Kandydatki na żonę i inne scenariusze ebook

Andrzej Dembończyk

Kandydatki na żonę

i inne scenariusze

© Copyright by Andrzej Dembończyk & e-bookowo

Grafika na okładce: shutterstock

Projekt okładki:e-bookowo

ISBN 978-83-7859-509-0

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2015

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

Kandydatki na żonę

Osoby:

Wiktor

Zenon – wujek Wiktora

Zofia – ciotka Wiktora

Anna – panna na wydaniu

Barbara – panna na wydaniu

Celina – panna na wydaniu

Zyta – panna na wydaniu, kuzynka Zofii

Wojciech – służący Wiktora

Róża – służąca Zenona i Zofii

AKT I

Scena I

Typowy XIX wieczny salon z sofą, fotelami, wertikiem, grubym dywanem.

Na środku pokoju duży stół i krzesła, pod ścianą mały stolik, sofa, fotele, barek, pianino.

Zenon i Zofia siedzą na sofie, Wiktor na fotelu.

Zenon: Drogi Wiktorze, jak co roku spędzasz u nas wakacje. Powiedz mi kochany siostrzeńcze jak się u nas czujesz?

Wiktor: (trochę zdziwiony) Jak się tutaj czuję? Bardzo dobrze wujku. Czyż sam fakt, że przyjeżdżam tutaj co roku na wakacje, nie licząc świąt Bożego Narodzenia, o tym nie świadczy?

Zenon: To wybornie. (krótka przerwa) Przyjeżdżasz ale zawsze sam.

Wiktor: Nie rozumiem. A z kim mam przyjeżdżać? Przecież nie mam żony, narzeczonej.

Zofia: No właśnie Wiktorku!

Zenon: (do Zofii) Nie przerywaj kochanie! (do Wiktora) Może już najwyższy czas, żeby się ożenić?

Wiktor: A… a…. a…

Zenon: Czyli zgadzasz się z nami. Świetnie!

Wiktor: A… a… a…

Zenon: Już wszystko obmyśliliśmy (do Zofii) prawda kochanie?

Zofia: (radośnie) Tak, tak, wszystko!

Wiktor: A… a… a…

Zenon: Nic się nie martw. Wszystko zostaw nam. Za rok przyjedziesz tu z żoną. A za dwa (trąca łokciem Zofię) może z żoną i z dzieckiem. (śmiech)

Wiktor: A… a… a…

Zofia: Już jest wszystko załatwione. Ty masz tylko wybrać odpowiednią dziewczynę.

Zenon: (do Zofii) Kochanie… nie przeszkadzaj.

Wiktor: Ale skąd wam przyszło do głowy, że ja chcę się żenić!

Zenon: (zdziwiony) Jak to? Nie chcesz? Zobaczysz tylko kandydatki na żonę, od razu będziesz chciał się żenić.

Zofia: Są cztery kandydatki.

Zenon: (podniesionym głosem do Zofii) Kochanie!

Zofia: (spuszczając głowę) Przepraszam.

Zenon: A więc mój chłopcze do rzeczy. Pamiętasz małą, skromną niedzielną kolację?

Zofia: A czemu ma nie pamiętać, przecież to było trzy dni temu i… (spostrzegłszy groźny wzrok Zenona na sobie) Przepraszam, już jestem cicho.

Wiktor: Tę małą, skromną na 30 osób?

Zenon: Na 28. Nie licząc służby.

Wiktor: Tak…

Zenon: Otóż, były na niej wszystkie cztery kandydatki. To taki nasz mały podstęp. Umówiliśmy się, że one obejrzą jak wyglądasz, jakie są twoje maniery i tak dalej. No sam wiesz najlepiej…

Zofia: I wypadłeś znakomicie Wiktorku! Wszystkie chcą wyjść za ciebie.

Zenon: (do Zofii) Kochanie! Może pójdziesz nazrywać róż do ogrodu?

Zofia: (ze zdziwieniem) Przecież pada?

Zenon: (głośniej) To weź parasol!

Zofia: Nie mam jeszcze parasolki do tej sukni. Przywiozą go dopiero za tydzień.

Zenon: To siedź cicho i nie przeszkadzaj!

Róża: (wpadając do salonu) Ktoś mnie wołał?

Zenon: (poirytowany) Nie! Mówiłem żonie, żeby poszła nazrywać róż. Nie wołałem ciebie… Różo.

Róża: Aha. To ja przyniosę pani parasol. Pada deszcz!

Zenon: (zdenerwowany) Nie, nie, nie! Pani nigdzie nie pójdzie (po chwili przerwy spokojnie do Róży) Możesz odejść do swoich zadań Różo i nie przeszkadzaj nam już więcej.

Róża: (kłania się) Dobrze proszę pana. (wychodzi, przedtem spogląda przelotnie na Wiktora, który odprowadza ją wzrokiem)

Zenon: Na czym to stanęliśmy? A tak, na kandydatkach. Są cztery. To córki naszych przyjaciół więc mogę ręczyć za ich dobre urodzenie, maniery, obycie towarzyskie i honor.

Wiktor: (zrezygnowany) To świetnie.

Zenon: Więc po kolei. Anna – lat 21. Świetnie gra na pianinie. Jej ojciec ma duży majątek niedaleko stąd. Druga to Barbara – lat 22. W wolnym czasie maluje (do siebie) czyli cały czas maluje. Ojciec jest emerytowanym pułkownikiem. Trzecia to Celina – lat 23. Doskonale wyszywa, haftuje czy coś tam. Ojciec to dyrektor browaru. I co ty na to? Jest w czym wybierać, co?

Zofia: (oburzona) A moja kuzynka! Zenonie, zapomniałeś! Jak możesz…

Zenon: Tak… Czwarta to Zyta. Kuzynka mojej kochanej żony. Lat 45. Ty masz 25 więc (puszczając oko do Wiktora) jej nie bierzemy poważnie, jako kandydatki na żonę.

Wiktor: (do siebie) Nie bierzemy. My. Świetnie.

Zofia: (do Zenona) No powiedz coś Wiktorkowi o mojej siostrze. Albo sama to zrobię. (poprawia się na sofie) Więc kuzynka moja Zyta jest nieco starsza od ciebie, ale niech to cię nie zniechęca.

Zenon: (do siebie) Nieco starsza. Dobre.

Zofia: Jest najmłodszą z moich kuzynek.

Zenon: Nie bój się chłopcze, reszta kuzynek ma już mężów, więc nie będą cię prześladowały.

Zofia: Zenonie, nie przeszkadzaj! Jak mówiłam jest najmłodsza… i… jest bardzo miła… i… dobra. Doskonale dba o dom i gotuje.

Zenon: To może tyle wystarczy. Posłuchajmy Wiktora. My ciągle mówimy, a on milczy.

Wiktor: Nie wiem co powiedzieć…

Zenon: (do Zofii) Nie wie co powiedzieć (śmieje się) Może powiedz czy ci się spodobały panny.

Wiktor: Rozmawiałem z każdą… widziałem je tylko podczas kolacji… (z wyrzutem) Ale dlaczego nie powiedzieliście mi o wszystkim?

Zenon: No chyba nie będziesz się droczył na nas za to? Pogadałeś sobie z nimi, pobyłeś z nimi, pooglądałeś. Masz, jak to mówią, świeże spojrzenie. Gdybyś wiedział o wszystkim, to chyba sam przyznasz, patrzyłbyś na nie inaczej. Poza tym niczym się nie musisz martwić, my już wszystko przygotowaliśmy.

Zofia: Tak, tak… jutro tu przyjdą.

Wiktor: (wystraszony) Jutro!

Zenon: (błagalnie) Zofio! Daj mi wszystko powiedzieć. (do Wiktora) Jutro przyjdą. Po kolei: 900 Anna, 930 Barbara, 1000 Celina, 1030 Zyta. Jak w wojsku. Szybko, zwięźle. Szast prast i po południu już się możesz zaręczyć z wybraną panną.

Wiktor: Szast prast (rozpina kołnierzyk) Wujek już o wszystkim pomyślał..

Zenon: (do Zofii) Zostawmy Wiktora samego, nie przeszkadzajmy mu. (do Wiktora) Przemyśl sobie wszystko, o co chcesz je zapytać, jak poprowadzić rozmowę, sam już wiesz najlepiej. (wychodzą, Wiktor zostaje sam w salonie)

Wiktor: Szast prast i po sprawie. Co robić? Co robić? Chyba mi się to śni. (przechyla głowę na prawą stronę) Tak jakby słabo mi się zrobiło, duszno… (zastyga w takiej pozycji)

SZARLOTKA Z HERBATĄ

(teatr absurdu)

Osoby:

Dawid

Daria

Marek

Marlena

Kelnerka

Wnętrze restauracji. Dawid i Daria siedzą przy stoliku w rogu sali.

Czytają menu. Podchodzi kelnerka.

Kelnerka: Czy państwo już coś wybrali?

Dawid: Tak.

(cisza)

Kelnerka: Mogę państwu coś podać?

Dawid: Tak.

(cisza)

Daria: (do Dawida) Kochanie, kelnerka już jest.

Dawid: A tak, nie widziałem pani. Poproszę kawę i ciasto z malinami. Dwa razy. I… na razie wystarczy.

Kelnerka: Dobrze. Powiedział pan na razie … czyli państwo czekają jeszcze na kogoś?

Dawid: (zdziwiony) Nie, nie czekamy na nikogo.

(kelnerka odchodzi)

Daria: Jesteś pewien, że kupiłeś odpowiedni prezent na rocznicę ślubu dla Marka i Marleny?

Dawid: (wyjmuje z torby pudełko) Tak, oni bardzo lubią fantastykę, to będzie dobre. (otwiera pudełko i wyjmuje pięć małych figurek krasnali) Tak, to dobry prezent.

Daria: Skoro ty tak myślisz, to i ja tak myślę.

Dawid: Tak kochanie, masz zupełną słuszność, że myślisz tak jak ja myślę.

Daria: Myślę, że to dobrze, że myślę tak jak ty myślisz. Myślisz?

Dawid: (kiwając głową) Tak, tak myślę.

Daria: Ale gdzie oni są? Już się spóźniają 10 minut. Ileż można na nich czekać?

Dawid: Spokojnie kochanie, na pewno przyjdą. W końcu umówiliśmy się tutaj.

(kelnerka przynosi zamówienie)

Dawid: (do kelnerki) Co pani przyniosła?

Kelnerka: (trochę wystraszona) To co państwo zamówili.

Dawid: Nie zamawialiśmy herbaty.

Kelnerka: (zdziwiona) Nie?

Dawid: Nie.

Kelnerka: A co?

Dawid: Przecież wyraźnie mówiłem: ciasto z malinami i dwa soki pomarańczowe!

Kelnerka: (zmieszana) To bardzo państwa przepraszam. Już zabieram herbaty i zaraz przyniosę soki. Pomarańczowe.

Daria: (do Dawida) Daj spokój. Wypijemy herbaty. Zimno na dworze to się przynajmniej rozgrzejemy.

(kelnerka patrzy to na Dawida, to na Darię, nie wie co ma zrobić)

Dawid: (do kelnerki) Dobrze, niech pani zostawi herbaty.

(kelnerka kłania się i odchodzi. Do restauracji wchodzą Marek i Marlena. Machają do Dawida i Darii i podchodzą do ich stolika)

Marek: Co za niespodzianka. Wy tutaj?

Dawid: Ale spotkanie. Siadajcie.

Marlena: Mieliście jechać nad morze?

Daria: Byliśmy tydzień temu.

Marlena: Długo?

Daria: Dwa tygodnie.

Marlena: Fajnie było?

Daria: Tak. Pogoda dopisała… woda mokra…

Marek: (zauważa figurki krasnali na stole) Co to?

Dawid: (dumnie) To nasz prezent.

Marek: Pamiętaliście o moich urodzinach?

Dawid: (zdziwiony) Twoich urodzinach? Myśleliśmy, że dzisiaj Marlena ma urodziny.

Marek: Marlena ma dokładnie za miesiąc.

Dawid: O!

ŻUBRY

Osoby:

Małgorzata Szot

Marek – brat Małgorzaty

Anna – córka Małgorzaty

Aneta – córka Małgorzaty

Franciszek – narzeczony Anny

Filip – narzeczony Anety

Józef – przyjaciel domu

Adam Nowak – pełnomocnik

Scena I

Wieś w centralnej Polsce.

Salon Małgorzaty. Na środku stół i sześć krzeseł. Pod ścianą kanapa dwa fotele i mały stolik.

Małgorzata, Anna, Aneta, Franciszek, Filip i Marek siedzą przy stole pijąc kawę.

Marek: Nareszcie sprawy spadkowe po naszym ojcu zostały zakończone. Trwało to ponad rok.

Małgorzata: Tak, (westchnienie) już rok minął, a trzy miesiące temu zmarł mój mąż, Panie świeć nad jego duszą. Jak on się denerwował tymi wszystkimi rozprawami sądowymi.

Marek: Tak, podwójne nieszczęście na Ciebie spadło moja siostro. Ale (z radością) sądy mamy już z sobą, wszystko uregulowane, możemy się cieszyć przynajmniej z tego.

Małgorzata: (do brata) Jak ja Ci dziękuję, że zrzekłeś się spadku do tego domu.

Aneta: Wujek jest taki dobry.

Marek: Moje kochane, nie ma o czym mówić. 10 hektarów ziemi zostało podzielone, a dom nie jest mi potrzebny. Mam swój. A Ty, Małgorzato, masz dwie córki (wskazując na Franciszka i Filipa), które niedługo wyjdą za mąż. Dom jest duży, ładny, sam raz dla licznej rodziny.

Aneta: Jaki wujek dobry!

Filip: Pan Marek jest bardzo dobrym człowiekiem.

Małgorzata: I nie zażądałeś żadnej spłaty za dom.

Marek: Kochani, nie ma o czym mówić, zrobiłem to dla was!

Anna: Ale że nic wujek nie chciał, dziwne?

Małgorzata: Aniu, co to za pytania. Powinnyśmy być wdzięczne Markowi!

Aneta: Właśnie, siostro. Ty zawsze masz jakieś ale.

Filip: Pan jest zaiste wspaniałym człowiekiem!

Marek: Dziękuję panie Filipie. A... pan jak słyszałem jest piłkarzem?

Filip: Tak, na razie tylko druga liga, ale...!

Marek: Ale zarobki pewno niezłe?

Filip: No, nie narzekam.

Aneta: Mój narzeczony dużo zarabia (przytula się do niego). Po ślubie będzie as na dużo stać.

Franciszek: (cicho, sam do siebie) A inni pracują po osiem, dziesięć godzin za marny grosz...

Marek: Co pan powiedział? Nie dosłyszałem. Pan w ogóle taki małomówny.

Franciszek: Tak... My na Śląsku nie mamy zdolności do pięknej mowy. Mamy trochę inne zasady.

Filip: (z ożywieniem) A jakie?

Franciszek: Mało godomy, a dużo robiymy.

Filip: Phi, też coś.

Andrzej Dembończyk - mieszka na Śląsku. Od kilku lat pisze scenariusze teatralne, które grane są przez amatorskie grupy teatralne w całej Polsce, krótkie opowiadania (bez happy endu) i od czasu do czasu wiersze.

Pisze poezję japońską: haiku, haiga, tanka, haibun, którą publikuje w polskich i zagranicznych magazynach internetowej i drukiem. Jego haiku znajdują się również w czterech antologiach haiku wydanych drukiem w latach 2011-2015.

Strona internetowa: http://eddie-ad.blogspot.com/