Lucja Słotka. Milioner, który napisał testamenty ebook

Roz­dział 1

„Ocze­kuj nie­spo­dzie­wa­ne­go” – mówi sta­re przy­sło­wie i chcia­ła­bym spo­tkać mądra­lę, któ­ry je wy­my­ślił. Już wi­dzę, jak bie­ga po apar­ta­men­cie w alei Róż, roz­strzy­ga­jąc co chwi­lę dy­le­ma­ty w ro­dza­ju: „Pani sza­now­na, a ten or­na­ment to gdzie dać?”. I kie­dy roz­strzy­gnie już wszyst­kie, roz­le­ga się dzwo­nek u drzwi i po­ja­wia się nie­spo­dzie­wa­ne we wła­snej oso­bie – czy­li Jan Ko­niec­pol­ski.

Och, prze­pra­szam. Nie Jan Ko­niec­pol­ski, tyl­ko John Po­lend. Za­pew­ne zde­gu­sto­wa­ny trud­nym do wy­mó­wie­nia na­zwi­skiem zmie­nił je na po­dob­ne (choć nie do ko­ńca), kie­dy tyl­ko jego sto­pa do­tknęła au­stra­lij­skiej zie­mi ja­kieś pi­ęćdzie­si­ąt lat temu.

Zmia­na nie po­mo­gła, Jan Ko­niec­pol­ski był zde­gu­sto­wa­ny wszyst­kim od uro­dze­nia. Z całą pew­no­ścią bar­dzo ni­sko oce­nił sta­ra­nia mat­ki, oj­ciec rów­nież nie­spe­cjal­nie przy­pa­dł mu do gu­stu, a resz­ta ży­cia nie oka­za­ła się tym, cze­go ocze­ki­wał. Nie omiesz­kał więc da­wać świa­tu do zro­zu­mie­nia, jak bar­dzo jest tym wszyst­kim zde­gu­sto­wa­ny.

Nie­wy­klu­czo­ne, że był ta­kże zde­gu­sto­wa­ny wła­snym wy­glądem, cho­ciaż nie po­my­śle­li­by­ście o nim „eme­ryt”. To ten typ fa­ce­ta, któ­re­go ogląda się w re­kla­mie rej­sów oce­anicz­nych: z bu­rzą si­wych wło­sów, opa­le­ni­zną i wy­ra­źny­mi efek­ta­mi ope­ra­cji pla­stycz­nych (Po­lend prze­sze­dł co naj­mniej dwie – pla­sty­kę oczu i wsz­cze­pie­nie im­plan­tów po­licz­ków). Bra­ko­wa­ło mu tyl­ko faj­ki i ka­pi­ta­ńskiej czap­ki.

Wie­lu lu­dzi cie­szy­ło­by się ta­kże, że ich war­to­ść net­to wy­no­si dwa­na­ście prze­ci­nek sze­ść mi­lio­na do­la­rów (oczy­wi­ście spraw­dzi­łam). Ale nie John Po­lend. On był zde­gu­sto­wa­ny fak­tem, że jego dom w Mel­bo­ur­ne kosz­to­wał za­le­d­wie czte­ry mi­lio­ny do­la­rów, pod­czas gdy dom Bil­la Ga­te­sa był dwa­dzie­ścia pięć razy dro­ższy. Nie wspo­mi­na­jąc o resz­cie ak­ty­wów na kon­cie, któ­re by­ły­by wy­ższe, gdy­by nie nie­kom­pe­tent­ni pra­cow­ni­cy. Sądząc po zde­gu­sto­wa­nych sło­wach Po­len­da, sku­tecz­nie oga­ła­ca­li go z go­tów­ki, co unie­mo­żli­wi­ło mu w wie­ku osiem­dzie­si­ęciu lat ku­pie­nie po­rząd­ne­go jach­tu z lądo­wi­skiem dla he­li­kop­te­ra.

Krót­ko mó­wi­ąc, ten oto czło­wiek stał w pro­gu miesz­ka­nia z gry­ma­sem zde­gu­sto­wa­nia na twa­rzy i by­łam w sta­nie za­ło­żyć się o mi­lion do­la­rów (w go­tów­ce), że za­raz po­wie: „Je­stem zde­gu­sto­wa­ny”.

Wie­cie co? Wy­gra­ła­bym ten za­kład.

Od­kąd pra­cu­ję jako Home Di­sa­ster Ma­na­ger, nie­wie­le rze­czy mnie za­ska­ku­je. Te­le­fon w środ­ku nocy pod­czas jaz­dy sa­mo­cho­dem, kie­dy aku­rat po­li­cjant za­trzy­mu­je mnie za prze­kro­cze­nie pręd­ko­ści, rów­nież mnie nie za­sko­czył. Po­dob­nie jak na­tar­czy­wy głos, do­ma­ga­jący się rze­czy nie­mo­żli­wych.

– Pani Łu­cja Słot­ka?

– Lu­cja – po­pra­wi­łam, da­jąc po­li­cjan­to­wi znak, żeby po­cze­kał chwi­lę z tym man­da­tem.

– Pani Łu­cjo. – Głos w słu­chaw­ce nie przy­jął do wia­do­mo­ści po­my­łki. – Pro­szę dla mnie szyb­ko ku­pić i wy­re­mon­to­wać miesz­ka­nie. Oczy­wi­ście w alei Róż, w War­sza­wie...

– Ja­kie ma być to miesz­ka­nie? – za­py­ta­łam.

– Ol­brzy­mie i osza­ła­mia­jące – uści­ślił głos.

– I to już wszyst­ko? – za­py­ta­łam.

– A, nie. W tym miesz­ka­niu ma się ze­brać moja uko­cha­na ro­dzi­na – do­dał głos i wy­czu­łam zło­śli­wą sa­tys­fak­cję. – Czy to za­da­nie pani nie prze­ra­sta?

– I to już wszyst­ko?

– Po­trze­bu­ję ko­goś na miej­scu, kto będzie nad­zo­ro­wał re­mont. Przy­la­tu­ję do Pol­ski za mie­si­ąc i nie mam cza­su się w to ba­wić. Wszyst­ko ma być na tip-top. Ocze­ku­ję, że sta­nie pani na wy­so­ko­ści za­da­nia. Ro­zu­mie­my się.

To ostat­nie nie było py­ta­niem, ale stwier­dze­niem fak­tu.

– Ro­zu­mie­my się – od­pa­rłam i po­da­łam sumę. Dwu­krot­nie wy­ższą, niż wy­no­szą moje staw­ki. Ale od­bie­ra­nie te­le­fo­nów w środ­ku nocy i w środ­ku roz­mo­wy z po­li­cjan­tem ma swo­ją cenę i jest to cena wy­gó­ro­wa­na.

John Po­lend nie tar­go­wał się, co ka­za­ło mi po­wtór­nie prze­my­śleć staw­ki dla osób dzwo­ni­ących w złym mo­men­cie. Prze­my­śle­nia były krót­kie: zde­cy­do­wa­łam, że na­stęp­nym ra­zem je pod­nio­sę. Po­lend po­wie­dział na­to­miast, że wszyst­ko ma zo­stać do­pi­ęte na ostat­ni gu­zik, zwle­ka­jące z za­ko­ńcze­niem eki­py fa­chow­ców mają zo­stać ro­ze­rwa­ne na strzępy przez dzi­kie zwie­rzęta (ujął to ina­czej, ale do tego się spro­wa­dza­ło), a za­gi­nie­ni człon­ko­wie ro­dzi­ny – od­na­le­zie­ni i do­pro­wa­dze­ni na miej­sce w kaj­da­nach (to też ujął w nie­co in­nej for­mie). Wszyst­ko naj­pó­źniej w dniu jego przy­jaz­du do Pol­ski.

A te­raz stał przede mną zde­gu­sto­wa­ny.

– Je­stem bar­dzo zde­gu­sto­wa­ny. – Skrzy­wił się jesz­cze bar­dziej, roz­gląda­jąc się po apar­ta­men­cie. – Tu wszyst­ko jest jesz­cze w prosz­ku.

Nie wiem, jaki ma­cie gust i czy lu­bi­cie ro­ze­ty na su­fi­cie, me­ble ku­chen­ne rze­źbio­ne w li­ście, wi­tra­że mi­ędzy po­ko­ja­mi i podło­gę in­tar­sjo­wa­ną wstaw­ka­mi z mar­mu­ru w drew­nie spro­wa­dzo­nym z da­le­kie­go afry­ka­ńskie­go kra­ju, gdzie za­pew­ne po­zy­ska­no je z ty­si­ąc­let­nich drzew pod ści­słą ochro­ną, ale tak wła­śnie Jan Ko­niec­pol­ski wy­obra­żał so­bie luk­sus i ten blichtr bił po oczach. Wra­że­nie psu­ło tyl­ko kil­ku ro­bot­ni­ków, któ­rzy zwi­ja­li płach­ty fo­lio­we i po­pra­wia­li ostat­nie drob­ne nie­do­rób­ki. Eki­pa sprząta­jąca ro­bi­ła swo­je w po­ko­jach, w któ­rych oni już sko­ńczy­li.

– Jak pani so­bie wy­obra­ża przy­jąć tu dziś wie­czo­rem moją uko­cha­ną ro­dzi­nę?! – fuk­nął, zde­gu­sto­wa­ny. – Mó­wio­no mi, że jest pani naj­lep­sza, a tym­cza­sem re­mont w po­wi­ja­kach, a ja mu­sia­łem sam zła­pać tak­sów­kę na lot­ni­sku, bo nie przy­sła­ła pani li­mu­zy­ny.

Spoj­rzał na mnie z po­tępie­niem przy­pra­wio­nym pew­ną dozą zde­gu­sto­wa­nia. Wy­trzy­ma­łam jego spoj­rze­nie.

– Dwu­dzie­ste­go siód­me­go.

– Słu­cham?

– By­li­śmy umó­wie­ni na dwu­dzie­ste­go siód­me­go. Taką datę przy­lo­tu po­dał mi pan w ko­re­spon­den­cji. Dzi­siaj jest sie­dem­na­sty.

– Nic po­dob­ne­go! – obu­rzył się. – Pro­szę, tu jest mejl, któ­ry do pani wy­sła­łem, z wy­ra­źną in­for­ma­cją, że pla­nu­ję im­pre­zę ro­dzin­ną, przy­będę rano i ocze­ku­ję, żeby wszyst­ko było przy­go­to­wa­ne.

– Dwu­dzie­ste­go siód­me­go. – Wska­za­łam mu pal­cem od­po­wied­nie miej­sce na wy­dru­ku.

Zer­k­nął na kart­kę i na­wet je­den mi­ęsień nie drgnął mu na twa­rzy. Wi­ęk­szo­ść lu­dzi po­czu­ła­by się głu­pio po wsz­częciu awan­tu­ry z po­wo­du li­te­rów­ki, któ­rą sami zro­bi­li w mej­lu. John Po­lend naj­wy­ra­źniej do nich nie na­le­żał.

– Co w ta­kim ra­zie za­mie­rza pani zro­bić z moją ro­dzi­ną?

– Ści­ągnę ich na dzi­siaj.

Zgod­nie z po­le­ce­niem od­na­la­złam wszyst­kie oso­by z li­sty i wszyst­kie obie­ca­ły zna­le­źć wol­ny wie­czór. Dwu­dzie­ste­go siód­me­go, nie sie­dem­na­ste­go. Ale nie do­sta­wa­łam prze­cież obłęd­nie wy­so­kiej gaży za to, żeby wszyst­ko szło zgod­nie z pla­nem. Ni­g­dy nie szło.

Po­lend zmarsz­czył brwi i rzu­cił okiem na swo­ją je­dy­ną wa­liz­kę sto­jącą smęt­nie przy drzwiach.

– Resz­ta ba­ga­ży zo­sta­ła na dole, niech ktoś się nimi zaj­mie – mruk­nął po­nu­ro i ru­szył w głąb miesz­ka­nia. – Nie wiem, dla­cze­go nie ma win­dy.

– Je też ści­ągnę – obie­ca­łam i po­szłam za nim. Gdy­by dał mi z mie­si­ąc wi­ęcej, na pew­no zna­la­zła­bym ar­chi­tek­ta, za­ła­twi­ła po­zwo­le­nia i ma­te­ria­ły na do­bu­do­wa­nie win­dy ze­wnętrz­nej.

– Gdzie jest ten ga­bi­net? – uty­ski­wał, zde­gu­sto­wa­ny.

– Tu­taj. – Wska­za­łam drzwi, któ­re je­den z człon­ków eki­py re­mon­to­wej w po­pło­chu omia­tał z ku­rzu. Jego ko­le­dzy już się zmy­li z tej części miesz­ka­nia, naj­wy­ra­źniej kie­ro­wa­ni zdro­wym in­stynk­tem sa­mo­za­cho­waw­czym.

Jan Ko­niec­pol­ski, któ­ry upar­cie na­zy­wał sam sie­bie Joh­nem Po­len­dem, ka­zał prze­zna­czyć na ga­bi­net naj­wi­ęk­sze po­miesz­cze­nie, gdzie wi­ęk­szo­ść lu­dzi urządzi­ła­by sa­lon. Nie za­mie­rza­łam z nim po­le­mi­zo­wać. Tę wi­ęk­szo­ść lu­dzi mu­sia­ło­by być naj­pierw stać na ku­pie­nie miesz­ka­nia w alei Róż za trzy mi­lio­ny zło­tych.

Otwo­rzył drzwi i skrzy­wił się lek­ko. U in­nych osób by­ła­by to da­le­ko po­su­ni­ęta dez­apro­ba­ta, ale w jego przy­pad­ku miał to być, jak mi się zda­wa­ło, wy­raz uzna­nia.

– Nie jest tra­gicz­nie – mruk­nął i pod­sze­dł do wiel­kie­go biur­ka. Me­bel na­le­żał kie­dyś do Jó­ze­fa Pi­łsud­skie­go, a te­raz mu­siał kon­ku­ro­wać z chi­ński­mi wa­za­mi z epo­ki Ming, lam­pa­mi (praw­dzi­wym tif­fa­nym!), szez­lon­giem obi­tym ma­te­ria­łem w dzi­kie róże oraz nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ną rzym­ską rze­źbą bez gło­wy sto­jącą przy oknie.

Z wes­tchnie­niem ulgi za­sia­dł w ob­ro­to­wym skó­rza­nym fo­te­lu i prze­su­nął pal­ca­mi po zie­lo­nym ak­sa­mi­cie po­wle­ka­jącym po­wierzch­nię biur­ka.

– Pi­łsud­ski tego do­ty­kał – roz­ma­rzył się.

Nie wy­pro­wa­dza­łam go z błędu. Biur­ko było au­ten­tycz­ne, ale ak­sa­mit nowy, sama pod­pi­sy­wa­łam ra­chun­ki. Szan­sa, by Pi­łsud­ski go do­ty­kał, była zni­ko­ma. Zresz­tą tka­ni­nę le­d­wo dało się za­uwa­żyć pod przed­mio­ta­mi, któ­re za­wa­la­ły blat. Lap­top z naj­szyb­szym pro­ce­so­rem do­stęp­nym na ryn­ku, bły­ska­wicz­na dru­kar­ka la­se­ro­wa i ryza naj­dro­ższe­go pa­pie­ru (mu­sia­łam się nie­źle na­szu­kać, żeby zna­le­źć ja­kiś na­praw­dę dro­gi) sta­no­wi­ły wierz­cho­łek góry lo­do­wej. Oprócz tego były tam: szkla­na kula z ba­łwan­kiem, spe­cjal­ny sto­jak z ko­lek­cją wiecz­nych piór, srebr­ny wi­zy­tow­nik, nóż do pa­pie­ru i ze­staw ko­pert we wszyst­kich roz­mia­rach z we­li­no­we­go pa­pie­ru. Oraz klat­ka z pta­kiem.

– To jest gwa­rek, o któ­re­go pan pro­sił – za­pre­zen­to­wa­łam pta­ka. Sło­wo „pro­sił” nie było tym, któ­re na­su­wa­ło się jako pierw­sze, ale po­sta­no­wi­łam trzy­mać się kon­we­nan­sów. – Ma na imię Ma­ciuś.

– Dla­cze­go tak głu­pio? – Po­lend był wy­ra­źnie zde­gu­sto­wa­ny.

– Tak mu nada­li na chrzcie – za­ry­zy­ko­wa­łam, ale Po­lend nie za­re­ago­wał. Być może pi­ęćdzie­si­ąt lat w Au­stra­lii za­ta­rło nie­co jego zna­jo­mo­ść niu­an­sów mowy oj­czy­stej. – Jest bar­dzo zdol­ny. To je­den z pi­ęciu tak wy­szko­lo­nych gwar­ków w Pol­sce. Wy­ucze­nie go ko­lej­nych słów po­win­no za­jąć panu kil­ka mi­nut.

Prze­jście do po­rząd­ku nad sumą, któ­rą za­pła­ci­łam za Ma­ciu­sia, do­pi­sa­ną do ogól­ne­go ra­chun­ku, może na­to­miast po­trwać dłu­żej. Gdy­by Ma­ciuś był z pla­ty­ny i wy­sa­dza­ny bry­lan­ta­mi oraz sie­dział w klat­ce ze szcze­re­go zło­ta, kosz­to­wa­łby znacz­nie mniej.

Po raz pierw­szy zo­ba­czy­łam na twa­rzy Po­len­da wy­raz, któ­ry od bie­dy mo­żna by uznać za ra­do­ść. Trwał uła­mek se­kun­dy. Gdy­bym mru­gnęła, prze­ga­pi­ła­bym go.

Po­lend po­chy­lił się nad klat­ką.

– Dzień do­bry! – po­wie­dział, naj­wy­ra­źniej na pró­bę. – Dzień do­bry!

– Dzień do­bry! – za­skrze­czał Ma­ciuś. – Dzień do­bry!

Jak już wspo­mnia­łam, nic nie dzi­wi Home Di­sa­ster Ma­na­ger. Ale Ma­ciu­sio­wi uda­ło się mnie za­dzi­wić. Do­sko­na­le na­śla­do­wał głos Po­len­da i jego pol­sko-au­stra­lij­ski ak­cent.

– Sta­ra rura – po­wie­dział Po­lend.

– Sta­ra rura! Sta­ra rura! – po­wtó­rzył Ma­ciuś.

– Sta­ra wa­riat­ka – spró­bo­wał jesz­cze raz Po­lend.

Ma­ciuś po­wtó­rzył i to. Naj­wy­ra­źniej nie było dla nie­go ba­rier. Ta­kże mo­ral­nych.

Po­lend na­praw­dę wy­glądał na za­chwy­co­ne­go. Przez uła­mek se­kun­dy. Po­tem mu prze­szło.

– A gdzie szpi­la? – ock­nął się.

Wska­za­łam na ozdob­ne podłu­żne pu­de­łko. Mógł je prze­oczyć w po­wo­dzi przed­mio­tów na biur­ku.

Po­lend zdjął po­kryw­kę, wy­jął z pu­de­łka ozdob­ną szpi­lę ze szkła z Mu­ra­no i chwi­lę po­dzi­wiał pod świa­tło.

– Uj­dzie – stwier­dził i scho­wał. – To pre­zent dla Sa­bi­ny.

Szpi­la kosz­to­wa­ła mniej niż kar­ma dla gwar­ka. Ale Sa­bi­na była daw­ną mi­ło­ścią Po­len­da i może nie za­słu­gi­wa­ła na nic lep­sze­go.

– Moja uko­cha­na... – roz­ma­rzył się Po­lend. – Pani Łu­cjo...

– Lu­cjo.

– ...wi­dzia­ła ją pani nie­daw­no. Niech mi pani opo­wie o niej parę słów. Bar­dzo się po­su­nęła w la­tach?

– Nie po­wie­dzia­ła­bym – od­pa­rłam z re­zer­wą. – Ele­ganc­ka star­sza pani na eme­ry­tu­rze.

– Pew­nie mar­na ta eme­ry­tu­ra.

– Nie­ste­ty dał mi pan za mało cza­su, że­bym za­wa­rła przy­ja­źnie w urzędzie skar­bo­wym i do­wie­dzia­ła się szcze­gó­łów. Ale pani Sa­bi­na nie wy­gląda na bied­ną. Ma sa­mo­chód i do­mek.

– Jaki sa­mo­chód? – za­in­te­re­so­wał się Po­lend.

– Huyn­da­ia i30 – wy­ja­śni­łam.

– Eeee... – skwi­to­wał. – To nie jest sa­mo­chód dla lu­dzi. A ten do­mek duży?

– Na oko ze sto me­trów.

– Bar­dzo mały – ucie­szył się. – Nie mogę się do­cze­kać, kie­dy zno­wu ją zo­ba­czę, po tylu la­tach. To już dziś wie­czo­rem.

Po­pra­wił się w fo­te­lu.

– Kto jesz­cze będzie? Moja uko­cha­na sio­strze­ni­ca Ma­rze­na. Cór­ka mo­jej sio­stry Ma­rii, świeć Pa­nie nad jej du­szą.

– Edy­ta – po­pra­wi­łam. – Cór­ka Ma­rian­ny.

– Za­wsze uwa­ża­łem, że ma w so­bie coś z Ma­rze­ny. Wspa­nia­ła oso­ba. Sły­sza­łem, że nie naj­le­piej jej się wie­dzie.

– Nie po­wie­dzia­ła­bym. – Chrząk­nęłam. – Dwój­ka dzie­ci w pry­wat­nych szko­łach.

– Och, dziś ka­żdy po­sy­ła dzie­ci do pry­wat­nej szko­ły. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Moja sprzątacz­ka w Mel­bo­ur­ne też. A te dzie­ci Ma­rzen­ki to mądre?

– Edyt­ki.

– Mają ja­kieś sty­pen­dia?

Tego nie wie­dzia­łam.

– Ale w kra­ju ta pry­wat­na szko­ła, nie za gra­ni­cą?

– W kra­ju – przy­zna­łam.

Po­lend za­ta­rł ręce.

– A ten jej mężuś? Ma­te­usz.

– Ma­riusz – po­pra­wi­łam. – Pro­du­cent te­le­wi­zyj­ny. Ale od kil­ku lat bez suk­ce­sów za­wo­do­wych.

– Rzut­ki czło­wiek, ener­gicz­ny i zde­cy­do­wa­ny. – Po­lend po­ki­wał gło­wą.

Tak­tow­nie nie sko­men­to­wa­łam. Na­sze spoj­rze­nia na rze­czy­wi­sto­ść naj­wy­ra­źniej bar­dzo się ró­żni­ły.

– No i ten mój sio­strze­niec. Za­baw­ki mu wy­sy­ła­łem, kie­dy był ma­lut­ki, cho­ciaż to strasz­ny koszt taką za­baw­kę przy­słać z Au­stra­lii. Pi­sa­łem mu: „To­mecz­ku, ta­kie­go ste­ro­wa­ne­go sa­mo­cho­dzi­ku, jaki ci wuj­cio przy­słał, to nikt mieć nie będzie” – wes­tchnął Po­lend.

– Pana sio­strze­niec ma na imię Ser­giusz – spro­sto­wa­łam.

– Bez sen­su moje sio­stry po­na­zy­wa­ły te swo­je dzie­ci. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Ja na swo­ją sprzątacz­kę w Mel­bo­ur­ne wo­łam Jane. Na wszyst­kie. Wci­ąż się zmie­nia­ją, kto by to spa­mi­ętał.

– À pro­pos sióstr. Pro­sił pan, żeby po­ja­wi­ła się też pana sio­stra – przy­po­mnia­łam, cho­ciaż sło­wo „pro­sił” zno­wu nie wy­da­ło mi się na miej­scu. – Ta ży­jąca.

– Ach, ona. – Po­lend był zde­gu­sto­wa­ny. – Sta­ra rura.

– Sta­ra rura! Sta­ra rura! – zgo­dził się Ma­ciuś. Naj­wy­ra­źniej wart był swo­jej ceny.

– Uwie­rzy pani, pani Łu­cjo...

– Lu­cjo.

– ...że ona te­raz na­zy­wa się Skar­ga? Po mężu. I na wszyst­ko się ska­rży.

– Sta­ra rura! – po­twier­dził Ma­ciuś, nie­py­ta­ny.

– No do­brze, dzi­siaj o osiem­na­stej. Pro­szę do­pil­no­wać, żeby wszy­scy byli punk­tu­al­nie. Nie zno­szę spó­źnial­skich. Kie­dy przy­cho­dzi moja sprzątacz­ka w Mel­bo­ur­ne, cze­kam przy drzwiach z se­kund­ni­kiem.

– O osiem­na­stej. – Chce co do se­kun­dy, do­sta­nie co do se­kun­dy.

– Przed­sta­wię im te­sta­ment... – Po­lend się za­my­ślił.

– Te­sta­ment! Te­sta­ment! – po­wtó­rzył Ma­ciuś.

– A prze­wi­du­je pan po­częstu­nek? – spy­ta­łam.

– A tak, tak, oczy­wi­ście. Ro­dzi­nę trze­ba prze­cież god­nie pod­jąć. Zwłasz­cza je­śli się nie wi­dzie­li­śmy tyle lat, a z nie­któ­ry­mi to wca­le, na przy­kład z moim stry­jecz­nym wnucz­kiem Me­tju. Po­częstu­nek, ko­niecz­nie. – Za­sta­no­wił się przez mo­ment, po czym za­dys­po­no­wał: – Pro­szę za­mó­wić ja­kąś piz­zę, ale bez sza­le­ństw. W ko­ńcu nie przy­cho­dzą się na­je­ść. Po­wiedz­my: trzy piz­ze, wi­dzia­łem re­kla­mę, ta trze­cia będzie za dar­mo. I ko­niecz­nie ha­waj­skie z ana­na­sem, bo one są w pro­mo­cji. I może jesz­cze kil­ka bu­te­lek coli.

– Też trzy? – za­py­ta­łam.

– Niech będzie pięć. Ro­dzi­nę trze­ba prze­cież god­nie ugo­ścić. Aha, i jesz­cze po dwie cze­ko­la­dy dla dzie­ci Ma­rze­ny, tej, któ­ra ma ja­koś ina­czej na imię. Po­rząd­ne, z orze­cha­mi.

Ski­nęłam gło­wą.

– Nie za­pi­sa­ła pani. – Zmarsz­czył brwi.

– Trzy piz­ze ha­waj­skie, pięć bu­te­lek coli i czte­ry cze­ko­la­dy. Za­pa­mi­ętam.

– I niech pani da to ro­bot­ni­kom, żeby się po­spie­szy­li. – Pod­su­nął mi ko­per­tę.

Za­nim wy­szłam z miesz­ka­nia, za­mie­ni­łam kil­ka słów z sze­fem eki­py. Naj­pierw na­rze­kał na swój los, ale kie­dy zaj­rzał do ko­per­ty, zbla­dł i przy­si­ągł na pro­chy mat­ki, że wszyst­ko będzie zro­bio­ne przed szes­na­stą. Sądząc po gru­bo­ści ko­per­ty, mó­głby ku­pić naj­bli­ższą piz­ze­rię.

Ze­szłam na par­ter i wsia­dłam do swo­je­go for­da mu­stan­ga. Mia­łam spo­ro osób do przy­wie­zie­nia.