Porwana. Porwana Tom 3 ebook

Dla tych, któ­rzy cią­gle wal­czą

A co, je­śli po­zna­li­śmy się tylko po to,by mógł po­wstać je­den wiersz?

Anna Ciar­kow­ska

PRO­LOG

Tal­la­has­see

Było chłodno. Po­za­sła­niane w oknach ro­lety świad­czyły o tym, że w miesz­ka­niach spały ro­dziny. Co ja­kiś czas dało się zo­ba­czyć de­li­katne oznaki włą­czo­nego te­le­wi­zora. W jed­nym bloku do­syć gło­śno krzy­czało głodne dziecko, a w in­nym, w ciem­no­ści cho­wała się szlo­cha­jąca i po­si­nia­czona ko­bieta.

Bu­dziki cze­kały cier­pli­wie na od­po­wied­nią go­dzinę, aby z hu­kiem zbu­dzić słodko śpiące osoby. Prze­nie­sione w do­linę snów ko­ły­sały się w rytm nie­zro­zu­mia­łej mu­zyki. Nikt nie sły­szał wo­ła­nia wi­szą­cej oraz więd­ną­cej ro­śliny, a sko­wyt zmę­czo­nego kota uci­szał nocny po­ciąg. Po­mimo okrop­nej ciem­no­ści w parku sie­działa grupka na­sto­lat­ków pa­lą­cych pa­pie­rosy, któ­rzy z otę­pie­niem wpa­try­wali się w ekrany smart­fo­nów. Za ro­giem dud­niła gło­śna elek­tro­niczna mu­zyka, ga­sząca głosy roz­ma­wia­ją­cych tam osób. Ko­lo­rowe świa­tła od­bi­jały się od sto­ją­cego nie­da­leko ciem­nego mer­ce­desa, gdzie za przy­ciem­nio­nymi szy­bami dwójka przy­pad­ko­wych lu­dzi upra­wiała seks.

Na opu­sto­sza­łej sta­cji pa­liw star­szy męż­czy­zna prze­glą­dał ostat­nie zdję­cia ze zmarłą wnuczką. Obok par­kingu roz­ma­wiały ze sobą dwie pi­jane przy­ja­ciółki, które w tym sa­mym mo­men­cie zwró­ciły uwagę na bły­ska­jące niebo.

De­li­katne, mu­ska­jące skórę kro­ple desz­czu do­tknęły na­wet na­sto­lat­ków, któ­rzy z pręd­ko­ścią świa­tła za­brali swoje torby oraz po­gnali w kie­runku bo­ga­tego strze­żo­nego osie­dla.

Pół­tora ki­lo­me­tra da­lej ży­cie było tro­chę inne.

W brud­nym i śmier­dzą­cym bu­dynku we wschod­niej czę­ści Ame­ryki, w Tal­la­has­see, było na­wet spo­koj­nie. Osoby opa­tu­lone w stare i po­roz­ry­wane koce le­żały na be­to­nie. W jed­nym rogu ko­lejną bu­telkę wy­chy­lał trzę­sący się ob­co­kra­jo­wiec, a parę me­trów da­lej kilka ciem­no­skó­rych osób grało w karty przy ukra­dzio­nej lampce na ba­te­rie. Wa­la­jące się po ziemi śmieci, igły oraz stare chu­s­teczki do­pro­wa­dzały do otu­ma­nio­nego mło­dego męż­czy­zny. Od bar­dzo dawna cią­żyło mu coś na sercu, ale po­chło­nięty wsze­la­kimi sub­stan­cjami nie po­tra­fił, a cza­sem na­wet nie chciał ni­czego zmie­niać. Po pro­stu za­tra­cił się na swoją przy­szłość, okrop­nie krzyw­dząc ro­dzinę.

Oparł głowę o zimną ścianę, otwo­rzył lekko usta i wy­krztu­sił ci­che prze­pro­siny skie­ro­wane do jed­nej osoby. Po­tem była igła.

Choć wie­dział, że ostat­nia.

ROZ­DZIAŁ 1

Cas­sie15.05.2016

Po po­wro­cie do domu

Prze­tr­wa­łam. Ob­raz obej­mu­ją­cych mnie ro­dzi­ców od­wie­dzał mnie ko­lej­nymi no­cami, gdy bu­dzi­łam się z kosz­ma­rów zwią­za­nych mię­dzy in­nymi z Wil­l­sem. Ten pa­skudny czło­wiek po­ja­wiał się w gło­wie prak­tycz­nie cały czas, co da­wało do zro­zu­mie­nia, że psy­chika bar­dzo ucier­piała. Ostat­nim ra­zem my­śli rów­nież były po­grą­żone w ame­ry­kań­skich prze­stęp­cach, ale tym ra­zem już od sa­mego po­czątku się pod­da­łam. Było za ciężko. Pa­mię­tam, że po wy­tu­le­niu ro­dzi­ców zro­biło mi się strasz­nie słabo, a mój tata się­gał już po klu­czyki do sa­mo­chodu, aby za­wieźć mnie do szpi­tala. Od­mó­wi­łam przez strach, bo by­łam pewna, że ja­kaś osoba sko­ja­rzy moje na­zwi­sko, a in­for­ma­cja, że po­now­nie wró­ci­łam do domu, gwał­tow­nie roz­nie­sie się po ca­łym mie­ście. Na ra­zie tego nie chcia­łam. Jesz­cze nie.

Te­raz pra­gnę­łam od­po­cząć.

Tam­tej nocy nie kła­dli­śmy się spać. Sie­dzie­li­śmy z her­batą w sa­lo­nie przy ci­cho włą­czo­nym te­le­wi­zo­rze i roz­ma­wia­li­śmy. Po­cząt­kowo na­sza roz­mowa roz­po­częła się od mo­jego gwał­tow­nego wy­bu­chu pła­czu, któ­rego nie mógł uspo­koić na­wet mój ko­chany pies.

– Skar­bie... – za­czął oj­ciec, wy­cią­ga­jąc dło­nie. – Je­steś bez­pieczna... – Za­ciął się na­gle i spoj­rzał na mamę. – Nic ci już nie grozi, ja­sne?

Nie wie­dzia­łam czemu, ale lekki do­tyk pal­ców na mo­ich dło­niach wy­wo­łał nie­przy­jemne dresz­cze. Mimo wszystko nie za­bie­ra­łam rąk. Aby po­zbyć się nie­przy­jem­no­ści, ści­snę­łam oj­cowe ręce, na­wet za mocno, lecz to po­zwo­liło się szyb­ciej uspo­koić.

– Wiemy o Nicku... – To imię ciężko prze­szło ma­mie przez gar­dło. – Mike... kon­tak­to­wał się z nami kilka razy. By­li­śmy bez­radni, ka­zał sie­dzieć ci­cho, bo mó­wił, że zro­bią ci krzywdę... Mu­sie­li­śmy cze­kać. – Za­kryła ręką usta.

– Je­śli nie chcesz dzi­siaj roz­ma­wiać – po­wie­dział tro­skli­wie tata – to nie bę­dziemy... – Uśmiech­nął się lekko. – Okej?

Opar­łam się wy­god­niej o ka­napę i wzię­łam głę­boki wdech. Chcia­łam roz­ma­wiać, ba, chcia­łam opo­wia­dać, bo bę­dąc w bez­piecz­nym domu, wszystko w eks­pre­so­wym tem­pie za­częło mnie du­sić. Moja głowa nie mo­gła dać chwili spo­koju, tylko od razu roz­po­częła pro­ces przy­po­mi­na­nia so­bie wszyst­kiego już od chwili do­sta­nia SMS-a od Maxa.

– Chcę... – wy­krztu­si­łam jedno z pierw­szych słów w tym domu.

– Czy któ­ryś cię...

– Nie – od­par­łam od razu, za­nim do­koń­czyła py­ta­nie. – Nie... – po­wtó­rzy­łam spo­koj­niej i zer­k­nę­łam na jej bladą twarz. – Wró­ci­łam do domu przez tego, który pierw­szy mnie upro­wa­dził... – Mu­snę­łam pal­cami ciem­no­nie­bie­ski szki­cow­nik. – Ale wszystko po ko­lei.

Ostatni raz prze­mknę­łam wzro­kiem po ca­łym sa­lo­nie, oknie oraz te­le­wi­zo­rze, w któ­rym le­ciała po­wtórka ja­kie­goś pro­gramu. W końcu śmi­gnę­łam po mo­ich ro­dzi­cach, któ­rzy jesz­cze nie do końca ode­tchnęli po tym, że ich córka w prze­dziwny spo­sób wró­ciła do domu.

– Wtedy, gdy by­łam na im­pre­zie... – za­czę­łam mó­wić do swo­ich ko­lan – do­sta­łam SMS-a z groźbą, że mam wra­cać do domu, bo ina­czej ktoś zgi­nie... Okła­ma­łam Mo­nikę, że cze­kasz na mnie na par­kingu... – Wes­tchnę­łam. – A tak na­prawdę po­szłam w kie­runku miesz­ka­nia i cze­ka­łam, kiedy Max wrzuci mnie do sa­mo­chodu. – Uśmiech­nę­łam się krzywo.

– Mo­nika dzwo­niła do mnie przed pół­nocą – mruk­nęła mama, po­chy­la­jąc się. – Py­tała, czy do­tar­łaś, bo się nie od­zy­wa­łaś...

– Nie wie­dzia­łam, co zro­bić. – Po­krę­ci­łam głową. – Stał na par­kingu. Wi­dział mnie. Może i na­wet sły­szał. Nie chcia­łam ni­kogo na­ra­żać... – Za­mknę­łam na chwilę oczy.

– Wiemy... – wy­szep­tał zdła­wio­nym gło­sem oj­ciec.

– Obu­dzi­łam się w piw­nicy i... do­wie­dzia­łam się, że tra­fi­łam tam przez Nicka... – Gwał­tow­nie unio­sła mi się klatka pier­siowa. – Ku­po­wał od nich nar­ko­tyki, nie wie­dząc, że byli to ONI. Za... za­bił...

– Wiemy, Cass... – do­dał szybko, da­jąc do zro­zu­mie­nia, że­bym nie cią­gnęła tego te­matu.

Nie by­li­śmy go­towi do tego wra­cać.

– Tamte chwile przy­po­mniały mi o mo­men­tach z pierw­szego po­rwa­nia... Za­po­mnia­łam, jak wiele złych rze­czy prze­ży­łam. Do­dat­kowo cały czas by­łam wy­py­ty­wana o Alexa, bo my­śleli, że na­dal utrzy­muję z nim kon­takt. Wiele mo­ich słów było dla nich tylko kłam­stwem... – Wzru­szy­łam ra­mio­nami i zro­bi­łam krótką prze­rwę na na­pi­cie się her­baty.

Kre­mowa la­bra­dorka wsko­czyła na ka­napę z mi­siem w py­sku.

– Gdy po­wie­dzia­łam, gdzie praw­do­po­dob­nie prze­bywa Nick, prze­nie­śli mnie na górę. – Za­czę­łam ko­lejny etap. – Mia­łam wtedy na­dzieję, że Nick szybko spłaci długi, a ja jesz­cze szyb­ciej wrócę do domu, ale wcale tak nie było... Już ko­lej­nego dnia przy­je­chał ich ro­syj­ski szpieg, który mó­wił o pla­no­wa­nym za­ma­chu na Ka­pi­tol i Pen­ta­gon. Obie­cał im, że bę­dzie miał na oku Krycka. Max i Mike do­sko­nale wie­dzieli, że Alex bę­dzie coś pla­no­wał, tym bar­dziej że ten już wie­dział, że mnie po­rwali. Mike bał się jego czy­nów, bo wie­dział, że Kry­cek jest sprytny...

– Mike w ogóle nie po­zwo­lił z tobą po­roz­ma­wiać – wy­krztu­siła moja mama, ści­ska­jąc pal­cami ucho kubka.

– Wiem, miał ar­gu­menty na wszystko. Już wtedy da­wał mi do zro­zu­mie­nia, że Nick się nie od­zywa. – Wes­tchnę­łam. – Ale co było naj­śmiesz­niej­sze? Że zła­pa­łam ospę. – Wie­dzia­łam, jak bar­dzo ko­micz­nie to za­brzmiało, dla­tego pod­wi­nę­łam rę­kaw ko­szulki, by po­ka­zać im stare kro­sty.

– Mu­sia­łaś zła­pać w szkole...

– Tak... – Kiw­nę­łam głową. – Mia­łam go­rączkę, dresz­cze, wszystko mnie bo­lało... ale jego to wcale nie in­te­re­so­wało. – Nie wy­mó­wi­łam tego imie­nia. – Przy­słali do mnie mło­dego le­ka­rza... Po­laka. Do­wie­dzia­łam się, że prze­by­wa­li­śmy na Pod­la­siu. Prze­pi­sał mi maść. Z bie­giem czasu czu­łam się le­piej. Jed­nego razu na­tknę­łam się na Mike’a o dru­giej w nocy i wtedy... wtedy do­tarło do mnie, że do­ci­śnięto mnie do dna. Mie­li­ście za­pła­cić za dług Nicka i nie by­łoby w tym nic złego, gdyby Hu­ter­son nie wy­my­ślił so­bie kra­dzieży pie­nię­dzy z konta bo­ga­tego Fran­cuza...

– Thi­baulta Plo­uffe... – ode­zwał się na­gle oj­ciec. – Wszystko po­szło w me­dia, Cass.

– Tak, jego. Kry­cek miał to zro­bić. I zro­bił. – Uśmiech­nę­łam się lekko. – Ina­czej sprze­da­liby mnie do bur­delu lub zo­sta­ła­bym wła­sno­ścią Maxa... – Za­drżał mi głos. – Było mi wtedy bar­dzo źle, mimo że wie­rzy­łam, że Ale­xowi się uda. Póź­niej stało się coś in­nego... Skon­tak­to­wa­łam się z sa­mym Ale­xem jesz­cze przed próbą kra­dzieży. – Przy­ło­ży­łam rękę do twa­rzy.

Gdy­bym nie za­dzwo­niła wtedy do Krycka, to moż­liwe, że nie przy­je­chałby mnie „po­pil­no­wać”.

– Niby w jaki spo­sób?

– W domu by­łam tylko z Hu­ter­so­nem. Te­le­fon le­żał przy wyj­ściu z domu, więc czu­łam się bez­piecz­nie, ale po kilku sło­wach na­krył mnie Mike... Ucie­kłam z miesz­ka­nia, za­my­ka­jąc go w nim. Alex dał mi słowo, że na pewno mnie ura­tuje, ale póź­niej kon­takt się urwał, bo zna­lazł mnie Max. – Ko­lejny wdech, bo tam­ten etap po­bytu w ich domu był naj­gor­szy. – Ro­bił mi krzywdę... Na szczę­ście póź­niej zo­sta­łam sama z Ale­xem, bo tamci mu­sieli gdzieś po­je­chać. Do te­raz bar­dzo dziwi mnie to, że po­zwo­lili Kryc­kowi ze mną zo­stać. Przez ten czas dużo roz­ma­wia­li­śmy... – Unio­słam za­łza­wione oczy. – Jako je­dyny był dla mnie do­bry, gdy oka­zało się, że po­rwał nie tę dziew­czynę... W końcu to on od­wiózł mnie tam­tego dnia do domu: po pierw­szym po­rwa­niu, na­ra­ża­jąc swoje ży­cie. Chcę, że­by­ście wie­dzieli, że nie jest w gangu z wła­snej woli, tylko przez głu­potę bliź­niaka. I wiem, że może to brzmieć dla was jak abs­trak­cja, ale to cał­ko­wi­cie inny czło­wiek, niż ten, ja­kiego po­zna­łam za do­mem dziad­ków. Uwierz­cie, że to nie syn­drom... Ni­gdy nie było żad­nego syn­dromu ani in­nych sy­tu­acji...

– Wie­rzymy ci... – za­pew­niła mama szcze­rze. Na­prawdę szcze­rze. – Chcesz po­wie­dzieć, że jesz­cze się ode­zwie?

– Tak... Chyba tak. – Kiw­nę­łam głową. – Obec-nym ma­rze­niem Alexa jest znisz­cze­nie tej ma­fii, jej so­jusz­ni­ków i wro­gów... Ostatni za­mach w Ka­pi­tolu na­le­żał do Ro­sjan, ostat­nia próba roz­po­czę­cia epi­de­mii na świe­cie na­le­żała do Ja­poń­czy­ków i mam na­dzieję, że ostat­nia próba roz­wa­le­nia ma­fii bę­dzie na­le­żała do Krycka i jego brata.

Praw­do­po­dob­nie to wszystko brzmiało dla mo­ich ro­dzi­ców jak kosz­mar. I w su­mie mo­gło tak brzmieć, choć ni­gdy nikt z bli­skich mi osób tego nie zro­zu­mie.

– Po­ra­dzą so­bie? – spy­tał oj­ciec.

Wi­dzia­łam, że wy­glą­dał na o wiele spo­koj­niej­szego i o to mi wła­śnie cho­dziło. Po­roz­ma­wia­nie z nimi o tych wy­da­rze­niach sprawi, że po­winni de­li­kat­nie prze­stać się przej­mo­wać.

– Mam na­dzieję. By­ła­bym bez­piecz­niej­sza, niż je­stem te­raz... Mimo że Mike obie­cał mi, że zo­stawi moje ży­cie w spo­koju, to za­wsze ist­nieje ja­kaś opcja, że wszystko prze­wróci się do góry no­gami, a sprawcą tego bę­dzie Max...

– Na­wet tak nie mów... – po­wie­działa mama, głasz­cząc po gło­wie na­szego roz­le­ni­wio­nego psa. – Wia­domo, że po­sa­dze­nie wszyst­kich prze­stęp­ców za kratki by­łoby cu­downe, ale... nie­moż­liwe – szep­nęła.

– Mamo, ja... – za­czę­łam, ale od razu mi prze­rwała.

– Cas­sie. Chcia­ła­bym, aby to się udało, lecz... – Roz­ło­żyła ręce. – Po­myśl, pro­szę.

Wes­tchnę­łam głę­boko i scho­wa­łam twarz za rę­koma. Po­my­śla­łam o dwóch ma­łych jed­nost­kach, czyli o Gene i Ale­xie, któ­rzy chcieli wsa­dzić za kratki mnó­stwo osób. Mama miała ra­cję.

Jak za­wsze, po­my­śla­łam.

– Alex ma ja­kiś plan?

– Mó­wił, że ma, ale mi nie po­wie­dział... – Opar-łam brodę o rękę. – Co­kol­wiek wy­my­śli, wiem, że bę­dzie to do­bry plan. Na­wet mi­ni­mal­nie do­bry...

– Chyba że znaj­dzie się kilku świad­ków ko­ron­nych – po­wie­dział oj­ciec na­gle. – Tak, jak to było z na­szą war­szaw­ską ma­fią. Je­den wy­ga­dał wszystko, a reszta po­szła sie­dzieć. Po­wiedzmy, że „reszta”, bo nie ma bata, aby cała ma­fia zo­stała wtedy zgar­nięta.

– Pol­ska była w roz­pa­dzie. – Za­śmiała się lekko mama, aż się uśmiech­nę­łam. – Nie było wtedy pie­nię­dzy na ta­kie sprawy. Nie znam się na ame­ry­kań­skim pra­wie, ale tam świa­dek ko­ronny działa chyba tro­chę ina­czej... Mimo wszystko, Cas­sie, wszy­scy kie­dyś tego po­ża­łują.

– Je­den za wszyst­kich, wszy­scy za jed­nego.

Po trzy­dzie­stu mi­nu­tach luź­niej­szej roz­mowy, w któ­rej do­wie­dzia­łam się, co mnie omi­nęło, jak ra­dzili so­bie dziad­ko­wie oraz moja przy­ja­ciółka, wsko­czy­łam pod cie­płą wodę. Zmy­łam z sie­bie po­łowę mi­nio­nych go­dzin. Sta­łam pod prysz­ni­cem pięt­na­ście mi­nut, acz­kol­wiek pod ko­niec po­spie­szy­łam się ze zmy­wa­niem szam­ponu z głowy, po­nie­waż strasz­nie za­częła do­ku­czać mi chęć spa­nia oraz zmę­cze­nie psy­chiczne. Nie su­szy­łam na­wet wło­sów, tylko po­szłam do ro­dzi­ców, po­wie­dzia­łam, jak bar­dzo ich ko­cham i skie­ro­wa­łam się do swo­jego po­koju. Nie za­pa­la­łam w nim świa­tła, tylko od razu wal­nę­łam się pod pach­nącą i zimną koł­drę.

Już do końca swo­ich dni chcia­łam wsta­wać z my­ślą, że prze­szłość ni­gdy nie za­bie­rze mnie z domu.