Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
Dramatyczne zakończenie bestsellerowej trylogii fantasy Pozaświatowcy.
Jason i Rachel uzbrojeni w proroctwo wygłoszone przez umierającą wyrocznię, wyruszają w dwie oddzielne misje, każde w towarzystwie odważnych i potężnych sojuszników. Wiedzą, że szanse na sukces są niewielkie. Są jednak wreszcie gotowi stać się bohaterami, których Lyrian potrzebuje. Bez względu na cenę.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 578
Audiobooka posłuchasz w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Czas: 16 godz. 10 min
Lektor: Filip Kosior
Pojmanie bohatera
Strzała z sykiem przecięła noc i z głuchym odgłosem uderzyła w ziemię obok węgielków osłoniętego paleniska. Młody giermek, który zawsze miał lekki sen, poderwał się gwałtownie. To cud, że w ogóle zdrzemnął się, będąc tak blisko Felrook. Przykucnął, wstrzymał oddech i spojrzał w ciemność, przypatrując się cieniom poza osłoną ich skromnego obozowiska. Wszędzie panował mrok i bezruch. Niektórzy mężczyźni wokół niego zaczęli szeptać i się wiercić.
Książę Galloran wyznaczył dwóch wartowników, którzy czuwali wysoko na drzewach. Kąt, pod jakim strzała wbiła się w ziemię, wskazywał, że nadleciała od Malaka. Nedwin pożałował, że zerknął wprost na drzewce, ponieważ blask węgielków z ogniska osłabił jego widzenie w ciemnościach. Natężając słuch wśród ciszy, próbował siłą woli zmusić oczy, żeby wzrok przebił głębiej mrok.
Malak nie wystrzeliłby strzały w kierunku obozowiska, dopóki wrogowie nie znaleźliby się dosłownie o krok od nich. Taki sygnał oznaczał najpilniejsze ostrzeżenie, a Malak nie był nerwowym nowicjuszem. Wręcz przeciwnie. Dwudziestu ludzi, których Galloran starannie dobrał do tej ostatniej misji, wywodziło się spośród najbardziej zaprawionych w boju i budzących największy postrach wojowników w całym Lyrianie. Wszyscy byli weteranami śmiałych kampanii, wszyscy wykazali się umiejętnością radzenia sobie nawet z największymi przeciwnościami i wszystkimi cesarz pogardzał.
Nedwin pomyślał ponuro, że stanowi jedyny wyjątek. Jako giermek Gallorana był podekscytowany i czuł się zaszczycony, gdy usłyszał, że ma dołączyć do tej szlachetnej drużyny jako jedyny członek, który nie osiągnął jeszcze wieku męskiego. Nie był wielkim wojownikiem ani mistrzem zwiadu, jego jedynym prawdziwym talentem była umiejętność skradania się.
Chociaż Nedwin był zaledwie trzynastolatkiem, Galloran już od lat posługiwał się nim w roli szpiega. Nedwin miał dryg do dyskretnego zbierania informacji. Wiedział, gdzie stanąć w tłumie, jak się ustawić, kiedy ledwie da się podsłuchać rozmowę, jaką minę i postawę przybrać, żeby sprawiać wrażenie gapy. Wyczuwał, kiedy się schować, kiedy uciekać, kiedy robić wrażenie niczego nieświadomego i pogrążonego w jakiejś przyziemnej czynności. Początkowo nieproszony przychodził do Gallorana z informacjami, podejrzanymi szeptami podsłuchanymi na dworze. Kiedy książę dostrzegł jego talent, zaczął wyznaczać mu tajne misje, a Nedwin wiernie je wypełniał.
Chociaż nieraz się wykazał, Nedwin nie spodziewał się, że zostanie włączony do takiej kampanii ani że zostaną mu powierzone sekrety, jakie wyjawił mu na osobności Galloran. Kiedy nagle stanął wobec faktu, że nadchodzą wrogowie, ulżyło mu, że niespecjalnie boi się o własne życie. Przede wszystkim nie chciał rozczarować swojego księcia.
Zduszony okrzyk przerwał ciszę. Możliwe, że ktoś próbował krzyknąć „uciekajcie!” lub „ucinajcie!”. Nedwin nasłuchiwał, kiedy ciało Malaka spadło z trzaskiem przez gałęzie na poszycie leśne.
Podczas gdy mężczyźni wokół niego wstawali chwiejnie, wyciągając miecze i chwytając za łuki, Nedwin czmychnął z dala od obozowiska. Mknął na czworakach, bardziej skacząc niż się czołgając. Pośpiech był tak ważny, że Nedwin pozwolił sobie na trochę hałasu. Wreszcie zatrzymał się za guzowatym pniem starego drzewa, wciskając się między dwa grube sękate korzenie.
Półksiężyc wyszedł zza chmury, zalewając delikatnym srebrnym blaskiem okolicę. Przed zachodem słońca Galloran postanowił rozbić obóz wśród ruin dworu starodawnego wodza. Ściany zawaliły się dawno temu i kilka wyszczerbionych resztek wystawało z ziemi niczym przypadkowo rozrzucone nagrobki. Lawson rozpalił skromny ogień w starodawnym kominku, osłaniając płomienie i ufając ciemności, że ukryje wątły dym. Chociaż zniszczone przez upływ czasu ruiny były całkiem zapomniane i znajdowały się daleko od ścieżki, nadal stanowiły charakterystyczny punkt orientacyjny. Nedwin wolałby bardziej anonimowe obozowisko.
W upiornym księżycowym świetle patrzył, jak grad strzał szepcze wśród nocy, uderzając głucho w tarcze, podzwaniając o zbroje, odnajdując też odkryte ciało. Po trzech salwach uzbrojeni w miecze i odziani w zbroje ludzie rzucili się na obóz. Drużyna Gallorana wybiegła im naprzeciw.
Nedwin rozdziawił usta, widząc przeprowadzony po mistrzowsku atak. Chmury zasłaniały księżyc przez całą noc. W jaki sposób wrogowie tak doskonale zsynchronizowali atak? Ciemność ukrywała ich nadejście aż do chwili, kiedy Malak przesłał spóźnione ostrzeżenie. Księżyc wyłonił się w samą porę, żeby pomóc wrogim łucznikom trafić w cel i utrudnić ludziom Gallorana ucieczkę do mrocznego lasu. Czy tak idealne zgranie w czasie można przypisać szczęściu?
Nedwin dostrzegł dwóch osobistych strażników Gallorana, którzy go ponaglali, by uciekał przed naciągającym wrogiem. Książę się opierał i Nedwin musiał zasłonić usta dłonią, żeby samemu nie wrzasnąć, by uciekał. Jeśli Galloran padnie, wszystko będzie stracone. Pozostali to rozumieli i byli gotowi za niego umrzeć.
Tursock z Meridonu, potężny jak niedźwiedź mężczyzna, który dzierżył ogromne młoty bojowe w obu rękach, rzucił się na nadbiegających napastników. Słabsi wojownicy musieliby nieźle się wysilić, by posłużyć się jednym z jego młotów, i to trzymanym w obu rękach, ale siła Tursocka była legendarna i teraz ciosami wyrzucał wrogów w powietrze, roztrzaskiwał tarcze, hełmy i kości. Pozostali towarzysze Gallorana rzucili się za Tursockiem do walki, a każdy z nich był rycerzem zdolnym w pojedynkę odmienić losy bitwy. W obliczu przewagi przeciwnika napastnicy szybko ulegli klindze, toporowi i włóczni.
W krótkiej chwili wytchnienia, jaka potem nastąpiła, świeża salwa strzał syknęła z różnych kierunków. Nagle Nedwin pojął, że celowo poświęcono żołnierzy piechoty – to był podstęp mający na celu wywabienie ludzi Gallorana na bardziej odsłonięty teren! Wielu łuczników wycelowało w Tursocka, który zatoczył się, a potem padł na kolana, ciemny kształt jego potężnej sylwetki nagle zaczął przypominać poduszeczkę na igły.
Kiedy tarcze się uniosły, a ludzie Gallorana zaczęli szukać kryjówki, z ciemności wynurzyły się haratacze, ogromne stworzenia w nastroszonych kolcami zbrojach, wyposażone w śmiercionośną różnorodność wirujących ostrzy. Dołączyli do nich żołnierze z elitarnych oddziałów, werbownicy i rozsadnicy. Strzały nadal nadlatywały ze śmiercionośną precyzją.
Galloran i jego osobiści strażnicy wycofali się do lasu, znikając z widoku. Nedwin wiedział, jak trudna musiała być ucieczka dla księcia, kiedy inni walczyli w jego obronie.
Tursock z trudem podniósł się, widząc zbliżające się haratacze. Z potężnym brzęknięciem obalił najbliższego, zostawiając wgniecenie w jego żelaznej skorupie. Rozległ się łomot i szczękanie, kiedy jego młoty uderzyły w następnego, chociaż w tej samej chwili mnogość bezlitosnych ostrzy przebiła się przez futrzane szaty Tursocka. Kiedy haratacze szły przez szeregi obrońców, stało się jasne, że wielu z nich nie ma pełnych zbroi. Nedwin wytrzeszczył z przerażenia oczy, ujrzawszy, jak mężczyźni, których podziwiał przez całe życie, padają.
Oderwał wzrok od makabrycznej walki. Musiał się ukryć! Galloran powierzył mu kluczową informację. Jego kryjówka za drzewem nie wystarczy. Rozejrzał się po najbliższej okolicy i dostrzegł pustą kłodę. Był dostatecznie mały, żeby wpełznąć do środka. Jednak najlepsze kryjówki to miejsca nieprzewidywalne. Zerknął w górę. W najgorszym wypadku może wspiąć się na drzewo. Wiedział, jak robić to bezszelestnie, wpełzać po konarach, które większości wydają się nieosiągalne. Nie, chciał czegoś lepszego.
Kawałek dalej Nedwin zauważył niewielką plątaninę martwych gałęzi na ziemi. Idealne miejsce. Z pozoru gałęzie nie oferowały wielkiej osłony, ale jeśli wsunie się pod nie dostatecznie głęboko, wykorzysta cienie i zamaskuje się za pomocą listowia, to stanie się bez mała niewidzialny.
Mimo rwetesu towarzyszącego walce Nedwin nadal kulił się i poruszał cicho. Nie wiedział, kto jeszcze czai się w lesie. Obserwując lot strzał, uznał, że w pobliżu jego obecnej pozycji nie ma łuczników, ale nie miał gwarancji.
Nie spowalniała go żadna zbroja. Kiedy dyskrecja to twój największy atut, zbroja i nieporęczna broń stają się bardziej zawadą niż ochroną. Nosił tylko nóż, małą kuszę i jedną z cennych kul wybuchających, jaką powierzył jego opiece Galloran.
Nedwin dotarł do sterty gałęzi i wpełzł pod nią. Suche patyki pękały z trzaskiem. Sprawnymi ruchami zgarnął na siebie liście i wilgotną ziemię. Z tej pozycji nadał miał częściowy widok na potyczkę. Oddychając cicho, obserwował, jak łucznicy zbliżają się do walczących z napiętymi łukami prowadzeni przez bardzo wysokiego werbownika, który trzymał ciężki żelazny pręt.
– Stać! – ryknął werbownik.
Posłuchali go. Tylko pięciu ludzi Gallorana nadal stało, chociaż byli zadyszani i ranni. Kilka harataczy padło, tak samo jak wielu żołnierzy przeciwnika. Jednakże pozostało ich jeszcze mnóstwo.
– Jesteście otoczeni! – powiedział wysoki werbownik, opierając się na metalowym pręcie. – To koniec! Rzućcie broń!
Nedwin zagryzł usta. Werbownik miał rację. Łucznicy znajdowali się teraz dostatecznie blisko, żeby z łatwością wyeliminować pozostałych przy życiu obrońców.
– Poddajemy się, chłopcy – warknął Lawson, rzucając miecz.
Nedwin zmarszczył czoło. A potem zdał sobie sprawę, że wzięcie pięciu więźniów do niewoli zajmie napastnikom więcej czasu niż pięć pośpiesznych egzekucji. A teraz najważniejsze było zdobycie czasu dla Gallorana.
Pozostali obrońcy oddali broń.
– Gdzie jest Galloran? – zapytał werbownik.
– Masz złe informacje – odpowiedział Lawson. – W ogóle go z nami nie było, Groddic. Będziesz musiał zadowolić się nami.
Nedwin rozdziawił usta. Wysoki werbownik to Groddic? Był prawą ręką cesarza, dowódcą werbowników. Nic dziwnego, że atak poprowadzono tak bezbłędnie!
Groddic odwrócił się w stronę lasu.
– Mogę się założyć, że Galloran nadal mnie słyszy! Co więcej, spodziewam się, że nie będzie chciał kryć się w lesie, kiedy ja będę zabijał jego ludzi jednego po drugim.
Nedwina przeszył strach. Najwyraźniej ten werbownik dobrze znał Gallorana. Nedwin żałował, że nie ma tu Jashera. On i dwóch innych nasienników wyruszyli przodem, żeby zbadać resztę drogi do Felrook. Jasher może zdołałby powstrzymać Gallorana, a gdyby to się nie udało, to może stawiłby czoło samemu Groddicowi. Czy Groddic wiedział, że Jashera teraz tu nie ma? Wiedział, kiedy wynurzy się księżyc…
– Poddaj się, Galloranie! – zawołał Groddic. – Wyjdź teraz, a przysięgam, że twoi ludzie przeżyją. Nie zmuszaj ich, żeby zapłacili za twoje nieudolne dowodzenie!
Nedwin złapał się na tym, że jego ręka zabłąkała się do kryształowej kuli, którą dał mu Galloran. A gdyby tak wyskoczył z ukrycia i rzucił kulą w Groddica? Nie. Nie zdoła w pojedynkę pokonać pozostałych wrogów, a jeśli go złapią, to tym łatwiej wywabią Gallorana z ukrycia.
– Nie słuchaj go! – krzyknął Lawson. – Uczcij naszą pamięć swoim zwycięstwem! Z dumą umieramy za twoją sprawę!
Groddic wykonał drobny gest i chmura strzał przeszyła Lawsona. Padł bez słowa.
– Zgodnie ze swoim życzeniem, twój towarzysz zginął honorową śmiercią! – krzyknął Groddic. – Nadal możesz ocalić pozostałą czwórkę. Nie kryj się za trupami swoich przyjaciół! I tak cię wytropimy i odszukamy. Pomagają nam torivorowie. Żaden człowiek im nie ucieknie.
Groddic czekał. Więźniowie milczeli. Nedwin miał nadzieję, że jego pan pośpiesznie się oddala.
– Nie jestem cierpliwym człowiekiem! – ryknął Groddic. – Czas, żeby zginął kolejny z twoich towarzyszy.
Oślepiająco biały rozbłysk rozświetlił nagle noc, a po nim rozległ się ogłuszający huk. Nedwin zamknął oczy i słuchał następnych wybuchów. Galloran złapał przynętę i ciskał wybuchającymi kulami we wrogów.
Kiedy eksplozje ustały, Nedwin otworzył oczy, mrugając, żeby pozbyć się powidoku po pierwszym rozbłysku. Wybuchy musiały zniszczyć kilka harataczy i paru żołnierzy, a ci, którzy przeżyli, z pewnością byli chwilowo oślepieni.
Gdy odzyskał wzrok, zobaczył, że jego książę starł się z wrogiem. On i jego osobiści strażnicy osłonili oczy, kiedy rzucali kulami. Dobrze widzieli, podczas gdy przeciwnicy byli na wpół oślepieni.
Jeden ze strażników, Alek, zajął pozycję na szczycie stosu kamieni z ruin i teraz ze śmiercionośną precyzją wypuszczał strzałę za strzałą. Drugi strażnik osłaniał toporem bojowym Gallorana, który nieustępliwie wybijał wrogów jednego po drugim.
Nedwin nie widział Groddica. Czy pierwsze wybuchy mogły go zabić? Mogli mieć aż tyle szczęścia?
Pojmani ludzie Gallorana stawiali opór, ale kiedy napastnicy otrząsnęli się z początkowego zaskoczenia, zbuntowani jeńcy zaczęli ginąć. Alek padł raniony bełtem. Wrogów było zbyt wielu! Galloran i jego drugi strażnik stali teraz plecami do siebie i walczyli o życie.
Kiedy jego osobisty strażnik padł, Galloran rzucił się do ataku, wirując, uskakując i tnąc, jakimś cudem wyrąbując sobie ścieżkę wśród przeciwników. Nedwin nigdy nie widział człowieka, który zabijałby z taką skutecznością. Wbrew wszystkiemu, nie uratowawszy ani jednego towarzysza, Galloran nadal miał szansę się wyrwać. Gdyby tylko wyrąbał sobie drogę ucieczki do lasu, zostawiłby za sobą nie więcej jak piętnastu niezorganizowanych przeciwników. Galloran parł przed siebie, a jego niezrównany miecz rozcinał hełmy i przecinał zbroje. Ucieknie! Jak to się działo wiele razy, mimo nierozważnej brawury, Galloran miał szansę przeżyć i podjąć walkę następnego dnia.
– Stań do walki ze mną, tchórzu! – rozległ się basowy ryk.
Kuśtykając w kierunku Gallorana, Groddic odpychał na bok własnych ludzi. Nie miał hełmu i było widać, że część twarzy ma zwęgloną.
– Nie – szepnął Nedwin. – Uciekaj.
Groddic szedł dalej, zamierzając przeciąć drogę Galloranowi. Gdyby książę odwrócił się od nadzwyczaj wysokiego werbownika, musiałby tylko pokonać garstkę ludzi i mógłby uciec do lasu.
– Z drogi! – rozkazał Groddic i ci, którzy stali między nim i Galloranem, natychmiast się podporządkowali.
– Uciekaj – prosił bezgłośnie Nedwin, próbując zmusić na odległość swojego pana do ucieczki.
Galloran rzucił w Groddica nożem, który odbił się od pręta.
– Przekonajmy się, czy zdołasz stawić mi większy opór niż twoi ludzie – ryknął werbownik.
Galloran zaatakował.
Jego miecz błysnął w blasku księżyca, gdy Galloran zmuszał Groddica do cofania się. Wysoki werbownik ledwie nadążał z obroną, podczas gdy miecz dźwięczał, uderzając o pręt. Nedwin zaczął się trochę rozluźniać.
Galloran ciął Groddica na wysokości pasa. Werbownik potknął się i padł. Kiedy Galloran rzucił się do przodu, żeby zadać ostatni cios, Groddic cisnął mu w twarz czymś, co wyglądało jak garść piasku. Galloran zatoczył się do tyłu, miecz wypadł mu z rąk, gdy uniósł dłonie do oczu.
Nedwin zacisnął rękę na gałęzi, widząc, jak Galloran pada na ziemię. Czym Groddic mógł rzucić w księcia? Galloran zareagował tak, jakby płonęła mu twarz. Opierając się na pręcie jak na kuli, Groddic podniósł się z ziemi. Jego ludzie otoczyli Gallorana, gotowi zaatakować. Wysoki werbownik dał znać gestem, że mają zaczekać.
– Jesteś skończony – powiedział do leżącego księcia, trzymając rękę w rękawiczce na zakrwawionym brzuchu. – Poddaj się, a ugaszę palenie.
Galloran przeturlał się na bok, złapał miecz i przykucnął, po chwili skoczył do przodu, na oślep dźgając Groddica. Wysoki werbownik zrobił unik, a potem prętem wytrącił mu miecz z ręki. Wrogowie rzucili się i przycisnęli Gallorana do ziemi.
Nedwin odwrócił wzrok. Nie mógł patrzeć na tę wstydliwą chwilę upokorzenia. Galloran, jedyna nadzieja Lyrianu, w końcu został pokonany.
Nedwin zastanawiał się nad użyciem kuli, którą trzymał. Znowu spojrzał na Groddica i jego żołnierzy. Zostało zaledwie piętnastu, a więcej niż kilku wyglądało na rannych.
Nedwin zamknął oczy. Galloran wydał mu ścisłe instrukcje. Pamiętał powagę na twarzy księcia, kiedy wypowiadał te słowa.
– Poznałem bezcenne słowo mocy. Niewielu wie, że go szukałem. Jeszcze mniej wie, że je posiadłem. To słowo jest kluczowe dla naszej walki przeciwko cesarzowi. Trzy sylaby zostały zapisane w miejscach znanych moim sojusznikom. Podam ci pozostałe trzy, które musisz przekazać Nicholasowi z Rosbury. Nie wolno ci nigdy ujawnić tych trzech sylab ani zdradzić innym, że ci je wyjawiłem. Od tego zależy nasze życie i los Lyrianu. Jeśli padnę, musisz porzucić naszą drużynę i z tą wiedzą samotnie wrócić do domu, do Trensicourt. Dlatego zabrałem cię z nami, Nedwinie. Żałuję, że muszę obarczyć takim brzemieniem kogoś równie młodego, ale ty masz największą szansę na sukces. Gdybym zginął, nie możesz zawieść mnie w tym ostatnim zadaniu. Musisz mi to przysiąc.
Nedwin przysiągł. Zapamiętał sylaby i obiecał nie wypowiedzieć ich na głos, dopóki nie znajdzie się na osobności z Nicholasem. Galloran wiedział, że Nedwin dotrzyma tajemnicy. Wiedział, że chłopak się wymknie, gdyby coś źle poszło. I wiedział, że innym nie przyjdzie do głowy, że powierzył tak kluczowe informacje komuś tak młodemu.
Nedwin otworzył oczy. Gallorana pojmano, ale nie zabito. Żył. Jeszcze nie poległ.
Groddic klęczał obok Gallorana i nakładał mu balsam na twarz. Dwaj mężczyźni przytrzymywali księcia, ale ten nie stawiał już oporu. Inni kręcili się w pobliżu, najwyraźniej będąc pod wrażeniem, że ich niepokonany przeciwnik leży przed nimi bezradny.
Groddic wstał, był zwrócony plecami do Nedwina. Rozległo się pohukiwanie sowy. Nedwin zważył w ręku kulę. Gdyby trafił werbownika wysoko w plecy, większość otaczających go ludzi odczułaby skutki wybuchu, a ciało Groddica osłoniłoby w znaczniej mierze Gallorana. Poza kulą Nedwin miał tylko małą kuszę i nóż. Jednakże przeciwko świeżo oślepionym i poranionym wybuchem ludziom nóż i kusza mogłyby wystarczyć.
Nedwin próbował zebrać się na odwagę, żeby wyskoczyć z ukrycia, ale powstrzymywały go wątpliwości. A jeśli zawiedzie i da się złapać? Cenne sylaby zostaną stracone. Złapawszy Gallorana, Groddic i jego ludzie zgarnęli najcenniejszą zdobycz. Nedwin był przekonany, że jeśli teraz nie poruszy się i zachowa ciszę, to w końcu zdoła wrócić do Trensicourt i przekazać kluczową wiadomość.
Zawahał się. Słowo mocy mogło być ważne, ale co pozostanie z opozycji bez Gallorana? Nedwin próbował wyobrazić sobie, jak zdoła żyć ze świadomością, że nie zrobił nic, by ratować księcia.
Galloran rozumiał, ile znaczy zarówno jako przywódca oporu, jak i symbol nadziei dla całego Lyrianu. Mimo to, kiedy jego ludziom groziła egzekucja, zaryzykował własne życie. Czy nie zasługiwał na to, by jego giermek okazał podobną odwagę?
Nedwin bezszelestnie wysunął się z kryjówki. Jeśli zawiedzie, Galloran pożałuje, że obdarzył go zaufaniem, a sprawa, o którą książę walczył całe życie, zostanie nieodwracalnie osłabiona. Jeśli Nedwinowi się uda, Galloran będzie mógł doprowadzić misję do końca i obalić cesarza. Nedwin nie miał wyboru. Musiało mu się udać.
Pobiegł, szybko i cicho. Kiedy wynurzył się spomiędzy drzew, kilka głów obróciło się w jego stronę. Groddic nadal stał nad Galloranem, plecami do Nedwina. Chłopak nie był tak blisko, jak by chciał – Groddic zaraz się odwróci, a jego ludzie byli gotowi rzucić się do walki.
Cisnął kulą z całej siły. Poleciała prosto do Groddica. Jednakże werbownik zareagował, gdy dostrzegł spojrzenia swoich ludzi. Odwrócił się i złapał kulę prawą ręką niemalże mimochodem.
Nedwin zatrzymał się gwałtownie.
Żeby kula wybuchła, kryształ musiał się roztrzaskać, a Groddic złapał ją delikatnie.
Unosząc przymałą kuszę, Nedwin wycelował w kulę, ale wtedy trafiła go w ramię strzała. Kiedy padał, świsnęły nad nim kolejne strzały. Gdy leżał na plecach z pierzastym drzewcem sterczącym groteskowo, ogarnęła go rozpacz. Jego książę pozostał rannym jeńcem, nie pomszczono go, a bezcenny sekret, którym podzielił się z Nedwinem nigdy nie dotrze do Nicholasa! Wrogowie zebrali się wokół niego. Płonąc z frustracji i wstydu Nedwin zamknął oczy i czekał na śmierć.
Akolitka
Rachel… pomocy… Rachel, błagam!
Rachel obudziła się, zaciskając palce na przykryciu. Usiadła na miękkim materacu. Cienie spowijały jej sypialnię. Nie poznawała telepatycznego głosu, który rozległ się w jej głowie. Nie należał ani do Corinne, ani do Ulani, która niedawno nauczyła się przekazywać proste myśli na małą odległość.
Kim jesteś? – Rachel przesłała pytanie, wkładając w to całą wolę.
Rachel! Nie wytrzymam już zbyt długo… Przyjdź… Pośpiesz się, proszę!
Mimo naglącego tonu mentalny krzyk słabł. Rachel pracowała z kilkoma akolitkami nad rozmową w milczeniu, ale jak na razie udało się to tylko Ulani. Czy to możliwe, że w przypływie desperacji jedna z dziewcząt odblokowała tę zdolność? Rachel spała w części świątyni wydzielonej dla akolitek. Wszystkie znajdowały się względnie blisko. Kto jeszcze w Mianamon potrafił skontaktować się z nią w taki sposób?
Nie licząc słów w jej umyśle, noc była cicha. Do pokoju nie dobiegał żaden dźwięk. Nie zaatakowano Mianamon. Na czym więc polegał problem?
Kto to? Co się stało?
Słowa nadeszły słabe, mentalny odpowiednik szeptu.
Kalia. Jestem w pokoju ćwiczeń. Spróbowałam silnego rozkazu. Zawiodłam. Wszystko mnie boli… Nie mów innym… Pomóż mi, proszę.
Kalia. Rachel trenowała z akolitkami od wielu miesięcy. Większość posiadała zaledwie krztynę talentu w stosowaniu języka edomickiego. Żadna nie miała naturalnych zdolności takich jak Rachel, ale Kalia wśród nich była najbardziej obiecująca. Rachel nie raz próbowała nauczyć ją mówić w milczeniu.
Trzymaj się. Już idę.
Wypowiadając edomickie słowo, Rachel zapaliła świecę koło łóżka, a potem wstała i narzuciła szatę akolitki. Kalia musiała zakraść się do pokoju ćwiczeń nocą z myślą o dodatkowym treningu. Pewnie spróbowała czegoś zbyt ambitnego i straciła panowanie nad rozkazem. Rachel wiedziała z własnego doświadczenia, jak osłabiające bywają konsekwencje edomickiego polecenia, które zawiodło.
Jeżeli Kalia nadal miała dość sił, żeby wezwać ją mentalnie, to pewnie nie była śmiertelnie ranna. Co nie znaczyło, że nie czuła się tak, jakby umierała.
Rachel wypowiedziała kolejny rozkaz i zapaliła glinianą lampkę. Podniosła ją, otworzyła drzwi i wyszła na korytarz.
Ciemność czekała po obu stronach poza światełkiem jej lampki. Rachel nie przywykła do wędrowania po Świątyni Mianamon o tak późnej porze. Ona i jej przyjaciele spędzili tu całą zimę, ale nigdy nie przemierzała kamiennych korytarzy w ciemności i samotnie. Znajome przejścia wydawały się złowieszcze.
Kalia, jesteś tam jeszcze?
Nie otrzymała odpowiedzi. Akolitka mogła stracić przytomność. Albo zwyczajnie nie miała dość energii, by wysłać kolejną wiadomość.
Rachel minęła kilkoro drzwi. Nie było za nimi słychać żadnego ruchu. Żadne światło nie sączyło się przez szpary. Wyszła zza zakrętu i dotarła do schodów, które prowadziły na dół do pokoju ćwiczeń. Poza kręgiem światła z jej lampki rozciągał się tylko mrok. Rachel wiedziała, że poza częścią świątyni zarezerwowaną dla akolitek znalazłaby ludzkich strażników, którzy strzegli ich prywatności o każdej porze dnia i nocy. Wiedziała także, gdzie szukać Jasona, Drake’a i innych towarzyszy. Mogła też wezwać myślami Gallorana lub Corinne.
Jednakże bolesne doświadczenia związane z nieudanym rozkazem najlepiej zachować w sekrecie. Kalia nie ucieszyłaby się, gdyby inni zobaczyli ją ranną, osłabioną. Rachel wyprostowała się i zaczęła schodzić po stopniach. Doszła do końca schodów i ruszyła szerokim korytarzem.
Ciemność cofała się przed nią, aż Rachel dotarła do drzwi prowadzących do głównej sali ćwiczeń. Były lekko uchylone. Rachel szturchnęła je i weszła do środka.
– Kalia?
W odpowiedzi usłyszała edomicki rozkaz. Nakazano jej znieruchomieć. Wykonała polecenie.
Rachel znała ten rozkaz! Akolitki Mianamon ćwiczyły dziedzinę języka edomickiego, która pozwalała im wydawać polecenia ludziom. Kiedy Rachel zjawiła się w Mianamon, wiedziała, jak posługiwać się edomickim, by skłonić niektóre zwierzęta do spełniania pewnych poleceń, ale nigdy nie podejrzewała, że mogłaby posłużyć się podobną metodą wobec ludzi.
Rozkazywanie materii nieożywionej w języku edomickim było proste – cała materia i energia rozumiały ten język. Wystarczyło zwyczajnie poprzeć odpowiednie słowa stosowną ilością skupionej woli, żeby narzucić posłuszeństwo. Jeśli adept spróbuje uzyskać zbyt wiele, może mu się nie powieść i wtedy musi stawić czoło skutkom niepowodzenia – obrażeniom fizycznym i urazom psychicznym.
Ze zwierzętami było trudniej. Edomicki nie najlepiej działał na żywe istoty. Zamiast zmuszać zwierzęta, trzeba było sugerować, a one mogły wziąć pod uwagę sugestię lub ją zlekceważyć. Poproś zbyt delikatnie, a zwierzę zignoruje polecenie. Naciskaj za mocno, a zaryzykujesz, że przyjdzie ci ponieść konsekwencje nieudanego rozkazu.
Z ludźmi sprawa komplikowała się jeszcze bardziej. Nie można było naprawdę wykorzystać edomickiego przeciw umysłowi. Nie można było podsunąć mu złożonej idei. To było bardziej jak przemawianie do kręgosłupa, sugerowanie odruchowej reakcji, której umysł przeciwstawi się już po fakcie. Rachel znała z grubsza pięćdziesiąt sugestii, które mogły zadziałać na człowieka, a większość z nich była na poziomie komend wydawanych psom: „zostań, padnij, odwróć się, skacz”. Wiedziała, że w trudnej chwili zdolność, która sprawi, że wróg na chwilę znieruchomieje albo padnie na ziemię, może się okazać bardzo użyteczna.
Ćwiczyła te umiejętności od miesięcy. Inne akolitki nie dorównywały jej pod względem biegłości. Na przykład, większość dziewcząt nie potrafiła wymusić na Ulani żadnej formy posłuszeństwa, ale Rachel mogła ją zamrozić jednym słowem. I na odwrót – nawet najbardziej uzdolnione akolitki nie mogły sprawić, żeby Rachel choćby drgnęła.
Tyle że teraz nie mogła się ruszyć!
Rozkaz wypowiedziano z mocą i biegłością. Zamroził ją jak żadna komenda od pierwszego dnia ćwiczeń. Czyżby z powodu strachu przestała się pilnować? Pewnie, że była przestraszona, ale przeciwstawiła się nakazowi w sposób, jaki wiele razy ćwiczyła. To po prostu nie zadziałało.
Rachel usłyszała, że wypowiedziano kolejny rozkaz. Szpikulec z czarnego metalu pomknął ku jej piersi, połyskując w świetle jej lampki.
Rachel nadal nie mogła się ruszyć. Zamiast tego przemówiła w myślach. Bardzo intensywnie ćwiczyła przesuwanie przedmiotów. Na jej telepatyczny rozkaz szpikulec zamarł. Zatrzymał się w odległości zaledwie stopy od jej piersi, drżąc w powietrzu.
Kolejne słowa rozległy się w cieniach poza kręgiem światła lampy. Silna wola walczyła z wolą Rachel, przesuwając cal po calu szpikulec ku niej. Rachel odzyskała panowanie nad ciałem, ale nie chciała chwalić się tym faktem przed wrogiem. Zamiast tego zepchnęła szpikulec w dół i odsunęła go od siebie. Kiedy przełamała wolę przeciwnika, szpikulec poleciał ku ścianie.
Rachel znała położenie rozlicznych pochodni, kaganków i lamp w pokoju. Jednym słowem, rozpaliła kilka naraz. Światło zdemaskowało Kalię, która rzuciła się do niej z nożem w jednej ręce i długą igłą w drugiej.
Rachel rozkazała jej paść na podłogę. Akolitka posłuchała, gubiąc nóż. Próbowała znowu zmusić Rachel, żeby zamarła w bezruchu. Doskonale wypowiedziany rozkaz działał tylko ułamek sekundy, bo tym razem Rachel była przygotowana i natychmiast odzyskała panowanie nad sobą. Odpowiedziała, unieruchamiając rozkazem Kalię.
– Co ty wyprawiasz? – warknęła Rachel.
Kalia pozostała nieruchoma zaledwie sekundę. Przeturlała się w bok i uniosła twarz; z kącika ust płynęła jej czerwona ślina. Rachel zdała sobie sprawę, że kiedy Kalia straciła panowanie nad szpikulcem, porażka ją poraniła.
Kalia warknęła, wykrzykując rozkaz, i nóż śmignął ku Rachel. Uskakując w bok, Rachel przejęła panowanie nad ostrzem i przyłożyła je do gardła akolitki. Utrzymanie go tam wymagało ogromnej kontroli, ale Rachel ćwiczyła manipulowanie przedmiotami bardziej sumiennie niż jakiekolwiek inne edomickie frazy.
– Dlaczego? – spytała zadyszana.
Kalia splunęła krwią. Pot zlał jej twarz. W dzikich oczach malowały się panika i gniew. Należała do młodszych akolitek. Chociaż wyglądała, jakby miała dwadzieścia lat, tak naprawdę dobiegała pięćdziesiątki. Akolitki rutynowo ćwiczyły edomicką medytację, żeby spowolnić proces starzenia.
– Dlaczego? – powtórzyła Rachel.
Kalia wypowiedziała rozkaz, próbując przejąć kontrolę nad nożem, ale Rachel przeciwstawiła się z wielką mocą i wysiłki Kalii poszły na nic, zmiażdżone większą wolą. Rachel odsunęła nieco nóż, kiedy akolitka zgięła się wpół, wijąc się z bólu. Za nieudane rozkazy płaciło się słoną cenę.
– Kiedy tak wiele się nauczyłaś? – dopytywała się Rachel. – Nigdy nie poruszałaś przedmiotami.
I nigdy też nie mówiłam w milczeniu. Wściekłe słowa zapłonęły w umyśle Rachel. Powinien był wydać rozkaz wcześniej, zanim przeszłaś tak długi trening. Mogłam cię załatwić, kiedy tylko się zjawiłaś. Wiem, że mogłam!
Kto wydał rozkaz?
Rusz głową, odpowiedziała Kalia, a jej gniew osłabł. Moją jedyną pociechą jest fakt, że on cię dorwie. Wybrałam stronę, która wygra. Zażądał ode mnie zbyt wiele w niewłaściwym czasie. Mój pech. Jednak to cię nie uratuje. Zapamiętaj sobie moje słowa. Wszystkich was dorwie.
Pracujesz dla Maldora?
Zabije was wszystkich co do jednego!
Galloran wpadł do pokoju bez przepaski na oczach, z wyciągniętym torivorańskim mieczem, a za nim kilkoro drzewnych ludzi i zwykłych ludzkich strażników. Spoglądał to na Rachel, to na Kalię.
Wyczułem, że posłużono się wielką ilością edomickiego.
Kalia wbiła sobie długą igłę w udo.
Coś ty zrobiła? – zapytała Rachel.
Kolejne niedorzeczne pytanie! Jakim cudem taka kretynka ma dostęp do takiej mocy? To mnie doprowadza do szału! To obrzydliwe! Kalia zaczęła rzucać się w konwulsjach. Czerwona piana wypłynęła jej z ust.
– Próbowała mnie zabić – wyjaśniła Rachel, odwracając się z przerażeniem i obrzydzeniem.
Galloran wziął jej lampkę, odstawił na bok i objął Rachel. Dziewczyna zawstydziła się, bo musiał poczuć, że cała drży. Nie wstydziła się jednak na tyle, żeby odrzucić ten gest.
Przykro mi, Rachel. Nigdy bym nie pomyślał, że Maldor zdołał umieścić zabójcę w Mianamon.
A gdzie nie jest w stanie nas dosięgnąć? To jedynie miejsce w Lyrianie, w którym czułam się bezpiecznie!
Przykra prawda jest taka, że nie ma już w Lyrianie bezpiecznego miejsca, niezależnie od tego, jak bardzo jest odległe. Problem będzie się tylko powiększał. Planowaliśmy wkrótce wyjechać. Wyjedźmy jutro. Zbyt długo pozostawaliśmy w bezruchu.
Rachel przywarła do Gallorana, żałując, że nie może po prostu zniknąć. Kalia zastawiła pułapkę i próbowała ją zabić!
Mężczyzna pokryty od stóp do głów mchem przyniósł Galloranowi żelazny szpikulec i nóż.
– Oba zatrute. Zguba olbrzymów.
– Później – zbył go Galloran. Machnął ręką. – Zostawcie nas samych.
Strażnicy i drzewni ludzie wyszli z pokoju ćwiczeń.
– Ogromnie mi przykro, Rachel – powiedział Galloran, nadal ją obejmując.
Rachel źle się czuła, słysząc ból w jego głosie.
– To nie pana wina. Dziękuję, że zjawił się pan tak szybko.
– Byłem głupcem, pozwalając, żebyś zajęła kwaterę tak daleko od nas. Powinienem był przewidzieć taką możliwość. Na szczęście, sama się uratowałaś. Czułem siłę za jej rozkazami. Ta zdrajczyni nie była nowicjuszką. Nie wiedziałem, że uchowali się jeszcze adepci edomickiego z takim zdolnościami jak jej. Musiała ukrywać się od bardzo dawna.
– Ponad trzydzieści lat – wtrąciła Ulani, wchodząc do pokoju. Zerknęła z goryczą na martwą akolitkę, a potem skupiła się na Rachel. – Nic ci nie jest?
– Jestem cała – zdołała wykrztusić Rachel. – Wszystko w porządku.
Galloran nadal ją tulił.
– Maldor musiał wiedzieć, że szykujemy się do odejścia. Chciał uderzyć przed naszym wyjazdem.
Rachel skrzywiła się lekko, wysuwając się z objęć.
– Dlaczego wyrocznia nic o niej nie wiedziała? Dlaczego Esmira tego nie przewidziała?
– Żałuję, że nas nie uprzedziła – przyznał Galloran.
– Nigdy nie wyczułam żadnego zła w Kalii – powiedziała Ulani. – Ani nie spostrzegłam jej niezwykłej mocy. Potencjał, owszem, ale niewykorzystany. Być może Kalia wiedziała, jak osłaniać umysł przed obserwacją. Może Maldor przekabacił ją niedawno. Nigdy się nie dowiemy. Esmira sporo widziała, ale nie sądzę, żeby poświęciła wiele czasu na szukanie wśród nas zdrajców. Jesteśmy zbyt odizolowane, zbyt zjednoczone przeciwko cesarzowi i wszystkiemu, co reprezentuje.
– Próbował mnie zabić – wykrztusiła Rachel.
Po ostatnim zimnym spojrzeniu na ciało leżące na posadzce Galloran zawiązał przepaskę.
– Maldor ucieszyłby się z twojej śmierci, ma jednak pewne pojęcie o twoich możliwościach. Powinien się orientować, że Kalii, mimo jej talentu, raczej się nie powiedzie. Ten atak mógł być jedynie próbą.
Rachel się naburmuszyła.
– Brutalna ta próba.
– Maldor nie bawi się delikatnie. – Galloran objął ją za ramiona. – Nie pozwól, żeby to tobą wstrząsnęło. Pociesz się tym, że sobie poradziłaś. Na szczęście, ukryliśmy szczegóły proroctwa przed wszystkimi w Mianamon oprócz Ulani. Mimo to, Maldor dobrze wie, gdzie się znajdujemy, i może odgadnąć nasze zamiary. Kiedy wyruszymy w misję, wszystkich nas będzie czekać wiele prób w nadchodzących dniach. Obawiam się, że to dopiero początek.
Mianamon
Ze swojej półki, umiejscowionej setki stóp nad posadzką świątyni, Jason obserwował dwie małpy, które krążyły wokół siebie z kosturami w gotowości. Podchodziły do siebie ostrożnie – ich smukłe torsy były przygarbione, a długie kończyny podkurczone. Wyższy z białych gibonów miał mniej więcej tyle wzrostu co Jason. Wrzeszcząc i porykując, rzuciły się na siebie jednocześnie – wydłużone sylwetki wymachiwały kosturami z płynną gracją. Wiele innych małp obserwowało pojedynek; blisko osadzone oczy nie odrywały się od klekoczących o siebie z wściekłością kijów.
Białe gibony zostały stworzone przez Certiusa, niefortunnego czarnoksiężnika, który znalazł sobie dom w południowych dżunglach Lyrianu. Chociaż gibony nie potrafiły mówić, były zadziwiająco inteligentne i porozumiewały się z ludźmi za pomocą gestów.
Żelazne kratownice pokrywały wiele wyższych murów i sufitów w Świątyni Mianamon. Gibony potrafiły poruszać się po nich z niezwykłą gracją, przeskakując, kołysząc się, zwieszając się na kończynach, nie zważając na możliwość upadku. Mieszkały przeważnie na wysokich półkach w pobliżu wierzchołka świątyni. Jason dotarł na górę systemem ciasnych tuneli, schodów i drabin.
Obserwowanie małp było jedną z jego ulubionych rozrywek w Mianamon. Nauczył je ćwiczyć odbijanie piłek za pomocą kijów i cytrusów. Rzadko się zdarzało, by któraś wypadła z gry po popełnieniu trzech błędów. Najlepiej sprawdzały się zmyłki, gdy narzucał wolniej, niż się to wydawało.
Dzisiaj walczące małpy nie oderwały myśli Jasona od innych spraw. Kije uderzały z trzaskiem, gibony pohukiwały, ale on patrzył na to z dystansu, samotny, będąc myślami daleko od tej pozorowanej walki. Po kilku miesiącach nadszedł ostatni dzień w Mianamon. W ciągu paru godzin pożegna się z Rachel, Galloranem i wieloma innymi przyjaciółmi. Czas odpoczynku i przygotowań zakończył się brutalnie, kiedy ostatniej nocy Rachel wpadła w zasadzkę. Nagle, bez ostrzeżenia, zostali zmuszeni do wyruszenia w drogę.
Jason patrzył na zręczne małpy bez najmniejszej przyjemności. Dlaczego więc tu siedział? Czyżby myślał, że małpy znają sposób na jego kłopoty? Oczywiście, że nie. Zatem, co tu robił? Dąsał się? Chował?
Jason spędził więcej dni w tej tropikalnej świątyni niż we wszystkich pozostałych miejscach w Lyrianie razem wziętych. W jakimś momencie skończył czternaście lat, chociaż nie był pewien, kiedy dokładnie, ponieważ w jego świecie i w Lyrianie czas płynął inaczej. Żeby jeszcze bardziej skomplikować sprawę, kalendarz lyriański miał dziesięć miesięcy, każdy po trzydzieści osiem dni.
Zimą w dżungli nigdy nie robiło się chłodno. Dni nieco się skracały, powietrze bywało mniej ciepłe, deszcze przybierały na sile, ale Jason ani razu nie potrzebował grubego płaszcza. Większość zimy spędził, trenując z bronią. Ferrin, Drake, Aram, Corinne i Jasher pracowali z Galloranem, a potem uczyli Jasona, Tarka, Nię, Io i Farfalee.
Jason o wiele lepiej walczył na miecze. Już całkiem przyzwoicie radził sobie w czasie treningów z Ferrinem albo Drakiem. Farfalee szkoliła go w łucznictwie, Nedwin zaproponował lekcje walki z nożem, a Io pokazał mu trochę, jak się siłować. Po raz pierwszy Jason czuł, że jest w stanie pomóc w walce, zamiast tylko mieć rozpaczliwą nadzieję, że wytrwa, dopóki pozostali nie zakończą sprawy. Teoretycznie był bardziej użyteczny niż do tej pory. Czy umiejętności Jasona w walce mogły stanowić powód, dla którego wyrocznia tak podkreślała wagę jego uczestnictwa w nadchodzącej misji?
– Oglądasz ostatnią małpią walkę? – usłyszał i drgnął.
To była Rachel. Wyglądała tajemniczo i mistycznie w szatach akolitki. Nie widział jej od nocnego incydentu i chociaż Galloran go zapewnił, że nic jej nie jest, Jason z ulgą przekonał się na własne oczy, że rzeczywiście jest cała i zdrowa.
– Niektórzy budują modele statków, inni strzelają z folii bąbelkowej, mnie wciągają pojedynki gibonów.
– Ferrin cię szukał.
– Zamierzałem zejść. Jakoś niedługo. – Zastanawiał się, jak zręcznie przejść do kwestii zamachu na jej życie. – Ej, a u ciebie wszystko dobrze?
– Nie dźgnęła mnie. Miewam się tak, jak można się spodziewać.
– Przykro mi, że do tego doszło.
– Rozmawiałam z Galloranem. Pomógł mi. Naprawdę wolę do tego nie wracać. – Rachel westchnęła, patrząc na małpy. – Uwierzysz, że odchodzimy?
– Nie bardzo. Wiedziałem, że ten dzień nadejdzie, ale mimo wszystko… Chciałbym czuć się bardziej gotowy.
– Jak można przygotować się do ratowania świata albo zginięcia w jego obronie?
– Tak, chyba na tym polega problem.
Jason wstał, rozciągając ręce i nogi. To było przyjemne. Musiał siedzieć w jednej pozycji dłużej, niż mu się wydawało.
– Będziesz nosić te szaty poza świątynią? Zamierzasz zbierać cukierki w Halloween?
Rachel zachichotała, spoglądając na swój strój.
– W drodze będę nosić ubranie od Amar Kabal, ale to wezmę ze sobą. Galloran uważa, że w tym wyglądam bardziej czarnoksięsko.
– Nie ubieraj się zgodnie z pracą, którą masz, tylko do pracy, której pragniesz.
– Chyba w tym rzecz. Może powinnam się ubrać jak niewinny przechodzień.
– Na to już za późno.
Jason spojrzał pod nogi. Będzie za nią tęsknił. Rachel wzięła go za rękę. Spojrzał jej w twarz. Jej oczy trochę się zamgliły. Skrzywił się.
– Tylko się nie roztkliwiaj.
– Nie mogę znieść myśli, że musimy się rozdzielić.
– Jeżeli nie zaufasz starszej pani zanurzonej w glinie i perfumach, to komu?
W ostatnich słowach przed śmiercią wyrocznia powiedziała, że Rachel, Galloran, Io, Ferrin, Nedwin, Nollin i Tark muszą wyruszyć w jedną misję, podczas gdy Jason, Farfalee, Jasher, Drake, Aram, Corinne i Nia w drugą. Kiedy Rachel będzie gromadziła armię, która zaatakuje Felrook, Jason będziesz szukał kluczowej informacji od starodawnego jasnowidza. Według wyroczni obie misje muszą się powieść, jeśli Maldor ma zostać pokonany.
– To właśnie tak naprawdę robimy. – Rachel westchnęła. – Składamy życie w ręce starszej pani zanurzonej w glinie.
– Nie chciałem jej obrażać – poprawił się Jason. – Wszyscy mówią, że była prawdziwą wyrocznią. I robiła takie wrażenie.
– To ta sama kobieta, która wysłała Gallorana w misję w poszukiwaniu Słowa. I patrz, jak to się skończyło! Tyle wycierpiał, trzymając się fałszywej nadziei!
Jason wzruszył ramionami.
– Masz lepszy pomysł?
– Nie bardzo, ale tylko dlatego, że plan zaproponowała wyrocznia, nie znaczy, że to jest idealny plan. Jedna osoba z jej otoczenia próbowała mnie zabić! Jak mogła to przegapić? Pracowałam z najlepszymi akolitkami. Nauczyły mnie edomickich słów, a ja posługuję się już nimi lepiej niż one. Nie zaufałabym żadnej nawet w kwestii przewidzenia, co zjem jutro na śniadanie. A jeśli wyrocznia nie była wcale tak mądra i magiczna, jak wszyscy myślą? A jeśli po prostu zwariowała? Farfalee powiedziała nam, że Darian Piromanta żył wieki temu. Powinien był umrzeć już dawno temu. A jeśli rzeczywiście nie żyje? A Felrook robi wrażenie niezdobytej fortecy. Co, jeśli zamierzamy pomaszerować ku własnej zgubie z powodu rozpaczliwej gadaniny umierającej wariatki?
Myśl, że mogła mieć rację, sprawiła, że Jason poczuł dyskomfort.
– Pewnie nakręciłaś się z powodu ostatniej nocy.
– Nie chodzi tylko o to – odparła Rachel. – Denerwuję się od dnia, w którym wyrocznia przemówiła. Chciałam jej wierzyć. Sprawiała wrażenie pewnej siebie i szczerej. Dała nam nadzieję. Starałam się myśleć pozytywnie i skupić na ćwiczeniach. Jednak teraz, kiedy mamy naprawdę wyruszyć, nachodzi mnie więcej wątpliwości niż dotąd. Musiałam komuś o tym powiedzieć.
– I wybrałaś mnie? Jestem zaszczycony.
– Myślałam, że może powinniśmy porozmawiać z Galloranem.
– My? A kiedy to ja dopisałem się do listy wątpiących?
Rachel skrzywiła się sceptycznie.
– Nie denerwujesz się?
– Pewnie, że się denerwuję, ale to nie to samo, co uznanie, że popełniamy błąd. – Jason zamilkł. Nie był gotowy skakać z radości na myśl o opuszczeniu Mianamon, ale mimo niepewności naprawdę czuł, że postępują właściwie. To już było coś. – Naprawdę chcesz męczyć tym Gallorana w dniu, w którym mamy wyruszyć?
– Może – odpowiedziała niepewnie Rachel. – Nie chcę przyczynić się do katastrofy tylko dlatego, że bałam się odezwać.
– Atak w środku nocy każdego by wystraszył. Rozumiem, że przez to mogłaś zacząć kwestionować racje wyroczni.
– To tylko część prawdy. Martwię się, że stawiamy wszystko na jedną kartę. Czy mamy pewność, że nic jej się nie pokręciło?
Jason zerknął na pohukującego triumfalnie gibona, który uniósł kostur.
– Powiedz mi to, co byś powiedziała Galloranowi.
– Nie, o ile zamierzasz oglądać gibony.
– Przepraszam. Podoba mi się, jak świętują. Mów śmiało. W gruncie rzeczy to doskonałe miejsce na rozmowę na osobności. Już uważam.
Nie patrząc mu w oczy, skrępowana Rachel skubała rękaw. Odchrząknęła.
– Dobrze, Galloranie, martwię się, że wyrocznia mogła pomylić się w proroctwie. W końcu wysłała cię na poszukiwanie Słowa, a to nie najlepiej się skończyło. Nie wiedziała, że jedna z jej uczennic jest zabójczynią. Umierała, kiedy z nami rozmawiała. Może coś jej się wtedy pomieszało w głowie? Co, jeżeli przemawiała przez nią tylko desperacja?
– Martwisz się, że Felrook nie da się zdobyć? – upewnił się Jason.
Rachel wzruszyła ramionami.
– Wiem, że mamy okazję. Większość sił Maldora znajduje się na wschodzie, walczy z Kadarą. Odkąd Maldor nie martwi się tym, że ktokolwiek go zaatakuje, Felrook ma osłabioną obronę. A jeżeli ma rację, nie martwiąc się atakiem? Nikt nie pomyślał, że Felrook da się zdobyć, dopóki wyrocznia tak nam nie powiedziała. Jeśli się pomyliła, ostatnia armia stawiająca opór Maldorowi zostanie zmiażdżona! A druga grupa wcale nie ma łatwiejszego zadania.
– Nasze zadanie też jest niewykonalne – zgodził się Jason.
– A jeśli to będzie jak ze Słowem? Jeżeli podążamy fałszywym tropem?
– Wtedy wszyscy umrzemy – odparł uczciwie Jason.
– I to ci nie przeszkadza?
– Nie chcę umierać – przyznał Jason.
Najwyraźniej potrzebowała zapewnienia. Nie bardzo wiedział, co jej pomoże. Miał mnóstwo własnych zmartwień, ale przynajmniej był przekonany, że ich misje są niezbędne.
– Normalnie nie ryzykowałbym życia z jakiegokolwiek powodu. Jednak to nie są normalne okoliczności. Rozumiem, że naprawdę możemy umrzeć; już straciliśmy parę osób, które poznaliśmy. Wyrocznia nigdy nie obiecywała, że przeżyjemy. Nie obiecywała też, że nam się uda. Powiedziała jednak, że nasza jedyna szansa na zwycięstwo to wypełnić jej polecenia. Jej słowa wystarczyły Galloranowi. I wystarczyły drinlingom. Wystarczyły nawet Amar Kabal, a wiesz, jacy nasiennicy są ostrożni.
– Tylko skąd ja mam wiedzieć, że wyrocznia wszystko dobrze zrozumiała? – zapytała niemal błagalnie Rachel.
Jason zastanowił się nad jej pytaniem.
– Wiesz lepiej niż ktokolwiek inny, że Galloran potrafi zaglądać do umysłów.
– Ciągle rozmawiamy bez mówienia – przyznała Rachel. – Czasem udaje mu się nawet odczytać myśli, których nie przesyłałam mu celowo.
– Nie uważasz, że upewnił się, że wyrocznia jest z nami szczera? Nie sądzisz, że przez cały czas obserwował jej umysł? Wiesz, jaki jest sprytny, jaki ostrożny. Już raz się sparzył. A mimo to jest przekonany.
– Racja.
– Rozmawiałaś z wyrocznią, jak my wszyscy. Wiedziała na nasz temat rzeczy, których nie poznałaby, gdyby nie była prawdziwą prorokinią. Była wyrocznią od bardzo dawna. Wszyscy uznali jej autentyczność. Nie obiecała nam zwycięstwa, ale jestem przekonany, że powiedziała nam prawdę. Zasadniczo, jeżeli chcemy ocalić Lyrian, musimy to zrobić, nawet jeśli to będzie ciężka próba.
– Ostrzegła nas, że nawet jeśli wygramy, wielu z nas tego nie przeżyje – przypomniała mu Rachel. – I powiedziała, że pewnie nam się nie uda.
– Prawda, ale na pewno się nam nie uda, jeśli nie spróbujemy.
Rachel pokiwała w zamyśleniu głową. Spojrzała Jasonowi w oczy.
– Jesteś pewien?
Jason zamyślił się, poważnie rozważając jej pytanie. Pewnie, że szukał argumentów, żeby ją przekonać, ale chodziło o coś więcej. Zdał sobie sprawę, że naprawdę wierzy w to, co mówi. Misje trzeba było wypełnić. Czuł, że to słuszne, w głębi serca, w kościach, czuł to całą duszą.
– Tak, jestem.
– Czyli nie powinnam zawracać głowy Galloranowi?
– To zależy, dlaczego chcesz z nim porozmawiać. Jeśli potrzebujesz od niego zapewnienia, idź. Ale nie zasiejesz w nim wątpliwości, których nie miał do tej pory. Wie, jaka jest stawka, i podjął decyzję.
Rachel westchnęła.
– Może masz rację. W końcu wcale nie dostrzegłam żadnego konkretnego niebezpieczeństwa, które wszyscy inni przegapili. Chyba przede wszystkim martwię się tym, że musimy odejść, i to obudziło we mnie paranoję.
– Nie jesteś w tym odosobniona. Ja też się martwię. Ty przynajmniej stałaś się ninja-czarodziejką. Pewnie odegrasz niemałą rolę w tej rozgrywce.
– A ty nie?
Jason wzruszył ramionami.
– Mam nadzieję, że też. Nie jestem tylko pewien, w jaki sposób.
– Wiele dokonałeś. Nie wyobrażam sobie, żebyś się bardzo denerwował.
Jason się uśmiechnął.
– Cieszę się, że tak mnie widzisz, ale ja też jestem spięty. Jak myślisz, dlaczego chowam się tutaj, zamiast się pakować? Tylko dlatego, że nasze misje są słuszne, nie znaczy, że nie będą trudne.
– A może nawet niewykonalne.
– Nie możemy myśleć w ten sposób. Odbierzemy sobie całą odwagę.
Rachel pokiwała głową.
– W porządku. Chyba mnie przekonałeś, że nie tędy droga.
Jason zerknął na ogromny spadek dzielący ich od posadzki świątyni.
– A co, zamierzałaś skoczyć?
– Nie dosłownie. Pragnienie śmierci to nie jest mój problem.
– To dobrze. Powolne zejście ma więcej sensu. Na pewno dobrze się czujesz?
Jej uśmiech wyglądał na trochę wymuszony.
– To zależy, co masz na myśli, mówiąc „dobrze”. Czy palę się do wyjazdu? Nie. Czy mam ochotę schować się pod kamieniem? Tak. Czy wypełnię obowiązek? Tak naprawdę to nie mam wyboru. Nie mogę wszystkich porzucić i nie mogę zaprzeczyć, że tak należy postąpić.
Jason pokiwał głową.
– Do tego wszystko się sprowadza. Czy to trudne, czy nie, tak właśnie należy postąpić. Przyjaciele nas potrzebują. Lyrian nas potrzebuje. Musimy podjąć walkę.
Jej uśmiech stał się nieco naturalniejszy.
– Dzięki, Jasonie. Potrzebowałam tego. Czasem naprawdę mi imponujesz. Teraz nie narobię sobie wstydu, zawracając głowę Galloranowi. Znajdę sposób, żeby wziąć się w garść. Skończyłeś już oglądać? Zejdziemy?
– Chyba tak.
Poszedł za nią do drabiny. Obejrzał się za siebie.
– To tyle, jeśli idzie o pożegnanie z walkami małp.
***
Schodząc ze szczytu świątyni, Jason i Rachel napotkali Ferrina, który czekał na nich u podnóża długiej drabiny. Ubrany do podróży opierał się o ścianę, balansując sztyletem opartym na czubku palca.
– Jasonie – powitał chłopca, chowając nóż do pochwy. – Już zaczynałem się martwić, że zostałeś uznany za honorowego członka stada gibonów.
– Słyszałem, że mnie szukałeś.
– Możemy się przejść?
Jason zerknął na Rachel.
– Śmiało – odpowiedziała. – Muszę zebrać parę rzeczy. Zobaczymy się, kiedy spotkamy się przed wyjazdem.
Ruszyła w dół sąsiednimi schodami.
Ferrin poprowadził Jasona na wysoki taras, który otaczał całą świątynię od zewnątrz. Szli wzdłuż sięgającej pasa balustrady, a pod nimi rozpościerała się dżungla. W bezpośrednim słońcu temperatura wzrosła z nieprzyjemnie ciepłej do gorąca. Wilgotny zapach roślinności wypełnił nozdrza Jasona.
– Odnoszę wrażenie, że z dnia na dzień jest coraz cieplej.
– To wiosna – odpowiedział Ferrin.
– A co u ciebie?
Ferrin się skrzywił.
– Niedługo się rozstaniemy.
– Wiem. Jakaś część mnie wolała, żeby ten dzień nigdy nie nadszedł. Miło było spędzić trochę czasu bez śmierci i zniszczenia na każdym kroku.
– One tam cały czas czekały, ale wiem, co masz na myśli. Mianamon podarowało nam wyczekiwaną chwilę wytchnienia. Z radością obserwowałem twoją naturę, kiedy nie działałeś pod przymusem.
– Czuję się jak przedmiot eksperymentu.
Ferrin wzruszył ramionami.
– Jeśli tak, to eksperyment się powiódł. Jesteś dobrym człowiekiem, Jasonie. Prawdziwym przyjacielem.
Jason nie bardzo wiedział, jak zareagować. Nigdy nie słyszał, żeby Ferrin chwalił kogokolwiek pochopnie.
– Dzięki. Ty też. Będziesz miał oko na Rachel?
– To jedyne, które mi zostało – powiedział, pukając się w przepaskę na oczodole. – Zdajesz sobie sprawę, co się czeka w Celestynowej Bibliotece?
– Słyszałem co nieco. Zokar umieścił tam strażnika.
– Właśnie. Rozmawiałem o tym z Galloranem i Farfalee i wiem, że mówili już z tobą, ale chcę mieć pewność, że w pełni rozumiesz problem. Zokar miał obsesję na punkcie torivorów. I słusznie, to pewnie najpotężniejsze stworzenia w Lyrianie. Poświęcił lata, starając się stworzyć równie waleczną rasę. Efekt jego wysiłków jest znany jako Potworności.
– Jedna z nich strzeże biblioteki.
– Zokar nigdy nie uznał, że doprowadził Potworności do stanu idealnego. Istniały trzy, każda jedyna w swoim rodzaju i nad każdą było trudniej zapanować, niżby sobie tego życzył. Nigdy nie zamienił ich w rasy, bo bał się, że odebrałyby mu władzę. Jedna była złowrogim stworzeniem z nadzwyczajnym darem ingerowania w myśli i sny. Nazwano ją Gościem, a Zokar w końcu ją zniszczył. Niektórzy historycy przedstawiają dowody, według których Zokar nigdy nie był już taki sam po pokonaniu Gościa, i utrzymują, że walka trwale nadwyrężyła jego zdrowie psychiczne.
– Żałuję, że nie jestem złym czarnoksiężnikiem – poskarżył się Jason. – Mają niezły ubaw.
– Drugie stworzenie było zmiennokształtne. Nazwano je Wędrowcem. Zokar próbował je zniszczyć, ale zmiennokształtny uciekł i zniknął. Nikt nie zna jego losów.
– A trzecie?
– Trzecie było znane jako Kukła. Z wyglądu przypominało torivora, ale było znacznie większe. Kukła może zamienić się w dowolną materię, której dotyka. Zokarowi udało się uwięzić ją na wyspie Wiatrochron.
– Na tej samej, na której znajduje się Celestynowa Biblioteka.
– Zgadza się. Od tego czasu nikt nie wszedł do biblioteki. Wielu próbowało. Jednak nie Eldrin.
Jason ściągnął brwi.
– Przecież po tym, jak Eldrin pokonał Zokara, zaczął niszczyć wszystkie księgi, prawda?
– Dobra pamięć – pochwalił Ferrin. – Eldrin zdecydował się oczyścić Lyrian z czarnoksięstwa i próbował zniszczyć wszystkie księgi, które uczyły edomickiego. Z wielkich skarbnic wiedzy tylko Celestynowa Biblioteka pozostała nietknięta. Nawet legendarny Eldrin zdecydował się uniknąć konfrontacji z Kukłą. Co ci to mówi?
– Że Kukła to twardziel.
– Przeraziła najpotężniejszego czarnoksiężnika, jakiego znał Lyrian. Stwór stanął między nim a jego misją, i Eldrin pozwolił mu tam zostać.
– Mógł dojść do wniosku, że Kukła będzie wiecznie strzegła zgromadzonych tam informacji – powiedział Jason.
– Wszystko wskazuje na to, że się nie mylił. Maldor wysłał kilka drużyn, żeby wydobyły informacje z Celestynowej Biblioteki. Żadnej się nie udało. Słyszałem, że jedynym sposobem na to, żeby skrzywdzić Kukłę, jest odrąbanie jej kawałka ciała. W pewnym sensie odwrotnie niż ze mną.
Jakby nigdy nic oderwał dłoń w nadgarstku, rzucił ją w powietrze i złapał na kikut. Dłoń połączyła się z resztą ręki bez śladu.
– Czyli, jak obetniemy stworowi rękę, to już będzie po nim.
– Podobno Kukła nie regeneruje utraconej materii. Ale to tylko przypuszczenia. Nikt nigdy nie odciął jej kończyny. O ile mi wiadomo, nikt nigdy nie zranił jej poważnie.
Jason spojrzał na parującą dżunglę.
– A my musimy znaleźć sposób.
– Przepowiednia obarczyła Gallorana zadaniem odzyskania władzy w Trensicourt, zebrania wojska i przeprowadzenia bezpośredniego ataku na niezwyciężoną fortecę cesarza. Moim zdaniem Galloran ma prostą robotę.
– Rachel sprawia wrażenie dość zdenerwowanej – powiedział Jason. – Martwi się, że wyrocznia mogła się mylić.
– Nie sądzę, żeby się myliła.
– Nie?
– Nie. Była prawdziwą wyrocznią. Spodziewam się, że jej przewidywania są słuszne. Pamiętaj, nie obiecywała zwycięstwa. Szukała jakiejkolwiek szansy zwycięstwa, choćby nie wiadomo jak wątłej. Jestem pewien, że jeśli jakimś cudem dotrzesz do biblioteki, istnieje możliwość, że skontaktujesz się z Darianem Jasnowidzem, nawet jeśli rzekomo nie żyje. Ci dostatecznie potężni w edomickim odkryli sposoby przedłużania życia do wręcz niewiarygodnych granic. I nie jest wykluczone, że słynny piromanta może dostarczyć tajemniczej informacji, dzięki której powiedzie się atak na Felrook. Nie potrafię nawet wymyślić, jaka to może być informacja. Wątpię jednak, by jakakolwiek wiedza sprawiła, że zwycięstwo stanie się prawdopodobne.
– To nie brzmi dobrze – powiedział Jason i poczuł, jak ściska mu się żołądek.
– Zapytaliśmy, czy wśród wszystkich możliwych przyszłości istnieje jedna szansa na miliard, że odwrócimy bieg historii i obalimy Maldora. Jestem pewien, że wyrocznia znalazła to, czego Galloran szukał: teoretycznie możliwą, ale wysoce nieprawdopodobną ścieżkę do zwycięstwa.
Jason nerwowo potarł nadgarstek.
– Innymi słowy, nasza klęska jest nie tyle prawdopodobna, ile niemal pewna. Nadal jesteś gotów spróbować?
– Jeśli Maldor mnie aresztuje, mój los jest przesądzony. Tak jak ty, Galloran i Amar Kabal, wolę minimalną szansę zwycięstwa od pewnej klęski. Jeśli zawiedziemy, nadal mogę spróbować zwiać i ukrywać się w dziczy przez resztę życia. To obecnie jedyna możliwość, jaka mi zostaje.
Jason niepewnie przestąpił z nogi na nogę.
– Przestrzegasz mnie, że moja misja zakończy się pewnie na spotkaniu z Kukłą.
– Chcę, żebyś miał świadomość, przeciwko czemu stajesz. Będziesz musiał zwyciężyć tam, gdzie wielu innych zawiodło. Będziesz musiał dokonać czegoś, czego nie ważył się zrobić najpotężniejszy czarnoksiężnik w historii Lyrianu. Dokonałeś w przeszłości niesamowitych rzeczy, ale tym razem tylko głupiec stawiałby na ciebie. Dlatego ja to zrobię. – Ferrin odłączył od głowy ucho i podał je Jasonowi.
– Stawiasz ucho?
– Stawiam na to, że nie tylko znajdziesz sposób, żeby przemknąć się obok Kukły, ale i odnajdziesz Dariana Piromantę, a wtedy będziesz musiał przekazać nam kluczową informację na wielką odległość. Jeśli zginiesz, będę musiał po prostu przywyknąć do życia z jednym okiem i jednym uchem.
– Farfalee zabiera szkolone orły – przypomniał mu Jason.
– Wiem i będą stanowiły ważne zabezpieczenie, ale nic nie przebije pewnej i natychmiastowej komunikacji.
Jason przyjął ucho. Świadczyło o wielkim zaufaniu rozsadnika. Może zbyt wielkim? Czy Ferrin miał jakieś inne motywy? Kiedyś całkiem szczerze porozmawiali sobie o jego problemach z lojalnością.
– A jeśli nas zdradzisz?
Ferrin posłał mu krzywy uśmiech.
– Wyrocznia martwiła się o to samo.
– Naprawdę?
– W czasie naszej prywatnej rozmowy. Powiedziała mi, że mogę okazać się albo kluczowym atutem, albo niszczącym zdrajcą. Zapewniła mnie, że Maldor nigdy mnie nie przyjmie z powrotem, że wszelka zdrada zakończy się moją klęską. Powiedziała mi to, co i bez niej wiedziałem. To, w co potrzebowała, bym uwierzył.
Jason uniósł ucho.
– Czy to twoja próba pomocy?
– Jej część. Jeśli ruszymy zaatakować Felrook, mam mnóstwo informacji, które mogą okazać się użyteczne. Zakładając, że Galloran zdoła zebrać wojsko i ty wypełnisz swoje zadanie, pomogę doprowadzić sprawę do końca.
– Na pewno? Naprawdę jesteś po naszej stronie? Całkowicie?
Ferrin uniósł brwi.
– Istnieje możliwość, że poznasz ważny sekret, wypowiesz go do mojego ucha, a ja przekażę tę informację Maldorowi, z nadzieją, że uzyskam przebaczenie. Taka zdrada pozwoliłaby cesarzowi przeciwstawić się wszelkiej taktyce, jaką może zaproponować Darian, nawet jeśli orły dostarczą w końcu wiadomość Galloranowi.
Jason oparł się pokusie, żeby wyrzucić ucho do dżungli.
– Wiem, że rozumujesz w ten sposób, ale czy musisz mówić o tym tak otwarcie?
– Wolałbyś, żebym nie dzielił się takimi przemyśleniami?
– Wolałbym, żeby takie myśli przestały ci przychodzić do głowy. To przerażający rodzaj szczerości, kiedy otwarcie przyznajesz, że możesz nas zdradzić.
Ferrin uniósł przepraszająco ręce.
– Knułem całe życie. Lubię cię na tyle, żeby starać się być szczerym.
– Nie chodzi tylko o to, że masz takie pomysły. Wiem, że jesteś zdolny je zrealizować.
Ferrin zaśmiał się ponuro.
– Co czyni mnie kiepskim członkiem drużyny. Wyrocznia jednak podkreśliła, że musimy trzymać się razem albo nic z tego nie wyjdzie. Czy to nie znaczy, że musisz na mnie polegać?
– Chcę móc na ciebie liczyć. Już raz wybrałeś nas zamiast Maldora.
Ferrin uniósł palec.
– Zanim jeszcze poznałem stawkę, wybrałem was, ryzykując, że rozgniewam Maldora, jeśli mnie przyłapie. Potem sytuacja wymknęła się spod kontroli. Jednak rozumiem, co masz na myśli. Gdybym chciał zniszczyć waszą sprawę, już bym to uczynił.
– Racja, ale to nie daje nam gwarancji, że nie zrobisz tego jutro. Lepiej bym się czuł, gdybyś mi obiecał, że nas nie zdradzisz.
– Nie słyszałeś tego? Słowo rozsadnika nie ma wartości. Istnieje mnóstwo żartów na ten temat.
– Nie mogę oceniać innych rozsadników, prawie ich nie znam. Jesteś jedynym, którego naprawdę poznałem. Od czasu Białego Jeziora byłeś ze mną naprawdę szczery. Nawet kiedy wydałeś mnie i Rachel, załatwiłeś to otwarcie. Nadstawiłeś dla mnie karku. Twoje słowo ma dla mnie wartość.
Patrząc w dal, Ferrin skinął lekko głową.
– Dobrze więc, Jasonie. Przysięgam, że nie przestanę popierać rebelii. Oddałem część mojej tętnicy szyjnej Galloranowi jako dowód uczciwości i część tętnicy ramiennej tobie. Po oddaniu ucha zaczyna mi brakować części ciała do rozdania.
Jason schował ucho do kieszeni.
– Dobrze będzie mieć to ucho. Wyobraź sobie, co by było, gdyby coś stało się orłom!
– Ta możliwość przeszła mi przez myśl.
– To będzie jednokierunkowa komunikacja – zdał sobie sprawę Jason. – Nie będę w stanie usłyszeć ciebie. Skąd będę wiedział, że słuchasz?
– Będę słuchał – zapewnił go Ferrin. – O ile nie umrę, bo wtedy połączenie między wymiarami zostanie przerwane, z ucha pocieknie krew i zrobi się zimne. Trudno to będzie przegapić.
– Jasne. Hej, a skoro mowa o przerwanych połączeniach, mam pytanie do rozsadnika.
– W takim razie pewnie znam odpowiedź.
– Dwaj rozsadnicy dali Galloranowi oczy.
– Tak.
– A jeśli umrą? Czy jego oczy się zepsują?
– Dobre pytanie. Czy Galloran widzi przez te oczy?
– Pewnie.
– I rozsadnicy także, co oznacza, że to wspólny przeszczep. Wspólny przeszczep znaczy, że dana część ciała jest jednocześnie podtrzymywana przez oba organizmy. Jeśli Galloran umrze, oczy będą mogły czerpać z rozsadników i nadal funkcjonować. Jeśli rozsadnicy umrą, oczy stracą połączenia między wymiarami i staną się całkowicie własnością Gallorana. Powinny pozostać zdrowe i sprawne. Wiele razy polowano na rozsadników i zabijano ich, żeby dana osoba stała się jedynym właścicielem przeszczepu. Dlatego przedstawiciele naszej rasy dwa razy się zastanowią, nim podzielą się z kimś częścią ciała.
– Dobrze to wiedzieć – powiedział Jason. – Trochę się o niego martwiłem.
– Istnieje wiele powodów do zmartwienia, jeśli idzie o Gallorana – odpowiedział Ferrin – ale gnijące gałki oczne do nich nie należą.
– Dzięki za informację. – Jason zdał sobie sprawę, że to może być ostatnia okazja, by porozmawiać z Ferrinem na osobności. – Dbaj o siebie.
– Zawsze dbam. – Ferrin położył rękę na ramieniu Jasona i spojrzał mu w oczy. – Jasonie, nie żartowałem, mówiąc, że stawiam na ciebie. Stawiam na ciebie wszystko. Będzie naprawdę ciężko. Znajdź sposób, żeby wykonać swoje zadanie. Wierzę w ciebie.
Jason przełknął ślinę. Nie chciał zadawać tego pytania, ale nie był w stanie się oprzeć.
– Dlaczego?
– Słucham?
Jason odwrócił wzrok w stronę rzeźbionej ściany budynku.
– Nic. Po prostu denerwowałem się ostatnio. Nie rozumiem, dlaczego wyrocznia tak na mnie liczyła.
Ferrin pokiwał w zadumie głową.
– Cieszę się, że tak to odbierasz.
– Co masz na myśli?
– Masz małe szanse. Byłbyś głupcem, gdybyś ruszał ze zbytnią pewnością siebie.
– Dlaczego więc stawiasz na mnie?
Ferrin spojrzał na Jasona przenikliwie.
– Żebym ja wykonał swoje zadanie, ty musisz wykonać swoje. Mamy małe szanse, ale nawet jeśli prawdopodobieństwo sukcesu jest maleńkie, to nadal istnieje. Dokonałeś niesamowitych rzeczy. Dobrze sobie radziłeś w trudnych sytuacjach. Udowodniłeś swoje przekonanie i prawość. Może to mało realistyczne, ale śmiałe i konieczne, więc postanowiłeś uwierzyć, że możesz tego dokonać.
– W porządku – wykrztusił Jason mimo zaciskającego się od emocji gardła. – Ja też wierzę w ciebie.
W drogę
Rachel stała przed wysokim lustrem w swoim pokoju. Obróciwszy się w lewo i w prawo, uznała, że strój akolitki rzeczywiście wygląda trochę jak przebranie na Halloween, ale nie jest tandetny. Szatę uszyto z doskonałego materiału, dzięki czemu była jedwabista w dotyku i wygodna, delikatnie połyskiwała, jakby w ciemnoszary materiał wpleciono srebrne nitki. Lekka i obszerna zapewniała zadziwiająco dużo chłodu, zważywszy ile ciała zakrywała.
Rachel zrzuciła szatę, złożyła ją i zaczęła wkładać strój do podróży. Chociaż strój od Amar Kabal nie był tak jedwabisty, był równie wygodny. Szata akolitki doskonale nadawała się do wędrówek po zamkniętych korytarzach, ale ograniczała swobodę ruchów przy bieganiu czy jeździe konnej. Surowszy strój Amar Kabal bardziej nadawał się do podróży.
Usłyszawszy ciche pukanie do drzwi, Rachel się odwróciła.
– Proszę.
Drzwi do sypialni otworzyły się i weszła Ulani w szarym stroju akolitki, ze srebrną opończą przeznaczoną dla przyszłej wyroczni. Przy niewielu ludziach Rachel czuła się wysoka, a Ulani należała do tych nielicznych wyjątków. Niska i szczupła wyglądała na kobietę około czterdziestki, chociaż Rachel wiedziała, że tak naprawdę była bliżej setki. Jej głowę okalał diadem z fioletowych kwiatów.
Ulani wypowiedziała krótką edomicką frazę. W pierwszym odruchu Rachel się wzdrygnęła, ale słowa wyrażały prośbę, żeby Rachel została, i niosły ze sobą wiele subtelnych niuansów. Tu było miejsce Rachel, tu czekała ją obiecująca przyszłość. Jej odejście zrani wiele serc i narazi ją na niebezpieczeństwo. Czasem Rachel wolałaby, żeby edomicki nie był tak bogaty w znaczenia.
– Nie chcę odchodzić – odparła po angielsku. – Z radością studiowałam tu i ćwiczyłam. Ze wszystkich ludzi ty powinnaś najlepiej rozumieć, dlaczego muszę odejść.
Ulani pokiwała głową.
– O twoim odejściu zadecydowała wyrocznia. W głębi ducha pragnęła też, żebyś tu wróciła.
Rachel się zawahała.
– Może wrócę.
Ulani zmrużyła oczy.
– Nie widzę tego w przyszłości.
– Ty… Patrzyłaś w przyszłość?
– Nie w sensie proroczym. Nigdy nie będę w stanie sięgnąć wzrokiem poza nadchodzący konflikt z Maldorem. Po prostu zdaję sobie sprawę, że bardziej tęsknisz za domem niż pragniesz służyć tu z nami.
– Nie należę tak naprawdę do tego świata. Wiem, że rodzice martwią się o mnie. Mogli już stracić nadzieję.
– Przez wiele dekad trudziłam się, żeby rozwinąć swoje talenty – powiedziała Ulani. – Byłam zdyscyplinowana. Wyrocznia osobiście mnie uczyła. A w kilka krótkich miesięcy ty przewyższyłaś mnie we wszystkich moich osiągnięciach. Masz wrodzony talent. Mogłabyś zostać prawdziwą prorokinią, może nawet większą niż Esmira.
– Za bardzo mnie wychwalasz – odpowiedziała Rachel. – Nigdy nie sprawdzono, czy mogę spojrzeć poza teraźniejszość.
– Tylko dlatego, że Galloran tego zabronił. Nie bez powodu. Próba może być śmiertelna. Jednakże wszystko wskazuje na to, że poradziłabyś sobie doskonale. Sama wyrocznia wyczuła w tobie potencjał. Już po mistrzowsku opanowałaś wszystko, czego mogłyśmy cię nauczyć.
– Nie jestem mistrzynią.
– O wiele lepiej opanowałaś nasze sztuki niż te z nas, które studiowały je przez całe życie – upierała się Ulani. – Myślę, że już radzisz sobie lepiej niż kiedyś wyrocznia.
Ta pochwała sprawiła, że Rachel się zarumieniła.
– Jestem wam wdzięczna za wszystko, czego się tu nauczyłam.
– To był dla nas zaszczyt gościć cię tutaj. – Ulani spuściła wzrok. – Bardzo mi przykro z powodu Kalii. Przyniosła nam wstyd. To miał być dla ciebie raj.
– To nie wasza wina – powiedziała Rachel. – Maldor znajduje sposoby, żeby zranić każdego, kogo zechce, niezależnie od tego gdzie się znajduje.
– Naszym obowiązkiem było cię chronić. A ty musiałaś bronić się sama przeciwko jednej z nas. To niewybaczalne.
– Nie winię cię. – Rachel wzięła Ulani za rękę. – Wszystko poza tym było cudowne. To były najpiękniejsze tygodnie, jakie spędziłam w Lyrianie.
Ulani skinęła głową i uśmiechnęła się przepraszająco.
– Będzie tu bez ciebie pusto.
Rachel wiedziała, że Ulani czuje się schwytana w pułapkę. Daleko jej było do naturalnych zdolności, jakie posiadała poprzednia wyrocznia, a jednak wszyscy oczekiwali, że stanie się następną wielką prorokinią, że przeprowadzi dzieci Certiusa przez nadchodzące trudne lata i utrzyma pokój między różnymi frakcjami drzewnego ludu.
– Czekają cię tu wielkie zadania – powiedziała Rachel. – Nie lekceważ swoich możliwości. Świetnie sobie poradzisz.
Do oczu Ulani napłynęły łzy. Główna akolitka odpowiedziała delikatnym skinieniem głowy, które zdradzało niewielką pewność siebie.
– Każda z nas ma swoje obowiązki.
Rachel oparła palec na skroni.
– Widzę mnóstwo chodzenia w swojej przyszłości.
Ulani się uśmiechnęła.
– Ledwie cię poznaję w tym barbarzyńskim stroju.
– Użyteczność jest ważniejsza od elegancji. Będzie mi ciebie brakować.
Usta Ulani drgnęły. Nie padły żadne słowa. Znowu pokiwała głową i wyszła.
Rachel odwróciła się, by spojrzeć w lustro. Ulani wypowiedziała wreszcie to, co od tygodni sugerowało w półsłówkach wiele akolitek. Po miesiącach wspólnych ćwiczeń widziały, jak szybko Rachel się uczy, i patrzyły na nią z podziwem. Nawet najbardziej zazdrosne dostrzegały, że Rachel je wszystkie przerasta. Nadchodziły niepewne czasy. Akolitki nie chciały jej stracić. Nigdy w życiu nie czuła się tak potrzebna.
Czy ktokolwiek w takim stopniu polegał na niej w domu? Rodzice ją kochali i z pewnością za nią tęsknili, ale czy jej potrzebowali? Nie tak jak potrzebowali jej ludzie z Lyrianu. W miarę jak jej zdolności będą rosły, jej rola w Lyrianie będzie stawać się coraz znaczniejsza.
Jesteś zajęta? – Słowa dotarły do jej umysłu tak wyraźnie, jakby je wypowiedziano na głos.
Wejdź.
Drzwi otworzyły się i weszła Corinne. Jasne jak miód włosy miała związane na karku, jej ubrania leżały tak idealnie, jakby szykowała się do sesji zdjęciowej.
Widziałam, jak wychodziła Ulani.
Pokój Corinne znajdował się kilka kroków dalej w tym samym korytarzu.
Przyszła się pożegnać. Co porabiałaś dzisiaj?
Pomagałam ojcu – przekazała Corinne. Wysyłaliśmy wiadomości do naszych sojuszników. Nie będziemy mieli tak swobodnego dostępu do orłów kurierskich, dopóki nie dotrzemy do Trensicourt. Będzie mi ich brakować. To takie inteligentne, imponujące ptaki. Jak się czujesz?
Byłam spięta – przyznała Rachel. Pogadałam sobie z Jasonem. Pomogło.
Żyjemy w trudnych czasach. Nikt nam nie pozazdrości.
Nie palę się do dzisiejszych pożegnań – przyznała Rachel.
Corinne zamknęła oczy. Napełnione bólem serca słowa dotarły do Rachel wyraźnie.
Rozumiem cię, Rachel. Mnie też będzie cię brakować. I innych. Przyzwyczaiłam się do życia tutaj. Odpoczynku. Treningów. Rozmów. Możliwe, że po dzisiejszym dniu nigdy więcej nie zobaczę ojca.
Nie mogę myśleć o rozstaniu – odpowiedziała współczująco Rachel. To zbyt wiele. Bałam się tej chwili. Nie czuję się gotowa.
Nie dość, że będzie tęskniła za przyjaciółmi, to jeszcze wiele fragmentów przepowiedni napełniało ją niepokojącymi wątpliwościami i pytaniami.
Corinne otworzyła oczy.
Właśnie, też tak mam! Dlaczego wyrocznie muszą być takie tajemnicze?
Nie dzieliłam się tymi myślami celowo – odpowiedziała Rachel. Tak samo jak jej ojciec Corinne coraz lepiej dostrzegała myśli, które nie były do niej kierowane.
Przepraszam. Nie mogłam nie dostrzec twojego nastawienia. Wiem, że ojciec roztrząsał każde słowo. Na przykład, który sługa którego pana zdradzi? To może dotyczyć niemal każdego.
Rachel pokiwała głową.
Nie mogę się oprzeć pokusie, żeby nie szukać wskazówek w jej ostatnich słowach. Powiedziała, że nasza nadzieja będzie szkarłatna jak krew bohaterów, czarna jak wnętrzności ziemi, biała jak rozbłysk orantium. Czy kryje się w tym jakaś ukryta wiadomość, którą powinniśmy rozszyfrować? Czy też po prostu potwierdzała, że niektórzy z nas umrą, a orantium pomoże nam w walce?
Mogło być gorzej – powiedziała Corinne. Niektóre proroctwa są beznadziejnie mgliste. Przynajmniej kilka rzeczy wiemy na pewno. Wiemy, że musimy się rozdzielić. Wiemy, kto dokąd idzie, i ogólnie rzecz biorąc, co trzeba zrobić. A co do reszty? Powodzenia w odgadywaniu, który sekret z przeszłości wykupi przyszłość.
Może się zorientujemy, kiedy na niego natrafimy.
Miejmy nadzieję. Potrzebujesz jeszcze chwili dla siebie?
Rachel rozejrzała się po pokoju i zdała sobie sprawę, że naprawdę myślała o nim jak o swoim pokoju. To jedyne miejsce w Lyrianie, o którym mogła pomyśleć, że rzeczywiście do niej należy. Westchnęła. Plan nigdy nie przewidywał, że tu zostanie. Jej rzeczy były spakowane.
– Jestem gotowa.
***
Rachel i Corinne odnalazły pozostałych na głównym poziomie świątyni. Z ich towarzyszami rozmawiali najróżniejsi przedstawiciele ludu drzewnego. Certius stworzył lud drzewny, humanoidalne rasy pokryte zielenią, najczęściej mchem lub bluszczem, czasem winoroślami lub cierniami. Drzewni przewodnicy przeprowadzą obie grupy przez dżunglę.
Galloran rozmawiał z Nollinem, Kerickiem i Halco. Trzej nasiennicy mieli towarzyszyć grupie Gallorana. Halco oddzieli się i wróci do swoich ludzi, podczas gdy Kerick i Nollin podążą do Trensicourt. Amary należące do Kericka i Halco posadzono w żyznej ziemi wkrótce po przybyciu do Mianamon. Odrodzili się zaledwie dziesięć tygodni później. Sprawiali wrażenie pogodnych, kiedy gawędzili z Galloranem, podczas gdy Nollin stał ponury.
Ze wszystkich członków delegacji, którzy wyruszyli z Siedmiu Dolin, Nollinowi najmniej spodobała się przepowiednia. Chociaż utrzymywał kontakt z wpływowymi nasiennikami, wysyłając za pomocą orłów wiele wiadomości, w których oznajmiał swoje wątpliwości i złe przeczucia, trzeba przyznać, że posępny nasiennik potwierdził, że wyrocznia przewidziała maleńką szansę zwycięstwa, jeśli Galloran i jego pozostali sprzymierzeńcy przypuszczą atak. Ponieważ proroctwo było niezgodne z osobistymi przewidywaniami Nollina i prowadzoną przez niego polityką, jego potwierdzenie wzmocniło wiarygodność raportu.
Galloran zgolił brodę i przyciął krótko włosy. Jego twarz wyglądała młodziej, niż sugerowały to siwe włosy i zarost – wskazywała na mężczyznę w średnim wieku o wyrazistych rysach i mocnym podbródku.
Jason pomachał do Rachel, która podbiegła do niego. Dobrze wyglądał w swoim czystym podróżnym stroju. Na podłodze obok niego stały dwa zakryte wiadra.
– Co tam jest? – spytała Rachel.
– Galloran wysyła nas z większością nadmiarowego orantium – wyjaśnił Jason. – Dwanaście kul. On zabierze tylko trzy, ponieważ Amar Kabal ma w zapasie setki do użycia podczas ataku na Felrook. Nasiennicy obiecali, że szybko uzupełnią jego zapasy, przesyłając pięćdziesiąt sztuk do Trensicourt.
– Zabierzecie kule w wiadrach?
– Sama zobacz – powiedział Jason, uchylając jedną z pokrywek.
W środku sześć kryształowych kul z orantium zanurzało się w przezroczystym żelu.
– Co to za maź?
– Też się nad tym zastanawiałem – powiedział Jason. – Czarnoksiężnik Certius wymyślił ją specjalnie do przewożenia kul orantium. Najwidoczniej nadal mają tu tego spory zapas.
– Myślałam, że nie zachowały się prawie żadne kule poza tym, co znaleźliśmy na bagnie.
– Racja, ale Mianamon to stare miejsce. Zostało im tutaj więcej kul, niż gdziekolwiek indziej poza Ziemiami Zatopionymi. Jakieś dwadzieścia sztuk.
Rachel zanurzyła palec w mazi. Kiedy go wyjęła, lśnił jak umoczony w błyszczącym syropie.
– Czyli maź zabezpiecza kule przed uderzaniem o siebie i pęknięciem?
– Po części. Poza tym, jeśli kula pęknie, minerał podobno nie wybucha.
Rachel potarła kciukiem o mokry palec.
– Jasne. Orantium wybucha tylko w zetknięciu z powietrzem lub wodą, jednak nie w zetknięciu z tym czymś.
– To umożliwi nam transport orantium, zmniejszając ryzyko, że sami się wysadzimy.
Rachel wytarła rękę o ubranie.
