Powiem ci, kim jesteś ebook

1

Ilona patrzyła zamyślona na nocną panoramę miasta, widoczną z okna warszawskiego mieszkania mieszczącego się na ostatnim, osiemnastym piętrze nowoczesnego apartamentowca w prestiżowej dzielnicy, Wilanowie. Właśnie minęła trzecia. Z sypialni dochodziło potężne chrapanie Roberta, jej szefa i — od ponad roku — kochanka. Nie, nie kochała go. Nie była nawet zaangażowana emocjonalnie. Zgodziła się na taki układ, bo nie miała wyjścia. Robert dość długo robił jej awanse, odpierane przez nią skutecznie, ale w końcu pojawiły się aluzje, których nie mogła nie zrozumieć. Naprawdę nie miała wtedy wyjścia. Kredyt hipoteczny i chora matka na utrzymaniu wyleczyły ją szybko z sentymentów. Nie mogła stracić tej pracy.

Kiedy pierwszy raz poszli do łóżka, czuła do siebie obrzydzenie. Wiedziała, że Robert ma rodzinę i że nie jest jedyna. Od dawna bankowa poczta korytarzowa donosiła, że szef jest kobieciarzem i że każdy kolejny romans trwa około roku, potem była kochanka odchodzi z firmy, a jej miejsce zajmuje nowa.

Właśnie mijał trzynasty miesiąc ich związku. Ilona wiedziała, że nadchodzi jej koniec. Od pewnego czasu Robert zastawiał sidła na nową zdobycz. Widziała, jak stroszył piórka, tokował i tańczył wokół nowej szefowej zespołu rekrutacji. Awansował ją na to stanowisko ku zaskoczeniu wszystkich. Dziewczyna, oprócz tego, że była młoda i ładna, niczym więcej się nie wyróżniała. Średnio inteligentna, na spotkaniach menedżerskich milczała i sprawiała wrażenie, jakby nie do końca wiedziała, co tam robi. Chyba miała świadomość, że stanowisko, które tak niespodziewanie otrzymała, trochę ją przerasta.

Ciekawe, co na nią miał? Jako szef pionu zarządzania zasobami ludzkimi wiedział o swoich podwładnych niemal wszystko. O ich prywatnych kłopotach i zobowiązaniach również, co wykorzystywał — o czym Ilona się przekonała — bez skrupułów. Tak jak ponad rok temu perfidnie wykorzystał kiepskie położenie Ilony, a wcześniej wszystkich jej poprzedniczek.

Uchyliła drzwi na taras i drżąc z chłodu, zapaliła papierosa. Właściwie nie paliła, ale w chwilach silnego stresu i podekscytowania musiała, jak mawiała, puścić dymka. Z lubością się zaciągnęła i aż przymknęła oczy z zadowolenia.

Robert jej nie docenił. Z luźnych uwag rzucanych w pracy pod jej adresem i ze zdawkowych rozmów podczas jego seksualnych wizyt u niej wywnioskowała już jakiś czas temu, że będzie chciał się jej pozbyć. Ale tym razem jej to nie przerażało. Sytuacja, w której była rok temu, uległa diametralnej zmianie. Schorowana matka zmarła kilka miesięcy temu, pozostawiając Ilonie duże czteropokojowe mieszkanie w śródmiejskiej kamienicy. Właśnie zakończyło się postępowanie spadkowe, które w zasadzie było tylko oficjalnym potwierdzeniem testamentu matki; na mieszkanie czekał już z niecierpliwością bogaty kupiec, a uzyskane ze sprzedaży pieniądze będą dla Ilony jak manna z nieba. Spłaci kredyt hipoteczny zaciągnięty na zakup własnego lokum, a w dodatku sporo jej zostanie. W połączeniu z oszczędnościami, które zdołała zgromadzić, uzbiera się całkiem niezła sumka. I było jeszcze coś, o czym nikomu nie powiedziała. Czekała na właściwy moment, który — ku jej radości — zbliżał się wielkimi krokami. Dostała ofertę pracy i ją przyjęła. Mogła odejść z banku, zanim Robert ją o to poprosi. Będzie wolna.

Skończyła palić i niedopałek, jak zwykle, wcisnęła palcem w doniczkę z pelargonią. Zmarznięta otuliła się szlafrokiem i wróciła do mieszkania. Nie chciało jej się spać. Zresztą nie mogłaby w takim hałasie. Robert naprawdę potężnie chrapał. Na szczęście jutro sobota, będzie mogła i odespać zmęczenie, i obmyślić strategię działania. Musi ubiec Roberta. Musi! To będzie jej decyzja!

Usiadła przy biurku i czekała, aż w laptopie załadują się wszystkie programy i aplikacje. Oparła brodę na złożonych dłoniach i dumała nad swoją przyszłością. Była szczęśliwa, że ten etap życia lada moment będzie miała za sobą. Ale byłaby jeszcze szczęśliwsza, gdyby mogła na odchodnym czymś dopiec Robertowi. Zrobić coś takiego, co go zaskoczy i zaboli, ale czemu nie zdoła się sprzeciwić. To będzie jej nagroda.

W prywatnej poczcie nie znalazła nic ciekawego. Zajrzała na Facebooka, ale o tej porze nikogo nie było. Postanowiła jeszcze raz prześledzić całą korespondencję związaną z przyjęciem oferty pracy. Radość ze sfinalizowania mało obiecującej propozycji, którą otrzymała pocztą, a która w rzeczywistości była intratną i prestiżową ofertą nie do odrzucenia, o mało jej nie rozsadziła. Na prośbę nowego pracodawcy jeszcze nikomu o tym nie powiedziała. Pracę tam miała rozpocząć dopiero za kilka miesięcy. To nowy projekt znanej międzynarodowej firmy, do którego poszukiwano najlepszych specjalistów, a to trwało. I Ilona znalazła się w tym gronie.

Już sobie wyobrażała minę Roberta w chwili, gdy złoży wypowiedzenie. I zazdrość pozostałych. Wiedziała, że wielu jej kolegów poszukuje nowego zajęcia, ale ze względu na sytuację na rynku pracy — wciąż bezskutecznie. Dlatego każdorazowo czyjeś odejście z banku budziło wielkie emocje, głównie zazdrość. Lub głębokie współczucie i łączenie się w bólu, jeśli odejście następowało z inicjatywy banku. I tego właśnie Ilona chciała uniknąć. Tego współczucia. Zazdrość przyjmie z satysfakcją. Wiedziała, że niektórzy tylko czekają, aż Robert jej podziękuje. Nie da im do tego okazji, o nie!

Spojrzała na zegarek i ze zdziwieniem stwierdziła, że dochodziło wpół do piątej. Za oknem zaczynało świtać. Ilona ziewnęła i przeciągnęła się zmęczona. Spróbuję zasnąć, postanowiła. Z sypialni nie dochodziło już donośne bulgotanie Roberta. Teraz cicho poświstywał.

Delikatnie wsunęła się pod kołdrę i ułożyła na boku, tyłem do kochanka.

— Mmmm — zamruczał i przylgnął do jej pleców. — Gdzie byłaś?

Nie oczekiwał odpowiedzi. Wcisnął nos gdzieś za jej ucho i zaczął całować. Prawą ręką przesunął po piersiach, ściskając lekko sutki, aż zesztywniały, następnie pogładził brzuch i pośladki i wreszcie lekko rozsunął jej nogi. Wszedł w nią gwałtownie, brutalnie. Zaskoczona krzyknęła z bólu. Zacisnęła pięści i przygryzła wargi, aż poczuła słony smak krwi. Czekała, aż skończy, udając, że odczuwa przyjemność. Kiedy sapanie ucichło, odsunęła się od niego, z trudem hamując obrzydzenie. To już ostatni raz, pomyślała. Ostatni raz!

Żebyś pękł, bydlaku! Żebyś pękł!

2

Budzik w telefonie dzwonił i dzwonił, coraz głośniej i natarczywiej. Adam z trudem wracał do rzeczywistości. Z natury był śpiochem i zawsze potrzebował dużo snu, a dzisiejszej nocy nie pospał wiele. U sąsiadów studentów za ścianą była impreza. Już trzecia w tym tygodniu. Głośna muzyka, gadanie i śmiechy podpitego towarzystwa skutecznie zakłóciły jego nocny wypoczynek. Był nieprzytomny.

Sąsiedztwo robiło się coraz bardziej męczące. Trzeba pomyśleć o zmianie mieszkania, długo tak nie pociągnę, postanowił kilka tygodni temu. Mimo rozmów z lokatorami zza ściany, z administratorem i ochroną budynku beztroski tryb życia sąsiadów nie ulegał zmianie. Przeciwnie, gdy alkohol zaczynał szumieć im w głowach, przekornie wykrzykiwali pod adresem Adama inwektywy, walili w ścianę, zapewne aby mu dokuczyć, specjalnie tupali pod jego drzwiami. Na wycieraczce znajdował dużo petów, a raz nawet zużytą prezerwatywę. Na dodatek zaczął się bać. Mieszkał w wynajętym mieszkaniu na parterze, sam, podczas gdy u sąsiadów zawsze kręciło się kilka dodatkowych osób, przeważnie z puszką piwa w ręce. Groźby wykrzykiwane pod jego oknem były coraz bardziej nasączone jadem. Jeden na trzech lub czterech osiłków? Na pewno nie dam rady, myślał. Nerwy miał napięte do granic, histerycznie reagował na każde puknięcie na klatce schodowej, na każdy ruch pod oknem. Dojrzewał do decyzji. Dzisiejsza noc była kroplą, która przelała czarę jego goryczy.

— To koniec! — powiedział głośno sam do siebie. — Koniec, kurwa! Koniec! — Dla wzmocnienia swojej wypowiedzi walnął pięścią w łóżko, ale nie odczuł ulgi.

Umył się i ubrał szybko, i bez śniadania wyszedł do pracy. Przedtem odwrócił do ściany głośniki wieży stereo i włączył na cały regulator radio. Pod drzwiami sąsiadów zatrzymał się na chwilę, wcisnął kilka razy dzwonek, załomotał pięścią, wrzasnął: — Pobudka, skurwysyny! — i z satysfakcją odnotował gwałtowny ruch w mieszkaniu. Żałował, że nie może trzasnąć drzwiami klatki schodowej, tak dla ukoronowania zemsty. Z wściekłości aż w nim wrzało. Musiał wyglądać jak uosobienie furii, bo na stacji metra ludzie pryskali przed nim na boki. W drodze do pracy złość powoli gasła. Kiedy w centrum przesiadł się do tramwaju, żeby dojechać do biura na Saskiej Kępie, ochłonął już całkowicie. Wciąż był zły, nawet bardzo zły, ale wrócił mu rozsądek. I co teraz będzie? zastanawiał się ponuro. Wpierdzielą mi jak nic. Zadarłem z nimi na amen. Przypomniał sobie o wykrzykiwanych pod jego adresem groźbach. Zimny pot spłynął mu po plecach.

— A pan jak zwykle spóźniony — przywitała go pani Jadwiga, szefowa działu, w którym pracował. Zdziwiony spojrzał na zegarek. Do ósmej brakowało jeszcze trzech minut. Już otwierał usta, żeby zaprotestować, ale kobieta go ubiegła, zalewając potokiem niezasłużonych wyrzutów.

— Nigdy nie można na pana liczyć, nigdy! O cokolwiek poproszę, pozostaje bez echa! Powtarzam! To nie instytucja charytatywna! Nie podoba się praca? To fora ze dwora! Są tacy, co tylko czekają na pana miejsce, z pocałowaniem ręki! I bez żadnej łaski!

Adam nie wiedział, o co jej chodziło. Czuł powracającą furię, wypływające na twarz i szyję krwiste plamy wściekłości. Nie! Nie! Nie! Kurwa, nie! Za dużo tego jak na jeden poranek! Widział wokół siebie pochylone głowy współpracowników, jakby chcieli skurczyć się i zapaść pod ziemię, stać się niewidzialni! Patrzył na nabrzmiałą wściekłością twarz szefowej i miał wrażenie, że sam za chwilę eksploduje. Postawił na podłodze przy krześle plecak, wziął pod ramię panią Jadwigę i odwrócił ją do ściany, na której wisiał zegar. Wskazał go palcem i zapytał:

— Widzi pani, która jest godzina?

Kobieta usiłowała wywinąć się z jego uścisku, ale trzymał mocno.

— O co panu chodzi? — Była do głębi oburzona. — Proszę mnie natychmiast puścić! — zapiszczała.

— Pytam: czy pani widzi? — Adam mówił cicho, ale tak dobitnie, że w pokoju biurowym zapadła niemal namacalna cisza. — A jak pani nie widzi, to niech pani zmieni okulary! — huknął.

— O ósmej ma pan już siedzieć przy biurku! I pracować! A nie wchodzić do biura! — Wreszcie udało jej się oswobodzić. Na wszelki wypadek odsunęła się od Adama, poprawiła zmięty rękaw sweterka i zamierzała coś jeszcze powiedzieć, ale tym razem on jej nie pozwolił.

— I ciekaw jestem, w czym panią tak zawiodłem! Co? No w czym? — Wściekły wygrażał jej teraz wskazującym palcem. — Pracuję tutaj od trzech lat i ani razu nie zawaliłem terminu! Teraz ja mówię! — znowu na nią huknął, bo otwierała usta, żeby coś powiedzieć. — Byłem na każde pani skinienie, poświęcałem prywatny czas na pilne zadania, za nędzne grosze, które nazywacie wynagrodzeniem, a pani mi wyjeżdża z takim tekstem?

— Jak pan śmie! — wrzasnęła. — Jak pan śmie tak do mnie mówić!

Adam pierwszy raz widział ją w takim stanie. Czerwona twarz, jakby za chwilę miał ją trafić szlag, trzęsące się ręce i zaciśnięte usta. Ale i on był rozwścieczony do granic możliwości.

— A śmiem! — Teraz krzyczeli już oboje. — A śmiem! Nie życzę sobie takich oskarżeń! — Jednym ruchem wyszarpał z biurka szufladę i sypnął zawartością pod nogi kierowniczki. — To też się pani nie podoba? — Zgarnął z półki nad biurkiem segregatory, które spadając, pootwierały się i strąciły pudełko ze spinaczami. Teraz wszyscy wokół z zapartym tchem obserwowali awanturę. Ale nikt nie uczynił nawet jednego gestu, żeby uspokoić adwersarzy.

— Powiedziałam już! Nie podoba się praca, to fora ze dwora! Fora ze dwora! — Piskliwy dyszkant wściekłej pani Jadwigi przebił ściany pokoju i zwabił pod drzwi pracowników z innych działów. Stali teraz stłoczeni, przestraszeni, ale i zaciekawieni, przysłuchując się wywrzaskiwanej wymianie zdań.

Nieoczekiwanie dla siebie samego Adam nagle się uspokoił. Popatrzył z pogardą na swoją szefową, na kolegów i koleżanki z pokoju, na zbiegowisko przy otwartych drzwiach i podjął decyzję. Odchodzi. Już, natychmiast! Wyjął z szafki w kąciku kuchennym swój ukochany kubek, schował go do plecaka i ukłonił się wszystkim szarmancko.

— Żegnam państwa i życzę dalszych sukcesów.

Ruszył do wyjścia. Niektórzy odwrócili głowy, jakby zawstydzeni, ale większość patrzyła bez skrępowania.

— A pan dokąd? — Pani Jadwiga zastąpiła mu drogę. — Opuszcza pan miejsce pracy bez pozwolenia!

— Mam w dupie pani pozwolenie.

Ominął ją i wyszedł. Nie zamierzał tu więcej wracać.

3

Ilona była bardzo niezadowolona. Tydzień temu Robert zlecił jej wybór kandydata do pracy w zespole organizacji szkoleń. Przesłał jej mejlem plik z wyselekcjonowanymi ofertami, grafik spotkań i wyjechał na tygodniowy zagraniczny urlop. Mówił, że musi odpocząć w samotności, ale dziwnym trafem w tym samym czasie na urlop wyjechała też Marta, nowa kierowniczka zespołu rekrutacji. Ilona nie była głupia, wiedziała, że to nie jest zbieg okoliczności. Słyszała szepty za swoimi plecami, kiedy przechodziła korytarzem, zauważyła, że milkną rozmowy, kiedy tylko pojawiała się niespodziewanie przy jakiejś grupce znajomych osób. Nie obchodziło jej to. Jej dni tutaj były już policzone, ale — na szczęście — nie przez Roberta, a przez nią samą. Znała już datę rozpoczęcia nowej pracy. Z radością czekała na chwilę triumfu, którą przeżyje, gdy oficjalnie oznajmi, że odchodzi. Wypowiedzenie mogłaby złożyć nawet i dzisiaj, ale chciała zobaczyć minę Roberta. Tego sobie nie odmówi. Poczeka na jego powrót.

Ciekawe, kto obejmie jej stanowisko. Chętnych na pewno nie zabraknie, ale prawdę mówiąc, nie widziała tutaj odpowiedniego kandydata. A właściwie co mnie to obchodzi? pomyślała złośliwie. To już nie mój problem. Robert z całą pewnością poradzi sobie z tym, jak zwykle wytrząsając jakiegoś asa z rękawa. Ma dużą rodzinę i liczne grono znajomych.

Teraz jednak musiała udać się na kolejne, na pewno bezowocne spotkanie z kolejnym, na pewno beznadziejnym kandydatem do pracy. Zlecenie przez Roberta uczestnictwa w tych rozmowach odczytała jako złośliwość z jego strony. Wiedział, że tego nie cierpi, i dotychczas to szanował. Aż do teraz.

Westchnęła ciężko i otworzyła teczkę z portfolio kandydata, który już na nią czekał w sali konferencyjnej na trzecim piętrze. Przebiegła wzrokiem informacje na temat wykształcenia, przebiegu pracy zawodowej, zainteresowań. Wyglądało nieźle, ale nauczona doświadczeniem wiedziała, że rzeczywistość najczęściej odbiega bardzo daleko od fantazji umieszczonej w CV. Dzisiaj ludzie nie wahali się przed użyciem kłamstwa, upiększali swoje nędzne osiągnięcia, byle tylko dostać się na rozmowę rekrutacyjną. Jakby nie wiedzieli, że wszystko można zweryfikować i sprawdzić. Polska mentalność — jakoś to będzie. Potem udzielali książkowych odpowiedzi na książkowo zadawane pytania. To nie był problem, wystarczyło poszperać w internecie.

Spojrzała na zdjęcie. Twarz wydała jej się znajoma, ale nie mogła sobie przypomnieć skąd. Westchnęła po raz drugi i poszła na to spotkanie jak na ścięcie.

Teraz siedziała naprzeciw kandydata i w skupieniu słuchała jego rzeczowych, cichych wypowiedzi. Gdy tylko weszła do sali konferencyjnej, gdzie na nią czekał, wiedziała, że już się spotkali. Przypomniała sobie nawet gdzie. Kilka miesięcy temu na konferencji dotyczącej coachingowego zarządzania personelem nawet przez przypadek trafili do jednej grupy roboczej. Podobał jej się ten młody i przystojny, trochę smutny człowiek. Miał ciekawe, nowatorskie spojrzenie na coaching, interesujące pomysły na rozwój swój i firmy, w której wtedy pracował, a także zniewalający uśmiech rozświetlający całą jego twarz. Dobrze im się rozmawiało, mówił z pasją i bardzo żywo, potrafił zainteresować słuchacza. Z przyjemnością słuchała jego wywodów. Umówili się wstępnie na spotkanie biznesowe, ale... No właśnie. Ani ona, ani on nie znaleźli na to czasu.

Dzisiaj żadne z nich nie dało po sobie poznać, że się znają. To dobrze, pomyślała Ilona, tak jest lepiej. Zerknęła na notatki rekruterki zrobione podczas pierwszej rozmowy: „Kandydat zamknięty w sobie, trudno do niego dotrzeć. Wydaje się, że jest mało zainteresowany tematem szkoleń. Indywidualista, nie rokuje dobrej współpracy z zespołem. Nie rekomendujemy zatrudnienia”.

Ciekawe, dlaczego Robert, mimo braku rekomendacji, zdecydował się jednak na drugie spotkanie? Ilona nie zgadzała się z opinią rekruterki. Młody człowiek siedzący przed nią był, według niej, najlepszym kandydatem. Miał wiedzę, pasję i chciał się rozwijać. To bardzo dużo.

— A czym pan się obecnie zajmuje? — zapytała jeszcze, choć była już zdecydowana.

— Od miesiąca nie pracuję — powiedział to jakoś smutno.

— Chce pan o tym porozmawiać? — Ilona sama nie wiedziała, dlaczego zadała to pytanie. Spojrzał na nią dziwnie i pokręcił przecząco głową.

— Nie będę ukrywał, że odszedłem w wyniku konfliktu z moją przełożoną, ale nie chcę o tym mówić — powiedział niechętnie w odpowiedzi na pytanie w jej oczach. — To nie byłoby fair. Wiele tam się nauczyłem i teraz z tego korzystam. Konflikty się zdarzają, a ja skłamałbym, gdybym powiedział, że był to stan ciągły. Po prostu w nieodpowiedniej chwili zbyt dużo zostało powiedziane przez obie strony i nie było już odwrotu.

Podobał jej się coraz bardziej. Lojalny do końca. To rzadka cecha. Uśmiechnęła się do niego z sympatią i podała mu rękę.

— Dziękuję panu za rozmowę. Odezwiemy się do pana.

Jakoś tak ironicznie drgnęły mu kąciki ust, ale nic nie powiedział, tylko uścisnął jej dłoń, skinął głową i wyszedł.

W dużo lepszym humorze wróciła do swojego gabinetu. Na dzisiaj koniec.

4

— I jak poszło? — spytała Ewka, przyjaciółka Adama, u której waletował od tygodnia, odkąd wyprowadził się z wynajmowanego mieszkania. Właśnie wróciła z pracy i wyciągała z torby zrobione po drodze zakupy.

— Jak zwykle kiepsko. — Adam był wyraźnie przygnębiony i nic nie było w stanie go rozchmurzyć, nawet batonik mars, który Ewka dla niego kupiła.

— Dlaczego tak uważasz?

W odpowiedzi wzruszył ramionami i usiadł ze smętną miną w fotelu.

— Jadłeś obiad?

Znowu wzruszył ramionami.

— Przecież nie będę cię objadał. — Obracał w dłoniach nierozpakowany batonik.

— A walnął cię ktoś? Tak dla otrzeźwienia? — Ewka wyjęła z lodówki gar pomidorowej.

— Nie, ale ty możesz walnąć. Tylko zrób to raz a dobrze.

— Naprawdę cię walnę! — zdenerwowała się.

Lubił ją. Nawet bardzo lubił. Przez kilka lat byli parą, potem to zepsuł głupim skokiem w bok. Przez jakiś czas nie utrzymywali kontaktów, Ewka była zbyt zraniona jego postępkiem i nie chciała go znać. Ale okazało się, że przyjaźń, na której zbudowali swój związek, była silniejsza od miłości. Adam wiedział, że Ewka nie przestała go kochać, ale nie narzucała się ze swym uczuciem. Zadowoliła się przyjaźnią. Prawdziwą, szczerą przyjaźnią. Zawsze mogli na siebie liczyć. „Gdybym była młodsza, powalczyłabym o ciebie, o nas — powiedziała mu kiedyś — ale nie jestem, więc nie będę ci pieprzyć życia. Widocznie musisz już iść swoją drogą, beze mnie. A mnie wystarczy to, co było”. Potem dodała, że były to najlepsze lata w jej życiu. I więcej nie wracała do tematu.

Teraz też go nie zawiodła. Pokiwała tylko głową i zapytała, co ma zamiar zrobić. Nie rozwodziła się, jak jego ojciec, nad okolicznościami, w jakich odszedł z pracy. Nie załamywała rąk, choć może w głębi duszy martwiła się o niego, jak zwykle, bo zawsze trochę mu matkowała. Bez słowa zrobiła dla niego miejsce w szafie i na półkach w łazience, pomogła w wyprowadzce ze znienawidzonego wynajmowanego mieszkania.

— Znajdziesz pracę, nie histeryzuj — uspokajała go i choć nie wierzył w to ani trochę, załamany brakiem odzewu na wysyłane przez siebie oferty, chciał, żeby to mówiła. Jej wiara w niego i w lepsze jutro była balsamem dla jego zbolałej duszy.

— Jedz — powiedziała i postawiła przed nim talerz dymiącej zupy.

5

— Dlaczego akurat on? Nie podoba mi się, zresztą zobacz opinię Izy o nim, nie rekomenduje zatrudnienia — zaprotestował Robert, kiedy Ilona położyła przed nim dokumenty wybranego kandydata. — Wolałbym tę dziewczynę Mariusza, wiesz, którego. Szefa wydziału bezpieczeństwa.

Pewnie, że byś wolał, pomyślała Ilona, nie przestając się uśmiechać. Trzeba pomóc koledze, jak zwykle.

Ich departament pełen był czyichś żon, córek, braci pracowników z wyższych stanowisk. Mieli nawet stażystkę, która była córką strategicznego klienta banku. Nie można było odmówić, jak zauważył Robert, chociaż dziewczyna do niczego się nie nadawała.

— Iza się pomyliła. To idealny kandydat. — Ilona patrzyła ironicznie na Roberta. Siedział z miną zadowolonego kota, który opił się śmietanki, z dumą prezentując opaleniznę przywiezioną z urlopu. Marta też wróciła złotobrązowa, z błyszczącymi oczami zaspokojonej kotki. Nawet niespecjalnie kryli się już ze swoją zażyłością, dając pożywkę bankowym plotkarzom.

— Ilona — w głosie Roberta zadrgały niebezpieczne tony — wolę dziewczynę Mariusza. Nie zatrudnię tego chłopaka. No, chyba że to jakiś twój znajomy — dodał z przekąsem.

— Nie jest moim znajomym, ale go zatrudnisz.

— Nie zatrudnię. Koniec rozmowy — oznajmił i zaczął przeglądać dokumenty leżące na biurku, całkowicie ignorując Ilonę.

— To jeszcze nie koniec rozmowy, Robert. — Z podniecenia waliło jej serce, kiedy wyjęła z przyniesionej teczki podanie o rozwiązanie umowy. Położyła je na przeglądanych przez niego dokumentach i z satysfakcją zauważyła, że pobielał pod opalenizną i zacisnął w złości usta.

— Chcesz odejść? — Jego zdziwienie było fałszywe, znała go dobrze. Było mu to na rękę, nawet bardzo, a jeśli żałował, to tylko tego, że to nie on podjął tę decyzję. Ubiegła go.

— Dziwi cię to?

Tym razem poczerwieniał.

— Nie zgadzam się. — Oddał jej podanie. — Nie możesz tak po prostu odejść.

— Mogę. To jest wypowiedzenie. Nie masz nic do powiedzenia. Powinieneś to wiedzieć, szefie.

Zabolał go ten szef i wytknięcie mu niewiedzy, bo krwiste plamy wystąpiły mu na szyję.

— W takim razie — powiedział z godnością — do końca tygodnia przekażesz swoje obowiązki Marzenie i nie chcę cię tutaj więcej widzieć. Proszę, abyś wykorzystała urlop. Po urlopie zwolnię cię z obowiązku świadczenia pracy. Mam nadzieję, że się rozumiemy.

Odpowiadało jej to. Od wielu tygodni przygotowywała się do tej chwili. Swoje obowiązki mogła przekazać nawet dzisiaj, nie miała już żadnych spraw do załatwienia. Oprócz tej jednej.

— Jeszcze jedno, Robert. — Patrzył na nią zimno, ale była tak szczęśliwa, że ma to już za sobą, iż nie czuła tego chłodu. — Zatrudnisz tego chłopaka. — Otwierał usta, żeby zaprotestować, ale znowu była szybsza. — Zatrudnisz go albo twoja żona dowie się o naszym romansie. I nie tylko o naszym. O tobie i Marcie również. — Położyła rękę na klamce w chwili, gdy zerwał się z krzesła.

— Natychmiast wyjdź z mojego gabinetu! — wychrypiał wściekły.

Posłała mu promienny uśmiech i wyszła.

6

Adam wysiadł z autobusu naprzeciw gmachu banku, w którym od dzisiaj rozpoczynał pracę. Przyjechał za wcześnie. Do umówionego spotkania miał jeszcze około pół godziny. Trzeba coś ze sobą zrobić, pomyślał, przecież nie będę tu sterczał. Padał śnieg z deszczem, samochody rozchlapywały wokół szarą breję. Na dodatek wiał zimny, przenikliwy wiatr. Druga połowa kwietnia nie zapowiadała rychłej wiosny.

Wszedł do pobliskiej kawiarni i zamówił gorącą czekoladę. Przy stolikach siedziało niewielu klientów, o tej porze większość kupowała kawę na wynos w papierowych kubkach i szybko zmykała na zewnątrz, spiesząc do pracy. On miał czas. Usiadł przy oknie i obserwował skulonych pod parasolami przechodniów.

Bał się. Ze zdenerwowania prawie nie spał dzisiejszej nocy, przewracając się z boku na bok. Żeby nie budzić śpiącej obok Ewki, zabrał koc i przeniósł się do drugiego pokoju. Zaparzył herbatę i surfował po internecie. Mijała godzina za godziną, a sen nie nadchodził. Zrobił sobie kanapkę i przy zgaszonym świetle słuchał, jak na zewnątrz świszcze wiatr i krople deszczu bębnią o parapet. O drugiej przyszła zaspana Ewka. Przysiadła obok na oparciu fotela i — jak kiedyś — przytuliła go mocno.

— Nie siedź tak, chodź spać — ziewnęła przeciągle.

— Nie mogę zasnąć — pożalił się.

— Przynajmniej spróbuj. Chodź, utulę cię.

W sypialni przywarła do jego pleców i po chwili już spała. Czuł ciepło rozchodzące się od jej piersi i brzucha, na karku lekki oddech. Lewą ręką obejmowała go mocno. Powoli spływał na niego spokój i nie wiadomo kiedy zasnął.

Jednak spał za krótko. Rano z trudem zdołał się zwlec z łóżka. Odmówił śniadania, bo ze zdenerwowania nie mógł przełknąć ani kęsa, wypił tylko herbatę. Ewka wcisnęła mu do plecaka kanapki do pracy i dała lekkiego kopniaka na szczęście.

— Będzie dobrze — uspokajała go — niepotrzebnie tak się denerwujesz. Zobaczysz, zakotwiczysz tam na dłużej. Nawet się nie obejrzysz, a czas zleci i będziesz starym wygą. No! Głowa do góry! — Szturchnęła go. — Przecież nie pierwszy raz zmieniasz pracę!

To prawda. Zanim osiadł w biurze na Saskiej Kępie, wielokrotnie zmieniał pracę. Poszukiwał swojego miejsca i nigdzie nie mógł go zagrzać. Dopiero tu, w praskiej agencji szkoleniowej, przepracował trzy lata. I pewnie pracowałby nadal, gdyby nie ta awantura z panią Jadwigą. Jeszcze teraz było mu wstyd, że dał się tak sprowokować.

— Nie przejmuj się, nie ma tego złego — skwitowała sentencjonalnie Ewka. — Przekonałeś się, jacy są naprawdę, ci twoi niby-koledzy. I ta twoja święta szefowa. Pewnie siedziałbyś tam jeszcze kilka lat, a tak znajdziesz sobie coś fajniejszego, bardziej rozwojowego.

Wtedy nie był tego taki pewny. Co do kolegów i pani Jadwigi miała rację. Od razu dobrze ich oceniła, a znała ich tylko z opowieści. Ale Adam był innego zdania, aż do tamtego pamiętnego dnia.

Mieszkał u Ewki już dwa miesiące. Wspierała go mocno podczas poszukiwań. Pocieszała i mobilizowała, kiedy tracił nadzieję na znalezienie pracy. Trwała przy nim wiernie. Uśmiechnął się ciepło na myśl o niej. Naprawdę była jego najlepszym przyjacielem. Dobrym duchem, jak powiedziała kiedyś jego mama.

Spojrzał na zegarek — jeszcze dziesięć minut mógł posiedzieć. Po raz nie wiadomo który tego poranka sprawdził, czy ma w plecaku wszystkie potrzebne dokumenty. Znowu poczuł narastające zdenerwowanie.

„Uspokój się”, usłyszał w głowie Ewkę, jakby była tuż obok niego. Nie było to łatwe, ale zamknął oczy i policzył do dziesięciu. Nie mógł tego schrzanić. Pod żadnym pozorem nie mógł tego schrzanić.

7

Jarek z ulgą rozparł się na tylnej kanapie taksówki i zamknął na chwilę oczy. Podróż do domu z lotniska na Okęciu z pewnością trochę potrwa, a on miał kilka spraw do przemyślenia. Ostatnie dni pracy w przedstawicielstwie na Białorusi spędził na pospiesznym przekazywaniu obowiązków i kończeniu zaczętych projektów. Wieczorami biegł do służbowego mieszkania, a właściwie mikroskopijnej klitki, zajmowanej na szczęście bez współlokatora, co wszystkich dookoła dziwiło, i pakował w kartony i pudła zgromadzony przez dwa lata wygnania dobytek.

Chociaż czekał na wezwanie do powrotu właściwie od pierwszego dnia pobytu w Mińsku, telefon Roberta bardzo go zaskoczył.

— Jareczku, nastał twój dzień — wyszczebiotał do słuchawki jego szef. — Wracasz, i to w try-mi-ga!

— Jak to w trymiga? — zdziwił się. — Przecież do końca kontraktu mam jeszcze cztery miesiące.

— Nie cieszysz się? A ja myślałem, że sprawię ci upragnioną niespodziankę!

Entuzjazm Roberta wydał się Jarkowi podejrzany. Ciekawe, co się wydarzyło. Znał go dobrze, pracowali razem od kilkunastu lat, razem zmieniali pracę. Jarek był cieniem Roberta, jego powiernikiem. W jednej z firm mówiono, że jest adiutantem Roberta i zna wszystkie jego sekrety. Każdy awans Roberta był jednocześnie awansem dla Jarka. Szef jeszcze nigdy nie potraktował go źle. Aż do dnia, w którym Jarek się dowiedział, że wyjeżdża na kontrakt na Białoruś. I że jest to niebywałe wyróżnienie. Pokłócili się wtedy, chyba po raz pierwszy, odkąd się poznali i zaprzyjaźnili.

— Nie rozumiesz? — przekonywał Robert. — To dla ciebie okazja, szansa! Wykorzystaj ją!

— Jaka okazja? Jaka szansa? — protestował wściekły Jarek. — To ty nie rozumiesz! Dla mnie to wygnanie! Dlaczego wysyłasz mnie na to zadupie? Co ja ci zrobiłem? Jak chcesz się mnie pozbyć, to powiedz mi to bez ogródek, a nie robisz podchody jak podstarzały harcerz!

Robert żachnął się, dotknięty jego słowami.

— Nie chcesz, to nie jedź. Wyślę kogoś innego, skoro ci to nie pasuje. Ale pamiętaj, że chciałem ci pomóc.

— Pomóc? Pomóc? — Jarek aż zapiał z oburzenia. — Co to za pomoc, Robert! Porąbało cię?

— A co? — szydził szef. — Nie chcesz urwać się od swojej Tereski? Sam mówiłeś, że masz jej dosyć. — Jarek ze świstem wciągnął powietrze. — A poza tym — ciągnął bezlitośnie Robert — po twoim ostatnim występie lepiej będzie, jeśli znikniesz na jakiś czas.

Od kilku godzin siedzieli w gabinecie Roberta. Jarek, wściekły na szefa, nerwowo chodził po pokoju. Widział, że Robert obserwuje go spod przymrużonych powiek, ale nie potrafił ukryć złości. Niepotrzebnie jakiś czas temu zwierzył się przyjacielowi z problemów małżeńskich. Zapomniał, że Robert zwykle wykorzystuje takie informacje do swoich celów. Stracił czujność, powiedział za dużo. No i stało się. Jego wina. Ale już zupełnie nie potrafił zrozumieć uwagi na temat swojego ostatniego występu, jak powiedział Robert. Zgoda, wypił za dużo i za dużo sobie pozwolił powiedzieć, ale żeby aż tak? Przecież wszyscy byli wtedy pijani, Robert też. Dlaczego szef uznał, że akurat to on przesadził? Jakoś nie zauważył, żeby inni uczestnicy tego spotkania mieli jakieś nieprzyjemności albo, jak on, otrzymali propozycję nie do odrzucenia.

Tylko co mógł zrobić? Gdyby się sprzeciwił, pewnie musiałby pożegnać się z pracą i Robert już nigdy nie pociągnąłby go za sobą. Ale aż dwa lata? Co na to jego żona? I czy będzie dla niego miejsce po powrocie? Na te pytania nie znał odpowiedzi. Pokornie więc schylił głowę i przyjął propozycję.

Pobytu w Mińsku nie wspominał zbyt miło, szczególnie w początkowym okresie. Nie potrafił się przystosować do panujących tam warunków, do układów i układzików, załatwiania wszystkiego po znajomości i za łapówki. Nawet dużo większa niż w Polsce władza, jaka wynikała z jego obowiązków, zupełnie go nie cieszyła. Sukces ma smak wtedy, gdy można go z kimś dzielić, a on nie miał. Długa rozłąka z Teresą nie wpłynęła korzystnie na ich małżeństwo. Przeciwnie, jeszcze bardziej oddalili się od siebie. Tak jak Jarek, żona niespecjalnie ucieszyła się na wiadomość o jego przedterminowym powrocie. Pomyślał nawet, że była z tego powodu zła, że pokrzyżował jej tym nagłym przyjazdem jakieś plany. Ale zabolała go ta obojętność. Patrząc przez okno taksówki na mijane ulice, zastanawiał się, jakie będzie teraz ich wspólne życie. Czy uda im się odbudować dawną zażyłość? Nie mieli dzieci, nad czym ubolewały ich rodziny, ale to akurat go nie martwiło. Teresa nie nalegała na macierzyństwo, zajęta swoją karierą i życiem towarzyskim, mówiła, że chce się wyszaleć, zanim pochłoną ją pieluchy i zupki, a on, choć nawet lubił dzieci, nie był do końca przekonany, czy chce zostać ojcem akurat teraz. Nie podzielał jednak jej zamiłowania do firmowych imprez i spotkań towarzyskich po godzinach pracy. Początkowo jej towarzyszył, ale potem, znudzony, zaniechał tego. Teresa nie protestowała. Chyba lepiej czuła się bez niego na licznych rautach, premierach, zwykłych popijawach. Brylowała w towarzystwie, była szczęśliwa. Mąż nie był jej potrzebny. A jemu z czasem to zobojętniało. Zaczęli żyć każde własnym życiem. Rozłąka spowodowana jego oddelegowaniem na Białoruś niczego więc w ich stosunkach nie zmieniła. Czy jego powrót zmieni? Jakoś nie myślał o tym, kiedy w trybie pilnym, „w try-mi-ga”, jak ujął to Robert, kończył swoją białoruską przygodę. Dopiero teraz przyszły refleksje.

Taksówkarz minął plac Bankowy i skręcił na most Śląsko-Dąbrowski. Jarek podziwiał zmiany, jakie zaszły w wyglądzie miasta od jego ostatniej wizyty w listopadzie ubiegłego roku. Nie przyjechał nawet na Boże Narodzenie, wykręcając się tym, że na Białorusi były to zwykłe, robocze dni i — jako szef — musiał być w pracy i dopilnować zakończenia jakiegoś nieistniejącego, ale niezwykle ważnego projektu.

Teraz wszędzie kipiała zieleń końca maja. Pierwsze letnie upały, jak zwykle, sprowokowały pierwsze negliże — skąpo odziane młode dziewczyny dumnie paradowały w strojach, które odsłaniały zbyt wiele. Zdegustowany Jarek z dezaprobatą pokręcił głową, ale jednak z wstydliwą przyjemnością patrzył na młode, już lekko opalone, niemal nagie ciała. Chyba się starzeję, westchnął w duchu i odwrócił wzrok od kuszących golizn. Zapatrzył się na lśniącą wstęgę Wisły.

Wrócił myślami do rozmowy z Robertem. Przez skórę czuł, że coś było nie tak, kiedy szef oferował mu stanowisko dyrektora biura zarządzania szkoleniami. Po pierwsze, to nie był obszar, który szczególnie go pociągał, uczciwie przyznawał w duchu, że w ogóle się na tym nie znał, o czym Robert bardzo dobrze wiedział. Po drugie, samo biuro, w którego skład wchodziły dwa spore zespoły, było dość dużą komórką organizacyjną, większą nawet niż zarządzane przez niego przez ostatnie dwa lata przedstawicielstwo na Białorusi, i Jarek miał wątpliwości, czy poradzi sobie z tak dużą grupą podległych mu pracowników. Nie wiadomo, dlaczego pomyślał, że to pułapka, którą Robert złośliwie na niego zastawił. Tylko komu i co chciał przez to udowodnić?

— A co z Iloną? — zdziwił się wtedy Jarek. — Awansujesz ją? — Pozwolił sobie na drobną złośliwość wobec Roberta. Wiedział, że byli kochankami, i miał świadomość, jak kończą się niezliczone romanse szefa. Domyślił się, że era Ilony dobiegła końca i Robert jej podziękował. Dlatego zaproponował jej stanowisko Jarkowi.

— Ilona sama odeszła. — Usłyszał, czy mu się może wydawało, ironię w jego głosie? — Dostała znakomitą ofertę i postanowiła z niej skorzystać.

To była wiadomość roku. Jarek poczuł podekscytowanie na myśl o rewelacjach, jakie usłyszy na ten temat w pracy. Ludzie zawsze plotkowali i — nie wiadomo skąd — mieli różne informacje. A on, z powodu niemal dwuletniej nieobecności, o wielu rzeczach nie wiedział.

— Proszę pana, dojechaliśmy! — Do Jarka dotarł zniecierpliwiony głos taksówkarza. Tak zatonął w swoich myślach, że nawet tego nie zauważył. Zapłacił za kurs, poczekał, aż kierowca wyjmie z bagażnika walizki, i dopiero rozejrzał się po okolicy. Tutaj czas się zatrzymał. Wszystko pozostało niezmienione. Te same połamane ławki na skwerku, śmietnik tak samo zapchany śmieciami, że aż wysypywały się z pojemników na ulicę, te same stare, nigdy nieużywane auta, tyle że jeszcze bardziej zardzewiałe. Kamienica, w której mieszkał z Teresą na drugim piętrze w dwupokojowym mieszkaniu, znajdowała się na Grochowie i wyróżniała burością i obłażącym tynkiem na tle odnowionych, pomalowanych na kolorowo sąsiednich budynków. Na tamtych podwórkach panował porządek, kwitły na klombach kwiaty, na tym przylegającym do ich domu królowały zarośnięte chwastami trawniki, a na jednej z połamanych ławek smacznie spał pijak. Jarkowi zrobiło się przykro na ten widok. Cholera, to jakieś slumsy, pomyślał rozgoryczony. Przed wyjazdem nie zwracał na to uwagi, a może wygląd domu nie rzucał się w oczy, bo wszystkie budynki na osiedlu wyglądały tak samo? Jak to się stało, że podczas jego nieobecności wyremontowano wszystkie kamieniczki i uporządkowano teren wokół nich oprócz tej jednej, w której mieszkał?

Z przyzwyczajenia podniósł głowę i popatrzył w okno swojego mieszkania. Było uchylone. Oboje bardzo dokładnie zamykali wszystkie okna przed wyjściem, a więc oznaczało to, że Teresa jest w domu. Dziwne. Nie poszła do pracy?

Zabrał walizki z chodnika i powoli zaczął się wspinać po drewnianych schodach. Śmierdziało moczem i kotami, na pierwszym piętrze nie świeciła się żarówka. Starał się oddychać płytko, bo skondensowane zapachy przyprawiały go o mdłości. Był pewien, że przedtem tak tu nie było. Ba! Nawet jeszcze w listopadzie, podczas ostatniego pobytu w Polsce, nie zarejestrował niczego takiego. Owszem, było obskurnie, może nie dość czysto, ale z pewnością nie śmierdziało ani sikami, ani kotami!

Wreszcie, zdyszany, stanął pod własnymi drzwiami. Nie było wycieraczki, pewnie ktoś ukradł. Przyłożył ucho do drzwi, ale po drugiej stronie panowała cisza. Poszukał w torbie klucza i otworzył zamek. W przedpokoju na szafce stała torebka Teresy, obok leżały klucze. Po cichu zajrzał do sypialni, zdziwiony brakiem reakcji. Jego żona zwykle miała lekki sen, budziło ją byle stuknięcie. A teraz nie zareagowała na hałas stawianych walizek i trzaśnięcie drzwiami.

W sypialni było ciemno, zaciągnięte zasłony poruszał powiew z uchylonego okna. Teresa spała odwrócona twarzą do okna. Widział tylko jej plecy, do połowy okryte kocem. Zaniepokoił go jej bezruch i brak reakcji.

— Teresa. — Potrząsnął ją za ramię, ale bezskutecznie. — Teresa, obudź się! Słyszysz mnie?

Nie reagowała mimo mocnego szarpania. Rzucił się do okna i jednym ruchem rozsunął zasłony. Pokój zalało słoneczne światło, ukazując jego oczom walające się przy łóżku opakowania po jakichś tabletkach i do połowy opróżnioną butelkę whisky. Teresa nadal nie reagowała.

— Rany boskie, Teresa! — Teraz potrząsał nią naprawdę brutalnie. — Obudź się, do jasnej cholery! — krzyczał przerażony. Żona przelewała mu się przez ręce. Była nieprzytomna. — Coś ty zrobiła! Coś ty zrobiła!

Dłonie drżały mu tak bardzo, że z trudem wybrał numer pogotowia.

 Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Od Autorki

Drogi Czytelniku,

Chciałabym Ci powiedzieć, że historia, którą właśnie przeczytałeś, jest w całości przeze mnie wymyślona. Nie istnieje korporacja ani żadna z osób, które poznałeś na kartach tej książki. Narodziły się wyłącznie w mojej wyobraźni i tam przeżywały dni swojej chwały lub upadku. W ich losy nie wplotłam ani jednego prawdziwego zdarzenia, którego mogłabym być świadkiem, ani nie czerpałam wiedzy z zawodowego doświadczenia. Jeśli jednak tak się zdarzło, że dostrzegłeś w moich bohaterach znajome cechy lub pomyślałeś choć przez mgnienie, że kogoś Ci przypominają, to wiedz, że było to naprawdę przypadkowe.

 Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki