Nie wywołuj wilka z lasu ebook

Björnen sover

© 2022 Emelie Schepp

First published by Norstedts, Sweden

Published by arrangement with Nordin Agency AB, Sweden

Copyright © 2025 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2025 for the Polish translation by Anna Kicka

(under exclusive license to Wydawnictwo Sonia Draga)

Projekt graficzny okładki: Marcin Słociński/monikaimarcin.com

Zdjęcie użyte na okładce: © zwiebackesser/Adobe Stock

Zdjęcie autorki: © Thron Ullberg

Redakcja: Mariusz Kulan

Korekta: Edyta Malinowska-Klimiuk, Agnieszka Tabor, Iwona Wyrwisz

ISBN: 978-83-8230-989-8

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórców i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

ul. Fitelberga 1, 40-588 Katowice

tel. 32 782 64 77, e-mail: [email protected]

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/WydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2025

1

PONIEDZIAŁEK

Aspirantka Mia Bolander spojrzała na leżącego obok niej Patrika Wikinga. Spał z lekko otwartymi ustami i przyklepanym zarostem. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w spokojnym rytmie.

Mia podniosła telefon z nocnego stolika i zobaczyła, że jest już za kwadrans ósma. Odblokowała aparat i przesunęła się lekko, żeby ostre światło ekranu nie padało na twarz Patrika.

Zza okna jej dwupokojowego mieszkania w żółtym bloku przy Stockholmsvägen dochodziły odgłosy porannego ruchu drogowego. Haga może nie należała do najlepszych dzielnic Norrköpingu, ale czynsze za wynajem były okej. Plus znajdowała się po tej dobrej stronie miasta, daleko od Navestad i Hageby, gdzie rządziły gangi.

W ostatnich latach przestępczość poważnie eskalowała i stawała się coraz bardziej bezwzględna. Nie dalej jak miesiąc temu w lesie Vrinnevi zasztyletowano trzech mężczyzn, a niedługo potem na opuszczonej stacji benzynowej wysadzono w powietrze dwudziestolatka.

Sprawie nadano najwyższy priorytet, a ponieważ partner Mii, Henrik Levin, był wtedy na urlopie rodzicielskim, w ramach wsparcia przydzielono jej Patrika. Początkowo niezbyt spodobał jej się pomysł współpracy z nim, ale z jakiegoś dziwnego powodu go polubiła. Ze swoimi niebieskimi oczami, jasnymi włosami i okazałą brodą naprawdę przypominał wikinga. Poza tym był dobrym śledczym i bez problemu dogadywał się z zespołem.

Wszystko wywróciło się jednak do góry nogami, gdy zostali ostrzelani przy ogródkach działkowych. Patrik dostał kulę w udo i trafił do szpitala. By nie tracić cennego dla sprawy czasu, Henrik postanowił wrócić do pracy. Śledztwo zakończyło się w brutalny sposób, gdy w opuszczonym magazynie w dzielnicy przemysłowej doszło do wybuchu, podczas którego zginęło wielu członków gangu. Wiking miał już dość pracy w terenie. Postanowił się zwolnić i przenieść do wydziału do walki z przestępczością gospodarczą. To wszystko wydarzyło się jakiś tydzień temu. I mniej więcej od tej pory byli też parą.

Mia nie miała pojęcia, co on w niej widzi. Nie należała do klasycznych piękności, nie przejmowała się modą ani trendami i była pyskata. Poza tym jej piersi z każdym rokiem coraz bardziej opadały, blond paź coraz mocniej się mierzwił, a na czole wciąż pojawiały się nowe zmarszczki.

Lubiła go. Właściwie to lubiła go nawet bardzo. A on postanowił budzić się każdego dnia w jej łóżku.

Przeszły ją dreszcze. Nie dlatego, że leżał obok niej. Raczej z powodu tego, co wyświetliło się na ekranie telefonu. Wczoraj wieczorem wpisała na Blocket hasło „obrączki” i znalazła używaną parę złotych pierścionków za ułamek ich prawdziwej wartości.

Przygryzła policzek. Początkowo nie była pewna, czy to właściwy moment, żeby decydować się z Patrikiem na kolejny krok. Ale niewątpliwie ich związek nabrałby tempa. A pierścionki kosztowały jedyne siedemset koron i wyglądało na to, że mają właściwy rozmiar. Przy jej ograniczonym budżecie to musiał być znak.

Uśmiechnęła się, napisała do sprzedawcy, że chce je kupić, i odłożyła telefon na stolik nocny.

Patrik nadal spał.

Mia ostrożnie poprawiła spraną kołdrę zakrywającą jej piersi i przeczesała palcami włosy, tak by idealnie układały się na poduszce. Po czym szturchnęła Patrika i udała, że śpi. Boże, ale się z niej zrobiła łajza.

Patrik się poruszył, przeciągnął i ziewnął. Mia odczekała chwilę i otworzyła oczy.

– Dzień dobry.

– Dzień dobry – odpowiedział Patrik. – Dopiero się obudziłaś?

– Tak – skłamała, leżąc w bezruchu, by nie zepsuć fryzury.

Patrik pochylił się nad nią, by ją pocałować, gdy nagle zadzwonił telefon.

– Noż kurde.

Mia machnęła ręką, złapała telefon i zobaczyła na ekranie nazwisko szefa, Gunnara Öhrna.

– Co tam? – zapytała krótko.

– Mamy nową sprawę. Jedźcie tam z Henrikiem od razu – rzucił Gunnar.

Mia westchnęła.

– Co się stało?

– W jednym z domów w Kolmården znaleziono ciało człowieka. To chyba jakaś grubsza sprawa. I to tak porządnie grubsza.

***

– Wszystko w porządku?

Prokuratorka Jana Berzelius spojrzała na Pera Åströma, gdy wspólnie wychodzili z bramy jego kamienicy przy Skomakaregatan. Miał na sobie jasnoniebieski garnitur i białą koszulę. Włosy opadały mu miękko na czoło.

– Tak, jest okej – odparł Per, obejmując ją ramieniem.

Skręcili w Dalsgatan i przeszli obok bramy przy Holmentornet w dawnej dzielnicy przemysłowej.

Jana czuła, jak wzbiera w niej niepokój. Per był jedynym, którego tak naprawdę polubiła. Pracowali ze sobą od lat, ale dopiero miesiąc temu odważyła się pokazać mu, ile tak naprawdę dla niej znaczy. Uwielbiała być blisko niego.

Ostatnio jednak zauważyła, że jest jakiś nieobecny. Przeczuwała, że coś się wydarzyło.

– Nie musisz mnie odprowadzać aż do biura – powiedział Per.

Ulicą zbliżała się zamiatarka, burcząc i grzmiąc przy zbieraniu kamyków i żwiru.

– Wykorzystuję każdą chwilę z tobą – odparła Jana, próbując przekrzyczeć hałas.

To prawda, ostatnio spędzała u niego cały swój wolny czas.

Spojrzał na nią i skinął głową.

– Idę za szybko?

– Nie, nie.

Jana powiedziała mu, że podczas joggingu potrącił ją rowerzysta. Ani Per, ani policjanci nie mieli pojęcia o jej udziale w wybuchu w dzielnicy przemysłowej w zeszłym tygodniu. Została wtedy dźgnięta nożem, kiedy próbowała uratować z rąk gangu nastolatka – obojgu cudem udało się ujść z życiem, gdy odpalił ładunek. Rozcięte udo nadal ją bolało, ale pozostałe rany już się zagoiły.

– Idziemy na skróty przez plac? – zapytał Per.

Jana przytaknęła. Ruszyli wyboistą kamienną nawierzchnią, mijając dwóch mężczyzn w garniturach rozmawiających przez telefon i młodą dziewczynę z dużym plecakiem i z pomarańczowymi słuchawkami na uszach. Ulicą obok sunął sznur samochodów. Doszli do czerwonej bramy biura adwokackiego przy Gamla torget.

– Jesteśmy – powiedział Per.

Jana nachyliła się, by go pocałować, ale on odwrócił głowę, przytulił ją mocno i trzymał tak przez chwilę.

– Mam wrażenie, że jednak coś cię trapi – powiedziała Jana, uśmiechając się lekko.

– Po prostu jestem nieco spóźniony.

Uśmiech zniknął z twarzy Jany. Pozwoliła sobie na chwilę szczęścia. Może właśnie dlatego nie zareagowała wcześniej? A powinna. Już dawno temu powinna się zorientować, że coś jest nie tak.

– Nie próbuję ci nic wmówić – ciągnęła – ale od kolacji w zeszłą niedzielę jesteś jakiś nieobecny.

– Miałem trochę innych rzeczy na głowie – odparł zgaszonym głosem Per.

– To znaczy?

Nie odpowiedział. Jana mu się przyjrzała, próbując coś odczytać z jego twarzy, ale nic nie dostrzegła.

– Per, proszę cię, po prostu powiedz, co się stało.

Spuścił wzrok i zrobił głęboki wdech.

– Usłyszałem dzwonek do drzwi – zaczął. – Dosłownie chwilę przed obiadem i… Myślałem, że to ty, więc otworzyłem. A tam stał on.

– Kto? – zapytała Jana, bojąc się, co powie.

Per podniósł wzrok i spojrzał na nią swoimi różnokolorowymi oczami, niebieskim i złotawobrązowym.

– Danilo Peña.

Jana zamarła, mimo że spodziewała się tej odpowiedzi.

Danilo.

Człowiek, który wciąż pojawiał się w jej życiu i znikał. Dzielił z nią krwawą przeszłość, co już na zawsze stanowiło niebezpieczeństwo zarówno dla niej samej, jak i dla Pera. Tego dnia spieszyła się, by jak najszybciej dostać się do jego mieszkania w obawie, że Danilo się tam pojawi. Gdy dotarła na miejsce, Per był sam. I zachowywał się jak zwykle. Robiła więc, co mogła, by nie myśleć o zagrożeniu.

– Dlaczego nic mi wcześniej nie powiedziałeś?

Serce zaczęło jej bić jak oszalałe.

– Nie wiem – odparł Per, luzując nieco krawat pod szyją, tak jakby musiał się bronić przed oskarżeniami. – Może dlatego, że nagle wróciło wszystko to, co zrobił.

– I co było dalej? – zapytała Jana.

Per pokręcił głową.

– Nic.

Jana nie odpuszczała.

– No, ale coś chyba zrobił albo powiedział?

– Pewnie chciał mnie po prostu nastraszyć – oparł Per wymijająco. – Ale trochę mnie to niepokoi.

– Niepokoi?

– Za względu na ciebie – wyjaśnił.

– Na mnie?

Przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz.

– Przecież to ty prowadziłaś przeciwko niemu sprawę. I to przez ciebie trafił do zakładu psychiatrycznego.

– No tak, ale…

– To niezwykle brutalny człowiek i…

– Nie musisz się martwić. Nie mam z nim nic wspólnego.

Jana ugryzła się w język. Pośpieszyła się z odpowiedzią.

Per się w nią wpatrywał. Zmusiła się, by nie spuścić wzroku.

– Okej – odparł po chwili i pocałował ją szybko w policzek. – Widzimy się wieczorem. Zmykaj do prokuratury.

– Idę, idę – rzuciła Jana, ale przystanęła jeszcze i poczekała, aż Per zniknie za drzwiami. Dopiero wtedy się odwróciła i ruszyła przed siebie.

2

Komisarz Henrik Levin wysiadł z samochodu i spojrzał na parterowy czerwony dom w lesie Kolmården, około trzydziestu kilometrów od Norrköpingu. Był to jedyny budynek na niewielkiej polanie, otoczonej wysokimi sosnami i gęstymi świerkami. Przed garażem stało srebrne audi, a między drzewami mignęły dwie sarny. Cała okolica wyglądała przedziwnie spokojnie i pięknie, pomijając oczywiście policyjne taśmy i radiowozy. Henrik dobrze znał te tereny, nieraz przyjeżdżali tu z Emmą i dzieciakami na borówki i grzyby. Trzymali się jednak bliżej drogi, bo w gęstym lesie nietrudno było się zgubić.

– Co się stało?

Mia stanęła u jego boku. O dziwo, miała na sobie ładną bluzkę i czarne spodnie.

– Naszym zadaniem jest chyba właśnie się tego dowiedzieć – odparł Henrik, zatrzaskując drzwi.

– Mam na myśli ciebie. Co się z tobą, do cholery, stało?

Nie widzieli się od tygodnia i teraz patrzyła na niego, jakby go nie rozpoznawała. Dobrze wiedział dlaczego. Miał na sobie wymięty granatowy T-shirt, był nieogolony i rozczochrany. Ona zaś promieniała. W końcu znalazła miłość. Z tego, co Henrik wiedział, Patrik już się do niej wprowadził.

Odchrząknął.

– Emma miała już dość. To się stało.

– Dość czego?

– Pogadamy o tym później – odparł Henrik, bo właśnie ruchem dłoni przywołała ich techniczka kryminalistyki Anneli Lindgren.

Wraz z dwoma współpracownikami przystanęła przed drzwiami wejściowymi do domku. W ostrym słońcu ich służbowe kombinezony lśniły bielą.

– Co my tu mamy? – zapytał Henrik i skinął głową pomocnikom Anneli, dwóm mężczyznom około trzydziestki.

– Niewiele.

Anneli zdjęła maskę ochronną i spojrzała na Henrika i Mię. Jej rysy twarzy były miękkie, ale spojrzenie miała ostre.

– Ciało leży w kuchni – powiedziała. – Wszystko wskazuje na to, że ofiara została napadnięta właśnie tam. Nie znaleźliśmy śladów krwi w żadnym innym pomieszczeniu ani na zewnątrz. W domu zainstalowano kamerę, ale ktoś ją zniszczył.

– Mamy pewność co do tożsamości ofiary? – zapytała Mia.

Anneli skinęła głową.

– To Erik Johansson. Sześćdziesiąt sześć lat, były śledczy z policji w Kalmarze. Nie miał rodziny.

– Przyczyna zgonu?

– To już ustali Zakład Medycyny Sądowej. Odsyłamy tam ciało, jak tylko skończycie oględziny. Sprawca wyciął mu dziurę w brzuchu, prawdopodobnie nożem, i… Muszę przyznać, że nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam.

Anneli sprawiała wrażenie poruszonej.

Henrik ponownie się rozejrzał. W lesie wokół nich panowała przedziwna wręcz cisza. Doceniał to, miło było uciec od ciekawskich gapiów z telefonami kłębiących się przy policyjnych taśmach i nie musieć odpowiadać na dociekliwe pytania dziennikarzy. Coś mu się jednak w tym miejscu nie podobało, ale nie potrafił powiedzieć co.

– Kto go znalazł? – zapytała Mia.

– Sofia Larsson – odparła Anneli. – Młoda dziewczyna, która przyjechała tutaj z dostawą zakupów. Drzwi zewnętrzne były wprawdzie zamknięte, ale ponieważ potrzebowała podpisu pod zamówieniem, weszła tyłem przez drzwi tarasowe, by sprawdzić, czy nie zastanie Erika w kuchni, no i… zastała.

Henrik przesunął dłonią po zarośniętej brodzie. Sprawca mógł się dostać do środka tą samą drogą.

– Czy dostawczyni nadal była na miejscu, gdy przyjechał pierwszy radiowóz? – zapytał.

– Tak – potwierdziła Anneli. – Ale nie wiemy za bardzo, co robiła, prawie nie pamiętała, że w ogóle dzwoniła na policję. Na pewno zostawiła za sobą krwawe odciski butów. Była w szoku, więc od razu zabrano ją na pogotowie.

– Wiemy, kiedy doszło do zdarzenia? – zapytał Henrik.

– Ze względu na stężenie pośmiertne zakładam, że do morderstwa doszło dziesięć, dwanaście godzin temu – wyjaśniła Anneli.

– A więc wczoraj około dziesiątej wieczorem. Czy to możliwe, że doszło tu do bójki, która wymknęła się spod kontroli?

Anneli pokręciła głową.

– Bez wątpienia to była bardzo agresywna napaść, szczególnie widać to na głowie i brzuchu… – zaczęła.

– Ktoś więc musiał być na niego nieźle wkurzony – przerwała jej Mia. – W przeciwnym razie po co sprawca wyprawiałby się aż tutaj przez ten las, przez te wszystkie muchy, kleszcze i inne cholerne robactwo, żeby go zabić w tak brutalny sposób, jak mówisz?

– Na ofierze nie ma żadnych śladów wskazujących na próbę obrony – tłumaczyła dalej Anneli. – Na podłodze znaleźliśmy wprawdzie pistolet, ale jeszcze nie wiadomo, czy należał do Erika.

– A może to zwykły rabunek? – podsunęła Mia.

– Nie sądzę – odparła bez namysłu Anneli.

– Dlaczego nie? – Mia się zdziwiła. – Już się zdarzało, że w takich odludnych miejscach ofiary najpierw okradano, a potem zabijano.

– Tak, ale z tego, co już udało nam się sprawdzić, wynika, że nic nie zostało skradzione. Samochód stoi przed garażem, telefon leżał pod biurkiem w sypialni. Jestem przekonana, że chodzi tu o coś kompletnie innego.

– Skąd ta pewność? – zapytał Henrik.

– Jak już mówiłam, morderstwo było niezwykle brutalne, krwawe i… – Anneli zrobiła głęboki wdech. – W brzuchu ofiary znaleźliśmy przedmiot.

– Przedmiot? – zdziwiła się Mia. – Jaki przedmiot?

– Tego jeszcze nie wiem – odparła poważnym głosem Anneli.

Henrik skinął głową.

– Pokaż nam to.

***

Jana siedziała w swoim gabinecie w jasnobrązowym budynku prokuratury w centrum miasta. Ekran komputera już dawno zgasł, a kawa wystygła. Zamiast się skupić na pracy, myślała tylko o wizycie Danila u Pera. Oparła łokcie o wypolerowany blat biurka i przycisnęła palce do skroni. Czuła coraz większy niepokój. I wstyd, że skłamała Perowi prosto w oczy. Nie miała jednak wyboru. Nic przecież nie wiedział o niej ani o Danilu i nie mogła mu tego opowiedzieć.

Nieświadomie przesunęła dłonią pod włosami na karku i podrapała się po zdeformowanych literach wyrytych na skórze.

Ker. Bogini śmierci.

Odkąd pamięta, starannie ukrywała skaryfikację, a teraz śmiertelnie się bała, że Per się dowie, co oznacza.

Opowiedziała mu, że urodziła się w Chile i że w wieku dziewięciu lat została adoptowana przez Karla i Margarethę Berzeliusów. Ale nie miał pojęcia, co było wcześniej. Nie wiedział o śmierdzącym kontenerze i przeprawie przez Atlantyk, ani o trzech mężczyznach, którzy wybrali ją wraz z innymi dziećmi. Ani o tym, że ich rodziców zastrzelono, a ich samych wywieziono na wyspę, daleko od wybrzeża Norrköpingu, gdzie zostali wytrenowani na płatnych morderców, mających za zadanie ochronę narkotykowego syndykatu. Nigdy nie opowiedziała mu też o imionach wyrytych na ich karkach, które już na zawsze miały im przypominać, kim są i co potrafią.

Jana odsunęła rękę z karku. Nie ponosiła winy za to, co się wydarzyło, a narkotykowy syndykat już dawno rozbito. Wciąż jednak nie mogła wyjaśnić Perowi, że została wytrenowana do zabijania i że zabijała. I pomimo upływu lat pewne instynkty i odruchy nadal w niej tkwiły.

Gdyby prawda ujrzała światło dzienne, straciłaby nie tylko jego, ale również karierę i całe swoje życie.

Tylko dwie osoby znały jej krwawą przeszłość. Jedna z nich to jej adopcyjny ojciec, ryzykujący długoletnią karę więzienia, nazwisko i renomę odnoszącego niegdyś sukcesy byłego prokuratora generalnego, gdyby wyszło na jaw, że jego córkę wytrenowano do ochrony syndykatu, któremu on sam przewodził.

Druga to Danilo. Na jego karku również widniało imię: Hades. Bóg śmierci.

Na wyspie byli niczym rodzeństwo. Ramię w ramię trenowali różne techniki walki i uczyli się posługiwać bronią. Teraz dzielili wspólną brutalną przeszłość, ale nic poza tym. Tylko ich dwoje przeżyło morderczy trening na wyspie. Danilo doskonale wiedział, jak bardzo jej zależy, by utrzymać ich pochodzenie w tajemnicy.

Wiedział też, jak wiele znaczy dla niej Per, i nieraz już to przeciwko niej wykorzystywał. Przede wszystkim w trakcie procesu, gdy oskarżano go o przemyt narkotyków na ogromną skalę, porwanie, próbę morderstwa i ciężkie pobicie. To właśnie Per, jeszcze wtedy na stanowisku prokuratora, dostał jego sprawę. Danilo, grożąc mu i zastraszając, próbował odsunąć go od postępowania. Per uznał to za atak na siebie i zawnioskował o najdłuższą możliwą karę więzienia. Wtedy Danilo zażądał od Jany, by zastąpiła Pera w sądzie i dopilnowała, żeby udało mu się ze wszystkiego wykaraskać jak najmniejszym kosztem.

Jana doskonale wiedziała, że Danilo nie żartował. Gdy w końcu zagroził, że zabije Pera, musiała przejąć inicjatywę.

Chcąc ratować mu życie, wykorzystała fakt, że Per podszedł do sprawy zbyt osobiście. Zgłosiła u przełożonych konflikt interesów i przejęła jego obowiązki w sądzie. Per odebrał to jako zdradę z jej strony. Zrezygnował ze stanowiska prokuratora i został adwokatem. Bolało ją, że nigdy nie będzie mogła mu tego wyjaśnić.

Na samą myśl o wszystkich sytuacjach, w których Danilo groził, że ją zdemaskuje, albo zrobi krzywdę Perowi, wzbierała w niej złość. Niczego bardziej nie pragnęła, niż w końcu przestać się bać, że Danilo znów ich rozdzieli.

Wyjęła z kieszeni telefon i wybrała numer ojca. Nie odbierał. Zadzwoniła więc do Elin Ronander. Po dwóch sygnałach usłyszała w słuchawce głos gosposi.

– Elin.

– Muszę porozmawiać z ojcem – wyjaśniła Jana.

– Pani ojciec prosi, żeby mu nie przeszkadzać podczas rehabilitacji – powiedziała przepraszającym głosem gosposia.

– Czyli nadal jest w szpitalu?

– Po zawale czuje się już lepiej, ale musi jeszcze zostać kilka dni na obserwacji. Będę u niego po południu, chciałaby pani, żebym mu coś przekazała?

– Dziękuję, ale wolę z nim porozmawiać osobiście – powiedziała Jana i zakończyła rozmowę.

***

– Ożeż, kurwa.

Wchodząc do kuchni z żółtymi meblami z lat pięćdziesiątych, Mia zasłoniła usta dłonią. Henrik i Anneli stanęli obok. Przez dłuższą chwilę przyglądali się mężczyźnie na podłodze. Miał rozpiętą koszulę i rozszarpany brzuch. Jedna jego ręka leżała w rozlanej wokół niego kałuży krwi.

– Erik Johansson. Najwyraźniej powalono go przy kuchennym stole – powiedziała Anneli, wskazując dłonią na stół. – Widać tu krwawy ślad, prawdopodobnie z jego czoła.

Mia spojrzała na podniszczony stół, wywrócony taboret i sweter leżący na podłodze niedaleko ofiary. Potem popatrzyła na kuchenny blat i garnek z zaschniętym makaronem w zlewie. Poczuła mdłości. Brakło jej słów, by wyrazić okrucieństwo, jakiego doświadczyła ofiara.

– Przy stole, mówisz? – powtórzył Henrik. – Czy uderzenie było śmiertelne?

– Myślę raczej, że zginął z powodu utraty sporej ilości krwi albo wskutek szoku – wyjaśniła Anneli, podchodząc do ofiary.

– Tak go znaleziono? – zapytała Mia.

– Tak. Ani ja, ani moi współpracownicy nic nie ruszaliśmy. Tak jak mówiłam, chcieliśmy, żebyście to najpierw zobaczyli. To sprawca ułożył go na środku podłogi, jeśli to nad tym się zastanawiacie.

– Jesteś pewna, że mamy do czynienia z jednym sprawcą, a nie kilkoma?

– Znaleźliśmy jedynie dwa rodzaje śladów butów. Jeden pochodzi od dziewczyny, która znalazła ofiarę, a drugi ma rozmiar co najmniej czterdzieści pięć, więc w sumie nie mam wątpliwości.

– Odciski palców? – zapytał Henrik.

– Nic, co mogłoby się w tym momencie przydać – odparła Anneli. – Ale jeszcze nie skończyliśmy. Musimy przeanalizować odciski butów, a Narodowe Centrum Kryminalistyczne sprawdzi broń. Szukamy też śladów opon, dzięki którym dowiemy się, jak sprawca się tu dostał.

Henrik przejechał ręką po zmierzwionych włosach.

– Mówiłaś, że w brzuchu coś było.

– Tak – potwierdziła Anneli i przykucnęła przy ciele. – Widzicie?

Mia i Henrik podeszli bliżej. Coś białego i włochatego wystawało z trzewi ofiary.

– Co to takiego? Wiesz już? – zapytała Mia, próbując powstrzymać odruch wymiotny.

– Nie – zaprzeczyła Anneli. – Nie mam pojęcia. I nie mogę teraz tego wyciągnąć. Zakład Medycyny Sądowej musi najpierw zbadać ciało.

Mia podniosła wzrok. Do kuchni weszło dwóch współpracowników Anneli ubranych w białe kombinezony. Jeden z nich trzymał w ręku worek na zwłoki.

– Skończyliście już? – zapytał.

– Tak – potwierdziła Mia. – Możecie go zabrać.

Kombinezony ochronne zaszeleściły, gdy mężczyźni schylili się po ciało. Podnieśli je ostrożnie, by umieścić je w worku. W tym momencie rozległ się dziwny dźwięk.

Henrik wytrzeszczył oczy ze zdziwienia.

– Co to?

Anneli zmarszczyła czoło.

– Nie wiem, ale przypomina jakiś głos – stwierdziła.

– Skąd dochodzi?

Mia z trudem przełknęła ślinę.

– Z tego przedmiotu w brzuchu – powiedziała, czując, że oblewa ją zimny pot.

3

Jana pochyliła się nad stołem w pokoju konferencyjnym i spojrzała na ścianę, na której wisiały zdjęcia denata. Kwadrans wcześniej dostała telefon z informacją o morderstwie w lesie Kolmården i poproszono ją o stawienie się w budynku policji na pierwsze spotkanie zespołu śledczego.

– Kilka godzin temu Erika Johanssona znaleziono martwego w jego domu w Kolmården – rozpoczął Gunnar Öhrn, wskazując na jedno ze zdjęć. – Jak sami widzicie, został potraktowany z niezwykłym wręcz okrucieństwem.

Szef zespołu zmarszczył czoło. Jego niebieski sweter miał taki sam kolor jak niebo za oknem. Wokół stołu zebrali się Mia Bolander, Henrik Levin, Anneli Lindgren i Ola Söderström.

– Macie jakieś podejrzenia, kto może stać za tym wszystkim? – zapytała Jana, przyglądając się brzuchowi ofiary, który przypominał kupę poszatkowanego mięsa.

Mia skrzyżowała ręce na piersi.

– Nie, ale wiemy, że to facet z wielkimi stopami. A biorąc pod uwagę, że pociachał ofierze brzuch na strzępy i wsadził w niego coś włochatego, co w dodatku gada, spokojnie możemy powiedzieć, że to JSP.

– To znaczy? – zapytała Jana.

– To termin często używany przez psychologów i oznacza, że to Jakiś Straszny Pojeb.

– Mia… – Gunnar westchnął.

– No co? Przecież to sama prawda – żachnęła się Mia, rozkładając ręce.

Jana zwróciła się do Gunnara.

– Mamy jakiś trop, od którego możemy zacząć?

– Nie w tym momencie – odparł Gunnar. – Ale wkrótce dostaniemy odpowiedź w sprawie odcisków butów i pistoletu znalezionego na miejscu zdarzenia.

– Co wiemy o przedmiocie w brzuchu ofiary?

– Björn nie skończył jeszcze obdukcji, więc prawie nic – wyjaśnił Henrik. – Nie mamy pojęcia, co to za przedmiot, ani co mówi ten głos. Björn zdaje sobie jednak sprawę z powagi sytuacji i już obiecał, że zajmie się tym w pierwszej kolejności.

Jana nie była w stanie spojrzeć mu w oczy. Znali się od wielu lat, ale podczas ostatniego śledztwa zadawał jej wiele natarczywych pytań dotyczących jej życia prywatnego. Zbyt wiele. W końcu zrozumiała, że podejrzewa ją o zabójstwo tych trzech mężczyzn w lesie Vrinnevi. Sprawa została już zamknięta, ale Jana nadal nie wiedziała, czy Henrik porzucił rozmyślanie o tym.

– Jaki mógł być motyw? – zapytała, patrząc na Gunnara.

– Trudno stwierdzić. Może zemsta i ktoś chciał go za coś ukarać.

– To były śledczy z policji w Kalmarze – dodała Mia. – Może to ma jakiś związek?

– Też o tym pomyślałem – powiedział Gunnar. – Ale facet od pięciu lat był na emeryturze. Poza tym do morderstwa doszło u niego w domu, więc raczej zakładamy, że sprawca należy do kręgu jego najbliższych znajomych.

– Poinformowano już rodzinę? – zapytała Jana.

Gunnar pokręcił głową i sięgnął po dzbanek, by nalać sobie kawy.

– Nie miał rodzeństwa, a matka jakieś pół roku temu zginęła w wypadku pod miastem, kiedy autobus zjechał z drogi. Próbowaliśmy się skontaktować z ojcem. Mieszka w domu opieki w Krokek. On również uczestniczył w tym wypadku i od tej pory jest poważnie niepełnosprawny. Personel twierdzi, że nie będzie w stanie z nami porozmawiać. Obiecali, że przekażą mu wiadomość o śmierci syna, mam jednak obawy, że media zdążą ich uprzedzić, jak tylko poznają nazwisko ofiary.

– Jak widać, Erik był odludkiem – podsumowała Mia.

– Zgadza się. W dodatku takim, który nigdzie nie zagrzewał na dłużej miejsca – dodał Ola. – Przez ostatnie pięć lat mieszkał pod ośmioma różnymi adresami w Szwecji, a dom w Kolmården kupił zaledwie pół roku temu.

– To może świadczyć o tym, że czuł się zagrożony – powiedziała Jana. – Czy mamy jeszcze kogoś z jego otoczenia, kto może nas naprowadzić na trop sprawcy? I wyjaśnić, dlaczego potraktowano go tak brutalnie?

– Z tego, co wiem, nie – odparł Ola. – Już poprosiłem o szczegółowy wykaz jego rozmów z komórki. Zobaczymy, co technicy tam znajdą. I czy w ogóle coś znajdą.

Jana skinęła głową do wysokiego i szczupłego informatyka kryminalistycznego, który zawsze, nawet w pracy, nosił żółtą podniszczoną już nieco czapkę. Jeśli tylko miał dostęp do komputera i Wi-Fi, Ola potrafił dokopać się do każdej informacji.

– Kto byłby zdolny do tak brutalnego czynu? – zapytała.

– To dobre pytanie – odparł Henrik, splatając dłonie na karku. – Wygląda na to, że sprawca doskonale wiedział o monitoringu, bo roztrzaskał kamerę.

– Myślisz, że obserwował dom?

Henrik kiwnął głową.

– To całkiem możliwe.

– Mamy jakichś świadków? – zapytała Jana.

– Jeszcze nie. – Gunnar upił łyk kawy. – I raczej się nie zanosi, że jacyś się pojawią. Dom stoi na uboczu, od najbliższego sąsiada dzieli go wiele kilometrów.

– W takim razie może ktoś zauważył jakiś obcy samochód zmierzający do albo z miejsca zdarzenia – dodała Jana.

– Możliwe, ale na razie zero informacji o pojazdach poruszających się w tej okolicy. Miejmy nadzieję, że obchód sąsiadów, który właśnie się zaczął, da nam coś więcej.

– Jest jeszcze ta dostawczyni – powiedziała Mia, poprawiając bluzkę na ramieniu. – Sofia Larsson. To ona znalazła Erika, ale wciąż jej nie przesłuchaliśmy.

Jana spojrzała na nią zdziwiona.

– Dlaczego nie?

– Wiemy, że w czasie, w którym popełniono morderstwo, była w domu ze swoim partnerem – wyjaśnił Gunnar. – Obecnie przebywa jeszcze na pogotowiu w związku z szokiem, jakiego doznała. Biorąc to wszystko pod uwagę, byłoby błędem zmuszać ją teraz do zeznań.

– Całkowicie rozumiem, że to dla niej trudna sytuacja – powiedziała Jana poważnym tonem. – Ale jeśli właśnie ona pojawiła się na miejscu zdarzenia jako pierwsza, musimy się dowiedzieć, co tam dokładnie zobaczyła.

– Też tak uważam – dodał Henrik. – Trzeba jak najszybciej ją przesłuchać.

Gunnar przesunął palcami po kubku z kawą i westchnął.

– Nie jestem pewien, czy coś nam to da. Ale macie rację – przyznał, odstawiając kubek na stół. – Przynajmniej spróbujmy.

***

Sofia Larsson przywitała się krótko, gdy pojawili się w jej niewielkiej sali na oddziale ratunkowym szpitala Vrinnevi. Przysiadła na brzegu łóżka okryta żółtym kocem. Henrik przyglądał się przez chwilę jej długim rudawym włosom i czarnym kolczykom z motylami.

– Chcielibyśmy porozmawiać z panią o Eriku Johanssonie – zaczął. – Zdajemy sobie sprawę, że to, przez co pani przechodzi, jest niezwykle trudne, ale potrzebujemy pani pomocy w ustaleniu, co tam się wydarzyło.

Jana i Mia przystanęły za nim bez słowa. Uzgodnili, że to on poprowadzi rozmowę.

– Mam wrażenie, że… To znaczy, to wszystko wydaje się totalnie niemożliwe.

Sofia owinęła się szczelniej kocem.

– Rozumiem, dlatego zacznijmy od początku. Jak długo pracuje pani w Kompanii Spożywczej?

– Około roku – odparła Sofia.

– Jak często dostarczała pani zakupy Erikowi?

– W każdy poniedziałek.

– Dobrze więc zna pani jego dom i okolicę? – zapytał Henrik.

Kobieta skinęła głową.

– Czy dzisiaj rano coś dziwnego zwróciło pani uwagę?

– Co ma pan na myśli?

Sofia podniosła głowę i spojrzała na Henrika.

– Czy przed domem stał jakiś obcy samochód? – doprecyzował Henrik. – Widziała pani może kogoś w okolicy albo coś wydawało się inne niż zwykle?

– Nie, wszystko było jak zawsze. – Sofia wzruszyła ramionami. – Chociaż…

Zamilkła.

– Chociaż? – zapytał Henrik.

– Zadzwoniłam do drzwi, ale Erik nie otworzył.

– Co pani wtedy zrobiła?

Sofia przesunęła palcem po kolczyku i przełknęła ślinę.

– Postawiłam torby z zakupami przed drzwiami. Potrzebowałam jeszcze podpisu. Obeszłam więc dom i zobaczyłam, że drzwi tarasowe są otwarte.

– Weszła pani do kuchni? – zapytał Henrik.

– Tak. Wtedy go zobaczyłam, leżącego… na podłodze.

– Rozumiem – powiedział spokojnym głosem Henrik. – Widziała pani jeszcze kogoś w domu? Słyszała może jakiś dźwięk?

Sofia pokręciła głową.

– Zadzwoniłam na sto dwanaście i sprawdziłam tylko, czy żyje.

Henrik zmarszczył czoło.

– Co sprawiło, że pomyślała pani, że Erik żyje?

– Nic, ale kobieta na infolinii powiedziała, że mam to sprawdzić, więc naprawdę próbowałam, ale wszędzie było tyle krwi, że po prostu chciałam stamtąd jak najszybciej uciec… Och!

Kolczyk się poluzował. Sofia odchyliła nieco koc i sięgnęła po czarnego motyla, który spadł jej na kolana.

– Zapewne pani rozumie, że to dla nas niezwykle ważne, by się dowiedzieć, kto mógłby chcieć skrzywdzić Erika – kontynuował Henrik. – Czy to on zawsze odbierał pani dostawy, czy widziała pani tam kogoś innego?

– Nie, nigdy.

– Rozmawiała z nim pani czasem?

– Trochę. Głównie o pogodzie i takich tam.

Przesunęła palcami po kolczyku, a potem uniosła go ku uchu, by ponownie wsunąć na miejsce.

– Ma pani może jakiś pomysł, z kim Erik mógł mieć na pieńku? – zapytał Henrik.

– Nie, chociaż…

Sofia przez chwilę się zawahała.

– Coś pani chciała dodać?

– Tylko tyle, że był strasznie zły na sąsiada.

– Kogo dokładnie ma pani na myśli? – zapytał Henrik.

– Mårtena Malmberga – odparła Sofia, wkładając kolczyk do dziurki. – Jemu też dostarczam zakupy. Chyba nie żyli w zgodzie.

– Z jakiego powodu?

Sofia ponownie owinęła się kocem.

– O tym Erik nie mówił. Ale to jedyna osoba, która przychodzi mi do głowy.

***

– A więc Erik miał jakiś konflikt z sąsiadem?

Zaciekawiony głos Oli dobiegał z telefonu Mii. Przełączyła aparat na tryb głośnomówiący, aby Henrik i Jana mogli uczestniczyć w rozmowie. Dochodziło wpół do dwunastej, właśnie wyszli z oddziału ratunkowego w szpitalu Vrinnevi i przystanęli kawałek od wejścia. Po drodze musieli jeszcze pomóc blademu roztrzęsionemu mężczyźnie, który szukał porodówki mieszczącej się w budynku naprzeciwko.

– Sąsiad nazywa się Mårten Malmberg – powiedział Henrik, wytrącając Mię z rozmyślań o świeżo upieczonym tacie. – Sprawdźmy go od razu. Według informacji z internetu ma trzydzieści siedem lat i mieszka w odległości około trzech kilometrów od domu Erika.

– Jesteście pewni, że o niego chodzi? – zapytał Ola.

– Nie ma zbyt wielu leśnych ludków o nazwisku Mårten Malmberg, którzy w dodatku mieszkają w okolicy – mruknęła Mia.

– Sprawdzę, czy czegoś na niego nie mamy.

Dobiegł ich stukot klawiatury.

– Udało nam się uzyskać jakieś nowe informacje lub nazwiska osób z jego otoczenia? – zapytała Jana.

– Nie, jeszcze nie. Ale Gunnar próbuje się skontaktować z jego dawnym szefem w policji w Kalmarze, niejakim Connym Hellbergiem.

– Dobrze – przytaknęła Mia. – Ale teraz skupmy się na sąsiedzie.

– Już go mam – stwierdził Ola. – Mårten Malmberg, pracuje w branży leśnej, mieszka z matką. I rzeczywiście to jedyna osoba o tym nazwisku w okolicy.

– Dokładnie tak. Pewnie to on miał jakiś zatarg z Erikiem – dodała Mia.

– Według policyjnych raportów ma trochę za uszami – mówił dalej Ola. – Skazano go za jazdę pod wpływem alkoholu i kłusownictwo, a dodatkowo widzę tu jeszcze zgłoszenie o pobiciu w barze.

– Wygląda na to, że mamy poważne powody, żeby sobie z nim pogawędzić – powiedziała Mia.

– Tak, przesłuchajcie go od razu – stwierdziła Jana.

– A ty dokąd? – zapytała Mia.

– Muszę coś jeszcze załatwić – rzuciła przez ramię Jana i ruszyła z powrotem do szpitala.

***

Per chodził tam i z powrotem w gabinecie kancelarii. Zdjął już marynarkę i podwinął rękawy koszuli. Mimo to nadal się pocił.

Minął półki ze starannie ustawionymi książkami i zatrzymał się przy oknie wychodzącym na Gamla torget. Plac nie był szczególnie duży ani malowniczy, ale stanowił serce Norrköpingu, miasta w którym mieszkał i pracował przez całe dorosłe życie. Spojrzał na przemierzających go ludzi. Właściciele psów, kurierzy na rowerach i mężczyźni w średnim wieku ze starannie przystrzyżonymi brodami i w okularach przeciwsłonecznych spieszyli w sobie tylko znanym kierunku.

Per wodził za nimi spojrzeniem, rozmyślając o tym, że jeszcze kilka godzin wcześniej sam szedł przez ten plac z Janą. Dręczyło go, że nie wyznał całej prawdy o tym, co się wydarzyło w zeszłym tygodniu. Nie wiedział, jak postąpić w tej sytuacji.

Oparł czoło o chłodną szybę i wrócił myślami do tamtego dnia.

Usłyszał wtedy dzwonek do drzwi. Był pewien, że to Jana, ale gdy otworzył, zamarł z przerażenia.

Danilo Peña.

Czarne włosy opadały mu lekko na oczy, ale mimo to jego wzrok był przeszywający.

Per dobrze wiedział, że od razu powinien zatrzasnąć drzwi, jednak strach kompletnie go sparaliżował.

Danilo wyszczerzył zęby i powiedział, żeby się nie obawiał, bo nic mu nie zrobi. A potem odwrócił się na pięcie i ruszył schodami w dół.

Per drgnął na dźwięk telefonu. Szybkim ruchem wyjął go z kieszeni. Nie miał ochoty z kimkolwiek rozmawiać, ale gdy zobaczył na ekranie imię młodszej siostry, natychmiast odebrał.

– Cześć, siostra.

– Cześć – przywitała się Clara. – Nie przeszkadzam?

– Przecież wiesz, że możesz do mnie dzwonić, kiedy tylko chcesz.

Oczami wyobraźni widział jej długie blond włosy i dołeczki na policzkach.

– No, wiem. W środę Hugo kończy rok i byłoby nam miło, gdybyś nas odwiedził.

Jej głos brzmiał radośnie, Per nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz słyszał ją taką szczęśliwą. Jeszcze kilka lat temu była w psychicznym dołku, mąż ledwie pozwalał jej odbierać telefony. W końcu jednak udało jej się wyrwać z destrukcyjnego związku w Malmö i razem z synem znaleźć bezpieczne schronienie w Norrköpingu.

– Oczywiście, że przyjdę – potwierdził z uśmiechem na twarzy.

– Weźmiesz ze sobą Janę? – zapytała z nadzieją w głosie Clara.

Per zacisnął dłoń na telefonie.

– Okej, zapytam ją – odparł już poważnym tonem.

– Musisz ją przyprowadzić – nalegała Clara. – Bardzo, ale to bardzo chciałabym ją poznać.

Per poczuł wzbierającą w nim irytację.

– Mówię przecież, że okej.

W słuchawce zapadła cisza. Per zamknął oczy i westchnął ciężko.

– Clara, przepraszam, nie chciałem. Widzimy się w środę.

– O szóstej – rzuciła siostra, zanim się rozłączyła.

Per odłożył telefon i przetarł twarz dłonią. Obiecał sobie, że już nigdy nie podniesie na Clarę głosu, ale Danilo tak bardzo wytrącił go z równowagi, że nie potrafił myśleć o niczym innym. Nie mógł zapomnieć, jak Danilo na niego popatrzył, gdy przystanął na schodach, odwrócił się i powiedział:

– Ale wiesz co? – Wbił swój mroczny wzrok prosto w niego. – Pozdrów Ker.

4

– Nie rozumiem tej Jany.

W tonie głosu Mii Henrik od razu wyczuł, że chce pogadać. Nie domyślał się, na jaki temat. Próbował jak najszybciej wydostać się z centrum miasta w stronę autostrady E4, a potem dalej w kierunku Kolmården.

– Chodzi mi o to, że przecież zawsze wręcz przesadnie angażowała się w każde śledztwo.

– Teraz też się przecież angażuje – odparł Henrik, nie spuszczając oka z motocykla, który wyprzedzał ich właśnie z dużą prędkością.

– W takim razie dlaczego, do cholery, nie pojechała z nami do sąsiada Erika?

– Może miała coś innego do roboty. Właściwie nie rozumiem, co ci tak przeszkadza. Kto jak kto, ale ty powinnaś się cieszyć, że masz ją z głowy chociaż na chwilę.

Kątem oka zauważył, że Mia skrzyżowała ręce na piersi i rzuciła mu skwaszone spojrzenie.

– No, proszę cię, Mia – rzucił, uśmiechając się do niej. – Przecież nigdy jej nie lubiłaś.

– Jest dziwna i ma kij w dupie, ale są dwie rzeczy, które u niej lubię. Po pierwsze, zawsze gdy gdzieś jedziemy, bierze własny samochód, a po drugie, uratowała życie twojej żonie. A skoro już jesteśmy przy Emmie…

Mia odwróciła się i spojrzała na niego uważnie.

– Co się właściwie między wami podziało?

Henrik poczuł ucisk w żołądku.

– Miała dość.

– Mówiłeś, ale czego?

– Mnie i moich życiowych priorytetów – odparł ciężkim głosem Henrik. – Męczyło ją to, że tak dużo pracuję.

– Co to oznacza? – zapytała Mia.

Mijali właśnie ogromne magazyny usytuowane wzdłuż autostrady. Henrik rzucił szybkie spojrzenie na Mię.

– To znaczy, że jesteśmy w separacji.

– Ale przecież dopiero co kupiliście domek letniskowy!

– Zgadza się. I właśnie tam teraz mieszkam – odparł Henrik, wzruszając ramionami.

To Emma namówiła go na kupno tego domu. Jego samego nigdy specjalnie nie interesowało życie na wsi, ale cieszył się na wspólny czas w czerwonym domku u wybrzeży Sankt Anna. Miejsce samo w sobie było niesamowite. Z własną plażą, pomostem i rozległym ogrodem, w którym mogli się bawić Felix, Vilma i Vilgot. W dodatku było na tyle blisko, że mogli wyjechać z domu w Smedby w piątek po południu i wrócić w niedzielę.

Siedząca obok Mia ledwie powstrzymywała się od śmiechu.

– To cię śmieszy? – zapytał z przekąsem Henrik.

– Przepraszam – rzuciła Mia. – Ale na samą myśl, że mieszkasz w domku letniskowym…

– Żona wyrzuciła mnie z domu i nawet nie chce ze mną rozmawiać. Ale luzik, śmiej się do woli.

Mia przechyliła nieco głowę.

– Henrik, wiesz, że cię lubię, ale rozumiem też Emmę. Złamałeś obietnicę i przerwałeś urlop rodzicielski.

Henrik zacisnął dłonie na kierownicy i odchylił głowę. Mia miała rację. Wbrew woli Emmy wrócił do pracy, by pomóc w rozwikłaniu sprawy morderstwa w lesie Vrinnevi. Ale to niejedyny powód, dla którego przerwał urlop. Chciał również sprawdzić swoje podejrzenia wobec Jany. O czym, ma się rozumieć, nie powiedział Emmie. Zresztą nie podzielił się tym z nikim z zespołu śledczego.

W głębi duszy wstydził się, że ją podejrzewa. Kilka tygodni przed morderstwem w lesie Vrinnevi pomogła mu przecież podczas pościgu za seryjnym mordercą, który uwięził jego żonę. Dosłownie uratowała jej wtedy życie. Powinien czuć wobec niej ogromną wdzięczność, nie mógł jednak zignorować faktu, że mężczyźni z lasu Vrinnevi zostali zabici w taki sam sposób, w jaki Jana rozprawiła się z seryjnym mordercą.

Pozostali członkowie zespołu śledczego uważali, że morderstwo w lesie to porachunki gangów i niemal absurdem było myśleć inaczej. Nie znalazł żadnych dowodów przeciwko Janie, żadnego logicznego wytłumaczenia, po co miałaby znajdować się w tym czasie w lesie i zabić tych mężczyzn. Mimo to bez względu na wszystko postanowił się dowiedzieć, czy jest winna czy nie.

To właśnie zniszczyło jego małżeństwo.

– Okej. – Niechętnie przyznał Mii rację. – Wiem, że zraniłem i zawiodłem Emmę, ale teraz nie dam już rady cofnąć czasu i sprawić, by to wszystko zniknęło. Nic też nie poradzę na to, że mam taką pracę i muszę ją wykonywać w różnych porach dnia.

– Ale zrobisz wszystko, co w twojej mocy, żeby ją odzyskać, prawda?

– Tak. Nie chcę też, żebyśmy odgrywali jakiś cyrk przed dzieciakami. Nic im jeszcze nie powiedzieliśmy.

– Chyba nie jestem najlepszym kompanem do rozmowy na takie tematy – przyznała Mia. – Nigdy nie miałam męża ani rodziny, ale jeśli coś ci mogę doradzić, to nie komplikuj tego za bardzo. Po prostu jej powiedz, że ją kochasz. Jakoś się to pewnie rozwiąże.

– Dzięki za radę.

Mia się uśmiechnęła.

– Proszę bardzo. A teraz skup się na robocie. Zaraz dojedziemy do Mårtena Malmberga.

– Zostało jeszcze dwadzieścia kilometrów – zaprotestował Henrik.

– Wiem, więc wciśnij gaz.

– Po co?

– Bo bardzo mnie interesuje, co ma do powiedzenia.

***

Karl Berzelius siedział oparty o podniesiony zagłówek łóżka na oddziale kardiologicznym szpitala Vrinnevi. Usta miał suche, a szpitalna koszula zwisała mu z ramion. Podniósł wzrok i zobaczył Janę wchodzącą do sali.

– Co ty tutaj robisz? – zapytał, poprawiając dłonią koc okrywający mu nogi.

Jana zamknęła drzwi i podeszła do niego. Rolety były opuszczone i w pokoju panował mrok. Mimo to Karl wyraźnie widział wzburzenie na twarzy córki.

– Danilo był u Pera – rzuciła podniesionym głosem.

Karl zamarł.

– Co masz na myśli?

– Pojawił się u niego w domu…

– Już to mówiłaś, ale co się stało? – przerwał jej Karl.

– Nic.

– Dlaczego jesteś więc taka wzburzona?

– Słyszałeś, co właśnie powiedziałam? – Jana prawie ryknęła. – Przyszedł do niego do domu!

– Możesz się uspokoić?

– Nie, nie zamierzam się uspokajać! Per jest dla mnie wszystkim i nie chcę, żeby tak to wyglądało! Chcę mieć normalne życie. Nigdy takiego nie miałam!

– Dosyć tego! – uciął Karl.

Jana potrząsnęła głową, podeszła do okna i podciągnęła rolety, wpuszczając do środka oślepiające promienie słońca.

– Rozumiem, że nadal jesteś wzburzona moim zachowaniem względem Danila – zaczął Karl ze wzrokiem wbitym w jej plecy. – Wiem, że popełniłem błąd.

– Błąd? – Jana opuściła z trzaskiem rolety i odwróciła się do niego. – Przez ciebie wyszedł wcześniej z oddziału psychiatrycznego, zmusiłeś go do zatuszowania morderstwa w lesie Vrinnevi, nawet mi o tym nie wspominając, a potem próbowałeś go zastrzelić!

Karl demonstracyjnie ściszył głos, mając nadzieję, że Jana też to zrobi.

– Nie miałem wyboru. Gdybym nie dostał zawału, to pewnie już byłoby po sprawie. Ale udało mu się uciec.

Jana podeszła do łóżka.

– W ogóle nie powinieneś się był za to zabierać, wiesz przecież, że on może mnie zdemaskować.

– Chciałem go tylko usunąć z twojego życia – powiedział Karl.

– Nie – zaprotestowała Jana. – Po prostu nie chciałeś, by sam decydował o sobie.

– Nie opowiadaj głupot, Jana.

– Dobrze wiesz, że to prawda. Zawsze nim kierowałeś, zmuszałeś, aby był na każde twoje skinienie.

Karl nie odpowiedział, nawet na nią nie patrzył, czuł jednak jej wściekłość. Dobrze wiedział, że popełnił błąd, angażując w to Danila za jej plecami, ale nie miał wyboru. Swoim wybrykiem w lesie Vrinnevi Jana postawiła wszystko na szali, musiał jak najszybciej zamieść całą tę historię pod dywan. Właśnie dlatego zwrócił się do Danila.

Ze względu na okoliczności postanowił zachować umowę w tajemnicy. Nakazał też Danilowi, by nie zbliżał się do Jany. Ale ten niewdzięczny dupek nie posłuchał.

Na samą myśl o nim Karl poruszył się na łóżku. Danilo postąpił wbrew jego rozkazom. Naprawdę próbował odzyskać kontrolę nad własnym życiem. W dodatku jeszcze wyskoczył z tym żałosnym żądaniem, by Karl więcej się z nim nie kontaktował.

To wtedy podjął decyzję. Postanowił się go pozbyć.

Poczuł zawód. Dlaczego nie udało mu się go zabić? Dlaczego dostał zawału właśnie wtedy, gdy miał go na muszce?

– Gdzie on teraz jest?

Jana patrzyła na niego pytająco. Pokręcił głową.