Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
11 osób interesuje się tą książką
Nowa powieść mistrzyni thrillerów Nory Roberts.
Harry Booth kradnie od dziewiątego roku życia, aby zapewnić matce dach nad głową. Wślizguje się nocami do pustych luksusowych domów i szuka przedmiotów, które mógłby wymienić na gotówkę. Kiedy u jego matki zostaje zdiagnozowany nowotwór, Harry opuszcza Chicago, ale dalej prowadzi Życie nocne.
Wędrując od Outer Banks przez Savannah do Nowego Orleanu, przywdziewa kolejne tożsamości, chociaż pozostaje ostrożny, czujny, zdystansowany. Nie może sobie pozwolić na przyciąganie uwagi ani przywiązanie. Lecz gdy poznaje Mirandę Emerson, uczucia są silniejsze od rozsądnej analizy, nawet gdy rodząca się między nimi więź nie ma szans na przetrwanie. Tymczasem Harry przyjmuje lukratywne zlecenie od Cartera LaPorte, a ten dostrzega w nim wygodne narzędzie, którego może dowolnie używać.
Aby się od niego uwolnić, Harry musi raz na zawsze stawić czoła wrogowi. Tylko wtedy będzie miał nadzieję na posiadanie czegoś cenniejszego niż wszystko, co do tej pory ukradł.
Uwielbiana przez polskie czytelniczki Nora Roberts to autorka ponad dwustu powieści, nieodmiennie zajmujących pierwsze miejsce na listach bestsellerów „New York Timesa”, sprzedanych w ponad pięciuset milionach egzemplarzy.
„Nora Roberts należy obecnie do najpopularniejszych powieściopisarek w świecie". Washington Post Book World
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 636
Audiobooka posłuchasz w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Czas: 15 godz. 0 min
Lektor: Anna Matusiak
CZĘŚĆ PIERWSZA
Chłopiec
Wola chłopca jak wiatr nieokiełznana, A myśli młodości w nieskończoność wybiegają.
Henry Wadsworth Longfellow
Z cudzego bólu łatwo się śmiać.
William Szekspir, Wiele hałasu o nic, akt III, scena II, przeł. Stanisław Barańczak
Został złodziejem, kiedy miał dziewięć lat. To wtedy rak porwał jego matkę do pierwszego śmiertelnego tańca. W tamtym czasie nie był to świadomy wybór, przygoda ani dreszczyk emocji – choć znacznie później z tym właśnie kojarzył swoją karierę. Wówczas młody Harry Booth kradzież utożsamiał z przetrwaniem.
Musieli przecież coś jeść i spłacać hipotekę oraz lekarzy, a także kupować leki, także wtedy, gdy matka była zbyt chora na pracę. Jak zwykle, rzecz jasna, starała się ze wszystkich sił; harowała do utraty tchu, nawet gdy jej włosy garściami wypadały, a ciało, i tak już szczupłe, coraz bardziej traciło na wadze.
Niewielki interes, który założyła wraz z siostrą, jego zwariowaną ciotką Mags, nie nadążał za kosztami, które pochłaniał rak, za tą mnogością dolarów o najróżniejszych nominałach, jakich wymagała walka z tym, co wtargnęło do jej ciała. Na nieszczęście, to ona stanowiła trzon firmy sprzątającej „Siostry – wszystko na błysk”, i nawet kiedy Harry pomagał w weekendy, i tak tracili klientów.
Brak klientów równał się brakowi dochodu. A brak dochodu oznaczał, że musieli na gwałt szukać pieniędzy, żeby móc spłacać hipotekę przytulnego domu z dwiema sypialniami w West Side w Chicago.
Może i nie było to okazałe lokum, ale należało do nich – no i do banku. Mama Harry’ego nigdy nie przeoczyła raty, póki nie zachorowała. Tyle że banki nie przejmowały się czymś takim jak choroba, kiedy ktoś zaczynał zalegać ze spłatami.
Wszyscy oczywiście chcieli swoich pieniędzy, a potem i ich, i jeszcze więcej, gdy się nie regulowało należności na czas. Jeżeli się miało kartę kredytową, można nią było kupować rzeczy w rodzaju leków czy butów – stopy Harry’ego bezustannie rosły – ale skutkowało to tylko zwiększającą się liczbą rachunków, opóźnionych płatności i tak dalej; nieraz słyszał, jak matka płacze po nocach, przekonana, że syn śpi kamiennym snem.
Wiedział, że ciotka Mags im pomaga. Naprawdę ciężko pracowała, żeby utrzymać stałych klientów, i z własnej kieszeni pokrywała niektóre rachunki i zaległości. Tylko że to nie wystarczało.
Co oznacza egzekucja mienia, dowiedział się w wieku dziewięciu lat. Z grubsza biorąc, znaczyło, że można wylądować na ulicy. W odróżnieniu od słowa „zajęcie”, które oznaczało, że obcy ludzie mogli zabrać czyjś samochód.
Poznał zatem brutalną prawdę o życiu już w tym wieku: przestrzeganie zasad – niewzruszona dewiza jego matki – nie robiło wrażenia na typach w eleganckich garniturach i krawatach, z nieodłącznymi walizeczkami w rękach.
Wiedział, jak się dobierać komuś do kieszeni. Jego zwariowana ciotka Mags pracowała dwa lata w wędrownym cyrku i poznała przy tej okazji kilka sztuczek. Nauczyła ich siostrzeńca, traktując to jak dobrą zabawę.
Ponieważ okazał się w tym dobry, a nawet cholernie dobry, z powodzeniem wykorzystywał swój talent. Wszystko to, czego matka go nauczyła o tym, co dobre, a co złe, poszło w diabły podczas chemioterapii, gdy wstrząsana torsjami kuliła się w łazience po kolejnej sesji terapeutycznej albo kiedy zawiązywała chustkę na łysej głowie i wlokła się posprzątać czyjś wymyślny, elegancki dom z widokiem na jezioro.
Nie to żeby miał pretensje do ludzi mieszkających w wymyślnych, eleganckich domach z widokiem na jezioro albo w ekskluzywnych penthouse’ach czy w lśniących biurowcach. Wcale nie. Mieli po prostu więcej szczęścia w życiu niż jego mama.
Wypatrywał ofiar podczas podróży pociągami albo nawet zwykłej przechadzki ulicą. Miał do tego oko. Okradzionymi bywali nieuważni turyści, facet, który wypił w barze o jednego za dużo, albo kobieta zbyt zajęta wystukiwaniem esemesa, żeby pilnować torebki.
Nie wyglądał na złodzieja – ot przeciętny, szczupły chłopiec, który nie zdążył jeszcze wystrzelić w górę, z czupryną kędzierzawych włosów i intensywnie niebieskimi oczami, od których emanowała niewinność.
W zależności od potrzeb potrafił uśmiechać się czarująco albo nieśmiało. Jednego dnia wkładał na głowę czapeczkę Chicago Cubs obróconą daszkiem do tyłu (głupkowaty wygląd), a drugiego dnia ujarzmiał niesforne loczki, snobując się na ucznia szkoły prywatnej (nobliwy wygląd).
Kiedy jego matka była zbyt chora, by wiedzieć, co się dzieje, cichaczem spłacał hipotekę – Mags nie pytała o to, a on nic nie mówił – oraz rachunki za prąd, dzięki czemu go nie wyłączano. Miał też dość pieniędzy na buszowanie po lumpeksach w poszukiwaniu potrzebnej odzieży.
Tak nabył starą kurtkę szkolną, spodnie od dresu oraz spłowiałą bluzę z emblematem Chicago Bears. Na wewnętrznej stronie zimowego płaszcza z drugiej, a może i trzeciej ręki powszywał dyskretne woreczki i kieszenie.
I kupił sobie swój pierwszy w życiu komplet wytrychów.
Nie opuszczał się w nauce. Odznaczał się bystrym, chłonnym umysłem, zdobywał pilnie wiedzę, odrabiał lekcje i unikał kłopotów. Zastanawiał się, czyby nie założyć własnego biznesu – odwalania prac domowych za innych. Harry dobrze rozumiał, że większość dzieciaków to mistrzowie ściemy.
Po lekcjach ćwiczył ze swoimi wytrychami i ślęczał przed komputerem w bibliotece, chłonąc wiedzę o najróżniejszych systemach alarmowych oraz zabezpieczeniach.
A potem matce nieoczekiwanie się polepszyło. Mimo że wciąż wychudzona i blada, nabierała stopniowo sił. Lekarze określali to jako remisję.
Stało się to jego ulubionym słowem – remisja.
Następne trzy lata ich życia wydawały się dość normalne. On wciąż obrabiał kieszenie. I wciąż kradł w sklepach – aczkolwiek bardzo ostrożnie. I nigdy nic zbyt kosztownego, nic łatwego do zidentyfikowania. Wszedł też w korzystny układ z lombardem w South Side.
Mieli istną górę rachunków do spłacenia – a pieniądze, które zarabiał na korepetycjach, nie wystarczały.
Poza tym znalazł upodobanie w złodziejskim fachu.
Po jakimś czasie matka i ciotka Mags znów rozkręciły interes i Harry przez trzy lata, w porze wakacji, sumiennie sprzątał, szorował i przy okazji dokonywał rozpoznania w sprzątanych domach i lokalach.
Można powiedzieć, był młodym człowiekiem z jasną wizją przyszłości.
Później, kiedy góra długów zmalała do niewielkiego wzgórka, a z matczynych oczu zniknęła dawna troska, rak zaprosił ją do następnego tańca.
Swego pierwszego włamania Harry dokonał dwa dni po dwunastych urodzinach. Obleciał go strach na myśl, że zostanie przyłapany i zawleczony do więzienia, a trauma tego doświadczenia sprzymierzy się z rakiem i zabije jego matkę, lecz o dziwo! lęk ów znikł jak kamfora w chwili, gdy znalazł się z ciemnościach tchnących niezmąconą ciszą.
W późniejszych latach, kiedy patrzył wstecz, zrozumiał, że właśnie w tym momencie odnalazł cel swego życia. Może nie był on zbyt chwalebny ani akceptowalny w dobrym towarzystwie, ale cóż… jego własny.
Oto stał tam, wysoki, szczupły chłopiec, który wystrzelił wreszcie w górę, i spoglądał przez szerokie okna na blask księżyca godzący swym ostrzem w taflę jeziora. Wszystko zdawało się pachnieć różami, cytrynami i wolnością.
Tylko on jeden wiedział, że tu jest. Mógł dotknąć wszystkiego, czego tylko chciał, i wziąć, co tylko chciał.
Wiedział, jaką cenę mają elektronika, srebro, biżuteria – choć ta wartościowa byłaby dobrze schowana. Nie zorientował się jeszcze, jak sforsować sejf. Ale z czasem dałby sobie i z nim radę; przyrzekł to sobie.
Nie miał czasu ani możliwości wynieść tych wszystkich błyszczących rzeczy.
Chciał teraz tylko tak stać i napawać się swoimi umiejętnościami, ale w końcu zmusił się do roboty.
Wiedział, bo przekonał się o tym już wcześniej, że ludzie plotkują bez żenady w obecności służby domowej. Zwłaszcza gdy ta służba to dwunastolatek szorujący podłogę w kuchni, podczas gdy pracodawczyni i jej sąsiadka rozprawiają w salonie nad kawą o jakiejś imprezie dobroczynnej.
Wtedy właśnie, nie podnosząc głowy i nie przerywając pracy, nadstawił uszu; dowiedział się o kolekcji znaczków, którą zgromadził mąż sąsiadki jego klientki.
Bawiło ją to.
– Dasz wiarę? Dostał prawdziwej obsesji od chwili, gdy w zeszłym roku odziedziczył kolekcję swojego wuja. Czy ty wiesz, że wydał właśnie pięć tysięcy dolarów na jeden z tych małych skrawków papieru?
– Na znaczek?!…
– Nie mówiąc już o urządzeniach, które utrzymują w gabinecie właściwą temperaturę i wilgotność, tam gdzie przechowuje tę swoją kolekcję. Kiedyś kpił z wuja i jego hobby, a teraz sam siedzi w tym po uszy. Bez przerwy przeszukuje jakieś aukcje i strony internetowe. To niby inwestycja, więc w porządku. Co mnie zresztą obchodzi, że trzyma w biurku mnóstwo jakichś idiotycznych znaczków? Ale wiesz, on śledzi bezustannie aukcje i oferty handlarzy nawet w Rzymie. Chce być na bieżąco, kiedy tam pojedziemy w przyszłym miesiącu.
– A niech sobie kupuje te swoje znaczki! – prychnęła lekceważąco klientka Harry’ego. – Ty przecież kupujesz sobie buty.
Harry skrzętnie zakonotował sobie to wszystko i doszedł do wniosku, że wszechświat przesłał mu oto jasny, widomy sygnał, gdy przyjaciółka klientki zaczęła mówić o przeniesieniu do samochodu pudeł z rekwizytami na imprezę dobroczynną.
Wszedł do salonu niczym uosobienie niewinności.
– Przepraszam, pani Kelper – rzekł – posprzątałem już kuchnię. Dobrze usłyszałem? Trzeba coś przenieść?
– Prawdę mówiąc… – zająknęła się. – Alva, poznaj, to jest Harry. Harry, to pani Finkle. I tak, rzeczywiście moja znajoma chętnie skorzystałaby z pomocy kogoś silnego.
Uśmiechnął się szeroko i naprężył bicepsy.
– Czemu nie? Mam chwilę, zanim pomogę ciotce posprzątać na górze.
Tak więc udał się wraz z panią Finkle do dużego, pięknego domu tuż obok, z dużym, pięknym widokiem na jezioro.
Kiedy weszli do środka, od razu obrzucił wprawnym okiem zabezpieczenie alarmu. Ani śladu psa, jak spostrzegł. Nieodmiennie plus.
– Hm, przeprowadzka? Pani Finkle?
– Co proszę? – Zerknęła na niego nieuważnie, gdy szli przez szeroki przedpokój. – Ach, pudła. Nie, nie, chodzi o imprezę charytatywną, to tak zwana niema aukcja. Pozycje katalogowe to moja działka.
– Miło, że się pani tym zajmuje.
– No cóż, trzeba wspomagać tych, którym się nie poszczęściło.
„Jasne”, pomyślał Harry, rejestrując w pamięci otwarty plan parteru i korytarz prowadzący w lewo. Oraz podwójne oszklone drzwi – teraz zamknięte – które wiodły do męskiego gabinetu.
Zaczął wynosić pudła i umieszczać je w bagażniku lśniącego białego SUV-a mercedesa.
I choć bardzo tego pragnął – jakżeż by mu się to przydało! – odmówił przyjęcia pięciodolarowego napiwku.
– Chodzi o dobroczynność – wyjaśnił. – Ale mimo wszystko dziękuję.
Wrócił do pracy i przez resztę słonecznego letniego poranka zanurzał dłonie w gorącej mydlanej wodzie.
Po pracy wrócili z ciotką do domu pociągiem podmiejskim. Oboje milczeli, przypadał bowiem akurat dzień chemioterapii, a Mags przez całą drogę medytowała i ściskała w dłoni jeden ze swoich magicznych kamyków, by wzbudzić lecznicze wibracje. Czy coś innego.
Po powrocie pojechali wraz z matką do szpitala. Miała na głowie tę swoją jasnoróżową chustkę.
Spędzili tam swój najlepszy zarazem i najgorszy dzień.
Najlepszy, bo pielęgniarka – Harry wolał ją od lekarza – powiedziała, że matce się polepsza. Najgorszy, bo zabieg przyprawiał matkę o silne wymioty.
Siedział przy niej, czytając jej na głos z książki, którą zwali swoim brewiarzem. Przymykała oczy, gdy maszyna pompowała w nią leki, ale uśmiechała się, a nawet parskała śmiechem, kiedy Harry odgrywał różne postaci, zmieniając przy tym komicznie głos.
– Jesteś najwspanialszy, Harry – wymamrotała.
Po turecku siedziała u jej stóp Mags i wyjaśniała jej, jak sobie wyobraża olśniewająco jasne światło, które niszczy swym blaskiem nowotwór.
Jak zwykle w taki najlepszy (jednocześnie najgorszy) dzień ciotka przygotowywała coś w rodzaju kolacji, która miała jakoby uzdrowicielskie właściwości i wydawała woń chyba gorszą, niż smakowała.
Paliła kadzidełka, rozwieszała kryształki, zawodziła monotonnie, gadała coś o przewodnikach duchowych i tego rodzaju rzeczach.
Aczkolwiek, mimo że zdrowo stuknięta, zawsze zostawała z siostrą w dniu chemioterapii, śpiąc na materacu obok jej łóżka.
Jeśli wiedziała, że Harry wymyka się często z domu, to nigdy nie wspomniała o tym słowem. I jeśli się może zastanawiała, jak zdobywał te kilkaset dolarów ekstra, to nigdy o to nie pytała.
Teraz stał w domu państwa Finkle, z widokiem na jezioro, w ciszy zapierającej dech w piersiach. Krążył po nim bezgłośnie, choć nikt i tak by go nie usłyszał, nawet gdyby się zbliżył z głośnym tupotem do tych podwójnych szklanych drzwi.
Już w gabinecie zaczerpnął powietrza, które pachniało lekko dymem i wiśniami. „Cygara”, pomyślał Harry, dostrzegając humidor na szerokim, zdobionym biurku.
Zaciekawiony uchylił wieka pudełka i powąchał. Wziął do ręki cygaro, a potem udał, że zaciąga się kilka razy. „A tam, do diabła!” – ostatecznie miał dwanaście lat – i schował je do plecaka.
Następnie usiadł w skórzanym fotelu koloru porto, z wysokim oparciem, i zaczął się huśtać w przód i w tył i wykrzywiać przy tym złośliwie, jak według niego zwykł robić bogaty człowiek podczas jakiegoś ważnego spotkania.
– Zwalniam was wszystkich! – rzucił, dźgając palcem w powietrze i parskając śmiechem.
Wreszcie zabrał się do roboty.
Kiedy tu szedł, był przygotowany na sforsowanie zamkniętej na klucz szuflady, ale okazało się, że nie musiał tego robić – najwidoczniej Finkle uważał swój dom za dostatecznie zabezpieczony.
Gdy oczom Harry’ego ukazały się klasery – łącznie cztery – wziął je do ręki, po czym, posługując się latarką kieszonkową, zaczął przeglądać jeden po drugim.
Nie zamierzał wszystkich zabierać. Nie wydawało się to uczciwe, a poza tym trwałoby za długo. Jednakże w ciągu trzech ostatnich tygodni dowiedział się aż nadto o znaczkach.
Finkle umieścił swoje skarby na czarnym papierze bezkwasowym i zabezpieczył je dodatkowo, wsuwając w przezroczysty foliowy rękaw. Harry miał przy sobie pęsetę, ale nie chciał ryzykować. Nie mając praktyki ani wprawy, mógł naderwać lub zniszczyć jakiś znaczek i tym samym obniżyć jego wartość.
Większość rękawów zawierała dwadzieścia cztery egzemplarze, w rzędach po cztery na sześć. Wybrał jeden z pierwszego klasera i przeniósł go ostrożnie do segregatora, który ze sobą przyniósł.
Jeden znaczek z każdego klasera – to wydawało się całkiem w porządku, odłożył więc ten pierwszy i sięgnął po drugi. Nie spieszył się tym razem, a ponieważ Finkle dołączył do każdego klasera poręczny arkusz z listą znaczków i ich wartością, nie musiał się nawet szczególnie wysilać.
Akurat kiedy wyjmował rękaw z ostatniego albumu, po drugiej stronie szklanych drzwi błysnęło światło.
Serce podeszło mu do gardła, mimo to wsunął szufladę z ostatnim albumem, chwycił rękaw i zanurkował z nim pod biurko.
Ktoś był w domu. Ktoś oprócz niego.
Drugi złodziej. Dorosły. Trzech dorosłych. Z bronią.
Wtargnęli do jego umysłu – trzej mężczyźni ubrani na czarno, wszyscy z gnatami. Może nie zależało im na znaczkach? Może nawet o nich nie wiedzieli.
Jasne, że wiedzieli i za chwilę tu wejdą. Znajdą go, to pewne, strzelą mu w łeb i zakopią go w płytkim grobie.
Starał się skurczyć, wyobrazić sobie, że jest niewidzialny. I pomyślał o matce, która zamartwia się o niego na śmierć.
Musiał się stąd natychmiast wydostać, przemknąć obok nich niezauważony albo znaleźć sobie lepszą kryjówkę. Zaczął liczyć do trzech. Przy słowie „trzy” zamierzał wypełznąć spod biurka.
Usłyszawszy nagłe ryknięcie muzyki, drgnął tak mocno, że z całej siły walnął głową o spodnią część biurka. Ujrzał przed oczami wszystkie gwiazdy.
Ogarnęła go złość. Jego biedny skołowany mózg zaczął mu podsuwać wszystkie zakazane brzydkie słowa, jakie znał. Powtórzył je dwa razy.
Drugą wiązkę rzucił pod swoim adresem. Za własną głupotę.
Złodzieje nie zapalali przecież cholernego światła ani nie puszczali na cały regulator muzyki.
Bez wątpienia ktoś był prócz niego w domu, i okej, ale nie był to gang uzbrojonych złodziei, którzy palnęliby mu w łeb.
Ostrożnie – zwłaszcza że wciąż mu drżały dłonie – wsunął rękaw ze znaczkami do skoroszytu i schował go do plecaka.
Wygramolił się spod biurka i, nie odrywając wzroku od szklanych drzwi, odczołgał się od światła. W trakcie tej wędrówki zauważył jakiegoś faceta – trochę od niego starszego, ale nie starego – w bokserkach.
Stał w kuchni i nalewał do dwóch kieliszków płyn przypominający wino. Harry zdołał niemalże skryć się w cieniu, kiedy w pole jego widzenia wkroczyła tanecznym krokiem dziewczyna.
W bieliźnie. W koronkowym staniku i stringach – takich jak w katalogach Victoria’s Secret, które mama jego przyjaciela Willa dostawała pocztą i które oglądali razem z Willem i kilkoma jeszcze chłopakami przy każdej okazji.
Czerwień bielizny odcinała się jaskrawo od jej nagiej skóry na tyłku, który – to trzeba jej przyznać – był na swoim miejscu. Dokładnie na swoim miejscu. Piersi sterczały nad górą stanika i podrygiwały przy każdym ruchu, gdy dziewczyna podnosiła ramiona albo kręciła biodrami.
Gdyby spojrzeli w stronę oszklonych drzwi, na pewno by go zauważyli, lecz mimo to nie był w stanie choćby drgnąć. Miał tylko dwanaście lat i był chłopakiem, gwałtowna erekcja, której dostał, dosłownie przykuła go do miejsca.
Dziewczyna miała czarne włosy, długie, bardzo długie czarne włosy, które niedbale odsunęła, by wziąć kieliszek z winem. Popijając, zbliżyła się do faceta w bokserkach, jak gdyby tańczyła. On też tańczył, ale w oczach Harry’ego jawił się tylko jako niewyraźna plama.
Istniała wyłącznie dziewczyna.
Teraz sięgnęła ręką za plecy i rozpięła stanik. Kiedy osunął się na podłogę, każda kropla krwi w ciele Harry’ego spłynęła mu do krocza.
Nigdy wcześniej nie widział piersi żywej dziewczyny. Były zdumiewające.
Kołysały się i podskakiwały w rytmie niesamowicie zgodnym z muzyką.
Kiedy doznał pierwszego oszałamiającego orgazmu, rozbrzmiewały dźwięki Dance, dance zespołu Fall Out Boy. Bał się, że oczy wyjdą mu z orbit. Bał się, że przestanie mu bić serce. A potem chciał już przez resztę życia leżeć na lśniącej drewnianej podłodze.
Teraz jednak facet dobrał się do dziewczyny na całego, a ona dobrała się na całego do niego. Wyczyniali różne rzeczy, mnóstwo różnych rzeczy, w tym on ściągał jej stringi.
„Jezu! ona jest goła jak ją Pan Bóg stworzył”. Harry słyszał jej westchnienia, bo zagłuszały nawet muzykę.
A potem oboje wylądowali na podłodze i zaczęli to robić. To! Dokładnie tam, przy czym to dziewczyna dosiadała faceta, nie na odwrót.
Chciał tylko patrzeć, nic innego się nie liczyło. Ale złodziej w ciele chłopca wiedział, że najwyższy czas się ulotnić. Dopóki tamci byli zbyt zajęci sobą, żeby móc cokolwiek zauważyć.
Odsunął ostrożnie drzwi, przeczołgał się przez próg, a potem, posługując się stopą, zasunął je z powrotem.
Dziewczyna wyła już teraz na całego:
– Terry! O Boże, Terry!
Harry dźwignął się na czworaka, wziął głęboki oddech, po czym skoczył do wyjścia. Wymknąwszy się na zewnątrz, zdążył usłyszeć krzyk ekstazy.
Do pociągu szedł na piechotę, tak by móc na nowo przeżywać każdą minioną chwilę.
Ukradzione znaczki sprzedał paserowi za dwanaście tysięcy dolarów. Miał świadomość, że dostałby więcej, gdyby wiedział więcej. I gdyby nie był jeszcze dzieciakiem.
Ale i tak dwanaście tysięcy dolarów równało się fortunie. I było tego o wiele za dużo, by trzymać to w pokoju.
Musiał się udać do swojej zwariowanej ciotki Mags.
Zaczekał, aż zostaną sami. Mama upierała się, że też będzie pracować, ale nadawała się tylko do lekkiej roboty, i to w jednym domu dziennie, a we czwartki sprzątali dwa.
Pomagał Mags zdejmować poszewki w eleganckim mieszkaniu samotnego faceta. Kiedy pracowali zgodnie, w okna bił dokuczliwy deszcz. Mags włączyła sprzęt grający klienta, chciała posłuchać jakiegoś chłamu spod znaku New Age.
Miała na sobie ufarbowany na fiolet i zieleń podkoszulek. Włosy, tym razem w głęboko śliwkowym kolorze, zakryła zieloną chustką. Z uszu zwisały jej kamyczki, na szyi nosiła łańcuszek z różanym kryształem z kwarcu, zapewniający miłość i harmonię.
– Chcę sobie założyć konto w banku – oświadczył.
Zerknął na nią z ukosa, kiedy wrzucała brudną bieliznę do kosza. Miała chabrowe oczy tak jak on i mama, ale te jej odznaczały się delikatniejszym odcieniem, bardziej marzycielskim.
– Niby dlaczego, dziecinko?
– Dlatego.
– Ehe.
Rozłożyła prześcieradło z gumką, a potem strzepnęli je razem i zaczęli przykrywać nim łóżko.
Harry wiedział, że ciotka na tym poprzestanie. Że to „ehe” może ciągnąć się w nieskończoność.
– Mam prawie trzynaście lat i zaoszczędziłem trochę pieniędzy, chcę więc założyć sobie konto bankowe.
– Gdyby była to w pełni prawda, a nie tylko częściowo, rozmawiałbyś o tym ze swoją mamą zamiast ze mną.
– Nie chcę zawracać jej głowy.
– Ehe.
Zajęli się teraz wierzchnim prześcieradłem.
– Potrzebuję osoby dorosłej, która pójdzie ze mną do banku i będzie pewnie musiała podpisać jakieś papiery.
– Ile pieniędzy?
Gdyby zgodziła się z nim pójść, i tak by się dowiedziała, toteż popatrzył jej prosto w oczy.
– Prawie piętnaście tysięcy.
Odpowiedziała mu twardym spojrzeniem. Maleńki niebieski kamyczek z boku jej nosa błysnął.
– Zechcesz mi powiedzieć, skąd wytrzasnąłeś tyle pieniędzy?
– Udzielałem korepetycji, odstawiałem fuchy, sprzątałem domy. Niewiele na siebie wydaję.
Odwróciła się, by wyjąć kołdrę, czarną jak noc i miękką jak obłok.
– Ehe – rzekła tylko.
– To moje pieniądze, można będzie za nie spłacić kilka rachunków, także hipotekę. Znowu zaczynamy zalegać, a ostatnio w domu zjawił się facet z windykacji. Mama powiedziała, żebym poszedł do swojego pokoju, ale usłyszałem wystarczająco dużo.
Skinęła głową, kiedy przykrywali łóżko kołdrą, a potem zaczęli powlekać poduszki.
– Jesteś dobrym synem, Harry, i nie pójdziesz z tym do Dany, bo ona nigdy by się na coś takiego nie pisała. To wymaga zadania zbyt wielu pytań, ale niestety, sama ci ich muszę kilka zadać, nim dojdziemy do porozumienia.
– W porządku.
– Zabiłeś kogoś albo skrzywdziłeś dla zdobycia tych pieniędzy?
– Chryste, nie. – Na jego twarzy malował się szok. – Skądże znowu!
Ułożyła starannie poduszki.
– Handlujesz narkotykami?… choćby trawką, Harry?
Tak się składało, że wiedział przypadkiem, że Mags pali trawkę, ilekroć może ją zdobyć, ale nie o to chodziło.
– Nie.
Obrzuciła go powłóczystym spojrzeniem tych swoich marzycielskich oczu.
– Sprzedajesz się za pieniądze, kochanie? Seks?
Odniósł wrażenie, że szczęka mu spada do podłogi.
– Jezu! Nie. Po prostu… nie.
– To dobrze. Kamień spadł mi z serca. Jesteś taki przystojny, Harry. Byłbyś cennym kąskiem dla niektórych, trochę się martwiłam. A co? Myślisz, że nie wiem, jak się wymykasz w nocy z domu? – spytała, niosąc ozdobne poszewki na poduszki. – Miałam nadzieję, że chodzi o dziewczynę albo że spotykasz się dla zabawy z przyjaciółmi. – Przyglądając mu się uważnie, bawiła się swoim kryształkiem na łańcuszku. – Cokolwiek robisz, robisz to dla mamy. I wiedz, że kocham ją tak samo jak ty.
– Wiem.
– Nie mam pojęcia, dlaczego wszechświat skazał ją na taki mrok, a nie jestem fanką pieniędzy, które go rozjaśniają. Ale w jej przypadku rozjaśniają, zważywszy na te wszystkie rachunki, którymi się zamartwia.
Cofnąwszy się o krok, Mags chwilę oceniała wzrokiem łóżkowy pejzaż, nim wreszcie skinęła z aprobatą głową.
– Nie potrzebujesz zwykłego konta bankowego, Harry. Potrzebujesz konta maklerskiego. Pieniądze robią pieniądze, taki jest smutny stan rzeczy.
Nie ulegało wątpliwości, że Mags miewała dziwne pomysły, ale Harry też wiedział, że ciotka jest nie w ciemię bita. Słuchał więc i się zastanawiał.
– Konto maklerskie?
– Zamierzasz… hmm… oszczędzić jeszcze więcej?
– Tak. Nie chodzi tylko o rachunki. Kiedy gość naprawiał ostatnim razem piec centralnego ogrzewania, to powiedział, że więcej się nie da go naprawiać, a przed zimą będziemy potrzebowali nowego.
– Konto maklerskie. Chodziłam kiedyś z jednym gościem, który zajmuje się takimi sprawami. Zbyt uczciwy, żeby kręcić jakieś numery, ale powie nam, co i jak. – Zbliżyła się do niego i położyła mu dłonie na policzkach. – Jesteś dobrym synkiem i bystrym chłopcem. – Poklepała go po twarzy. – Tak trzymaj.
Usłyszeli o Wielkiej Kradzieży Znaczków Finkle’a, kiedy pani Kelper podlewała swoje rośliny na tarasie. Czuł na sobie zimne spojrzenie z ukosa, którym obrzuciła go Mags, kiedy mył szklane drzwi tarasu i polerował urządzenia kuchenne z nierdzewnej stali.
– Przykro mi to słyszeć – oznajmiła Mags. – Były cenne?
– Najwidoczniej, ale co gorsza, ich syn Terry miał letnie zajęcia na uczelni, ale olał to i pod nieobecność rodziców imprezował tydzień. W ich własnym domu. Musiałam powiedzieć Alvie, że widziałam światła i słyszałam muzykę i że podjeżdżały samochody. Musiał więc to zrobić jeden z jego przyjaciół albo przyjaciel przyjaciela – sama pani wie, jak wyglądają te ich studenckie imprezy.
„Znak”, pomyślał Harry, polerując na wysoki połysk lodówkę z najwyższej półki cenowej.
Jak powiedziałaby Mags: wszechświat rzucił promień światła.
A jego matce nagle się polepszyło.
*
Kiedy miał szesnaście lat, Harry zakochał się w blondynce o sarnich oczach. Miała na imię Nita. Królowała w jego snach i sprawiała, że przemierzał korytarze szkolne jak na skrzydłach. Udzielał jej korepetycji z hiszpańskiego – gratis – i pomagał w pracach domowych z algebry.
Chodzili do kina albo na pizzę, czasem sami, a czasem z Willem i jego dziewczyną. Zaprosił Nitę na bal z okazji zakończenia roku szkolnego; zgodziła się.
Ograniczył działalność – sprzątanie i włamania – żeby spędzać z nią więcej czasu. Bądź co bądź, zainstalowali nowy piec, spłacili rachunki za leczenie i regulowali resztę na bieżąco.
Oczywiście, nadal pracował, sprzątając wraz z matką i Mags w sobotnie popołudnia. Prócz tego dwa razy w miesiącu gdzieś się włamywał, zasilając konto.
Wciąż mieli rachunki do spłacenia. A i studia lada chwila miały się zacząć.
Matka darzyła Nitę sympatią; uwielbiała, kiedy się zjawiali razem w domu i oglądali filmy na DVD albo oddawali się grom wideo. Trzeci rok nauki w szkole średniej miał już na zawsze pozostać jednym z jego najcenniejszych wspomnień.
Przed balem na zakończenie roku zebrał forsę z Willem – zafundowali sobie limuzynę. Kupił bukiecik i wypożyczył smoking.
Kiedy wynurzył się z sypialni, Dana przysunęła dłonie do twarzy.
– Och, och! Spójrz tylko, Mags! To Booth, nasz Harry Booth. Pamiętaj, żadnych martini, drogi synu. Wstrząśniętych czy zmieszanych.
– Słowo harcerza. – Uniósł dwa palce, po czym je skrzyżował, rozśmieszając je przy okazji.
– Zdjęcia! – Matka chwyciła telefon, ale Mags wyrwała go jej z dłoni.
– Stań tam z tym swoim przystojnym chłopcem. Boże, Dana, jaki on do ciebie podobny.
– Miłość mojego życia – mruknęła Dana, opierając głowę o ramię syna.
Objął ją i przyciągnął do siebie.
– Najlepsza ze wszystkich mam.
Odwróciła się i pogłaskała go po włosach.
– Jesteś taki wysoki. Mój dzieciak jest dorosły, Mags, i wybiera się na bal na zakończenie trzeciej klasy liceum. No dalej, teraz ty i Harry.
Dana i Mags zamieniły się miejscami. Mags wspięła się na palce, żeby pocałować Harry’ego w policzek, i szepnęła:
– Włożyłam ci do prawej kieszeni marynarki prezerwatywy. Lepiej dmuchać na zimne.
Tego wieczoru, po magii towarzyszącej zabawie szkolnej, podczas późniejszej imprezy w domu Willa na chłodnej podłodze gościnnej łazienki Harry odebrał dziewictwo Nicie, a ona jemu.
Zaczął swoje ostatnie szkolne wakacje szczęśliwy jak nigdy.
Nim lato dobiegło końca, rak puścił się w ostatni taniec.
Harry nigdy nie wątpił w miłość swojej ciotki do siostry. Przeszłość tej kobiety obejmowała pracę w wędrownym cyrku, różne komuny hipisowskie i zloty czarownic. Przejechała autostopem cały kraj, pracowała – krótko – jako showgirl w Vegas, performerka, asystentka iluzjonisty i kelnerka w barze dla kierowców ciężarówek, gdzie poznała mężczyznę, którego określała mianem swego byłego męża.
Jednak ta sama Mags okiełznała na dziesięć lat umiłowanie do włóczęgi, by trwać przy swojej młodszej siostrze. Sprzątała domy, mieszkania i biura i nawet w dobrych czasach rzadko kiedy spędzała kilka dni tak, jak chciała.
W złych czasach natomiast jawiła się jako skała – barwna, acz niewzruszona. Nigdy by nie przegapiła wizyty u lekarza czy dnia chemioterapii. Kiedy Dana była już zbyt słaba, by o siebie zadbać, Mags ją kąpała, a potem ubierała – odrzucając pomoc oferowaną przez Harry’ego.
– Syn nie kąpie swojej mamy – oświadczyła. – Nie w sytuacji, kiedy mama ma siostrę.
Pojął jednak w pełni, jak głęboka i wszechogarniająca jest ta miłość, kiedy rak po raz trzeci pozbawił jego matkę włosów.
Przyrządził wspólnie z Daną kolację. Miała akurat dobry dzień, dzień pełen siły i wytrwałości. Może martwiły go ciemne obwódki wokół jej oczu i to, jak chuda się wydawała – skóra obciągnięta kośćmi – kiedy ją obejmował, ale twarz wyglądała zdrowo, a oczy w tych ciemnych obwódkach były jasne i szczęśliwe.
Dokończył pracę domową i zerknął na zegarek, Mags miała wrócić około ósmej. Mógł wyjść z domu bez obaw i spędzić jakiś czas z Willem. Zamierzał potem, przed powrotem, sprawdzić jeszcze jeden adres.
Nieoczekiwanie ten dobry dzień przeistoczył się w dziwaczny i dość zaskakujący, gdy Mags pojawiła się dwie godziny wcześniej.
Oto kobieta, która uwielbiała farbować swoje włosy na najbardziej zwariowane kolory, która wplatała w nie często najróżniejsze paciorki i piórka, stała teraz przed nim z łysą czaszką pokrytą jedynie brokatem.
Łyżka, którą Dana trzymała w dłoni, spadła z brzękiem na podłogę.
– O Boże, Mags! – zawołała. – Coś ty ze sobą zrobiła?
– Nieźle wygląda, co? – Mags przybrała szczególną pozę; oparła dłoń na biodrze, a drugą położyła sobie za uchem. – To ten brokat, jak mi się zdaje. Używałam tęczowego jako hołdu wobec swoich przyjaciół, lesbijek i gejów, a także wrogów i nieznajomych, więc to jest poniekąd podwójna łysa pała.
– Ale twoje włosy, twoje piękne włosy…
– Przekazałam je na cele charytatywne. Ach, więc to jeszcze jedna łysa pała. – Wysunęła oskarżycielsko palce, kiedy Dana zaczęła płakać. – Przestań. Co jest na kolację?
– Mags, Mags, nie musiałaś…
– Nic nie muszę. Jestem wolnym duchem i robię to, na co mam ochotę i kiedy akurat mam ochotę. – Weszła do kuchni i powąchała zawartość patelni. – Przyjemnie pachnie.
– To… kurczak. Ale jesteś wegetarianką…
– Nie dzisiaj. Dzisiaj jestem mięsożerna, więc lepiej, żeby wystarczyło też dla mnie.
– Wystarczy. – Harry się bał, że też wybuchnie płaczem, zdjął więc czym prędzej patelnię z ognia, żeby potrawa się nie przypaliła, a potem otoczył ramionami obie kobiety i je przytulił. – Zawsze będzie wystarczać.
Po kolacji, kiedy Mags namówiła jego mamę na scrabble w specyficznej odmianie – ekstra punkty za najlepsze wymyślone słowa – Harry przeglądał się w łazienkowym lustrze.
Lubił swoje włosy. Zawsze zwlekał ze strzyżeniem możliwie jak najdłużej, gdyż nieodmiennie ścinali mu włosy krócej, niż sobie tego życzył.
I naprawdę podobało mu się to, jak bawi się nimi Nita.
Rozumiał jednak, że to, co zrobiła Mags, było wyrazem najczystszej miłości, wsparcia i do diabła! prawdziwej solidarności.
Wziął do ręki swoją maszynkę elektryczną – nie golił się żyletką – po czym odetchnął głęboko parę razy i gdy zobaczył w końcu w oczach, które spoglądały na niego z lustra, więcej determinacji niż strachu, przyłożył ostrze do skóry nad czołem.
Kiedy przejechał maszynką po włosach – niemal przez sam środek głowy – a gęste pukle jeden po drugim zaczęły spadać na podłogę, nagle zgiął się wpół i chwycił szafki.
Nogi zrobiły się pod nim miękkie, żołądek przeszył bolesny skurcz, a oddech utknął w krtani.
– Jasna cholera! – Zmusił się, by znów spojrzeć w lustro, i zobaczył, jak wytrzeszcza oczy. – Jasna cholera! No nic. Nie ma odwrotu. Uporajże się z tym do końca.
Drugi ruch maszynką wywołał w nim tę samą reakcję, ale z każdym kolejnym czuł się już pewniej. Ponieważ maszynka nie należała do najlepszych, Harry sądził, że skrócił jej żywotność o połowę. Pozostawiła na jego głowie szczecinę, ale uznał, że i tak liczy się idea, a nie efekt końcowy.
Uświadomił sobie, że wygląda… no cóż, doprawdy dziwnie. Jak nie on, absolutnie. Zaświtało mu raptem, że będzie musiał wkładać do nocnej roboty wełnianą czapeczkę, ale zaczął też rozważać bardziej radykalne zmiany wyglądu i to, jak wzbogacą one repertuar jego sztuczek.
Pozbierał po sobie włosy i wrzucił je do torebki foliowej, po czym znów przyjrzał się swemu odbiciu. I uświadomił sobie coś jeszcze.
To, jak musiała się czuć jego matka, patrząc w lustro. Nie miała wyboru, jeśli chodzi o utratę włosów. Rak i terapie pozbawiły ją tej możliwości.
Gdy patrzyła na własne odbicie, widziała stratę, brak tego wyboru i kogoś, kto w niczym nie przypominał jej dawnej siebie.
– Jeszcze jeden powód, dla którego Mags to zrobiła – mruknął. – Żeby mogła czuć, widzieć i wiedzieć to, co mama.
Przemknął chyłkiem do swojej sypialni i włożył świeżą koszulę. Następnie przymierzył okulary – z przezroczystymi szkłami – których używał czasami w celu zmiany wyglądu. Wreszcie zdecydował się na okulary przeciwsłoneczne.
Zmrużył powieki i wyobraził sobie, że ma króciuteńką kozią bródkę. Niewykluczone, że mógłby zmienić swój wygląd dzięki obciętym włosom i rekwizytom, jakimi posługiwano się w szkolnym kółku teatralnym.
Zadowolony z perspektywy możliwych efektów ubocznych, wziął torebkę z włosami i czapeczkę.
Kiedy się zjawił w salonie, obie siostry były pochłonięte bez reszty grą.
– Jękwołu? Daj spokój, Mags.
– Żałosny głos wołu cierpiącego na zatwardzenie albo samicy wołu w połogu. – Mags uśmiechnęła się i mrugnęła, kiedy Dana przewróciła oczami. – Premia za siedmioliterowy wyraz. Zdrowo ci dokładam, Dana.
– Czekaj no, poradzę sobie. Nie spiesz się tak.
Harry patrzył, jak jego matka układa litery, i wtem poczuł do obu tych kobiet nagły przypływ miłości, który owionął go niczym ciepły wiatr.
– Dodam w do jednego z twoich słów i wyjdzie mi wariatki – oznajmiła Dana. – Wariatki, dwie łyse baby, które popijają tanie wino i wymyślają jakieś nieistniejące słowa w scrabble’ach. – Podniosła swój kieliszek. – I kto komu dokłada?
– Noc jeszcze młoda.
– Zostawiam was, wariatki, i idę posiedzieć z Willem – rzekł Harry.
– Baw się dobrze, kochanie, i… – Dana odwróciła się do syna i umilkła gwałtownie. Zakryła dłonią usta, a w jej oczach pojawiły się łzy.
– Harry… och, Harry.
– Co? – Uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Rany. Zapomniałem zapiąć rozporek?
– Nie mogę uwierzyć, że… ty nawet jako dziecko nie byłeś łysy. Urodził się z czupryną włosów. Pamiętasz, Mags?
– Tak, pamiętam. Chcesz trochę brokatu, dziecinko? Mam go mnóstwo.
– Nie, dzięki.
– Boże, spójrz na nas. – Dana zaczęła się śmiać, a z jej oczu popłynęły łzy. – Tylko spójrz na nas. – Chwyciła dłoń siostry i sięgnęła do ręki syna. – Jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie.
Nieoczekiwanie Nita też się rozpłakała, tyle że jej łzy nie miały w sobie nic z pociechy.
– Jak mogłeś to zrobić? – zirytowała się. – Nie raczyłeś nawet ze mną o tym porozmawiać.
– To są moje włosy. – Wzruszył ramionami. – Czy raczej były.
Jej oczy ciskały gromy, czekała ich prawdziwa awantura.
– Jak byś się czuł, gdybym to ja obcięła włosy albo ufarbowała je na niebiesko jak jakaś świruska?
– To twoje włosy.
– Och, łatwo ci mówić, bo wiesz, że nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła.
– Nie obchodzą mnie twoje włosy. Ty mnie obchodzisz. I zrobiłem to dla swojej mamy.
Na co wzięła głęboki i odpowiednio głośny oddech, jak zwykle, kiedy zamierzała go do czegoś przekonywać za pomocą rozsądnych argumentów, na ogół do tego, że znowu coś schrzanił. Jak się zdążył zorientować w ciągu minionych ośmiu miesięcy, w przekonaniu Nity dość często coś chrzanił.
– Przykro mi z powodu twojej mamy, wiesz o tym. To okropne, przez co przechodzi. Nienawidzę tego. I rozumiem, że musisz pomagać jej w pracy i być przy niej, a my nie możemy spędzać ze sobą tyle czasu, ile byśmy chcieli, ani wychodzić tak często jak inne pary.
– Ale…
Harry wiedział, że zawsze jest jakieś „ale”, kiedy odzywa się ta rozsądna Nita.
– Ale to nasz ostatni rok w szkole, w przyszłym tygodniu zaczyna się zjazd dawnych absolwentów. Będą zabawy i tańce! W przyszłym tygodniu, Harry. Przecież włosy ci nie odrosną przez tydzień. I co? Jak my się tam pokażemy, skoro wyglądasz jak jakieś dziwadło?
To przeważyło. Nie miał pojęcia, że można odkochać się w jednej chwili.
– Moja matka straciła włosy – rzekł twardo. – Po raz trzeci. Myślę, że czyni to z niej potrójne dziwadło.
– Wiesz, że nie to miałam na myśli. To głupie tak mówić. Twoja mama… jest ofiarą. A ty zrobiłeś to specjalnie i nie spytałeś mnie nawet o zdanie.
Nie miał też pojęcia, że kiedy człowiek się odkochuje, to przenika go taki chłód.
– Moja mama nie jest niczyją ofiarą. To cholerna wojowniczka. I nie muszę pytać ani ciebie, ani nikogo innego o to, co zamierzam dla niej zrobić. A to? – Wskazał na swoją głowę. – Nie odrosną, dopóki nie stanie się to z jej własnymi. A ponieważ stałem się dziwadłem, z którym nie chcesz być widywana, z nami koniec.
Otworzyła szeroko oczy, w których od razu błysnęły łzy.
– Zrywasz ze mną?… – wyjąkała. – Golisz głowę i zrywasz ze mną przed samym zjazdem absolwentów? Nie możesz czegoś takiego zrobić.
– Ogolenie głowy nie miało z tobą nic wspólnego, za to ty właśnie dałaś mi jasno do zrozumienia, że nie chcesz się ze mną nigdzie więcej pokazywać.
– Przygotowałam już sukienkę!
– Więc włóż ją albo i nie. Nie mój problem.
– Nie możesz tak po prostu… Uprawiamy seks.
– Już nie.
To rzekłszy, oddalił się. Zostawiając ją, czuł się jednocześnie lodowato spokojny i wolny. I doszedł do wniosku, że decyzja, by się z nią spotkać w drodze do domu Willa, otworzyła mu świat na nowo.
Zawsze tak było: dobrze się między nimi układało, kiedy jego matka znajdowała się akurat w fazie remisji. Ale psuło się, kiedy rak znów brał górę, a on nie mógł wychodzić z Nitą tak często ani poświęcać jej tyle uwagi, ile pragnęła.
I chyba dawała mu to subtelnie do zrozumienia, jak się teraz zorientował. Ale zarazem dostatecznie mocno, by się czuł winny i rozdarty.
No cóż, koniec z tym.
Przypuszczał, że będzie mu brakowało jakiejś dziewczyny, a już na pewno seksu – ilekroć udawało im się go uprawiać. Miał jednak czym wypełnić sobie czas. Szkoła – wciąż liczył na stypendium w Northwestern University – przyjaciele, praca, mama, nocna robota.
Z rękami w kieszeniach i ze spuszczoną głową, podle się czując, dowlókł się do domu Willa. Zapukał do drzwi pogodnie białego bungalowu.
Otworzył mu tata Willa, ubrany w bluzę z emblematem Chicago Bears, i przekrzywił głowę. Następnie ściągnął Harry’emu czapkę z głowy i uśmiechnął się szeroko.
– O rany, chłopie! – Przesunął mu dłonią po szczecinie. – Mogę ci to wyrównać, jeśli chcesz.
– Potrafi pan?
Tata Willa pogłaskał się po swojej gładkiej czaszce.
– Mam wprawę. – Gdy położył dłoń na ramieniu Harry’ego, w jego oczach pojawiło się wzruszenie. – Porządny z ciebie gość, Harry Booth. Pakuj tu swój chudy biały tyłek.
*
Rześka, barwna jesień przemieniła się brutalnie w szarość i biel zimy, ta zaś okładała bezlitośnie pięściami i owiewała miasto lodowatym oddechem, jakby chciała je na dobre zmrozić.
Nowy piec dawał sobie nieźle radę, niestety, w pewien lutowy poranek wiekowy grzejnik wody wydał ostatnie tchnienie. Dzień ów zaczął się od minus trzynastu stopni.
Wprawdzie Harry miał dość odłożonych pieniędzy na nowy grzejnik, ale musiał okłamać matkę, jeśli szło o koszty zakupu i robocizny. Nie było to pierwsze kłamstwo, którym uraczył ją tej zimy, i zapewne nie ostatnie.
Powtarzał sobie, że matka wygląda już lepiej i że jak tylko skończy się zima, znów będzie mogła wychodzić i spędzać czas na świeżym powietrzu, i na pewno wróci do pełni formy.
List z Northwestern University, informujący o przyjęciu jej syna na studia i przyznaniu mu stypendium, ożywił ją. Mogła teraz ślęczeć uszczęśliwiona nad broszurami uczelnianymi, przeglądać odpowiednie strony w internecie i spisywać wieczorami to, czego według niej mógł potrzebować w akademiku.
On jednak skalkulował sobie wszystko.
– Zamierzam dojeżdżać na pierwszym roku – oznajmił. – Będę mieszkać w domu. To darmowe lokum i opierunek.
– Chcę, żebyś w pełni doświadczył uroków nauki. Ty pierwszy w naszej rodzinie idziesz do college’u. I to tak dobrego. Chcę…
– Mam mnóstwo doświadczenia, jeśli chodzi o uroki nauki, i nie muszę spać w jednym pokoju z kimś, kogo nie znam. Najpierw przyjrzę się wszystkiemu, poznam nowych przyjaciół i wtedy się zastanowię, czy zamieszkać w przyszłym roku na kampusie.
– Ale ominą cię różne zajęcia i imprezy.
– Chcesz, żebym brał udział w pijackich balangach?
Uśmiechnęła się nieznacznie.
– Coś w tym rodzaju. Chcę, żebyś miał swoje życie.
– Mam swoje życie.
– I poświęcasz mi go zbyt wiele. Wiem, że mieszkanie na kampusie będzie sporo kosztowało, a stypendium nie pokryje wszystkiego, ale możemy wziąć pożyczkę studencką.
– W przyszłym roku.
Wyprostowała się.
– Zastanawiałam się, czyby nie wziąć drugiego kredytu pod zastaw hipoteczny.
– Nie ma mowy.
Skrzyżowała ramiona na chudej piersi.
– Posłuchaj no, Harrisonie Silasie Boocie. Kto tu rządzi?
– No cóż, Dano Lee Booth, sama powiedziałaś, że chcesz, bym miał własne życie, a to oznacza, że sam podejmuję decyzje. A moja decyzja jest taka, że przez pierwszy rok będę mieszkał w domu.
– No dobrze. Jeden semestr. W akademiku. To dobry kompromis, Harry. Rozejrzysz się przez ten czas, poznasz nowych przyjaciół.
– Widzę, że chcesz się mnie pozbyć.
Dotknęła jego dłoni.
– Chcę, żeby mój ptaszek się opierzył. Chcę zobaczyć, jak latasz, Harry. Spędź na uczelni pierwszy semestr, a potem się zastanowimy.
– Okej. Pierwszy semestr, w zamian ty dajesz sobie spokój z kredytem pod hipotekę.
– Mogę się na to zgodzić. Rozejrzymy się za pożyczkami studenckimi. Będziesz mógł znaleźć pracę na kampusie. Jest taki piękny.
Nie miał nic przeciwko temu, by matka snuła te marzenia; widać było, że sprawiało jej to przyjemność.
Czekała go jednak robota, a on zamierzał ją wykonać, gdy tylko matka się położy.
Małżeństwo młodych wykształconych ludzi, przebywających w samym lodowatym sercu lutego w swoim wakacyjnym domu w Arubie, mogło się pochwalić bardzo ładną kolekcją markowych zegarków – damskich i męskich.
Bulgari, Rolex, Chopin, Baume & Mercier, TAG Hauer. I, jak się dowiedział, dwa egzemplarze firmy Frederic Graff.
Wątpił, czy zabrali je wszystkie ze sobą.
Nawet gdyby mu z nimi nie wyszło, to i tak ludzie, którzy potrafili kolekcjonować zegarki o wartości pięciocyfrowej kwoty, musieli mieć mnóstwo innych dóbr. Do wyboru, do koloru.
Liczył głównie na zegarki – po jednym od każdego z małżonków; nie był potworem. Gdyby trafił się wśród nich jakiś graff, mógłby go sprzedać i miesiącami opłacać koszty leczenia, utrzymania domu i studiów.
Odwiedził ten dom minionej wiosny, kiedy właściciele przeprowadzili wstępną rozmowę z matką i Mags na temat gruntownych porządków, ale ostatecznie zrezygnowali, znał więc dokładnie rozkład pomieszczeń. Znał też system antywłamaniowy, łatwo mógł sobie z nim poradzić.
Wiedział również, że Jenkinsonowie mają dwa sejfy – jeden w gabinecie, a drugi w garderobie przy głównej sypialni.
Przypuszczał, że tam właśnie znajdują się zegarki.
Wcześniej zainwestował w kupno identycznego sejfu. Wynajął niewielki magazynek, coś w rodzaju tymczasowego schowka na rzeczy. I tam tygodniami ćwiczył się w sztuce otwierania sejfów.
Nie zafundowali sobie niczego z górnej półki, niczego wysokiej klasy, najprawdopodobniej z korzyścią dla niego, a mimo to Harry uważał, że ma smykałkę do tej specyficznej sztuki. Z tą nową umiejętnością i przy odrobinie szczęścia zacząłby jesienią studia wolny od wszelkich długów. Albo prawie wolny.
Martwił się, że zostawia matkę samą, chociażby na dwie godziny – góra trzy – których wymagała robota. A jeśli z powodu burzy dojdzie do wyłączenia prądu? A jeśli matka poczuje się źle i zacznie go wołać?
A jeśli?… a jeśli?…
Lecz gdyby powiodło mu się z tym włamaniem – a był tego pewien – mógłby upłynniać łup powoli, spłacając wszystko, i powiedzieć matce, że znów udziela korepetycji.
Tak czy siak, wiedział, że coś wymyśli.
Wsiadł do kolejki miejskiej, ot, niczym się niewyróżniający nastolatek opatulony po uszy, jak wszyscy w ten wietrzny, śnieżny wieczór w Chicago.
Wysiadł przystanek wcześniej przed celem podróży, włożył do wewnętrznej kieszeni okulary w grubych oprawkach, które miał na sobie podczas jazdy. Zamienił czapeczkę futbolową na hokejową, po czym ruszył w przejmującym chłodzie w kilometrową wędrówkę.
Każdy, kto by miał choć odrobinę oleju w głowie albo nie zamierzał się nigdzie włamywać, siedziałby o pierwszej w nocy w ciepłym domu. Jego jedynym zmartwieniem było ryzyko napotkania na swej trasie jakiegoś radiowozu, a następnie przesłuchania na okoliczność tego, co on robi, u diabła, na dworze w nocy w taką pogodę.
„Byłem u dziewczyny, rozumie pan”, ćwiczył w głowie. „Teraz idę na przystanek, żeby wsiąść do pociągu i wrócić do domu. Żaden problem, panie władzo”.
Szczęściem nie napotkał jednak patroli i kiedy dotarł do miejsca przeznaczenia, zwolnił kroku.
Przyszło mu do głowy, że idzie zbyt szybko i zwraca na siebie uwagę.
Nie okazując wahania, podszedł wprost do drzwi wejściowych.
Zamki nie stanowiły szczególnej przeszkody, służyły raczej ozdobie niż bezpieczeństwu – pojedynczy cylinder i klasyczna zasuwka w obudowie pokrytej imitacją brązu.
Mechanizm ustąpił w ciągu minuty.
Zsunął buty, wszedł do środka w grubych skarpetkach, schował obuwie do plastikowej torby i we wszystkich tych czynnościach odliczał w myślach sekundy.
Teraz zamknąć drzwi i podejść wprost do skrzynki alarmowej.
Tu też zdecydowali się na podstawowy model. Otworzył drzwiczki, wyłączył alarm i zanurzył się z lubością w otaczającej go zewsząd ciszy.
Ulubiony moment, jak musiał przyznać. Po wszystkich żmudnych przygotowaniach, ćwiczeniach, rozpoznaniu – nadchodziła oto chwila, kiedy mógł tylko stać w ciszy i chłonąć doznania. Czuł, jak jego puls przyspiesza pod wpływem emocji.
Kradzież, zysk? To była po prostu robota.
Ale ten moment, ten spokój – były wyłącznie jego doznaniem.
Rozkoszował się nim przez chwilę, potem przystąpił do działania.
Poszedł lekko schodami na górę, minął podwójne drzwi na lewo, a wreszcie stanął przed tymi prowadzącymi do garderoby na prawej ścianie.
Mieli mnóstwo ubrań – od cholery butów. Tych dwoje miało prawdziwego świra na punkcie odzieży. Siłą rzeczy jednak podziwiał garnitury mężczyzny – doskonałą wełnę – i koszule z monogramem na rękawach. Oraz miękką skórę butów od znanych projektantów.
Docenił też kolekcję swetrów pani domu. Kaszmir, wełna merynosów. Naszła go pokusa, by wziąć jeden – tylko jeden – dla matki. Taki ciepły i mięciutki.
To jednak prowokowałoby pytania, a on nie chciał kłamać.
Przesunął więc snopem światła latarki po sejfie. I uśmiechnął się z zadowoleniem.
– Cześć. Pracuję od jakiegoś czasu z twoim bratem. Zapoznajmy się. – Pokręcił głową, wyjmując stetoskop. – Zamek z podstawową kombinacją. Powinni się byli lepiej postarać.
Najpierw ustalił długość kombinacji. Aby się upewnić, że wszystkie bolce cofnęły się, obrócił pokrętło trzy razy zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Następnie przyłożył słuchawkę stetoskopu obok pokrętła i zaczął nim obracać w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Kiedy usłyszał dwa pierwsze kliknięcia, zatrzymał się i zapamiętał cyfrę.
Powtórzył czynność dwukrotnie, by się upewnić.
– Dobry początek – mruknął.
Przesuwając pokrętło przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, zatrzymał się przy pierwszej cyfrze. Cofał się – powoli, ostrożnie – do miejsca, w którym zatrzymał bolce, nasłuchując kliknięć i zapamiętując kolejne cyfry, aż w końcu nic nie dobiegło jego uszu.
„Czterocyfrowa kombinacja”, pomyślał.
Teraz do gry wkroczyły jego zdolności matematyczne – kto powiedział, że życie nie wymaga stosowania algebry?
Nakreślił dwie linie i oznaczył je. Oś X dla punktu początkowego, oś Y dla prawego punktu stycznego.
Zresetował zamek, po czym ustawił pokrętło na zerze.
Pracował w ciszy – słychać było tylko kliknięcia – pracował cierpliwie, odnotowując każde miejsce kontaktu, a potem nanosił to odpowiednio na oś X albo Y.
Ta wyczerpująca praca zabrała mu dokładnie trzydzieści trzy minuty – uważne nasłuchiwanie, wykorzystywanie matematyki, żeby ustalić cztery cyfry.
8–9–14–2.
Teraz potrzebna mu była prawidłowa kolejność. Zaczął od sekwencji, w jakiej zapisał cyfry, potem zatrzymał się.
– To data. Jezu, walentynki. Prawdopodobnie data ich pierwszej randki czy coś w tym rodzaju. W roku dziewięćdziesiątym ósmym. Czyżby to miało być tak łatwe?
Czterocyfrowa kombinacja mogła oznaczać blisko dwa tysiące zmiennych. Wykluczone, by udało mu się za pierwszym razem.
Ale mimo wszystko spróbował.
2–14–9–8.
I kiedy pociągnął za rączkę sejfu, jego drzwiczki otworzyły się z gładkością jedwabiu.
– Cholera! Otwarły się tak po prostu.
Przeszył go dreszcz niemal podobny do tego pierwszego, dziwnego, szokującego orgazmu w wieku dwunastu lat.
Wyjął stoper i wyłączył go.
– Trzydzieści pięć minut, dwanaście sekund. Nieźle, ale poprawię ten wynik.
Wyjął z sejfu kasetkę ze szklanym wieczkiem – bez zamka – która mogła pomieścić z tuzin damskich zegarków. Teraz znajdowało się w niej siedem. A jednym z nich był graff.
Wyjął go i obejrzał uważnie w świetle latarki.
Nigdy nie miał w ręku niczego równie drogiego. I jakże to było piękne, jak sobie to uświadomił. To, jak diamenty jarzyły się w blasku światła, a umieszczone obok nich szafiry dyskretnie błyszczały.
Przyrzekł sobie, że odrobi lekcję i dowie się więcej o kamieniach szlachetnych. No cóż, skrywały w sobie historię. I sprawiały więcej radości niż znaczki czy stare monety.
Włożył zegarek do sakiewki, którą przyniósł ze sobą, odstawił kasetkę na miejsce, wyjął następną i zaczął przeglądać męską kolekcję. Zdecydował się na rolexa – klasyka – po czym odłożył kasetkę.
Wyjął pozostałe kasetki – spinki do mankietów, kolczyki, bransoletki, naszyjniki. Drobna kolekcja, jak sądził, ale robiąca wrażenie.
I kusząca.
Upomniał się w myślach, że musi dotrzeć do domu, następnie zaś udać się do magazynku schować tam towar.
Ostatecznie jednak sięgnął po diamentowe kolczyki. Małe, ale z klasą, i prawdopodobnie niełatwe do wytropienia.
Zamknął sejf, wprawił w ruch pokrętło. Potem rozejrzał się dla pewności, że niczego nie pozostawił po sobie.
Ruszył w drogę powrotną i brnąc przez gęsto padający śnieg, w niespełna godzinę dotarł do domu.
Z dwustoma tysiącami w plecaku, jak obliczał.
Zamierzał upierać się przy dwudziestu procentach. Przystałby i na dziesięć, ale będzie naciskał na więcej. I może zdoła uzyskać piętnaście.
A dysponując trzydziestoma tysiącami dolarów, z pewnością uporałby się z cholerną górą rachunków za leczenie.
Wiosną mieliby świeże powietrze – a rachunki za ogrzewanie zniknęłyby nareszcie. Może – choć wydawało się to mało prawdopodobne – zdołałby namówić matkę na letnie wakacje. Sprzedali dawno temu swój stary wóz, ale mogliby wynająć inny. Uzyskał pozwolenie swojego nauczyciela jazdy. Odbył kurs w szkole, a tata Willa woził go swoim samochodem, miał więc praktykę. Mógł zrobić prawo jazdy; wypożyczyliby samochód i pojechali nad ocean.
Matka często mawiała, że bardzo chciałaby go zobaczyć. Poza tym morskie powietrze odznaczało się właściwościami leczniczymi i tak dalej.
Mogliby wynająć na kilka dni pokój niedaleko plaży. Podróż tam i z powrotem to też byłyby wakacje. Nie wyjeżdżali na nie od czasu…
„Od czasu, kiedy zachorowała na raka”, jak przyszło mu do głowy, zaraz jednak stłumił w sobie tę refleksję.
Przeżył wspaniałą noc, nie było sensu jej psuć. Czas pomyśleć o wiośnie, o lecie, o studiach jesienią.
Jednak na razie zima trwała z uporem. Zimny marzec odszedł z taką samą zajadłością, z jaką się zjawił.
Nim nastała połowa kwietnia, Harry doszedł do wniosku, że Chicago bardziej przypomina pokrytą wiecznym lodem planetę Hoth z Gwiezdnych wojen aniżeli amerykańskie miasto.
Aż wreszcie pod koniec kwietnia wiosna zaczęła z wolna przełamywać mroźny uścisk zimy.
Coraz śmielej otwierali już okna na oścież i wpuszczali świeże powietrze. Oczywiście, musieli je na noc zamykać, jeśli nie chcieli zamarznąć na śmierć, ale był to już jakiś początek.
Harry czuł, że rozkwita w nim nadzieja. Przypominała te krokusy, które matka posadziła, kiedy był małym chłopcem.
Spotykał się nawet z nową dziewczyną, Alyson. Miała świra na punkcie nauki, ale była absolutnie urocza. Nie, nie znaczyło to nic poważnego; nie pragnął tego przed początkiem studiów. Ale miał z kim pójść na bal maturalny, i to się liczyło.
Wracał do domu w upojnym, niemal balsamicznym powietrzu, zastanawiając się nad wieczornymi zajęciami.
Lekcje do odrobienia – musiał dostawać dobre stopnie – trochę nauki o kamieniach szlachetnych. Kolacja – może udałoby mu się przekonać mamę do zamówienia pizzy.
I pojawił się też potencjalnie lukratywny cel, któremu chciał się bliżej przyjrzeć.
Wszedł do domu w doskonałym nastroju.
– Cześć, mamo! Przekąszę coś. Chyba świetnie mi poszło z testu z chemii. Mam od cholery pracy domowej, ale zaraz się do niej zabiorę.
Trzymał w ręku torebkę Doritos, a w drugiej puszkę coli, kiedy mama wyłoniła się z sypialni.
– Zawsze po szkole jadłeś kanapkę z dżemem.
– Czasy się zmieniają. Potrzebuję na gwałt dużej ilości węglowodanów i kofeiny do wypracowania. Muszę coś napisać na temat…
Utkwiła w nim spojrzenie, które natychmiast przebiło balonik jego dobrego humoru.
– Co się stało? – spytał z wysiłkiem.
– Usiądźmy, Harry.
– Mamo…
– Proszę. Usiądźmy. Może przyniósłbyś mi colę?
Stłumił wszelkie myśli; tylko tyle mógł zrobić. Nalał jej swojej coli do szklanki z lodem, bo taką lubiła. Po czym usiadł z nią przy kuchennym stole.
– Poszłam dzisiaj na badanie. Tomograf.
– Co? Nic mi nie mówiłaś. Poszedłbym z tobą.
– Masz na głowie szkołę. Mags ze mną poszła. A nie powiedziałam ci, kochanie, bo to lekarz chciał mnie zbadać. Dlatego, że… kochanie… chemia nie poskutkowała tym razem.
– Nieprawda. Powiedzieli, że skutkuje. Tak powiedzieli.
– Owszem, działała przez krótki czas zeszłej jesieni i na początku zimy, ale już nie teraz, Harry. Od jakiegoś czasu już nie.
Wiedział o tym, prawda? W głębi ducha. Obwódki wokół jej oczu, wyraźniejsze i ciemniejsze, energia znikająca podobnie jak ciało na jej kościach.
– No to spróbują z nową terapią.
– Harry… – Ujęła jego dłonie. – Są przerzuty. Zrobili wszystko, co w ich mocy.
Miał wrażenie, że jej ręce to kościste pióra. Takie lekkie, cienkie i ostre.
– Nie wierzę w to. Ty też nie możesz w to uwierzyć.
– Chcę, żebyś był dzielny. Wiem, że to nie jest w porządku. Nie powinnam cię o to prosić. Nic nie było ani nie jest w porządku. Pozbawiło cię dzieciństwa, a ja tego nienawidzę. Nienawidzę. Nie twierdzę, że nie będę walczyć. Ale dajemy sobie spokój z chemią.
– Mamo, proszę…
– Może przedłużyłaby mi życie o kilka miesięcy, a ja bym ciągle rzygała. Ale to wszystko. Chcę ten czas, który mi jeszcze pozostał, spędzić z tobą, być twoją mamą, przynajmniej tak długo, jak to możliwe. – Ścisnęła mu dłonie. – Sześć miesięcy. Osiem albo dziewięć, Harry, przy zastosowaniu innych terapii. Poddałabym się temu sto razy, kochanie, gdyby to oznaczało, że będę widziała, jak dorastasz. Kończysz studia, zakochujesz się, zakładasz rodzinę. Ale nie mogę. Moje serce pragnie tego – jesteś dla mnie wszystkim – ale ciało mi na to nie pozwoli.
– Dałaś wcześniej radę.
– Ale nie tym razem. Pomóż mi przeżyć jak najlepiej te sześć miesięcy.
– Dałaś wcześniej radę – powtórzył z uporem.
Kiedy otoczyła go ramionami, znów był dzieckiem. I to dziecko przycisnęło teraz twarz do matczynej piersi i cicho załkało.
W ostatnim dniu nauki szkolnej, pod koniec dwunastoletniego rozdziału jego życia, jak zwykł myśleć o tym Harry, usłyszał donośny śmiech wylewający się z otwartych okien domu, gdzie w pomalowanych doniczkach obok drzwi wejściowych rosły kwiaty.
Matka śmiała się teraz częściej i sprawiała wrażenie tak pogodnej i szczęśliwej, że mógł sobie wmówić – no prawie – że udało im się mimo wszystko pokonać na dobre tego wroga, który się w niej zadomowił.
Sadziła kwiaty, sprzątała domy, słuchała muzyki, chodziła na zakupy. Kupiła nową sukienkę z myślą o jego promocji.
Mawiała, że każdy dzień to dar, więc i on próbował patrzeć na to w ten sposób.
Czasem jednak, nocą, w ciemności, przychodziło mu do głowy, że każdy upływający dzień to o jeden dzień mniej.
Dzisiaj słyszał, jak się śmieje – chichocze niczym któryś z jego szkolnych kolegów.
Teraz już byłych kolegów.
Wszedł do domu i zobaczył matkę i Mags, które zanosiły się śmiechem przy stole kuchennym.
Od szczeciny na głowie ciotki bił oślepiający szafirowy blask.
Nie dziwił się temu, ale widok króciutkich włosów na matczynej głowie w różowym kolorze gumy do żucia odebrał mu mowę.
Obie uśmiechnęły się do niego jak na komendę.
– I co myślisz? – spytała Dana.
– Myślę… że wyglądacie jak jaja wielkanocne – odparł. – Gdyby je mieli na Marsie.
Wywołało to kolejny atak szaleńczego śmiechu.
– Wystarczy mi obu kolorów, żeby i tobie ufarbować włosy, Harry. Chcesz? Pomieszam jeden z drugim i otrzymam ładny fiolet. Masz fryzurę jak George Clooney w filmie Ave, Cezar – zauważyła Mags. – Fiolet ją ładnie podkreśli.
– Nie ma mowy.
Dana wstała i wzięła z lodówki puszkę coli, zanim zdążył wziąć jedną dla siebie.
– Zakryję sobie głowę chustką przed uroczystością wręczenia świadectw – powiedziała. – Nie martw się.
Wziął colę, a potem się schylił i pocałował ją w policzek.
– Nie zrobisz tego. Założę się, że nikt nie ma mamy – ani ciotki – z różowymi i niebieskimi włosami.
Uściskała go.
„Jakaż ona szczupła, jaka szczupła”. Odepchnął od siebie tę myśl i upomniał się: „Jest tutaj, jest i jest szczęśliwa”.
– Mags namówiła mnie na to, kiedy uporałyśmy się z domem Gobble’ów. Pomyślałam sobie, a co mi szkodzi, do diabła. I w tym całym podnieceniu zapomniałam o wielkiej chwili! – Chwyciła się za twarz. – To ostatni dzień w szkole. Mój dzieciak, mój mały dzieciak o wzroście ponad sto osiemdziesiąt centymetrów, właśnie ukończył liceum.
– Oho, chyba nastawię jakąś sentymentalną muzykę.
– Już rozbrzmiewa mi w głowie – zwróciła się Dana do Mags. – Wciąż cię widzę, mój mały chłopczyku, jak idziesz pierwszego dnia do szkoły w tej swojej czerwonej kurteczce, z pudełkiem na lunch. Kiedy tam dotarliśmy, powiedziałeś po prostu: „Cześć!”, i sam wszedłeś do budynku. Niczego się nie bałeś. Zawsze taki byłeś.
Pamiętał to, ponieważ pamiętał wszystko.
– Dzięki swojej mamie.
– Przygotuję ci przekąskę. Pewnie wybierasz się dziś na przyjęcie. Idziesz z Alyson? To przemiła dziewczyna. I taka bystra.
– Owszem, jest miła i bystra, ale mam dziś randkę z kimś innym. Prawdę powiedziawszy, z dwiema osobami.
Dana obróciła się gwałtownie.
– Nie spędzisz chyba pierwszego wieczoru reszty twojego życia ze mną i Mags!
– Myślę, że sam mogę decydować o tym, gdzie i jak chcę spędzić ten pierwszy wieczór, poza tym mam pewne plany.
– Jakie plany?
– Swoje plany. Zostało nam kilka godzin, więc najwyższy czas na tę przekąskę. Zrób dostatecznie dużo dla nas wszystkich. Potem skoszę trawnik.
Co, wziąwszy pod uwagę jego rozmiary, zabierze dziesięć minut.
– To niespodzianka – ciągnął, uprzedzając pytania. – Jesteście odpowiednio ubrane. Może przyda się wam sweter czy kurteczka, ale to wszystko.
– Tajemnica. Psst – powiedziała Mags. – Tajemnicza niespodzianka. Już mi się podoba.
Nie miały pojęcia, dokąd jadą, kiedy wsiadały do pociągu, a on milczał jak zaklęty. Ale im bliżej byli celu i im więcej wsiadało ludzi w charakterystycznych czapeczkach i kurtkach, tym bardziej stawało się jasne, gdzie jadą. Mags trąciła Harry’ego w ramię.
– Stadion Wrigley. Zgadza się? Wieczorny mecz z Miami Marlins.
– Może i tak.
– Przecież nie przepadasz za bejsbolem – zaczęła Dana. – Nigdy nie rozumiałam, w którym momencie popełniłam błąd i nie wpoiłam ci miłości do tego sportu, ale…
– Nieprawda. Podoba mi się. No i moje panie go uwielbiają.
– Pewnie, bo jest wspaniały. Niesamowity. Człowieku, powinnam chyba wzmocnić się energią z mojego krwawnika. Nie, nie, raczej z czarnego onyksu. – Mags zaczęła grzebać w swojej torebce. – Mam tu coś chyba? O rany! Moja szczęśliwa czapeczka Cubsów została w domu, ale potrafię ją sobie wyobrazić. Kto gra na pozycji miotacza? Za nic sobie nie przypomnę.
– Sergio Mitre – podsunął Harry.
– Okej, w porządku. Będę wyobrażała ją sobie z całych sił.
Podobało mu się, jak rozmawiają o meczu, jadąc pociągiem, a potem w drodze na stadion i pod wielkim czerwonym transparentem.
Podobała mu się ich paplanina i otaczający ich gwar.
– Ja stawiam – oznajmiła Dana. – Z okazji ostatniego dnia w szkole.
– Za późno. – Harry wyjął z tylnej kieszeni spodni bilety. – Już załatwione. Proszę: dla kobiet, które mi pomogły przebrnąć ten ostatni dzień nauki.
– Harry… to miejsca w loży. Nie możesz…
– Już załatwione. I wszyscy dostaną czapeczki na szczęście.
– Nie psuj chłopakowi planów. – Mags ścisnęła Danie dłoń. – Przyjmij dar.
– Tak, tak, masz rację. Nie widziałyśmy nawet meczu w ostatnim sezonie, a teraz? Miejsca w loży. Och, Mags, spójrz tylko. Tam! Przy pierwszej bazie, tuż za ławką trenerską!
Kupił im po czapeczce i jedną wziął sobie.
Kiedy weszli na stadion, usłyszał nabożne westchnienie matki. Ich oczom ukazały się zielona murawa, charakterystyczne brązowe podwyższenie dla miotacza i białe linie pól gry.
– Och! Jesteśmy prawie na samym boisku! – gorączkowała się Dana. – Czuję zapach skoszonej trawy! Mags, pamiętasz, jak oglądałyśmy mecze, siedząc na dachach? – Wskazała budynki otaczające stadion.
– Jasne, że pamiętam. Zabierał nas tam wuj Silas, obdarowywał hot dogami i piwem korzennym. Opowiadałam ci, Harry, o wuju Silasie, bracie twojej babki?
– Noszę po nim drugie imię.
– No tak. A wiesz, że zakochał się w kobiecie, która nigdy nie odwzajemniła jego miłości, przez co usychał za nią z tęsknoty, aż wreszcie umarł. Nigdy się nie ożenił. Uwierzyłbyś? Dostał ataku serca, kiedy byłeś niemowlęciem.
Harry znał tę historię. Ojciec Mags i Dany zwiał, gdy ta druga była jeszcze w pieluchach. Ich matka pracowała wtedy w sklepie rzeźniczym u swego brata i wychowywała dwie dziewczynki.
Zginęła, trafiona zbłąkaną kulą wystrzeloną z pędzącego auta, kiedy jego własna matka miała siedemnaście lat.
„Była w tym samym wieku co ja teraz”, uświadomił sobie nagle.
– Może i miał słabe serce, ale czułe, dobre, przesłodkie. Ech… To były dobre czasy. – Mags poklepała Danę po udzie. – Naprawdę dobre.
– Owszem. – Jej siostra westchnęła głośno. – Ale teraz czasy są jeszcze lepsze.
Jedli hot dogi i popijali piwo. Choć nie miał na to zbytniej ochoty, Harry pociągnął trochę z matczynego kubeczka.
Solidarność.
Dopingowali, gwizdali, buczeli, spierali się o decyzje sędziowskie.
Matka wyglądała promiennie – takie właśnie słowo przyszło mu do głowy. Zerwała się z miejsca, by móc lepiej obserwować lot długiej piłki, i gwizdnęła na palcach, kiedy zawodnik pola środkowego przechwycił ją dosłownie kilkadziesiąt centymetrów od ściany, a wreszcie jęknęła, gdy wyeliminowano pałkarza.
Po zachodzie słońca zapalono światła.
Nagle, bardziej przez przypadek niż celowo, Harry pochwycił piłkę, która poleciała wprost w jego stronę. Matka zerwała się z miejsca i zaczęła tańczyć.
– Masz zręczne dłonie – zauważyła Mags, patrząc na niego znacząco. – I dobry refleks.
Kiedy już odzyskał czucie w palcach, podał piłkę matce.
– Twoja pamiątka, madame.
Czy zadecydowały o tym czapeczki na szczęście, czy krwawnik, który Mags wygrzebała z torebki, czy dobra gra Chicago Cubs, tak czy siak, Mitre dobrze rzucał przez cały pełny mecz i kiedy chłopcy schodzili z boiska, mieli na koncie zaliczonych czternaście biegów.
Choć Harry nie podzielał matczynej pasji do bejsbola, wiedział, że żaden zapalony kibic nie szalałby z radości na widok takiego wyniku.
Gdy ludzie opuszczali trybuny, matka wsparła mu głowę na ramieniu. Wciąż siedzieli na swoich miejscach.
– Wiesz, co jest lepsze od letniego wieczoru na tym stadionie? – spytała.
– Co? – odparł machinalnie.
– Nic.
Kiedy później wysiedli z kolejki jeden przystanek wcześniej, wszyscy troje kupili sobie rożki lodowe i odprowadzili Mags do jej mieszkania.
Wieczorem wracali już sami do domu położonego kilka przecznic dalej. Harry otoczył matkę ramieniem, tak jak ona otaczała niegdyś jego.
– Jesteś pewnie zmęczona.
– Trochę – przyznała. – Ale to dobre zmęczenie. Sprawiłeś nam niesamowitą niespodziankę. Prawdę mówiąc, ty sam byłeś zawsze moją najlepszą niespodzianką. Nigdy nie pytasz o swojego ojca.
– A o co tu pytać? – Wzruszył ramionami. – On się przecież nie liczy.
– Liczy, bo gdyby nie on, nie miałabym ciebie. – Wsparła się na nim i westchnęła. – Powinnam ci powiedzieć, bo zwyczajnie powinieneś wiedzieć. Byłyśmy młode. Kiedy straciłyśmy z Mags matkę, odczuwałam smutek. Ona nie posiadała się z rozpaczy, a ja nie mogłam się uwolnić od smutku. Choć wuj Silas pocieszał nas jak mógł, i jemu nie było lekko. Tak czy inaczej, wtedy właśnie zjawił się chłopak i mnie zapragnął. A ja zapragnęłam jego. Nie darzyliśmy się miłością. Bynajmniej. I nie chcę, żebyś myślał, że złamał mi serce, bo tak nie było.
Skręcili w stronę domu; zatrzymała się przy drzwiach.
– Posiedźmy tu chwilę – zaproponowała i usadowiła się na werandzie porośniętej kwiatami. – Byliśmy razem tylko kilka tygodni i w zasadzie zdążyliśmy się już rozstać, kiedy sobie uświadomiłam, że jestem w ciąży. On zaczął studia, Mags wyruszyła w trasę ze swoim cyrkiem, a ja pracowałam w sklepie rzeźniczym. Wiem, dziwnie to zabrzmi, ale nie wpadłam w panikę ani nie zastanawiałam się, co robić. Od pierwszej chwili ogarnęła mnie ekscytacja. Młoda, głupia, podekscytowana. I wszelki smutek gdzieś się ulotnił. Musiałam o tym powiedzieć chłopakowi i nie byłam zdziwiona jego reakcją. Nie mogłam go o to winić i nigdy nie winiłam. – Spojrzała na syna zmęczonym, ale twardym wzrokiem. – I ty też nie powinieneś, dlatego ci o tym mówię. Miał ledwie osiemnaście lat, dopiero wkraczał w dorosłe życie, tak jak ty teraz. Nie kochaliśmy się ani nie pragnęliśmy nawzajem. Wiem, że mogłam nalegać, by się poczuł do odpowiedzialności, i może tak należało zrobić. Nie wiem. Nie chciałam jednak. Byłeś mój i po co miałbyś mieć w życiu kogoś, kto cię nie chciał, skoro ja cię chciałam? Wyrzekł się i ciebie, i mnie, tak jak mój ojciec wcześniej wyrzekł się matki, mnie i Mags. Nie zamierzałam cię skazywać na coś takiego. To niełatwa droga.
– Nie chciałbym, żeby było inaczej, jeśli mnie o to pytasz.
– To dobrze. To bardzo dobrze. Tak czy inaczej, Mags wróciła na kilka tygodni przed twoimi narodzinami i została przy mnie, kiedy się pojawiłeś. A potem znowu wróciła, kiedy umarł wuj Silas. Szkoda, że go nie pamiętasz, ale nie mogłeś, byłeś maleńkim dzieckiem. Uwielbiał cię. Odziedziczyłam po nim w spadku dostatecznie dużo, by móc wpłacić depozyt na ten dom. Później rozkręciłyśmy z Mags interes i po jakimś czasie zaczęłyśmy całkiem nieźle sobie radzić, to było jakoś wtedy, kiedy poszedłeś do szkoły. No i tak. – Podniosła na niego oczy. – Z tego smutku wziąłeś się ty, mój największy dar, moja największa miłość. Chcę, żebyś o tym zawsze pamiętał. I wiesz co? – Pocałowała go hałaśliwie w policzek. – Żadnego smutku dziś wieczorem.
– Tak, nie pamiętam go, to znaczy wuja Silasa, ale znam go dzięki tobie i Mags. Mam w głowie wszystkie wasze opowieści.
Uśmiechnęła się i postukała go palcem w skroń.
– Czarodziejska pamięć.
– Tak.
Wiedział, że nigdy nie zapomni tej wspólnej chwili na werandzie w letni wieczór, w otoczeniu jej pięknych kwiatów.
Ufarbowała włosy na różowo i włożyła nową sukienkę z okazji jego promocji, a potem, wraz z Mags, pomogła mu wyprawić przyjęcie dla jego przyjaciół.
Kiedy czerwiec dobiegał końca, przechodząc z wolna w lipiec, wokół jej oczu znów pojawiły się ciemne obwódki. Coraz częściej malował się w nich ból. Zbyt często go dostrzegał. Później, kiedy już ledwie mogła przejść przez pokój, nie tracąc przy tym oddechu, uznał, że pora, by z nim usiadła i porozmawiała.
– Podjąłem decyzję – oznajmił.
Popijała jakąś dziwaczną herbatkę, która według Mags miała jakoby właściwości lecznicze.
– To znaczy?
– Zrobię sobie rok przerwy.
– Harry, posłuchaj…
– Nie, to ty mnie posłuchaj. – Wiedział, że nie może się z nim spierać, i w jakimś stopniu nienawidził się za to – nienawidził świadomości, że jest zbyt słaba, by mu się przeciwstawić. – Wielu ludzi tak robi i ja też tak zrobię. Mags potrzebuje mnie teraz w firmie. Ty mnie potrzebujesz, mamo. Muszę tu być. Po prostu muszę. Uniwersytet nie zając, nie ucieknie.
– Ale twoje stypendium… pracowałeś tak ciężko.
– Odłożę to na później.
– Przepraszam. – Zacisnęła powieki. – Niestety, nie potrafię się z tobą spierać. Nie mogę cię zmusić, żebyś odszedł. Chciałam patrzeć, jak idziesz na studia, tak jak poszedłeś pierwszego dnia do szkoły. Pragnęłam tego. I boli mnie myśl, że tego nie zobaczę. Posłuchaj… – Potrzebowała chwili. Był to jeden z tych gorszych dni i oboje o tym wiedzieli. – Rozmawiałam z Anitą z hospicjum. Jest wspaniała i rozumie, że nie chcę iść do szpitala. Chcę zostać tutaj. Będziesz potrzebował pomocy.
– Zajmiemy się tobą, ja i Mags.
– Tak, wiem. Ale jeśli będziecie potrzebować pomocy, zwróć się do ludzi z hospicjum. Wszystko spisałam. Zdaję sobie sprawę, że trudno ci o tym rozmawiać, ale to konieczne.
– Okej. – Ogarnął go mdlący strach, ale opanował się i skinął tylko głową.
