Zaufanie. One Of Six. Tom 2 ebook

Droga osobo czytająca,

trzymasz w rękach drugi tom dylogii One of Six. Dlatego też niniejsza książka zaczyna się od rozdziału 49. Jeżeli nie znasz jeszcze tomu pierwszego, odłóż ją i zacznij od One of Six. Zdrada. Tylko wtedy treść tego tomu będzie mieć sens.

Ponadto chcemy zaznaczyć, że w tej książce znajdziesz następujące motywy: objawy zespołu stresu pourazowego (PTSD), opisy mobbingu, stalkingu, depresji, przemocy oraz morderstwa.

Wszystkim, którzy to czytają, życzymy jak najlepszej lektury.

Autorka, tłumaczka, wydawca

Dla Marity

PROLOG

ONE OF SIX

Wdłoni człowieka znajduje się trzydzieści dziewięć mięśni – wszystkie kurczą się w wyrazie ekscytacji, gdy czytam nagłówki. Szary gazetowy papier, który moim zdaniem jeszcze lata temu, przed digitalizacją, powinien był wylądować na śmietniku cywilizacji, drży mi ledwie zauważalnie między palcami. Dotąd nigdy w życiu nie zdarzyło mi się kupić gazety – aż do dzisiejszego poranka. Jak w jakimś amerykańskim filmie podczas przebieżki przez miasto z pozbawionym smaku i koloru hot dogiem za trzy dolary w dłoni zatrzymały mnie sensacyjne nagłówki krzyczące z przypiętych klamerkami gazet na wystawie kiosków:

KRWAWA ZBRODNIA ZAMIAST KARIERY MARZEŃ

SZCZYT STRACHU. TYLKO PIĘCIORO OCALAŁYCH

GÓRSKA MASAKRA W ORTIZ GRAND RESORT

Prycham, spoglądając na zdjęcie wiszące przede mną na tablicy korkowej i domagające się uwagi na równi z paragonami, biletami lotniczymi i potwierdzeniami rezerwacji z hoteli. Zostało wykonane moim telefonem – i wydrukowane. Zazwyczaj nie mam ciągot do autoekspresji, ale to zdjęcie stanowi dokumentację mojego pierwszego sukcesu – i zarazem mojej porażki – toteż należało je wyciągnąć z elektronicznego niebytu i uczynić namacalnym dowodem pracy twórczej. To dla mnie coś nietypowego. To coś innego niż moja zwykła czujność i umiłowanie kontroli rzeczywistości, w której przyszło mi żyć. Ślady cyfrowe łatwo wymazać. Przynajmniej kiedy się jest mną, ponieważ mam wyższy iloraz inteligencji od przeciętnego człowieka, rozumiem i przetwarzam rzeczywistość lepiej, wykorzystuję skuteczniejsze mechanizmy i rozwiązuję problemy.

Mogę jednak uznać, że istniała potrzeba, by uwolnić tę fotografię z mechanicznego więzienia karty pamięci w moim telefonie. By nadać jej ciało, formę, powołać do życia. Bawią mnie nagłówki, za które zapewne ci pozbawieni twarzy i imion szalejący reporterzy dostali dodatkową gwiazdkę za kreatywność. Wszyscy nadinterpretują, fantazjują, narzucają czytelnikom narrację, która zdecydowanie za często nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Oczywiście to starannie wykalkulowany efekt, a nie dzieło przypadku – nieodmiennie jednak zaskakuje mnie, jak bezczelne i bezceremonialne kłamstwa uchodzą w mediach. Masakra. Tylko pięcioro ocalałych. Krwawa zbrodnia. Żałosne.

Ostrożnie podnoszę wciąż trzymaną w dłoni gazetę, jakby była odbezpieczonym granatem odłamkowym. Ten nagłówek jest moim ulubionym. Czarne litery, tak ciężkie od farby, że zostawiają ślady na opuszkach palców, otulają mi serce niczym utkany ze srebra koc. Schlebiają mi. Mnie i moje czyny wynoszą na tron zbudowany z iluzji, nadinterpretacji i hiperboli, każą się kłaść cieniem na społeczeństwie i jego codziennych lękach, a ze mnie czynią mroczną postać rodem z koszmarów:

MŁODZI LUDZIE PRZEŻYLI KOSZMAR

UCIECZKA PRZEZ SZCZYTY GÓR

PRZED POTENCJALNYM SERYJNYM MORDERCĄ

„Seryjny morderca”. Te słowa to raczej sonet niż proste złożenie liter. Naturalnie to określenie jest absolutnie niepoprawne, a ja zazwyczaj uważam takie niekompetentne dziennikarzyny za zakałę społeczeństwa. Lecz w tym konkretnym przypadku uznaję je za swoistą wizję przyszłości, prognozę, która wkrótce stanie się ciałem.

Mój wzrok wędruje od przyciągającego uwagę nagłówka tekstu wydrukowanego mniejszą, przysadzistą czcionką:

Eagle Creek, Colorado. Zaczęło się od obiecującej szansy na karierę, a skończyło koszmarem, w którym jednej z pięciu ofiar nie udało się uniknąć śmierci. Pięcioro kandydatów zaproszono na pięciodniowe assessment center w ekskluzywnym ośrodku narciarskim o nazwie Ortiz Grand Resort. Lecz to, co zaczęło się jako niewinna rekrutacja, szybko zmieniło się w tragedię pełną tajemnic i niebezpieczeństw. A dla jednego z kandydatów skończyło się zgonem.

Pięcioro wybrańców, jak dziś media nazywają tych studentów – Luca Murphy (20), Devan Sandoval (22), Leander Cole (23), Christine Parker-Bell (21) oraz Paul Barnes (21) – ruszyło do Eagle Creek, by zaprezentować swoje kompetencje w nadziei na otrzymanie intratnej posady. Wkrótce jednak nieznany sprawca zakłócił tę idyllę: zhakował konta w mediach społecznościowych należące do Paula Barnesa i ujawnił osobiste informacje dotyczące ofiary. W ten sposób zagroził nie tylko prywatności Barnesa, lecz także jego związkowi z Christine Parker-Bell.

Malowniczy pejzaż przeistoczył się w ponure miejsce, gdy Barnes zniknął bez śladu, nie informując o swoich planach nikogo z konkurencji. Sytuacja uległa pogorszeniu, kiedy grupa wraz z Jacobem Gullinghamem, siostrzeńcem właścicieli ośrodka, oraz Aną Kasakow, jego pracownicą, zostali zasypani przez wyjątkowo nagłą śnieżycę.

W dalszej kolejności grupę przeraziła awaria prądu oraz brutalna wręcz napaść na Lucę Murphy. Ci, którym udało się przeżyć, uciekli w góry i dokonali tam makabrycznego odkrycia: odnaleźli zwłoki Paula Barnesa, na wpół zasypane śniegiem i porzucone na wzniesieniu.

Grupa znalazła schronienie w zamkniętej stacji wyciągu narciarskiego, gdzie w końcu otrzymała pomoc od Jacoba Gullinghama i trafiła do pobliskiego szpitala.

Policyjne śledztwo rzuciło cień podejrzeń na Matthew I., technika z resortu. Mężczyzna został ujęty. Według naszego anonimowego źródła w telefonie podejrzanego znaleziono jednoznaczne dowody na to, że I. szantażował ofiarę. Przedmiot szantażu stanowiły między innymi dowody zdrady Parker-Bells, osobiste informacje dotyczące kryminalnej przeszłości ojca Barnesa oraz zarzuty defraudacji ze strony Jacoba Gullinghama, siostrzeńca właściciela ośrodka, Gregory’ego Ortiza. Biuro tego ostatniego wielokrotnie odrzucało prośbę o komentarz.

Żadna z osób zainteresowanych do tej pory nie zajęła publicznie stanowiska wobec zajść.

Trwa dochodzenie, lecz wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. Minie jeszcze sporo czasu, nim zagoją się rany tych, którzy przeżyli zdarzenia w ośrodku.

49

LUCA

Piątek, 3 listopada 2023 roku

Siedzę po turecku na moim łóżku i obserwuję, jak Riley przewala cały dobytek, który ma w torebce.

– Nie musisz uciekać – zapewniam z czystej uprzejmości. – Może nie będziemy tak tu siedzieć cały czas. Pójdziemy coś zjeść albo…

Macha rękami tak energicznie, że wygląda, jakby odganiała natrętną muchę.

– Sama twoja opowieść mnie straumatyzowała. Stanowczo nie chcę tu być, jeśli masz to rzechodzić drugi raz.

Krzywię się tylko, zamiast odpowiedzieć. Szczerze mówiąc, chętnie zrobiłabym to samo: spakowała się i dała nogę, zanim przyjdzie Ana. Kiedy parę dni temu napisała do mnie z pytaniem, czy mogłaby do mnie wpaść, zgodziłam się natychmiast. Nie dlatego, że chciałam się z nią zobaczyć. Wręcz przeciwnie. Wszyscy już zdążyliśmy złamać naszą umowę, że będziemy w kontakcie i na bieżąco ze swoimi sprawami. Zapewne dlatego, że tylko przypominaliśmy sobie nawzajem o tym, co zdarzyło się przed czterema tygodniami w górach w Kolorado. Skala tych wydarzeń dotarła do mnie dopiero w momencie, gdy wróciłam do domu. Ten krótki tydzień, który spędziłam u rodziców po powrocie z Eagle Creek, był istnym piekłem. Wydarzenia zwaliły się na mnie niczym lawina, pogrzebały mnie i na dłuższy czas odebrały mi oddech.

Nie wiem, który aspekt tej historii przybił mnie najbardziej: śmierć Paula, odnalezienie zmrożonych zwłok, a może wiedza, że udało nam się uciec mordercy? A może wszystko to razem wzięte. Kiedy wróciłam do Portland, wzięłam się w garść i spróbowałam dalej żyć jak wcześniej, lecz strach i niepokój wciąż czają się z tyłu głowy, jakby tylko czekały na moment słabości, by mnie dopaść i usunąć mi grunt spod nóg.

Nie miałam żadnych wiadomości od Leandra, Jacoba i Christine, odezwała się za to Ana. Pytała, czy policja się ze mną kontaktowała, dopytywała też o szczegóły mojego przesłuchania w szpitalu i o to, jakie mam teorie na temat tego wszystkiego. Odpowiadałam przeważnie monosylabami, a to dlatego, że rozmowa przywołała wspomnienia z całą mocą, jak duchy, do których sama się zwróciłam.

Teraz otrząsam się z myśli, nim znowu wpadnę w ciąg wspomnień. Riley akurat zarzuca na ramię torebkę, po czym odwraca się do mnie i rzuca pospieszne spojrzenie.

– Ale mogę też zostać – oznajmia poważnie. – Wystarczy, że powiesz, że potrzebujesz wsparcia.

Energicznie kręcę głową. Mimo całego szalejącego we mnie chaosu nie opowiedziałam jeszcze Riley porządnie, jak się czuję. Z jakimi demonami muszę walczyć od tamtej nocy. Niech tak pozostanie.

– Jest dobrze, serio. Lubię Anę. Możesz iść, jeśli chcesz.

Riley ponownie kiwa głową, puszcza do mnie oczko, jeszcze raz prosi, żebym zadzwoniła, gdybym czegoś potrzebowała – wreszcie znika za drzwiami naszego pokoju w akademiku.

Wypuszczam głośno powietrze, gdy tylko drzwi się za nią zamykają. Spoglądam na zegar. Ana powinna tu być za dwadzieścia minut. Nie wystarczy, żebym się przygotowała psychicznie. O ile Jacob, Devan i ja, jak się wydaje, staramy się odsunąć od siebie wydarzenia tamtej nocy najdalej, jak zdołamy, Ana sprawia dokładnie odwrotne wrażenie. Nie daje spokoju wspomnieniom, wypytuje o każdy szczegół, wygrzebuje najdrobniejsze przypuszczenia i spekulacje. Nie wyjaśniła, dlaczego konkretnie chce mnie odwiedzić, ale ucisk w żołądku podpowiada mi, że nie chodzi o przyjacielską kawkę.

Biorę telefon leżący obok mnie na kołdrze i otwieram stronę jednej z agencji prasowych. Telefon jest nowy, podobnie jak konta w mediach społecznościowych, na których jestem na nim zalogowana. Po wszystkim, co się stało w Kolorado, wszyscy jesteśmy regularnie stalkowani: dostawaliśmy niezliczone prośby o wywiad od prasy, znajomi chcieli usłyszeć naszą wersję wydarzeń, a ludzie, których znaliśmy co najwyżej z widzenia, próbowali poznać plotki z pierwszej ręki. Kiedy ujawniono naszą tożsamość, wszyscy zniknęliśmy z Instagramów i innych takich. Niedługo później do mediów wyciekły nasze numery telefonów. Nie mam pojęcia, kto je zdradził, ale to w zasadzie bez znaczenia.

Tydzień temu Christine gościła w The Late Show i udzieliła wywiadu. Nie zaskoczyło mnie to zbytnio. Nie mieliśmy żadnych ustaleń ani nic w tym stylu, ale od początku się spodziewałam, że Jacob, Devan i Leander nie pójdą rozmawiać z mediami czy odpowiadać na pytania dziennikarzy. W przypadku Christine liczyłam się z czymś takim. Wtedy znowu się na nas skupiono, na szczęście publiczne zainteresowanie zdążyło ponownie przycichnąć. Gdzieś na świecie na pewno wydarzył się nowy skandal, doszło do potwornego przestępstwa, a ludzie skoncentrowali się na czymś innym.

Całe szczęście. Im szybciej temat umrze śmiercią naturalną, tym lepiej. Matthew Ismar trafił za kraty. Nie ma potrzeby ani powodu, żeby przeżywać to wszystko na nowo. Paul nie żyje, to straszne. Zasłużył na pomszczenie i na wyjaśnienie sprawy. Ale reszta żyje dalej i powinniśmy mieć choć szansę na powrót do normalności.

Zaciskając zęby, zeskakuję z łóżka i wstrzymuję oddech, biorąc się w garść. Cholerne siniaki na udzie i biodrze nadal trochę bolą. Od trzech tygodni cała moja lewa strona wygląda, jakby jakiś dzieciak pomalował ją zielonym i żółtym markerem. Lekarze uprzedzali, że takie urazy mogą boleć przez osiem tygodni, ale i tak jestem zła, ilekroć noga protestuje pod moim ciężarem. Udało mi się uciec przed mordercą, a jedyny uraz, jaki odniosłam, to siniak, bo wpadłam na cholerną latarnię. To jakiś żart.

Klnę pod nosem i udaję się do łazienki, żeby uczesać włosy i umyć zęby. Wiem, że trochę się zapuściłam. Robię to, co niezbędne: chodzę na zajęcia, wykonuję zadania, jem, piję… wegetuję. Włosy jednak mam skołtunione, ponieważ o nie nie dbam, i naprawdę muszę już zrobić pranie. Czuję, że trochę straciłam kontrolę. Może dlatego, że codzienność wydaje mi się teraz nieskończenie nieistotna.

Kiedy kończę, szybko się przebieram. Akurat zapinam dżinsy, kiedy rozlega się głośne pukanie do drzwi. Wzdrygam się. Przez kilka sekund moje serce wali stanowczo zbyt szybko. Robię głęboki wdech, przechodzę przez pokój i otwieram drzwi.

Ana stoi na korytarzu z szerokim uśmiechem, przyglądając mi się uważnie. W pierwszej chwili czuję oszołomienie, ponieważ tak bardzo się zmieniła – potem dociera do mnie, że ma o wiele krótsze włosy niż kilka tygodni temu. I innego koloru. Zapewne to jej osobista reakcja na to, co przeżyliśmy. Na jej widok uruchamia się lawina wspomnień, podsycając złe przeczucia, które na dobre zamieszkały we mnie od czasu pobytu w Eagle Creek. Przemiana Any pomaga jednak trzymać na wodzy wszystkie emocje, jakby moja świadomość z trudem łączyła tę nową Anę z tamtą recepcjonistką z Kolorado.

– Super wyglądasz – mówię, a ona obejmuje mnie przelotnie. – Wejdź.

Ana robi kilka kroków w głąb pomieszczenia i rozgląda się po nim.

– Fajnie tu masz. – Wskazuje majdan Riley, po czym rzuca mi rozbawione spojrzenie. – Dlaczego mi się wydaje, że to nie jest twoja część pokoju?

Riley to barwna osóbka: batikowa pościel, na ścianie grafika Roya Lichtensteina, regał wypełniony odlotową mieszanką funko popów, książek oraz imponującej kolekcji worków na wymiociny. Jej strona pokoju aż krzyczy dobrą zabawą. Moja – prędzej klasztorem.

Wzruszam ramionami i opadam na krzesło przy biurku.

– Właściwie co semestr zmieniają nam pokoje. Jakoś nie mam ochoty się starać na tak krótko.

– No to nieźle – komentuje Ana i siada na moim łóżku. ‒ Po drodze zamówiłam nam kawę. Wiedziałaś, że na twoim kampusie jest możliwość dostawy kawy?

– Aha. – Śmieję się. – Wiedziałam. W zeszłym roku zadbało o nią kilkoro studentów.

– To szaleństwo. – Dziewczyna kręci głową. – Zamówiłam dwie latte, mam nadzieję, że to ci odpowiada.

– Jasne. – Przekrzywiam głowę i przyglądam jej się uważnie. Ana wydaje się nieco zdenerwowana. Jakby nie wiedziała, co zrobić z rękami i jak normalnie stawia się nogi. Zakłada jedną na drugą, ale potem rezygnuje z tego, zdejmuje kosmyk z twarzy, podciąga rękawy bluzy i zaraz opuszcza je na nowo.

– Co się dzieje? – pytam, gdy jej wiercenie się i przyprawia mnie o zdenerwowanie.

– A co ma się dziać?

– Nie zrozum mnie źle. Cieszę się, że tu jesteś. – Kłamstwo. – Ale przecież nie przyjechałaś, żeby oglądać mój pokój. Z Nowego Jorku jedzie się tu… zakładam, że jakieś pięć godzin?

– Przyleciałam – odpowiada i uśmiecha się, gdy ja przewracam oczami. – To nie takie skomplikowane, jest bezpośredni lot.

Macham lekceważąco ręką.

– Przecież wiesz, o co mi chodzi.

Ana przygryza wargę, po czym wzdycha.

– Nie przyleciałam z Nowego Jorku.

– No to skąd?

– Byłam w Ortiz.

Samo brzmienie nazwy tego cholernego ośrodka sprawia, że zaczynam się pocić. Paradoksalnie robi mi się gorąco, choć to miejsce kojarzy się raczej z chłodem, śniegiem i śmiercią.

– Po co? – pytam, chociaż jestem pewna, że wcale nie chcę znać odpowiedzi.

Ana krzyżuje ręce na piersi i przygląda mi się przez kilka sekund, jakby się zastanawiała, co dokładnie powinna odpowiedzieć. Wreszcie wzdycha.

– Ta sprawa nie daje mi spokoju.

– Mnie też, Ano – odpowiadam oschle. – Ale właśnie dlatego najgorsze, co mogłabym zrobić, to tam wracać… kiedykol-wiek.

Dziewczyna kręci głową.

– Nie rozumiesz, o co mi chodzi.

– Więc wyjaśnij.

– Uważam, że coś nam umknęło – wyznaje. – Jest niesamowicie dużo pytań, na które nikt nie odpowiedział, a ja nie chcę ich ignorować. Nie chcę udawać, że wcale nie ma masy nielogiczności w całej tej historii.

Staram się oddychać spokojnie. Szczerze mówiąc, jej słowa mnie nie dziwią. Wprawdzie sądziłam, że to Christine jest tą, która nie umie dać sobie spokoju, ale i Ana sprawia wrażenie osoby, która musi rozwiązać każdą, najmniejszą nawet zagadkę tego świata.

– To zadanie dla policji, Ano – przypominam trzeźwo. – Skoro są sprawy, których nam nie wyjaśniła, to pewnie dlatego, że nas to nie dotyczy.

– A kogo ma dotyczyć, jak nie nas? – prycha Ana.

– Śledztwo trwa, a to wszystko zdarzyło się raptem miesiąc temu. Cokolwiek mają na tego Matthew, to nie jest byle co, w przeciwnym razie nie mogliby go tak długo trzymać w areszcie.

Powstrzymuję dreszcz, przed oczami bowiem mam ten sam obraz co zwykle, gdy myślę o tym człowieku. Widziałam jego zdjęcie tylko raz, podczas przesłuchania, a mimo to jego twarz wryła mi się w pamięć. Jestem niemal pewna, że ten gość wcale nie wygląda złowrogo. O ile dobrze pamiętam, na fotografii wydawał się wręcz sympatyczny. Mimo to jego twarz to dla mnie wcielenie diabła.

– A on na pewno nadal jest w areszcie?

– Tak. Jeden z tych policjantów, Hadad, obiecał, że da mi znać, jeśli go wypuszczą. – Zaciskam dłonie w pięści. – Poznaliśmy go z Devanem, pamiętasz? Powiedzieliby nam, gdyby wyszedł na wolność. Albo gdyby odkryli, że są w błędzie.

Ana przekręca głowę niemal niedostrzegalnie.

– I Devan też nie miał żadnych wieści?

– Nic o tym nie wiem. – Przyglądam się jej. Ana otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym samym momencie ktoś puka do drzwi. Wstaję nieco zbyt gwałtownie i krzywię się, gdy ból promieniuje z biodra na całą nogę. Otwieram i odbieram kawę. Podaję Anie papierowy kubek, po czym opieram się o biurko i biorę łyk. Jak na mój gust latte jest za słodka i zaledwie letnia, ale kofeina to zawsze kofeina.

Ana też się krzywi, lecz nie komentuje jakości kawy i tylko przekrzywia głowę, znowu na mnie spoglądając.

– Czyli macie… – zacina się i uśmiecha – macie ze sobą kontakt, tak? W sensie ty i Devan.

Wolałabym ominąć ten fragment rozmowy. Nie mam jednak powodu, żeby okłamywać Anę. Nie chcę też niepotrzebnie rozbudowywać tematu… również ze względu na mnie samą.

– Trochę – przyznaję, zdejmuję powoli pokrywkę i biorę kolejny łyk. – Chciał wpaść, ale… sama nie wiem. W tej chwili nie mam na to sił.

Ana spogląda w zamyśleniu i znowu przekrzywia głowę.

– Co się dzieje?

Wzruszam ramionami.

– W sumie nic. To nie tak, żeby coś się zdarzyło. Ale po tym, jak wróciliśmy… no nie wiem. Wiesz co, nie chciałam o tym rozmawiać, potrzebowałam przerwy. O czym mielibyśmy gadać, jak się zobaczymy? On na pewno chciałby rozmawiać o tym, co się stało w Ortiz. A ja nie wyobrażam sobie, żebyśmy mieli tak po prostu usiąść w kawiarni i opowiadać o tym, co słychać na zajęciach albo co robiliśmy w weekend.

– Czemu nie? Jak mu powiesz, jak się z tym czujesz, na pewno będzie miał to na uwadze, prawda? – Ana znowu się uśmiecha. – Devan sprawia wrażenie opiekuńczego, przynajmniej wobec ciebie.

– Ach, to z pewnością. – Wzdycham. – Ale tego też nie chcę. To byłoby takie wymuszone stale ignorować wielkiego słonia w pokoju.

Ana bierze kolejny łyk, a potem zaczyna zdrapywać naklejkę z napisanym zamówieniem i numerem mojego pokoju.

– Mogę szczerze?

– Wolałabym nie.

Uśmiecha się figlarnie.

– Dla mnie to brzmi tak, jakbyś się bała. Tylko pytanie brzmi: czego.

– Oczywiście, że się boję – odpowiadam, śmiejąc się oschle. – Devan to… dobry chłopak. A ja przywykłam, że się wycofuję, gdy robi się zbyt intensywnie. Sama to powiedziałaś: jest troskliwy, opiekuńczy. Nie chcę, żeby stale się nade mną trząsł i pilnował, żeby nie powiedzieć czegoś nie tak. To zbyt stresujące, zwłaszcza w tak wczesnej fazie… związku. Takie problemy powinny się pojawiać dopiero po fazie miesiąca miodowego.

– Wyjaśniłaś mu to? – pyta sceptycznie Ana.

Przygryzam wargę i kręcę głową.

– Częściowo. Powiedziałam mu, że potrzebuję trochę czasu. A on to przyjął.

– Jasne, że przyjął.

Nie mam złudzeń, że Ana chciałaby jeszcze sporo powiedzieć, ale ku mojej uldze z tego rezygnuje. Nie jestem naiwna, dobrze wiem, co robię. Czuję coś do Devana i boję się, że przegapię naszą szansę na relację – o ile taka się w ogóle pojawi – tylko dlatego, że jestem teraz w złym stanie emocjonalnym. Gdybyśmy mieli z Devanem spróbować, chciałabym chodzić na randki bez obciążeń, dobrze się bawić, być sobą. Robić wszystko to, co ominęliśmy podczas burzliwej fazy zapoznawczej. A przede wszystkim chciałabym, żeby on też był sobą. Żeby nie był uważny, troskliwy i powściągliwy. Jeśli nasze uczucia są prawdziwe i to coś więcej niż wakacyjny romans podsycony strachem przed śmiercią, to wytrzymają i tych parę tygodni. Kiedy już przepracuję to, co stało się w górach, i będę w stanie się skupić na sobie i na nim. Nie liczę, że na mnie zaczeka – ale w tym momencie nie mogę mu dać nic więcej.

Tego jednak nie mówię Anie. Chociaż rozmawia mi się z nią całkiem naturalnie, to prawie jej nie znam. Czasem o tym zapominam. Wspólny czas w Ortiz zbliżył nas do siebie, a ją, Devana, Leandra, Christine i Jacoba postrzegam raczej jako dalszych kolegów niż ludzi, których znam raptem od kilku tygodni i z którymi spędziłam tylko parę dni. Nie mam jednak dość zaufania, by otwierać się jak przed terapeutą.

– A co z Leandrem? – pytam zamiast tego, by zmienić temat.

Jej reakcja bardzo przypomina moją: umyka wzrokiem i gwałtownie odrywa kawałek etykiety z kubka.

– Trudny temat.

– Doprawdy? – Śmieję się. – Zaskakujące.

Ana kręci głową.

– To nie tak, jak myślisz. Ja nie boję się moich uczuć. To Leander nie chce ze mną rozmawiać.

Patrzę na nią zaskoczona. Jej relacja z Leandrem już podczas pobytu w Ortiz była dla mnie zagadką. Miałam jednak wrażenie, że coś ich łączy. O ile dobrze sobie przypominam, trzymali się za ręce, gdy czekaliśmy na samoloty na lotnisku.

– Co się stało?

Coś w jej spojrzeniu natychmiast się zmienia, ma teraz dosłownie ostrożny wzrok.

– Właśnie dlatego chciałam z tobą porozmawiać, Luca.

– Przyleciałaś tu, żeby rozmawiać o Leandrze? – pytam zaskoczona. Chętnie pomogę Anie z jej problemami w relacjach czy jak ona to określa, ale szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tego. W Ortiz poznałam ją jako sympatyczną osobę: otwartą, serdeczną, zabawną. Jestem też przekonana, że ma w domu przyjaciół, z którymi mogłaby porozmawiać o Leandrze. Dlaczego wybrała mnie?

– Nie tak bezpośrednio – odpowiada, po czym wyjmuje telefon z kieszeni spodni i na niego zerka. Z początku myślę, że próbuje zmienić temat, ale potem zauważam czerwień wykwitającą jej na policzkach. – Najpierw jednak, jak się obawiam, musimy wrócić na chwilę do Devana.

– Nie, nie, nie. Zostań w temacie. Co z Leandrem?

– Mówię poważnie – zapewnia potulnie i wstaje. – Nie wiedziałam, że między wami też jest ciężko.

– Między mną a Leandrem?

– Między tobą a Devanem! Serio, bardzo mi przykro.

Muszę mieć na twarzy wypisane, że jestem przytłoczona. Marszczę czoło, kręcąc głową.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz, Ana. Dlaczego tu jesteś?

Pochyla głowę.

– Naprawdę, z całego serca mi przykro – niemal szepcze. – Gdybym wiedziała, jak jest u ciebie, uprzedziła…

Przerywa jej głośne pukanie do drzwi. Ana robi wielkie oczy, a ja zauważam skruszoną minę, gdy się odwraca i rusza do wejścia.

Serce we mnie zamiera. Wbrew wszystkim zasadom medycyny jestem pewna, że przestało bić. Wiem doskonale, kto stoi za drzwiami, zanim jeszcze Ana je otworzy i zanim do mojego o wiele za małego pokoju wejdzie Devan.

50

ONE OF SIX

Oparcie mojego krzesła skrzypi niczym dobrze znana kołysanka. Mam wrażenie, że dźwięki przybierają na sile, gdy jest chłodno. Niskie temperatury kurczą plastikowe łączenia w materiale i sprawiają, że zaczyna trzeszczeć. To doprawdy fascynujące, jak bardzo ten tani i zwyczajny mebel da się porównać ze stanem emocjonalnym mojej pozostałej piątki. I oni kurczą się pod wpływem chłodu, drżą i gniją. Może i ich łączenia się zmieniają. Nie mam zbyt wysokiego mniemania o sobie, ale moim zdaniem to całkiem możliwe, że to efekt mojego wpływu na ich istotę. Może staję się częścią ich istnienia niczym pasożyt, który pożera ich od wewnątrz i nie daje się odkryć, póki nie jest już za późno.

Odwracam głowę i spoglądam na otwarte okno. Potem przenoszę wzrok na zegar w dolnej części mojego ekranu. Od jakichś osiemnastu godzin, siedmiu minut i około czterdziestu pięciu sekund nie zamykam okna. Samochody przemierzają ulice na dole mimo chłodu, ujemnych temperatur mrożących powietrze i część świata. W pokoju panuje lodowaty ziąb. Ma to na mnie niezwykły wpływ – aż dziwne. Zdrętwiałe z zimna palce, wzór, który mróz namalował na szybie jakieś dwie godziny temu, nikła mgła, wydobywająca się z moich ust, ilekroć je otwieram, i zaraz znikająca – wszystko to sprawia, że wracam do przeszłości. W czasie i przestrzeni. Wracam do tamtej nocy, gdy skończyła się pierwsza runda. A może do tej, gdy Paul został wyeliminowany z gry. Albo do tej, gdy okazało się, że lustra weneckie w domkach wcale nie są tak skuteczne, jak obiecywał ten, kto je wymyślił. Tamtej nocy dręczyło mnie pytanie, czy ktoś z nich zbliżył się do szyby na tyle, by przycisnąć twarz do jej lodowatej powierzchni, tak mocno, aż ta pokryje się parą gorącego, wyczekującego oddechu. Czy ktoś z nich tam został, czy obserwował. Czy czekał.

Zapewne nie. Gdyby to zrobili, odkryliby, że ta z pompą obiecywana prywatność to jedno wielkie kłamstwo. Że w tym papierowym świecie nie ma nic dość solidnego, dość niezawodnego, by ktoś z jasno postawionym celem nie zdołał tego pokonać. Lecz jak nader często w trakcie mojego relatywnie krótkiego czasu spędzonego na ziemi, przekonuję się, że dusze szerokich mas nie mają ochoty szukać luk w systemie czy kłamstw w obietnicach. Nie chcą ich odnajdywać i przekonywać się, że żyją w rzeczywistości złożonej zasadniczo z barwnych, pięknych iluzji.

Tamtej nocy Luca Murphy stanowczo nie chciała tego widzieć. To jasne. Właśnie dlatego ujrzała ślady ode mnie, rzec można: pozdrowienia z niewidzialności.

Usnęła, nie zauważając, że obserwuję każdy jej sen. Że wciągam ją w siebie, zatruwam, wracam do jej niewinnej podświadomości w postaci koszmarnego snu. Buziaczki!

Przenikliwy sygnał odrywa mnie od myśli tak gwałtownie, jakby wyciągnięto mnie z głębin na powierzchnię wody i skąpano w jaskrawym blasku słońca. Siadam prosto i poprawiam słuchawkę w lewym uchu. Usypiająca muzyka na czekanie niemal przyprawiła mnie o zawroty głowy, ale gdy po drugiej stronie odzywa się życzliwy głos, mój umysł wyostrza się jak za przekręceniem pokrętła.

– Proszę pana? Jest pan tam jeszcze? – dopytuje pozbawiona twarzy kobieta, Sofia Jiménez.

– Naturalnie.

– Dziękuję, że pan zaczekał. – Słysząc to, przewracam oczami, ale nie przestaję się uśmiechać, ponieważ można rozpoznać układ i napięcie mięśni twarzy po tonie głosu. – Omówiłam tę kwestię i chętnie przyjmę pańską rezerwację.

Powoli unoszę brwi.

– Doprawdy?

– Nasz hotel otwiera się dwunastego listopada. Jak rozumiem, chciałby pan wynająć naszą luksusową chatkę o nazwie Bobrowa Tama?

– Tak. – Mój głos brzmi chłodniej niż jeszcze przed kilkoma sekundami, ale nie mam nad tym kontroli. – Szczerze mówiąc, jestem zaskoczony, że tak szybko na nowo otwierają państwo podwoje.

Milczenie trwa krótką chwilę.

– Obawiam się, że nie rozumiem.

No jasne.

– Widziałem państwa nazwę odmienianą w mediach przez wszystkie przypadki. Nie żywiłem wielkiej nadziei, że wkrótce po tamtych zdarzeniach zaczną państwo przyjmować rezerwacje.

Znowu milczenie. Zapewne szuka właściwych słów albo jakiegoś świstka, na którym ma napisane, jak dokładnie powinna odpowiadać na to pytanie.

– Cieszymy się, mogąc ponownie witać naszych gości. Jeśli pragnie pan złożyć rezerwację, będę potrzebowała pańskich danych.

Moje oczy odruchowo zwężają się do szparek.

– Ponadto czytałem, że domki zostały wyłączone z użytku z uwagi na problem z dojazdem.

– Tak jak mówiłam, z przyjemnością potwierdzam rezerwację. Zapewniam pana, że nie będzie najmniejszych problemów.

Między nami zawisają niewypowiedziane słowa, próbują pokonać nieprzepartą przepaść między naszymi rzeczywistościami. Wreszcie znikają. Nie będzie już żadnych problemów. Żadnych porównywalnych z trupem w śniegu, awarią prądu… całym tym paskudztwem, które dręczyło to miejsce.

– Przepraszam, jest pan tam jeszcze?

– Tak.

– Będę potrzebować pańskiego nazwiska. Potwierdzenie rezerwacji otrzyma pan pocztą lub e-mailem, jak pan woli.

Nie lubię niespodzianek. A zaskakuje mnie niepomiernie, że Ortiz i jego zarządcy postanowili mimo wszystko reanimować ośrodek. Zimnymi, zdrętwiałymi palcami przebiegam po touchpadzie i otwieram stronę Ortiz Grand Resort. Samodzielnie przechodzę między rozmaitymi menu, aż znajduję księgę gości. Przypomina złowieszczy, zabójczy miraż.

– Nazywam się Barnes – odpowiadam gładko. Mój głos brzmi przyjaźnie, niemal wesoło. Jakby przez całe moje życie nigdy nie rozbrzmiała w nim żadna ponura nuta. – Proszę zrobić rezerwację na nazwisko Barnes.

51

LUCA

Devan obejmuje Anę, po czym podchodzi do mnie. Potrzebuje jakichś dwóch, góra trzech sekund, by pokonać dzielącą nas odległość, a jednak ten czas wydaje się całymi godzinami. Jego delikatny zarost zmienił się w zapuszczony, trzydniowy, włosy też ma dłuższe. Włożył T-shirt i dżinsy, a przez rękę ma przerzuconą sportową kurtkę. Ogółem wygląda mniej schludnie niż podczas naszego pobytu w Kolorado. Nie widziałam go od czterech tygodni. Raz rozmawialiśmy przez wideoczat, ale to było tuż po tym, jak przyjechałam do rodziców. Nie miałam pojęcia, jak bardzo tęskniłam za widokiem jego twarzy. Może wręcz zapomniałam, jak czuję się w jego towarzystwie. Serce wznawia bieg bolesnym uderzeniem i zaraz zaczyna walić dwa razy szybciej niż normalnie.

Nie mam pojęcia, jak powinnam się zachować. Zanim jednak zdołam choćby odnaleźć jedną trzeźwą myśl, Devan już jest obok mnie i przyciąga mnie do siebie. Tak po prostu. Nie prosi o pozwolenie, w ogóle nic nie mówi. Zamiast tego łapie mnie za ramiona i przytula do swojej twardej, ciepłej piersi. Przez ułamek sekundy stoję jak słup soli, a potem moje ciało jakby zaczyna żyć własnym życiem, ignorując umysł. Wypuszczam głośno powietrze, owijam ręce wokół jego pasa i zamykam oczy. Tulę się do niego przez moment, nie zwracając uwagi na wszystko to, co tak niedawno tłumaczyłam i Anie, i sobie samej.

Po kilku sekundach czuję policzek Devana na czubku głowy.

– Hej, tygrysiczko – mamrocze.

Wyrywa mi się zduszony śmiech.

– Hej. To chyba najokropniejszy zwrot jak dotąd.

– Uznam to za komplement.

Odrywam się od niego z oporami. Najchętniej zostałabym w jego ramionach na zawsze, z dala od świata, ale to tylko komplikowałoby sprawy. Spoglądam na niego, potem na Anę.

– Co to ma znaczyć?

Gdyby Ana nie zapewniała kilka minut temu, że nie miała pojęcia, jak się mają sprawy między mną a Devanem, obawiałabym się, że postanowiła nam w ten niefortunny sposób dopomóc.

– Nie mam zielonego pojęcia – odpowiada Devan. On też mnie puścił, ale stoi blisko, bliżej, niż zakładałyby platoniczne relacje, że tak to ujmę. – Ana pytała, kiedy będę na kampusie, a potem powiedziała, że mam tu przyjść. Sądziłem, że będziesz wiedzieć.

Marszczę brwi.

– Czyli przyjechałeś dzisiaj?

Ucieka spojrzeniem.

– Będę tu do środy. Na jednym egzaminie obecność jest obowiązkowa, poza tym muszę porozmawiać z kilkoma profesorami.

Walczą we mnie dwa uczucia: z jednej strony czuję rozczarowanie, że to nie mnie, tylko Anie powiedział o swoim przyjeździe, z drugiej – wiem, że nie mam prawa być zła na jego zachowanie. To ja poprosiłam o czas, o przerwę, to ja ignorowałam jego telefony, a na wiadomości odpowiadałam monosylabami.

Uśmiecham się więc tylko, próbując zignorować nerwowość i ucisk w brzuchu. Odwracam się do Any, spoglądam na nią wyzywająco:

– Co jest?

Nagle i na jej twarzy pojawia się zdenerwowanie. Przygryza wargę tak mocno, że ta aż bieleje, po czym głową wskazuje łóżko.

– Siądźcie. To długa historia.

Jakaś część mnie pragnie zwyczajnie zwiać z pokoju. Albo jak dziecko zakryć dłońmi uszy i udawać, że Any oraz Devana wcale tu nie ma. Chcę się zachować jak tchórz i tak długo ignorować problem, aż sam zniknie. Nie mam ochoty rozmawiać z Aną o tym, co się stało w Eagle Creek, nie mam też ochoty siedzieć obok Devana, jakby nic się między nami nie stało. Wolałabym, żeby sobie poszedł, a mimo to wiem, że powinniśmy porozmawiać. Teraz, skoro wreszcie tu jest. Przynajmniej na tyle zasłużył.

Nie robię jednak i nie mówię nic. Nie dlatego, że jestem taka dobra czy taka dzielna, ale dlatego, że wiem – to bez sensu. Mijam Devana i siadam na łóżku, wspinam się na materac, podwijam nogi pod siebie, a on w tym czasie opada na skraj mebla. Ana zajmuje miejsce naprzeciwko nas, na krześle przy biurku. Dłonie wsuwa między kolana, głośno wypuszcza powietrze.

– Stresujesz mnie – stwierdzam i spoglądam na nich oboje przelotnie, marszcząc czoło.

– Coś się stało? – pyta cicho Devan.

Ana kręci głową, uśmiecha się, ale ten uśmiech nie sięga oczu.

– Nie do końca. Luca, wiem, że unikasz tego tematu, ale obawiam się, że musimy o tym porozmawiać.

Czuję, jak krew napływa mi do twarzy, gdy Devan odwraca się w moją stronę. Milczy, ale w jego spojrzeniu widzę tysiąc niewypowiedzianych pytań.

– No dobrze – mamroczę.

– Nie wiem, jak to najlepiej powiedzieć, więc postaram się krótko i bezboleśnie, dobra? – Rozgląda się, ewidentnie czekając na reakcję. Kiwam głową. – Moim zdaniem to nie Matthew Ismar zamordował Paula.

I już. Bez wyjaśnienia, bez wstępu. Ana tak po prostu siedzi i na nas patrzy.

Unoszę prowokacyjnie brew.

– Że co?

– Nie sądzę, że to Matthew Ismar jest mordercą – powtarza rzeczowo, jakby samo echo jej słów miało coś zmienić. – A przynajmniej nie sądzę, żeby zrobił to sam.

– Dobra, dobra, wolniej – rzuca Devan, powstrzymując mnie przed naprawdę niemiłym komentarzem o niepotrzebnym dramatyzmie w rozmowie. – Od początku. Sprowadziłaś mnie tutaj i wpadłaś do Luki, bo uważasz, że policja złapała nie tego, co trzeba?

– Tak. – Wzrusza ramionami i wydaje się niemal kurczyć pod naszymi spojrzeniami. – Wiem, jak to brzmi. Serio, naprawdę długo o tym myślałam. Ale gdybym do was po prostu zadzwoniła, nie wysłuchalibyście mnie porządnie. A to ważne, żebyście wysłuchali.

– Ana – zaczynam znużonym głosem – wysłuchaliśmy cię. Nie zrozum mnie źle, ale naprawdę sądzisz, że lepiej sobie radzisz ze śledztwem niż policja? Że to wszystko, o czym tak myśla-łaś, nie zostało już sprawdzone? Mówimy o morderstwie. Absolutnie nie wierzę, żeby policja to olała i po prostu złapała pierwszą osobę, która się nawinęła. Mają dowody.

– Jakie dowody?

– Wiadomości, w których Ismar szantażował Paula – informuję dobitnie. – Mieli je już tamtej nocy, gdy ściągnęli nas z wyciągu, nie pamiętasz? Ten gość był technikiem, mógł bez problemu spreparować całą tę awarię prądu. Miał motyw. To wszystko ma aż za dużo sensu.

Ana prostuje się dyskretnie.

– A co, jeśli te wiadomości zostały sfabrykowane? To, że ktoś ma długi, nie znaczy jeszcze, że będzie szantażować czy wręcz mordować ludzi. Ja też mam długi, a jakoś nie zamierzam nikogo zamieniać w lody na patyku.

– Ludzie mordują i ze znacznie bardziej błahych powodów, Ana – wtrąca się Devan, znowu tym wkurzająco spokojnym głosem. Jak on może być taki rozluźniony? – Jacob wspominał, że gość ma rodzinę. Nie sądzę, że od początku planował zamordować Paula, ale skoro potrzebował pieniędzy, by pomóc rodzinie, to nie był najgorszy plan szantażować kogoś takiego jak Paul czy Christine. Sprawy zwyczajnie wymknęły mu się spod kontroli.

– Devan, to nie tak, że on po prostu skorzystał z okazji! – mówi Ana z naciskiem, niemal błagalnie. – To nie tak, że on po prostu pracował sobie w ośrodku, zobaczył nas i pomyślał, że to dobra okazja, żeby rozwiązać problem długów. To było zaplanowane. I to starannie. To trochę za dużo zachodu dla kilku tysięcy dolców! A według tych wiadomości nie chciał od Paula więcej.

– Skąd wiesz? – pytam sceptycznie. – Ci goście, którzy nas przesłuchiwali, wspominali, że Matthew planował szantażować nas wszystkich. Po prostu nie zdążył wcielić planu w życie.

Ana prycha i odsuwa włosy z czoła.

– Christine pokazała mi wiadomości. Matthew Ismar zażądał dwóch tysięcy dolarów. Czy to wam brzmi jak suma, na którą można szantażować dzieciaka bogatych rodziców? Barnesowie mają forsy jak lodu. Paul mógłby lekką ręką załatwić dziesięć razy tyle w ciągu doby, a jego rodzicom pewnie nawet powieka by nie drgnęła.

– Tak jak mówiłam, zdaniem policji chciał szantażować nas wszystkich.

– Leandrowi zawsze zostaje za dużo miesiąca na koniec pieniędzy, Devan to cholerny influencer, który od tygodni nie miał żadnej współpracy. Każdy dwunastolatek z dostępem do netu może sprawdzić, ile zarabia na swoich filmikach. – Krzywi się i spogląda przepraszająco na Devana. – Nie zrozum mnie źle, ale nie sądzę, żebyś kosił miliony na swoim kontencie. A ty, Luca, może masz bogatych rodziców, ale utrzymujesz się sama, prawda?

Spoglądam na nią oszołomiona.

– Skąd ty to wszystko wiesz?

Ana klaszcze w dłonie.

– Właśnie o to chodzi! Właśnie o to! Wystalkowałam was, a nawet nie jestem w tym dobra. Media społecznościowe, Google i tak dalej, nie trzeba mieć do tego specjalnych umiejętności.

– Chwileczkę – wtrąca się Devan i unosi ręce, jakby chciał zatrzymać jadący samochód. – Zacznijmy od tego, że dobrze mi się żyje z moich dochodów, ale dziękuję, że o mnie pomyślałaś. Nie mam długów, nawet kredytu studenckiego, a tydzień temu kupiłem nową kanapę.

Wzdycham i spoglądam na niego.

– Nie do końca o to chodziło, Devan.

– Kanapa jest rozkładana, a do tego ma wbudowane dwie ładowarki bezprzewodowe, o to już bardziej chodziło. – Mruga do mnie porozumiewawczo, na co tylko przewracam oczami. Devan poważnieje. – Co nam sugerujesz, Ana? Tak, wiemy już, że jesteś niezłą hakerką, ale to żadne dane wrażliwe. Co to ma wspólnego z Matthew albo Paulem?

– Skoro ja znalazłam te wszystkie informacje bez większego trudu, to Ismar też dałby radę, prawda? Skoro ktoś już podejmuje ryzyko szantażowania innej osoby, raczej przynajmniej ją zgugluje.

– I co? – Wzruszam ramionami. – Może nie brał pod uwagę mnie, Leandra czy Devana, i to mimo jego imponującej kanapy. Ale na liście byli też Christine i Jacob, a od nich można było sporo wyciągnąć.

Ana przygląda mi się przez kilka sekund, przygryzając dolną wargę.

– Wiem, że najchętniej już nigdy nie wracałabyś do tej sprawy, jasne? Nie chcę cię wkurzać. Ale musimy coś zrobić.

– Dlaczego? – pytam z naciskiem. – Przestań owijać w bawełnę i do rzeczy!

– Wszyscy dostaliście mejla, co nie? Od tej całej agencji, Educationcare. Na samym początku, kiedy wspominano o pracy w Ortiz.

– To był newsletter – poprawiam ją zaskoczona. – Ale nie od samej agencji, tylko z uniwerku.

Ana powoli kiwa głową.

– Newsletter nie pochodził z uniwerku. Ani od agencji, tylko od nieznanego nadawcy. Wprawdzie Educationcare umieściło ogłoszenie o tej pracy, ale tylko na swojej stronie internetowej.

– Ale dlaczego… co? – W oszołomieniu kręcę głową. – Serio, Ana, nic nie rozumiem.

– Owszem, to Educationcare wystawiło ofertę. Ale pojawiła się ona wyłącznie na stronie internetowej, ponieważ nie została wystawiona lokalnie. Oficjalnie ten newsletter, który dostaliście, nie istnieje. I ewidentnie nie wysłano go do nikogo prócz was pięciorga.

– To bzdura. – Śmieję się chłodno, ale ani ona, ani Devan mi nie wtórują. – Przecież to bez sensu. Ta praca to marzenie, tysiące ludzi się o nią ubiegały.

– Wymień jedną osobę – odpowiada prowokacyjnie Ana. – Masz jakąś przyjaciółkę albo współlokatorkę, która też się o nią ubiegała?

Otwieram usta, ale zaraz na nowo je zamykam. Riley nie złożyła podania, ale mnie to nie zdziwiło – jest na ostatnim semestrze historii, a każde wakacje spędza u rodziny w Europie. Od początku nie spodziewałam się, by ta oferta ją zainteresowała. Jedna dziewczyna z moich zajęć literatury też złożyła podanie, ale tylko dlatego, że dałam jej namiary. Opowiadałam jej o ogłoszeniu, a ona uznała, że newsletter musiał wylądować u niej w spamie. Żadna z nas nie myślała nad tym zbyt wiele. Żadna nie zadawała sobie pytania, co mejl z uniwersytetu robi w spamie.

– To bez sensu – powtarzam, tylko już mniej energicznie. – Jakie jest prawdopodobieństwo, że jako jedyni dostaniemy tę wiadomość i wszyscy złożymy podanie?

Ana spogląda to na Devana, to na mnie.

– Devan nie złożył. Nie wiem, czy przeczytał wiadomość, ale agencja sama do niego napisała, prawda?

Podążam za jej spojrzeniem. Devan nie patrzy mi w oczy, tylko ze zmarszczonymi brwiami przygląda się dziewczynie.

– Nie dostałem żadnego mejla, nie było go też w spamie, chociaż regularnie sprawdzam skrzynkę.

– No właśnie. Paul też nie zgłosił się sam, zrobiła to Christine, za niego i za siebie. Ojciec Paula dał łapówkę, żeby oboje dostali miejsce na assessment center.

Nie zdziwiłoby mnie, gdyby było słychać, jak obracają mi się trybiki w głowie. Przytłoczyły mnie te wywody Any.

– Powiedz po prostu, jakie masz wnioski – mówi Devan. Brzmi na równie oszołomionego, co ja.

– Wnioski mam takie, że moim zdaniem ktoś sfabrykował to stanowisko. Chociaż nie, to nie do końca się zgadza. Raczej sfabrykowano proces rekrutacyjny. Ogłoszenie od początku nakierowano tak, żeby na assessment center zaproszono was pięcioro.

– Powtórzę raz jeszcze: to bez sensu.

– Wcale nie. Rozmawiałam z Jacobem. – Teraz Ana mówi tak szybko, że z trudem ją rozumiem. – Agencja rzekomo dokonała wstępnej selekcji i przekazała asystentce jego wuja tylko dziesięć podań. Pięć z tego było do niczego, podania okazały się niekompletne albo kandydaci nie reagowali na wiadomość. Tylko wy pięcioro byliście poważnymi kandydatami. Nie chcę, żeby to zabrzmiało paskudnie czy coś, ale wuj Jacoba właściwie nie miał innego wyboru, jak zaprosić was. Jacob pytał nawet, czy nie powinien szukać dalej, skoro odzew był tak marny. Ale zostało tak mało czasu do ponownego otwarcia, że zaprosił właśnie was.

– Czekaj, czekaj, czekaj! – Devan przebiega dłonią po twarzy. – To ma jeszcze mniej sensu, Ana. Skoro tylko my dostaliśmy tę wiadomość, to skąd pozostałych pięcioro kandydatów? I co to za sprytny plan ma być? Ktoś chce kogoś szantażować, więc znajduje pięć osób i do tego manipuluje ogłoszeniem wystawionym przez realnie istniejącą agencję, w nadziei na to, że ta konkretna piątka się zgłosi, potem że Jacob czy jego wujek przyjmą dokładnie tych pięcioro, a wszystko tylko po to, by zamknąć nas w ośrodku i zaszantażować dwie osoby? Cholera jasna, Ana, coś ty brała?

– Skąd ty w ogóle to wszystko wiesz? – pytam ponownie.

– Rozmawiałam z ludźmi – odpowiada, wzruszając ramionami. – Z Jacobem, z osobą z agencji. Nie twierdzę, że dla mnie to ma sens. Ale jak zbierzemy to do kupy: fakt, że newsletter został sfabrykowany, że Devana zaproszono osobno i tak dalej… to teoria o Matthew Ismarze przestaje się kleić. Gdyby po prostu chciał kogoś szantażować, gdyby chodziło tylko o pieniądze, znalazłby prostszy sposób. I… znowu, nie zrozumcie mnie źle… nie zapraszałby do ośrodka ciebie, Devana i Leandra. W sezonie przez Ortiz codziennie przewijają się najbogatsi. Mamy stałych klientów z elity finansowej. Znalazłby łatwiejszy sposób na zarobek, wierzcie mi.

Cała spięta zsuwam się z łóżka i krzyżuję ręce na piersi. Najchętniej zaczęłabym chodzić wte i wewte po pokoju, ale nie potrzeba mi więcej chaosu na tej małej przestrzeni.

– Czyli chcesz powiedzieć, że ktoś celowo zamknął nas w tym ośrodku?

– Tak. Moim zdaniem tak.

– Ale dlaczego? – dopytuje Devan, skubiąc podbródek. – Jacob też widniał na tej liście, a on z całą pewnością nie ubiegał się o to stanowisko.

– Właśnie dlatego sądzę, że ktokolwiek jest za to odpowiedzialny, ma coś wspólnego z ośrodkiem. – Ana spogląda na nas nieco bezradnie, jakby chciała nas przekonać do swojej teorii samą siłą woli. – Może nawet to był faktycznie Matthew, tylko musiałby mieć zupełnie inny motyw niż ten, który przypisała mu policja. Wuj Jacoba faktycznie szukał social media managera. Całkiem możliwe, że Matthew lub ktoś inny skorzystał z okazji. – Unosi ręce, po czym hałaśliwie opuszcza je na uda. – Ale na pewno nie chodziło o szantaż!

– To naprawdę pokręcona historia, Ana. – Masuję nasadę nosa, próbując ignorować narastający ból na wysokości czoła. Odkąd wróciłam do domu, miałam dwa ataki migreny. Wcześniej mi się to nie zdarzało. Kolejny skutek uboczny pobytu w tym cholernym Kolorado. – Rozumiem, że podważasz całość, ale i tak sądzę, że policja dokładnie zbada okoliczności wydarzeń. To ich robota. Prześledzą na wylot możliwe wyjaśnienia i tak dalej.

– Przesłuchując was, wspominali tylko o szantażu i długach, prawda?

– Ale to było niespełna dobę po całej akcji – przypominam gwałtownie. – Sądzę, że od tamtej pory zrobili więcej. – Rzucam spojrzenie Devanowi, który cały czas siedzi ze zmarszczonymi brwiami. – A ty co sądzisz?

– Jeśli cała ta sprawa z agencją to prawda… – zaczyna i unosi rękę, widząc, jak Ana otwiera usta, by zaprotestować. – Nie mówię, że kłamiesz, zbastuj. Ale rozmawiałaś tylko z pracownikami, prawda? Nie masz wglądu do akt sprawy ani jakiegoś wewnętrznego oglądu. Istnieje możliwość, że da się to wszystko logicznie wyjaśnić. Uważam tak jak Luca: policja z pewnością rozmawiała z agencją i zbadała sprawę.

– Czyli chcecie zignorować te fakty? – pyta z niedowierzaniem Ana.

– Nie. Mnie też to wszystko wydaje się niedorzeczne. Ale szczerze mówiąc, teorię o wielkim, skomplikowanym planie stojącym za tym wszystkim uważam za mniej prawdopodobną niż taką, że po prostu dostałaś błędne informacje albo ktoś z Educationcare chce pozować na ważniejszego, niż faktycznie jest, i wymyślił sobie historyjkę.

Nerwowo sięgam po kubek z kawą i biorę spory łyk. Na twarzy Any maluje się wyraźna złość. A może to raczej frustracja albo przytłoczenie. Nie mogę jej za to winić. Przeżyliśmy w tych górach straszne rzeczy i przynajmniej do mnie waga sytuacji dotarła dopiero po powrocie do domu. Jakbym trzymała w sobie adrenalinę i uwolniła ją nagle, zaledwie pojawiłam się na nowo w normalnym świecie. Każdy radzi sobie z takimi przeżyciami na swój sposób. Ja codziennie staram się ignorować to, co mnie spotkało, a to znajduje ujście nocami, gdy budzę się z koszmarów cała spocona. Całkiem możliwe, że strategia przetrwania Any to próba zrobienia czegoś, czegokolwiek, co właściwie leży poza naszymi możliwościami.

Właśnie na tym polega problem i dlatego co noc przeżywam to piekło na nowo, w snach, w których pojawia się twarz Matthew: nikt z nas nie wie dokładnie, co się stało tamtej nocy w górach. Ktoś nas ścigał, ktoś nas prześladował. Nieważne, co się za tym kryło i jakie motywy kierowały Matthew – bawił się z nami, bawił się nami. Żadne z nas nie ma pojęcia, czy mogło być gorzej, czy naprawdę umknęliśmy oprawcy, czy tylko nieświadomie graliśmy według jego zasad, ponieważ to on pozwolił nam „uciec”. To naprawdę dziwne uczucie. Czuję się bezradna i jestem pewna, że nie tylko ja tak mam.

– Ana – zaczynam, siląc się na pojednawczy ton. – Proszę, nie odbieraj tego tak, że nie traktuję cię poważnie czy coś. Jeśli chcesz, możemy się nad tym wspólnie zastanowić albo porozmawiać z policją. Ale naprawdę uważam, że przesadzasz.

Spogląda na mnie ze złością. Jej pierś unosi się i opada odrobinę za szybko. Wreszcie wstaje.

– Łudzicie się – oznajmia drżącym głosem, wskazując najpierw mnie, a potem Devana. – Chętnie wmawialibyście sobie, że wszystko jest w porządku. Rozumiem, że właśnie w to chcecie wierzyć. Serio. Ale wiem, że wcale tak nie uważacie. Prawda? Czujecie, że ktoś was obserwuje, boicie się, że wkrótce stanie się coś złego… wiem, że też to czujecie! I to uczucie nie zniknie tylko dlatego, że będziecie je ignorować!

Devan też się podnosi.

– Ana…

– Nie – przerywa mu dziewczyna i krzyżuje ręce na piersi. – Po prostu się nad tym zastanówcie. Tylko o to proszę.

A potem odwraca się i wypada z pokoju jak burza, tak szybko, że nie jestem w stanie nic zrobić. Gdy zamykają się za nią drzwi, ich huk rozbrzmiewa mi w głowie niczym piorun. Gardło zaciska mi się boleśnie. Wbrew temu, co podpowiada racjonalna część mojego umysłu, wbrew temu, o czym sama przed chwilą zapewniałam Anę, cichy głosik w głowie przypomina, jak przed tamtą fatalną nocą próbowałam przekonać pozostałych, że w ośrodku dzieje się coś niedobrego. Że nikt mi nie wierzył. Ten głosik szepcze, że nie wolno nam powtórzyć tego błędu – błędu, który polegał na tym, że nie doceniliśmy cholernego nieznajomego.

52

DEVAN

Luca bierze kolejny duży łyk kawy, po czym mruży oczy i robi głęboki wdech–wydech nosem.

– Wszystko w porządku? – pytam ostrożnie. Wszystko we mnie krzyczy, by do niej podejść i wziąć ją w ramiona. Wcześniej sobie na to pozwoliłem, ale teraz zmuszam się do zachowania dystansu, chociaż to sprawia mi wręcz fizyczny ból. Luca prosiła, bym dał jej przestrzeń. Muszę uszanować tę prośbę, bo to nie ja mam prawo decydować, co jest dla niej najlepsze. Nie ma znaczenia, że moim zdaniem umiałbym jej pomóc.

Luca przekrzywia głowę, po czym otwiera oczy i spogląda na mnie znacząco.

– Co o tym sądzisz? – Wskazuje głową ponad ramieniem na drzwi. – O tym, co powiedziała Ana?

– Jeśli to prawda, co powiedziała. Rozumiem, że się martwi, skoro w to wierzy. – Najchętniej zmieniłbym temat, ale tego nie robię. Dopóki Luca ze mną rozmawia i nie każe mi się wynosić, zgadzam się i na to. – Ale jak dla mnie to wszystko jest jakieś mętne. Sądzę raczej, że w coś się wkręciła.

– To prawda, że nie dostałeś żadnego mejla? – pyta beznamiętnie. – W sensie z ogłoszeniem.

– Tak. – Wzruszam ramionami. – Może po prostu go nie zauważyłem, gdzieś mi umknął. Ale aż do dziś się nad tym nie zastanawiałem.

– Hotel napisał do ciebie bezpośrednio, tak?

Kręcę głową.

– Nie. Napisała do mnie pracownica agencji. Twierdziła, że polecił mnie jeden z wykładowców.

– A ty w to uwierzyłeś?

– Dlaczego nie? – Spoglądam na nią, a ona przenosi ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Wydaje się spięta. Żałuję, że nie siada obok mnie. – To była cholernie dobra robota, a agencja współpracowała z uczelniami. Założyłem, że ogłoszenie rozesłano po stosownych kandydatach. Ale jak mówiłem, nie zastanawiałem się nad tym.

Luca przygryza wargę, jak zwykle, gdy nad czymś rozmyśla.

– To niedorzeczne – mówi wreszcie, nawet na mnie nie patrząc. – Właśnie dlatego, że to cholernie dobra robota, raczej nie musieli sami zapraszać chętnych.

– Jestem naprawdę dobry w tym, co robię. Rozumiem, że nie chcieli przegapić okazji.

Spogląda na mnie jakoś dziwnie, po czym znowu odwraca wzrok.

– Co jest, Luca? – pytam niespokojnie.

Wzrusza ramionami niby to z lekceważeniem. Prawie przekonująco.

– Stresuję się po prostu.

Wcale jej nie wierzę. Może spędziliśmy ze sobą tylko kilka dni, a ich wspomnienie przykryły paskudne doświadczenia ostatniej nocy w ośrodku, ale i tak ją znam. Może nawet lepiej niż wiele jej przyjaciółek czy współlokatorek. A to dlatego, że widziałem ją z każdej strony, byłem z nią, gdy przeżywała radość, strach, rozpacz. Naprawdę się poznaliśmy. Dlatego też widzę te iskierki w jej oczach, co do których nie umiem stwierdzić, czy to faktycznie nieufność, czy ogólny stres.

Oczywiście rozumiem, z czym się teraz mierzy. Te tygodnie po tym, jak pożegnaliśmy się na lotnisku, były kompletnym piekłem – dla mnie również: zainteresowanie mediów, strach i troska rodziny i przyjaciół, karuzela myśli, która wciąż i wciąż wracała do wydarzeń w Kolorado. To, że Luca mnie ignorowała, niemal przelało czarę goryczy. Po krótkim tygodniu u ojca nie mogłem już znieść badawczych spojrzeń i niekończących się pytań, więc wróciłem do domu. Sporo rozmawiałem z Leandrem, trochę też z Jacobem, ale to Luca była jedyną osobą, z którą naprawdę miałem ochotę pogadać.

– Luca – zaczynam cicho i robię krok w jej stronę. Obserwuję ją, spodziewając się, że spróbuje czmychnąć niczym jeleń oszołomiony światłem samochodu. – Możemy porozmawiać? Proszę?

– Przecież rozmawiamy. – Wystraszony, pozbawiony radości uśmiech tylko potwierdza, że doskonale wie, o co mi chodzi. Gdy spoglądam na nią wymownie, tylko wzdycha. – Nie chcę, żeby to źle zabrzmiało, Devan. Serio. Wiem, że jestem ci winna tysiąckrotne przeprosiny.

– Nie jesteś mi nic winna.

Garbi się odrobinę, po czym znowu siada na łóżku. Czuję lekką ulgę. Ma nieco pobladłą twarz, oczy wielki i szkliste. Coś jest nie tak. Postanawiam nie opuszczać tego pokoju, póki w końcu nie powie, o co chodzi.

Podchodzę do niej, siadam obok.

– Powiedziałaś mi, że przechodzisz taki okres, że potrzebujesz czasu i tak dalej. Nie zrobiłaś nic złego.

Milczy przez kilka sekund, wpatrzona w swoje dłonie zaciśnięte na kubku z kawą.

– Mam wrażenie, że muszę iść naprzód, rozumiesz? A kiedy patrzę na ciebie, myślę o tamtej nocy, o Paulu, o całym tym koszmarze.

Boli mnie, kiedy to słyszę. Kiedy ja na nią patrzę, widzę znacznie więcej niż tę cholerną ostatnią noc.

– Co mogę zrobić?

– Nic – odpowiada, śmiejąc się bez cienia radości. – Sama nie wiem, co ja mam zrobić. Mam koszmary. Co noc. Czasem się budzę i przez kilka minut nie mogę się ruszyć. Czasem gadam przez sen. Riley już dwa razy wynosiła się stąd w środku nocy, bo za bardzo ją przerażałam. Emocjonalnie jestem wrakiem człowieka.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

53

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

54

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

55

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

56

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

57

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

58

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

59

ONE OF SIX

Dostępne w wersji pełnej

60

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

61

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

62

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

63

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

64

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

65

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

66

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

67

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

68

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

69

ONE OF SIX

Dostępne w wersji pełnej

70

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

71

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

72

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

73

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

74

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

75

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

76

ONE OF SIX

Dostępne w wersji pełnej

77

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

78

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

79

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

80

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

81

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

82

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

83

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

84

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

85

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

86

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

87

ONE OF SIX

Dostępne w wersji pełnej

88

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

89

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

90

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

91

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

92

DEVAN

Dostępne w wersji pełnej

93

LUCA

Dostępne w wersji pełnej

Podziękowania

Dostępne w wersji pełnej