Włoskie wycieczki ebook

Redakcja:

Iwona Winiarska

Korekta:

Aleksandra Kornacka

Wersja elektroniczna:

Mateusz Cichosz | @magik.od.skladu.ksiazek

Wszelkie prawa zastrzeżone

All rights reserved

Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji jest zabronione i powoduje naruszenie praw autorskich. Książka ani żadna inna jej część nie może być przedrukowywana ani w inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptyczne, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Bohaterowie powieści pod tytułem Włoskie wycieczki są postaciami fikcyjnymi i jakiekolwiek podobieństwo do prawdziwych osób i zdarzeń jest całkowicie przypadkowe.

ADVIM Wydawnictwo

Wrocław 2023

ISBN 978-83-969028-1-8

By­łam dzi­siaj w po­śred­niaku. Nie­stety, ni­czego dla mnie nie mają. Jak my so­bie po­ra­dzimy? Da­rek pra­cuje na umowę zle­ce­nie, za­ra­bia nie­wiele, za­czy­namy co­raz czę­ściej się kłó­cić. Niby nie o pie­nią­dze, ale jak nie wia­domo, o co cho­dzi, to cho­dzi o kasę.

– Mamo, czy mogę się za­pi­sać na obóz spor­towy? Nasz wu­efi­sta or­ga­ni­zuje w lipcu wy­jazd do Gi­życka, na dwa ty­go­dnie.

– Do lipca jesz­cze da­leko, poza tym mu­szę to uzgod­nić z tatą.

– Do lipca da­leko, ale jest ogra­ni­czona liczba miejsc, dla­tego kto pierw­szy, ten lep­szy. Mamo, pro­szę, zgódź się, bar­dzo chcę je­chać.

Zu­zanna świet­nie biega, na­leży do dru­żyny lek­ko­atle­tycz­nej w swo­jej szkole. Ona na­wet nie zdaje so­bie sprawy, jak ja bym chciała, żeby po­je­chała na obóz. Ale mu­szę po­roz­ma­wiać z Dar­kiem, nie je­stem pewna, czy damy radę opła­cić ten wy­jazd.

– Zuzka, wiem, że bar­dzo chcesz, ale to bę­dzie spory wy­da­tek, a ja cią­gle nie mogę zna­leźć pracy.

– Czy my mu­simy być tacy biedni? Na nic nie mamy pie­nię­dzy!

Moja córka ze łzami w oczach od­wró­ciła się na pię­cie, po­szła do swo­jego po­koju i za­mknęła drzwi z hu­kiem. Było mi na­prawdę bar­dzo przy­kro. Po­roz­ma­wiam z mę­żem, mamy tylko jedno dziecko, po­winno nas być stać na opła­ce­nie jej wa­ka­cyj­nego obozu.

Nie za­wsze by­li­śmy w tak kiep­skiej sy­tu­acji fi­nan­so­wej. Oboje z Dar­kiem pra­co­wa­li­śmy w fa­bryce sa­mo­cho­dów, ja w ka­drach, on jako bry­ga­dzi­sta-me­cha­nik na hali pro­duk­cyj­nej. Nie­stety fa­bryka zo­stała za­mknięta, a my do­sta­li­śmy trzy­mie­sięczną od­prawę i zo­sta­li­śmy bez pracy. Za pie­nią­dze z od­prawy i oszczęd­no­ści ku­pi­li­śmy dwu­po­ko­jowe miesz­ka­nie w bloku, na pierw­szym pię­trze. To miesz­kanko to na­sze wiel­kie szczę­ście, nie mu­simy się tu­łać od jed­nych ro­dzi­ców do dru­gich.

Moi uwa­żają, że mąż ich córki to nie­udacz­nik. We­dług nich po­wi­nien otwo­rzyć swój warsz­tat – ma w końcu do­bry za­wód i wie­lo­let­nią prak­tykę jako me­cha­nik sa­mo­cho­dowy. Cza­sami my­ślę, że gdy­by­śmy pie­nią­dze z od­prawy prze­zna­czyli na ten warsz­tat, może te­raz ja­koś wią­za­li­by­śmy ko­niec z koń­cem. Da­rek jest na­prawdę do­brym fa­chow­cem, praw­do­po­dob­nie wła­śnie dla­tego ni­g­dzie nie może za­grzać miej­sca. Klienci warsz­ta­tów sa­mo­cho­do­wych, w któ­rych pra­co­wał, do­ce­niali jego umie­jęt­no­ści, ale za­uwa­ży­li­śmy pewną pra­wi­dło­wość: im wię­cej po­chwał od nich do­sta­wał, tym szyb­ciej go zwal­niano. Długo nie wie­dzie­li­śmy, dla­czego tak jest. Oka­zało się, że mój mąż ni­gdy nie na­cią­gał klien­tów, wsta­wia­jąc im pod­róbki czę­ści lub czę­ści ory­gi­nalne, ale z od­zy­sku. Nie po­do­bało się to współ­pra­cow­ni­kom, któ­rzy uprzej­mie do­no­sili wła­ści­cie­lom, a ci, li­cząc koszty, za­miast po­roz­ma­wiać z moim mę­żem, wy­wa­lali go z pracy. Jak wi­dać, uczci­wość nie po­płaca. Te­raz Da­rek już się tak nie wy­chyla, pra­cuje z mniej­szą do­kład­no­ścią, aby nie stra­cić po­sady.

Czę­sto roz­ma­wiamy o tym, jak by to było faj­nie mieć ten wła­sny warsz­tat, ale nie star­czy nam pie­nię­dzy na uru­cho­mie­nie ta­kiej dzia­łal­no­ści. Na kre­dyt nie mamy co li­czyć, brak sta­łej umowy o pracę dys­kwa­li­fi­kuje nas już na sa­mym po­czątku roz­mowy z ban­kiem.

Z tych roz­my­ślań wy­rwał mnie dzwo­nek te­le­fonu. I do­brze, za­miast dwóch mar­che­wek do zupy zdą­ży­łam obrać cały ki­lo­gram.

– Danka, wiem, jak mo­żemy za­ro­bić su­per­kasę. Trzeba tylko za­in­we­sto­wać w za­kupy na Sta­dio­nie Dzie­się­cio­le­cia, ku­pimy tego ru­skiego ba­ra­chła i po­je­dziemy do Włoch, żeby to sprze­dać.

To była moja przy­ja­ciółka. Aśka i jej mąż po­dob­nie jak my pra­co­wali w fa­bryce i po­dob­nie jak my zo­stali zwol­nieni. I też bo­ry­kają się z bra­kiem sta­łej pracy.

– Dzień do­bry, Asiu, miło cię sły­szeć.

– Dzień do­bry – po­wie­działa Jo­anna z iry­ta­cją w gło­sie.

– Spo­koj­nie, nie wiem, o co ci cho­dzi. Jaki sta­dion? Ja­kie ba­ra­chło? I ja­kie Wło­chy?

– Pa­mię­tasz Janka, kie­row­nika pro­duk­cji u nas w fa­bryce?

– Tak, pa­mię­tam, prze­cież był prze­ło­żo­nym Darka. Zresztą czę­sto prze­sia­dy­wał u nas w ka­drach albo w księ­go­wo­ści, we­soły czło­wiek.

– No więc on od roku jeź­dzi do Włoch i tam sprze­daje lor­netki, nok­to­wi­zory, ma­trioszki. Po­noć da się na tym do­brze za­ro­bić.

– Nie ro­zu­miem, o czym ty mó­wisz. Poza tym my­śla­łam, że Ja­nek pra­cuje w fa­bryce pomp. Ostat­nim ra­zem, jak go wi­dzia­łam, mó­wił, że do­stał tam ro­botę.

– Tak, pra­co­wał tam około roku, ale była re­duk­cja za­łogi i nie prze­dłu­żyli mu umowy. Od tam­tego czasu jeź­dzi na Za­chód. My też mo­żemy się z nim za­brać, mó­wił, że ja­kieś biuro tu­ry­styczne wozi ich au­to­ka­rem. Danka, to dla nas wielka oka­zja, mo­gły­by­śmy od­bić się od dna. Wy po­sta­wi­cie swój wy­ma­rzony warsz­tat sa­mo­cho­dowy, a my otwo­rzymy pen­sjo­nat na Ma­zu­rach.

Te­raz ro­ze­śmia­łam się w głos.

– Aśka, co ty mó­wisz, chyba w gło­wie ci się po­prze­sta­wiało od tych ma­rzeń. Od kiedy na sprze­daży ma­trio­szek można się do­ro­bić warsz­tatu, na który cią­gle nas nie stać, po­mimo że tyle lat oby­dwoje pra­co­wa­li­śmy?

– Nie bądź taką pe­sy­mistką. Przy­jadę dzi­siaj wie­czo­rem, to po­ga­damy.

– Do­brze, przy­jedź – po­wie­dzia­łam z lek­kim sar­ka­zmem, który moja przy­ja­ciółka od razu wy­chwy­ciła.

Do­dała:

– Ty, Danka, tro­chę wię­cej wiary. Ja ci mó­wię, że za kilka mie­sięcy bę­dziemy bo­gate jak Roc­ke­fel­ler. Do zo­ba­czy­ska wie­czo­rem.

Asia się roz­łą­czyła. Odło­ży­łam słu­chawkę i wró­ci­łam do mo­jej ob­ra­nej mar­chewki. No cóż, oprócz zupy ja­rzy­no­wej zro­bię jesz­cze cia­sto mar­chew­kowe. Może to po­prawi Zuzce hu­mor – uwiel­bia je. Tak bar­dzo chcia­ła­bym móc opła­cić jej ten obóz. Zuza rzadko o coś prosi, ro­zu­mie na­szą trudną sy­tu­ację, ale wi­dzę, że jej rów­nież pusz­czają nerwy. W końcu jest na­sto­latką i też chcia­łaby móc tro­chę bar­dziej ko­rzy­stać z ży­cia, a nie cią­gle sie­dzieć z no­sem w książ­kach.

***

Kiedy Da­rek wró­cił z pracy, opo­wie­dzia­łam mu o te­le­fo­nie Jo­anny. Nie był spe­cjal­nie za­do­wo­lony, za­wsze uwa­żał, że Aśka i Sła­wek są w go­rą­cej wo­dzie ką­pani. Fak­tem jest, że mieli ty­siące po­my­słów, któ­rych ni­gdy nie re­ali­zo­wali, ty­powy sło­miany za­pał. Otwie­rali już budkę z lo­dami, za chwilę pa­sman­te­rię, po­tem kiosk wa­rzywno-owo­cowy. Sama już nie wiem, czego oni w ciągu tych dwóch lat nie ro­bili.

Wła­śnie wy­cią­ga­łam cia­sto z pie­kar­nika, kiedy usły­sza­łam dzwo­nek do drzwi.

– Ko­cha­nie, mo­żesz otwo­rzyć? To na pewno Asia.

– Ja otwo­rzę, wła­śnie wy­cho­dzę – po­wie­działa Zuza.

– Chwi­leczkę, Zuza, jak to wy­cho­dzisz? Wła­śnie wy­ję­łam cia­sto z pie­kar­nika, nie spró­bu­jesz? To twoje ulu­bione mar­chew­kowe. – Z cia­stem w go­rą­cej fo­remce wy­sko­czy­łam do przed­po­koju w mo­men­cie, kiedy moja córka otwie­rała drzwi.

– Mamo, idę do Basi, wrócę nie­długo. A cia­sto zjem, jak przyjdę.

– No do­brze, ale mo­gła­byś mnie uprze­dzać wcze­śniej o swo­ich eska­pa­dach.

– Nie prze­sa­dzaj, matko kwoko – ode­zwała się Jo­anna, która wpa­ro­wała wła­śnie do przed­po­koju, trzy­ma­jąc bu­telkę wina w ręce, po czym zwró­ciła się do mo­jej córki: – Zuzka, a ta Ba­sia to może ja­kiś Ba­siek jest? Po­wiedz cioci. Obie­cuję, że cię nie wy­dam.

– Cio­ciu, jak tylko po­jawi się ja­kiś Ba­siek, na pewno dam ci znać. A te­raz prze­pra­szam was, ale je­stem już spóź­niona.

Jo­asia za­wsze miała do­bry kon­takt z moją córką. Ona i Sła­wek są po ślu­bie nieco kró­cej od nas, mają dzie­się­cio­let­niego synka Ar­turka.

– Cór­ciu, nie wra­caj późno – upo­mnia­łam, ale moja la­to­rośl chyba tego nie usły­szała.

– No, matko po­lko, da­waj kie­liszki, sta­wiaj cia­sto na stół. Bę­dziemy świę­to­wać – roz­ka­zała moja przy­ja­ciółka.

– Po­mału, jesz­cze nie wiem, co mamy świę­to­wać, a ty już ka­żesz wino roz­le­wać.

– Jak to nie wiesz? Na­sze wy­jazdy do cie­płej, pięk­nej, eg­zo­tycz­nej Ita­lii.

– Też mi cię miło wi­dzieć, Jo­anno – przy­wi­tał się ze sto­ic­kim spo­ko­jem Da­rek.

Na­sza przy­ja­ciółka do­piero te­raz zo­ba­czyła, że mój mąż sie­dzi na ka­na­pie z ga­zetą w ręku.

– O, wi­tam pra­cow­nika roku – od­po­wie­działa.

– Ja­kie Wło­chy? Co ty znowu wy­my­śli­łaś? To po pierw­sze, po dru­gie moja żona ni­g­dzie się nie wy­biera.

– E tam, ty jak zwy­kle je­steś na nie. Cho­ciaż jesz­cze nie wiesz, o co cho­dzi. Poza tym ni­gdy ci się nie po­do­bały moje i Sławka po­my­sły na ży­cie.

– Sama wiesz, że ża­den z tych po­my­słów nie wy­pa­lił.

– Nie wy­pa­lił, bo wi­docz­nie to nie były te wła­ści­wie.

Asia za­wsze sprze­czała się z Dar­kiem, ale były to nie­groźne wy­miany zdań. Po­mimo że oboje ze Sław­kiem byli w go­rą­cej wo­dzie ką­pani, lu­bi­li­śmy ich, nie można się było nu­dzić w ich to­wa­rzy­stwie.

– No już do­brze, sia­daj, za­raz po­kroję cia­sto i przy­niosę kie­liszki.

– Po­mogę ci, bę­dzie szyb­ciej. Nie mogę się do­cze­kać przed­sta­wie­nia wam cu­dow­nego spo­sobu na za­ra­bia­nie du­żej kasy.

Moja przy­ja­ciółka aż prze­bie­rała no­gami w miej­scu, tak była pod­nie­cona swoim po­my­słem.

– No więc tak: dzi­siaj rano spo­tka­łam Janka. Na­wet nie wie­cie, jak on przy­tył.

– Do szczu­płych ni­gdy nie na­le­żał. – Da­rek się uśmiech­nął.

– No tak, ale te­raz wy­gląda jak Gu­li­wer w kra­inie li­li­pu­tów.

Za­chi­cho­ta­łam. Ach, ta Aśka.

– Wra­ca­jąc do spo­tka­nia. Ja go nie po­zna­łam, ale on po­znał mnie. Po po­wi­tal­nej wy­mia­nie uści­sków i czu­łych słó­wek za­py­ta­łam go, co robi rano na mie­ście. Bo to tro­chę dziwne, w marcu ra­czej nikt się nie urlo­puje. Po­my­śla­łam na­wet, że skoro tak przy­tył, to może jest chory albo co. A tu się oka­zuje, że nic z tych rze­czy. Nasz były kie­row­nik za­jął się han­dlem ob­woź­nym, z tym że nie jeź­dzi ny­ską od wio­ski do wio­ski z ko­szami chleba czy skrzyn­kami mleka, a wy­jeż­dża z to­wa­rem spe­cja­li­stycz­nym na da­le­kie po­łu­dnie Eu­ropy czyli do Włoch.

– Jak to do Włoch? – za­in­te­re­so­wał się Da­rek.

– A no tak. Wie­cie, że na Sta­dio­nie Dzie­się­cio­le­cia zro­bił się ol­brzymi ba­zar, na który zjeż­dżają ru­scy han­dla­rze? Przy­wożą naj­róż­niej­szy to­war, który nasi z chę­cią ku­pują: ma­trioszki, żoł­nier­skie czapki, ołówki, ty­siące róż­nych dro­bia­zgów. No i na wielką skalę roz­wi­nął się tam han­del optyką. Można ku­pić lor­netki, apa­raty fo­to­gra­ficzne, obiek­tywy sze­ro­ko­kątne do apa­ra­tów fo­to­gra­ficz­nych, nok­to­wi­zory… A tak à pro­pos, Da­rek, wiesz, co to są te nok­to­wi­zory?

– W du­żym skró­cie ta­kie spe­cja­li­styczne oku­lary, przez które mo­żesz pa­trzeć w nocy i wszystko do­kład­nie wi­dzisz.

– O, pro­szę. Ja­nek mó­wił, że na tym wła­śnie się za­ra­bia naj­wię­cej.

– Jo­anno, czy ty nam w tej chwili pro­po­nu­jesz, aby­śmy roz­po­częli nie­le­galny han­del za gra­nicą? Nie­le­gal­nym to­wa­rem? Jed­nym sło­wem kon­tra­bandę?

– Da­rek, ty jak już coś po­wiesz, to po­wiesz. Jaka kon­tra­banda? No może troszkę, ale jaki nie­le­galny to­war? Prze­cież za­ku­piony le­gal­nie od le­gal­nych tu­ry­stów z Ro­sji. Reszta to szcze­góły, ważne, ile na tym można za­ro­bić.

– Asiu, spo­koj­nie, bo ja nie na­dą­żam. I Da­rek ma ra­cję, to wszystko chyba nie jest zgodne z pra­wem.

– Nie prze­sa­dzaj­cie, nie na­leży być dro­bia­zgo­wym. ­Skoro Ja­nek na tym za­ra­bia i wła­śnie bu­duje dom w Prusz­ko­wie, to chy­ba zna­czy, że to się opłaca. Poza tym, Danka, wy­jazd do Włoch, ma­rze­nie każ­dej ko­biety. Ci go­rący Włosi, któ­rych można bę­dzie po­oglą­dać na żywo, no raj na ziemi.

– Jo­anno, pu­ści­łaś wo­dze fan­ta­zji, do­piero mia­łaś ro­bić in­te­res ży­cia, a te­raz już ja­wią ci się Włosi jako obiekt po­żą­da­nia.

– Da­rek, nie bądź taki za­sad­ni­czy, jedno nie wy­klu­cza dru­giego.

– Ach, tak? A co na to Sła­wek?

– Oj tam, oj tam, prze­cież to nie my­dło i się nie wy­my­dli, a ważne, aby kasa się zga­dzała.

W tej chwili szlag tra­fił moją oka­zję za­robku. Jo­anna ­zu­peł­nie osza­lała, po ta­kiej dys­ku­sji Da­rek na pewno ni­g­dzie mnie nie pu­ści. Jesz­cze się nie do­wie­dzia­łam, ile mogę z tego mieć pie­nię­dzy, a już stra­ci­łam wszel­kie szanse na ten po­noć biz­nes ży­cia. Aśka, Aśka…

– Da­rek, prze­cież ja żar­tuję, nie są­dzisz chyba, że mo­gła­bym zdra­dzić Sławka z przy­pad­kowo na­po­tka­nym Wło­chem? Poza tym wiesz prze­cież, że ro­dzice po­da­ro­wali nam działkę na Ma­zu­rach i na­prawdę chcemy po­sta­wić tam pen­sjo­nat. Więc kiedy Ja­nek po­wie­dział, że jeź­dzi do Włoch od roku i już bu­duje dom, oczy zro­biły mi się wiel­kie jak pe­ere­low­ska pię­cio­zło­tówka, a mój żo­łą­dek wy­wi­jał jak ja na trze­paku, gdy by­łam dziec­kiem.

Te­raz Jo­asia wy­da­wała się bar­dziej po­ważna.

– Asiu, ale jak to wy­gląda or­ga­ni­za­cyj­nie? Prze­cież to jest ka­wał drogi. Czym tam się je­dzie i czy trzeba mieć pasz­port?

– Tak, w pierw­szej ko­lej­no­ści mu­simy wy­ro­bić pasz­porty. Ja­nek jeź­dzi ra­zem z żoną au­to­ka­rem z biura po­dróży, które mie­ści się w Ale­jach Je­ro­zo­lim­skich. Oni jeż­dżą na dwa ty­go­dnie, wra­cają do domu na ty­dzień, od­po­czy­wają kilka dni, ro­bią za­kupy na sta­dio­nie i znów wy­jeż­dżają.

– Matko, au­to­ka­rem to chyba się długo je­dzie. A gdzie śpią? Prze­cież dwa ty­go­dnie w dro­dze to szmat czasu.

– Szcze­gó­łów nie znam. Jak po­wie­dział, ile za­ra­bia pod­czas ta­kiej wy­prawy, my­śla­łam, że się po­si­kam z wra­że­nia. Ale uda­łam, że to nic ta­kiego.

– A ile za­ra­biają?

– Jeż­dżą we dwoje, każde z nich na jed­nym wy­jeź­dzie za­ra­bia na czy­sto dwie, trzy pen­sje mie­sięczne mo­jego Sławka.

– Chyba żar­tu­jesz, to nie­moż­liwe!

– Danka, nie wiem, czy prze­sa­dził, czy nie, ale ja chcia­ła­bym po­łowę tego za­ro­bić.

Nie wiem, czy to wino, czy pod­eks­cy­to­wa­nie moż­li­wo­ścią zdo­by­cia ta­kich pie­nię­dzy, w każ­dym ra­zie po­czu­łam, że jest mi go­rąco. Po­liczki pa­liły mnie, jakby ktoś przy­kła­dał do nich roz­pa­lone wę­gle.

Tyle forsy, wy­star­czy­łoby kilka wy­jaz­dów i już mo­gli­by­śmy my­śleć o warsz­ta­cie. Za­czę­łam szybko li­czyć w pa­mięci, ile mo­gła­bym za­ro­bić w ciągu roku.

– O matko! – krzyk­nę­łam.

– Danka, co się stało? – Aśka spoj­rzała na mnie z prze­ra­że­niem w oczach.

– Nic. Po­li­czy­łam po­ten­cjalne za­robki i się prze­ra­zi­łam.

Moja przy­ja­ciółka się ro­ze­śmiała.

– Wi­dzisz, to jest biz­nes ży­cia.

– Spo­koj­nie, moje dro­gie pa­nie, skoro już wiemy, ile można za­ro­bić, to może ktoś by po­wie­dział, ile trzeba wło­żyć w ten biz­nes i ile można stra­cić. Bo z pew­no­ścią, jak na każ­dej kon­tra­ban­dzie, można też stra­cić.

– Oj, Da­rek, ty to od razu wi­dzisz wszystko w czar­nych bar­wach – po­wie­działa Asia, prze­cią­ga­jąc każde słowo.

Nie­mniej Da­rek miał ra­cję, to wszystko nie może być ta­kie ko­lo­rowe, na pewno gdzieś jest ha­czyk.

– Moi dro­dzy, wszyst­kiego nie wiem, ale umó­wi­łam się z Jan­kiem, że do niego za­dzwo­nię, je­śli zde­cy­duję się na taki wy­jazd. Oni wpraw­dzie wy­jeż­dżają po­ju­trze, ale my mo­gli­by­śmy w cza­sie ich nie­obec­no­ści zło­żyć wnio­ski pasz­por­towe. Prze­cież to aku­rat nie­wiele nas kosz­tuje, a pasz­port za­wsze się przyda, na­wet je­śli by­śmy się na ta­kie wy­cieczki han­dlowe nie zde­cy­do­wali.

Ja już da­wa­łam upust fan­ta­zji i nie mia­łam żad­nych wąt­pli­wo­ści, że po­win­nam pod­jąć się tego za­ję­cia. Nie wiem jesz­cze, ile po­trze­buję pie­nię­dzy na to przed­się­wzię­cie, ale po­sta­no­wi­łam, że jakby co, po­ży­czę od ro­dzi­ców. Wpraw­dzie wi­dzę po mi­nie Darka, że zu­peł­nie nie ak­cep­tuje kon­cep­cji Aśki, ale co tam, mam kilka ty­go­dni, aby go prze­ko­nać.

– Ko­chani, to co, prze­my­śli­cie moją pro­po­zy­cję?

– Nie są­dzę, aby to był do­bry po­mysł i ra­czej z two­jej pro­po­zy­cji nie sko­rzy­stamy – od­parł dość chłodno i sta­now­czo Da­rek.

Łzy na­pły­nęły mi do oczu. Jesz­cze nic do­kład­nie nie wiemy, a ten już się nie zga­dza, chyba zwa­rio­wał. Za­raz jak Asia wyj­dzie, po­in­for­muję go, że trzeba za­pła­cić za obóz Zuzki. Niech tylko spró­buje po­wie­dzieć, że nas nie stać, wy­garnę mu, że jest nie­udacz­ni­kiem i że je­śli nie za­ry­zy­ku­jemy, to na­sze dziecko już ni­gdy nie po­je­dzie na wa­ka­cje, a my nie mamy szans na­wet na żadne wczasy pod gru­szą. Czu­łam, że szczęki same mi się za­ci­skają ze zło­ści.

– Da­rek, prze­cież ja nie je­stem z ma­fii i nie przy­kła­dam wam pi­sto­letu do głowy. Przy­szłam się po­dzie­lić po­my­słem na za­ro­bie­nie pie­nię­dzy, jaki pod­su­nął mi nasz wspólny ko­lega. Ani ja, ani Ja­nek nie je­ste­śmy kry­mi­na­li­stami, prze­cież nas zna­cie – ła­go­dziła Jo­anna.

Wi­dać było, że jest za­wie­dziona, iż nie po­dzie­lamy jej en­tu­zja­zmu.

– Mu­szę już iść. Danka, to na­prawdę jest dla nas szansa – zwró­ciła się tym ra­zem do mnie, pa­trząc mi pro­sto w oczy.

Czu­łam, że ocze­kuje ode mnie od­po­wie­dzi da­ją­cej cho­ciaż iskierkę na­dziei.

– Asiu, mu­simy to prze­my­śleć. To na pewno jest duży wy­da­tek, wiesz, że nie mamy oszczęd­no­ści. – Sta­ra­łam się mó­wić spo­koj­nie, a kiedy Da­rek wziął ga­zetę do ręki, pu­ści­łam oczko do mo­jej przy­ja­ciółki. Da­łam jej tym sa­mym do zro­zu­mie­nia, że ja już pod­ję­łam de­cy­zję. Po­zy­tywną.

– Ro­zu­miem, po­roz­ma­wiaj­cie, będę cze­kać na wa­szą od­po­wiedź.

Kiedy sta­ły­śmy w przed­po­koju, Aśka szep­nęła mi do ucha:

– Ju­tro o dzie­wią­tej rano spo­tkamy się w biu­rze pasz­por­to­wym.

I za­ci­ska­jąc pie­ści, bez­gło­śnie po­ka­zała ge­stem: „yes! yes!”

Wró­ci­łam do po­koju, za­czę­łam sprzą­tać kie­liszki z ławy. Mój mąż sie­dział, ga­piąc się w ga­zetę.

– Da­rek, czemu nic nie mó­wisz?

– A co mam mó­wić? Ja już swoje zda­nie na te­mat tego szem­ra­nego biz­nesu wy­ra­zi­łem, nie zga­dzam się na żadne twoje wy­jazdy, a sam rów­nież nie za­mie­rzam się trud­nić kon­tra­bandą. Ko­niec kropka.

– Co ty z tą kon­tra­bandą? Prze­cież to­war ku­puje się na sta­dio­nie, płacę za niego le­gal­nie, a po­tem go od­sprze­daję, zwy­czajny biz­nes.

– Dana, żar­tu­jesz, prawda? Bo nie wie­rzę, że nie ro­zu­miesz, o co w tym cho­dzi. Prze­cież to jest nie­le­galne.

– Da­rek, nie wiemy, jak to się od­bywa, a ty z góry za­kła­dasz, że jest nie­le­galne. Prze­cież mo­żemy po­roz­ma­wiać z Jan­kiem, na pewno wszystko nam wy­tłu­ma­czy.

– Jak chcesz, ale ja wiem, że to jest sprzeczne z pra­wem i na pewno nie­bez­pieczne.

Dal­sza roz­mowa nie miała sensu, jak mój mąż się na coś uprze, trudno go prze­ko­nać do zmiany zda­nia. Ja jed­nak za­czy­na­łam wie­rzyć, iż za­ra­bia­jąc pie­nią­dze w ten spo­sób, mo­żemy wyjść z dołka.

***

Spoj­rza­łam w lu­sterko. Jak ja wy­glą­dam? Jak z krzyża zdjęta. Nie spa­łam przez więk­szą część nocy, li­czy­łam pie­nią­dze, mno­ży­łam, dzie­li­łam, od­kła­da­łam. Jed­nym sło­wem Aśka za­fun­do­wała mi bez­senną noc. Oczy­wi­ście nic nie mó­wi­łam Dar­kowi o za­mia­rze wy­ro­bie­nia pasz­portu, ale by­łam pewna, że chcę się wy­brać do tych Włoch. Skoro lu­dzie tam jeż­dżą, z pew­no­ścią musi się to opła­cać. A co do le­gal­no­ści – no cóż, cza­sami trzeba tro­chę na­giąć prawo, aby le­piej żyć. Jak to mó­wią, pierw­szy mi­lion trzeba ukraść, aby po­tem móc zdo­być na­stępne. Ja nie mam za­miaru ni­czego kraść, ale chcę za­ra­biać pie­nią­dze, na­wet je­śli będę mu­siała cza­sem zła­mać za­sady.

Dzwo­nek te­le­fonu.

– Cześć. I jak, prze­ga­da­li­ście? – W gło­sie Asi sły­chać było ten sam en­tu­zjazm co wczo­raj.

– Nie, nie roz­ma­wia­li­śmy, a ra­czej roz­ma­wia­li­śmy, ale krótko, więc mo­żesz się do­my­śleć, jak się na­sza dys­ku­sja skoń­czyła.

– Da­rek jest na nie. Po­wiem ci, że tego się spo­dzie­wa­łam.

– A Sła­wek? Co on na to?

– Sła­wek do wy­jazdu się nie pali, ale po­wie­dział, że pierw­szy raz sa­mej mnie nie pu­ści, weź­mie urlop i po­je­dziemy ra­zem. Zo­ba­czy, co i jak, i je­śli uzna, że jest to bez­pieczne dla mnie, nie ma nic prze­ciwko, że­bym w ten spo­sób za­ra­biała pie­nią­dze.

– To do­bra wia­do­mość. Może kiedy Da­rek usły­szy, że twój mąż też je­dzie, bę­dzie miał mniej­sze opory, że­bym się do was przy­łą­czyła.

– Danka, bę­dzie do­brze, szy­kuj się. A masz zdję­cia do pasz­portu?

– No co ty, nie mam, nie my­śla­łam w ogóle o pasz­por­cie aż do wczo­raj­szego wie­czoru.

– To zrób się na bó­stwo i spo­tkamy się za go­dzinę u fo­to­grafa na Ko­ściuszki.

– Do­brze.

Aśka miała już plan. Może i jest w go­rą­cej wo­dzie ką­pana, ale bar­dzo ją lu­bię, za­przy­jaź­ni­ły­śmy się jesz­cze w li­ceum. Od tam­tej pory je­ste­śmy nie­roz­łączne. Nasi mę­żo­wie, po­mimo że mają różne cha­rak­tery, też się lu­bią.

Mu­szę na­ło­żyć ma­ki­jaż, wy­glą­dam wy­jąt­kowo nie­fo­to­ge­nicz­nie, a prze­cież zdję­cie do pasz­portu po­winno być me­ga­piękne, w końcu będą je oglą­dać straż­nicy na gra­nicy wło­skiej. Uśmiech­nę­łam się sama do sie­bie, bo przy­po­mniała mi się ta gadka Aśki o przy­stoj­nych Wło­chach i to, jak Da­rek się ob­ru­szył.

– No, no, no, jak pięk­nie wy­glą­dasz – za­gad­nęła moja przy­ja­ciółka, kiedy we­szłam do za­kładu fo­to­gra­ficz­nego.

– Na­prawdę? Po­do­bam ci się? My­ślisz, że będę do­brze wy­glą­dać na zdję­ciu?

– Ni­czym Ma­ri­lyn Mon­roe. Chodź, Sław­kowi już pani robi fotkę.

Jesz­cze raz spoj­rza­łam w lu­stro. Mimo że czu­łam się nie­wy­spana, rze­czy­wi­ście ład­nie wy­glą­da­łam. Moje gę­ste, blond włosy, pod­krę­cone i na­ta­pi­ro­wane, dłu­gie, czarne rzęsy i czer­wona po­madka na ustach fak­tycz­nie upo­dab­niały mnie do Ma­ri­lyn Mon­roe.

– Pro­szę, która z pań na­stępna?

– To może ja – zgo­dzi­łam się ocho­czo.

To było moje pierw­sze zdję­cie do pasz­portu, ni­gdy nie wy­jeż­dża­łam za gra­nicę, a te­raz wy­bie­ra­łam się do Włoch.

Kiedy już zro­bi­li­śmy fo­to­gra­fie, oka­zało się, że będą go­towe do­piero na na­stępny dzień. „Nie szko­dzi, pro­ces wy­ra­bia­nia pasz­portu zo­stał roz­po­częty, nic nas już nie po­wstrzyma przed wy­jaz­dem do sło­necz­nej Ita­lii” – po­my­śla­łam. Nie­stety już nie­długo miało się oka­zać, że to nie ta­kie pro­ste.

***

Na­stęp­nego dnia ode­bra­li­śmy zdję­cia i po­szli­śmy do urzędu pasz­por­to­wego, aby zło­żyć wnio­ski. Mia­łam chyba lek­kiego stra­cha. A jak nam nie da­dzą pasz­por­tów? Może je­ste­śmy gdzieś no­to­wani? Mo­imi oba­wami po­dzie­li­łam się z przy­ja­ciółką.

– Danka, no co ty, masz ja­kąś amne­zję czy co? Prze­cież ni­gdy nie by­li­śmy ka­rani, chyba że ty mia­łaś ja­kieś wy­skoki, a ja nic o tym nie wiem. A to, moja droga, zmie­nia po­stać rze­czy. Jak masz coś na su­mie­niu i je­steś po­szu­ki­wana li­stem goń­czym, le­piej się nie ujaw­niaj, bo cię za­raz za­mkną – ro­ze­śmiała się.

– Nie, co ty wy­my­ślasz? Jaki list goń­czy? Zresztą ci­cho bądź, bo jesz­cze ktoś usły­szy i po­my­śli, że na­prawdę je­stem po­szu­ki­wana.

– Da­nu­siu, to nie pe­erel, mamy dzie­więć­dzie­siąty czwarty rok, de­mo­kra­cja roz­kwita. Pasz­porty mo­żemy wy­ro­bić w każ­dej chwili, kiedy tylko mamy taką po­trzebę – uspo­ka­jał mnie Sła­wek. – No, moje tu­rystki, wcho­dzimy, te­raz na­sza ko­lej.

Po­de­szli­śmy w trójkę do biurka, przy któ­rym sie­działa star­sza pani w oku­la­rach. Włosy miała spięte w kok, ubrana była w ładny, gra­na­towy ko­stium. Wy­da­wała się miła, do­póki nie spoj­rzała na nas i nie po­wie­działa wład­czym, nie­zno­szą­cym sprze­ciwu gło­sem:

– Pro­szę pod­cho­dzić po­je­dyn­czo, to nie ba­zar.

– Ależ oczy­wi­ście, ma pani ra­cję – zgo­dził się Sła­wek, uśmie­cha­jąc się do urzęd­niczki.

Kiedy na niego spoj­rzała, na jej twa­rzy po­ja­wił się ni­kły uśmiech. Naj­wy­raź­niej męż­czy­zna zro­bił na niej wra­że­nie. Sła­wek jest wy­soki, ma kru­czo­czarne włosy, cho­ciaż już gdzie­nie­gdzie wi­dać siwe pa­sma, i brą­zowe oczy. Jest szczu­pły, ma wy­spor­to­waną syl­wetkę. Na­prawdę przy­stojny z niego fa­cet, za­wsze się po­do­bał i na­dal po­doba ko­bie­tom. On jed­nak jest za­ko­chany w swo­jej Asiuli, fi­li­gra­no­wej, bar­dzo zgrab­nej dziew­czy­nie z ciem­nymi lo­kami opa­da­ją­cymi na ra­miona. Po­znali się na pierw­szym roku stu­diów i od tam­tej pory są nie­roz­łączni. Jak ten czas szybko leci.

My z Dar­kiem też po­zna­li­śmy się na pierw­szym roku, na­sza trzy­mie­sięczna zna­jo­mość za­owo­co­wała nie­pla­no­waną ciążą. Wtedy my­śla­łam, że wszystko się za­wa­liło, a to tylko Zu­zia przy­szła na świat. Już pierw­szego dnia, kiedy Da­rek przy­wiózł mnie ze szpi­tala do aka­de­mika, na­sza mała dziew­czynka stała się ulu­bie­nicą jego miesz­kań­ców. Moi ro­dzice byli obu­rzeni, że nie chcemy się do nich wpro­wa­dzić, kiedy uro­dziła się ich wnuczka. Po­wta­rzali jak man­trę, że aka­de­mik to nie jest miej­sce dla nie­mow­lę­cia. Ale to nie­prawda – Zuzka miała tyle cioć i wuj­ków, że cza­sami po kilka go­dzin nie wi­dzie­li­śmy na­szego dziecka. A w cza­sie se­sji eg­za­mi­na­cyj­nej na­wet cały dzień i noc nie wie­dzie­li­śmy, w któ­rym po­koju śpi na­sze ma­leń­stwo. Kiedy Zu­zia skoń­czyła trzy latka, po­szła do przed­szkola. I tak mi­nęły cztery stu­denc­kie lata. Da­rek na ostat­nim roku pod­jął pracę w fa­bryce sa­mo­cho­dów. My­śle­li­śmy wów­czas, że zła­pa­li­śmy Pana Boga za nogi – wy­na­ję­li­śmy ka­wa­lerkę, wtedy też wzię­li­śmy ślub cy­wilny.

Dzi­siaj mogę po­wie­dzieć, że dzięki ko­le­żan­kom i ko­le­gom z aka­de­mika skoń­czy­li­śmy stu­dia bez żad­nych opóź­nień.

Uwo­dzi­ciel­ski uśmiech Sławka spra­wił, że lód w oczach pani urzęd­niczki jakby nieco stop­niał. Już ła­god­niej­szym to­nem po­pro­siła mnie, a po­tem Asię, aby­śmy usia­dły na­prze­ciwko niej, i przy­jęła na­sze wnio­ski o pasz­porty. Oka­zało się, że czas ocze­ki­wa­nia wy­nosi od sze­ściu do ośmiu ty­go­dni.

– No i chuj bombki strze­lił – wy­pa­liła Aśka, kiedy wy­cho­dzi­li­śmy z urzędu.

– Czemu? Co się stało? – za­py­ta­łam zdzi­wiona.

– Och, Danka, ty to ja­kaś taka nie do ży­cia je­steś, ogar­nij się! Dwa mie­siące zło­tego in­te­resu w plecy. Czego nie ro­zu­miesz?

Spu­ści­łam głowę jak skar­cony przez na­uczy­cielkę uczeń.

– Asiulka, spo­koj­nie, jak do­sta­niemy pasz­porty, szybko te straty nad­ro­bimy. – Sła­wek ob­jął Asię i po­ca­ło­wał w czoło.

Jak ja im za­zdrosz­czę tej spon­ta­nicz­no­ści. Da­rek ni­gdy nie był taki bez­po­średni w oka­zy­wa­niu mi uczuć.

– No to co, dziew­czyny, idziemy na kawę? Ja sta­wiam.

Czu­łam się w tym mo­men­cie jak stu­dentka, tak jakby do­piero za­czy­nało się na­sze ży­cie za­wo­dowe. Mia­łam jed­nak wy­rzuty su­mie­nia, bo nie po­dzie­li­łam się z Dar­kiem swoim pla­nem wy­ro­bie­nia pasz­portu. Mu­szę mu to po­wie­dzieć, jak tylko wróci z pracy, nie chcę, aby my­ślał, że ro­bię coś za jego ple­cami.

***

Już wiem, dla­czego nie po­in­for­mo­wa­łam mo­jego męża, że za­mie­rzam za­ła­twić so­bie pasz­port. Pod­świa­do­mie wie­dzia­łam, że bę­dzie z tego po­wodu awan­tura. Da­rek tak się za­cie­trze­wił, że ze zło­ści aż piana wy­szła mu na usta. Wrzesz­czał, że za­cho­wuję się jak gów­niara, że je­stem nie­od­po­wie­dzialna, że jak będę miała kło­poty i za­mkną mnie w wię­zie­niu we Wło­szech, to mam do niego nie dzwo­nić, bo na pewno nie bę­dzie mnie ra­to­wał.

– Do­brze, nie mu­sisz mi po­ma­gać, sama się pa­kuję w ten in­te­res i sama będę so­bie w ra­zie czego ra­dzić.

– Wie­dzia­łem, że prę­dzej czy póź­niej Aśka ze Sław­kiem wcią­gną cię w te swoje po­żal się Boże in­te­resy.

– No i do­brze, oni przy­naj­mniej pró­bują coś ro­bić, a pan, pa­nie in­ży­nie­rze, pra­cuje w ka­nale i na­bija kabzę wła­ści­cie­lom warsz­ta­tów sa­mo­cho­do­wych. Poza tym za­pła­ci­łam dzi­siaj Zuzce za obóz spor­towy, więc mo­żesz być pe­wien, że pod ko­niec mie­siąca nie bę­dzie co do garnka wło­żyć – wy­krzy­cza­łam mo­jemu mę­żowi w twarz i po­szłam do po­koju na­szej córki.

Trza­snę­łam drzwiami tak, że mało szyba z nich nie wy­pa­dła. W in­nych oko­licz­no­ściach pew­nie rzu­ci­ła­bym się na łóżko i za­częła szlo­chać w po­duszkę, ale te­raz by­łam tak zła i jed­no­cze­śnie zde­cy­do­wana na sto pro­cent, iż po­jadę do Włoch, że na­wet nie mo­głam pła­kać. Sły­sza­łam, jak Da­rek coś tam jesz­cze mru­czy w kuchni, ro­biąc so­bie her­batę, ale nie za­mie­rza­łam mu się tłu­ma­czyć z pod­ję­tej przeze mnie de­cy­zji. W tej chwili na­prawdę za­zdro­ści­łam Aśce, że są ze Sław­kiem taką zgraną, wspie­ra­jącą się parą.

***

Od awan­tury z Dar­kiem mi­nęło kilka ty­go­dni. Na­sza córka stwier­dziła, że to była bar­dzo kon­struk­tywna kłót­nia i nie szko­dzi, że przez parę dni nie od­zy­wa­li­śmy się do sie­bie, bo przy­naj­mniej ona po­je­dzie na wy­ma­rzony obóz do Gi­życka. Kto by po­my­ślał, że moja córka jest taka in­te­re­sowna.

– Ma­muś, do­brze by było, aby te na­sze wy­jazdy się po­kryły, wtedy ta­tuś mógłby od­po­cząć od bab­skiego to­wa­rzy­stwa – po­wie­działa któ­re­goś dnia na­sza la­to­rośl.

– Nie mu­szę od­po­czy­wać od wa­szego to­wa­rzy­stwa, ko­cham was i chcę z wami spę­dzać czas. Dana, prze­pra­szam, źle się za­cho­wa­łem, po­wi­nie­nem był z tobą roz­ma­wiać o tym przed­się­wzię­ciu. Na swoje uspra­wie­dli­wie­nie mam tylko to, że się wście­kłem, kiedy mi po­wie­dzia­łaś, iż po­szli­ście wy­ro­bić pasz­porty w trójkę, za mo­imi ple­cami.

– Prze­pra­szam. Wie­dzia­łam, że to nie jest do­bry po­mysł, ale ba­łam się, że mi za­bro­nisz, a ja na­prawdę chcę po­je­chać do tych Włoch, spró­bo­wać. Czuję, że to może po­móc nam upo­rać się z pro­ble­mami, przy­naj­mniej do czasu, kiedy nie znajdę pracy tu, na miej­scu.

– Mar­twię się, bo my prze­cież ni­gdy nie by­li­śmy za gra­nicą. Jak się chcesz po­ro­zu­mieć z tymi po­ten­cjal­nymi kup­cami? Jest tyle nie­wia­do­mych. Gdzie bę­dzie­cie spać? Ile to wszystko bę­dzie kosz­to­wać?

– Ja­koś so­bie po­ra­dzę. Ku­pi­ły­śmy z Aśką wło­skie roz­mówki i ta­kie małe słow­niki pol­sko-wło­skie i wło­sko-pol­skie. To nie jest trudny ję­zyk, umiem już li­czyć do dzie­się­ciu. Aśka mówi, że to jest wła­śnie naj­waż­niej­sze, aby nie dać się oszu­kać.

– No tak, to naj­waż­niej­sze.

Pierw­szy raz od ty­go­dni ro­ze­śmie­li­śmy się z moim mę­żem jed­no­cze­śnie. Przy­tu­li­łam się do niego, a on mnie po­ca­ło­wał.

***

– Cześć, Mon­roe, jak tam, już po bu­rzy? Pan in­ży­nie­rek się uspo­koił?

– Nie mów tak, Asia, zro­bi­li­śmy coś za jego ple­cami, po­czuł się zdra­dzony. Nie ma się co dzi­wić, że tak ostro za­re­ago­wał.

– No do­bra, do­bra, nie broń go.

– Aśka, prze­stań. Jak mam go nie bro­nić? To mój mąż. Po­wiedz le­piej, czy dzwo­ni­łaś do Janka.

– Tak, wła­śnie dla­tego przy­szłam. Umó­wi­łam się z Jan­kiem i jego żoną na spo­tka­nie w so­botę wie­czo­rem u nich w domu.

– To na­prawdę su­per, wresz­cie po­znamy ja­kieś kon­krety. W su­mie nie do końca wie­rzę, że tak dużo można za­ro­bić, ale dla­czego miałby kła­mać? Skoro za­pro­sił nas na tę wy­cieczkę…

– Danka, na­wet je­śli pie­nią­dze są mniej­sze, niż mówi, i tak na pewno się to opłaca, lu­dzie jeż­dżą na okrą­gło.

Moja przy­ja­ciółka miała ra­cję, mu­sieli nie­źle za­ra­biać na tych wy­jaz­dach, nikt prze­cież nie ła­do­wałby pie­nię­dzy w coś, co nie przy­nosi zy­sku. Raz można za­ry­zy­ko­wać, ale nie kil­ka­na­ście razy.

– A, za­po­mnia­ła­bym. Dzwo­ni­łam do tego biura w Ale­jach. Za­py­ta­łam, czy or­ga­ni­zują wy­cieczki do Włoch. I wiesz co? Pani pro­sto z mo­stu mnie za­py­tała, czy in­te­re­suje mnie po­byt we Wło­szech han­dlowy czy tu­ry­styczny.

– No co ty mó­wisz?

– Nie spo­dzie­wa­łam się tego, na chwilę się za­wa­ha­łam, ale szybko od­zy­ska­łam re­zon i wy­je­cha­łam do ko­biety z py­ta­niem, jaka to róż­nica. A ona na to: „Wy­cieczki tu­ry­styczne or­ga­ni­zu­jemy w for­mie ob­jaz­do­wej, obej­mują one wi­zytę w Rzy­mie, gdzie mamy za­pla­no­waną au­dien­cję u pa­pieża, zwie­dza­nie Asyżu, San Ma­rino i We­ne­cji. Or­ga­ni­zu­jemy też wy­cieczki na Sy­cy­lię oraz Sar­dy­nię. Wszystko za­leży od tego, na jak długo pani chcia­łaby z nami je­chać”. „A je­śli cho­dzi o te dru­gie? Jak je pani na­zwała?”, za­py­ta­łam. „Han­dlowe”. „No wła­śnie, han­dlowe, co to ozna­cza?”. Wiesz, rżnę głupa i aż mnie skręca ze śmie­chu, no ale w końcu klientka je­stem, mam prawo do­stać wy­czer­pu­jące od­po­wie­dzi. Tak czy nie?

– Oczy­wi­ście. I co ci ta pani po­wie­działa? – do­py­ty­wa­łam moją przy­ja­ciółkę.

– No tro­chę tak jakby pół­gęb­kiem za­częła mó­wić, nie­zbyt wy­raź­nie, jakby to była ja­kaś ta­jem­nica.

– A wi­dzisz, Da­rek ma ra­cję, że to jest nie­le­galne.

– Danka, nie de­ner­wuj mnie: le­galne, nie­le­galne. Jak coś ta­kiego or­ga­ni­zują, musi być zgodne z pra­wem.

– No do­brze, to co ci po­wie­działa?

– W końcu wy­du­kała, że ona nie ob­słu­guje tych wy­cie­czek, a ko­le­żanka w tej chwili jest za­jęta i naj­le­piej, je­śli przyjdę do biura i na miej­scu się wszyst­kiego do­wiem.

Skrzy­wi­łam się. Nie chcia­łam jesz­cze raz po­wta­rzać, że jed­nak mój mąż ma ra­cję, że coś z tymi wy­jaz­dami jest nie tak, bo moja przy­ja­ciółka pa­trzyła na mnie wzro­kiem ba­zy­liszka. Czu­łam, że za chwilę za­płonę jak po­chod­nia, je­śli w dal­szym ciągu będę kwe­stio­no­wała słusz­ność pod­ję­tych wcze­śniej de­cy­zji.

***

– Da­rek, tylko pro­szę, nie wy­ska­kuj od razu z tą kon­tra­bandą, po­słu­chajmy, co Ja­nek ma do po­wie­dze­nia. W końcu za­pro­sili nas do sie­bie, są go­spo­da­rzami, nie wy­pada pod­wa­żać ich de­cy­zji i spo­sobu za­ra­bia­nia pie­nię­dzy. Zwłasz­cza że też je­ste­śmy tym spo­so­bem za­in­te­re­so­wani.

– Chyba ty – od­burk­nął mój mał­żo­nek.

No szlag mnie za­raz trafi. „Może le­piej od­wo­łać tę wi­zytę” – po­my­śla­łam. Nic jed­nak nie po­wie­dzia­łam, na­prawdę cie­kawi mnie ta hi­sto­ria.

***

Aśkę i Sławka spo­tka­li­śmy pod blo­kiem Janka.

– Cześć, ko­chani, długo cze­ka­cie?

– Wiecz­ność – od­po­wie­działa moja przy­ja­ciółka, prze­wra­ca­jąc oczami i ro­biąc minę roz­ka­pry­szo­nego dziecka.

– Do­piero przy­szli­śmy – po­spie­szył z od­po­wie­dzią Sła­wek. Po­krę­cił głową, co pew­nie miało ozna­czać: „Ach, ta moja żona”.

– To co, dzwo­nimy i ahoj, przy­godo?

Aśka była na­krę­cona na ten wy­jazd, a dzi­siaj to chyba mu­siała łyk­nąć głęb­szego przed wyj­ściem, bo wy­raź­nie wy­glą­dała na po­bu­dzoną. A może tak się cie­szyła? Już sama nie wiem. Sła­wek wy­da­wał się spo­kojny, Da­rek na­bur­mu­szony, a ja – no cóż, by­łam ze­stre­so­wana, ale uda­wa­łam, że wszystko jest do­brze. Bo prze­cież było do­brze. Ta wi­zyta do ni­czego nas nie ob­li­go­wała, a spo­tkać się z daw­nym ko­legą z pracy to nic zdroż­nego.

Kiedy drzwi windy się otwo­rzyły, usły­sza­łam zna­jomy, we­soły głos Janka. Wpraw­dzie nie wi­dzia­łam go już prze­szło dwa lata, ale ten głos roz­po­zna­ła­bym chyba wszę­dzie, bo bar­dzo przy­po­mina głos ak­tora Marka Kon­drata.

– Wi­taj­cie, ko­chani, w na­szych skrom­nych pro­gach, za­pra­szam.

Wszy­scy się uśmiech­nę­li­śmy. Aśka miała ra­cję, Ja­nek bar­dzo przy­tył. Przy wzro­ście metr dzie­więć­dzie­siąt i wa­dze na oko grubo prze­kra­cza­ją­cej sto trzy­dzie­ści ki­lo­gra­mów wy­glą­dał jak ol­brzym i mia­łam wra­że­nie, że nie zmie­ści się w drzwiach wej­ścio­wych do wła­snego miesz­ka­nia. A Aśka, która ma metr sześć­dzie­siąt, wy­glą­dała przy nim jak li­li­put.

Już w przed­po­koju przy­wi­tała nas Ala, żona Janka. Kiedy pra­co­wa­li­śmy w fa­bryce, mia­łam przy­jem­ność ją spo­tkać, cho­ciaż nie pra­co­wała z nami, była chyba urzęd­niczką w urzę­dzie mia­sta. Ona też nieco przy­tyła, ale wy­glą­dała bar­dzo ład­nie i ele­gancko – ubrana była w kla­syczną, gra­na­tową su­kienkę uszytą z kli­nów, miała perły na szyi i za­far­bo­wane na blond, ob­cięte na boba włosy.

– Za­pra­szam do po­koju, roz­gość­cie się. Przy­go­to­wa­łam go­rącą ko­la­cję, ale na po­czą­tek wy­pijmy ape­ri­tivo, to taki wło­ski zwy­czaj. Przed po­sił­kiem Włosi piją drinka, za­gry­za­jąc ja­ki­miś sło­nymi prze­ką­skami typu orzeszki ziemne czy chipsy. Drink nie musi być wcale al­ko­ho­lowy, ja pro­po­nuję wam cro­dino, które stam­tąd przy­wieź­li­śmy. Mam na­dzieję, że bę­dzie wam sma­ko­wać. Kiedy pierw­szy raz go skosz­to­wa­łam, po­my­śla­łam, że to na­pój rzym­skich bo­gów.

– A ja my­śla­łem, że bo­go­wie to tylko wino pi­jali – wtrą­cił z ca­łym sar­ka­zmem, ja­kim dys­po­no­wał, mój mąż.

Po­czu­łam, że włosy jeżą mi się na gło­wie. Nie omiesz­ka­łam dać mu w bok kuk­sańca, od któ­rego aż jęk­nął. Aśka spoj­rzała na nas i gdyby wzrok mógł za­bi­jać, to na pewno w tej chwili pa­dli­by­śmy tru­pem.

– Być może, ale my­ślę, że cro­dino też by nie po­gar­dzili – od­po­wie­działa Ala z uśmie­chem na ustach.

Wznie­śli­śmy tym bez­al­ko­ho­lo­wym na­po­jem, który no­ta­bene bar­dzo mi sma­ko­wał, to­ast za na­sze spo­tka­nie po la­tach.

Kiedy usie­dli­śmy przy stole, rzu­ci­łam okiem na cały po­łą­czony z otwartą kuch­nią po­kój. Oczy­wi­ście po wy­stroju w miesz­ka­niu było wi­dać upływ czasu – bo­aze­ria w przed­po­koju, na ścia­nach sa­lonu grube, wy­ci­skane ta­pety, które dawno stra­ciły kre­mowy ko­lor, oraz me­blo­ścianka z po­czątku lat osiem­dzie­sią­tych, a może na­wet sie­dem­dzie­sią­tych. Miesz­ka­nie wy­ma­gało re­montu, ale miało ładny roz­kład, bal­kon i było bar­dzo sło­neczne. Do tego znaj­do­wało się na trze­cim pię­trze wie­żowca. Mu­sia­łam roz­glą­dać się wy­jąt­kowo nie­dy­skret­nie, bo Ja­nek roz­po­czął roz­mowę na te­mat miesz­ka­nia. Za­zna­czył, że bu­dują dom i mają na­dzieję skoń­czyć go w ciągu roku. Nie za­mie­rzają więc re­mon­to­wać swo­jego obec­nego lo­kum – cho­ciaż wy­ku­pili je od spół­dzielni, nie wi­dzą sensu wkła­da­nia w nie pie­nię­dzy.

Ala za­częła przy­no­sić da­nia z kuchni, obie z Aśką ru­szy­ły­śmy więc na po­moc go­spo­dyni, zo­sta­wia­jąc pa­nów, któ­rzy w tym mo­men­cie za­częli roz­ma­wiać o by­łej pracy w fa­bryce.

***