Bez Ciebie ebook

Kate Eberlen

Bez Ciebie

Tłumaczenie:

Pamięci mojej wspaniałej Babci,

CZĘŚĆ PIERWSZA

1

Sierpień 1997

TESS

Mama przywiozła kiedyś z wakacji na Teneryfie pamiątkowy talerz. Zdobiło go ręcznie malowane motto: Dziś jest pierwszy dzień reszty twojego życia.

Mimo że talerz stał zawsze na półce w kuchni, nigdy nie zwracałam na niego uwagi. Po prostu był częścią domu, tak jak nagroda taty z konkursu piosenki czy szklana kula wypełniona śniegiem padającym na miniaturowy Nowy Jork, którą Kevin przysłał kiedyś na święta. Ale teraz, ostatniego dnia wakacji, nie mogłam przestać o nim myśleć.

Kiedy się obudziłam, namiot wypełniało pomarańczowe światło, jak wewnątrz dyni na Halloween. Ostrożnie rozsunęłam zamek, starając się nie obudzić Doll, i wystawiłam twarz na oślepiające słońce. W powietrzu wciąż jeszcze panował poranny chłód, w oddali rozlegało się brzęczenie dzwonków. Zapisałam w notatniku dostrzeżone gdzieś wcześniej słowo „piangere” i oznaczyłam gwiazdką, żeby sprawdzić w słowniku po powrocie do domu.

Z kempingu rozciągał się widok na Florencję: rdzawe kopuły z terakoty i białe marmurowe wieże migotały na tle idealnie błękitnego nieba. Wszystko było na swoim miejscu – tak doskonałe, że ogarnęło mnie dziwne uczucie smutku, jakbym już za tym tęskniła.

Wiedziałam, że wielu rzeczy wcale nie będzie mi brakować, na przykład spania na ziemi (po kilku godzinach miałam wrażenie, że każdy kamyk na stałe wgniótł mi się w plecy), ubierania się w namiocie wysokim na niecały metr czy pokonywania drogi przez całe pole namiotowe do pryszniców tylko po to, żeby na koniec zorientować się, że zapomniałam zabrać papier toaletowy. Zabawne, jak pod koniec wakacji jedna część ciebie marzy, żeby to nigdy się nie skończyło, a druga nie może się doczekać powrotu do domowej wygody.

Przez cały miesiąc podróżowałyśmy przez Europę pociągami z karnetem Interrail – na południe przez Francję, a potem przez Włochy. Spałyśmy na dworcach, piłyśmy piwo z holenderskimi studentami na kempingach, pociłyśmy się w dusznych, nagrzanych pociągach, sunących powoli w palącym słońcu. Doll najbardziej interesowały plaże i Bellini; ja wolałam mapy i muzea. Mimo to dogadywałyśmy się równie dobrze jak pierwszego dnia szkoły, kiedy miałyśmy cztery lata. Maria Dolores O'Neill – to ja zaczęłam nazywać ją Doll – podeszła do mnie i zapytała:

– Chcesz być moją przyjaciółką?

Byłyśmy bardzo różne, ale jednocześnie dopełniałyśmy się nawzajem. Zawsze, gdy to mówiłam, Doll odpowiadała: No tak, ja mam ładne włosy, a ty śliczną cerę. Albo: Twoja sukienka dobrze się komponuje z moją. Kiedy zwracałam jej uwagę, że nie o takie dopełnianie mi chodzi, śmiała się i mówiła, że przecież wie. Nigdy nie byłam pewna, czy aby na pewno. Ale przecież przyjaźń powinna mieć własny, specjalny język, prawda?

Moje wspomnienia innych miejsc, które odwiedziłyśmy podczas tych wakacji, są jak pocztówki: podświetlona scena amfiteatru w Weronie na tle czarnego jak atrament nieba; lazurowa zatoka Neapolu; zaskakująco żywe barwy sklepienia Kaplicy Sykstyńskiej. Ale to właśnie ten ostatni, beztroski dzień we Florencji, ostatni dzień, zanim moje życie nieodwracalnie się zmieniło, jestem w stanie odtworzyć godzina po godzinie, niemal krok po kroku.

Doll zawsze spędzała na porannej toalecie dużo więcej czasu niż ja – już wtedy nie ruszała się nigdzie bez pełnego makijażu. Ja lubiłam mieć trochę czasu dla siebie. Cieszyło mnie to zwłaszcza tego ostatniego dnia, bo wtedy miałam dowiedzieć się o wyniku matury. Chciałam trochę się uspokoić, zanim usłyszę wiadomość, która zadecyduje o moich studiach.

Poprzedniego wieczoru w drodze na kemping zauważyłam podświetloną fasadę kościoła, wyłaniającą się spośród drzew na wzgórzu. Była piękna i wydawała się niemal nie na miejscu, jak drogocenne puzderko na biżuterię, które ktoś zostawił w lesie.

W świetle dziennym bazylika okazała się dużo większa, niż mi się wcześniej wydawało. Podczas wspinaczki po kondygnacjach barokowych schodów pomyślałam, że to idealne miejsce na ślub. Ta myśl była dziwna i dość zaskakująca – nigdy do tej pory nie miałam na poważnie chłopaka, a co dopiero marzeń o białej sukni z welonem.

Widok z tarasu na szczycie robił tak wielkie wrażenie, że łzy napłynęły mi do oczu, zupełnie bez sensu, i obiecałam sobie uroczyście – z całą powagą swoich osiemnastu lat – że pewnego dnia tu wrócę.

Poza mną nikogo nie było w pobliżu, ale ciężkie kościelne drzwi nie były zamknięte i otworzyłam je bez trudu. W środku panował półmrok – przez chwilę miałam wrażenie, że jest zupełnie ciemno, bo oczy wciąż miałam przyzwyczajone do oślepiającego porannego słońca. Na zewnątrz był upał, ale tutaj panował przyjemny chłód, a w powietrzu unosił się znajomy kościelny zapach kurzu zmieszanego z kadzidłem. Byłam sama w domu Bożym i z pełną świadomością rejestrowałam każde niestosowne plaśnięcie sandałów, kiedy szłam po schodach prowadzących do prezbiterium. Stanęłam przed wielką, obojętną twarzą Jezusa i zaczęłam się modlić, żeby moje wyniki okazały się dobre. Wtem apsydę wypełniło światło.

Zaskoczona, odwróciłam się. Ujrzałam chudego chłopaka mniej więcej w moim wieku. Stał obok automatu zawieszonego na ścianie, do którego należało wrzucić monetę, żeby zapalić światło. Wilgotne brązowe włosy miał zaczesane do tyłu, był ubrany jeszcze bardziej nieodpowiednio niż ja. Miał na sobie szorty do biegania, koszulkę i adidasy. Przez moment mogliśmy uśmiechnąć się do siebie albo nawet coś powiedzieć, ale ta chwila minęła i zmieszani odwróciliśmy wzrok ku ogromnemu sklepieniu pokrytemu złotą mozaiką. Światło znów zgasło z głośnym kliknięciem, równie stanowczo i niespodziewanie, jak się pojawiło.

Zerknęłam na zegarek – moje oczy znów musiały przywyknąć do mroku – udając, że chciałabym poświęcić jeszcze trochę czasu na kontemplację mozaikowego wizerunku, może nawet dorzucić parę groszy na oświetlenie, ale muszę już lecieć. Gdy już chwytałam za klamkę, znów usłyszałam kliknięcie. Spojrzałam na poważną, rozświetloną twarz Chrystusa i poczułam, jakbym Go zawiodła.

Kiedy dotarłam z powrotem na kemping, Doll była już umalowana i uczesana.

– I jak tam kościół?

– Chyba bizantyński.

– To dobrze?

– Jest piękny.

Po cappuccino i brioszkach z kremem (niesamowite, we Włoszech nawet w barze na kempingu jedzenie jest pyszne) spakowałyśmy się i postanowiłyśmy ruszyć prosto na pocztę, żeby zadzwonić do domu i dowiedzieć się, jak mi poszło. W przeciwnym razie wisiałoby to nad nami cały dzień.

Nawet złe wieści były lepsze od niepewności. Nie potrafiłam znieść trwania w zawieszeniu, nie wiedząc, co mnie czeka. Poszłyśmy więc do centro storico. Całą drogę trajkotałam o wszystkim, tylko nie o tej jednej rzeczy, która zaprzątała mi głowę.

Kotłowało się we mnie tyle przerażonych myśli, że wybierając numer do domu, myślałam, że język chyba stanie mi kołkiem.

Mama odebrała po pierwszym sygnale.

– Hope przeczyta ci wyniki – powiedziała.

– Mamo! – zawołałam, ale było za późno. Moja młodsza siostra już dorwała się do telefonu.

– Przeczytam ci twoje wyniki.

– No dobra, słucham.

– A, B, C… – wyrecytowała powoli Hope, jakby ćwiczyła alfabet.

– Wspaniale, prawda? – wtrąciła mama.

– Co?

– Dostałaś A z angielskiego, B z historii sztuki i C z filozofii i religioznawstwa.

– Nie żartujesz? – Miałam zapewnione miejsce na University College London, pod warunkiem że dostanę dwa B i jedno C na maturze, więc poradziłam sobie lepiej, niż było trzeba.

Wychyliłam się spod daszku budki telefonicznej, żeby pokazać Doll uniesiony w górę kciuk. Po drugiej stronie słuchawki mama mi gratulowała, a Hope wtórowała jej w tle. Wyobraziłam sobie, jak siedzą obie w kuchni obok półki na pamiątki z wycieczek. Stoi tam talerz z napisem Dziś jest pierwszy dzień reszty twojego życia.

Doll zaproponowała, żebyśmy uczciły dobre wieści, przepuszczając nasze ostatnie pieniądze na butelkę spumante przy Piazza Signoria. Miała więcej pieniędzy ode mnie, bo uczyła się w technikum i jednocześnie dorabiała w salonie kosmetycznym. Czaiła się, żeby znów usiąść przy jednym z piekielnie drogich stolików na świeżym powietrzu, odkąd nieświadomie przepuściłyśmy nasz całodzienny budżet na jedno cappuccino przy placu Świętego Marka w Wenecji. Już w wieku osiemnastu lat Doll miała słabość do luksusów. Ale była dopiero dziesiąta rano i uznałam, że nawet gdybyśmy się nie spieszyły, wciąż miałybyśmy mnóstwo czasu do nocnego pociągu do Calais, a do tego jeszcze ból głowy. Taka już się urodziłam – praktyczna.

– Jak chcesz – westchnęła rozczarowana Doll. – To twoje święto.

Było tyle rzeczy, które chciałam jeszcze zobaczyć: Uffizi, Bargello, Duomo, Baptysterium, Santa Maria Novella…

– To wszystko kościoły, nie? – Doll nie dała się nabrać na litanię włoskich nazw.

Obie zostałyśmy wychowane w wierze katolickiej, ale na tym etapie życia dla Doll kościół stanowił przeszkodę, by wyspać się w niedzielę. Ja z kolei uważałam, że fajnie mówić o sobie „agnostyczka”, chociaż wciąż dość często łapałam się na cichej modlitwie w konkretnych intencjach. Włoskie kościoły nie były dla mnie miejscem spotkań z Bogiem – raczej z kulturą. Szczerze mówiąc, byłam dość pretensjonalna, ale pozwalałam sobie na to, bo przecież miałam właśnie rozpocząć studia.

Zostawiłyśmy plecaki w przechowalni bagażu na dworcu, szybko okrążyłyśmy Duomo i zrobiłyśmy sobie nawzajem zdjęcia przed złotymi drzwiami Baptysterium. Potem przeszłyśmy bocznymi uliczkami w kierunku Santa Croce. Zrobiłyśmy przystanek w otwierającej się właśnie maleńkiej gelaterii. Poranna porcja lodów zaspokoiła apetyt Doll na dekadencję. Wybrałyśmy po trzy smaki z cylindrycznych pojemników ustawionych za oszkloną ladą, która przypominała ogromne pudło z farbami.

Dla mnie świeża mandarynka, cytryna i różowy grejpfrut.

– Za bardzo śniadaniowe – skomentowała Doll, wybierając marsalę, wiśnię i czekoladowy fondant. To rozpustne połączenie, opisane przez Doll jako „orgazmiczne”, wprawiło ją w tak dobry nastrój, że bez szemrania zniosła całą godzinę z freskami Giotta.

Oglądanie sztuki z Doll było zabawne. Chętnie wygłaszała komentarze w rodzaju: „Ale stopy to nie bardzo mu wychodziły, co?”, lecz gdy wyszłyśmy z kościoła, widziałam, że wystarczy jej kultury na resztę dnia. Z nieba lał się popołudniowy żar, więc zaproponowałam, żebyśmy przejechały się autobusem do Fiesole, starożytnego miasta na wzgórzach, o którym czytałam w przewodniku. W autobusie stanęłyśmy przy otwartym oknie, z ulgą witając świeże powietrze owiewające nam twarze.

Główny plac Fiesole był zaskakująco spokojny w porównaniu z gwarnymi, zatłoczonymi uliczkami Florencji.

– Chodźmy na menu turistico, trzeba jakoś uczcić ten dzień – zaproponowałam, postanawiając przepuścić resztkę pieniędzy, którą zachowałam na wszelki wypadek.

Usiadłyśmy na tarasie restauracji z widokiem na Florencję w oddali. Miniaturowe miasto wyglądało jak tło obrazu Leonarda.

– Mamy zaplanowane jakieś rozwojowe zajęcia na popołudnie? – zapytała Doll, ocierając kąciki ust po spaghetti pomodoro, które pochłonęłyśmy do ostatniej nitki makaronu.

– Jest tu rzymski amfiteatr – przyznałam. – Ale mogę iść sama, napraw…

– Ci cholerni Rzymianie wszędzie się musieli wpakować, co? – przerwała mi, ale chętnie poszła razem ze mną.

Byłyśmy jedynymi zwiedzającymi. Doll położyła się w słońcu na kamiennym stopniu, a ja poszłam obejrzeć wszystkie zakamarki. Kiedy dotarłam na scenę, Doll usiadła i zaczęła klaskać. Ukłoniłam się.

– Powiedz coś! – zażądała.

– Jutro, jutro i znów jutro![1] – wygłosiłam.

– Jeszcze! – zawołała, wyciągając aparat.

– Dalej nie pamiętam!

Zeskoczyłam ze sceny i wspięłam się po stromych schodach.

– Chcesz zdjęcie?

– Zróbmy sobie jedno razem.

Doll ustawiła aparat trzy schodki wyżej, oceniając, że wtedy znajdziemy się obie w kadrze na tle toskańskich wzgórz.

– Jak jest „ser” po włosku? – zapytała, ustawiając samowyzwalacz, po czym pobiegła do mnie, żeby zdążyć przed pstryknięciem migawki.

Mam to zdjęcie w albumie. Wyglądamy na nim, jakbyśmy wysyłały całusy do obiektywu. Taśma samoprzylepna pożółkła, a plastikowa osłonka stała się sztywna i krucha, ale kolory na fotografii – biały kamień, błękitne niebo, czarnozielone cyprysy – wciąż są tak samo wyraziste jak w moich wspomnieniach.

Na autobus powrotny do Florencji czekałyśmy w głębokiej ciszy. Na przystanku słychać było tylko niewidzialne świerszcze, grające gdzieś między drzewami.

– Myślisz, że wciąż będziemy się przyjaźnić?

– O co ci chodzi? – Udałam, że nie rozumiem pytania.

– No wiesz, studia na uniwersytecie z nowymi znajomymi, którzy będą się interesować książkami, historią i tym wszystkim…

– Nie wygłupiaj się – ucięłam stanowczo, ale w głowie zdążyła już pojawić mi się zdradziecka myśl, że w przyszłym roku zapewne pojadę na wakacje z ludźmi o podobnych zainteresowaniach. Z przyjaciółmi, którzy będą chcieli podziwiać kolekcję malowanych greckich waz w muzeum na terenie wykopalisk albo ze szczerym zainteresowaniem porównywać prace Michelangela, Donatella i innych Żółwi Ninja (jak mówiła o nich Doll).

Dziś jest pierwszy dzień reszty twojego życia.

Gdy pozwalałam sobie na rozmyślania o przyszłości, czułam, jak żołądek ściska mi jednocześnie strach i podniecenie.

Po powrocie do Florencji wybrałyśmy się jeszcze raz na lody. Doll nie mogła się oprzeć kolejnej porcji czekoladowych, tym razem z melonem. Ja wybrałam gruszkowe (smakowały jak esencja stu idealnie dojrzałych konferencji) z malinowymi, wyrazistymi i słodkimi jak wspomnienie lata z dzieciństwa.

Na Ponte Vecchio było trochę spokojniej niż rano, więc mogłyśmy pozaglądać w okna maleńkich sklepów jubilerskich. W jednym z nich Doll dostrzegła srebrną bransoletkę z przywieszkami, dużo tańszą od pozostałych. Złapałyśmy więc za klamkę i przecisnęłyśmy się do środka.

Sprzedawca podniósł delikatny łańcuszek z miniaturowymi replikami Duomo, Ponte Vecchio, butelki Chianti i „Dawida” Michała Anioła.

– To dla dziecka – powiedział.

– Może kupię ją dla Hope? – zaproponowała Doll, szukając pretekstu do wydania resztki pieniędzy.

Patrzyłyśmy, jak sprzedawca układa bransoletkę na bibułce w małym kartonowym pudełku zdobionym złotymi lilijkami. Pewnie wyobrażałyśmy sobie, że moja siostra będzie przechowywać ten prezent w jakimś specjalnym miejscu. Tylko od czasu do czasu rozpakuje bransoletkę i będzie ją oglądać z nabożnym podziwem, jakby to była drogocenna rodzinna pamiątka.

Słońce zdążyło już spełznąć ze starożytnych budynków, a miejski gwar nieco przygasł. W ciepłym powietrzu unosił się łagodny riff klarnetu ulicznego grajka. Zatrzymałyśmy się na środku mostu, czekając, aż tłum się przerzedzi, żebyśmy mogły zrobić sobie zdjęcia na tle gasnącego złotego nieba. Trochę dziwnie się czułam na myśl o tych wszystkich kominkach i lodówkach, na których pojawią się zdjęcia z naszymi twarzami w tle, od Tokio po Tennessee.

– Zostały mi dwie klatki – oznajmiła Doll.

Nagle wychwyciłam w tłumie twarz, która wydała mi się znajoma. Chłopak, mniej więcej w moim wieku. W odpowiedzi na mój uśmiech zmarszczył z zaskoczeniem brwi. Dopiero wtedy zorientowałam się, gdzie go wcześniej widziałam. Spotkaliśmy się dziś rano w San Miniato al Monte. W ostatnich promieniach słońca jego włosy przybrały rudawy odcień. Teraz miał na sobie koszulkę polo koloru khaki i chinosy. Stał nieco zmieszany obok pary w średnim wieku, pewnie rodziców.

– Mógłbyś? – Wyciągnęłam aparat w jego kierunku.

Miał tak niepewną minę, że zwątpiłam, czy mówi po angielsku. Jego blada, piegowata twarz oblała się rumieńcem.

– Tak, jasne! – odparł. Mama powiedziałaby, że brzmi jak „dobrze wychowany chłopiec”.

– Powiedzcie „ser”!

– Formaggio! – zawołałyśmy jednocześnie.

Na zdjęciu mamy zamknięte oczy i śmiejemy się z własnego żartu.

W pociągu miałyśmy tylko dla siebie cały przedział z sześcioma kuszetkami. Położyłyśmy się na łóżkach na samym dole i zaczęłyśmy przegląd wspomnień z wakacji, podając sobie na zmianę butelkę czerwonego wina. Pociąg toczył się przez noc.

Dla mnie najlepsze były widoki i architektura.

– Pamiętasz kwiaty na Schodach Hiszpańskich?

– Kwiaty?

– Czy my na pewno byłyśmy na tych samych wakacjach?

Doll bardziej interesowali mężczyźni.

– Pamiętasz minę tego kelnera na Piazza Navona, kiedy powiedziałam, że lubię rybę?

Teraz już wiedziałyśmy, że „ryba” ma po włosku jeszcze jedno, niezbyt eleganckie znaczenie.

– Najlepszy obiad? – zapytała Doll.

– Prosciutto i brzoskwinie ze straganu w Bolonii. A dla ciebie?

– Ta cebulowa niby-pizza z anchois w Nicei była pyszna…

– Pissaladière.

– Czy ty mnie obrażasz?

– Najlepszy dzień?

– Capri, a ty?

– Chyba dzisiaj – odparłam.

– Najlepsze…

Doll odpłynęła, ale ja nie mogłam zasnąć. Gdy tylko zamykałam oczy, widziałam się w pokoju, który czekał na mnie w akademiku. Dotąd nie pozwalałam swojej wyobraźni w nim zamieszkać. Teraz po raz pierwszy rozstawiałam w myślach rzeczy na półkach, rozkładałam kapę na łóżku, podekscytowana przyklejałam na ścianie plakat z reprodukcją „Primavery” Boticellego, przetaczający się teraz łagodnie po półce na bagaż. Czy będę miała pokój z widokiem na dachy w kierunku Telecom Tower, jak ten, który nam pokazywali podczas dni otwartych? A może trafi mi się sypialnia od ulicy, a pod oknem będą pełzać czerwone piętrowe autobusy i rozbrzmiewać znienacka policyjne syreny, jak w filmie?

Pociąg zaczął wspinaczkę przez Alpy i w przedziale zrobiło się chłodno. Przykryłam Doll polarem. Zamruczała z wdzięcznością, ale się nie obudziła. Cieszyłam się, bo ta chwila prywatności była dla mnie ważna: tylko ja i moje plany na przyszłość, w podróży z jednego etapu życia w następny.

Musiałam zasnąć o świcie. Obudził mnie stukot wózka ze śniadaniem. Doll wpatrywała się ponuro w krople deszczu biegnące po szybie pociągu, który pędził teraz przez pola północnej Francji.

– Zdążyłam zapomnieć o pogodzie – westchnęła, podając mi kwaśną kawę w plastikowym kubeczku i zapakowanego w celofan croissanta.

Kiedy wreszcie dotarłyśmy na miejsce, odprowadziłam Doll do jej domu na Laburnum Drive, a potem poszłam do siebie wzdłuż Conifer Road. Nie żebym oczekiwała transparentów albo delegacji sąsiadów z kwiatami, ale czułam ukłucie rozczarowania, że wszystko jest dokładnie takie samo jak wcześniej. Nasze osiedle powstało pod koniec lat sześćdziesiątych. Wtedy stanowiło pewnie szczyt nowoczesności: jednakowe domki przypominające sześcienne klocki, zrobione w połowie z jasnej cegły, a w połowie z białego muru. Przed nimi rozciągały się komunalne trawniki zamiast ogródków. Wszystkie ulice nosiły nazwy drzew, ale nikt nigdy żadnych tu nie posadził, z wyjątkiem kilku cherlawych kwitnących wiśni. Do niektórych domków właściciele dobudowali z przodu przeszklone ganki albo przezroczyste dachy z PCV w jadalniach na parterze, ale mimo to wszystkie dalej wyglądały niemal identycznie, jak klocki dla dzieci. Wystarczył miesiąc nieobecności, żebym zrozumiała, że już wyrosłam z tego miejsca.

Mama nie wiedziała dokładnie, kiedy wracam, ale mimo to byłam nieco zaskoczona, że ona i Hope nie siedziały w oknie albo nawet na trawniku przed domem, czekając na mnie. Był piękny wieczór. Może mama napuściła wody do baseniku za domem? Może nie słyszały dzwonka przez szum wody?

W końcu za szkłem pojawiła się znajoma mała sylwetka.

– Kto tam? – usłyszałam.

– To ja!

– To ja! – odkrzyknęła.

Nigdy nie byłam do końca pewna, czy Hope się wygłupia, czy jest aż tak pedantyczna.

– To ja, Tree! No weź, Hope, otwórz!

– To Tree!

Usłyszałam głos mamy dochodzący z głębi mieszkania, ale nie byłam w stanie rozróżnić słów.

Hope uklękła, żeby odezwać się do mnie przez klapkę na listy u dołu drzwi.

– Wezmę krzesło z kuchni.

– Weź to z korytarza – powiedziałam do klapki.

– Mama kazała wziąć to z kuchni!

– Okej, okej…

Czemu mama sama nie zeszła? Nagle poczułam się zmęczona i zirytowana.

W końcu Hope udało się otworzyć drzwi.

– Gdzie mama? – zapytałam. W domu było trochę chłodno i nie czułam zapachu obiadu.

– Właśnie wstaje.

– Źle się czuje?

– Nie, tylko jest zmęczona.

– Taty jeszcze nie ma?

– Pewnie siedzi w pubie. – Hope wzruszyła ramionami.

Zdjęłam z ramion ciężki plecak i oparłam go o ścianę. Mama stała u szczytu schodów, ale nie zbiegła na dół, żeby mnie uściskać. Zamiast tego zeszła ostrożnie, trzymając się poręczy. Pomyślałam, że pewnie nie chce się poślizgnąć w kapciach, wyglądających spod spranego różowego dresu, który zwykle wkładała na aerobik. Wydawała się nieobecna, jakby obrażona. Nalała wody do czajnika. Ani razu nie spojrzała mi w oczy.

Zerknęłam na zegarek. Było już po ósmej. Zapomniałam, że w Anglii później się ściemnia. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie lepiej by było, gdybym zadzwoniła do domu po zejściu z promu, ale nie wydawało mi się to na tyle poważnym wykroczeniem, żeby mama się do mnie nie odzywała.

Miała rozczochrane włosy z tyłu głowy. Leżała w łóżku, kiedy przyjechałam. Jest zmęczona, powiedziała Hope. Musiała sobie sama radzić przez całe cztery tygodnie.

– Daj, ja to zrobię. – Wyjęłam jej czajnik z rąk. Pierwsze poważne ukłucie niepokoju pojawiło się, gdy zauważyłam stos brudnych kubków w kuchni. Mama musiała być naprawdę wykończona – kuchnia zawsze była nieskazitelnie czysta.

– Gdzie tata? – zapytałam.

– Pewnie w pubie.

– Może idź na górę, a ja przyniosę ci herbaty, co?

– Dobrze – powiedziała ku mojemu zaskoczeniu. Mama nigdy wcześniej nie pozwalała, żeby ją w czymkolwiek wyręczać. Po chwili, jakby dopiero sobie przypomniała, że właśnie wróciłam z wakacji, dodała: – Jak ci się udał wyjazd?

– Świetnie! Było super!

Twarz aż bolała mnie od uśmiechu, którego mama nie odwzajemniła.

– A podróż?

– W porządku!

Ale ona już wchodziła z powrotem po schodach do sypialni.

Zaniosłam jej herbatę. Drzwi do sypialni rodziców były uchylone. Zanim weszłam, mignęła mi na chwilę twarz mamy w lustrze na toaletce. Czasem ludzie wyglądają inaczej, gdy nie wiedzą, że ktoś na nich patrzy, prawda? Leżała na łóżku z zamkniętymi oczami, jakby uszła z niej cała energia do życia, pozostawiając ją prawie niematerialną, odległe echo jej samej. Wpatrywałam się w jej odbicie przez kilka sekund, aż poruszyła się nagle i zauważyła, że stoję w progu.

Nasze oczy się spotkały. Wbiła we mnie niespokojne spojrzenie: Nie pytaj przy Hope. Gdy zauważyła, że jestem sama, z ulgą opuściła powieki.

– Pomogę ci usiąść – powiedziałam.

Oparła się o mnie, gdy poprawiałam poduszki za jej plecami. Była lekka i delikatna. Pół godziny temu szłam do domu i z niechęcią myślałam o tym, jak znajome i zwyczajne jest wszystko wokół. Teraz świat zaczynał kruszyć się na moich oczach i desperacko pragnęłam, żeby znów był taki jak dawniej.

– Niedobrze ze mną, Tess – westchnęła mama, odpowiadając na pytanie, którego bałam się zadać. Czekałam, aż doda: „Ale nie ma co się martwić, bo…”.

Nie dodała.

– W jakim sensie? – Głos mi drżał od narastającej paniki.

Kiedy mama była w ciąży z Hope, wykryto u niej raka piersi. Nie poddała się chemioterapii aż do porodu, ale w końcu wróciła do zdrowia. Od tamtej pory musiała się regularnie badać; ostatnim razem, kilka miesięcy temu, wyniki były dobre.

– Mam raka jajnika z przerzutami na wątrobę. Trzeba było iść z tym wcześniej do lekarza, ale myślałam, że to tylko problemy z żołądkiem.

Z dołu dobiegał głos Hope. Śpiewała znajomą melodię, ale nie mogłam skojarzyć jaką.

Próbowałam przypomnieć sobie, jak mama wyglądała przed moim wyjazdem. Trochę zmęczona i chyba zmartwiona, ale wydawało mi się, że to może przez moją maturę. Zawsze się o mnie troszczyła: rano prosiła Hope w kuchni, żeby dała mi w spokoju przejrzeć notatki przy śniadaniu. Gdy wracałam ze szkoły, czekała z herbatą, gotowa słuchać o moich sprawach. Jeśli nie miałam ochoty rozmawiać, po prostu była przy mnie, zmywając naczynia albo krojąc warzywa na obiad w przyjaznej ciszy.

Jak mogłam być tak samolubna, żeby nic nie zauważyć? Jak mogłam w ogóle wyjechać na wakacje?

– Nic byś nie poradziła – powiedziała, czytając mi w myślach.

– Ale podczas ostatniego badania wszystko było w porządku!

– To było badanie piersi.

– A reszty nie sprawdzili?

Mama przyłożyła palec do ust.

Hope wchodziła po schodach. Teraz słyszałam, że śpiewa „Wchodzę po schodkach”, ale przekręcała niektóre słowa.- Wchodzę po schodkach, wchodzę po schodkach, kogo na tych spodkach schodkam?

Zmusiłyśmy się do uśmiechu, gdy weszła.

– Jestem głodna – oznajmiła.

– Okej. – Zeskoczyłam z łóżka. – Chodź, zrobię ci coś na kolację.

Jakbym nie miała już dość dowodów na to, że jest źle, w lodówce znalazłam tylko światło. Wprawdzie nigdy się u nas nie przelewało, ale jedzenie zawsze było. Nagle poczułam wzbierającą falę złości na ojca. W naszym domu podział ról był bardzo tradycyjny: tata zarabiał, mama zajmowała się domem. Ale w takiej sytuacji chyba jednak mógłby się trochę włączyć? Wyobraziłam sobie, jak siedzi w pubie i wyciska do ostatniej kropli wyrazy współczucia od kumpli, którzy stawiają mu piwo. Odkąd pamiętałam, tata uwielbiał narzekać, że mu w życiu nie wyszło.

W szafce znalazłam puszkę spaghetti Heinza w sosie pomidorowym. Wetknęłam kromkę chleba do tostera.

Hope wpatrywała się we mnie. Miałam w głowie taki mętlik od prób ogarnięcia wszystkiego, co właśnie na mnie spadło, że nie wiedziałam, co jej powiedzieć.

Spaghetti zabulgotało na ogniu. Nałożyłam trochę na tosta, wspominając miskę ugotowanej al dente pasty, którą zjadłam wczoraj w Fiesole. Sos miał smak tysiąca dojrzałych pomidorów. Przypomniałam sobie panoramę Florencji w oddali, jak tło obrazu Leonarda, teraz tak odległą, jak z innego życia.

Słownik potwierdził, że „piangere” oznacza po włosku „płakać”. Pochodzi od łacińskiego plangere: bić się w piersi z żalu.

2

Sierpień 1997

GUS

Po śmierci brata zacząłem biegać na długie dystanse. Tylko tak mogłem spędzać czas w samotności bez narażania się na krytykę. Troska otoczenia była chyba najgorsza w tym wszystkim. Kiedy mówiłem, że jest w porządku – ludzie patrzyli na mnie dziwnie. Kiedy przyznawałem, że jest mi ciężko, i tak nie mogli pomóc. Ale kiedy mówiłem, że trenuję do maratonu charytatywnego, żeby pomóc w zbiórce pieniędzy na pomoc ofiarom wypadków sportowych, wszyscy z zadowoleniem kiwali głowami. Ross zginął w wypadku na nartach, więc to miało dla nich sens.

Gdy osiągałem optymalną prędkość, rytmiczne uderzenia butów o podłoże przynosiły ulgę i uzależniające zapomnienie. Po to wstawałem codziennie z łóżka, nawet w wakacje, mimo że we Florencji kocie łby na ulicach i pojawiające się znienacka oszałamiające widoki utrudniały utrzymanie tempa, dzięki któremu mógłbym zapomnieć, gdzie jestem i jak się nazywam.

Ostatniego dnia wakacji przebiegłem o świcie wzdłuż Arno, po kolei biegnąc na drugą stronę rzeki po każdym moście. Potem wróciłem wężykiem w odwrotnym kierunku. Blade poranne słońce świeciło mi w oczy w jedną stronę i grzało plecy w drugą. Ulice były puste, jeśli nie liczyć zamiataczy, których mijałem tu i ówdzie po drodze. Intensywny wysiłek uwalniał myśli i pozwalał swobodnie przepływać różnym pomysłom. Przyszło mi do głowy, że mógłbym pewnego dnia wrócić do Florencji, może nawet tu zamieszkać. W tym historycznym mieście mógłbym być kimś bez przeszłości, kimkolwiek. W wieku osiemnastu lat takie myśli są jak objawienie.

Przebiegając po raz trzeci przez Ponte Vecchio, zwolniłem do marszu, żeby trochę ochłonąć. Nikogo poza mną tu nie było. Lśniące wystawy złotników wciąż kryły się za drewnianymi okiennicami. Mógłbym jakimś cudem przenieść się teraz pięćset lat wstecz, wtedy pewnie wyglądało to tak samo. Ale mimo tego wrażenia otoczenie wydawało się jakoś mniej prawdziwe niż poprzedniego wieczoru, gdy most wypełniali turyści. Teraz przypominał opuszczony plan filmowy.

Chyba miałem nadzieję, że znów ją tu spotkam. Nie żebym wiedział, co mógłbym powiedzieć, podobnie jak za pierwszym i drugim razem. Oddając jej wczoraj aparat, nie miałem nawet dość śmiałości, by nawiązać kontakt wzrokowy. A potem dostałem trzecią szansę – i znów dałem ciała.

Stałem w kolejce do lodziarni niedaleko mostu. Nagle poczułem delikatne stuknięcie w ramię. Znów ona, z takim uśmiechem, jakbyśmy znali się całe życie i mieli właśnie wyruszyć na spotkanie jakiejś fantastycznej przygody.

– Tu niedaleko jest taka wspaniała gelateria, zaraz przy Via dei Neri. Dostaniesz tam sześć porcji w tej cenie, co jedna tutaj! – powiedziała.

– Nie sądzę, żebym dał radę zjeść sześć!

Chciałem być zabawny, wyszedłem na nadętego sztywniaka. Nie miałem dużo doświadczenia w rozmowach z dziewczynami.

– Jak tam pójdziesz, to na pewno zjesz!

Pokażesz mi, gdzie to jest? Super! Chodźmy! Żadna z odpowiedzi, jakie przyszły mi do głowy, nie była możliwa, bo obok stali moi rodzice. Gapiłem się na nieznajomą jak idiota, słowa mieszały mi się pod czaszką, a jej uśmiech zbladł i przeszedł z promiennego w nieco zdezorientowany. W końcu pobiegła za odchodzącą koleżanką.

Po północnej stronie rzeki Florencja budziła się przy terkocie podnoszonych metalowych żaluzji w barach, otwierających się na powitanie pierwszych klientów. Gdy dotarłem do placu Duomo, promienie słońca padały prosto na Campanile di Giotto. Jej poziome paski przypominały układ warstw cassaty. Powietrze wypełnił nagle dźwięk dzwonów. Florencja była dla mnie jak niebo na ziemi – pomyślałem, że nie da się tu mieszkać i być nieszczęśliwym.

Dołączyłem do rodziców w hotelowym foyer i poszliśmy razem na śniadanie.

– Samotność długodystansowca! – skomentował ojciec.

Zawsze tak mówił, kiedy wracałem z biegania, jakby to miało coś znaczyć, a nie było tylko bezmyślnym powtarzaniem tytułu filmu, który widział w młodości.

Przy rodzicach od razu cały się jeżyłem. To była niekontrolowana reakcja na ich obecność, jak odruch Pawłowa.

Z podsłuchanych w szkole rozmów wiedziałem, że prawdziwe toskańskie wakacje oznaczały wynajęcie willi z basenem (jeśli nie posiadało się własnej), otoczonej gajami oliwkowymi, z widokiem na łagodnie opadające wzgórza. Mój ojciec postanowił jednak wynająć nam pokoje w drogim hotelu w centrum Florencji. Nigdy nie byłem pewien, kto i jak ustalał, w jaki sposób należało robić pewne rzeczy. Od dość wczesnego wieku miałem jednak świadomość, że takie niepisane zasady istniały i że mój ojciec nie do końca potrafił ich przestrzegać. Sam nie chodził do prywatnej szkoły, ale teraz mógł do niej wysłać swoich synów. Na szkolne wydarzenia sportowe przychodził w marynarce i pod krawatem, podczas gdy fajni ojcowie, którzy jeździli na festiwal w Cannes albo trzymali oszczędności na Kajmanach, mieli na sobie dżinsy, koszulki polo i mokasyny bez skarpetek, jakby walczyli o tytuł najbardziej wyluzowanego rodzica. Jako dość liberalny licealista wierzyłem, że każdy ma prawo ubierać się tak, jak mu się podoba; jako jego syn byłem sparaliżowany ze wstydu.

– Kto normalny jada ser o takiej porze?

Ojciec analizował właśnie skład szwedzkiego stołu. Miał w zwyczaju wygłaszać głośne komentarze, jakby zachęcał wszystkich wokół, żeby mu przytaknęli.

– Chyba Niemcy – odparła cicho matka, żeby nikt nie usłyszał.

– Jakoś nikt nic nie mówi o zapadalności na raka jelita grubego u Niemców, co? – zamyślił się ojciec. – A tej wędzonej kiełbasy też sobie nie żałują…

– Dokąd się dziś wybieracie? – zapytałem, gdy wróciliśmy do stolika z pełnymi talerzami.

W cenie pakietu „Skarby Toskanii” proponowano wycieczki do najważniejszych turystycznych miejscowości w regionie. Podczas pierwszej z nich – do Asyżu – dwukrotnie zatrzymywaliśmy autokar, bo musiałem zwymiotować. Od tamtej pory spędzałem większość czasu samotnie we Florencji, we własnym tempie zwiedzając galerie sztuki i kościoły. Cieszyłem się cudownym uczuciem nieważkości, jakie dawał brak towarzystwa rodziców.

– Do Pizy – odparł ojciec.

Jako człowiek niewierzący w chorobę lokomocyjną nie potrafił ukryć rozdrażnienia. Był zły, że nie korzystałem w pełni z wakacji, za które zapłacił, a biuro podróży odmówiło zwrotu części kosztów.

Centrum wypełniało się grupami turystów, sunącymi posłusznie za wzniesionymi wysoko parasolkami przewodników, ale łatwo było oderwać się od tłumu i zniknąć w jednej z cienistych bocznych uliczek. Przez ostatni tydzień chodziłem po mieście tak dużo, że miałem już rozrysowaną w wyobraźni całą mapę Florencji. Codziennie z samego rana odbywałem pielgrzymkę do hali targowej przy San Lorenzo. Powietrze w środku było przyjemnie chłodne i nasycone zapachem wędzonych delikatesów. Niektórzy sprzedawcy już mnie rozpoznawali. Starszy pan przy straganie z owocami przesuwał wyćwiczonym kciukiem po piramidzie brzoskwiń, wybierając te idealnie dojrzałe. Przyjazna mamma w salumerii bardzo poważnie traktowała moje poszukiwania dodatków do porannej bułki, podając mi skrawki różnych salami do spróbowania albo powąchania, jakby to było dobre wino. Ponieważ to był mój ostatni dzień, pozwoliłem sobie na un'etto drogiego prosciutto San Daniele. Sprzedawczyni starannie ułożyła przezroczyste, cienkie jak papier plasterki na lśniącej bibułce.

– Ultimo giorno – powiedziałem, przypominając sobie kilka słów po włosku. Mój ostatni dzień. – Ma ritorno – dodałem. Ale wrócę – jakby ubranie tej myśli w słowa miało sprawić, że będzie wiążąca.

Na początku wakacji kupiłem szkicownik oprawiony w ręcznie zdobiony florencki papier. Zabierałem go na wyprawy po galeriach. Gdy rysowałem, mogłem się bardziej skupić na obrazach i nie czuć przy tym głupio. W szkole zawsze byłem najlepszy z historii sztuki – jeśli uznać ją za prawdziwy przedmiot, którym według mojego ojca nie była. Im więcej czasu spędzałem na podziwianiu sztuki we Florencji, tym bardziej żałowałem, że nie znalazłem w sobie odwagi, by złożyć papiery na historię sztuki na uniwersytecie. Nie chodziło tylko o umiejętne nakładanie farby na płótno albo fresk. Fascynowało mnie, co artysta myślał, co chciał przekazać. Czy oni naprawdę wierzyli w biblijne opowieści, które pod ich pędzlem stawały się tak głęboko ludzkie, pełne świętych i apostołów ubranych jak florenccy mieszczanie, czy po prostu traktowali to jako sposób na zarobek?

Od zawsze byłem popychany w kierunku medycyny, bo to było „w rodzinie”, jak powiedział mój nauczyciel w liceum. Jakby chodziło o jakąś mutację genetyczną. Wszyscy zawsze mi powtarzali, że sztukę będę mógł oglądać po pracy. A teraz, w tym mieście, gdzie sztuka i nauka kwitły splecione jedna z drugą, zastanawiałem się, czy ja mógłbym je połączyć. Może pewnego dnia wrócę do Uffizi jako wykładowca anatomii? Gdybym został lekarzem, przynajmniej stać by mnie było na wyjazdy. Ojciec zawsze powtarzał, że w sztuce nie ma pieniędzy. „Nawet Van Gogh nie mógł malowaniem zarobić na życie!”.

Zjadłem panino na schodach Palazzo Vecchio, co jakiś czas postukując stopą do rytmu ulicznego gitarzysty, żeby wyglądało, jakbym coś robił. Czas spędzany w samotności płynął bardzo powoli, a patologiczna nieśmiałość powstrzymywała mnie przed zagadywaniem nieznajomych. Zastanawiałem się, czy lepiej by mi szło, gdyby był ze mną mój przyjaciel Marcus. Mieliśmy wspólnie jechać na wakacje z karnetem Interrail, ale on na balu maturalnym wyrwał jakąś dziewczynę z naszej siostrzanej szkoły i oczywiście wolał seks na Ibizie od wycieczki po Europie ze mną. Żaden z nas nie miał prawdziwego doświadczenia z dziewczynami i chyba obaj zakładaliśmy, że seks raczej nie przytrafi się nam na studiach. Odczuwałem więc w stosunku do Marcusa coś w rodzaju rozżalonego podziwu, ale ta sytuacja zmusiła mnie do nieprzyjemnej decyzji: odwołać wyjazd albo jechać samemu.

Mniej więcej w tym samym czasie jeden z pacjentów ojca złamał koronę na kawałku panforte i podczas wizyty wyraził zdumienie, że ojciec nigdy nie był w Toskanii. Ojciec zinterpretował to jako zawoalowany przytyk i postanowił coś z tym zrobić.

– Jak myślisz? – zapytał pewnego ranka, podsuwając mi po kuchennym stole broszurkę.

Byłem zajęty pochłanianiem płatków, żeby zdążyć dojechać na rowerze do pracy – spędzałem lato, dorabiając w nowym gastropubie.

– Świetny pomysł! – ucieszyłem się, że znów coś go zainteresowało.

– Jedziesz z nami?

– Poważnie? – Jakimś cudem w moich pełnych płatków ustach przerażenie zabrzmiało jak entuzjazm zmieszany z niedowierzaniem.

Jako dentysta tata nie oczekiwał od nikogo odpowiedzi bardziej złożonych niż lekkie kiwnięcie głową, więc gdy wróciłem z pracy, wakacyjny wyjazd był już zarezerwowany i opłacony.

Powiedziałem sobie, że byłoby szczytem niewdzięczności nie przyjąć szczodrości rodziców, ale tak naprawdę byłem po prostu mięczakiem i bałem się odmówić.

Przyglądałem się zastępom turystów fotografujących replikę posągu „Dawida” Michała Anioła i myślałem, czy rzeczywiście rozpoznałbym tę dziewczynę, gdybym ją znów zobaczył. Była wysoka, miała dość długie i chyba brązowe włosy. Nie było w niej nic szczególnie wyrazistego poza tym, że kiedy się uśmiechała, jej twarz nabierała psotnego wyrazu. W jej spojrzeniu pojawiała się jakaś poufałość, jakby ona jedna znała niezwykły sekret, którym zamierzała się podzielić tylko ze mną.

Via dei Neri była wąską uliczką, wężykiem prowadzącą ku Piazza Santa Croce. Za pierwszym razem przeszedłem obok gelaterii i nawet jej nie zauważyłem – pojedyncze drzwi i ciemne wnętrze, to wszystko. Na pierwszy raz wybrałem nocciola i limone, bo o to poprosił jakiś Włoch przede mną. Kremowy orzech doskonale komponował się z odświeżająco kwaskowatą cytryną. Zjadłem lody w drodze do Santa Croce, a potem wróciłem po jeszcze jedną porcję, tym razem pistacjowe i melonowe. Jakiś czas przesiedziałem w chłodnym cieniu sklepu, zerkając na każdego wchodzącego klienta w nadziei, że znów ją zobaczę.

Gdy nadszedł popołudniowy upał, ruszyłem do Ogrodu Boboli. Im wyżej się wspinałem, tym mniej widziałem turystów – na szczycie okazało się, że jestem nad malowniczym jeziorem całkiem sam. Słońce wciąż mocno grzało, ale teraz skryło się za welonem wilgoci, dzięki której panorama miasta wyglądała jak skruszały przez wieki nalot na obrazie któregoś ze starych mistrzów. Po wzgórzach przetoczył się grzmot, a powietrze zgęstniało od nadchodzącego deszczu. Otworzyłem szkicownik i naniosłem na papier mglisty zarys Duomo.

Nagle przez nienaturalnie żółte wieczorne niebo przebił się promień słońca. Nadał surrealistycznej wyrazistości równo przyciętym żywopłotom i rozświetlił zielonkawoniebieską wodę. Podniosłem aparat, a wtedy z fontanny pośrodku jeziorka zerwała się biała czapla – do tej pory stała tak nieruchomo, że wydawała mi się jedną z wymyślnych marmurowych rzeźb. Ptak przeleciał nad wodą, wytrącając mnie z zadumy. Trzepot jego skrzydeł był jedynym, co mąciło idealnie statyczny i cichy krajobraz.

Uświadomiłem sobie, że od śniadania ani przez chwilę nie myślałem o Rossie.

Na moment przed oczami stanęła mi twarz brata, patrząca na mnie zza chmury gęsto padającego śniegu. Miał białe zęby, płatki śniegu opadały na jego ciemne, odgarnięte do tyłu włosy, zza lustrzanych gogli nie było widać oczu.

Wielka kropla deszczu spadła na rysunek Duomo, rozmywając kontury. Zamknąłem szkicownik i przez kilka chwil stałem z twarzą odchyloną ku niebu, rozkoszując się ciepłą ulewą. Nagły błysk uświadomił mi jednak, że jestem jednym z najwyższych obiektów w okolicy i chyba lepiej będzie się gdzieś ukryć. Popędziłem w dół po marmurowych schodach, które nagle zrobiły się bardzo śliskie. Z ogrodów zaczęły wylewać się hordy turystów z rozłożonymi nad głowami lśniącymi od deszczu przewodnikami.

Stłoczyliśmy się pod ścianami pałacu Pittich, które oferowały skromne schronienie. Co jakiś czas ktoś wyciągał rękę, by sprawdzić intensywność deszczu i ocenić, czy warto ryzykować dalszy bieg, czy lepiej jeszcze poczekać.

Obok mnie stały trzy Amerykanki mniej więcej w moim wieku, objuczone wielkimi plecakami. Pochylały się nad przewodnikiem i debatowały, jak dotrzeć na kemping. Znałem trasę, bo wczoraj przebiegałem tamtędy do Piazzale Michelangelo, ale nie byłem pewien, czy wypada je zagadnąć. Jedna z dziewczyn była bardzo ładna. Poczułem, że się czerwienię, jeszcze zanim otworzyłem usta.

– Przepraszam, nie chciałem podsłuchiwać, ale może mógłbym pomóc?

Mój głos zabrzmiał, jakby pochodził od innej osoby. Najpierw skrzeczący, a później o wiele za głośny i pretensjonalny.

– Jesteś z Anglii? – zainteresowała się ta ładna. – Uroczy akcent!

– Też śpisz na kempingu?

– Nie, zatrzymałem się w hotelu – wybąkałem, nie mogąc wymyślić dostatecznie szybko nic lepszego.

– Może pójdziemy wszyscy na aperitivo? – zaproponowała ta głośna.

– Dziękuję, ale jestem umówiony z rodzicami na kolację.

Deszcz zelżał, więc oddaliłem się w pośpiechu, przekonany, że się ze mnie śmieją. Ross wiedziałby dokładnie, jak się zachować. Czy z urokiem osobistym trzeba się urodzić, czy to kwestia praktyki?

Burza przegoniła tłumy z Ponte Vecchio. Zatrzymałem się, by po raz ostatni spojrzeć na wzgórza za murami miasta, ale zasnuły je niskie chmury. Zniknęła też zielono-biała fasada San Miniato al Monte. Zwykle widziałem ją, podświetloną w nocy, z basenu na dachu hotelu.

Po rezerwacji wycieczki w naszej skrzynce pocztowej wylądowała sztywna biała koperta. W środku były bilety i dołączony przez biuro podróży kolorowy katalog, wyliczający wszystkie atrakcje Toskanii, których absolutnie nie wolno przegapić. Teraz więc każdego wieczoru ojciec robił przy kolacji przegląd dnia, licząc na palcach odhaczone punkty programu. Wyglądał jak skrupulatny skaut podsumowujący zdobyte sprawności.

• Brukowane ulice San Gimignano?

Zaliczone.

• Najwyższa wieża w Toskanii?

Zaliczona.

• Słynny fresk Giotta, przedstawiający życie świętego Franciszka?

Zaliczony. (Tyle malarstwa religijnego, że starczy na resztę życia!).

• Ekscytująca gonitwa koni galopujących wokół Piazza del Campo w Sienie?

Wydarzenie dostępne tylko w dwa konkretne dni w roku.

• Relaksujący aperitif na słynnym placu w kształcie muszli?

Zaliczony, pomimo skandalicznej ceny ginu z tonikiem.

– I jak Piza? – zapytałem tego wieczoru, gdy czekaliśmy na menu w drogiej restauracji. Belki pod sufitem i ściany z surowych cegieł sprawiały, że przypominała średniowieczną salę biesiad.

– Większa, niżbyś przypuszczał. – Ojciec założył okulary do czytania, mimo że dobrze wiedział, co zamówi.

– Ale Krzywa Wieża mniejsza, niż się spodziewałam – dodała matka.

– Powinni coś zrobić z tym systemem kolejek – oznajmił ojciec, więc wywnioskowałem, że nie udało im się wspiąć na zabytek. Misja nie mogła zostać uznana za uwieńczoną sukcesem.

• Krzywa wieża w Pizie?

Sfotografowana, ale niezdobyta.

To nie było całkiem satysfakcjonujące zakończenie wycieczki. – Jest tam też mnóstwo innych budynków – wtrąciła matka. – Jakieś katedry i inne takie. Oczywiście, wszystko zapchane turystami.

Nic z tego nie zachęcało do powiedzenia, że chciałbym się tam kiedyś wybrać. Poza tym to by tylko przypomniało ojcu o zmarnowanym miejscu w autokarze, więc w ogóle się nie odezwałem.

– Ach tak, tak, panu też buona sera – odezwał się ojciec, gdy przy stoliku pojawił się kelner, by przyjąć nasze zamówienie. – Poprosimy befsztyk po florencku.

To był projekt numer jeden od samego początku wakacji: znaleźć najlepsze miejsce, żeby spróbować tego „najsłynniejszego toskańskiego dania”. Tata poprosił o radę taksówkarza, który odebrał nas z lotniska, a potem całą obsługę hotelowej recepcji. Teraz siedzieliśmy w restauracji poleconej przez większość, pięciu do jednego.

Bistecca alla Fiorentina – wyceniany za kilogram – to było coś więcej niż posiłek. Dochodził do tego cały spektakl, odgrywany na platformie pośrodku restauracji. Najpierw szef kuchni w wysokiej białej czapie na głowie podnosił stek z kością; następnie szybkimi, dramatycznymi ruchami ostrzono nóż; później odkrajano bardzo gruby kawał mięsa – porcja jak dla kulturysty. Po ukrojeniu stek ważono, kładziono na wózku i wieziono do stolika, by klient wyraził aprobatę. Ojciec puchł z dumy, gdy w sali rozbrzmiewały obowiązkowe ochy i achy przy każdym etapie rytuału. Nie odmówiłbym mu tej małej przyjemności, ale w duszy skręcałem się z zażenowania.

– Co dziś porabiałeś? – zapytał, gdy obsługa odwiozła mięso do kuchni i mogliśmy znów rozmawiać.

– Spacerowałem. Byłem w Ogrodzie Boboli. – Cisza. – Widziałem czaplę.

– Czaplę? Nie jesteśmy za bardzo w głębi lądu? Pewny jesteś, że to nie bocian? – Ojciec był dość sceptyczny.

– To było trochę dziwne. Najpierw wydawało mi się, że jest częścią fontanny, a potem poderwała się do lotu, jakby rzeźba nagle ożyła.

Rodzice wymienili spojrzenia. Matka mawiała, że jestem „wrażliwy”. Ojciec preferował takie określenia jak „fiu-bździu” czy „artystyczne fafarafa”. Według etykietek, jakie rodzice przyklejają swoim dzieciom, ja byłem tym z głową w chmurach.

Chciałem wypełnić czymś ciszę, więc zacząłem improwizować. Błąd.

– To było prawie jak jakaś wizja… No wiecie, może te wszystkie wizje świętego Franciszka miały w rzeczywistości podłoże neurologiczne? Może to było coś z jego mózgiem… – Za późno zdałem sobie sprawę, że „mózg” to jedno ze słów zakazanych. Pewne wyrazy przywoływały nieuniknione skojarzenia. W ciągu ostatnich miesięcy nasz rodzinny zasób słownictwa drastycznie i nieodwracalnie się skurczył.

Teraz oboje patrzyli w przestrzeń za mną, jakbym był przezroczysty.

Tą bezmyślną uwagą przypomniałem im o głowie Rossa, o tym, że nawet grube warstwy bandaży nie zdołały ukryć istotnego braku pod spodem.

Zastanawiałem się, czy trochę mózgu mojego brata nie wylało się na białe podłoże. Czy ekipa ratunkowa schowała plamy pod świeżym śniegiem? A kiedy wiosną przyszły roztopy, czy na górskim zboczu wciąż leżały odpryski jego czaszki?

Jeśli te wakacje miały nam pomóc się otrząsnąć, to chyba słabo nam wyszło. Ostatnie wakacje spędziliśmy z Rossem. To było zimą, więc nic nie przypominało lepkiego żaru Florencji, ale to były nasze rodzinne wakacje. Wspominając takie wyjazdy, myśli się o widokach i pogodzie, ale jakoś zawsze ulatuje z pamięci ta klaustrofobia przebywania razem przy każdym posiłku. Ross zwykle dominował w rozmowach, żartował z ojcem i przekomarzał się ze mną, podczas gdy mama wpatrywała się w niego z uwielbieniem. Teraz go nie było, lecz jego obecność stała się jeszcze wyraźniejsza.

Znasz to powiedzenie, zamiatać problem pod dywan? Cały się tam nie zmieścisz, Ross!

Pomyślałem, że taki komentarz mógłby przypaść mu do gustu. Czasami łapałem się na mówieniu do brata w myślach, chociaż za jego życia nigdy nie byliśmy blisko. Teraz jednak odkrywałem z zaskoczeniem, jak wiele mieliśmy ze sobą wspólnego tylko przez przynależność do tej samej rodziny. Ross jako jedyny rozumiałby ten paradoks: rodzice zasługiwali na głębokie współczucie z powodu żałoby, ale jednocześnie wciąż potrafili być niewiarygodnie denerwujący.

– Trzeba sobie radzić z rzeczywistością – odezwał się w końcu ojciec. Nie byłem pewien, czy to reprymenda skierowana do mnie, czy raczej przypomnienie dla siebie samego. – Trzeba się mierzyć z tym, co człowiek ma przed sobą.

Akurat w tej chwili przed sobą miał wielki, przypieczony kawał mięsa. Krew sączyła się z befsztyku na drewnianą deskę, na której został podany.

Ojciec podniósł wzrok na kelnera.

– Prosimy dobrze wysmażony, jeśli to nie problem dla szefa kuchni! – warknął.

Wyobraziłem sobie minę szefa na widok kelnera wracającego ze stekiem. Podczas dorywczej pracy w kuchni zdążyłem się nauczyć, że goście odsyłający steki do wysmażenia natychmiast spadali na samo dno restauracyjnej hierarchii i zasługiwali na najgłębszą pogardę.

Stek wrócił do nas na wskroś bladobrązowy, jakby spędził dziesięć minut w mikrofalówce.

Ojciec zaczął dzielić mięso na łykowate plastry.

– Angus, ile dla ciebie?

– Jeden wystarczy.

– Jeden?

– Angus nigdy nie miał wielkiego apetytu – przypomniała mu matka.

Za to Ross miał wilczy apetyt. Czy byłem już przewrażliwiony, uznając jej komentarz za dyskretne porównanie?

Byłem całkowitym przeciwieństwem Rossa. Mój brat był ciemnowłosy, wysoki i barczysty; ja odziedziczyłem mimozowatą posturę matki. A choć moje włosy nie były tak pomarańczowe jak ojca, dostało mi się po nim dość piegów, żeby w szkole i tak wołali za mną „rudy”.

Ross był kapitanem drużyny rugby i wioślarskiej, no i oczywiście przewodniczącym samorządu. Ja lubiłem piłkę nożną i nigdy nie byłem brany pod uwagę w szkolnych wyborach. Gdy Ross skończył szkołę, dorabiał przez wakacje jako ratownik na miejscowym otwartym basenie. Praca w charakterze ratownika była czymś wyjątkowym, w przeciwieństwie do zasuwania w knajpie na zmywaku. Nie żeby Ross kiedykolwiek kogoś uratował, chociaż sporo dziewczyn udawało, że ma kłopoty, by się nimi zainteresował. Ross grał główną rolę we własnej wersji „Słonecznego patrolu”. W Guildford.

Nigdy nie miałem pewności, czy rodzice tak słabo ukrywali, który z nas jest ich ulubieńcem, czy może po prostu tak blado wypadałem na tle Rossa. Nie mogłem o tym z nikim porozmawiać, bo wyszedłbym na frajera, więc nigdy nie poruszałem tematu. Z wyjątkiem rzadkich rozmów z Marcusem, który wiedział, jaki Ross był naprawdę. Zastanawialiśmy się czasami: czy to ze względu na sportowe sukcesy mojego brata nauczyciele udawali, że nie widzą, co wyprawiał? A może oni też się go bali? Może Ross i jego świta prowadzili jakąś kartotekę przewinień popełnianych nie tylko przez młodszych uczniów, ale też przez kadrę? Nigdy się tego nie dowiem, bo kiedy umarł, wszyscy zaczęli unikać choćby najdrobniejszej krytyki pod jego adresem.

Siedzieliśmy w ciszy, skupieni na przeżuwaniu mięsa.

– Pewnie już się nie możesz doczekać studiów… – podjęła nowy temat matka.

Czy mój dyskomfort był aż tak widoczny?

Prawda była taka, że z jednej strony odliczałem godziny do końca klaustrofobicznych wakacji z rodzicami, ale z drugiej denerwowałem się na myśl o tym, co ma nadejść po ich zakończeniu. Spodziewałem się, że jakoś sobie poradzę na medycynie, bo byłem niezły z biologii i interesowało mnie, jak działają ludzie.

– Brzmisz jak pańcia od porad osobistych w jakimś pisemku! – dogryzł mi Ross w listopadzie zeszłego roku, tak niedawno, a jakby w poprzednim życiu. W pewnym sensie tak właśnie było.

Mimo jego złośliwości, a może z tego powodu, nieźle sobie poradziłem na rozmowie rekrutacyjnej i dostałem się warunkowo na medycynę – żeby mnie przyjęto, musiałem dostać na maturze trzy A. Nie czułem się jednak dobrze, idąc w ślady brata. W ostatnie święta zebrałem się wreszcie na odwagę, by poprosić rodziców o pozwolenie na przełożenie studiów o rok, żebym mógł się zastanowić, czy rzeczywiście chcę poświęcić życie medycynie.

A potem zdarzył się ten wypadek.

Gdy wróciłem do szkoły po feriach, zbliżał się czas aplikacji na studia. Ojciec był taki dumny na myśl, że obaj jego synowie będą lekarzami. Pójście na medycynę, albo przynajmniej nie-niepójście, było jedyną małą rzeczą, jaką mogłem dla niego zrobić.

Dzień wcześniej zadzwoniłem do szkoły, żeby dowiedzieć się, jak mi poszło na maturze. Rodzice czyhali na korytarzu tuż za drzwiami. Jeszcze wtedy gdzieś w głębi duszy miałem nadzieję, że się wymknę. Ale poszło mi dostatecznie dobrze.

Uświadomiłem sobie, że nie odpowiedziałem na pytanie matki.

– Tak, bardzo się cieszę – zapewniłem.

Przynajmniej będzie seks, pomyślałem. Jeśli uznać doświadczenia Rossa za standard, to studenci medycyny bzykają się bez przerwy.

[1] William Szekspir, „Makbet”, przeł. J. Paszkowski. Wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki.

Tytuł oryginału: Miss You

Pierwsze wydanie: Mantle, an imprint of Pan Macmillan, 2016

Design and illustration: Joanna Thomson, Pan Macmillan Art Department

Opracowanie graficzne okładki: Emotion Media

Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda

Opracowanie redakcyjne: Jolanta Nowak

Korekta: Sylwia Sandowska-Dobija

©2016 by Kate Eberlen

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2017

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harpercollins.pl

ISBN 978-83-276-2390-4

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.