Słońce o północy ebook

Chri­sowi – mo­jemu to­wa­rzy­szowiw naj­więk­szej ży­cio­wej przy­go­dzie

PRO­LOG

Pa­trzę, jak truchta po tra­pie z za­ci­śnię­tymi po bo­kach pię­ściami. Unika spoj­rze­nia za­afe­ro­wa­nego ofi­cera sto­ją­cego przy wej­ściu na sta­tek i pę­dzi wzdłuż ko­lejki pa­sa­że­rów cze­ka­ją­cych do od­prawy na po­dróż ży­cia.

Przez lor­netkę wy­daje się taki mały. Mi­ni­czło­wie­czek. Cze­kam, ale tamta ko­bieta za nim nie bie­gnie. Nie­ważne. Moje plany uwzględ­niały taką moż­li­wość. Zresztą tak jest na­wet pro­ściej.

Wy­star­czyło ich ob­ser­wo­wać, uzbroić się w cier­pli­wość i po­cze­kać, aż nada­rzy się oka­zja. Każda chwila tylko po­twier­dzała to, co dla mnie od po­czątku było ja­sne: ta dwójka za­słu­guje na wszystko, co ich czeka.

Spo­glą­dam na te­le­fon i otwie­ram wą­tek wia­do­mo­ści sprzed kilku mi­nut.

MU­SIMY PO­GA­DAĆ.

Nie da rady, od­pi­sał.

BĄDŹ W HO­TELU ZA PIĘT­NA­ŚCIE MI­NUT, BO INA­CZEJ WSZY­SCY OBEJ­RZĄ TO NA­GRA­NIE.

Zro­zu­miał, że le­piej mnie nie igno­ro­wać. Zwłasz­cza gdy zo­ba­czył do­łą­czony do ese­mesa zrzut z ekranu. Na pewno zmro­ziło mu to krew.

Od­kła­dam lor­netkę. Te­raz, kiedy wiem, że na pewno jest w dro­dze, mam jesz­cze kilka mi­nut, żeby się przy­go­to­wać do ko­lej­nego etapu. Wyj­muję pu­dełko ze strzy­kawką, upew­niam się, że jest na­peł­niona i go­towa do zro­bie­nia za­strzyku. Ba­gaże są spa­ko­wane, cze­kają przy drzwiach na moją ucieczkę.

Per­so­nel ho­te­lowy prze­każe mu moją wia­do­mość i ode­śle do są­sied­niego po­koju, spraw­dzam więc, czy na pewno drzwi mię­dzy nimi są otwarte i lekko uchy­lone. W tym dru­gim po­koju na sto­liku stoi już przy­go­to­wany lap­top, z ekra­nem zwró­co­nym ty­łem do drzwi.

Cze­kam i w końcu sły­szę, jak wcho­dzi. Dzwo­nię.

Od­biera po pierw­szym dzwonku, tak wście­kły, że pra­wie pluje do te­le­fonu.

– Speł­ni­łem wszyst­kie twoje żą­da­nia. Na tym miało się skoń­czyć.

– To za mało. Daj mi to, czego chcę, bo ina­czej na­gra­nie, które znaj­dziesz na tym lap­to­pie, po­leci na żywo.

– Po­wie­dzia­łem ci, że mo­żesz o tym za­po­mnieć. Sta­tek od­pływa za go­dzinę. Masz już pie­nią­dze. Nie mo­żesz wciąż żą­dać wię­cej. Chyba pora dać nam spo­kój.

– Ja tak nie uwa­żam. Włącz lap­topa, a zo­ba­czysz, jak bar­dzo was to za­boli.

Cze­kam, aż usią­dzie przy sto­liku. Ale to tylko wy­bieg. Gdyby ist­niał ja­kiś do­wód, to wszystko nie by­łoby ko­nieczne. Ko­rzy­sta­jąc z jego nie­uwagi, wcho­dzę do po­koju.

– Co, do kurwy? – sły­szę, jak mam­ro­cze, kiedy klika na plik vi­deo i nic się nie od­twa­rza.

Skrzyp­nię­cie pod­łogi pod ho­te­lo­wym dy­wa­nem zdra­dza moją obec­ność. On zrywa się gwał­tow­nie na nogi.

Ale jest już za późno. Rzu­cam się na niego i wbi­jam mu igłę w szyję. Nie ma czasu, żeby na­wet pró­bo­wać wal­czyć. Mój atak był na­gły i nie­spo­dzie­wany. A wstrzyk­nięty śro­dek działa na­prawdę szybko.

Kiedy osuwa się na pod­łogę, spraw­dzam jego kie­sze­nie, szu­ka­jąc cze­go­kol­wiek, co może mi się przy­dać. Za­cią­gam jego ciało do dru­giego po­koju, za­re­zer­wo­wa­nego na cały przy­szły ty­dzień. Po­tem upew­niam się, że na drzwiach wej­ścio­wych wisi za­wieszka z na­pi­sem „Nie prze­szka­dzać”. Wy­cho­dzę, za­my­kam za sobą drzwi i się od­da­lam. Spo­dzie­wam się, że długo nikt go nie znaj­dzie.

Do tego czasu mnie dawno już tu nie bę­dzie.

Bądź co bądź, śpie­szę się na sta­tek.

1

Dwa­dzie­ścia cztery go­dziny wcze­śniej

Za mia­stecz­kiem wzno­siły się wiel­kie ośnie­żone góry, któ­rych po­szar­pane szczyty wzbi­jają się w ja­sno­błę­kitne niebo. Łań­cuch gór­ski Mar­tial otu­lał Ushu­aię, naj­bar­dziej wy­su­nięte na po­łu­dnie mia­sto na świe­cie, bę­dące tym sa­mym bramą do An­tark­tydy.

Mroźna bryza owie­wała jej ciało, kiedy Oli­via wpa­try­wała się w ciem­no­szare mo­rze. W por­cie cu­mo­wało z pół tu­zina jach­tów, a ptaki ta­plały się w mor­skiej pia­nie, wy­ry­wa­jąc so­bie z dzio­bów sre­brzy­stą rybę cap­niętą tuż pod po­wierzch­nią. Fale były spo­kojne, chlu­po­tały de­li­kat­nie o ka­mienne mury przy­stani. Na ra­zie nic nie za­po­wia­dało sro­giej, burz­li­wej po­gody, z któ­rej sły­nęły te za­kątki świata.

Oli­via wie­działa, że nie­któ­rym lu­dziom bli­skość wody przy­nosi po­cie­chę. Ale nie jej. W niej woda wzbu­dzała tylko strach, który ści­skał ją za gar­dło, gro­żąc udu­sze­niem.

Chwy­ciła się mocno me­ta­lo­wej po­rę­czy, wzięła głę­boki wdech i ob­jęła wzro­kiem wielki sta­tek za­do­ko­wany w por­cie. MS Vi­gil. Ju­tro za­bie­rze ją jed­nym z naj­nie­bez­piecz­niej­szych wod­nych szla­ków – przez Cie­śninę Drake’a – na ostatni kon­ty­nent. Ten prze­ro­biony na wy­ciecz­ko­wiec nor­we­ski lo­do­ła­macz był za­pro­jek­to­wany tak, aby z ła­two­ścią prze­dzie­rać się przez skute lo­dem wody i po­larne bu­rze. Wcze­śniej za­po­znała się z jego spe­cy­fi­ka­cją tech­niczną, a także z nie­na­ganną re­pu­ta­cją ka­pi­tana, je­śli cho­dzi o kwe­stie zwią­zane z bez­pie­czeń­stwem. Wie­działa, że nie ma się czego oba­wiać.

Ale strach jej nie opu­ścił.

Jej wzrok przy­kuł ja­kiś ruch w doku. Z po­kładu MS Vi­gil po tra­pie scho­dziło dwóch męż­czyzn. Kiedy się upew­niła, że jed­nym z nich jest jej chło­pak Aaron, po­ma­chała do niego, cie­sząc się, że od­wró­cił jej uwagę. Pu­ściła zimny me­tal i po­czuła pie­cze­nie w dło­niach.

Nie była pewna, czy Aaron ją wi­dział. Je­śli tak, to nie za­re­ago­wał. Mniej wię­cej w po­ło­wie drogi męż­czyźni się za­trzy­mali, na­chy­lili ku so­bie i wy­mie­nili parę słów. Na­stęp­nie uści­snęli so­bie dło­nie i się roz­stali; Oli­via pa­trzyła, jak ten drugi od­dala się w prze­ciw­nym kie­runku. Nie pa­mię­tała go z po­ran­nego spo­tka­nia, ale nic w tym dziw­nego – po­znała wów­czas wiele osób, a twarz tego męż­czy­zny za­sła­niał kap­tur kurtki ob­szyty fu­trem. To mógł być każdy.

Zmarsz­czyła brwi, lecz na­gle Aaron od­wró­cił się do niej. Po­liczki miał za­czer­wie­nione od mroź­nego wia­tru, jego zwy­kle per­fek­cyj­nie uło­żone brą­zowe loki były po­tar­gane. Na jej wi­dok roz­cią­gnął usta w sze­ro­kim uśmie­chu.

– Le­piej się czu­jesz, Livi? – za­py­tał, kiedy prze­szedł przez bramki bez­pie­czeń­stwa od­gra­dza­jące dok od parku. Za­nim zdą­żyła od­po­wie­dzieć, po­ca­ło­wał ją go­rąco.

Nie, chciała od­po­wie­dzieć. Nie je­stem na to go­towa. Po­cze­kam tu na cie­bie, bez­pieczna na lą­dzie. Ale ja­koś prze­mo­gła lęk. Wie­działa, że to dla nich de­cy­du­jący mo­ment – za­równo dla ich związku, jak i dla biz­nesu. Aaron znowu jej za­ufał, cho­ciaż w dniu jego wiel­kiej au­kcji bar­dzo go za­wio­dła.

Mimo to nie dał się oszu­kać.

– Jak już ru­szymy, na pewno ci się spodoba. Ten sta­tek jest nie­sa­mo­wity, tro­chę jak ko­ły­szący się bu­ti­kowy ho­tel. Na­wet się nie zo­rien­tu­jesz, że je­steś na wo­dzie.

– Wszystko już za­ła­twione? – spy­tała, ła­piąc go pod ra­mię, kiedy od­da­lali się od przy­stani.

– Mu­szę jesz­cze do­piąć parę rze­czy. – Aaron nad­zo­ro­wał na statku przy­go­to­wa­nia do wy­jąt­ko­wego po­kazu dzieł wy­bit­nego ar­ty­sty Ko­stasa Yen­nina. Re­pre­zen­to­wał go od lat, po­mału bu­du­jąc jego po­zy­cję, ale Yen­nin przez długi czas nie był w sta­nie się wy­bić w świe­cie sztuki. Jego ka­riera roz­wi­nęła się bły­ska­wicz­nie do­piero po tra­ge­dii, którą była przed­wcze­sna śmierć ma­la­rza: jego ob­razy sprze­da­wały się na au­kcjach za mi­liony fun­tów, ga­le­rie i mu­zea za­częły się o nie za­bi­jać, a liczba fa­nów w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych gwał­tow­nie wzro­sła. Aaron wo­lał być jed­nak ostrożny. Wi­dział wielu uta­len­to­wa­nych ar­ty­stów, któ­rzy wzbu­dzili wielką sen­sa­cję, ale nie osią­gnęli sta­tusu „blue chip”, czyli nie wy­ro­bili so­bie marki gwiazd z gór­nej półki, któ­rych ob­razy wciąż zy­ski­wały na war­to­ści.

Pra­gnął stwo­rzyć trwałe dzie­dzic­two Yen­nina, a to wy­ma­gało dzia­łań, które wy­róż­ni­łyby go spo­śród reszty. Po­nie­waż wszyst­kie jego dzieła były in­spi­ro­wane pięk­nem re­jo­nów pod­bie­gu­no­wych, Aaron wy­ne­go­cjo­wał układ po­zwa­la­jący po­łą­czyć sztukę z przy­godą. Prace Yen­nina miały być pre­zen­to­wane wy­łącz­nie na po­kła­dzie statku MS Vi­gil, któ­rego pa­sa­że­ro­wie zy­ska­liby wy­jąt­kową oka­zję uczest­ni­cze­nia w eks­klu­zyw­nej au­kcji na mo­rzu.

Gdyby ten po­mysł oka­zał się suk­ce­sem, for­mat wy­staw zo­stałby wpro­wa­dzony na wszyst­kich stat­kach wy­ciecz­ko­wych na­le­żą­cych do firmy Pio­neer Ad­ven­tu­res, dzięki czemu na­zwi­sko Yen­nina sta­łoby się znane na ca­łym świe­cie, a cena jego prac wzro­słaby nie­wy­obra­żal­nie. Nie mó­wiąc o tym, że Aaron zy­skałby re­pu­ta­cję jed­nego z czo­ło­wych świa­to­wych mar­szan­dów.

Po­sta­no­wił za­ło­żyć agen­cję Hunt Ad­vi­sory z za­mia­rem zna­le­zie­nia ko­lej­nego Yen­nina. I, ku jej zdzi­wie­niu, chciał, żeby Oli­via do­łą­czyła do tego przed­się­wzię­cia.

– Z twoją głową do fi­nan­sów i moją kre­atywną wi­zją by­li­by­śmy nie do po­bi­cia – oznaj­mił.

Oli­via nie wie­działa, co po­wie­dzieć. My­ślała, że tam­tego wie­czoru wszystko spie­przyła. Swoją ka­rierę. Swój zwią­zek. Swoje zdro­wie psy­chiczne. Tym­cza­sem on rzu­cił jej koło ra­tun­kowe, a ona ucze­piła się go obiema rę­kami. To była jej szansa, żeby za­cząć wszystko od nowa.

– O co cho­dzi? – spy­tała te­raz.

– Au­kcjo­ner z Art Abo­ard wpę­dzi mnie do grobu. To Ste­fan Gre­nville. Szkoda, że nie mo­gli­śmy sami ko­goś wy­brać.

To był fru­stru­jący, ale ko­nieczny kom­pro­mis: firma Art Abo­ard miała do­świad­cze­nie w pro­wa­dze­niu au­kcji na stat­kach, więc Aaron, chcąc nie chcąc, przy­stał na tę współ­pracę.

– Na­stęp­nym ra­zem tak zro­bimy. Po­win­nam tam być i cię wes­przeć.

Aaron lekko ści­snął jej rękę.

– Mu­sia­łaś od­po­cząć. Poza tym, je­śli wszystko pój­dzie zgod­nie z pla­nem, bę­dziesz mieć mnó­stwo ro­boty na po­kła­dzie... i po na­szym po­wro­cie. Chcę, że­byś była wtedy w szczy­to­wej for­mie.

Po­ki­wała głową i oparła się o jego ra­mię, żeby nie wi­dział jej po­wąt­pie­wa­ją­cej miny. Kiedy po raz ostatni czuła, że jest w szczy­to­wej for­mie? Tamta jej wer­sja była już od­le­głym wspo­mnie­niem; Oli­via nie miała na­wet pew­no­ści, czy jesz­cze ist­nieje. Czy w ogóle chcia­łaby znów być tamtą osobą? Za­nim po­znała Aarona, przy­świe­cał jej tylko je­den cel: jak naj­szyb­ciej zdo­być upraw­nie­nia ak­tu­arialne, zo­stać wspól­niczką w fir­mie i wresz­cie za­ra­biać tyle, żeby móc utrzy­mać matkę, która po­trze­bo­wała ca­ło­do­bo­wej opieki. Co mie­siąc, ma­jąc na gło­wie wła­sny czynsz i pła­cąc za jej ośro­dek, le­dwo wią­zała ko­niec z koń­cem. Z każ­dym zda­nym eg­za­mi­nem do­sta­wała wpraw­dzie małą pod­wyżkę, ale to ni­gdy nie wy­star­czało.

Stąd też po­budki o pią­tej nad ra­nem, sześć­dzie­się­cio­go­dzinny ty­dzień pracy oraz na­uka do póź­nych go­dzin wie­czor­nych... które stały się dla niej normą. Oli­via nie do­pusz­czała do sie­bie my­śli, że mo­głaby zwol­nić i nie trzy­mać się tak kur­czowo szcze­bli ka­riery, po któ­rych nie­prze­rwa­nie się wspi­nała. Na­wet kiedy po­znała Aarona, ni­gdy nie przy­szło jej do głowy, że mo­głaby sku­piać się nieco mniej na ob­ra­nym celu. Co wię­cej, dą­żyła do niego jesz­cze za­cie­klej niż kie­dy­kol­wiek. Aaron żył w świe­cie peł­nym splen­doru i wy­ra­fi­no­wa­nia. Oli­via uwiel­biała być jego czę­ścią, ale nie chciała tylko po­le­gać na swoim chło­paku – chciała mu do­rów­nać.

Z ze­wnątrz mo­gło się wy­da­wać, że wiodą ży­cie jak z ma­rzeń.

Tak na­prawdę utrzy­ma­nie ta­kiego stylu było nie­mal nie­moż­liwe.

Tam­tego wie­czoru to wszystko ją prze­ro­sło. Kom­plet­nie się za­ła­mała, co osta­tecz­nie miało ka­ta­stro­falne kon­se­kwen­cje.

My­ślała, że Aaron ni­gdy już jej nie za­ufa.

Mu­siała przy­znać, że się­gnęła dna. Gdy za­dzwo­niła do swo­jego le­ka­rza, w od­po­wie­dzi usły­szała: atak pa­niki i syn­drom wy­pa­le­nia za­wo­do­wego. Z jed­nej strony ucie­szyła się, że ktoś to po­twier­dził. Z dru­giej jed­nak po­czuła się bez­radna. Wie­działa, że nie może wró­cić do swo­jego wcze­śniej­szego ży­cia, ale in­nego nie znała. Na­wet gdyby wzięła urlop w pracy, po­szła na te­ra­pię, spró­bo­wała wy­lu­zo­wać i na­ła­do­wać ba­te­rie, to i tak by­łoby za mało.

W tym sa­mym cza­sie ka­riera Aarona na­bie­rała roz­ma­chu. Kiedy przed­sta­wił jej swój plan do­ty­czący Hunt Ad­vi­sory, to jakby rzu­cił jej koło ra­tun­kowe. Dał jej moż­li­wość wy­ko­rzy­sta­nia umie­jęt­no­ści i za­ro­bie­nia na lep­sze ży­cie, może na­wet po­zwo­le­nia so­bie na to, żeby tro­chę się nim na­cie­szyć.

Wszystko jed­nak za­le­żało od suk­cesu au­kcji, która miała się od­być na an­tark­tycz­nych wo­dach. A to zna­czyło, że Oli­via mu­siała się zmie­rzyć z ko­lej­nym ze swo­ich lę­ków.

Tym, który – jak są­dziła – za­ko­pała tak głę­boko, że już ni­gdy nie bę­dzie jej nę­kał.

Dla­czego? Dla­czego to wszystko mu­siało się od­by­wać aku­rat na statku?

Te­ra­peuta po­mógł jej to ja­koś prze­two­rzyć.

Nie bę­dziesz za nic od­po­wia­dać – tak jej po­wie­dział, kiedy mu wy­ja­śniła, jak bar­dzo boi się tej wy­prawy.

I miał ra­cję. Na statku była cała za­łoga. Do­świad­czony ka­pi­tan. Naj­wyż­szej klasy sprzęt na­wi­ga­cyjny.

Nie bę­dziesz mu­siała trzy­mać wachty.

Bę­dzie tylko pa­sa­żerką, bę­dzie się mo­gła zre­lak­so­wać i cie­szyć po­dróżą. Bę­dzie zu­peł­nie ina­czej niż ostat­nio.

Nie bę­dziesz za nic od­po­wia­dać.

Pro­ble­mem był jesz­cze sam cel owej po­dróży: An­tark­tyda. Kiedy wy­po­wie­działa to słowo na głos, my­ślała, że po­grąży się w głę­bo­kiej ot­chłani żalu. Gdy do­ra­stała, to miej­sce było dla jej ro­dziny czymś nie­mal mi­tycz­nym – je­dy­nym kon­ty­nen­tem, który zo­stał jej ojcu do zo­ba­cze­nia przed śmier­cią. Tym­cza­sem Oli­via zła­pała się na tym, że się uśmie­cha. W jed­nej chwili wró­ciły dawno za­po­mniane wspo­mnie­nia: to, jak jej tata roz­kła­dał mapy na stole ku­chen­nym, po­ka­zu­jąc różne trasy na Bie­gun Po­łu­dniowy, jak sia­dał po ciemku na skraju jej łóżka i opo­wia­dał o swoim ma­rze­niu, ja­kim było że­glo­wa­nie wśród gór lo­do­wych po ostat­nich na­prawdę dzie­wi­czych ostę­pach, uj­rze­nie hum­ba­ków oraz lam­par­tów mor­skich, spo­tka­nie z pin­gwi­nami i prze­pły­nię­cie koła pod­bie­gu­no­wego, żeby na wła­sne oczy zo­ba­czyć dzień po­larny i słońce świe­cące o pół­nocy. Jego półki na książki wręcz ugi­nały się pod cię­ża­rem bio­gra­fii Shac­kle­tona i Scotta. Oli­via była pewna, że gdyby uro­dził się w tam­tej epoce, sam rów­nież na­le­żałby do grona nie­ustra­szo­nych od­kryw­ców. Mu­siała też przy­znać, że za­ra­ził ją swoim en­tu­zja­zmem: jako dziecko za­sy­piała przy­tu­lona do plu­szo­wego pin­gwinka i śniła o tym, że któ­re­goś dnia od­wie­dzi Kra­inę Lodu.

Kiedy zmarł, Oli­via miała szes­na­ście lat. Póź­niej jej matka wy­rzu­ciła całą prze­pastną bi­blio­teczkę ojca do śmieci i za­bro­niła wspo­mi­nać o że­glo­wa­niu, ło­dziach czy eks­plo­ra­cjach. Oli­via ni­gdy tego nie kwe­stio­no­wała. Bo niby czemu? W końcu to ona była winna jego śmierci.

Po­krę­ciła gwał­tow­nie głową.

Tym ra­zem nie będę za nic od­po­wie­dzialna, po­wie­działa w my­ślach i wzięła głę­boki wdech. Naj­wyż­sza pora, żeby się z tym po­go­dzić i żyć da­lej.

Poza tym miej­sce, w któ­rym się znaj­do­wali, było wręcz ide­alne do tego, żeby za­cząć od nowa. Wszystko w Ushuai wy­da­wało się ta­kie nowe i świeże. To małe mia­steczko le­żało na skraju urwi­stego i sma­ga­nego wia­trem ar­chi­pe­lagu zło­żo­nego z ty­sięcy słabo za­lud­nio­nych wy­se­pek, zwa­nego Tierra del Fu­ego, czyli Zie­mią Ogni­stą – co w pew­nym sen­sie za­kra­wało na iro­nię, po­nie­waż było tam nie­sa­mo­wi­cie zimno. Ushu­aia z ko­lei to uro­czy port ry­backi, pe­łen do­mów o ko­lo­ro­wych da­chach i stro­mych uli­czek scho­dzą­cych wprost nad wodę. Akwa­re­lowa smuga ciem­no­zie­lo­nego lasu pro­wa­dziła w głąb ośnie­żo­nych gór, które ota­czały mia­sto, kreu­jąc ka­me­ralną at­mos­ferę po­mimo kli­matu ro­dem z po­gra­ni­cza.

– Do ko­la­cji zo­stało jesz­cze kilka go­dzin – po­wie­dział Aaron. Zła­pał ją za rękę i mocno ści­snął. – Może wró­cimy do ho­telu?

– Po­cze­kaj. Chcę uwiecz­nić tę chwilę. – Oli­via za­trzy­mała się przy drew­nia­nym znaku, kilka kro­ków od wody. Ro­zej­rzała się za kimś, kogo mo­głaby za­cze­pić i po­pro­sić o zro­bie­nie zdję­cia. Ale wo­kół wiało pustką. Dziwne. Kiedy wcze­śniej tędy prze­cho­dziła, wręcz ro­iło się tu od tu­ry­stów za­bie­ga­ją­cych o fotkę.

W parku do­strze­gła tylko jed­nego męż­czy­znę, który opie­rał się o ra­chi­tyczne i tar­gane po­dmu­chami wia­tru drzewo. Miał na so­bie czarną kurtkę za­piętą pod samą szyję i czapkę na­cią­gniętą ni­sko na czoło. Kiedy po­chwy­cił jej spoj­rze­nie, Oli­via po­czuła, jak serce pod­cho­dzi jej do gar­dła. Zmro­ziło ją to, jak na nią pa­trzył, czy ra­czej na nich.

Zła­pała Aarona za ra­mię, lecz on w tej sa­mej chwili wziął od niej te­le­fon i uniósł go w wy­cią­gnię­tej ręce.

– Zróbmy so­bie sel­fie. – Usta­wił te­le­fon pod ta­kim ką­tem, żeby obiek­tyw ob­jął ich twa­rze.

Oli­via przy­tu­liła się do niego i uśmiech­nęła, spy­cha­jąc my­śli o dziw­nym fa­ce­cie w naj­dal­szy za­ka­ma­rek umy­słu.

Aaron prze­czy­tał na­pis na znaku:

– Ushu­aia: el fin del Mundo.

Sły­sząc te słowa, Oli­via aż się wzdry­gnęła. Ko­niec świata.

I oby po­czą­tek no­wego roz­działu.

2

Oli­via przyj­rzała się do­kład­nie ich wspól­nej fo­to­gra­fii, od­py­cha­jąc od sie­bie to dziwne uczu­cie, że ktoś ich ob­ser­wuje. Na­prawdę ład­nie się ra­zem pre­zen­to­wali; od mie­sięcy nie miała na po­licz­kach ta­kich ru­mień­ców, które te­raz były za­sługą chłodu, a przy­wy­kła już do tego, że jej cera ma blady od­cień, ni­czym słaba her­bata, przez co jej twarz wy­glą­dała na zmę­czoną. To zdję­cie warto było wrzu­cić na In­sta­grama. Może zo­ba­czy je Tri­cia i w końcu prze­sta­nie pod­sy­łać jej linki do ar­ty­ku­łów o le­cze­niu syn­dromu wy­pa­le­nia za­wo­do­wego, do któ­rych wła­ści­wie w ostat­nim cza­sie ogra­ni­czała się ich ko­mu­ni­ka­cja. Oli­via wie­działa, że naj­lep­sza przy­ja­ciółka się o nią mar­twi, nie­mniej nie­po­trzeb­nie. Miała wszystko pod kon­trolą.

In­sta­gram zmie­nił się w swego ro­dzaju port­fo­lio do­ku­men­tu­jące jej po­wrót do zdro­wia. Może gdyby opu­bli­ko­wała wy­star­cza­jąco dużo zdjęć, ta fan­ta­zja sta­łaby się rze­czy­wi­sto­ścią. Bo ina­czej to było tylko po­bożne ży­cze­nie.

Na­gle na gó­rze ekranu wy­sko­czyło po­wia­do­mie­nie.

– Ach, wy­gląda na to, że nasz ekwi­pu­nek na eks­tre­mal­nie ni­skie tem­pe­ra­tury jest go­towy do od­bioru – oznaj­miła. – Sara pi­sze, że­by­śmy wstą­pili do jej biura.

– Nie może nam go ktoś pod­rzu­cić? Cały dzień cią­gle gdzieś bie­gam. Je­stem wy­koń­czony, a wie­czo­rem jesz­cze mamy tę ko­la­cję...

Oli­via wspięła się na palce i po­ca­ło­wała go w po­li­czek.

– Pójdę po te rze­czy. Te­raz twoja ko­lej, że­byś od­po­czął.

– Na pewno?

– Tak. Kiedy ty za­ła­twia­łeś wszystko na po­kła­dzie, ja przez cały ra­nek re­lak­so­wa­łam się w ho­telu. Cho­ciaż tyle mogę zro­bić.

Uniósł jej dłoń do ust i po­ca­ło­wał palce.

– Je­steś dla mnie zbyt do­bra. Do zo­ba­cze­nia póź­niej.

– Wrócę nie­ba­wem.

Aaron ru­szył w kie­runku ich ho­telu z rę­kami wbi­tymi w kie­sze­nie. Oli­vii nie umknęło na­pię­cie wi­doczne w jego ra­mio­nach. Wie­działa, jak ważna jest dla niego ta wy­stawa. Cho­ciaż te­raz do­brze mu się po­wo­dziło, ry­nek po­tra­fił być bar­dzo zmienny. Aaron był prze­ko­nany, że jego suk­ces może prze­mi­nąć rów­nie szybko, jak się po­ja­wił.

Dla­tego mu­siał przy­pie­czę­to­wać tę umowę. A Oli­via chciała zro­bić wszystko, co mo­gła, aby cała trans­ak­cja prze­bie­gła gładko i Aaron nie czuł tak wiel­kiej pre­sji. Bądź co bądź, on zro­bił dla niej to samo.

Za­pi­sała w te­le­fo­nie ad­res biura Pio­neer Ad­ven­tu­res w Ushuai, gdzie miała się spo­tkać z Sarą – pra­cow­nicą tejże agen­cji, która za­ła­twiła wszyst­kie for­mal­no­ści zwią­zane z rej­sem. Kie­ru­jąc się mapą i wska­zów­kami, Oli­via do­szła do ru­chli­wej głów­nej ulicy peł­nej re­stau­ra­cji, a także skle­pi­ków z odzieżą i tu­ry­styczną tan­detą, po czym skrę­ciła w jedną z bocz­nych uli­czek.

Za­trzy­mała się przed par­te­ro­wym bu­dyn­kiem z pre­fa­bry­ka­tów i za­pu­kała do drzwi. Ni­ska ciem­no­włosa ko­bieta po­wi­tała ją w środku ser­decz­nym uśmie­chem. Ściany biura po­dróży były okle­jone zdję­ciami gór lo­do­wych, mo­ty­wa­cyj­nymi pla­ka­tami z pin­gwi­nami i pocz­tów­kami z końca świata – z po­dzię­ko­wa­niami od klien­tów.

– Bie­nve­ni­dos, Oli­via! Jak sta­tek? Aaron za­do­wo­lony?

– Chyba tak – rzu­ciła zdaw­kowo Oli­via, wzru­sza­jąc lekko ra­mio­nami, żeby ukryć skrę­po­wa­nie. Po­winna jej udzie­lić kon­kret­niej­szej od­po­wie­dzi. Tyle że sama wła­ści­wie nie wie­działa, czy Aaron jest za­do­wo­lony.

Sara zmarsz­czyła brwi.

– Je­śli mogę coś zro­bić...

– Na pewno damy ci znać. – Oli­via uśmiech­nęła się po­krze­pia­jąco, przy­naj­mniej taką miała na­dzieję.

– Ko­niecz­nie. A tym­cza­sem pew­nie wam się przy­da­dzą. – Sara wska­zała dwie pary ocie­pla­nych wo­do­od­por­nych spodni i wiel­kich rę­ka­wic wy­ście­ła­nych po­la­rem.

– Wow! – Oli­via pod­nio­sła rę­ka­wice, z któ­rych każda była więk­sza od jej głowy. – Są ogromne.

– Za­pro­jek­to­wane z my­ślą o tym, że­by­ście prze­trwali na­wet naj­gor­szą po­larną bu­rzę.

– Aku­rat ta­kich atrak­cji nie po­trze­bu­jemy – od­parła ze śmie­chem Oli­via.

Sara się uśmiech­nęła.

– Le­piej dmu­chać na zimne. To z pew­no­ścią bę­dzie cu­downy rejs. Ma­cie nie­sa­mo­wity plan po­dróży. By­łaś już na statku?

Oli­via za­prze­czyła ru­chem głowy.

– Tylko Aaron. Mnie za bar­dzo do­ku­czał jet lag.

– No to czeka cię praw­dziwa nie­spo­dzianka. Z ze­wnątrz może nie wy­gląda zbyt im­po­nu­jąco, ale wnę­trze zo­stało cał­ko­wi­cie od­no­wione. Są tam wszyst­kie moż­liwe udo­god­nie­nia i luk­susy. To je­den z naj­lep­szych stat­ków do zwie­dza­nia oko­lic bie­guna.

– Nie mogę się już do­cze­kać.

– Wi­dzę, że za­pi­sa­li­ście się też na wy­cieczkę ka­ja­kiem i na kem­ping. Och, prze­ży­je­cie coś na­prawdę wy­jąt­ko­wego. To ide­alna pora roku na taką po­dróż, bo gdy bę­dzie­cie prze­pły­wać przez koło pod­bie­gu­nowe, zo­ba­czy­cie zja­wi­sko zwane dniem po­lar­nym, kiedy słońce w ogóle nie za­cho­dzi.

– Aaa, tak. Wła­śnie wtedy ma się od­być wielka au­kcja przy­go­to­wana przez Aarona.

– Do­sko­nały wy­bór. A gdy wy­bie­rze­cie się na kem­ping, tra­fi­cie aku­rat na tak zwaną białą noc, pod­czas któ­rej nie za­pa­dają cał­ko­wite ciem­no­ści.

– Fan­ta­stycz­nie – od­parła Oli­via. Jed­nym z ob­ja­wów prze­pra­co­wa­nia, które ni­gdy cał­kiem nie ustą­piły, była prze­wle­kła bez­sen­ność. Nie po­tra­fiła za­snąć na­wet w zu­peł­nym mroku, le­żąc w wy­god­nym łóżku, więc przy­naj­mniej te­raz, kiedy znaj­dzie się gdzieś po­środku lo­do­wego pust­ko­wia, w na­grodę prze­żyje coś wy­jąt­ko­wego.

W trak­cie ich roz­mowy te­le­fon na biurku Sary nie prze­sta­wał dzwo­nić. Oli­via spoj­rzała na niego z ukosa.

– Je­śli chcesz, od­bierz. Nie będę ci już za­wra­cać głowy.

Sara unio­sła dło­nie w prze­pra­sza­ją­cym ge­ście.

– Ty­dzień, pod­czas któ­rego trwa za­okrę­to­wa­nie, za­wsze jest sza­lony. Pan Hu­ghes chce, żeby sta­tek był pełny, więc nic tylko ogar­niam ka­juty dla do­dat­ko­wych pa­sa­że­rów, któ­rzy do­łą­czyli w ostat­niej chwili.

Oli­via po­ki­wała głową ze współ­czu­ciem. Była w sta­nie so­bie wy­obra­zić, że Cu­tler Hu­ghes – pre­zes Pio­neer Ad­ven­tu­res – jest wy­ma­ga­ją­cym sze­fem. Ba, na­wet z tego sły­nął.

– I tak je­stem zdzi­wiona, że w ogóle ist­nieje taka moż­li­wość!

– Na te rejsy jest ki­lo­me­trowa li­sta ocze­ku­ją­cych! Nie bra­kuje chęt­nych go­to­wych wsko­czyć na po­kład wła­ści­wie z dnia na dzień. Od tej eks­pe­dy­cji mamy też nową za­łogę. An­tark­tyda to wielka atrak­cja. – Sara usia­dła przed kom­pu­te­rem, go­rącz­kowo prze­su­wa­jąc wzro­kiem po ekra­nie. – Je­śli ty lub Aaron bę­dzie­cie cze­goś po­trze­bo­wać jesz­cze przed wy­pły­nię­ciem w mo­rze, skon­tak­tuj­cie się ze mną. Będę tu przez całą noc i jesz­cze ju­tro, do­póki wasz sta­tek nie opu­ści portu.

– Dzię­kuję. Prze­każę mu.

– A je­śli do tego czasu się już nie zo­ba­czymy, uda­nej po­dróży!

Ekwi­pu­nek był dość ciężki i nie­po­ręczny, ale ho­tel znaj­do­wał się nie­da­leko. Może nie był to tak luk­su­sowy przy­by­tek, jak te, w któ­rych Oli­via i Aaron za­trzy­my­wali się w Bu­enos Aires, Pa­ryżu czy Ge­ne­wie, ale roz­le­głe wi­doki na dziką li­nię brze­gową wy­na­gra­dzały jej to z na­wiązką.

Przez duże okna w lobby wi­działa port i MS Vi­gil, a także trap pro­wa­dzący ze statku na brzeg i cze­ka­jący na ich przy­by­cie. Mimo to nie po­tra­fiła po­zbyć się tego ir­ra­cjo­nal­nego stra­chu, który wręcz ści­skał jej żo­łą­dek na myśl o tym, że bę­dzie mu­siała wspiąć się po drew­nia­nych stop­niach na po­kład – a po­tem zo­sta­nie na nim uwię­ziona przez ko­lejne czter­na­ście dni.

Nie bę­dziesz za nic od­po­wia­dać. Trzy­mała się tych słów kur­czowo jak koła ra­tun­ko­wego.

Kiedy po ci­chu za­kra­dła się do po­koju, Aaron spał. Wcale jej to nie zdzi­wiło – pra­co­wał non stop, zma­ga­jąc się z jet la­giem i przy­go­to­wu­jąc wy­stawę oraz au­kcję. Jego włosy le­żały roz­rzu­cone na po­duszce; na ten wi­dok za­lała ją na­gła fala mi­ło­ści. My­ślała, że z nią ze­rwie już wtedy, po wiel­kiej au­kcji Yen­nina. Tym­cza­sem on jesz­cze bar­dziej się do niej zbli­żył, cho­ciaż była pewna, że na to nie za­słu­guje.

Wcze­śniej do­stali in­struk­cje, żeby zo­sta­wić ba­gaże w ho­te­lo­wym lobby; w ciągu nocy miały zo­stać za­ła­do­wane na sta­tek. Oli­via wy­to­czyła więc wa­lizki na ze­wnątrz, żeby nie ha­ła­so­wać w trak­cie pa­ko­wa­nia i nie prze­szka­dzać Aaro­nowi w od­po­czynku.

Na dole w holu otwo­rzyła swoją wa­lizkę i do wy­pcha­nej już głów­nej prze­grody wci­snęła po­ży­czone ocie­plane spodnie i rę­ka­wice. Chciała zro­bić to samo z rze­czami Aarona, tyle że w jego wa­lizce na sa­mym wierz­chu le­żała zło­żona wie­czo­rowa ma­ry­narka. Na pewno wściekłby się, gdyby tra­fiła na sta­tek przed ich ważną ko­la­cją z klien­tami.

Ma­jąc to na uwa­dze, wy­jęła ją i za­miast niej we­pchnęła do środka cały śnieżny ekwi­pu­nek Aarona. Gdy prze­wie­siła so­bie ma­ry­narkę przez rękę, coś wy­pa­dło z kie­szeni i prze­to­czyło się po wy­po­le­ro­wa­nej drew­nia­nej pod­ło­dze.

Oli­via po­bie­gła za tą rze­czą. Oka­zało się, że to małe czarne ak­sa­mitne pu­dełko.

Otwo­rzyła je drżą­cymi pal­cami. W środku znaj­do­wał się pla­ty­nowy pier­ścio­nek z osa­dzo­nym cen­tral­nie sza­fi­rem, który błysz­czał in­ten­syw­nym błę­ki­tem, i z dwoma mniej­szymi, lecz nie mniej błysz­czą­cymi bry­lan­tami po bo­kach. Wy­glą­dał na wie­kowy – i drogi.

Pier­ścio­nek za­rę­czy­nowy.

Za­mknęła szybko pu­de­łeczko. Serce za­częło jej ga­lo­po­wać, za­lała ją na­gła fala ad­re­na­liny. Wsu­nęła pier­ścio­nek z po­wro­tem do kie­szeni ma­ry­narki i w po­śpie­chu po­sta­wiła wa­lizki obok po­zo­sta­łych cze­ka­ją­cych w lobby.

Wy­glą­dało na to, że na An­tark­ty­dzie wiele się zmieni.

3

Kiedy wra­cała do po­koju ho­te­lo­wego, była pewna, że wszy­scy w win­dzie sły­szeli, jak wali jej serce. Uśmiech­nęła się wy­jąt­kowo sze­roko do mło­dej pary, która wsia­dła za­raz za nią, a oni spoj­rzeli na nią, jakby po­stra­dała ro­zum. Cóż, nie dało się ukryć, że jest szczę­śliwa. Aaron chciał się jej oświad­czyć. Czyżby za­mie­rzał to zro­bić wie­czo­rem, po ich ele­ganc­kiej ko­la­cji z tymi wszyst­kimi VIP-ami, któ­rzy wy­bie­rali się w rejs? To by przy­naj­mniej tłu­ma­czyło, dla­czego tak bar­dzo się tym stre­so­wał i czemu ku­pił jej z tej oka­zji nową su­kienkę. A może chciał po­cze­kać, aż będą na An­tark­ty­dzie, sami po­śród lodu, oto­czeni pin­gwi­nami?

Och, ja­kie to pod­nie­ca­jące. Prawda? Po­czuła ucisk w brzu­chu, ale nie z eks­cy­ta­cji, tylko... ze stra­chu.

Po­krę­ciła głową. Nie, to nie był strach. Cho­dziło ra­czej o ostroż­ność.

Bądź co bądź, byli ze sobą od nie­spełna roku. Kiedy się po­znali, ni­gdy w ży­ciu by nie po­wie­działa, że ich zwią­zek prze­trwa tak długo.

Wszystko za­częło się od służ­bo­wego zle­ce­nia.

W su­mie nic dziw­nego, skoro wła­ści­wie cały czas spę­dzała w pracy.

– Mam dla cie­bie nowy eks­cy­tu­jący pro­jekt.

Oli­via ode­rwała wzrok od po­ran­nej czar­nej kawy i zo­ba­czyła nad biur­kiem swoją sze­fową Lisę z pę­katą teczką na do­ku­menty we­tkniętą pod pa­chę. W du­chu mo­dliła się, żeby ta teczka nie sta­no­wiła czę­ści owego „no­wego eks­cy­tu­ją­cego pro­jektu”; przez całą noc koń­czyła ten ostatni, który przy­dzie­liła jej Lisa. Gdyby worki pod jej oczami jesz­cze się po­więk­szyły, mo­głaby no­sić w nich drob­niaki. Taka była cena dą­że­nia do tego, żeby zo­stać naj­młod­szą wspól­niczką w dzie­jach Pen­dle – firmy ak­tu­arial­nej, dla któ­rej pra­co­wała.

Tak czy ina­czej, lekki uśmiech w ką­ci­kach ust Lisy za­in­try­go­wał Oli­vię.

– Wiesz, że by­li­śmy pod wiel­kim wra­że­niem, jak so­bie po­ra­dzi­łaś z gru­po­wym pro­gra­mem eme­ry­tal­nym dla LUJO. I wy­gląda na to, że za­im­po­no­wa­łaś nie tylko nam. Po­dej­dziesz ze mną?

Oli­via po­de­rwała się z sie­dze­nia. Lisa była główną wspól­niczką w Pen­dle i kimś, z kim po­winna żyć w do­brych sto­sun­kach, je­śli chciała awan­so­wać. Po dro­dze po­chwy­ciła spoj­rze­nie swo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciółki Tri­cii, oso­bi­stej asy­stentki Lisy, która za­py­tała bez­gło­śnie:

– Co się dzieje?

Oli­via od­po­wie­działa jej tylko wzru­sze­niem ra­mion.

Ze ską­pa­nego w słońcu na­roż­nego ga­bi­netu Lisy roz­ta­czał się wi­dok na cen­trum Lon­dynu; mię­dzy biu­row­cami można było do­strzec frag­ment olśnie­wa­ją­cej Ka­te­dry św. Pawła. Lisa otwo­rzyła na kom­pu­te­rze ja­kiś plik i od­wró­ciła mo­ni­tor w stronę Oli­vii. Wid­niała na nim re­pro­duk­cja ob­razu, który Oli­via od razu roz­po­znała po cha­rak­te­ry­stycz­nych gru­bych po­cią­gnię­ciach pędzla i ko­lo­rach.

– Och, Ba­squ­iat – rzu­ciła. – Sprze­dał się chyba za ja­kąś astro­no­miczną kwotę, prawda? Zysk z tej in­we­sty­cji był ogromny. Pa­mię­tam, że po­dzie­li­łam się tą wia­do­mo­ścią na na­szym ze­spo­ło­wym What­sAp­pie. – Na­wet jej in­ter­ne­towe ko­mu­ni­ka­tory były pełne służ­bo­wych roz­mów; o tyle do­brze, że więk­szość jej ko­le­gów i ko­le­ża­nek z pracy też miała fioła na punk­cie fi­nan­so­wych no­wi­nek.

Lisa po­ki­wała głową.

– Tak oto wra­camy do te­matu no­wego zle­ce­nia i dość nie­ty­po­wej prośby pana La­vauda, który jest za­in­te­re­so­wany na­by­ciem dzieł sztuki w ra­mach in­we­sty­cji i pro­sił o moż­li­wość skon­sul­to­wa­nia się z tobą oso­bi­ście.

– Ze mną? – Oli­via za­mru­gała za­sko­czona. Pierre La­vaud był wła­ści­cie­lem LUJO, sieci luk­su­so­wych ho­teli. Oli­via od lat pra­co­wała nad ich pla­nem eme­ry­tal­nym. Nie spo­dzie­wała się, że ten fran­cu­ski mi­liar­der w ogóle wie, kim ona jest, nie mó­wiąc już o tym, że po­prosi wła­śnie o nią. – Ale czemu?

Lisa wzru­szyła ra­mio­nami.

– Nie mam po­ję­cia. Może sły­szał, że in­te­re­su­jesz się sztuką?

– Nie­wy­klu­czone. – Pod­czas któ­re­goś zjazdu za­trzy­mała się w jed­nym z jego lon­dyń­skich ho­teli i po­dzi­wiała rzeźby Jeffa Ko­onsa wy­sta­wione w lobby. Może ja­koś je sko­men­to­wała i nie uszło to jego uwa­dze? – Ale czy nie le­piej wy­słać do niego ko­goś, kto zna się na za­rzą­dza­niu in­we­sty­cjami? To nie jest moja działka. Pew­nie bar­dziej by mu się przy­dał do­radca fi­nan­sowy.

– Też tak my­ślę, ale on chce cie­bie. Jak już mó­wi­łam, mu­sia­łaś zro­bić na nim wiel­kie wra­że­nie. Wiem, że to nie to samo, co do­ra­dza­nie w kwe­stii pla­nów eme­ry­tal­nych. I gdyby nie był dla nas taki ważny... – Lisa się uśmiech­nęła, za­wie­sza­jąc głos, i po­dała Oli­vii do­ku­menty, które trzy­mała pod pa­chą. – To tylko zwy­kłe kon­sul­ta­cje, ale je­śli uwa­żasz, że nie po­do­łasz, mogę wy­zna­czyć ko­goś in­nego.

Oli­via po­krę­ciła głową.

– Nie, nie, zajmę się tym.

– Na pewno?

– Oczy­wi­ście. – Oli­via wzięła teczkę i przy­wo­łała na twarz uśmiech. Wie­działa, że panu La­vau­dowi nie na­leży od­ma­wiać. Był ich naj­więk­szym klien­tem. A je­śli się spi­sze, zrobi ko­lejny krok, który przy­bliży ją do celu. Mu­siała jesz­cze tylko zdać je­den eg­za­min, żeby zo­stać li­cen­cjo­no­waną ak­tu­ariuszką, a wtedy sto­łek wspól­niczki bę­dzie jej. Wyż­sza pen­sja z pew­no­ścią po­mo­głaby jej wy­grze­bać się z dłu­gów, w które wpa­dła; aku­rat tam­tego ranka do­stała ko­lejny ra­chu­nek z domu opieki, w któ­rym znaj­do­wała się jej matka, uwzględ­nia­jący pod­wyżkę opłat.

– To nie tylko do­ku­menty. Jest tam też miła nie­spo­dzianka – po­wie­działa Lisa.

Oli­via otwo­rzyła teczkę. Na wierz­chu le­żał sztywny biały kar­to­nik z za­pro­sze­niem na wy­stawę pod ty­tu­łem W nie­znane or­ga­ni­zo­waną w sa­mym cen­trum Lon­dynu, a kon­kret­nie w May­fair, są­dząc po ko­dzie pocz­to­wym. Hunt Gal­lery pre­zen­to­wała swo­ich obie­cu­ją­cych ar­ty­stów.

Złote tło­czone li­tery su­ge­ro­wały, że za­nosi się na wiel­kie wy­da­rze­nie. Oli­via uznała, że chyba bę­dzie mu­siała się szarp­nąć na nową su­kienkę. Albo przy­naj­mniej zro­bić coś z tymi siń­cami pod oczami.

Lisa ski­nęła głową, da­jąc jej znak, że może odejść. Oli­via wy­szła z ga­bi­netu, nie kry­jąc oszo­ło­mie­nia. Może to wła­śnie była jej szansa, żeby się wy­bić.

– No i? Opo­wia­daj! – Tri­cia pod­bie­gła do niej i ra­zem wró­ciły do biurka. W od­po­wie­dzi Oli­via po­ka­zała jej bi­lety.

– Uuu, ele­gancko. Za­bie­rzesz mnie, prawda?

– Wia­domo.

Kilka dni póź­niej ona i Trish wy­brały się do ga­le­rii.

Oli­via nie­ustan­nie ob­cią­gała brzeg swo­jej pro­stej czar­nej su­kienki z Zary, naj­ład­niej­szej, jaką po­sia­dała. Po­mimo naj­lep­szych in­ten­cji nie miała czasu na ku­po­wa­nie no­wych ciu­chów – zbli­żała się ko­lejna se­sja eg­za­mi­nów, a i tak na­ro­biła so­bie za­le­gło­ści, prze­pro­wa­dza­jąc wstępny re­ko­ne­sans po świe­cie sztuki dla pana La­vauda. Lu­dzie sto­jący w ko­lejce do ga­le­rii mieli na so­bie ele­ganc­kie kre­acje zna­nych pro­jek­tan­tów, a Tri­cia wy­glą­dała re­we­la­cyj­nie w wy­po­ży­czo­nej su­kience od He­rvé Légera. Do­brze zro­zu­miała, na czym po­lega za­da­nie; Oli­via chcia­łaby mieć choć odro­binę ta­kiego wy­czu­cia stylu jak ona. Trish za­ofe­ro­wała, że po­ży­czy jej jedną ze swo­ich su­kie­nek, ale róż­niły się wzro­stem o pra­wie trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów. Oli­via wręcz nad nią gó­ro­wała – dzie­le­nie się ubra­niami ni­gdy nie było jedną z za­let ich wspól­nego miesz­ka­nia.

Ale prze­cież nie przy­szła tu dla mody, przy­po­mniała so­bie. Tylko dla swo­jej ka­riery. Mu­siała na­pi­sać wy­czer­pu­jące spra­woz­da­nie dla pana La­vauda i oce­nić, czy znaj­do­wało się tu coś, w co być może warto za­in­we­sto­wać.

Oli­via miała wszyst­kie fakty sta­ran­nie po­se­gre­go­wane w gło­wie. W ar­ku­szu kal­ku­la­cyj­nym ze­brała nie­zbędne dane do­ty­czące sprze­daży au­kcyj­nych z ostat­nich pię­ciu lat, sta­ra­jąc się przy­go­to­wać sza­blon dla przy­szłych in­we­sty­cji. Śle­dziła też na bie­żąco wiel­kie klapy.

Je­śli cho­dzi o in­we­sto­wa­nie w sztukę, opra­co­wa­nie mo­delu fi­nan­so­wego było bar­dzo skom­pli­ko­wa­nym za­da­niem. Na­prawdę nie­wielu ar­ty­stów osią­gało sta­tus „blue chip”, co zna­czyło mniej wię­cej tyle, że ich war­tość eko­no­miczna miała szansę wzro­snąć. Coś ta­kiego wy­ma­gało sprzy­ja­ją­cego układu wszyst­kich gwiazd. Nie wy­star­czyło stwo­rzyć nie­sa­mo­wite dzieło. Po­trzebne było rów­nież wspar­cie od­po­wied­niej ga­le­rii. Poza tym roz­głos me­dialny, uzna­nie ze strony kry­ty­ków, a także mocny kok­tajl ta­lentu, szczę­ścia i splen­doru. Obec­ność w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych na pewno też by nie za­szko­dziła. Prze­ku­cie sztuki w zysk było ry­zy­kow­nym przed­się­wzię­ciem, ale mo­gło się też oka­zać nie­zwy­kle opła­calne, je­śli wła­ściwy ku­piec trafi na wła­ści­wego ar­ty­stę.

No i przy­da­łaby się też po­moc prze­bo­jo­wego, zmo­ty­wo­wa­nego mar­szanda.

Wszy­scy w ga­le­rii mieli na­dzieję, że znajdą tam ko­lej­nego Ro­thko albo Hir­sta. Oli­via wy­cią­gnęła szyję, sta­ra­jąc się rzu­cić okiem na ob­razy wi­szące na ścia­nach, ale było tak tłoczno, że le­dwo co wi­działa – je­dy­nie skrawki ży­wych ko­lo­rów, prze­pla­tane stro­jami kok­taj­lo­wymi i ufry­zo­wa­nymi gło­wami.

– Przy­niosę nam ja­kieś drinki – po­wie­działa Tri­cia, która na­wet nie przyj­rzała się ob­ra­zom. Mimo to wy­glą­dała re­we­la­cyj­nie, zu­peł­nie jakby pa­so­wała do tego to­wa­rzy­stwa.

Oli­via za­częła krą­żyć po sa­lach, które były wy­dzie­lone w po­zor­nie przy­pad­kowy spo­sób – istny la­bi­rynt sztuki, w któ­rym każde dzieło miało wła­sne, prze­zna­czone dla niego miej­sce. Ściany były tak ośle­pia­jąco białe, że aż roz­bo­lały ją oczy. Oli­via zdzi­wiła się, że tak ja­sna prze­strzeń może skry­wać w so­bie tyle za­ka­mar­ków, ale mu­siała przy­znać, że można się tu było zgu­bić rów­nie ła­two jak w ciem­no­ściach.

Gdy do­szła już nie­mal do końca ga­le­rii, zna­la­zła miej­sce, w któ­rym nie stło­czyła się jesz­cze żadna grupka go­ści po­pi­ja­ją­cych szam­pana i wy­gła­sza­ją­cych pre­ten­sjo­nalne ko­men­ta­rze. Od reszty ga­le­rii od­dzie­lał tę salę cienki ak­sa­mitny sznur. Rzu­ciw­szy okiem za sie­bie, od­pięła go i za­kra­dła się do środka.

Przez chwilę była sama. Na­pię­cie wi­doczne w jej ra­mio­nach ustą­piło nie­mal w tej sa­mej chwili, gdy tam we­szła; na skó­rze czuła już tylko wi­bru­jący szum.

Na ścia­nie przed nią wi­siał sa­motny ob­raz, który zdo­mi­no­wał całą prze­strzeń. Oli­via ru­szyła na­przód i za­trzy­mała się tuż przed nim jak po­ra­żona.

Na­gle prze­nio­sła się do cza­sów, kiedy cho­dziła do ga­le­rii sztuki ze swoją mamą. Każda z ta­kich wi­zyt była praw­dziwą ucztą, oka­zją do tego, żeby za­cie­śniły więź – czy to ucząc się o wiel­kich mi­strzach w Szkoc­kiej Ga­le­rii Na­ro­do­wej, czy też oglą­da­jąc naj­now­szą in­sta­la­cję w Tate Mo­dern pod­czas rzad­kich week­en­do­wych wy­pa­dów do Lon­dynu. Matka Oli­vii też była zna­ko­mitą ar­tystką; ma­lo­wała w domu, po­ło­żo­nym w sa­mym sercu szkoc­kiego pust­ko­wia. Oli­via za­mru­gała.

Kiedy po raz ostatni mama wzięła do ręki pę­dzel?, po­my­ślała. To mu­siało być chyba wieki temu.

Ta­lent jej matki od lat le­żał za­ko­pany pod górą smutku, a te­raz prze­padł z po­wodu cho­roby, która cał­kiem jej go ode­brała – po­dob­nie jak znaczną część jej oso­bo­wo­ści i wspo­mnień. Pod­czas każ­dej wi­zyty Oli­via szu­kała ja­kie­goś spo­sobu, żeby po­now­nie na­wią­zać z nią kon­takt, cze­goś w stylu ka­mi­zelki ra­tun­ko­wej, którą mo­głaby oto­czyć i ura­to­wać ich re­la­cję. Ale matka tylko bar­dziej się od niej od­da­lała.

Na­zwij to uczu­cie – tak by po­wie­działa.

Oli­via zro­biła krok w stronę dzieła, sta­ra­jąc się zna­leźć wła­ściwe słowo, aby opi­sać to, co wła­śnie czuje. To było coś jakby... za­chwyt? Nie, nie­zu­peł­nie.

Po­dziw. Po­dziw był zde­cy­do­wa­nie bliż­szy tej emo­cji. Roz­le­ga­jący się wo­kół dźwięk zda­wał się spo­wi­jać jej ciało, ona tym­cza­sem stała jak urze­czona przed ma­lo­wi­dłem – su­ro­wym pej­za­żem utwo­rzo­nym ze śmia­łych po­cią­gnięć nie­bie­ską i białą farbą, które nie­mal ema­no­wały we­wnętrz­nym świa­tłem. Ob­raz bu­dził nie­po­kój i wy­da­wał się nie­mal żywy, jakby farba peł­zała po płót­nie ni­czym ko­lo­nia mró­wek. Kiedy się w niego wpa­try­wała, roz­brzmie­wa­jący w tle szum sta­wał się gło­śniej­szy, aż w końcu cała była w nim ską­pana. Nie mo­gła już dłu­żej cze­kać; ze­ska­no­wała ob­raz za po­mocą te­le­fonu, żeby do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej.

ne­miga – dzieło Ko­stasa Yen­nina, wy­ko­nane tech­niką mie­szaną. Ten szum był za­mie­rzony, skom­po­no­wany przez sa­mego ar­ty­stę. Oli­via ko­ja­rzyła jego na­zwi­sko, ale nie zna­la­zła o nim zbyt wielu in­for­ma­cji – nie pro­mo­wał się w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych i jak do­tąd ni­czego nie sprze­dał. Re­pre­zen­to­wał go młody han­dlarz sztuką, który wpraw­dzie miał wiel­kie am­bi­cje, ale jesz­cze nie mógł się po­szczy­cić żad­nym suk­ce­sem. Aaron ja­kiś tam.

Po­de­szła jesz­cze o krok.

Na­gle owio­nął ją za­pach wody ko­loń­skiej, tak in­ten­sywny, że wręcz ła­sko­tał noz­drza – piżmo z nutą słod­kiej wa­ni­lii. Drogi. Ku­szący.

Od­wró­ciła się gwał­tow­nie, przy­po­mniaw­szy so­bie o ak­sa­mit­nym sznu­rze.

– Bar­dzo prze­pra­szam – po­wie­działa, od­su­wa­jąc się po­śpiesz­nie od ob­razu. – Szu­ka­łam ja­kie­goś spo­koj­nego miej­sca i...

Ale męż­czy­zna tylko się uśmiech­nął.

– I co pani o nim my­śli? – Wska­zał na płótno za jej ple­cami.

Wzięła głę­boki wdech. Na tle bia­łych ścian on sam wy­glą­dał jak ma­lo­wi­dło – był nie­mal zbyt ide­alny, żeby mógł być praw­dziwy. W świet­nie do­pa­so­wa­nym gar­ni­tu­rze, z dłońmi wbi­tymi w kie­sze­nie, wy­raź­nie czuł się swo­bod­nie.

Po­trak­to­wała jego słowa jako po­zwo­le­nie, aby jesz­cze raz spoj­rzeć na ob­raz.

– Jest nad­zwy­czajny – po­wie­działa.

Męż­czy­zna prze­chy­lił głowę.

– Oso­bi­ście uwa­żam, że to dzieło naj­bar­dziej godne uwagi w ca­łej jego ko­lek­cji. Pust­ko­wie naj­bar­dziej od­le­głych za­kąt­ków na­szej pla­nety, ta­kich jak An­tark­tyda, sta­nowi dla niego praw­dziwą in­spi­ra­cję. To nie­sa­mo­wite, że w czymś tak po­nu­rym po­trafi zna­leźć prze­błysk piękna. Jego sztuka od­daje na­pię­cie mię­dzy izo­la­cją a spo­ko­jem, mię­dzy sa­mot­no­ścią a świa­domą me­dy­ta­cją. To płótno jest po­zba­wione ży­cia, a jed­nak pełne emo­cji – zni­żył głos.

– Jesz­cze ni­gdy cze­goś ta­kiego nie wi­dzia­łam – stwier­dziła Oli­via. – Tylko czemu nikt oprócz mnie nie po­dzi­wia tego ob­razu?

– Od­gro­dzi­łem go, żeby móc go za­pre­zen­to­wać na osob­no­ści klu­czo­wym VIP-om. Ale skoro sama tu pani tra­fiła, to śmiało, pro­szę się nie krę­po­wać.

– Ja ra­czej nie na­leżę do grona pań­skich VIP-ów – od­parła.

– Na pewno? Pani Oli­via Camp­bell, prawda?

Unio­sła brwi zdzi­wiona.

– Tak.

– W ta­kim ra­zie jako przed­sta­wi­cielka pana La­vauda jest pani jak naj­bar­dziej ważną osobą. Może się przed­sta­wię. Aaron Hun­ter-Wil­liams, ku­ra­tor tej wy­stawy. – Po­dał jej rękę, a ona ją uści­snęła, zszo­ko­wana tym, jak gład­kie ma dło­nie. I ja­kie wy­pie­lę­gno­wane: krótko ob­cięte pa­znok­cie i ładne, za­dbane skórki.

– Miło mi cię po­znać, Aaro­nie. Czyli re­pre­zen­tu­jesz ar­ty­stę?

– Od ja­kie­goś roku. Gdyby to ode mnie za­le­żało, Yen­nin już dawno stałby się roz­po­zna­walną marką. Ale tylko wy­trawny ku­piec po­trafi do­strzec praw­dziwy ge­niusz i go do­ce­nić. My­ślisz, że pan La­vaud byłby za­in­te­re­so­wany tym ob­ra­zem?

– No nie wiem.

– A może ty?

Za­gry­zła dolną wargę, po czym znowu po­de­szła bli­żej, sta­ra­jąc się oce­nić dzieło okiem in­we­stora. Ale nie po­tra­fiła tego zro­bić. Nie cho­dziło o jego ja­kość – ta, rzecz ja­sna, była zna­ko­mita. Dla niej li­czyło się ra­czej to, o czym mó­wiła jej matka: o od­czu­cia, ja­kie wy­wo­łuje. Oli­via my­ślała, że wstępny, nie­mal przy­tła­cza­jący za­chwyt, w jaki wpa­dła na wi­dok ob­razu, gdy we­szła do tej sali, z cza­sem osłab­nie – ale on tylko wzrósł, a oczy aż wy­szły jej z or­bit, kiedy przyj­rzała się wszyst­kim de­ta­lom. Gdyby mo­gła za­bu­tel­ko­wać to, co czuje, a po­tem to sprze­dać, zo­sta­łaby mi­lio­nerką.

– Gdyby było mnie na niego stać, zwi­nę­ła­bym go wszyst­kim sprzed nosa – przy­znała.

Aaron roz­cią­gnął usta w uśmie­chu.

– Wo­bec tego masz wy­śmie­nity gust. Pro­szę, po­in­for­muj pana La­vauda, że ten kon­kretny ob­raz cie­szy się du­żym za­in­te­re­so­wa­niem. Pewna bol­ly­wo­odzka ak­torka ma na niego oko. Nie­dawno wy­szła za mi­liar­dera z Ara­bii Sau­dyj­skiej i te­raz biorą go pod uwagę w ra­mach pre­zentu ślub­nego... – Za­wie­sił głos i do­tknął brzegu nosa, jakby to miał być ich mały se­kret. – Ale do­brze, że na ra­zie mo­żemy jesz­cze na­sy­cić nim oczy. Ob­raz ma szczę­ście. Może po­od­dy­chać. I dać się po­dzi­wiać, jak przy­stało na dzieło sztuki.

– Ten, kto go kupi, pew­nie po­wiesi go u sie­bie w domu. No wiesz, żeby mo­gli go po­dzi­wiać jego obrzy­dli­wie bo­gaci przy­ja­ciele ak­to­rzy czy im po­dobni. Może na­wet jego go­spo­sia. – Uśmiech­nęła się, dumna z tego, że po­ku­siła się o dow­cip, ale Aaron nie od­po­wie­dział jej tym sa­mym. Wła­ści­wie wy­glą­dał, jakby za­raz miał się roz­pła­kać.

– Po­zo­staje mieć na­dzieję. Oba­wiam się jed­nak, że na­bywca tej pracy ni­g­dzie jej nie po­wiesi. Ob­raz prę­dzej za­le­gnie w ja­kimś skarbcu.

Oli­via po­krę­ciła głową.

– Jak to? Je­śli ktoś nie chce na niego pa­trzeć w domu, po­wi­nien wy­sta­wić go w róż­nych ga­le­riach. Albo ofia­ro­wać mu­zeum. Zro­bić coś do­brego. Bo ta­kie dzieło na­leży oglą­dać.

Przy­tak­nął ski­nie­niem.

– Masz ra­cję. Ale tak wła­śnie wy­gląda dzi­siej­szy ry­nek sztuki. Kupcy mają na­dzieję, że je­śli ob­raz znik­nie na ja­kiś czas, tylko zy­ska na war­to­ści.

– Szkoda. – Oli­via miała wielką ochotę cap­nąć ne­migę i dać nogę.

– Zwa­żyw­szy na twoją pracę, my­śla­łem, że ro­zu­miesz, jak ważne jest roz­wi­ja­nie in­we­sty­cji.

– Ow­szem. To jed­nak nie zmie­nia faktu, że bar­dzo mi przy­kro. Co in­nego, gdyby pan La­vaud po­ko­chał ten ob­raz. Ale je­śli pod­cho­dzi do sprawy wy­łącz­nie jak do in­we­sty­cji, nie do­ra­dza­ła­bym mu kupna. To nie wy­daje się zbyt bez­pieczne.

– Kto gra bez­piecz­nie, ra­czej rzadko coś zy­skuje, prawda?

– Prawda. Gdyby cho­dziło o oso­bi­sty ma­ją­tek pana La­vauda, mógłby za­ry­zy­ko­wać. Je­śli jed­nak ma to być część stra­te­gii zwią­za­nej z pro­gra­mem eme­ry­tal­nym LUJO... Uwierz mi, jego pra­cow­ni­kom na pewno nie spodo­ba­łoby się, że ich ciężko za­ro­bione pie­nią­dze zo­stały za­in­we­sto­wane w coś tak nie­sta­bil­nego.

Aaron zro­bił krok w jej stronę.

– Nie dość, że masz wspa­niały gust, je­śli cho­dzi o sztukę, to jesz­cze głowę do fi­nan­sów. Przy to­bie, Oli­vio, czuję się tro­chę nie­po­rad­nie. Nie mo­głem się do­cze­kać, żeby w końcu po­znać tę ta­jem­ni­czą osobę, która miała się tu zja­wić w imie­niu pana La­vauda. Te­raz już wiem, dla­czego wy­brał aku­rat cie­bie. Może dasz się za­pro­sić na ko­la­cję? Wy­ja­śnił­bym ci do­kład­niej, dla­czego moim zda­niem Yen­nin to ar­ty­sta przy­szło­ści, i przed­sta­wił­bym moje plany do­ty­czące zbu­do­wa­nia jego po­zy­cji w świe­cie sztuki...

Oli­via za­ka­słała; tym py­ta­niem zbił ją z pan­ta­łyku. Czy cho­dziło mu o spo­tka­nie w in­te­re­sach? Czy może do­brze wy­czuła, że coś mię­dzy nimi za­iskrzyło? Do tej pory randki były ostat­nią rze­czą, o ja­kiej my­ślała. Nie wie­działa, czy to przez ten ob­raz, mu­zykę czy może in­ten­sywne spoj­rze­nie Aarona, któ­rym ją świ­dro­wał, ale na­gle zła­pała się na tym, że się ku niemu na­chyla.

– Liv! Tu­taj je­steś. Wszę­dzie cię szu­ka­łam. – Tri­cia wy­ro­sła na­gle po dru­giej stro­nie sznura, uno­sząc w ręku dwa kie­liszki szam­pana.

– Wy­gląda na to, że mamy to­wa­rzy­stwo – wy­szep­tał Aaron. De­li­kat­nie do­tknął ple­ców Oli­vii i po­kie­ro­wał ją w stronę ko­biety.

Tri­cia nie­mal upu­ściła szam­pana, kiedy zo­ba­czyła, z kim idzie Oli­via. Po­słała jej chy­try uśmie­szek.

– Prze­pra­szam, że wam prze­szko­dzi­łam...

Aaron nie­znacz­nie ski­nął głową.

– Mu­szę po­ka­zać ten ob­raz jesz­cze kilku in­nym go­ściom, ale miło było cię po­znać, Oli­vio. – Po­chy­lił się i le­ciutko mu­snął ustami jej po­li­czek, kła­dąc swoją cie­płą dłoń na jej ra­mie­niu.

I już w tam­tej chwili Oli­via wła­ści­wie stra­ciła dla niego głowę.

Może więc wcale nie było za wcze­śnie na za­rę­czyny. Ich zwią­zek od sa­mego po­czątku był prze­cież jak tor­nado. Nie­kon­wen­cjo­nalny, elek­try­zu­jący, ba­lan­su­jący na gra­nicy in­te­re­sów i przy­jem­no­ści. Nie dało się ukryć, że two­rzą zgrany ze­spół, a ta wy­stawa miała być tego do­wo­dem.

Drzwi windy się otwo­rzyły, a ona przy­ci­snęła ma­ry­narkę mocno do piersi. Kiedy we­szła po­now­nie do po­koju, ucie­szyła się, wi­dząc, że Aaron wciąż śpi. Ostroż­nie od­wie­siła ma­ry­narkę do szafy, prze­su­wa­jąc pal­cami po mięk­kim rę­ka­wie z wło­skiej wełny. Obok wi­siała su­kienka, którą miała wło­żyć na cze­ka­jącą ich ko­la­cję. Tak wiele za­le­żało od po­wo­dze­nia tego rejsu i wszystko miało się za­cząć już tego wie­czoru. Mu­siała się przy­go­to­wać.

We­szła pod prysz­nic, po­zwa­la­jąc, żeby go­rąca woda ob­myła jej ciało i uko­iła ten dziwny ucisk w brzu­chu. Prze­sa­dzała. Może po pro­stu tak dawno nie przy­da­rzyło jej się nic do­brego, że za­po­mniała już, ja­kie to uczu­cie.

To nie był strach ani na­wet ostroż­ność.

Ra­czej nie­cier­pliwe ocze­ki­wa­nie. Tak, to było to.

To mu­siało być to.

4

Stół był za­sta­wiony nie­do­pi­tymi kie­lisz­kami czer­wo­nego wina i pół­mi­skami gril­lo­wa­nego mięsa, za­sy­pany ostrymi odłam­kami sko­rup śnież­nych kra­bów; uro­czy­sta ko­la­cja dla VIP-ów w naj­eksklu­zyw­niej­szej ar­gen­tyń­skiej par­rilli w Ushuai oka­zała się wiel­kim suk­ce­sem. Choć Oli­via była pewna, że więk­szość go­ści przy­wy­kła ra­czej do re­stau­ra­cji od­zna­czo­nych gwiazd­kami Mi­che­lin i ele­ganc­kiej srebr­nej za­stawy, wszy­scy naj­wy­raź­niej po­czuli du­cha tego gra­nicz­nego mia­steczka. Pa­no­wał ra­do­sny, nie­fra­so­bliwy na­strój. Aaron sie­dział u szczytu stołu z Cu­tle­rem Hu­ghe­sem – pre­ze­sem agen­cji Pio­neer Ad­ven­tu­res i wła­ści­cie­lem statku MS Vi­gil.

Cu­tler był szy­chą. Ni­gdy wcze­śniej go nie spo­tkała, ale roz­po­znała go, gdy tylko zja­wili się w re­stau­ra­cji. Za­cho­wy­wał się ra­czej jak ce­le­bryta niż dy­rek­tor, re­gu­lar­nie go­ścił na an­te­nie te­le­wi­zji i był znany ze swo­jego pie­kiel­nego cha­rak­teru oraz z otwar­tego, bez­po­śred­niego stylu za­rzą­dza­nia (rzecz dość nie­ty­powa jak na Ka­na­dyj­czyka, nie­mniej wiele osób wska­zy­wało na jego szkoc­kie ko­rze­nie). Po­zo­wał na­wet na Do­nalda Trumpa, pro­wa­dząc wła­sne re­ality show – pod­róbkę The Ap­pren­tice.

Jego firma Pio­neer Ad­ven­tu­res sły­nęła z or­ga­ni­za­cji po­dróży do od­lud­nych miejsc i nie­bez­piecz­nych eks­pe­dy­cji. Na pierw­szy rzut oka to wszystko zda­wało się nie iść w pa­rze z wy­so­kiej klasy wy­stawą sztuki, ale Aaron zdra­dził Oli­vii w ta­jem­nicy, że Cu­tler długo już nie po­bę­dzie pre­ze­sem Pio­neer Ad­ven­tu­res. Za­mie­rzał sprze­dać firmę ja­kie­muś ta­jem­ni­czemu na­bywcy, który miał w pla­nach bar­dziej luk­su­sowy pro­jekt, a do­da­nie ta­kiej wy­stawy do li­sty atrak­cji do­stęp­nych na statku przy­cią­gnę­łoby nieco inną klien­telę. Wszystko było czę­ścią pa­kietu – i je­śli po­kaz od­nie­sie suk­ces, do­biją targu. Bez tego Cu­tler bę­dzie mu­siał zwi­nąć cały in­te­res, a setki pra­cow­ni­ków zo­staną bez pracy.

Oli­via ni­gdy by nie po­my­ślała, że Cu­tler jest pod tak dużą pre­sją, wi­dząc, jak za­ba­wia to­wa­rzy­stwo sza­lo­nymi opo­wie­ściami o swo­ich ry­zy­kow­nych eks­ce­sach. Roz­ta­czał wo­kół sie­bie nie­sa­mo­witą aurę i pe­wien ro­dzaj pry­mi­tyw­nego uroku. Ża­ło­wała, że sama nie po­tra­fiła za­cho­wy­wać się tak bez­tro­sko, kiedy jej wła­sne ży­cie się wa­liło.

Nie­mniej są­dząc po we­so­łej, emo­cjo­nu­ją­cej at­mos­fe­rze, Cu­tler ra­czej nie miał się o co mar­twić. Oprócz niego, jego żony In­grid, Oli­vii i Aarona w tym eks­klu­zyw­nym gro­nie go­ści znaj­do­wali się także Ro­bert i Aida Fre­ed­ma­no­wie, za­ło­ży­ciele in­ter­ne­to­wej firmy co­wor­kin­go­wej Do­uble­Net, która prze­żyła istny roz­kwit pod­czas pan­de­mii; Ta­riq i Greg Ak­ba­so­wie, za­można, wpły­wowa para ge­jów, z któ­rych je­den był ku­ra­to­rem słyn­nych wy­staw, a drugi kry­ty­kiem sztuki; De­li­lah Con­stance, młoda au­stra­lij­ska pro­jek­tantka mody, któ­rej nie­obecny mąż dzia­ła­jący w branży tech­no­lo­gicz­nej fi­nan­so­wał jej gust ar­ty­styczny i ko­lek­cję sty­lo­wych pe­ruk (tego wie­czoru zja­wiła się w dłu­gich do pasa czar­nych wło­sach); oraz Ste­fan Gre­nville, au­kcjo­ner z Art Abo­ard, na któ­rego wcze­śniej na­rze­kał Aaron.

Lu­dzie z naj­bliż­szego oto­cze­nia Cu­tlera, wszy­scy nie­cier­pli­wie cze­ka­jący na to, żeby od­być po­dróż na ko­niec świata – i sko­rzy­stać z wy­jąt­ko­wej oka­zji na­by­cia jed­nego z ob­ra­zów Yen­nina. By­naj­mniej nie byli je­dy­nymi po­ten­cjal­nymi kup­cami na po­kła­dzie, ale tylko w nich Aaron po­kła­dał swoje na­dzieje i dla­tego nie szczę­dził wy­sił­ków, za­bie­ga­jąc o ich względy.

Cho­ciaż może nie każdy z nich pa­łał rów­nie wiel­kim en­tu­zja­zmem. Sie­dząca obok Oli­vii In­grid do­piła resztkę wina i się wzdry­gnęła.

– Czy pi­gułki na cho­robę mor­ską można łą­czyć z al­ko­ho­lem? – zwró­ciła się do Oli­vii z nie­miec­kim ak­cen­tem, który z każ­dym wy­pi­tym kie­lisz­kiem sta­wał się co­raz wy­raź­niej­szy. Przez całą ko­la­cję roz­ma­wiały o bła­host­kach, ale do­piero te­raz In­grid po­zwo­liła, aby jej ele­gancka, wy­tworna ma­ska nieco się zsu­nęła, uka­zu­jąc cień sła­bo­ści.

Oli­via za­gry­zła wargę ze współ­czu­ciem.

– Źle zno­sisz ta­kie wy­prawy?

– Ow­szem. Nie po­wiem, że­bym cie­szyła się na ten rejs. Zwłasz­cza na „Shake’a Drake’a”.

– A co to ta­kiego? – Oli­via zro­biła wiel­kie oczy.

– Tak mó­wią o prze­pra­wie przez Cie­śninę Drake’a pod­czas na­prawdę złych wa­run­ków. Ten od­ci­nek trasy stąd aż do An­tark­tydy może się oka­zać albo naj­nie­bez­piecz­niej­szy na świe­cie, albo gładki jak stół. Na dwoje babka wró­żyła: albo trzę­sawka, albo błogi spo­kój jak na je­zio­rze. Masz ochotę na prze­jażdżkę w wi­rówce?

Oli­via aż się skrzy­wiła.

– Nie­zbyt. Chyba będą mu­sieli mnie wcze­śniej uśpić. – Pró­bo­wała zbyć to żar­tem.

Ale In­grid się nie ro­ze­śmiała. Za­miast tego jej i tak blada twarz stała się jesz­cze bled­sza. Za­częła się ba­wić kosz­towną bry­lan­tową za­wieszką na na­szyj­niku.

– Ty też cier­pisz na cho­robę mor­ską?

Oli­via po­krę­ciła głową.

– Raz mia­łam nie­fajną przy­godę na ło­dzi.

– I mimo to wy­bie­rasz się w rejs? Czy to mą­dre?

– Pew­nie nie.

In­grid unio­sła sta­ran­nie wy­pie­lę­gno­waną brew.

– Cóż, je­śli bę­dziesz po­trze­bo­wać to­wa­rzyszki do pi­cia, za­pu­kaj do mnie.

– Nie­wy­klu­czone, że tak zro­bię.

Oli­via ro­zej­rzała się wo­kół stołu. Więk­szość go­ści już po­szła, ko­rzy­sta­jąc z ostat­niej oka­zji do wy­spa­nia się na sta­łym lą­dzie. Na wi­dok pu­stego krze­sła Aarona zmarsz­czyła brwi. Prze­pro­siła In­grid i wstała, zdej­mu­jąc płaszcz z opar­cia krze­sła.

Sie­dzieli w osob­nej ja­dalni – z krze­słami o skó­rza­nych obi­ciach i bo­aze­rią. Ale w głów­nej sali także nie było Aarona.

Oli­via wy­szła na ze­wnątrz, wkła­da­jąc w po­śpie­chu płaszcz, za­sko­czona prze­ni­kli­wym chło­dem; w wy­dy­cha­nym po­wie­trzu wi­działa parę uno­szącą się z ust. Ulica była prak­tycz­nie pu­sta, je­śli nie li­czyć męż­czy­zny, który stał po dru­giej stro­nie pod dasz­kiem nad wej­ściem do in­nego lo­kalu. Oli­via za­uwa­żyła go tylko dzięki roz­ża­rzo­nej koń­cówce pa­pie­rosa, któ­rego pa­lił, bo kap­tur kurtki za­sła­niał mu twarz. Zmru­żyła oczy, pró­bu­jąc mu się le­piej przyj­rzeć.

Czy to nie ten sam fa­cet, któ­rego wi­działa na na­brzeżu?

Nie miała pew­no­ści. Ale znów ogar­nęło ją zna­jome dziwne uczu­cie.

Wró­ciła do re­stau­ra­cji, od­pę­dza­jąc od sie­bie pa­ra­no­iczne my­śli. I wtedy wła­śnie w ko­ry­ta­rzu pro­wa­dzą­cym do mę­skiej to­a­lety do­strze­gła Aarona. Był do niej od­wró­cony ple­cami i roz­ma­wiał ze Ste­fa­nem.

– Oli­via o tym wie?

Za­trzy­mała się, kiedy Ste­fan wy­mó­wił jej imię, i przy­cza­iła w głów­nej sali, tak żeby jej nie wi­dzieli.

– Nie, ostat­nio była... za­prząt­nięta czymś in­nym – od­parł z wy­raźną go­ry­czą Aaron. Do­brze to ukry­wał, ale Oli­via wie­działa, że ma do niej żal o to, jak się za­cho­wy­wała w ostat­nich mie­sią­cach. O to, do czego do­pro­wa­dziła. I wcale mu się nie dzi­wiła. Nie­mniej kiedy usły­szała to w jego gło­sie, po­czu­cie winy aż ści­snęło jej żo­łą­dek.

– Czyli nie po­win­ni­śmy mieć kło­po­tów?

– Wy­gląda na to, że za­gro­że­nie mi­nęło. Moja ostat­nia wia­do­mość chyba przy­nio­sła ocze­ki­wany sku­tek.

– Świet­nie. O tyle do­brze, że je­ste­śmy po dru­giej stro­nie globu. Poza tym za dwa ty­go­dnie wszystko się zmieni...

Cof­nęła się. Nie chciała, żeby przy­ła­pano ją na pod­słu­chi­wa­niu – poza tym nie ro­zu­miała nic z tego, o czym mó­wili, i tylko jesz­cze bar­dziej się za­nie­po­ko­iła.

Co to za za­gro­że­nie?

Czyżby Aaron coś przed nią ukry­wał?

Wie­działa, że przez ostat­nie mie­siące żyła jakby we mgle, jej umysł był prze­mę­czony. Ale te­raz, kiedy wszystko wra­cało do normy, mu­siała o to za­py­tać... Od­nio­sła wra­że­nie, że Aaron dźwiga cię­żar, któ­rym po­wi­nien się po­dzie­lić.

– Oli­via, tu je­steś. My­śla­łam, że ucie­kłaś, za­nim zdą­ży­łam się po­że­gnać. Wi­dzimy się na po­kła­dzie? – In­grid uści­snęła ją i po­ca­ło­wała w oba po­liczki, otu­la­jąc ob­ło­kiem per­fum, któ­rych za­pach pod ko­niec wie­czoru wciąż był nie­zwy­kle in­ten­sywny.

– Zde­cy­do­wa­nie. – Oli­via przy­kle­iła na twarz sze­roki uśmiech, otrzą­sa­jąc się z nie­po­koju.

– Pa­mię­taj, żeby mnie od­szu­kać. Mu­simy wy­sko­czyć na drinka. Szam­pan po­trafi roz­wią­zać wszyst­kie pro­blemy.

– Czy moja żona z cie­bie też pró­buje zro­bić al­ko­ho­liczkę? – Cu­tler ob­jął Oli­vię ra­mie­niem. – Ona aku­rat musi za­cho­wać czuj­ność, In­grid. Ma nosa do pie­nię­dzy. Aaron twier­dzi, że jest ja­kimś fi­nan­so­wym ge­niu­szem.

– Och, bez prze­sady – za­opo­no­wała Oli­via.

– Mówi tak tylko przez skrom­ność. – Aaron wy­ło­nił się na­gle z ko­ry­ta­rza, ujął dłoń Oli­vii i ją ści­snął. – Czyli wi­dzimy się ju­tro?

Cu­tler prze­stał obej­mo­wać Oli­vię i po­dał rękę Aaro­nowi.

– Przez naj­bliż­sze dwa ty­go­dnie nic tylko śnieg, lód i, mam na­dzieję, wiele sprze­da­nych dzieł.

– W to nie wąt­pię.

Wy­szli na ulicę. Aaron że­gnał się ko­lejno z po­zo­sta­łymi go­śćmi, ści­ska­jąc dło­nie i cmo­ka­jąc ich w po­liczki.

– Kto ma jesz­cze ochotę drinka? – spy­tała De­li­lah. – W tej za­bi­tej de­skami dziu­rze chyba do­stanę gdzieś po­rządne mar­tini?

– Chęt­nie się przy­łą­czymy – od­parł Greg, bio­rąc De­li­lah pod rękę.

Ta­riq jed­nak nie po­dzie­lał jego en­tu­zja­zmu. Przez cały wie­czór z nich dwóch był bar­dziej wy­co­fany, ale uległ pod sro­gim spoj­rze­niem Grega.

– Czemu nie? W końcu je­ste­śmy na wa­ka­cjach – stwier­dził.

– Du­żego wy­boru nie mamy, ale na końcu głów­nej ulicy wi­dzia­łem chyba cał­kiem przy­zwo­itą wi­niar­nię – za­uwa­żył Aaron. – Co ty na to, Livi?

– No, może sku­szę się na kie­li­szek – od­po­wie­działa Oli­via, zmu­sza­jąc się do uśmie­chu. Ale nie po­tra­fiła się wy­lu­zo­wać. Od­kąd wy­szli z re­stau­ra­cji, miała wra­że­nie, że są ob­ser­wo­wani. W gło­wie roz­brzmiało jej echo słów Aarona: „Za­gro­że­nie chyba mi­nęło”. Obej­rzała się za sie­bie. Na chod­ni­kach krę­ciło się parę osób, ale nikt nie wzbu­dził jej nie­po­koju.

Kiedy zmie­rzali do baru, trzy­mała się bli­sko Aarona. I na­gle go do­strze­gła. Ten sam męż­czy­zna ga­pił się na nich spod daszku re­stau­ra­cji.

Nie­zna­jomy po­chwy­cił jej spoj­rze­nie i za­czął się od­da­lać. Kiedy wszedł w snop świa­tła rzu­ca­nego przez po­bli­ską la­tar­nię, kap­tur opadł mu na plecy, uka­zu­jąc głowę ostrzy­żoną pra­wie na łyso z nie­wiel­kim wzor­kiem z wło­sów wy­cię­tym nad uchem. Ani na chwilę jed­nak nie ode­rwał od niej swo­ich ja­sno­nie­bie­skich oczu.

Oli­via moc­niej ucze­piła się kurtki Aarona.

– Kto to? – zwró­ciła się do niego, wska­zu­jąc ge­stem w kie­runku męż­czy­zny.

Ale nie­zna­jomy zdą­żył już znik­nąć.

5

Na­stęp­nego ranka we­szli na sta­tek. Rze­czy­wi­ście był tak im­po­nu­jący, jak mó­wiła Sara. Kiedy prze­szli z ja­dalni do głów­nego holu, Oli­via nie­mal za­po­mniała, że znaj­dują się na wo­dzie. Uda­wała, że są w foyer ja­kie­goś luk­su­so­wego ho­telu, z dala od po­dej­rza­nych ły­sych po­staci cza­ją­cych się w cie­niu. Z su­fitu spły­wała skrząca się szklana rzeźba, która wiła się spi­ral­nie, po­dob­nie jak efek­towne schody z mo­siężną ba­lu­stradą; wszyst­kie ele­menty były za­wie­szone na nie­mal nie­wi­docz­nych dru­tach, imi­tu­jąc roz­pry­sku­jące się w po­wie­trzu odłamki lodu.

– Cie­kawe, kto jest au­to­rem – rzu­ciła Oli­via, wy­chy­la­jąc się za ba­lu­stradę, żeby le­piej przyj­rzeć się dziełu.

Aaron po­dą­żył za jej spoj­rze­niem.

– To rzeźba in­spi­ro­wana in­sta­la­cjami La­svita. Cu­tler nie szczę­dził kosz­tów na od­no­wie­nie wy­stroju.

– Jak wi­dać, było warto. 

Zza ich ple­ców do­biegł czyjś głos. Oli­via od­wró­ciła się i zo­ba­czyła wy­soką, ele­gancką ko­bietę w schlud­nym gra­na­to­wym uni­for­mie i bia­łej ko­szuli, z wło­sami ze­bra­nymi do tyłu w gładki kok.

– Pan Hun­ter-Wil­liams? Pani Camp­bell? Je­stem Eli­sa­bet, kie­row­niczka rejsu jed­nostką MS Vi­gil. Nie spo­sób opi­sać, jak bar­dzo się cie­szymy, mo­gąc pań­stwa go­ścić na na­szym statku.

Aaron ujął jej dłoń i mocno uści­snął.

– Miło mi po­znać.

– Czyli sta­tek znacz­nie się zmie­nił? – spy­tała Oli­via.

– Prze­szedł kom­pletny re­mont. Nowe wnę­trza, nowe za­bez­pie­cze­nia. Mamy tu na­wet lą­do­wi­sko dla he­li­kop­te­rów. Te­raz to su­per­no­wo­cze­sny sta­tek eks­pe­dy­cyjny. Aż roz­piera mnie duma, że mogę na nim pra­co­wać. Może pań­stwa opro­wa­dzić?

Aaron po­krę­cił głową.

– W ostat­nich dniach zdą­ży­łem się już ro­zej­rzeć. Ale mam kilka py­tań od­no­śnie do har­mo­no­gramu po­dróży. Wiem, że au­kcja jest za­pla­no­wana na dzień szó­sty. Czy na pewno zbie­gnie się w cza­sie z prze­prawą przez koło pod­bie­gu­nowe?

– Ka­pi­tan zdaje so­bie sprawę z tego, ja­kie to ważne, ale musi za­cho­wać pewną ela­stycz­ność, je­śli cho­dzi o wszel­kie plany. Eks­pe­dy­cja na An­tark­tydę ni­gdy nie jest cał­kiem prze­wi­dy­walna. Po­goda, wa­runki pa­nu­jące na mo­rzu, gru­bość po­krywy lo­do­wej... To wszystko może wpły­nąć na prze­bieg po­dróży... – Kon­ty­nu­owali roz­mowę, scho­dząc po scho­dach w kie­runku głów­nej re­cep­cji. Oli­via szła tuż za nimi, za­pa­trzona w zwi­sa­jącą z góry in­sta­la­cję. Na dole scho­dów znaj­do­wała się mała ta­bliczka z na­zwą rzeźby. Bu­rza lo­dowa au­tor­stwa Perli We­in­berg.

Oli­vię ni stąd, ni zo­wąd prze­szył dreszcz.