Radioaktywny domek dla lalek ebook

Copyright © 2023 by Joanna Rosińska. All rights reserved.

Numer ISBN: 978-83-966754-2-2

Wydanie pierwsze, Jeżów Sudecki 2023

Redakcja: Klaudia Wójcik

Korekta: Natalia Kos

Skład i łamanie: Mateusz Cichosz | @magik.od.skladu.ksiazek

Ilustracja z okładki i zakładki: Daniel Przespolewski

Przygotowanie okładki: Wiktoria Jabłońska

Mapa: Wiktoria Jabłońska

Grafika z wnętrza książki: Daniel Przespolewski / Pixabay.com

Wszystkie prawa zastrzeżone.Wszelkie podobieństwo do zdarzeń i osób jest przypadkowe.Wszystkie postacie, rzeczy i nazwy w książce są wytworem wyobraźni.

Odwiedź mnie:Instagram: joannaxkroftTiktok: joannakroftEmail: [email protected]

Z de­dy­ka­cją dla czter­na­sto­let­niej AsiStar­sza wer­sja nie zmie­niła zda­nia, wciąż chce za­bić te same po­sta­cie

Kilka słów od au­torki

!Ostrzeżenie!

Pierw­szy tom po­ru­sza te­maty re­li­gii, sekt, pro­fa­na­cji, prze­mocy fi­zycz­nej i psy­chicz­nej, uza­leż­nień, sa­mo­bój­stwa oraz śmierci.

Uni­wer­sum, które ist­nieje w se­rii Ra­dio­ak­tywny do­mek dla la­lek jest wy­two­rem mo­jej wy­obraźni, a wszel­kie po­do­bień­stwa do ist­nie­ją­cych zda­rzeń lub osób są przy­pad­kowe.

Po­glądy bo­ha­te­rów książki nie są mo­imi po­glą­dami.

Mimo że da­rzę ich ogromną sym­pa­tią, z ra­cji by­cia w mo­jej gło­wie, to cał­ko­wi­cie po­tę­piam ich za­cho­wa­nia i nie­od­po­wied­nie słowa, które wy­po­wia­dają w tej oraz każ­dej in­nej czę­ści.

Na końcu sami zde­cy­du­je­cie, czy za­słu­gują na wy­ba­cze­nie.

Nowy Kraj

Kraj za­ło­żony na te­re­nie wy­spiar­skim, na za­chód od kra­jów Blo­kow­skich, na te­re­nie Ka­le­tiny i Li­diwy (dawna na­zwa – Ka­le­tiny i Li­diwy), przez Go­ryta Do­ska wraz z jego ofi­cjalną, 32-oso­bową Radą Mi­ni­strów (obecny skład: 44 rok (2010)), wy­braną z po­mocą spra­wie­dli­wych, de­mo­kra­tycz­nych wy­bo­rów.

Z re­jo­nami:

– Śród­mia­sto

– Knowa

– Kowca

– Ara­be­ska

– Stan­cja

– Go­tria

– Re­zy­den­cja Sów

– Gsza

– Plo­nowe Krale

– Dar­ber­gur­gia

– Har­pice Wschod­nie

– Har­pice Za­chod­nie

– Do­lina Gór­ska

– Ja­ner­storm

– Lor­dia

– Morsz­czy­zna

Zarejestrowane, oficjalne wiary, wprowadzone w system Władz każdego rejonu:

Ka­to­li­cyzm

Na­uki Re­nie­zi­styczne (w nic nie­wie­rzący)

Sło­wacy

Ju­da­cen­tryzm

Ko­ściół No­wego Pa­cie­rza

Za­kon Iryt Ko­dro­ski

Za­kon Po­łu­dniowy

Za­kon Har­picki

Stare Za­cza­ro­wane (po­tocz­nie roz­łam Ba­le­rin) z po­dzia­łem na:

– Za­cza­ro­wane daw­nego To­ten­mu­li­tarzmu (znie­wo­lone Za­cza­ro­wane daw­nej Geo­r­gii)

– Za­cza­ro­wane no­wej Go­trii

– Za­cza­ro­wane Ka­to­lic­kiego nurtu

– Wrze­cionki

– Mi­stury

– za­re­je­stro­wane przez Ta­tianę Goz­pel

– za­re­je­stro­wane przez Ar­mię Sza­fra

– za­re­je­stro­wane przez H.B.

– za­re­je­stro­wane przez Pro­sta Mu­skiego

– za­re­je­stro­wane przez Ka­rellę Do­bor

– za­re­je­stro­wane przez Jad Sza­del­plan­skim

– za­re­je­stro­wane przez Chust Ran

– za­re­je­stro­wane przez Abell Karl

– Za­ten­Za­cza­ro­wane

– Po­st­Za­cza­ro­wane

Nazwane, nieoficjalne wiary, niewprowadzone w system Władz żadnego rejonu:

Skrajny Ka­to­li­cyzm

Re­dersi

kult Q

Ko­ściół Daw­nego Pa­cie­rza (ostat­nio wi­dziani w 29 r. (1995r.))

Wy­znawcy Gian­niego Bre­gera

Te­le­ki­ni­ści No­wego Świata

Wie­rzy­ciele Sta­rego Po­rządku

Wy­znawcy sta­rego de­mona

Wy­znawcy no­wego de­mona

Wy­znawcy „tego” pier­ście­nia

W brą­zo­wych ma­skach (ofi­cjal­nie­nie­na­zwani)

Za­kon Har­picki vol. 2

Ha­ry­ta­tywne stwo­rze­nia

Pro­zacy

Za­kon my­śliwy (zli­kwi­do­wany – znani człon­ko­wie nie­żywi)

i inni

Hierarchia Nowego Kraju

Pre­zy­dent kraju – Go­ryt Do­ska od 1967r.

Rada Mi­ni­strów pod­le­gła Pre­zy­den­towi kraju (36 człon­ków)

Mi­ni­ster re­jonu spra­wu­jący wła­dzę nad da­nym re­jo­nem

Straże da­nego re­jonu

Straże mia­sta

Wła­dze mia­sta (pra­cow­nicy Ra­tu­sza)

Na końcu książki znaj­duje się krótki i zwię­zły słow­ni­czek z po­ję­ciami ze świata No­wego Kraju.

A Wy w co wie­rzy­cie?

0

aleja sta­rych gwiazd

stary rok 2013 (47 rok porozłamowy)31 paź­dzier­nika: wy­da­rze­nia z tego roz­działu mają miej­sce mie­siąc wcze­śniej

Dzień, który nad­szedł, oka­zał się po­cząt­kiem wska­zu­ją­cym, jak to wszystko się za­koń­czy.

Auto za­trzy­mane, świa­tła zga­szone, szyby za­wę­dro­wały w górę z pi­skiem. Pod­niósł wzrok na ko­le­żankę, wciąż nie mo­gąc uwie­rzyć, że po ta­kim cza­sie sie­dzą obok sie­bie w jed­nym po­jeź­dzie. Wła­śnie w tej chwili mogą kie­ro­wać w swoją stronę roz­ma­ite słowa, przez lata wprawy ro­zu­mie­jąc, które z nich miesz­czą się w gra­ni­cach ich oso­bi­stej cen­zu­ral­no­ści.

Ona była pierw­sza.

– To jak długo tu miesz­kasz?

Może to były jedne ze słów. Może mógłby jej to po­wie­dzieć.

Przy­sta­nęli pod rzę­dem przed­ro­zła­mo­wych ka­mie­nic, tak sta­rych i zgni­łych, w miej­scu, gdzie za­ka­zano par­ko­wać. Za­sie­dzieli w swoim to­wa­rzy­stwie za długo, aż mi­nęła noc, a roz­po­czy­nał paź­dzier­ni­kowy po­ra­nek. Na­le­żało wy­ko­nać oka­zały krok w stronę rze­czy­wi­sto­ści, przez którą mógłby wiecz­nie spać lub nie ist­nieć.

Choć wmó­wił so­bie, że twa­rze nie­wi­dzia­nych trzy lata zna­jo­mych przy­po­mi­nają mu tylko po­czą­tek ry­chłego upadku czło­wie­czeń­stwa, dawno nie po­czuł tego ro­dzaju uczuć. Nie chciał tak po pro­stu po­wie­dzieć tej nocy do wi­dze­nia, jed­no­cze­śnie wciąż oba­wia­jąc się rów­nie krót­kiego do zo­ba­cze­nia.

– Ja… Chyba to kilka mie­sięcy.

Mógł roz­wi­nąć wy­po­wiedź, bo w środku wręcz przy­du­szała go ochota na mo­no­log, lecz po­now­nie wy­sko­czyła przed nim nie­zwy­kle nie­przy­jemna, ale za­przy­jaź­niona blo­kada. Ona wy­czuła to po raz ko­lejny. Nie po­wi­nien się dzi­wić, skoro nie­gdyś, spę­dza­jąc ze sobą tyle czasu w tym wy­kre­owa­nym przez sie­bie świe­cie z ba­jek, na­uczyli się roz­po­zna­wać swoje emo­cje. Czuć je, czy­tać my­śli. Na­wet z bie­giem lat nie dali rady się tego po­zbyć.

– Po pro­stu cie­szę się, że mo­głam cię zo­ba­czyć. Na­dal je­steś ta­kim sa­mym czło­wie­kiem, zwy­czaj­nie do­brym – Dło­nie w czar­nych rę­ka­wicz­kach po­ło­żyła na kie­row­nicy. – Jesz­cze nie raz się zo­ba­czymy, to nie ko­niec. Chcę wie­dzieć, że z tobą w po­rządku i… My wszy­scy tę­sk­nimy za swoim to­wa­rzy­stwem. Nie przy­no­simy sa­mych tra­ge­dii. Ra­zem by­li­śmy lepsi. Na­sza piątka.

Chciał na to od­po­wie­dzieć coś rów­nie mą­drego, ale od­na­lazł w gło­wie zie­jącą pustkę. Nie po­grą­żył się w wy­rzu­tach su­mie­nia tylko przez to, co wi­dział w jej spoj­rze­niu, że wie, ro­zu­mie, nie ma za złe, jaką stał się wy­dmuszką. Ta­kie osoby jak ona ni­gdy nie po­winny cier­pieć.

– Do zo­ba­cze­nia – rze­kła, za­nim drzwi za­mknęły się na do­bre. Nic na to nie od­po­wie­dział, je­dy­nie po­słał uśmiech. Słaby, ale zda­wało mu się, że z go­dziny na go­dzinę co­raz bar­dziej prze­ko­ny­wa­jący.

Do­cho­dziła piąta rano, pora do funk­cjo­no­wa­nia. Nie było in­nego wy­boru niż udać się do skle­piku, jego skrom­nego miej­sca pracy.

Wy­do­stał ro­wer z szopy pod ka­mie­nicą, która na­wet już nie miała zamka, by ochro­nić do­by­tek. Sta­rał się to zro­bić jak naj­ci­szej, byle tylko nie zbu­dzić są­sia­dów. Sam nie był w sta­nie na­wet na pół go­dziny po­ło­żyć głowy na po­duszkę. Może mógł wy­ko­rzy­stać to, jak lekko się czuł i po pro­stu przez mo­ment po­zo­stać po­spo­li­tym czło­wie­kiem bez emo­cjo­nal­nego ba­gażu za sobą.

Koła na­pom­po­wane, słu­chawki le­żące w kie­szeni kar­me­lo­wego płasz­cza do ko­stek. Za­ło­żył swoje rę­ka­wiczki i od­je­chał, co kil­ka­na­ście me­trów ści­ga­jąc się z Roz­pa­dli­nami. Te ciemne chmary uno­siły się w po­wie­trzu ich świata od kil­ku­dzie­się­ciu lat i nie za­mie­rzały zni­kać.

W bu­dzie skle­pi­ko­wej przy wy­jeź­dzie z Tonki, mia­steczka fa­brycz­nego na sa­mym za­cho­dzie re­jonu, pra­co­wał krótko i dziś mu­siał to miej­sce otwo­rzyć. Pod­ję­cie sta­no­wi­ska sprze­dawcy mo­gło być od­po­wied­nią de­cy­zją, gdyż praca od­ry­wała, a bę­dąc zmę­czo­nym, nie od­zy­ski­wał siły na stres. Za­wsze jed­nak na­cho­dziły go te wspo­mnie­nia, a co za tym idzie, nie­ubła­gane mdło­ści, ale na­uczył się jak to po­wstrzy­mać – co­raz to cięż­szą ha­rówką. Układ ide­alny.

W prze­szło­ści, jesz­cze za cza­sów by­cia kon­ser­wa­to­rem po­wierzchni pła­skich, zda­rzało mu się na­rze­kać na wy­ko­ny­wane prace; że za dużo, że mu brzydko pach­nie, że boli krę­go­słup i chce się wró­cić do łóżka. Dziś już nie pa­mię­tał tego uczu­cia. Nie­na­wi­dził wi­tać pu­stego miesz­ka­nia, gdzie za­wsze znaj­do­wał dziwne in­sekty, zdaje się odro­binę zmu­to­wane. Je­dyne słowa, które wy­ma­wiał, były po­wi­ta­niem bez­i­mien­nego są­siada, wcho­dzą­cego po scho­dach na sie­dząco. Od­po­wiedź od niego za­zwy­czaj otrzy­my­wał nieco bar­dziej kwie­ci­stą.

– Jak tam dziś, pa­nie? Tylko nie mówi pan, że do­brze. Do­brze to mi było raz, w 44 przed­ro­zła­mo­wym. Na­wet te czarne cze­redy mi hu­moru nie po­psuły. Dziś już ni­gdy nie jest do­brze.

Kiedy do­je­chał do Tonki, rów­nie szybko za­jął się co­dzien­nymi czyn­no­ściami. Skle­pik, jak to skle­pik w budce, był mały i ob­skurny, ale znaj­do­wały się tu przy­datne pro­dukty. Około siód­mej mógł się spo­dzie­wać wi­zyt pra­cow­ni­ków po­bli­skich kom­pa­nii, a po­nie­waż wszy­scy z nich byli w po­dob­nej, śred­nio-wie­ko­wej gru­pie, wy­wnio­sko­wał, że owe fa­bryki przyj­mują pra­cow­ni­ków i trzy­mają ich u sie­bie do cza­sów spo­czynku. Spę­dził w ten spo­sób pół go­dziny. Prze­cho­dząc obok od­twa­rza­cza, zdał so­bie sprawę, że nie wy­łą­czył lo­kal­nego ra­dia i ze słu­cha­wek wciąż brzdą­kała gi­tara, za­po­wie­dziana przez spi­kera jako „roz­bu­dza­jąca me­lo­dia pro­sto ze Śród­mia­sta”. Roz­bu­dzimy was wszyst­kich, gdy­by­ście za­po­mnieli wstać. Gdy­by­ście za­po­mnieli, co już was w ży­ciu zdą­żyło ude­rzyć.

Przez mo­ment roz­wa­żał odłą­cze­nie ka­bel­ków. Z mio­tłą ni­gdy by nie tań­czył, ale i tak była wy­jąt­kowo lekka w jego dło­niach. Gdyby za­mknął oczy, mógłby so­bie wy­obra­żać, że nie trzyma jej sam, że ktoś przy­kłada de­li­katną rączkę z dru­giej strony. Znowu nie by­łoby in­nego świata, tylko ta ich wieczna bajka, która dziś na krótką chwilę otrzy­mała prawo, by po­ło­wicz­nie od­żyć.

Po kilku mi­nu­tach otę­pie­nia do­tarł za biurko słu­żące za ladę, my­jąc je w naj­ciem­niej­szych za­ka­mar­kach. Uzu­peł­niał to­war za szklaną szybką tuż obok, my­śląc, że wła­śnie to nie­długo ku­pią pra­cow­nicy kom­pa­nii. Puszki, które wy­pro­du­ko­wali ich ko­le­dzy z in­nej fa­bryki. Ko­zie mię­siwo, za­gra­niczne ana­nasy w słono-­mor­skim so­sie, wę­dzona pa­pryczka. Uzu­peł­niał, póki nie usły­szał dźwięku zza pó­łek.

Od­głos za­brzmiał jak spo­koj­nie otwie­rane drzwi budki, bez me­lo­dyj­nego dzień do­bry, jest ktoś? Czy już otwarte? Pa­mię­tał, jak prze­krę­cał w nich klucz i dzięki temu już ro­zu­miał, że nic nie jest w po­rządku. Pra­gnął po­chwy­cić za ma­leńki od­twa­rzacz i uci­szyć go, mimo że le­ni­wie spo­czy­wał na półce przy su­chych, ja­gla­nych wa­fel­kach. Mu­siał po­zwo­lić męż­czyź­nie z gi­tarą wciąż śpie­wać, a wła­ści­wie re­cy­to­wać o nocy w stad­ni­nie koni, kiedy sam kur­czowo trzy­mał się szafki w bez­de­chu.

Wła­my­wa­cze. Wy­wnio­sko­wał to po tym, że do­bie­gły go od­głosy nie tylko jed­nych kro­ków. Lo­kalne wia­do­mo­ści gło­siły, że era zło­dziei jesz­cze po­wróci. Nie mógł po­zwo­lić, żeby coś zgi­nęło, nie miał aż tylu pie­nię­dzy, by zwró­cić ubytki. Żył skrom­nie, oszczę­dza­jąc do bólu, ale prze­cież cza­sem i on mu­siał prze­ką­sić za­war­tość puszki.

Po­woli pod­niósł się spod blatu, gdy ktoś w niego za­stu­kał. Ręka w ciem­no­bor­do­wej skórce. To wła­śnie wtedy mi­nione go­dziny prze­su­nęły mu się przed oczami ni­czym ama­tor­sko na­krę­cony film, przy­po­mi­na­jący ostat­nie, zno­śne chwile.

Na­wet je­śli ten se­ans miał oka­zać się snem, wo­lał tę jedną naj­prost­szą moż­li­wość niż przy­swo­je­nie do świa­do­mo­ści tego, co się działo przed nim. Za­stygł, pod­czas gdy do­mnie­many wła­my­wacz wsu­wał we włosy oku­lary, upew­nia­jąc go, że nie jest je­dy­nie prze­szka­dza­jącą we wszyst­kim ma­kietą z naj­czar­niej­szych kosz­ma­rów.

– Tak wcze­śnie na no­gach? – Usły­szał z jego ust.

Wpierw nie zro­zu­miał, ale kiedy uzmy­sło­wił so­bie kogo ma przed sobą, w se­kundę rzu­cił się pod samą ścianę, z hu­kiem strą­ca­jąc bli­sko sto­jące puszki z ana­na­sem. To ude­rzyło w niego jak pio­run w środku bu­rzy. Ra­żony strzałą przez wszystko, co trzy lata cho­wał do głę­bo­kich szu­fla­dek umy­słu, te­raz nie był w sta­nie zła­pać od­de­chu. Ból oplótł go swymi mac­kami i nie chciał pu­ścić, co­raz moc­niej za­ci­ska­jąc do­okoła ciała. Spę­dził te chwile, zwy­czaj­nie się du­sząc. Wi­dział przed sobą twarz, która nie zmie­niła się przez lata, wciąż okra­szona tak przy­ja­znym uśmie­chem, że nie można jej było da­rzyć złymi uczu­ciami, bo niby jak? „My je­ste­śmy przy­ja­ciółmi. Chcę dla cie­bie naj­le­piej”.

Nie, po­wta­rzał so­bie bez­sku­tecz­nie, On nie mógł tu być. Na­prawdę nie mógł. Na­wet nie od­na­lazł w swoim sercu nie­na­wi­ści, mimo że z re­guły po­wi­nien. Tylko strach, to wła­śnie strach tak płyn­nie przez niego prze­pły­nął. Wró­ciła naj­więk­sza obawa, jaką na­po­tkał na dro­dze w swoim dwu­dzie­sto­sied­mio­let­nim ży­ciu.

Wy­ją­kał pod no­sem nie­zro­zu­miały ciąg słów, a po­tem ze­chciał po­biec w kie­runku to­a­lety, cał­ko­wi­cie od­ru­chowo, nie wie­dząc, czego tak na­prawdę od sie­bie ocze­kuje. Nie zdą­żył na­wet kroku wy­ko­nać, bo zgięło go w pół i po chwili upadł w ka­łużę wła­snych wy­mio­cin. Za­to­pił się w nich. Uto­pił po­zo­stałą god­ność.

W ciągu se­kundy świat wró­cił do punktu wyj­ścia. Nie przy­pusz­czał, że to może stać się aż tak szybko, ale za­wsze ta­kie było, na­głe, ni­gdy nie­pla­no­wane.

– Zo­staw go na chwilę, musi dojść do sie­bie – Sły­szał nad sobą głos, który pró­bo­wał ode­pchnąć w bez­denną nie­pa­mięć, ale mo­men­tami gdzieś tam się od­zy­wał, za­zwy­czaj, gdy pró­bo­wał za­snąć. Wtedy cały w po­cie rzu­cał się po wła­snym łóżku, po­wstrzy­mu­jąc wy­mowę już dawno za­ka­za­nych mu mo­dlitw.

– O, już le­piej? Le­piej, prawda?

Mógł się za­ło­żyć, że wła­ści­ciel głosu na­chyla się nad ladą.

Za­bo­lało go miej­sce, w któ­rym po­wi­nien znaj­do­wać się utra­cony pa­lec. Sku­lił głowę ku ziemi ze łzami w oczach, rów­nie do­brze mo­gąc się za­nu­rzyć w nie­czy­stej już pod­ło­dze. Nie ro­zu­miał, czy czeka na cud, czy śmierć. W jego ży­ciu te dwa i tak były sy­no­ni­mami.

– Chcia­łem do­trzeć na na­sze spo­tka­nie, ale wiesz, jak działa ko­mu­ni­ka­cja tego re­jonu. Fa­talne to. Okropne, za­bło­cone po­ciągi. Na­stęp­nym ra­zem po­wia­do­mi­cie mnie wcze­śniej, nie będę mógł się do­cze­kać, by nas znowu zo­ba­czyć w ca­ło­ści. Och. Pra­wie w ca­ło­ści. Dro­biazg.

Nikt go nie po­wia­do­mił, bo wszy­scy ży­wili do niego po­dobne od­czu­cia. Miał inne spo­soby, by wie­dzieć o nich wszystko mimo czasu roz­łąki. Słusz­nie po­wstrzy­my­wali się od roz­mów na zbyt ry­zy­kowne te­maty, ostroż­nie do­bie­rali każde słowo. On na­dal ich słu­chał. Za­wsze i wszę­dzie.

Mię­śnie za­mie­niły się w ga­la­retkę, ję­zyk od­mó­wił po­słu­szeń­stwa, dla­tego też nie miał jak za­pro­te­sto­wać, gdy zu­peł­nie nie­znane ręce po­cią­gnęły go w górę. Pra­wie upadł, ale obcy męż­czy­zna ob­jął go ra­mie­niem i za­czął pro­wa­dzić w stronę kan­torka, pod­su­wa­jąc chu­s­teczki pod nos. Nie, że nie sta­rał się być de­li­katny, ale z pew­no­ścią mu to nie wy­cho­dziło.

Tam po­sa­dził go na krze­śle. Rzu­cił jak śmieci.

Po­cie­sza­jące, że było to sie­dze­nie z opar­ciem i po­rę­czami, bo ina­czej zle­ciałby z niego szyb­ciej, niż zdą­żyłby za­czerp­nąć od­dech. Sie­dział w tej po­zy­cji przez krótki czas, do­póki zna­jomy nie do­sta­wił krze­sła i nie za­czął z cie­ka­wo­ścią przy­glą­dać się po­miesz­cze­niu. To był tylko kan­to­rek, za­ple­cze w budce spo­żyw­czej z ka­len­da­rzem sprzed czte­rech lat. On wy­glą­dał, jakby na­pa­wał się wi­do­kiem drzwi od to­a­lety ni­czym wo­do­spa­dem w Go­li­tacce.

Z braku in­nego po­my­słu, a póki nikt nie pa­trzył na niego, za­czął świ­dro­wać wzro­kiem po­stać daw­nego zna­jo­mego. Nie­wy­ja­śnio­nym cu­dem na­dal wy­glą­dał tak zdrowo, pięk­nie, zbyt ra­do­śnie, przy­wo­łu­jąc do sie­bie każde szczę­ście świata, ocza­ro­wu­jąc wszystko, co się ru­sza. Nie tego by się spo­dzie­wał, mimo że na co dzień wo­lał nie za­sta­na­wiać. Z re­guły nie chciał ży­czyć ni­komu nic złego, lecz w prze­szło­ści zbyt czę­sto mu się to na­su­wało. W tej chwili też po­winno. W głębi naj­ciem­niej­szego skrawka swo­jej du­szy, a to na­prawdę ist­niało, pra­gnął, by osoba przed nim była… mar­twa. Mar­twa jak Sara.

W końcu już mu­siał od­su­nąć wzrok na pod­łogę.

– Pew­nie je­steś cie­kaw, dla­czego przy­sze­dłem przy­wi­tać się aku­rat z tobą. Ale ty prze­cież za­wsze by­łeś dla mnie naj­waż­niej­szy. Mar­twi­łem się, jak się czu­jesz.

Nie mar­twił. Ten czło­wiek nie wie­dział co to za uczu­cie, bo nie ro­zu­miał żad­nego z nich, a je­dy­nie wy­obra­żał so­bie na swój błędny spo­sób.

– I mia­łem ra­cję – do­dał, tak po­zor­nie tro­skli­wie brzmią­cym to­nem głosu. – Od kilku lat je­steś wra­kiem, prze­śla­duje cię prze­szłość. Spe­cjal­nie prze­mę­czasz się, by o niej nie my­śleć, a mi tak okrop­nie przy­kro, kiedy mu­szę o tym słu­chać. Dla­tego osta­tecz­nie po­sta­no­wi­łem wszystko zmie­nić. Po­sta­no­wi­łem nam znowu po­móc. Cie­szysz się?

Roz­po­częło się wy­kła­da­nie fo­to­gra­fii na stół. Na zdję­ciach znaj­do­wali się lu­dzie, młoda ko­bieta, z urody mie­szana Ka­le­tijka z brą­zo­wymi wło­sami upię­tymi w kok. Wi­dział ją pierw­szy raz w ży­ciu. Pa­trzył na to ką­tem oka, bo na­wet gałki oczne oplo­tły się ra­żą­cym bó­lem. Czyżby nie mógł prze­łknąć śliny? To byli tylko mło­dzi lu­dzie, jesz­cze nie­wy­star­cza­jący winni, by za­słu­gi­wać na to wszystko. Jak oni kilka lat temu, kiedy za­czy­nali swoją hi­sto­rię.

– Zo­bacz, ta uśmiech­nięta dziew­czyna, to jest Ele­anor. Po­patrz, pro­szę. To Da­vid. A tu Na­ta­lie i jej cha­rak­te­ry­styczne włosy. Za­pa­mię­tasz? Chciał­bym, byś od­zy­skał to, co stra­ci­łeś, a fo­to­gra­fie to klucz do po­czątku wszyst­kiego. Dla­tego ci po­ka­zuję tych lu­dzi. A ty mu­sisz ich za­pa­mię­tać.

– Nie chcę.

Ten raz po­wie­dział to tak szybko i zde­cy­do­wa­nie, bo wie­dział, co się szy­kuje i mu­siało być to tak samo podłe, jak nik­czemna prze­szłość. Po­zwa­la­nie na roz­wój sy­tu­acji by­łoby grze­chem, przez który na­wet bi­blijne pie­kło wy­da­wało się nieść nie­ska­laną przy­szłość. A pa­mię­tał, jak kilka lat temu wła­śnie On bez po­wodu czy­tał im frag­menty ksiąg, wy­śmie­wa­jąc pro­sto­li­nij­ność po­śmier­tel­nego po­tę­pie­nia Ka­to­li­ków. I to mia­łoby po­wró­cić? Świat już te­raz ja­wił się jako wy­star­cza­jąco chłodny.

– Chcesz. To, że nie lu­bisz już z ni­kim współ­pra­co­wać, nie zna­czy, że nie chcesz.

– N..niie mam n-nic – wy­mam­ro­tał, po raz ko­lejny szczę­ka­jąc zę­bami, czu­jąc w ustach pa­skudny smak ostat­nich po­sił­ków. Żył na­dzieją, że tym wy­razi się ja­sno. Gdy nic nie po­siada, nie ma też co stra­cić. – Nic mi j-już… nie za­bie­rzesz.

Ręka z fo­to­gra­fią opu­ściła się na stół.

– Wła­śnie, więc prze­stańmy żyć prze­szło­ścią i zróbmy z niej przy­szłość.

Prze­je­chał się na tych ide­ach już za­bój­czo, do bólu, i nie za­mie­rzał drugi raz. Chciał za­tkać uszy i prze­stać go słu­chać. Po pro­stu z miej­sca umrzeć.

– Skoro Sara już raz zo­stała ci za­brana w tak uwła­cza­jący spo­sób, nie są­dzisz, że po­winna wró­cić? I masz to na wy­cią­gnię­cie ręki. Jesz­cze mo­że­cie być ra­zem. Prze­cież znam twoje naj­więk­sze ma­rze­nie. My­ślisz o tym w każ­dej wol­nej chwili, bo nie ma rze­czy, któ­rej pra­gnął­byś bar­dziej. To cię za­bija.

– D-do­brze. Za­bij mnie już.

Za­mknął oczy, po­zor­nie go­towy na naj­po­tęż­niej­szą dawkę bólu, a da­lej sły­szał głos, tak bo­le­sny, że nie­wiele przy­jem­niej­szy od śmierci w tor­tu­rach i mę­czar­niach.

– Dla­czego my­ślisz, że kie­dy­kol­wiek chcia­łem cię za­bić? Prze­cież je­ste­śmy przy­ja­ciółmi.

To tak, jakby na mo­ment śmiał za­po­mnieć, z kim wy­mie­nia zda­nia. Dla jego roz­mówcy ko­rzyst­niej było po­sia­dać „przy­ja­ciół”, któ­rzy na­wet prze­raź­li­wie boją się na niego spoj­rzeć niż ni­gdy ich nie zy­skać.

– Nie chcę.

– Po­słu­chaj mnie. Ja nie je­stem twoim wro­giem, ni­gdy nie by­łem. Je­stem przy­ja­cie­lem, a my mu­simy so­bie po­ma­gać. Chcę ci wy­świad­czyć przy­sługę i wy­na­gro­dzić te lata, kiedy się nie wi­dzie­li­śmy, kiedy każdy z nas mie­rzył się ze swoim złem. Też mia­łem swoje, chciało mnie po­żreć w ka­wałku. Po­patrz, gdzie je­stem z tym te­raz. Wiem, jak to try­wial­nie brzmi, ale na­wet ono może zo­stać prze­ko­nane, że na­leży odejść, prawda?

Ow­szem, kiedy tylko rze­kome „zło” mie­rzyło się z tym naj­praw­dziw­szym.

On na­chy­lił się w jego stronę, do­my­ślił się na­wet przy opusz­czo­nych po­wie­kach. Mu­siał od­su­nąć się i do­ci­snąć do opar­cia krze­sła, ma­jąc na­dzieję, że może na do­bre uda mu się wto­pić w pla­stik.

– Nie za­cho­wuj się tak. Szansa stoi na wy­cią­gnię­cie ręki. Po­wiem ci do­kład­nie, co ro­bimy. Co ro­bisz ty, co ro­bię ja. To nie jest ko­niec, prze­cież wszy­scy tę­sk­nimy za swoim to­wa­rzy­stwem. Nie przy­no­simy sa­mych tra­ge­dii. Mo­żemy być ra­zem, a ra­zem by­li­śmy lepsi. Na­sza sió­demka.

Nie, wtedy to była na­sza piątka, po­my­ślał. Twoja ma­rio­netka nie była na­szą czę­ścią. A ty tym bar­dziej. Ni­gdy nie by­łeś w tym ra­zem z nami.

– Wtedy sta­li­śmy się ro­dziną, ale wcale nie mu­simy tego mgli­ście wspo­mi­nać. Po­myśl, że znowu jest tak samo ide­al­nie, bo może być. Po­myśl o wszyst­kich bez­tro­skich chwi­lach i za­sta­nów się, co cię po­wstrzy­muje, by do tego wró­cić. Do wszyst­kiego. Do wszyst­kich lu­dzi, któ­rzy ode­szli. Mo­żesz ich zo­ba­czyć, na­prawdę. Nikt inny nie za­ofe­ruje ci ni­czego po­dob­nego. Co ta­kiego cię po­wstrzy­muje, skoro zda­jesz so­bie sprawę, że to wy­ko­nalne? Że mogę to zro­bić? Że ja to zro­bię? Kiedy tylko mnie po­pro­sisz. ­Po­proś mnie. A to za­ist­nieje.

Co ta­kiego po­wstrzy­muje?

Może to wła­śnie to py­ta­nie było tak istotne.

W ży­ciu by się do tego nie przy­znał, ale już w tej chwili miał masę py­tań, któ­rych rów­nie do­brze mógł ni­gdy nie za­dać.

Tej sa­mej nocy, wtedy jesz­cze głu­piutko lek­kiej, oma­wiał po­dobne za­gad­nie­nie z po­zo­sta­łymi. W tam­tym gro­nie nikt nie miał wła­dzy, by po­wró­cić do wszyst­kiego i wszyst­kich znaj­du­ją­cych się w naj­lep­szym okre­sie jego ży­cia. A On… Jego też do­sko­nale znał i z czy­stym su­mie­niem mógł za­rzu­cić całe zło świata, przy­pi­sać każdy wy­my­ślony dia­bel­ski grzech, prócz tego, że wła­śnie pró­buje kła­mać w żywe oczy. Wie­dząc, z czego zdał so­bie sprawę, otwo­rzył swoje. Znów zo­ba­czył przed sobą roz­świe­tla­jący twarz uśmiech. Uśmiech, który ni­gdy nie pa­so­wał do tego po­twora.

Przez mniej niż se­kundę po­czuł się, jakby miał przed sobą ko­legę sprzed sied­miu lat. Tego sa­mego czło­wieka, który przy­cho­dził do niego w trak­cie pracy, by opo­wie­dzieć naj­drob­niej­sze szcze­góły swo­jego ży­cia, po­zor­nie nio­są­cego świe­tlaną przy­szłość. Wtedy może choć przez chwilę byli przy­ja­ciółmi, mimo tego jak się róż­nili i jak to zo­stało po­de­ptane. Na­prawdę miałby się na to go­dzić? Znów po­wró­cić do cza­sów błą­ka­ją­cego się w po­wie­trzu nie­po­koju, bez­tro­sko po­zwo­lić, by ko­lejni lu­dzie zo­stali be­stial­sko krzyw­dzeni? Nie, nie od­wa­żyłby się.

Może wtedy z po­wro­tem zo­ba­czyłby to, czego pra­gnie naj­bar­dziej, tak sza­le­nie, że po­woli umiera. Pew­nego dnia Sara zła­pa­łaby za tę mio­tłę i za­tań­czyła do­okoła pó­łek, a on ra­zem z nią. Znowu by­łoby jak w bajce.

– To chciał­byś usły­szeć nieco wię­cej, prawda?

1

NOC PO

1

wie­kowy blask

30 listopada, teraźniejszość, miej­sco­wość Stary Bro­kat

– Zdepcz to ustroj­stwo, albo wy­rwij.

Chri­stian spoj­rzał na zmi­zer­niałe fiołki, już i tak po­de­ptane przez dzi­kie zwie­rzęta, te, które zdo­łały prze­trwać. Za­lę­gły się w ciem­nych za­ka­mar­kach lasu, to na pewno. Dzi­kie koty, dzi­kie psy… wilki? Dla nich to nie był od­po­wiedni kli­mat, ale ide­alny na drzewa i góry, które po­kry­wały wię­cej niż po­łowę te­renu tego re­jonu – po­łu­dniowy za­chód ich kraju. Nie­gdyś w lo­kal­nej stre­fie wia­do­mo­ści na­pi­sano, że pla­no­wana jest ma­sowa wy­cinka, na pewno wią­żąca się z okrut­nymi kosz­tami. Wtedy wy­tę­pi­liby zmu­to­wane zwie­rzęta. Wy­tę­pi­liby też wszyst­kie nie­le­galne zgro­ma­dze­nia, które uwa­żały drzewa za swoje schro­nie­nia. Nie­do­brze, to by zna­czyło, że mu­szą się prze­nieść gdzie in­dziej, za­pewne szu­ka­jąc opusz­czo­nych bu­dyn­ków, któ­rych wbrew po­zo­rom nie było w po­bliżu aż tak dużo. Chri­stian wie­dział, że zde­cy­do­wa­nie nie po­wi­nien się tym te­raz mar­twić.

W Sta­rym Bro­ka­cie, mie­ście, w któ­rym dwu­dzie­sto­letni chło­pak prze­by­wał całe ży­cie i znał od pod­szewki, miał wię­cej po­wo­dów, by prze­cią­żyć układ ner­wowy. Tu żył, tu się uro­dził i wy­cho­wał. Tu ob­ser­wo­wał zmiany, które za­cho­dziły w spo­łe­czeń­stwie, z ad­no­ta­cjami, że wszystko zmie­niają na lep­sze.

Za­wsze dzia­łamy lu­dziom na du­szę.

Tak ma­wiał ich pre­zy­dent, Go­ryt Do­ska, do wy­so­kiej mów­nicy w Śród­mie­ście, które było jego główną sie­dzibą. To tam, wraz z wszyst­kimi człon­kami swo­jej ro­dziny, po­ja­wiał się w srebr­nej osłonce na gło­wie, za­sła­nia­jąc twarz. W ide­al­nym ustroju wszy­scy chcą roz­szar­pać swo­jego przy­wódcę, więc pre­zy­dent z za­słonką się w to wpa­so­wał.

Wciąż było le­piej, na­wet je­śli mieli być swoim cie­niem z twa­rzą w ra­diu czy lo­kal­nej stre­fie wia­do­mo­ści, na­wet je­śli dzieci nie chciano wy­pusz­czać z do­mów na traw­nik przed ka­mie­nicą, a wię­cej niż po­łowa spo­łecz­no­ści chro­niące ich rę­ka­wiczki uznała za nie­prze­mi­ja­jącą modę. Szcze­góły, kto by się nimi przej­mo­wał? Ro­dzice Chri­stiana, pra­cu­jący we wła­dzach mia­sta, czyli po pro­stu w Ra­tu­szu, jesz­cze rok temu wspo­mi­nali, że ich wy­kresy po­ka­zują ten­den­cję spad­kową. A przy­naj­mniej je­śli cho­dzi o od­bie­ra­nie so­bie ży­cia czy tra­ce­nie zmy­słów na środku ulicy. Bo wiesz, mó­wili do niego, że wła­śnie tak kie­dyś było? To, że ko­muś bru­natna piana le­ciała z ust czy oczy wy­wi­jały się do góry, było normą, a te­raz już nie jest.

Dziś na całe szczę­ście był po­czą­tek końca Mie­siąca Umar­łych, 30 li­sto­pada. Do­żyli Święta Umar­łych, zwień­cze­nia tych kil­ku­na­stu dni, w któ­rych wspo­mi­nano nie­obec­nych. W li­sto­pa­dzie wszystko wy­glą­dało jak po wy­zio­nię­ciu du­cha i aku­rat wtedy miało do tego pełne prawo. Znane wy­jątki od tego stan­dar­do­wego ob­razu Chri­stian mógł po­li­czyć na pal­cach pra­wej ręki, a je­den z nich stał tuż nad nim.

– Re­pre­zen­ta­cyjne Przy­ję­cie za­czyna się o dwu­dzie­stej – przy­po­mniała mu Ele­anor, tak nie­pa­su­jąca swoją pre­zen­cją do sta­rego cmen­ta­rza, na któ­rym się znaj­do­wali. W bu­tach na ma­łej ko­tur­nie była od Chri­stiana o dwa cen­ty­me­try wyż­sza, ubrana w długą, spły­wa­jącą po ciele pe­le­rynkę ko­loru wy­bla­kłego ró­żo­wego cu­kierka z pa­su­ją­cymi do niej ko­ron­ko­wymi rę­ka­wicz­kami. Mó­wiła, że po pro­stu lubi stroje, któ­rych na stra­ga­nie nie wy­brałby nikt inny, i to dla­tego na tle tego kra­jo­brazu wy­glą­dała ko­micz­nie. Ele­gancko, ale… ta­nio. Trzy­mała lekko po­rwaną pa­ra­solkę, tak na wszelki wy­pa­dek, bo prze­cież byli z cu­kru i naj­mniej­sza kro­pla desz­czu mo­gła im za­szko­dzić.

Chri­stian wy­pro­sto­wał się i ogar­nął wzro­kiem nie­wielką do­linę tru­pów. W od­dali sły­szeli od­głosy na­le­wa­nia wody, ale poza tym cmen­tarz był opu­sto­szały. Być może wszy­scy miesz­kańcy na­cho­dzili się tu już wy­star­cza­jąco przez mi­niony mie­siąc, pra­wie trzy­dzie­ści dni świę­tu­jąc mniej lub bar­dziej es­te­tyczne śmierci. Chri­stian sam by­wał bar­dzo rzadko. Jego ostat­nio zmarli człon­ko­wie ro­dziny roz­sy­pani zo­stali już w miej­scu po­chówku, czyli ka­wa­łek da­lej, tam, gdzie koń­czyły się na­grobki z na­wią­za­niem do tak zwa­nego Boga z Nieba Ka­to­li­ków. W miej­scu po­chówku nie było już po­krzy­wio­nych przez sta­rość krzyży, nie było dłu­gich na­grob­nych płyt skry­wa­ją­cych kru­che ko­steczki. Tylko ta­blice z krótką in­for­ma­cją, kto tu praw­do­po­dob­nie spo­czął.

– Mam wszystko, tylko nie mam stroju – wy­rzu­cił z sie­bie na jed­nym wde­chu, ma­jąc świa­do­mość, że to może zde­ner­wo­wać przy­ja­ciółkę, która kilka ty­go­dni temu za­nio­sła do jego domu stos stra­ga­no­wych szma­tek. Za­pa­mię­tał tylko czer­wony ak­sa­mitny kom­bi­ne­zon, w któ­rym za­pewne przy­jąłby apa­ry­cję po­tomka wła­ści­ciela domu pu­blicz­nego. Chri­stian wie­dział, że rze­ko­mym ce­lem za­bawy na Święto Umar­łych było wy­bra­nie cze­goś in­nego niż mod­nych dłu­gich płasz­czy, na­rzut i pe­le­ry­nek, które ich spo­łe­czeń­stwo no­siło (bo wszystko to było szyte z naj­tań­szych ma­te­ria­łów), ale chyba nie aż tak in­nego.

– Je­śli mam być szczery – do­dał ci­cho, nie sły­sząc od­po­wie­dzi. Ele­anor naj­wy­raź­niej spo­dzie­wała się cze­goś po­dob­nego, więc na­wet na niego nie spoj­rzała. Sku­piona była na obiek­cie przed sobą.

– Moja mama przy­cho­dziła i pa­liła nad nią pa­pie­rosy – Kiw­nęła głową na na­gro­bek swo­jej babci, zmar­łej kilka lat wcze­śniej. Po­dobno coś nie­chcący przedaw­ko­wała, ale dziew­czyna ni­gdy się tymi fak­tami gło­śno nie chwa­liła.

WY­BITNA PRO­FE­SOR

Na­pis był na sa­mym środku.

– Po­wie­działa, że bab­cia nie­na­wi­dziła tego za­pa­chu i kra­dła bank­noty z ko­perty mamy, by nie stać ją było na paczkę.

– Moja mama w co drugą mie­sięcz­nicę śmierci cioci robi ko­pytka. A ko­goś jesz­cze od­wie­dzamy?

Ele­anor kiw­nęła głową i ru­szyli ka­mie­ni­stą ścieżką wśród licz­nych na­grob­ków mniej lub w ogóle nie­zna­nych im osób. Po­woli wkra­czali w strefę na­le­żącą do przed­sta­wi­cieli Nauk Re­nie­zi­stycz­nych. Ina­czej mó­wiąc: tych w nic bogo-po­dob­nego nie­wie­rzą­cych, lu­dzi sta­no­wią­cych znacz­nie licz­niej­szą grupę miesz­kań­ców obec­nego Sta­rego Bro­katu. Tu już nie stały ani kwiaty, ani lam­piony. Po­woli ode­szli od tego zwy­czaju, pusz­cza­jąc go w nie­pa­mięć. Miej­sce po­chówku było zbio­ro­wi­skiem osa­mot­nio­nych ta­bli­czek, żeby wia­domo było, gdzie co zo­stało wrzu­cone. W ziemi wy­ko­py­wano na­prawdę nie­wielki otwór, a przy­nie­sione w sło­iku po­zo­sta­ło­ści zmar­łego umiesz­czano tam bez ce­le­bra­cji i zbęd­nych ce­re­gieli, chyba że ktoś przy­tar­gał ze sobą bu­telkę czy­stej. Chri­stian pa­mię­tał, że na po­grze­bie cioci, ko­lej­nej pra­cow­nicy władz mia­sta, wu­jek roz­le­wał za­war­tość szkła, za­nim jesz­cze po­chów­kowy urzęd­nik zdą­żył po­chwy­cić ło­patkę. Małą, dzie­cięcą. Mama pła­kała, gdy pierw­szy raz ro­biła te ko­pytka. Nie mo­gła po­go­dzić się ze wspo­mnie­niem, że pro­chy żony brata na­mo­kły aż tak ta­nim spi­ry­tu­sem. Tym­cza­sem dzie­się­cio­letni Chri­stian trząsł się po no­cach, przy­po­mi­na­jąc so­bie obłęd w oczach tam­tej dwójki.

– Tam są ta­bliczki ro­dzinne tej psy­cholki – Ele­anor wy­rwała go z za­my­śle­nia, wy­ko­nu­jąc ręką ruch w stronę nie­wy­so­kiego ogro­dze­nia.

– Psy­cholki. Ja­kiej psy­cholki? – Nie mógł do­strzec na­zwi­ska.

– Jane Ava­rell.

Może wcale nie mu­siał py­tać.

Chri­stian ni­gdy nie po­znał Jane Ava­rell, ale opo­wie­ści o niej znał już za do­brze. Była zna­jomą Ele­anor z jej szkoły, oszustką, która naj­wy­raź­niej zro­biła coś tak okrop­nego, że do dziś to imię wy­po­wia­dane było gło­sem prze­sy­co­nym nie­na­wi­ścią. Ele­anor bez prze­rwy za­rze­kała się, że je­śli kie­dy­kol­wiek zo­ba­czy tę dziew­czynę po raz ko­lejny, nie bę­dzie się wa­hała przy roz­szar­pa­niu jej na strzępy. Nie chciała jed­nak wprost po­wie­dzieć, co ta­kiego się stało, że, w po­wa­ża­niu Ele­anor, Jane na to zło ko­nieczne za­słu­gi­wała.

Chri­stian do­brze znał przy­ja­ciółkę, pra­wie pięt­na­ście lat, a to było nie­malże wiecz­no­ścią, cza­sem, który nie chciał się skoń­czyć. Zda­wał so­bie sprawę z tego, że być może nie było żad­nego po­wodu, by owej Jane nie­na­wi­dzić, zwłasz­cza że wciąż go nie usły­szał. Do­tych­czas prze­mil­czał każdą wzmiankę o niej, w głębi du­szy wie­dząc, że i tak prędko się nie spo­tkają, a dzie­cinne za­bawy na za­wsze po­zo­staną zbędne.

– Ta­bliczki ro­dzinne psy­cholki spo­czy­wają niech w ci­szy.

Za­nim do­tarli do końca dep­taku, za­trzy­mali się przy jesz­cze jed­nym miej­scu, gdzie ta­bliczka „Olaf Her­shel” po­dobno świe­ciła w ciem­no­ści. To nie było po­parte żad­nym lo­gicz­nym wy­ja­śnie­niem, ale miej­skie le­gendy gło­siły, że z nie­któ­rymi tak się dzieje.

– Da­vid przy­cho­dzi go od­wie­dzać? Kie­dy­kol­wiek? – za­py­tał Chri­stian, po chwili orien­tu­jąc się, że py­ta­nia mo­gły za­brzmieć zbyt po­gar­dli­wie.

Ele­anor otwo­rzyła usta, ale w ostat­niej chwili je za­mknęła. Ode­zwała się do­piero po kil­ku­na­stu se­kun­dach ci­szy.

– Nie wiem.

Mi­nęły trzy mi­nuty i osta­tecz­nie zmie­rzali w stronę wyj­ścia.

Osoba o mę­skiej syl­wetce, w sza­rej na­rzu­cie z kap­tu­rem, krą­żyła w od­dali z bu­telką spreju w ręce; przy­mie­rzała się do ro­bie­nia nie­chcia­nych de­ko­ra­cji. Prze­szli obok ob­sy­pa­nej bro­ka­tem rzeźby, sto­ją­cej przy bra­mie cmen­ta­rza. Przed­sta­wiała któ­re­goś ze sta­rych świę­tych, wy­so­kiego męż­czy­znę w sza­cie do ko­stek. Po­zo­sta­łość sprzed kil­ku­dzie­się­ciu lat, któ­rej nikt nie chciał zbu­rzyć, rze­komo z sza­cunku, ale ta­bliczka z imie­niem już dawno za­rdze­wiała i nie mo­gli prze­czy­tać, kto to był. Po­nadto do­ry­so­wano mu ciemny ogon na tyle i to wcale nie było tak śmieszne, jak w za­mia­rze miało.

Deszcz mógł w każ­dej chwili po­psuć cały efekt, ale uparta osoba na­dal uży­wała ae­ro­zolu, by pry­skać na fi­gury, uło­żone wzdłuż ży­wo­płotu jak ścieżka do drogi mę­czeń­skiej. Pa­trząc na to zda­rze­nie, Chri­stian czuł na ple­cach nie­po­ko­jący dresz­czyk. Był wy­cho­wany tak, by za­wsze re­ago­wać na naj­mniej­szy wan­da­lizm i zgła­szać, je­śli nie ro­dzi­com, to bez­po­śred­nio stra­żom, któ­rych te­raz na złość ni­g­dzie nie było. Ele­anor wes­tchnęła i przy­sta­nęła, wpa­tru­jąc w kształt na­ma­lo­wany na mu­rze.

– Ład­nie. Bę­dzie co sprzą­tać.

– Może po­win­ni­śmy coś zro­bić – do­dał szep­tem Chri­stian, ma­jąc wra­że­nie, że męż­czy­zna za­uwa­żył ich i na­wet za­czyna ma­chać. – A może nie.

– Mi­łej za­bawy na Święto Umar­łych! – Usły­szeli nio­sące się echem słowa. Ele­anor tylko prze­wró­ciła oczami. Na tam­tej rzeź­bie męż­czy­zna też sta­rał się uło­żyć ze spreju jedną li­terką, wy­jąt­kowo im znaną.

Było to duże, okrą­głe Q.

Czło­wiek mu­siał być zwo­len­ni­kiem kultu Q, ich bo­le­snej normy, która po­woli opa­no­wy­wała Stary Bro­kat, a może i re­jon, ale tego do­wie­dzie­liby się, wy­sta­wia­jąc czu­bek nosa poza ro­dzinne mia­sto. Chri­stian za każ­dym ra­zem za­sta­na­wiał się, czy bar­dziej tej za­razy nie­na­wi­dzi, czy bar­dziej się jej oba­wia. Naj­gor­sza jed­nak oka­zy­wała się świa­do­mość, że to, co się działo w po­bliżu, to była w znacz­nym stop­niu jego wina.

2

anio­łek był kie­dyś dia­błem

Tuż obok Sta­rego Bro­katu, wła­ści­wie wta­pia­jąc się w to mia­sto, znaj­do­wała się wio­ska Je­zawka. Tyle że bez koni i świ­nek plą­sa­ją­cych po po­dwór­kach. W cią­gną­cej się za­le­d­wie kilka ki­lo­me­trach miej­sco­wo­ści można było zna­leźć je­dy­nie za­wiłą drogę pod górkę, oto­czoną znisz­czo­nymi do­mami. W po­ło­wie po­ło­żony był bu­dy­nek su­per­mar­ketu, funk­cjo­nu­ją­cego dwa­dzie­ścia lat po roz­ła­mie wiary. Nie­for­tun­nie za­bra­kło fun­du­szy na za­go­spo­da­ro­wa­nie prze­strzeni, więc po­zo­sta­wiono obiekt, wzru­szono ra­mio­nami i na­ka­zano „zrób­cie, co chce­cie”. Taki pa­wi­lon był do­brym miej­scem na wszel­kie spo­tka­nia. W dzień wy­po­ży­czano go do za­jęć Uni­wer­sy­tetu III wieku, a wie­czo­rem na­wet or­ga­ni­zo­wano przy­ję­cia, jak w Święto Umar­łych. To był szczę­śliwy traf. W inne miej­sca z cen­trum mia­sta czę­sto za­glą­dały straże, by spraw­dzić, jak roz­wija się at­mos­fera każ­dego z ta­kich zbio­ro­wisk. Tu­taj nie chcieli tak chęt­nie przy­jeż­dżać, mimo że Je­zawka wciąż była pod­le­głym im te­re­nem.

Za­po­mi­nali o nim. Chri­stian do­my­ślał się dla­czego, po­wód mógł być tylko je­den, za­czy­nał się od li­terki K i mie­ścił na końcu tej dłu­giej drogi. To tam miesz­kała ro­dzina, z którą straże nie chciały mieć wiele wspól­nego.

Dziś po­ży­czył od ro­dzi­ców ich stary, brą­zowy sa­mo­chód. Jego zna­jomi po­sta­no­wili na­zwać go Wła­dziak, bo po­cho­dził z fun­du­szy władz mia­sta. Nie­wielu było lu­dzi, któ­rzy prze­miesz­czali się po tym pust­ko­wiu sa­mo­cho­dami. Tań­sze w utrzy­ma­niu oka­zały się liczne ro­wery, ko­rzy­sta­nie z po­cią­gów czy po­woź­ni­ków, świad­czą­cych swoje usługi do­okoła naj­po­pu­lar­niej­szych dziel­nic. Wła­dziaka Chri­stian zda­wał się so­bie po­nie­kąd przy­własz­czyć, pa­trząc na to, jak czę­sto uży­czał go swoim zna­jo­mym i ile po­gnie­cio­nych ga­zet kłę­biło się na sie­dze­niach.

Na wio­skę po­je­chał sam. Obie­cał spo­tkać się z Ele­anor już na miej­scu, więc nie miał in­nego wyj­ścia. Ni­gdy nie omi­nął żad­nego z Re­pre­zen­ta­cyj­nych Przy­jęć i za­pewne ni­gdy żad­nego nie po­wi­nien, jakby to był jego skryty, pie­przony obo­wią­zek. Mógłby czuć z tego po­wodu złość, bo Na­ta­lie, naj­wi­docz­niej z nie­wi­dzial­nym im­mu­ni­te­tem, nie mu­siała nic. Obec­nie jej rola ogra­ni­czała się do tego, co wy­ma­gało przej­ścia z domu do pen­sjo­natu. A Da­vid? Tego wo­lał na­wet w my­ślach nie ko­men­to­wać.

Miej­sce do par­ko­wa­nia mu­siał zna­leźć z in­nej strony pa­wi­lonu, jak naj­da­lej się dało, gdzie sta­nął jak naj­krzy­wiej się dało. We­dług planu po­jaz­dem miała wra­cać Ele­anor, osoba, która na­poje wy­so­ko­pro­cen­towe ty­kała tylko od święta. Chri­stian był pe­wien, że po tej far­sie z chę­cią wy­sko­czyłby na krótki spa­cer, a na­wet po­bie­gał; w ba­gaż­niku miał krótki strój na zmianę. Wła­śnie w taki spo­sób ni­we­lo­wał stres, przez świa­do­mość, że wolna wola po­zwala mu na bieg da­leko przed sie­bie, gdzie nik­nie wszystko, co prze­szka­dza. Może był do­sta­tecz­nie szybki i zwinny, by ucie­kać każ­demu po­ten­cjal­nemu oprawcy, o ile tylko byłby on zwy­kłym czło­wie­kiem.

Wej­ście do hali ob­sta­wiał młody oby­wa­tel w brą­zo­wej na­rzu­cie i ma­sce przy­po­mi­na­ją­cej de­mona z Go­trii, re­jonu ze środ­ko­wego po­łu­dnia. Chri­stian pa­mię­tał, że zna­lazł tego przed­ro­zła­mo­wego stwora w książce z bi­blio­teki, ro­biąc za­da­nia na za­ję­cia przy­rod­ni­cze. De­mon pró­bo­wał ko­muś uświa­do­mić, że nie może tu roz­da­wać ulo­tek, bo grozi to grzywną zbyt wy­soką jak na jego stan­dardy. Chri­stian za­śmiał się w du­chu. Ja­sne, że nie może, ale w środku za­pewne było ich trzy razy wię­cej. Snuły się po naj­głęb­szych ką­tach tego szkie­letu mar­ketu, cze­ka­jąc, aż cho­ciaż jedna nowa du­sza zwróci na nie uwagę. I za­wsze zwra­cała. Na­wet nie jedna, nie dwie.

Tym­cza­sem grzecz­nie oznaj­mił, kim jest, jakby otrzy­mał za­pro­sze­nie do ta­jem­nego sto­wa­rzy­sze­nia, i wszedł do środka. Po­wi­tał go gwar, mało przy­jemna me­lo­dia i para sztucz­nych tru­pów w dwu­znacz­nej po­zy­cji przy wej­ściu przez sty­ro­pia­nowy, ob­lany so­kiem łuk. Oto zna­lazł się w czymś, co daw­niej na­zy­wano by Hal­lo­ween, a dziś było je­dy­nie po­zo­sta­ło­ścią po tej zło­wro­giej tra­dy­cji z koń­cówki paź­dzier­nika. To święto otrzy­mało nową na­zwę, bo wszyst­kie stare uro­czy­sto­ści zo­stały w No­wym Kraju bez­par­do­nowo po­zmie­niane wraz z da­tami. Może w in­nych re­jo­nach Mie­siąc Umar­łych pre­zen­to­wał się ina­czej, może wciąż łą­czył się z wie­rze­niem, że to mo­ment, w któ­rym gra­nica mię­dzy wy­mia­rami się za­ciera.Jak gdyby nie zro­biła tego pięć­dzie­siąt lat temu i to wcale nie w je­sienne wie­czory, po­my­ślał Chri­stian. Raz sły­szał, jak ko­le­dzy ze szkoły pod­sta­wo­wej roz­ma­wiają, że Wie­rzy­ciele No­wego Po­rządku, nie­uzna­wana sekta z Ja­ner­storm, ob­cho­dzą tę datę po­przez po­ry­wa­nie i na­zna­cza­nie ta­kiej ilo­ści osób, ile lat mi­nęło od roz­łamu wiary. Szczę­śli­wie to były tylko su­che po­gło­ski.

Dziś w re­jo­nie Re­zy­den­cji Sów wi­dy­wano już tylko ko­ści i trupy, je­dyne, które tak do­bit­nie re­pre­zen­to­wały śmierć. A to wszystko wśród ży­wych lu­dzi w ko­lo­ro­wych na­rzu­tach, wy­raź­nie chcą­cych za­po­mnieć o smut­kach co­dzien­no­ści. Więk­szość z nich na­wet po­zbyła się rę­ka­wi­czek; naj­pew­niej trzy­mali po­cho­wane po kie­sze­niach, ale nie za­kła­dali na ten mo­ment. To była nie­sa­mo­wita oka­zja, by oglą­dać ludz­kie dło­nie bez ich sta­łego okry­cia.

Rę­ka­wiczki na do­bre za­go­ściły w kul­tu­rze i mo­dzie ich spo­łe­czeń­stwa. No­siła je zde­cy­do­wana więk­szość. Grub­sze, cień­sze, ko­ron­kowe, w roz­ma­itych ko­lo­rach, szyte z tych lep­szych i tych znacz­nie gor­szych ma­te­ria­łów, przez które pa­skud­nie po­ciła się skóra. Pre­zy­dent Do­ska od po­czątku swo­jego by­cia mó­wił, że ten zwy­czaj to ko­niecz­ność, by sku­tecz­niej chro­nić się przed ska­żoną, ne­ga­tywną ener­gią z czar­nych Roz­pa­dlin. Tak na­zy­wano prze­ni­ka­jące przez wszystko wi­doczne cząstki ener­gii, uno­szące w po­wie­trzu od czasu roz­padu wy­miaru Za­ten­świa­tów. Przez ręce, we­dług pre­zy­denta i jego rze­ko­mych ba­dań, skaza prze­cho­dziła naj­ła­twiej. W końcu do swo­ich cza­rów te­le­ki­ne­tycy też uży­wali rąk. Prze­su­wali obiekty siłą woli, ale za­wsze od­kry­wali do tego palce.

Za­sła­niaj­cie. Te. Dło­nie.

Więc grzecz­nie za­sła­niali.

Chri­stian roz­glą­dał się, cze­ka­jąc na dzi­siej­szy roz­wój wy­da­rzeń. Samo po­miesz­cze­nie było ogromną halą, ale po­prze­dzie­laną w kilku miej­scach pa­ra­wa­nami uda­ją­cymi drewno. In­nych de­ko­ra­cji nie do­strzegł, prze­szko­dzili mu lu­dzie, któ­rzy za ta­kie ele­menty mo­gli ucho­dzić sami w so­bie. Młode twa­rze, ale może tylko wy­glą­dem, stu­denci, jesz­cze nie-stu­denci, śred­nia wieku ba­lan­su­jąca mię­dzy osiem­na­ście i dwa­dzie­ścia. Istoty, które zbi­jały się w jedną masę. Nie za­pa­mięta ni­kogo z nich, ni­gdy nie pa­mię­tał.

Ele­anor za­pewne była w swoim ży­wiole, pcha­jąc się wszę­dzie tam, gdzie jej nie chcą, bo stwa­rza swoją osobą za dużo ha­łasu i za­mie­sza­nia. Nie było sensu jej szu­kać, Chri­stian wo­lał usiąść przy pu­stym pu­dle, praw­do­po­dob­nie bę­dą­cym sto­li­kiem, i po­cze­kać na wielką nie­wia­domą, która za­wsze nad­cho­dziła. Mu­siał wy­glą­dać ża­ło­śnie, z kie­sze­nią wy­peł­nioną pier­siówką, któ­rej sa­mot­nie by na­wet pod ostrza­łem nie wy­jął. Wielu z tych barw­nych, ale bez­barw­nych lu­dzi­ków do­okoła niego już piło. Na­uczony do­świad­cze­niem przez inne Re­pre­zen­ta­cyjne Przy­ję­cia wie­dział, że po­cząt­kowo nie roz­po­zna, kto za­cho­wuje się od­mien­nie przez stan upo­je­nia al­ko­ho­lo­wego, a kto przez inne spe­cy­fiki, które tu ser­wo­wano.

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach, kiedy za­sta­na­wiał się, czy szu­ka­jąc tu cze­goś nie­po­ko­ją­cego sam nie wy­gląda nie­po­ko­jąco, po­de­szła do niego dziew­czyna w bia­łej su­kience, do któ­rej do­szyte zo­stały skrzy­dełka anioła. Uro­dziła się z urodą ty­powo Li­di­wij­ską: ja­sna oprawa oczu, wręcz blada kar­na­cja, ale tym ra­zem z ciem­nymi wło­sami. Ko­bieca wer­sja Da­vida, po­my­ślał mi­mo­wol­nie, chcąc się z tego za­śmiać. W ich kraju, daw­niej na­zy­wa­nym wła­śnie Ka­le­tiny i Li­diwy, można było spo­tkać przed­sta­wi­cieli obu tych grup ra­so­wych lub po pro­stu ich mie­szanki. Chri­stian czuł, że wła­śnie nią jest, bo jego włosy były zbyt wy­pło­wiałe, a cera za ja­sna, by uwa­żać się za ro­do­wi­tego Ka­le­tij­czyka. On i Ele­anor byli za mało szla­chetni – oczy­wi­ście we­dług słów pre­zy­denta, tego sa­mego, który swo­jej twa­rzy ni­gdy nie po­ka­zy­wał.

Ta dziew­czyna spa­dła przed nim jak z nieba. Bez pe­le­ryny czy in­nej na­rzuty, we wło­sach ścię­tych do ra­mion i de­li­kat­nie za­krzy­wio­nym no­sie. Rów­nie czarne oku­lary nie­malże zlały się z ko­smy­kami, bo pra­wie ich w nich nie za­uwa­żył. Naj­cie­kaw­sze było to, że jej kom­plet­nie nie znał i ude­rzyło w niego, że to praw­do­po­dob­nie dla­tego po­ja­wiła się obok.

– Mogę usiąść? – za­py­tała, sia­da­jąc. Za­ło­żyła nogę na nogę, od­sła­nia­jąc po­darte poń­czo­chy i ob­da­rzyła go spoj­rze­niem. Coś od niej biło. Coś i tak gor­szego niż pew­ność sie­bie i swo­jego ist­nie­nia. Pew­ność, za­równo ta, która wpra­wiała w za­kło­po­ta­nie, jak i ta, która tylko cią­gnęła ku da­nej oso­bie. Chri­stian nie za bar­dzo wie­dział, co ma zro­bić z rę­koma.

– Oczy­wi­ście. Chri­stian – Szybko wy­cią­gnął przed sie­bie dłoń. Je­śli miał oka­zję ko­goś po­znać i nie być oce­nia­nym przez pry­zmat zna­jo­mych twa­rzy to… na­prawdę dawno tego nie spo­tkał. Długo był gra­czem piłki w pierw­szym skła­dzie ich nędz­nej, Staro­-­bro­ka­to­wej dru­żyny, ale nikt nie ko­ja­rzył go z umie­jęt­no­ściami. Oczy­wi­ście, że nie. Dla­czego miałby? Ko­ja­rzył z ro­dzi­cami, bo to wła­dze mia­sta, więc nie mo­gło być ina­czej. Ko­ja­rzył rów­nież z Ele­anor, rze­komo wiecz­nie roz­hi­ste­ry­zo­waną, upa­dłą gwiazdą. We­dług jej sta­rych zna­jo­mych, dziew­czy­nie w ciągu dwóch lat coś dziw­nego strze­liło do głowy, spra­wia­jąc, że ze śmiesz­nej i uro­czej, stała się zgorzk­niała, zło­śliwa, przy­kra. Od­kąd tej wio­sny przy­pro­wa­dziła do ich skrom­nego grona Da­vida Her­shela, Chri­stian wręcz oba­wiał się, że i on za­cznie się za nim cią­gnąć jak lep, z któ­rego już nie wy­sko­czy. A nie mo­gło być gor­szej obe­lgi niż by­cie uwa­ża­nym za przy­ja­ciela tego czło­wieka.

Tym­cza­sem dziew­czyna po­dała mu dłoń bez rę­ka­wiczki. Chri­stian wciąż miał swoje, ciemne. „No­ście te rę­ka­wiczki”.

– Miło po­znać. Cie­kawe miej­sce – przy­znała z uśmie­chem. – Przy wej­ściu spy­tali, czy mam czy­ste zęby. Uzna­łam to za żart, ale póź­niej oka­zało się, że mó­wili po­waż­nie.

Chri­stia­nowi zro­biło się głu­pio i już sam nie wie­dział, czy to przez te zęby, czy słowa, które miał za­miar wy­po­wie­dzieć po dłuż­szym przy­glą­da­niu się dziew­czy­nie.

– Och. Do do­ska, tak… Prze­pra­szam, że za­py­tam, ale to dla­tego, że chyba wi­dzę cię po raz pierw­szy.

– Bo nie je­stem stąd. Miesz­kam na­wet poza re­jo­nem. Ochro­niarz z jasz­czurką na twa­rzy to mój zna­jomy. Przy­je­cha­łam kilka dni temu do brata, a że nie chcia­łam sie­dzieć sama w noc, gdy on pra­cuje, to po­my­śla­łam, że po­szu­kam cze­goś na mie­ście. Na­wet ku­pi­łam su­kienkę, w tym sta­rym skle­pie z tka­ni­nami, chyba wszy­scy tam ku­pują, bo było pu­sto i tylko to zna­la­złam. Kie­dyś pro­wa­dziła go taka star­sza pani. Ko­ja­rzysz?

Chri­stian ko­ja­rzył, po jej śmierci skromny biz­nes prze­jął ku­zyn, młod­szy, ale w pla­mach star­czych na twa­rzy. Ten, na któ­rego wła­dze mia­sta na­ło­żyły su­rową karę pie­niężną, bo przy­wie­sił (a może ktoś przy­wie­sił za niego, ale to już było nie do usta­le­nia) ulotkę do szyby skrom­nego skle­piku. Wszy­scy wie­dzieli, że czło­wiek już się z tego nie od­ko­pie do końca wła­snego ist­nie­nia.

– Po­doba ci się mia­sto? – To po­winno być ostat­nim py­ta­niem, ja­kie przy­szło mu do głowy, ale nie­stety oka­zało się je­dy­nym. Skar­cił sam sie­bie.

– Może to nie­czę­sto spo­ty­kane, ale chcia­ła­bym tu miesz­kać na stałe. Tylko brat ra­czej nie byłby szczę­śliwy, wie­dząc, że chcę zo­stać. Oczy­wi­ście ma­cie tu po­dobno przy­zwo­itą uczel­nię, tego po­win­nam szu­kać, bo skoń­czy­łam szkołę i do­tych­czas do­ra­bia­łam na stra­ga­nie, ale wszy­scy wiemy, co te­raz wisi w re­jo­nie, tak? Nie­ważne, czy tu­taj, czy w Re­zy­den­cji Sów.

Re­zy­den­cja Sów była głów­nym mia­stem ich okręgu, sto­licą, a także na­zwą ca­łego re­jonu, jed­nego z szes­na­stu w tym kraju. Chri­stian ni­gdy tam nie był, ale nie cią­gnęło go do od­wie­dzin. Mama od za­wsze po­wta­rzała mu, że to mia­sto różni się od Sta­rego Bro­katu, na­wet je­śli znaj­do­wały się w tym sa­mych li­niach. Rze­komo było dzi­kie. Miało swoje osobne le­gendy, wspo­minki o daw­nych sta­nach, wy­pa­lo­nej gra­nicy, la­sach przy sto­licy, które skry­wały naj­gor­sze widma i ty­siące ciał. Po la­tach nie są­dził, że słu­cha­nie ta­kich opo­wie­ści na do­bra­noc było do­brym po­my­słem przy wy­cho­wy­wa­niu ma­łego czło­wieka.

– Aha… Tak – mruk­nął Chri­stian, ma­jąc pew­ność, że wła­śnie za­czyna się te­mat mie­siąca, po­wód jego obec­no­ści w tym miej­scu. Nie prze­pa­dał za po­dob­nymi roz­mo­wami, bo wie­dział, że musi trzy­mać ję­zyk za zę­bami i uda­wać, że wie tyle, co przy­pad­kowy zja­dacz pu­szek. Do tej pory nie wzbu­dzał po­dej­rzeń, bo był spo­kojny, bez­pro­ble­mowy, lu­bił ba­wić się w tre­ningi, nie po­cho­dził z kom­pa­nij­nej ro­dziny i dużo czasu spę­dzał z po­zor­nie uło­żo­nymi ro­dzi­cami, ob­ser­wu­jąc pracę w Ra­tu­szu. Jego zna­czącą wiele w tym świe­cie wadą było to, że na­prawdę nie po­tra­fił kła­mać.

Już dawno obie­cał so­bie, że pew­nego dnia się na­uczy, a wtedy oszuka każ­dego.

– By­łam cie­kawa, bo opo­wie­ści brata ro­bią wra­że­nie. On jest psy­cho­te­ra­peutą.

– O nie – wy­msknęło się z ust Chri­stiana.

– Wiesz, nie­wdzięczny za­wód, ale pierw­szy w na­szej ro­dzi­nie inny niż pra­cow­nik kom­pa­nii. Na­ta­niel pra­cuje w szpi­talu zdro­wia psy­chicz­nego, tym przy le­sie i tam lu­dzie mu opo­wia­dają… co ta­kiego zo­ba­czyli. Mó­wią, że to nie­do­szli sa­mo­bójcy. Że pew­nego dnia i tak się za­biją. Na­wet nie będą sta­rali się ich po­wstrzy­mać, nie bę­dzie im się chciało. Tamci zdra­dzają, że w snach wi­dzą swoje sil­niej­sze ży­cie, które do­stają w srebrno-zło­tych po­ko­jach z pół­kami peł­nymi bu­te­lek. Za­bie­rają, co po­trze­bują, i zy­skują ja­kieś tam swoje wy­obra­że­nie po­tęgi. Le­ka­rze dają im moc­niej­szą dawkę le­karstw, ale mają wra­że­nie, że to tylko po­gar­sza sy­tu­ację. Acz­kol­wiek wiem, że to nie tylko w szpi­talu się utrzy­muje. Po uli­cach też cho­dzą, ale ciężko co­kol­wiek udo­wod­nić, je­śli jest się w miarę roz­sąd­nym. Każdy my­śli, nikt gło­śno nie mówi. Co naj­wy­żej roz­daje ulotki.

Z mi­nia­tu­ro­wej to­rebki wy­jęła zło­żoną kartkę pa­pieru. Chri­stian z da­leka był w sta­nie po­znać, co przed­sta­wiała. Przy­glą­dał im się ty­siące razy, za każ­dym ra­zem wi­dząc, co no­wego do­da­wali. Nie zmie­niał się tylko prze­kaz, wciąż za­po­zna­jący z sa­mym ist­nie­niem istoty Q wraz z jego złoto-srebr­nym pa­ła­cem i obiet­nicą ziem­skiej siły.

– Ja dziś wi­dzia­łem li­terki na po­mni­kach – po­wie­dział ci­cho, wspo­mi­na­jąc spa­cer na cmen­tarz.

– Bar­dziej cię to fa­scy­nuje czy prze­raża?

Fa­scy­nuje? Chri­stian miał prawo czuć się ina­czej niż reszta zwy­czaj­nych lu­dzi, któ­rzy tylko sły­szeli o Q, oglą­dali ulotki czy roz­ma­wiali z po­więk­sza­jącą się grupą fa­nów, do­tych­cza­so­wych w nic nie­wie­rzą­cych. Ich nie spo­tkało to przy­pad­kowe nie­szczę­ście, oni nie czy­tali za­ka­za­nej książki. Pew­nie z chę­cią by to zro­bili, nie wie­dząc, co ich po tym czeka, ale tylko trzy znane mu osoby do­tych­czas miały z nią kon­takt i po­wie­działy so­bie, że nie będą roz­no­sić tego ni­g­dzie da­lej. Byle nie po­gor­szyć i tak już roz­dmu­cha­nej afery, nie­ustan­nie na­krę­ca­nej śwież­szymi fak­tami.

– Mnie prze­raża.

– A ja wi­dzę w tym coś in­try­gu­ją­cego… – urwała, prze­no­sząc spoj­rze­nie z chło­paka na obiekt za jego ple­cami. Za­nim Chri­stian zdą­żył się tam od­wró­cić, dziew­czyna już po­de­rwała się z miej­sca. – Za­raz wra­cam. Za­pisz mi swój nu­mer ra­daru.

Szybko zgu­bił ją w tłu­mie, a krzy­czeć nie chciał, by się nie na­rzu­cać. Miał za­miar odejść, czu­jąc się dziw­nie roz­ko­ja­rzony, ale wtem pod­bie­gło do niego dwóch ko­le­gów z daw­nej dru­żyny miej­skiej. Je­den z twa­rzą po­ma­lo­waną na czer­wono, drugi na zie­lono, oboje z pe­le­ry­nami wy­ko­na­nymi z prze­ście­ra­deł. Rzu­cili na stół paczką sło­necz­nika, a chwilę póź­niej trzy pla­sti­kowe ku­beczki. To okropne, że nie pa­mię­tał imion tych lu­dzi. Wy­parł je z pa­mięci, bo żadne inne ży­cie, poza tym obec­nym, już się nie li­czyło.

– Pi­jemy, bur­mi­strzu? – za­py­tał czer­wony.

Coś w tym wi­działa i wcale nie po­trze­bo­wała tego, co po­wo­do­wało ma­sowe wy­cieczki pod szpi­tal. Chri­stian czę­sto za­sta­na­wiał się, co mo­gła wi­dzieć każda osoba, która w ten spo­sób do­cho­dziła do mil­czą­cego grona zwo­len­ni­ków i za­wsze bo­gat­szy był w inne wnio­ski.

Prze­wa­ża­jąca więk­szość lu­dzi w ich re­jo­nie jesz­cze nie­dawno nie wie­rzyła w żadne bó­stwo, hi­sto­ria roz­łamu wiary im na to nie po­zwa­lała. Z punktu wi­dze­nia, który mą­drze na­zwałby psy­cho­lo­gicz­nym: nic dziw­nego, że ko­rzy­stali z nada­rza­ją­cej się oka­zji, by na nowo cze­muś za­ufać. Bo komu mieli?

Wła­dze były ni­czym, straże ta­kie same, ale w za­baw­nych mun­dur­kach.

Pre­zy­dent, two­rząc ich Nowy Kraj, za­wiódł na każ­dej po­je­dyn­czej płasz­czyź­nie, w mo­men­cie, gdy go po pro­stu po­nio­sło. Nic dziw­nego, że po­nad osiem­dzie­się­cio­letni sta­ru­szek ukry­wał twarz i roz­ka­zy­wał to samo swo­jej licz­nej ro­dzi­nie.

Ko­ścioły stały się ru­iną, księży żyła garstka na cały re­jon Re­zy­den­cji Sów. Inne re­li­gie albo li­czyły kilku człon­ków, albo były mało prze­ko­nu­jące, skła­da­jąc się z oszo­ło­mów. A lu­dzie po­trze­bo­wali wiary, zwłasz­cza kiedy mo­gli ją po­czuć na wła­snej skó­rze. Półki pełne bu­te­lek. Ob­razy ze sobą, tym ra­zem nie w poza­ziem­skiej przy­szło­ści iskrzą­cej bo­gac­twem, tylko lep­szym sobą tu i te­raz.

Oni nie czy­tali książki. Z jed­nej strony uzna­wał to za naj­więk­szą z naj­więk­szych za­let, bo to przez książkę Chri­stian był tak z tym zwią­zany w inny, gor­szy spo­sób. A z dru­giej nie znali tej ciem­no­ści i hi­sto­rii sprzed lat, która po­dobno brnęła do tra­gicz­nego końca. Bez od­po­wied­niej wie­dzy nie mo­gli zda­wać so­bie sprawę, w co na­prawdę pró­bują wdep­nąć. Cza­sem miał ochotę wstać i po­trzą­snąć każ­dym, kto wy­ga­dy­wał ta­kie głu­poty. A nie mógł, bo sam by się zdra­dził. Dla­tego te­raz sie­dział tu­taj, bę­dąc sym­pa­tycz­nym, uśmiech­nię­tym Chri­stia­nem, stu­den­tem, sy­nem lu­dzi, któ­rzy ba­wią się w ra­porty, ni­kim.

– Pi­jemy – stwier­dził, wy­cią­ga­jąc z kie­szeni pier­siówkę, tę, którą ostat­nio spre­zen­to­wała mu Ele­anor. Dziś wlał tam al­ko­hol pro­sto ze stra­ganu i my­ślał przy tym, że przy­naj­mniej w taki spo­sób może sam sie­bie po­cie­szać, two­rząc złudne po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa.

Pili w ci­szy, nie za­mie­nia­jąc ze sobą ani jed­nego słowa przez na­stępne pięć mi­nut, aż na ho­ry­zon­cie po­ja­wiła się zna­joma twarz, dziś mniej barwna niż za­zwy­czaj. To dla­tego, że wszy­scy do­okoła tacy byli, nie wy­róż­niała się. Przy­była tak szybko, że Chri­stian nie zdą­żył tej chwili za­re­je­stro­wać, mimo że po­wi­nien. To wła­śnie było w ich nie­pi­sa­nym sce­na­riu­szu, któ­rego miał za za­da­nie się trzy­mać, uczest­ni­cząc w Re­pre­zen­ta­cyj­nym Przy­ję­ciu. Za­wsze stać na straży tego, co po pro­stu ist­nieje.

– Chri­stian – pa­dło z ust Ele­anor, kiedy stała już przy ich sto­liku. – Do­brze cię wi­dzieć. Po­dobno je­den fa­cet od drin­ków się wy­kru­szył i po­trze­bują osoby do kok­tajli z kuchni. A ktoś wpadł na po­mysł, by za­mó­wić pie­czywo, wiesz?

Czer­wona twarz i coś zie­lo­nego mach­nęli na to ręką. Wstali, a po chwili już mało ryt­micz­nie ki­wali tuż obok na par­kie­cie, do me­lo­dii przy­po­mi­na­ją­cej bi­cie bęb­nów. Chri­stian po­sy­łał w ich kie­runku tę­skne spoj­rze­nie, bez­słowną prośbę by jego też za­brali. Wszystko, byle nie mu­siał uczest­ni­czyć w tym, w czym wie­dział, że bę­dzie, bo wła­śnie się roz­po­czyna.

– Przy­kro mi – wy­mam­ro­tał, sta­ra­jąc się przy­brać tak obo­jętną minę, na jaką było go stać. Kiedy wstał i ru­szył przed sie­bie, Ele­anor zła­pała go za ra­mię, po­py­cha­jąc w nie­bez­pieczne te­reny za za­słoną z pa­ra­wa­nów. To tam, przy sto­łach, nie­zna­jome z wy­glądu osoby na­le­wały do szkla­nek co­raz to śwież­sze drinki w bar­wie szkar­łat­nej czer­wieni. Ni­czym ro­boty.

– Może jed­nak mógł­bym choć raz się nie mie­szać – wy­szep­tał przy­ja­ciółce do ucha. Szep­tał tak przy każ­dym Przy­ję­ciu. Wciąż pró­bo­wał, mimo zna­jo­mo­ści od­po­wie­dzi. Szcze­rze bał się, że za któ­rymś ra­zem od­pu­ści, a było to bar­dziej praw­do­po­dob­nie niż Ele­anor zmie­nia­jąca zda­nie.

– Ty się nie mie­szasz, ty tylko za­ła­twiasz so­bie pracę i to znowu dzięki mnie.

Je­den z pra­cow­ni­ków ude­rzył szklanką o blat stołu. Za­war­tość po­cie­kła na pod­łogę, a Ele­anor z krzy­wym uśmie­chem za­zgrzy­tała zę­bami.

– Je­śli nic ta­kiego się nie wy­da­rzy, to wpi­szesz się na li­stę i na­wet do­sta­niesz za to pie­nią­dze. Mó­wi­łeś, że ro­dzice nie są ostat­nio zbyt hojni, że sami po­trze­bują tych pie­nię­dzy. My wszy­scy po­trze­bu­jemy. Wiesz, jak ży­jemy.

Chło­pak wes­tchnął, kie­ru­jąc wzrok w stronę źró­dła mu­zyki. Bębny za­wsze brzmiały, jak gdyby coś tu po­woli nad­cho­dziło. Był za słaby na pro­te­sty i prze­ko­ma­rza­nie z nią, co tylko spra­wiało, że ża­ło­wał po­przed­nich wy­po­wie­dzi.

– Wi­dzę twoją minę – Ele­anor oba przed­mioty ci­snęła w jego trzę­sące się ręce. Stali tu już o dwie se­kundy dłu­żej niż prze­wi­dzieli, ale zda­wała się na to nie ba­czyć. – Nie od­bie­raj tego źle, że cię nie słu­cham, czy się z tobą nie li­czę. Je­steś moim przy­ja­cie­lem. Na co dzień też się wcie­lasz w taką rolę.

Nie pa­trząc na syl­wetkę Ele­anor, za­czął ła­do­wać tackę taką ilo­ścią na­poi, jaką zdo­łałby unieść. A może by też przy­pad­kiem wy­wró­cić się z tym i już nie pod­nieść.

– Tak wła­ści­wie, to co to za strój? – za­py­tała, gdy zwró­ciła uwagę, jak Chri­stian jest ubrany. W od­świętny ze­staw gar­ni­tu­rowy z przy­krót­kim, ster­czą­cym kra­wa­tem jed­no­li­tego ko­loru. Wciąż za­cho­wy­wał rę­ka­wiczki, może uwa­ża­jąc, że w wy­wo­dach pre­zy­denta jest coś praw­dzi­wego, a może dla­tego, że poza do­mem ni­gdy nie wi­dział ro­dzi­ców bez tego do­datku.

– To, co ubie­rają lu­dzie, któ­rzy tego to­tal­nie nie umieją – wy­tłu­ma­czył ner­wowo. Iry­ta­cja Chri­stiana była rzad­ko­ścią, ale po­znać to można było tylko po jed­nej rze­czy. Już się nie uśmie­chał i prze­gry­zał usta, byle po­wstrzy­mać się od po­wie­dze­nia na­wet słowa za dużo, ale ta­kiego, któ­rego ża­ło­wałby do końca zu­bo­ża­łego ży­cia.

– Czyli prze­bra­łeś się za kel­nera – Od­ru­chowo kla­snęła w dło­nie, ale tego chło­pak już nie mógł zo­ba­czyć, bo wy­szedł. Te­raz miał wra­że­nie, że każdy na niego pa­trzy i to nie dla­tego, że nosi te okropne na­poje, wci­ska­jąc im do dłoni, jakby roz­da­wał kra­jowe mo­nety, nie to pa­skudz­two. Mógł się je­dy­nie cie­szyć, że dziś ni­g­dzie nie wi­dział osoby Da­vida. Nie dałby mu żyć, przez na­stępne pięt­na­ście dni wy­ty­ka­jąc tra­giczny brak aser­tyw­no­ści.

Ele­anor dep­tała mu po pię­tach, niby tylko z nim we­soło roz­ma­wia­jąc, a w rze­czy­wi­sto­ści wska­zu­jąc, w którą stronę iść. Po­słusz­nie wy­peł­niał po­le­ce­nia, póki tylko czuł za sobą jej obec­ność. Po­dał szklankę do pur­pu­ro­wej rę­ka­wiczki czło­wieka z blond czu­pryną i za­uwa­żył, że nie­da­leko roz­ma­wia z kimś dziew­czyna w bia­łej su­kience. Wo­lał nie po­ka­zy­wać się z tacą, ale je­śli tylko by na niego spoj­rzała, to uśmiech­nąłby się po­krze­pia­jąco. I z pew­nego istot­nego po­wodu nie dałby jej tego, ni­gdy, tłu­ma­cząc, że jest nie­świeże, nie­do­bre.

Po chwili przy­pad­kowo spo­strzegł wy­raz twa­rzy Ele­anor. Po­cząt­kowo stała onie­miała, le­dwo przy­tomna, jakby pró­bo­wała przy­swoić do sie­bie re­al­ność tego, co wi­dzi, ale mo­ment póź­niej jej wy­raz twa­rzy zmie­nił się na spoj­rze­nie, któ­rego nikt nie po­wi­nien do­świad­czyć. Jej nie­zno­śność by­wała nie­kiedy aż zbyt bo­le­sna, bo wbi­jała szpilki do upa­dłego. Te­raz bez żad­nego ostrze­że­nia po­de­szła i nie­mal chwy­ciła tę dziew­czynę za ra­mię, nie­mal, bo za­trzy­mała dłoń kilka cen­ty­me­trów od niego, oba­wia­jąc się tego jed­nego kroku. To tamta od­wró­ciła się do niej se­kundę póź­niej, naj­wy­raź­niej od­czu­wa­jąc wszystko na wła­snej skó­rze, za­sko­czona tylko przez chwilę. Na­prawdę długo na sie­bie pa­trzyły. Wy­raz twa­rzy Ele­anor zmie­niał się z se­kundy na se­kundę, choć Chri­stian wi­dział ją tylko z pro­filu. Wpierw był prze­siąk­nięty dziką nie­na­wi­ścią, a po­tem zro­bił dziw­nie pu­sty, wy­prany, a może na­wet smutny, me­lan­cho­lijny. Chło­pak nic nie ro­zu­miał, czu­jąc, że zdra­dzają go wszyst­kie emo­cje, ja­kie do­tych­czas po­znał.

– Ele­anor, pro­szę. Za­nim zro­bisz co­kol­wiek…

Ele­anor nie spró­bo­wała dać jej do­koń­czyć. Po tym, jak użyła ca­łej siły, by spo­licz­ko­wać dziew­czynę w bia­łej su­kience, Chri­stian drgnął ner­wowo i na­brał pew­no­ści, że w naj­lep­sze kon­wer­so­wał z Jane Ava­rell. Mógł się do­my­ślić już wcze­śniej, bo ta­kich sy­tu­acji nie można było na­zy­wać przy­pad­kiem. Ce­lo­wość, a nie smętny przy­pa­dek, ot co. Dla­tego po­de­szła do niego z ta­kim, a nie in­nym uśmie­chem. Któ­re­goś dnia po­wi­nien prze­stać da­wać się tak wy­ko­rzy­sty­wać.

Grono lu­dzi do­okoła aż pi­snęło, ucho­dząc z drogi. Jane po­tknęła się o wła­sne nogi i ru­nęła do tyłu, w po­bliżu Chri­stiana, który nie­po­trzeb­nie do nich pod­szedł. Taca z na­po­jami wy­le­ciała mu z dłoni, ob­le­wa­jąc wszystko do­okoła, ale cho­ciaż dziew­czynę sta­rał się ura­to­wać przed upad­kiem. Po chwili oboje i tak z hu­kiem skoń­czyli na ziemi. Do­okoła nich le­żały liczne odłamki po­tłu­czo­nego szkła, a pod­łoga upać­kana była czer­woną cie­czą. Przez chwilę to na niej sku­pił wzrok. Roz­le­wała się do­okoła i to dzięki niemu, do­kład­nie tak, jak o tym ma­rzył. Te­raz nikt nie bę­dzie tego pił, chyba że co po­nie­któ­rzy się do­wie­dzą i zliżą wy­tworny przy­smak z pod­łogi.

– Chcia­łam tylko za­py­tać, czy wszy­scy wie­dzą, co pi­je­cie w swo­ich szklan­kach – Może je­dy­nie Chri­stian mógł sły­szeć, co słusz­nie za­uwa­żyła Jane, wsta­jąc z jego ko­lan. Pa­trzył, jak ciemne oku­lary zde­cy­do­wa­nie same pod­la­tują do wy­cią­gnię­tej dłoni dziew­czyny. Nie pa­mię­tał, czy Ele­anor kie­dy­kol­wiek wspo­mniała, że jej dawna ko­le­żanka jest te­le­ki­ne­tyczką… A w tym świe­cie być może to miało zna­cze­nie.

3

szklanka dla pana

Kiedy Jane prze­kro­czyła gra­nicę, ści­śle ob­sta­wioną przez za­stępy straży ze Stan­cji, nie spo­strze­gła zna­czą­cej zmiany na­stro­jów. To samo po­czuła, kiedy dwa lata wcze­śniej opusz­czała Re­zy­den­cję Sów. Je­dyną róż­nicą było to, że wtedy stąd ocho­czo ucie­kała, a te­raz w pod­sko­kach wró­ciła, nie tylko dla­tego, że od dłuż­szego czasu nie wi­działa twa­rzy brata. Za po­dró­żami po­cią­gami też się nie zdą­żyła stę­sk­nić, na­jeź­dziła się już wy­star­cza­jąco przez po­przed­nie lata ży­cia. Zgo­dziła się sama ze sobą, że na to­rach, nie­za­leż­nie od re­jonu, by­wały po­dobne zja­wi­ska. Dziś grupka męż­czyzn bez spodni ma­chała trans­pa­ren­tem nie­wia­do­mej tre­ści po­środku pola go­spo­dar­czego. To się mo­gło zda­rzyć za­równo w Stan­cji, jak i w Re­zy­den­cji Sów, ale za­pewne też wszę­dzie in­dziej.

Liczne roz­bież­no­ści do­strze­gano do­piero da­lej, a już na pewno za­głę­bia­jąc się w ka­mie­niczki czy stra­gany Sta­rego Bro­katu, jej uko­cha­nego, ro­dzin­nego mia­sta, gdzie po­zo­stał już tylko Na­ta­niel i kupa sta­rych śmieci. Oka­zało się, że przy­były też nowe. Pierw­sza ulotka po­wi­tała ją przy wyj­ściu z po­ciągu, rów­niutko uło­żona na ko­śla­wej ławce. Za­chę­ca­jąco. Tej nie wzięła, dru­giej, zgnie­cio­nej przy pa­ra­pe­cie stę­chłej ka­fejki też nie, mimo że sto­jący obok męż­czy­zna wy­raź­nie za­chę­cał ją do tego swoim łap­czy­wym wzro­kiem. Trze­cią wła­śnie trzy­mała w to­rebce. Taki pre­zent otrzy­mała po wej­ściu na halę i tym ra­zem nie od­mó­wiła, tylko zer­k­nęła na niego pod lampą. Li­terka Q. A więc to przez li­terkę lu­dzie po­gu­bili po­przed­nie war­to­ści, chcąc z tego stwo­rzyć nową re­li­gię. Za­cie­ka­wiła się od pierw­szego mo­mentu.

Nie do końca ro­zu­miała, jak zna­la­zła się w tym su­per­mar­ke­cie, do­sko­nale wie­dząc, że przyj­ście tu­taj jest kar­ko­łomne i już nie wpi­suje się w ramy ucieczki, ale prze­cież nie mo­gła nie spró­bo­wać. Nie po tym, co sły­szała od Na­ta­niela. Nie w Święto Umar­łych, któ­rego ni­gdy nie spę­dzała w domu. Na­wet w ul­tra­ka­to­lic­kiej Stan­cji wo­lała naj­głęb­sze pod­zie­mia tego mia­sta niż wie­czorki Ra­dy­ka­li­stów od­ga­nia­ją­cych złe duszki. Nie my­ślała o spo­tka­niu daw­nego ży­cia, ono prze­stało ist­nieć. O Ele­anor za­po­mniała po­cząt­kiem tam­tego lipca, w chwili kon­troli na gra­nicy re­jo­nów. W ciągu ostat­nich kil­ku­na­stu mi­nut zro­zu­miała, dla­czego ni­gdy wię­cej nie po­winna jej wi­dzieć, nie po tym, co się zda­rzyło, kiedy jesz­cze ich prze­szłość była żywa i wy­da­wała się trwała.

W ko­lano wbił się jej odła­mek szkła ze szkla­nek, a samą su­kienkę miała po­bru­dzoną in­te­re­su­ją­cym na­po­jem. Te­raz przy­naj­mniej wy­glą­dała re­ali­stycz­nie, jakby dawne Hal­lo­ween znów by­to­wało. Wcze­śniej ob­ra­cała się do­okoła po­miesz­cze­nia, szu­kała sta­rych, zna­jo­mych twa­rzy, słu­chała, co oni mó­wią i jak re­agują. Jak prze­ra­ża­jący wy­wia­dowca, jak szpieg. Mało kto ją ko­ja­rzył, więc czuła się do­brze, uda­jąc cie­kaw­ską zjawę. Wi­działa, że za pa­ra­wa­nami dwie osoby, po­grą­żone w żar­li­wej dys­ku­sji, do­le­wały do pon­czu gę­stą, czer­woną mie­szankę z osob­nego po­jem­nika. Mie­szały to pla­sti­kową ły­żeczką, two­rząc ca­łość prze­le­waną do kub­ków. A po­nie­waż Jane już kilka dzi­wów zdą­żyła w ży­ciu wi­dzieć, wcale się nie za­sko­czyła, że to zbyt przy­po­mina krew, żeby nią nie było. Po prze­ra­żo­nym wy­ra­zie twa­rzy tego ca­łego Chri­stiana, z któ­rym roz­ma­wiała, nie umiała zgad­nąć, czy zda­wał so­bie sprawę, czym kar­mił zna­jo­mych, kiedy pró­bo­wał roz­no­sić na­poje.

Po dys­ku­sjach z Na­ta­nie­lem spo­dzie­wała się po­dob­nych eks­ce­sów, dla­tego na­wet nie czuła się obrzy­dzona, tylko za­in­te­re­so­wana. Kto wy­my­ślał ulotki Q? Dla­czego? Za­pewne nie na­le­żało tego mó­wić gło­śno, a na pewno nie w to­wa­rzy­stwie ro­dziny, ale do­piero te­raz czuła, jak bar­dzo bra­ko­wało jej po­dob­nych sy­tu­acji. Jak kieł­kuje się w niej śmieszne uczu­cie pod­nie­ce­nia, tylko dla­tego, że coś wy­kra­cza poza kra­jową, re­je­stro­waną normę.

A w do­datku wi­działa Ele­anor Dessi. Na­prawdę ją wi­działa i na­prawdę z dzie­cinną ła­two­ścią się tym nie przej­mo­wała.

– Mika, wiesz może, kto zor­ga­ni­zo­wał tę za­bawę? – za­ga­dała chło­paka gra­ją­cego ochro­nia­rza, kiedy mi­jała go przy wyj­ściu. Wy­glą­dało na to, że już ścią­gnął swoją ma­skę po­twora. Tyle że le­gen­darne mon­strum Go­trii albo bę­dące wy­my­słem, albo rze­czy­wi­stym de­mo­nem zna­nym sta­rym Za­cza­ro­wa­nym, nie miało locz­ków i uzę­bio­nego uśmie­chu.

– A kto to wie, ale pew­nie ja­kiś wa­riat, bo ich ulotki sy­pią się stru­mie­niami, wi­dzia­łaś? Mnie płaci taka ba­beczka, choć ona je­dy­nie po­śred­ni­czy w wy­naj­mie tej sali, cza­sem tu or­ga­ni­zuje przy­ję­cia. Prze­wie­trzyć się, Jane? Mało kto wy­cho­dzi, śmiem po­dej­rze­wać, że rzy­gają w środku.

– Nie. Wła­ści­wie za­raz zni­kam – od­po­wie­działa szybko, od­cho­dząc na bok. Obej­rzała swoją ranę w świe­tle je­dy­nej ulicz­nej la­tarni. To była drob­nostka, ale miała na­dzieję, że ude­rze­nie nie po­zo­sta­wiło na jej twa­rzy śmiesz­nego śladu. Wy­star­czyła ma­leńka bli­zna przy uchu, po­zo­sta­łość po tre­nin­gach z bu­telką.

Ele­anor długo się wa­hała, wi­dać to było po oczach. Jane była pewna, że tak ła­two jej spoj­rze­nia nie za­po­mni, mo­głoby ją spo­koj­nie na­wie­dzać w snach. Do­piero te­raz dzi­wiła się, że na­wet mi­mo­wol­nie nie wy­obra­żała so­bie tych tę­czó­wek w ciągu ostat­nich mie­sięcy, po no­cach za­sta­na­wia­jąc się, w ja­kim sta­nie bę­dzie jej dawna ko­le­żanka. Co robi. Jak funk­cjo­nuje. Czy w ogóle żyje? Wy­cho­dziło na to, że to wła­śnie oczy od­zwier­cie­dlały jej stan naj­traf­niej, bo poza nimi, Ele­anor zda­wała się taka sama.

– Na do­ska, taka ki­jowa ro­bota. Sły­szę, że tam cie­ka­wiej – za­ga­dał Mika, wi­docz­nie po­trze­bu­jąc to­wa­rzy­stwa. Za­sta­na­wia­jące było, dla­czego prze­sia­dy­wał tu sam, jak gdyby taki drobny, wy­ślepy chło­pa­czek mógł po­wstrzy­mać grupę Ra­dy­ka­li­stów, czy in­nych wa­ria­tów, chcącą we­drzeć się z ki­jami. – Coś się stało?

Jane pod­nio­sła głowę, sły­sząc zjeż­dża­jące z pa­górka białe auto. Nie miała na­stroju na spo­wia­da­nie się, po­sta­no­wiła to po­zo­sta­wić Ele­anor. Je­śli ktoś ze­chce po­słu­chać, roz­po­wie inną wer­sję zda­rzeń, która nie ma nic wspól­nego z rze­czy­wi­sto­ścią. Tej au­ten­tycz­nej nikt by nie od­gadł.

– My­ślisz, że ktoś jesz­cze przyj­dzie? Taka pora, że te­raz ra­czej będą tylko wy­cho­dzić. Może ochra­niaj ich w środku? Ju­tro ci po­dzię­kują.

Mika otwo­rzył usta, żeby coś po­wie­dzieć, ale osta­tecz­nie mógł stwier­dzić, że to prawda, bo zo­sta­wił swoją bo­gatą li­stę na stołku i ru­szył tam, gdzie wo­łały go drzwi. Jane też ode­szła, po dro­dze nie­ce­lowo dep­cząc iście ar­ty­styczną ma­skę. Na­wet nie miała ochoty uda­wać, że to mą­dre cho­dzić o póź­nej go­dzi­nie sa­mot­nie, ale je­dyna osoba, która mo­głaby po nią przyjść, do­stała dziś nocny dy­żur.

Przez całą ulicę, łą­czącą Je­zawkę ze Sta­rym Bro­ka­tem, mi­nęła tylko jed­nego czło­wieka. Czar­no­włosy chło­pak, ubrany w rów­nie ciemne ko­lory. Nie zwró­cił na nią uwagi, pew­nie na­wet nie pa­mię­ta­jąc, kim jest, choć ona do­sko­nale ko­ja­rzyła jego.

Kiedy już była pod swoją ciemną ka­mie­nicą na trze­ciej naj­bar­dziej pa­skud­nej dziel­nicy Sta­rego Bro­katu, od­wró­ciła się, wi­dząc zmie­rza­jący w kie­runku pa­górka po­jazd po­go­to­wia.

przy­naj­mniej dwa­dzie­ścia mi­nut wcze­śniej

Ele­anor za­pla­no­wała to. Pra­wie.

Kiedy Jane pod­nio­sła się z pod­łogi, na­wet na nią nie spoj­rzała. Bar­dzo szybko ucie­kła, po­zo­sta­wia­jąc po so­bie ude­rza­jącą pustkę. Ni­gdy jej tu nie było. Ni­gdy. To dla­czego jed­nak była?

Chri­stian wy­glą­dał na zde­ner­wo­wa­nego, a inni uczest­nicy przy­ję­cia mieli ża­ło­śnie unie­sione brwi. Wszy­scy spo­wici ko­lo­ro­wymi pe­le­ryn­kami, z wy­ma­lo­wa­nymi z po­mocą bu­ra­ków po­licz­kami, czy na­wet ze śmiesz­nymi kij­kami zna­le­zio­nymi na skraju lasu. Ba­wiło ich to, ale to do­brze, roz­rywka na naj­wyż­szym z naj­niż­szych po­zio­mów. Gło­śnik nie miał za­miaru prze­stać wy­gry­wać w kółko iden­tyczne, naj­skocz­niej­sze me­lo­die, więc po chwili po pro­stu za­po­mnieli, igno­ru­jąc resztki szkła spod stóp. Więk­szość przy­nio­sła wła­sny, stra­ga­nowy al­ko­hol i na­wet się nie obej­rzeli na zbite spe­cjały, choć po­winni. Po­winni za tym skom­leć.

Jane na­prawdę tu była i wy­glą­dała tak, jak ostat­nim ra­zem, gdy na sie­bie pa­trzyły. Jej cera nie mu­snęła się słoń­cem, po­zo­stała blada, wręcz szara. Nie przy­tyła, a co naj­gor­sze, wciąż no­siła na gło­wie pla­sti­kowe oku­lary, sta­no­wiące ca­łość z wło­sami. Taka sama, jakby dwa lata były jedną dobą. Ele­anor nie była pewna, czy bar­dziej wście­kła się przez jej wi­dok, czy przez to, że dzie­cinne wy­ży­cie się nic nie po­mo­gło. Wciąż tar­gały nią emo­cje, które po­znała przez ostat­nie dwa lata. Chora bez­sil­ność. Ra­żąca po­trzeba prze­ję­cia kon­troli nad każ­dym ele­men­tem da­nej sy­tu­acji. I znowu, bez­sil­ność, za­wsze naj­bar­dziej in­ten­sywna.

Jej głowa mo­gła w każ­dej chwili eks­plo­do­wać. Na to, co się wła­śnie stało, ni­gdy nie by­łaby przy­go­to­wana, bez względu na to, jak sza­le­nie to so­bie wma­wiała. Dla­tego nie­re­al­ność sy­tu­acji oka­zała się tak osza­ła­mia­jąca.

– Gdzie idziesz? – Zła­pała Chri­stiana za ra­mię, kiedy po­sta­no­wił ją bez­słow­nie mi­nąć. Wy­rwał się. On nic nie wie­dział, nie ro­zu­miał, co się wy­da­rzyło dwa lata wcze­śniej. Dla­tego tak bez­tro­sko stąd od­cho­dził, nie wi­dząc, że Ele­anor jest na skraju przy­tom­no­ści.

– Po­bie­gać. Do do­ska, po­bie­gać.

Nie za­trzy­mała go, bo ro­zu­miała, że wy­star­cza­jąco się prze­stra­szył i stra­cił tym sa­mym na wcze­śniej­szej uży­tecz­no­ści. Szkoda mo­gło być je­dy­nie war­to­ścio­wych kok­tajli, za mało osób po nie się­gnęło, za­nim spłasz­czyły się na pod­ło­dze. Zgar­nęła zna­jomą, nie­do­pitą szklankę z pu­stego sto­lika, sama nie do końca wie­dząc, co mo­gła z tym te­raz zro­bić. Nikt o zdro­wych zmy­słach nie wziąłby tego pro­sto z jej dłoni. Mo­głaby tym rzu­cić, krzyk­nąć, roz­wa­lić o ścianę, o wła­sną głowę i… być może wcale nie zwró­cić na sie­bie uwagi.

Tu nie ist­niała.

Krą­żyła wo­kół par­kietu przez kilka mi­nut, aż za­częło ją nu­dzić oglą­da­nie grona nie­zna­jo­mych lu­dzi, któ­rzy nie ro­bią nic nad­zwy­czaj­nego, bo za mało na­po­jów tra­fiło dziś do obiegu.

Ni­g­dzie nie ist­niała.

W gło­wie miała tylko i wy­łącz­nie Jane. Stała przed nią jako re­alna osoba. Po co tu po­wró­ciła? Czy na długo, na stałe? Jane mu­siała mieć już inne ży­cie, które ni­gdy wię­cej nie po­winno być czę­ścią Sta­rego Bro­katu, Re­zy­den­cji Sów, No­wego Kraju. To była jej de­cy­zja, którą po­sta­no­wiła czymś uko­ro­no­wać, czy­nem. Czyny, ta­kie jak tamte, nie przedaw­niały się.

– Uśmiech, Dessi – W pew­nym mo­men­cie zna­la­zła się na wprost ura­do­wa­nego czło­wieka, który zda­wał się mieć chęć zła­pa­nia jej za ra­miona.

Pod ścianą zgraja dzie­cia­ków ze szkoły po­nad­pod­sta­wo­wej rzu­cała w sie­bie sa­mo­lo­ci­kami, które, jak mo­gła zga­dy­wać, stwo­rzone były z ulo­tek. Kiedy przy­ję­cie się skoń­czy, cała pod­łoga ­po­winna być nimi po­kryta, two­rząc gę­sty dy­wan. Ulotki Q.

– Dla­czego nie je­steś na ze­wnątrz? – spy­tała, w końcu po­zna­jąc, kto zdjął swoją ma­skę. – Wi­dzia­łam, że mia­łeś pil­no­wać wej­ścia.

Mika po­krę­cił głową, swoją bujną czu­pryną wło­sów. Oka­lały jego głowę jak ro­baki.

– Spo­koj­nie, nic się nie dzieje. Nikt już nie wcho­dzi, te­raz ra­czej będą tylko wy­cho­dzić.

– Wróć na swoje miej­sce – po­le­ciła, nie­świa­doma, że rze­czy­wi­ście wy­po­wiada ta­kie słowa. Mika nie ro­zu­miał, że jest czę­ścią jej planu, po­dob­nie jak ża­den inny uczest­nik przy­ję­cia. Ni­gdy nie po­winni się do­wie­dzieć.

– Na szczę­ście ty nie masz nic do ga­da­nia, Ele­anor, choć wszy­scy wiemy, jak bar­dzo byś chciała. Co to masz, wino? Ni­gdy nie wi­dzia­łem pani Ka­to­liczki z al­ko­ho­lem, chcesz to pić?