Kopuła ebook

Co­py­ri­ght ©­ Pa­weł Ja­ku­bow­ski

Zdję­cie au­tora

Elż­bieta Wie­czo­rek

Ilu­stra­cja na okładce

To­masz Pa­nek

fa­ce­book.com/To­masz­Pa­nek­Gra­fika

Skład

Krzysz­tof Abra­mow­ski

Redak­cja

Pa­weł No­wa­kow­ski

Korekta

Agata Bo­ro­wicka, Anna No­wa­kow­ska

ISBN (wer­sja dru­ko­wana): 978-83-947263-6-2

ISBN (ebook): 978-83-947263-7-9

Wy­daw­nic­two Pa­weł Ja­ku­bow­ski

Szcze­cin 2023

www: ja­ku­bow­ski.szcze­cin.pl

fan­page: fa­ce­book.com/paw­jak

in­sta­gram: @pa­wel.ja­ku­bow­ski­_au­tor

Tik­Tok: @pa­wel.ja­ku­bow­ski.au­tor

A te­raz coś z zu­peł­nie in­nej beczki.

Mon­thy Py­thon Fly­ing Cir­cus

Z za­pi­sków Wiel­kiego Ar­chi­tekta:

…lu­dzie by tego nie prze­trwali. Dla­tego za­pro­jek­to­wa­łem i ka­za­łem wy­bu­do­wać pięć Ko­puł. Ukry­łem je głę­boko pod zie­mią, w naj­wyż­szej ta­jem­nicy przed Dy­rek­to­ria­tem. Każda z Ko­puł po­mie­ści pięć ty­sięcy miesz­kań­ców. Ich pan­cerz po­wi­nien ochro­nić ze­bra­nych tam lu­dzi przed ska­że­niem i bom­bar­do­wa­niem. Przez rok. Na tyle też star­czy zgro­ma­dzo­nej tam żyw­no­ści. Do tego czasu mu­si­cie zna­leźć nowe roz­wią­za­nie. Je­stem głę­boko prze­ko­nany, że ta­kowe ist­nieje, choć za­pewne nie bę­dzie ła­twe do od­kry­cia. Nie mo­że­cie jed­nak spo­czy­wać. Los tych lu­dzi bę­dzie za­le­żał od was. Na wa­szych bar­kach spo­czywa wielka od­po­wie­dzial­ność. To od was bę­dzie za­le­żeć czy prze­trwamy, czy nie. Pa­mię­taj­cie, że je­śli zgi­niemy bez śladu, Dy­rek­to­riat wy­prze się wszyst­kiego, czego się do­pu­ścił i do­pil­nuje, żeby to nas obar­czyć od­po­wie­dzial­no­ścią za do­pro­wa­dze­nie do Ka­ta­kli­zmu. Mu­si­cie zro­bić wszystko, co w wa­szej mocy i wię­cej, żeby oca­lić na­szą rasę!

Nie zo­sta­wiam was z pu­stymi rę­kami. Gdyby stało się tak, że nie bę­dzie­cie wi­dzieli już wyj­ścia, otwórz­cie ko­pertę ode mnie – w każ­dej z pię­ciu Ko­puł znaj­duje się jedna. Znaj­dzie­cie tam Roz­wią­za­nie. Za­kli­nam was jed­nak, żeby ko­pertę otwo­rzyć tylko w ob­li­czu ab­so­lut­nej osta­tecz­no­ści! Raz, że dzia­ła­nie Roz­wią­za­nia jest jed­no­ra­zowe i po za­sto­so­wa­niu go przez wła­dze jed­nej z Ko­puł, nie może być użyte w żad­nej in­nej Ko­pule; dwa, że po jego za­sto­so­wa­niu doj­dzie do pew­nych nie­od­wra­cal­nych kon­se­kwen­cji, o któ­rych nie mogę tu­taj na­pi­sać. Długo za­sta­na­wia­łem się, czy wy­ja­wić wam Roz­wią­za­nie. Żadna z pię­ciu ko­pert nie po­winna zo­stać otwarta. Zde­cy­do­wa­łem się jed­nak po­wie­rzyć wam tę moż­li­wość, ufa­jąc, że zro­zu­mie­cie, iż ko­perta nie zwal­nia was od od­po­wie­dzial­no­ści, ona ją na was na­kłada. Nie spo­czy­waj­cie w szu­ka­niu spo­sobu oca­le­nia. Ko­perta to ab­so­lutna osta­tecz­ność!

+ + +

Po­miesz­cze­nie było nie­wiel­kie. Oświe­tlało je słabe świa­tło ze zwi­sa­ją­cej z su­fitu nie­osło­nię­tej ża­rówki. Po­cząt­kowo miało peł­nić rolę składu. Do tej pory znaj­do­wały się tu wszel­kiego ro­dzaju na­rzę­dzia, bu­tle po pro­pan-bu­ta­nie, stare nie­dzia­ła­jące kla­wia­tury i mo­ni­tory oraz inne bez­u­ży­teczne rze­czy. Jed­nak z po­wodu prze­lud­nie­nia Ko­puły i braku od­po­wied­nich do tego po­miesz­czeń człon­ko­wie Par­tii za­adap­to­wali po­koik na miej­sce swo­ich po­sie­dzeń. Ka­zali prze­nieść tu sejf, w któ­rym spo­czy­wało Roz­wią­za­nie od Wiel­kiego Ar­chi­tekta i usta­wić po­środku nie­wielki sto­lik, który był te­raz za­wa­lony sto­sem pa­pie­rów. Na ścia­nach przy­kle­jono kilka pla­ka­tów przed­sta­wia­ją­cych Wiel­kiego Ar­chi­tekta, Wiel­kiego Nad­zorcę, a także in­nych pod­czas ofi­cjal­nego otwar­cia Ko­puły i od­da­nia jej do użytku. Wy­jąt­kiem była groźna ilu­stra­cja przed­sta­wia­jąca po­stać w kom­bi­ne­zo­nie ochron­nym i ma­sce ga­zo­wej, trzy­ma­jąca w rę­kach dy­szę wy­lo­tową mio­ta­cza pło­mieni. Duże czer­wone li­tery gło­siły: „DY­REK­TO­RIAT TO TWÓJ WRÓG!”. Przy stole stało sie­dem krze­seł, sześć na­prze­ciwko sie­bie i jedno u szczytu. Przed każ­dym znaj­do­wał się sto­jak z na­zwą sta­no­wi­ska: „Wielki Nad­zorca”, „Wielki Se­kre­tarz”,

„Wielki Rach­mistrz”, „Wielki Łącz­nik”, „Wielki Straż­nik”, „Wielki Mier­ni­czy” i „Wielki In­wen­ta­ry­za­tor”. Poza Wiel­kim Se­kre­ta­rzem nie było w tej chwili ni­kogo. Mieli zja­wić się za chwilę. Je­dyny obecny męż­czy­zna był ubrany w sfa­ty­go­wany swe­ter, zno­szone spodnie dre­sowe na szel­kach i adi­dasy. Dla pod­kre­śle­nia swo­jej rangi za­ło­żył jed­nak do­dat­kowo czer­woną mu­chę w czarne gro­chy i pół­prze­zro­czy­sty da­szek osła­nia­jący oczy od świa­tła. Ce­cho­wały go wiecz­nie opa­da­jące na nos oku­lary. Pi­sał coś za­pa­mię­tale, co ja­kiś czas mru­cząc do sie­bie i gry­ząc koń­cówkę dłu­go­pisu, kiedy je­dyne w po­koju drzwi otwo­rzyły się i do środka pew­nym kro­kiem wszedł Wielki Straż­nik. Jak za­wsze jego obo­wiąz­kowy cha­rak­ter zmu­sił go do przyj­ścia odro­binę za wcze­śnie.

– Wi­tam pana, pa­nie Wielki Se­kre­ta­rzu! – rzekł gromko od progu.

– Wi­tam sza­now­nego pana Wiel­kiego Straż­nika – ukło­nił się Wielki Se­kre­tarz. – Wi­tam sza­now­nego pana Wiel­kiego Straż­nika. Tra­dy­cyj­nie win­szuję sza­now­nemu panu punk­tu­al­no­ści. Do­brze, że cho­ciaż jedna osoba spo­śród na­szego grona po­trafi jesz­cze po­ja­wić się na po­sie­dze­niu o cza­sie.

– Dzię­kuję panu, pa­nie Wielki Se­kre­ta­rzu – od­po­wie­dział krótko nowo przy­były i za­jął swoje miej­sce.

– Za­wsze pod­kre­ślam, że punk­tu­al­ność świad­czy o po­dej­ściu po­szcze­gól­nych człon­ków Par­tii do po­sie­dzeń i do po­zo­sta­łych współ­ko­le­gów.

Wielki Straż­nik utkwił nie­ru­chomo wzrok na jed­nym z pla­ka­tów. Sie­dział wy­pro­sto­wany, co jesz­cze bar­dziej pod­kre­ślało jego atle­tyczną bu­dowę. Ubrany był w nieco pod­nisz­czony mun­dur po­lowy, który mimo wszystko do­da­wał mu cha­ry­zmy. Po­dob­nie jak ka­bura z bro­nią przy pa­sie. Z ca­łego ob­li­cza biła siła i opa­no­wa­nie, a ana­li­tyczne spoj­rze­nie zda­wało się nie­ustan­nie oce­niać każ­dego roz­mówcę.

Obaj sie­dzieli do­brą chwilę w mil­cze­niu, prze­ry­wa­nym je­dy­nie ci­chymi po­mru­kami Wiel­kiego Se­kre­ta­rza, który zda­wało się, że coś so­bie ra­cho­wał. Wresz­cie drzwi się otwo­rzyły i do środka wkro­czyli Wielki In­wen­ta­ry­za­tor i Wielki Rach­mistrz. Ten pierw­szy od­zna­czał się sporą tu­szą, co zda­wało się pa­so­wać do zaj­mo­wa­nego przez niego sta­no­wi­ska. Miał na so­bie otłusz­czony far­tuch i dziwną czapkę, jaką nie­gdyś no­siły sprze­daw­czy­nie w skle­pach rzeź­ni­czych. Jego pu­cu­ło­wata twarz wy­da­wała się pełna sku­pie­nia, a małe oczy bez­u­stan­nie się po­ru­szały, jakby w po­szu­ki­wa­niu roz­wią­zań na co­raz to nowe pię­trzące się pro­blemy. Wielki Rach­mistrz był chyba naj­star­szy ze wszyst­kich. Jego twarz za­zwy­czaj zdo­bił pe­łen za­kło­po­ta­nia, ale i po­czci­wo­ści uśmiech. Ele­gancki kie­dyś gar­ni­tur po­sia­dał wiele spruć i łat. Rach­mistrz ni­gdy nie no­sił in­nego. Z przed­niej kie­szeni ster­czały dwa ołówki. W chu­dej po­marsz­czo­nej ręce trzy­mał nie­wielki sta­ro­modny ne­se­ser. Wy­da­wał się te­raz być czymś bar­dzo po­ru­szony, wręcz prze­stra­szony. Nowo przy­byli roz­ma­wiali przy­ci­szo­nymi gło­sami, ale jak tylko otwo­rzyli drzwi ma­ga­zynu czy też sali ob­rad, za­mil­kli na­tych­miast. Za­pa­dła chwila kło­po­tli­wej ci­szy. Wielki Se­kre­tarz zsu­mo­wał ja­kieś liczby, za­pi­sał je na kartce, po czym wresz­cie uniósł głowę.

– …tak, zga­dza się, te­raz się wszystko zga­dza… Wi­tam sza­now­nych ko­le­gów! – Po­pra­wił pal­cem oku­lary, które za­raz z po­wro­tem zsu­nęły mu się na czu­bek nosa.

– Wi… wi­tamy! Wi­tamy! – za­jąk­nął się Wielki Rach­mistrz.

– Wi­taj­cie Wielki Se­kre­ta­rzu! – rzekł tu­bal­nym gło­sem Wielki In­wen­ta­ry­za­tor, po czym skie­ro­wał swoje spoj­rze­nie ku Wiel­kiemu Straż­ni­kowi, do­piero po dłuż­szej prze­rwie ode­zwał się po­now­nie. – Wi­taj­cie Wielki Straż­niku!

– I ja wi­tam pana, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze – od­parł czło­nek Par­tii za­le­d­wie na mo­ment od­ry­wa­jąc wzrok od pla­katu: – I pana rów­nież, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu.

– Na­tu­ral­nie… na­tu­ral­nie! – po­wie­dział nie wie­dzieć czemu Rach­mistrz.

In­wen­ta­ry­za­tor usiadł od razu, nie cze­ka­jąc na ni­kogo. Na­to­miast jego to­wa­rzysz sta­nął za krze­słem, jakby nie­pewny czy może za­jąć swoje miej­sce.

– Pro­szę sia­dać, pa­nie ko­lego – za­chę­cił go Se­kre­tarz i wró­cił do swo­ich ob­li­czeń, jakby od nie­chce­nia do­dał jesz­cze: – Nieco na ostat­nią chwilę, ale jed­nak o cza­sie… Nie tak, jak co po­nie­któ­rzy… – za­czął Se­kre­tarz.

– Sza­nowny ko­lego… – bąk­nął tym­cza­sem Wielki Rach­mistrz w stronę Wiel­kiego In­wen­ta­ry­za­tora… – Jesz­cze tego… chcia­łem… od­no­śnie sprawy, którą oma­wia­li­śmy… tej, którą… przed wej­ściem…

Wielki Straż­nik nie­znacz­nie zwró­cił głowę ku za­gad­nię­temu przez Rach­mi­strza ko­le­dze.

– To nie jest naj­lep­szy mo­ment, sza­nowny ko­lego – od­parł Wielki In­wen­ta­ry­za­tor, zer­ka­jąc zna­cząco ku Straż­ni­kowi. – Za­raz za­czyna się po­sie­dze­nie.

– Ale, nie wiem… – za­czerp­nął po­wie­trza Rach­mistrz.

– Wiem – uśmiech­nął się z iry­ta­cją In­wen­ta­ry­za­tor. – Za­cho­wuj­cie się ko­lego jak usta­li­li­śmy. Za­cho­wuj­cie jak do tej pory. Wró­cimy do tej sprawy póź­niej.

– No tak… – przy­tak­nął Rach­mistrz.

– Wła­śnie tak – przy­tak­nął In­wen­ta­ry­za­tor.

Wielki Straż­nik udał, że w ogóle nie za­in­te­re­so­wał się tą wy­mianą zdań.

– Wła­ści­wie po­win­ni­śmy już za­czy­nać, ale po­nie­waż nie ma jesz­cze wszyst­kich… – za­wie­sił głos Wielki Se­kre­tarz.

– Wielki… – chciał coś po­wie­dzieć Rach­mistrz, ale za­raz za­milkł, spo­glą­da­jąc py­ta­jąco na In­wen­ta­ry­za­tora.

Ten ski­nął przy­zwa­la­jąco głową i do­koń­czył.

– Wielki Nad­zorca, nie­stety, i dzi­siaj nie po­jawi się na po­sie­dze­niu.

– No tak… – Wes­tchnął Se­kre­tarz. – To zro­zu­miałe, je­śli jego stan na­dal wy­maga re­kon­wa­le­scen­cji…

– Oba­wiam się, że na­dal wy­maga – prze­rwał In­wen­ta­ry­za­tor.

– Bar­dziej jed­nak mia­łem na my­śli po­zo­sta­łych – do­koń­czył Se­kre­tarz i wska­zał brodą pu­ste krze­sła – na­szą współ­ko­le­żankę i na­szego współ­ko­legę.

– Zdaje się o wilku mowa – rzekł swoim tu­bal­nym gło­sem In­wen­ta­ry­za­tor, wska­zu­jąc na ko­lejną po­stać, która uka­zała się w drzwiach.

Wielki Łącz­nik była ko­bietą. Miała na so­bie białą ko­szulę w fio­le­towe i szare gro­chy oraz spód­nicę się­ga­jącą ko­lan. Uwa­dze ze­bra­nych nie uszło to, że na jej raj­sto­pach pu­ściło oczko. Nie­duże, ale jed­nak. Włosy spi­nała z tyłu spinka, na szyi spo­czy­wały ogromne słu­chawki. Cały ubiór i pro­sta fry­zura znacz­nie ją po­sta­rzały, w rze­czy­wi­sto­ści była do­syć młoda.

– Wi­tamy spóź­nial­ską ko­le­żankę – ode­zwał się z prze­ką­sem Wielki Se­kre­tarz.

– Ze­gar w po­koju łącz­no­ści wska­zy­wał, że wciąż mam pięć mi­nut, kiedy wy­cho­dzi­łam na po­sie­dze­nie. – Wzru­szyła ra­mio­nami i usia­dła na swoim miej­scu.

– Może ze­gar się nieco spie­szy… – uśmiech­nął się nie­pew­nie Rach­mistrz.

– Ra­czej późni, je­śli już, sza­nowny pa­nie ko­lego – po­pra­wił In­wen­ta­ry­za­tor.

– No tak… – po­trzą­snął głową Rach­mistrz. – Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście. Późni. Oczy­wi­ście, że się późni. Na­tu­ral­nie, że się nie spie­szy, tylko późni…

– Naj­wy­raź­niej na­leży po­li­czyć sie­dem do ośmiu mi­nut na drogę tu­taj – wtrą­cił Wielki Straż­nik. – Za­zwy­czaj jest pani, pani Wielka Łącz­niczko, dwie, trzy mi­nuty spóź­niona.

– Być może – od­parła Łącz­nik. – A być może, to ze­gary ko­le­gów źle cho­dzą. Ale skoro już tu je­stem, to mo­żemy za­czy­nać.

– No tak – po­ki­wał głową Se­kre­tarz. – Gdyby jesz­cze tylko nasz wspólny ko­lega Wielki Mier­ni­czy ze­chciał za­szczy­cić nas swoją obec­no­ścią, mo­gli­by­śmy rze­czy­wi­ście za­cząć…

– Za­cznijmy bez niego – oświad­czyła Wielka Łącz­nik.

– No tak, naj­pierw sama się pani ko­le­żanka spóź­nia, a te­raz…

– za­czął Se­kre­tarz.

– Ko­le­żanka ma ra­cję – prze­rwał Wielki Straż­nik. – Nie bę­dziemy cze­kać w nie­skoń­czo­ność.

– Ko­lega Wielki Mier­ni­czy może do­łą­czyć w trak­cie – po­parł przed­mówcę In­wen­ta­ry­za­tor.

– Hmm… Czy nie ma żad­nych sprze­ci­wów? – Se­kre­tarz spoj­rzał w stronę Rach­mi­strza.

– Nie… chyba nie. Zdaje się, że nie – od­po­wie­dział Rach­mistrz.

– No do­brze… – Se­kre­tarz spoj­rzał w swoje no­tatki, od­chrząk­nął, po­pa­trzył po ze­bra­nych, wresz­cie znowu spoj­rzał w no­tatki. – Tak. Za­czniemy może… jak zwy­kle, zresztą… czyli ro­zu­miem, że Wielki Nad­zorca dzi­siaj znowu nie po­jawi się na po­sie­dze­niu?

Py­ta­nie było skie­ro­wane do In­wen­ta­ry­za­tora. Nie wie­dzieć czemu Rach­mistrz po­ru­szył się nie­spo­koj­nie na swoim krze­śle.

– Oba­wiam się, że nie­stety nie – od­parł spo­koj­nie In­wen­ta­ry­za­tor.

– To już trze­cie ze­bra­nie, na któ­rym się nie po­ja­wił – za­uwa­żyła Łącz­nik.

– Czwarte – po­pra­wił Straż­nik.

– A może i czwarte – zgo­dziła się Łącz­nik, cho­ciaż jej spoj­rze­nie zdra­dzało, że nie spodo­bało jej się, że zo­stała po­pra­wiona.

– Tak, tak, czwarte, gwoli ści­sło­ści – przy­tak­nął Rach­mistrz.

– Czy mo­gli­by­śmy do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej? – spy­tał Se­kre­tarz.

– Cze­goś wię­cej na te­mat? – od­po­wie­dział py­ta­niem na py­ta­nie In­wen­ta­ry­za­tor.

– No wie pan ko­lega… – Se­kre­tarz ode­tchnął głę­biej. – Wielki Nad­zorca nie po­ja­wia się już na czwar­tym z ko­lei po­sie­dze­niu. Je­dyne co wiemy, to że nęka go ja­kaś bli­żej nie­okre­ślona cho­roba. Być może zwią­zana z prze­mę­cze­niem. Być może zwią­zana z prze­mę­cze­niem… tak, to zdaje się do­kład­nie pana słowa.

Se­kre­tarz dla pew­no­ści za­czął kart­ko­wać swoje no­tatki, ale nie mógł zna­leźć tego, czego szu­kał.

– Zga­dzam się z pa­nem Wiel­kim Se­kre­ta­rzem – rzekł Wielki Straż­nik. – Wszy­scy je­ste­śmy za­nie­po­ko­jeni sta­nem Wiel­kiego Nad­zorcy, a tylko pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, i pan, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu, mają kon­takt z Wiel­kim Nad­zorcą. Chcemy do­wie­dzieć się wię­cej. Chcemy zo­ba­czyć jak Wielki Nad­zorca się czuje.

– Ja nie mam kon­taktu z Wiel­kim Nad­zorcą! – za­opo­no­wał ze stra­chem Rach­mistrz. – Ja go tylko zna­la­złem… nie­dy­spo­no­wa­nego. To ko­lega Wielki In­wen­ta­ry­za­tor ob­jął Wiel­kiego Nad­zorcę swoją opieką.

– Taak – rzekł spo­koj­nie i po­woli Wielki In­wen­ta­ry­za­tor. – Wielki Nad­zorca jest te­raz pod moją opieką. Jego stan…

– Wi­tam ko­le­gów i ko­le­żankę… – rzekł od progu Wielki Mier­ni­czy, ski­nął wszyst­kim, od­dzielne ski­nie­nie prze­zna­czył pani Łącz­nik. – Prze­pra­szam naj­moc­niej za spóź­nie­nie. Praca. Wi­dzę, że za­częli ko­le­dzy i ko­le­żanka beze mnie. Bar­dzo do­brze. Czy wiele stra­ci­łem?

Mier­ni­czy miał na so­bie uwa­lany sma­rem i miej­scami nad­pa­lony nie­bie­ski kom­bi­ne­zon ro­bo­czy. Z tyl­nej kie­szeni zwi­sały rę­ka­wice, z przodu ster­czała żółta roz­kła­dana miarka. Jego twarz była brudna i spo­cona. Włosy roz­czo­chrane, miej­scami zle­pione. Pod­szedł zmę­czo­nym kro­kiem do sto­lika i za­jął swoje miej­sce – mię­dzy In­wen­ta­ry­za­to­rem, a Straż­ni­kiem, na­prze­ciwko pani Łącz­nik.

– No więc dla­czego się sza­nowny ko­lega spóź­nił, je­śli mo­żemy za­py­tać? – ode­zwał się Se­kre­tarz.

– Jak, zdaje się, wspo­mnia­łem – praca – od­parł nowo przy­były.

– Ach, praca – rzekł iro­nicz­nie Se­kre­tarz.

– Tak, praca – ski­nął głową Mier­ni­czy.

– Czy mo­żemy po­wró­cić do te­matu Wiel­kiego Nad­zorcy – bar­dziej oświad­czył niż za­py­tał Straż­nik.

– Bar­dzo pro­szę – od­po­wie­dział Wielki Mier­ni­czy. – Wiele stra­ci­łem?

– Nie tak znowu wiele – po­wie­działa Łącz­nik. – Do­piero co za­czę­li­śmy.

– Wła­śnie – uśmiech­nął się nie­szcze­rze Se­kre­tarz. – Do­piero co za­czę­li­śmy. Czy mógł­bym sza­now­nego pana ko­legę pro­sić na przy­szłość o ta­kie or­ga­ni­zo­wa­nie so­bie czasu pracy, aby się sza­nowny pan ko­lega nie spóź­niał na po­sie­dze­nia? Zwłasz­cza że to nie pierw­szy raz. Nie mu­szę chyba przy­po­mi­nać, że po­sie­dze­nia są jed­nym z naj­waż­niej­szych, je­śli nie naj­waż­niej­szym w ogóle obo­wiąz­kiem każ­dego członka Par­tii.

– Sza­nowny ko­lego Se­kre­ta­rzu – od­rzekł Wielki Mier­ni­czy – do­sko­nale zdaję so­bie sprawę, że po­sie­dze­nia są bar­dzo ważną czę­ścią na­szej pracy, ale nie mu­szę chyba przy­po­mi­nać jak ważne i od­po­wie­dzialne za­da­nie spo­czywa na mo­ich bar­kach. Skom­pli­ko­wana struk­tura pan­ce­rza Ko­puły spra­wia, że czas mo­jej pracy jest nie­nor­mo­wany i mu­szę być za­wsze do­stępny. Kosz­tem prze­ry­wa­nego snu, po­sił­ków, a cza­sem na­wet spóź­nień na ko­lejne po­sie­dze­nia. Nie­zmier­nie mi z tego po­wodu przy­kro, ale nie ma in­nego wyj­ścia.

Se­kre­tarz skrzy­wił się, ale nic już nie po­wie­dział.

– Na­tu­ral­nie ro­zu­miemy ko­legę i nie mamy do ko­legi by­naj­mniej pre­ten­sji – ode­zwał się In­wen­ta­ry­za­tor.

– Do rze­czy – znie­cier­pli­wił się Wielki Straż­nik. – Pro­szę pana, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, o po­wró­ce­nie do te­matu cho­roby Wiel­kiego Nad­zorcy.

– A może naj­pierw pa­nie ko­lego Wielki Straż­niku po­wie­cie nam, kiedy bę­dzie można wejść do Strefy Za­mknię­tej? – za­pe­rzył się na­raz In­wen­ta­ry­za­tor.

– To praw­do­po­dob­nie nie bę­dzie moż­liwe jesz­cze przez długi czas – od­po­wie­dział Straż­nik. – A te­raz pro­szę od­po­wie­dzieć na moje py­ta­nie.

– Ach tak – uniósł brwi In­wen­ta­ry­za­tor. – Przez długi czas… a jak długi to bę­dzie czas, gdy­by­ście mo­gli ko­lego spre­cy­zo­wać?

– Ko­lego Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze – wtrą­ciła się Łącz­nik. – Ja rów­nież chcia­ła­bym usły­szeć co nieco o ta­jem­ni­czej cho­ro­bie Wiel­kiego Nad­zorcy.

– Wła­śnie – przy­tak­nął Se­kre­tarz. – W na­sze po­sie­dze­nie wkradł się nie­po­rzą­dek. Wkradł się nie­po­rzą­dek. Trzy­majmy się ja­kiejś usta­lo­nej ko­lej­no­ści. Pro­po­nuję naj­pierw omó­wić kwe­stie zwią­zane z Wiel­kim Nad­zorcą, po­tem przej­dziemy do ra­por­tów, po­tem do ewen­tu­al­nych py­tań i wnio­sków. Py­tań i wnio­sków. Pro­szę kon­ty­nu­ować, pa­nie ko­lego Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze.

– Kon­ty­nu­ować – wcią­gnął po­wie­trze i po­wtó­rzył In­wen­ta­ry­za­tor. – No więc, to nie jest żadna ta­jem­ni­cza cho­roba.

– Nie jest, nie jest – przy­tak­nął gor­li­wie Rach­mistrz.

– Wła­śnie – uśmiech­nął się In­wen­ta­ry­za­tor. – To jest zwy­kła, nie­ta­jem­ni­cza cho­roba zwią­zana z prze­mę­cze­niem Wiel­kiego Nad­zorcy. Wszy­scy wiemy, jak ciężko pra­co­wał Wielki Nad­zorca i z ja­kimi stre­sami mu­siał so­bie ra­dzić…

– Wszy­scy ciężko pra­cu­jemy – wtrą­cił Se­kre­tarz.

– Tak – od­parł In­wen­ta­ry­za­tor. – Ow­szem, nie­mniej Wielki Nad­zorca pra­co­wał… pra­cuje naj­cię­żej z nas wszyst­kich. Musi opie­ko­wać się całą Ko­pułą. Nic więc dziw­nego, że chwi­lowo opadł z sił i po­trze­buje odro­biny od­po­czynku.

– Nic więc dziw­nego – kiw­nął głową Rach­mistrz.

– Ta odro­bina od­po­czynku trwa już czwarty dzień – za­uwa­żył Wielki Straż­nik. – Jak długo to jesz­cze może po­trwać?

– Trudno po­wie­dzieć… – In­wen­ta­ry­za­tor roz­ło­żył ręce. – Za­pewne nie­zbyt długo, ale nie wiem do­kład­nie. Ta­kie przej­ściowe zmę­cze­nie może się prze­dłu­żać, może też ustą­pić zu­peł­nie na­gle, z go­dziny na go­dzinę.

– Czy mo­żemy zo­ba­czyć się z Wiel­kim Nad­zorcą? – drą­żył da­lej Straż­nik.

– Oba­wiam się, że by­łoby to nie­wska­zane – od­po­wie­dział In­wen­ta­ry­za­tor. – Wielki Nad­zorca wy­raź­nie za­ży­czył so­bie, żeby nikt mu nie prze­szka­dzał. Ja sam rów­nież za­glą­dam do niego nie­zwy­kle rzadko. Wła­ści­wie tylko raz dzien­nie, żeby przy­nieść mu jego dzienną ra­cję żyw­no­ściową.

– Czyli chce pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, aby­śmy wie­rzyli panu na słowo – stwier­dził Straż­nik. – Mamy uwie­rzyć, że nikt oprócz pana, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, nie może od­wie­dzić Wiel­kiego Nad­zorcy?

– Cóż, ta­kie było wy­raźne ży­cze­nie Wiel­kiego Nad­zorcy. – In­wen­ta­ry­za­tor wy­trzy­mał wni­kliwe spoj­rze­nie ko­legi. – Nie wiem, czym była po­dyk­to­wana ta prośba, ale je­śli ma to po­móc Wiel­kiemu Nad­zorcy wy­zdro­wieć, to ja je­stem go­towy się do niej za­sto­so­wać. I wcale nie mu­szą mi ko­le­dzy wie­rzyć na słowo, pro­szę się spy­tać tu­taj ko­legi Wiel­kiego Rach­mi­strza, który pierw­szy zna­lazł Wiel­kiego Nad­zorcę nie­dy­spo­no­wa­nego i który za­pewne po­twier­dzi wszystko to, co po­wie­dzia­łem.

– Tak, tak – go­rąco przy­tak­nął Wielki Rach­mistrz. – Po­twier­dzam, wszystko po­twier­dzam!

– Co do­kład­nie pan po­twier­dza? – Wielki Straż­nik nie­spo­dzie­wa­nie łyp­nął groź­nie na Wiel­kiego Rach­mi­strza.

– Co po­twier­dzam? – spy­tał nie­pew­nie za­py­tany i spoj­rzał na In­wen­ta­ry­za­tora, jakby pro­sił go o ra­tu­nek. – Jak to co po­twier­dzam? No wszystko po­twier­dzam.

– Wszystko, czyli co, pro­szę pana, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu? – kon­ty­nu­ował Straż­nik.

– No wszystko to, co po­wie­dział mój sza­nowny przed­mówca – wy­brnął Rach­mistrz, uśmie­cha­jąc się przy tym z nie­ja­kim za­kło­po­ta­niem.

– Sami wi­dzi­cie, Wielki Straż­niku – po­wie­dział Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Jak na ra­zie to zu­peł­nie nic nie wi­dzę – wark­nął Straż­nik. – Nie do­wie­dzia­łem się jak do tej pory zu­peł­nie nic!

– Wy­gląda na to, że bę­dziemy mu­sieli po­ra­dzić so­bie tym­cza­sowo bez Wiel­kiego Nad­zorcy – rzekł po­jed­naw­czo Wielki Mier­ni­czy.

– Rze­czy­wi­ście na to wy­gląda – zgo­dził się Wielki Se­kre­tarz.

– Tak – do­dał Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– No do­brze… – za­sta­no­wił się Se­kre­tarz. – Ro­zu­miem, że bę­dzie nas pan, pa­nie ko­lego Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, na bie­żąco in­for­mo­wał o sta­nie zdro­wia Wiel­kiego Nad­zorcy.

– Ależ oczy­wi­ście!

– Jaki na ra­zie jest to stan? – spy­tał Wielki Mier­ni­czy.

– Stan Wiel­kiego Nad­zorcy jest… – In­wen­ta­ry­za­tor za­sta­no­wił się chwilę – sta­bilny.

– Sta­bilny? – po­wtó­rzył Mier­ni­czy.

– Sta­bilny – po­wtó­rzył In­wen­ta­ry­za­tor.

– A coś wię­cej? – za­su­ge­ro­wała Wielka Łącz­nik.

– Stan Wiel­kiego Nad­zorcy okre­ślił­bym te­raz jako – od­rzekł Wielki In­wen­ta­ry­za­tor – re­la­tyw­nie do­bry, ale jesz­cze nie w pełni zdrowy, na­to­miast sta­bilny, z lekką ten­den­cją do po­prawy.

– Z lekką ten­den­cją do po­prawy! – ucie­szył się Rach­mistrz.

– Pa­mię­tajmy jed­nak, że to się cały czas zmie­nia – kon­ty­nu­ował In­wen­ta­ry­za­tor. – Więc na ra­zie jest jesz­cze za wcze­śnie, żeby wy­ro­ko­wać w tej spra­wie i prze­wi­dy­wać ter­min wy­zdro­wie­nia pa­cjenta.

– Przed chwilą wspo­mi­nał pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, że stan jest sta­bilny – za­uwa­żył Wielki Straż­nik. – A te­raz mówi pan, że ten stan się może w każ­dej chwili zmie­nić.

– Bo tak jest – od­parł In­wen­ta­ry­za­tor. – Stan jest sta­bilny, ale w każ­dej chwili może to ulec zmia­nie. Może się zde­sta­bi­li­zo­wać.

Wielki Rach­mistrz za­krył ręką usta w ge­ście obawy o zdro­wie Wiel­kiego Nad­zorcy.

– Są­dzę, że w tej spra­wie nie wnie­siemy już nic no­wego – rzekł Wielki Se­kre­tarz. – Być może, w ob­li­czu za­ist­nia­łej sy­tu­acji, za­ist­nia­łej sy­tu­acji, bę­dziemy mu­sieli wy­brać spo­śród nas Tym­cza­so­wego Nad­zorcę, wcze­śniej jed­nak…

– Zgła­szam swoją kan­dy­da­turę! – wy­pa­liła na­tych­miast Wielka Łącz­nik.

– No tak, no tak… – Se­kre­tarz zer­k­nął do swo­ich no­ta­tek. – Bar­dzo do­brze. Zna­ko­mi­cie. Nie­mniej jed­nak, za­nim zde­cy­du­jemy czy i kto zo­sta­nie Tym­cza­so­wym Nad­zorcą, pro­po­nuję wcze­śniej, aby wszy­scy ze­brani przed­sta­wili swoje ra­porty. Co sza­nowni współ­ko­le­dzy i współ­ko­le­żanka na to? Mu­simy jed­nak trzy­mać się ja­kie­goś wcze­śniej usta­lo­nego po­rządku, prawda.

– Zgoda! – od­parł krótko Wielki Straż­nik.

– Zgo… zgoda – uśmiech­nął się Wielki Rach­mistrz.

– Niech bę­dzie – nie­chęt­nie, ale zgo­dził się Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Do­brze, ale pro­szę ko­niecz­nie pa­mię­tać o mo­jej kan­dy­da­tu­rze na sta­no­wi­sko Tym­cza­so­wego Nad­zorcy – za­zna­czyła pani Łącz­nik. – Naj­le­piej niech to Wielki Se­kre­tarz gdzieś za­no­tuje.

– Na­tu­ral­nie – od­parł Wielki Se­kre­tarz i za­pi­sał coś na jed­nej z kar­tek.

– Wo­lał­bym naj­pierw roz­strzy­gnąć kwe­stię Tym­cza­so­wego Nad­zorcy – po­wie­dział Wielki Mier­ni­czy, ale zro­bił to za ci­cho i jego pro­test prze­padł po­śród in­nych gło­sów.

– Wy­śmie­ni­cie, sza­nowni współ­ko­le­dzy i sza­nowna współ­ko­le­żanko – ucie­szył się Wielki Se­kre­tarz. – Pro­szę mi dać chwilę na przy­go­to­wa­nie so­bie kar­tek do no­to­wa­nia… zna­ko­mi­cie, już wszystko mam. Zdaje się mo­żemy za­czy­nać.

– Może ja będę pierw­sza – zgło­siła się Łącz­nik. – Za­cznę od ra­portu z Ko­puły RW-620…

– Ko­le­żanko, ko­le­żanko… – wstrzy­mał ją Se­kre­tarz, jed­no­cze­śnie po­pra­wia­jąc oku­lary. – Do­ce­niam ko­le­żanki chęć ini­cja­tywy, chęć ini­cja­tywy, nie­mniej mu­simy za­cho­wać pe­wien po­rzą­dek, ro­zu­mie ko­le­żanka. Pewną ko­lej­ność. Bez po­rządku zrobi nam się tu­taj zu­pełny ba­ła­gan. Zu­pełny ba­ła­gan. Pro­po­nuję za­cząć skła­da­nie ra­por­tów od mo­jej le­wej ręki, czyli od pana Wiel­kiego Rach­mi­strza, aby po­tem, zgod­nie z ru­chem wska­zó­wek ze­gara, ra­porty mo­gły przed­sta­wić ko­lejne osoby. W ten spo­sób bę­dzie sza­nowna ko­le­żanka druga, a sza­nowny ko­lega Wielki In­wen­ta­ry­za­tor bę­dzie ostatni. Czy nikt nie ma nic prze­ciwko temu?

– Nie – stwier­dził Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Zdaje się, że nie – przy­tak­nął Wielki Mier­ni­czy.

– Byle by­śmy w końcu za­częli – burk­nął Wielki Straż­nik. Wielka Łącz­nik wzru­szyła tylko ra­mio­nami.

– A za­tem ja mam być pierw­szy, tak? – za­py­tał Wielki Rach­mistrz.

– Tak, zdaje się, że tak wła­śnie przed chwilą za­pro­po­no­wa­łem, za­pro­po­no­wa­łem – od­rzekł Wielki Se­kre­tarz.

– Pro­simy – za­chę­cił Wielki Mier­ni­czy.

Wielki Rach­mistrz od­chrząk­nął.

– Do­brze… A za­tem, obecna liczba lud­no­ści w na­szej Ko­pule, jak wska­zują moje naj­ak­tu­al­niej­sze spisy, wy­nosi pięć ty­sięcy pięć­set osiem­na­ście osób. Przy­go­to­wa­łem…

– Je­den mo­men­cik… – prze­rwał Wielki Se­kre­tarz. – Mam tu­taj no­tatki z po­przed­niego po­sie­dze­nia… O, tu­taj. Nie da­lej jak wczo­raj stwier­dził pan, że liczba lud­no­ści wy­nosi pięć ty­sięcy pięć­set dwa­dzie­ścia trzy osoby. Wszystko mam tu­taj za­pi­sane. Jak pan ko­lega może za­uwa­żyć, bar­dzo po­waż­nie pod­cho­dzę do skła­da­nych przez sza­now­nych ko­le­gów i sza­nowną ko­le­żankę ra­por­tów. Do skła­da­nych przez sza­now­nych ko­le­gów i sza­nowną ko­le­żankę ra­por­tów. Słu­cham i spo­rzą­dzam no­tatki z tego, co pan ko­lega i po­zo­stali rów­nież, re­fe­rują.

– Bar­dzo miło z pana ko­legi strony… – Wielki Rach­mistrz skło­nił się lekko.

– Kwe­stia po­waż­nego po­dej­ścia do te­matu – od­parł Wielki Se­kre­tarz. – Ale nie o tym chcia­łem… Skąd ta róż­nica? Pięć ty­sięcy pięć­set dwa­dzie­ścia trzy mi­nus pięć ty­sięcy pięć­set osiem­na­ście daje nam wy­nik pięć. Co się stało z tymi pię­cioma oso­bami?

– Cóż… – za­czął mó­wić po­woli Rach­mistrz. – Mie­li­śmy w ostat­nim cza­sie dwa uro­dze­nia i, nie­stety, sie­dem zgo­nów…

– Sie­dem zgo­nów? – za­py­tał z uda­wa­nym zdzi­wie­niem Mier­ni­czy.

– Nie­stety… – kon­ty­nu­ował nie­pew­nym gło­sem Rach­mistrz. – Lu­dzi w na­szej Ko­pule zli­czam, jak za­pewne wszyst­kim wia­domo, co drugi dzień. Więc owe sie­dem zgo­nów na­leży przy­pi­sać nie­ko­niecz­nie dniowi dzi­siej­szemu, na­leży je ra­czej roz­ło­żyć na dzień dzi­siej­szy i dzień wczo­raj­szy. Po­dob­nie z uro­dze­niami. Ta­kie są prawa sta­ty­styki. Krzywa uro­dzeń i zgo­nów nieco się waha. Raz prze­wa­żają uro­dze­nia, raz zgony, w wy­niku czego mamy przy­rost do­datni lub ujemny. Nie­stety wy­gląda na to, że w ciągu dwóch ostat­nich dni mamy do czy­nie­nia z prze­wagą zgo­nów, co wpły­nęło na kształt mo­jego dzi­siej­szego ra­portu. Je­żeli jed­nak spoj­rzymy na to z szer­szej per­spek­tywy… po­wiedzmy ostat­nich dwóch mie­sięcy, to wy­niki nie są wcale ta­kie nie­ko­rzystne. Liczba lud­no­ści waha się mniej wię­cej na sta­łym po­zio­mie pię­ciu ty­sięcy pię­ciu­set sie­dem­na­stu osób. Czyli, w za­sa­dzie, je­żeli spoj­rzymy na moje ra­porty z per­spek­tywy dwóch mie­sięcy, to na­wet od­no­to­wa­li­śmy przy­rost. Wpraw­dzie o jedną osobę, ale za­wsze przy­rost.

– Po­gra­tu­lo­wać! – rzu­cił z uzna­niem Wielki Mier­ni­czy.

– Dzię­kuję pa­nie ko­lego – szcze­rze ura­do­wał się Wielki Rach­mistrz. – Po praw­dzie to nie jest to moja za­sługa. Ja tylko do­ko­nuję spisu stanu fak­tycz­nego.

– No tak – Wielki Se­kre­tarz jesz­cze raz prze­kart­ko­wał swoje no­tatki – ale je­śli spoj­rzymy na pana ko­legi ra­porty z jesz­cze szer­szej per­spek­tywy… Na po­czątku było nas sześć ty­sięcy sto osiem­dzie­siąt dwie osoby. Sześć ty­sięcy sto osiem­dzie­siąt dwie osoby mi­nus pięć ty­sięcy pięć­set osiem­na­ście osób daje nam wy­nik sze­ściu­set sześć­dzie­się­ciu czte­rech, je­śli do­brze po­li­czy­łem… tak, zdaje się, że tak. Skąd taka wielka róż­nica? Pro­szę nam to wy­tłu­ma­czyć. Liczba lud­no­ści po­waż­nie spa­dła, od­kąd wpro­wa­dzi­li­śmy się do Ko­puły. Nie mo­żemy po­zwo­lić, aby ta ten­den­cja się utrzy­mała, je­śli chcemy prze­trwać.

– Wi­dzi ko­lega – od­rzekł Wielki Rach­mistrz – jak wspo­mnia­łem, ja tylko do­ko­nuję spisu stanu fak­tycz­nego. Jak ko­lega Wielki Se­kre­tarz do­brze wie, je­ste­śmy tu już nie­mal trzy lata…

– A Ko­puła była za­pro­jek­to­wana na rok – wtrą­cił Wielki Mier­ni­czy.

– Tak, tak, oczy­wi­ście zdaję so­bie z tego sprawę – od­po­wie­dział Se­kre­tarz. – Zdaję so­bie z tego sprawę. Nie­mniej je­ste­śmy tu, gdzie je­ste­śmy i upły­nęło tyle czasu, ile upły­nęło. Mu­simy ra­dzić so­bie w ta­kich wa­run­kach, ja­kie nas za­stały. Ja chciał­bym tylko sza­nowni ko­le­dzy, dojść prawdy. Po­znać przy­czyny, żeby można im było za­po­biec w przy­szło­ści. Żeby można im było za­po­biec w przy­szło­ści.

– No więc, jak ko­lega Wielki Mier­ni­czy ra­czył za­uwa­żyć, prze­by­wamy tu­taj już trzy lata, pod­czas gdy Ko­puła była za­pro­jek­to­wana na rok – Wielki Rach­mistrz uchwy­cił się słów Wiel­kiego Mier­ni­czego jak koła ra­tun­ko­wego. – Wa­runki są, ja­kie są, jak sam pan ko­lega Wielki Se­kre­tarz ra­czył za­uwa­żyć. Lu­dzie ro­dzą się, do­ra­stają, sta­rzeją się, wresz­cie… umie­rają. Każdy z nas, prę­dzej czy póź­niej, kie­dyś umrze. Czy tego chcemy, czy nie. Taka jest ko­lej rze­czy i nie można ode mnie wy­ma­gać, abym pró­bo­wał to zmie­nić. A co do po­wo­dów śmierci… Są różne. Bar­dzo różne. Przy­po­mi­nam, że na po­czątku by­li­śmy atako… Zgi­nęło nie­mało pod­wład­nych Wiel­kiego Straż­nika.

– Tak. – Wielki Straż­nik przy­mknął na chwilę oczy. – Moi żoł­nie­rze od­dali swoje ży­cia w obro­nie Ko­puły i jej miesz­kań­ców.

– Wła­śnie! – pod­chwy­cił Rach­mistrz. – Ci lu­dzie… bo­ha­te­ro­wie, można śmiało po­wie­dzieć. Zgi­nęli w obro­nie nas wszyst­kich! Po­świę­cili się. Zgi­nęli na służ­bie, wy­peł­nia­jąc swoje obo­wiązki. Tra­giczną śmier­cią. Nic nie mo­żemy już dla nich zro­bić. Mo­żemy je­dy­nie współ­czuć ich ro­dzi­nom. Bo wielu z nich miało ro­dziny. Osie­ro­cili dzieci, zo­sta­wili żony…

– Do rze­czy, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu – rzu­cił lekko po­iry­to­wany sło­wami ko­legi Straż­nik.

– Inni też mają do przed­sta­wie­nia swoje ra­porty – zgo­dziła się ze Straż­ni­kiem Łącz­nik. – Nie mniej ważne, je­śli wręcz nie waż­niej­sze.

– Do rze­czy… – po­wtó­rzył Rach­mistrz. – A za­tem krótko pod­su­mo­wu­jąc. Po­le­głych żoł­nie­rzy było nie­mało. Nie można mnie wi­nić za ich śmierć…

Mó­wiący spoj­rzał wy­mow­nie na pla­kat przed­sta­wia­jący po­stać w kom­bi­ne­zo­nie, ale bar­dzo szybko od­wró­cił wzrok w inną stronę.

– Po­zo­stałe ubytki w ma­te­riale ludz­kim to głów­nie nie­szczę­śliwe wy­padki, także zgony ze sta­ro­ści. Nie mo­żemy lek­ce­wa­żyć zgo­nów ze sta­ro­ści! Zda­rzały się rów­nież… mó­wię to z tru­dem, ale na­leży o tym wresz­cie gło­śno po­wie­dzieć. Zda­rzały się sa­mo­bój­stwa. Te­raz ich liczba znacz­nie spa­dła, ale… brak świa­tła sło­necz­nego, pewne nie­do­statki… ale to już na­leży do ra­por­tów po­zo­sta­łych sza­now­nych ko­le­gów i ko­le­ża­nek par­tyj­nych… Ale udało się je ogra­ni­czyć. Szczę­śli­wie. Znacz­nie ogra­ni­czyć. Tak. Wresz­cie, pro­szę nie za­po­mi­nać o eks­pe­dy­cjach wy­sy­ła­nych na ze­wnątrz w celu spraw­dze­nia po­ziomu ska­że­nia… Ci lu­dzie, na­wet je­śli wra­cali… umie­rali. Prę­dzej czy póź­niej. Mó­wię to z praw­dzi­wym smut­kiem. Summa sum­ma­rum te wszyst­kie oko­licz­no­ści spra­wiają, że suma zgo­nów w ciągu tych trzech lat prze­wyż­szyła sumę uro­dzeń. Nie można mnie o to wi­nić. Ja tylko spi­suję stan fak­tyczny, aby go przed­ło­żyć przed par­tyj­nym cia­łem.

Wielki Rach­mistrz za­koń­czył wy­wód peł­nym za­kło­po­ta­nia i bez­rad­no­ści uśmie­chem.

– Ja tu­taj we­zmę ze swo­jej strony ko­legę w obronę – ode­zwał się Wielki Mier­ni­czy. – Liczba nie­szczę­śli­wych wy­pad­ków jest spora. Biję się w pierś, wiele z nich miało miej­sce wśród mo­ich pra­cow­ni­ków. Nie­mniej to wła­śnie dzięki nie za­wsze bez­piecz­nej, ale wy­tę­żo­nej i peł­nej po­świę­ce­nia pracy pan­cerz Ko­puły wy­trzy­mał tyle, ile wy­trzy­mał, czyli pra­wie trzy lata, a przy­po­mnę, że był za­pro­jek­to­wany tylko na rok.

– O wła­śnie – wska­zał ręką na Mier­ni­czego Wielki Rach­mistrz. – Nie można mnie za to wi­nić. Ja tylko spi­suję stan fak­tyczny. Ro­bię, co mogę.

– No tak – po­dra­pał się dłu­go­pi­sem Wielki Se­kre­tarz. – Fak­tycz­nie, je­śli pod­su­mo­wać po­le­głych żoł­nie­rzy, ochot­ni­ków wy­sła­nych na ze­wnątrz i po­zo­stałe czyn­niki, które pan ko­lega ze­chciał wy­mie­nić… Rze­czy­wi­ście liczba miesz­kań­ców Ko­puły by się z grub­sza zga­dzała… Do­brze, że udało się ogra­ni­czyć te sa­mo­bój­stwa…

– Bar­dzo do­brze! – za­krzyk­nął Wielki Mier­ni­czy.

– Wszystko dzięki za­twier­dzo­nemu, na któ­rymś z po­przed­nich po­sie­dzeń de­kre­towi – przy­po­mniał star­szy z człon­ków Par­tii – sta­now­czo po­tę­pia­ją­cemu akty i próby sa­mo­bój­cze, kwa­li­fi­ku­jąc je jako prze­stęp­stwo.

– Pa­mię­tam – przy­tak­nął Wielki Se­kre­tarz. – Cho­dzi o de­kret nu­mer dzie­więć­set osiem­na­ście, zdaje się. Nie­które jed­nostki za­po­mi­nają, że ży­cie jed­nostki nie na­leży do jed­nostki tylko do ogółu. Sa­mo­bój­stwo jest za­tem dys­po­no­wa­niem czymś, co do jed­nostki nie na­leży – ży­ciem jed­nostki – i, zgod­nie ze wspo­mnia­nym de­kre­tem, jest równe mor­der­stwu… ale nie za­głę­biajmy się te­raz w to za­gad­nie­nie. Czy jest coś jesz­cze, co chciałby sza­nowny pan ko­lega do­dać do swo­jego ra­portu?

– Wła­ści­wie to tak… – Wielki Rach­mistrz uśmiech­nął się, tym ra­zem ta­jem­ni­czo.

Się­gnął do swo­jego ne­se­seru i wy­jął zeń gruby ze­szyt. Wielka Łącz­nik zer­k­nęła cie­ka­wie, niby mi­mo­cho­dem, żeby zo­ba­czyć, co jesz­cze jej par­tyjny ko­lega trzyma w teczce. Ze zdzi­wie­niem od­no­to­wała, że po­śród in­nych do­ku­men­tów spo­czywa tam pi­sto­let. Tak przy­naj­mniej jej się wy­da­wało, bo doj­rzała tylko samą kolbę, a Rach­mistrz bar­dzo szybko za­mknął ne­se­ser. Tak czy ina­czej nic gło­śno nie po­wie­działa.

– Spo­rzą­dzi­łem re­jestr wszyst­kich miesz­kań­ców – mó­wił da­lej Rach­mistrz, pod­no­sząc w górę ze­szyt. – Każ­demu, co do jed­nego, miesz­kań­cowi Ko­puły przy­zna­łem nu­mer. Pro­szę bar­dzo, po­daję przy­kład. Gór­czew­ska Anna dzie­więć je­den zero cztery sześć osiem sie­dem pięć dwa. To na przy­szłość bar­dzo uła­twi mi pracę. W ten spo­sób ła­twiej bę­dzie mi zli­czać wszyst­kich miesz­kań­ców i unik­nąć po­my­łek ta­kich, jak na przy­kład po­li­cze­nie dwa razy tej sa­mej osoby, co się nie­rzadko zda­rzało. Oczy­wi­ście przy tak czę­stych spi­sach, te po­myłki za­wsze prę­dzej czy póź­niej były de­ma­sko­wane, nie­mniej te­raz znacz­nie zmniej­szy to mar­gi­nes błędu i z pew­no­ścią uła­twi mi pracę. Wy­star­czy, że nu­mery lu­dzi, któ­rych już zli­czy­łem będę za­zna­czał so­bie w ta­beli, a nie po­mie­szają mi się one z nu­me­rami osób, któ­rych jesz­cze nie po­li­czy­łem. Po­nadto, je­śli ktoś umrze, wy­kre­ślę jego nu­mer, do któ­rego bę­dzie można jed­nak za­wsze wró­cić i w ra­zie po­trzeby bę­dzie wia­domo, kto do­kład­nie umarł. Zna­jąc na­zwi­sko nie­bosz­czyka ła­twiej bę­dzie usta­lić też, ja­kie były oko­licz­no­ści jego śmierci, py­ta­jąc o niego jego bli­skich i ko­le­gów oraz ko­le­żanki z pracy. To znacz­nie uła­twi moją pracę.

Rach­mistrz umilkł. Wielka Łącz­nik po­gar­dli­wie wy­dęła wargi. In­wen­ta­ry­za­tor uśmiech­nął się pod no­sem, ale na­tych­miast spo­waż­niał. Straż­nik wy­da­wał się słu­chać, nie oka­zał jed­nak po so­bie żad­nej re­ak­cji. Mier­ni­czy po­ki­wał z uzna­niem głową, na co Rach­mistrz uśmiech­nął się z wdzięcz­no­ścią.

– Tak – od­chrząk­nął po chwili Se­kre­tarz. – Bar­dzo do­brze. Bar­dzo do­brze. Po­myślmy, po­myślmy. Czy to już wszystko, ko­lego Wielki Rach­mi­strzu?

– Po chwili za­sta­no­wie­nia do­cho­dzę do wnio­sku, że to już wszystko – od­po­wie­dział znowu nie­pew­nym gło­sem Rach­mistrz.

– Zna­ko­mi­cie, zna­ko­mi­cie… Gra­tu­luję ini­cja­tywy. – Se­kre­tarz splótł ręce i przy­ło­żył wska­zu­jące palce do ust. – To może oka­zać się bar­dzo przy­datne. Ogra­ni­czy mar­gi­nes błędu, jak sam pan ko­lega ra­czył zresztą za­uwa­żyć. Bar­dzo do­brze. Tak. Jesz­cze raz gra­tu­luję.

– Dzię­kuję, ko­lego Wielki Se­kre­ta­rzu. – Na twa­rzy Rach­mi­strza po­ja­wił się wy­raz ulgi.

– Ro­zu­miem, że mar­gi­nes błędu i tak był nie­wielki, mimo to uda się go, dzięki ko­legi po­my­słowi, jesz­cze bar­dziej ogra­ni­czyć? – spy­tał na ko­niec Wielki Se­kre­tarz.

– Tak, w rze­czy sa­mej – przy­tak­nął go­rąco Rach­mistrz.

– Do­brze. – Wielki Se­kre­tarz za­my­ślił się na do­brą chwilę, zu­peł­nie nie­ru­cho­mie­jąc, a w końcu jakby się prze­bu­dził i pod­jął. – Po­pro­szę te­raz pa­nią ko­le­żankę Wielką Łącz­nik o jej ra­port.

– Bar­dzo pro­szę, ko­lego Wielki Se­kre­ta­rzu – od­parła ko­bieta. – Wie­ści ze wszyst­kich Ko­puł są bar­dzo do­bre. Za­cznę może od Ko­puły RF-601. Wielki Łącz­nik Ko­puły RF-601 do­niósł mi, że sy­tu­acja Ko­puły nie ule­gła zmia­nie. Pan­cerz Ko­puły, cho­ciaż lekko nad­we­rę­żony, dzięki wy­tę­żo­nej pracy Wiel­kiego Mier­ni­czego i jego maj­strów jest w do­brym sta­nie. Wszyst­kie drobne usterki i uszko­dze­nia są na­pra­wiane na bie­żąco. Liczba lud­no­ści waha się mniej wię­cej na tym sa­mym sta­łym po­zio­mie pię­ciu ty­sięcy, co jest równe po­cząt­ko­wej licz­bie miesz­kań­ców Ko­puły. Z ra­por­tów Wiel­kiego Straż­nika Ko­puły RF-601 wy­nika, że Dy­rek­to­riat na­dal nie od­krył jej lo­ka­li­za­cji.

– Nie od­krył! – ucie­szył się Wielki Rach­mistrz.

– A jak nasi ko­le­dzy i ko­le­żanki z Ko­puły RF-601, je­śli wolno spy­tać, ra­dzą so­bie w kwe­stii żyw­no­ści? – za­py­tał Wielki In­wen­ta­ry­za­tor. – W końcu po­cząt­kowe za­pasy były prze­wi­dziane tylko na rok.

– Nie­stety nie wiem – od­po­wie­działa Wielka Łącz­nik. – Mój ko­lega na dru­giej stro­nie li­nii nie był na tyle szcze­gó­łowy i nie po­wie­dział nic od­no­śnie ra­portu Wiel­kiego In­wen­ta­ry­za­tora Ko­puły RF-601.

– Ro­zu­miem… – za­my­ślił się Wielki In­wen­ta­ry­za­tor. – Czy mogę ko­le­żankę po­pro­sić o prze­sła­nie za­py­ta­nia w tej spra­wie?

– Ależ oczy­wi­ście. – Wielka Łącz­nik wzięła jedną z kar­tek ze stołu. – Czy mogę po­pro­sić o dłu­go­pis?

– Służę – od­parł Wielki Se­kre­tarz. – Pro­szę mi go tylko po­tem zwró­cić i na przy­szłość przy­go­to­wy­wać się nieco le­piej do na­szych po­sie­dzeń.

Wielka Łącz­nik uśmiech­nęła się kwa­śno i za­pi­sała coś na pa­pie­rze.

– Spo­dziewa się pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, kło­po­tów z żyw­no­ścią w naj­bliż­szym cza­sie? – spy­tał niby od nie­chce­nia Wielki Straż­nik.

– Ależ nie, ab­so­lut­nie! – po­krę­cił głową za­py­tany. – Skąd przy­szło wam to ko­lego do głowy?

– Chce się pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, spy­tać o radę Wiel­kiego In­wen­ta­ry­za­tora Ko­puły RF-601 w spra­wie żyw­no­ści, po­my­śla­łem więc, że być może nie ma pan dla nas naj­lep­szych wie­ści – od­parł na po­zór spo­koj­nie za­py­tany.

– Wi­dzi­cie pa­nie ko­lego… – In­wen­ta­ry­za­tor za­wie­sił na chwilę głos. – Pod­władni ko­legi do­stają zwięk­szone przy­działy… Żyw­ność miała wy­star­czyć na rok, a tym­cza­sem mi­jają już pra­wie trzy lata. Poza tym na­sza Ko­puła była i jest, zgod­nie z ra­por­tami ko­legi Wiel­kiego Rach­mi­strza nieco prze­lud­niona. Dzięki moim sta­ra­niom nie ma mowy o żad­nym kry­zy­sie, ale być może, po­wta­rzam, być może, bę­dziemy zmu­szeni ży­wić na­szych żoł­nie­rzy tak samo jak i po­zo­sta­łych miesz­kań­ców. Ko­niec z rów­nymi i rów­niej­szymi, pa­nie ko­lego.

– To wy­klu­czone – od­parł Wielki Straż­nik. – Moi żoł­nie­rze co­dzien­nie na­ra­żają swoje ży­cie i są wy­sta­wieni na da­leko trud­niej­sze wa­runki niż po­zo­stali miesz­kańcy Ko­puły.

– Czyli jed­nak wkrótce mo­żemy spo­dzie­wać się kło­po­tów z żyw­no­ścią? – ode­zwał się Wielki Mier­ni­czy. – Sły­sza­łem, że dzi­siaj po­ja­wiły się pewne pro­blemy przy wy­da­wa­niu…

– Nie, nie, nie! – prze­rwał na­tych­miast Wielki In­wen­ta­ry­za­tor. – Nic z tych rze­czy.

– Pań­skim obo­wiąz­kiem jest za­pew­nie­nie nam wy­ży­wie­nia! – za­ata­ko­wała Wielka Łącz­nik.

– Ko­le­dzy! Ko­le­dzy! Ko­le­dzy! – za­stu­kał dłu­go­pi­sem w stół Wielki Se­kre­tarz. – I ko­le­żanko! Po ko­lei. Mu­simy się trzy­mać ja­kie­goś usta­lo­nego po­rządku. Ina­czej wkrad­nie nam się tu­taj zu­pełny ba­ła­gan. Nie mo­żemy na to po­zwo­lić. Nie mo­żemy na to po­zwo­lić! Doj­dziemy i do ra­portu Wiel­kiego In­wen­ta­ry­za­tora. Je­stem prze­ko­nany, że udzieli nam on wszel­kich in­for­ma­cji.

– Na­tu­ral­nie – przy­tak­nął Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Tym­cza­sem – kon­ty­nu­ował Wielki Se­kre­tarz – po­zwólmy na­szej współ­ko­le­żance do­koń­czyć jej spra­woz­da­nie. Pro­simy.

Wielka Łącz­nik ski­nęła głową i pod­jęła:

– Przejdźmy za­tem do Ko­puły RH-618. Jej siły zbrojne od­parły ko­lejny atak Dy­rek­to­riatu, za­da­jąc nie­przy­ja­cie­lowi do­tkliwe straty.

– Dy­rek­to­riat! – wy­krzyk­nął prze­stra­szony Rach­mistrz.

– Spo­koj­nie, ko­lego – po­wie­dział tro­skli­wym gło­sem In­wen­ta­ry­za­tor. – Ko­le­żanka wła­śnie mówi, że nie­bez­pie­czeń­stwo zo­stało za­że­gnane.

– Całe szczę­ście! – wy­szep­tał nie do końca jed­nak prze­ko­nany Rach­mistrz.

– Tak – po­twier­dziła słowa In­wen­ta­ry­za­tora Łącz­nik. – Nie­przy­ja­ciel jest bar­dzo uparty, ale nie może sfor­so­wać li­nii obron­nej Ko­puły RH-618. Ko­lejne ofen­sywy za­ła­mują się i wróg po­nosi co­raz to nowe ofiary.

– Je­śli do­brze pa­mię­tam, pani Wielka Łącz­nik – ode­zwał się Wielki Straż­nik – ataki Dy­rek­to­riatu na Ko­pułę RH-618 z różną in­ten­syw­no­ścią, ale trwają już od bar­dzo dawna. Czy wia­domo coś o stra­tach w sze­re­gach żoł­nie­rzy Ko­puły? Któ­ryś atak może w końcu nie zo­stać od­party.

– O nie… – za­ła­mał ręce Wielki Rach­mistrz.

– Z tego, co do­niósł mi Łącz­nik Ko­puły RH-618 – Wielka Łącz­nik przy­brała bar­dzo kom­pe­tentny ton głosu – nie ist­nieje ry­zyko nie­od­par­cia ataku. Rze­czy­wi­ście Dy­rek­to­riat…

– Dy­rek­to­riat! – wy­krzyk­nął Rach­mistrz.

– …Dy­rek­to­riat – pod­jęła mó­wiąca – ata­kuje z upo­rem god­nym po­dziwu, jed­nak obrona Ko­puły jest mocna, skon­cen­tro­wana i nie­ugięta. Żoł­nie­rze Wiel­kiego Straż­nika nie ustą­pili ani o krok. Wielki Łącz­nik nie mó­wił nic o stra­tach wła­snych, ale do­my­ślam się, że były mi­ni­malne lub na­wet równe zeru.

– Być może tak za­żarte ataki świad­czą o roz­pacz­li­wiej sy­tu­acji, w ja­kiej zna­lazł się nie­przy­ja­ciel – rzekł wy­raź­nie uspo­ko­jony Wielki Straż­nik. – Ata­kują z taką za­ja­dło­ścią, bo koń­czy im się żyw­ność lub pa­liwo, lub po­wie­trze. Lub wszystko na­raz. Moim zda­niem wkrótce te ataki się skoń­czą i nasi ko­le­dzy, i ko­le­żanki z Ko­puły RH-618 będą mo­gli ode­tchnąć. Mu­szą tylko wy­trzy­mać jesz­cze tro­chę.

– Wła­ści­wie po­wtó­rzył pan Straż­nik moje zda­nie w tej spra­wie – za­pew­niła Wielka Łącz­niczka.

Wielki Rach­mistrz uspo­koił się nieco, ale chyba jesz­cze nie do końca.

– To są… – Wielki Se­kre­tarz za­wie­sił głos. – To są w za­sa­dzie fan­ta­styczne wie­ści! Nie dość, że nasi ko­le­dzy i ko­le­żanki po­nie­śli mi­ni­malne straty wła­sne, to jesz­cze za­dali do­tkliwy cios si­łom Dy­rek­to­riatu. Zna­ko­mi­cie! Czy mamy jesz­cze ja­kieś wie­ści z Ko­puły RH-618, sza­nowna pani ko­le­żanko?

– To już wszystko – od­rze­kła Wielka Łącz­nik. – Cała Ko­puła zmo­bi­li­zo­wała się do obrony i wszyst­kie inne obo­wiązki odło­żono na spo­koj­niej­szy okres.

– Który we­dług wszel­kiego praw­do­po­do­bień­stwa nie­długo na­dej­dzie – wtrą­cił Straż­nik.

– Tak – zgo­dziła się Łącz­nik.

– To zro­zu­miałe – stwier­dził Se­kre­tarz. – Trudno wy­ma­gać od na­szych ko­le­gów i ko­le­ża­nek z Ko­puły RH-618, aby w ta­kiej chwili zaj­mo­wali się do­kład­nym spi­sem lud­no­ści czy in­nymi spra­wami. A za­tem przejdźmy do na­stęp­nej Ko­puły.

– Żywię tylko na­dzieję, że nie za­po­mnieli o od­czy­tach z po­mia­rów stanu pan­ce­rza izo­la­cyj­nego – do­dał jesz­cze Wielki Mier­ni­czy.

– Je­stem pewna, że nie. Może za­tem przejdę do RM-603 – po­wie­działa Łącz­nik i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, mó­wiła da­lej. – Z Ko­puły RM-603 płyną do nas ko­lejne opty­mi­styczne wie­ści! Z usta­leń Wiel­kiego Rach­mi­strza wy­nika, że na­dal utrzy­muje się tam do­datni przy­rost na­tu­ralny i wkrótce liczba miesz­kań­ców może prze­kro­czyć pięć ty­sięcy pięć­set!

– Brawa dla Ko­puły RM-603! – za­krzyk­nął Wielki Mier­ni­czy i sam za­czął kla­skać, ale poza nie­śmia­łym aplau­zem Wiel­kiego Rach­mi­strza nikt się nie przy­łą­czył.

– Znowu za­cho­dzi py­ta­nie, jak Wielki In­wen­ta­ry­za­tor ra­dzi so­bie z za­pa­sami żyw­no­ści przy ro­sną­cej licz­bie lud­no­ści – za­gad­nął In­wen­ta­ry­za­tor. – Ze­chce­cie ko­le­żanko i do Ko­puły RM-603 wy­słać moje za­py­ta­nie o po­rady w tej spra­wie. Są­dzę, że wszelka wy­miana do­świad­czeń może być po­ży­teczna.

– Oba­wiam się In­wen­ta­ry­za­to­rze, że w tym wy­padku moja de­pe­sza nie­wiele po­może – od­rze­kła Łącz­nik. – Wielki Łącz­nik Ko­puły RM-603 prze­ka­zał mi, że ich In­wen­ta­ry­za­tor ra­dzi so­bie po­dob­nymi spo­so­bami, co pan. Wy­ła­puje pod­ziemne szczury, któ­rych mięso jest od­po­wied­nio prze­twa­rzane, nie­dawno ru­szyła także farma grzybna. Pod­ziem­nych szczu­rów jest tam, zdaje się, na­wet wię­cej niż w na­szej Ko­pule. Przede wszyst­kim jed­nak klu­czem do suk­cesu, tak jak i u nas, jest roz­sądne ra­cjo­no­wa­nie i dys­po­no­wa­nie zgro­ma­dzo­nymi za­so­bami.

– Hmm… no tak, tak. – za­my­ślił się Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Prze­wi­duje pan ko­lega kło­poty w kwe­stii żyw­no­ści? – pod­jął znowu te­mat Mier­ni­czy.

– Tę sprawę omó­wimy, kiedy przyj­dzie ko­lej mo­jego ra­portu – od­parł spo­koj­nie za­gad­nięty.

– Wła­śnie – ucie­szył się Se­kre­tarz. – Celna uwaga. Dzię­kuję sza­now­nemu ko­le­dze. Pro­simy o dal­sze wie­ści z Ko­puły RM-603.

– Je­śli cho­dzi o Ko­pułę RM-603 to by­łoby w za­sa­dzie na tyle. Ich pan­cerz jest w do­brym sta­nie. In­wen­ta­ry­za­tor, jak się rze­kło, nie zgła­sza żad­nych pro­ble­mów od­no­śnie żyw­no­ści. Nie wy­daje się też, żeby RM-603 mu­siała się oba­wiać ata­ków Dy­rek­to­riatu. Poza pierw­szym od­par­tym ata­kiem na sa­mym po­czątku uru­cho­mie­nia Ko­puły, nie wi­dziano ani jed­nego nie­przy­ja­ciela od prze­szło dwóch i pół roku.

– Do­brze sły­szeć – uśmiech­nął się nie­pew­nie Rach­mistrz.

– Wie pan, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu – ode­zwał się Straż­nik. – Ni­gdy nic nie wia­domo. Brak ata­ków może być tylko próbą uśpie­nia czuj­no­ści na­szych par­tyj­nych ko­le­gów i ko­le­ża­nek z Ko­puły RM-603.

– Próbą uśpie­nia czuj­no­ści… – szep­nął Rach­mistrz i po­bladł na­tych­miast. – Może chcą tylko uśpić na­szą czuj­ność… Może ata­kują ich wła­śnie te­raz! A my nic nie wiemy…

– Ko­lego Wielki Straż­niku – ode­zwał się swoim tu­bal­nym gło­sem In­wen­ta­ry­za­tor – pro­szę nie strasz­cie na­szego współ­ko­legi. To zby­teczne. Ko­lego Rach­mi­strzu, my­ślę, że nie­przy­ja­ciel za­nie­chał wszel­kich ata­ków na na­szych ko­le­gów i ko­le­żanki w Ko­pule RM-603.

– Za­nie­chał? My­śli ko­lega? – Rach­mistrz po­wiódł do­okoła prze­stra­szo­nym spoj­rze­niem.

– Cie­szę się, że w Ko­pule RM-603 wszystko przed­sta­wia się do­brze – ode­zwał się Straż­nik. – Przy­po­mi­nam jed­no­cze­śnie, że usy­pia­nie czuj­no­ści to jedna z czę­ściej sto­so­wa­nych tak­tyk na­szego nie­przy­ja­ciela, czego nie­raz mie­li­śmy do­wód w prze­szło­ści. Chcia­łem tylko uczu­lić na to wszyst­kich obec­nych. Za­pew­niam jed­nak, że Wielki Straż­nik z Ko­puły RM-603 to mój do­bry ko­lega jesz­cze sprzed Ka­ta­kli­zmu. Nie­raz miał do czy­nie­nia z Dy­rek­to­ria­tem i je­stem pe­wien, że nie da się nie­przy­ja­cie­lowi za­sko­czyć.

– Zna­ko­mi­cie… Trzy­majmy się jed­nak fak­tów – rzu­cił Se­kre­tarz. – Póki co nie mamy żad­nych nie­po­ko­ją­cych wie­ści w tej spra­wie z Ko­puły RM-603, czy tak?

– Zga­dza się – przy­tak­nęła Łącz­nik.

– A za­tem pro­po­nuję nie za­mar­twiać się na za­pas – po­wie­dział w stronę Wiel­kiego Straż­nika Wielki Se­kre­tarz. – Je­stem prze­ko­nany, że pań­ski ko­lega Wielki Straż­nik z Ko­puły RM-603 nie spo­czywa na lau­rach i jest cały czas czujny. Na­to­miast ko­legę upra­szam – Wielki Se­kre­tarz zwró­cił się do Wiel­kiego Rach­mi­strza – o za­cho­wa­nie odro­biny spo­koju i przyj­mo­wa­nie ra­por­tów z więk­szą dozą zim­nej krwi. Nie od dziś nam wia­domo, że je­ste­śmy w sta­nie wojny i po­win­ni­śmy być przy­go­to­wani na roz­ma­ite wie­ści. Po­stawa pana ko­legi, po pierw­sze, za­raża nie­po­trzeb­nym nie­po­ko­jem współ­ko­le­gów i współ­ko­le­żankę, a po dru­gie, jest nie­godna członka Par­tii, który po­wi­nien da­wać in­nym przy­kład i pre­zen­to­wać wo­bec nie­przy­ja­ciela po­stawę nie­ugiętą i bez­kom­pro­mi­sową.

– Prze­pra­szam, pa­nie ko­lego. – Wielki Rach­mistrz przy­brał zbo­lałą minę. – Za­pew­niam, że to już się wię­cej nie po­wtó­rzy.

– Mam taką na­dzieję – od­parł Wielki Se­kre­tarz. – Zdaje się, że zo­stały nam jesz­cze wie­ści z ostat­niej Ko­puły.

– Tak – ski­nęła głową Łącz­nik. – Z RW-620. RW-620 po­dob­nie jak RH-618, je­śli ko­le­dzy pa­mię­tają, od­piera ataki nie­przy­ja­ciela.

Wielki Rach­mistrz znowu po­bladł i po­ru­szył bez­gło­śnie war­gami, ale nic nie po­wie­dział.

– W prze­ci­wień­stwie jed­nak do Ko­puły RH-618 ataki na RW-620 nie są aż tak czę­ste, co nie zna­czy jed­nak, że są mniej groźne. Łą­czy­łam się dzi­siaj z Wiel­kim Łącz­ni­kiem, który po­in­for­mo­wał mnie tylko, że od kilku ty­go­dni Dy­rek­to­riat ich nie ata­kuje. Być może nie­przy­ja­ciel wy­ko­rzy­stuje ten czas na prze­gru­po­wa­nie się, być może z po­wodu znacz­nych strat wy­co­fał się na do­bre. Wielki Łącz­nik prze­ka­zał mi także, że wcze­śniej­sze po­nie­sione straty wśród cy­wi­lów… jak wiemy Dy­rek­to­riat do­pusz­cza się strasz­nych be­stialstw…

– Strasz­nych be­stialstw! – za­ła­mał ręce Rach­mistrz.

– Sza­nowny ko­lego, upo­mi­nam pana! – wska­zał Rach­mi­strza dłu­go­pi­sem Se­kre­tarz.

– Prze­pra­szam, prze­pra­szam…

– Nie­mniej straty wśród cy­wi­lów w RW-620 roz­wią­zały pro­blem żyw­no­ści w tej Ko­pule i obec­nie nie bra­kuje jej dla ni­kogo – do­koń­czyła Wielka Łącz­nik.

– Szczę­ście w nie­szczę­ściu – sko­men­to­wał Wielki Se­kre­tarz.

– Ale współ­czu­jemy oczy­wi­ście ro­dzi­nom po­le­głych – za­pew­nił Wielki Mier­ni­czy.

– Na­tu­ral­nie – zgo­dził się na­tych­miast Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Pro­po­nuję uczcić po­le­głych mi­nutą ci­szy – za­pro­po­no­wał Mier­ni­czy.

– Sza­nowny ko­lego, uwa­żam, że to zby­teczne – za­opo­no­wał Se­kre­tarz. – To są te same ofiary, o któ­rych do­nio­sły nam po­przed­nie ra­porty. Uczci­li­śmy po­le­głych mi­nutą ci­szy około trzech ty­go­dni temu. Niech no spraw­dzę do­kład­nie… mam to gdzieś za­pi­sane w no­tat­kach.

– To zby­teczne, pro­szę nie spraw­dzać – po­wie­dział Mier­ni­czy. – My­śla­łem, że cho­dzi o nowe ofiary. Skoro to te same ofiary, to rze­czy­wi­ście chyba nie ma sensu czcić ich mi­nutą ci­szy po raz drugi.

– Kon­ty­nu­ujmy – bar­dziej oświad­czył niż za­pro­po­no­wał Wielki Straż­nik.

– Są też do­bre wie­ści z Ko­puły RW-620 – pod­jęła Łącz­nik. – Wielki Straż­nik Ko­puły wy­ko­rzy­stał okres spo­koju i jego lu­dzie po­chwy­cili gra­su­ją­cego w Ko­pule mor­dercę.

– Mor­dercę! – wy­krzyk­nął Wielki Rach­mistrz.

– Po­przed­nie ra­porty… – Wielki Se­kre­tarz do reszty za­gu­bił się w swo­ich no­tat­kach. – Nie przy­po­mi­nam so­bie, żeby w po­przed­nich ra­por­tach była mowa o mor­dercy.

Łącz­nik wzru­szyła ra­mio­nami.

– Mój ko­lega z RW-620 naj­wy­raź­niej nie chciał nas mar­twić i po­sta­no­wił do­nieść mi o ca­łej spra­wie, kiedy zo­sta­nie już ona roz­wią­zana.

– Aha, ro­zu­miem – po­ki­wał głową Se­kre­tarz.

– W kil­ku­ty­sięcz­nej spo­łecz­no­ści za­wsze znajdą się ja­cyś de­ge­ne­raci – orzekł Straż­nik.

– Czy moż­liwe, aby mor­derca był agen­tem Dy­rek­to­riatu? – spy­tał Se­kre­tarz. – Wia­domo prze­cież, że Dy­rek­to­riat ata­kuje od ze­wnątrz, ale i od we­wnątrz.

– Agent Dy­rek­to­riatu… – pi­snął Rach­mistrz, ale za­raz spu­ścił oczy pod groź­nym spoj­rze­niem Wiel­kiego Se­kre­ta­rza.

– Słuszne spo­strze­że­nie, pa­nie Wielki Se­kre­ta­rzu – ski­nął z apro­batą głową Wielki Straż­nik. – Pro­simy o wy­ja­śnie­nia w tej spra­wie pani Wielka Łącz­niczko.

– Na ra­zie nie stwier­dzono, aby ujęty osob­nik był agen­tem Dy­rek­to­riatu. Ofiary były zu­peł­nie przy­pad­kowe. Wielki Straż­nik Ko­puły RW-620 nie może jed­nak cał­kiem wy­klu­czyć tej moż­li­wo­ści. Trwają prze­słu­cha­nia, my­ślę, że w ciągu kilku naj­bliż­szych dni bę­dzie osta­tecz­nie wia­domo, czy mor­derca współ­pra­co­wał, czy nie współ­pra­co­wał z Dy­rek­to­ria­tem.

– Je­stem pe­wien, że tak – stwier­dził Wielki Straż­nik. – Zbyt duży zbieg oko­licz­no­ści.