1-2-3 - część pierwsza ebook

OPOWIADANIE „1–2–3” część pierwsza

–––––––––– Wprowadzenie cz.1

To miała być tylko niewinna inicjatywa – praktyczna i trochę figlarna. Pomoc domowa na kilka tygodni przed świętami, żeby odciążyć Gabrielę, gdy dzieci zaczynają wchodzić w fazę przedświątecznej hiperaktywności, a dom tonie w liście zadań, które „ktoś” musi wykonać. Zazwyczaj to „ktoś” było właśnie nią.

Ale pomysł miał też drugi wymiar. Cichszy. Delikatniejszy. Może nawet bardziej osobisty. Bo gdzieś pod tą całą organizacją, grafikami i listami zakupów, kryło się coś jeszcze: tęsknota.

Tęsknota za tym, co było kiedyś. Za spojrzeniem, które mówiło więcej niż słowa. Za przypadkowym dotykiem, który mógł zmienić wieczór. Za sobą – nie jako rodzicami, nie jako zespołem do zarządzania życiem, ale jako kobietą i mężczyzną, którzy kiedyś nie mogli oderwać od siebie rąk.

Praca, dom, praca, dom. Wieczne zmęczenie. Nocne „zaraz”, które nigdy nie przechodziło w „teraz”. Intymność zaczęła przypominać odległe wspomnienie, które wciąż było obecne, ale jak przez szybę – niby blisko, a jednak nieosiągalne.

I tak, któregoś wieczoru, kiedy dzieci wreszcie zasnęły, a kieliszek wina rozluźnił ramiona, Gabriela zaproponowała coś, co miało być zarówno praktyczne, jak i… nieco zaskakujące.

– „Może zróbmy… casting?" – rzuciła, uśmiechając się nieco zbyt niewinnie. – „Ktoś do pomocy, ale… nie tylko do mycia okien."

Spojrzałeś na nią, zaskoczony. Ale też… zaciekawiony.

– „Casting”?

– „No, wiesz…, żeby wybrać dobrze. Kogoś, kto nie tylko ogarnie kurz, ale może też trochę… ożywi atmosferę."

Powiedziała to półżartem, ale w jej oczach błysnęło coś więcej. Coś, co dawno temu w tobie obudziło mężczyznę. I nagle pomysł, który miał być tylko żartem, zaczął się stawać czymś prawdziwym. Czymś, co miało szansę nie tylko odkurzyć dom…, ale też was samych.

I tak zaczęło się coś, czego żadne z was nie planowało w pełni. Bo przecież to miał być tylko „prezent”. Trochę świeżości. Trochę zabawy. Taki niegroźny flirt z codziennością.

Tylko że życie – jak się miało okazać – miało dla was znacznie odważniejszy scenariusz.

–––––––––– Wprowadzenie cz.2

To wszystko zaczęło się zupełnie niewinnie – jak większość rzeczy, które później nabierają intensywnych kolorów.

Gabriela siedziała przy kuchennym stole, z filiżanką kawy w dłoni, zerkając na ekran laptopa. Portal ogłoszeniowy, zakładka: „usługi domowe”. Pomiędzy wpisami o sprzątaniu i opiece nad dziećmi, właśnie opublikowała swoje:

„Szukamy osoby do pomocy przy domu – drobne porządki, wsparcie sezonowe. Praca tymczasowa, dobre warunki. Ciepła, dyskretna atmosfera.”

Brzmiało neutralnie. Praktycznie. Ale to był tylko pozór.

Bo dla Gabrieli nic nie było przypadkowe.

Zerknęła na leżącą obok kartkę z notatkami. Trzy zadania, precyzyjnie dobrane. Praktyczne, tak – ale subtelnie zmysłowe. Takie, które nie potrzebowały słów, by sugerować więcej. Uśmiechnęła się lekko, z tej swojej wewnętrznej satysfakcji. Plan był gotowy.

– Czyszczenie fug – klasyka. Praca na kolanach, pochylone ciało, rytmiczne ruchy bioder. Zwykłe zadanie? Owszem. Ale też najbardziej odsłaniające – zwłaszcza w odpowiednim stroju.

– Mycie żyrandola – ramiona w górze, stopy na szczeblach drabiny, balansowanie ciała. Sukienka podwiewa, biodra pracują. Pojawia się napięcie. Kontrola wymyka się tylko trochę, ale wystarczająco, by zostawić ślad w wyobraźni.

– Spacer z psem wokół domu – z pozoru najmniej znaczący, ale dający najwięcej pola do obserwacji. Ruch, postawa, naturalne gesty. I ta możliwość oglądania kandydatki z każdej strony – bez skrępowania.

Do tych zadań Gabriela przygotowała trzy konkretne stroje, które rozłożyła starannie w salonie, każdy z nich ułożony osobno, z karteczką: „Wybierz jeden – na cały test.”

Nie było powrotu.

Kto pierwszy, ten miał pełen wybór. Każda kolejna kandydatka musiała przyjąć to, co zostało. I o to właśnie chodziło – o naturalną selekcję, o reakcję, o to, jak kobieta niesie strój, którego nie wybrała w pełni świadomie.

– Czarna, obcisła sukienka – krótka, może do połowy uda, może mniej. Materiał gładki, przylegający, lekko połyskujący. Podkreślał każdą linię bioder, każdy ruch. Idealna do pracy przy podłodze. Elegancka, ale jednocześnie prowokująca. Bez słów mówiła: patrz, ale nie dotykaj.

– Biała, zwiewna sukienka – lekka, przewiewna, z cienkimi ramiączkami. Sięgała ledwo za pośladki. Przy każdym ruchu układała się inaczej, łapała światło. Szczególnie niepokojąca, gdy ktoś stawał na drabinie i sięgał wysoko.

– Biały, dwuczęściowy strój kąpielowy – minimalistyczny, sportowy krój, ale bardzo dopasowany. Każdy kontur widoczny. Praktyczny „na papierze”, ale w rzeczywistości… bardzo szczery. Najmniej zasłaniający. Najwięcej mówiący.

Kiedy zamknęła laptopa i zaczęła pakować ubrania do osobnych pudełek, nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Ten moment miał coś z dziecięcej ekscytacji. Coś, czego nie czuła od dawna.

Wyjęła telefon i wybrała Twój numer.

– „Mam to” – powiedziała z entuzjazmem, który od razu cię zaintrygował. – „Ogłoszenie już wisi, stroje przygotowane, zadania dopracowane. Casting zrobię w środę, jak będziesz w pracy. A dzieci i tak wyjeżdżają…, więc będzie spokojnie. Cicho. ”

Zawiesiła głos, a potem dodała ciszej:

– „Pomyślałam, że może… to będzie taki mały prezent. Dla Ciebie. Dla nas. Żeby znów się trochę rozbudzić. ”

Usłyszałeś jej śmiech. Ten ciepły, kobiecy, trochę figlarny. Ten, który pamiętasz z czasów, kiedy byliście jeszcze tylko we dwoje.

I przez chwilę miałeś wrażenie, że lato tego roku naprawdę może być gorętszy niż zwykle.

–––––––––– ŚRODA – DZIEŃ 1

–––––––––– D1–S1: Pierwsza rozmowa i wybór stroju

Gabriela przygotowała odpowiednie warunki na casting.

Każda kandydatka miała przyjść w wyznaczonym czasie, by zaprezentować się przed Gabrielą.

Piątek… to tego dnia miała się odbyć rozmowy, a Gabriela postanowiła być cierpliwa i spokojna, starając się wyciągnąć jak najwięcej informacji o każdej z kandydatek, zanim podejmie decyzję.

Gdy pierwsza kandydatka przyszła, Gabriela przywitała ją ciepło, a rozmowa rozpoczęła się od luźniejszych pytań.

Gabriela, jak zwykle, starała się być uważna na każdą reakcję i gest kandydatki.

Jej zadaniem było sprawdzenie czy kandydatka czuje się komfortowo w różnych okolicznościach.

– „Wiesz, że będziesz musiała wybrać jeden z trzech zestawów, które przygotowałam. Każdy z nich sprawdzi, jak radzisz sobie w różnych sytuacjach. Zaczniemy od stroju, który najlepiej Ci odpowiada.”

Kandydatka spojrzała na wyłożone na stole ubrania: czarną, obcisłą sukienkę i białą, zwiewną sukienkę oraz biały dwuczęściowy strój kąpielowy, który wciąż wywoływał pewne napięcie, mimo że nie był używany na co dzień.

Gabriela uważnie obserwowała jej reakcję, starając się wyczytać, który strój kandydatka wybierze.

Po chwili zastanowienia kandydatka wybrała tą czarną, która była odważniejsza, ale zarazem elegancka.

Gabriela uśmiechnęła się, doceniając jej pewność siebie.

– „Świetny wybór. Teraz musisz wiedzieć, że czeka Cię kilka zadań, które pomogą mi lepiej poznać Twoje zdolności i otwartość. Pierwsze zadanie to czyszczenie fug w kuchni. Wymaga to nieco pracy na kolanach, ale w tym stroju z pewnością poradzisz sobie doskonale.”

Kandydatka nie wydawała się zaskoczona, raczej pełna gotowości. Gabriela kontynuowała: – „Kolejne zadanie to mycie żyrandola na drabinie. Będziesz musiała sięgnąć wysoko, a ja będę miała okazję ocenić Cię z dołu.”

Po krótkiej przerwie Gabriela dodała: – „Na koniec wyprowadzenie psa na spacer wokół domu. To pozwoli mi zobaczyć, jak radzisz sobie w naturalnym otoczeniu, jak otwarta jesteś na nieoczekiwane sytuacje.”

Kandydatka uśmiechnęła się, gotowa na wyzwanie.

Gabriela zakończyła rozmowę mówiąc: – „Zaczynamy od czyszczenia fug. Powodzenia.”

–––––––––– D1–S2: Pierwsze zadanie – czyszczenie fug

Kandydatka, po wybraniu sukienki, podeszła do kuchni, gdzie Gabriela czekała, gotowa ocenić jej postawę i zdeterminowanie.

Na stole stał zestaw do czyszczenia fug: szczotka, środek czyszczący i mała wiaderko z wodą.

Gabriela obserwowała, jak kandydatka przygląda się zadaniu.

– „Musisz to zrobić na kolanach,” – powiedziała Gabriela spokojnie, wskazując na podłogę. – „Chciałabym, żebyś poczuła się komfortowo, ale też, żebyś pokazała, że potrafisz pracować w tej pozycji.”

Kandydatka po chwili wahania, z lekkim rumieńcem na twarzy, kucnęła na podłodze.

Strój, który wybrała, idealnie przylegał do jej ciała, ale jednocześnie nie ograniczał ruchów.

Gabriela zauważyła, jak stara się zachować elegancję, mimo dość intymnej pozycji.

Kandydatka zaczęła szorować fugę, co wymagało nie tylko odpowiedniej siły, ale i precyzji.

Gabriela dostrzegła, że jej ciało w tej pozycji jest wygięte, a ruchy przypominają niemal taniec.

Fale materiału sukienki co chwilę odsłaniały jej plecy i nogi, co zapewne przyciągało uwagę.

– „Dobrze ci idzie, widać, że masz wprawę,” – mówiła Gabriela z lekkim uśmiechem, starając się być uprzedzająca, ale także zauważająca każdy szczegół. – „Pamiętaj, że liczy się zarówno zaangażowanie, jak i sposób, w jaki się poruszasz w tej pozycji.”

Kandydatka przez chwilę sięgnęła do szczotki, czyszcząc narożnik. Jej pozycja, choć wygodna, nie była najwygodniejsza i Gabriela mogła zauważyć, jak jej ciało zaczyna się lekko męczyć.

Jednak kandydatka nie wydawała się tym zrażać. Zdecydowanie kontynuowała pracę, a Gabriela nie mogła oderwać wzroku od jej wygiętego ciała i ruchów.

– „Bardzo dobrze,” – powiedziała Gabriela, podchodząc do niej. – „Za chwilę przechodzimy do kolejnego zadania.”

–––––––––– D1–S3: Drugie zadanie – mycie żyrandola

Po zakończeniu czyszczenia fug, Gabriela poprosiła kandydatkę, by przeszła do kolejnego wyzwania – mycia żyrandola.

Stała drabina była już przygotowana, a sam żyrandol znajdował się na wysokości, gdzie kandydatka musiała sięgnąć w górę.

Gabriela stała na dole, gotowa do oceny.

– „To zadanie wymaga nieco odwagi,” – powiedziała Gabriela, wskazując na drabinę. „Wchodzisz na drabinę, ale ważne jest, byś nie bała się tej wysokości. Musisz to zrobić pewnie i z wyczuciem.”

Kandydatka, widocznie pewna siebie, podeszła do drabiny. Gabriela widziała, jak jej ręce delikatnie zaciskają się na szczeblach, kiedy zaczęła się wspinać.

Jej strój, mimo że ładnie podkreślał sylwetkę, nie był najbardziej praktyczny do tego typu zadania.

Mimo to, kandydatka poradziła sobie bez większych problemów. Gabriela miała teraz okazję zobaczyć jej plecy i biodra z dołu, kiedy kandydatka sięgała po ścierkę i zaczęła czyścić żyrandol.

– „Dobrze, dobrze… bardzo ładnie to robisz,” – Gabriela pochwalała jej wysiłek.

Obserwując, jak kandydatka wznosi ręce, mogła zobaczyć, jak delikatnie jej biust przesuwa się w górę, odsłaniając jeszcze bardziej krągłe plecy.

Gabriela z przyjemnością analizowała jej technikę, zwracając uwagę na każdy detal, szczególnie w tej wymuszonej, ale eleganckiej pozycji.

Po kilku minutach mycia, kandydatka zeszła z drabiny.

– „To zadanie wymagało pewności siebie, dobrze to zrobiłaś,” – powiedziała Gabriela. – „Teraz przejdźmy do ostatniego, najłatwiejszego, wyprowadzenia psa na spacer.”

–––––––––– D1–S4: Trzecie zadanie – spacer z psem

Na koniec, kandydatka musiała wykonać najprostszą z pozoru czynność – wyprowadzić psa na spacer wokół domu.

Gabi od razu zauważyła, że kandydatka traktuje psa jak prawdziwego towarzysza, prowadzi go pewnie i z delikatnością, nie spiesząc się.

Spacerowanie wokół domu pozwalało Gabrieli ocenić, jak kandydatka radzi sobie w bardziej naturalnym otoczeniu, jak zachowuje się wobec nieprzewidywalnych sytuacji.

Z każdym krokiem Gabriela zwracała uwagę na jej postawę, elegancję i swobodę w poruszaniu się, mimo że momentami mogła poczuć się nieco skrępowana.

– „Bardzo ładnie,” – powiedziała Gabriela na zakończenie spaceru, widząc, jak kandydatka troszczy się o psa i płynnie reaguje na jego ruchy. – „Jestem pod wrażeniem. Czekam teraz na resztę kandydatek, ale na pewno będziesz wśród tych, które rozważę na poważnie.”

Scena zakończona była miłym akcentem, a Gabriela pozostawiła kandydatkę z nadzieją, że pokaże jej jeszcze coś, czego się nie spodziewała.

Teraz nadszedł czas na kolejne rozmowy z pozostałymi kandydatkami.

–––––––––– D1–S5: Druga kandydatka – wybór sukienki

Gabriela usłyszała dzwonek.

W progu stanęła kolejna dziewczyna – młoda, o delikatnym, niemal eterycznym wyrazie twarzy. W jej oczach nie było tylko uprzejmości, lecz naturalna, cicha ciekawość i subtelna pewność siebie.

Ubrana jeszcze zwyczajnie, nerwowo bawiła się paskiem torebki, jej ruchy były płynne, ale skrywały wewnętrzne napięcie. Gabriela skinęła głową, zapraszając ją do środka.

Na stole czekały przygotowane stroje.

Po krótkim wprowadzeniu – o warunkach, zadaniach i tym, że strój będzie jedyną rzeczą, jaką założy – kandydatka przez moment zawahała się przy bikini, ale jej wzrok zatrzymał się na białej, zwiewnej sukience. Sięgnęła po nią powoli, jakby wybierała nie tylko ubranie, lecz emocję, którą chciała dziś wyrazić.

– „To twoja decyzja?” – zapytała Gabriela z delikatnym uśmiechem, przechylając lekko głowę. – „Pamiętaj masz być 'tylko' w niej."

Dziewczyna skinęła głową, miękko ściskając materiał sukienki w dłoniach, jakby już wyczuwała jej lekkość i chłód na skórze.

Gabriela zaprowadziła ją do łazienki, gdzie panował chłód kafelków i zapach pudrowych mydeł. Kandydatka zdjęła bluzkę powoli, z wahaniem, a potem szybkim ruchem rozpięła zamek spódnicy, pozwalając materiałowi opaść na podłogę. Sięgnęła po zostawione przez Gabrielę ubranie, gładki, chłodny materiał sukienki przesunął się po jej skórze jak obietnica — ciasno przyległ do ciała, zatrzaskując się na biodrach jak zamek. Chwilę później usłyszała ciche skrzypnięcie drzwi – kandydatka wróciła, już przebrana.

Biała sukienka – dopasowana, zwiewna, z głębokim dekoltem i odkrytymi plecami, sięgająca ledwie do połowy uda – odsłaniała dokładnie tyle, by pobudzać wyobraźnię, zostawiając przestrzeń na zachwyt.

Dziewczyna stanęła przed Gabrielą, lekko poprawiając jedno z ramiączek, a jej spojrzenie było spokojne, lecz pełne wyczekiwania.

– „Pięknie wyglądasz,” – powiedziała Gabi z ciepłą nutą, ale i oceną w spojrzeniu. – „To teraz… sprawdzimy, jak radzisz sobie w praktyce.”

–––––––––– D1–S6: Czyszczenie fug – na kolanach

Zestaw do fug czekał już tam, gdzie powinien — szczotka, miska z ciepłą wodą, kilka ścierek

Dziewczyna zatrzymała się przed nim, patrząc przez chwilę bez słowa. Szczotkę ujęła powoli, jakby rozważała nie tylko jej funkcję, ale też wagę samego gestu. Zsunęła się na kolana — gładko, bez zawahania — a biała sukienka poddała się ruchowi z opóźnionym westchnieniem. Materiał uniósł się lekko, odsłaniając zarys ud aż po górną linię pośladków. Gabriela przyglądała się spokojnie, nie oceniając jeszcze, tylko rejestrowała. Pozycja, w jakiej dziewczyna musiała pracować – pochylona, na czworaka – odsłaniała plecy i gładkie łopatki, które igrały ze światłem przebijającym się przez okno.

Każdy ruch ramienia powodował subtelne drgania materiału.

– „Nie spiesz się,” – dodała Gabriela. – „Chcę zobaczyć, czy potrafisz dbać o detale. Każda fuga ma być czysta.”

Dziewczyna, choć wyraźnie świadoma swojej pozycji, zdawała się szukać w tej pracy czegoś więcej niż tylko testu – jakby każda fuga była jej własną próbą dokładności. Z czasem jej ruchy stały się pewniejsze. Przenosiła ciężar z biodra na biodro, zsuwając się niżej, zginając ręce, aż cała prawie leżała, szczotkując płytki z cichym zapałem. Sukienka podnosiła się co chwila, jakby igrała z grawitacją, jakby chciała zdradzić więcej, ale w ostatnim momencie się rozmyślała. Ale to właśnie było w tym wszystkim najbardziej intrygujące – niedopowiedzenie, cień, obietnica.

Gabi nie odzywała się już więcej – tylko patrzyła, przyglądała się ruchom dłoni, wygięciom kręgosłupa, temu, jak dziewczyna radzi sobie w milczeniu z wyzwaniem.

A radziła sobie… bardzo dobrze.

Po kilku minutach Gabi podeszła bliżej.

– „W porządku,” – powiedziała miękko. – „Przejdźmy teraz do żyrandola. To trochę inne wyzwanie.”

–––––––––– D1–S7: Mycie żyrandola – spojrzenie z dołu

Gabriela weszła z kandydatką do salonu.

Światło wpadające przez firany odbijało się w szklanych kryształkach żyrandola. Na środku pomieszczenia czekała już drabina.

Dziewczyna — z tą niespotykaną, intrygującą mieszanką — krwi norweskiej i tajlandzkiej, chłód fiordu i żar Bangkoku — spojrzała w górę, potem na Gabrielę. Jej skóra miała kolor zgaszonej porcelany z ciepłym odcieniem brzoskwini. Oczy wąskie, lśniące, ciemne – ale kształt twarzy, kości policzkowych, nos – to było północne, zarysowane jak lodowiec.

Spojrzenie mówiło wiele — naprawdę w tej sukience?

– „Ostrożnie,” – powiedziała Gabi cicho, wskazując ręką. – „Sięgnij do górnych ramion i przetrzyj szkło. Delikatnie.”

Kandydatka ruszyła. Powoli. Krok po kroku, dłońmi kontrolując stabilność drabiny. Sukienka zaczęła żyć własnym życiem — materiał unosił się z każdym szczeblem, odsłaniając więcej ud, bardziej napięte mięśnie łydek, kawałek po kawałku smukłe ciało, w którym wszystko zdawało się być wyważone, naturalne, elastyczne.

Gdy sięgnęła na palcach do samej góry, unosząc ręce nad głowę, linia łopatek zarysowała się ostro pod cienką skórą. Żebra — delikatnie widoczne, ale gładkie. Brzuch napięty, jak u tancerki w bezruchu. Sukienka przesunęła się jeszcze wyżej, odkrywając krągłość pośladków — tylko na moment, ale wystarczająco, by Gabi zrobiła pół kroku w bok i spojrzała spod spodu.

Obserwacja. Ale i coś więcej. Ciekawość, która nie należała już do testów.

Dziewczyna pracowała dokładnie. Ostrożnie. Każde przetarcie szkła było precyzyjne, jakby znała wartość przedmiotu, jakby traktowała każdy element żyrandola jak coś, co może rozbić się od zbyt gwałtownego ruchu. I może właśnie to było najbardziej pociągające — jej skupienie, dyscyplina, bez ani jednej niepotrzebnej kokieterii.

– „Zdolność do pracy na wysokości… punktowana dodatkowo,” – rzuciła Gabi z uśmiechem, który dziewczyna usłyszała, nawet jeśli nie spojrzała w dół.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Ale zatrzymała się na ułamek sekundy dłużej, ręce wciąż wyciągnięte, biodra wciąż napięte… jakby usłyszała nie tylko słowa, ale to, co było między nimi.

Kiedy zeszła z drabiny, ruch był płynny, kobiecy, spokojny. Na jej skórze błyszczały drobinki kurzu, które światło przekształcało w coś prawie złotego.

Gabriela przyglądała się plecom kandydatki. Powoli. Milcząco. Z cieniem uśmiechu, który mówił: jeszcze się nie skończyło.

Czekało jeszcze jedno zadanie.

–––––––––– D1–S8: Spacer z psem – lekki test otwartości

Na końcu ogrodu, przy cieniu starej magnolii, na smyczy czekał pies. Spory wilczur o jasnym spojrzeniu i miękkim pysku, który od razu poruszył ogonem — nie jak ostrzeżenie, ale zaproszenie.

Kandydatka podeszła ostrożnie, ale bez lęku. Przykucnęła, a pies natychmiast przysunął się bliżej, wsuwając łeb pod jej dłoń. Sukienka podniosła się znowu — jakby czekała na taki ruch — materiał opiął się na udach, rozciągnął na plecach, aż w dolnych partiach zaczynał przypominać bardziej skórę niż tkaninę.

Dłonie dziewczyny gładziły sierść powoli, z czułością. Może to był tylko pies, ale ona dotykała go tak, jakby dotykała czegoś więcej — żywego, ważnego.

Potem ruszyła wzdłuż ścieżki, z psem u boku. Krok za krokiem, przez delikatnie wysypaną żwirem alejkę, która prowadziła dookoła domu.

Gabriela patrzyła z wnętrza, zza cienkiej firany. Ujęła filiżankę w dwa palce, nie odrywając wzroku.Ten spacer nie był o psie.

Dziewczyna szła pewnie, ale nie sztucznie — biodra kołysały się lekko, naturalnie, plecy wyprostowane, głowa podniesiona, ale nie wyzywająco. Obserwowała otoczenie — spojrzała raz na starego sąsiada w oknie naprzeciwko, który udawał, że podlewa pelargonie. Spojrzała i nie speszyła się. Uśmiechnęła się nawet.

To był test obecności. Nie jakiejś czystości, nie wdzięku. Tylko obecności.

Po kilku minutach wróciła. Pies szczęśliwy, z językiem na wierzchu. A ona — z policzkami zaróżowionymi, włosami lekko rozwianymi, spojrzeniem jaśniejszym niż wcześniej.

Weszła cicho, spokojnie, jakby ten krótki spacer coś w niej odblokował — jakby coś przepłynęło pod skórą i zostało tam, tuż pod powierzchnią.

— Było… ciekawie — powiedziała półgłosem, nie patrząc od razu na Gabrielę.

Gabriela tylko skinęła głową. Wiedziała. Wiedziała, co zobaczyła – i co zapamięta.

–––––––––– D1–S9: Kolejna kandydatka – wybór stroju i pierwsze spojrzenie

Drzwi otwarły się ponownie.

Do środka weszła brunetka o spokojnym spojrzeniu, może trochę nieśmiała – ale Gabriela wiedziała, że pozory potrafią mylić.

– „Proszę, z przygotowanych rzeczy, zostało Ci tylko bikini” – wskazała stół, gdzie leżał biały dwuczęściowy komplet służący do opalania– bo zarówno czarna jak i biała sukienka zostały już 'zużyte'.

Dziewczyna przyjrzała się i nie mając wyboru sięgnęła po niego, ten sam, który tak niefortunnie… i zmysłowo… potrafił zachować się po wyjściu z basenu.

Materiał wyglądał z pozoru niewinnie, ale Gabriela pamiętała dobrze jego małą zdradliwość pod wpływem wilgoci.

Kandydatka zniknęła za w drugim pomieszczeniu i po chwili wróciła. Prosty, dziewczęcy wygląd stroju kontrastował z jego zaskakującą szczerością.

Gabi pozwoliła sobie na dłuższe spojrzenie, zatrzymując wzrok na miejscach, gdzie materiał ledwie stykał się ze skórą.

– „Gotowa?” – zapytała, odwracając się powoli. „Zacznijmy od fug.”

–––––––––– D1–S10: Szorowanie fug – coraz bardziej naturalna ekspozycja

W kuchni było ciepło i pachniało świeżym cytrusem.

Dziewczyna uklękła przy kafelkach, trzymając szczotkę. Gabriela usiadła na brzegu stołu, z nogą niedbale założoną na nogę i patrzyła.

Ruchy kandydatki były rytmiczne, coraz śmielsze. Strój, choć trzymał się ciała, nie krył wiele.

Po kilku minutach zaczęła się pochylać głębiej, sięgać dalej – nieświadoma lub zupełnie świadoma spojrzenia za sobą.

Gabi pochyliła się lekko, opierając brodę na dłoni.

Woda chlupotała w wiaderku. Szczotka szurała po fudze.

Dziewczyna westchnęła cicho, odgarniając kosmyk włosów za ucho, nie przerywając ruchu dłoni.

Ciszę przerwał lekki szelest deszczu za oknem.

–––––––––– D1–S11: Żyrandol w deszczu – z zaskakującym tłem

Zanim przeszły do salonu, Gabriela zauważyła, że niebo pociemniało.

Zaczęło padać – gęsty, ciepły deszcz, który bębnił o parapety, tworząc spokojne tło.

Dziewczyna spojrzała w górę na żyrandol i ruszyła po drabinie.

Każdy szczebel sprawiał, że materiał jej stroju jeszcze mocniej przylegał do skóry – a Gabi, stojąc poniżej, widziała wszystko.

Każde napięcie mięśni, każdy detal, każdą kroplę potu na łopatce.

Deszcz przybrał na sile.

Gabriela spojrzała w bok – przez okno w kuchni sąsiedzi stali przy zadaszonym tarasie. Udawali, że nic nie widzą.

Ale oczy mężczyzny mówiły co innego.

Dziewczyna na drabinie tego nie widziała – albo udawała.

Jej ręce delikatnie obracały kryształki żyrandola, ramiona wyciągnięte, biodra lekko przekrzywione. Dźwięki deszczu i kryształów zlewały się w jedno.

Gabriela czuła, że to działa. Że ten casting przynosi nie tylko odpowiedzi, ale… pytania, których wcześniej nawet nie zadała.

–––––––––– D1–S12: Spacer – deszcz, pies i otoczenie

Gabriela stanęła w drzwiach z lekkim uśmiechem. Pies już czekał, merdając ogonem, nie zwracając uwagi na deszcz, dla niego liczył się spacer.

Dziewczyna poprawiła ramiączko stanika, rzuciła krótkie spojrzenie na zachmurzone niebo – i ruszyła.

Każdy krok na mokrej kostce odbijał się echem. Deszcz zrosił jej ramiona, potem szyję, a w końcu zaczynał spływać po odsłoniętych udach.

Strój, który już wcześniej był skąpy, teraz mokry, zlewał się z ciałem, jak druga skóra… niemal przezroczysta, zdradzał wszystko, co miał skrywać.

Gabriela została w sieni, trzymając uchylone drzwi. Widziała, jak dziewczyna mija frontowy żywopłot, jak pies skręca za dom… i jak zza płotu sąsiedzi robią się nieco bardziej wścibscy niż zwykle.

Nie było paniki. Nie było zażenowania. Kandydatka szła pewnie – z odwagą, która pod warstwą mokrego materiału nabrała zupełnie innego znaczenia.

Czasem tylko unosiła głowę, jakby zastanawiała się, kto ją właśnie obserwuje. Ale nie przyspieszała.

Wróciła po pięciu minutach – z mokrymi włosami, przylegającym materiałem i uśmiechem, którego wcześniej nie miała.

Gabi podała jej ręcznik.

– „Poradziłaś sobie" – powiedziała cicho, nie komentując nic więcej.

Dziewczyna kiwnęła głową, po czym zniknęła za parawanem.

Gabriela zapisała jedno słowo w notatniku. Potem wzięła głęboki oddech i spojrzała na drzwi, szkoda, że już koniec.

–––––––––– D1–S13: Nieplanowana

Drzwi skrzypnęły niespodziewanie.

Gabriela uniosła wzrok znad notatek, marszcząc brwi. Ostatnia kandydatka już wyszła. Nie spodziewała się nikogo więcej. A jednak – w progu stała dziewczyna.

Młoda. Zbyt młoda, by tak pewnie przekraczać cudzy próg…, a jednak weszła bez wahania, z dłonią zaciśniętą na zmiętym skrawku papieru, jakby był przepustką do czegoś więcej niż tylko adresu. Mokre rude włosy, związane w niedbały kucyk, przyklejały się do jej karku i policzków. Krople deszczu ściekały z rękawów przemoczonej kurtki, a mimo to nie wyglądała na zniechęconą.

– „Przepraszam… ja słyszałam, że Pani… szuka pomocy?" – zapytała miękko, głosem wysokim, niemal dziecięcym, a jednak niepozbawionym świadomości. Jej oczy uciekały na boki, lecz spojrzenie miało w sobie coś upartego.

Gabriela nie odpowiedziała od razu. Spojrzała na pusty wieszak w kącie. Ostatni zestaw zniknął. Wszystko zostało wykorzystane.

Dziewczyna czekała. Wciąż w progu, z dłońmi zaciśniętymi na kartce, jakby to była jedyna rzecz, która trzyma ją jeszcze na powierzchni.

Gabriela westchnęła cicho. Bez słowa podeszła i zamknęła za nią drzwi. Potem spojrzała jej prosto w oczy.

– „Skoro przyszłaś… obowiązują cię te same zasady, co poprzedniczki" – powiedziała cicho, spokojnie, choć jej głos miał teraz inną barwę. Głębszą. Nieco twardszą.

Dziewczyna przełknęła ślinę.

– „Kandydatki występowały wyłącznie w przygotowanych przeze mnie strojach" – kontynuowała Gabriela. – „Dla Ciebie nie został żaden. Więc… twój sprawdzian przebiegnie bez odzienia."

Zapadło krótkie milczenie.

– „Masz wybór" – dodała, podchodząc o krok bliżej. – „Rozbierasz się. Możesz zostawić tylko podkolanówki. I przechodzimy do pierwszego zadania."

Zegar w salonie wybił pełną godzinę. Deszcz uderzał o szyby coraz gęściej.

Ale w przedpokoju na chwilę zapadła cisza, w której słychać było jedynie cichy szelest kapania wody z dziewczęcych rękawów na podłogę. Gabriela zmarszczyła brwi, sięgnęła do jednej z szuflad i podała jej złożony ręcznik.

– „Jesteś cała mokra. Możesz się wytrzeć. Albo skorzystać z łazienki – po lewej."

Dziewczyna skinęła głową, niemal niezauważalnie, potem powoli zaczęła się rozbierać – z początku niezdarnie, jakby jej dłonie jeszcze nie były pewne, czy mogą to robić.

Kurtka, koszulka, miękki, sprany materiał, zsunęła się z ramion i wylądowała na oparciu krzesła. Za nią szorty – lekkie, dżinsowe, zostawiły na skórze delikatny ślad, który zniknął dopiero po kilku sekundach.

Zostały tylko podkolanówki – kremowe, z haftem przy górnej krawędzi, niemal szkolne, z dziecięcym detalem w miejscu, gdzie noga spotyka się z cienką gumką.

Wtedy dopiero sięgnęła odłożony przed chwilą na szafkę ręcznik. Najpierw przyłożyła go do szyi, potem przetarła ramiona, brzuch, uda. Ruchy miała ostrożne, jakby nie chciała zostawić po sobie zbyt wiele wilgoci ani tym bardziej śladów.

Gabriela przyglądała się jej z rosnącym zainteresowaniem.

Dziewczyna nie wiedziała, co zrobić z rękami. Zakryć się? Ukryć? W końcu odwróciła się lekko bokiem, odsłaniając napięcie w linii kręgosłupa, drobny cień pod łopatkami.

– „Fugi. Kuchnia" – powiedziała Gabriela cicho.

Dziewczyna skinęła głową.

Weszła do środka i uklękła na zimnych kafelkach, ostrożnie, jakby nie chciała zostawić śladów. Oparła dłonie o podłogę. Ciało zadrżało. Nie z chłodu.

Gabriela stała w progu.

Nie spieszyła się.

Obserwowała.

Kąt nachylenia ramion, delikatne zaokrąglenie pleców, sposób, w jaki skóra napięła się przy łopatkach. Mięśnie lekko drgały – zmęczenie? Wstyd? A może skupienie?

W ciszy, jaka zapanowała, dało się słyszeć tylko deszcz. I własne myśli – zbyt głośne, zbyt intymne, by je zignorować.

Gabriela uśmiechnęła się ledwie zauważalnie.

– „Zadanie pierwsze" – szepnęła. – „Zobaczymy, ile jesteś warta, kiedy nikt nie mówi, co dalej."

–––––––––– D1–S14: Z wysokości

Kuchnia ucichła. Woda przestała kapać, szczotka zamilkła w fugach.

Gabriela, wciąż stojąc w korytarzu, odstawiła filiżankę herbaty z cichym stuknięciem na konsolę. Wpatrzona w otwarte drzwi, nawet nie musiała mówić – wystarczyło spojrzenie. Cięższe niż słowa.

Dziewczyna wyczuła to natychmiast. Wyszła z kuchni – naga, jak przed chwilą, tylko kremowe podkolanówki wciąż sięgały do połowy łydki, lekko już wilgotne od kontaktu z podłogą.

Jej ciało było chłodne, pokryte delikatną gęsią skórką. Sutki unosiły się twarde, jakby same wyczuwały napięcie albo odpowiadały na przeciąg, który wślizgiwał się przez szczeliny w oknach.

Gabriela bez słowa wskazała drabinę stojącą pod mosiężnym żyrandolem.

– „Na górze szmatka. Wystarczy jedna."

Ton jej głosu był lakoniczny, lecz zabarwiony subtelnym napięciem.

Dziewczyna podeszła powoli. Jej stopy – nadal ubrane w podkolanówki, które powoli zaczęły się zsuwać – przemykała po zimnej podłodze, zostawiając ledwie widoczne ślady wilgoci. Gdy uchwyciła się poręczy drabiny, mięśnie ramienia lekko zadrżały.

Weszła ostrożnie, stopień po stopniu.

Każdy ruch napinał ciało, wydłużał je, układał w kształty, które Gabriela chłonęła bez mrugnięcia. Z dołu – widziała wszystko. Naprężone uda, krągłe pośladki, lekko wypięte, gdy dziewczyna balansowała wysoko.

Podkolanówki zsunęły się jeszcze niżej, odsłaniając łuk ścięgien Achillesa, delikatność kostek.

A potem – kiedy dziewczyna wyciągnęła ręce w górę, by sięgnąć do kryształków – jej ciało rozciągnęło się całkowicie.

Łopatki ostro odznaczyły się pod skórą. Piersi uniosły się, drgając lekko przy każdym oddechu, sterczące brodawki wydawały się niemal pulsować od zimna i świadomości, że ktoś je obserwuje.

Gabriela nie ruszyła się z miejsca. Obserwowała.

Z tej perspektywy widziała więcej niż dziewczyna mogła sobie wyobrazić. Między nogami, pod niewielkim wzgórkiem kości łonowej, zarysował się cień – różowy, zamknięty, delikatny jak pączek kwiatu.

Dziewczyna na chwilę zastygła.

Wyraźnie wyczuła spojrzenie. Może zawstydzenie prześlizgnęło się po karku, może drżenie kolan nie było już tylko fizyczne.

– „Dobrze" – powiedziała w końcu Gabriela. Tylko tyle. Ale to jedno słowo wystarczyło, by dziewczyna ostrożnie zaczęła schodzić.

Nie patrzyła w oczy. Skinęła tylko głową, posłusznie.

Gabriela uniosła brodę i wskazała taras.

– „Pies. Jedno okrążenie domu. Wróć, zanim całkiem zmokniesz."

Spojrzenie dziewczyny powędrowało w stronę szyby. Deszcz był stały, równy, nie ulewa – ale wystarczająco gęsty, by w kilka minut ciało pokryło się wilgocią.

Smycz leżała na wieszaku. Ujęła ją bez słowa.

Drzwi się otworzyły. Gabriela oparła się o framugę, ręce skrzyżowane pod biustem. Obserwowała, jak dziewczyna stawia bose już stopy na drewnianym tarasie – zdjęła podkolanówki tuż przed wyjściem, nie chciała ich zmoczyć.

Chłodne deski przyjęły jej kroki.

Ciało, moknące coraz bardziej, połyskiwało w świetle lampy nad drzwiami. Woda ściekała po plecach, zbierała się w drobnych zagłębieniach krzyża, spływała po udach.

Pies szedł obok niej powoli, jakby również wyczuwał, że to nie jest zwykły spacer.

Piersi dziewczyny poruszały się z każdym krokiem – cięższe teraz od wody, oblepionej na skórze, brodawki ściśnięte chłodem, twarde i czerwone.

Gabriela patrzyła, jak ciało znika za rogiem domu, a potem znów się pojawia, kroki trochę szybsze, oddech cięższy.

Gdy wróciła, stała w progu, ociekając wodą.

Nie odezwała się. Po prostu stała.

Gabriela sięgnęła po nowy ręcznik i bez słowa zaczęła osuszać jej skórę – powoli, dokładnie. Od ramion, przez piersi, aż po brzuch.

Zatrzymała się przy biodrach. Ich oczy na moment się spotkały.

Nie było potrzeby mówić nic więcej.

Gdy dziewczyna się ubierała – powoli, jakby z niechęcią wracając do rzeczywistości – wyjęła z torby mały świstek papieru i zostawiła go na komodzie przy drzwiach.

– „Gdyby Pani jeszcze… potrzebowała."

Jej głos był cichy, ale już nie niepewny. Tylko trochę drżący. Jak ciało, które właśnie wróciło z deszczu.

Gabriela spojrzała na numer. Uśmiechnęła się lekko.

Nie powiedziała nic.

–––––––––– D1–S15: Wieczorne podsumowanie

Wieczór zapadł szybko, a dom wciąż brzmiał echem dnia pełnego nieoczekiwanych wydarzeń.

Po deszczu pozostała tylko wilgoć w powietrzu, którą świeże zapachy drewna i ziemi łagodnie zdominowały.

Gabi oparła się o stół w kuchni, delikatnie przesuwając filiżankę, w której resztki herbaty zatarły się z ciepłem wspomnień minionego dnia.

Dziewczyna miała już za sobą zadania, ale to Gabriela wciąż oceniała każdy szczegół.

Ruchy, postawę, reakcje – wszystko, co miało znaczenie. Wieczorem w ciszy swojego gabinetu analizowała te same obrazy, które oglądała tego dnia.

Wyciągnęła jedną nogę na fotel, a drugą delikatnie oparła na podłodze. Poczuła lekkie mrowienie w palcach, jakby decyzja o wyborze nie była tak jednoznaczna, jak przypuszczała.

W jej myślach powróciły obrazy ostatnich godzin: widok kobiet, jak się prężą nieświadome, spóźniona kandydatka, zaskakująca niepewność, potem ta cisza, jaką niosła jej nagość.

Ciało, które zostało wystawione na próbę, a jednak nie zadrżało ani razu. I te jej piękne rude włosy spięte z tyłu gumką, takie dziewczęce – uśmiechnęła się do siebie.

To ta ostatnia kandydatka, ta nieoczekiwana z jej odwagą, a jednocześnie pokorą. Tak, to było to.

Dziewczyna miała w sobie coś, co potrafiło zaskoczyć – jej obecność w domu była pełna spokoju, mimo braku ubrań, mimo nieuwagi wobec ciał.

Ktoś, kto naprawdę nie musiał nic udowadniać.

Co do drugiej kandydatki – nie była pierwsza do zabierania głosu, trochę wycofana, ale nie niepewna. W jej ruchach i spojrzeniach było coś cichszego, bardziej świadomego.

Nie szukała uwagi – nie musiała. Jej spojrzenia mówiły: „Widzę więcej niż mówisz.”Taka dziewczyna nie zniknie w tle. Gabriela czuła to od razu. Nie była tą, która dominuje. Ale właśnie dlatego zostaje w pamięci.

Nie przez siłę efektu – tylko przez siłę obecności.

Pierwsza kandydatka… Gabi wiedziała, że będzie miała trudne zadanie, by przekonać ją do otwartości.

Zdecydowana, z nieco zamkniętą postawą, nie dawała po sobie poznać, że czuje się niezręcznie.

Chociaż dobrze się sprawdziła w zadaniach, jej nieśmiałość nie była czymś, co łatwo można było przełamać.

Może to byłby ktoś, kogo należałoby stopniowo wprowadzać w świat, który Gabi chciała jej zaproponować.

Trochę więcej czasu, trochę więcej wyzwań… Była przekonana, że może mieć potencjał, ale musiałaby poczuć się swobodnie w swojej roli, a to nie będzie łatwe.

Trzecia kandydatka była zupełnym przeciwieństwem pierwszej. Jej pewność siebie była aż nadto wyczuwalna, co sprawiło, że poczuła się naturalnie w nowym środowisku.

Nawet jej postura była inna – bardziej wyprostowana, zdecydowana. Zadania wykonała szybko, pewnie, bez wahania.

Mimo że jej podejście było trochę zbyt wyzywające, to Gabi widziała w tym coś, co mogło dać jej oczekiwany efekt. Być może to właśnie ta kandydatka miała to coś, czego brakowało reszcie.

Jednak Gabi miała świadomość, że takie postawy mogą być ryzykowne, jeśli nie uda się ich dobrze kontrolować.

Pojawiała się obawa, że jej silna osobowość może przeszkodzić w tworzeniu harmonijnej dynamiki, którą Gabi chciała wprowadzić w domu.

Choć może to właśnie ona będzie potrzebna, by wprowadzić porządek, kontrolę i nową jakość.

Gabi oparła się na stole, przymykając oczy, pozwalając myślom odpłynąć. Czuła, że to jeszcze nie jest koniec tej decyzji, ale już za chwilę, na pewno, kiedy wszystkie obrazy i wrażenia się złączą, będzie mogła zrozumieć, którą drogę wybrać. Wzięła telefon i wysłała cztery wiadomości, w tym dwie „Dziękuję – nie tym razem”, a na kartce zostały zapisane numerki: 4 i 2

–––––––––– CZWARTEK – DZIEŃ 2

–––––––––– D2–S1: Przybycie Kandydatek na Wieczorny Test

Noc powoli zapadała, a za oknem zaczynał się lekki chłód, więc Gabi poczuła, że dobrze zrobiła, zapraszając kandydatki na późny wieczór.

Było już ciemno, a wieczorna atmosfera niosła ze sobą coś niezwykle intymnego.

Do drzwi zapukano i w progu pojawiły się obie kandydatki.

Każda z nich miała swój indywidualny sposób na dobór stroju na tę szczególną okazję.

W końcu zadania, które je czekały, miały na celu nie tylko sprawdzenie ich zdolności do współpracy, ale i to, jak reagują w sytuacjach wymagających bliskości, zaufania i koordynacji.

Pierwsza weszła, ubrana w luźny, ale kuszący zestaw – biała koszulka z dekoltem, do tego jeansowe szorty, które podkreślały jej zgrabne nogi. Na plecach miała średniej wielkości, wypchany plecak, który wyglądał, jakby zawierał wszystko, czego mogłaby potrzebować.

W prostym stroju, ale jakże oddającym charakter jej osoby, miała w sobie coś naturalnego i swobodnego.

Miała lekko nieprzytomny wyraz twarzy, jakby delikatnie zaskoczona, ale cieszyła się, że jest częścią testu.

Jej strój miał mówić, że nie boi się tego, co się wydarzy, i była gotowa podjąć wyzwanie.

Druga przybyła kandydatka – nie miała w sobie nic z niepewności. Ale jej pewność nie była ostentacyjna. Wchodziła spokojnie, jak ktoś, kto dokładnie rozumie, czego się od niej oczekuje — i gotów jest dać więcej, jeśli uzna, że warto.

Miała na sobie ciemną koszulkę z lekko prześwitującego materiału – miękką, opływową, nieprzylegającą zbyt mocno, ale ujawniającą kształt wtedy, kiedy ciało się poruszało. Krótkie czarne spodenki miały w sobie coś z dyskretnej prowokacji – nie przez długość, a przez sposób, w jaki odsłaniały linię ud, kiedy stawała bokiem.

Jej ubiór nie był przypadkowy. Zbalansowany, jak ona sama – między elegancją a sugestią. Dopasowany do zadania, ale też… może świadomy. Jakby subtelnie sygnalizowała, że jeśli wyzwanie miałoby posmak bardziej intymny – nie cofnie się.

Nie musiała tego mówić. Wystarczyło, że stanęła.

Gabriela uśmiechnęła się lekko, widząc, jak kandydatki stają przed nią. Delikatnie chwyciła plecak pierwszej z nich i sprawnie ułożyła go na podłodze obok krzesła – z wyczuciem, jakby sama rozumiała, że to dla dziewczyny coś więcej niż tylko torba z rzeczami.

– „Pamiętajcie,” powiedziała ciepło, „choć możecie wybrać to, w czym czujecie się najlepiej, pamiętajcie, że nasze zadania wymagają pełnej gotowości i koordynacji.”

–––––––––– D2–S2: Mycie Gospodyni

Pierwsze zadanie polegało na stworzeniu nastroju porządku, czystości i dbałości o szczegóły.

Gabi postanowiła przejść do tej intymnej próby, powierzając kandydatkom zadanie, które miało sprawdzić ich zdolności do dbania o szczegóły.

Miały wykonać porządki, ale z zachowaniem subtelności i precyzyjności. Ważne było, by nie tylko mieszkanie lśniło czystością, ale i sama Gabi pozostała czysta, zadbana.

– „A teraz,” powiedziała, zerkając na kandydatki, „będziecie pomagały mi w kąpieli. Chciałabym, żebyście umyły mnie w wannie, bo to test nie tylko waszej precyzji, ale i umiejętności współpracy.”

Uśmiechnęła się, wyciągając rękę, by wskazać drogę do łazienki.

Kandydatki poszły za nią, a w łazience panowała cisza, przerywana tylko szumem wody.

Jedna z nich podała Gabrieli mydło, druga zaczęła przygotowywać ręczniki.

Woda powoli napełniała wannę, a momentami tylko dźwięk przelewanej wody mącił intymną atmosferę, jaka zaczynała się tworzyć.

Mycie Gabrieli w wannie wymagało od kandydatek zgrania. Trzeba było pracować w ciszy, dbać o każdy detal, jakby liczył się każdy gest. Obie kandydatki były delikatne, ale nie brakowało im pewności siebie w każdym ruchu. Oczywiście, bardziej wymagającym było to, by Gabriela poczuła się komfortowo, więc kandydatki musiały nawiązać subtelną, ale pełną szacunku bliskość.

Gabi czuła, jak zmienia się ich podejście. Jakość pracy kandydatek była tu bardzo ważna, bo w tak intymnym zadaniu liczyły się nie tylko ich umiejętności, ale także subtelna chęć spełniania oczekiwań.

–––––––––– D2–S3: Lampa na Suficie – Test Współpracy

Po myciu Gabriela dała kandydatkom kolejne wyzwanie – coś, co miało sprawdzić ich współpracę w trudniejszych warunkach.

Lampa na suficie potrzebowała wymiany, ale drabina… gdzieś zniknęła. Zatem musiały poradzić sobie same.

Kandydatki spojrzały na siebie, a Gabriela, przyglądając się im z boku, zauważyła, jak szukają sposobu, by wykonać zadanie.

Jedna z nich od razu postanowiła stanąć na drugiej, by sięgnąć wysoko.

Zaczęły współpracować, nie mówiąc nic, ale ich ruchy były zsynchronizowane, jakby już wcześniej wiedziały, co mają robić.

Napięcie rosło, a bliskość ich ciał stawała się coraz bardziej wyczuwalna.

Każdy gest, każda próba podtrzymania drugiej, każda chwila zmagań z równowagą była intensywna.

Gabriela poczuła, jak kandydatki starały się nie tylko wykonać zadanie, ale także starały się zrozumieć, co naprawdę od nich oczekuje.

– „Niech lampa lśni,” dodała cicho, kiedy jedna z kandydatek udała się do góry.

– „Ale wasze zachowanie również mówi wiele o tym, kto najlepiej radzi sobie z tym wyzwaniem.”

–––––––––– D2–S4: Pranie i Ciekawscy Sąsiedzi

Gabriela wróciła do salonu, gdzie kandydatki czekały już gotowe na kolejne zadanie.

Spojrzała na nie z zamyśleniem, jakby oceniała nie tylko ich wygląd, ale również to, jak potrafią czekać – cierpliwie, w ciszy, w gotowości.

Poprawiła delikatnie włosy i podeszła bliżej, jej głos był spokojny, lecz wyraźnie nabrał innego tonu.

– „Myślę, że nadszedł moment, byście przeszły na tryb… bardziej odpowiedni do charakteru tej pracy” – powiedziała, jakby mimochodem, z uśmiechem, który pozostawiał więcej pytań niż odpowiedzi.

– „Chciałabym, żebyście kolejne zadania wykonywały w samej bieliźnie. Skarpetki możecie zostawić.”

Przez ułamek sekundy zapadła cisza.

Jedna z kandydatek zareagowała niemal odruchowo – obniżyła wzrok, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce.

Przesunęła się nieco niepewnie i zerkając na Gabrielę, wyszeptała prawie bezgłośnie:

– „Ale… ja nie ubrałam… mam w plecaku…”

– „To był Twój wybór” – przerwała jej łagodnie Gabriela, patrząc na nią uważnie, bez cienia drwiny, raczej z czymś na kształt zrozumienia… i oczekiwania.

To wystarczyło. Kandydatki zaczęły się rozbierać. Jedna – z ostrożnością, jakby każda warstwa była przemyślanym gestem.

Druga – szybciej, bardziej zdecydowanie, choć nie mniej świadomie, choć jej decyzja sprawiła, że została tylko w cienkich podkolanówkach. Zaskoczenie mieszało się u niej z nieśmiałością, ale nie cofnęła się ani o krok.

Gabriela podała im kosz z czystym praniem.

– „Wszystko na sznury. I dołóżcie to z pralki. A potem… wracacie.”

Wyszły na zewnątrz.

Podwórko było ciche, choć światła z okien niektórych sąsiadów wciąż rzucały świetlne pasma w stronę sznurów.

Gałęzie drzew szeleściły delikatnie, a chłodne powietrze otulało ich rozgrzaną skórę. Sznury wisiały dość wysoko – musiały sobie pomagać.

Zbliżenie ich ciał, dotyk dłoni, spojrzenia, to wszystko zlało się w harmonijną ciszę, przerywaną tylko szelestem materiałów i odgłosami klamerek.

Gdzieś za płotem zaszczekał pies. Ktoś przesunął firankę.

–––––––––– D2–S5: Spacer do Lasu

Kiedy wróciły z rozwieszania prania, wciąż lekko rozgrzane i milczące, Gabriela czekała już w korytarzu, zapięta w cienką, długą bluzę z kapturem.

Wilczur, który do tej pory spokojnie leżał przy drzwiach, podniósł się z głuchym westchnięciem, wyczuwając, że nadszedł czas jego wieczornego rytuału.

– „Pora na ostatnie zadanie” – powiedziała cicho, nieco niższym głosem. – „Spacer.”

Ale to nie będzie szybki obchód pod domem.

Spojrzała znacząco na kandydatki.

Ich ciała, mimo wieczornego chłodu, wciąż były tylko częściowo okryte. Jedna z nich opatuliła się ramionami, jakby odruchowo.

Druga – ta bez bielizny – po prostu stała, nieruchomo, z wysoko uniesioną głową i lekko spiętymi łopatkami.

Gabriela otworzyła drzwi. Chłodne, wilgotne powietrze wdarło się do środka, niosąc zapach mokrych liści i daleki dźwięk świerszczy.

Nad drzewami księżyc raz po raz przebijał się przez ciężkie chmury, rzucając srebrne smugi na ścieżkę prowadzącą do lasu.

– „Nie zgubicie się?” – zapytała cicho, z uśmiechem w głosie, a potem dodała: – To tylko kilometr.

W jedną stronę.

Szły w ciszy, prowadzone przez psa. Gabriela lekko z tyłu, z dłońmi w kieszeni bluzy, uważnie obserwowała obie sylwetki przed sobą.

Wąska ścieżka wśród krzewów co chwilę zmieniała kierunek. Ziemia była śliska, gdzieniegdzie wystawały korzenie.

Jedna z dziewczyn potknęła się i złapała drugą za ramię. Ciało napięło się pod dotykiem, ale nie cofnęło.

Ich cienie mieszały się na wilgotnym podłożu. Co chwila któraś z nich odwracała się, jakby chciała upewnić się, że Gabriela nadal tam jest – i zawsze była.

Krok w krok. Obecna. Milcząca. Oceniająca.

Las wciągał je w siebie powoli, jakby sprawdzał, czy naprawdę są gotowe przejść tę próbę.

Zostawał jeszcze powrót…

–––––––––– D2–S6: Ścieżka wśród cieni

Ścieżka wiła się łagodnie przez las, znikając co kilka kroków pod ciężkim cieniem krzewów i drzew.

Księżyc leniwie przeciągał się za chmurami, rzucając tylko krótkie, srebrzyste spojrzenia na dziewczęce sylwetki.

Ich bose stopy stąpały cicho po miękkim mchu, a delikatne podmuchy wiatru podnosiły gęsią skórkę na nagiej skórze.

Szelest liści, szelest tkanin… nic więcej.

Wilczur biegł przodem, ale nagle, jakby zgodnie z planem, zatrzymał się i przysiadł przy ścieżce.

Gabriela uniosła rękę.

– „Chwila.” – powiedziała cicho, jakby właśnie ten moment czekał na ciszę.

Spojrzała na obie kandydatki, ich sylwetki oświetlone tylko plamą księżyca.

Jedna z nich nadal miała bieliznę – drugiej skromność została tylko w cieniu drzew i w białych podkolanówkach, które przy każdym kroku kontrastowały z nagimi udami.

– „Usiądźcie” – poleciła cicho.

Kandydatki, z lekkim wahaniem, przysiadły na chłodnym, omszałym pniu, niemal dotykając się udami.

Wilgoć drewna przywierała do skóry.

Gabriela oparła się plecami o drzewo naprzeciwko.

Milczała przez dłuższą chwilę, pozwalając, by las oddychał za wszystkich.

– „Dlaczego ty… przyszłaś nieprzygotowana?” – zapytała w końcu z lekkim uśmiechem, spoglądając na tę, która wcześniej tak cicho szepnęła swoją nieśmiałość.

Kandydatka spojrzała w dół, jej policzki znów nabrały koloru.

– „Bo… chciałam, żebyś zobaczyła mnie naprawdę.”

Gabi uniosła brew.

– „I widzę.” – powiedziała tylko. Potem zwróciła się do drugiej:

– „A ty… jak długo potrafisz milczeć, czując, że ktoś cię obserwuje?”

Tamta drgnęła, spojrzała na Gabrielę, potem na towarzyszkę.

– „Zależy kto patrzy.” – odpowiedziała zaskakująco pewnie.

– „Teraz patrzę ja.” – szepnęła Gabi. I patrzyła. Długo. Bez słów.

Szelest. Wiatr. Księżyc znów zerka zza chmur.

Dwie dziewczyny na pniu, coraz bardziej świadome ciepła obok, ciszy wokół i wzroku, który widzi więcej niż słowa.

Gabi ruszyła z miejsca dopiero wtedy, gdy zauważyła, że żadna z nich nie śmie się ruszyć pierwsza.

– „Chodźmy.”

Jeszcze kawałek przed nami.

I ruszyły dalej ścieżką… jedna obok drugiej, ich ramiona co jakiś czas ocierały się cicho, przypadkiem.

Albo i nie.

–––––––––– D2–S7: Test, którego nikt nie zapowiedział

Szli dalej wąską ścieżką, z której każde zboczenie groziło zagubieniem.

Las miał tu inną gęstość – jakby drzewa słuchały, a krzewy szeptały między sobą.

Gabriela nie odzywała się, ale to milczenie było gęste, pełne ukrytych znaczeń.

W końcu zatrzymała się na niewielkiej polanie, gdzie księżyc odbijał się w srebrzystej rosie na trawie.

– „Zdejmijcie buty” – powiedziała cicho, choć żadna z dziewczyn ich już nie miała.

Tylko białe podkolanówki jednej kandydatki zwracały uwagę – teraz już lekko wilgotne, przyklejone do jej łydek.

– „Stańcie tutaj.” – wskazała na dwa miejsca naprzeciwko siebie.

Dziewczyny spojrzały po sobie z niepewnością, ale wykonały polecenie.

Ich ciała lśniły w blasku księżyca – jedno w delikatnym cieniu bielizny, drugie w samej skórze.

Gabriela zbliżyła się, tak blisko, że ich oddechy mogłyby się splatać.

– „Nie planowałam tego testu” – zaczęła szeptem.

– „Ale wywołałyście we mnie pytanie, na które nie mam jeszcze odpowiedzi.”

Jej palce delikatnie sięgnęły do ręki jednej z dziewcząt, prowadząc ją naprzód. Druga nie czekała – sama podeszła bliżej.

– „Jak poradzicie sobie ze sobą… bez słów?” – zapytała, choć ton brzmiał raczej jak polecenie.

Dziewczyny spojrzały na siebie.

Przez chwilę trwały w napięciu, a potem coś się złamało. Może wstyd. Może ostrożność.

Ich dłonie spotkały się gdzieś w połowie drogi. Powoli. Ostrożnie.

Ramiona – dotknięte jakby przypadkiem.

Policzki – zbliżone, jakby szept miał zrodzić się między ustami.

Gabriela usiadła na powalonej gałęzi, nie spuszczając z nich wzroku.

Oddychała cicho.

Obserwowała, jak pod wpływem jej obecności rodzi się coś nieuchwytnego – napięcie, współpraca, zawstydzona bliskość.

Test, którego nie zapowiedziano, a który właśnie się rozpoczął.

Nie przeszkadzała.

Las również milczał.

–––––––––– D2–S8: Cisza, która mówi wszystko

Wiatr ustał, jakby las sam wstrzymał oddech, obserwując to, co zaczęło się dziać.

Dziewczyny nie wymieniały słów – spojrzenia mówiły za nie. Ta w samej bieliźnie, odrobinę bardziej pewna, wyciągnęła dłoń i przesunęła palcami po ramieniu drugiej, tej, która wcześniej wyszeptała cicho do Gabrieli, że niczego pod bluzką nie ma.

Druga zadrżała. Nie z zimna. Może z emocji. Może z tej niezwykłej, kruchej sytuacji, w której była tak bardzo… naga.

Dosłownie i w przenośni.

Ich ciała zbliżyły się jeszcze bardziej – biodro przy biodrze, dłoń na talii, oddech w zasięgu ust.

Gabriela siedziała na gałęzi z rękami opartymi na kolanach, pochylona lekko do przodu, jakby chciała nie przegapić nawet drgnienia powietrza.

Jej oczy błyszczały w ciemności, a kąciki ust unosiły się ledwie zauważalnie.

Dziewczyny poruszały się powoli, z ostrożnością kogoś, kto pierwszy raz odkrywa, że dotyk może być dialogiem.

Ich dłonie sunęły po ramionach, po plecach, po talii… tak ostrożnie, że aż boleśnie pięknie.

I choć mogłyby mówić, żadna nie chciała przerywać tej ciszy.

– „Nie tylko zadania są testem” – powiedziała wtedy Gabriela, cicho, spokojnie.

– „Czasem testem jesteśmy my sami…, kiedy trzeba się otworzyć, pozwolić drugiej osobie być blisko, choć nie wiemy, co się wtedy wydarzy.”

Dziewczyny zatrzymały się na moment. Spojrzały na nią – i wtedy ich dłonie splotły się jakby instynktownie.

Gabriela podeszła.

Jej dłoń przesunęła się najpierw po ramieniu jednej z nich, potem po karku drugiej.

Było w tym coś z czułości i czegoś… więcej.

– „Współpraca” – szepnęła. – „To nie tylko działanie razem.”

To umiejętność bycia razem, kiedy nie ma instrukcji, kiedy wszystko trzeba zbudować… spojrzeniem, oddechem, milczeniem.

Znowu się oddaliła.

Pozostawiła je same na środku polany, gdzie światło księżyca rozświetlało skórę, jakby chciał pomóc im lepiej siebie zobaczyć.

A las, niczym dyskretny świadek, znowu milczał.

–––––––––– D2–S9: Cień pod księżycem

Polana zaczęła przypominać inne miejsce, nie było już tylko leśną przestrzenią – była sceną, na której działo się coś, co rzadko ma szansę zaistnieć: prawdziwa bliskość, niedopowiedziana, miękka i cicha.

Dziewczyny usiadły naprzeciwko siebie, z nogami splecionymi w kręgu. Ich twarze rozświetlone były blaskiem księżyca, który co jakiś czas wyłaniał się zza leniwych chmur.

Jedna z nich, ta bardziej śmiała, sięgnęła po gałązkę i zaczęła nią delikatnie muskać wewnętrzną stronę uda drugiej – nie z prowokacją, ale z ciekawością, jakby sprawdzała, co można powiedzieć nie mówiąc nic.

Gabriela obserwowała to z dystansu, oparłszy się plecami o drzewo, jedno kolano podciągnięte pod brodę, jakby pozwalała sobie również… chłonąć.

Nie była sędzią – była obserwatorką, mistrzynią ceremonii, która dała tej scenie przestrzeń.

Nagle, wśród szeptów wiatru, dał się słyszeć delikatny trzask gałązki. Dziewczyny zamarły.

– „Zwierzę?” – spytała cicho jedna, nachylając się do Gabrieli.

Gabriela tylko skinęła głową. – Las zawsze słucha. I czasem odpowiada.

Napięcie przeszło przez wszystkie trzy sylwetki, ale nie było to napięcie strachu – raczej ekscytacja, że ktoś… lub coś… może ich właśnie obserwować.

To tylko dodało pikanterii sytuacji.

Wtedy dziewczyna, która wcześniej nie miała na sobie niczego poza podkolanówkami, przesunęła się na kolana i przysunęła bliżej drugiej kandydatki.

Dotknęła czoła do jej czoła. Westchnienie. Usta musnęły się ledwo.

Gabi podeszła.

Usiadła za nimi i położyła dłonie na ich plecach – ciepłe, stanowcze, ale zarazem kojące.

– „Nie spieszcie się.”

Czasem więcej dzieje się w czekaniu niż w samym dotyku.

Dziewczyny wstrzymały oddech. A potem… objęły się nawzajem.

W tym objęciu nie było niczego teatralnego. Było miękkie, pełne i prawdziwe. Pachniały sobą. Lasem. Cieniem. Tajemnicą.

A księżyc w końcu wyszedł całkowicie zza chmur – jakby sam chciał się przyjrzeć bliżej.

–––––––––– D2–S10: Bliskość bez słów

Kiedy zapach igliwia zmieszał się z ciepłem skóry, a para dziewcząt trwała w cichym uścisku, Gabriela zbliżyła się jeszcze bardziej.

Usiadła z boku, na miękkim mchu, opierając się dłonią o mokrą ziemię.

Wilgoć przebiegła po jej palcach jak sekret, który dopiero co się zrodził.

Jedna z dziewczyn – ta, która wcześniej z nieśmiałością szeptała, że nic pod ubraniem nie ma – uniosła głowę i spojrzała na Gabi.

Jej spojrzenie nie było pytające, ale ufne, pełne czegoś trudnego do nazwania.

Nie chodziło o zgodę… raczej o potwierdzenie: czy to naprawdę może się dziać?

Gabriela wyciągnęła rękę.

Pociągnęła ją do siebie, wolno, jakby taniec ciszy miał tu swoje prawa.

Dziewczyna osunęła się ku niej, wtulając głowę w zagłębienie jej szyi.

Druga została obok, przysunęła się bliżej, ale z wahaniem…, więc Gabi sięgnęła po nią również, tworząc ramionami krąg, do którego obie wpasowały się jak brakujące fragmenty.

– „Jesteście takie różne…” – szepnęła Gabi. – „A jednak tak dobrze brzmicie razem.”

Nie było odpowiedzi. Tylko miękkie westchnienia.

Ciepło skóry, które zaczęło łączyć się z chłodnym powietrzem. I ten dreszcz – nie od zimna, ale od bliskości, która wreszcie mogła wydarzyć się bez oceny. Bez masek.

–––––––––– D2–S11: Pod księżycem

Jedna z dziewczyn powiodła palcem po przedramieniu drugiej. Pomalutku, ledwo muskając skórę. Jakby chciała zapisać na niej coś, czego nie dało się wypowiedzieć.

Księżyc rozlał się srebrnym światłem po ich ciałach, wydobywając z cieni to, co zazwyczaj skryte – miękkie linie ud, zarys żeber pod napiętą skórą, błysk spojrzeń, który mówił więcej niż szept.

Gdzieś w oddali zaszczekał pies. Może to tylko echo. Może przypomnienie, że świat istnieje poza tą polaną. Ale tutaj… tutaj nie było już tamtego świata.

Były tylko one.

Gabi przesunęła dłonią po plecach jednej z nich – powoli, niemal nabożnie, śledząc linię kręgosłupa, aż po zagłębienie tuż nad pośladkami. Skóra pod jej palcami zadrżała.

– „Wiesz, że jesteście piękne?” – powiedziała cicho, głosem, który bardziej się czuło, niż słyszało. – „Ale to nie o to chodzi. Piękno można zgubić. Chodzi o obecność. O to, że jesteście… naprawdę.”

Jedna z dziewczyn odwróciła głowę, spojrzała jej w oczy. Nie było w tym spojrzeniu niczego z wystudiowanego wyrazu – była czysta otwartość. Chęć dania się prowadzić. I potrzeba… dotyku.

Druga przysunęła się bliżej, jej pierś musnęła ramię Gabrieli. Była chłodna, lekko napięta od nocnego powietrza, a jednak ciepło ich ciał mieszało się z zapachem wilgotnej trawy i dymu, który jeszcze unosił się gdzieś w tle – wspomnienie ognia, który zgasł wcześniej.

Dziewczyna opadła na bok, pozwalając sobie na bezwstydny kontakt. Jej uda zetknęły się z udami drugiej, ich kolana się splotły.

– „Jak się czujecie?” – zapytała Gabi. Jej głos był miękki, wibrujący, jakby sama musiała go wyczuć językiem, zanim pozwoliła mu ulecieć z ust.

Jedna z dziewczyn odpowiedziała tylko westchnieniem. Głębokim. Jakby coś wypłynęło z niej przez ten oddech.

Gabriela pochyliła się, opierając ciężar ciała na jednej dłoni. Drugą przesunęła po brzuchu tej najbliżej. Powoli, niemal leniwie – palce przelatywały nad napiętymi mięśniami, niżej, aż do wzgórka łonowego, gdzie zatrzymały się na moment. Tam, gdzie puls już dawno przyspieszył.

– „Spokojnie…” – wyszeptała. – „Oddychaj. Czuj.”

Dziewczyna rozchyliła uda. Nieśmiało, ale bez wahania. Druga patrzyła, jakby zaproszona – nie tylko spojrzeniem, ale i tym ruchem bioder, który był cichą prośbą o więcej.

Księżyc rozświetlał ich skórę tak wyraźnie, że było widać, jak pod piersiami zarysowuje się cień. Sutki jednej z nich były napięte, ciemniejsze, gotowe. Druga dotknęła je opuszkami palców, najpierw jednej, potem drugiej – nie pewnie, ale z odwagą. Gabriela patrzyła, jak kobiecość miesza się z czułością. Jak napięcie pęcznieje między nimi.

Jej dłoń znów się poruszyła. Wsunęła palce między uda. Delikatnie. Dziewczyna zadrżała, podniosła biodra, nie wypowiadając ani słowa.

Było tylko ciało. Ciepło. Oddechy.

Druga dziewczyna pochyliła się, musnęła kark Gabrieli ustami, zostawiając ślad wilgotnych warg. Potem sięgnęła językiem do zagłębienia przy obojczyku. Ich ciała zaczęły się splatać, wolno, bez pośpiechu – jakby to wszystko musiało się wydarzyć właśnie tak. Bez planu. Z oddechu. Z drżenia skóry.

Noc trwała.

Wilgoć na trawie osiadała na ich kolanach, biodrach, piersiach, ale nie było im zimno. Ruchy stały się spokojne, długie, ciche. Czasem jedno westchnienie przerywało wszystko, ale nikt nie potrzebował słów.

Pachniało ziemią i podnieceniem. Jakby las sam przestał oddychać, by nie zakłócić tej sceny.

To nie była już tylko chwila.

To było przebudzenie. Inicjacja. Milczący rytuał między kobietami, które wiedziały, że nocy nie da się zatrzymać – ale można się w niej zatracić.

I tak zostały. W tej nagości, w tym splątaniu. Do pierwszego blasku świtu.

Gabi ułożyła się między nimi. Ich ciała były teraz jej. A ona – ich przewodniczką. I kochanką. I tą, która wybiera.

Ale tej nocy… wybierały wszystkie.

–––––––––– D2–S12: Trzy kobiety w świetle księżyca

Cisza nocy nie odchodziła gwałtownie – raczej rozpuszczała się w ciepłym oddechu trzech kobiet, które szły powoli w kierunku domu. Ich kroki były ciche, ledwo słyszalne na podmokłej, miękkiej ścieżce, a księżyc, wiszący wysoko nad koronami drzew, zalewał ich nagie ciała mlecznym światłem. Wszystko wydawało się nierealne, jakby czas przestał istnieć, a powietrze zgęstniało od znaczeń, których nie trzeba było wypowiadać.

Szły blisko siebie – nieśpiesznie, ale w pełnym porozumieniu. Czasem jedna z nich ocierała się ramieniem o drugą, czasem splatały dłonie, na chwilę, by zaraz znowu pozwolić im się rozdzielić.

Gabriela szła przodem. Jej stopy znały tę ścieżkę, ale tej nocy każda kępka trawy, każdy kamień pod stopą zdawał się nowy. Inny. Jakby las i księżyc patrzyły z zachwytem na ten niecodzienny rytuał – powrót trzech nagich kobiet, wolnych od wszystkiego, co kiedyś je ograniczało.

Czuła, jak każda z nich niesie w sobie inne ciepło. Inny ciężar wspomnienia tej nocy. Ich ciała wciąż były wilgotne – od rosy, od dotyku, od pocałunków, które jeszcze nie ostygły pod skórą.

Zatrzymała się na chwilę.

Księżyc oświetlał je wyraźnie. Trzy sylwetki, trzy kobiety – naga prawda wśród drzew. Jedna z nich odgarnęła kosmyk włosów z czoła drugiej, przesuwając palcami aż do linii żuchwy. Jej ruch był miękki, czuły. Odpowiedział na niego lekki uśmiech, prawie zawstydzony, ale bez skrępowania.

Z tyłu uniósł się cichy śmiech, delikatny jak echo dotyku.

Gabriela odwróciła się. Jej spojrzenie przecięło światło księżyca i zatrzymało się na nich. Stały teraz blisko siebie, biodro przy biodrze, piersi delikatnie unoszone przez oddech. Ich sutki były napięte od nocnego chłodu, ale żadna nie próbowała się zasłaniać. Każda z nich była teraz całością – z naturą, z sobą, z nią.

– „Jesteśmy tu razem” – pomyślała Gabi, a jej serce zadrżało cicho. Nie ze wzruszenia. Ze świadomości. Z tego dziwnego uczucia, że właśnie teraz, dokładnie tu, zaczyna się coś więcej.

Zrobiła krok w ich stronę. Jej dłoń sięgnęła jednej z nich do pasa, zatrzymując się tam na chwilę, zanim przesunęła się wyżej – po plecach, aż do karku, gdzie zostawiła ciepły, miękki dotyk.

– „Nie musimy już wracać, jeśli nie chcecie” – powiedziała półgłosem.

– „Nie chcemy” – padła cicha odpowiedź. I już nie było odwrotu.

Księżyc tańczył na ich skórze, a wiatr delikatnie poruszał liśćmi, szepcząc coś, czego nie można było zrozumieć, ale co czuło się głęboko pod żebrami. Były jak trzy Ewy, ale bez zakazu. Bez wstydu. Bez winy.

Szły dalej. Powoli, jak w rytuale. Gabriela w środku. Jedna z nich trzymała ją za dłoń, druga przesuwała palcami po jej plecach. Ich ruchy były miękkie, świadome. Każdy krok zostawiał za sobą ślad, nie tylko na ziemi, ale w tej chwili, która w nich się rodziła.

Ich krok stawał się bardziej zmysłowy, każda z nich coraz bardziej świadoma swojego ciała, świadoma ciepła, które przekazywały sobie bez słów.

W tym świetle księżyca, ich kobiecość wyłaniała się jak niczym niezakłócona siła natury.

Czuły się wolne, pozbawione wszelkich ograniczeń, gotowe na dalszą część tej podróży – nie tylko fizycznej, ale także tej wewnętrznej, o której nie trzeba było mówić.

–––––––––– D2–S13: Nieoczekiwany Zawrót Akcji

Cisza, która towarzyszyła im przez całą drogę, zaczęła mieć inny smak. Nie była już tylko milczeniem – była czymś nabrzmiałym. Napięciem. Zawieszeniem między światem, który zostawiły za sobą w lesie, a tym, do którego miały zaraz wrócić.

Ziemia pod ich stopami była miękka, przesiąknięta wilgocią. A jednak, z każdym krokiem, powietrze robiło się cięższe. Jakby coś wisiało w przestrzeni, jeszcze niewypowiedziane, ale już obecne.

Szły cicho. Ich ciała nadal niosły ślady tej nocy – dotyk, spojrzenia, ciepło czyjegoś oddechu na skórze. Gabi czuła je jak echo na własnych plecach, mimo że nikt jej nie dotykał. Jeszcze nie.

I wtedy – trzask. Cichy, ale wyraźny.

Gabriela natychmiast się zatrzymała. Uniosła dłoń – odruchowo, instynktownie. Jak przewodniczka, jak wilczyca, która wie, że coś zakłóciło rytm.

Obie kandydatki znieruchomiały. Młodsza bez słowa zbliżyła się do niej, jakby szukając oparcia. Starsza została lekko z tyłu, jej spojrzenie wbite w gęstniejące cienie.

Kolejny szelest. I wtedy z zarośli wyszedł mężczyzna.

Nie był groźny. Raczej zdziwiony. Młody, z twarzą zaczerwienioną od wstydu i zaskoczenia, w rękach ściskał mapę i czołówkę, która nie była włączona. Najwidoczniej zagubił drogę. A może to droga zaprowadziła go tu z jakiegoś powodu.

Jego spojrzenie przecięło ich nagie sylwetki jak reflektor. Nieagresywnie. Ale intensywnie. Jakby chłonął obraz, który miał mu się przyśnić przez resztę życia.

Zarumienił się.

– „Przepraszam… ja… nie wiedziałem, że…” – jego głos zniknął w nocnym powietrzu.

Zrobił krok w tył. I zniknął równie nagle, jak się pojawił.

Zapanowała cisza. Ale nie ta sama co wcześniej.

Gabi poczuła, jak młoda drży przy jej ramieniu. Nie ze strachu. Z ekscytacji. Czegoś nieuchwytnego. Jakby spojrzenie tego mężczyzny, jego zawstydzenie, jego nagłe pojawienie się – przypomniało im, że świat istnieje. Że ich intymność może być widziana.

– „Widział nas…” – szepnęła starsza kandydatka. Jej głos był bardziej zadumany niż zaniepokojony.

Gabriela spojrzała w miejsce, gdzie zniknął wśród drzew. Pociemniała plama między pniami – nic więcej.

Ale echo tego spotkania już zapadło w ich ciała. Jak klucz, który na moment otworzył drzwi innego wymiaru.

Szły dalej, już w milczeniu, ale w tym milczeniu było coś nowego.

Nie wypowiedziały ani słowa, ale każda z nich poczuła w sobie iskrę – coś nieuchwytnego.

Coś, co sprawiło, że kolejne kroki stawiane w stronę domu miały już inny rytm.

–––––––––– D2–S14: Noc pełna niespodzianek

Gdy dotarły do końca lasu, cicho przeszły przez ostatni rząd drzew, wkraczając na znaną już ścieżkę prowadzącą w stronę domu. Noc była gęsta od ciszy i wilgoci, ale i od czegoś więcej – jakby nosiła w sobie sekret, który dopiero miał się ujawnić.

Gabriela spojrzała na swoje dwie towarzyszki. Pomimo wcześniejszego napięcia i niespodziewanych wydarzeń w lesie, czuła, że teraz mogą w końcu oddychać swobodniej. Bez pośpiechu. Bez potrzeby zakładania masek – ani ubrań.

Szły nago, ich ciała rozgrzane marszem, chłodzone nocnym powietrzem. I choć wcześniej mogłoby się to wydawać niemożliwe, teraz nie było w tym ani grama wstydu. Ciało było naturalne. Ich nagość – oczywista. Były wolne.

Kandydatki z każdą chwilą rozluźniały się bardziej. Na ich twarzach pojawiały się miękkie uśmiechy, spojrzenia łagodniały. Napięcie, które towarzyszyło im na początku wieczoru, powoli ustępowało miejsca zaufaniu.

Przed drzwiami Gabriela przystanęła. Wiaterek muskał ich nagą skórę, a zapach nocy niósł ze sobą coś czułego. Spojrzała na nie jeszcze raz – nie kontrolująco, nie oceniająco. Z uwagą i ciepłem.

– „Zostańcie na noc. W końcu zasłużyłyśmy na odpoczynek, prawda?” – powiedziała z łagodnym uśmiechem.

– „Jest późno, a tej nocy naprawdę się do siebie zbliżyłyśmy. Nie ma sensu się rozdzielać.”

Kandydatki wymieniły spojrzenia, a potem obie skinęły głowami. Bez zawahania. Bez słów. Jakby zaproszenie, które usłyszały, tylko potwierdzało to, co już czuły.

– „Jest jeszcze jedno miejsce, które może wam się spodobać,” – dodała Gabi. – „W salonie mamy duży narożnik. Zmieścicie się tam wygodnie. Możecie się rozłożyć, jak chcecie. Jak u siebie.”

Na chwilę zapadła cisza, a potem – jedno, ciche pytanie:

– „A… jak masz na imię?” – zapytała jedna z dziewczyn z nutą nieśmiałości, ale też jakby z ulgą, że może je wreszcie wypowiedzieć.

– „Gabriela,” – odpowiedziała spokojnie. – „A wy ? Wcześniej was nie pytałam, po prostu, wolałam nie wiedzieć”

– „Kira Larsen” – odpowiedziała pierwsza.

– „A ja, Lana Hreben,” – dodała druga, z uśmiechem, który mówił więcej niż słowa.

Gabriela kiwnęła głową z satysfakcją. To, że wreszcie padły imiona, było jak domknięcie kręgu. Jak symboliczny moment, w którym obcość zniknęła całkowicie.

Noc, która była dotąd dzika, cielesna, pełna intuicyjnych gestów, teraz nabierała domowego ciepła. Intymność nie zniknęła – po prostu zmieniła formę.

Weszły razem do salonu. Duży narożnik wyglądał, jakby czekał właśnie na nie. Poduszki, koce, przytulność – wszystko tu zapraszało do odpoczynku. Do bycia blisko.

Za oknami ciemność już nie była straszna. Teraz była jak kokon. Bezpieczny, cichy.

Gabriela spojrzała na Lanę i Kirę, które siedziały obok niej na kanapie. Po chwili z lekkim uśmiechem zapytała: – „Lano, to ten plecak zawiera wszystkie twoje rzeczy? Bo jutro lub pojutrze podjedziemy i zabierzemy resztę.”

Spojrzała potem na Kirę, mówiąc równie ciepłym, pełnym zrozumienia tonem: – „To się tyczy też ciebie, Kiro, bo ty nie wzięłaś nic na zmianę.”

Lana zmieszała się lekko, spuszczając wzrok, jakby zawstydzona tym, że ma przy sobie tak niewiele. Gabriela zauważyła to i szybko dodała, starając się ją pocieszyć: – „Nie martw się. Ubrań tutaj na pewno nie zabraknie.”

Napięcie zniknęło z jej głosu, a atmosfera stała się jeszcze bardziej spokojna.

– „To będzie nasza noc” – powiedziała Gabriela, siadając nago na rogu kanapy, całkowicie swobodnie, jakby nigdy nie znała słowa „wstyd”.

– „Dokładnie” – odpowiedziała Lana, siadając tuż obok niej. Kira zajęła miejsce po drugiej stronie, z lekkim dystansem, ale bez oddalenia.

Teraz wyglądały jak część tego miejsca. Jakby należały do niego – i do siebie nawzajem.

Noc zapadała głęboko, wypełniając salon spokojem. Odgłosy wiatru i drobne ruchy ciał były jedyną muzyką, jaka im towarzyszyła. Ich nagość była jak echo tego, co przeżyły – nie prowokacja, ale prawda. Naturalność.

Gabriela spojrzała na nie raz jeszcze. Tym razem z wyraźnym ciepłem. Z dumą. Z czymś, co mogłoby być początkiem – ale nie musiało jeszcze niczym być.

Wystarczało, że były. Że ta noc należała do nich.