Szpiedzy. Bez sumienia ebook

1963

29 kwietnia

Pod­czas lotu do Kairu Dolo­res w pew­nej chwili poczuła, że ktoś ją obser­wuje. Spoj­rzała w lewo. Po dru­giej stro­nie kory­ta­rza, w tym samym rzę­dzie pustych foteli, sie­działa przy oknie uro­dziwa młoda Egip­cjanka, przy­glą­da­jąc się jej z przy­ja­znym uśmie­chem. Gdy tylko zauwa­żyła, że Dolo­res na nią patrzy, natych­miast się do niej przy­sia­dła.

– Jestem Amira – przed­sta­wiła się. – Prze­pra­szam, że tak się na cie­bie gapię. Wiem, to nie­ład­nie, ale jesteś taka piękna, że musia­łam ci to powie­dzieć. Długo będziesz w Kairze?

– Może tydzień – odparła ostroż­nie Dolo­res.

– To musisz przyjść na basen w Gezira Club i sobie poga­damy. Jestem tam codzien­nie rano. Przyjdź koniecz­nie! – Amira pode­rwała się. – Muszę biec na koniec samo­lotu i poplot­ko­wać ze zna­jo­mymi. Wybacz, że byłam namolna.

Cóż to za zja­wi­sko? – pomy­ślała Dolo­res.

Coś nie­coś wie­działa o men­tal­no­ści mło­dych Egip­cja­nek, które w rela­cjach mię­dzy kobie­tami potra­fią być spon­ta­niczne i bez­po­śred­nie, więc nie zapa­liły jej się w gło­wie żadne lampki ostrze­gaw­cze. Poczuła nato­miast przy­pływ zado­wo­le­nia.

No to jestem piękna! Może to dobry omen – doszła do wnio­sku, gdy samo­lot Air Ita­lia zaczął zni­żać się do lądo­wa­nia.

Przej­ście do odprawy pasz­por­to­wej zajęło jej kil­ka­na­ście minut. Sto­jąc przed ofi­ce­rem egip­skiej straży gra­nicz­nej, który ze znu­dzoną miną wer­to­wał pasz­port, nie czuła żad­nego nie­po­koju. Była pewna, że jej doku­menty są ide­al­nie pod­ro­bione przez naj­lep­szej klasy spe­cja­li­stów, a wiza jest ory­gi­nalna. Kątem oka zauwa­żyła piękną Egip­cjankę z samo­lotu, która prze­cho­dziła przez sąsied­nie sta­no­wi­sko odprawy pasz­por­to­wej bez żad­nej kon­troli. Przed nią szedł bar­czy­sty ofi­cer armii egip­skiej, z widocz­nym sza­cun­kiem toru­jąc jej drogę. Amira też zauwa­żyła swoją nową zna­jomą i zaczęła ener­gicz­nie do niej machać. Dolo­res szybko odwza­jem­niła pozdro­wie­nie. Może dla­tego ofi­cer straży gra­nicz­nej natych­miast oddał jej pasz­port i z uśmie­chem życzył miłego pobytu. W ciągu pięt­na­stu minut ode­brała walizkę i zasiadł­szy w limu­zy­nie wysła­nej przez hotel, w któ­rym miała zamiesz­kać, z cie­ka­wo­ścią zaczęła chło­nąć mia­sto za szybą.

Wyczer­pana po cięż­kim dniu, kazała zanieść swój bagaż do wyna­ję­tego apar­ta­mentu, a każ­dego, kto jej poma­gał, wyna­gro­dziła hoj­nym napiw­kiem. Potem wypiła dwa podwójne giny z toni­kiem w hote­lo­wym barze i udała się do pokoju. Nie roz­pa­ko­wu­jąc walizki, wzięła szybki prysz­nic i nago wsko­czyła do łóżka. Zasnęła, nim zdą­żyła przy­ło­żyć głowę do poduszki.

30 kwietnia

Ran­kiem, wypo­częta i odprę­żona, Dolo­res sie­działa na tara­sie hotelu Mena House i podzi­wiała widok na pira­midę Che­opsa, odle­głą o zale­d­wie sie­dem­set metrów. Pomy­ślała, że być może na tym wła­śnie tara­sie w 1943 roku Chur­chill i Roose­velt oma­wiali przy­go­to­wa­nia do ope­ra­cji „Over­lord”, pod­czas gdy ona zabi­jała Niem­ców w oku­po­wa­nej Pol­sce.

Wal­czy­li­śmy z tym samym wro­giem – ta myśl dodała jej otu­chy przed zbli­ża­jącą się ope­ra­cją wywia­dow­czą.

Mimo że Mena House usy­tu­owany był na obrze­żach Kairu, w znacz­nej odle­gło­ści od cen­trum, ucho­dził za naj­bar­dziej pre­sti­żowy hotel w mie­ście i jako taki ide­al­nie paso­wał do legendy zamoż­nej kobiety inte­resu z Ame­ryki Połu­dnio­wej.

Argen­tyń­ski pasz­port Dolo­res opie­wał na nazwi­sko Rosa­lindy Gutiérrez z Buenos Aires, od wielu lat miesz­ka­ją­cej w Nowym Jorku i Lon­dy­nie. Jej rodzice nie żyli. Pani Gutiérrez posia­dała akcje wielu firm prze­my­słu per­fu­me­ryj­nego i kosme­tycz­nego noto­wa­nych na gieł­dzie nowo­jor­skiej, a także akcje na oka­zi­ciela tych spółek, które trzy­mały się z daleka od giełdy, gdyż nie zamie­rzały ujaw­niać mecha­ni­zmów swo­jego biz­ne­so­wego funk­cjo­no­wa­nia. Mogłaby sypać nazwi­skami z branży przez pół dnia, ale ponie­waż branża znana była z obse­syj­nej nie­mal nie­chęci do afi­szo­wa­nia się powią­za­niami per­so­nal­nymi, przeto usta­le­nie przez osobę postronną, kogo tak naprawdę pani Gutiérrez zna, kto zna ją i jakie robią ze sobą inte­resy, zaję­łoby ogromną ilość czasu, i to bez nadziei na suk­ces. Dla­tego wła­śnie spe­cja­li­ści z Mosadu, wybie­ra­jąc dla Dolo­res legendę, posta­no­wili oprzeć się na świe­cie dro­gich per­fum i pięk­nych zapa­chów. Z tego też powodu, aby przy­dać legen­dzie odpo­wied­niego wigoru, pani Gutiérrez była umó­wiona o dzie­sią­tej na roz­mowę z dyrek­to­rem Mena House, gdyż zamie­rzała wyson­do­wać moż­li­wość otwar­cia w hotelu nie­wiel­kiego butiku z naj­lep­szymi per­fumami.

Mając zatem przed sobą pra­co­wity dzień, Dolo­res zamó­wiła tra­dy­cyjne angiel­skie śnia­da­nie zło­żone z jajek sadzo­nych na boczku, sma­żo­nych na patelni pomi­do­rów, ziem­nia­ków, fasolki w sosie pomi­do­ro­wym i kieł­ba­sek wie­przo­wych. Nie wyobra­żała sobie jajek sadzo­nych nie­po­la­nych słuszną por­cją keczupu, popro­siła więc o butelkę heinza. A że dzień zapo­wia­dał się upal­nie, posta­no­wiła to wszystko spłu­kać dosko­na­łym piwem egip­skim Stella pro­du­ko­wa­nym na licen­cji jed­nego z państw Sta­rego Kon­ty­nentu. Śnia­da­nie podano ze spraw­no­ścią i pro­fe­sjo­na­li­zmem, jakiej pani Gutiérrez nie odno­to­wała jesz­cze w żad­nym z licz­nych hoteli, w któ­rych miała oka­zję bywać z racji swego nie­co­dzien­nego zawodu. Prośba o butelkę heinza, a tym bar­dziej o piwo, nie wywo­łała u obsługi nawet naj­lżej­szego unie­sie­nia brwi.

Do kurwy nędzy – pomy­ślała z podzi­wem Dolo­res, ukryta gdzieś w głębi wytwor­nej pani Gutiérrez – ktoś to brac­two nie­źle wyszko­lił i dalej trzyma za ryj na kró­ciut­kim wędzi­dle!

Posi­liw­szy się, wró­ciła do swo­jego apar­ta­mentu, żeby zamie­nić luźną poranną sukienkę na sre­brzy­stą gar­sonkę raso­wej kobiety inte­resu. Gar­sonka była ręcz­nie szyta w Medio­la­nie z naj­lep­szego jedwa­biu. Sre­brzy­ste szpilki i takaż torebka, rów­nież dzieło medio­lań­skich mistrzów, dopeł­niały cało­ści, któ­rej uko­ro­no­wa­niem była nie­ska­zi­telna poje­dyn­cza perła opra­wiona w białe złoto, maje­sta­tycz­nie opa­da­jąca na zło­tym łań­cuszku ze smu­kłej szyi pani Rosa­lindy Gutiérrez.

Tho­mas Archer był dyrek­to­rem Mena House od pię­ciu lat. Prze­kro­czył już sześć­dzie­siątkę i obję­cie tego sta­no­wi­ska było zwień­cze­niem kariery, która obej­mo­wała kie­ro­wa­nie naj­lep­szymi hote­lami na wszyst­kich kon­ty­nen­tach świata. Był uzna­nym w branży zawo­dow­cem, jak rów­nież wiel­kim znawcą i miło­śni­kiem muzyki kla­sycz­nej i w jego hotelu wszystko grało tak jak w sym­fo­niach uko­cha­nych mistrzów – per­fek­cyj­nie.

Gdy zatem punkt dzie­siąta otwo­rzyły się drzwi do jego gabi­netu i sekre­tarz wpro­wa­dził kobietę o nie­po­ko­ją­cej uro­dzie, Archer instynk­tow­nie wyczuł, że stoi przed nim istota nie­bez­piecz­nie zbli­żona do tak cenio­nej prze­zeń per­fek­cji. Ale do jakiej per­fek­cji? Tego jesz­cze nie wie­dział i to go nie­po­ko­iło. Ubrany w nie­na­gan­nie skro­jony przez kair­skich kraw­ców jasno­gra­na­towy gar­ni­tur oraz ciem­no­bor­dowy kra­wat gustow­nie dobrany do błę­kit­nej koszuli, wstał zza biurka w stylu Ludwika XVI, z bla­tem inkru­sto­wa­nym zie­loną skórą, pod­szedł do gościa i uca­ło­wał wycią­gniętą na powi­ta­nie dłoń.

– Witam, madame, w Mena House. Nazy­wam się Tho­mas Archer i mam zaszczyt zarzą­dzać tym hote­lem. Jestem do pani usług.

Wska­zał jeden z foteli sto­ją­cych przed biur­kiem, a sam zajął miej­sce w dru­gim, naprze­ciwko. Spi­ral­nie kane­lo­wane nogi, opar­cie w kształ­cie tar­czy i deli­katna deko­ra­cja sny­cer­ska, cha­rak­te­ry­styczne dla mebli Jeana-Bap­ti­ste’a Sénégo, jed­nego z naj­więk­szych wytwór­ców krze­seł kla­sy­cy­stycz­nych, tudzież jasno­żółte obi­cia z bia­łymi wzo­rami z epoki czy­niły z tej pary foteli praw­dziwe dzieła sztuki. Olbrzymi jedwabny dywan per­ski leżący na pod­ło­dze nada­wał pomiesz­cze­niu ton ele­gan­cji i jed­no­cze­śnie wschod­niego prze­py­chu.

– Czy napije się pani her­baty? – zapro­po­no­wał Tho­mas Archer.

Ofi­cer wywiadu izra­el­skiego z zain­te­re­so­wa­niem przy­glą­dała się swemu roz­mówcy. Sie­dzący przed nią wysoki, szczu­pły męż­czy­zna o buj­nej szpa­ko­wa­tej czu­pry­nie nie wyglą­dał na typo­wego mene­dżera hotelu klasy lux. Spra­wiał raczej wra­że­nie przed­sta­wi­ciela bry­tyj­skiej ary­sto­kra­cji.

Nie­tu­zin­kowy typ – pomy­ślała.

– Z przy­jem­no­ścią, drogi dyrek­to­rze – odpo­wie­działa po angiel­sku, gdyż w tym wła­śnie języku zwró­cił się do niej Archer, a gdy ów wydał sekre­ta­rzowi sto­sowne pole­ce­nie, od razu prze­szła do rze­czy: – Nazy­wam się Rosa­linda Gutiérrez i jestem Argen­tynką, acz­kol­wiek inte­resy pro­wa­dzę przede wszyst­kim w Nowym Jorku i Lon­dy­nie. Moja spe­cjal­ność to per­fumy i kosme­tyki. Do tej pory zaj­mo­wa­łam się głów­nie ope­ra­cjami hur­to­wymi w tej branży oraz, powiedzmy, restruk­tu­ry­za­cją firm. Ale ostat­nio pomy­śla­łam, że warto byłoby zało­żyć w paru nie­zwy­kłych loka­li­za­cjach butiki per­fu­me­ryjne naj­wyż­szej klasy. Pira­midy w Gizie z pew­no­ścią sta­no­wią jedną z naj­bar­dziej nie­zwy­kłych loka­li­za­cji na świe­cie, a Mena House jest jed­nym z naj­bar­dziej nie­zwy­kłych hoteli…

Dyrek­tor słu­chał w sku­pie­niu sie­dzą­cej przed nim kobiety, ale nie komen­to­wał, gdyż miał w zwy­czaju wysłu­chi­wać swo­ich inter­lo­ku­to­rów do końca.

– Jest pan inte­li­gent­nym czło­wie­kiem, który zarzą­dza tym obiek­tem per­fek­cyj­nie – cią­gnęła Rosa­linda Gutiérrez, nie­spe­szona bra­kiem reak­cji z jego strony. – A zatem nie wąt­pię, że już pan wie, do czego chcia­ła­bym pana namó­wić. Co pan na to, drogi dyrek­to­rze?

– Sza­nowna pani – ode­zwał się dyrek­tor Archer – odpo­wiem wprost. To zna­ko­mity pomysł! Od strony mar­ke­tin­go­wej poten­cjał jest nie­ogra­ni­czony: tajem­ni­czość pira­mid, mistyka Orientu, prze­pych dworu fara­onów, zagadka Sfinksa, magne­tyzm postaci Napo­le­ona… Czyż muszę wymie­niać dalej?

Dolo­res nie­ła­two było zasko­czyć i w ostat­nich latach prak­tycz­nie nikomu to się nie udało – nie licząc tra­gicz­nej infor­ma­cji o śmierci Inez i Ratza. Ale ten Anglik pra­wie ją zno­kau­to­wał swoją wypo­wie­dzią. Przyj­rzała mu się uważ­nie.

Jeżeli facet robi sobie jaja, to mu zaraz przy­pier­dolę – pomy­ślała.

– To naprawdę świetny pomysł, pani Gutiérrez. Zna­ko­mity! – powtó­rzył Tho­mas Archer w spo­sób tak natu­ralny, jakby oznaj­miał, że wła­śnie zaczęło padać. – Pro­sty, logiczny, genialny. Gra­tu­luję inwen­cji. Jeśli prze­szło pani przez myśl, że sobie dwo­ruję, to zapew­niam, że tak nie jest.

– Pan mi się podoba, dyrek­to­rze Archer. Bar­dzo mi się pan podoba! – odrze­kła Rosa­linda Gutiérrez z kokie­te­rią, jaka ledwo by uszła w dobrym towa­rzy­stwie. Ale to znów dała o sobie znać Dolo­res. – Jak mówimy poni­żej Rio Grande, ma pan cojo­nes, señor!

– Aby nie wyjść na imper­ty­nenta, madame Gutiérrez, pozwolę sobie jedy­nie stwier­dzić, że ma pani piękny umysł i bar­dzo mi się podo­bają rezul­taty jego pracy – rzekł szar­mancko dyrek­tor Mena House. – Ale ad rem! Domy­śla się pani, że pomysł muszę skon­sul­to­wać z wła­ści­cie­lami naszego hotelu.

– Ależ oczy­wi­ście, drogi panie Archer – zapew­niła. – Pro­ce­dura rzecz święta.

– Na pewno będzie pani zwie­dzać nasze piękne i pra­stare mia­sto – zagaił dyrek­tor. – Musi więc pani koniecz­nie wpaść do Gezira Club na wyspie Zama­lek. Acz­kol­wiek obiekt udo­stęp­niono, że się tak wyrażę, masom, to na­dal są tam miej­sca, gdzie bywa wyłącz­nie śmie­tanka towa­rzy­ska naszej metro­po­lii. Pole­cam zwłasz­cza basen i jego oko­lice. Gdyby doszła pani do wnio­sku, że rów­nież Gezira Club sta­nowi inte­re­su­jącą loka­li­za­cję, to uła­twię nie­zbędne kon­takty. Dyrek­tor jest moim dobrym zna­jo­mym.

– Nie­zwy­kle uprzejmy i uczynny z pana czło­wiek – odpo­wie­działa pani Gutiérrez, mile zasko­czona. – Wła­śnie tam się wybie­ra­łam. Wielu moich zna­jo­mych bar­dzo zachwa­lało to miej­sce.

– I słusz­nie. Nie będę pani zanu­dzał histo­rią klubu, bo zakła­dam, że odro­biła pani pracę domową przed przy­lo­tem do Kairu. Zresztą na to zawsze znaj­dzie się czas… Jak mówi­łem, obecni władcy Egiptu wpraw­dzie wpu­ścili plebs na teren klubu, ale naj­lep­sze jego czę­ści zosta­wili wyłącz­nie dla sie­bie i dla takich jak my, natu­ral­nie.

– Natu­ral­nie. Nie spo­dzie­wa­ła­bym się innego roz­wią­za­nia po puł­kow­niku Nase­rze – odpo­wie­działa bez­tro­sko, choć z namy­słem. – To prze­cież wycho­wa­nek armii bry­tyj­skiej, musi więc mieć w sobie coś z ofi­cera i dżen­tel­mena…

Dyrek­tor uśmiech­nął się pod nosem i nie sko­men­to­wał tej wypo­wie­dzi.

To kobieta nie tylko nie­zwy­kłej urody, ale także inte­li­gen­cji – skon­sta­to­wał z zado­wo­le­niem. Należy jej pomóc. Kto wie, czego tu dokona…

– Szkoda czasu, madame! – W Tho­ma­sie Arche­rze obu­dził się czło­wiek czynu. – Jeżeli pani pozwoli, to mój kie­rowca odwie­zie panią do Gezira Club na pierw­szą lustra­cję. Na miej­scu są pojazdy klu­bowe z kie­rowcami do wyna­ję­cia, więc będzie pani mogła wró­cić, kiedy uzna za sto­sowne.

– Nie wiem, jak panu dzię­ko­wać. – Z wła­ściwą sobie kokie­te­rią Rosa­linda Gutiérrez ode­grała lek­kie zmie­sza­nie. – Nie chcia­ła­bym spra­wiać kło­potu…

– To naprawdę żaden kło­pot, droga madame – zapew­nił pogod­nie dyrek­tor. – Ujmijmy to tak: szcze­gólni goście naszego hotelu zasłu­gują na szcze­gólną aten­cję…

Nie cze­ka­jąc na odpo­wiedź, przy­wo­łał sekre­ta­rza i wydał mu odpo­wied­nie pole­ce­nie.

Następ­nie popro­wa­dził panią Gutiérrez ze swo­jego gabi­netu przed wej­ście do hotelu, gdzie lada chwila miał zaje­chać jego służ­bowy samo­chód. Gdy sta­nęli na pod­jeź­dzie w poran­nym słońcu, dyrek­tor po chwili zasta­no­wie­nia powie­dział:

– Madame Gutiérrez, pro­szę mnie źle nie zro­zu­mieć, a imper­ty­nen­cję z góry wyba­czyć, ale przy­szła mi do głowy pewna myśl. Aby odnieść suk­ces biz­ne­sowy w Kairze, winna pani zaist­nieć w tutej­szym towa­rzy­stwie. Jutro, w środę, w Gezira Club odbę­dzie się doroczne soirée dyplo­ma­tyczne, na któ­rym obecni będą wszy­scy, któ­rzy cokol­wiek w tym mie­ście zna­czą. To nie­zwy­kle pre­sti­żowa impreza i jako szef Mena House mam obo­wią­zek w niej uczest­ni­czyć. Pro­po­nuję, aby mi pani towa­rzy­szyła jako gość spe­cjalny naszego hotelu. Pani udział w soirée może bowiem posłu­żyć wspól­nemu, dobrze poję­temu inte­re­sowi. Będzie to także świetna oka­zja, aby poznać dyrek­tora Gezira Club.

Dolo­res aż zapisz­czała z rado­ści, gdyż udział w takim przy­ję­ciu zna­ko­mi­cie pod­bu­do­wy­wał jej legendę obrot­nej kobiety inte­resu. Tym bar­dziej że świat dyplo­ma­cji i świat per­fum two­rzyły ide­alną parę. Jed­nak reak­cja Rosa­lindy Gutiérrez musiała być tak­towna i wywa­żona, bo takiej zapewne ocze­ki­wał dyrek­tor naj­lep­szego hotelu w mie­ście.

– Drogi panie Archer, to byłby dla mnie zaszczyt towa­rzy­szyć panu pod­czas tak zna­ko­mi­tej imprezy. Z całego serca doce­niam pań­ski wspa­niały gest, ale… nie wyba­czy­ła­bym sobie, gdy­bym pokrzy­żo­wała panu plany… lub pani Archer.

– Gdyby była jakaś pani Archer, madame, to nie mógł­bym zapro­sić pani – odrzekł krótko i rze­czowo dyrek­tor. – Takie wyznaję zasady.

– Ależ natu­ral­nie. Jest pan dżen­tel­me­nem. Z tym więk­szą rado­ścią przyj­muję pań­ską pro­po­zy­cję – zapew­niła szybko pani Gutiérrez.

Kurwa mać, więc tacy faceci jesz­cze ist­nieją! – pomy­ślała za jej ple­cami Dolo­res.

Na hote­lowy pod­jazd wje­chał ben­tley w kolo­rze pia­sku pustyni. Tho­mas Archer oso­bi­ście otwo­rzył tylne drzwi, wska­zu­jąc swo­jemu gościowi miej­sce. Następ­nie udzie­lił kie­rowcy sto­sow­nych instruk­cji i gdy samo­chód ruszył, poma­chał na poże­gna­nie odda­la­ją­cej się w nim pięk­nej kobie­cie.

Dolo­res spę­dziła w Gezira Club kilka godzin, mysz­ku­jąc po całym obiek­cie. Połowę czasu poświę­ciła na dokładne zapo­zna­nie się z kom­plek­sem base­no­wym. Chciała wie­dzieć, jak naj­le­piej można by się ewa­ku­ować z tego miej­sca, gdyby doszło do nie­prze­wi­dzia­nego roz­woju wyda­rzeń.

Ucieczka z terenu klubu – ana­li­zo­wała chłodno – to tylko liryczny wstęp. Nawet jeżeli się uda, to muszę jesz­cze ewa­ku­ować się z wyspy Zama­lek pośrodku Nilu.

Gdyby i to się udało, musia­łaby dotrzeć zapa­mię­taną trasą do bez­piecz­nego lokalu na obrze­żach Mia­sta Umar­łych, wiel­kiego cmen­ta­rza w obrę­bie Kairu, w znacz­nej już mie­rze zamiesz­ka­nego przez kair­ską bie­dotę. I w tym safe housie cze­kać na ewen­tu­alną pomoc wywiadu izra­el­skiego w opusz­cze­niu kraju.

Po powro­cie do hotelu wzięła długą, gorącą kąpiel w olbrzy­miej wan­nie w łazience swo­jego apar­ta­mentu i doszła do wnio­sku, że doj­rzała do drinka i kola­cji, tym bar­dziej że zbli­żała się dwu­dzie­sta, a od angiel­skiego śnia­da­nia na hote­lo­wym tara­sie przez cały dzień nic nie jadła.

Zało­żyła pro­stą czarną suk­nię do samej ziemi, a na odkryte ramiona zarzu­ciła czarny żakiet. Jej piękna twarz i kru­czo­czarne włosy two­rzyły z tym stro­jem impo­nu­jącą całość. Usta poma­lo­wała mocną czer­woną szminką, w stylu argen­tyń­skim, a na szyi zawie­siła perłę opra­wioną w białe złoto.

Ledwo weszła do hote­lo­wego westy­bulu, gdy jak spod ziemi wyrósł obok niej Tho­mas Archer.

– Madame Gutiérrez, witam panią wie­czo­rową porą – pozdro­wił ją z galan­te­rią. – Może przy kie­liszku dom pérignona i kola­cji na tara­sie zechce mi pani opo­wie­dzieć, jak upły­nął dzień…

– To byłoby doprawdy per­fek­cyjne jego zwień­cze­nie – ucie­szyła się Rosa­linda Gutiérrez. – Ale nie śmia­ła­bym odcią­gać pana od obo­wiąz­ków…

– Gdy­bym powie­dział, że kola­cja z takim gościem jak pani to jeden z moich naj­mil­szych obo­wiąz­ków, zapewne wyszedł­bym na imper­ty­nenta – odrzekł, jak zwy­kle rze­czowo, Tho­mas Archer. – Powiem więc tylko, że na czas kola­cji prze­każę swoje obo­wiązki kie­row­ni­kowi recep­cji. Przejdźmy na taras, madame.

Już na tara­sie szep­nął coś do ucha maître de salle, który natych­miast sta­nął przed nim pra­wie na bacz­ność. W mgnie­niu oka zaro­iło się od kel­ne­rów, któ­rzy bły­ska­wicz­nie przy­go­to­wali sto­lik z wido­kiem na pira­midy. Maître oso­bi­ście otwo­rzył szam­pana, roz­lał go do kie­lisz­ków, po czym, umie­ściw­szy butelkę w naczy­niu z lodem, ukło­nił się i dys­kret­nie odda­lił.

– Pani zdro­wie, madame Gutiérrez – wzniósł toast dyrek­tor Mena House.

– Za nasze zdro­wie, mister Archer – odpo­wie­działa Rosa­linda Gutiérrez i oboje pocią­gnęli po łyku wyśmie­ni­tego dom pérignona. – Spę­dzi­łam kilka godzin w Gezira Club. To rze­czy­wi­ście impo­nu­jący obiekt i ma fascy­nu­jące zakątki. Wręcz cza­ru­jące, także pod wzglę­dem han­dlo­wym. Dla odpo­wied­niej branży, oczy­wi­ście.

– Oczy­wi­ście, madame – przy­tak­nął niczym echo szpa­ko­waty męż­czy­zna.

– Ale robiąc inte­resy w róż­nych kra­jach na róż­nych kon­ty­nen­tach, prze­ko­na­łam się, że oprócz boga­tych klien­tów nic tak dobrze nie wpływa na sprze­daż jak okre­ślony poziom sta­bi­li­za­cji, nazwijmy to, poli­tycz­nej i spo­łecz­nej. Ja o poli­tyce nie mam naj­mniej­szego poję­cia, zwłasz­cza egip­skiej, że nie wspo­mnę o spo­łe­czeń­stwie – przy­znała się pani Gutiérrez i patrząc wni­kli­wie na swo­jego gospo­da­rza, dodała: – Pan nato­miast, panie Archer, mógłby mnie w tej mie­rze z powo­dze­niem, jak mnie­mam, oświe­cić.

Pełna nie­spo­dzia­nek ta madame Gutiérrez – pomy­ślał dyrek­tor Tho­mas Archer. Ma rze­czy­wi­ście piękny umysł. Bo po co mia­łaby inwe­sto­wać w jakąś sytu­ację rewo­lu­cyjną lub jesz­cze gor­szą?

I już chciał zaspo­koić jej cie­ka­wość, gdy nagle zorien­to­wał się, że zanie­dbuje obo­wiązki nie tylko dżen­tel­mena, ale i, co gor­sza, szefa Mena House.

– Pro­szę mi wyba­czyć, madame, ale musi pani umie­rać z głodu! – stwier­dził z obawą. – Zanim zaspo­koję pani cie­ka­wość, muszę zaspo­koić pani głód. Co pani sobie życzy na kola­cję?

– W rze­czy samej! Zapo­mnia­łam, że jestem głodna jak wilk – odpo­wie­działa wesoło. – To nie­chyb­nie pana wina, bo na ogół nie zda­rza mi się o tym zapo­mnieć. Mogę pro­sić menu?

– Nie potrze­buje pani menu. Skoro zawi­ni­łem, pani życze­nie kuli­narne będzie dla mnie roz­ka­zem! – oznaj­mił szar­mancko Tho­mas Archer.

Ja pier­dolę – pomy­ślała Dolo­res, ukryta głę­boko pod posta­cią Rosa­lindy Gutiérrez. Ten facet jest z innej bajki. Zapo­mniał się prze­nieść z ubie­głego wieku do obec­nego kurew­stwa. Gdyby nie miłość do Mal­colma, tobym mu chyba dupy dała albo laskę odwa­liła… Cho­ciaż?!

– No dobrze… Ale potra­fię być nie­zno­śna! – ostrze­gła prze­kor­nie pani Gutiérrez.

Lecz Tho­mas Archer patrzył na nią spo­koj­nym wzro­kiem doświad­czo­nego życiowo czło­wieka, który wydaje się pano­wać nad sytu­acją. Każdą sytu­acją. Zbi­jało to nieco z tropu Dolo­res, która była przy­zwy­cza­jona do tego, że na takim eta­pie zna­jo­mo­ści przed­sta­wi­ciele płci prze­ciw­nej czoł­gali się u jej stóp. Chyba że posta­no­wiła dopu­ścić ich nieco wyżej… Zde­cy­do­wała zatem przejść do ataku.

– Może tro­szeczkę kawioru do szam­pana… – zaczęła gło­śno myśleć pani Gutiérrez.

Dyrek­tor ski­nął na maître’a, który pra­gnąc popi­sać się swoją spraw­no­ścią, krą­żył w pobliżu niczym meteor i w ułamku sekundy sta­nął wyprę­żony obok pryn­cy­pała, gotów reali­zo­wać wszel­kie pole­ce­nia.

– Słu­cham, sze­fie.

– Podaj, James, z łaski swo­jej czarny kawior irań­ski i nieco czer­wo­nego. Do tego grzanki, masło i gęstą śmie­tanę. I każ kuchni przy­go­to­wać tro­chę sałatki z kra­bów – zarzą­dził Archer. – Co zaś się tyczy głów­nego dania, to nara­dzimy się zaraz z naszym dro­gim gościem. Madame… Jaki jest pani wybór?

– Może odro­binę homara z rusztu w tan­de­mie z polę­dwicą Kobe. Też z rusztu… – roz­ma­rzyła się Rosa­linda Gutiérrez.

– Zała­twione, droga pani – odpo­wie­dział rze­czowo Tho­mas Archer ku zasko­cze­niu swo­jego gościa, gdyż polę­dwica Kobe była poda­wana jedy­nie w naj­bar­dziej eks­klu­zyw­nych restau­ra­cjach i hote­lach, o czym pani Gutiérrez, testu­jąc dyrek­tora, dosko­nale wie­działa.

– Brawo, drogi panie Archer – sko­men­to­wała z podzi­wem.

– Dzię­kuję – odpo­wie­dział. – A teraz słówko o poli­tyce. W pięć­dzie­sią­tym dru­gim roku w Egip­cie oba­lono monar­chię króla Faruka. Był to znany mię­dzy­na­ro­dowy play­boy, który w swoim pałacu w Alek­san­drii zgro­ma­dził naj­więk­szą na świe­cie kolek­cję por­no­gra­fii. Tak lubił się bawić, zwłasz­cza we Wło­szech, że nie zorien­to­wał się, iż grupa mło­dych ofi­ce­rów armii egip­skiej zamie­rza pozba­wić go wła­dzy. Dowo­dził nimi Gamal Abdel Naser, który miło­ści­wie nam panuje do dnia dzi­siej­szego jako pre­zy­dent Egiptu. Po cichu wspie­rali go zawsze nasi ame­ry­kań­scy kuzyni. W pięć­dzie­sią­tym szó­stym roku Naser posta­no­wił zna­cjo­na­li­zo­wać Kanał Sueski i nara­ził się na zbrojny gniew Fran­cji, Izra­ela i Wiel­kiej Bry­ta­nii, ale Ame­ry­ka­nie tup­nęli nogą i z inwa­zji nic nie wyszło. Tym­cza­sem Naser już wyrósł z krót­kich spode­nek i wybił się na nie­za­leż­ność. Zażą­dał od Sta­nów, aby czę­ściowo sfi­nan­so­wały jego fla­gowy pro­jekt, gigan­tyczną tamę na Nilu. Ale nasi ame­ry­kań­scy przy­ja­ciele odmó­wili, gdyż Naser aku­rat ofi­cjal­nie uznał Chiń­ską Repu­blikę Ludową. Popro­sił więc o pomoc Rosjan… Nie zanu­dzam pani?

– Ależ skąd! To, co pan mówi, jest bar­dzo inte­re­su­jące dla takiej poli­tycz­nej igno­rantki jak ja – zapew­niła pani Gutiérrez.

– Rosja­nie natych­miast potrzą­snęli sakiewką i w Asu­anie powstaje wła­śnie jedna z naj­więk­szych tam na świe­cie – kon­ty­nu­ował dyrek­tor. – Ma wytwa­rzać pra­wie połowę prądu w kraju…

– To fascy­nu­jące – rze­kła pani Gutiérrez. – Ale finan­su­jąc taki pro­jekt, Rosja­nie, na mój kobiecy rozum, zaj­mują w tym kraju miej­sce Ame­ry­ka­nów. Chyba że się mylę?

– Ależ skąd! – odparł Tho­mas Archer. – Ma pani wyjąt­kowy umysł. Nowym wiel­kim bra­tem w Egip­cie są Rosja­nie! Z punktu widze­nia ewen­tu­al­nego inwe­stora Egipt jest zatem kra­jem sta­bil­nym, bo nawet gdyby Naser chciał wpro­wa­dzić tu socja­lizm, to sku­pione wokół niego elity będą naj­lep­szymi klien­tami pani buti­ków z per­fu­mami.

– Chyba więc mogę inwe­sto­wać w Egip­cie – stwier­dziła pani Gutiérrez. – Skoro pre­zy­dent Naser buduje taką tamę, to Egip­cja­nie pew­nie go doce­niają, gdyż Nil nie będzie ich zale­wał…

– Słuszne rozu­mo­wa­nie, madame – przy­tak­nął dyrek­tor.

– Ale też nie wie­rzę, aby pre­zy­dent Naser w ogóle nie miał kło­po­tów, bo prze­cież każdy je ma, nie­praw­daż?

– Brac­two Muzuł­mań­skie! – odparł gospo­darz, który zdą­żył się już przy­zwy­czaić do traf­nych spo­strze­żeń pani Gutiérrez. – Islam­scy fun­da­men­ta­li­ści dzia­ła­jący tu od czter­dzie­stu lat. Ale tutej­sza poli­cja poli­tyczna, mucha­ba­rat, radzi sobie z nimi na różne spo­soby…

– Domy­ślam się, że może to być dla nich bole­sne… – ni to zapy­tała, ni to stwier­dziła uro­cza towa­rzyszka szefa Mena House.

Podano dwa rodzaje kawioru i świeżą sałatkę z kra­bów. Maître de salle oso­bi­ście zadbał o odpo­wied­nie roz­sta­wie­nie tale­rzy, naczyń z kawio­rem, grzan­kami i śmie­taną, uło­że­nie ser­wet na kola­nach gości, dopeł­nie­nie kie­lisz­ków, poda­nie masła czosn­ko­wego do grza­nek. Gdy wszyst­kiego już dopil­no­wał, a jego goście szy­ko­wali się do wznie­sie­nia w kolej­nym toa­ście kie­lisz­ków z szam­pa­nem, chrząk­nął dys­kret­nie.

– Tak, James, słu­cham – zare­ago­wał Archer, obe­znany z tak­tow­nymi sygna­łami pod­wład­nego.

– Pra­gnę jedy­nie poin­for­mo­wać sza­now­nych pań­stwa, że nasz drogi szef kuchni wła­śnie otrzy­mał dostawę naj­śwież­szych, prze­cud­nej urody i jako­ści prze­grzeb­ków i ośmiela się suge­ro­wać nie­wielką cie­płą przy­stawkę w sosie jego inwen­cji.

– Madame? – Dyrek­tor spoj­rzał wycze­ku­jąco na swoją towa­rzyszkę.

– Prze­grzebki, coqu­il­les Saint-Jacques! Ni­gdy nie odma­wiam!

– Zała­twione! – pod­su­mo­wał Tho­mas Archer. – Pro­ce­duj, James!

– Of course, sir.

Napili się szam­pana i zaczęli jeść kawior.

– Pan tu dowo­dzi jak na fron­cie, drogi panie Archer – skon­sta­to­wała madame Gutiérrez. – Był pan kie­dyś w woj­sku?

– Rów­nie dobrze ja mógł­bym panią o to zapy­tać – roze­śmiał się dyrek­tor. Ale w śmie­chu tym była nuta, która wyrwała Dolo­res w ciele madame Gutiérrez z bło­giej drzemki. – Pytała pani, czy są tu jesz­cze jakieś inne pro­blemy. I tak, i nie. To zależy, jak na to patrzeć. Otóż po woj­nie napły­nęło do Egiptu nieco pod­wład­nych Adolfa Hitlera. Zwłasz­cza z SS. Oczy­wi­ście za wie­dzą i zgodą naszych ame­ry­kań­skich przy­ja­ciół, któ­rzy wyko­rzy­stują ich wie­dzę i doświad­cze­nie do walki z komu­ni­zmem. Tutaj byli nazi­ści dora­dzają w róż­nych sfe­rach, nazwijmy to, bez­pie­czeń­stwa pań­stwa. Egip­cjan łączy z nimi wspólna nie­chęć do Izra­ela, wroga muzuł­ma­nów.

– No tak, wróg mojego wroga jest moim przy­ja­cie­lem – sko­men­to­wała pani Gutiérrez, a ukryta za jej maską Dolo­res odno­to­wała uwagi dyrek­tora z cie­ka­wo­ścią, gdyż temat nie był jej obcy, i to nie tylko ze względu na współ­pra­cow­ni­ków Domi­nika z SS. – Nie sądzę jed­nak, by mogło to rzu­to­wać na moje ewen­tu­alne inte­resy w tym pięk­nym kraju nad Nilem.

Gdy skoń­czyli posi­lać się kawio­rem i sałatką z kra­bów, Tho­mas Archer chciał doko­nać wyboru win do kolej­nych dań, ale pani Gutiérrez prze­ko­nała go, że powinni po pro­stu pozo­stać przy dom pérignonie, z dese­rem włącz­nie. Dyrek­tor uznał, że to dobry pomysł, i pole­cił otwo­rzyć kolejną butelkę.

Prze­grzebki, aby nie zmą­cić ich natu­ral­nego smaku, podano w pro­stym, deli­kat­nym sosie z sza­lo­tek i pomi­do­rów na bazie bia­łego wina, zapie­czone na wiel­kich pła­skich musz­lach. Zda­niem pani Gutiérrez były wyborne.

Ale dopiero polę­dwica Kobe wzbu­dziła peany zachwytu dwojga bie­siad­ni­ków. Pie­czo­ło­wi­cie pod­sma­żona na grillu i podana bez żad­nych dodat­ków, oprócz kawał­ków homara, dosłow­nie roz­pły­wała się w ustach.

– Deser? – zapy­tał dyrek­tor, gdy skoń­czyli danie główne.

– Boże broń! – odparła pani Gutiérrez. – Pozo­stało mi miej­sce jedy­nie na espresso i kie­li­szek coin­treau.

Już po chwili delek­to­wali się w ciszy likie­rem poma­rań­czo­wym, poda­nym oso­bi­ście przez maître’a.

– Co za baśniowe miej­sce! – Rosa­linda Gutiérrez pierw­sza prze­rwała mil­cze­nie. – Ni­gdzie nie widzia­łam tak gwiaź­dzi­stego nieba jak to nad pira­mi­dami.

– Rys roman­ty­zmu w pani cha­rak­te­rze daje o sobie znać – sko­men­to­wał Archer. – To dobra cecha i wbrew pozo­rom przy­datna w każ­dym fachu.

– W inte­re­sach także?

– Natu­ral­nie! Nuta roman­ty­zmu pozwala zacho­wać wła­ściwy dystans do wymo­gów dnia codzien­nego i naporu rze­czy­wi­sto­ści. Wydaje się nam pod­po­wia­dać: nie zawsze, nie wszystko, nie za każdą cenę…

Mądry czło­wiek – pomy­ślała Dolo­res.

1 maja

Śro­dowy pora­nek pani Gutiérrez roz­po­częła od prze­jażdżki na rumaku z hote­lo­wej stajni dookoła pira­mid i monu­men­tal­nej rzeźby Sfinksa. Dawno nie czuła się tak dobrze. Następ­nie wło­żyła prze­wiewną ciemną sukienkę w białe groszki i pia­sko­wym ben­tleyem Mena House udała się do Gezira Club, gdzie w restau­ra­cji przy base­nie zja­dła lekki lunch.

Przy oka­zji nawią­zała zna­jo­mość z kil­koma mło­dymi, bar­dzo uro­dzi­wymi Egip­cjan­kami z wyż­szych sfer, sta­łymi bywal­czy­niami klubu i basenu. Rej wśród nich wodziła poznana w samo­lo­cie Amira, która dostrze­gł­szy Dolo­res, natych­miast do niej pod­bie­gła i ser­decz­nie ją uści­snęła. Wcho­dząc w swoje nowe „ja”, które coraz bar­dziej jej się podo­bało, Argen­tynka wrę­czyła nowym kole­żan­kom próbki per­fum, ujaw­nia­jąc przy oka­zji rąbka tajem­nicy swo­ich pla­nów biz­ne­so­wych w Kairze. Wzbu­dziła tym ogólny zachwyt i sym­pa­tię pozna­nych kobiet. I o to jej cho­dziło. Na tym polega budo­wa­nie legendy.

Dolo­res była z sie­bie zado­wo­lona. Posta­no­wiła, że następ­nego dnia powtó­rzy ten sce­na­riusz. Samo­cho­dem klubu wró­ciła do Mena House i już jako Rosa­linda Gutiérrez powoli zaczęła się przy­go­to­wy­wać do dyplo­ma­tycz­nego soirée w Gezira Club, zapla­no­wa­nego na ten wie­czór.

Pia­skowy ben­tley wje­chał maje­sta­tycz­nie na roz­le­głe tereny Gezira Club i posu­wał się powoli w kie­runku kom­pleksu base­no­wego, gdzie odby­wało się przy­ję­cie.

Rosa­linda Gutiérrez zde­cy­do­wała się na ogni­ście czer­woną sukienkę wie­czo­rową do połowy łydki, gdyż orga­ni­za­to­rzy zazna­czyli, że dłu­gie suk­nie nie są de rigu­eur. Na nogach miała czarne szpilki, w ręku czarną torebkę, a na szyi wisio­rek z perłą. Wyglą­dała bosko – jak nie omiesz­kał zauwa­żyć szef Mena House. A maître de salle James, gdy ujrzał ją w hote­lo­wym westy­bulu, po pro­stu pod­szedł do niej, ukło­nił się i bez słowa poca­ło­wał w rękę.

Czarny smo­king Tho­masa Archera two­rzył świetne tło dla wie­czor­nej toa­lety Rosa­lindy. Ubrany w czerń męż­czy­zna wyda­wał się nieco wyż­szy i jesz­cze szczu­plej­szy.

To cał­kiem przy­stojny facet! – uświa­do­miła sobie nagle Dolo­res. I ma w sobie coś takiego męskiego. Trudno go roz­gryźć.

Ben­tley zatrzy­mał się przed budyn­kiem basenu. Do wej­ścia pro­wa­dził sze­roki bor­dowy dywan. Zgod­nie ze zwy­cza­jem dyplo­ma­tycz­nym honory domu peł­nił dzie­kan kor­pusu dyplo­ma­tycz­nego, któ­rym w Egip­cie zwy­cza­jowo był nun­cjusz apo­stol­ski. W imie­niu gospo­da­rzy asy­sto­wał mu mini­ster spraw zagra­nicz­nych Egiptu z mał­żonką.

Tho­mas Archer i jego part­nerka wysie­dli z ben­tleya i sta­nęli na dywa­nie, po czym on podał jej ramię i ruszyli przed sie­bie. Uroda i strój pani Gutiérrez spra­wiły, że od pierw­szej chwili oczy wszyst­kich obec­nych skie­ro­wane były na nią. Gdy pode­szli do komi­tetu powi­tal­nego, przed­sta­wi­ciel egip­skiego pro­to­kołu wziął zapro­sze­nie, które podał mu szef Mena House, i doko­nał pre­zen­ta­cji nowo przy­by­łych.

– Drogi Tho­ma­sie – rzekł jowial­nie mini­ster spraw zagra­nicz­nych, który regu­lar­nie bywał w hotelu, czę­sto w celach poza­służ­bo­wych, i nie­zwy­kle cenił dys­kre­cję dyrek­tora. – Miło cię widzieć. Panią także, madame Gutiérrez.

W mał­żonce mini­stra Rosa­linda bez trudu roz­po­znała piękną Amirę. Ponow­nie uści­snęły się ser­decz­nie, nie naru­sza­jąc jed­nakże pro­to­kołu.

– Tym razem prze­sze­dłeś sam sie­bie, stary dra­niu – szep­nął kon­fi­den­cjo­nal­nie mini­ster do ucha Tho­masa, wska­zu­jąc pra­wie nie­zau­wa­żal­nie na panią Gutiérrez, która wła­śnie pod­cho­dziła do nun­cju­sza.

– Cie­bie ni­gdy nie prze­ści­gnę – odwza­jem­nił się Archer rów­nie kon­fi­den­cjo­nal­nym szep­tem.

Nun­cjusz, który wiele lat spę­dził w slum­sach bie­doty Ame­ryki Połu­dnio­wej, z zain­te­re­so­wa­niem spoj­rzał na Rosa­lindę Gutiérrez. Uści­snął jej rękę i prze­mó­wił po hisz­pań­sku:

– Gra­tu­luję, córko, stroju dopa­so­wa­nego kolo­rem do tego dnia, o któ­rym nie wszy­scy wie­dzą, że jest…

– Ja, eks­ce­len­cjo, wiem! – weszła nun­cju­szowi w słowo pani Gutiérrez, a wła­ści­wie ukryta pod jej posta­cią Dolo­res. – Że jest to Święto Pracy, dzień ludzi bied­nych oraz tych, co pracy nie mają, a więc święto god­no­ści.

– Brawo, córko. Pozory potra­fią mylić – rzekł nun­cjusz z cie­płym uśmie­chem i dodał: – Pro­szę mówić do mnie „ojcze”…

Rosa­linda Gutiérrez ski­nęła głową i dygnęła z sza­cun­kiem.

– Witam, mister Archer. – Nun­cjusz świet­nie znał szefa Mena House, gdyż czę­sto gry­wał z nim w bry­dża. – Inte­li­gentna kobieta… pań­ska towa­rzyszka. To dobrze.

– Cie­szy mnie opi­nia ojca – odrzekł Archer, który od dawna wie­dział, że nun­cjusz nie lubi być tytu­ło­wany eks­ce­len­cją.

Rosa­lindę nie­mal natych­miast oble­gła grupka per­fek­cyj­nie zadba­nych Egip­cja­nek, a do nagle osa­mot­nio­nego Archera pod­szedł dyrek­tor Gezira Club – Rais Said. Patrząc na niego, nikt by nie odgadł, że ten czło­wiek w dzie­ciń­stwie żebrał na obrze­żach Mia­sta Umar­łych, gdzie miesz­kała jego rodzina. Ale był dziec­kiem nie­zwy­kle inte­li­gent­nym i uta­len­to­wa­nym, na co zwró­ciła uwagę sze­fowa ame­ry­kań­skiej sta­cji arche­olo­gicz­nej w Kairze. To za jej sprawą, dora­bia­jąc u arche­olo­gów, mógł się jed­no­cze­śnie uczyć w ame­ry­kań­skiej szkole, a gdy ją skoń­czył, wygrał sty­pen­dium Uni­wer­sy­tetu Prin­ce­ton w Sta­nach Zjed­no­czo­nych. Wpraw­dzie o spra­wach sty­pen­dial­nych decy­do­wał tam wów­czas pro­fe­sor egip­to­lo­gii i uczeń eme­ry­to­wa­nej już sze­fo­wej sta­cji, ale prze­cież kre­tyn nie dostałby się na tak pre­sti­żową uczel­nię…

– Hi, Tom – przy­wi­tał się Rais.

– Rais, mon ami. – Archer uści­snął dłoń przy­ja­ciela. – Jak sprawy?

– W nor­mie, Tom – rzekł Rais. – Ale widzę, że ty sza­le­jesz. Kim jest to zja­wi­sko w czer­wo­nej sukience?

– W czer­wo­nej? No popatrz, nawet tego nie zauwa­ży­łem… – zaczął się prze­ko­ma­rzać szef Mena House.

– Nie pier­dol, Archer! – przy­wo­łał go do porządku Rais.

– Okej, okej! To nasz gość hote­lowy, madame Rosa­linda Gutiérrez z Argen­tyny rodem – wyja­śnił Archer. – Pani od per­fum, o któ­rej ci mówi­łem i którą zamie­rzam przed­sta­wić ci dziś wie­czór.

– Ale nie mówi­łeś, że przy niej Evita to zwy­kła blon­dynka – zauwa­żył Rais Said, który sam ucho­dził za bar­dzo przy­stoj­nego męż­czy­znę.

Przy wej­ściu powstało jakieś zamie­sza­nie i część gości zaczęła zmie­rzać w tym kie­runku. W oto­cze­niu grupy woj­sko­wych na teren basenu wkro­czył pre­zy­dent Gamal Abdel Naser, szcze­gól­nie gorąco witany przez obec­nych na przy­ję­ciu Egip­cjan. Do Rosa­lindy pod­bie­gła pod­eks­cy­to­wana Amira, chwy­ciła ją za rękę i pocią­gnęła w stronę nowo przy­by­łego. Nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że żona mini­stra spraw zagra­nicz­nych jest w dobrej komi­ty­wie z pre­zy­dentem, który sze­roko uśmiech­nął się na jej widok, po czym ser­decz­nie ją uści­snął. Amira wyko­rzy­stała ten moment, aby szep­nąć mu parę zdań do ucha, a następ­nie przed­sta­wiła swoją argen­tyń­ską przy­ja­ciółkę.

– Panie pre­zy­den­cie, pra­gnę zapre­zen­to­wać naszą drogą Rosa­lindę Gutiérrez – powie­działa oto­czona wia­nusz­kiem pozo­sta­łych bywal­czyń basenu.

– Witam w naszym pięk­nym kraju, madame – ode­zwał się pre­zy­dent, ści­ska­jąc dłoń lekko oszo­ło­mio­nej Rosa­lindy. – Cie­szy mnie nie­zmier­nie, że tak uro­dziwa kobieta z dale­kiej Argen­tyny myśli o inwe­sto­wa­niu w Egip­cie.

– To naprawdę piękny kraj, eks­ce­len­cjo, ale jego naj­więk­szym skar­bem są piękni miesz­kańcy, czego dowo­dem niech będzie uro­cza Amira – odparła cał­ko­wi­cie już opa­no­wana kobieta inte­resu.

– Świet­nie powie­dziane, pani Gutiérrez, doprawdy świet­nie – rzekł z uzna­niem Naser, któ­remu bar­dzo przy­pa­dło do gustu połą­cze­nie piękna kraju z pięk­nem jego miesz­kań­ców. – Będę panią cyto­wał, madame. Pano­wie ofi­ce­ro­wie i dro­dzy goście, madame Gutiérrez ma nasze popar­cie.

– Dzię­kuję, panie pre­zy­den­cie. – Rosa­linda Gutiérrez dygnęła, tak jak wcze­śniej uczy­niła to przed nun­cju­szem.

Naser ukło­nił się lekko i ruszył dalej, by witać się z kolej­nymi gośćmi.

Obser­wu­jący tę scenę dyrek­tor Mena House lekko uśmie­chał się do sie­bie, nie kry­jąc zado­wo­le­nia, a sto­jący obok Rais Said z podzi­wem kiwał głową. Ale zanim obaj dyrek­torzy zdą­żyli podejść do pani Gutiérrez, wyprze­dziła ich wszę­do­byl­ska Amira, pro­wa­dząc ze sobą ofi­cera z orszaku pre­zy­denta.

– Rosa­lindo, kocha­nie, cóż za prze­piękna wypo­wiedź! Możesz być pewna, że zro­bi­łaś wra­że­nie, bo nasz drogi Gamal rzadko reko­men­duje kogoś publicz­nie. Prawda, Fawzi?

– Abso­lut­nie potwier­dzam… – zaczął ofi­cer, lecz Amira nie dała mu kon­ty­nu­ować.

– Teraz, gdy masz popar­cie samego pre­zy­denta, to pozo­staje ci już tylko zacząć u nas swoje inwe­sty­cje. Prawda, Fawzi? – Ale znów nie dała mu dojść do słowa. – Nawet jeśli zabrak­nie ci kapi­tału, kocha­nie, to się nie martw, znaj­dziemy tyle, ile trzeba. Prawda…

Zamil­kła na chwilę, zorien­to­waw­szy się, że zapo­mniała doko­nać pre­zen­ta­cji.

– Ale ze mnie trzpiotka – rze­kła kokie­te­ryj­nie. – Rosa­lindo, mam przy­jem­ność przed­sta­wić ci bry­ga­diera Faruka Kemala. Zaufa­nego czło­wieka naszego pre­zy­denta.

– Rosa­linda Gutiérrez. Bar­dzo mi przy­jem­nie. – Argen­tynka wycią­gnęła rękę.

– To zaszczyt panią poznać – odparł Kemal i uca­ło­wał dłoń pięk­nej kobiety.

Był dość postaw­nym męż­czy­zną po pięć­dzie­siątce, o lekko roz­bie­ga­nych oczach i zmę­czo­nej twa­rzy, któ­rej resztki urody nisz­czył, jak można się było domy­ślać, regu­lar­nie pity alko­hol.

– Wybacz, Rosa­lindo, ale muszę przed­sta­wić Faw­ziego nowemu amba­sa­do­rowi Maroka – zaor­dy­no­wała Amira. – Na razie, kocha­nie. Do jutra na base­nie.

Ofi­cer wywiadu izra­el­skiego patrzyła za odcho­dzą­cym bry­ga­die­rem cią­gnię­tym przez śliczną żonę mini­stra i uśmiech zado­wo­le­nia nie scho­dził z jej pięk­nej twa­rzy. W Faruku Kemalu roz­po­znała bowiem agenta Ram­zesa, któ­rego zdję­cie, ryso­pis, nazwi­sko, sto­pień woj­skowy i mnó­stwo szcze­gó­łów życio­rysu miała mocno zako­do­wane w pamięci.

Prze­szło jej przez myśl, że mogłaby nie cze­kać do nie­dzieli i nawią­zać z nim kon­takt tu i teraz, ale roz­wa­żyw­szy sprawę, doszła do wnio­sku, że to zbyt ryzy­kowne.

Wypo­wia­da­jąc hasło i poka­zu­jąc znak roz­po­znaw­czy, oddam ini­cja­tywę prze­ciw­ni­kowi. Będą mogli mnie zdjąć, kiedy zechcą, i nikt się o tym nie dowie, bo nasi ludzie z zabez­pie­cze­nia ope­ra­cji będą tu dopiero w nie­dzielę. Do tego czasu mogę być prze­słu­chi­wana, a to tro­chę za długo jak na piesz­czoty trze­ciego stop­nia. Pier­do­lić taką impro­wi­za­cję! Cze­kamy grzecz­nie do nie­dzieli! – zde­cy­do­wała.

Z tych ope­ra­cyj­nych prze­my­śleń wyrwał ją zna­jomy, przy­ja­zny głos dyrek­tora Mena House, który pod­szedł do niej ze swym przy­ja­cie­lem Raisem Saidem.

– Madame Gutiérrez, gra­tu­luję zawo­jo­wa­nia naj­waż­niej­szego czło­wieka w Egip­cie. Działa pani jak tor­nado – mówił ser­decz­nym tonem Tho­mas Archer. – Pozwoli pani, że przed­sta­wię swo­jego przy­ja­ciela Raisa Saida, dyrek­tora i władcę Gezira Club, a więc czło­wieka bar­dzo wpły­wo­wego.

– Miło mi, señora Gutiérrez – przy­wi­tał się szef klubu. – Widzę, że zaprzy­jaź­niła się pani z Amirą. To dobrze, bo jest ona duszą tutej­szego towa­rzy­stwa i zna wszyst­kich. Porządna dziew­czyna. Polu­biła panią, więc nie ma rze­czy, któ­rej nie byłaby w sta­nie dla pani zała­twić. Z buti­kiem w kom­plek­sie base­no­wym Gezira Club włącz­nie, jeżeli doj­dzie pani do wnio­sku, że to dobry ruch biz­ne­sowy.

– Dzię­kuję bar­dzo, dyrek­to­rze. To piękny zaką­tek, o któ­rym dużo myślę – zapew­niła pani Gutiérrez.

Pod­szedł kel­ner z tacą zasta­wioną smu­kłymi kie­lisz­kami z szam­pa­nem. Wszy­scy troje wzięli po jed­nym i usie­dli przy nakry­tym bie­lut­kim obru­sem sto­liku tuż przy brzegu basenu.

– Pro­szę nato­miast uwa­żać, droga pani, na bry­ga­diera Faruka Kemala, ksywa „Fawzi”, do któ­rego kochana Amira ma jakąś nie­zro­zu­miałą sła­bość i któ­rego wła­śnie pani przed­sta­wiła – rzekł ostrze­gaw­czo szef Mena House.

Czer­wone lampki w gło­wie Dolo­res zami­go­tały ostrym świa­tłem. Oto bowiem nie­spo­dzie­wa­nie nada­rzała się oka­zja do posze­rze­nia wie­dzy o agen­cie Ram­ze­sie.

– Nie wygląda groź­nie… – zaczęła i szybko zamil­kła, gdy do roz­mowy włą­czył się Rais Said.

– Już nie. Bry­ga­dier to świetny ofi­cer, który zali­czył kursy w bry­tyj­skiej szkole woj­sko­wej San­dhurst i fran­cu­skiej Saint-Cyr i cie­szy się opi­nią genial­nego szta­bowca. Pro­blem polega na tym – zaczął tłu­ma­czyć – że pocho­dzi ze zna­ko­mi­tego rodu, ale bar­dzo zubo­ża­łego. Ma nato­miast natu­ralne dla swego rodu ambi­cje, by błysz­czeć w towa­rzy­stwie. To kosz­tuje, jak wiemy, a Fawzi ani nikt z jego rodziny nie ma naj­mniej­szego drygu do zara­bia­nia pie­nię­dzy. Zwłasz­cza takich, które pozwo­li­łyby bry­ga­die­rowi żyć na pozio­mie, do jakiego aspi­ruje. Musi więc poży­czać, jak wszy­scy żyjący ponad stan. A ponie­waż nie ma z czego odda­wać, naraża się na nie­przy­jem­no­ści. Poży­cza zatem kolejne pie­nią­dze, aby zwra­cać poprzed­nie. Robi tak od lat, tra­cąc wszelką wia­ry­god­ność kre­dy­tową. Ma wiel­kie szczę­ście, że nasz pre­zy­dent go lubi i nie­kiedy rekom­pen­suje wie­rzy­cie­lowi utratę pie­nię­dzy jakimś intrat­nym kon­trak­tem pań­stwo­wym albo nie­ocze­ki­waną pre­mią lub po pro­stu, kle­piąc go po ple­cach, suge­ruje wspa­nia­ło­myśl­ność wobec bry­ga­diera. Pro­blemy finan­sowe powo­dują, że Fawzi zagląda do kie­liszka znacz­nie czę­ściej niż nasza trójka razem wzięta, co nie pomaga mu w roz­wią­zy­wa­niu pro­ble­mów finan­so­wych. Takie zamknięte koło. Gdyby więc bry­ga­dier, licząc na pani nie­wie­dzę, zgło­sił się po pożyczkę, to radził­bym przy­go­to­wać sobie dobre kontr­ar­gu­menty. Fawzi ma cały wachlarz pro­po­zy­cji biz­ne­so­wych, które poma­gają mu wycią­gać od ludzi pie­nią­dze, zatem pro­szę nie dać się zwieść. O jego tra­gicz­nej sytu­acji finan­sowej wie nie­wiele osób w towa­rzy­stwie i pra­wie nikt poza nim, gdyż bry­ga­dier to mistrz kamu­flażu…

Tho­mas Archer spoj­rzał na panią Gutiérrez, uniósł zna­cząco brwi i dodał swoje, jak zwy­kle rze­czowe prze­my­śle­nia.

– Mam wra­że­nie, madame, że także cier­pli­wość pre­zy­denta Nasera jest już na wyczer­pa­niu i nawet kochana Amira, która dawno temu durzyła się w naszym wojaku, nie będzie w sta­nie mu pomóc. Tutej­szy kor­pus ofi­cer­ski cechują wyso­kie stan­dardy wzo­ro­wane na armii bry­tyj­skiej i pewne zacho­wa­nia nie mogą być i nie są tole­ro­wane…

– Boże, to brzmi bar­dzo zło­wiesz­czo i groź­nie – rze­kła wylęk­nio­nym gło­sem Rosa­linda Gutiérrez. – Co zatem czeka przy­ja­ciela Amiry?

Z mini­strem spraw zagra­nicz­nych łączyły Tho­masa Archera dość szcze­gólne sto­sunki. Poli­tyk miał wielką sła­bość do Etio­pek, Soma­li­jek i innych czar­nych pięk­no­ści, a żeby mógł się z nimi spo­ty­kać, dyrek­tor udo­stęp­niał mu w Mena House pokój z nie­za­leż­nym wej­ściem. Że zaś mini­ster pra­wie codzien­nie roz­ma­wiał z samym Nase­rem, Archer wie­dział, że bry­ga­dier lada dzień dosta­nie pole­ce­nie ustat­ko­wa­nia się i życia z ofi­cer­skiej pen­sji w odle­głym gar­ni­zo­nie armii egip­skiej lub hono­ro­wego roz­sta­nia się z tym świa­tem – za pomocą rewol­weru z jedną kulą.

– Powiem pani coś, o czym musi pani natych­miast zapo­mnieć – rzekł pra­wie szep­tem szef Mena House. – Amira będzie nama­wiać panią na inte­resy z Faw­zim. Pod żad­nym pozo­rem pro­szę się na to nie zga­dzać. Ona jesz­cze nie wie, że to czło­wiek skoń­czony. W woj­sku i w towa­rzy­stwie. Jako ofi­cer zawsze może wybrać drogę honoru. Wie pani, co mam na myśli?

– Chyba się domy­ślam… – odparła blada pani Gutiérrez i pospiesz­nie dodała: – Ale chcę o tym wszyst­kim natych­miast zapo­mnieć, drogi przy­ja­cielu.

– Świet­nie, pro­po­nuję jesz­cze po kie­liszku szam­pana, a następ­nie poznam panią z dwoma amba­sa­do­rami. Związku Radziec­kiego i dla kon­tra­stu Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Jak się pani prze­kona, są tacy różni, a jed­nak tacy podobni.

– Nie mogę się docze­kać! – ucie­szyła się madame Gutiérrez.

Kurwa mać, kocham cię, Archer, bo potwier­dzasz moje naj­gor­sze prze­wi­dy­wa­nia co do Ram­zesa – chciała wykrzy­czeć Dolo­res – i zanim stąd wyjadę, to dam ci dupy albo spe­cjal­nie po to wrócę! Boże, to się nazywa być we wła­ści­wym cza­sie we wła­ści­wym miej­scu. Kto, do kurwy nędzy, robił roz­pra­co­wa­nie Ram­zesa przed wer­bun­kiem? To jest robota Mosadu, wywiadu nad wywia­dami? Szi­mon, ty smutny fiu­cie, to ma być super­a­gent w obiek­cie? Ja pier­dolę, ale wtopa!

Gdy już tak powście­kała się w myślach, zaczęła kal­ku­lo­wać na zimno. Zadłu­żony po uszy ofi­cer zrobi wszystko, żeby prze­trwać kolejny rok lub dwa. Ktoś pła­cił za lecze­nie Faw­ziego w Szwaj­ca­rii, wie­dząc, że to ban­krut i nic­poń, ale za to jakże łatwo ste­ro­walny! Bez zgody egip­skich służb spe­cjal­nych ofi­cer sztabu ni­gdzie za gra­nicę by nie poje­chał. Mogą go lepić i kształ­to­wać jak pla­ste­linę. A jak jesz­cze dorzucą parę gro­szy i obiet­nicę, że prze­trwa w szta­bie gene­ral­nym, bo to służy ich celom, to mają go w gar­ści! Co robić w tej sytu­acji? Po co nam podwójny agent? Albo wręcz mar­twy, jeśli postawi na honor i wal­nie sobie w łeb, co wyraź­nie suge­ro­wał kochany Archer!

A może roze­gramy plan B: wypło­szymy zwie­rzynę z lasu i zoba­czymy, kto ewen­tu­al­nie ste­ruje bry­ga­die­rem? – pomy­ślała.

Gra ope­ra­cyjna ze służbą spe­cjalną prze­ciw­nika na jego tere­nie jest jed­nym z naj­bar­dziej nie­bez­piecz­nych przed­się­wzięć wywia­dow­czych. Ale też może wiele wyja­śnić – szybko, sku­tecz­nie i na ogół bez wąt­pli­wo­ści. Plan B został wstęp­nie uzgod­niony z Cewim. Jeśli zacznie się roz­wi­jać zgod­nie z prze­wi­dy­wa­niami, to Dolo­res ma także pozwo­le­nie kie­row­nic­twa na reali­za­cję planu C…

– Madame Gutiérrez – wyrwał ją z roz­my­ślań głos dyrek­tora Mena House – pani zdro­wie. Pijemy szam­pana i idziemy spo­tkać się z amba­sa­do­rami wiel­kich mocarstw.

2 maja

Soirée trwało jesz­cze do wcze­snych godzin ran­nych.

Pani Gutiérrez i Tho­mas Archer wsie­dli do pia­sko­wego ben­tleya i ruszyli w drogę powrotną do Mena House. Zapach jaśminu był wszech­obecny w całym mie­ście, zwłasz­cza w noc­nym, chłod­niej­szym powie­trzu. Samo­chód mknął pustymi uli­cami Kairu, mija­jąc jedy­nie zaprzę­żone w osiołki wozy śmie­cia­rzy.

– Obu­dziła pani szla­chetne uczu­cia w amba­sa­do­rze ame­ry­kań­skim, pani Gutiérrez – zwie­rzył się jej Tho­mas Archer. – Rzekł­bym ojcow­skie, bo powie­dział naszemu przy­ja­cie­lowi Raisowi Saidowi, a to ulu­bie­niec Ame­ry­ka­nów, że pani i jego córka jeste­ście do sie­bie podobne jak dwie kro­ple wody. Świet­nie! Obecny amba­sa­dor ame­ry­kań­ski to bar­dzo wpły­wowy czło­wiek o men­tal­no­ści dżen­tel­mena sta­rej daty. Mówi się, że jest w zaży­łych sto­sun­kach z kla­nem Ken­ne­dych, a więc także z Bia­łym Domem, a to zawsze wzmac­nia pozy­cję amba­sa­dora w kraju urzę­do­wa­nia.

Ben­tley wje­chał na hote­lowy pod­jazd i zatrzy­mał się przed fron­to­wymi drzwiami Mena House. Kobieta i męż­czy­zna weszli powoli do westy­bulu.

– Drinka na dobra­noc? Jako zwień­cze­nie wspa­nia­łego wie­czoru? – zapy­tał Tho­mas Archer, patrząc w oczy madame Gutiérrez.

– Twój pokój czy mój? – odparła za nią Dolo­res.

Tego dnia pani Gutiérrez spo­tkała się na base­nie ze swoją nową przy­ja­ciółką i jej kole­żan­kami, z któ­rych jedna była żoną szefa sztabu armii egip­skiej, dopiero po połu­dniu. Jak prze­wi­dział szef Mena House, Amira poru­szyła wątek pla­nów biz­ne­so­wych bry­ga­diera, ale uczy­niła to z takim bra­kiem prze­ko­na­nia, że Argen­tynce bez trudu przy­szło zga­sić temat w zarodku. W końcu Amira wyznała przy­ja­ciółce, że bar­dzo się mar­twi o zdro­wie psy­chiczne Faw­ziego, i opo­wie­działa jej wszystko o pro­ble­mach finan­so­wych, które zaczy­nały rzu­to­wać na jego karierę woj­skową.

– To był kie­dyś wspa­niały czło­wiek i męż­czy­zna – koń­czyła swoją opo­wieść Amira gło­sem peł­nym smutku, przy­zna­jąc, że się w nim durzyła. – A teraz mój mąż, i nie tylko on, mówi, że jeżeli Fawzi jest ofi­ce­rem i dżen­tel­me­nem, to powi­nien…

– Nikt z nas nie uciek­nie prze­zna­cze­niu, kochana Amiro – weszła jej w słowo pani Gutiérrez. – Ważne jest także to, co pozo­sta­wimy po sobie w pamięci innych. A dla ofi­cera może to być bez­cenne…

– Nie­stety, pew­nie masz rację, droga Rosa­lindo – odparła piękna Egip­cjanka ze łzami w ciem­nych oczach.

No to po agen­cie Ram­ze­sie! – skon­klu­do­wała ofi­cer wywiadu izra­el­skiego. Muszę zało­żyć, że jest pod­sta­wiony. Ale dobrze byłoby wie­dzieć przez kogo. Przy­stę­pu­jemy zatem do reali­za­cji planu B…

4 maja

W sobotę rano, po powro­cie z poran­nej prze­jażdżki kon­nej, pani Gutiérrez zastała w recep­cji zapro­sze­nie od amba­sa­dora Sta­nów Zjed­no­czo­nych na din­ner w jego rezy­den­cji, zapla­no­wany na ten wie­czór. W odręcz­nym dopi­sku amba­sa­dor prze­pra­szał za zbyt małe wyprze­dze­nie cza­sowe.

Jesz­cze w stroju jeź­dziec­kim Rosa­linda Gutiérrez zapu­kała do gabi­netu dyrek­tora Mena House, uchy­liła drzwi i wetknęła głowę do środka.

– Mogę, sze­fie? – zapy­tała, upew­niw­szy się, że Tho­mas Archer jest sam.

Męż­czy­zna wstał od wspa­nia­łego fran­cu­skiego biurka, pod­szedł do kobiety w kostiu­mie ama­zonki i poca­ło­wał ją w rękę. Pani Gutiérrez zre­wan­żo­wała mu się poca­łun­kiem w same usta i usia­dła na jed­nym z pięk­nych foteli w stylu Ludwika XVI. Po spę­dzo­nej wspól­nie nocy ze środy na czwar­tek pomię­dzy panią Gutiérrez a panem Arche­rem zapa­no­wała więk­sza bez­po­śred­niość.

– To twoja sprawka, mój drogi? – zapy­tała Rosa­linda, poka­zu­jąc sze­fowi Mena House zapro­sze­nie od ame­ry­kań­skiego amba­sa­dora.

– Prze­ce­nia mnie pani, madame Gutiérrez – odpo­wie­dział Tho­mas Archer, który jako dżen­tel­men nie uwa­żał, by noc z kobietą zwal­niała go z prze­strze­ga­nia zasad ety­kiety towa­rzy­skiej. – To wyłącz­nie zasługa pana amba­sa­dora, dla któ­rego jest pani głów­nym gościem, a moja skromna osoba sta­nowi jedy­nie nędzny doda­tek.

Mówiąc to, pod­niósł z biurka iden­tyczne zapro­sze­nie.

– Co jest grane? – docie­kała pani Gutiérrez.

– Amba­sa­dor szcze­rze panią polu­bił…

– Możesz prze­stać zwra­cać się do mnie ofi­cjal­nie, przy­naj­mniej na osob­no­ści? – zapy­tała. – Doce­niam, że jesteś taki szar­mancki, ale…

– Dobrze, Rosa­lindo – odparł rze­czowo Tho­mas Archer. – A teraz ad rem. Na dzi­siej­szej kola­cji u pana amba­sa­dora, oprócz nas, będą też twoja kochana Amira z mężem, mini­strem spraw zagra­nicz­nych Egiptu, i mój przy­ja­ciel Rais Said ze swoją przy­ja­ciółką.

– To sym­pa­tyczny czło­wiek… pan amba­sa­dor… wyczu­wam w nim pozy­tywne flu­idy – rze­kła pani Gutiérrez. – Coś o nim wiesz?

Szef Mena House uśmiech­nął się, jakby go ktoś zapy­tał, czy wie, ile pokoi liczy jego hotel albo jaka jest dziś pogoda.

– Amba­sa­dor John S. Badeau to naj­lep­sze, co mogło się przy­tra­fić dyplo­ma­cji Sta­nów Zjed­no­czo­nych w tym kraju – rzekł z prze­ko­na­niem Tho­mas Archer. – Pierw­szy raz posta­wił nogę na Bli­skim Wscho­dzie w dwu­dzie­stym ósmym roku i od tam­tego czasu robi tu różne poży­teczne rze­czy, bo to inży­nier z wykształ­ce­nia, a pastor i spo­łecz­nik z zami­ło­wa­nia. Bie­gle zna arab­ski i tuż po woj­nie przez osiem lat był pre­ze­sem Uni­wer­sy­tetu Ame­ry­kań­skiego w Kairze. Wykształ­cił część poli­ty­ków obec­nie rzą­dzą­cych Egip­tem. Kiedy mówi­łem, że to wyjąt­kowy czło­wiek, nie rzu­ca­łem słów na wiatr.

– No to kola­cja zapo­wiada się inte­re­su­jąco – pod­su­mo­wała pani Gutiérrez.

Din­ner w rezy­den­cji amba­sa­dora Sta­nów Zjed­no­czo­nych był cza­ru­jący. Roz­siane po rezy­den­cji liczne foto­gra­fie córki Johna Badeau pozwa­lały gościom oso­bi­ście się prze­ko­nać o jej ude­rza­ją­cym podo­bień­stwie do pani Gutiérrez. Ser­decz­ność dyplo­maty dla uro­czej Argen­tynki stała się aż nadto zro­zu­miała.

Bli­ski Wschód nie miał tajem­nic dla amba­sa­dora Badeau, który mógł godzi­nami opo­wia­dać o swo­ich prze­ży­ciach w tym regio­nie, nie zanu­dza­jąc nikogo z gości. Pani Gutiérrez słu­chała opo­wie­ści bie­siad­ni­ków o Orien­cie, tak przy tym lawi­ru­jąc roz­mową, aby namó­wić moż­li­wie dużą część towa­rzy­stwa na spo­tka­nia przy base­nie Gezira Club w nie­dzielne przed­po­łu­dnie… Robiła to jed­nak tak deli­kat­nie, że w pew­nym momen­cie żywio­łowa Amira prze­jęła ini­cja­tywę, trak­tu­jąc pomysł jako swój wła­sny.

Kola­cja dobie­gała końca i goście powoli zaczy­nali się roz­cho­dzić. Amira przy­po­mi­nała wszyst­kim, że jutro poranną kawę piją na base­nie.

– Dzię­kuję pani ser­decz­nie za nie­za­po­mniany wie­czór – żegnał się wylew­nie z Rosa­lindą Gutiérrez amba­sa­dor Badeau. – Jak­bym gościł swoją kochaną córeczkę. O ile nic mnie nie powstrzyma, to wpadnę jutro do Gezira Club.

Pia­skowy ben­tley odwiózł panią Gutiérrez i jej towa­rzy­sza do Mena House. Tho­mas Archer zapro­po­no­wał drinka na tara­sie, gdyż jako dżen­tel­men sta­rej daty wie­dział, że jeżeli kobieta będzie miała ochotę wypić go gdzie indziej… to znaj­dzie spo­sób, aby dać to part­ne­rowi do zro­zu­mie­nia. Ponie­waż przy­jęła zapro­sze­nie w takiej for­mie, w jakiej ono padło, uznał sprawę za zamkniętą, przy­naj­mniej na ten wie­czór. Zamó­wili gin z toni­kiem w dłu­gich szklan­kach i zapa­trzyli się w gwieź­dzi­ste niebo nad pira­mi­dami.

– W ich obli­czu jeste­śmy jak pył na wie­trze – powie­działa w pew­nym momen­cie Rosa­linda Gutiérrez.

– Nie tobie jed­nej przy­cho­dzi do głowy takie sko­ja­rze­nie – odparł Archer.

Nie bar­dzo miała ochotę zostać sama, ale też nie chciała, aby Archer wyczuł u niej pewne mimo­wolne napię­cie. Jutro mogło wyda­rzyć się wszystko i nie mogła sobie pozwo­lić na to, aby tego wie­czoru coś mu nie paso­wało do jej wize­runku, do jakiego nawykł. Dopiła więc gin z toni­kiem, poca­ło­wała Tho­masa na dobra­noc i udała się do swego apar­ta­mentu.

5 maja

Był piękny sło­neczny dzień i kair­ska śmie­tanka towa­rzy­ska dopi­sała na base­nie klubu wyjąt­kowo licz­nie. Na dwu­na­stą zapo­wie­dziano goni­twę konną, a następ­nie wyścig zaprzę­gów. Przy sto­liku razem z panią Gutiérrez sie­dzieli Tho­mas Archer, Amira i jej mąż, mini­ster spraw zagra­nicz­nych. Tylko od czasu do czasu dosia­dał się do nich Rais Said, gdyż jako szef Gezira Club miał tego dnia pełne ręce roboty. Popi­jali świeżo zmie­loną, aro­ma­tyczną kawę i jedli spe­cjały arab­skiego cukier­nic­twa. Kobiety ubrane były w prze­wiewne, let­nie, wzo­rzy­ste sukienki we wszyst­kich kolo­rach tęczy. Na gło­wach miały olbrzy­mie sło­miane kape­lu­sze zasła­nia­jące przed słoń­cem. Męż­czyźni sta­wili się na ogół w jasnych spodniach i bia­łych koszu­lach. Nie­któ­rzy z prze­wie­szo­nymi przez ramię pulo­we­rami.

– Rais, jesteś dziś taki zapra­co­wany – ode­zwała się w pew­nym momen­cie pani Gutiérrez. – Musisz mi poka­zać swój gabi­net.

Rais Said nie dał się dwa razy pro­sić i wnet Amira i pani Gutiérrez zna­la­zły się w biu­rze szefa klubu, które mie­ściło się tuż nad base­nem i zapew­niało widok z lotu ptaka nie tylko na kąpie­li­sko, lecz także na drogę dojaz­dową do kom­pleksu base­no­wego. Takiej wła­śnie per­spek­tywy potrze­bo­wała Dolo­res. Miej­sce, w któ­rym nie­ba­wem powinna nawią­zać kon­takt z agen­tem o kryp­to­ni­mie „Ram­zes”, miała przed sobą jak na dłoni.

Nie wie­dzą, kto skon­tak­tuje się z Ram­ze­sem – ana­li­zo­wała sytu­ację – jeżeli więc zasta­wiają pułapkę, robią to ostroż­nie, bo na ślepo. Część akty­wów muszą mieć już na miej­scu, a część dobije tuż przed jede­na­stą.

Amira z zacie­ka­wie­niem oglą­dała biblio­tekę w gabi­ne­cie Raisa Saida, a pani Gutiérrez z równą uwagą śle­dziła ludzi na base­nie.

Mam was, skur­wiele – uśmiech­nęła się do sie­bie, zauwa­żyw­szy pię­ciu czy sze­ściu postaw­nych blon­dy­nów w jasnych gar­ni­tu­rach. Usta­wieni w stra­te­gicz­nych miej­scach, czy­tali gazety lub popi­jali zimne napoje.

Docho­dziła jede­na­sta. Przed bramę kom­pleksu base­no­wego zaje­chały trzy ciemne limu­zyny Mer­ce­des i wysia­dło z nich kilku męż­czyzn, rów­nież w gar­ni­tu­rach.

Muszą gdzieś scho­wać spluwy – domy­śliła się Dolo­res. Mam nadzieję, że nie mają w pla­nie zastrze­lić osoby nawią­zu­ją­cej kon­takt.

Kil­ka­set metrów od budyn­ków base­no­wych zatrzy­mały się trzy woj­skowe cię­ża­rówki przy­kryte bre­zen­tem, ale nikt z nich nie wysia­dał.

Duża akcja – drwiła w myślach Dolo­res. Jakby Aryj­czycy mieli wkro­czyć do żydow­skiego getta…

Przed wej­ście do kom­pleksu pod­je­chała czwarta ciemna limu­zyna i wysiadł z niej… bry­ga­dier Faruk Kemal we wła­snej oso­bie. Na zega­rze w gabi­ne­cie Raisa Saida była za pięć jede­na­sta. Agent Ram­zes wszedł na basen i zaczął witać się z towa­rzy­stwem. Za nim weszli jesz­cze trzej męż­czyźni w gar­ni­tu­rach i razem z już obec­nymi zaczęli two­rzyć wokół bry­ga­diera bar­dzo luźny krąg.

Amira pode­szła do okna, sta­nęła obok pani Gutiérrez i spoj­rzała w kie­runku basenu. Już miała odejść, gdy coś przy­kuło jej uwagę, bo jesz­cze raz popa­trzyła w dół, jakby chciała się upew­nić, że jej się nie przy­wi­działo.

– Och, chłopcy z Reichu przy­szli się wyką­pać – mruk­nęła pod nosem, ale wystar­cza­jąco gło­śno, by usły­szała to Dolo­res.

W tym momen­cie do biura wró­cił Rais Said.

– Chodź­cie, śliczne panie, szkoda dnia – zaor­dy­no­wał. – Na dole zaraz będą poda­wać szam­pana…

Cała trójka opu­ściła gabi­net i zeszła na teren basenu. Kilka metrów przed nimi stał bry­ga­dier Faruk Kemal. Wyraź­nie zde­ner­wo­wany, roz­bie­ga­nym wzro­kiem roz­glą­dał się dookoła. Zdą­żył już wypić kie­li­szek szam­pana i wła­śnie się­gnął po następny z tacy, którą pod­su­nął mu usłużny star­szy kel­ner.

Amira zła­pała Rosa­lindę za rękę i pocią­gnęła ją w kie­runku bry­ga­diera, wykrzy­ku­jąc gło­śno:

– Fawzi, cher ami. Idziemy do cie­bie!

W pierw­szej chwili bry­ga­dier pró­bo­wał uda­wać, że nie sły­szy, i zgu­bić się w tłu­mie, ale widocz­nie doszedł do wnio­sku, że to i tak nic nie da. Było pięć po jede­na­stej.

– Nie ucie­kaj nam, mój drogi – upo­mniała go Amira.

– Witam, dro­gie panie, witam ser­decz­nie – prze­mó­wił bry­ga­dier, ści­ska­jąc dłoń pani Rosa­lindy Gutiérrez.

– Ależ ze mnie gapa… – powie­działa nagle pani Gutiérrez. – Amiro, kocha­nie, pomóż mi zało­żyć moją perełkę, bo czuję się na wpół nie­ubrana…

Mówiąc to, wyjęła z bia­łej torebki swój wisio­rek z perłą i podała pięk­nej Egip­cjance, która z wielką wprawą zapięła go od tyłu na szyi Argen­tynki.

– No, teraz lepiej – rze­kła madame Gutiérrez, odwra­ca­jąc się do bry­ga­diera Faruka Kemala, jakby ocze­ki­wała od niego słów pochwały.

Ram­zes zanie­mó­wił. Patrzył na panią Gutiérrez, patrzył na perłę na jej szyi i zaczęły mu się trząść ręce. Chciał odsta­wić kie­li­szek z szam­pa­nem, ale nie miał gdzie. Wolną ręką się­gnął do kie­szeni spodni, jakby za wszelką cenę chciał z niej coś wyjąć, ale w zde­ner­wo­wa­niu nie mógł tra­fić w wycię­cie.

– Idę do toa­lety – szep­nęła pani Gutiérrez do ucha Amiry i rzu­ciw­szy żoł­nie­rzowi par­don, odwró­ciła się szybko na pię­cie w kie­runku budynku base­no­wego. Kątem oka zauwa­żyła, że w jej stronę zmie­rza Tho­mas Archer z amba­sa­do­rem Badeau, a dru­gim odno­to­wała dziwne poru­sze­nie wśród blon­dy­nów w gar­ni­tu­rach.

– To ona! To ona…! – krzy­czał bry­ga­dier, bie­gnąc za panią Gutiérrez. W końcu do niej dopadł, zła­pał lewą ręką jej lewą rękę i odwró­cił do sie­bie, pró­bu­jąc zna­leźć jakąś kie­szeń, do któ­rej mógłby jej wci­snąć coś, co trzy­mał w pra­wej dłoni. Ale sukienka pani Gutiérrez nie miała żad­nych kie­szeni, więc w oczach obec­nych wyglą­dało to tak, jakby bry­ga­dier pró­bo­wał… obma­cy­wać piękną Argen­tynkę.

Pani Gutiérrez, szarp­nięta gwał­tow­nie za lewą rękę, nie stra­ciła rów­no­wagi, lecz drugą ręką wymie­rzyła z pół­ob­rotu napast­ni­kowi prawy pro­sty w nos.

Cios był tak celny i mocny, że Fawzi natych­miast zalał się krwią i padł na plecy. Z jego otwar­tej pra­wej dłoni wypadł nie­wielki przed­miot przy­po­mi­na­jący meta­lowy krą­żek i poto­czył się po pod­ło­dze. Dwaj męż­czyźni w gar­ni­tu­rach roz­pacz­li­wie pró­bo­wali go zła­pać, on jed­nak był szyb­szy i wpadł do basenu w jego naj­głęb­szej czę­ści.

Zgro­ma­dzone towa­rzy­stwo zamarło w bez­ru­chu… Po chwili tłum, jak jeden żywy orga­nizm, wybuchł sza­lo­nym aplau­zem. Ludzie bili brawo, krzy­czeli, część kobiet gwiz­dała.

Rosa­linda Gutiérrez wypro­sto­wała się i natych­miast została oto­czona przez sze­ściu męż­czyzn w gar­ni­tu­rach, któ­rzy zaczęli popy­chać ją do wyj­ścia.

– Jesteś zatrzy­mana, suko – szep­nął jej do ucha po nie­miecku siódmy, star­szy od pozo­sta­łych facet w gar­ni­tu­rze.

Ale gdy tak prze­miesz­czali się w stronę sto­ją­cych przed kom­plek­sem base­no­wym samo­cho­dów, pra­wie nio­sąc woła­jącą o pomoc Rosa­lindę, zaszli im drogę amba­sa­dor Badeau i szef Mena House.

– Co tu się dzieje? Puścić natych­miast tę kobietę! – zażą­dał sta­now­czo amba­sa­dor Sta­nów Zjed­no­czo­nych.

Rzu­ciło się jed­nak na niego dwóch męż­czyzn w gar­ni­tu­rach i powa­liło na zie­mię. Jeden z nich pró­bo­wał go kop­nąć, ale led­wie zdą­żył unieść nogę, dostał od Tho­masa Archera potęż­nego kop­niaka w kro­cze i zwi­nął się w kłę­bek. Drugi z napast­ni­ków wyjął rewol­wer i wyce­lo­wał w tłum, który jakby przy­siadł. To wystar­czyło, aby wlo­kący panią Gutiérrez faceci dotarli do ciem­nych limu­zyn, zapa­ko­wali się do nich i odje­chali z piskiem opon.

Do pod­no­szą­cego się amba­sa­dora Badeau pod­bie­gli Tho­mas Archer i Rais Said, a tuż za nimi Amira. Egip­cjanka wprost nie mogła uwie­rzyć, że scena, która przed chwilą roze­grała się na jej oczach, była praw­dziwa, a nie wyjęta z filmu sen­sa­cyj­nego.

– Czy nic panu nie jest, amba­sa­do­rze? – zapy­tał z tro­ską w gło­sie szef Mena House, poma­ga­jąc mu wstać.

Ale ame­ry­kań­ski dyplo­mata stał już mocno na nogach.

– Dzię­kuję za pomoc, sir. Ład­nie pan kopie – pochwa­lił Archera w pełni opa­no­wa­nym gło­sem. Spo­kój amba­sa­dora krył jed­nak głę­boki gniew i zde­cy­do­waną wolę natych­mia­sto­wego dzia­ła­nia.

Jak spod ziemi wyrósł przy nim amba­sa­dor Związku Radziec­kiego i zaczął otrze­py­wać Ame­ry­ka­nina z resz­tek kurzu.

– Może pan liczyć na moją pomoc w tej spra­wie – rzekł, ści­ska­jąc mu rękę, i dodał dla porządku: – Bez­in­te­re­sowną, no strings atta­ched…

– Spa­sibo. Cokol­wiek pan zrobi, by jak naj­szyb­ciej wyrwać panią Gutiérrez z rąk tych bydla­ków, poprę to w pełni – odpo­wie­dział sta­now­czo amba­sa­dor Badeau i jego wzrok pastora zatrzy­mał się na Ami­rze. – Gdzie twój mąż, córko?

Mini­ster spraw zagra­nicz­nych, który scenę walki pani Gutiérrez z bry­ga­die­rem i to, co nastą­piło potem, obser­wo­wał z dru­giego końca basenu, gdzie wcze­śniej, oto­czony wia­nusz­kiem czar­nych pięk­no­ści z licz­nych amba­sad z głębi Czar­nego Lądu, spo­koj­nie popi­jał szam­pana, sta­nął wyprę­żony nie­mal na bacz­ność przed amba­sadorem Sta­nów Zjed­no­czo­nych.

– Eks­ce­len­cjo, pro­szę przy­jąć wyrazy naj­głęb­szego ubo­le­wa­nia, doprawdy nie wiem, co powie­dzieć…

Amba­sa­dor John S. Badeau był czło­wie­kiem głę­bo­kiej wiary i ide­ali­stą. Ale żeby móc sobie na to pozwo­lić, poznał naj­pierw świat od pod­szewki, z całym jego dobrem i złem. Miał nie­za­chwianą wiarę w moż­li­wość nawra­ca­nia złych ludzi na drogę dobra, ale nie był kolej­nym uży­tecz­nym idiotą i wie­dział, że nie­kiedy wymaga to dra­stycz­nych dzia­łań. Tak jak w tej wła­śnie sytu­acji. Dla­tego wziął mini­stra pod rękę i pod­pro­wa­dził pod ścianę budynku, gdzie nikt nie mógł ich usły­szeć ani prze­szko­dzić im w roz­mo­wie.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki