Porwana. Porwana Tom 2 ebook

Dla tych, któ­rzy cią­gle wal­czą

A co, je­śli po­zna­li­śmy się tylko po to,by mógł po­wstać je­den wiersz?

Anna Ciar­kow­ska

PRO­LOG

Przez ostat­nie trzy dni nie­mal cały czas pa­dał deszcz. Po uli­cach to­czyły się sa­mo­chody. Cza­sem można było na­po­tkać spo­koj­nie spa­ce­ru­ją­cych prze­chod­niów. Po wszyst­kich złych wspo­mnie­niach zo­stały tylko nie­wy­raźne szlaczki, któ­rych ni­gdy już nie za­mie­rza­łam łą­czyć.

Kiedy wró­ci­łam do swo­jego domu, do Pol­ski, osła­bie­nie spo­wo­do­wane wy­da­rze­niami ostat­nich mie­sięcy spra­wiło, że po po­ło­że­niu się we wła­snym łóżku obu­dzi­łam się do­piero po szes­na­stu go­dzi­nach snu. Za­wi­nięta w swoją świeżą, czy­stą koł­drę, z wtu­lo­nym we mnie psem, śni­łam o to­tal­nej pu­stce. Po­ja­wiały się też rze­czy, które nie po­winny się ni­komu śnić, ale i one nie były w sta­nie mnie wy­bu­dzić.

Mia­steczko prak­tycz­nie od razu do­wie­działo się o moim „po­wro­cie”. Zro­bił się nie­mały szum i wtedy przez dwa albo trzy dni sie­dzia­łam przy oknie, sły­sząc z tyłu głowy gło­sik, który upar­cie po­wta­rzał, że ktoś po mnie przy­je­dzie. Kła­dłam się zmę­czona wy­cze­ki­wa­niem i za­sy­pia­łam osa­czona nie­przy­jem­nymi, drę­czą­cymi snami. Przez pierw­szy ty­dzień nie wy­cho­dzi­łam z domu i na szczę­ście ani ro­dzice, ani mój brat nie zmu­szali mnie do spa­ce­rów. Nie­chciane my­śli na­wie­dzały mnie w każ­dej moż­li­wej chwili, do­pro­wa­dza­jąc w końcu do okrop­nego stanu emo­cjo­nal­nego. By­łam silna tak długo, jak po­tra­fi­łam, jed­nak z cza­sem wszystko za­częło mnie przy­tła­czać i du­sić. W pew­nym mo­men­cie nie wy­trzy­ma­łam pre­sji po­wra­ca­ją­cej do mnie prze­szło­ści, która wy­da­rzyła się za­ska­ku­jąco nie­dawno, i zgo­dzi­łam się pójść do psy­cho­te­ra­peuty, który był przy­ja­cie­lem taty. Nie mia­łam za­miaru już ni­gdy wię­cej do­świad­czać ata­ków pa­niki czy pła­kać w po­duszkę przy ko­lej­nym wspo­mnie­niu o Ma­xie albo o tym, czego się do­pu­ścił.

Na spo­tka­nia cho­dzi­łam raz w ty­go­dniu i je­dyne, czego się oba­wia­łam, to że mój psy­cho­te­ra­peuta nie zro­zu­mie mnie ani mo­ich pro­ble­mów. Na szczę­ście od razu wzbu­dził we mnie za­ufa­nie i już po trze­ciej se­sji po­czu­łam, że po­woli za­czy­nam wra­cać do ży­cia. Mar­twi­łam się je­dy­nie tym, czy to wszystko nie działo się za szybko, ale z każ­dym dniem, kiedy otwie­ra­łam oczy, czu­łam się troszkę le­piej. Dzięki spo­tka­niom z przy­ja­cie­lem taty ro­bi­łam wi­doczne po­stępy i nie mia­łam za­miaru oglą­dać się za sie­bie. Za­czę­łam wy­cho­dzić na ze­wnątrz – oczy­wi­ście pod okiem ro­dzi­ców, brata lub przy­ja­ciółki. Pew­nego dnia stwier­dzi­łam, że nad­szedł czas, by wró­cić do szkoły. Mama i tata dali mi dwa dni na prze­my­śle­nie tej de­cy­zji, ale osta­tecz­nie któ­re­goś po­nie­działku sta­nę­łam przed gru­bymi mu­rami no­wej szkoły.

Udało mi się spo­koj­nie po­za­li­czać wszyst­kie spraw­dziany i kart­kówki, któ­rych nie pi­sa­łam wcze­śniej, i zdać se­mestr. Do­piero pod ko­niec grud­nia od­wa­ży­łam się – albo ra­czej do­sta­łam po­zwo­le­nie – na sa­motny spa­cer z psem. Cały czas trzy­ma­łam te­le­fon w dłoni, aby w ra­zie czego szybko wy­ko­nać po­łą­cze­nie, choć sta­ra­łam się nie pa­ni­ko­wać.

W stycz­niu świat na chwilę wstrzy­mał od­dech, kiedy w Sen­dai, w Ja­po­nii, wy­kryto nie­bez­pieczną grypę. Do­sko­nale wie­dzia­łam, kogo do­ty­czyła ta sprawa, cho­ciaż nie spo­dzie­wa­łam się, że po tych kilku mie­sią­cach co­kol­wiek jesz­cze zdzia­łają. Nie było mi wtedy ab­so­lut­nie do śmie­chu, bo przez in­for­ma­cję o pa­nu­ją­cej w Ja­po­nii epi­de­mii szybko wró­ciły do mnie ułamki wspo­mnień. Ja­poń­ski rząd bar­dzo szybko do­pro­wa­dził cały kraj do cał­ko­wi­tego za­mknię­cia oraz od­izo­lo­wa­nia wszyst­kich oby­wa­teli. Dzięki bły­ska­wicz­nemu za­re­ago­wa­niu pań­stwo za­trzy­mało roz­prze­strze­nia­nie się wi­rusa, który po ja­kimś cza­sie oka­zał się nie tak nie­bez­pieczny, jak prze­wi­dy­wano wcze­śniej.

Na po­czątku marca po po­wro­cie ze szkoły do­wie­dzia­łam się, że mój brat wy­le­ciał z Pol­ski do któ­re­goś z miast znaj­du­ją­cych się w Sta­nach Zjed­no­czo­nych. Jego na­zwę zwy­kle za­po­mi­na­łam, bo była nie­przy­jem­nie długa i po­plą­tana. Wie­dzia­łam, że pla­no­wał ten lot od dwóch ty­go­dni i że był zwią­zany z po­dróżą do jego przy­ja­ciela, ale nie przy­szłoby mi do głowy, że przed po­dróżą mnie nie uści­ska. Brak po­że­gna­nia za­kłuł mnie de­li­kat­nie w sam śro­dek serca, dla­tego na­wet nie mia­łam ochoty z nim po­tem roz­ma­wiać.

Pod ko­niec kwiet­nia ostatni raz spo­tka­łam się ze swoim psy­cho­te­ra­peutą, który sam stwier­dził, że po dzie­się­ciu mie­sią­cach so­lid­nej pracy nie po­trze­buję już jego po­mocy.

W pierw­szy czwar­tek mie­siąca miała się od­być dys­ko­teka szkolna wień­cząca setną rocz­nicę pla­cówki. Nie mia­łam ochoty w niej uczest­ni­czyć, bo nie prze­pa­da­łam za żad­nymi im­pre­zami, ale tak się zło­żyło, że szła cała moja klasa, a przy­ja­ciółka nie do­pu­ści­łaby do tego, bym zo­stała w miesz­ka­niu i ob­że­rała się chrup­kami w sa­mot­no­ści.

Od­da­ła­bym jed­nak wiele, by zo­stać tam­tego dnia w domu...

ROZ­DZIAŁ 1

Alex28.07.2015

Tutej­sze ulice były pu­ste. Su­ną­łem wolno po uśpio­nym mie­ście, bo ni­g­dzie mi się nie spie­szyło. Mu­zyka w mo­jej ulu­bio­nej sta­cji le­ciała prak­tycz­nie od po­czątku na­szej po­dróży, ale to­wa­rzy­szyła mi też w naj­prze­róż­niej­szych mo­men­tach w moim ży­ciu. Za­wsze pod­czas jazdy sa­mo­cho­dem po­trze­bo­wa­łem odro­biny dźwię­ków, bo ina­czej nie po­tra­fi­łem się sku­pić, a bez tego ko­lejne ki­lo­me­try wle­kły się w pa­skud­nie wol­nym tem­pie.

Wes­tchną­łem i spoj­rza­łam na sie­dzącą obok mnie osobę. Opie­rała głowę o szybę i spała w naj­lep­sze. Gdy­bym pół roku temu po­my­ślał, że moje ży­cie za­wali ja­kaś szes­na­sto­latka... Za dużo prze­ży­łem. Za dużo wy­cier­pia­łem i wy­pła­ka­łem, aby znowu wszystko się spie­przyło.

Do­sko­nale pa­mię­ta­łem tam­ten mo­ment sprzed czte­rech lat. Mia­łem dwa­dzie­ścia lat i skoń­czoną szkołę z wy­róż­nie­niem, wspa­niałą matkę, naj­lep­szego przy­ja­ciela Eli­jaha oraz brata bliź­niaka. Te trzy osoby wy­star­czały mi do szczę­śli­wego ży­cia. W pew­nej chwili wszystko za­częło ode mnie ucie­kać, a na końcu po­zo­stało mi grzą­skie dno i ciem­ność ma­fii.

Po­now­nie wes­tchną­łem. Zro­bi­łem gło­śniej mu­zykę, cho­ciaż już cał­kiem po­chło­nęły mnie wspo­mnie­nia. Ry­su­jący się w pa­mięci ob­raz, gdy zo­sta­wia­łem mo­jej matce je­dy­nie na­prędce skre­ślony list, był nie do znie­sie­nia. Do dzi­siaj nie chcia­łem my­śleć, jak mo­gła na niego za­re­ago­wać. Zo­sta­wi­łem tę kartkę w cza­sie, kiedy była w swo­jej ulu­bio­nej pracy, a gdy ją czy­tała, ja praw­do­po­dob­nie sie­dzia­łem już w sa­mo­cho­dzie obok któ­re­goś fa­ceta z gangu oraz po­wstrzy­my­wa­łem łzy.

Mamo, dzię­kuję za wszystko, co dla mnie zro­bi­łaś. Pro­szę Cię, abyś nie zgła­szała mo­jego znik­nię­cia na po­li­cję. Bar­dzo Cię ko­cham.

Alex

Wes­tchną­łem raz jesz­cze. Dużo wzdy­cha­łem w ostat­nim cza­sie.

Eli­jaha po­zna­łem w szkole pod­sta­wo­wej. Usia­dłem obok niego pod­czas uro­czy­sto­ści roz­po­czę­cia roku szkol­nego, a on, jak gdyby ni­gdy nic, do mnie za­ga­dał. Od­kąd pa­mię­ta­łem, był cho­ler­nym ga­dułą, ale uwiel­bia­łem to jego ga­da­nie, mimo że cza­sem kom­plet­nie nie miało sensu. Skła­da­li­śmy ra­zem sa­mo­loty, ukła­da­li­śmy puz­zle oraz bu­do­wa­li­śmy prze­ogromne for­tece z krze­seł, po­du­szek i ko­ców. Moja matka trak­to­wała go jak trze­ciego syna, a Eli­jah był za to bar­dzo wdzięczny, gdyż wy­cho­wy­wał się tylko z oj­cem, za­tem ide­al­nie się to uzu­peł­niało. W końcu za­czę­li­śmy grać w war­caby, a kiedy od­kry­li­śmy sza­chy, prze­ko­pa­li­śmy całe bi­blio­teki: czy­ta­li­śmy o naj­więk­szych mi­strzach świata, o hi­sto­rii sza­chów, a w osta­tecz­no­ści spę­dza­li­śmy go­dziny nad na­uką tej gry. Na­wet po wielu la­tach nie za­prze­sta­li­śmy wspól­nych roz­gry­wek, cho­ciaż ni­gdy nie od­wa­ży­li­śmy się za­pi­sać na ja­kiś kon­kurs czy też wstą­pić do ja­kie­goś klubu.

Po odej­ściu z domu ni­gdy już nie za­gra­łem w sza­chy.

Ostatni raz spoj­rza­łem na śpiącą Cas­sie, a po­tem pod­je­cha­łem pod dom jej babci.

To ona była je­dyną osobą, która przy­tu­liła mnie pierw­szy raz od chwili, gdy do­łą­czy­łem do ma­fii. Po­czu­łem się do­syć nie­swojo, dla­tego szybko od­go­ni­łem ją od sie­bie, ale w środku po­czu­łem coś cie­płego, coś, czego mi bar­dzo bra­ko­wało.

Pa­mię­ta­łem, że gdy się ze mną po­że­gnała, to wi­dzia­łem już tylko, jak szła szybko w stronę tam­tego domu, a ja sta­łem oparty o ma­skę sa­mo­chodu i do­cho­dzi­łem do sie­bie po jej nie­spo­dzie­wa­nym do­tyku. Kiedy za­uwa­ży­łem, że znik­nęła w ciem­no­ści, roz­kle­iłem się. Z tę­sk­noty, z żalu, z po­wodu wszyst­kiego, po­nie­waż naj­gor­sze było jesz­cze przede mną.

Jed­nak na­dal sta­łem.

Ma­rzy­łem, by jesz­cze raz mnie przy­tu­liła.

Cas­sie5.05.2016

Stą­pa­łam spo­koj­nie po mo­krym be­to­nie, trzy­ma­jąc jedną ręką trzy­me­trową smycz z psem. Sta­ra­łam się każ­dego dnia wy­cho­dzić do po­bli­skiego parku na spa­cer. Wia­domo, że cza­sami mu­sia­łam so­bie od­pu­ścić, kiedy pa­dał deszcz lub mia­łam okrop­nego le­nia, ale dla mo­jej Sary po­goda ani moje sa­mo­po­czu­cie nie sta­no­wiły żad­nej prze­szkody. Jej oczom ciężko było od­mó­wić.

Mia­łam jesz­cze nie­całe cztery go­dziny do wyj­ścia. Po­cią­gnę­łam psinę w kie­runku jed­nej z bram w parku, ale za­miast pójść do domu, skie­ro­wa­łam się w bar­dziej ru­chliwą stronę mia­sta. Chcia­łam jesz­cze tro­chę po­cho­dzić, ale nie za długo, aby ni­kogo nie­po­trzeb­nie nie stre­so­wać. Scho­wa­łam wolną rękę do kie­szeni i nieco przy­spie­szy­łam, gdy po­wiało mi po no­gach; ma­jowa po­goda w tym roku była bar­dzo zmienna.

Sa­mo­chody na jezdni su­nęły w stronę skrzy­żo­wa­nia. Sko­rzy­sta­łam z przej­ścia dla pie­szych, prze­szłam obok jed­nostki straży po­żar­nej, mi­nę­łam przy­sta­nek au­to­bu­sowy, po czym stwier­dzi­łam, że pora wra­cać. Tro­chę zmar­z­łam, a ciem­nie­jące nie­po­ko­jąco chmury za­częły przy­kry­wać niebo. Nie mia­łam za­miaru mok­nąć, dla­tego przy­spie­szy­łam kroku i wy­cią­gnę­łam z kie­szeni klu­cze do drzwi wej­ścio­wych w bloku.

Na klatce scho­do­wej jak za­wsze było chłodno i pu­sto. Wie­czo­rami to miej­sce wy­glą­dało nie do znie­sie­nia. Do­tar­łam prędko na dru­gie pię­tro i z ulgą we­szłam do cie­płego wnę­trza mo­jego miesz­ka­nia. Ode­zwa­łam się jesz­cze w progu do sie­dzą­cej w kuchni mamy, in­for­mu­jąc ją, że już wró­ci­łam. Wy­tar­łam po­słusz­nie cze­ka­ją­cej Sa­rze łapy i po­zwo­li­łam po­gnać do in­nego po­koju i na­pić się wody. Zdję­łam buty i po­drep­ta­łam w pu­cha­tych kap­ciach do kuchni.

– Co tam go­tu­jesz? – zwró­ci­łam się do mamy, pod­cho­dząc do ku­chenki ga­zo­wej, na któ­rej stał gar­nek pe­łen zupy.

– Twój oj­ciec na­pro­sił się o zupę gu­la­szową – od­po­wie­działa moja uko­chana ciem­no­włosa ko­bieta, sie­dząca przy stole z te­le­fo­nem w ręce.

– No tak. – Za­śmia­łam się pod no­sem, po czym wsta­wi­łam czaj­nik na drugi pal­nik i wy­ję­łam z szafki wy­soki ku­bek.

– O któ­rej mam cię pod­wieźć do szkoły? – spy­tała po chwili, pod­cho­dząc do ku­chenki, aby za­mie­szać zupę.

– Mo­żemy wy­je­chać o wpół do szó­stej. Za­po­wia­dają, że ta szkolna im­preza skoń­czy się koło dwu­dzie­stej dru­giej, ale ni­gdy nie wia­domo, więc będę do cie­bie dzwo­nić – od­par­łam. – Moż­liwe zresztą, że przy­jadę z Paulą, to nie bę­dziesz mu­siała ury­wać się z pracy.

– Zo­ba­czymy. – Uśmiech­nęła się.

Po­mimo wszyst­kich wi­zyt u przy­ja­ciela taty, który wy­pro­wa­dził mnie z de­pre­sji i wszel­kiego zła, złego do­tyku czło­wieka, po­ni­ża­ją­cych słów, nie udało mu się po­wstrzy­mać mnie przed my­śle­niem o jed­nym męż­czyź­nie. Do dzi­siaj za­sta­na­wia­łam się, co by się ze mną stało, gdyby wtedy nie zo­sta­wił mnie u babci w Sta­nach. By­łam pewna, że przez ten czas spo­tka­łyby mnie naj­kosz­mar­niej­sze sce­na­riu­sze i jest wielce praw­do­po­dobne, że już bym nie żyła. Nie po­win­nam była wściu­biać nosa w sprawy Alexa, ale cie­ka­wiło mnie to, czy na­dal był w ma­fii, co się stało, gdy Mike do­wie­dział się, że zna­la­złam się w domu, i naj­waż­niej­sze – czy nie zo­stał za­bity.

Po­czu­łam się znowu tak, jakby sie­dział obok mnie i opo­wia­dał ja­kiś frag­ment hi­sto­rii na te­mat ma­fii albo swo­jego brata. Na­dal pa­mię­ta­łam jego zi­ry­to­wany wy­raz twa­rzy, kiedy py­ta­łam go o po­zwo­le­nie na wy­ko­ny­wa­nie każ­dej czyn­no­ści. Przy­po­mnia­łam so­bie zimne i pu­ste oczy, gdy pierw­szy raz spo­tkał mnie w le­sie, ma­jąc pew­ność, że by­łam ja­poń­skim szpie­giem. W końcu zo­ba­czy­łam ja­kiś blask w jego oczach, a po­tem za­sko­czył mnie ła­godny głos, który usły­sza­łam po raz ostatni.

Wie­dzia­łam, że mi­nie jesz­cze dużo czasu, za­nim za­cznę mniej o nim my­śleć.

Zwle­kłam się z łóżka pro­sto w kie­runku ła­zienki, za­bie­ra­jąc uszy­ko­waną już kilka go­dzin wcze­śniej czarną su­kienkę. Wsko­czy­łam pod prysz­nic, kiedy woda była jesz­cze nie­przy­jem­nie chłodna – mia­łam jed­nak za­miar się do­bu­dzić i prze­sta­wić na ko­lejne ak­tywne go­dziny. Po dłuż­szym prysz­nicu wsu­nę­łam na nogi raj­stopy, a na­stęp­nie wło­ży­łam su­kienkę. Wy­gła­dzi­łam rę­koma jej dół i wy­gię­łam do tyłu ręce, aby bez pro­blemu za­su­nąć za­mek.

Ze względu na późną go­dzinę po­spie­szy­łam się z su­sze­niem wło­sów. Sta­łam chwilę przed lu­strem, by się po­ma­lo­wać, ale jak za­wsze skoń­czyło się na pro­stych kre­skach i tu­szu do rzęs. Umy­łam zęby, a gdy wy­szłam z ła­zienki, na­po­tka­łam mamę.

– Ślicz­nie wy­glą­dasz. – Do­pięła mi do końca za­mek su­kienki. – Wy­cho­dzimy?

– Dzięki – po­wie­dzia­łam i uśmiech­nę­łam się. – Jesz­cze chwilkę.

Wró­ci­łam do swo­jego po­koju, aby spa­ko­wać do ma­łego ple­caka dresy i bluzę na zmianę. Wy­cią­gnę­łam z szu­flady port­fel, zna­la­złam chu­s­teczki i za­bra­łam te­le­fon z łóżka. Mama już na mnie cze­kała, więc wsu­nę­łam czarne trampki oraz ścią­gnę­łam z wie­szaka cienką kurtkę.

– Nie zmar­z­niesz? – spy­tała, otwie­ra­jąc drzwi.

– W szkole bę­dzie cie­pło. – Po­gła­ska­łam psa na po­że­gna­nie i ra­zem wy­szły­śmy z bloku.

Po­de­szły­śmy do na­szego auta i prędko we­szły­śmy do środka. We­wnątrz pa­no­wał chłód, na szczę­ście już po krót­kiej chwili cie­płe po­wie­trze z kli­ma­ty­za­cji nas ogrzało. Droga au­tem do szkoły wy­no­siła nie­całe pięt­na­ście mi­nut, więc nie mia­łam obaw, że się spóź­nię.

Wy­pro­sto­wa­łam się na sie­dze­niu i wy­cią­gnę­łam te­le­fon, aby na­pi­sać do Mo­niki, że nie­długo będę pod szkołą. Na ulicy nie było za du­żego ru­chu, dla­tego nie mu­sia­ły­śmy stać przez kilka mi­nut na świa­tłach.

Nim się obej­rza­łam, zo­ba­czy­łam do­brze znany mi bu­dy­nek szkoły. Mama wje­chała na miej­sce par­kin­gowe.

– Baw się do­brze.

– Po­sta­ram się – od­po­wie­dzia­łam i przy­tu­li­łam ją. – Będę pi­sać. – Od­pię­łam pas i wy­sia­dłam.

Kiedy mama od­je­chała, ru­szy­łam do bu­dynku, gdzie pod du­żymi drzwiami cze­kała na mnie moja przy­ja­ciółka. Wtu­li­ły­śmy się w sie­bie i po chwili we­szły­śmy do cie­płego, dusz­nego środka. Po ko­ry­ta­rzach nio­sła się ci­cho mu­zyka, a my skie­ro­wa­ły­śmy się do na­szej klasy, gdzie zo­sta­wi­ły­śmy przy­nie­sione rze­czy. Przy­wi­ta­łam się z resztą osób, a po­tem więk­szą grupą po­szli­śmy w stronę eks­tra­wa­gancko przy­ozdo­bio­nej ma­łej sali w od­cie­niach ciem­nego fio­letu i złota. Nikt z nas nie spo­dzie­wał się ta­kiego wy­stroju. Było już kilka mi­nut po osiem­na­stej, gdy któ­ryś z uczniów z rów­no­le­głej klasy za­pro­sił przez mi­kro­fon dy­rek­tora szkoły. Męż­czy­zna zja­wił się do­syć szybko w ele­ganc­kim gar­ni­tu­rze, kra­wa­cie w kaczki oraz ka­pe­lu­szu węd­kar­skim. Wszy­scy przy­wi­tali go okla­skami, a na­stęp­nie umil­kli, by star­szy męż­czy­zna wy­gło­sił krótką mowę i na za­koń­cze­nie ży­czył hucz­nej, choć grzecz­nej za­bawy.

Na sa­mym po­czątku pu­ścili słynne „Ka­czu­chy”, aby „roz­grzać to­wa­rzy­stwo”, więc do­bre trzy czwarte osób sta­nęło w wiel­kim kółku i wy­ko­ny­wało ge­sty w rytm mu­zyki. W tym kółku by­łam rów­nież ja, bo im wię­cej lu­dzi znaj­do­wało się na par­kie­cie, tym mniej by­łam skrę­po­wana. Nie prze­pa­da­łam za im­pre­zami czy po­tań­ców­kami – za­wsze wo­la­łam swój wolny czas spę­dzić sa­mot­nie na czy­ta­niu lub ry­so­wa­niu niż w więk­szym gro­nie osób. Cał­ko­wi­tym prze­ci­wień­stwem była moja przy­ja­ciółka, ale ja­koś wy­trwa­ły­śmy ze sobą przez te dzie­więć lat.

My­śla­łam, że zejdę z par­kietu już po pierw­szym utwo­rze, ale na­stępny był tak do­bry i skoczny, że zo­sta­łam. Do­piero po ja­kimś cza­sie, gdy na­stała krótka prze­rwa, po­de­szły­śmy do sto­li­ków z prze­ką­skami oraz na­po­jami. Na­la­ły­śmy so­bie po kubku soku i skie­ro­wa­ły­śmy się do na­szej klasy, żeby od­po­cząć. Od razu do­łą­czyło do nas kilka osób, bo reszta po­sta­no­wiła wyjść na świeże po­wie­trze albo za­szyć się w to­a­le­cie i prze­sie­dzieć tam resztę czasu.

Za­gra­li­śmy na ta­blicy w wi­sielca, po czym wró­ci­li­śmy na salę w jesz­cze lep­szych hu­mo­rach. Chło­pak od­gry­wa­jący rolę di­dżeja ide­al­nie do­bie­rał pio­senki. Ba­wi­łam się tak do­brze, że już te­raz czu­łam pul­su­jący ból ły­dek oraz lek­kie mro­wie­nie w skroni. Ko­lejna prze­rwa za­częła się o wiele póź­niej niż ta pierw­sza, więc by­li­śmy jesz­cze bar­dziej wy­czer­pani. Przez chwilę po­czu­łam ta­kie zmę­cze­nie, że za­ma­rzy­łam o po­wro­cie do domu, ale przy­szła do nas na­sza wy­cho­waw­czyni, która mo­men­tal­nie przy­wró­ciła nam do­bry hu­mor. Ko­bieta roz­ma­wiała z nami tak, jak­by­śmy wcale nie byli jej uczniami, tylko do­brymi zna­jo­mymi.

Było już kilka mi­nut po dwu­dzie­stej pierw­szej, lecz nikt nie li­czył czasu do za­koń­cze­nia hucz­nej im­prezy, do któ­rej do­łą­czyli na­wet nie­któ­rzy na­uczy­ciele. Mu­zyka grała w naj­lep­sze, było tak gło­śno, że na pewno pio­senki były sły­szane w du­żej od­le­gło­ści od szkoły.

Gdy koń­czy­łam jeść ba­beczkę, je­den z uczniów rów­no­le­głej klasy po­pro­sił moją przy­ja­ciółkę Mo­nikę do tańca. Sta­łam jesz­cze przez mo­ment i pa­trzy­łam, jak blon­d­włosa dziew­czyna uśmie­cha się do swo­jego ko­legi. Jej gruby war­kocz pod­ska­ki­wał w rytm tańca. Ten wi­dok prze­niósł mnie do na­szych dzie­cię­cych lat, kiedy to przy­pad­kowo po­zna­ły­śmy się na huś­tawce pod blo­kiem. Po­tem tań­czy­ły­śmy do ja­kiejś gło­śnej mu­zyki, która do­cho­dziła z jed­nego z miesz­kań. Obie mia­ły­śmy uple­cione war­ko­cze, a brudne ko­lana tylko wska­zy­wały, jak do­brze się ba­wi­ły­śmy. Od tam­tego spo­tka­nia mi­nęło dzie­więć lat. Na­wet do te­raz zda­rza nam się mieć brudne ko­lana czy po­dobne fry­zury.

Uśmiech­nę­łam się.

Nie­stety ból głowy do­bi­jał mnie o wiele bar­dziej niż jesz­cze chwilę temu, dla­tego oświad­czy­łam Mo­nice, że wyjdę na ze­wnątrz, by na­brać świe­żego po­wie­trza.

Wzię­łam ze sobą te­le­fon, by od razu za­dzwo­nić do ro­dzi­ców i po­in­for­mo­wać ich, że mam z kim wra­cać do domu. Otwo­rzy­łam ma­sywne drzwi, a chłód ude­rzył w moje po­liczki. Ucie­szy­łam się, że wzię­łam ze sobą let­nią kurtkę. Na­rzu­ci­łam na sie­bie kap­tur i przy­sia­dłam na po­bli­skim murku, żeby chwilę ode­tchnąć. Wiał przy­jemny, lekki wiatr, który był dla mnie bło­go­sła­wień­stwem.

Spraw­dzi­łam z cie­ka­wo­ści me­dia spo­łecz­no­ściowe, gdzie już kilka osób po­wsta­wiało zdję­cia z dzi­siej­szego wie­czoru.

My­śla­łam, że już nic nie po­psuje tego dnia, kiedy na­gle do­sta­łam po­wia­do­mie­nie o otrzy­ma­nym SMS-ie. Od razu po­my­śla­łam o swoim bra­cie, który już od dwóch mie­sięcy sie­dział w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i spo­ra­dycz­nie się od­zy­wał.

Wy­bra­łam w te­le­fo­nie ikonkę skrzynki od­bior­czej i w chwili, gdy w nią we­szłam, po moim ciele prze­pły­nęło lo­do­wate zimno.

NU­MER NIE­ZNANY: Wra­caj do domu.

W tam­tym mo­men­cie nie wie­dzia­łam, czy za­cząć pa­ni­ko­wać, czy za­cho­wać spo­kój. Wpa­try­wa­łam się w ekran swo­jego te­le­fonu, ma­jąc na­dzieję, że to ja­kiś głupi żart. Nie chcia­łam wie­rzyć w to, co pod­po­wia­dały mi moje my­śli. Wzię­łam głęb­szy wdech – już do­syć nie­spo­kojny.

JA: To chyba po­myłka.

Li­czy­łam na to, że za chwilę do­stanę po­twier­dza­jącą od­po­wiedź lub ja­kieś prze­pro­siny za błęd­nie wy­słaną wia­do­mość, lecz po nie­ca­łej mi­nu­cie otrzy­ma­łam ko­lej­nego SMS-a. To­tal­nie zmro­ził krew w mo­ich ży­łach. Zsu­nę­łam się z murka i po­czu­łam, jak miękną mi nogi.

NU­MER NIE­ZNANY: Po­spiesz się.

NU­MER NIE­ZNANY: Le­piej, żeby nikt nie do­wie­dział się o tej wia­do­mo­ści, bo po­leci czy­jaś głowa.

NU­MER NIE­ZNANY: Nie chcesz mieć na su­mie­niu swo­jego ta­tu­sia, prawda?

O mało co nie upu­ści­łam te­le­fonu na chod­nik. Moje ciało drgnęło, a mię­śnie mo­men­tal­nie się na­pięły, po­wo­du­jąc ból ca­łego ciała. Ukuc­nę­łam, cho­wa­jąc twarz w dło­niach i sta­ra­jąc się spo­koj­nie my­śleć, jed­nak strach za­pu­kał do mo­jej głowy z siłą, ja­kiej nie pa­mię­ta­łam od paru do­brych mie­sięcy. Po po­licz­kach spły­nęło kilka drob­nych łez, które na­ka­pały na moją su­kienkę.

JA: Kim je­steś?

Kiedy pi­sa­łam tę wia­do­mość, trzę­sły mi się ręce. Nie mia­łam za­miaru uwie­rzyć, że prze­szłość wła­śnie pu­kała do mo­ich drzwi i na­tar­czy­wie sta­rała się wejść do środka. Kiedy po­my­śla­łam o tych wszyst­kich złych oso­bach, o któ­rych udało mi się już pra­wie za­po­mnieć, zro­biło mi się pa­skud­nie duszno i nie­do­brze.

NU­MER NIE­ZNANY: Twoim Kosz­ma­rem.

NU­MER NIE­ZNANY: Gęba na kłódkę, bo po­ża­łu­jesz.

Unio­słam lekko głowę, ale przez za­lane łzami oczy wi­dzia­łam tylko roz­my­wa­jący się ciemny par­king oraz kilka drzew. By­łam w ab­so­lut­nym szoku i nie wie­dzia­łam, co w tej sy­tu­acji po­win­nam zro­bić, mimo że ta osoba w swo­ich wia­do­mo­ściach za­de­cy­do­wała już za mnie. Za­pa­dłam się w so­bie i nie mia­łam siły wstać ani na­wet wy­ko­nać ja­kie­go­kol­wiek ru­chu. Nie mia­łam czasu, aby to wszystko prze­my­śleć. Do­dat­kowo prze­stra­szy­łam się uchy­la­ją­cych się drzwi.

– Tu je­steś! – za­wo­łała moja przy­ja­ciółka. – Co się dzieje? – za­py­tała, pod­cho­dząc do mnie.

By­łam mię­dzy mło­tem a ko­wa­dłem, bo z jed­nej strony chcia­łam jej wszystko po­wie­dzieć, a z dru­giej czu­łam, że nie mogę tego zro­bić. Nie po­tra­fi­łam też za­trzy­mać czasu, aby za­sta­no­wić się nad od­po­wie­dzią. SMS-y wy­raź­nie mó­wiły o tym, że gdy­bym wspo­mniała o nich sło­wem, to ko­muś mo­gła stać się krzywda, a ja ni­gdy bym so­bie tego nie wy­ba­czyła.

– Źle się czuję... – skła­ma­łam i prze­łknę­łam łzy, kon­ty­nu­ując bar­dziej opa­no­wa­nym gło­sem: – Za-dzwo­ni­łam do mamy, żeby po mnie przy­je­chała – do­da­łam z wiel­kim ża­lem w sercu.

– Ej, spo­koj­nie. Po­ło­żysz się nie­długo do łóżka i po­czu­jesz le­piej. – Po­gła­dziła moje ra­mię. – Pójdę po twoje rze­czy, do­brze?

– Chcę się prze­brać... – wy­pa­li­łam sko­ło­wana i po­woli się pod­nio­słam.

– To idź do ła­zienki, a ja przy­niosę ci ple­cak.

Spoj­rza­łam na jej za­tro­skaną twarz i przy­tak­nę­łam, po czym od­wró­ci­łam głowę, zer­ka­jąc za sie­bie.

Wie­dzia­łam, że ktoś mnie ob­ser­wo­wał.

We­szłam do cie­płego ko­ry­ta­rza, który tylko po­gor­szył mój stan fi­zyczny. Po­wstrzy­my­wa­łam się od pła­czu, mimo co­raz sil­niej­szego na­poru łez. Przy­bra­łam ma­skę, aby inni nie do­py­ty­wali, co się stało. Ża­ło­wa­łam te­raz, że wy­szłam na ze­wnątrz, ale nie chcia­łam się oszu­ki­wać – je­żeli pla­no­wali wzglę­dem mnie ja­kieś ru­chy, to z bie­giem czasu i tak ktoś by się ode­zwał.

Na trzę­są­cych no­gach uda­łam się do pra­wie pu­stej ła­zienki i po­de­szłam do umy­walki, aby prze­myć kil­ku­krot­nie twarz chłodną wodą, która ja­kimś cu­dem zmyła z mo­ich po­wiek kre­ski i tusz do rzęs. Wy­tar­łam twarz pa­pie­ro­wym ręcz­ni­kiem i do­strze­głam w lu­strze Mo­nikę.

Wzię­łam od niej ple­cak i za­mknę­łam się sa­mot­nie w to­a­le­cie. Po­trze­bo­wa­łam po­być sama, spró­bo­wać uwol­nić my­śli od SMS-ów, które otrzy­ma­łam. Ścią­gnę­łam su­kienkę oraz raj­stopy, a na­stęp­nie wło­ży­łam swoje dresy, skar­petki i bluzę. Prze­bie­ra­nie dłu­żyło mi się nie­mi­ło­sier­nie, a pod ko­niec, gdy wło­ży­łam ciemną kurtkę, do­sta­łam ostat­niego SMS-a.

NU­MER NIE­ZNANY: Czas goni.

Z uda­wa­nym spo­ko­jem wy­szły­śmy z Mo­niką z ła­zienki. Okła­ma­łam przy­ja­ciółkę, mó­wiąc, że moja mama czeka już na par­kingu i żeby ze mną nie szła.

Z ca­łego serca nie chcia­łam wy­cho­dzić ze szkoły. Uda­wa­łam przed samą sobą, że do­trę spo­koj­nie do swo­jego miesz­ka­nia, a to wszystko było je­dy­nie ja­kimś kre­tyń­skim dow­ci­pem. Ści­ska­łam w dłoni te­le­fon, drżały mi wargi, a nogi z każ­dym kro­kiem od­ma­wiały po­słu­szeń­stwa.

Szłam dziel­nie już od trzech mi­nut, mo­cząc po­je­dyn­czymi łzami po­liczki, bo nie mia­łam siły na to, by się roz­pła­kać. Tak bar­dzo chcia­łam już uj­rzeć swój blok, ale nie prze­szłam jesz­cze po­łowy drogi. Po­twor­nie się ba­łam. Otar­łam wil­gotne po­wieki, bo wy­peł­nia­jące moje oczy łzy co­raz moc­niej za­ma­zy­wały mi pole wi­dze­nia. W uszach sły­sza­łam dud­niącą krew, do­ku­czały mi ostre skur­cze brzu­cha i po­my­śla­łam, że na pewno za­raz ze­mdleję.

Od­blo­ko­wa­łam te­le­fon, ale nie zdą­ży­łam na­wet do­tknąć pal­cem ekranu, bo ja­kaś silna, mę­ska ręka ob­jęła mnie wo­kół ta­lii. W no­sie po­czu­łam du­szący za­pach, a męż­czy­zna oka­zał się tak mocny, że zre­zy­gno­wa­łam z walki. Po­cią­gnął mnie w miej­sce, gdzie nie do­cie­rało świa­tło la­tarni, i siłą po­pchnął na chod­nik. Po krót­kim cza­sie sub­stan­cja, którą wdy­cha­łam, osła­biła mnie jesz­cze moc­niej, dla­tego na­past­nik od­su­nął chu­s­teczkę i od­gar­nął po­je­dyn­cze ko­smyki z mo­jej twa­rzy.

– Miło cię znowu wi­dzieć, Cass.

Ten głos, któ­rego już ni­gdy wię­cej mia­łam nie usły­szeć, znowu do mnie po­wró­cił.