrytą w dłoniach.

– Co ty robisz? – zapytałam, opierając się o framugę drzwi. Spojrzała na mnie z niezadowoloną miną.

– Nie wiem, co mam założyć – odpowiedziała i zaczęła przesuwać wieszaki. Podeszłam do szafy i wyciągnęłam pierwszą lepszą kreację. Była to lekko rozkloszowana granatowa sukienka przyozdobiona drobinkami srebrnego brokatu.

– Weź tę – odezwałam się pewnym głosem.

Lari wzięła ode mnie ciuch, uważnie mu się przyglądając.

– Jesteś pewna?

Kiwnęłam głową.

– Dobra.

Szybko poszło. Potem przyszła kolej na mój ubiór. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie marudziła, jak to wszystkie sukienki są do dupy i że muszę wybrać się na zakupy. Przejrzałam ich chyba z sześć i w końcu padło na złotą bez ramiączek sięgającej przed kolano. Do tego dodałam czarne, nie za wysokie szpilki.

Obie wyszłyśmy z mieszkania w dobrych nastrojach. Stwierdziłam, że impreza dobrze mi zrobi. Musiałam się trochę wyluzować, choćby z pomocą małej ilości alkoholu.

Gdy wkroczyłam z Laryssą do klubu, uderzył we mnie typowy dla klubu zapach potu oraz papierosów. Klasyk. Usiadłyśmy przy barze i zamówiłyśmy drinka na dobry początek. Przewidywałam, że ten wieczór nie może skończyć się inaczej, jak tylko zgonem w mojej łazience albo jeszcze w taksówce. Sączyłam alkohol i rozglądałam się po sali, aż spojrzałam na rurę znajdującą się na środku pomieszczenia. Przez chwilę nie dowierzałam w to, co widzę. Zmrużyłam oczy, by się upewnić, że znam tę osobę. Miałam ochotę jęknąć zrezygnowana, bo zauważyłam na niej swojego byłego chłopaka. Szlag, ten wieczór miał upłynąć przyjemnie… Nie rozstałam się z nim w dobrych stosunkach.

– Coś się stało? – zagadała Laryssa, widząc moją nietęgą minę. Wypuściłam głośno powietrze, nachylając się w jej stronę.

– Mój eks tutaj jest.

– Który? – dopytała, rozglądając się po klubie.

Zirytowana dźgnęłam ją łokciem.

– Laryssa!

– No co? Daj spokój, tylko się z tobą drażnię. Nie wiem, czy warto w ogóle z nim zaczynać. Chodźmy potańczyć i po prostu o nim nie myśl. – Zeskoczyła z krzesła i pociągnęła mnie za sobą na parkiet.

„Nie myśl”. Łatwo powiedzieć. Typ mnie zdradził, a potem jeszcze wmawiał, że to moja wina. Nie jest tak prosto pozbyć się głupiego uczucia upokorzenia i żalu. Przez tego faceta moja pewność siebie znacznie spadła, a odbudowywanie jej trwa aż do dzisiaj.

Jednak poszłam za radą przyjaciółki. Z całych sił starałam się wyprzeć fakt, że on tu jest. Tańczyłyśmy chyba przez godzinę. Koniec końców nie udało mi się wyluzować tak bardzo, jakbym chciała. Po pierwsze, sama wiedza, że przebywa tu mój były, sprawiała, iż miałam ochotę uciekać jak najdalej. Nawet alkohol nie pomagał, a wypiłam niemało. Wreszcie usiadłam przy barze, ponieważ Lari zniknęła w tłumie z jakimś facetem. Zamówiłam jeszcze jednego, tym razem mocniejszego drinka i zaczęłam wgapiać się w ludzi. Nagle ktoś zajął miejsce obok mnie. Nie byłoby w tym niczego złego, gdyby nie fakt, że obca dłoń wylądowała na moim udzie.

– Hej, maleńka, dasz mi swój numer?

Był starym i obleśnym gościem. Nienawidziłam takich. Domyślałam się, że w domu czekają na niego żona z dziećmi, bo nie umknęła mi drobna obrączka zdobiąca palec. Jak można przebywać w barze i podrywać młode kobiety, podczas gdy ta jedna siedzi w domu i opiekuje się rodziną? Jakim trzeba być skurwysynem, by robić takie rzeczy? Od razu poczułam zaciskający się w brzuchu supeł. Zupełnie nie potrafiłam opanować emocji, jakie mi towarzyszyły – głównie strachu. Dużo się słyszało o niebezpieczeństwie wiążącym się z pijanymi facetami w klubach. Nie chciałam dołączyć do dziewczyn, które były gwałcone przez takich. Przez moją głowę od razu przewinęły się najstraszniejsze scenariusze.

– Nie jestem zainteresowana – odpowiedziałam pewnie, chcąc mu pokazać, że wcale się nie boję. Strąciłam dłoń, jednak nie dawał za wygraną. Zbliżył się do mnie, a wtedy od razu poczułam silną woń alkoholu. Sama nie byłam na sto procent trzeźwa, ale miałam jakieś granice.

– Nie bądź taka. Zabawmy się… – Poruszył obrzydliwie brwiami. Nie mogłam znieść jego pożądliwego wzroku i tego, że wciąż próbował mnie dotykać. Mój oddech przyspieszył w momencie, gdy facet wstał z krzesła i zrobił krok w moją stronę.

– Nie. Dziękuję – wycedziłam przez zęby.

– Jakiś problem? – Tuż obok rozległ się znajomy głos. Podziękowałam w duchu, że się pojawił, chociaż nie pogardziłabym, gdyby to inny mężczyzna okazał się bardziej skory do pomocy.

– Nie, oczywiście, że nie – odparł mężczyzna i niemal natychmiast się odsunął. Po chwili odszedł, by najprawdopodobniej dręczyć w tłumie jakąś inną biedną laskę. Oby mu fiut sflaczał.

– Poradziłabym sobie – stwierdziłam i upiłam łyk ze szklanki.

– Jasne. Nie lepiej po prostu podziękować? – rzucił.

Prychnęłam na jego słowa. Mój były naprawdę miał tupet. Usiadł na miejscu tego faceta, posyłając mi pełne zadowolenia spojrzenie. Czy ci wszyscy ludzie nie mogli dać mi spokoju? Chciałam po prostu napić się drinka w klubie, a dosłownie zaczęły się tu zlatywać same dupki. Czy ja już nie mogłam mieć chwili dla siebie? I gdzie, do cholery, była Laryssa?

– Czego chcesz? – Odwróciłam się w stronę chłopaka. Im szybciej z nim pogadam, tym szybciej sobie pójdzie. Przynajmniej tak myślałam.

– Niczego. Co u ciebie słychać? – Przechylił głowę w bok, uważnie mi się przyglądając. Nie dowierzałam w to, co słyszę. Bezinteresownie by mnie nie zagadywał. Nie on.

– Co cię to obchodzi? Możesz iść? Nie mam ochoty na twoje towarzystwo. – Oparłam policzek na dłoni i przenios­łam wzrok na bar.

– Nie bądź taka. Chcę mieć dobre relacje.

O mało się nie zadławiłam, słysząc to. Dobre relacje? Po tym, co zrobił? Niedoczekanie.

– Słyszysz siebie? – zapytałam.

Otworzył usta, by odpowiedzieć, jednak szybko je zamknął i zaczął wpatrywać się w coś za moimi plecami. W tym momencie podeszła do nas wysoka, znajomo wyglądająca blondynka. Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. To ona. To z nią David mnie zdradził. A jednak nie była to przygoda na jedną noc, tak jak zapewniał. Kobieta wpiła się w wargi mojego eks, patrząc przy tym na mnie. Odwróciłam głowę, czując, że ten widok na długo zostanie w mojej pamięci – powodując mdłości. Zastanawiałam się, czy to było na pokaz. Bo jeśli tak, to powinni dostać Oscara za zajebiście odegrane role.

– To ja wam nie przeszkadzam. – Uniosłam ręce w geście poddania i już miałam się oddalić, gdy David się odezwał:

– Tamaro, poczekaj. Poznajcie się.

– Nie mam ochoty.

Tak, moim marzeniem było poznać dziewczynę, która odbiła mi faceta.

– Wykaż się odrobiną godności, kochana – rzuciła blondynka, przywierając do swojego, pożal się Boże, chłopaka.

Nerwy mi puściły. Godnością? Ja? Ona chyba nie wiedziała, co to słowo znaczy. Powinno być na odwrót – przecież to ona wskoczyła zajętemu mężczyźnie do łóżka.

– I tak cię zdradzi – powiedziałam, po czym odwróciłam się na pięcie i nareszcie odeszłam.

Na parkiecie zabrałam się do poszukiwania Lari. Piosenki się zmieniały, a jej nadal nie było. Wyjęłam telefon i wybrałam numer przyjaciółki. Nie odebrała ani razu. Gdy już miałam wysłać jej karcącego SMS-a, przyszła wiadomość. Lari napisała, żebym wracała do domu i się o nią nie martwiła. Cóż, była dorosła i chyba nie musiałam prowadzić jej za rączkę. Faceta, z którym tańczyła, też nigdzie nie mogłam wyhaczyć. Pewnie już dawno przebywała z nim w jakimś hotelu.

Stwierdziłam, że nie wybaczę jej tego, że zostawiła mnie samą. Ja bym jej tego nie zrobiła. Przed wyjściem z klubu udałam się jeszcze szybko do łazienki, obawiając, że żadna kabina może nie być wolna. Toalety w takich miejscach wcale nie służyły do załatwiania potrzeb fizjologicznych. Przepychając się między spoconymi ludźmi, w końcu zobaczyłam wejście do pomieszczenia. Wzięłam głęboki wdech i wydech, by przygotować się na wszystko. Dosłownie wszystko. Uchyliłam lekko drzwi, na szczęście światło było zgaszone, choć nie oznaczało to, że nikogo tu nie ma. Chciałam wejść cicho, naprawdę, ale szpilki mi na to nie pozwalały. Podeszłam do lustra i sprawdziłam, jak wyglądam. Makijaż wciąż się utrzymywał i dziękowałam sobie, że zainwestowałam w droższe kosmetyki. Nagle drzwi się otworzyły, a do środka wpadła para. Dziewczyna i chłopak praktycznie się zjadali. Nie byłam zdziwiona tą sytuacją. Popatrzyłam na nich spod byka, a oni, nie zważając na nic, zaczęli się przepychać i ostatecznie wpadli na mnie. Wypadłam stamtąd w ciągu sekundy. Nie chciałam być świadkiem dalszych poczynań tej dwójki.

Nic tu po mnie – stwierdziłam i kierując się do wyjścia z klubu, jeszcze sprawdziłam, czy wszystko mam. Po upewnieniu się, że niczego nie zgubiłam, opuściłam to miejsce. Weszłam z Laryssą, wyszłam bez niej. Zamówiłam taksówkę i usiadłam na murku przed dyskoteką. Nie byłam trzeźwa, a buty nie ułatwiały poruszania się, więc dla własnego dobra wolałam przysiąść.

Nagle dostałam SMS-a. Znowu Laryssa. Tym razem jednak ledwo coś z niego wyczytałam. Dziewczyna była bardziej wstawiona niż ja, więc to logiczne, że nie umiała w tym momencie złożyć zdania.

Jak tylko znów ją ujrzę, zrobię jej kazanie na temat wychodzenia nietrzeźwo z obcym facetem – pomyślałam. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że taksówka już czeka. Wzięłam torebkę i powoli, aby się nie przewrócić, doszłam do auta.

Gdy dotarłam do mieszkania, czułam się jak zombie. Jedyne, co zrobiłam, to ściągnęłam sukienkę, a potem położyłam się spać. Skóra twarzy będzie rano przez to cierpieć, ale w tej chwili o tym nie myślałam.

Kolejny dzień powitałam z bolącą głową. Przetarłam oczy, co było ogromnym błędem, ponieważ niezmyty makijaż roztarł się po moich policzkach i palcach. Chwilę minęło, zanim zwlekłam się z łóżka. Mój telefon się rozładował. Nie wiedząc, która godzina, poszłam się ogarnąć do łazienki.

Spojrzałam w lustro i wystraszyłam się własnego odbicia, a potem zwaliłam wszystko na Laryssę. To jej wina. Inaczej teraz byłabym wyspana i na pewno zrobiłabym coś pożyteczniejsze niż umieranie na kacu. Od razu złapałam płatek kosmetyczny nasączony płynem do demakijażu i zwinnymi ruchami pozbyłam się resztek cieni i tuszu. Następnie przygotowałam sobie ciepłą kąpiel. W wodzie spędziłam około czterdziestu minut.

Wyszłam z wanny, włożyłam szlafrok, zawinęłam ręcznik na głowie i poszłam do kuchni, przy okazji zerkając na zegarek. Kilka minut po trzynastej. Przeklinałam w duchu własną uległość wobec blondi i obiecałam sobie, że więcej nie dam się jej namówić na żadną imprezę. Wzięłam tabletkę przeciwbólową i popiłam wodą. Wróciłam znowu do łazienki i zdjęłam ręcznik z włosów. Potem udałam się jeszcze do sypialni po bieliznę oraz by podpiąć telefon do ładowania.

Resztę dnia spędziłam w łóżku. Pogadałam też z Laryssą. Opowiedziała mi o przystojnym blondynie, który prawdopodobnie skradł jej serce.

Rozdział 2

W czwartek, czyli dwa dni później, zaczęłam się pakować. Tak naprawdę do lotu zostało mi jeszcze ponad dwadzieścia godzin, ale zawsze wolałam być przygotowana i trzeźwo przy tym planować, aby nie działać potem w pośpiechu. Laryssa pojechała z tym blondynem spotkanym w klubie na jakąś wycieczkę. Ja nie wybrałabym się nigdzie z typem, którego poznałam zaledwie dwa dni wcześniej i to będąc pod wpływem alkoholu. Moja przyjaciółka naprawdę była odważna. Albo może raczej głupia i nieodpowiedzialna.

Odciągając myśli od niej, postanowiłam zrobić sobie domowe spa. Stwierdziłam, że muszę wykorzystać te ostatnie chwile w domu, bo pewnie wrócę dopiero za dwa tygodnie, a może nawet i więcej. Na dodatek wybieraliśmy się do dwóch miejsc. A to oznaczało, że w tym pierwszym nie będę mogła się rozpakować na dłużej. Poszperałam teraz trochę w łazience i znalazłam maseczkę na twarz, płatki pod oczy i jakieś jeszcze inne upiększające pierdoły. Włączyłam sobie w tle serial i zaczęłam się relaksować.

Piątek tak naprawdę spędziłam na tym samym. Na leżeniu i nicnierobieniu. Potrzebowałam tego bardziej, niż myślałam. Lot miałam o jedenastej w nocy. Odpięłam jeszcze ładowarki ze wszystkich urządzeń, jakie brałam ze sobą, i spakowałam ostatnie rzeczy. Jakiś czas później z westchnieniem wyszłam z mieszkania.

Nie było nowych wieści od Laryssy. Trochę martwiło mnie jej milczenie, ale miałam nadzieję, że dobrze jej się układa i nie wpadła w żadne bagno. Kilkakrotnie próbowałam się z nią skontaktować, jednak bez rezultatów.

Na lotnisku znalazłam się półtorej godziny przed lotem, dlatego jeszcze na szybko kupiłam sobie kawę. Potem, zanim się obejrzałam, już siedziałam w samolocie. Uwielbiałam latać, od zawsze mnie to rozluźniało. W powietrzu czułam się wolna od wszystkich problemów, które zostawiałam na dole. Tutaj byłam sobą w każdym tego słowa znaczeniu. Do tego jeszcze widoki za oknem, które często zapierały dech w piersiach.

Minęło wiele godzin, zanim moje stopy ponownie dotknęły ziemi. Tym razem znalazłam się w Neapolu. Dochodziła dziesiąta rano. Odebrałam bagaż i czekałam na kierowcę wynajętego przez naszego szefa. Plus tej pracy był taki, że wszystko mieliśmy zapewnione. Chociaż tyle mogli zrobić. W tym czasie zaczęła się gromadzić reszta załogi. Nie chcąc z nikim dyskutować dłużej niż to konieczne, pierwsza wsiadłam do samochodu, który miał nas zawieźć do hotelu. Ignorując zdziwione miny reszty towarzystwa, odwróciłam wzrok ku krajobrazowi za oknem. Nie chciałam się z nikim zaprzyjaźniać na siłę, a tym bardziej robić sobie wrogów, dlatego pozostawałam neutralna. Tylko nie w stosunku do jednej osoby. Ta branża była zakłamana, a ja nienawidziłam kłamstwa…

Dotarliśmy na miejsce. Jedyne, na co miałam ochotę, to odpoczynek, a najlepiej na jakiejś włoskiej plaży. Z niewielkiego busa ponownie wyskoczyłam jako pierwsza. Przekroczyłam próg hotelu z nadzieją, że bezproblemowo dotrę to pokoju.

– Dzień dobry. Mam rezerwację na nazwisko… – podałam nazwisko szefa, a recepcjonistka wystukała coś na klawiaturze i przeniosła wzrok na monitor. Starałam się uśmiechać, jednak nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że jestem obserwowana. Odwróciłam się dyskretnie, jednak nie zauważyłam nikogo podejrzanego, co jeszcze bardziej wzmogło niepewność.

– Wszystko w porządku? – Głos recepcjonistki sprowadził mnie z powrotem na ziemię. Szybko odwzajemniłam jej uśmiech.

– Tak, tak, wszystko jest okej.

– Proszę, oto pani karta. – Kobieta przysunęła do mnie przedmiot. Od razu wzięłam go do ręki. – Pokój numer trzydzieści siedem, na trzecim piętrze – dodała, po czym przestała zwracać na mnie uwagę.

Chwyciłam walizkę i ruszyłam w kierunku windy. Byłam tak zestresowana i zmęczona, że nawet nie poświęciłam chwili, aby rozejrzeć się po hotelu. Szef mówił, że to jedno z droższych miejsc. Nadal zastanawiałam się, co go natchnęło, by załatwiać taki nocleg swoim pracownikom. W metalowej puszce na szczęście byłam sama. Cicha muzyka rozbrzmiewała z ukrytych głośników.

Wkrótce usłyszałam charakterystyczny dźwięk sygnalizujący, że dotarłam na trzecie piętro. Drzwi windy rozsunęły się i już miałam zamiar wyjść, gdy drogę zagrodził mi mężczyzna. Dziękowałam sobie w duchu, że zauważyłam go wcześniej i na niego nie wpadłam. Był wysoki i dobrze zbudowany. Miał gęste brązowe włosy, a ubrany był w czarny garnitur. Nie dało się nie zauważyć słuchawki w prawym uchu oraz przeciwsłonecznych okularów. Wyglądał jak jakiś tajny agent albo szpieg. Mężczyzna musiał wyczuć, że mu się przyglądam, ponieważ po prostu mnie wyminął, a następnie wszedł do windy. Ledwo widocznie potrząsnęłam głową, zastanawiając się, co wyprawiam. Czas mnie gonił, a ja zajmowałam się nie wiadomo czym. Pewnym krokiem zbliżyłam się do drzwi i przesunęłam kartę w wyznaczonym do tego miejscu. Zamek ustąpił i weszłam do środka.

Pokój był urządzony bardzo klasycznie, a mimo to przypadł mi do gustu. Moją uwagę najbardziej przykuło łóżko znajdujące się na samym środku pomieszczenia. Po prawej stronie zauważyłam ścianę wykonaną ze szkła wraz z drzwiami. Od razu dojrzałam wielką i wielofunkcyjną wannę.

– Wow – mruknęłam pod nosem.

Odstawiłam walizkę i wyjęłam z niej najpotrzebniejsze rzeczy. Musiałam się ogarnąć i iść na pierwsze spotkanie. W Neapolu mieliśmy być tylko trzy dni. Na Sycylii sprawa wyglądała inaczej.

Odsunęłam szklane drzwi i zaczęłam się powoli rozbierać. Nalałam sobie wody i nie czekając długo, weszłam do niej. Czułam, jak przyjemnie parzy moją skórę.

W łazience niestety nie mogłam spędzić dłużej niż piętnaście minut. Wkrótce zajęłam się makijażem i fryzurą. Chciałam włożyć czerwoną sukienkę, ale stwierdziłam, że przy mocniejszym make-upie wyglądałabym jak dziwka, a nie jak pracownica poważnej firmy. Dlatego postawiłam na delikatność. Włosy wysuszyłam i z pomocą prostownicy wykonałam coś na wzór naturalnych fal. Narzuciłam na siebie sukienkę – kreacja miała rękaw trzy czwarte, a w okolicach talii delikatną falbanę. Do pełnego ubioru potrzebowałam butów, i tu stanęłam przed trudnym wyborem. W ostatniej chwili postawiłam na klasykę, czyli czarne, nie za wysokie, z paseczkiem wokół kostki. Przejrzałam się w lustrze i z uśmiechem stwierdziłam, że podoba mi się to, jak wyglądam.

Zamknęłam drzwi pokoju i skierowałam się w stronę windy. Pewnie cała ekipa już na mnie czekała, a ja jak zwykle zjawię się ostatnia. Nie moja wina, że dali tak mało czasu. Spojrzałam na zegarek. Cudownie, zostały dwie minuty, a ta cholerna winda okropnie się wlekła. Wcisnęłam guzik, już nawet nie wiedziałam, który raz. Po krótkiej chwili w końcu nadjechała. Jednak nie była pusta. W środku stał ten sam facet, którego spotkałam wcześniej. On ma za zadanie jeździć w górę i w dół czy co? A może pilnuje windy? – pomyślałam, wchodząc do środka. Tym razem jednak facet został ze mną. Stał cały czas sztywno, przez co przypominał mi żołnierza.

Wdusiłam przycisk, a winda ruszyła. Dziwnie się czułam w jego obecności. Miałam wrażenie, że cały czas na mnie patrzy i analizuje. Odliczałam sekundy do wyjścia. Dlaczego to musiało tak długo trwać? Gdy usłyszałam, że drzwi się rozsuwają, wyszłam z metalowej puszki szybciej, niż do niej weszłam, nie odwracając się za siebie.

Wzięłam kilka głębokich oddechów i gładząc dół sukienki, psychicznie przygotowywałam się na kilkugodzinne spotkanie, na którym miałam tylko się uśmiechać i ładnie wyglądać. Wyszłam przed hotel, a tam już wszyscy na mnie czekali. W sumie standard, powinni się już do tego przyzwyczaić.

– Dłużej się nie dało? – zapytała Alison.

No tak, pupilek szefa zawsze na czas. Z Alison się nie dogadywałyśmy. Była po prostu okropną suką. Nie bójmy się użyć tego słowa. Obu nam zależało na tej pracy, chociaż jej w jakimś tam stopniu bardziej na naszym szefie, ale to już pomińmy.

– Dało, ale wtedy mielibyśmy problemy. – Uśmiechnęłam się dość sztucznie. Miałam ochotę powiedzieć jej prosto w twarz to, co o niej myślę, jednak wiedziałam, że nie jest to odpowiedni moment.

– Dziewczyny, nie teraz, jesteśmy już i tak spóźnieni – odezwał się Mark, nasz przełożony, kierownik od siedmiu boleści. Jak przychodziło co do czego, to błagał o pomoc mnie bądź kogoś innego. Byliśmy poza siedzibą naszej firmy, dlatego chciał podnieść sobie samoocenę. Zachowywał się z wyższością i podkreślał swoje stanowisko. Żałosny typ.

Weszliśmy do tego samego samochodu i pojechaliśmy w kierunku jakiegoś budynku należącego do nie wiadomo kogo. Zawsze udawałam się na spotkanie, nie wiedząc, z kim będę przebywać w jednym pomieszczeniu. Nikt się nie fatygował, by wprowadzić mnie czy Alison w szczegóły tego, kim są nasi inwestorzy. Naszym zadaniem było po prostu godnie reprezentować firmę i nikt się z tym nie krył.

Po kilku minutach samochód zatrzymał się przed jakimś wieżowcem. No nieźle, oby winda tam działała, bo nie uśmiecha mi się wchodzić na jedenaste piętro w tych butach – pomyślałam.

Na miejscu był już szef. Pogadał kilka minut z naszym kierownikiem, po czym wszyscy weszliśmy do wielkiej sali konferencyjnej, chociaż nie czekała nas konferencja, ale dość ważne spotkanie biznesowe z dużą liczbą osób. Pomieszczenie było przeszklone, a czerń i biel nadawały mu surowości. Brak dodatków sprawił, że był to po prostu pokój z dużą liczbą okien, wielkim stołem na środku i krzesłami po bokach. Przy ścianie zauważyłam stolik z ekspresem, ale to tyle. Na końcu sali siedział, jak przypuszczałam, facet, z którym staraliśmy się coś ugrać. Nasz szef podszedł do niego i się przedstawił. Ten drugi wstał.

– Carlo Ferreri, miło mi – powiedział łamanym angielskim, ale w sumie co się dziwić, na co dzień pewnie posługiwał się włoskim. Ja z resztą zespołu również powinniśmy przywitać się z nim uściskiem dłoni. Gdy w końcu przyszła moja kolej, gość chyba autentycznie się zawiesił. Wpatrywał się we mnie jak w obrazek i długo nie puszczał mojej ręki. Trwało to dosłownie kilkanaście sekund i sytuacja wydawała się dość niezręczna, przynajmniej dla mnie. Kiedy starszy facet w końcu mnie puścił, wszyscy usiedliśmy, a drzwi się zamknęły, co oznaczało, że przez najbliższe godziny nikt nie może wyjść z pomieszczenia.

Po trzeciej po południu byłam już w pokoju hotelowym. Emocje wywołane spotkaniem wciąż we mnie buzowały. Chciałam zabrać głos w kilku sprawach, jednak nie wolno mi było bez zgody szefa. Zresztą nawet gdyby taką zgodę wyraził, co graniczyło z cudem, to wątpię, by ktokolwiek mnie wysłuchał. Jestem tylko durną kobietą, która nie zna się na biznesie.

Chętnie bym się rzuciła na łóżko, jednak musiałam jeszcze zmyć makijaż i się przebrać. Do jutra rana mieliśmy wolne. Przez to czułam się jak na jakiejś wycieczce szkolnej, a nie na służbowym wyjeździe. Z tego, co słyszałam, reszta mojego zespołu zamierzała aktywnie spędzić wieczór i wybierała się do jakiegoś klubu. Również dostałam zaproszenie, ale grzecznie odmówiłam, z kilku powodów. Po pierwsze, nie chciałam przebywać z tymi fałszywymi ludźmi dłużej, niż byłam do tego zmuszana, a po drugie czułam się zmęczona po locie oraz tym dniu.

Pozbyłam się make-upu, a sukienkę zamieniłam tym razem na puchaty hotelowy szlafrok. Zamówiłam sobie wino do pokoju i włączyłam telewizor. Chwilę później usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam, a w progu stanął bardzo przystojny mężczyzna z moim alkoholem i kieliszkiem. Uśmiechnęłam się zalotnie, odbierając zamówienie, po czym zamknęłam za nim i usiadłam ponownie na łóżku. Nic więcej nie było mi potrzebne, aby resztę dnia móc uznać za udaną.

Drugi dzień w Neapolu zaczęłam dość wcześnie. Obudziłam się o ósmej, mimo że spotkanie mieliśmy dopiero o dwunastej. Może teraz się nie spóźnię – pomyślałam. Korzystając z dodatkowego czasu, postanowiłam ponownie spróbować skontaktować się z Laryssą. Po trzech sygnałach w końcu odebrała, a mnie kamień spadł z serca.

– Laryssa! Jesteś cała? – Odetchnęłam z ulgą.

– Oczywiście – odpowiedziała, jednak w mojej głowie zapaliła się czerwona lampeczka sygnalizująca, że coś jest nie tak. Zawahałam się, jednak postanowiłam drążyć. Nie mogłam tak po prostu odpuścić faktu, że milczała przez kilka dni.

– Na pewno? Gdzie teraz jesteś?

W tle dało się słyszeć jakieś szepty. Moje podejrzenia stawały się słuszne. Po kilku chwilach przyjaciółka w końcu się odezwała, jednak jej ton nie przypominał już tego z początku rozmowy.

– Nie martw się, wszystko jest super. Jesteśmy właśnie na plaży, cudownie świeci słońce. – Mówiła przesadnie miło, miałam wrażenie, że głos lekko jej drży. Oj, bardzo mi się to nie podobało.

– Jakoś mnie nie przekonałaś. Wszystko w porządku? On ci coś zrobił? Gdzie jesteś konkretnie?

– No przecież ci mówię, że na plaży. Wybacz, ale muszę kończyć, bo zgłodniałam. Odezwę się, buziaki.

Rozległ się dźwięk zerwanego połączenia. Westchnęłam i odłożyłam telefon. Nadal mi się to nie podobało, jednak nie miałam zbyt dużo czasu na analizę. Nie byłam jej matką i miałam nadzieję, że Laryssa wie, co robi. Chociaż mimo to i tak postanowiłam przyjrzeć się dokładniej tej sprawie. Zawsze wszystko mi mówiła, więc fakt, że zataiła miejsce, w którym się teraz znajdowała, dał mi do myślenia.

Wzięłam ręcznik i ruszyłam do łazienki.

Ubrana, zrelaksowana i gotowa do wyjścia sprawdziłam jeszcze, czy na pewno mam wszystko – czyli telefon, kartę do pokoju, portfel z dokumentami oraz pomadkę. Dzisiaj włożyłam ołówkową, czarną spódnicę i przewiewną białą koszulę, którą wsunęłam za pasek, dobrałam też cieliste szpilki. Włosy wyprostowałam. Całość prezentowała się naprawdę dobrze i profesjonalnie. Zjechałam na parter, gdzie mieliśmy się spotkać. W windzie byłam sama, co tylko potwierdziło moje przypuszczenia, iż tajemniczy facet po prostu gdzieś wychodził, że wcale nie był jakimś gwałcicielem czy choćby nawet porywaczem. W holu czekał już cały zespół i tak jak wczoraj udaliśmy się w to samo miejsce.

Ponownie przywitałam się z mężczyzną, jednak dzisiaj nie zwracał na mnie większej uwagi, co mnie ucieszyło. Usiedliśmy i wróciliśmy do rozmów. Skakałam wzrokiem pomiędzy szefem a Carlem, który co jakiś czas na mnie zerkał. Ignorowałam go, udając, że wszystko jest w porządku. W końcu klient zarządził kilkuminutową przerwę, dlatego pozwoliłam sobie na kawę. Niedaleko stołu znajdował się ekspres, a obok na tacy kubki, cukier i tym podobne. Oparłam się o blat i popijając kawę, oglądałam pomieszczenie. Nie miałam jeszcze okazji patrzeć na nie z tej perspektywy. W pewnym momencie obok mnie stanął Carlo. Obawiałam się, że zaraz zacznie rozmowę, na którą nie miałam ochoty. Tak też się stało.

– Jak ci się podoba budynek?

Zamrugałam kilka razy, upewniając się, że to pytanie na pewno skierował do mnie. Uśmiechnęłam się lekko, odsuwając kubek od ust.

– Jest całkiem… bogaty – odparłam, patrząc przed siebie. Miałam ochotę uderzyć się w twarz z liścia. Bogaty? Poważnie? To jedyne, co mi przyszło do głowy?

– Dokładnie. Idealnie to określiłaś – skomentował.

Obrzuciłam go zdziwionym spojrzeniem, po czym wróciłam do picia kawy. Nie chciałam być nieuprzejma, dlatego nic więcej nie powiedziałam. Chociaż zaskoczyło mnie, że zgodził się z tym, co mówiłam.

Miło jednak, że postanowił do mnie zagadać. Mało kto podczas tych spotkań to robił, więc to fajna odmiana.

– Tak. – Westchnęłam ciężko, dając mu delikatnie do zrozumienia, że nie mam ochoty na dalszą dyskusję. Carlo jednak chyba nie ogarnął, o co mi chodzi, tylko kontynuował:

– Długo pracujesz w tej firmie?

– Niedługo – odpowiedziałam, dopijając ostatni łyk napoju. Wyrzuciłam zużyty kubek i zwróciłam się do mężczyzny: – Chyba powinniśmy już wrócić do pozostałych, prawda? – dodałam, a on jakby się ożywił.

– Och, naturalnie.

Jego dłoń wylądowała na moich plecach i delikatnie popchnął mnie w kierunku stołu. Utrzymując sztuczny uśmiech, udałam, że tego nie zauważyłam, ale w rzeczywistości okropnie mnie to zdenerwowało i sprawiło, że do końca spotkania nie czułam się komfortowo. Zresztą ani przez sekundę nie czułam się swobodnie w towarzystwie tego człowieka…

• • •

koniec darmowego fragmentuzapraszamy do zakupu pełnej wersji

Wydawnictwo Akurat

imprint MUZA SA

ul. Sienna 73

00-833 Warszawa

tel. +4822 6211775

e-mail: [email protected]

Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl

Wersja elektroniczna: MAGRAF sp.j., Bydgoszcz