Żona dla Bestii ebook

Prolog

Dziwnie się czuję, jakby coś chciało mnie rozerwać od środka, albo zaraz wybuchnąć. Niczym wulkan przed erupcją! Rodzice posadzili mnie w gabinecie taty i przywiązali ręce oraz nogi do stabilnego, mocnego krzesła. Rozmawiają za drzwiami, żebym nic nie słyszał, ale dziwnym trafem dociera do mnie każde ich słowo. Jak to możliwe, że mój słuch tak się wyostrzył?

– Renato nie panikuj – mówi tata uspokajając mamę. – Otrzymał szczepionkę.

– Wiem. – Słyszę zmartwiony głos mamy. – Ale co, jeśli to jakiś skutek uboczny? – pyta przerażonym tonem.

Skutek uboczny… ale czego? Szczepionki, którą dziś dostałem?

W tym momencie zamykam oczy. Ból, który nagle przeszywa moje ciało, wygina mnie do tyłu, a klatkę piersiową do przodu. Z gardła wydobywa mi się dziwny dźwięk, bardziej przypominający ryk niż jakikolwiek ludzki odgłos. Czuję, jak moje kości się rozciągają, jakby ktoś mnie torturował, a pod skórą bulgocze mi krew. Z jednej strony mam wrażenie, że rosnę – co logicznie jest niemożliwe! – a z drugiej czuję piekące gorąco, jakby wewnątrz mnie gotowała się krew. Trwa to zaledwie kilka minut, ale odnoszę wrażenie, jakby minęło co najmniej kilka godzin…

Nagle odczuwam ulgę. Jednak w dalszym ciągu mam zamknięte oczy, zastanawiając się, czy to już koniec mojej męki. Czy ja jeszcze żyję?

Słyszę otwierające się drzwi i głos mamy. Otwieram oczy. W pierwszym momencie jestem jak zamroczony, widzę czarne plamki przed oczami. Po dłuższej chwili znikają, a mój wzrok nagle się wyostrza. Dosłownie wyostrza!

Rodzice stoją naprzeciwko mnie i wpatrują się z dziwnymi grymasami na twarzach. Mama wygląda na przerażoną, mamrocze coś pod nosem o tym, że mam dopiero dziesięć lat. Tata spokojnie mi się przygląda, a w jego oczach dostrzegam smutek i żal.

Patrzę na swoje dłonie – są dwa razy większe niż wcześniej. Nawet tata nie ma takich dużych rąk! Przesuwam wzrokiem po całym ciele.

– Co się stało? – pytam po chwili przerażonym tonem.

– Synku – zaczyna tata, ponieważ mama nie jest w stanie nic powiedzieć. – Jakby to ująć – waha się. Widzę, jak zastanawia się nad tym, jak dobrać odpowiednie słowa. Po wyrazie jego twarzy widzę, że wie, co się ze mną dzieje. Jest tego świadomy. Tylko dlaczego nie powie mi tego wprost? Bo jestem dzieckiem? Nie jestem! Wchodzę już w wiek nastoletni, co oznacza, że przestaję nim być! To, co się wydarzyło przed chwilą, tylko mnie w tym utwierdza.

– Jesteś bestią! – Usłyszałem krzykliwą odpowiedź z mamy ust. Patrzy na mnie z żalem, teraz to dostrzegam. Ona i tata wiedzą, co się tu wydarzyło.

– Kim? – pytam, bo chyba do mnie nie dotarło to, co powiedziała. – Jaką bestią? Nie jestem potworem… – Spoglądam na swoje ciało a potem na rodziców. A może właśnie stałem się potworem?

Po chwili słyszę głos taty:

– Bestią…

2 Decyzja

Ruszyłam, jeszcze zanim Roksana weszła do klatki. Teraz jechałam prosto do Doti – pewnie już na mnie czekała. Nie myliłam się. Moja przyjaciółka była w domu i wyglądała na gotową do rozmowy. Na szczęście była sama – Filip, jej narzeczony, z którym od sześciu miesięcy była zaręczona, wciąż był w pracy. Mogłyśmy więc spokojnie porozmawiać.

Zrobiłyśmy sobie cappuccino i wygodnie usiadłyśmy na kanapie. Opowiedziałam Dot wszystko ze szczegółami – opisałam, jaki piękny mają dom, oraz przebieg rozmowy z mamą tajemniczego chłopaka, który okazał się mieć na imię Natan. Na twarzy Doroty widziałam zaskoczenie, a zarazem niepewność, zapewne wynikającą z mojej decyzji. Patrzyła na mnie z zaciekawieniem, jakby czekała na odpowiedź, której sama jeszcze nie znałam.

Musiałam jednak jak najszybciej ją podjąć i powiadomić o niej panią Renatę.

– Aisza, powiedz mi… Podjęłaś już decyzję, prawda? – zapytała zaciekawiona.

– Dot, waham się. Nie wiem, co mam zrobić. Myślałam, że to będzie łatwiejsze – odpowiedziałam.

– Wahasz się? Myślałam, że już podjęłaś decyzję – rzuciła.

– Owszem, ale zasady gry się zmieniły.

– Wiesz co? Moim zdaniem powinnaś sobie jeszcze raz wszystko na spokojnie przemyśleć. Do kiedy masz dać odpowiedź?

– Jak najszybciej. Nie będę traciła czasu. Jadę do domu, muszę uzupełnić zaległe notatki i przemyśleć to wszystko. – Wstałam z kanapy i skierowałam się do wyjścia.

– Dobrze, jedź ostrożnie, bo jest ślisko na drodze i daj znać, co postanowiłaś.

W drodze do domu znowu zaczął padać śnieg. Jechałam powoli, bo droga była bardzo śliska, tak jak wspomniała Dot.Gdy weszłam do domu, wszyscy siedzieli w salonie i jedli kolację. Nikt nie pytał, dlaczego wróciłam tak późno – przecież mogłam być tylko u Doti. Rozebrałam się z płaszcza i poszłam do swojego pokoju. Zdążyłam się przebrać, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. To była mama.

– Aiszo, przyjdziesz na kolację? – zapytała.

– Mamo, jadłam u Dot…– Nie było to prawdą, ale i tak nic bym nie przełknęła.

Mama wyszła, a ja zabrałam się za uzupełnianie notatek. Zaczęłam od francuskiego, a potem zrobiłam resztę. Czas bardzo szybko płynął, gdy uzupełniałam zaległości i w dodatku uporządkowałam jeszcze historię, którą jutro mogłam już pożyczyć osobom z grupy. Spojrzałam na zegarek – było dwadzieścia pięć po dwudziestej czwartej i w tym momencie znów weszła do pokoju mama:

– Córcia, czy ty oby nie przesadzasz? Masz jakieś zaliczenia, że tak długo siedzisz nad książkami?

– Już skończyłam mamo, wezmę kąpiel i się kładę…

– Dobrze, ja jutro wcześniej wychodzę, bo mam dyżur.

– Dobrze, dobranoc mamo.

Wzięłam gorącą, relaksującą kąpiel z dużą ilością piany, a następnie położyłam się do łóżka. Zaczęłam się zastanawiać nad propozycją, którą złożyła mi pani Renata. Muszę rozważyć wszystkie za i przeciw. Mianowicie – jakie będę miała z tego korzyści? Odbędę staż w jednej z najlepszych firm w Polsce, poznam rodzinę Rinów, zamieszkam w pięknym domu. Na moją niekorzyść może zdarzyć się to, że Natan się zakocha, będę spędzać czas z obcą mi rodziną i nie będę już tyle imprezować! Nadal się wahałam. Co to za hałas? Kto o tej porze już kręci się po salonie? Sięgnęłam po telefon, żeby sprawdzić godzinę. To niemożliwe – była już szósta rano! W ogóle nie zmrużyłam oka. W tym momencie uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem zmęczona i senna. Nie zastanawiając się dłużej, wstałam i zaczęłam się szykować. Jedząc śniadanie z tatą, zastanawiałam się, czy podpytać go, co sądzi o tym, że chcę się wyprowadzić i usamodzielnić. Bo przecież nie mogłam powiedzieć mu prawdy…

– Tato, tak się zastanawiam… Co byście z mamą powiedzieli, gdybym chciała się wyprowadzić? – Spojrzał z zaskoczeniem.

– Chcesz się wyprowadzić? Czy coś się stało?– zapytał.

– Nie, po prostu pytam z ciekawości…

– No cóż, jesteś dorosła i sama decydujesz o swoim życiu. My z mamą możemy cię wspierać i pomagać, ale ważne decyzje musisz podjąć sama.

– Kocham cię, tato! – oznajmiłam z radością.

– Ja również cię kocham, córciu. Jadę teraz do pracy, ale wrócimy do tej rozmowy wieczorem, dobrze?

– Dobrze. Tato, mogę wziąć samochód? Mam coś do załatwienia między zajęciami.

Uśmiechnął się do mnie i wyjął kluczyki z szafki, po czym rzucił je w moją stronę. Nie miałam jeszcze własnego auta, więc tata pożyczał mi swój samochód, bo sam do pracy jeździł służbowym.

– Dzięki!

– Jedź ostrożnie, do zobaczenia.

Pojechałam na zajęcia, a na parkingu przed uczelnią czekała na mnie Roksana. Wyglądała na podekscytowaną. Ciekawe, co takiego się wydarzyło?

– Cześć, Roksi!

– Cześć, Aiszo! Nie uwierzysz, co się stało!

– Na pewno coś wspaniałego dla ciebie, skoro jesteś w takim doskonałym nastroju…

– Zgadza się! Julia i Igor już nie są parą! Zerwali ze sobą…

Popatrzyłam na Roksanę, zastanawiając się, czy aby nie przesadza. Znając ją, była do tego zdolna – miała tendencję do mylenia faktów. Z drugiej strony ta para rzeczywiście często się kłóciła, by po kilku godzinach znów się pogodzić.

– Jak to? – zapytałam. – Jesteś pewna, Roksi? Czy to nie jest kolejna ich sprzeczka?

– Tak, jestem pewna! Wszyscy o tym mówią. Julii podobno dzisiaj nie będzie na zajęciach, bo jest zrozpaczona! Chodź, sama zobaczysz, co się tam dzieje…

Weszłyśmy do środka. Na pierwszy rzut oka wszystko wydawało się normalne – każdy zajmował się swoimi sprawami. Jednak faktycznie, Igor stał w grupie kolegów… bez Julii. Jeśli to, co mówiła Roksana, było prawdą, Julia musiała czuć się okropnie.

– Wiesz, Aisza, co to oznacza? Igorek jest wolny i mam wolną rękę. Podobno to on z nią zerwał, bo podoba mu się inna dziewczyna. – Roksana była bardzo podekscytowana.

– Co ty wygadujesz?

– Tak mówił i mam nadzieję, że to jestem ja – oznajmiła.

– Dobra, idziemy na zajęcia, bo profesor idzie.

Na WOS­-ie dzisiaj odbyła się wolna dyskusja na temat polityków. Na szczęście byłam dobrze przygotowana i mogłam aktywnie w niej uczestniczyć. Profesor w pewnym momencie pochwalił mnie, stwierdzając, że moje przygotowanie jest na wysokim poziomie i na pewno wpłynie to pozytywnie na moją ocenę końcową. Dodał również, że na jego zajęciach zawsze jestem przygotowana, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że warto się starać.

Na zajęciach z niemieckiego rozmawialiśmy o tym, jak możemy zainteresować niemieckiego klienta naszymi produktami. Całkiem nieźle nam to wychodziło. Profesorka Dudka podzieliła nas na grupy, przypominając, że najlepszym sposobem nauki jest wcielenie się w konkretne role – zupełnie jak w szkole średniej. Miała rację. W mojej grupie to ja odgrywałam rolę klienta, i to bardzo wymagającego, co pozwoliło nam nie tylko przypomnieć sobie wiele przydatnych zwrotów, ale także nauczyć się nowych!

Po matematyce miałyśmy przerwę obiadową. Razem z Roksi poszłyśmy do baru. Zamówiłam pyszne naleśniki z serem, a Roksi wybrała gulasz. Nie przestawała mówić o Igorze. Po przerwie udałyśmy się na ostatnie zajęcia – język francuski. Profesor Kwiatkowski był świetnym wykładowcą, a w dodatku niezwykle przystojnym. Wszystkie studentki zawsze pojawiały się na jego wykładach, z powodu jego uroku. Niejedna się w nim podkochiwała! Był wysokim, dobrze zbudowanym brunetem, który przyciągał spojrzenia.

Ciekawiło mnie, jak wygląda Natan. Pani Renata zapewniała, że jest przystojny, ale przecież dla każdej matki jej dziecko jest najpiękniejsze.

– Aisza, co się tak zamyśliłaś? Idziemy! Wykład się skończył!

– Dobrze idę. – Spakowałam notatki i poszłam za Roksaną

– To o czym tak myślałaś przez cały wykład? – Wiedziałam, że łatwo nie odpuści tematu.

– Zastanawiałam się nad czymś… Cześć! Widzimy się na ćwiczeniach. – Pożegnałam się w pośpiechu.

Wsiadłam do samochodu i pojechałam prosto do Doroty. Drzwi otworzył mi Filip.

– Cześć, jest Doti? – zapytałam.

– Cześć! Tak, wejdź, jest w kuchni.

Rozebrałam się i poszłam do kuchni. Dorota siedziała przy stole i piła kawę.

– Dot, musimy pogadać… – zaczęłam.

– Hej, co się stało? – Spojrzała z zainteresowaniem.

– Mam mętlik w głowie, nie wiem, co mam zrobić!

– To ja nie będę wam przeszkadzał, podjadę do rodziców – powiedział Filip słysząc, że temat nie jest przeznaczony dla jego uszu.

– Mieliśmy razem jechać! – zaprotestowała Dot.

– Tak, ale ciebie teraz potrzebuje przyjaciółka, a ja sobie poradzę – odpowiedział przekonywująco.

– No dobrze, uważaj na drodze – odpowiedziała mu Dot.

– Jeśli przeszkadzam, to może innym razem pogadamy? – Zawahałam się.

– Nie zostań… Tak naprawdę to z nieba mi spadłaś, bo nie miałam ochoty jechać do rodziców Filipa – przyznała.

– Myślałam, że ich lubisz…

– Lubię, ale pytają o przygotowania i ciągle się wtrącają. – Zniecierpliwiła się Dot i zmieniła temat: – Co się stało? Źle wyglądasz…

– Widać? Nie spałam całą noc, myślałam i myślałam…

– …I co wymyśliłaś?

– Nic nie wymyśliłam! Rozważałam za i przeciw, wyszło pięćdziesiąt na pięćdziesiąt – powiedziałam zrezygnowana.

– Pomyślmy… Jesteś na „tak” i na „nie”. Teraz zastanów się, czego chcesz i czy warto się poświęcić.

– Masz rację, Dot! Myślę, że warto poświęcić się karierze, przecież większa część społeczeństwa na pierwszym planie stawia karierę! – Stwierdzam fakt.

– Podjęłaś więc decyzję? – zapytała.

– Tak, mogę skorzystać z twojego laptopa?

Chciałam szybko napisać maila o tym, co postanowiłam…

Dzień dobry, pani Renato, czy możemy się spotkać jutro o 9.00?

– Myślę, że to wystarczy – oznajmiłam. – Chcę jej powiedzieć, że się zgadzam i przyjmuje warunki.

– Podziwiam cię, postawiłaś wszystko na jedną kartę – odpowiedziała Dot z niedowierzaniem kręcąc głową.

– Czasem tak trzeba! Raz się żyje i to my decydujemy jak przeżyjemy życie! – rzuciłam. – Jadę do domu, muszę się wyspać!

– Dobrze, jak ci odpisze, to daj znać na Messengerze!

– Ok. Pa!

Otworzyłam drzwi i weszłam do domu, strzepując z butów resztki śniegu. Zdjęłam płaszcz i powiesiłam go na wieszaku, czując w powietrzu zapach kolacji. W kuchni krzątała się mama, przygotowując posiłek, a w salonie tata siedział wygodnie w fotelu, czytając gazetę.

– A gdzie jest Paula? – zapytałam, rozglądając się po pokoju.

Tata odłożył gazetę na stolik i spojrzał na mnie.

– Paula jest u koleżanki, podobno się razem uczą – odpowiedział spokojnie. – Siadaj, Aiszo, dokończymy rozmowę, którą zaczęłaś rano.

Westchnęłam cicho i usiadłam w fotelu naprzeciwko niego.

– Poczekamy jeszcze chwilkę na mamę – powiedział, splatając dłonie na kolanach.

Na mamę? – powtórzyłam w myślach, zaciskając usta. Więc jednak. Tata pewnie już wszystko jej powiedział, a ona oczywiście będzie przeciwna mojej wyprowadzce. Dlatego chcą rozmawiać ze mną, żeby mnie przekonać do zmiany decyzji.

– Już jestem. – Mama weszła do salonu. – Tata mówił, że rano poruszyłaś temat, który go zaskoczył! O co chodzi?

– Mamo, chcę się wyprowadzić, usamodzielnić. – Mama spojrzała na mnie z zaskoczeniem. W pierwszej chwili widać było, że nie wiedziała, co ma powiedzieć. Spojrzała na tatę i na mnie.

– Co tak naprawdę jest powodem tej decyzji? – zapytała.

– Mamo… chcę mieszkać sama i tyle – odpowiedziałam. Muszę być twarda i pewna siebie, żeby mi uwierzyli.

– Masz chłopaka, tak? – zapytała mama, patrząc na mnie badawczo. Miałam już odpowiedzieć, że nie, ale tak naprawdę sama nie byłam pewna, co odpowiedzieć.

– Mamo, jakie to ma znaczenie, czy mam kogoś, czy nie? – odpowiedziałam po chwili milczenia.

– Tylko pytam, chcę zrozumieć, skąd taka nagła decyzja – rzuciła mama, nieco bardziej łagodnie.

– Nie podjęłam decyzji z dnia na dzień. Tato, a ty? Czemu nic nie mówisz? – zapytałam, szukając jakiejś odpowiedzi w jego spokojnym spojrzeniu.

– Aiszo, ja już powiedziałem rano – odpowiedział tata, nie podnosząc wzroku znad gazety. – To twoje życie, jesteś dorosła i wiesz, co robisz. – Jego ton był taki sam jak rano, pełen spokoju, jakby nie było potrzeby robić z tego wielkiej sprawy.

– Dziękuję, tato! – Uśmiechnęłam się, przesiadając się obok niego na kanapę. Przytuliłam go i pocałowałam w policzek. – Jesteś kochany!

Tata spojrzał na mnie i zamknął gazetę:

– Gdzie chcesz się przeprowadzić i kiedy?

– Jeszcze nie wiem, ale niebawem coś wymyślę. – Przecież nie powiem im prawdy, znowu muszę kłamać. Niech ta rozmowa się już skończy, bo chcę sprawdzić pocztę.

– Czyli nie wyprowadzasz się jutro? – wypytywała mama, w jej głosie słychać było nutę troski.

– Nie, chciałam znać wasze zdanie, ale wkrótce będę chciała to zrobić… – rzuciłam, idąc w stronę swojego pokoju.

3 Zapoznanie

Weszłam do swojego pokoju, wzięłam laptop i usiadłam na łóżku. Zaczęłam sprawdzać pocztę, nie ukrywając, że najbardziej czekałam na odpowiedź od pani Renaty. Otworzyłam skrzynkę i zaczęłam przeglądać wiadomości. Większość to były reklamy od telefonii komórkowych i promocje w sklepach drogeryjnych, aż w końcu dostrzegłam wiadomość od [email protected]. Moje serce lekko przyspieszyło.

Witaj, Aisza! Spotkajmy się jutro o 9.00, tak jak pisałaś. Czekam na Ciebie w domu. Serdecznie zapraszam!

Super! – pomyślałam. – Jeśli szybko ustalimy szczegóły mojej przeprowadzki, to nie spóźnię się na uczelnię. Postanowiłam w przypływie euforii zadzwonić do Roksi i zaproponować jej wspólne zakupy:

– Halo?

– Cześć Roksi, co teraz robisz?

– Cześć! Nic konkretnego, a co tam?

– Pomyślałam, że może wyskoczymy razem na miasto.

– Chętnie, o której godzinie i gdzie się spotkamy?

– Za trzydzieści minut w galerii handlowej przy schodach.

– Ok, to do zobaczenia!

Miałam ochotę trochę zaszaleć – może nowa sukienka? Hm… Zimno doskwierało teraz jeszcze bardziej, zwłaszcza że słońce już zaszło. Szłam ulicami w kierunku galerii, gdzie pewnie czekała na mnie Roksana. Śnieg znów zaczął sypać, jakby było go jeszcze mało. Odśnieżarki zdążyły już usypać zaspy po bokach chodników, by pieszym łatwiej się chodziło, ale co z tego, skoro było ślisko? Każdy krok wymagał ostrożności, a mroźne powietrze szczypało w policzki. Mimo to szłam dalej, gotowa na chwilę oderwać się od codziennych rozterek.

Dotarłam do galerii i od razu dostrzegłam Roksanę zapatrzoną w coś na drugim piętrze. Zrobiłam kilka kroków w jej stronę i z uśmiechem zawołałam:

– Cześć! Już jestem. Długo czekasz?

Zaskoczona odwróciła głowę i mrugnęła do mnie.

– Hej, nie, chwilkę.

Zmrużyłam oczy, próbując dostrzec, co tak bardzo przykuło jej uwagę.

– A w co się tak wpatrujesz? – zapytałam podejrzliwie.

– Na drugim piętrze jest Igor z jakimś kolegą – mruknęła.

Westchnęłam w duchu. Znowu to samo.

– Ach, chodź! – Pociągnęłam ją za ramię. – Idziemy zobaczyć, co ciekawego jest w sklepach! Może coś nam się spodoba?!

Nie czekałam na odpowiedź i ruszyłam w stronę butików, chcąc oderwać ją od tych niekończących się rozmyślań o Igorze.

Zaczęłyśmy od wyprzedaży – często można trafić na świetne rzeczy w niższych cenach. Roksana jednak była jakaś rozkojarzona. Na początku myślałam, że po prostu szuka czegoś wyjątkowego, ale nie przymierzyła jeszcze ani jednej rzeczy.

Po kilku przymiarkach stwierdziłam, że nic szczególnego nie wpadło mi w oko. Wjechałyśmy na drugie piętro i… dosłownie wpadłyśmy na Igora.

– Ojj! Przepraszam – rzucił odruchowo. – Cześć, dziewczyny, fajnie was widzieć – dodał z uśmiechem.

– Hej, ciebie również – odezwała się Roksana. Teraz wiedziałam, że przez cały czas to właśnie jego wypatrywała.

– Cześć, Igorze. Ty też na zakupy? – zapytałam, uśmiechając się do niego.

– Tak, szukam prezentu dla mamy. Jutro ma urodziny.

– Ooo, to wspaniale, że pamiętasz o mamie – wyrwała się Roksi. – Chcesz, żebyśmy ci pomogły coś znaleźć? – zaproponowała z entuzjazmem.

– Nie chcę wam przeszkadzać…

– Nie przeszkadzasz! Z chęcią ci pomożemy, prawda? – Spojrzała na mnie z wyczekiwaniem.

– Tak, jasne – odpowiedziałam. Wiedziałam, jak jej na nim zależy, więc jeśli spędzi z Igorem trochę czasu, będzie szczęśliwa. A ja przy okazji mogłam się rozejrzeć za czymś dla siebie. – To idziemy?

– Jasne, chodźmy! – Roksana aż promieniała. – Może zacznijmy od tego, ile chcesz wydać na prezent?

– Mam sto pięćdziesiąt złotych.

– Okej. A myślałeś o biżuterii? Może kolczyki? – rzuciła Roksana, zagadując go z ekscytacją.

Ja w tym czasie zaczęłam się rozglądać za czymś dla siebie, ale ich rozmowa przykuła moją uwagę.

– Myślałem, ale jakoś nie miałem odwagi wejść do jubilera – przyznał, lekko się rumieniąc.

– Czemu? – zapytałam, zaintrygowana jego zawstydzeniem.

– Nigdy nie byłem w takim sklepie i… tak jakoś się krępuję – wyznał, drapiąc się po karku.

Gdy wypowiedział ostatnie słowo, Roksana złapała go pod pachę i ruszyła w kierunku jubilera. Poszłam za nimi, rozglądając się po wystawach. Zaczęliśmy oglądać kolczyki. Ekspedientka wyjmowała kolejne modele i prezentowała je na czarnej aksamitnej podkładce. Było ich naprawdę sporo, ale jedne od razu przykuły moją uwagę.

– Może te? – Wskazałam na delikatne, srebrne kolczyki z niewielkimi cyrkoniami. – Są śliczne.

– Podobają ci się? – zapytał Igor, spoglądając na mnie.

– Tak, są piękne. I cena też jest przystępna – dodałam, patrząc na metkę.

– W takim razie poproszę te. Jeśli można ładnie zapakować, będę wdzięczny – zwrócił się do ekspedientki, a ta skinęła głową i zaczęła pakować prezent w eleganckie pudełeczko.

Po chwili podała mu zakup w ozdobnej torebce.

– A wy? – zapytał Igor. – Co kupujecie?

– Aisza chciała sobie coś nowego kupić – odpowiedziała za mnie Roksana.

– Tak, tylko nic ciekawego nie widzę – rzuciłam z lekkim znużeniem.

– Może mógłbym doradzić? – zaproponował. – Na jaką okazję szukasz czegoś nowego?

Zawahałam się. Patrzyli na mnie oboje, wyczekując odpowiedzi. Nie chciałam już ciągle wszystkich okłamywać. Poza tym, jeśli zacznę mówić o Natanie, później będzie to bardziej wiarygodne, że znamy się już od jakiegoś czasu.

– Mój chłopak zaprosił mnie do domu. Poznam jego rodziców i rodzeństwo. Chcę ładnie wyglądać – powiedziałam beznamiętnie.

– Masz chłopaka?! – zapytali razem zaskoczeni.

– Tak – odpowiedziałam z pewnością siebie. Muszę przygotowywać otoczenie do tego, że jestem teoretycznie z Natanem.

– Szczęściarz z niego – powiedział Igor.

– Jak ma na imię? Czemu nie mówiłaś wcześniej, że spotykasz się z kimś? Jaki on jest? No mów! – krzyknęła zaciekawiona Roksana.

– Ma na imię Natan – odpowiedziałam. – Ma dwadzieścia cztery lata. Spotykamy się od niedawna, zobaczymy, co z tego będzie.

– Wow! To dlatego ostatnio chodzisz zamyślona? – ciągnęła dalej Roksana.

– Wiecie, może tutaj będzie coś świetnego? – Weszłam do butiku, żeby zakończyć temat i faktycznie spodobała mi się pewna sukienka.

– Wezmę ją, przymierzę – oznajmiłam, biorąc sukienkę.

Była idealna – ołówkowy krój, sięgająca przed kolana, pięknie podkreślała sylwetkę. Jasnoszara, wykończona złotymi guziczkami. W kabinie szybko się przebrałam i spojrzałam w lustro. Tak, to było to.

– Pokaż się nam, Aiszo! – usłyszałam Roksanę zza przebieralni.

Odsłoniłam zasłonę.

– Wow! – krzyknął Igor, a ja zobaczyłam, jak jego oczy rozszerzyły się z podziwu. – Wyglądasz…

– Pięknie! – dokończyła za niego Roksi z uśmiechem.

– Dziękuję – powiedziałam, lekko zakłopotana, i szybko zasłoniłam zasłonę.

Przebrałam się z powrotem, zapłaciłam za sukienkę i wychodząc, rzuciłam sprzedawczyni krótkie „do widzenia”.

– Idziemy na kawę? Albo sok? – zapytał Igor.

– Ja dziękuję, jest już po dziewiętnastej, zmykam do domu – odpowiedziałam. – Ale wy sobie idźcie.

Rzuciłam Roksanie porozumiewawcze spojrzenie. Widząc, jak się ucieszyła, że zostaną sami, wiedziałam, że to była dobra decyzja.

– To do jutra! – Pożegnałam się i ruszyłam w stronę wyjścia.

Na zewnątrz było bardzo zimno. Śnieg padał coraz gęściej, a mróz szczypał mnie w policzki. Na szczęście nie miałam daleko do domu.

Usiadłam w salonie, wtulona w miękki koc. Zamknęłam oczy, delektując się chwilą spokoju.

Zaczęłam się zastanawiać, jaki on właściwie jest. Pani Renata zapewniała mnie, że Natan jest przystojny, ale przecież każda matka uważa swoje dziecko za najpiękniejsze. Dowiem się, gdy go poznam… Tylko to jeszcze trochę potrwa. Może ma jasne oczy? A może ciemne, tajemnicze spojrzenie? Jest wysoki? Pewny siebie? A może raczej skryty i zamknięty w sobie?

Zatopiłam się w tych myślach tak głęboko, że nawet nie zauważyłam, jak czas zaczął szybciej płynąć.

– Aiszo, a ty się jeszcze nie kładziesz? – Głos mamy wyrwał mnie z zamyślenia.

Podniosłam wzrok.

– Już idę, mamo. Musiałam sobie coś przemyśleć, a tak dobrze mi tu było… – powiedziałam. – A gdzie Paula?

– Nocuje u Mirelli. Robią jakiś projekt na jutro i razem go zanoszą. Podobno jest ogromny. – Mama przewróciła oczami.

Projekt? Albo coś kombinuje…

– Dobrze, mamo, to ja się kładę. Dobranoc!

– Dobranoc, kochanie – odpowiedziała, zamykając za mną drzwi pokoju. Położyłam się do łóżka, pewna, że szybko zasnę. Jednak sen nie nadchodził. Myśli wciąż krążyły wokół Natana i jego rodziny.

Nagle zadzwonił budzik, więc szybko podniosłam się z łóżka. To już rano! Świetnie, chodź nie wiem, o której zasnęłam. Jak co dzień, poszłam najpierw do toalety, a potem zrobić sobie śniadanie. Wchodząc do kuchni minęłam się z mamą, która już spieszyła się do pracy. Jedząc śniadanie odebrałam telefon od Doti, która chciała mnie wesprzeć przed wizytą u pani Renaty. Czas leciał niesamowicie szybko. Ubrałam się i wyszłam z domu. Po kilku minutach ruszyłam w drogę.

Na sam widok tego wielkiego domu, miałam dreszcze. Był taki piękny i pomyśleć, że przez kilka miesięcy tu właśnie będę mieszkać! Drzwi otworzyła mi uśmiechnięta pani Renata.

– Zapraszam, śmiało, kochana.

– Dzień dobry! – powiedziałam neutralnym tonem, nie chcąc od razu pokazać, jaką decyzję podjęłam.

– Przejdźmy do salonu – zaproponowała od razu. – Napijesz się czegoś ciepłego?

– Chętnie, jest bardzo zimno. Poproszę herbatę z cytryną.

Odwróciła się w stronę korytarza:

– Amando, przynieś dwie herbaty z cytryną do salonu.

Usiadłam ostrożnie na miękkiej, eleganckiej kanapie.

– Siadaj, Aiszo. – Pani Renata uśmiechnęła się serdecznie. – Cieszę się, że tak szybko podjęłaś decyzję. Zechcesz się nią ze mną podzielić? – zapytała z niecierpliwością w głosie.

– Tak, oczywiście – odpowiedziałam, ale zanim zdążyłam cokolwiek dodać, do salonu weszła Amanda, niosąc tacę z herbatą i talerzem pełnym pachnących rogalików.

– Panie wybaczą, że przerywam – powiedziała cicho, stawiając filiżanki przed nami.

Zamieszałam herbatę i upiłam mały łyk, czując na sobie wzrok pani Renaty. Czekała na moją odpowiedź.

– A więc… moja odpowiedź jest pozytywna. Ale nie obiecuję niczego – powiedziałam ostrożnie.

Pani Renata wstała niemal natychmiast. Podeszła do mnie, usiadła obok i objęła mnie mocnym, ciepłym uściskiem. Pachniała rogalikami. Czyżby sama je piekła?

– Kochana! – zaczęła mówić. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę! A jeśli chodzi o resztę, nie musisz nic obiecywać. Wiem, że jesteście sobie przeznaczeni. Pij herbatkę póki gorąca i spróbuj moich rogalików, jeszcze są ciepłe – dodała szczęśliwa.

Poczęstowałam się i musiałam przyznać, że takich pysznych jeszcze nie jadłam.

– Rogaliki są przepyszne – powiedziałam, pani Renata uśmiechnęła się do mnie i też wzięła jednego.

– Czy Natan już wie, że jest ktoś, no wie pani? – zapytałam z ciekawości.

– Tak, kochana, często dzwonimy do siebie i wie o wszystkim. Chciałby cię poznać, ale zna zasady!

– Mogę zapytać, kiedy poznam Natana?

– Poznasz, kochana, jak wróci pod koniec maja. Wtedy już przyjedzie na stałe do domu. Wszyscy tu za nim tęsknimy… – W głosie faktycznie wyczuwałam tęsknotę.

– A czy mogę chociaż go usłyszeć? Zadzwonić do niego?

– Poznasz go jak przyjedzie. Tak to u nas się odbywa, a teraz przejdźmy do twojej przeprowadzki…

– Dobrze, rozumiem – odpowiedziałam, ale tak naprawdę nie rozumiałam. Nie żyjemy w średniowieczu. Nie wiedziałam, jak to wszystko wytrzymam.

– O której pomóc ci w przewiezieniu rzeczy?

– Jak to o której? Dzisiaj? – zdziwiłam się.

– Tak, po co czekać? Im szybciej się wprowadzisz, tym lepiej dla wszystkich – odpowiedziała nadal spokojnym tonem.

Lepiej dla wszystkich? Co miała na myśli?

– Muszę się spakować i powiedzieć rodzicom, więc potrzebuję kilka dni… – Próbowałam mówić normalnym tonem, chodź mi to nie wychodziło.

– Och, rozumiem, to może w sobotę? Nie musisz zabierać wszystkiego, bo tu już masz urządzony swój pokój.

– Jak to mam już urządzony pokój? – spytałam zaskoczona.

– No tak, czeka na ciebie. Wystarczy, że zabierzesz tylko swoje ubrania. Ale możesz również urządzić go po swojemu, jeśli chcesz. To ty masz się tu czuć dobrze, tak jak u siebie. – Przekonywała mnie pani Renata.

– Dobrze, ale nie przejdzie to u moich rodziców, że mieszkam u obcych mi ludzi. Wie pani, co mam na myśli? – Podzieliłam się z nią swoimi obawami.

– Tak, rozumiem, coś wymyślimy. Nie przejmuj się tym, po prostu zacznij się pakować – stwierdziła.

– Dobrze, umówmy się, że w sobotę przewiozę swoje rzeczy… – odparłam zrezygnowana.

– Świetnie! A w niedzielę na obiedzie poznasz wszystkich… z wyjątkiem Natana.

– Dobrze – powiedziałam. – A teraz muszę uciekać na zajęcia.

Wstałam z wygodnej kanapy. Pani Renata w tym samym czasie zniknęła w kuchni, a ja ruszyłam w stronę drzwi.

– Proszę, to dla ciebie – powiedziała, podchodząc do mnie i podając przezroczyste pudełko. W środku leżały starannie ułożone, jeszcze ciepłe rogaliki.

– Dziękuję, ale naprawdę nie trzeba było – odpowiedziałam z uprzejmym uśmiechem.

– Weź, kochana, na później. – Nalegała łagodnie.

– Bardzo dziękuję – powiedziałam w końcu, odwzajemniając uśmiech.

Wyszłam na zewnątrz, otulona chłodnym powietrzem, i ruszyłam w stronę uczelni. Na zajęciach sala świeciła pustkami. Coraz mniej osób pojawiało się na wykładach – czy wszyscy chorowali, czy po prostu nie chciało im się przychodzić? W połowie zajęć Roksana szturchnęła mnie i szepnęła:

– Idziemy do bufetu? Jestem głodna jak wilk.

Wtedy przypomniałam sobie o pudełku w torbie. Otworzyłam je i podsunęłam w jej stronę.

– Mam coś lepszego – rzekłam z tajemniczym uśmiechem.

Roksana wzięła jednego rogalika, ugryzła kawałek i zamrugała z zachwytem.

– Gdzie je kupiłaś? Są takie pyszne! – powiedziała.

Dostałam je od… – No właśnie, co mam jej powiedzieć, że dostałam je od przyszłej teściowej?!

– Od kogo? – spytała.

– Byłam rano u Natana, a jego mama zdążyła upiec, więc zjadłam do herbaty i zapakowała mi kilka na uczelnię.

– Byłaś u niego tak rano? Czemu nic nie mówisz o was? Wow, świetne te rogale, ale cię rozpieszczają.

– Tak, są obłędne. A co mam mówić? Związek jak każdy. – Wzruszyłam ramionami.

– Kiedy go poznam? Może wyskoczymy razem na imprezę w sobotę?

– Nie wiem, nic nie obiecuję, bo planuję przeprowadzkę. – Kurczę, wypaplałam się, teraz mi nie da spokoju.

– Przeprowadzasz się? Z nim? Czy do niego? Mów, Aiszo!

– Po prostu chcę się już usamodzielnić.

– Rozumiem, nie chcesz być kontrolowana… A daleko się przeprowadzasz?

– Dowiesz się, jak cię zaproszę na kawkę.

– Jaka ty tajemnicza jesteś, ale ok.

Po zajęciach pojechałam do domu. W drodze zadzwoniła Dorota, czy mam czas. Zawsze mam dla niej czas, więc to pytanie było zbędne. Zapowiedziała się u mnie za kilka chwil. Usiadłam w pokoju, i postanowiłam sprawdzić pocztę mailową. Okazało się, że otrzymałam wiadomość od pani Renaty:

Witaj Aiszo,

mam już dla Ciebie mieszkanko, żebyś mogła powiedzieć rodzicom. Jutro możemy podjechać i je zobaczysz. Jak Ci się spodoba jest Twoje. To będzie Twoja przykrywka, więc musi być tam trochę Twoich rzeczy. Zadzwoń lub napisz smsa, o której będziesz miała czas. Mój numer 376­-717­-290.

Do zobaczenia jutro!

Jestem w szoku, jak szybko to wymyśliła i zorganizowała! – powiedziałam do siebie na głos.

– Kto co zorganizował? – Usłyszałam zza pleców, aż podskoczyłam na krześle. Na szczęście to była Dorota.

Usiadłyśmy na kanapie, a ja zaczęłam opowiadać jej wszystko, co się do tej pory wydarzyło. To, co ustaliłyśmy rano z panią Renatą, i o tym mailu, który przyszedł. Poczęstowałam Dot rogalikiem, który zachowałam dla niej na spróbowanie. Ucieszyła się i zjadła go ze smakiem, zachwalając, że będę mieć dobrze pieczącą teściową.

– Dzwoń do teściowej – zażartowała Dot. – Na co czekasz?

– O tej porze? Myślisz, że nie jest za późno?

– Nie jest, a jakby co, to nie odbierze.

– Ok, skoro tak mówisz.

Wzięłam telefon, wpisałam numer i czekałam, aż odbierze. Po trzech sygnałach odebrała. Ucieszyła się, że zadzwoniłam. Umówiłyśmy się, że jutro po szesnastej, jak skończę zajęcia, pojadę do niej i razem pojedziemy zobaczyć mieszkanie.

– Ustalone! – powiedziałam do Doroty.

– Wiem, słyszałam. Ma spokojny i miły głos, ta pani Renata.

– I taka też jest! – odpowiedziałam.

– Dobra, ja się zbieram, niedługo Filip wróci z pracy. A ty powiedz rodzicom, że jutro będziesz oglądać mieszkanie, żeby nie byli zaskoczeni, jak im oświadczysz, że coś już znalazłaś.

– Ok, masz rację, muszę ich przygotować do tego.

– Dokładnie, trzymaj się, do jutra i jesteśmy w kontakcie.

Gdy Dorota poszła do domu, usiadłam w salonie. Tata czytał gazetę a mama oglądała swój serial. Jak zwykle Pauli nie było w domu, bo wiecznie się gdzieś włóczyła…

– Dzisiaj oglądałam jedno mieszkanko – powiedziałam. – Muszę jakoś zacząć. Ładne było.

Tata odłożył gazetę i spojrzał na mnie.

– Zaczęłaś szukać już mieszkania? – zapytał.

– Tak, mówiłam wam przecież, że chcę się wyprowadzić…

– Tak, ale nie sądziliśmy, że to już – westchnęła mama.

– Chcesz kupić czy wynająć? – spytał tata.

– Myślę o wynajęciu…

– Dobrze, skoro tak, to nie możemy ci tego zabronić.

– Wiem tato, jesteś kochany. – Podeszłam i przytuliłam go, a potem mamę.

– Aiszo, jak coś by się wydarzyło, powiedziałabyś nam o tym?

– Tak. – Wiedziałam doskonale o co chodziło rodzicom. Zastanawiali się, czy przypadkiem nie jestem w ciąży…

– W takim razie możemy być spokojni?

– Tak, jestem odpowiedzialna! – Chociaż patrząc na to, co chciałam zrobić i po co, to nie bardzo było to odpowiedzialne.

– A więc spodobało ci się to mieszkanie? – spytała mama.

– Tak, ale jutro jadę po wykładach zobaczyć kolejne.

– Nie musisz się spieszyć – powiedziała mama.

– Rób tak żebyś była szczęśliwa i żeby tobie było dobrze, a my z mamą to zaakceptujemy – stwierdził tata.

– Jesteście kochani! – krzyknęłam.

Posiedziałam jeszcze z rodzicami w salonie. W międzyczasie wróciła moja siostra, cała w skowronkach, ale nie siedziała z nami za długo. Zrobiło się późno, więc wzięłam kąpiel i się położyłam. Cieszyłam się z powodu, w jaki moi rodzice podeszli do mojej wyprowadzki z domu. W końcu mam dwadzieścia jeden lat i nie mogą mi zabronić się wyprowadzić! A ponieważ mam swoje oszczędności, będę miała na opłaty i swoje potrzeby. Pewnie zastanawiacie się skąd u młodej, niepracującej osoby oszczędności. Kilka lat temu otrzymałam spadek po babci. Z początku zarządzali nim rodzice. Od kiedy ukończyłam 18 lat decyzja, jak zarządzać pieniędzmi należała do mnie. Oszczędności przeleżały na koncie kilka lat i właśnie poczułam, że nadszedł czas, aby spełniły swoją powinność. To za nie wynajmę moje pierwsze mieszkanie!

Rano popędziłam na uczelnię, a wykłady bardzo mi się dłużyły. Końca nie było widać. W dodatku w przerwie obiadowej Roksi męczyła mnie, żebym powiedziała jej coś więcej o Natanie i przeprowadzce. Jakbym sama wiedziała! Też jestem ciekawa, jaki on jest. Może jak zamieszkam z jego rodziną, więcej się o nim dowiem. Tak jak się umawiałyśmy, po zajęciach pojechałam do Rinów. Drzwi otworzyła mi jakaś młoda dziewczyna.

– Cześć, jesteś Aisza, prawda? – zapytała z podekscytowaniem.

– Tak – odpowiedziałam uprzejmie. Na twarzy miała uśmiech radosnej dziewczynki.

– Wejdź, mama za chwilę zejdzie.

– Dziękuję – powiedziałam wchodząc do środka.

– Jestem Alicja, najmłodsza siostra Natana. – Podała mi rękę.

– Hej – odpowiedziałam. – Miło mi! – Odwzajemniłam uścisk.

W tym momencie z wnętrza domu dobiegł męski głos:

– Najmłodszą i jedyną siostrą… Zapraszamy do salonu!

Alicja pokazała gestem, żebym weszła dalej. W salonie na kanapie siedział pan Rino, sądząc po wieku, a obok niego jakiś przystojny chłopak.

– Dzień dobry – powiedziałam.

Pan Rino wstał i podszedł do mnie:

– Jestem Ronald Rino, tata Natana i reszty. – Uśmiechnął się do mnie i puścił oczko, po czym pocałował mnie w dłoń. Jak na dojrzałego mężczyznę był bardzo przystojny, a do tego szarmancki.

– Aisza – odpowiedziałam.

Zaraz za ojcem podszedł do mnie młodzieniec, który przedtem siedział również na kanapie.

– Ja jestem najmłodszym z braci, Kris – powiedział i podał mi rękę.

– Miło mi cię poznać – odpowiedziałam.

W tym momencie przyszła pani Renata:

– Ooo, jesteś! Widzę, że poznałaś mojego męża, Alicję i Krisa.

– Tak – odpowiedziałam, uśmiechając się. Miałam wrażenie, że cały czas na mnie patrzyli, przez co zaczęłam się krępować.

– Dobrze, to jedziemy – powiedział tata Natana. – Dzieci, bądźcie grzeczne.

Założył płaszcz żonie, sobie i gestem ręki pokazał, że wychodzimy. Pan Ronald postanowił jechać z nami! Trochę się denerwowałam, ale nie mogłam dać tego po sobie poznać.

– Pojedziemy naszym. – Zadecydował i otworzył mi drzwi.

– Dziękuję – powiedziałam wsiadając do Toyoty Yaris Cross. W środku było luksusowo, obicia ze skóry. Auto wyglądało, jakby dopiero co wyjechało z salonu.

– Denerwujesz się, kochana? – zapytała pani Renata.

– Nie, patrzę w którym kierunku jedziemy… – Co miałam jej odpowiedzieć? Że podziwiam ich auto i przy okazji stres mnie zżera?

– Oj, zapomniałam ci powiedzieć. Mieszkanko jest na ulicy Zamkowej 15/24. To tu niedaleko.

Zauważyłam, jak pan Rino spogląda na mnie we wstecznym lusterku. Na szczęście szybko dojechaliśmy. To było tylko kilka przecznic od ich posiadłości.

– To tutaj – powiedział pan Ronald i zatrzymał się przed budynkiem.

Wysiedliśmy z auta, wszyscy się do mnie uśmiechali, więc odwzajemniłam się tym samym.

– Mieszkanie jest na trzecim piętrze – powiedziała pani Renata i ruszyliśmy do klatki. Zadzwoniła domofonem, a ktoś – zapewne właściciel – otworzył drzwi. Wjechaliśmy windą na trzecie piętro, po prawej stronie znajdowało się mieszkanie numer dwadzieścia cztery.

– Spokojnie – powiedziała pani Renata, łapiąc mnie pod ramię. – Nie denerwuj się. Jeśli ci się nie spodoba, poszukamy czegoś innego, dobrze?

Kiwnęłam głową na znak zgody. Solidne, brązowe drzwi otworzyła nam kobieta i zaprosiła do środka. W przedpokoju, po lewej stronie, stała duża biała szafa, a po prawej – mała komoda i duże lustro.

– Proszę, zapraszam do środka – powiedziała kobieta.

Z przedpokoju weszliśmy do przestronnego salonu. Na środ- ku stała czarna, skórzana kanapa, a przed nią stolik. Na wprost kanapy wisiał duży telewizor, a pod nim czarna komoda. Po prawej stronie znajdowały się drzwi, a od drugiej strony – duży aneks kuchenny, obok którego były wejścia do toalety i łazienki. Ściany w salonie były białe, przy kanapie stała łukowa lampa, a na suficie wisiał żyrandol w podobnym stylu. Przeszliśmy do kuchni – grafitowe meble pod zabudowę wyglądały pięknie. Na suficie zamontowana była biała lampa LED, a nad ladą wisiały trzy designerskie lampy. Łazienka i toaleta były w pełni wyposażone. Została jeszcze sypialnia. Była duża i przestronna. Pośrodku stało obszerne łóżko, po prawej – okno i toaletka, a po lewej duża lustrzana szafa. Sypialnia urządzona była w bieli z turkusowymi dodatkami. Wróciłam do salonu, gdzie wszyscy siedzieli wygodnie na kanapie.

– I jak? Co o nim sądzisz? – zapytała Renata.

– Jest piękne i przestronne – odpowiedziałam zachwycona.

– Czyli możemy podpisać umowę? – zapytała właścicielka.

– Najpierw kwestie finansowe. Jaki jest czynsz? Kaucja?

– Z państwem już wszystko ustalone – odpowiedziała kobieta.

– Jak to ustalone? – zdziwiłam się.

– Kochanie, ceny nie mają znaczenia – powiedział pan Ronald. – Chodź, porozmawiamy w domu, a do pani oddzwonimy wieczorem. Czy możemy się tak umówić?

Kobieta skinęła głową na zgodę. Wyszliśmy z budynku i wsiedliśmy do samochodu. Podczas drogi panowała cisza. Nie miałam pojęcia, o co im chodziło. Przecież to normalne, że zapytałam o kwestie finansowe. Po chwili dojechaliśmy do posiadłości Rinów. Wysiedliśmy.

– Wejdź do nas jeszcze – powiedział pan Ronald. – Napijemy się i porozmawiamy.

– Dobrze – odpowiedziałam z grzeczności i poszłam za nimi. O dziwo spotkanie nie miało odbyć się w salonie, poproszono mnie do gabinetu pana Ronalda. Usiedliśmy przy stoliku do kawy.

– Podoba ci się to mieszkanie? – zapytał pan Roland.

– To nie ma znaczenia. Nie znam kwestii finansowych!

– O to się nie martw – zaczął pan Rino. – Pokryjemy koszty tego mieszkania.

– Słucham? Nie zgadzam się na to! – powiedziałam. – Nikt mnie nie będzie utrzymywać, nie tego byłam nauczona i nie zamierzam być na czyjejkolwiek łasce.

Może za ostro to powiedziałam, ale w tym momencie przesadzili. Oboje patrzyli na mnie zaskoczeni.

– Spokojne, chcemy tylko, żebyś nie musiała ponosić kosztów w związku z tą sytuacją – powiedział pan Ronald.

– Rozumiem, ale zdania nie zmienię. Mam swoje pieniądze i nie potrzebuję…

– Dobrze – przerwała mi pani Renata. – Powiedz czy podoba ci się to mieszkanie?

– Tak, jest piękne – powiedziałam po chwili zastanowienia.

– Ustalmy kompromis – powiedziała.