Let It Love ebook

Co­py­ri­ght© Le­onia Oscar

Co­py­ri­ght© by Wy­daw­nic­two Re­bel­de

All ri­ght re­se­rved

WSZEL­KIE PRA­WA ZA­STRZE­ŻO­NE

LESZ­NO 2025

Re­dak­cja i ko­rek­ta języ­ko­wa:

Ju­sty­na Szym­kie­wicz @daj.mi.slo­wo

Ko­rek­ta po skła­dzie:

Ewe­li­na Do­bosz

Pro­jekt okład­ki:

Ka­mi­la Po­la­ńska

Skład i przy­go­to­wa­nie ebo­oka:

Mi­chał Bog­da­ński

ISBN: 978-83-68587-22-7

Win­ter Won­der­landBing Crosby

Daniel

Gru­dzień. Ostat­ni mie­si­ąc roku, któ­ry spra­wia, że lu­dzie do­sta­ją ja­kie­jś kor­by. La­ta­ją po skle­pach jak opęta­ne sza­le­ństwem wy­prze­da­ży po­two­ry, a w ich oczach lśni de­mo­nicz­na po­trze­ba wy­da­nia kasy, żeby po­pra­wić sta­ty­sty­kę z ubie­głe­go roku. Wszyst­kie obiet­ni­ce, ja­kie przez mi­nio­ne mie­si­ące so­bie po­wta­rza­li – że w tym roku skrom­nie, bez sza­sta­nia kasą, któ­rej wi­ęk­szo­ść tak na­praw­dę nie ma – idą się wa­lić wła­śnie w tych dniach.

Po­tem w odświ­ęt­nych uni­for­mach ob­da­ro­wu­ją się efek­tem swo­ich ma­ra­to­nów, wie­dząc, że przy­naj­mniej część z nich psu na budę, bo będą le­ża­ły gdzieś w kącie. W lep­szej sy­tu­acji są, gdy za­cho­wa­ny pa­ra­gon po­zwo­li zwró­cić ba­dzie­wie do skle­pu i wy­brać inną opcję pre­zen­to­wą. A przez na­stęp­ne je­de­na­ście mie­si­ęcy będą ukła­dać w gło­wach ko­lej­ne li­sty do bro­da­te­go fra­je­ra, za­ży­na­jąc się spła­ca­niem rat.

Ja­kie mia­łbym ży­cze­nie, gdy­bym wie­rzył w te wszyst­kie świ­ątecz­ne du­pe­re­le?

Żad­nych dram typu zła­ma­na noga po­cie­chy, gry­py, sry­py i inne za­ra­zy nęka­jące spo­łe­cze­ństwo w tych roz­kosz­nych dniach. Żad­nych last mi­nu­te urlo­pów oko­licz­no­ścio­wych.

A cze­go chcia­łbym naj­bar­dziej?

Spo­ko­ju i ci­szy. To jest to, cze­go ży­czy­łbym so­bie w tym roku i w ka­żdym ko­lej­nym. Nie­ste­ty, wi­dząc, ja­kie cuda dzie­ją się do­oko­ła mnie, nie mia­łem na co li­czyć. Może za rok. A może za dzie­si­ęć lat.

Opar­ty ra­mie­niem o ścia­nę przy oknie ob­ser­wo­wa­łem za­ła­du­nek. Kie­row­cy pil­no­wa­li po­rząd­ne­go uło­że­nia to­wa­ru, po­krzy­ku­jąc do ro­bot­ni­ków, gdy ci z lek­ce­wa­że­niem trak­to­wa­li coś, co przy­no­si­ło faj­ną kasę. Będzie do­bry dzień, będą mo­gli na li­ście do fa­ce­ta z bia­łą bro­dą od­ha­czyć iPho­ne’a dla cór­ki, su­per gier­kę dla syna, a dla żony week­end w spa z ko­le­żan­ką. A sami, zje­ba­ni po tym sza­le­ństwie, nie będą ma­rzyć o ni­czym in­nym jak o zim­nym pi­wie, mi­ęk­kim fo­te­lu i czy­mś od­mien­nym niż ko­lej­ny rok z Ke­vi­nem.

Usły­sza­łem pu­ka­nie do drzwi i w pierw­szej chwi­li chcia­łem zi­gno­ro­wać in­tru­za. Jed­nak na­tręt­na isto­ta sto­jąca po ich dru­giej stro­nie nie da­wa­ła za wy­gra­ną, więc po ko­lej­nej se­rii puk, puk, stuk, stuk wark­nąłem przez za­ci­śni­ęte zęby:

– We­jść!

– Sze­fie, pan Bo­rys na dru­giej li­nii.

Na­wet nie spoj­rza­łem na se­kre­tar­kę, bur­cząc pod no­sem prze­kle­ństwa. Jak znam ży­cie, swo­je­go pe­cha i wła­sne­go bra­ta, wła­śnie dzwo­ni wy­dębić kasę. Pew­nie ko­lej­na pa­nien­ka i jej nie­ko­ńczące się za­chcie­waj­ki. Szko­da tyl­ko, że sam na te gów­na nie za­pra­cu­je.

– Cze­go?

– A gdzie sta­ro­pol­skie po­wi­ta­nie?

– A może być: wal się? – od­wark­nąłem wku­rzo­ny.

– Daj spo­kój, brat – za­pisz­czał. – Idą świ­ęta, czas ra­do­ści i ro­dzin­ne­go po­jed­na­nia.

Zła­pa­łem pal­ca­mi grzbiet nosa, ści­ska­jąc go kciu­kiem i pal­cem wska­zu­jącym. Już wie­dzia­łem, że ten głu­pek za­dzwo­nił po pie­ni­ądze. Pro­blem z nim był taki, że choć miał dwa­dzie­ścia sze­ść lat, to spra­wiał wra­że­nie dzie­cia­ka, któ­ry my­śli, że kasa ro­śnie na drze­wie. Szko­da, że sta­rzy chu­cha­li na nie­go jak na swój naj­wi­ęk­szy skarb, bo to ja mu­szę się z nim te­raz uże­rać.

– Ile?

– Dla­cze­go za­kła­dasz, że dzwo­nię aku­rat po pie­ni­ądze? Gdzie mi­ło­ść bra­ter­ska? – Za­re­cho­tał.

Za­ci­snąłem dłoń na słu­chaw­ce. Po­wi­nie­nem chy­ba pó­jść na ja­kieś szko­le­nia i na­uczyć się mó­wić sło­wo „nie”, uzna­łem. Ta­kie eks­tre­mal­ne, wie­cie – jak po­wie­dzieć „nie” i po­wstrzy­mać się przed mor­der­stwem pierw­sze­go stop­nia ze szcze­gól­nym okru­cie­ństwem, z za­ko­pa­niem po­ćwiar­to­wa­nych człon­ków pod al­tan­ką u dziad­ków. Zna ktoś może datę naj­bli­ższe­go kur­su?

– Ile? Wi­ęcej nie za­py­tam i od razu ko­ńczę roz­mo­wę.

– Trzy­dzie­ści – wy­mam­ro­tał po se­rii męcze­ńskich od­gło­sów.

– Zło­tych?

– Kur­wa, po­je­ba­ło cię? – wark­nął, wy­ra­źnie wy­pro­wa­dzo­ny z rów­no­wa­gi sły­szal­nym w moim gło­sie sar­ka­zmem. – Ty­si­ęcy. Trzy­dzie­ści pie­przo­nych ty­si­ęcy.

– Po­słu­chaj, mło­dy… – Z tru­dem opa­no­wa­łem wzbu­rze­nie, bo nikt tak jak on, dar­mo­zjad i tru­teń, nie po­tra­fił wy­pro­wa­dzić mnie z rów­no­wa­gi. – Ten rynsz­tok, któ­ry wy­pły­wa z two­ich ust, może im­po­nu­je two­je­mu to­wa­rzy­stwu. Mnie wręcz prze­ciw­nie, więc po­my­śl, za­nim po­now­nie ura­czysz mnie swo­ją kwie­ci­stą prze­mo­wą.

– Za­wsze ta sama śpiew­ka. To, że ty trzy­masz kasę…

– Za­ra­biam, nie trzy­mam. Ka­żda zło­tów­ka, któ­rą wy­da­jesz na te swo­je la­ta­wi­ce, na­le­ży do mnie. Ta fir­ma na­le­ży do mnie, nie do cie­bie. Sko­ńczy­łeś stu­dia, więc może nad­sze­dł czas za­ło­żyć spodnie du­że­go chłop­ca, a nie trzy­mać się ma­mi­nej spód­ni­cy? – Nie wy­trzy­ma­łem, sły­sząc, jak gno­jek pry­cha ni­czym na­bur­mu­szo­na na­sto­lat­ka. – Idź w ko­ńcu do ro­bo­ty, za­cznij ogar­niać swo­je bez­na­dziej­ne ży­cie i do­pie­ro wte­dy mo­że­my do­ko­ńczyć tę roz­mo­wę. Do tego cza­su tro­chę mi­lej, z ła­ski swo­jej.

Wiel­ka szko­da, że nie za­in­sta­lo­wa­łem w miesz­ka­niu Bo­ry­sa ka­me­rek. Z nie­by­wa­łą ra­do­ścią ogląda­łbym te­raz jego wy­krzy­wio­ną wście­kło­ścią twarz.

– Sor­ry, okej? – sap­nął na wy­de­chu, jak­by skręcał się z bólu. Kto wie? Może fak­tycz­nie tak było? – Nie na­pi­naj się tak, sta­ry. Ogar­nę się, sło­wo. Za­cznę po no­wym roku. W ko­ńcu do cze­goś się przy­da mój dy­plom z mar­ke­tin­gu, co nie? Pa­trząc na te two­je le­bie­gi, je­stem prze­ko­na­ny, że po­ra­dzi­łbym so­bie znacz­nie le­piej.

Trzy­maj­cie mnie! Za­pła­cił za cho­ler­ne eg­za­mi­ny, prze­le­ciał asy­stent­ki trzech pro­fe­so­rów, żeby mieć do­stęp do ar­ku­szy eg­za­mi­na­cyj­nych. Do­dam, że jesz­cze na tym za­ro­bił, od­sprze­da­jąc je swo­im rów­nie nie­udacz­nym ko­le­żkom. Mar­ke­tin­go­wiec, psia mać!

Za­mknąłem oczy, za­sta­na­wia­jąc się, jak w spo­sób uprzej­my spła­wić ro­dzo­ne­go bra­ta. No do­bra, pra­wie ro­dzo­ne­go, bo szcze­niak to efekt dru­gie­go krót­ko­trwa­łe­go ma­łże­ństwa mo­jej mat­ki. To nie tak, że nie chcia­łem po­ży­czyć mu kasy. Wła­ści­wym sło­wem by­ło­by „spre­zen­to­wa­nie”, bo jak dłu­go mam gnoj­ka na gło­wie, tak ni­g­dy nie od­dał na­wet zło­tów­ki. Sęk w tym, że za ka­żdym ra­zem jego wy­ma­ga­nia ro­sły. Jesz­cze tro­chę, a będzie chciał po­ło­wę udzia­łów w fir­mie i do­ży­wot­nio opła­ca­ne pa­nien­ki, któ­ry­mi się ota­czał.

Na­gle coś przy­szło mi do gło­wy. Zer­k­nąłem przez ra­mię na le­żące na biur­ku dwa ko­lej­ne dru­ki zwol­nień le­kar­skich. Je­den z do­świad­czo­nych kie­row­ców będzie uzie­mio­ny przez co naj­mniej sze­ść mie­si­ęcy. Ope­ra­cja ko­la­na po wy­pad­ku na lo­do­wi­sku plus zła­ma­na w dwóch miej­scach ręka. Wci­ąż za­da­wa­łem so­bie py­ta­nie, czy on się z tym lo­dem na­pa­rzał, czy ja­kie li­cho?

A gdy­by tak…

Kie­row­ca z Bo­ry­sa był ża­den. Już szyb­ciej spraw­dzi­łby się na to­rze, a nie na dro­dze, tra­tu­jąc bogu du­cha win­nych kie­row­ców. Nie, nie! Nie pod­jąłbym ta­kie­go ry­zy­ka za nic w świe­cie. Na­to­miast ten gno­jek miał ga­da­ne jak się pa­trzy. Z wy­glądem blond ado­ni­sa, we­so­łym spoj­rze­niem i cza­ru­jącą gad­ką sprze­da­łby dia­błu jego wła­sny ko­cioł ze smo­łą i jesz­cze na tym po­rząd­nie za­ro­bił.

– W po­rząd­ku, do­sta­niesz kasę – oznaj­mi­łem. – Jed­na­kże…

– Dzi­ęki, sta­ry! Wie­dzia­łem, że nie od­mó­wisz bra­tu. Wiesz, trze­ba się wspie­rać – rzu­cił ze śmie­chem. – To cze­kam na prze­lew. Mu­szę le­cieć, je­stem umó­wio­ny z …

– Za­nim znik­niesz na ko­lej­ne ty­go­dnie, dro­gi bra­cie – wtrąci­łem, nim się roz­łączył. – Sko­ro, jak wła­śnie stwier­dzi­łeś, trze­ba się wspie­rać, będę po­trze­bo­wał two­jej po­mo­cy.

– Eee… W czym? – za­py­tał nie­pew­nie.

– Za dwa ty­go­dnie świ­ęta. Nie mu­szę ci tłu­ma­czyć, co to ozna­cza w fir­mie – do­da­łem zło­śli­wie.

Dla nie­go świ­ęta to wiel­kie cho­in­ki w eks­klu­zyw­nych bu­ti­kach i ho­te­lach, dro­gie pre­zen­ty i suto za­sta­wio­ny żar­ciem stół. Ten dzie­ciak nie miał po­jęcia o ca­łej tej za­ku­li­so­wej ro­bo­cie, gdy czło­wiek mu­siał na­bie­gać się za kar­piem, na­ba­wić się bólu kręgo­słu­pa w ki­lo­me­tro­wych ko­lej­kach, kle­ić pie­ro­gi, piec cia­sta i na­szym na­ro­do­wym zwy­cza­jem szo­ro­wać cha­tę od stry­chu aż po piw­ni­cę. Tak jak­by za­miast ko­lęd­ni­ków mia­ła za­wi­tać kon­tro­la z sa­ne­pi­du wraz z Ide­al­ną Pa­nią Domu spraw­dza­jącą, czy w kątach nie ma ku­rzu, a okna lśnią jak dia­men­ty od Tif­fa­ny’ego.

– Je­den z mo­ich sprze­daw­ców miał ope­ra­cję wy­rost­ka ro­bacz­ko­we­go. Chcesz, że­bym po­ży­czył ci kasę? Za­stąpisz go.

– Osza­la­łeś?! – ryk­nął roz­trzęsio­nym gło­sem. – Ja się na tym kom­plet­nie nie znam…

– Jesz­cze kil­ka mi­nut temu twier­dzi­łeś, że so­bie po­ra­dzisz – przy­po­mnia­łem i po raz pierw­szy od chwi­li, gdy ode­bra­łem te­le­fon od Bo­ry­sa, uśmiech­nąłem się sze­ro­ko. – Wi­dzę cię ju­tro, punk­tu­al­nie o siód­mej rano.

– Sta­ry, chy­ba nie my­ślisz…

Roz­łączy­łem się z uczu­ciem nie­sa­mo­wi­tej sa­tys­fak­cji. O tak, chy­ba zna­la­złem ide­al­ny spo­sób na Bo­ry­sa. Jed­nym ru­chem po­sła­łem pi­łkę na jego stro­nę. Po­zwo­li jej po­to­czyć się na aut albo po­dej­mie wy­zwa­nie. Grał o całe trzy­dzie­ści pa­ty­ków, któ­re z chwi­lą, gdy po­wie­dzia­łem, że je do­sta­nie, już wy­dał co do ostat­niej zło­tów­ki.

Zer­k­nąłem na ze­ga­rek na nad­garst­ku i pod­sze­dłem do biur­ka, na­ci­ska­jąc in­ter­kom.

– Ma­rio?

– Tak, sze­fie?

– Mo­żesz już iść do domu.

– Dzi­ęku­ję, a pan jesz­cze zo­sta­je?

– Tak, go­dzi­nę, może dwie. Do zo­ba­cze­nia rano.

Usia­dłem w fo­te­lu i spla­ta­jąc pal­ce na brzu­chu, pró­bo­wa­łem wy­obra­zić so­bie minę Bo­ry­sa, gdy usły­szał, w jaki spo­sób ma za­ro­bić kasę. Za­pew­ne wła­śnie się za­sta­na­wia, jak nie bru­dząc so­bie de­li­kat­nych rączek, do­rwać się do trzy­dzie­stu ka­wa­łków. Wkrót­ce się zo­rien­tu­je, że jed­nak nie ma wy­jścia. Jego ży­cie, jego dy­le­ma­ty.

Po­my­śla­łem, że nad­cho­dzący rok będzie wy­jąt­ko­wy.

All Alo­ne on Chri­st­masDarlene Love

Ania

Za­trzy­ma­łam się na świa­tłach, wy­bi­ja­jąc pal­ca­mi rytm ko­lędy sączącej się z ra­dia. Okres przedświ­ątecz­ny za­wsze spra­wiał, że moje ser­ce na­pe­łnia­ło się ra­do­ścią. Pierz­cha­ły w za­po­mnie­nie wszel­kie tro­ski dnia co­dzien­ne­go i wiecz­ne za­mar­twia­nie się pro­ble­ma­mi, a po­ja­wia­ła się na­dzie­ja. Tych kil­ka dni w roku chcia­łam mieć w so­bie wia­rę na nie­co lep­sze ży­cie. Gdy­by jesz­cze spa­dł śnieg, ma­rze­nia sta­ły­by się bar­dziej re­al­ne.

Zer­k­nęłam na podświe­tlo­ny ze­gar. Zbli­ża­ła się pó­łnoc. Jak na pi­ąt­ko­wy wie­czór ruch był sła­by. Kil­ka kur­sów z mar­ke­tów, kil­ka do noc­nych klu­bów. Wie­dzia­łam, że po­win­nam już sko­ńczyć, jed­nak li­czy­łam na nie­co wi­ęk­szą kasę za spędze­nie pi­ąt­ko­wej nocy w sa­mo­cho­dzie. Kasę, któ­rej na­praw­dę po­trze­bo­wa­łam.

Za­je­cha­łam na par­king pod McDo­nald’sem. Od rana nic nie ja­dłam, więc bur­ger i moc­na kawa po­zwo­lą mi prze­trwać noc. Zgło­si­łam prze­rwę do cen­tra­li i opa­tu­la­jąc się kurt­ką, wy­sia­dłam z auta. Gwa­łtow­ny po­dmuch wia­tru wda­rł się pod zno­szo­ny ma­te­riał. Za­ci­snęłam zęby i sku­li­łam ra­mio­na, prąc do przo­du. Na­wet hal­ny nie prze­szko­dzi­łby mi w do­tar­ciu do celu.

We­wnątrz lo­ka­lu pa­no­wa­ło przy­jem­ne cie­pło. W rogu, przy ma­łym sto­li­ku za­uwa­ży­łam dwóch zna­jo­mych mężczyzn. Je­ździ­li w kon­ku­ren­cyj­nej kor­po­ra­cji, ale byli ca­łkiem w po­rząd­ku. Kiw­nęłam im tyl­ko gło­wą i po­de­szłam za­mó­wić je­dze­nie.

– Big Maca i małą czar­ną kawę, po­pro­szę.

– W ze­sta­wie?

– Nie, dzi­ęku­ję.

Kil­ka mi­nut pó­źniej za­jęłam miej­sce przy sto­li­ku pod oknem, skąd wi­dzia­łam sto­jące na par­kin­gu auto. Sza­le­jący na ze­wnątrz wiatr wca­le nie za­chęcał do wy­jścia. Wy­jęłam z kie­sze­ni te­le­fon i zer­k­nęłam na ostat­nią wia­do­mo­ść od mamy. Uśmiech­nęłam się na wi­dok zdjęcia, któ­re do­łączy­ła.

Ko­cha­łam świ­ęta. Ich ma­gię, spe­cy­ficz­ny za­pach i ko­lo­ro­we, roz­iskrzo­ne świa­te­łka­mi uli­ce mia­sta. Gdy by­łam mała, z za­par­tym tchem cze­ka­łam w oknie, aż za­bły­śnie pierw­sza gwiazd­ka. Znak, że mo­żna za­cząć wi­gi­lij­ną ko­la­cję, a po­tem otwo­rzyć pre­zen­ty.

Po­pi­ja­jąc nie­co już chłod­ną kawę, przej­rza­łam In­sta­gram. Zna­jo­mi wy­bie­ra­li się na eg­zo­tycz­ne wy­ciecz­ki, pla­no­wa­li wy­pa­dy w góry i świ­ęto­wa­nie No­we­go Roku w dro­gich ośrod­kach. Po li­ceum na­sze dro­gi znacz­nie się ro­ze­szły. Moje pla­ny na przy­szło­ść po­zo­sta­ły w for­mie pla­nów, a oni do­sto­so­wa­li ży­cie do wła­snych ocze­ki­wań. Czy ża­ło­wa­łam, że moje po­to­czy­ło się w tym kie­run­ku? Cza­sa­mi. Czy gdy­bym po­now­nie sta­nęła przed wy­bo­rem, by­łby on inny? Ni­g­dy!

Wró­ci­łam do sa­mo­cho­du, obie­cu­jąc so­bie so­len­nie, że je­że­li przez na­stęp­ną go­dzi­nę nie będę mia­ła żad­ne­go kur­su, sko­ńczę pra­cę i wró­cę do domu. Sta­nie bez­czyn­nie na słup­ku wy­ma­ga­ło ode mnie sa­mo­za­par­cia. Tem­pe­ra­tu­ra spa­dła po­ni­żej zera, więc za­miast prze­pa­lać auto, po­sta­no­wi­łam po­je­ździć. Może coś zła­pię?

Zer­k­nęłam na ze­gar. Jesz­cze pięć mi­nut. Tyl­ko pięć, po­wta­rza­łam w my­ślach, gdy prze­je­żdża­jąc obok klu­bu noc­ne­go, za­uwa­ży­łam wy­cho­dzącą ze środ­ka grup­kę osób. Je­den z mężczyzn rzu­cił się do przo­du, wy­ma­chu­jąc ręką w moją stro­nę.

Nie o to mi cho­dzi­ło, ma­ru­dzi­łam pod no­sem, zwal­nia­jąc, by w ko­ńcu za­trzy­mać się przy kra­wężni­ku. Mia­łam zła­pać nor­mal­ny kurs, a nie słu­żyć zbłąka­nym im­pre­zo­wi­czom. Tyl­ne drzwi auta otwo­rzy­ły się, a lo­do­wa­te po­wie­trze, jak se­ryj­ny za­bój­ca, wy­ko­ńczy­ło całe cie­pe­łko. Szarp­nęłam ko­łnierz kurt­ki, od­gra­dza­jąc się od wsia­da­jących w śli­ma­czym tem­pie pa­sa­że­rów. Ku mo­jej uldze wsia­dł tyl­ko je­den z mężczyzn i ja­kaś roz­chi­cho­ta­na ko­bie­ta, któ­ra jak bluszcz od razu przy­lgnęła do cia­ła to­wa­rzy­sza.

– Do mnie czy do cie­bie? – za­chi­cho­ta­ła, su­nąc dło­nią po męskim udzie okry­tym ciem­nym ma­te­ria­łem spodni.

– Do cie­bie. – Usły­sza­łam od­po­wie­dź.

Mężczy­zna miał głębo­ki, odro­bi­nę ochry­pły głos, któ­ry wy­wo­łał na moim cie­le dreszcz. Jako na­mi­ęt­na słu­chacz­ka au­dio­bo­oków po­tra­fi­łam do­ce­nić ten rzad­ki dar. W wy­obra­źni już wi­dzia­łam go czy­ta­jące­go Proś mnie, o co chcesz, Me­gan Ma­xwell.

Do li­cha, Anka! Świ­ęta, ko­lędy, pie­ro­gi z ka­pu­stą i grzy­ba­mi, a nie hisz­pa­ńskie kli­ma­ty, sek­sow­ny wła­ści­ciel fir­my i klu­by dla do­ro­słych. Otrząsnęłam się z dziw­ne­go uczu­cia, zer­ka­jąc we wstecz­ne lu­ster­ko. Jego twarz to­nęła w ciem­no­ści, za to jego to­wa­rzysz­ka jak gwiaz­da es­tra­dy rzu­ci­ła w moją stro­nę sze­ro­ki uśmiech.

– Me­ta­low­ców trzy­dzie­ści. To taka duża ka­mie­ni­ca nie­da­le­ko por­tu.

Kiw­nęłam gło­wą, nie słu­cha­jąc dal­szych se­kre­tów do­jaz­du pod wska­za­ny ad­res. A mo­głam być już w domu. Przy­kry­ta po czu­bek nosa cie­płą ko­łder­ką, z gło­wą wy­pe­łnio­ną ko­lej­ną par­tią ma­rzeń na kie­dyś.

Co chwi­lę, jak­by wbrew so­bie, moje spoj­rze­nie ucie­ka­ło w stro­nę wstecz­ne­go lu­ster­ka. Nie po­tra­fi­łam się po­wstrzy­mać, gdy ci­szę w sa­mo­cho­dzie wy­pe­łnia­ło po­jęki­wa­nie ko­bie­ty i sze­lest ocie­ra­jące­go się ma­te­ria­łu. Sło­wo, jak za­czną się bzy­kać na tyl­nej ka­na­pie, to wy­ko­pię ich na ten ziąb.

Kie­dy dzie­si­ęć mi­nut pó­źniej za­trzy­ma­łam się pod wspo­mnia­ną i opi­sa­ną co do jed­nej ce­gie­łki ka­mie­ni­cą, nie my­śla­łam o ni­czym in­nym niż o za­ko­ńcze­niu tego cho­ler­ne­go dnia. Mężczy­zna wy­sia­dł pierw­szy i po­da­jąc dłoń odzia­ną w ręka­wicz­kę, po­mó­gł wy­si­ąść swo­jej to­wa­rzysz­ce. Po­chy­lił się, za­gląda­jąc do wnętrza, i za­nim mia­łam oka­zję po­dać kwo­tę za kurs, rzu­cił mi bank­not na przed­nie sie­dze­nie pa­sa­że­ra.

– Pro­szę za­cze­kać.

Trza­snął drzwia­mi, aż sku­li­łam ze zło­ści ra­mio­na. Ależ bym gbu­ra trzep­nęła. To nie sto­do­ła, tyl­ko moje na­rzędzie pra­cy. Ta­kim trza­ska­niem za­słu­żył na to, abym zo­sta­wi­ła jego zgrab­ny ty­łek na tym od­lu­dziu. Zer­k­nęłam na bank­not, uno­sząc brwi. Gbur, ale miał gest, po­nie­waż na licz­ni­ku wy­bi­ło za­le­d­wie sie­dem­dzie­si­ąt zło­tych, a tu­taj pro­szę. Sam Zyg­munt Sta­ry po­sta­no­wił za­wi­tać w moje skrom­ne pro­gi. Bio­rąc pod uwa­gę kiep­ski za­ro­bek w ostat­nich dniach, by­łam go­to­wa po­świ­ęcić się i po­cze­kać kil­ka mi­nut.

Kil­ka, a nie tyle, ile za­jąłby szyb­ki nu­me­rek z na­pa­lo­ną la­ską przy­ci­śni­ętą do ścia­ny. W ra­zie cze­go mo­głam od­je­chać. Pa­niu­sia za­opie­ku­je się swo­ją klu­bo­wą zdo­by­czą.

Ku mo­je­mu zdzi­wie­niu mężczy­zna po­ja­wił się nie­ca­łe pięć mi­nut pó­źniej. Czy­żby pa­nien­ka zmie­ni­ła zda­nie, wi­dząc aman­ta w świe­tle la­tar­ni? Wśli­zgnął się do wnętrza, zaj­mu­jąc miej­sce na tyl­nej ka­na­pie, i na­wet na mnie nie pa­trząc, wy­mam­ro­tał:

– Sta­wi­dło­wa czte­ry.

Nie to, że tra­fił mi się ja­kiś do­dat­ko­wy kurs, ale aku­rat ten ad­res znaj­do­wał się poza mia­stem. Wi­zja po­wro­tu do domu od­da­la­ła się co­raz bar­dziej. Wbi­łam nowy kurs w te­le­fon, da­jąc tym sa­mym znać cen­tra­li, że opusz­czam te­ren. Sku­pi­łam się na dro­dze, uśmie­cha­jąc, gdy ko­lej­na por­cja świ­ątecz­nych hi­tów wy­pe­łni­ła ci­szę.

– Niech pan wy­łączy to za­wo­dze­nie.

Tak mnie wy­stra­szył tym swo­im mru­kli­wym to­nem, że lek­ko szarp­nęłam kie­row­ni­cą. Zmie­li­łam w ustach do­sad­ne okre­śle­nie, trzy­ma­jąc język za zęba­mi. Albo fa­cet był wście­kły, bo nie za­li­czył, albo tra­fił mi się zie­lo­ny stwo­rek sie­jący po­strach w cza­sie świ­ąt. Nasz klient, nasz… Moje spoj­rze­nie po­now­nie po­wędro­wa­ło do lu­ster­ka. Mężczy­zna po­chy­lo­ny nad te­le­fo­nem nie zwra­cał na mnie uwa­gi. Wsu­nęłam do ucha słu­chaw­kę i puk­ni­ęciem uru­cho­mi­łam słu­cha­ny wcze­śniej au­dio­bo­ok.

Nie zdzi­wi­ło mnie, że po­my­lił mnie z mężczy­zną. Nie mia­łam oka­zji się ode­zwać, a ko­łnierz kurt­ki i wiel­ki kap­tur za­sła­nia­ły w znacz­nej mie­rze moją gło­wę. Poza tym go­ściu ani razu na­wet nie spoj­rzał w moją stro­nę. Naj­pierw sku­pio­ny był na pa­niu­si, a te­raz scrol­lo­wał te­le­fon.

Do­cho­dzi­ła pierw­sza w nocy, gdy po­wo­li pod­je­cha­łam pod wska­za­ny wcze­śniej ad­res. Zda­je się, że znaj­do­wa­ły się tu­taj dwie hur­tow­nie i naj­wi­ęk­sza w wo­je­wódz­twie plan­ta­cja drze­wek i krze­wów. Mru­kli­wy go­ściu nie wy­glądał mi na mi­ło­śni­ka ro­ślin zie­lo­nych.

Po­now­nie na sie­dze­niu wy­lądo­wa­ły bank­no­ty z po­do­bi­zną Zyg­mun­ta i na­wet nie mia­łam oka­zji po­dać pa­ra­go­nu, gdy trza­snął drzwia­mi.

– We­so­łych świ­ąt – rzu­ci­łam z sar­ka­zmem, zgar­nia­jąc pie­ni­ądze.

Mia­łam do­syć tego dnia, a wła­ści­wie nocy. Wró­ci­łam do mia­sta i w dro­dze do domu od­gwiz­da­łam w cen­tra­li ko­niec zmia­ny. Tak wie­cie, aby nie ku­si­ło mnie prze­je­cha­nie pod klu­ba­mi. Jak zwy­kle mu­sia­łam zo­sta­wić sa­mo­chód dwie prze­czni­ce od domu. Niby bez­ro­bo­cie, pod­wy­żki i inne do­dat­ki dla za­ga­nia­ne­go spo­łe­cze­ństwa, a sa­mo­cho­dów przy­by­wa. Ci­chut­ko otwo­rzy­łam drzwi miesz­ka­nia, ro­ze­bra­łam się i nie za­pa­la­jąc świa­tła, wśli­zgnęłam się do po­ko­ju.

Na mo­ich ustach po­ja­wił się sze­ro­ki uśmiech, gdy za­ci­ągnęłam się ja­kże zna­jo­mym za­pa­chem wa­ni­lii. Po­de­szłam do sto­jące­go pod ścia­ną łó­żka. Pod­ci­ągnęłam ko­łdrę, okry­wa­jąc śpi­ącą w nim po­stać. Po­chy­li­łam się i usta­mi de­li­kat­nie mu­snęłam cie­płą skó­rę po­licz­ka.

– Słod­kich snów, anio­łku – wy­szep­ta­łam.

– Do­bla­noc, ma­mu­siu – wy­mam­ro­ta­ła.

The Twe­lve Days of Chri­st­masJohnny Kaye, Al Goodman and His Orchestra

Daniel

Na­wy­ki mają to do sie­bie, że jak wej­dą głębo­ko w krew, za dia­bła się ich nie po­zbędziesz. Do­kład­nie tak mia­łem z co­dzien­nym jog­gin­giem. Miesz­ka­łem poza mia­stem, ale dro­ga do­jaz­do­wa wca­le nie była taka zła. Wzdłuż ca­łej as­fal­to­wej nit­ki bie­gła ście­żka ro­we­ro­wa, z któ­rej ko­rzy­sta­li rów­nież bie­ga­cze.

Na­wy­ki mają też to do sie­bie, że na­wet po im­pre­zie, nie do ko­ńca trze­źwy, zwle­ka­łem ty­łek z łó­żka. Do­kład­nie tak jak w ten so­bot­ni po­ra­nek. Nie było jesz­cze szó­stej rano, gdy po wy­jściu spod prysz­ni­ca prze­sze­dłem do gar­de­ro­by, szu­ka­jąc stro­ju do bie­ga­nia. Wy­star­czy­ło mi jed­no spoj­rze­nie przez okno, aby pod­jąć de­cy­zję o sko­rzy­sta­niu z do­mo­wej si­łow­ni. Na ze­wnątrz lało, jak­by miał na­stąpić słyn­ny po­top, a ko­ro­ny drzew ugi­na­ły się w dzi­kim ta­ńcu. Lu­bi­łem wy­zwa­nia, ale nie aż tak eks­tre­mal­ne.

Go­to­wy do ćwi­czeń wró­ci­łem do sy­pial­ni, by po­szu­kać te­le­fo­nu. Zmarsz­czy­łem brwi, nie wi­dząc ni­g­dzie urządze­nia. Co, do li­cha? Prze­szu­ka­łem kie­sze­nie spodni, ma­ry­nar­ki i płasz­cza.

– Ja­sna cho­le­ra! – krzyk­nąłem sfru­stro­wa­ny, gdy oka­za­ło się, że rów­nież port­fel zgi­nął.

Ćwi­cze­nia w jed­nej se­kun­dzie ze­szły na dal­szy plan. Po­trze­bo­wa­łem po­rząd­nej daw­ki ko­fe­iny, żeby na spo­koj­nie prze­ana­li­zo­wać sy­tu­ację.

Z kub­kiem czar­nej jak smo­ła kawy opa­rłem się o blat ku­chen­nej wy­spy i za­pa­trzy­łem w wi­dok za oknem. Za­wsze mnie uspo­ka­jał. Spra­wiał, że na­wet naj­bar­dziej par­szy­wy dzień sta­wał się lep­szy.

Fir­mę odzie­dzi­czy­łem po dziad­kach ze stro­ny ojca. Mi­ędzy in­ny­mi to sta­no­wi­ło kość nie­zgo­dy po­mi­ędzy mną a Bo­ry­sem. Uwa­żał, że po­wi­nie­nem się z nim po­dzie­lić, sko­ro jego ojcu nie dane było do­ro­bić się ma­jąt­ku. Krót­ko mó­wi­ąc, mój miał na tyle szczęścia i zdro­wo­roz­sąd­ko­we­go my­śle­nia, że roz­wió­dł się z mat­ką, za­nim ta nie do­pro­wa­dzi­ła go do ru­iny. Sor­ki, bra­chu, ale od­po­wie­dzial­no­ść zbio­ro­wa w tym wy­pad­ku nie przej­dzie.