Kto szuka, ten znajdzie ebook

Ko­cha­nej Sio­strze Kasi – naj­wier­niej­szej czy­tel­nicz­ce

jak do­brze mieć sąsia­da [...],

gdy furę zmar­twień, kło­po­tów masz huk,

do drzwi sąsia­da za­pu­kaj puk, puk,

gdy spo­tkasz wro­gów na dro­dze swej tłum,

do drzwi sąsia­da za­pu­kaj bum, bum

– Agniesz­ka Osiec­ka, Jak do­brze mieć sąsia­da

(sło­wa pio­sen­ki ze­spo­łu Ali­bab­ki)

Bia­ły trans­por­ter

„Ta tra­gicz­na hi­sto­ria z dzie­ćmi w roli głów­nej za­częła się od dwóch ćwo­ków” – tak kle­pie sta­ry Wi­told Karp­nik, gdy z wy­pie­ka­mi na twa­rzy re­la­cjo­nu­je zda­rze­nie kum­plom od kie­lisz­ka i przy­pad­ko­wym roz­mów­com, któ­rzy mają pe­cha i w złym mo­men­cie na­pa­to­czą się przed jego za­pi­ja­czo­ne ob­li­cze. Choć wi­ęk­szo­ść słu­cha­czy mu nie wie­rzy, w jego sło­wach jest ziar­no praw­dy. Gdy­by nie po­my­łka kie­row­cy bia­łe­go trans­por­te­ra, być może losy głów­nych bo­ha­te­rów za­mie­sza­nych w tę spra­wę po­to­czy­ły­by się ina­czej.

Dwaj Ukra­ińcy pod­ró­żu­jący volks­wa­ge­nem trans­por­te­rem, ko­rzy­sta­jąc z mapy w sta­rym te­le­fo­nie Sam­sun­ga, na chwi­lę stra­ci­li łącz­no­ść z In­ter­ne­tem. Za­miast w uli­cę Wiej­ską skręci­li w ale­ję To­po­lo­wą i w do­brych hu­mo­rach ru­szy­li przed sie­bie. Kie­row­ca z za­cie­ka­wie­niem roz­glądał się na boki: po jed­nej i po dru­giej stro­nie pu­ste te­re­ny po­kry­te perzem, z miej­sca­mi opa­no­wa­ny­mi przez ko­mo­sę bia­łą i po­krzy­wę zwy­czaj­ną, po­dzie­lo­no na pro­sto­kąt­ne dzia­łki, te po le­wej przy­le­ga­ją do te­re­nów nie­czyn­nej fa­bry­ki, w któ­rej kie­dyś szy­to ubra­nia dla woj­ska, ogrom­ne hale ota­cza płot skła­da­jący się ze słup­ków ob­dar­tych z far­by i dziu­ra­wej siat­ki.

Fir­ma za­ko­ńczy­ła dzia­łal­no­ść w ty­si­ąc dzie­wi­ęćset dzie­wi­ęćdzie­si­ątym pierw­szym roku. Nie po­mo­gły re­struk­tu­ry­za­cja, nowy biz­ne­splan i re­duk­cja pra­cow­ni­ków. Po­zo­sta­li, sta­no­wi­ący je­dy­nie garst­kę daw­nej za­ło­gi, pew­ne­go dnia usły­sze­li, że za mie­si­ąc po­że­gna­ją się ze swo­imi po­sa­da­mi. Ostat­ni pra­cow­ni­cy, gdy po­kle­pu­jąc się po ple­cach, ze zwie­szo­ny­mi gło­wa­mi opusz­cza­li za­kład, nie mie­li wąt­pli­wo­ści: zła pas­sa kie­dyś się sko­ńczy. Ta­kie rze­czy dzie­ją się na ca­łym świe­cie. Fir­ma tra­ci ren­tow­no­ść, lu­dzi się zwal­nia, ale pó­źniej przy­cho­dzi inny wła­ści­ciel z gło­wą pe­łną po­my­słów i nie po­trze­ba mędr­ca, by się do­my­ślić, kto się znaj­dzie na szczy­cie li­sty nowo za­trud­nio­nych. Tak. To tyl­ko kwe­stia cza­su i pre­zes za­kła­du przyj­dzie do nich na klęcz­kach.

Czas po­ka­zał, że się my­li­li. Ewen­tu­al­ni in­we­sto­rzy omi­ja­li fa­bry­kę sze­ro­kim łu­kiem. I dla­te­go ten te­ren przy­po­mi­na sce­no­gra­fię z hor­ro­ru. Za­rdze­wia­łe, po­kry­te pa­jęczy­na­mi ma­szy­ny, po­wy­bi­ja­ne szy­by, przez któ­re do wnętrza hal wdzie­ra­ją się wiatr i śmie­ci. Tyl­ko mat­ka na­tu­ra uli­to­wa­ła się nad tym miej­scem i be­to­no­wą dżun­glę za­kry­ła roz­ło­ży­sty­mi drze­wa­mi i ni­g­dy nie­przy­ci­na­ny­mi krza­ka­mi. Nie­wie­le to daje, na­wet bez­pa­ńskie psy i koty, gdy przy­pad­ko­wo za­pędzą się w tę oko­li­cę, z pod­ku­lo­ny­mi ogo­na­mi szyb­ko ją opusz­cza­ją, a hi­sto­rie o du­chach na­wie­dza­jących sta­rą szwal­nię uro­sły do mia­na miej­sco­wej le­gen­dy. Nie­daw­no ktoś pu­ścił plot­kę, że po­ja­wił się bo­ga­ty wła­ści­ciel „stra­szy­dła”, któ­ry chce zbu­rzyć za­kład i na jego miej­scu wy­bu­do­wać nowe osie­dle miesz­ka­nio­we, ale na ra­zie nic na to nie wska­zy­wa­ło.

Wzrok kie­row­cy sku­pił się na brud­nych skrzyn­kach elek­trycz­nych. Na­li­czył przy­naj­mniej dwa­dzie­ścia. Wszyst­kie były w opła­ka­nym sta­nie, a trzy chy­li­ły się ku zie­mi. Ich wy­gląd nie wi­ązał się z bra­kiem chęt­nych na ka­wa­łek wła­sne­go nie­ba w tej miej­sco­wo­ści. Wręcz prze­ciw­nie – Trój­mia­sto w za­si­ęgu ręki, do­bre po­łącze­nie z nie­da­le­ką ob­wod­ni­cą – oko­licz­ne te­re­ny sta­ły się nową mek­ką dla ro­dzin spra­gnio­nych ci­szy i świe­że­go po­wie­trza. Pro­blem le­żał gdzieś in­dziej. Wła­ści­ciel tych dzia­łek uma­rł dzie­si­ęć lat temu i od tej pory jego dzie­ci wal­czą ze sobą o ka­żdy skra­wek oj­co­wi­zny, i żad­ne na­wet o pi­ędź nie chce po­pu­ścić. Cała hi­sto­ria pew­nie po­trwa jesz­cze ko­lej­ne dzie­si­ęć lat, chy­ba że wcze­śniej – jak prze­bąku­ją praw­ni­cy skłó­co­ne­go ro­dze­ństwa – spad­ko­bier­cy sami się wy­tłu­ką.

Te­raz przy li­czącej so­bie pra­wie ki­lo­metr alei To­po­lo­wej, któ­ra kie­dyś była uli­cą To­po­lo­wą, a po wy­ci­ęciu wszyst­kich to­po­li ro­snących przy dro­dze, jak śmie­ją się miej­sco­wi, po­win­na być prze­mia­no­wa­na na „ale­ję pa­tel­nio­wą”, stoi tyl­ko sze­ść do­mów. Wy­bu­do­wa­no je na dzia­łkach, któ­re jesz­cze przed śmier­cią zdążył sprze­dać se­nior skłó­co­ne­go rodu.

Kie­row­ca trans­por­te­ra zwol­nił do dwu­dzie­stu ki­lo­me­trów na go­dzi­nę i prze­je­chał przez gu­mo­wy próg ogra­ni­cza­jący pręd­ko­ść. Auto pod­sko­czy­ło, a tor­by na jego ty­łach za­gru­cho­ta­ły.

– Zo­bacz, Wik­tor, ja­kie pi­ęk­ne miej­sce, ta oko­li­ca przy­po­mi­na mi moje ro­dzin­ne stro­ny jesz­cze przed tym, za­nim wszędzie po­wsta­wia­no blo­ki z wiel­kiej pły­ty – po­wie­dział kie­row­ca, roz­ma­rzo­nym wzro­kiem roz­gląda­jąc się wo­ko­ło. – Zie­leń, drze­wa, po­lne kwia­ty, świe­że po­wie­trze i gdzie­kol­wiek spoj­rzeć czy­sto, na­wet pta­ki sły­chać, a jak czło­wiek się do­brze wsłu­cha, wy­chwy­ci wła­sne my­śli, nie to co w mie­ście.

– Yhm – od­burk­nął Wik­tor. Miał gdzieś wy­wo­dy Dy­mi­tra; te­le­pią się już dwa­na­ście go­dzin, nie­któ­re jezd­nie przy­po­mi­na­ją ser szwaj­car­ski, ty­łek pew­nie będzie czuł jesz­cze przez mie­si­ąc, a przed nimi ka­wał dro­gi do nie­miec­kiej au­to­stra­dy.

Dy­mitr mi­nął trzy domy po pra­wej stro­nie, trzy po le­wej i do­je­chał do za­tocz­ki. W tym mo­men­cie na­wi­ga­cja w te­le­fo­nie zła­pa­ła sy­gnał i ka­za­ła mu za­wró­cić. Zwol­nił. Roz­gląda­jąc się na boki, uwa­żnie przy­pa­try­wał się bu­dyn­kom. Czy­ste okna, za­słon­ki, rów­no przy­ci­ęta tra­wa, kwiat­ki w do­nicz­kach, ka­plicz­ka. „Pi­ęk­nie. Tak mó­głbym miesz­kać” – stwier­dził w du­chu i po­pa­trzył na ko­le­gę.

– Wi­dzisz, Wik­tor, wle­cze­my się tym tru­chłem do Nie­miec, gdzie po pa­chy uro­bi­my się przy szpa­ra­gach, żeby było nas stać na po­dob­ne domy, a wiesz dla­cze­go?

Wik­tor otwo­rzył oczy.

– Nie – wy­stękał. Praw­dę mó­wi­ąc, gów­no go to ob­cho­dzi­ło.

– Bo tam, gdzie pa­nu­je ład i po­rządek, miesz­ka­ją faj­ni lu­dzie – do­ko­ńczył Dy­mitr.

Wik­tor za­mknął oczy i już po chwi­li chra­pał. Dy­mitr, pędząc do głów­nej dro­gi, uśmie­chał się do sie­bie. W ma­rze­niach ko­sił tra­wę na wła­snej dzia­łce, nie za du­żej, nie za ma­łej – ide­al­nej. Jego sy­no­wie, Ni­ki­ta i Mak­sym, będą gra­li w pi­łkę, a gdy sko­ńczy pra­cę, Oksa­na – uko­cha­na żona – roz­ło­ży koc na świe­żo sko­szo­nej tra­wie. Wszy­scy na nim usi­ądą i zje­dzą jesz­cze cie­płe cia­sto z wi­śnia­mi.

Kie­row­ca skręcił w pra­wo, prze­je­chał sto me­trów wzdłuż nie­czyn­nej szwal­ni, za­trzy­mał się i ustąpił pierw­sze­ństwa sta­re­mu audi, któ­re śmi­gnęło głów­ną dro­gą. Przy dźwi­ękach gło­śnej mu­zy­ki pod­ró­żo­wa­li nim trzej mło­dzi mężczy­źni. Trans­por­ter zje­chał na głów­ny trakt. Dy­mitr le­d­wo zda­wał so­bie spra­wę, że pro­wa­dzi, na­wet nie prze­szka­dza­ło mu gło­śne chra­pa­nie Wik­to­ra. Miał cel. Taki, któ­ry uskrzy­dla, roz­świe­tla sza­re dni, na­da­je sens wy­si­łko­wi i, co naj­wa­żniej­sze, skra­ca roz­łąkę z ro­dzi­ną. Nie spu­ści go z oczu, aż sta­nie na po­dium. Wte­dy od­bie­rze na­gro­dę i do­pie­ro od­pocz­nie.

„Tak” – po­my­ślał. „Faj­ni lu­dzie i ład­ne oto­cze­nie to wszyst­ko, cze­go mi i mo­jej ro­dzi­nie bra­ku­je do szczęścia. Tro­chę się po­męczy­my, ale pó­źniej będzie tyl­ko le­piej”.

Ma­ria i Krzysz­tof Łom­nic­cy

Trzy­dzie­sto­dzie­wi­ęcio­let­ni Krzysz­tof Łom­nic­ki wła­śnie miał za­cząć ko­sić tra­wę no­wym na­byt­kiem – błysz­czącą, czer­wo­ną ko­siar­ką – gdy za­uwa­żył bia­łe­go volks­wa­ge­na trans­por­te­ra. Auto do­je­cha­ło do za­tocz­ki i za­wró­ci­ło. Wte­dy kie­row­ca wy­ra­źnie zwol­nił i, co Krzysz­to­fo­wi się naj­bar­dziej nie spodo­ba­ło, ob­ser­wo­wał domy. Łom­nic­ki ga­pił się na po­jazd. Kie­dy mi­jał jego wil­lę, kie­row­ca chy­ba kiw­nął mu gło­wą. Od­kiw­nął, wzro­kiem od­pro­wa­dził trans­por­te­ra do po­ło­wy dro­gi, po czym się od­wró­cił i spoj­rzał na swój stu­pi­ęćdzie­si­ęcio­me­tro­wy dom, w me­traż wli­cza­jąc ga­raż, w któ­rym ani razu nie za­par­ko­wał swo­jej to­yo­ty co­rol­li. Nie żeby nie chciał, taki po­my­sł na­wet cza­sem przy­cho­dził mu do gło­wy, ale gdzieś mu­szą się po­dziać wszyst­kie gra­ty, któ­re jego żona zwo­zi do domu z za­dzi­wia­jącą re­gu­lar­no­ścią. Je­że­li Ma­ry­sia się nie opa­mi­ęta, ra­zem z Mar­kiem, ich trzy­na­sto­let­nim sy­nem, nie­dłu­go będą spać pod na­mio­tem.

Szyb­ko za­po­mniał o bia­łym trans­por­te­rze. Miał wa­żniej­sze rze­czy na gło­wie. Na przy­kład to, jak prze­żyć ko­lej­ny dzień w cha­osie, któ­ry pi­ęt­na­ście lat temu w oto­cze­niu stu świad­ków zgro­ma­dzo­nych w ko­ście­le za­po­cząt­ko­wał ksi­ądz pro­boszcz jed­nej z gda­ńskich pa­ra­fii, łącząc świ­ętym węzłem ma­łże­ńskim jego i Ma­ry­si dłoń. W tym zwi­ąz­ku ni­g­dy nie było mu ła­two, to młod­sza od nie­go o rok Ma­ry­sia no­si­ła w nim spodnie. On, jak te gra­ty w ga­ra­żu, był tyl­ko ko­lej­nym ga­dże­tem, któ­re­go w od­po­wied­niej chwi­li mo­żna użyć, po­tem gdzieś upchnąć i o nim za­po­mnieć. Nie znał dnia ani go­dzi­ny, kie­dy gniew żony spad­nie na jego ple­cy, i to nie tyl­ko w po­sta­ci słow­nej. Nie raz, nie dwa do­stał tym, co aku­rat Ma­ry­sia trzy­ma­ła w dło­ni. Dla­te­go gdy po raz ko­lej­ny fu­ria żony si­ęga­ła ze­ni­tu, zmy­wał się jak naj­da­lej od domu i nie wra­cał, do­pó­ki hu­mor po­ło­wi­cy ze wzbu­rzo­ne­go mo­rza nie wy­pły­nął na spo­koj­niej­sze wody.

Jego i tak nie­ła­twa eg­zy­sten­cja po­gor­szy­ła się, gdy stra­cił pra­cę. Od tego cza­su mi­nęły dwa mie­si­ące, ale jemu się wy­da­wa­ło, że wie­ki. Przy jego za­an­ga­żo­wa­niu (czy­li ze­ro­wym) na nowy etat nie miał co li­czyć. Po co ma się an­ga­żo­wać? Na­wet je­że­li znaj­dzie ja­kąś ro­bo­tę, Ma­ry­sia i tak po­wie, że za­trud­nił się cha­ry­ta­tyw­nie i gdy­by nie jej pen­sja, przy ta­kiej nie­do­raj­dzie jak on, je­dy­ne, cze­go by się do­tąd do­ro­bi­li, to wrzo­dy na żo­łąd­ku i wiel­kie dłu­gi. Krzysz­tof za swój upór pła­cił wy­so­ką cenę. Je­że­li my­ślał, że kie­dyś było mu ci­ężko, te­raz jego ży­cie za­mie­ni­ło się w pie­kło.

Wy­to­czył z ga­ra­żu nową ko­siar­kę. By się do niej do­stać, mu­siał wy­ci­ągnąć pla­sti­ko­wy stół i czte­ry skła­da­ne krze­sła. Gdy Ma­ry­sia wró­ci od ko­le­żan­ki i spy­ta: „Zna­la­złeś ja­kąś pra­cę?”, od­po­wie coś, może na­wet rzu­ci ja­ki­mś żar­tem, a na znak, że jego po­byt w tym domu nie idzie na mar­ne, sko­si tra­wę na wy­so­ko­ść nie ni­ższą i, o zgro­zo, nie wy­ższą niż czte­ry cen­ty­me­try, tak jak żona lubi, i może na­wet spraw­dzi to mia­rą.

Krzysz­tof, od­kąd prze­sze­dł na przy­mu­so­we wol­ne, miał dużo cza­su na roz­my­śla­nie, oczy­wi­ście tyl­ko wte­dy, gdy Ma­ry­sia jest w pra­cy, więc cza­sem sie­dzi przed do­mem i przez go­dzi­nę tyl­ko pa­trzy w je­den punkt. Wte­dy jego od­dech zwal­nia, ser­ce bije mia­ro­wo, cia­ło się roz­lu­źnia. Wszyst­ko się zmie­nia, gdy o sie­dem­na­stej do domu wra­ca żona. Krzysz­tof za­czy­na się po­cić, jego ser­ce bije tak moc­no, jak­by chcia­ło wy­sko­czyć z pier­si, lek­ki od­dech za­mie­nia się w dusz­no­ść, a in­stynkt krzy­czy: „wiej!”.

Pew­ne­go dnia sie­dział na ław­ce i ob­ser­wo­wał pta­ki wy­ja­da­jące z ra­ba­tek świe­żo po­sia­ne ziar­na mar­chew­ki. Na­gle do­szło do nie­go, że poza uko­cha­nym sy­nem, do­mem, ra­chun­ka­mi, ogrom­nym łó­żkiem z po­dzia­łem na stro­ny TWO­JA–MOJA (część Ma­ry­si jest dużo wi­ęk­sza) i ak­tem ślu­bu ukry­tym gdzieś przez żonę, i jak cy­ro­graf wy­wle­ka­nym przy naj­mniej­szej kłót­ni, od daw­na nic go z nią nie łączy. Gdy­by nie Ma­rek, wy­sze­dłby z domu w jed­nej po­dar­tej ko­szu­li i po­sze­dł tam, gdzie go oczy po­nio­są. Tyl­ko dla dziec­ka wy­trzy­my­wał z tą prak­tycz­nie już obcą ko­bie­tą, wiecz­nie nie­za­do­wo­lo­ną i drącą gębę o ka­żdej po­rze dnia i nocy.

Spoj­rzał na ko­siar­kę i moc­no po­ci­ągnął lin­kę. Nowa ma­szy­na od razu za­sko­czy­ła, a po oko­li­cy roz­sze­dł się war­kot sil­ni­ka. Krzysz­tof, ob­ser­wu­jąc, czy nie omi­nął ja­kie­goś źdźbła, któ­re pó­źniej sta­ło­by się za­rze­wiem ko­lej­ne­go ma­łże­ńskie­go kon­flik­tu, po­my­ślał, że faj­nie by­ło­by gdzieś się wy­brać. Może nie od razu dłu­gie wa­ka­cje, bez prze­sa­dy, ale kil­ku­dnio­wa zmia­na kli­ma­tu i nie­ogląda­nie krzy­wej miny jego za­wsze roz­złosz­czo­nej żony mo­gły­by mu dia­me­tral­nie po­pra­wić na­strój. Kto wie? Może na­wet by zna­la­zł pra­cę i to nie na niby, ale tak na po­wa­żnie!

Gdy Łom­nic­ki ko­sił tra­wę przy drew­nia­nym ta­ra­sie, na­wet przez myśl mu nie prze­szło, że nie­dłu­go zmie­ni kli­mat z bez­piecz­ne­go (z wiecz­nie drącą gębę żoną) na eks­tre­mal­ny (z kim po­pad­nie).

Sła­wo­mi­ra Lu­kre­cja Anna i Ra­fał Wy­so­czy­ńscy

Sła­wo­mi­ra Lu­kre­cja Anna Wy­so­czy­ńska nie wi­dzia­ła, jak bia­ły trans­por­ter je­dzie uli­cą, ale jej słuch od razu wy­ło­wił dźwi­ęk ko­siar­ki, ob­słu­gi­wa­nej przez łaj­zę ży­cio­wą, ewi­dent­ne­go sa­mo­lu­ba i le­nia śmier­dzące­go, jej sąsia­da Krzysz­to­fa. Choć do Ma­ry­si też ni­g­dy nie pa­ła­ła wiel­ką sym­pa­tią, so­li­dar­nie nie mo­gła jej nie wspó­łczuć. Praw­dzi­wa kara bo­ska zwi­ązać się z kimś ta­kim. Na­wet kie­dy Krzysz­tof pra­co­wał, Łom­nic­cy nie mie­li z tego ko­ko­sów, ale te­raz w sy­mu­lo­wa­niu pra­cy sąsiad prze­cho­dził sa­me­go sie­bie.

Cza­sem, pi­jąc po­ran­ną kawę, ob­ser­wo­wa­ła Krzysz­to­fa przez fi­ran­ki. Punkt siód­ma rano sąsiad wy­cho­dzi przed dom w ro­bo­czym ubra­niu. Wzro­kiem ska­nu­je te­ren i oce­nia, czy dzi­siaj ma stu­kać, pu­kać, zgrzy­tać, szli­fo­wać, czy też użyć pie­kiel­nej ma­szy­ny, któ­rą, przy ta­kiej re­gu­lar­no­ści, kosi nie wia­do­mo co. Dźwi­ęki na­si­la­ją się po go­dzi­nie sie­dem­na­stej, kie­dy Ma­ry­sia wra­ca z pra­cy. Wy­si­łek Krzysz­to­fa i tak idzie na mar­ne. Jego żona za­wsze znaj­du­je po­wód do kłót­ni, o czym świad­czą wrza­ski co­dzien­ne do­cho­dzące z ich domu.

Tym ra­zem Sła­wo­mi­ra szyb­ko za­po­mnia­ła o sąsie­dzie. Za­po­wia­dał się faj­ny dzień. O go­dzi­nie czter­na­stej Ania, jej trzy­na­sto­let­nia cór­ka, wra­ca z uro­dzin ko­le­gi. Od­bie­rze ją z przy­stan­ku au­to­bu­so­we­go i ra­zem pój­dą na au­kcję cha­ry­ta­tyw­ną do osie­dlo­we­go domu kul­tu­ry. Cała kla­sa jej cór­ki przy­go­to­wa­ła fan­ty, któ­re będzie mo­żna wy­li­cy­to­wać. Anna skom­po­no­wa­ła utwór mu­zycz­ny i Sła­wo­mi­ra mia­ła na­dzie­ję, że osi­ągnie do­brą cenę, bo cór­ka ci­ężko się przy nim na­pra­co­wa­ła. Koło osiem­na­stej przy­je­dzie jej mąż, Ra­fał, któ­ry na co dzień pra­cu­je w War­sza­wie, a już wie­czo­rem po­sta­ra­ją się o dru­gie dziec­ko. Kto wie, jak im do­brze pój­dzie, może za dzie­wi­ęć mie­si­ęcy (choć jej nie­daw­no stuk­nęło trzy­dzie­ści sie­dem lat, a Ra­fał sko­ńczy za czte­ry dni czter­dzie­ści czte­ry) po­wi­ta­ją na tym świe­cie Różę lub Emi­la, w za­le­żno­ści któ­re z nich pierw­sze się uro­dzi.

Sła­wo­mi­ra prze­szła do sa­lo­nu i za­sia­dła do pia­ni­na. Przy dźwi­ękach uno­szących się z in­stru­men­tu pró­bo­wa­ła za­po­mnieć o ko­siar­ce. Z za­mkni­ęty­mi ocza­mi moc­no wci­ska­ła kla­wi­sze i uśmie­cha­jąc się do sie­bie, roz­my­śla­ła: „Wie­czo­rem za­ło­żę nową su­kien­kę. Dłu­go jej nie po­no­szę, bo po ro­man­tycz­nej ko­la­cji Ra­fał ją ze mnie ze­rwie, i na­wet gło­śny sąsiad nam tej chwi­li nie po­psu­je”.

Pi­ęt­na­ście mi­nut pó­źniej sil­nik ko­siar­ki uci­chł. Ko­bie­ta ode­rwa­ła dło­nie od kla­wi­szy i za­mknęła kla­pę pia­ni­na. Spoj­rza­ła na rze­źbie­nia zdo­bi­ące in­stru­ment, te kszta­łty za­wsze ko­ja­rzy­ły się jej z dzie­ci­ństwem. Wy­star­czy­ło, że za­mknie oczy, wi­dzi wiel­ki sa­lon w ro­dzin­nym domu, raz roz­świe­tlo­ny sło­ńcem, raz skąpa­ny w mro­ku i wy­pe­łnio­ny za­pa­chem świe­żo wy­pa­sto­wa­ne­go par­kie­tu. Go­dzi­na­mi mo­gła pa­trzeć, jak jej tata stroi pia­ni­no. Ni­czym me­cha­nik sa­mo­cho­do­wy roz­kła­dał wszyst­kie na­rzędzia na zie­lo­nej ba­we­łnia­nej ser­we­cie: klu­cze, pin­ce­ty, pa­ski fil­co­we do wy­ci­sza­nia strun i szczyp­ce cze­ka­ły na swo­ją ko­lej. Wstrzy­my­wa­ła od­dech, gdy oj­ciec ze sku­pio­ną miną po­chy­lał się nad wnętrzem pia­ni­na i nie wy­pro­sto­wał się, do­pó­ki nie uznał, że in­stru­ment „śpie­wa w jego to­na­cji”.

Pew­ne­go razu tata przy­wo­łał ją do sie­bie.

– Zo­bacz, Sław­ka – po­wie­dział i przy­ci­snął kla­wisz, któ­ry wy­dał czy­sty dźwi­ęk. – Pia­ni­no jest jak dziec­ko.

– Dla­cze­go, ta­tu­siu? – spy­ta­ła. – Prze­cież pia­ni­no nie żyje.

Mężczy­zna się za­śmiał.

– Masz ra­cję, ale tak jak dziec­ko po­trze­bu­je opie­ki i do­brych wska­zó­wek. Gdy­bym prze­stał się nim zaj­mo­wać, na­dal wy­da­wa­ło­by dźwi­ęki, ale bez skła­du i ładu, a to na­wet ma­łpa po­tra­fi.

Gdy po śmier­ci taty pia­ni­no tra­fi­ło do jej domu, nie za­po­mnia­ła o jego ra­dach – te­raz ona roz­kła­da ba­we­łnia­ną szmat­kę, na któ­rej leżą na­rzędzia, a in­stru­ment „śpie­wa w jej to­na­cji”.

Sła­wo­mi­ra po­gła­ska­ła drew­nia­ną pły­tę. Nie­dłu­go Ania przej­mie pa­łecz­kę, już wy­ra­sta na nie­złą pia­nist­kę, ale kto wie, może po śmier­ci ro­dzi­ców będzie mu­sia­ła się do­ga­dać z bra­tem lub sio­strą, u któ­re­go z nich w domu sta­nie ro­dzin­ny in­stru­ment. „A je­że­li cho­dzi o przy­szłych po­tom­ków – po­my­śla­ła Sła­wo­mi­ra – za­dzwo­nię do Ra­fa­ła i spy­tam, gdzie jest. Może przy odro­bi­nie szczęścia wła­śnie wje­chał na trój­miej­ską ob­wod­ni­cę, wte­dy ra­zem od­bie­rze­my Annę z przy­stan­ku i całą ro­dzi­ną po­je­dzie­my na au­kcję. By­ło­by świet­nie”.

Wpa­dła do kuch­ni. Przez otwar­te okno usły­sza­ła:

– Oj­cze nasz, któ­ryś jest w nie­bie...

Sło­wa mo­dli­twy pły­nęły z domu obok. Za­mknęła okno. Ja­ro­sław z Ma­rian­ną mo­gli tak w tru­pa, nie chcia­ła, żeby coś ją roz­pra­sza­ło. Chwy­ci­ła te­le­fon, wy­bra­ła nu­mer do męża i stu­ka­jąc pal­cem w drew­nia­ny blat wy­spy, cze­ka­ła na po­łącze­nie. Ra­fał nie ode­brał, od­cze­ka­ła mi­nu­tę i po­now­nie się po­łączy­ła. Tym ra­zem był efekt:

– Ha­lo­oo.

Sła­wo­mi­ra usły­sza­ła za­spa­ny głos, któ­ry bar­dziej ko­ja­rzył się z łó­żkiem niż z trój­miej­ską ob­wod­ni­cą.

– Halo? – Zgłu­pia­ła. – Ja­kie halo? Gdzie ty je­steś?

– W ho­te­lu – od­po­wie­dział ze skru­chą w gło­sie.

– W ho­te­lu?!

Na­sta­ła ci­sza, po czym Ra­fał wy­du­kał:

– Yhm... – I za­raz do­dał: – Nie gnie­waj się, wczo­raj mie­li­śmy taką małą im­prez­kę. Pod­pi­sa­li­śmy wa­żny kon­trakt, będzie wiel­ka pre­mia. Mó­wię ci, szef ze szczęścia ta­ńczył na sto­le, a pó­źniej tak się na­chlał, że pół nocy rzy­gał.

– Rzy­gał? – Sła­wo­mi­ra wy­su­nęła ho­ker spod wy­spy i usia­dła.

– No tak, per­ski­mi wzo­ra­mi.

– A ty co? Nie mo­głeś przy­je­chać do domu, bo całą noc pod­trzy­my­wa­łeś mu gło­wę?

Ra­fał wes­tchnął.

– Prze­pra­szam cię, ko­cha­nie. Masz ra­cję, ty i Anna po­win­ny­ście być na pierw­szym miej­scu, ale prze­cież wiesz, że ro­bię to dla was. Pra­cu­ję w kor­po­ra­cji, w ta­kich mo­lo­chach wła­że­nie sze­fo­wi w ty­łek na­le­ży do do­bre­go tonu. Będzie­my mie­li dru­gie dziec­ko, małe dzie­ci kosz­tu­ją, do­dat­ko­we pie­ni­ądze się przy­da­dzą. Też mi z tym głu­pio, ale te­raz ta­kie nie­ludz­kie cza­sy, by utrzy­mać ro­dzi­nę, z pra­cą trze­ba iść na kom­pro­mis. Zo­ba­czysz, ju­tro przy­ja­dę i wszyst­ko ci wy­na­gro­dzę. Może we­zmę urlop na po­nie­dzia­łek, jak my­ślisz?

Sła­wo­mi­ra za­ga­pi­ła się w okno. Łom­nic­ki cho­dził po dzia­łce, po­chy­lał się nad tra­wą i spraw­dzał, czy ka­żde źdźbło jest rów­no przy­ci­ęte.

– Halo! Sła­wo­mi­ro, je­steś tam?

Głos męża wy­rwał ją z le­tar­gu.

– Je­stem, je­stem. Weź urlop. Masz ra­cję, ta­kie cza­sy, pra­ca na pierw­szym miej­scu. Śpij so­bie, ju­tro po­roz­ma­wia­my, tyl­ko już nie ta­ńcz z sze­fem na sto­le, my też cię po­trze­bu­je­my.

– Ma się ro­zu­mieć. – Ton gło­su Ra­fa­ła ze słu­żal­cze­go zmie­nił się w ra­do­sny. – Na­wet gdy­by pre­zes pró­bo­wał wy­wa­żyć drzwi mo­je­go po­ko­ju, to mu nie otwo­rzę, wszyst­kie ra­por­ty i ta­bel­ki mogą po­cze­kać do wtor­ku. Za­raz idę pod prysz­nic, ju­tro będę jak skow­ro­nek. Ko­cham cię, moja żab­ko.

– Też cię ko­cham. – Sła­wo­mi­ra się roz­łączy­ła i te­le­fon odło­ży­ła na blat.

Wes­tchnęła gło­śno. Zno­wu to samo: niby ro­zu­mie, że mąż się dla nich po­świ­ęca, ale w ta­kich chwi­lach czu­je, że coś jej umy­ka. Ra­fał ni­g­dy nie lu­bił sze­fa i nie prze­pa­dał za ko­le­ga­mi z pra­cy, je­den dru­gie­mu pa­trzył na ręce i przy naj­mniej­szym po­tkni­ęciu ry­wa­la z wy­wa­lo­nym jęzo­rem pędził do pre­ze­sa i ka­blo­wał na kon­ku­ren­ta.

Sła­wo­mi­ra po­ki­wa­ła gło­wą. „My­śli so­bie, a rze­czy­wi­sto­ść so­bie”. W sto­sun­ku do niej Ra­fał za­ra­biał kro­cie. Jej wy­pła­ta przy­po­mi­na­ła ja­łmu­żnę. Pa­ństwo­we kon­ser­wa­to­rium mu­zycz­ne nie na­le­ża­ło do zbyt hoj­nych pra­co­daw­ców. W ta­kich chwi­lach za­wsze przy­po­mi­na­ła so­bie sło­wa swo­je­go pro­fe­so­ra: „Sław­ko, nuty wzbo­ga­ca­ją na­sze ży­cie du­cho­we, ale gdy­by mo­je­go kon­ta nie za­si­la­ły pie­ni­ądze z pry­wat­nych ko­re­pe­ty­cji, daw­no wy­lądo­wa­łbym pod mo­stem. Czyż to nie pa­ra­doks? Ucznio­wie, któ­rym słoń na­dep­nął na ucho, a nie moje umie­jęt­no­ści, utrzy­mu­ją mnie przy ży­ciu”. Wzi­ęła przy­kład z na­uczy­cie­la i też udzie­la­ła pry­wat­nych lek­cji. Za­głu­sza­ła nimi głos su­mie­nia, któ­ry cza­sem krzy­czał: „Dro­ga drew­nia­na kuch­nia wy­ko­na­na na za­mó­wie­nie, dwu­drzwio­wa lo­dów­ka z kost­kar­ką, dwu­stu­me­tro­wy dom wy­ko­ńczo­ny w naj­wy­ższych stan­dar­dach, to nie two­ja za­słu­ga, tyl­ko Ra­fa­ła!”.

Po­pa­trzy­ła na chło­dziar­kę. W jej wnętrzu kry­ły się dwa wina, bia­łe i czer­wo­ne, bo nie wie­dzia­ła, na któ­re będą mie­li ocho­tę. Z fir­my ca­te­rin­go­wej spe­cja­li­zu­jącej się w przy­go­to­wy­wa­niu po­si­łków uświet­nia­jących ka­żdą ro­man­tycz­ną ko­la­cję za­mó­wi­ła trzy da­nia. Zupę krem z dyni, któ­ra we­dług in­for­ma­cji wid­nie­jących w opi­sie po­tra­wy roz­bu­dzi na­wet naj­mniej czu­łe kub­ki sma­ko­we, na­stęp­nie ko­lo­ro­we wa­rzyw­ne su­shi i na ko­niec król wie­czo­ru – ti­ra­mi­su. Pysz­ny krem roz­pły­wa­jący się na języ­ku i mi­ęk­kie bisz­kop­ty. Or­gazm dla zmy­słów. Za ka­żdym ra­zem, gdy my­śla­ła o de­se­rze, chi­cho­ta­ła pod no­sem jak pod­lo­tek wy­bie­ra­jący się na pierw­szą rand­kę. Ocza­mi wy­obra­źni wi­dzia­ła, jak z Ra­fa­łem kar­mią się na­wza­jem, a po­tem...? Wia­do­mo.

„Nic, prze­ży­ję” – stwier­dzi­ła w du­chu. „Pój­dę z Anną na au­kcję, po­tem wró­ci­my do domu i zro­bi­my so­bie bab­ski wie­czór. Upie­cze­my po­pcorn, obej­rzy­my ja­kiś film na Net­flik­sie i dzień zle­ci. Dy­nio­wa zupa, su­shi wa­rzyw­ne i bo­skie ti­ra­mi­su chy­ba się nie ze­psu­ją, jak do ju­tra po­sto­ją w lo­dów­ce”.

Drr­ryń!

Na dźwi­ęk te­le­fo­nu Sła­wo­mi­ra aż pod­sko­czy­ła. Spoj­rza­ła na ekra­nik. „Ra­fał?!” W jej ser­ce wkra­dła się na­dzie­ja. „Może zmie­nił zda­nie i wra­ca do domu?”

– Halo! – za­szcze­bio­ta­ła.

Od­po­wie­dzia­ła jej ci­sza. Spoj­rza­ła po­now­nie na wy­świe­tlacz, se­kun­dy od­mie­rza­ły czas, więc do­szło do po­łącze­nia. Jej mąż pry­wat­nie uży­wa sta­rej no­kii, twier­dzi, że ten te­le­fon ma same plu­sy. W week­en­dy fir­mo­wą ko­mór­kę może odło­żyć na pó­łkę, te­le­fon bez po­łącze­nia z In­ter­ne­tem jest mniej na­ra­żo­ny na ata­ki ha­ke­rów, a pod­czas wa­ka­cji za­dzwo­ni do nie­go naj­wy­żej dal­sza ro­dzi­na, pod wa­run­kiem, że będzie na tyle głu­pi i poda im swój pry­wat­ny nu­mer. Usły­sza­ła dziw­ne od­gło­sy. Po chwi­li zro­zu­mia­ła, że to sze­lest ko­łdry. „No tak, Raf­cio za­snął i wier­cąc się na łó­żku, przy­pad­ko­wo się ze mną po­łączył” – wy­tłu­ma­czy­ła so­bie.

– Halo, ha­lo­oo – po­wtó­rzy­ła gło­śniej i uśmiech­nęła się pod no­sem. Na­wet za­baw­na hi­sto­ria, tro­chę się czu­ła jak taj­ny agent pod­słu­chu­jący wro­ga.

Na­gle w po­ko­ju Ra­fa­ła skrzyp­nęły drzwi.

– Ra­fał, idziesz pod prysz­nic? W ko­ńcu obie­ca­łeś żo­nie – ode­zwał się ko­bie­cy głos. Do­cho­dził z od­da­li, ale jego wła­ści­ciel­ka z pew­no­ścią prze­by­wa­ła w tym sa­mym po­miesz­cze­niu co Ra­fał.

Sła­wo­mi­ra ze­sztyw­nia­ła i te­le­fon przy­ci­snęła do ucha tak moc­no, aż ją za­bo­la­ło. „Co tu się wy­pra­wia?” W jej gło­wie roz­dzwo­ni­ły się wszyst­kie alar­my. „Dam­ski głos?! Dam­ski głos?!” – po­wta­rza­ła w my­ślach. „Na pew­no dam­ski. Prze­cież nie na­le­ży do sze­fa Ra­fa­ła, zna­ne­go rzy­ga­cza w per­skim sty­lu, ani do żad­ne­go z jego głu­pich wspó­łpra­cow­ni­ków z prze­ro­śni­ętym ego”. Po­czu­ła, że tra­ci grunt pod no­ga­mi. „Co te­raz? I kim jest ta ko­bie­ta?” Usły­sza­ła ugi­na­nie się ma­te­ra­ca.

– Aśka, daj spo­kój, masz jesz­cze siłę? – spy­tał roz­ba­wio­nym to­nem Ra­fał.

Sław­ka wbi­ła wzrok w lo­dów­kę. Ten sam głos kil­ka mi­nut temu na­zy­wał ją swo­ją żab­ką i za­pew­niał, jak bar­dzo ją ko­cha.

– Oczy­wi­ście, że mam. Wol­na so­bo­ta, wy­god­ne łó­żko, nikt nie będzie nam prze­szka­dzać, na cze­le z two­ją żoną. A tak à pro­pos, kie­dy jej o nas po­wiesz? Przy two­im tem­pie zdążę się ze­sta­rzeć i zbrzyd­nąć, a wte­dy nikt już mnie nie ze­chce. – Ko­bie­ta się za­śmia­ła.

Ra­do­sny dźwi­ęk przy­po­mi­nał Sła­wo­mi­rze od­głos sza­ka­la za­wo­dzące­go do ksi­ęży­ca.

– Ni­g­dy się nie ze­sta­rze­jesz, za­wsze będziesz pi­ęk­na – po­wie­dział Ra­fał i naj­wy­ra­źniej po­ła­sko­tał ko­chan­kę, bo wró­cił sza­kal w to­wa­rzy­stwie pi­sków, ko­tło­wa­ni­ny ciał i sze­le­stu ko­łdry.

Sła­wo­mi­rze po­ciem­nia­ło w oczach, chcia­ła się roz­łączyć, ale nie mo­gła. Czu­ła, że gdy to zro­bi, sko­ńczy się sta­re ży­cie, a za­cznie nowe. W tym nie będzie Sła­wo­mi­rą ży­jącą na wy­so­kim po­zio­mie, tyl­ko sa­mot­ną mat­ką z pu­stą ma­ci­cą i gów­nia­ną pen­sją.

– Do­brze, jak chcesz, w ka­żdym ra­zie ja idę pod prysz­nic. Zmy­ję z sie­bie twój za­pach, ale za­wsze mo­żesz go za­stąpić no­wym – od­rze­kła ko­bie­ta, mru­cząc jak kot­ka.

– Oj, ku­sisz, cza­row­ni­co. – Ra­fał za­re­ago­wał śpiew­nym to­nem.

– Cho­dź, cho­dź, po­ka­żę ci ta­kie cza­ry, że na nic wi­ęcej już nie będziesz miał siły, spiesz się, bo mogę zmie­nić zda­nie – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła ko­bie­ta z od­da­li i trza­snęła drzwia­mi.

Na­sta­ła ci­sza. Ko­chan­ka pew­nie we­szła pod prysz­nic. Sła­wo­mi­ra mia­ła na­dzie­ję, że kur­wi­szon wsa­dzi so­bie słu­chaw­kę do gar­dła, od­kręci wodę i się uto­pi. Ko­łdra za­sze­le­ści­ła.

– Gdzie on jest? – Ra­fał za­py­tał sam sie­bie. – O tu... – Usły­sza­ła gło­śne wes­tchnie­nie. – O cho­le­ra! – wy­stękał.

Sła­wo­mi­ra zro­zu­mia­ła, że mąż od­krył pod­słuch.

– Ha­lo­oo? – wy­szep­tał do te­le­fo­nu.

„Mów coś! Zje­dź go! Za­cho­waj reszt­ki god­no­ści!” – krzy­cza­ła w my­ślach. Kie­dyś, gdy czy­ta­ła o ta­kich sy­tu­acjach lub ogląda­ła je w fil­mach, za­wsze na ko­ńcu języ­ka mia­ła przy­naj­mniej kil­ka cel­nych ri­post, któ­ry­mi mo­gła­by ob­rzu­cić nie­wier­ne­go. Ale to było czy­jeś ży­cie, a nie jej.

– Kto to jest? – Jak przez mgłę usły­sza­ła swój głos.

W słu­chaw­ce za­pa­dła ci­sza, po chwi­li Ra­fał wy­szep­tał:

– Nikt, to zna­czy ko­le­żan­ka.

Sła­wo­mi­ra spoj­rza­ła na swój brzuch, w któ­rym jesz­cze pięć mi­nut temu chcia­ła, by zna­la­zło się ja­jecz­ko z na­sie­niem jej męża. Te­raz ma­rzy­ła tyl­ko o tym, by Ra­fał wci­snął je so­bie tam, gdzie sło­ńce nie do­cho­dzi, i to wła­snym sprzętem!

– To jed­no­ra­zo­wy wy­skok? – spy­ta­ła pi­skli­wym to­nem, czu­jąc do sie­bie obrzy­dze­nie.

– Yhm – po­twier­dził Ra­fał.

Sła­wo­mi­ra za­mknęła oczy. „Yhm” nie brzmia­ło jak po­twier­dze­nie, ra­czej jak: „Sła­wo­mi­ro, ale z cie­bie fra­jer­ka!”.

– Ile to trwa? Ty­dzień? Mie­si­ąc? Dwa? – Otwo­rzy­ła oczy. – Trzy?

Ta cho­ler­na ko­łdra zno­wu za­sze­le­ści­ła. Naj­wy­ra­źniej Ra­fał szu­kał do­god­nej po­zy­cji na po­da­nie ter­mi­nu, po któ­rym za­wa­li się jej całe ży­cie.

– Pół roku.

Po­ki­wa­ła gło­wą, jak­by ten zdraj­ca mógł ją zo­ba­czyć.

– Pół roku? – wy­szep­ta­ła. – Pół roku?? – po­wtó­rzy­ła gło­śniej. – Pół ro­ku­uu???! – wy­da­rła się i wte­dy zda­ła so­bie spra­wę, że się roz­łączy­ła.

Od­rzu­ci­ła te­le­fon na blat, jak­by ją pa­rzył. W tym sa­mym mo­men­cie ktoś za­dzwo­nił. Zer­k­nęła na ekra­nik – Ra­fał. Ga­pi­ła się na zna­jo­me imię, a te­raz ta­kie obce. Na­gle wsta­ła, ho­ker prze­wró­cił się na podło­gę. Chwi­lę pó­źniej sie­dzia­ła na scho­dach gan­ku i gło­śno ła­pa­ła ka­żdy haust po­wie­trza. Mia­ła wra­że­nie, że za­raz się udu­si, w ko­ńcu gło­śne wde­chy i wy­de­chy za­mie­ni­ły się w szloch. Wte­dy po­chy­li­ła gło­wę i ukry­ła ją po­mi­ędzy ko­la­na­mi. Łzy ka­pa­ły na kra­cia­sty ma­te­riał tu­ni­ki, mo­kra pla­ma po­wi­ęk­sza­ła się z ka­żdą chwi­lą.