Żmijowisko - Wojciech Chmielarz - ebook + audiobook + książka

Żmijowisko ebook i audiobook

Wojciech Chmielarz

4,4

Ten tytuł dostępny jest jako synchrobook® (połączenie ebooka i audiobooka). Dzięki temu możesz naprzemiennie czytać i słuchać, kontynuując wciągającą lekturę niezależnie od okoliczności!

30 osób interesuje się tą książką

Opis

 

Mistrzowski thriller Wojciecha Chmielarza.

Ostatnie wspólne wakacje... Tragedia, która niszczy. Czas, który nie przynosi pocieszenia. Koniec, od którego nie ma ucieczki.

Grupa trzydziestolatków, przyjaciół ze studiów, co roku wyjeżdża wspólnie ze swoimi rodzinami na wakacje. Tym razem trafiają do zagubionej wśród jezior i lasów agroturystyki
w niewielkiej wsi Żmijowisko. Bawią się jak zwykle – odreagowując stres szybkiego wielkomiejskiego życia. Jest alkohol, są narkotyki. A także skrywane od lat urazy, dawne uczucia i wzajemne pretensje.

Podczas jednej z mocno zakrapianych imprez ktoś kogoś prawie topi. Wywiązuje się kłótnia, podczas której otwierają się dawne rany. Następnego dnia córka jednej z par, piętnastoletnia Ada, znika. Pomimo poszukiwań nikomu nie udaje się jej odnaleźć. Rozpływa się
w powietrzu.

Rok później jej ojciec wraca do Żmijowiska, by podjąć ostatnią próbę odnalezienia córki.

„Ada była ciągle najważniejsza. Każdego dnia o niej myślałem, każdego. O tym, co się stało.
O tym, co moglibyśmy zrobić inaczej.”

Przez te dwanaście miesięcy znienawidziła go cała Polska. Ale – jak się okazuje – nie wraca tam sam…

Żmijowisko to opowieść o tragedii, która niszczy. O rodzinie, która musi stawić czoło próbie przekraczającej ludzkie wyobrażenia. Uczuciach, które trwają pomimo mijających lat i nie niosą pocieszenia. Zdradzie, bólu i miłości. Strachu, zbrodni i karze. O tym, ile jesteśmy
w stanie zrobić dla naszych dzieci i jak wiele nas to kosztuje.

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
czytnikach certyfikowanych
przez Legimi
czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)
Windows
10
Windows
Phone

Liczba stron: 578

Audiobooka posłuchasz w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS

Czas: 16 godz. 4 min

Lektor: Mariusz Bonaszewski

Oceny
4,4 (6504 oceny)
3804
1716
741
185
58
Więcej informacji
Więcej informacji
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
WiktoriaKurek

Z braku laku…

Tyle pozytywnych recenzji, wysokie oceny, podobno taki świetny serial... No to stwierdziłam, że czas się przekonać czy rzeczywiście. Chyba powinnam przestać czytać książki, które podobają się większości osób, bo praktycznie zawsze jestem zawiedziona. Tak było też tym razem. Fabuła jest kompletnie nieprawdopodobna, opowiedziana w strasznie nudny sposób. Żadnego budowania napięcia, tylko przeraźliwie nudne opowieści o bohaterach i wątkach pobocznych. Przez pierwszą połowę książki nic się nie dzieje. W drugiej nie jest lepiej - akcja rozgrywa się dosłownie na ostatnich 50 stronach. Poza tym "Żmijowisko" ciężko się czytało. Ogromny ładunek wulgaryzmów - co druga wypowiedź przesycona przekleństwami. I proszę nie zrozumieć mnie źle - święta nie jestem i zdarza mi się bluzgać, nie przeszkadza mi wulgaryzm tu i ówdzie. Ale nie w prawie każdej wypowiedzi. Po prostu co za dużo to niezdrowo. Ponadto w "Żmijowisku" znalazłam kilka poważnych dziur i nieścisłości. Nie do końca rozumiem też pom...
92
wojciechowskak

Nie polecam

nudna i banalna. bardziej obyczajowa niż kryminalna/thriller. Żmijowisko jest najlepszym dowodem na to, że pisarz nie powinien zmieniać zakończenia książki w ostatniej chwili....
52
termini

Z braku laku…

Słaba książka . Do dobrych thrillerów jej daleko.
30
sylwia198808

Dobrze spędzony czas

Wciągająca i szybko się ją czytało. Szczerze byłam zaskoczona końcówką, dla mnie był to dobrze spędzony czas z książką.
20
Recipe4goodtime

Dobrze spędzony czas

Przez dłuższą część książki fabuła snuje się powoli, poniekąd poprzez fakt przeplatania aż trzech linii czasowych. Rekompensuje to szczegółowe budowanie postaci, dzięki czemu czytelnik czuje, że poznał motywacje i nastroje każdego z nich. Zakończenie trzyma w napięciu. Polecam!
10

Popularność




Redaktor prowadzący ADAM ‌PLUSZKA
Redakcja ‌KAROLINA ‌MACIOS
Korekta ‌MAŁGORZATA ‌KUŚNIERZ, JAN ‌JAROSZUK
Projekt ‌okładki ‌i stron ‌tytułowych MICHAŁ ‌PAWŁOWSKI
Zdjęcie ‌na ‌okładce © ‌Camille / ‌Kmile / Unsplash
Łamanie | ‌manufaktu-ar.com
Copyright © by Wojciech ‌ChmielarzCopyright ‌© by ‌Wydawnictwo ‌Marginesy, ‌Warszawa 2018
Warszawa ‌2018Wydanie pierwsze
ISBN ‌978-83-65973-39-9
Wydawnictwo Marginesy ‌Sp. z o.o.ul. ‌Forteczna 1a01-540 Warszawatel. ‌48 22 839 91 27e-mail: ‌[email protected]
Konwersja: eLitera ‌s.c.

PROLOG

Próbowała się ‌zabić dwa razy. ‌Za pierwszym razem ‌wzięła ‌środki nasenne. ‌Całą garść ‌rohypnolu, ‌który popiła wódką. Poczuła ‌się odprężona i cholernie szczęśliwa. ‌Złe myśli same uciekły ‌jej z głowy, ‌chociaż wcześniej oblepiały zwoje ‌mózgowe warstwą czarnej lepkiej ‌smoły. ‌A potem ‌niespodziewanie ‌się ‌przestraszyła. ‌Pobiegła do toalety, obijając ‌się po ‌drodze boleśnie o ściany. ‌Klęknęła przy sedesie ‌i włożyła sobie dwa ‌palce głęboko w usta. Zaczęła ‌wymiotować, a deska ‌klozetowa spadła na nią ‌i uderzyła w potylicę. ‌Kiedy wyrzygała ‌już wszystko, co miała ‌w żołądku, a z jej ust wylewała ‌się tylko pożółkła kwaśna ‌ślina, wróciła do ‌sypialni i zasnęła na szesnaście ‌godzin.

Za drugim razem ‌to była kwestia ‌impulsu. Luty. Mokro, ‌zimno ‌i ciemno. ‌Długo ‌płakała w ubikacji. Zużyła ‌prawie całą rolkę papieru ‌toaletowego, wycierając łzy z twarzy. ‌W końcu ‌wstała. Przeszła do dużego ‌pokoju. Otworzyła drzwi balkonowe. Owiało ją chłodne powietrze. Przełożyła najpierw jedną nogę przez barierkę, potem drugą. Spojrzała w dół. Pod sobą miała pięć pięter, a na samym dole chodnik wyłożony kostką brukową. Po drodze nic, co spowolniłoby spadanie. Nic, co mogłoby uratować jej życie.

– Mamo?

Zerknęła za siebie. W balkonowych drzwiach stał Ignaś. Zupełnie zapomniała, że jest w domu. Szybko zeszła z barierki. Serce waliło boleśnie, obijając się o żebra. Przytuliła synka i wbiegła z nim do domu. Zaczęła znowu płakać.

Pocieszała się, że mały ma dopiero trzy lata. Że nie zapamięta widoku mamy, która planowała się rzucić z szóstego piętra. A potem uświadomiła sobie, że nie zapamięta również Ady. Nie chciała żyć w świecie, w którym jedyne wspomnienia jej syna o siostrze będą pochodziły z opowieści innych ludzi.

Matki zawsze mówią, że wszystkie swoje dzieci kochają tak samo.

Matki kłamią.

Ada zajmowała w jej sercu więcej miejsca niż Ignaś. I chociaż ona miała piętnaście lat, a on tylko trzy, to Kamila wiedziała, że nic już się nie zmieni. Wstydziła się tego. Starała się o tym nie myśleć, ale taka była prawda.

To dziecko ukształtowało całe jej dorosłe życie. Pojawiło się, kiedy ona, zaledwie dwudziestojednoletnia studentka, raz zaszalała bez zabezpieczenia. Pamiętała swój strach, kiedy najpierw na teście pojawiły się dwie kreski, a potem wizytę u ginekologa, który potwierdził ciążę. Poradził jej, żeby się cieszyła. Chciała go wtedy uderzyć, bo dla niej to było jak koniec. Zabrakło jej jednak odwagi, żeby zapytać o skrobankę.

Potem poczuła, jak rośnie w niej życie. Pierwsze ruchy w jej macicy. Nieśmiałe, później coraz silniejsze kopnięcia, bolesny poród, bo lekarz idiota nie chciał dać znieczulenia, i wreszcie najpiękniejszy na świecie zapach świeżo urodzonego dziecka i kolejne bóle, kiedy wyrzucała z siebie łożysko. Małżeństwo z chłopakiem, który tak naprawdę nie dorósł do tego, żeby być ojcem, ale przynajmniej bardzo się starał. Ciasne mieszkanko, żebranie po znajomych o meble i ubranka, siedzenie po nocach z płaczącym z powodu kolki dzieckiem i równoczesne uczenie się do sesji. Ciągła obawa o pieniądze. Fuchy łapane gdzie tylko się da. Pomoc przyjaciół i rodziny. Potem pierwsze wakacje we trójkę. Praca, mała stabilizacja. Lepsza praca. Kredyt. Nawet udało się go przewalutować, zanim było za późno. Większe mieszkanie. Samochód.

Ignaś przybył na gotowe. Od początku miał własny pokój, niewielki, bo z przerobionej kuchni, którą przenieśli do dużego pokoju, łącząc z salonem. Mieli pieniądze. Mniej, niżby chcieli, ale więcej niż kiedyś. Nawet pięćset złotych dostali, chociaż spokojnie daliby sobie radę bez.

Kochała go. Był jej małym pięknym synkiem.

Ale nie aż tak jak córkę.

Ady już nie było. Zniknęła. Rozpłynęła się w ciemnościach letniej nocy. Pozostawiła po sobie ogromną dziurę. Kamila była przekonana, że nigdy nic jej nie wypełni.

Myliła się.

Wypełnił ją, aż po same brzegi, matczyny ból po straconym dziecku.

TERAZ, LATO 2017

1

Słońce nad Polską wygląda inaczej. Jest daleko. Wydaje się chłodniejsze, mniejsze, nieobecne, jakby znalazło się nad tym krajem przypadkiem. A pomimo to w jakiejś dziwnej pasywno-agresywnej relacji bombarduje dziko promieniami. Bez umiaru i nachalnie, próbując w trzy miesiące nadrobić dziewięć pozostałych, kiedy rzadko potrafi przebić się przez gęsty kożuch chmur. W Nigerii słońce sprawia wrażenie, że chce się do ciebie zbliżyć. Promienie są tak mocne, że niemal czuć, jak uderzają w skórę. Aż chciałoby się je dotknąć, utkać z nich jedną z tych wielokolorowych tkanin, które noszą tamtejsze kobiety.

Adaoma pokochała Nigerię, kiedy tylko postawiła tam stopę. Żadne miasto, żaden Londyn, Paryż czy Nowy Jork nie ma w sobie takiej energii jak Lagos. Uwielbiała tam wracać. Wtapiać się w głośny tłum, obserwować innych, chodzić na imprezy, gdzie roztańczeni ludzie rzucali w siebie nawzajem banknotami. Jednak jej prawdziwe życie było tutaj, w Polsce. W kraju, który bywał lepszy i gorszy, któremu wiele brakowało, ale który był jej domem. Jej miejscem na ziemi, którego za nic nie zamieniłaby na żadne inne. Nieważne, ile osób by pisało w internecie, że nie jest prawdziwą Polką i nigdy nie będzie. Albo ile by ją stąd wyganiało za Morze Śródziemne, bo to ono, jak twierdzili, oddziela człowieka od małpy. Chowała swoją pogardę za wyćwiczonym uśmiechem i w duchu życzyła im wszystkiego najgorszego, zdając sobie sprawę, jak arcypolskie to jest zachowanie.

Pod jej adidasami chrzęściły kamienie, pękały suche patyczki, trzeszczało igliwie i szyszki, które spadały ze wzbijających się w górę sosen. Było duszno i gorąco. Nie tak jak w Lagos, ale dość. Sportowa koszulka przywierała jej do ciała, pot spływał wzdłuż pleców, tworząc na nich niewielkie strumienie. Pobiegła za daleko. Przeszarżowała i od dłuższej chwili zamiast truchtać, po prostu szła. W bidonie skończyła się woda, a do gospodarstwa zostały jeszcze niecałe trzy kilometry. Miała nadzieję, że zdąży wrócić przed burzą.

Najgorsi byli jednak młodzi mężczyźni. Szli za nią od pewnego czasu. Dołączyli mniej więcej wtedy, gdy opuściła miasteczko. Trójka wyrostków, która popijała piwo na ławeczce przed domem i paliła fajki. Kiedy ich minęła, najpierw obrzucili ją ciężkimi, nieprzyjemnymi spojrzeniami. Potem zorientowali się, że zmierza w kierunku lasu, i podążyli za nią.

Szli szybciej od niej, chociaż nieznacząco. Nie dało się jednak ukryć, że dzieląca ich odległość wciąż się zmniejszała. Adaoma kilka razy przyspieszyła, a oni zrobili to samo. Zastanawiała się, czy nie powinna zacząć biec, ale obawiała się, że wtedy ruszyliby w pogoń. I to będzie już koniec, wszystko stanie się oczywiste. Teraz jeszcze mogła udawać, że tylko idą w tym samym kierunku. I liczyć na to, że coś wybije im z głów głupie pomysły.

Słyszała ich głosy. Wyłapywała pojedyncze słowa, zwroty takie jak: kurwa, ruchanie, czarna dupa. Wbijali wzrok w jej pośladki. W pewnym momencie jeden z nich zagwizdał. Ostry nieprzyjemny dźwięk spłoszył dwa ptaki odpoczywające na gałęzi nieopodal. Popełniła błąd i mimowolnie się obejrzała. Trzy wykrzywione agresją pomieszaną z żądzą twarze. Znudzeni chłopcy wreszcie zobaczyli zabawkę, nad którą mogą się poznęcać. Zdradziła się ze swoim strachem, co tylko ich rozochociło.

– Poczekaj, czarnulko!

– Czekaj, czekaj! Chcemy tylko pogadać!

Niespełna trzy kilometry do gospodarstwa. Cały ten odcinek prowadził przez las. Modliła się, żeby kogoś spotkać. Leśniczego. Rodzinę zbierającą grzyby lub jagody. Kogokolwiek, kto mógłby jej pomóc.

– Czekaj! Kurwa, bambuska chyba nie rozumie! Czekaj, kurwa, mówię!

Czy gdyby zaczęła teraz biec, zdołałaby uciec? Nie wyglądali na przesadnie wysportowanych. Palili. Parne powietrze przeszkadzało im tak bardzo jak jej. Ale ona zrobiła już ponad dziesięć kilometrów.

– Ty, może banana rzucić, żeby się zatrzymała?

– Mam dla niej wielkiego białego banana, który mógłby ją zainteresować – usłyszała i zaraz potem rozległ się obrzydliwy głośny rechot.

– Chodź, bambo! Mamy banana!

Czy wiedzieli, kim jest? Czy widzieli jej zdjęcia? Najgłupsza rzecz, na jaką się w życiu zgodziła. Rozbierana sesja dla magazynu dla panów. Ówczesny agent przekonywał ją, że to pomoże. Uwierzyła mu. Kiedy przyszła do studia, fotograf dał jej na początek skąpy stanik, sukienkę z liści palmowych oraz kolorową tarczę i dzidę. Rzuciła tym wszystkim o ziemię, nazwała go kretynem i wybiegła z budynku. Dzień później z oficjalnymi przeprosinami zadzwonił wydawca. Powiedział, że już zwolnił osoby, które zaplanowały sesję, i zapraszał gorąco, żeby spróbowała jeszcze raz. Chciała odmówić, ale agent przekonał ją po raz kolejny. Za drugim razem pokazali jej eleganckie pomieszczenie, gdzie wszystkie meble, a także ściany i podłogi były lśniąco białe. Położono ją na łóżku w śnieżnej pościeli. Kolejny fotograf tłumaczył, że chce zagrać kontrastem czarnej skóry i bieli. Zazgrzytała zębami, ale mu uległa. Nie chciała robić kolejnej awantury. Do dzisiaj znajdywała te zdjęcia na wysokich miejscach wyszukiwania, kiedy tylko wpisywała w Google swoje nazwisko.

– Czarna małpka dostanie białego banana!

– Dupeczko, poczekaj. Będzie fajnie.

– Nie każ się gonić!

– Może oni tak w Afryce mają. Trzeba najpierw dogonić dupę i jebnąć ją dzidą przez głowę...

– Jebnąłbym ją swoją dzidą, ale gdzie indziej.

Dochodziła do leśnego skrzyżowania, gdzie powinna skręcić w prawo, by dotrzeć do Żmijowiska. Od strony przecinki usłyszała wyraźny warkot samochodowego silnika. Przyspieszyła kroku i wtedy w kłębach kurzu, w odległości zaledwie kilku metrów minął ją srebrny ford focus. Podbiegła do przodu, podniosła rękę. Chciała już krzyczeć, żeby zwrócić na siebie uwagę, ale, o dziwo, auto samo się zatrzymało, zanim cokolwiek zrobiła. Potem kierowca wrzucił wsteczny i podjechał do niej powoli. Otworzył drzwi od strony pasażera.

W środku siedział Arek. Schudł przez ostatnie dwanaście miesięcy. Jego twarz była teraz pociągła i sucha. Na policzkach miał kilkudniowy zarost, pod oczami głębokie cienie. W pierwszej chwili z trudem go poznała. I może też o to mu chodziło. O zmianę wizerunku, utrudnienie identyfikacji.

– Wsiadaj – powiedział, zerkając na stojących za nią chłopaków.

Wślizgnęła się do samochodu. Na tylnym siedzeniu dostrzegła tekturowe pudło wypełnione po brzegi papierami, a obok torbę podróżną. Na podłodze walały się puszki po energizerach i opakowanie po żarciu z McDonalda. A także jedna przybrudzona frytka.

– To nie są twoi znajomi? – zapytał, spoglądając w stronę trzech chłopaków.

– Nie.

– Tak myślałem.

Ruszył. Adaoma patrzyła w boczne lusterko. Dostrzegła w nim malejące z każdą chwilą sylwetki młodych mężczyzn. Jeden z nich stał z wyciągniętą wysoko w górę ręką i pokazywał im środkowy palec.

– Nie wyglądało to dobrze – powiedział Arek. – Nic ci nie jest?

– Nie. To tylko paru głupich gnojków.

– Chcesz się napić?

Chciała. W gardle miała sucho. Ale bała się, że nawet łyk wody wywoła wymioty. Podziękowała.

– Skręcę klimę. Jesteś cała spocona.

– Nie trzeba.

– Do Żmijowiska? – zapytał Arek.

Potwierdziła.

– Robert też przyjechał? – Jego głos zadrżał lekko, kiedy zadał to pytanie.

– Nie. Jestem sama. A ty?

– Też sam.

– A Kamila?

Wzruszył ramionami.

– Przepraszam, to nie moja sprawa.

Zwolnił, kiedy pokonywali kolejny zakręt. Las się kończył. Zza drzew można było dostrzec pierwsze budynki gospodarcze. Znaleźli się w na wpół otwartej przestrzeni. W kwadracie pól bezlitośnie wyrwanym lasowi. Wjechali do osady. W Żmijowisku mieszkały zaledwie trzy rodziny. Po trawnikach biegały dzieci w brudnych ubraniach, a pod ścianami leżały kundle, które na widok jadącego samochodu tylko podniosły głowy. Minęli domy i po pięćdziesięciu metrach dojechali do ostatniej posesji, otoczonej drewnianym płotem. Przy bramie, z drewnianego słupa zwisała zawieszona na łańcuchach tabliczka „Agroturystyka Żmijowisko”, a obok niej wycięta z drewna uśmiechnięta szeroko sympatyczna żmija. Arek wrzucił kierunkowskaz i wjechał na teren. Zaparkował obok rzędu innych samochodów o rejestracjach z całej Polski. Oboje wysiedli.

Przed nimi rozciągał się malowniczy widok na pobliskie jezioro. Podłużne, lekko się wijące, dość wąskie. Żeby do niego dotrzeć, wystarczyło zejść kilkadziesiąt metrów ścieżką w dół, na niewielką plażę, gdzie teraz nikogo nie było. Po lewej znajdował się spory budynek. Dawna stodoła przerobiona na jadalnię. Dobiegały z niej dziecięce głosy. Dobudowano do niej dwa skrzydła z pokojami dla gości. Nieopodal stał dom jednorodzinny, w którym mieszkała rodzina gospodarzy. Obok niego resztki zabudowań gospodarczych, stary traktor, a w zagrodach leniwie wałęsało się kilka kóz i owiec. Dalej postawiono w szeregu pięć domków wczasowych, schludnych i niedawno pomalowanych na biało. Na dużym podwórzu pomiędzy tym wszystkim zmieściły się parking dla samochodów, boisko do siatkówki, trampolina dla dzieci oraz plastikowa zjeżdżalnia.

– Dzięki – powiedziała Adaoma.

– Nie ma problemu.

Z jadalni wyszła tęgawa blondynka w wieku trzydziestu kilku lat, ubrana w getry i szarą koszulkę. Na rękach niosła malutkie dziecko, które mogło mieć mniej więcej pół roku. Zamachała radośnie do Adaomy, ale uśmiech zniknął z jej twarzy, kiedy dostrzegła stojącego obok Arka. Ruszyła do niego szybkim, zdecydowanym krokiem.

– Dzień dobry panu – powiedziała.

– Dzień dobry.

– W czymś mogę panu pomóc? – zapytała szorstko.

Dziecko na jej rękach zaczęło się wiercić. Poprawiła je, przytulając do piersi.

– Chciałem pokój.

– Mamy wszystko zajęte.

– Zarezerwowałem miejsce.

Zmrużyła oczy, przyglądając mu się podejrzliwie.

– Nie sądzę. Wiedziałabym o tym. Może pan się pomylił i zarezerwował coś w mieście?

Adaoma prawie się uśmiechnęła. Miastem kobieta określiła niewielką mieścinę, gdzie poza sezonem mieszkało może ze dwa, trzy tysiące osób.

– Na pewno nie – powiedział Arek. – Rozmawiałem z pani mężem.

– To niemożliwe. Mąż nie zajmuje się takimi rzeczami. Rezerwacji pilnuję ja.

– To może go spytajmy – zaproponował i wskazał palcem za kobietę.

Gospodyni odwróciła się. W ich stronę szedł postawny brodaty mężczyzna w roboczym ubraniu poplamionym farbą i olejami. Przed chwilą coś naprawiał, bo w dłoni trzymał jeszcze młotek i parę gwoździ. Miał kędzierzawe włosy, przez co, pomimo dorosłego wieku, wyglądał trochę jak niesforny chłopiec.

– Krzysiek!

– Co jest?

– Pan mówi, że zarezerwowałeś mu pokój.

Mężczyzna stanął obok kobiety.

– No tak – potwierdził.

– Ale przecież wiesz, że nie mamy wolnych miejsc.

– Myślałem, że możemy...

– Nie mamy wolnych miejsc – przerwała mu ostro, a każde jej słowo ważyło tyle, co kamień młyński.

Gospodarz uśmiechnął się głupkowato i widać było, że gorączkowo próbuje znaleźć wyjście z niezręcznej sytuacji. Zanim jednak zdążył cokolwiek wymyślić, blondynka zwróciła się do Arka.

– Jak pan sam widzi, nie ma dla pana pokoju. Bardzo przepraszam za pomyłkę. Jeśli wpłacił pan zaliczkę, oczywiście zwrócimy.

– Nie chodzi o zaliczkę... – Stęknął. – Przejechałem kilkaset kilometrów do was i...

– Jest komplet! – powiedziała stanowczo. – Bardzo. Mi. Przykro.

Arek założył ręce za głowę. Kobieta zbliżyła się do niego o pół kroku, jakby chciała go w ten sposób zmusić, by wsiadł do samochodu i wreszcie odjechał.

– Może zatrzymać się u mnie – włączyła się Adaoma.

Gospodyni spojrzała na nią zaskoczona. Podobnie zresztą jak on.

– W moim domku są przecież dwa pokoje. W jednym może zamieszkać Arek.

– Ale ten drugi pokoik jest maleńki! – zaprotestowała kobieta.

– Poradzimy sobie.

– Tam jest tylko jedna łazienka!

– Dam sobie radę. Ściągnę z lustra kilka kosmetyków i znajdzie się miejsce na drugą szczoteczkę do zębów.

Blondynka desperacko szukała kolejnych argumentów, żeby zaprotestować, ale promienny uśmiech Adaomy sygnalizował, że jest gotowa je wszystkie rozbroić. Gospodyni zerknęła w stronę męża, szukając u niego wsparcia, jednak on zachowywał się tak, jakby sytuacja go nie dotyczyła.

– Będzie pani niewygodnie, ale jeśli pani tak chce, to proszę bardzo – powiedziała z rezygnacją. – Proszę poczekać, pójdę po drugi klucz. Krzychu, pomożesz?

Mężczyzna drgnął, kiedy usłyszał swoje imię, a potem w jego oczach pojawił się cień obawy, kiedy zorientował się, że ma iść z żoną. Wymamrotał coś pod nosem i ruszył za nią.

– Dzięki – powiedział Arek. – To tylko na kilka dni.

– Nie ma sprawy. Daj mi chwilę, dobrze? Ogarnę tam swoje rzeczy.

– Jasne. Poczekam tutaj.

Adaoma wahała się, czy powinna coś jeszcze powiedzieć, dodać, ale wyglądał na zmęczonego podróżą. Ona zresztą też, po incydencie z trójką chłopaków czuła się ciągle rozdygotana. Dlatego po prostu poszła do domku, żeby przygotować miejsce dla drugiego lokatora.

2

Gospodarz wraz z żoną wszedł do stodoły. W środku, wokół dużego stołu zebrała się grupa dzieciaków, które z zapałem kleiły coś pod kierownictwem animatorki. Kilkorgu już się to znudziło i bawiły się teraz w kąciku z zabawkami. Z boku, przy innym stole siedziały dwie kobiety. Piły herbatę z kubków i półgłosem o czymś rozmawiały. Pomiędzy nimi leżał talerz kruchych ciasteczek.

Żona poprowadziła go do kuchni. W sezonie zatrudniali dwie sąsiadki do gotowania dla letników. Teraz starsza z nich ugniatała kolejną porcję ciasta na pierogi, a młodsza je wałkowała, co chwila sprawdzając coś ubrudzonym mąką paluchem na swoim smartfonie. Znad stojących na kuchence garnków, gdzie właśnie gotował się kompot, unosiły się kłęby pary. Obie kobiety były pewne i sprawdzone. Chętne do roboty, chociaż ta młodsza mniej. Zdaniem gospodyni dwudziestolatka zbyt często robiła przerwy na papierosa, po to tylko, by do kogoś zadzwonić, posiedzieć na fejsie, powysyłać esemesy i wrzucić fotkę na insta. Dziewczyna ciągle też coś planowała. A to wyjazd do roboty do Warszawy, a to pracę w magazynie w Anglii, usługiwanie w knajpie w Irlandii, opiekę nad seniorami w Niemczech czy zbieranie owoców w Holandii. Z tych zamierzeń nigdy nic nie wychodziło, ale koniec końców wydawała się z tego zadowolona. Jakby same marzenia o lepszym życiu jej wystarczyły.

– Krysiu, weźmiesz na chwilę Adasia? – zapytała gospodyni.

Dziewczyna przestała ugniatać ciasto. Schowała telefon do kieszeni, ściągnęła fartuch i otrzepała ręce, odsłaniając przy tym skrzydło motyla, którego miała wytatuowanego na ramieniu.

– Chodź do mnie, maluchu – powiedziała, uśmiechając się szeroko. Dzieciak zachichotał i wyciągnął w jej stronę rączki. Dziewczyna wzięła go od gospodyni. – Pójść z nim gdzieś?

– No. Przejdź się z nim kawałek. Wróćcie za parę minutek, dobrze? Albo podrzuć go Damianowi. Gdzieś tutaj się włóczy.

– Dobrze.

– Jesteś kochana.

Krysia wyszła z kuchni, gaworząc z dzieckiem. Gospodyni oparła się o blat stołu. Policzyła przygotowane już pierogi.

– Nadzienia starczy? – zapytała.

– Starczy, starczy – potwierdziła kucharka dobrotliwie.

Gospodyni odwróciła się do męża.

– I coś ty najlepszego narobił! – powiedziała z wyrzutem.

Mężczyzna zrobił obrażoną minę.

– No co zrobiłem? Co zrobiłem? Wynająłem pokój facetowi, nie? To tutaj robimy, Aśka, nie?

– A powiedziałeś mi o tym?

– Powiedziałem.

– Kiedy?

– Bo ja pamiętam wszystko?! Powiedziałem, i tyle.

– Jakbyś mi powiedział, tobym zapisała. Mam iść sprawdzić?! Bo jestem pewna, że jego w zeszycie nie ma! Bo jakbyś mi powiedział, tobym ci wyjaśniła, że to głupi pomysł i powaliło cię w dekiel!

Mężczyzna przewrócił oczami. Chrząknął w taki sposób, jakby w jego gardle zbierała się gęsta zielona flegma. Ale zamiast ją wypluć, poobracał ją w ustach, a potem przełknął.

– Mogłem zapomnieć ci przekazać – przyznał wreszcie, niemal nie otwierając ust przy wypowiadaniu tego zdania.

Podniosła rękę, jakby zamierzała go uderzyć, ale w ostatniej chwili się zreflektowała. Tylko machnęła w geście przepełnionym złością i irytacją.

– Jesteś beznadziejny. Po zeszłym roku po łokcie się urobiłam, żeby letnicy do nas przyjechali, a ty co? Sprowadzasz tego faceta.

– Bez przesady z tym urabianiem. Parę postów w internecie zamieściłaś, wielkie mi rzeczy.

– To trzeba było samemu to zrobić, idioto!

Kucharka, która do tej pory udawała, że nie słyszy toczącej się nad jej uchem rozmowy, teraz zamarła. Oderwała się od ciasta i spojrzała pytająco na gospodynię. Ta gestem kazała jej pracować dalej. Mężczyzna był niezadowolony. Wolałby odbywać tę rozmowę w innym miejscu, innym czasie i w cztery oczy. Ale rozumiał, że próby pozbycia się kucharki albo przekonania żony, by wrócili do tematu później, doprowadziłyby tylko do większej awantury.

– Przecież letnicy przyjechali, nie?

– Prawie o połowę mniej niż w zeszłym roku. Jak myślisz dlaczego, idioto?!

Milczał. A ona wzięła głęboki wdech, szykując się do dalszej części tyrady.

– Bo się przestraszyli! Przestraszyli tego, co tu się stało, i tego, że to może zdarzyć się ich dzieciom! Nic innego nie robiłam przez cały rok, jak tylko próbowałam przekonać ludzi, że u nas jest bezpiecznie. Że nic złego im się nie przytrafi. Że nie mamy nic wspólnego z tym... tym... incydentem! A ty tutaj sprowadzasz sobie tego faceta, jakby nigdy nic. I co, myślisz, że nikt nie zwróci na to uwagi!? To się do nas na zawsze przyklei, rozumiesz, idioto?! A jak się przyklei, to nikt do nas nie będzie przyjeżdżał, nikt! Nawet na adwokata nie będzie nas stać. A nawet jeśli nam tego jakimś cudem nie odbiorą, to jedyne, co będzie można zrobić, to wszystkie te domki wyburzyć i zasiać tu jakieś gówno, byle Unia dopłaty dawała. Prawdę mówię, pani Janeczko?!

Kucharka drgnęła, słysząc swoje imię. Spojrzała trwożliwie najpierw na gospodynię, potem na jej męża. Mężczyzna poczuł, że rośnie w nim złość. Krzyczenie na niego to jedno. Żona miała charakter, on był zaś z natury wycofany. Ona się awanturowała, on spokojnie rozwiązywał problemy. Przyzwyczaił się do jej wybuchów. Wiedział, że trzeba przeczekać, i tyle. Co innego jednak robić to przy pracownikach. A jeszcze co innego wciągać ich w tę rozmowę. Płacił im. Powinni traktować go z szacunkiem, a jak mieli to robić, skoro słyszeli, że żona wyzywa go od idiotów? Do tego mówiła dość głośno. Była szansa, że dotarło to do siedzących w jadalni letników. A nie po to ludzie przyjeżdżali na urlop do głuszy, żeby wysłuchiwać małżeńskich sprzeczek.

– Ja tam to bym uważała – stwierdziła kucharka, mając nadzieję, że nie będą jej więcej ciągnąć za język. Na szczęście gospodyni to wystarczyło.

– Sam słyszysz – powiedziała tryumfalnie do męża. – Wszystkich letników nam wystraszysz i tyle będzie z ośrodka.

Wymamrotał coś pod nosem.

– Co takiego? – zapytała.

Pociągnął nosem dla dodania sobie odwagi.

– Powiedziałem, że bardziej niż jego przyjazdem powinnaś się przejmować wyskokami twojego tatusia. To on nam zrzucił na głowę prawdziwy kłopot, nie ten facet.

Twarz gospodyni poczerwieniała. Kucharka skuliła się nad kolejną porcją ciasta i zaczęła je ugniatać z niezwykłą intensywnością. Mężczyzna podszedł do żony. Włożył młotek za pasek i delikatnie wziął ją w ramiona. Odrzuciła ten gest, więc go powtórzył. Tym razem pozwoliła się przytulić.

– No już, już... Żadnej wielkiej tragedii nie będzie – powiedział. – On zostanie tutaj tylko kilka dni. Zbliża się rocznica. Chce poszukać córki.

Prychnęła.

– Poszukać! Dobre sobie! Widziałam w internecie, jak jej szukał przez ostatnie dwanaście miesięcy!

– Każdy przeżywa tragedię po swojemu.

Odsunęła się gwałtownie i spojrzała na niego podejrzliwie.

– Głupi jesteś – stwierdziła. – Płot już naprawiłeś?

– Naprawiłem.

– To teraz trzeba się zająć traktorem.

– A co tam się dzieje?

– Coś ojcu buczy.

– W uszach mu buczy.

– Po prostu zobacz, co tam się dzieje.

– Dobra, dobra.

Kiedy wyszedł ze stajni, Arek ciągle stał przy swoim samochodzie na parkingu. Opierał się o klapę bagażnika i wyciągał twarz do słońca. Na moment ich spojrzenia się spotkały. Nie wymienili jednak żadnego gestu ani słowa.

Po prostu na siebie patrzyli.

3

W końcu drzwi od domku Adaomy się otworzyły, a kobieta zamachała do Arka, że może przyjść. Mężczyzna otworzył bagażnik. Wyjął z niego torbę i zarzucił ją na ramię. Z tylnego siedzenia wyciągnął natomiast karton. Był dość ciężki, więc niósł go w obu rękach.

Domek składał się z trzech pomieszczeń. W pierwszym znalazło się miejsce dla dwuosobowego łóżka, małej lodówki, stolika z krzesłami, niewielkiej szafy i telewizora. Z tego pokoju można było przejść do łazienki z prysznicem oraz do drugiego, znacznie mniejszego. Tam, jak Arek pamiętał, mieściło się tylko pojedyncze łóżko oraz szafa. Chciał do niego wejść, ale Adaoma go powstrzymała. Sportowy strój zmieniła na zwykłą szarą spódnicę i żółty tiszert. Włosy miała mokre po wyjściu spod prysznica.

– Możesz się rozłożyć tutaj – powiedziała.

– Myślałem, że to ja zajmę mały pokój.

– Nie. Będzie mi tak wygodniej – zapewniła.

– Słuchaj, ale tam ledwo można się obrócić. Mnie to nie przeszkadza, bo pewnie i tak przez większość dnia nie będzie mnie w ośrodku, dlatego ty powinnaś...

– To kwestia prywatności – przerwała mu. – Chciałabym mieć pokój, w którym mogłabym się zamknąć i gdzie nikt mi nie będzie wchodził. Rozumiesz?

Kiwnął głową.

– Nikt, ty też – dodała. – To ma być moja przestrzeń. Nie potrzebuję jej wiele, ale ma być tylko i wyłącznie moja. To jest mój warunek. Akceptujesz to albo... – Wskazała palcem na drzwi.

– Dobrze. To twoja przestrzeń – mruknął. – Nie bój się. Nie będę ci robił nagich zdjęć pod prysznicem ani kradł bielizny, żeby potem sprzedać w internecie i mieć na żetony.

– To wcale nie jest śmieszne.

– Wiem – zgodził się. – Ale twój facet uważa inaczej.

Oparła się o ścianę i założyła ręce na piersiach. Arek tymczasem podszedł do łóżka i rzucił na nie karton, który trzymał w dłoniach. Sprężyny zaskrzypiały pod niespodziewanym ciężarem, a pudełko lekko przy tym podskoczyło.

– To nie moja wina.

Arek potarł palcami spocone czoło i odetchnął ciężko. Odłożył torbę. Podszedł do stołu, odsunął krzesło i usiadł na nim.

– Wiem, że nie twoja – powiedział po chwili. – Przepraszam. To był bardzo ciężki rok. A Robert przyłożył mi w momencie, kiedy naprawdę potrzebowałem pomocy. Gdzie on w ogóle jest?

– Nie wiem.

Spojrzał na nią. Widziała, że zbiera się na odwagę, by zadać kolejne pytanie.

– Rozstaliście się?

– Wolałabym o nim nie rozmawiać. Ale nie, nie rozstaliśmy się. To wszystko jest po prostu bardzo skomplikowane.

Na jego twarzy pojawił się delikatny smutny uśmiech. Przez chwilę światło tak się na niej ułożyło, że przypominał postać z portretu jakiegoś holenderskiego mistrza, szlachetną i cierpiącą. Adaoma poczuła ochotę, by wszystko mu opowiedzieć. Byłby to rodzaj gestu sprzeciwu wobec Roberta. Coś, co naprawdę by go zabolało. Prawdopodobnie nie tak mocno jak to, co on zrobił jej, ale jednak.

– To jest bardzo skomplikowane – potwierdził Arek, zakreślając w powietrzu dłonią nierówny okrąg. – Żałuję, że nikt mi tego nie powiedział, kiedy poznałem Kamilę.

– Zmieniłoby to coś?

– Raczej nie – przyznał.

Oderwała się od ściany. Podeszła do łóżka i usiadła naprzeciwko, tuż obok kartonu, tak że teraz dzieliło ich zaledwie półtora metra.

– Uważam, że przykładasz do tego wszystkiego większą wagę, niż powinieneś.

– Wybacz, ale myślę, że się mylisz.

– Znam Roberta.

– Ja też. Dłużej od ciebie.

– Skrzywdził cię, ale to nie przez Kamilę – powiedziała.

– A dlaczego?

– Chciał pomóc.

Lekko poczerwieniał, jakby coś się w nim gotowało.

– Pierdolisz! – wyrzucił z siebie.

Nagle zrobiło się jej głupio, że broniła Roberta. Ani to nie była jej sprawa, ani on nie zasługiwał na jej obronę. A na pewno nie teraz. Przymknęła powieki i zobaczyła jego pełną zadowolenia z siebie twarz, kiedy zaczął coś, co nazwał „poważną rozmową”. Wyglądał na lekko przestraszonego, ale chyba naprawdę spodziewał się, że ona doceni jego szczerość.

– Czasami zastanawiam się, czy nie zrobił tego, ponieważ ma coś na sumieniu – odezwał się Arek.

– Słucham?

– Pamiętam, jak patrzył na Adę, kiedy kąpała się w jeziorze. Matka kupiła jej kostium dwuczęściowy, nie ja – dodał, jakby musiał się z tego tłumaczyć. – On siedział niedaleko. I patrzył na nią tak, jakby...

– To nie tak – odpowiedziała i zaraz się zarumieniła. Znowu broniła Roberta. – Przepraszam...

Siedzieli naprzeciwko siebie przez kilka długich minut, nie wymieniając ani jednego słowa, ledwo na siebie patrząc. Wreszcie Arek wstał. Podniósł swoją torbę.

– To chyba jednak nie jest dobry pomysł – powiedział. – Poszukam czegoś gdzie indziej.

– Chyba tak.

Sięgnęła po pudło. Chciała mu podać. Przypadkiem odgięła jedno z tekturowych skrzydeł. W środku dostrzegła stos kartek. Na samej górze był wielki napis wykonany tłustymi czarnymi literami ZAGINĘŁA. Pod spodem dostrzegła kolorowe zdjęcie z twarzą Ady. Wyglądało, jakby skopiowano je z legitymacji szkolnej. Dziewczyna miała białą koszulkę, grzeczną fryzurę i miły wyraz twarzy.

– Nie – zmieniła zdanie. – Zostań.

– Dziękuję ci za pomoc, ale...

– Przyjechałeś tu szukać córki, tak?

– Tak – potwierdził po sekundzie wahania.

– To skup się na tym, a nie na rozglądaniu się za noclegiem. Kto wie, czy gdzie indziej wynajmą ci pokój. Może wszyscy mają takie nastawienie jak ta baba stąd.

Arek położył już dłoń na klamce. Nacisnął ją, ale nie zrobił kolejnego ruchu. Nagle wysoko w górze rozległ się potężny huk, od którego zatrzęsły się szyby w oknach, a chwilę potem w dach uderzyły pierwsze ciężkie krople deszczu.

– Idzie burza.

– Zupełnie jak wtedy – dodał.

– Zostaniesz?

Kiwnął głową. W tej samej chwili na agroturystykę spadły burzowe strugi. Tak gęste i tak gwałtowne, jakby cały świat miał zaraz zniknąć pod grubą warstwą szarego całunu.

WTEDY, LATO 2016

1

Z głośników samochodowych wylewały się dźwięki piosenki Witaminki w wykonaniu Fasolek. Chyba z setny raz, od kiedy mały się obudził. Arek miał wrażenie, że każda nuta wżera mu się w mózg jak mały gwoździk. Jeśli tak dalej pójdzie, to po dotarciu na miejsce będzie w stanie tylko leżeć w łóżku do końca dnia. Ale najpierw musieli się rozpakować, a bagażnik mieli wypełniony po brzegi. Potem zająć się formalnościami i Ignasiem. Chłopczyka ukołysał samochód. Spał niemal do jedenastej, dobre i to, ale teraz nie mieli co liczyć, że zdrzemnie się w ciągu dnia. Na jawie był wulkanem energii. Wulkanem, który mniej więcej co pięć minut wpadał w złość przechodzącą w dziki przeraźliwy płacz.

– Możemy już to wyłączyć? – zapytał Arek.

– Ignasiowi się podoba – odpowiedziała Kamila, równie zmęczona jak on. Wstali o czwartej, wyjechali o piątej, teraz dochodziła dwunasta. Arek przeklinał każdego, kto wymyślił wakacje w tej zabitej dechami dziurze na Pomorzu, z dala od autostrad i dróg ekspresowych. Słońce waliło z góry, jakby byli w Afryce. Klimatyzacja ledwo sobie dawała radę z gorącem. Na okularach przeciwsłonecznych dzień wcześniej usiadł przypadkiem Ignaś. Na pierwszy rzut oka nic się nie stało, ale dzisiaj Arek przekonał się, że dzieciakowi udało się je przekrzywić. W rezultacie jeden zausznik boleśnie wbijał mu się teraz w ucho i doprowadzał go do szału.

– Jeszcze raz usłyszę Witaminki, to chyba rozbiję nas o drzewo.

– Taminki! – krzyknął ze swojego fotelika Ignaś.

– Sam widzisz.

– Chryste...

– Przynajmniej nie wymiotuje.

– I będziemy tego słuchać aż do samego agro?

– Jeśli to go powstrzyma od wymiotowania, to tak.

Przyspieszył. Na szczęście GPS pokazywał, że zostało im zaledwie dwadzieścia kilometrów. Powinien wytrzymać. Zerknął w lusterko. Dojrzał Adę, która siedziała obok brata. Naburmuszona od samego rana. W teorii powinna zajmować się Ignasiem, ale praktycznie przez prawie całą drogę siedziała ze słuchawkami na uszach i wzrokiem wbitym w telefon, raz po raz łapiąc i gubiąc zasięg. Arek już kilka razy chciał wysiąść z samochodu, wziąć jej smartfona i posłać gdzieś daleko w pole. Albo wrzucić pod przejeżdżającą ciężarówkę. Powstrzymywało go jedynie to, że po czymś takim po pierwsze, przestałaby się do niego odzywać (co był jeszcze w stanie znieść), po drugie, czekałaby go kolejna kłótnia z Kamilą (na co też był w sumie gotów) i po trzecie, musiałby odkupić dziewczynie aparat. A na to z kolei nie miał najmniejszej ochoty oraz, co ważniejsze, pieniędzy.

– Taminki! – krzyknął Ignaś, kiedy piosenka się skończyła. Kamila nachyliła się nad radiem i cofnęła płytę. Arek zacisnął zęby.

Do agroturystyki dotarli po czterdziestu minutach. Najpierw trochę się zgubili, szukając odpowiedniego skrętu. Potem poruszali się leśną, byle jaką drogą, po której nie dało się jechać szybciej niż czterdzieści kilometrów na godzinę. Arek mamrotał przez ten czas przekleństwa. Kamila zerknęła na niego z wyrzutem.

– Mógłbyś przestać? – syknęła.

– Przecież mnie nie słyszą. – Wskazał ruchem głowy na dzieci.

– Ale ja cię słyszę – odpowiedziała.

Podejrzewał, że była równie zmęczona jak on, ale to znaczyło, że powinna być bardziej wyrozumiała i mu odpuścić. Dalej więc mamrotał różne słówka pod nosem, tym razem odrobinę głośniej, by Kamila na pewno go usłyszała.

Wreszcie zajechali. Zaparkował obok dwóch innych samochodów. Kamila wyskoczyła z auta, wyjęła Ignacego, dała mu coś do picia i sprawdziła pieluchę.

– Szlag. Jest taki mokry, że cały tyłek ma odparzony – powiedziała. – Trzeba mu zmienić pieluchę.

– Za chwilę, okej? – odparł Arek. Wyszedł na zewnątrz i zaczął chodzić w tę i we w tę, żeby rozprostować trochę kości. Bolały go plecy, kark i głowa. Ada wyszła jako ostatnia. Ciągle wpatrzona w ekran smartfona.

– Co, jest zasięg? – rzucił żartobliwie.

– Aha.

I to było jedyne, na co mógł liczyć w odpowiedzi.

– Zobaczcie, jak tutaj jest pięknie! – zawołała Kamila i zatoczyła ręką dookoła, wskazując na otaczający ich las, domki letniskowe i błyszczące w promieniach słońca jezioro. Ignaś pobiegł już w kierunku plastikowej zjeżdżalni, Arek zaczął masować sobie kark, a Ada ciągle odpisywała coś na komórce. Kobieta została więc ze swoim entuzjazmem sama. Obrzuciła resztę rodziny urażonym spojrzeniem, ale oni nawet tego nie zauważyli.

– Kamila! – Uradowany głos dobiegł ich od strony stodoły.

Wychodziła właśnie stamtąd blondynka w koszulce w paski i z bluzą przepasaną wokół pasa. Towarzyszyły jej dwie dziewczynki w wieku około siedmiu i pięciu lat.

– Michalina!

Kobieta podbiegła do nich, trzymając dzieci za ręce. Puściła je dopiero wtedy, kiedy były tuż-tuż. Objęła ją i przytuliły się mocno. Potem żona Arka puściła koleżankę i schyliła się do dzieci.

– Cześć, dziewczynki. Ale wyrosłyście!

Starsza z nich uśmiechnęła się promiennie, ukazując wielką dziurę po mlecznych zębach na przedzie. Druga okazała się bardziej nieśmiała.

– Pamiętacie ciocię Kamilę? – zapytała Michalina.

– Ja tak – powiedziała starsza.

– Ja nie – odparła młodsza.

– No tak. Masz prawo mnie nie pamiętać, kochanie. Cały rok się nie widziałyśmy, prawda? Pewnie tyle się wydarzyło w międzyczasie, że inne rzeczy zajmują twoją główkę. Poszłaś do przedszkola, malutka?

Dziecko potwierdziło ruchem głowy.

– A ja do szkoły! – krzyknęła starsza.

– Świetnie! Brawo! I jak? Podoba ci się?

– Bardzo.

– No to super, no to super. A popatrzcie, tam na zjeżdżalni jest mały Ignaś, mój synek. Pójdziecie do niego?

– Tak!

Dziewczynki pobiegły razem do malucha. Zaraz zaczęły pomagać mu wchodzić po drabince. Obie kobiety uśmiechały się, obserwując ich nieporadne starania. Arek powoli podszedł do Michaliny i podał jej rękę. Uścisk był krótki i bezosobowy. Tak, jakby spotkali się na biznesowej konferencji, której tematem żadne z nich nie było w jakikolwiek sposób zainteresowane.

– Cześć. Gdzie jest Jacek?

W tej samej chwili dostał kuksańca w bok od żony. Michalina zachichotała.

– Nie trzeba, przestań, Kamila, bo mu wątrobę rozbijesz. A wątroba to mu się akurat przyda! – Po czym zwróciła się do Arka: – Jacka nie ma. Rozwiedliśmy się pięć miesięcy temu.

– Cholera. To znaczy... Przykro mi.

– Dziękuję.

Arek przestąpił z nogi na nogę.

– Pójdę poszukać kogoś, kto da nam klucz do domku – powiedział.

– Gospodyni jest w jadalni. W tej stodole. To taka babka w ciąży. Łatwo ją poznasz.

– Dzięki.

Mężczyzna poszedł szybkim krokiem we wskazanym kierunku. Michalina poczekała, aż odejdzie kilka kroków, a potem chwyciła Kamilę pod ramię.

– Robert też przyjedzie – powiedziała znaczącym tonem.

– Okej.

– I tym razem ma mieć jakąś niespodziankę!

– Kolejną dziunię? Też mi niespodzianka.

– Tym razem to ponoć coś poważnego.

– Naprawdę? Kto tak mówi?

– Słyszałam od Szpili.

– A Szpila to wie od...? A zresztą! Po co mi to opowiadasz?

– Chciałam cię tylko uprzedzić.

Kamila roześmiała się krótko.

– Michasia, to było już tyle lat temu, że sama ledwo pamiętam! Ja mam męża, dwójkę dzieci.

– Chciałam cię tylko uprzedzić, że tym razem to coś poważnego. Podobno. A męża to wiesz, zawsze można zmienić, kochana.

Kamila żartobliwie uderzyła ją w ramię.

– No co! Ja swojego zmieniłam i jestem bardzo, bardzo zadowolona!

– Tak? A na kogo go zmieniłaś?

– Na poczucie wolności! A nie ma nic cenniejszego niż wolność! – Michalina odgięła się do tyłu i krzyknęła z głębi gardła, rozkładając szeroko ramiona, jak Mel Gibson w Braveheart: – Freedom!

– Piłaś już dzisiaj?

– O nie! Czekałam na ciebie, laska.

Ze stodoły wyłonił się Arek. Z oddali zamachał kluczami.

– Popatrzysz na Ignasia? – Kamila zapytała Michalinę. – My się raz-dwa rozpakujemy.

2

Nikt na nią nie zwracał uwagi. Ojciec zajął się bieganiem po klucz, matka ploteczkami z przyjaciółką. Ada po prostu sobie poszła. Nie chciała tu przyjeżdżać. Wolała jechać na obóz na Mazury. Ten sam, na który wybierał się Paweł.

Paweł był inny od reszty chłopaków. Wysportowany, przystojny, ale też inteligentny, mądry i dowcipny. Wiedziała, że mu się podoba. Co najmniej tak samo jak on jej. Na tym obozie coś wreszcie mogłoby się wydarzyć. Ale się nie wydarzy, bo matka nie chciała jej puścić. Na prośby i błagania odpowiadała nudami o rodzinnych wakacjach, o tym, że podczas roku szkolnego tak mało się widują i że na urlopie wreszcie będą mieć dla siebie czas. Mama zupełnie nie rozumiała, że dla Ady są ważniejsze rzeczy niż tydzień spędzony w głuszy, gdzie będą jeść wiejskie obiadki, doić krowy i pływać kajakami. To przecież równie dobrze mogli zrobić za rok!

Co gorsza, na obóz pojechała Marzena. Jej też podobał się Paweł. Ada, ładniejsza od niej, miała większe szanse, ale co z tego, skoro nie było jej na obozie. A Marzena, ta tępa dzida, obciągnęłaby Pawłowi, byle tylko chłopak z nią chodził, czego Ada dowiedziała się od Kaśki. Nic dziwnego, bo poza byciem łatwą ta zdzira nie ma nic innego do zaoferowania. Ada lubiła sobie wyobrażać, że Paweł, słysząc propozycję dziewczyny, roześmieje się w głos i powie, że z byle szmatą nie będzie chodził, ale w głębi duszy była realistką i wiedziała, jak to się skończy. Kiedy wróci po wakacjach, Marzena będzie spacerować z Pawłem pod rękę i z zadowoleniem szczerzyć maskę jak świnia, co jej dorzucili gnoju do obory.

Zawsze, kiedy o tym myślała, chciało się jej płakać.

Nie uprawiała jeszcze nigdy seksu. Obciąganie widziała kilka razy na filmach pornograficznych, O-BRZYD-LI-WE. Całowała się już z chłopakami, kilka razy całkiem ostro. Z jednym myślała, że już do czegoś dojdzie, więc pozwoliła mu dotknąć swoich piersi. Ale zaczął je ściskać tak mocno, jakby były piłeczkami tenisowymi. Zaraz ją rozbolały i straciła ochotę na cokolwiek. Bała się tylko, że potem będzie miała siniaki w kształcie palców i matka wszystkiego się dowie. Na szczęście nie został żaden ślad. W tamtej chwili postanowiła, że swój pierwszy raz przeżyje z kimś, kto na to zasługuje. Po co najmniej roku chodzenia i do tego w romantycznej scenerii, najlepiej na plaży o zachodzie słońca albo przynajmniej w hotelowym pokoju. A nie jak Baśka, na kanapie w dużym pokoju, w pośpiechu, żeby zdążyć, zanim rodzice wrócą. Baśka opowiadała, że mocno z niej wtedy pociekło. Aż jej chłopak się przestraszył, kiedy skończył i zobaczył, ile dookoła jest krwi. Blady zmył się raz-dwa, a ona musiała pociąć sobie dłoń nożem, żeby wyjaśnić, skąd ta jucha na tapicerce. Że niby zacięła się, jak sobie przed telewizorem kanapki robiła.

Ada zeszła w dół wzgórza, kierując się w stronę jeziora. Dość spore, miało rynnowaty kształt i wiło się wokół dwóch cypli na przeciwległych końcach. Prawie całą linię brzegową porastał las i trzciny. Wyjątkiem była tylko ta agroturystyka i świeżo wybudowany dom kilkaset metrów dalej. Dziewczyna potrafiła z tej odległości dostrzec rusztowanie wzdłuż jednej z jego ścian.

Agroturystyka na swojej stronie internetowej chwaliła się, że dysponuje własną plażą, choć to zdecydowanie za duże słowo na niewielki pomost i łachę nawiezionego piasku wraz z zejściem do wody. Na łące zarośniętej tu i ówdzie krzakami stała mocno zdezelowana przyczepa kempingowa. Jedna z tych, w których w amerykańskich serialach niesympatyczni wieśniacy kuchcą metę. Ada miała ochotę podejść i sprawdzić, czy da się wejść do środka, ale powstrzymał ją widok chłopaka prowadzącego czarną kozę z białą plamą na pysku. Był mniej więcej w jej wieku. Chudy, patykowaty, w dresowych spodniach i czarnym bezrękawniku ze spranym, nieczytelnym już nadrukiem. Miał okulary w drucianej niemodnej oprawie i zmierzwione włosy. Na grzbiecie zwierzęcia wyraźnie przez skórę przebijały się twarde guzki kręgosłupa, ale nie wyglądało na wychudzone. Chłopak ciągnął mocno za sznurek, próbując zmusić je do wykonania kilku kolejnych kroków.

– No chodź już... – mówił, siłując się ze zwierzakiem.

– Woli zostać na pastwisku – powiedziała Ada. – Ja się jej nie dziwię.

– Jej? – Chłopak podniósł wysoko brwi. – To kozioł, nie koza!

Ada się zaczerwieniła. Oczywiście, że to kozioł. Nie była przecież głupia. Nie zauważyła wcześniej braku wymion.

– Jak się nazywa? – zapytała szybko, by nie dać po sobie poznać zmieszania.

– Sami.

– Ile ma lat?

– To nie pies. Tego nikt nie liczy! – Chłopak się zaśmiał.

Ada podeszła do nich. Delikatnie położyła dłoń na pysku kozła, a potem przesunęła ją wyżej, głaszcząc go po szorstkiej, ostrej sierści. Dotknęła jednego z rogów. Był chropowaty i nagrzany od słońca.

– Przyjechałaś teraz z letnikami?

– Tak, przed chwilą.

– Fajnie. Zwykle tutaj są same dzieciaki.

– Aha. – Westchnęła, wciąż głaszcząc kozła. Fascynowały ją jego oczy. Prostokątne czarne źrenice otoczone żółtawą tęczówką. Nic dziwnego, że dawniej ludzie uważali te zwierzęta za symbol Szatana. – Pracujesz tutaj?

– Moi rodzice prowadzą ośrodek. Damian.

– Ada.

Zostawiła zwierzę w spokoju. Kozioł wziął się do skubania trawy.

– Dasz mi fajkę? – zapytała. – Ja swoich nie wzięłam, bo gdyby matka je znalazła, miałabym przejebane na cały wyjazd.

– Palisz?

– Czasami. Jak mnie najdzie ochota. A teraz naszła. To co, podzielisz się?

– Nie palę.

Zaskoczył ją. Była pewna, że w takiej dziurze wszyscy palą. Bo co tu innego robić? Jeden z nielicznych plusów tego wyjazdu to łatwy dostęp do fajek i alkoholu. Na to przynajmniej liczyła, bo matka na sam przyjazd spakowała cztery butelki białego wina. Bateria będzie pewnie uzupełniana i nikt się nie zorientuje, jeśli Ada trochę jej podpije albo zwinie jedną na własny użytek. Planowała znaleźć tu sobie cichy spokojny kącik, opalać się, kąpać i popijać winko dla niepoznaki przelane do butelki po spricie. Teraz się przestraszyła, że trafiła do jakiejś osady amiszów lub innych mormonów. Chociaż oczywiście, picie samemu było dość słabe. Ale znowu – co tu innego robić?

– Mogę zwinąć jedną lub dwie ojcu – zaproponował Damian.

Patrzył na nią wyczekująco, nerwowo skubiąc szew spodni. To zwykły chłopaczek, pomyślała wtedy. Może nawet starszy od niej, o rok, dwa, ale chłopaczek. Niedojrzały i głupiutki. Taki, który będzie ją niezgrabnie podrywać i spróbuje zaimponować tym, że zwinie rodzicom papierosa. Na tych rodzinnych wyjazdach nigdy nie spotykała rówieśników. Jej matka urodziła ją w wieku dwudziestu jeden lat. Cała reszta jej koleżanek zaczęła w ogóle myśleć o rozmnażaniu najwcześniej siedem lat później. Od kiedy Ada pamiętała, była albo jedynym dzieckiem wśród zgrai nawalonych dorosłych, albo otaczał ją wianuszek maluchów, którym miała robić za opiekunkę lub co najmniej przyszywaną starszą siostrę. Ale teraz wszystko wskazywało na to, że przez Damiana będzie jeszcze gorzej. Oprócz zgrai dzieciaków będzie musiała męczyć się z napalonym chłoptasiem. Ile by dała, żeby zamiast niego znalazł się tutaj Paweł!

– Nie trzeba – wymamrotała.

Na jego policzku usiadł komar. W pierwszym odruchu chciała go delikatnie strącić, ale to by oznaczało, że musiałaby dotknąć chłopaka. Nie miała na to najmniejszej ochoty. Owad wbił się w skórę nastolatka i zaczął pić krew. Damian poczuł ukłucie i wymierzył sobie siarczysty policzek, po którym został wielki czerwony ślad.

– Suka – powiedział, patrząc na swoją dłoń i zmiażdżone resztki insekta.

– Dużo ich tutaj? – zapytała Ada. To był efekt wychowania na miłą dziewczynkę. Od razu tego pożałowała. Nie chciała ciągnąć tej rozmowy, tylko zakończyć ją najszybciej, jak to możliwe.

– Sporo, ale idzie wytrzymać.

Kiwnęła głową, bo czuła przymus, by odpowiedzieć, ale nie chciała więcej się odzywać. Stali tak przez chwilę w milczeniu. Damian chyba szukał sposobu, żeby kontynuować pogawędkę, Ada uciekała wzrokiem w bok. Kozioł skubał trawę.

– No dobra, to ja idę odstawić go do zagrody – odezwał się ciężkim głosem chłopak. – Widzimy się później, nie?

– Tak – potwierdziła, chociaż nie miała na to spotkanie najmniejszej ochoty.

3

Arek obudził się z bólem pleców i ciężką głową, w dodatku drapało go w gardle. W pierwszej chwili nie wiedział, gdzie jest. Ściany pokoju miały obcy brzoskwiniowy kolor, łóżko było twarde, a wokół walały się walizki. Czuł się paskudnie. I nagle zrozumiał, dlaczego Ignaś z każdej drzemki budzi się z płaczem, cały czerwony na twarz, niezależnie od tego, czy drzemał pół godziny, godzinę czy dwie. Rzeczywistość była po prostu paskudna.

Potem przypomniał sobie, że jest w agroturystyce, gdzie znajomi żony ze studiów urządzili sobie kolejny doroczny zjazd. Nie przepadał za większością z nich, zresztą z wzajemnością. Dobry kontakt złapał tylko z Jackiem. Ale Jacek rozwiódł się z Michaliną i wypadł z towarzystwa. Szczęściarz, pomyślał Arek i powoli podniósł się z łóżka.

Z dworu dobiegały go krzyki i wrzaski bawiących się dzieci. Podszedł do okna, drapiąc się po pośladku. Wyjrzał na zewnątrz. Na placu, między zabawkami biegały kilkulatki. Bawiły się w ganianego albo grały w piłkę. Dwie dziewczynki skakały na trampolinie. Jedna z nich miała na sobie spódniczkę, która unosiła się w górę przy każdym wybiciu, odsłaniając niebieskie majteczki.

Kiedy spał, dojechali kolejni goście. Teraz wszyscy dorośli siedzieli z boku placu, na leżakach, kocach i krzesłach turystycznych. Niedaleko ktoś zdążył już rozłożyć grilla, na którym smażyły się kiełbasy. Kamila wyciągała twarz do słońca, rozmawiając leniwie z Michaliną. Arek dostrzegł też Joasię, Śliwę, jak zwracali się do niej znajomi. Była pulchną szatynką o migdałowych oczach. Jej mąż Grzesiek, szycha od czegoś tam, pracował w banku i zarabiał kupę pieniędzy. Poza tym jako głęboko wierzący katolik nienawidził gejów i wymyślił sobie, że jego żona będzie siedzieć w domu i rodzić dzieci. Joasia po dwójce stwierdziła, że ma dość, i od tego czasu potajemnie brała pigułki antykoncepcyjne. Ich synami zajmowała się natomiast wynajęta gosposia z Ukrainy, w związku z czym obaj mówili po polsku z wyraźnym wschodnim zaśpiewem, czego rodzice albo nie zauważali, albo ignorowali.

Joasia dyskutowała o czymś z Pawełkiem i Anielą, dwójką wiecznie w sobie zakochanych małżonków. Doprowadzali Arka do szału, non stop okazując sobie miłość. Miziali się, ściskali, całowali, trzymali za ręce. Teraz też, a Pawełek co kilka sekund cmokał Anielę w ramię lub szyję. Pewnie ona go zdradza albo on ją, pomyślał Arek. Albo, co wydawało mu się najbardziej prawdopodobne, robią to oboje. Mieli córeczkę Zuzię, wyjątkowo irytujące dziecko. Modlił się, by w tym roku nie siedzieć razem z nimi przy stole. Ostatnim razem z jej powodu każdy posiłek niósł ryzyko wylewu. Poza tym Pawełek nie potrafił zachować się po pijaku. Wrzeszczał, obrażał wszystkich dookoła, gotów bić się za każde krzywe spojrzenie, i wymyślał różne dziwne akcje, jak rzut widłami do celu. Tylko że celem był stojący nieopodal samochód.

Dostrzegł Sarnę, który biegł do jednego z pokoi, obciążony walizkami i plecakami, przez co wyglądał jak tragarz na arabskim targowisku. Arek pamiętał go jako zakompleksionego i pozbawionego choćby grama pewności siebie studenta politologii. Nie wiadomo, w jaki sposób trafił do paczki, ale potem trzymał się jej kurczowo, jakby przeczuwał, że innych przyjaciół nie znajdzie. Dalej pracował na uczelni. Z zakompleksionego studenta zmienił się w zakompleksionego wykładowcę. Jego żona okazała się zaskakująco ładną i skromną dziewczyną. Rzadko się odzywała, ale dużo śmiała. Chyba miała na imię Klaudyna, chociaż Arek dużo lepiej kojarzył ją z ksywy – Krotka, co miało być skrótem od słowa Stokrotka. Krotka kiedyś chodziła z Grześkiem. Podobno nawet szykowali się do ślubu, ale wszystko rozsypało się z nieznanego Arkowi powodu.

Kilka metrów od dorosłych na leżaku siedziała Ada z książką. Dobrze, że nie z komórką. Arek bał się, że przez cały wyjazd nie odczepi się od tego urządzenia. Dźwięk przychodzącego esemesa lub powiadomienie z Messengera zaczynały doprowadzać go do szału na równi z Witaminkami. Co więcej, najwyraźniej korespondowała z kilkudziesięcioma osobami równocześnie. Nie rozumiał, w jaki sposób to ogarnia. Z tej odległości ciągle wyglądała na obrażoną. Nie dziwił się jej. Wiedział, jak ważni są w tym wieku rówieśnicy. To był etap, kiedy rodzice powinni usunąć się w cień. Pozwolić dziecku samodzielnie podejmować pewne decyzje, szukać przyjaciół, bawić się z nimi, wspólnie szaleć. Gdyby to od niego zależało, puściłby Adę na ten obóz, na który tak bardzo chciała jechać. Ale Kamila się uparła.

– Za rok, dwa nie będzie chciała z nami nigdzie jechać. To mogą być nasze ostatnie wspólne wakacje – mówiła, kiedy rozmawiali na ten temat pewnego wieczora.

– Ona już nie chce z nami nigdzie jechać. Teraz.

Spojrzała na niego urażona, jakby wyrwał jej właśnie serce z piersi.

– Ale musi – powiedziała twardo. – Koniec. Kropka.

– Daj spokój. Teraz ma tak, ale za kilka lat jej się odwidzi...

– Za kilka lat będziemy mieć ten sam problem z Ignasiem!

– Nie przesadzaj! Przecież on ledwo zacznie szkołę.

– Ona też ledwo zaczęła.

– Piętnastolatka?

– Wiesz, o czym mówię!

– Chryste.

– Wiem, co się dzieje z dziewczynami w tym wieku. Wydaje im się, że już są dorosłe i mogą wszystko. Eksperymentują, ale już na serio, z używkami, alkoholem i  – zawiesiła głos, jakby szykowała się do decydującego ciosu – chłopakami. A ty ją chcesz wysłać na obóz, gdzie nie będziemy mieć nad nią żadnej, najmniejszej nawet kontroli.

– Po prostu jej ufam. Wychowaliśmy mądrą i dojrzałą dziewczynę. Jestem pewien, że nie puści się z pierwszym lepszym i nie zostanie nastoletnią matką.

Otworzyła szeroko usta, a jej oczy zapłonęły złością.

– Jak śmiesz!

Machnął ręką.

– Nie miałem nic złego na myśli! – zaprotestował. – Nie chodziło mi o to, co nas spotkało. – Specjalnie zaakcentował to słowo, liczył, że w ten sposób ją uspokoi. Z marnym skutkiem.

– Wiem, co robisz – powiedziała, gniewnie przerzucając rzeczy w szafce, szukając czegoś do założenia na następny dzień. Zawsze w takich sytuacjach jej ruchy robiły się ostre, gwałtowne, jakby z kimś się biła. Może nawet z kilkoma osobami naraz. Ale nie traciła panowania nad głosem. Taka ich kłótnia bez kłótni. – Wiem, co robisz – powtórzyła. – Chcesz być tym miłym tatusiem, który pomaga córeczce i chce, by córeczka pojechała na obóz, i w ogóle do serca przytul psa, a ja mam robić ze tę złą zołzę, która niszczy jej marzenia.

– Nic takiego nie robię.

– Jedziemy wszyscy na ten urlop. Bez wyjątków. I wiesz co? Ty jej o tym powiesz!

I tak też w końcu się stało.

Na placu pojawiło się jeszcze kilka osób, jednak nie poświęcił im większej uwagi. Schował się za zasłoną, kiedy Kamila spojrzała w stronę domu. Wiedział, że jeśli teraz wyjdzie, żona każe mu się zajmować Ignasiem, a sama pójdzie rozpakowywać walizki. Albo wymyśli jakąś inną pierdołę do zrobienia. Było to nieuchronne, chociaż nie miał na to ani siły, ani ochoty. Póki jednak myślała, że on ciągle śpi, mógł trochę odwlec ten moment. Poszedł do łazienki. Nie zobaczył tam papieru toaletowego, więc wrócił i wyciągnął awaryjną rolkę z rodzinnej torby. Potem usiadł na klozecie. Wyciągnął telefon i zaczął przeglądać wiadomości.

W jednym ze swoich skeczów bodajże komik Louis CK opowiadał, że jako młody małżonek lubił zostawać sam w domu, by masturbować się do zdjęć koleżanek żony. Ale po latach mu się zmieniło i główną zaletą samotności jest to, że może wreszcie w spokoju porządnie się wysrać. Arkowi wydało się to cholernie prawdziwe.

Załatwił się i nacisnął spłuczkę. Woda zaczęła się kręcić strugami w muszli, ale zamiast spływać, jej poziom się podnosił. Z rozpędu nacisnął po raz kolejny, ale zaraz tego pożałował. Woda wylała się na podłogę, a wraz z nią jego stolec. Upadł z miękkim plaśnięciem na ziemię i rozbił się brunatnym kleksem na kilkanaście kawałków.

– Kurwa! Kurwa! Kurwa! – krzyczał Arek. Chwycił dwa wiszące nieopodal ręczniki i rzucił je na ziemię, żeby choć trochę powstrzymać napływ wody. – Kurwa!

Usłyszał, jak drzwi otwierają się z trzaskiem. Po sekundzie w progu łazienki stanęła Kamila. Przerażona spojrzała najpierw na męża, a potem na podłogę.

– Co ty narobiłeś?! Przecież z tej toalety nie można korzystać!

– Co?!

– Gospodyni mówiła. Rura jest zatkana. Dopiero jutro lub pojutrze pojawi się ktoś, kto to przetka.

– Skąd ja to miałem wiedzieć?!

– Spałeś, kiedy przyszła.

– To jeszcze to moja wina?!

Spojrzała na niego ciężko. Westchnęła i pokręciła głową z dezaprobatą i rozczarowaniem. Od razu go to wkurzyło. Te jej ciągłe pretensje. Te miny, którymi dawała do zrozumienia, że nie traktuje go jak równorzędnego partnera, tylko kolejne dziecko do opieki. Chciał jej coś powiedzieć, ale zanim zdążył zebrać i uformować myśli, ona już się odwróciła i wyszła z domku. Został sam, z kałużą wody z kibla wokół gołych stóp.

Po kilku minutach Kamila wróciła z gospodynią i jeszcze jedną kobietą. Niosły dwa wiadra z mopami i szmaty.

– To co, wydarzył się panu mały wypadek? – powiedziała dobrotliwie gospodyni w taki sposób, jakby sfajdał się w spodnie.

– Nie wiedziałem, że toaleta jest nieczynna.

– A przecież mówiłam żonie.

– Mąż spał. Był zmęczony po podróży – włączyła się Kamila.

– No nic. Pani Janeczka tutaj posprząta. Dobrze, pani Janeczko?

Starsza kobieta skinęła głową. Wzięła wiadra, mopa i ruszyła do łazienki.

– A do czasu, kiedy nie naprawimy odpływu, proszę nie korzystać z toalety, dobrze?

Arek skrzywił się.

– Dobrze – wycedził przez zaciśnięte zęby. – A gdzie tutaj jest toaleta dla gości?

– Przy domu jest taka budka, ale tam brudno i trochę śmierdzi. Dopiero po sezonie mamy wyremontować – powiedziała gospodyni. – Ustaliliśmy z żoną, że będziecie chodzić do domków obok. To tylko jeden dzień, dwa. Góra trzy. No to do widzenia!

Opuściła ich, pchając przed siebie z trudem wielki ciążowy brzuch. Arek czekał, aż sobie pójdzie, a potem odwrócił się do Kamili.

– Ona sobie chyba żartuje!

– Z czym? – zapytała zdziwiona.

– Z tym, że mamy chodzić po prośbie do twoich znajomych, żeby się wysrać!

– A co to za problem?

– Taki, że wolałbym nie prosić nikogo o pozwolenie, kiedy chcę zrzucić kloca. Poza tym, kurwa, jak oni mogli tego domku nie przygotować?!

– Mówiła, że to poprzedni goście. Pewnie zatkali odpływ papierowymi ręcznikami. Gospodarze dopiero dzisiaj się zorientowali, już nie zdążyli sprowadzić fachowca.

– Czyli oni o tym wiedzieli?

Popatrzyła na niego, nie rozumiejąc, do czego dąży.

– Przyjechaliśmy tutaj jako jedni z pierwszych, a oni dali nam domek z niedziałającym kiblem! Dlaczego akurat nam?!

– Oj przestań! Zdarzyło się i już.

Przeczesał włosy palcami i wtedy zorientował się, że dłonie ma mokre od wody z ubikacji. Może były na nich nawet cząstki jego kału. Wzdrygnął się z obrzydzenia.

– Zamieńmy się z kimś – rzucił.

– Co?! Dlaczego?

– Bo mamy ze sobą małe, dwuletnie dziecko.

– Które albo robi w pieluchy, albo do nocnika. Naprawdę, daj już spokój. Z nikim nie będziemy się zamieniać. Jutro...

– Albo za trzy dni – przerwał jej.

– ...przyjedzie fachowiec i wszystko naprawi. Zobaczysz, jeszcze będziemy się z tego śmiać.

Naprawdę nie wiedział, co powiedzieć. Czuł, że zupełnie się rozjechali, jak dwoje ludzi mówiących w zupełnie innych językach o zupełnie różnych sprawach. A najgorsze było to, że nawet jeśli się z nim nie zgadza, to przynajmniej powinna poprzeć go w jego gniewie. Razem z nim przeklinać gospodarzy, którzy nie potrafią zadbać o drożność rur. Ona jednak czekała już tylko na okazję, żeby wrócić do znajomych i kontynuować pogawędkę.

– Weź prysznic, bo za niedługo obiad – powiedziała Kamila i zaraz dodała tonem wyjaśnienia: – Prysznic można, nie jest zatkany.

– Przecież tam teraz jest ta. – Wskazał na drzwi od łazienki.

– No to musisz poczekać.

4

W samochodzie straszliwie trzęsło. GPS poprowadził ich bocznymi wąskimi drogami. Robert pędził brukowaną zapewne jeszcze przed wojną wiejską uliczką, nie zważając na jęczące amortyzatory i wyjący silnik mercedesa amg pod maską. Spod kół już dwa razy uciekały im przerażone koty.

Jaki samochód wjedzie na półmetrowy krawężnik? Firmowy.

Adaoma siedziała na miejscu pasażera. Jedną ręką trzymała się rączki nad boczną szybą, drugą oparcia fotela. Nie lubiła szybkiej jazdy terenowej. A na pewno nie autem, które nie było do tego przystosowane. Od ciągłych wstrząsów dzwoniło jej w głowie, a zęby uderzały o siebie przy każdym podskoku. Musiała uważać, żeby nie ugryźć się w język. Za nimi unosiły się kłęby kurzu.

Robert prowadził, równocześnie rozmawiając przez zestaw słuchawkowy bluetooth. Niebieska diodka migała tuż przy jego uchu.

– ...jak to nie można jej zwolnić? Wiem, że jest dobra, ale nie ma takiego dziennikarza, którego nie mogłaby zastąpić skończona liczba stażystów.

Skrzywił się ze złością, kiedy usłyszał coś w odpowiedzi.

– Wiem, z kim się rucha. Ale w tej firmie jest mnóstwo lachonów. Powiedz Marcinowi, żeby znalazł sobie dupę bez kontraktu gwiazdorskiego.

Kilkanaście metrów przed nimi pojawiła się starsza kobieta, która prowadziła równie jak ona stary rower.

– A z nią jest akurat inaczej – odezwał się ostro Robert. – Właśnie siedzi obok mnie. Ada, rozmawiamy o tobie.

– Patrz na drogę – odparła.

Ostrym ruchem kierownicy minął kobietę. Przestraszona i tak odskoczyła w bok. Jej rower wylądował na ziemi.

– Bo ona jest prawdziwą gwiazdą. Ale wiesz co? Możesz ją, kurwa, zwolnić – powiedział i zaraz odwrócił się do Adaomy. – Krystek chce cię zwolnić.

Adaoma wyciągnęła w górę środkowy palec.

– Mówi, żebyś się pierdolił. Niewerbalnie, ale mówi. Chyba że to było do mnie, kochanie. – Roześmiał się, nie czekając na odpowiedź. – Ale na poważnie. Możesz ją zwolnić. Masz moje błogosławieństwo. Tylko wiesz równie dobrze jak ja, że inni już robili do niej podchody. I to ty będziesz się tłumaczyć, kiedy w kolejnej ramówce będzie robiła za lokomotywę konkurencji. Co ty na to?

Zacisnął ręce na kierownicy, słuchając rozmówcy, a potem uśmiechnął się szeroko.

– Tak właśnie, kurwa, myślałem. Słuchaj, ja zaraz dojeżdżam i się rozłączam. A ty masz tydzień, żeby to załatwić. Chcę wrócić na gotowe. Co?!

Kolejny wybój sprawił, że pas bezpieczeństwa wbił się Adaomie boleśnie pod pierś.

– Bo od dwóch lat nie miałem porządnego urlopu i dlatego na tak długo. I chuj cię obchodzi, gdzie jeżdżę na wakacje. Będę chciał jechać na Malediwy, to pojadę na Malediwy. Będę chciał pojechać do twojej babci do Skierniewic, to do niej zadzwonię i każę jej szykować pokój. No... – Odetchnął głęboko. – Dobra. Zostawiłem ci te widełki negocjacyjne, nie? No. To piłka jest krótka. Albo ty to załatwisz, albo ja się tym zajmę, kiedy wrócę. Ale jak ja się tym zajmę, to zrobię to tak, że dupy będą im się paliły do samej ziemi. Nic im, kurwa, nie zostanie. Będą żebrać o wejściówki na pokazy obuwia u Deichmanna, żeby móc zjeść kolację, a ja będę zapijać steki ich łzami. I tak, możesz im to powiedzieć. To będzie twoja jebana dźwignia negocjacyjna. Kończę.

Wyciągnął słuchawkę z ucha i wyrzucił ją za siebie.

– Nikogo, kurwa, nie da się zwolnić w tej firmie. Każdy z kimś albo się dyma, albo ziomuje. Jak to ma w ogóle działać?!

– No słyszałam, że o mnie walczyłeś jak lew – rzuciła kąśliwie.

– Daj spokój. Krystek nie ma jaj, żeby cię zwolnić. Nie odważy się.

– A Marcin? Jak wyrzucisz Gosię, to może się zemścić. I to skrupi się na mnie.

Robert położył jej na udzie dłoń, która zaraz powędrowała w górę. Zatrzymała ją, zanim dotarł do majtek.

– Poradzisz sobie – powiedział, uśmiechając się łobuzersko. – Wylecisz stąd, to znajdziesz sobie nowe zajęcie z zajebistym kontraktem gdzie indziej.

– Może. Teraz jest ciężko. Wiesz, ile dziewczyn straciło robotę?

– A któraś z nich jest czarna?

Po raz drugi wyciągnęła w górę środkowy palec. Tym razem nie było żadnych wątpliwości, że gest skierowany jest do niego. Robert roześmiał się głośno.

– No nie obrażaj się, Ada! – powiedział. – Jesteś zajebistą laską. Bardzo mądrą i bardzo utalentowaną, ale nie oszukujmy się, zwracasz na siebie uwagę, bo masz taki kolor skóry, a nie inny. To cię wyróżnia w tym kraju białych homofobów. Tym zwróciłaś na siebie uwagę i dzięki temu zrobiłaś karierę.

– No nawet nie wiesz, jak miło to słyszeć.

– Po prostu tak jest. Powinnaś cieszyć się z tego, a nie obrażać, ilekroć ktoś o tym wspomni.

Nie odpowiedziała. Robert wreszcie zwolnił. Samochodem przestało trząść. Mężczyzna wzdrygnął się dwa razy, jakby miał drgawki. Jego dłoń wróciła na jej udo.

– Za chwilę będziemy, ale wiesz...

– Co takiego?

– Jesteśmy w lesie, jest ładny dzionek. Może gdzieś tu zjadę i wiesz, pokochamy się trochę.

– W samochodzie?

– W samochodzie albo poza. Jak wolisz. Klasyczny szybki numerek, żeby rozerwać się trochę przed spotkaniem ze znajomymi.

– Nie mam ochoty – odpowiedziała.

– To może mi obciągniesz? Pobawimy się w parę dresiarzy. Ja będę Sebą, a ty moją świnią i zrobisz mi laskę w sportowym samochodzie.

– Megaromantycznie.

– Przecież lubisz mi obciągać.