Uwięzieni w mroku ebook i audiobook

Ty­tuł: Uwię­zieni w mroku

Co­py­ri­ght © S.B. Vin­ter, 2025

This edi­tion: © Ri­sky Ro­mance/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2025

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Mo­nika Drob­nik-Sło­ciń­ska

Re­dak­cja: Ju­styna Ku­kian

Ko­rekta: Ma­ria Za­jąc

ISBN 978-91-8076-265-6

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S | Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

Mo­jej ko­cha­nej ma­mie.

Ode­szłaś zbyt wcze­śnie, zo­sta­wia­jąc ci­szę, któ­rej nic nie po­trafi wy­peł­nić. Tę­sk­nię za Tobą każ­dego dnia, Mamo.

SkySpring Hill, Ten­nes­see

Za­trzy­ma­łam sa­mo­chód na po­bo­czu i wy­pa­dłam na ze­wnątrz, od­da­jąc za­war­tość żo­łądka na chod­nik. Gdy już nic we mnie nie zo­stało, wy­tar­łam twarz i opar­łam się o drzwi. W gło­wie mi wi­ro­wało, a ciało nie­kon­tro­lo­wa­nie drżało. Nie mo­głam do­pu­ścić, by kto­kol­wiek zo­ba­czył mnie w ta­kim sta­nie. Mu­sia­łam się uspo­koić. Za­mknę­łam oczy i wzię­łam kilka głę­bo­kich od­de­chów.

Gdy po­czu­łam się nieco le­piej, po­now­nie ru­szy­łam w drogę. Nie mia­łam za dużo czasu, a jesz­cze cze­kały mnie za­kupy. Za­wsze ro­bi­łam je w Food Lion, jed­nak przez in­cy­dent na sta­cji zu­peł­nie za­po­mnia­łam. Spoj­rza­łam w lu­sterko wsteczne. Wy­glą­da­łam tra­gicz­nie. Za­miast ma­ki­jażu mia­łam na twa­rzy ciemną breję. Otar­łam po­li­czek, by usu­nąć ślady czar­nego tu­szu, który spły­nął mi z rzęs, lecz na samo wspo­mnie­nie wy­razu twa­rzy mo­to­cy­kli­sty głu­pie łzy po­ja­wiły się na nowo. Szybko je wy­tar­łam i wcią­gnę­łam głę­boko po­wie­trze. To nie był on. Męż­czy­zna po pro­stu tylko go przy­po­mi­nał. Wszystko działo się bar­dzo szybko, ale je­stem nie­mal pewna, że fa­cet, który od­cią­gnął ode mnie wście­kłego bi­kera, zwró­cił się do niego Jett, albo Jeff, a to ko­lejny do­wód, że to nie był on. Jed­nak te oczy, tak łu­dząco po­dobne do tych, które kie­dyś tak bar­dzo uwiel­bia­łam, spra­wiły, że mia­łam ogromny mę­tlik w gło­wie. Za­mru­ga­łam, a głu­pie łzy na­pły­nęły mi do oczu. Nie mo­głam znowu so­bie tego ro­bić. To nie był pierw­szy raz, kiedy wy­da­wało mi się, że go wi­dzę. Za­zwy­czaj zda­rzało się to w naj­gor­szych chwi­lach mo­jego ży­cia, wła­śnie wtedy, gdy naj­bar­dziej pra­gnę­łam obec­no­ści ko­goś bli­skiego, ko­goś, kto by mnie chro­nił i ko­chał. Dla­czego więc wi­dzia­łam wtedy wła­śnie jego? Prze­cież on nie był tym, kogo po­trze­bo­wa­łam… A przy­naj­mniej już nie. Zo­sta­wił mnie w naj­gor­szym mo­men­cie mo­jego ży­cia. I wbrew temu, co mó­wił, nie od­wza­jem­niał mo­jej mi­ło­ści. Wręcz prze­ciw­nie, wy­ko­rzy­stał mnie, a po­tem po­rzu­cił bez słowa wy­ja­śnie­nia. Zo­sta­wił mnie z nimi, mimo świa­do­mo­ści, że kon­se­kwen­cje na­szych czy­nów po­niosę wy­łącz­nie ja.

Za­drża­łam, przy­po­mi­na­jąc so­bie wy­raz twa­rzy męż­czy­zny ze sta­cji, gdy jak sza­le­niec rzu­cił się w moją stronę. Jezu Chry­ste, gdyby nie je­den z jego to­wa­rzy­szy, nie wiem, jakby się to dla mnie skoń­czyło. Męż­czy­zna był ogromny i nie mia­łam na my­śli tylko jego wzro­stu. Na po­czątku, gdy na­sze oczy się spo­tkały, by­łam pewna, że jego twarz wy­ra­żała zdzi­wie­nie, może na­wet szok, szybko się jed­nak prze­ko­na­łam, że to żadna z tych emo­cji. Co ja so­bie, do cho­lery, my­śla­łam, ga­piąc się na tego groź­nego mo­to­cy­kli­stę? Miał ze dwa me­try wzro­stu i mu­skuły wiel­ko­ści mo­jej głowy. Mógł mnie prze­cież za­bić jed­nym cio­sem, a ja za­miast wziąć nogi za pas, sta­łam tam jak idiotka. Na całe szczę­ście, za­nim ten zdą­żył do mnie do­sko­czyć, je­den z jego ko­le­gów za­gro­dził mu drogę, dzięki czemu mo­głam stam­tąd uciec.

Za­par­ko­wa­łam sa­mo­chód pod Su­per Tar­get i wy­sia­dłam z auta. Mi­chael nie zno­sił, gdy ro­bi­łam tu za­kupy. Twier­dził, że pro­dukty są tu dużo gor­sze niż w jego ulu­bio­nym Food Lion, skle­pie obok sta­cji Ra­ce­Trac, gdzie spo­tka­łam mo­to­cy­kli­stów. Jed­nak za nic w świe­cie nie za­mie­rza­łam dzi­siaj tam wra­cać. Ja, w prze­ci­wień­stwie do swo­jego męża, lu­bi­łam ro­bić za­kupy w Su­per Tar­get. Sklep był co prawda ogromny, więc mu­sia­łam się na­cho­dzić, ale za to wszystko, czego po­trze­bo­wa­łam, znaj­do­wało się w jed­nym bu­dynku.

Sto­jąc w ko­lejce do kasy, wy­cią­gnę­łam z kie­szeni li­stę, którą przy­go­to­wał mi Mi­chael, i raz jesz­cze po­rów­na­łam ją z rze­czami w ko­szyku. Ni­czego nie mo­gło za­brak­nąć, po­nie­waż Mi­chael nie zno­sił, gdy nie po­stę­po­wa­łam zgod­nie z jego wy­ma­ga­niami, a je­śli mia­łam być szczera, to z dwojga złego wo­la­łam już mie­rzyć się z ogrom­nym mo­to­cy­kli­stą niż ze zło­ścią swo­jego męża.

– Sky, skar­bie, cóż za nie­spo­dzianka.

Za­mknę­łam na mo­ment oczy, sły­sząc cha­rak­te­ry­styczny, skrze­kliwy głos. Oczy­wi­ście tylko ja mo­głam do­stać gów­nem w twarz dwa razy tego sa­mego dnia. Sta­ruszka może i była miła, jed­nak ja nie mia­łam dzi­siaj ochoty na żadne roz­mowy. Wy­pu­ści­łam ner­wowo po­wie­trze i od­wró­ci­łam się za sie­bie, przy­bie­ra­jąc naj­bar­dziej uprzejmy wy­raz twa­rzy, na jaki w tym mo­men­cie było mnie stać.

– Dzień do­bry, pani An­drews – przy­wi­ta­łam się grzecz­nie, na co blada twarz star­szej ko­biety roz­pro­mie­niła się w uśmie­chu.

– Tak my­śla­łam, że to ty. – Ru­szyła w moim kie­runku, pcha­jąc przed sobą wó­zek z za­ku­pami. – Deb­bie, pa­mię­tasz? Mia­łaś do mnie mó­wić Deb­bie. – Sta­nęła przede mną, przy­glą­da­jąc mi się z tro­ską.

Wie­dzia­łam, że to moje za­czer­wie­nione oczy mu­siały przy­cią­gnąć jej uwagę.

– Wszystko u cie­bie w po­rządku, złotko? Dawno cię nie wi­dzia­łam.

Po­sła­łam jej de­li­katny uśmiech, tylko na tyle mo­głam się zdo­być.

– Dzię­kuję, u mnie wszystko do­brze, ale wi­dzę, że u pani re­we­la­cyj­nie. Wy­gląda pani mło­dziej za każ­dym ra­zem, gdy pa­nią spo­ty­kam.

– Och, skar­bie – ko­bieta się ro­ze­śmiała, po czym po­kle­pała mnie po ra­mie­niu – nie mu­sisz mi pra­wić fał­szy­wych kom­ple­men­tów. Mam osiem­dzie­siąt trzy lata, je­stem stara jak świat i tak też wy­glą­dam. Po­nad go­dzinę za­jęła mi wy­prawa do tego sklepu, a jak wiesz, miesz­kam tuż za ro­giem. – Po­kle­pała się po udach. – Moje nogi nie współ­pra­cują już jak kie­dyś. Z re­guły to córka robi mi za­kupy, nie­stety zła­mała bio­dro, wie­sza­jąc za­słony u sie­bie w sa­lo­nie. Tak więc te­raz to ona po­trze­buje po­mocy, a ja mu­szę ra­dzić so­bie sama – wes­tchnęła. – Nie masz po­ję­cia, jak bar­dzo ciężko jest sta­rej, sa­mot­nej i do tego scho­ro­wa­nej ko­bie­cie ra­dzić so­bie z tru­dami sza­rej co­dzien­no­ści. Za­kupy zaj­mują mi pół dnia, a i tak póź­niej się oka­zuje, że o po­ło­wie rze­czy za­po­mnia­łam. Gdyby tylko mój John żył.

Mo­men­tal­nie ogar­nęło mnie współ­czu­cie.

– Mo­gła­bym od czasu do czasu ro­bić dla pani za­kupy. Może nie co­dzien­nie, ale dwa, trzy razy w ty­go­dniu my­ślę, że da­ła­bym radę.

– Och, złotko, na­prawdę? To by mi bar­dzo uła­twiło ży­cie. – Twarz sta­ruszki roz­świe­tliła się w uśmie­chu, który po chwili zbladł. – Je­steś pewna, że to nie kło­pot?

– Ża­den kło­pot, pani An­drews… to zna­czy Deb­bie. – Uśmiech­nę­łam się do niej uspo­ka­ja­jąco. – Chęt­nie po­mogę do czasu, aż twoja córka wy­do­brzeje. Może wpadnę za trzy dni, a ty zro­bisz li­stę po­trzeb­nych rze­czy?

Na jej twa­rzy po­now­nie za­go­ścił uśmiech.

– Cu­dow­nie. Pią­tek brzmi świet­nie.

Po za­pła­ce­niu za za­kupy i za­pa­ko­wa­niu ich do sa­mo­chodu za­wio­złam star­szą ko­bietę pod ogromną ce­gla­stą ka­mie­nicę na końcu ulicy, w któ­rej miesz­kała, i po­mo­głam jej z tor­bami. Gdy pod­je­cha­łam pod dom, ze zdzi­wie­niem od­kry­łam, że sa­mo­chód Mi­cha­ela stoi za­par­ko­wany na pod­jeź­dzie. Prze­łknę­łam ner­wowo ślinę. Cho­lera, prze­cież po­wi­nien być jesz­cze w pracy. Otwo­rzy­łam drzwi i z wa­lą­cym ser­cem wy­cią­gnę­łam za­kupy z ba­gaż­nika. Nim zdą­ży­łam w ogóle po­my­śleć, jak się z tego wy­tłu­ma­czyć, mój mąż sta­nął w drzwiach.

Moje oczy mo­men­tal­nie sku­piły się na jego twa­rzy, pró­bu­jąc od­gad­nąć, jak bar­dzo jest wście­kły. Jed­nak jego twarz, jak za­wsze, oprócz tego, że biła chło­dem, nie wy­ra­żała żad­nych emo­cji.

– By­łam na za­ku­pach, a po­tem spo­tka­łam pa­nią An­drews… – za­czę­łam ner­wowo, lecz urwa­łam w po­ło­wie zda­nia, gdy mój mąż uniósł dłoń na znak, że nie­spe­cjal­nie go to in­te­re­suje.

– Nie bę­dziemy chyba roz­ma­wiali na ulicy, prawda? – po­wie­dział spo­koj­nie, ale jego na­pięta po­stawa i za­ci­śnięta szczęka nie po­zo­sta­wiały wąt­pli­wo­ści, że się wścieka.

Ro­zej­rza­łam się ner­wowo, a na­stęp­nie po­trzą­snę­łam głową i po­de­szłam do niego na trzę­są­cych się no­gach.

– Nie, nie bę­dziemy – szep­nę­łam, gdy z bi­ją­cym ser­cem wcho­dzi­łam do środka.

JettDom klu­bowy Bla­sted Tu­sca­lo­osa, Ala­bama

– My­ślę, że masz już dość, bra­cie. – Asher pró­bo­wał za­brać mi drinka, ale ode­pchną­łem jego rękę.

– Zdaje się, że o tym to ja de­cy­duję, a nie ty – wy­beł­ko­ta­łem, ude­rza­jąc szklanką o blat, przez co tro­chę al­ko­holu wy­lało się na stół. Wy­pi­łem tyle, że nie pa­no­wa­łem nad swoim cia­łem i ob­raz nieco mi się roz­my­wał, mimo to wi­dzia­łem, jak Cal­der za­ci­snął szczękę, a po­tem wska­zał na mnie ręką.

– Osu­szy­łeś całą bu­telkę i nor­mal­nie nie ode­zwał­bym się ani sło­wem, ale ty ni­gdy nie pi­jesz, Jett, a przy­naj­mniej ni­gdy nie wi­dzia­łem, że­byś pił.

Fakt, nie pi­łem, a przy­naj­mniej od bar­dzo dawna tego nie ro­bi­łem. Kie­dyś al­ko­hol mnie otu­ma­niał i po­zwa­lał się roz­luź­nić, za­głu­sza­jąc żrące wy­rzuty su­mie­nia. Spra­wiał, że ogar­niało mnie odrę­twie­nie. Odrę­twie­nie, któ­rego de­spe­racko wtedy po­trze­bo­wa­łem. Po odej­ściu Sky pi­cie stało się dla mnie co­dzien­no­ścią. Było ra­tun­kiem, le­kar­stwem, który koił po­ha­ra­taną du­szę, choć w rze­czy­wi­sto­ści po­ma­gało tylko na chwilę, bo po­tem ro­biło się jesz­cze go­rzej. Mimo to nie po­tra­fi­łem, albo ra­czej nie chcia­łem prze­stać.

Po tym, jak ucie­kłem z Ca­iro, przez dwa lata dzień w dzień upi­ja­łem się do nie­przy­tom­no­ści, pra­gnąc za­po­mnieć o wszyst­kim, co jej zro­bi­łem. Skoń­czy­łem z tym do­piero, gdy po­zna­łem Smoke’a, ów­cze­snego pre­zesa Bla­sted. To on do­strzegł we mnie po­ten­cjał i zwer­bo­wał mnie do klubu. Do­piero tam do­tarło do mnie, że nie za­słu­gi­wa­łem na to, by co­kol­wiek ła­go­dziło moje cier­pie­nie i mój smu­tek. To jed­nak nie był je­dyny po­wód, dla któ­rego po­sta­no­wi­łem prze­stać pić: nie chcia­łem skoń­czyć jak mój stary, brudny, za­faj­dany pi­ja­czyna, któ­remu wóda wy­żarła nie­mal wszyst­kie ko­mórki mó­zgowe i który tłukł swo­jego syna za każ­dym ra­zem, gdy tylko się na­pił, czyli w za­sa­dzie co­dzien­nie. Nie chcia­łem być jak on, cho­ciaż po pew­nym cza­sie zro­zu­mia­łem, że ro­bi­łem do­kład­nie to samo.

Jed­nak dzi­siaj… dzi­siaj po pro­stu nie mo­głem. Nie by­łem w sta­nie po­ra­dzić so­bie z tym, co się ze mną działo. Nie umia­łem wy­ma­zać z głowy tych pięk­nych, smut­nych nie­bie­skich oczu tak po­dob­nych do oczu mo­jej Sky. Spo­tka­nie z dziew­czyną na sta­cji spra­wiło, że doj­mu­jący ból i tę­sk­nota ude­rzyły we mnie ze zdwo­joną mocą, tak ogromną, że nie mia­łem już siły wal­czyć. Oczami wy­obraźni znów zo­ba­czy­łem sie­bie w Spring Hill, gdzie ją spo­tka­łem.

Za­trzy­ma­li­śmy się na nie­wiel­kiej sta­cji, by za­tan­ko­wać ma­szyny i usta­lić kon­kretny plan dzia­ła­nia, gdy już do­trzemy na miej­sce. Zo­stało nam nieco po­nad go­dzinę, by do­je­chać do Spring­field, więc był to nasz ostatni przy­sta­nek.

– Idę po coś do pi­cia. Mam na­dzieję, że bę­dzie tam też ja­kieś żar­cie – za­wo­łał Cal­der, kiedy za­par­ko­wał mo­tor tuż za mną.

– Weź też coś dla mnie. Ko­lejki ra­czej nie bę­dzie – mruk­ną­łem, ski­nąw­szy głową w kie­runku lu­dzi, któ­rzy w po­śpie­chu opusz­czali sta­cję. Nic dziw­nego, wi­dok kil­ku­na­stu zmę­czo­nych i wkur­wio­nych mo­to­cy­kli­stów może po­rząd­nie prze­ra­zić.

– Le­piej dla nas – ro­ze­śmiał się Doc, je­den z lu­dzi Ga­vina. – Na­leżę do Ba­stards już kilka lat, ale cią­gle mnie to bawi. Ucie­kają, jakby sam dia­beł ich go­nił.

Cal­der par­sk­nął, sta­jąc obok niego.

– Wy­glą­dasz jak brat bliź­niak Freddy’ego Kru­egera, więc, kurwa, nic dziw­nego, że spier­da­lają gdzie po­pad­nie.

Po­trzą­sną­łem głową i zsia­dłem z mo­toru. Nie mia­łem za­miaru ko­lejny raz słu­chać ich pier­do­le­nia, dla­tego sam ru­szy­łem w kie­runku wej­ścia. Mia­łem na­dzieję, że uda nam się szybko od­na­leźć dziew­czynę i w końcu bę­dziemy mo­gli wró­cić do Tu­sca­lo­osy. Miesz­ka­nie w klu­bie Ba­stards było ku­rew­sko mę­czące, szcze­gól­nie że więk­szość z nas spe­cjal­nie za sobą nie prze­pa­dała. Może i mię­dzy na­szymi klu­bami pa­no­wał po­kój, jed­nak po­dej­rze­wa­łem, że jesz­cze parę dni i so­jusz pój­dzie się je­bać.

Otwo­rzy­łem drzwi i już mia­łem wejść do środka, gdy na­gle coś twar­dego zde­rzyło się z moją klatką pier­siową. Spoj­rza­łem w dół, a moim oczom uka­zała się bu­rza dłu­gich blond wło­sów. W tym sa­mym mo­men­cie dziew­czyna za­chwiała się na no­gach, więc zła­pa­łem ją w pa­sie, żeby po­móc jej zła­pać rów­no­wagę.

– O rany. Prze­pra­szam – usły­sza­łem de­li­katny ko­biecy głos.

W tym sa­mym cza­sie mięk­kie ciało się ode mnie od­su­nęło.

Dziew­czyna pod­nio­sła głowę i gdy na­sze spoj­rze­nia się spo­tkały, za­mar­łem w to­tal­nym szoku. Au­ten­tycz­nie, kurwa, za­mar­łem w bez­ru­chu, nie mo­gąc na­wet zła­pać tchu. Dziew­czyna wy­glą­dała na rów­nie zszo­ko­waną. Po chwili wy­trzesz­czyła oczy i otwo­rzyła usta, jakby chciała coś po­wie­dzieć, ale nie wy­do­był się z nich ża­den dźwięk. Czu­łem, że się du­szę. Nie mo­głem od­dy­chać, jakby moje płuca w jed­nej chwili prze­stały pra­co­wać. Serce tak mi ga­lo­po­wało, że to nie­mal czu­łem ból. Nie wie­dzia­łem, co się, kurwa, dzieje. Czy to, co wi­dzę, jest prawdą, czy wy­two­rem mo­jej wy­obraźni. Nie, to mu­siała być ja­kaś pier­do­lona fa­ta­mor­gana.

– P-po­win­nam była pa­trzeć, gdzie idę – ode­zwała się po­now­nie, jed­nak tym ra­zem jej głos był cich­szy i ro­ze­dr­gany, a mnie mało serce nie wy­sko­czyło z piersi. Na­wet cho­lerny głos miała po­dobny. Może nieco doj­rzal­szy, ale mimo wszystko bar­dzo po­dobny. – Jesz­cze raz bar­dzo… – Urwała, gdy zła­pa­łem się za głowę i ryk­ną­łem gło­śno, na co ta wy­trzesz­czyła oczy jesz­cze bar­dziej. W jed­nej chwili strach na jej twa­rzy za­mie­nił się w prze­ra­że­nie. Na­gle czy­jeś dło­nie od­cią­gnęły mnie od niej i zo­sta­łem przy­ci­śnięty do ściany.

– Jett, do chuja, co jest grane?

Spoj­rza­łem na Doca, któ­rego mina wy­ra­żała to­talną kon­ster­na­cję. Za­ci­sną­łem mocno po­wieki, pró­bu­jąc uspo­koić sza­le­jącą w mo­jej gło­wie bu­rzę, ale je­dyne, co zdo­ła­łem zro­bić, to po­now­nie uj­rzeć tę piękną, choć prze­ra­żoną twarz dziew­czyny. Otwo­rzy­łem oczy, jed­nak na­dal nie mo­głem wy­do­być z sie­bie choćby słowa. Po­pa­trzy­łem w bok, gdzie wcze­śniej stała dziew­czyna, ale tej już nie było.

– Czło­wieku, la­ska mało nie wy­zio­nęła du­cha… – ode­zwał się Doc.

Ode­pchną­łem go od sie­bie, zgią­łem się wpół i opar­łem dło­nie o bu­dy­nek sta­cji ben­zy­no­wej. Nogi trzę­sły mi się tak bar­dzo, że gdyby nie to, że mia­łem przed sobą ce­glaną ścianę, pew­nie le­żał­bym już na ziemi. W żo­łądku czu­łem tak mocny ucisk, że je­dy­nie ostat­kiem sił po­wstrzy­my­wa­łem się przed zwy­mio­to­wa­niem. Wcią­ga­łem po­wie­trze przez nos, pró­bu­jąc to prze­rwać, ale za cho­lerę nie po­tra­fi­łem uspo­koić ga­lo­pu­ją­cego serca ani pę­dzą­cych my­śli. By­łem kom­plet­nie zdez­o­rien­to­wany. Dziew­czyna, którą przed mo­men­tem spo­tka­łem, wy­glą­dała nie­mal iden­tycz­nie jak moja Sky. Była może nieco star­sza, miała dłuż­sze włosy i szczu­plej­szą syl­wetkę… jed­nak te oczy… te cho­lerne oczy były nie­mal ta­kie same. Się­gną­łem po zdję­cie, które trzy­ma­łem w kie­szeni ka­mi­zelki. Po­czu­łem ból w klatce pier­sio­wej, jak za każ­dym ra­zem, gdy pa­trzy­łem na tę fo­to­gra­fię. Prze­je­cha­łem kciu­kiem po pięk­nej twa­rzy Sky. Jej dłu­gie lśniące blond włosy spły­wały po smu­kłych ra­mio­nach, a duże ciem­no­brą­zowe oczy pa­trzyły na mnie z mi­ło­ścią. Do­sko­nale pa­mię­ta­łem mo­ment, kiedy zro­bi­łem to zdję­cie. To był je­den z naj­szczę­śliw­szych dni w moim ży­ciu. Tam­tego dnia pierw­szy raz się po­ca­ło­wa­li­śmy.

– Co to, kurwa, było?

Unio­słem głowę, do­strze­ga­jąc pod­cho­dzą­cego do mnie Cal­dera.

Od­chrząk­ną­łem, usi­łu­jąc roz­luź­nić ści­śnięte gar­dło na tyle, by co­kol­wiek z sie­bie wy­du­sić, choć je­dyne, na co w tym mo­men­cie mia­łem ochotę, to od­wró­cić się i wa­lić głową w ścianę tak długo, aż z mo­jego mó­zgu zrobi się papka.

– Nic, po pro­stu kiep­sko się czuję – wy­chry­pia­łem, cho­wa­jąc z po­wro­tem zdję­cie do kie­szeni.

– To wi­dzę, ale py­ta­łem, o co cho­dziło z tą dziew­czyną. – Ge­stem wska­zał miej­sce, z któ­rego wła­śnie z pi­skiem opon od­je­chał czarny do­dge. – La­ska omal nie do­stała przez cie­bie za­wału.

Wzią­łem głę­boki od­dech i po­woli się wy­pro­sto­wa­łem. Po­czu­łem, że moje płuca w końcu za­częły pra­co­wać nor­mal­nie.

– O nic nie cho­dziło – burk­ną­łem. – Wku­rzy­łem się, bo nie­mal wla­zła mi pod nogi. To wszystko.

Blon­dyn skrzy­żo­wał ra­miona na piersi i prze­chy­lił głowę. Przez chwilę przy­glą­dał mi się uważ­nie.

– By­łem świad­kiem ca­łego zaj­ścia. Fakt, la­ska na cie­bie wpa­dła, ale to nie to cię zde­ner­wo­wało. Wi­dzia­łem, że na­wet po­mo­głeś jej od­zy­skać rów­no­wagę. Wszystko było okej, aż do mo­mentu, gdy zła­pa­łeś z nią kon­takt wzro­kowy. Wtedy od­sko­czy­łeś jak opa­rzony. Bra­cie, znam cię już do­brych parę lat, stąd wiem, że aż tak ła­two nie wpa­dasz w szał, a już na pewno ni­gdy nie wi­dzia­łem u cie­bie ta­kiego wkur­wie­nia, a szcze­gól­nie na ko­bietę. La­ska mało nie ze­mdlała, gdy na nią spoj­rza­łeś. To nie było nor­malne za­cho…

– Mó­wię, że wla­zła mi pod nogi, to wszystko – prze­rwa­łem mu. – Nie do­szu­kuj się cze­goś, czego nie ma! – wark­ną­łem tym ra­zem już ostro.

– Cal­der! – usły­sze­li­śmy do­no­śny głos i oboje od­wró­ci­li­śmy się w jego kie­runku.

Kilka me­trów od nas na sze­roko roz­sta­wio­nych no­gach stał Ga­vin, pre­zes klubu Ba­stards, któ­remu dzi­siaj po­ma­ga­li­śmy. Już z tego miej­sca wi­dać było, że jest wkur­wiony.

Brat prze­klął ci­cho, a po­tem po­now­nie na mnie spoj­rzał.

– Do­koń­czymy póź­niej. Te­raz mu­szę po­ga­dać z Ga­vi­nem. Je­śli tu spier­do­limy, to Shade po­urywa nam jaja – burk­nął, prze­cze­su­jąc włosy. – Ty w tym cza­sie zbierz się do kupy, za parę mi­nut po­win­ni­śmy znowu wy­ru­szyć w trasę.

Ski­ną­łem głową, pa­trząc, jak od­cho­dzi. Brat miał ra­cję, mu­sia­łem się po­zbie­rać i wy­ko­nać przy­dzie­lone nam za­da­nie, szcze­gól­nie że cho­dziło o ko­bietę Ga­vina, która zo­stała po­rwana i któ­rej ży­cie było za­gro­żone. Z re­guły ni­gdy nie mie­szamy się w in­te­resy in­nych klu­bów, tu­taj jed­nak mu­sie­li­śmy zro­bić wy­ją­tek. By­li­śmy im to winni. Ja­kiś czas temu to oni po­mo­gli w od­bi­ciu Mai, ko­biety na­szego pre­zy­denta. Długi za­wsze na­le­żało spła­cać. To była na­sza nie­pi­sana ho­no­rowa za­sada, któ­rej każdy czło­nek klubu bez­względ­nie prze­strze­gał.

– Wody?

Spoj­rza­łem na wy­cią­gniętą dłoń Ashera i nie­chęt­nie wzią­łem od niego bu­telkę.

– Dzięki – mruk­ną­łem, po czym po­woli, by nie po­draż­nić żo­łądka, wy­pi­łem całą za­war­tość.

– Wszystko w po­rządku? – za­py­tał, gdy wrzu­ca­łem bu­telkę do po­bli­skiego ko­sza.

Od­wró­ci­łem się twa­rzą do niego, mru­żąc oczy, ale za­miast kpią­cego uśmieszku, któ­rego się spo­dzie­wa­łem, zo­ba­czy­łem au­ten­tyczną cie­ka­wość.

– A dla­czego mia­łoby nie być? – od­po­wie­dzia­łem burk­nię­ciem.

Asher prze­chy­lił głowę i skrzy­żo­wał ra­miona na piersi, przez krótką chwilę pa­trząc gdzieś po­nad moim ra­mie­niem. Przy­się­gam, że wy­glą­dał nie­mal iden­tycz­nie jak jego star­szy brat. Po chwili wy­pu­ścił ciężko po­wie­trze z płuc, prze­cze­sał ciemne włosy i po­now­nie na mnie spoj­rzał.

– Po pro­stu py­tam. Wiele za­leży od po­wo­dze­nia dzi­siej­szej ak­cji. – Zro­bił krótką prze­rwę, nie od­ry­wa­jąc ode mnie wzroku. – Po­rażka nie wcho­dzi w grę, więc je­śli coś się dzieje… – Urwał, ko­lejny raz prze­cze­su­jąc swoje ciemne włosy.

Spoj­rza­łem w niebo i za­ci­sną­łem mocno szczęki. Wie­dzia­łem do­sko­nale, do czego zmie­rzał.

– Wiem, po co tu je­ste­śmy. Wiem, jak ważne jest od­zy­ska­nie ko­biety two­jego brata, więc nie trak­tuj mnie jak kre­tyna – wark­ną­łem, na­wet nie si­ląc się na uprzejmy ton.

Asher uniósł dło­nie przed sie­bie w prze­pra­sza­ją­cym ge­ście.

– Nie taki był mój cel. Po pro­stu chcę, żeby wszystko po­szło zgod­nie z pla­nem. Każdy ma ści­śle okre­ślone za­da­nie, od któ­rego bar­dzo dużo za­leży, a je­śli je­den z nas za­wie­dzie, wszystko może pójść się je­bać – wes­tchnął. – Je­śli Ga­vin ją straci…

Prze­łkną­łem gulę, która sta­nęła mi w gar­dle, i po­pa­trzy­łem na niego nieco ła­god­niej niż jesz­cze chwilę temu. Do­sko­nale wie­dzia­łem, ja­kie uczu­cia tar­gają czło­wie­kiem, gdy utraci uko­chaną osobę, szcze­gól­nie je­śli dzieje się to z jego winy.

– Wiem, jak to działa, nie mu­sisz mi tego tłu­ma­czyć. Tak jak mó­wi­łem, wszystko jest w po­rządku, więc wy­lu­zuj. Pój­dziemy do tego ru­ska i wy­cią­gniemy z niego in­for­ma­cje – po­wie­dzia­łem, a po­tem ski­ną­łem głową na po­czą­tek sze­regu, gdzie Ga­vin wła­śnie da­wał znać, że czas po­now­nie ru­szyć w drogę.

Nie­całą go­dzinę póź­niej sta­li­śmy przed bramą pro­wa­dzącą do po­sia­dło­ści Ro­ma­nowa. Wszę­dzie pa­no­wał to­talny roz­pier­dol. Mię­dzy nami a ochro­nia­rzami tego ru­ska do­szło do prze­py­chanki, skut­kiem czego Ro­ma­now skoń­czył z roz­trza­ska­nym no­sem, a kilku lu­dzi zo­stało po­tur­bo­wa­nych, za­równo po na­szej, jak i po ich stro­nie. Jed­nak w tym mo­men­cie to nie miało więk­szego zna­cze­nia, gdyż oczy wszyst­kich sku­pione były na Ga­vi­nie, który wła­śnie kro­czył w kie­runku po­sia­dło­ści, nio­sąc na rę­kach nie­przy­tomną So­fię.

Za­raz po do­tar­ciu na miej­sce oka­zało się, że fa­cet, który mógł mieć in­for­ma­cje do­ty­czące miej­sca po­bytu ko­biety Ga­vina, nie tylko jest oto­czony małą ar­mią uzbro­jo­nych po uszy ochro­nia­rzy, ale także upar­cie twier­dzi, że nie ma zie­lo­nego po­ję­cia, gdzie prze­bywa So­fia. Może i uwie­rzy­li­by­śmy w te jego za­pew­nie­nia, gdyby nie fakt, że po chwili na­sza za­gi­niona dziew­czyna wy­szła z jego po­sia­dło­ści. Do­kład­nie wtedy roz­pę­tało się pie­kło, i nie było ono spo­wo­do­wane jaw­nym kłam­stwem Ro­ma­nowa, za co zresztą Ga­vin wy­mie­rzył mu cios pro­sto w ryj, lecz tym, że twarz jego ko­biety była si­no­czer­wona. To, co działo się po­tem, przy­po­mi­nało scenę z kiep­skiego filmu. Któ­ryś z ochro­nia­rzy od­dał pierw­szy strzał, a po nim przy­szły na­stępne. Na szczę­ście wy­ryw­nego dupka udało nam się szybko spa­cy­fi­ko­wać, dzięki czemu nikt nie zo­stał ciężko ranny. Ucier­piała je­dy­nie So­fia, która stra­ciła przy­tom­ność, po­wa­lona na zie­mię przez jed­nego z lu­dzi Ro­ma­nowa, ale poza kil­koma za­dra­pa­niami nic jej się nie stało.

W gło­wie mi za­wi­ro­wało, na co z ję­kiem za­mkną­łem oczy. Mia­łem na­dzieję, że gdy po­now­nie je otwo­rzę, wszystko wróci do normy, a Cal­der ma­gicz­nie znik­nie. Tak się jed­nak nie stało, za­miast tego po­sa­dził dupę na krze­śle obok mnie i choć mu­sia­łem przy­znać, że jego gęba te­raz jesz­cze bar­dziej mi się roz­my­wała, to wy­raz po­iry­to­wa­nia na­dal był do­sko­nale wi­doczny.

– Po­wiesz mi, o co cho­dzi, do kurwy nę­dzy?

Upi­łem ko­lejny łyk wódki, po czym znów ude­rzy­łem szklanką o bar. Jak mia­łem mu to wy­tłu­ma­czyć? Jak mia­łem wy­ja­śnić Cal­de­rowi, że ja­kaś przy­pad­kowa dziew­czyna spra­wiła, że roz­sy­pa­łem się jak pie­przony do­mek z kart? Brat by tego nie zro­zu­miał, zresztą na­wet ja tego nie ro­zu­mia­łem.

– O nic, po pro­stu świę­tuję od­zy­ska­nie So­fii i to, że w końcu będę spał we wła­snym łóżku, a nie w tym nie­wy­god­nym gów­nie, które za­ofe­ro­wał nam Ga­vin.

– Nie było tak źle – mruk­nął Cal­der, po czym ski­nął na Wy­atta, na­szego kan­dy­data.

Chło­pak już po chwili stał za ba­rem i na­le­wał dla niego al­ko­hol.

– Bar­dziej się cie­szę, że nie będę mu­siał oglą­dać brzyd­kiej gęby Ashera, przy­naj­mniej przez ja­kiś czas, bo skoro Maya i So­fia się przy­jaź­nią, jest wię­cej niż pewne, że na­sze drogi po­now­nie się skrzy­żują.

– Tylko mi nie mów, że na­dal masz z nim pro­blem. My­śla­łem, że sprawa z Bla­ire zo­stała wy­ja­śniona.

– Nie cho­dzi o Bla­ire. Po pro­stu nie lu­bię tego aro­ganc­kiego skur­wiela i tyle – burk­nął Cal­der. – Zresztą nie roz­ma­wiamy o mnie, tylko o to­bie. – Dło­nią po­now­nie wska­zał moją szklankę. – Więc jaki jest praw­dziwy po­wód two­jego świę­to­wa­nia? Bo nie uwie­rzę, że cho­dzi o So­fię. Cał­kiem nie­dawno od­bi­li­śmy Mayę z rąk po­je­ba­nego psy­cho­paty, a nie przy­po­mi­nam so­bie, że­byś wtedy za­pi­jał się z ra­do­ści. Poza tym tro­chę się już znamy i po­tra­fię stwier­dzić, kiedy nie mó­wisz mi prawdy.

Po­trzą­sną­łem głową, co nie było mą­drym po­su­nię­ciem, gdy wy­piło się wia­dro wódki.

– A ja nie przy­po­mi­nam so­bie, bym za­ma­wiał u cie­bie se­sję te­ra­peu­tyczną. Mam ochotę się na­pić i to wła­śnie ro­bię. To był ku­rew­sko długi ty­dzień, więc po­sta­no­wi­łem się nieco roz­luź­nić. Nie do­szu­kuj się w tym cze­goś, czego nie ma, bra­cie – burk­ną­łem nie­zbyt uprzej­mie. Wsta­łem z krze­sła i po­ty­ka­jąc się o wła­sne nogi, ru­szy­łem przed sie­bie.

Cal­der mnie nie za­trzy­my­wał, ale wie­dzia­łem, że swoim wyj­ściem nie za­koń­czy­łem te­matu, a je­dy­nie odło­ży­łem w cza­sie na­szą roz­mowę. Cal­der był moim przy­ja­cie­lem i w za­sa­dzie jako je­dyny z braci wie­dział o mnie wszystko, mimo to na­wet jemu nie po­tra­fi­łem tego wy­ja­śnić.

SkySpring Hill, Ten­nes­see

Piąt­kowy po­ra­nek za­czę­łam od tej sa­mej ru­tyny co za­wsze. Po po­ran­nej to­a­le­cie na­ło­ży­łam ma­ki­jaż, zwra­ca­jąc szcze­gólną uwagę na oko­licę żu­chwy i le­wego po­liczka. Tam uży­łam odro­binę wię­cej ko­rek­tora. Kosz­to­wało mnie to tro­chę wy­siłku, ale mu­sia­łam przy­znać, że wy­szło bar­dzo do­brze. Przez te lata za­uwa­ży­łam, że ma­sko­wa­nie si­nia­ków opa­no­wa­łam wręcz do per­fek­cji. Tylko na­prawdę wprawne oko mo­głoby się cze­goś do­pa­trzyć. Od dawna nie bił mnie po twa­rzy, a do­kład­nie od dnia, gdy jego wspól­nik Roy nie­za­po­wie­dziany przy­wiózł mu pa­piery do pod­pisu. Męż­czy­zna nie sko­men­to­wał mo­jego lima ani roz­cię­tej wargi, lecz od tego czasu mój mąż wy­bie­rał nie­wi­doczne miej­sca, które mo­głam z ła­two­ścią ukryć pod ubra­niem.

Jed­nak tego dnia, gdy wró­cił wcze­śniej z pracy, był na­prawdę wście­kły. W kli­nice do­szło do ja­kie­goś in­cy­dentu, więc mu­sieli prze­rwać pracę, a póź­niej się oka­zało, że nie za­stał mnie w domu. Pró­bo­wa­łam mu tłu­ma­czyć, ale żadne moje wy­ja­śnie­nie do niego nie do­cie­rało, czego skutki wi­doczne były na mo­jej twa­rzy.

Otrzą­snę­łam się ze wspo­mnień i po wej­ściu do kuchni na­tych­miast za­ję­łam się przy­go­to­wy­wa­niem śnia­da­nia. Dzie­sięć mi­nut póź­niej to­sty, jajka i be­kon były już go­towe, a w eks­pre­sie cze­kała świeżo za­pa­rzona kawa. Wła­śnie po­ło­ży­łam na stole ulu­bioną ga­zetę Mi­cha­ela, gdy wszedł do kuchni. Moje ciało na mo­ment za­sty­gło w prze­ra­że­niu. Cho­ciaż wie­dzia­łam, że dzi­siaj nie mam się czego oba­wiać, mój mózg na­dal był w try­bie obron­nym. Mu­sia­łam wziąć się w garść. Ode­tchnę­łam głę­boko i przy­wi­ta­łam męża z uśmie­chem na twa­rzy.

– Wła­śnie mia­łam po cie­bie pójść. Sia­daj, śnia­da­nie już jest go­towe.

Mi­chael pod­szedł do mnie i ob­jął mnie od tyłu.

– Mhm, czuję. To wła­śnie te za­pa­chy mnie tu zwa­biły – mruk­nął, sku­biąc zę­bami moją szyję.

Żółć mo­men­tal­nie po­de­szła mi do gar­dła. Nie­na­wi­dzi­łam, jak za każ­dym ra­zem uda­wał, że nic się nie stało. Na po­czątku na­szego mał­żeń­stwa po każ­dej awan­tu­rze Mi­chael ka­jał się i spra­wiał wra­że­nie, jakby na­prawdę było mu przy­kro. Jed­nak z cza­sem na­wet to prze­stał ro­bić. Te­raz po pro­stu za­cho­wy­wał się tak, jakby to, że znowu mnie ude­rzył, w ogóle nie miało zna­cze­nia. Cho­ciaż dla niego pew­nie nie miało.

– Po­wi­nie­neś się po­śpie­szyć, je­śli nie chcesz spóź­nić się do pracy.

– Masz ra­cję. – Spoj­rzał na swój ze­ga­rek. – Mam dzi­siaj mnó­stwo ro­boty. Do tego w przy­szłym ty­go­dniu Roy idzie na urlop, więc to ja będę mu­siał prze­jąć jego pa­cjen­tów – mruk­nął, wie­sza­jąc ma­ry­narkę na krze­śle i sia­da­jąc przy stole.

Wzię­łam z półki dwa ta­le­rze i na jed­nym uło­ży­łam to­sty, a na dru­gim jajka i be­kon, tak jak lu­bił. Wszystko po­sta­wi­łam tuż przed nim. Na­stęp­nie na­la­łam kawy do dwóch fi­li­ża­nek i rów­nież usia­dłam przy stole.

Pa­trzy­łam w mil­cze­niu, jak Mi­chael po­chła­nia po­si­łek i prze­gląda po­ranną ga­zetę. Wy­glą­dał zu­peł­nie nor­mal­nie. Jak za­wsze nie­na­gan­nie ubrany, w śnież­no­bia­łej ko­szuli i ciem­no­gra­na­to­wych spodniach, sie­dział roz­po­starty na krze­śle, je­dząc przy­go­to­wane przeze mnie śnia­da­nie. Twarz ogo­lił na gładko, a gę­ste włosy w ko­lo­rze kawy za­cze­sał do tyłu, przez co wy­da­wał się bar­dzo po­waż­nym czło­wie­kiem. Nie był za­nadto umię­śniony, ale nie na­zwa­łaby go chu­dym. Nic w jego wy­glą­dzie nie wska­zy­wało, że jed­nym cio­sem po­trafi pod­bić ko­muś oko lub kop­nia­kiem zła­mać że­bro. Tylko nie­liczni wie­dzieli, że pod tą nie­po­zorną fa­sadą kryje się praw­dziwy po­twór.

Spoj­rza­łam na ze­gar wi­szący nad jego głową. Zo­stało pięć mi­nut do jego wyj­ścia. Nie mo­głam więc dłu­żej zwle­kać, mu­sia­łam za­cząć roz­mowę już te­raz.

– Chcia­ła­bym od­wie­dzić dzi­siaj pa­nią An­drews… – Urwa­łam i prze­łknę­łam ner­wowo ślinę, wi­dząc, jak od­kłada ga­zetę i kie­ruje spoj­rze­nie ciem­nych oczu wprost na mnie. Od­chrząk­nę­łam i po­ło­ży­łam dło­nie na udach, by nie wi­dział ich drże­nia. – Pa­mię­tasz, mó­wi­łam ci o tym. Jej córka zła­mała bio­dro i nie jest w sta­nie za­jąć się matką.

– Tak, wspo­mi­na­łaś, że po­trze­buje po­mocy. – Zmarsz­czył brwi i oparł się o krze­sło.

– To tylko na ja­kiś czas, góra na kilka mie­sięcy, póki jej córka nie wy­do­brzeje. Poza tym my­ślę, że bę­dzie to do­brze o to­bie świad­czyło – do­da­łam po­śpiesz­nie.

– O mnie? – za­kpił.

Wy­tar­łam mo­kre od potu dło­nie i zła­pa­łam za sto­jącą przede mną fi­li­żankę.

– Je­steś le­ka­rzem i pra­cu­jesz z ludźmi, więc bar­dzo do­brze wiesz, jak ważne są opi­nia i uzna­nie in­nych. To wła­śnie dzięki tej opi­nii… do­brej opi­nii masz tylu pa­cjen­tów. – Wi­dzia­łam ma­lu­jące się na jego twa­rzy za­do­wo­le­nie. – Pani An­drews zna mnó­stwo lu­dzi, dla­tego my­ślę, że je­śli udzielę się cha­ry­ta­tyw­nie, to w pew­nym stop­niu ja rów­nież przy­czy­nię się do… do two­jego suk­cesu. – Wie­dzia­łam, że tymi sło­wami od­po­wied­nio po­łech­ta­łam jego ego. Nie­stety jed­no­cze­śnie czu­łam, jak umiera resztka mo­jej god­no­ści.

– Może i masz ra­cję, ale nie chcę, byś mar­no­wała na to cały swój czas – burk­nął, do­pi­ja­jąc kawę, po czym wstał, za­bie­ra­jąc z opar­cia ma­ry­narkę. – Chciał­bym, by moja żona cze­kała na mnie w domu, gdy zmę­czony wra­cam z pracy. Mo­żesz po­ma­gać sta­rej, ale nie chcę, byś ro­biła to moim kosz­tem. Ro­zu­miesz?

Jezu Chry­ste, udało się!

– Oczy­wi­ście. – Od­chrząk­nę­łam. – My­śla­łam o kilku go­dzi­nach, dwa, może trzy razy w ty­go­dniu. Za­czę­ła­bym dzi­siaj, ale obie­cuję, że będę w domu na czas – do­da­łam z na­dzieją.

Na całe szczę­ście Mi­chael tylko ski­nął głową i ru­szył do wyj­ścia. Po­drep­ta­łam za nim i sta­nę­łam w drzwiach, by jak za­wsze po­że­gnać męża. To był nasz co­dzienny ry­tuał. Dzień w dzień jak szma­ciana ku­kła sta­wa­łam w tych cho­ler­nych drzwiach i ca­ło­wa­łam swo­jego zde­ge­ne­ro­wa­nego męża na do wi­dze­nia. Z da­leka wy­glą­dało to cał­kiem na­tu­ral­nie, dla mnie jed­nak było naj­gor­szym ro­dza­jem ka­tu­szy.

Ode­tchnę­łam głę­boko do­piero wtedy, gdy jego sa­mo­chód znik­nął za za­krę­tem. Nie­na­wi­dzi­łam ta­kiego ży­cia. Gar­dzi­łam sobą, że nie umia­łam się mu prze­ciw­sta­wić. Na po­czątku myl­nie za­ło­ży­łam, że ta nad­mierna opieka była wy­ra­zem tro­ski z jego strony, szcze­gól­nie po tym, co mnie spo­tkało. Do­piero póź­niej zro­zu­mia­łam, że to żadna opie­kuń­czość, on do­słow­nie prze­jął kon­trolę nad moim ży­ciem i każ­dym jego aspek­tem. By nie pro­wo­ko­wać kłótni, na­uczy­łam się ukry­wać emo­cje, choć i to z cza­sem prze­stało dzia­łać. Z każ­dym ro­kiem kon­trola Mi­cha­ela prze­ra­dzała się w ob­se­sję, a on sam sta­wał się po­two­rem.

Za­mknę­łam drzwi i ru­szy­łam w po­śpie­chu do kuchni, by po­sprzą­tać ba­ła­gan, któ­rego na­ro­bi­łam, przy­go­to­wu­jąc śnia­da­nie. Na­dal nie mo­głam uwie­rzyć, że Mi­chael przy­stał na moją prośbę. Z re­guły z miej­sca od­rzu­cał każdy mój po­mysł, twier­dząc, że moim je­dy­nym za­da­niem jest dba­nie o nasz dom i wy­godę męża. To było wszystko, do czego, we­dług niego, nada­wała się taka ko­bieta jak ja. Mój mąż nie chciał, że­bym pra­co­wała. Uwa­żał, że po szkole śred­niej nie znajdę po­rząd­nej pracy, a on nie mógł po­zwo­lić so­bie na to, że­bym ka­lała jego do­bre imię ja­kąś ro­botą w pod­rzęd­nej re­stau­ra­cji czy skle­pie.

JettDom klu­bowy Bla­sted Tu­sca­lo­osa, Ala­bama

– Na­lej mi jesz­cze. – Opar­łem się o ladę, pod­su­wa­jąc szklankę Wy­at­towi, który aku­rat dzi­siaj stał za ba­rem.

Blon­dyn przy­tak­nął, choć nie uszło mo­jej uwa­dze, że nie­znacz­nie się przy tym skrzy­wił.

Po­sła­łem mu wkur­wione spoj­rze­nie, na co ten mo­men­tal­nie wy­trzesz­czył oczy.

– Już się robi – mruk­nął i na­tych­miast prze­niósł się na ko­niec baru, za­bie­ra­jąc się do ro­boty.

Z re­guły uni­ka­łem im­prez, a je­śli już mu­sia­łem w nich uczest­ni­czyć, to ogra­ni­cza­łem to do mi­ni­mum. Nie lu­bi­łem tłu­mów. Wo­la­łem ci­szę i swoje to­wa­rzy­stwo. Te­raz jed­nak było zu­peł­nie ina­czej. Każdą chwilę sa­mot­no­ści mój mózg wy­ko­rzy­sty­wał do tego, by mnie drę­czyć. Ci­sza spra­wiała, że do mo­jej głowy po­wra­cały wspo­mnie­nia, do któ­rych z pew­no­ścią nie chcia­łem wra­cać.

Do mo­ich uszu do­biegł ja­kiś chi­chot. Obej­rza­łem się przez ra­mię, na­po­ty­ka­jąc spoj­rze­nia skąpo ubra­nych ko­biet, ko­ły­szą­cych się w rytm mu­zyki. Za­ci­sną­łem usta na wi­dok wy­so­kiej blon­dynki, która kie­ro­wała się w moją stronę. Naj­wy­raź­niej już samo moje spoj­rze­nie było dla niej za­pro­sze­niem. Ostat­nio dość czę­sto ją tu wi­dy­wa­łem, mimo to nie mia­łem po­ję­cia, jak ma na imię, i w za­sa­dzie nie­wiele mnie ono ob­cho­dziło. Ani ona, ani żadna inna ko­bieta nic dla mnie nie zna­czyły. Dla­tego nie za­wra­ca­łem so­bie głowy za­pa­mię­ty­wa­niem ich imion czy in­nych gó­wien z nimi zwią­za­nych. W za­sa­dzie mia­łem to w du­pie, po­dob­nie jak to, skąd po­cho­dzą i co ro­bią. Li­czyło się tylko to, co mo­głem od nich do­stać – reszta była bez zna­cze­nia. Ko­biety przy­cho­dziły do klubu w jed­nym celu – by się za­ba­wić i je­śli do­pi­sze im szczę­ście, prze­je­chać się na tyl­nym sie­dze­niu mo­to­cy­kla któ­re­goś z nas. Z re­guły to moi bra­cia za­pew­niali im tę za­bawę, na­to­miast ja ro­bi­łem to ra­czej spo­ra­dycz­nie. Jak każdy męż­czy­zna mia­łem swoje po­trzeby, jed­nak w grę wcho­dził tylko seks i nic po­nadto. Nie ba­wi­łem się w żadne związki. W moim ży­ciu li­czyła się tylko jedna ko­bieta i żadna ni­gdy nie bę­dzie w sta­nie jej za­stą­pić.

– Do­trzy­mać ci to­wa­rzy­stwa? – mruk­nęła mdląco słod­kim gło­sem, który praw­do­po­dob­nie miał brzmieć zmy­słowo.

Skrzy­wi­łem się, pa­trząc na jej mocno wy­ma­lo­waną twarz. Wo­la­łem na­tu­ralne ko­biety. W tej wszystko było sztuczne i na­dmu­chane, po­cząw­szy od cyc­ków, a skoń­czyw­szy na wło­sach i ustach.

– Nie! – burk­ną­łem, naj­pew­niej zbyt szorstko, bo dziew­czyna cof­nęła się o krok. Prze­łkną­łem ślinę i po­sła­łem jej nieco ła­god­niej­sze spoj­rze­nie. Wie­dzia­łem, że za­cho­wuję się jak gru­bo­skórny du­pek, mimo że dziew­czyna ni­czym so­bie na to nie za­słu­żyła. – Nie bierz tego do sie­bie, ale po pro­stu te­raz chciał­bym zo­stać sam. Znajdę cię póź­niej – zmi­ty­go­wa­łem się, na co ski­nęła głową, a na jej twa­rzy na­tych­miast po­ja­wił się uwo­dzi­ciel­ski uśmiech.

– Będę tam cały wie­czór. – Wska­zała miej­sce, gdzie stała wcze­śniej.

– Ja­sne – od­par­łem, po czym po­now­nie prze­nio­słem wzrok na bar, da­jąc jej tym sa­mym znać, że roz­mowa skoń­czona.

Dziew­czyna chyba zro­zu­miała alu­zję, bo po chwili usły­sza­łem, jak od­cho­dzi.

– Do­stanę w końcu swoją pier­do­loną whi­sky? – wark­ną­łem w kie­runku Wy­atta, no co ten mi­mo­wol­nie pod­sko­czył.

– Stoi przed tobą – od­po­wie­dział zmie­szany.

Zmarsz­czy­łem brwi i spoj­rza­łem w dół, mo­men­tal­nie zda­jąc so­bie sprawę, że mó­wił prawdę.

– Jak tak da­lej pój­dzie, to od­stra­szysz nam wszyst­kich kan­dy­da­tów – par­sk­nął ci­cho sia­da­jący obok mnie Cal­der.

Unio­słem brew i ski­ną­łem w stronę Wy­atta, który wła­śnie ob­słu­gi­wał sto­jące przy ba­rze ko­biety.

– Skoro robi w ga­cie przy na­le­wa­niu mi al­ko­holu, to nie wróżę mu dłu­giej ka­riery w klu­bie – bąk­ną­łem lekko przy­ci­szo­nym gło­sem, choć je­śli wziąć pod uwagę gra­jącą w tle mu­zykę i chi­cho­czące la­ski, było mało praw­do­po­dobne, by kan­dy­dat usły­szał co­kol­wiek z na­szej roz­mowy.

Cal­der się za­śmiał, a na­stęp­nie prze­niósł spoj­rze­nie na kan­dy­data, który nie­pew­nie spo­glą­dał w na­szym kie­runku.

– Na jego obronę po­wiem tylko, że przy to­bie każdy robi w ga­cie.

Prze­wró­ci­łem oczami i upi­łem so­lidny łyk whi­sky.

– Nie mia­łeś wró­cić ju­tro?

Cal­der po­pa­trzył na mnie, po czym wes­tchnął:

– Już jest ju­tro.

Wy­cią­gną­łem z kie­szeni te­le­fon i spoj­rza­łem na wy­świe­tlacz. By­łem pe­wien, że zmarszczka na moim czole po­głę­biła się dwu­krot­nie, gdy się prze­ko­na­łem, że brat mó­wił prawdę.

– Kurwa, by­łem pe­wien, że mamy czwar­tek.

Cal­der prych­nął kpiąco.

– Nie chcę się cze­piać, ale ostat­nio wiele rze­czy ci umyka, bra­cie – stwier­dził, zer­ka­jąc na szkło, które trzy­ma­łem w dłoni.

– Skoro nie chcesz się cze­piać, to tego nie rób.

Wy­pu­ścił gło­śno po­wie­trze z płuc.

– Stary, wiem, że coś cię gry­zie… coś w chuj cięż­kiego, skoro od ty­go­dni za­pi­jasz się do nie­przy­tom­no­ści nie­mal co­dzien­nie. Wiem, że nie chcesz o tym ga­dać, i nor­mal­nie bym nie na­ci­skał…

– Daj temu spo­kój – wark­ną­łem, ści­ska­jąc moc­niej szkło.

Nie mia­łem ochoty o tym ga­dać. Ani te­raz, ani póź­niej, wła­ści­wie to ni­gdy! Prze­chy­li­łem szyb­kim ru­chem szklankę i całą jej za­war­tość wla­łem so­bie do gar­dła, a na­stęp­nie od­sta­wi­łem ją z hu­kiem na bar.

– Po pro­stu się o cie­bie mar­twię, zresztą jak wszy­scy.

– Nie­po­trzeb­nie – po­wie­dzia­łem, sta­ra­jąc się przy­brać wy­lu­zo­wany ton. – Ro­bię do­kład­nie to, na co na­ma­wia­łeś mnie przez lata, czyli do­brze się ba­wię.

Cal­der oparł się o bar i po­now­nie ciężko wes­tchnął.

– Nie o taką za­bawę mi cho­dziło.

Prze­łkną­łem ślinę, bo żo­łą­dek za­wią­zał mi się w su­peł i tym ra­zem po­wo­dem nie był wy­pity al­ko­hol.

Za­ci­sną­łem szczękę i wsta­łem z krze­sła, nie­mal po­ty­ka­jąc się o wła­sne nogi. Ilość al­ko­holu, którą w sie­bie wla­łem, po­wa­li­łaby ko­nia, mimo to drę­czące mnie my­śli nie uci­chły na­wet na mo­ment. Jesz­cze parę dni temu al­ko­hol na chwilę tłu­mił to, co czu­łem, wy­ma­zy­wał z mo­jej głowy ob­razy, któ­rych nie chcia­łem pa­mię­tać. Jed­nak z każ­dym dniem było co­raz go­rzej i już ani al­ko­hol, ani nic in­nego nie po­ma­gało. Wo­la­łem swoją pu­stą, po­zba­wioną więk­szego sensu eg­zy­sten­cję, czyli to, co ro­bi­łem od ośmiu lat. To po­wolne gni­cie było znacz­nie lep­sze od tego, co czu­łem te­raz, bo ostat­nie, z czym mia­łem siłę się mie­rzyć, to prze­szłość.

In­cy­dent na sta­cji obu­dził wspo­mnie­nia i żal, które skrzęt­nie cho­wa­łem w so­bie przez lata, i za cho­lerę nie wie­dzia­łem, jak to po­wstrzy­mać.

– Bę­dziesz mu­siał to ja­koś prze­łknąć, bra­cie. – Klep­ną­łem go w plecy i ru­szy­łem w kie­runku chęt­nej blon­dyny. Wo­la­łem się ulot­nić, niż przez resztę wie­czoru słu­chać jego ga­da­nia.

Cal­der wpraw­dzie ni­gdy nie za­dzie­rał nosa, ni­gdy też mnie nie oce­niał, ale na­wet z nim nie chcia­łem po­ru­szać tego te­matu.

* * *

Obu­dził mnie gło­śny huk. Otwo­rzy­łem oczy i pod­nio­słem się do po­zy­cji sie­dzą­cej, ła­piąc się przy tym za głowę, która pul­so­wała, jakby miała za­raz eks­plo­do­wać. Był­bym zdzi­wiony, gdyby po ta­kiej ilo­ści al­ko­holu obyło się bez kon­se­kwen­cji. Spoj­rza­łem na pod­łogę i od razu do­strze­głem po­wód swo­jej po­budki. Tuż obok łóżka le­żała bu­telka, z któ­rej na­dal wy­le­wała się wódka. Mu­sia­łem ją przez przy­pa­dek zrzu­cić z szafki noc­nej. Pod­nio­słem na szczę­ście na wpół jesz­cze pełną bu­telkę i po­sta­wi­łem na miej­sce. W po­koju śmier­działo jak w za­tę­chłej spe­lu­nie. Prze­łkną­łem ślinę, bo odór był nie­mal nie do znie­sie­nia, w szcze­gól­no­ści dla mo­jego bar­dzo po­draż­nio­nego żo­łądka. Już mia­łem wstać, gdy do mo­ich uszu do­biegł ni­ski jęk, a ktoś obok mnie się po­ru­szył. Za­mkną­łem oczy, zda­jąc so­bie sprawę, że mu­sia­łem wczo­raj kon­kret­nie po­pły­nąć, skoro po­zwo­li­łem jej tu zo­stać. Moje pi­jac­kie zdo­by­cze z re­guły wy­cho­dziły za­raz po nu­merku, a te mniej ku­mate sam wy­ko­py­wa­łem z po­koju, dla­tego było ja­sne, że wczo­raj kon­kret­nie prze­sa­dzi­łem z al­ko­ho­lem. La­ski ge­ne­ro­wały pro­blemy, a ja już i tak mia­łem wy­star­cza­jąco na gło­wie, dla­tego za­wsze szybko się ich po­zby­wa­łem. Nie szu­ka­łem związku, więc spe­cjal­nie wy­bie­ra­łem ta­kie, które chciały do­kład­nie tego sa­mego co ja – seksu i kilku chwil za­po­mnie­nia.

Naj­ci­szej, jak tylko mo­głem, wsta­łem z łóżka, zła­pa­łem le­żące na ziemi spodnie i chwiej­nym kro­kiem ru­szy­łem do ła­zienki. W gło­wie mi wi­ro­wało, przez co żo­łą­dek jesz­cze bar­dziej się skur­czył. Po­trze­bo­wa­łem ta­ble­tek, prysz­nica i moc­nej kawy, do­kład­nie w tej ko­lej­no­ści. Na­dal by­łem kon­kret­nie na­wa­lony, dla­tego, by po dro­dze nie upaść na twarz, mu­sia­łem przy­trzy­my­wać się ściany.

Za­mkną­łem za sobą drzwi i sta­ną­łem przy umy­walce. Zła­pa­łem za brzeg lu­stra, otwo­rzy­łem szafkę, wy­cią­gną­łem z niej dwie ta­bletki prze­ciw­bó­lowe i na­tych­miast wsa­dzi­łem je so­bie do ust. Spoj­rza­łem na swoje od­bi­cie i aż się skrzy­wi­łem. Nic dziw­nego, że czu­łem się jak gówno, skoro do­kład­nie tak wy­glą­da­łem. Mia­łem bladą, nie­mal białą twarz, a nie­bie­skie oczy były te­raz za­mglone i cho­ler­nie prze­krwione, jak­bym nie spał od ty­go­dni. Ciemne włosy i ciemny za­rost, które za­zwy­czaj no­si­łem krót­kie, były dłuż­sze niż zwy­kle i ster­czały w każ­dym kie­runku.

Od­krę­ci­łem kran i nie cze­ka­jąc, aż woda się za­grzeje, wsze­dłem pod prysz­nic. Sta­ną­łem pod dy­szą, za­mkną­łem oczy i od­chy­li­łem głowę do tyłu, po­zwa­la­jąc, by zimny stru­mień otu­lił moje zmę­czone ciało. Trwa­łem tak chwilę, a gdy woda zmie­niła tem­pe­ra­turę, się­gną­łem po żel. Na­gle drzwi ka­biny się otwo­rzyły, a do środka we­szła la­ska z wczo­raj. Za­ci­sną­łem szczękę, bo mia­łem na­dzieję, że gdy dziew­czyna się obu­dzi, za­bie­rze się stąd w cho­lerę, ale – jak wi­dać – dzi­siaj rów­nież szczę­ście mi nie do­pi­sy­wało. Mu­sia­łem jed­nak przy­znać, że na wi­dok jej na­giego ciała mój fiut mo­men­tal­nie obu­dził się do ży­cia.

– Ka­bina jest za mała, żeby po­mie­ścić nas dwoje.

Dziew­czyna uśmiech­nęła się za­lot­nie, omia­ta­jąc moje ciało peł­nym uzna­nia spoj­rze­niem, a po­tem jej dłoń po­wę­dro­wała do na wpół twar­dego ku­tasa, przez co w moim mó­zgu na­stą­piło krót­kie spię­cie.

– Bez obaw, nie zajmę dużo miej­sca.

– Kurwa – mruk­ną­łem, wi­dząc, jak opada przede mną na ko­lana.

Za­krę­ci­łem kran i opar­łem się o zimne płytki, a ta mo­men­tal­nie wzięła pe­nisa do ust.

Za­mkną­łem po­wieki i wy­da­łem z gar­dła zdu­szony jęk, nie mo­gąc sfor­mu­ło­wać żad­nej ra­cjo­nal­nej my­śli ani lo­gicz­nego zda­nia, gdy dziew­czyna za­częła pra­co­wać ję­zy­kiem wo­kół koń­cówki mo­jego fiuta. Uczu­cie było za­je­bi­ście do­bre. Chwilę póź­niej w za­pa­ro­wa­nym po­miesz­cze­niu sły­chać było je­dy­nie mój przy­śpie­szony od­dech. Brała mnie ca­łego, na zmianę po­ma­ga­jąc so­bie dło­nią. My­li­łem się, ani prysz­nic, ani mocna kawa nie przy­wra­cały czło­wieka do ży­cia tak jak po­rządne po­ranne ob­cią­ga­nie. Cie­pło za­częło się roz­le­wać po moim krę­go­słu­pie i wie­dzia­łem, że za­raz dojdę.

– Ekh – usły­sza­łem chrząk­nię­cie, na co na­tych­miast otwo­rzy­łem oczy.

W drzwiach ka­biny z kpią­cym wy­ra­zem twa­rzy stał Cal­der. Dziew­czyna rów­nież mu­siała go usły­szeć, bo po­ru­szyła się ner­wowo, ale za­miast prze­rwać, je­dy­nie spoj­rzała w bok na blon­dyna i za­ssała mo­jego fiuta, po­now­nie do­pro­wa­dza­jąc mnie przy tym do obłędu. Cal­der, wi­dząc, że la­ska nie ma pro­blemu z tym, że nie je­ste­śmy sami, uniósł wy­soko brwi, a po­tem uśmiech­nął się sze­roko, czym wkur­wił mnie jesz­cze bar­dziej.

– Je­stem za­jęty – sap­ną­łem, gdy panna prze­je­chała ję­zy­kiem wzdłuż pul­su­ją­cej główki, pom­pu­jąc go ręką.

– Wi­dzę i nor­mal­nie nie za­wra­cał­bym ci dupy, ale mamy ro­botę do zro­bie­nia. Sam do­brze wiesz, że Shade nie lubi cze­kać, dla­tego ra­dzę ci się po­śpie­szyć – mruk­nął, su­ge­styw­nie po­ru­sza­jąc brwiami i nie spusz­cza­jąc wzroku z ryt­micz­nie po­ru­sza­ją­cej się głowy ko­biety.

– Kurwa – wy­plu­łem, od­rzu­ca­jąc głowę do tyłu, bo by­łem już bli­sko. Zła­pa­łem ją de­li­kat­nie za włosy i przy­trzy­ma­łem przy swoim kro­czu, a chwilę póź­niej nie­mal nogi się pode mną ugięły, kiedy do­cho­dzi­łem w jej ustach.

Dziew­czyna od­su­nęła się, prze­ły­ka­jąc wszystko, co jej da­łem.

Od­dy­cha­łem nie­równo, a serce wa­liło mi jak osza­lałe, gdy oparty o ścianę spo­glą­da­łem, jak wstaje z ko­lan i z za­lot­nym uśmie­chem od­wraca się do Cal­dera. Ten na­tych­miast uniósł ręce do góry.

– Dzięki, mała, ale spa­suję, tak jak mó­wi­łem, mam ro­botę do zro­bie­nia.

– W ta­kim ra­zie nic tu po mnie – mruk­nęła i spoj­rzała na mnie przez ra­mię. – Jett, noc była nie­sa­mo­wita, mam na­dzieję, że wkrótce to po­wtó­rzymy.

– Ja­sne – mruk­ną­łem, sły­sząc przy tym par­sk­nię­cie Cal­dera.

Brat znał mnie le­piej niż kto­kol­wiek inny, więc wie­dział, że to ra­czej mało praw­do­po­dobne. Skoro la­ska raz zo­stała u mnie na noc, to jest wię­cej niż pewne, że bę­dzie chciała zro­bić to po raz ko­lejny, a to nie wcho­dziło w grę.

Nim po­now­nie wsze­dłem pod stru­mień wody, znów usły­sza­łem sar­ka­styczny głos brata, który ko­lejny raz oznaj­mił, że­bym ru­szył dupę. Za­miast mu od­po­wie­dzieć, za­mkną­łem oczy i roz­ko­szo­wa­łem się roz­luź­nia­ją­cym wpły­wem wody na swoje zmę­czone ciało.

Gdy kil­ka­na­ście mi­nut póź­niej wkro­czy­łem do kuchni, bra­cia już sie­dzieli przy stole, za­ja­da­jąc się tym, co przy­go­to­wały Iris z Che­rie.

– Pro­szę, pro­szę, jest i nasz ranny pta­szek – za­re­cho­tał wy­mow­nie Crow, wy­wo­łu­jąc kpiące par­sk­nię­cia u po­zo­sta­łych.

Do­my­śli­łem się więc, że Cal­der zdą­żył im już wszystko prze­ka­zać.

– Pier­dol się, Crow, i ty, Cal­der, przy oka­zji – burk­ną­łem, na­le­wa­jąc so­bie kawy.

– Nic nie zro­bi­łem, bra­cie. – Blon­dyn oparł się wy­god­nie o krze­sło i wy­szcze­rzył zęby w uśmie­chu. – To ta la­ska, wy­cho­dząc z klubu, po­chwa­liła się bra­ciom, z kim spę­dziła noc i dzi­siej­szy po­ra­nek. – Upił łyk z kubka, który trzy­mał w dłoni. – Ja je­dy­nie po­twier­dzi­łem jej wer­sję.

Usia­dłem przy stole, ob­ser­wu­jąc swo­ich braci.

– A wy za­miast za­jąć się swo­imi spra­wami, pew­nie w kółko pier­do­li­cie tylko o tym – wark­ną­łem przez za­ci­śnięte zęby.

– Wy­lu­zuj, Jett, po pro­stu wszy­scy je­ste­śmy cho­ler­nie cie­kawi, co ta­kiego się stało, że po­rzu­ci­łeś swoje do­tych­cza­sowe za­sady i w końcu za­czą­łeś żyć, jak przy­stało na praw­dzi­wego bi­kera – par­sk­nął sie­dzący na­prze­ciwko mnie Smoke.

– Wła­śnie tak – wtrą­cił Drake, kła­dąc rękę na moim ra­mie­niu. – Do tej pory ży­łeś jak pier­do­lony mnich, zero al­ko­holu, zero im­prez, zero ko­biet. Część z nas na­wet są­dziła, że wo­lisz ku­tasy, skoro nikt ni­gdy nie wi­dział cię z żadną la­ską. Nic więc dziw­nego, że je­ste­śmy nieco… – urwał, po czym po­dra­pał się po bro­dzie –…za­sko­czeni.

Nie od­po­wie­dzia­łem na to, a je­dy­nie po­trzą­sną­łem głową. Upra­wia­łem seks, choć nie tak czę­sto jak oni i ni­gdy się z tym nie afi­szo­wa­łem. By­łem człon­kiem klubu od do­brych paru lat, mimo to ni­gdy nie mia­łem ochoty w pełni po­sma­ko­wać tego ży­cia ani czer­pać ko­rzy­ści, ja­kie da­wało mi by­cie jed­nym z Bla­sted. Nie za­słu­gi­wa­łem na to, by od­dy­chać, a co do­piero do­brze się ba­wić. Po­wi­nie­nem był skoń­czyć ze sobą już dawno temu. Je­den strzał i po wszyst­kim. Skoń­czy­łaby się ta ka­torga zwana ży­ciem. Jed­nak nie mo­głem tego zro­bić. To nie by­łaby kara, a na­groda, a na to nie za­słu­gi­wa­łem. Dla­tego za­miast tego we­ge­to­wa­łem, gni­jąc od środka i z każ­dym dniem czu­jąc do sie­bie co­raz więk­szą od­razę. Moja kara i tak nie była współ­mierna do winy. To ja od­po­wia­da­łem za wszystko, co się wtedy stało, za tra­ge­dię, która spo­tkała moją dziew­czynę. To przeze mnie cier­piała i to przeze mnie umarła. I wła­śnie ta świa­do­mość do­pro­wa­dzała mnie do sza­leń­stwa. Sky zo­sta­wiła po so­bie pustkę, któ­rej nic ani nikt nie mo­gło za­peł­nić.

Jed­nak kilka ty­go­dni temu wszystko szlag tra­fił. Od razu wie­dzia­łem, że tym ra­zem nie dam rady, że sam so­bie z tym nie po­ra­dzę. Pró­bo­wa­łem, na­prawdę pró­bo­wa­łem, ale nie mo­głem wy­ma­zać z głowy ob­razu prze­ra­żo­nych ciem­no­brą­zo­wych oczu dziew­czyny ze sta­cji, tak łu­dząco po­dob­nych do oczu mo­jej Sky. Po­cząt­kowo al­ko­hol i seks po­ma­gały. Ucisk w klatce pier­sio­wej odro­binę się roz­luź­niał, co da­wało mi chwi­lowe wy­tchnie­nie… No wła­śnie – chwi­lowe. Pro­blem w tym, że na dłuż­szą metę nic nie da­wało rady.

Pe­łen fru­stra­cji wy­pu­ści­łem od­dech i zmarsz­czy­łem brwi wkur­wiony, gdy się zo­rien­to­wa­łem, że oczy wszyst­kich po­now­nie są sku­pione na mnie. I tak czu­łem się jak gówno, więc nie po­trze­bo­wa­łem do­dat­kowo, by mi o tym przy­po­mi­nano.

– Co? – wark­ną­łem.

– Py­ta­łem, czy je­steś go­towy na dzi­siej­szą wy­mianę – ode­zwał się Shade, który wła­śnie sta­nął przy eks­pre­sie.

Od­chrząk­ną­łem, prze­no­sząc wzrok na pre­zesa, który nie wie­dzieć kiedy wszedł do kuchni.

– Jak za­wsze, prez.

Przez chwilę prze­wier­cał mnie spoj­rze­niem.

– Je­steś pe­wien? Bo żadna wpadka nie wcho­dzi w grę, a już na pewno nie z tym klien­tem – mruk­nął, cały czas przy­glą­da­jąc mi się uważ­nie, a do mnie od razu do­tarło, że mam prze­je­bane. Shade był za­je­bi­ście spo­strze­gaw­czym fa­ce­tem. Rzadko coś mu umy­kało, więc nie zdzi­wi­łem się, że i jego za­sko­czyła moja zmiana, jed­nak w prze­ci­wień­stwie do reszty póki co tego nie sko­men­to­wał.

Od­sta­wi­łem ku­bek na stół.

– Na sto pro­cent.

Pre­zy­dent ski­nął mi głową, po czym na­peł­nił swój ku­bek go­rącą kawą i ru­szył do drzwi.

– Świet­nie, za­nim wy­je­dzie­cie, zaj­rzyj­cie do mnie do biura.

– Do­brze – od­po­wie­dzie­li­śmy wszy­scy chó­rem, pa­trząc, jak Shade znika za drzwiami.

Na mo­ment w kuchni za­pa­dła ci­sza, którą szybko prze­rwał Drake.

– No więc, Jett, co ta­kiego spra­wiło, że skoń­czy­łeś ze swoim wstrze­mięź­li­wym ży­ciem? – za­kpił.

Mil­cza­łem przez chwilę, wpa­tru­jąc się w brata. Pierw­szy raz w ży­ciu nie wie­dzia­łem, co po­wie­dzieć. Poza Cal­de­rem ża­den z braci sie­dzą­cych przy stole nie zro­zu­miałby tego, co działo się w mo­jej gło­wie. Zresztą ostat­nie, na co mia­łem ochotę, to się im tłu­ma­czyć, jed­nak zda­wa­łem so­bie rów­nież sprawę, że je­śli nie dam im od­po­wie­dzi, to te hieny nie da­dzą mi spo­koju.

Opar­łem się wy­god­nie o krze­sło i spoj­rza­łem wprost na niego.

– Na trzeźwo ciężko znieść wa­sze pier­do­le­nie. Pró­bo­wa­łem przez lata, ale je­dyne, co na tym zy­ska­łem, to po­tężna ner­wica. Dla­tego wolę za­le­wać się w trupa, niż do końca spier­do­lić so­bie mózg, a i la­ski, które przy­cho­dzą do klubu, dzięki whi­sky mniej rażą po oczach – za­drwi­łem z na­dzieją, że taka od­po­wiedź wy­star­czy.

Wszy­scy sie­dzący przy stole par­sk­nęli śmie­chem.

– Co ra­cja, to ra­cja. Ostat­nio tro­chę się po­gor­szyło w tym te­ma­cie, a szcze­gól­nie od­kąd to Duży Mike zaj­muje się spro­wa­dza­niem pa­nie­nek na im­prezy – po­wie­dział Crow, na­dal się śmie­jąc.

– Zga­dzam się, na­stęp­nym ra­zem po­wi­nie­neś spa­so­wać z pi­ciem, albo nieco je ogra­ni­czyć, za­nim wyj­dziesz na łowy – do­dał Cal­der, a oczy wszyst­kich po­wę­dro­wały do bru­neta, który nie przej­mu­jąc się tym, co wła­śnie usły­szał, na­dal pa­ła­szo­wał swoje śnia­da­nie.

– Spier­da­lać, ku­ta­fony – mruk­nął z peł­nymi ustami Duży Mike. – To wa­sza wina. Sami prze­pło­szy­li­ście wszyst­kie fajne la­ski, więc mam ogra­ni­czone moż­li­wo­ści.

Po ko­lej­nych kilku par­sk­nię­ciach Drake po­now­nie spoj­rzał w moją stronę.

– W za­sa­dzie to w więk­szo­ści twoja wina, Jett. Wy­star­czyło, że spoj­rza­łeś na któ­rąś krzywo, a ich dupy w se­kundę były za drzwiami klubu. Nie­raz na­wet ja mało się nie po­sra­łem w ga­cie, gdy rzu­ci­łeś mi jedno ze swo­ich wkur­wio­nych spoj­rzeń.

Prze­wró­ci­łem oczami na to jawne kłam­stwo. Drake był na­szym eg­ze­ku­to­rem i jed­nym z naj­groź­niej­szych skur­wieli, ja­kich spo­tka­łem w ży­ciu. Fa­cet żył, jak chciał, i ni­czym się nie przej­mo­wał, a już na pewno ni­czego się nie bał. Upi­łem łyk kawy, a po­tem po­pa­trzy­łam na Drake’a.

– Gdyby ro­zu­miały słowo „nie”, to nie by­łoby pro­blemu. Wkur­wia mnie, że la­ski nie poj­mują, że można nie mieć na nie ochoty.

Smoke po­trzą­snął głową z lekką dez­apro­batą.

– Pier­do­le­nie – par­sk­nął. – Je­śli la­ska pro­po­nuje ci seks, to idziesz w to w ciemno, na­wet je­śli mia­łaby to być ostat­nia rzecz, jaką zro­bisz w ży­ciu – pod­kre­ślił do­bit­nie. – Ko­rzy­stasz, po­tem dzię­ku­jesz i tyle w te­ma­cie. Ża­den zdrowy fa­cet ni­gdy, ale to ni­gdy nie od­ma­wia seksu.

– Chciał­bym, że­byś to po­wtó­rzył w obec­no­ści Iris. Szcze­gól­nie to o od­ma­wia­niu – po­wie­dzia­łem, pa­trząc wprost w ja­sno­zie­lone oczy na­szego by­łego pre­zy­denta.

– Też chciał­bym to zo­ba­czyć. – Cal­der ro­ze­śmiał się gło­śno, pa­trząc na swo­jego ojca. – Kurwa, by­łoby na co po­pa­trzeć. Ta ko­bieta po­trafi być słodka i po­tulna jak ba­ra­nek, ale jak się ją wkurwi, to le­piej od razu zmie­nić toż­sa­mość i wy­je­chać z kraju – stwier­dził, na co wszy­scy ze śmie­chem ski­nęli gło­wami. – Na­to­miast je­śli cho­dzi o na­chalne ko­biety, to sorry, sta­ruszku, ale w pełni zga­dzam się z Jet­tem. Je­śli panny mó­wią „nie”, to my bez­względ­nie mu­simy sza­no­wać ich zda­nie. Ale je­śli to fa­cet nie chce… Tu już się, kurwa, robi pro­blem. – Uniósł wy­soko ja­sne brwi, a po­tem wzru­szył ra­mio­nami. – Nie ma spra­wie­dli­wo­ści na tym pier­do­lo­nym świe­cie, prawda, Jett?

Prze­łkną­łem ślinę i pró­bu­jąc wy­glą­dać na wy­lu­zo­wa­nego, ski­ną­łem głową.

Ab­so­lut­nie zga­dza­łem się z tym stwier­dze­niem. Nie ma spra­wie­dli­wo­ści na świe­cie, nie było i ni­gdy nie bę­dzie, bo gdyby ist­niała spra­wie­dli­wość, to ta­kie ścierwa jak ja dawno gry­złyby zie­mię. Wy­pu­ści­łem gło­śno po­wie­trze z płuc i od­su­ną­łem z pi­skiem swoje krze­sło.

– Po­win­ni­śmy się zbie­rać, je­śli chcemy zdą­żyć z to­wa­rem na czas – burk­ną­łem do Cal­dera, wsta­jąc z miej­sca.

Blon­dyn spoj­rzał na swój te­le­fon le­żący na stole.

– Spo­koj­nie, mamy jesz­cze parę mi­nut, wy­lu­zuj.

Prze­chy­li­łem głowę i za­ło­ży­łem ra­miona na piersi.

– Jesz­cze chwilę temu to ty po­pę­dza­łeś mnie. Poza tym to­war nie jest spa­ko­wany, a zdaje się, że czeka nas jesz­cze roz­mowa z Shade’em.

– To­war od wczo­raj czeka w for­dzie.

Zmarsz­czy­łem brwi.

– Dla­czego ja nic o tym nie wiem?

Cal­der przyj­rzał mi się uważ­nie, ale na jego twa­rzy nie było już uśmie­chu.

– Mó­wi­łem ci wczo­raj, że kan­dy­daci już się tym za­jęli.

Od­chrząk­ną­łem, prze­no­sząc spoj­rze­nie na drzwi.

– Mu­sia­łem za­po­mnieć. Tak czy ina­czej, czas się po­woli zbie­rać.

– Do­brze mó­wisz, czło­wieku – burk­nął Smoke. – Im wcze­śniej wy­je­dziemy, tym wcze­śniej wró­cimy.

– Otóż to – mruk­nął Duży Mike. – Po po­łu­dniu mam wi­zytę u oku­li­sty i wo­lał­bym się nie spóź­nić. Już dwa razy prze­no­sili mi ter­min.

Wszy­scy unie­śli­śmy brwi ze zdzi­wie­nia. Ża­den z nas nie miał po­ję­cia, że brat po­trze­buje oku­li­sty.

– Hm… nie wie­dzia­łem, że masz pro­blemy ze wzro­kiem – wtrą­cił Drake, uśmie­cha­jąc się przy tym sze­roko. – Ale to by wy­ja­śniało twój nad­zwy­czaj kiep­ski gust do la­sek, które tu przy­pro­wa­dzasz. Ty po pro­stu je­steś ślepy jak kret.

Wszy­scy przy stole par­sk­nęli śmie­chem, na­wet Duży Mike nie zdo­łał ukryć uśmie­chu.

– A może to wasz gust się ostat­nio po­pier­do­lił.

– Ra­czej po­pra­wił – od­po­wie­dział mu Drake.

* * *

– Jett, kurwa mać, zo­staw go! – Krzyk Crowa niósł się po ca­łym ba­rze. – Fa­cet za­raz po­łknie wła­sny ję­zyk! – krzyk­nął po­now­nie, ja jed­nak nie mia­łem za­miaru od­pu­ścić, a przy­naj­mniej jesz­cze nie. Gnój pro­sił się o po­rządny wpier­dol i wła­śnie to ode mnie do­sta­wał.

– Na­stęp­nym ra­zem trzy razy się za­sta­nowi, za­nim otwo­rzy ja­daczkę. Przyda się skur­wie­lowi lek­cja po­kory – par­sk­nął sie­dzący przy ba­rze Smoke.

Za­mach­ną­łem się i wy­pro­wa­dzi­łem ostatni po­tężny cios w jego szczękę, a gość na­tych­miast stra­cił przy­tom­ność. Od­dy­cha­łem szybko i nie­re­gu­lar­nie. Moja pierś uno­siła się w nie­wy­po­wie­dzia­nej wście­kło­ści, gdy pusz­cza­łem to za­krwa­wione ścierwo na zie­mię.

– Le­piej? – Cal­der pod­szedł do mnie, a po­tem spraw­dził puls go­ścia le­żą­cego u mo­ich stóp.

Fa­cet nie był mar­twy, ale wie­dzia­łem, że gdy się obu­dzi, z pew­no­ścią bę­dzie pro­sił Boga o śmierć.

Spoj­rza­łem na brata, a po­tem po­now­nie prze­nio­słem wzrok na ścierwo le­żące przede mną.

– Nie. Ta kupa gówna nie do­stała tego, na co za­słu­żyła.

Cal­der za­śmiał się pod no­sem.

– Uwierz mi, bra­cie, wię­cej i tak by nie zniósł. Wy­gląda jak mie­lonka z in­dyka, którą Iris przy­go­to­wała nam ty­dzień temu. My­ślę, że gość do końca ży­cia za­pa­mięta, by nie wcho­dzić ci w drogę. Twoja lek­cja po­kory na za­wsze za­pad­nie mu w pa­mięć. A je­śli nie, to po­kie­re­szo­wana gęba bę­dzie mu o tym sku­tecz­nie przy­po­mi­nała.

– Zga­dza się – po­wie­dział pod­cho­dzący do nas Crow. – Ten tę­pak po­czuł dzi­siaj na wła­snej skó­rze, jak to jest wku­rzyć jed­nego z Bla­sted. – Sta­nął obok Cal­dera i spoj­rzał na mia­zgę na pod­ło­dze, po czym prze­niósł wzrok na mnie. – Mu­szę jed­nak przy­znać, bra­cie, że przez chwilę są­dzi­łem, że bez worka na zwłoki i so­lid­nej ło­paty się nie obej­dzie.

Zmarsz­czy­łem brwi i po­trzą­sną­łem głową.

– Nie za­mie­rza­łem go za­bić.

– Wiem, że nie, ale twoja pięść jest więk­sza niż jego twarz, więc ist­niało wy­so­kie praw­do­po­do­bień­stwo, że gość wy­zio­nie du­cha.

Spoj­rza­łem na swoje za­krwa­wione pię­ści i za­ci­sną­łem szczękę. Crow miał ra­cję. Jesz­cze kilka cio­sów i z go­ścia nie by­łoby co zbie­rać. Fakt, gnój za­słu­żył na manto, jed­nak zda­wało się, że prze­sa­dzi­łem z karą. Fa­cet pro­wo­ko­wał mnie od sa­mego po­czątku. Pier­do­lił za­sły­szane gdzieś głu­poty do­ty­czące na­szego klubu. Za­pewne jego pi­jana głowa nie wy­ła­pała po­głę­bia­ją­cego się wkur­wie­nia, które ma­lo­wało się na mo­jej twa­rzy, bo za­miast prze­stać, jak ra­dzili jego rów­nie na­je­bani ko­le­dzy, drą­żył te­mat da­lej. Gdy jed­nak za­czął opo­wia­dać, że po­ry­wamy ko­biety, gwał­cimy je, a po­tem sprze­da­jemy do bur­deli lub mor­du­jemy, nie wy­trzy­ma­łem. Kum­ple od kie­li­cha mo­men­tal­nie dali nogę, na­to­miast ten nie ogar­nął na czas, że pora spier­da­lać.

Jesz­cze pół go­dziny temu nic nie wska­zy­wało na to, że na­sza mała prze­rwa prze­ro­dzi się w ty­powe mor­do­bi­cie. Po skoń­czo­nej wy­mia­nie, w dro­dze do Tu­sca­lo­osy, za­trzy­ma­li­śmy się na sta­cji w Star­kville, by za­tan­ko­wać ma­szyny i chwilę od­po­cząć. Nie­mal czter­dzie­sto­stop­niowy upał dał nam za­je­bi­ście w kość. Gdy tylko we­szli­śmy do baru, pra­wie wszy­scy klienci na­tych­miast wy­szli. Zo­stało je­dy­nie kilku śmiał­ków sie­dzą­cych z sa­mego tyłu, a wśród nich zna­la­zła się le­żąca te­raz u mo­ich stóp kupa gówna. Fa­cet był już nie­źle na­wa­lony i, jak są­dzę, to wła­śnie al­ko­hol do­da­wał mu od­wagi, gdy się do mnie zbli­żył.

Smoke pod­szedł i po­ło­żył mi rękę na ra­mie­niu.

– Po­win­ni­śmy się zbie­rać. Wła­ści­ciel do­stał kasę, więc nie po­wi­nien pu­ścić pary z ust.

Ski­ną­łem mu głową.

– Zro­bię po­rzą­dek z tym – wska­za­łem głową na swoje dło­nie – i mo­żemy ru­szać.

– A co z nim? – za­py­tał Crow, pod­no­sząc nie­przy­tom­nego go­ścia z ziemi.

– Po­sadź jego dup­sko przy ba­rze. Jak oprzy­tom­nieje, ktoś z tej spe­luny od­stawi go do domu – od­po­wie­dział Cal­der, gdy od­cho­dzi­łem w kie­runku to­a­lety.

Po umy­ciu za­krwa­wio­nych kłykci i star­ciu kilku kro­pel krwi ze swo­jej twa­rzy i ka­tany wy­sze­dłem przed bar, gdzie bra­cia już na mnie cze­kali. Gdy kilka go­dzin póź­niej do­tar­li­śmy do klubu, na ze­wnątrz było już ciemno, jed­nak na­wet w mroku nie dało się nie za­uwa­żyć wkur­wio­nej twa­rzy na­szego pre­zesa, który cze­kał przed wej­ściem.

Le­dwo po­sta­wi­li­śmy stopy na żwi­rze, gdy ru­szył w na­szą stronę.

– Co to, do kurwy nę­dzy, było?

Prze­chy­li­łem głowę na bok, wi­dząc, że Shade pa­trzy wprost na mnie.

– Mó­wisz do mnie?

– A do kogo mam, do chuja, mó­wić?

Bra­cia sta­nęli obok mnie i ze zdzi­wie­niem przy­glą­dali się, jak ten ru­szył w na­szym kie­runku, a po­tem wkur­wiony sta­nął cen­tral­nie na­prze­ciwko mnie.

– Nie wiem, o co ci cho­dzi.

Shade za­ci­snął szczękę i zbli­żył się do mnie na tyle bli­sko, że po­czu­łem na twa­rzy jego wkur­wiony od­dech.

– To ci, kurwa, przy­po­mnę. Nie da­lej jak go­dzinę temu do­sta­łem te­le­fon od sze­ryfa hrab­stwa Oktib­beha, że jego syn zo­stał do­tkli­wie po­bity przez jed­nego z mo­ich lu­dzi. Gno­jek za­rze­kał się, że ten, który spu­ścił mu ło­mot, miał na imię Jett, a przy­naj­mniej tak zwra­cali się do niego jego kum­ple.

Kurwa. Te­raz stało się ja­sne, dla­czego ten fra­jer był tak pewny sie­bie. Miał plecy w po­staci ta­tu­sia z od­znaką.

– Skąd pew­ność, że to gno­jek nie pró­buje nas wro­bić? Już nie­je­den skur­wiel pró­bo­wał przy­pi­sać nam winy za coś, czego nie zro­bi­li­śmy – wtrą­cił po­moc­nie Smoke, sto­jący po mo­jej pra­wej stro­nie.

Po­trzą­sną­łem głową, po czym spoj­rza­łem pre­ze­sowi w oczy. By­li­śmy prak­tycz­nie tego sa­mego wzro­stu, więc to nie było trudne.

– Ta łajza mó­wiła prawdę. To ja stłu­kłem tego śmie­cia i je­śli mam być szczery, to po tym, co pier­do­lił, z ra­do­ścią zro­bił­bym to po­now­nie.

Shade na­piął ra­miona i za­ci­snął szczękę.

– Nie ob­cho­dzi mnie, czy gnój sam się o to pro­sił, czy może po pro­stu mia­łeś ochotę ko­muś do­je­bać. Chase od lat przy­myka oko na to, że pro­wa­dzimy in­te­resy na jego te­re­nie – wark­nął. – Nie chcemy mieć w nim wroga tylko dla­tego, że je­den z na­szych nie po­trafi nad sobą za­pa­no­wać.

– Ten mały skur­wiel roz­no­sił gówno na te­mat na­szego klubu. Po­wi­nie­nem był wy­rwać mu ję­zyk, z któ­rego i tak nie po­tra­fił zro­bić użytku, a po­tem wsa­dzić mu go w dupę, co w jego przy­padku aku­rat mia­łoby sens, bio­rąc pod uwagę to, co wy­cho­dziło z jego par­szy­wej gęby.

Sto­jący po mo­ich oby­dwu stro­nach bra­cia par­sk­nęli ci­cho śmie­chem. Shade przez chwilę pa­trzył mi w oczy, a po­tem on rów­nież ro­ze­śmiał się gło­śno.

– Na­stęp­nym ra­zem, za­nim ko­goś po­ła­miesz, upew­nij się tylko, że to nie za­szko­dzi klu­bowi. Wbrew po­zo­rom nie jest ła­two zna­leźć ko­goś ta­kiego jak Chase. On, w prze­ci­wień­stwie do syna, trzyma gębę na kłódkę. Po­ga­dam z nim i każę mu skró­cić smycz temu gnoj­kowi.

– W tym przy­padku le­piej się spraw­dzi ka­ga­niec – za­śmiał się Cal­der.

Shade wy­giął brew ku gó­rze i wska­zał na mnie pal­cem.

– To, że sy­nal­kowi się na­le­żało, nie zmie­nia faktu, że masz nad sobą pa­no­wać – po­wie­dział, po czym spoj­rzał na resztę braci. – To zresztą do­ty­czy was wszyst­kich.

– Tak jest, sze­fie – par­sk­nął Cal­der, po­da­jąc Shade’owi torbę z pie­niędzmi.

Pre­zy­dent od razu zaj­rzał do środka, a po­tem z uzna­niem ski­nął głową.

– Wi­dzę, że po­mimo drob­nych nie­po­ro­zu­mień wszystko po­szło zna­ko­mi­cie.

– A czy kie­dyś było ina­czej? – za­py­tał Cal­der.

Shade prych­nął, spo­glą­da­jąc na swo­jego vice.

– Póki co nie, ale kto wie. Z wa­szymi tem­pe­ra­men­tami je­stem pe­wien, że to tylko kwe­stia czasu – wes­tchnął. – Do­brze, ro­bota zro­biona, więc czas się wy­lu­zo­wać i tro­chę za­ba­wić. – Prze­rzu­cił torbę przez ra­mię, przez co ta z ło­sko­tem ude­rzyła go w plecy, i ru­szył w kie­runku wej­ścia.

* * *

– Ale do­piero, gdy jej mąż wró­cił wcze­śniej z pracy, zro­biło się na­prawdę go­rąco – par­sk­nął sie­dzący przy ba­rze Crow, który od paru mi­nut opo­wia­dał nam o swo­jej dzi­siej­szej randce z wy­ha­czoną na mie­ście la­ską. – Gość mało nie do­stał wy­lewu, wi­dząc, jak jego żona robi mi loda.

– U-uu, czyli nie za­li­czy­łeś tej panny? – za­py­tał Cade, przy­bie­ra­jąc kpiący wy­raz twa­rzy.

Crow po­trzą­snął głową, uśmie­cha­jąc się dum­nie.

– Nie no, osta­tecz­nie ją puk­ną­łem, choć naj­pierw mu­sia­łem się za­jąć jej mę­żem.

Cade za­chły­snął się pi­wem, a ja mało nie oplu­łem się swoim. Bra­cia sie­dzący obok nas par­sk­nęli śmie­chem.

– Ja pier­dolę, nie mów mi, że jego też wy­ru­cha­łeś – prych­nął Duży Mike, na­dal się śmie­jąc.

– Nie, de­bilu. – Crow z uśmie­chem po­trzą­snął głową, od­su­wa­jąc się od kasz­lą­cego Cade’a. – Mę­żu­lek wpadł w szał, więc da­łem mu w pysk, a to wy­star­czyło, żeby od­pły­nął na ja­kiś czas.

– A ty sko­rzy­sta­łeś z oka­zji, by do­brać się do jego nie­wier­nej żonki – za­kpił Drake.

Crow upił spory łyk z bu­telki, a po­tem po­słał nam wszyst­kim sze­roki uśmiech.

– W za­sa­dzie to nie mu­sia­łem nic ro­bić. La­ska tak się na­pa­liła, że pra­wie po­darła na mnie spodnie.

– Kurwa, masz wię­cej szczę­ścia niż ro­zumu, bra­cie. – Tym ra­zem głos na­le­żał do Smoke’a. – Gość mógł z ła­two­ścią od­strze­lić ci fiuta, skoro był już na wierz­chu.

– Ra­cja – przy­tak­nął ojcu Cal­der. – Zdra­dzony fa­cet nie my­śli ra­cjo­nal­nie.

Po­sta­wi­łem piwo na ba­rze i opar­łem łok­cie o blat.

– Prze­bić go może je­dy­nie zdra­dzona ko­bieta. Chyba nie ma na świe­cie nic bar­dziej nie­bez­piecz­nego niż wście­kła baba – po­wie­dzia­łem.

– Zga­dzam się. – Drake stuk­nął swoim pi­wem w moją bu­telkę. – Baby po­tra­fią być wredne. Taka już ich na­tura. To cud, że ża­den z nas nie skoń­czył z od­strze­lo­nym ku­ta­sem.

Kiw­ną­łem na zgodę, po­dob­nie jak po­zo­stali.

– Są wredne, bo trak­tu­je­cie je okrop­nie.

Wszy­scy spoj­rze­li­śmy za sie­bie, sły­sząc de­li­katny głos Mai. Ża­den z nas nie za­uwa­żył, kiedy do nas po­de­szła.

– Nie wie­dzia­łem, że tam sto­isz – zmi­ty­go­wał się Drake.

Usta dziew­czyny wy­gięły się w uśmie­chu.

– A co, był­byś mniej szorstki w swo­jej oce­nie, gdy­byś wie­dział, że słu­cham?

Drake uśmiech­nął się sze­roko i po­trzą­snął głową.

– Ab­so­lut­nie nie.

– Tak my­śla­łam. Po­win­ni­ście po­pra­co­wać nieco nad ma­nie­rami, chłopcy, bo nie­długo żadna nor­malna ko­bieta nie bę­dzie chciała mieć z wami nic wspól­nego. – Po­de­szła do Smoke’a i przy­tu­liła się do niego.

Męż­czy­zna mo­men­tal­nie ob­jął ją ra­mie­niem i zło­żył po­ca­łu­nek na jej czole. Oglą­da­nie na­szego by­łego pre­zy­denta w roli tro­skli­wego ojca było nie­co­dzien­nym, ale bar­dzo cie­ka­wym zja­wi­skiem. Na ogół kon­kretny, do­świad­czony i nieco zimny, gdy na ho­ry­zon­cie po­ja­wiała się Maya, za­mie­niał się w plu­szo­wego mi­sia. Zresztą nic dziw­nego. Fa­cet do­piero nie­dawno od­zy­skał córkę. Przez lata my­ślał, że za­mor­do­wał ją kon­ku­ren­cyjny klub, który zresztą się do tego przy­znał. Prawda oka­zała się zu­peł­nie inna. Car­mella, bo tak brzmiało jej praw­dziwe imię, zo­stała po­rwana przez jed­nego z na­szych lu­dzi, a wszystko przez, jak się oka­zało, chorą mi­łość, którą gość ży­wił do matki dziew­czyny. Do­piero nie­dawno wy­szło na jaw, że jego córka przez lata żyła tuż obok. Dziew­czynę wy­cho­wy­wała Abi­gail, matka Con­nie, na­szej klu­bo­wej dziwki. Ko­bieta wmó­wiła ma­łej Mai, że jest jej bab­cią i poza nią i Con­nie ta nie ma żad­nej ro­dziny. Do­piero po śmierci Abi­gail, gdy Maya tra­fiła do na­szego klubu, prawda uj­rzała świa­tło dzienne.

– Jak się dzi­siaj czu­jesz? – za­py­tał z tro­ską Smoke, kiedy dziew­czyna we­szła za bar.

Jej wzrok na mo­ment za­trzy­mał się na bu­telce, którą trzy­ma­łem w dłoni, jed­nak szybko prze­nio­sła spoj­rze­nie z po­wro­tem na ojca.

– Cał­kiem nie­źle, dzię­kuję. Rana już pra­wie się za­go­iła, więc prak­tycz­nie nie boli.

– To do­brze – od­parł z ulgą. – A nud­no­ści? Na­dal masz z tym pro­blem?

Dziew­czyna po­gła­dziła się po le­dwo wi­docz­nym uwy­pu­kle­niu na brzu­chu i uśmiech­nęła się do niego czule.

– Rano tro­chę jesz­cze mnie mdli, ale her­batki Iris po­ma­gają, tak że jest okej.

– O tak, mik­stury Iris i Che­rie wszyst­kich sta­wiają na nogi. Kilka szkla­ne­czek i czło­wiek od razu czuje się jak nowo na­ro­dzony – wtrą­cił Crow.

Blon­dynka po­słała mu kpiący uśmiech.

– No cóż… w twoim wy­padku po pro­stu trzeba by było ogra­ni­czyć spo­ży­wa­nie al­ko­holu, albo naj­le­piej w ogóle prze­stać pić. Wtedy żadne mik­stury nie będą ci po­trzebne – za­drwiła, się­ga­jąc po czy­stą szklankę. Na­lała so­bie wody, a po­tem unio­sła szklankę w ge­ście to­a­stu. – Cier­pisz dla chwi­lo­wych przy­jem­no­ści, ko­lego.

Crow wy­mow­nie spoj­rzał na jej brzuch, a po­tem uniósł brwi i za­cmo­kał.

– A więc zdaje się, że dużo nas łą­czy. – Uśmiech­nął się chy­trze. – I ty, i ja cier­pimy z tych sa­mych po­wo­dów. – Za­śmiał się, a po­tem syk­nął, gdy Cal­der zdzie­lił go ręką po gło­wie. – Aua, za co to, kurwa, było?

Przy ba­rze na­stała ci­sza, którą prze­rwał gło­śny śmiech Mai. Dziew­czyna od­sta­wiła szklankę, oparła łok­cie o blat baru i po­trzą­snęła głową.

– W twoim kre­tyń­skim stwier­dze­niu jest zia­renko prawdy, ale mimo wszystko nie mó­wi­ła­bym tego gło­śno. Ktoś mógłby się nie­źle wku­rzyć, sły­sząc twoje słowa.

Crow po­now­nie się wy­szcze­rzył i po­dob­nie jak Maya oparł łok­cie na ba­rze.

– A co może mi zro­bić ko­bieta, szcze­gól­nie w ciąży?

Tym ra­zem to blon­dynka wy­szcze­rzyła do niego zęby.

– Och… nie mó­wi­łam o so­bie. – Za­mil­kła na chwilę, po czym wy­pa­liła: – Mó­wi­łam o Sha­dzie.

Jej słowa na­tych­miast starły głup­ko­waty uśmiech z twa­rzy na­szego brata.

– Chyba mnie nie wsy­piesz przed sze­fem, co?

Maya za­gry­zła wargę, praw­do­po­dob­nie pró­bu­jąc nie wy­buch­nąć śmie­chem.

– Nie mu­szę. Od dwóch mi­nut stoi za two­imi ple­cami.

– Kurwa – mruk­nął Crow, wy­trzesz­cza­jąc oczy, a na­stęp­nie z wy­cią­gnię­tymi przed sie­bie dłońmi od­wró­cił się do tyłu, sta­jąc twa­rzą w twarz z na­szym pre­zy­den­tem. Brat przy­brał swoją naj­bar­dziej nie­winną minę, po czym zwró­cił się do Shade’a: – Prez, wiem, że sam się pro­szę o wpier­dol, jed­nak za­nim stłu­czesz mnie na mia­zgę, pa­mię­taj, że na ju­tro je­stem umó­wiony z klien­tem, a zdaje się, że reszta ma już przy­dzie­lone za­ję­cia, więc byłby to dla cie­bie spory kło­pot.

Nasz pre­zy­dent za­ło­żył ra­miona na piersi i wy­giął usta w krzy­wym uśmie­chu, mie­rząc Crowa wzro­kiem.

– Bez obaw. Zdaje się, że Cal­der już po­zba­wił cię jed­nej z dwóch ist­nie­ją­cych ko­mó­rek w twoim mó­zgu. I masz ra­cję, spusz­cze­nie ci manta by­łoby jak strzał w ko­lano, bo na twoje szczę­ście po­trze­buję lu­dzi.

Crow uśmiech­nął się sze­roko, po­kle­pał Shade’a po ra­mie­niu, a po­tem prze­chy­lił się do tyłu, opie­ra­jąc się ple­cami o bar.

– I to w to­bie lu­bię, prez. Nie dzia­łasz im­pul­syw­nie. Za­wsze kie­ru­jesz się roz­sąd­kiem, a nie emo­cjami. Twoje de­cy­zje w więk­szo­ści są za­pla­no­wane, bo umiesz prze­wi­dzieć ich skutki. Wła­śnie dla­tego je­steś ide­al­nym przy­wódcą.

To stwier­dze­nie wy­wo­łało kilka par­sk­nięć i ci­chy chi­chot Mai. I to nie tak, że Crow nie mó­wił prawdy. Shade rze­czy­wi­ście był świet­nym przy­wódcą, mię­dzy in­nymi dla­tego, że kie­ro­wał się zdro­wym roz­sąd­kiem i kal­ku­la­cją, co moim zda­niem jest zde­cy­do­wa­nie lep­szą stra­te­gią w po­dej­mo­wa­niu de­cy­zji. Tak więc stwier­dze­nie brata po­twier­dzało fak­tyczny stan, jed­nak po­wód, dla któ­rego to po­wie­dział, był już ra­czej kiep­ski. Pod­li­zy­wa­nie się, by ra­to­wać skórę, było, jest i bę­dzie… chu­jowe.

– Otóż to. Wła­śnie dla­tego po­sta­no­wi­łem, że jak już wró­cisz od klienta, to na­stępny ty­dzień spę­dzisz w kuchni, po­ma­ga­jąc Che­rie i Iris. – Shade, po­dob­nie jak bra­cia sie­dzący przy ba­rze, wy­giął usta w uśmie­chu, wi­dząc, jak sze­roki uśmiech znika z twa­rzy na­szego brata. – Bę­dzie to ide­alna oka­zja, by zo­ba­czyć, jak po­wstają te cu­downe mik­sturki. – Urwał, po czym uśmiech­nął się nie­mal tak sze­roko jak przed mo­men­tem Crow. – W za­sa­dzie skoro ro­botę masz za­pla­no­waną do­piero na ju­tro, to mo­żesz za­cząć już dzi­siaj.

Bra­cia nie zdo­łali po­wstrzy­mać śmie­chu, wi­dząc jego minę.

– Ale… – za­czął Crow, lecz mo­men­tal­nie za­milk­nął, gdy Shade po­trzą­snął głową.

– I je­śli na­prawdę nie chcesz mnie wkur­wić, ra­dzę ci zro­bić wszystko, żeby ko­biety były za­do­wo­lone z two­jej pracy, czy to ja­sne?

Crow prze­wró­cił oczami, mimo to ski­nął głową.

– Jak słońce, sze­fie.

– Świet­nie – po­wie­dział Shade, a na­stęp­nie zwró­cił się do Cal­dera: – Je­dziemy z Car­mellą do Bir­ming­ham, więc przez naj­bliż­sze kilka go­dzin będę nie­do­stępny. Zaj­miesz się wszyst­kim.

– Okej – od­parł nie­pew­nie blon­dyn, po czym zmarsz­czył brwi. – My­ślisz, że to do­bry czas, by ro­bić so­bie wy­cieczki? Bar­dzo moż­liwe, że oj­ciec Da­sha bę­dzie szu­kał ze­msty, skoro za­bi­li­śmy mu syna. – Urwał, po czym pa­trząc na sio­strę, do­dał nieco ci­szej: – Poza tym moja sio­stra chyba jesz­cze nie czuje się naj­le­piej.

Shade na­piął się jak struna.

– Nie py­ta­łem cię…

– Shade. – Jedno słowo dziew­czyny wy­star­czyło, by pre­zy­dent nieco się uspo­koił. Przez chwilę na nią pa­trzył, po czym po­now­nie prze­niósł wzrok na swo­jego vice.