Skradzione dusze ebook

Skradzione dusze

W sprzedaży

następujące tomy cyklu „Miecz Prawdy”:

Pierwsza Spowiedniczka

Pierwsze prawo magii

Kamień Łez

Bractwo Czystej Krwi

Świątynia Wichrów

Dusza ognia

Nadzieja pokonanych

Filary Świata

Bezbronne imperium

Pożoga

Fantom

Spowiedniczka

Wróżebna machina

Trzecie królestwo

Skradzione dusze

oraz

Dług wdzięczności

Terry Goodkind

Skradzione dusze

Przełożyła

Lucyna Targosz

Dom Wydawniczy REBIS

Tytuł oryginałuSeveredSouls

Copyright © 2014 by Terry GoodkindAll rights reserved

Copyright © for the Polish edition by REBIS Publishing House Ltd.,Poznań 2015

RedaktorAgnieszka Horzowska

Projekt i opracowanie graficzne serii oraz projekt okładkiJacek Pietrzyński

Fotografie na okładce© Maksym Dykha/Shutterstock© Larry Jacobsen/Shutterstock© AstroStar/Shutterstock

prawolubni

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!Polska Izba KsiążkiWięcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

Wydanie I (dodruk)Poznań 2015

ISBN 978-83-7818-666-3

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznańtel. 61-867-47-08, 61-867-81-40; fax 61-867-37-74e-mail: [email protected]

DTP: Akapit, Poznań, tel. 61-879-38-88Druk i oprawa: WZDZ – Drukarnia „LEGA”

Rozdział 1

Sprowadź nam naszych zmarłych.

Richard usłyszał głos i w tej samej chwili poczuł na ramieniu dotknięcie lodowatej dłoni.

Odwrócił się, dobywając miecza.

W cichym przedświcie zabrzmiał charakterystyczny dźwięk wysuwającej się z pochwy stalowej klingi. Moc tkwiąca w mieczu odpowiedziała na wezwanie, przepełniła Richarda furią, przygotowując go do walki.

Tuż za nim stali w mroku trzej mężczyźni i dwie kobiety. Dogasające ognisko, płonące w oddali za jego plecami, rzucało na pięć nieruchomych twarzy delikatny czerwonawy poblask. Wymizerowane postaci stały bez ruchu, przygarbione, z bezwładnie zwisającymi rękami.

W powietrzu czuć było nadciągający deszcz, zapach dymu z ogniska w obozie, woń rosnących w pobliżu drzew balsamicznych i cynamonowych paproci, zapach koni i zatęchły zapaszek wilgotnych liści zaścielających ziemię.

Lecz Richard wyczuł również śladową woń siarki.

Chociaż żadne z tych pięciorga ani nie wyglądało, ani nie zachowywało się groźnie, to przepełniająca go moc starożytnego oręża, które trzymał w dłoni, sprawiała, że serce mu waliło. Ich bierna, apatyczna postawa nie łagodziła ani poczucia zagrożenia, ani gotowości do walki, gdyby nagle zaatakowali.

Jednak najbardziej niepokoiło go to, że choć wypatrywał i nasłuchiwał najsłabszego dźwięku i najlżejszego ruchu – to ani nie usłyszał, ani nie dostrzegł podchodzącej do niego piątki.

Przecież to niemożliwe, żeby w takich gęstych, niezamieszkanych lasach żadne z nich nie nadepnęło na gałązkę, nie skruszyło stopą suchych liści i kory leżących na ziemi.

Richard był znakomicie obeznany z lasami i nawet wiewiórka nie mogłaby się do niego podkraść, a co dopiero pięcioro ludzi. Kiedy był leśnym przewodnikiem, bawił się z innymi przewodnikami w podchody. Miał w tym dużą wprawę i rozwinęło to w nim rodzaj szóstego zmysłu pozwalającego wyczuć, czy w pobliżu jest jakaś żywa istota. Prawie nikt nie mógł niezauważenie podkraść się do Richarda.

A jednak tych pięcioro to zrobiło.

Pustkowia Mrocznych Ziem rzadko widywały podróżników. Było tu zbyt niebezpiecznie, żeby ryzykować przeprawę. Każdy wędrowiec o tym wiedział i nie szukałby kłopotów, podkradając się do obozowiska.

Jedno nieodpowiednie słowo lub nagłe poruszenie i Richard przestanie nad sobą panować. W jego umyśle już się dokonało, każdy ruch był obmyślony i postanowiony. Jeżeli zrobią coś nie tak, bez wahania będzie bronił siebie i tych w obozie.

– Kim jesteście? – zapytał. – Czego chcecie?

– Przyszliśmy, żeby być z naszymi zmarłymi – powiedziała jedna z kobiet takim samym głuchym głosem jak mężczyzna, który przemówił pierwszy.

Wydawało się, że wszyscy pięcioro patrzą przez Richarda.

– Sprowadź ich do nas – powiedziała druga kobieta podobnie martwym głosem. Tak jak tamci wyglądała jak skóra i kości.

– O czym wy mówicie? – zapytał Richard.

– Sprowadź naszych zmarłych – powtórzył jeden z mężczyzn.

– Jakich zmarłych? – zapytał Richard.

– Naszych zmarłych – powiedział kolejny mężczyzna równie głuchym głosem.

Te powtarzające się odpowiedzi donikąd nie prowadziły.

Richard słyszał dobiegające z obozu ciche głosy – to żołnierze Pierwszej Kompanii, obudzeni szczękiem dobywanego miecza, odrzucali koce i zrywali się na nogi. Wiedział, że chwytają miecze, kopie i topory, leżące w pogotowiu obok posłań. Zawsze byli gotowi do działania.

Richard nie spuszczał z tej piątki oka – jedynie na mgnienie, by zerknąć w bok, sprawdzić, czy nie ma innych zagrożeń – lecz wiedział, że żołnierze, przekazując sobie sygnały gestami, zajmują pozycje. Chociaż byli daleko i poruszali się bardzo ostrożnie, słyszał czyjś krok, szelest liści, mlaśnięcie błota pod stopą, kiedy część z nich spiesznie szła przez las, żeby okrążyć obcych.

To byli najlepsi z najlepszych – doświadczeni żołnierze, którzy ciężko pracowali, żeby dołączyć do elitarnej Pierwszej Kompanii. Wszyscy mieli za sobą lata wojaczki. Wielu spośród nich już oddało życie na Mrocznych Ziemiach, gdzie przybyli, żeby zapewnić Richardowi i Kahlan bezpieczny powrót do pałacu.

Niestety, wszyscy wciąż byli bardzo daleko od domu.

– Nie wiem, o czym mówicie – powiedział Richard, obserwując pozbawione wyrazu oczy stojących przed nim pięciorga ludzi.

– Nasi zmarli – odparła głuchym głosem pierwsza kobieta.

Richard zmarszczył brwi.

– Dlaczego mówicie to akurat mnie?

– Bo jesteś tym jedynym, wybrańcem – oznajmił mężczyzna, który go dotknął.

Richard kolejno poruszył palcami, lepiej ujmując rękojeść. Powiódł wzrokiem po twarzach bez wyrazu.

– Wybrany? O czym mówicie?

– Jesteś fuer grissa ost drauka – dodał kolejny mężczyzna. – Jesteś ten jedyny, wybrany.

Richard dostał gęsiej skórki. Fuer grissa ost drauka w prastarym górnod’harańskim znaczyło „siewca śmierci”. Bardzo niewielu ludzi – poza nim samym – znało ten martwy język.

Jeszcze bardziej niepokojące było to, skąd tych pięcioro wiedziało, że to się odnosi do niego.

Richard kierował w ich stronę czubek klingi, by mieć pewność, że żadne z nich nie podejdzie bliżej. Chciał być pewny, że w razie potrzeby będzie miał czyste pole do walki.

– Gdzieście to usłyszeli? – zapytał.

– Jesteś tym jedynym, jesteś fuergrissa ost drauka: siewca śmierci – powiedziała jedna z kobiet. – To właśnie robisz. Siejesz śmierć.

– Czemu uważacie, że mogę wam przyprowadzić waszych zmarłych?

– Od bardzo dawna ich szukamy – rzekła. – Chcemy, żebyś ich do nas przyprowadził.

– Sprowadź naszych zmarłych – powtórzył jeden z mężczyzn, po raz pierwszy z nutką gniewnego uporu, co się Richardowi nie spodobało.

Najwyraźniej miało to jakiś sens dla tamtych, lecz żadnego dla Richarda, chyba że zdecydowanie pokrętny. Znał trzy pradawne znaczenia określenia fuer grissa ost drauka, wiedział, jak się odnoszą do niego.

Tych pięcioro stosowało je zupełnie inaczej.

Za sobą usłyszał biegnącą ku niemu Kahlan. Rozpoznawał charakterystyczny odgłos kroków. Spędziła z nim trochę czasu przed świtem i dopiero niedawno poszła do obozowiska. Kiedy dobiegła, Richard uniósł lewą rękę, by mieć pewność, że Kahlan zostanie z tyłu, na wypadek gdyby musiał użyć miecza.

– Co się dzieje? – zapytała, zatrzymując się gwałtownie w pobliżu.

Richard pospiesznie obejrzał się przez ramię. Niepokój i troska w żaden sposób nie umniejszyły nieskazitelnego piękna kochanej twarzy.

Znowu spojrzał ku tamtym.

Zniknęli.

Zamrugał ze zdziwienia, rozejrzał się. Przecież tylko na mgnienie spuścił ich z oka. To było niemożliwe, a jednak cała piątka zniknęła.

– Byli tutaj – powiedział na poły do siebie.

Nie mieliby gdzie się schować w tej krótkiej chwili, kiedy obejrzał się na Kahlan. Nachylony, kamienisty teren, na którym się znajdowali, nie oferował żadnej kryjówki. Do najbliższych drzew było parędziesiąt stóp. To dlatego Richard wybrał to miejsce – przestrzeń na tyle otwartą, żeby nikt nie mógł się ukryć czy do nich podkraść.

Zobaczył, że zbutwiała ściółka na ziemi, na której tamci stali, przy odsłoniętym grzbiecie granitowej półki, wydaje się nietknięta. Słyszałby ich. Naruszyliby warstwę liści. Nie mogliby bezgłośnie zrobić kroku; nie mogliby tak szybko zniknąć mu z oczu i się ukryć.

– Kto? – zapytała Kahlan.

Richard wyciągnął rękę, wskazując mieczem.

– Przed sekundą pięcioro ludzi tutaj stało.

Skrawki nieba, widoczne w lukach w gęstym leśnym sklepieniu, zaczynały szarzeć, podbarwione czerwienią – zbliżał się świt. Kahlan nie zamierzała lekceważyć tego, co Richard widział. Badawczo wpatrzyła się w mrok.

– Byli półludźmi? – zapytała.

Richard wciąż czuł lodowaty chłód na prawym barku, gdzie dotknął go jeden z mężczyzn.

– Nie, nie sądzę. Jeden z nich mnie dotknął, żeby przyciągnąć moją uwagę. Nie szczerzyli zębów. Nie sądzę, że przyszli, aby zabrać mi duszę.

– Jesteś pewny?

– Tak.

– Mówili coś?

– Powiedzieli, że chcą, żebym im przyprowadził ich zmarłych.

Kahlan aż otworzyła usta ze zdumienia. Richard wpatrywał się w miejsce, w którym stali, potem znowu się rozejrzał, wypatrując jakiegoś śladu. W mroku nie widział żadnych śladów stóp.

Kahlan objęła się ramionami, zbliżyła się do niego.

– Richardzie, nikogo tu nie ma. – Wskazała ku drzewom. – I nie ma się gdzie schować, zanim się nie wróci do lasu. Jak mogliby zniknąć?

Dziesiątki żołnierzy Pierwszej Kompanii, jego przyboczna straż, nadbiegło z mroku, by utworzyć ochronny krąg. Każdy z rosłych żołnierzy trzymał obnażoną broń, gotowy do walki. Wyglądało to tak, jakby Richarda nagle otoczył stalowy jeżozwierz.

– W czym rzecz, lordzie Rahlu? – spytał jeden z oficerów. – Co się stało?

– Było tutaj pięcioro ludzi, dosłownie przed chwilą. – Richard wskazał mieczem. – Podeszli od tyłu i stali dokładnie tutaj.

Żołnierze przeczesali wzrokiem mrok, a potem, bez słowa, co najmniej tuzin ich pobiegło do lasu poszukać intruzów. Chociaż świt już rozświetlał słabym szarawym światłem cichy las, wciąż było na tyle ciemno, że Richard wiedział, iż łatwo będzie przeoczyć kogoś, kto się skrywa w gęstych zaroślach. Obcy musieliby tylko przycupnąć w mroku w gęstwie krzaków lub młodych drzewek i z łatwością by ich przegapiono.

Lecz nie sądził, żeby tamtych pięcioro przycupnęło i się ukryło.

Wiedział, że było inaczej.

Zniknęli.

Rozdział 2

Co się dzieje? – zawołała Nicci, przeciskając się przez zwarty pierścień wielkich żołnierzy.

Powiodła wzrokiem po mieczu – pewnie sprawdzała, czy jest zakrwawiony. Chociaż żołnierze byli potężni i uzbrojeni, dar Nicci sprawiał, że była groźniejsza niż oni wszyscy razem. Gdyby dar Richarda działał, mógłby zobaczyć otaczającą ją aurę mocy.

– Pięcioro ludzi podeszło od tyłu, kiedy stałem na warcie – poinformował ją Richard. Przez lukę, którą zrobiła, pospiesznie nadszedł Zedd. – Nie wiedziałem, że tam są, póki jeden z nich nie dotknął mojego ramienia.

Nicci była zaskoczona.

– Podeszli znienacka i cię dotknęli?

Stary czarodziej, podobnie jak ona, nie mógł w to uwierzyć. Chociaż Richard dobrze znał dziadka, to od czasu do czasu zdumiewało go to, czego Zedd potrafi dokonać swoją mocą, oraz jego niezwykła wiedza o najbardziej zawiłych i tajemnych sprawach.

– Ludzie? – Zedd spojrzał za Richarda i Kahlan. – Jacy ludzie?

Samantha i jej matka, Irena, znalazły się za Zeddem. Samantha, chociaż ledwie nastoletnia, udowodniła, że jest bardzo uzdolnioną czarodziejką. Richard jeszcze nic nie wiedział o darze jej matki, lecz sądząc po Samancie, można się było spodziewać, że jest znakomita.

Otaczający go ludzie mieli wiedzę, umiejętności i moc, co nie zmieniało faktu, że wszyscy się znajdowali w niebezpiecznej krainie, gdzie wiele im groziło. A to, że pięcioro ludzi potrafiło ot, tak do nich podejść i potem zniknąć, jedynie uwydatniało czyhające na Mrocznych Ziemiach niebezpieczeństwa.

– Nic ci nie jest, lordzie Rahlu? – spytała z niepokojem Irena, dotykając ramienia Richarda.

Pokręcił głową, a Nicci nieznacznie – choć opiekuńczo – podeszła bliżej i Irena musiała się odsunąć.

– Podkradli się do ciebie? – Nicci pochyliła głowę ku Richardowi. – Pięcioro ludzi?

Zedd, zirytowany, że się go ignoruje, zamachał ręką.

– Jakich ludzi? – zapytał, zanim Richard zdążył odpowiedzieć Nicci. – Gdzie byli?

Zdenerwowany Richard skinął za siebie.

– Stali dokładnie w tym miejscu, a potem zniknęli.

Zedd przekrzywił głowę, zmarszczył krzaczaste brwi. Przenikliwie łypnął jednym okiem.

– Zniknęli?

– Tak, zniknęli. Nie wiem, dokąd poszli. Nie widziałem, jak nadchodzą, i nie widziałem, jak odeszli. Kiedy znowu się ku nim odwróciłem, już ich nie było.

Samantha uniosła głowę, powąchała powietrze. Rysy jej twarzy miały jeszcze dziecinną miękkość. Zmarszczyła nosek.

– Co to za zapach? – zapytała szybko, zanim Zedd lub ktokolwiek inny zdążył się odezwać. – Już zanika, ale wydaje mi się, że go skądś znam.

Wszyscy się rozejrzeli, poruszeni jej dziwnym pytaniem i niepokojem.

Kahlan zmarszczyła brwi.

– Skoro już o tym wspomniałaś, to i ja go skądś znam. Richard uważnie badał wzrokiem mrok, wciąż wypatrując jakiegoś śladu pięciorga nieznajomych.

– To siarka.

Samantha odgarnęła z twarzy gęstwę czarnych włosów. Popatrzyła na niego.

– Siarka?

– Tak, woń śmierci – powiedział Richard, wpatrzony w ciemność.

– Nie. – Kahlan stukała kciukiem w rękojeść noża w wiszącej u pasa pochwie, usiłując sobie przypomnieć. – Duchy wiedzą, że nieraz go czułam. Na pewno nie jest przyjemny, ale to nie zapach śmierci. To coś innego.

– On nie to ma na myśli – stwierdziła posępnie Nicci, wymieniając z Richardem znaczące spojrzenia.

– To woń świata umarłych – powiedział równie posępnie Richard do wszystkich zwróconych ku niemu osób. – Jakby wrota zaświatów na mgnienie się uchyliły.

Wszyscy się w niego wpatrywali.

– Zaświaty! – Samantha pstryknęła palcami. – To stąd znam ten zapach. Czułam go wtedy, kiedy próbowałam uleczyć ciebie i Matkę Spowiedniczkę. Kiedy się znalazłam blisko jadu śmierci, który tkwi głęboko w was, poczułam go.

Irena położyła dłoń na ramieniu córki.

– Jad? Jaki jad? – Miała podejrzliwą minę pasującą do bruzd na czole i gęstych czarnych włosów. – Co moja córka mogła mieć wspólnego z zaświatami?

– Jit, Zaszyta Służka, porwała Kahlan i mnie – powiedział Richard. – Ale zanim zdołała nas zabić, zdążyłem zatkać nam uszy zwitkami płótna i uwolnić tkwiące w niej zło. Kiedy to zrobiłem, mimowolnie wydała wrzask, który przyzwał do niej śmierć. Zginęła i mogliśmy uciec. Niestety, dźwięk przedostał się przez zatyczki w naszych uszach. I teraz szczelina prowadząca do zaświatów tkwi w nas. Kiedy Samantha leczyła inne nasze rany, zbliżyła się do tej tkwiącej w nas granicy. Właśnie to pamięta.

– Samantha nic o takich sprawach nie wie – upierała się Irena, patrząc to na córkę, to na Richarda. – Jest za młoda. Nawet nie powinna czegoś takiego próbować. Musi się jeszcze wiele nauczyć, zanim się zbliży do ciemnych mocy.

Samantha się obróciła, żeby spojrzeć na matkę. Okropne wspomnienie sprawiło, że oczy miała pełne łez.

– Tylko tak mogłam ich uleczyć. Musiałam to zrobić, żeby nie umarli. Lord Rahl ma nas ocalić. Pomógł uratować wielu mieszkańców Stroyzy. Doradził mi, co powinnam uczynić. To kiedy uzdrawiałam, wyczułam głęboko w nich straszliwy mrok śmierci. Wtedy wyczułam tę okropną woń.

– Ma rację – burknął ze smutkiem Zedd. – Pamiętam, że poczułem ten zapach, kiedy zacząłem was uzdrawiać, zanim nas napadnięto i uprowadzono. Rozpoznałem wówczas zatęchły odór najmroczniejszych otchłani świata umarłych. – Odwrócił wzrok. – Już wcześniej się z nim zetknąłem.

Nicci założyła za ucho długie pasmo jasnych włosów. Badała wzrokiem mrok wśród drzew. Sprawiała wrażenie pogrążonej w myślach, a może wykorzystywała swoje umiejętności, żeby sprawdzić, czy ktoś lub coś się tam nie czai.

– Kiedy jesteś blisko granicy zaświatów, w pobliżu śmierci – powiedziała cicho głosem, który zdawał się dobiegać z jakiegoś mrocznego miejsca w głębi niej – możesz niekiedy wyczuć zza zasłony odór świata umarłych.

Irena rozejrzała się z posępną miną.

– Kiedy śmierć jest blisko...? Świat umarłych? Teraz? Tutaj? O czym wy mówicie? To pewnie tylko bijące w pobliżu siarczane źródło. Na Mrocznych Ziemiach jest ich mnóstwo. Pewnie wiatr przyniósł tu jego woń i tyle. – Łypnęła ku Nicci. – Myślę, że ulegamy bezpodstawnym obawom.

Nicci spojrzała na Irenę, na pięknej twarzy malowała się irytacja.

– Byłam niegdyś Siostrą Mroku. Często musiałam wąchać ową woń, kiedy Opiekun zaświatów nawiedzał nas w snach, by przekazywać nam polecenia. To dlatego Matka Spowiedniczka uważa to za wspomnienie snu. Kiedy śpi, dźwięki i obrazy świata bledną. W tym stanie jest bliżej tkwiącej w niej granicy z zaświatami.

Samantha aż otworzyła buzię.

– Byłaś Siostrą...

– Ciiii... – ostrzegła ją szeptem matka, kładąc obie dłonie na ramionach córki.

Matką Samanthy wstrząsnęło wyznanie Nicci, że była niegdyś Siostrą Mroku. Richard wiedział, że wiele żyjących na uboczu osób – jak Irena i jej córka – jest przesądnych i unika głośnego mówienia o tym, czego się boi, z lęku, że przywołają do siebie owe tajemnicze zagrożenia. A nie było nic bardziej przerażającego od Opiekuna zaświatów. Richard znał Siostry Światła zwące Opiekuna „Bezimiennym”, by nie wymawiać jego imienia.

Dostrzegł też w ciemnych oczach Ireny cień podejrzenia. Kobiety, które poddały się mrocznym mocom, nigdy nie wracały do światła. A jednak Nicci to uczyniła.

– Woń siarki jest podobna, ale nie identyczna jak odór świata umarłych. Przez wzgląd na moją dawną przynależność raczej nie pomyliłabym siarki z duszącą wonią zaświatów. Kiedy wcześniej dotknęłam Richarda i Kahlan, by ich uleczyć, aż za dobrze rozpoznałam, że w obojgu rozrasta się śmierć.

Irena, słysząc w głosie Nicci władczość i stanowczość, nie spierała się.

Zedd rozglądał się z niepokojem, twarz miał ściągniętą.

– Gdzie Cara?

Dziadek Richarda wiedział, że Mord-Sith byłaby w pobliżu, gdyby cokolwiek zagrażało jego wnukowi i Kahlan.

Te słowa ugodziły Richarda prosto w serce.

– Odeszła – powiedział cicho, patrząc w orzechowe oczy dziadka.

Zedd zmarszczył brwi.

– Jak to odeszła? Była tu, kiedy rozbijaliśmy obóz.

– Odeszła nocą.

Kiedy Zedd zobaczył minę Richarda, zamilkł, zostawiając pytania na później. Był przy tym, jak półludzie okrutnie zamordowali męża Cary. Ona też tam była. Richard wyczytał z oczu dziadka, że ten nagle zrozumiał jej decyzję.

Irena popatrywała na ciemne kształty drzew pojawiające się, w miarę jak świtało. Szczupła i silna, z delikatną twarzą okoloną długimi czarnymi włosami, wyglądała jak starsza wersja Samanthy, może trochę bardziej spięta. Samantha dzielnie i stanowczo stawiała czoło straszliwym niebezpieczeństwom. Richard wiedział, że po części dlatego, iż jest młoda.

Przyszło mu na myśl, że Irena – która całe życie spędziła na Mrocznych Ziemiach i była doświadczoną czarodziejką – bez wątpienia doświadczyła więcej niż córka i miała powody do niepokoju. Zapewne widziała rzeczy nieznane jeszcze Samancie, rozumiała sprawy, które jej córka dopiero musiała pojąć. Starsza kobieta ponaddwukrotnie dłużej niż Samantha radziła sobie z zagrożeniami w takim odludnym i surowym miejscu.

Irena wiedziała również, że przełamano blokadę trzeciego królestwa. Będąc czarodziejką wioski Stroyza, odpowiadała za obserwowanie owej granicy, wypatrywanie, czy nie została naruszona, i za powiadomienie innych, gdyby tak się stało. Zapewne znała przynajmniej niektóre zagrożenia zza muru na północy, który jej pobratymcy obserwowali od tysięcy lat.

Richard był ciekaw, ile wiedziała o murze i trzecim królestwie, od tak dawna nim odgrodzonym, w którym życie i śmierć współistniały w jednym czasie i miejscu. Musiał z nią porozmawiać i dowiedzieć się, co ona wie.

– Powinniśmy stąd odejść – mruknęła Irena, obserwując mrok.

Napomknienie o półludziach ją zestresowało – i nie bez powodu. Zabili jej męża, pożarli go na jej oczach, próbując ukraść mu duszę.

Blokada trzeciego królestwa została przerwana i przeklęci półumarli – stwory bez duszy – wydostali się do świata żywych, atakując i pożerając ludzi w obłąkańczych wysiłkach zdobycia duszy. Kiedy przerwano blokadę od tysięcy lat powstrzymującą zło, Irena opuściła wioskę, żeby ostrzec ludzi. Nie dotarła zbyt daleko. Półludzie zabili jej męża, a ją samą uprowadzili. Po próbach wykorzystania jej do swoich mrocznych celów pewnie by ją pożarli, jak tylu innych. Na szczęście, zanim to się stało, Richard zdołał uwolnić i ją, i żołnierzy oraz Zedda, Nicc i Carę.

Niestety, mąż Cary, Ben, generał dowodzący Pierwszą Kompanią, nie uszedł z życiem.

Wszyscy się odwrócili, usłyszawszy wrzask.

Richard wskazał mieczem.

– Tam!

Rozdział 3

Gdy tylko Richard ruszył w stronę źródła hałasu, Irena chwyciła go za ramię.

– Nie, lordzie Rahlu, nie powinieneś. Może ich być zbyt wielu. Musimy cię stąd zabrać.

Wyrwał się znowu, słysząc krzyk.

– To jeden z naszych żołnierzy.

Wskazała w stronę krzyków.

– Już za późno, żeby go uratować. Ryzykowałbyś na próżno.

– Tego nie wiemy. – Odsunął ją i ominął. – Nie zostawimy naszych, póki jest szansa na ich ocalenie.

Kahlan znalazła się tuż za Richardem, żeby uniemożliwić Irenie stawanie mu na drodze. To nie był czas na dyskusje, a przede wszystkim nie było nad czym dyskutować. Kahlan wiedziała to równie dobrze jak Richard. W takich sytuacjach sekundy mogły decydować o życiu lub śmierci.

A poza tym widziała w oczach Richarda furię miecza. Zamierzał zniszczyć zagrożenie i nie pozwoli, żeby cokolwiek mu w tym przeszkodziło.

Sądziła, że dla Ireny najważniejsze było bezpieczeństwo Richarda – w końcu był lordem Rahlem, władcą Imperium D’Hary. Przez wiele lat od niego zależało przetrwanie ich wszystkich. Zastanawiała się jednak, co Irena, pochodząca z tak zapadłej wioski, wie o szerokim świecie. A jeszcze bardziej ją dręczyło, co tamta wie o zagrożeniach w rodzinnej osadzie. Musiała odsunąć od siebie te myśli. Pośpiesznie znalazła się jak najbliżej Richarda.

Wszyscy żołnierze zawrócili i pobiegli za Richardem, a Nicci wysunęła się przed Kahlan, trzymając się tuż za nim. Jasne włosy płynęły za nią niczym chorągiew, kiedy tak podążała za lordem Rahlem do walki. Richard przeskoczył wywrócony przez wiatr świerk, pędził w mrok gęstego lasu, a pozostali za nim.

Cara odeszła, jad śmierci, by tak rzec, wyłączył dar lorda Rahla i Matki Spowiedniczki, toteż Nicci najwyraźniej zamierzała być blisko Richarda i Kahlan, by ich chronić. Zapewne najlepiej wiedziała, jak bardzo przetrwanie ich wszystkich zależy od Richarda. I – tak jakby to zrobiła Cara – zamierzała zapewnić mu ochronę.

Kahlan się cieszyła, że przynajmniej moc miecza wspiera Richarda. Jego dar, podobnie jak jej, nie działał, lecz miecz miał własną magię i Richard nadal mógł z niej korzystać.

Nie protestowała więc, gdy Nicci ją wyprzedziła, tylko ruszyła za czarodziejką. Wiedziała, że pod nieobecność Cary Nicci powinna być jak najbliżej, żeby chronić ich obydwoje. Poza tym najważniejsze było dla niej bezpieczeństwo Richarda. Wiele znaczył dla każdego, a dla niej był wszystkim, dlatego chciała, żeby czarodziejka była jak najbliżej niego.

Zedd był tuż za Kahlan, Samantha i Irena zaś znalazły się w tyle wraz z grupą żołnierzy. Część przesunęła się na boki, oskrzydlając Kahlan i Richarda, ubezpieczając ich od niespodziewanego ataku z flanki.

Richard, we władzy furii miecza, za nic nie zamierzał zwolnić i raz-dwa wszystkich wyprzedził. Pędził lasem, lawirując wśród pni ogromnych sosen, gąszczu krzaków, przeskakiwał skałki, powalone drzewa i strumienie z wprawą, w której nikt mu nie dorównywał. Jakby się obserwowało cień przemykający wśród pni i znikający w mroku.

Zagnieżdżona we wnętrzu Kahlan choroba spowalniała ją, uniemożliwiała dotrzymanie mu kroku. Zgroza podkopywała jej siły, czuła się zmęczona dużo wcześniej niż kiedyś. W Richardzie także rozrastało się znamię śmierci, lecz w niej było mocniejsze. Tkwiąca w ich wnętrzu śmierć wkrótce się o nich upomni, a jeśli nic jej nie powstrzyma, najpierw zabierze Kahlan.

Kiedy tak biegła za Richardem, zdziwiło ją i zaniepokoiło, że choroba tak szybko pozbawia ją sił. Zedd i Nicci ostrzegali, że sprawa jest poważna, że wewnętrzna toksyczna zmaza zaszczepiona przez Jit stopniowo się nasila. Jeśli się tego nie usunie, żadne z nich długo nie pożyje.

Zostawała za Richardem i Nicci, z trudem chwytała oddech. Zedd położył jej dłoń na plecach między łopatkami. Miało to nie tylko pomóc jej utrzymać równowagę. Czarodziej nie mógł usunąć tego, co ją zatruwało – przynajmniej póki nie wrócą do Pałacu Ludu – lecz sączył w nią swoją moc, dodając sił życiowych w walce o przetrwanie. Ten strumyczek mocy pomagał się jej trzymać. Wiedziała jednak, że na długo nie wystarczy.

Kahlan od czasu do czasu słyszała dobiegające z przodu krzyki żołnierza. Były coraz bliżej. Wiedziała, że pewnie napadli go półludzie, ale ponieważ nie było żadnych oznak ich obecności, nie miała pojęcia, ilu ich mogło być. Nie podobało się jej, że na oślep pędzą w niewiadome, lecz nie było wyjścia – chyba że zostawiliby biedaka na pewną śmierć, a to było niemożliwe.

W blasku wczesnego poranka dopiero w ostatniej chwili dostrzegała wyłaniające się z mroku gałęzie. Musiała szybko się uchylać, żeby jej nie uderzyły w twarz. Czasem było już za późno i mogła tylko zamknąć oczy. Innym razem dostawała w ramię gałęziami odgarnianymi przez Richarda.

Czasem, kiedy konar był duży, Richard, pędząc gęstym lasem, po prostu odcinał go mieczem i odrzucał, a ten padał pomiędzy tych, co biegli za nim. Żołnierze osłaniali się wtedy ramieniem. Kahlan starała się odnaleźć Richarda wzrokiem, ilekroć znikał wśród gęstwy sosenek i krzaków i pojawiał się na nowo, przeskakując zwalony pień lub skalny występ.

Wreszcie wypadli na polankę wśród klonów i brzóz i ujrzeli grupę półnagich ludzi, wysmarowanych białym popiołem, skupionych wokół czegoś na ziemi.

To byli Shun-tuk.

W bladym świetle przedświtu wyglądali jak duchy. Wszyscy mieli wokół oczu otoczki wymalowane czarną, tłustą substancją. Wymalowane szerokie, rozwarte usta z wyszczerzonymi zębami sprawiały, że ich głowy przypominały trupie czaszki. Większość była wygolona, lecz niektórzy pozostawili sobie na czubku pasmo włosów związane sznurami paciorków i kości, sterczące sztywno.

Odwrócili się od swojej zdobyczy, zdumieni, kiedy Richard przeskoczył głaz i runął na nich, krzycząc w furii i oburącz trzymając miecz.

W tej samej chwili Kahlan ujrzała, że zdumione twarze ociekają krwią.

Shun-tuk mieli noże, ale pozostały w pochwach.

Woleli się posłużyć zębami.

Rozdział 4

Richard rzucił się na kredowobiałe postacie. Nareszcie mógł dać upust furii. Ciął mieczem, odcinając ogoloną głowę ze zdumionymi, obwiedzionymi na czarno oczami. Zadał cios z taką siłą, że klinga niemal całkowicie odcięła ramię Shun-tuk stojącemu obok bezgłowego korpusu. Jednocześnie wymierzył potężnego kopniaka temu, który chciał go zaatakować z boku.

Część otaczających Richarda półludzi padła i Kahlan zobaczyła leżącego na ziemi żołnierza, otoczonego białymi postaciami niczym watahą wygłodniałych wilków. Chociaż Richard niektórych zabił, inni tylko na niego łypali, nie mając zamiaru rezygnować ze zdobyczy. Jeszcze inni, ogarnięci żądzą krwi, rwali zębami ciało, nie zważając na grożące im samym niebezpieczeństwo.

Żołnierz, przygnieciony półludźmi, wciąż miał w prawej ręce miecz, a w lewej mocno zaciskał nóż. Wierzgał i wymachiwał mieczem nad przygniatającymi go do ziemi ciałami, dźgał nożem tych, którzy chcieli się przyłączyć do uczty.

Krzyczał zarówno z wściekłości, jak i z bólu. Krwawił z miejsc nieosłoniętych zbroją, ale żył i był pełen woli walki.

Nie było wątpliwości, że walczył zażarcie, jak uczyniłby to każdy żołnierz Pierwszej Kompanii. Sporo białych postaci leżało na ziemi; sznur zakrwawionych ciał wyznaczał szlak walki.

Trochę tych leżących wokół żołnierza wciąż żyło i wykrwawiało się, rzężąc w agonii. Ich rany bez wątpienia były śmiertelne. Inni, straszliwie poranieni, wili się wśród paproci i mchów przy niewielkim strumyku, a krew spływała po skałkach, barwiąc czerwienią wodę. Niektórzy jęczeli, ale żaden nie krzyczał z bólu, jak większość rannych w bitwie, których widziała Kahlan.

Większość powalonych Shun-tuk jednak nie żyła. Żołnierz nie poddał się bez walki, tamci słono za to zapłacili.

Rzecz w tym, że półludzi było zbyt wielu, by sam mógł sobie z nimi poradzić. Pozbawionym duszy istotom bardziej zależało na powaleniu ofiary i skradzeniu jej duszy niż na własnym bezpieczeństwie.

Miecz Richarda zatoczył łuk i gładko ściął głowę białej postaci podnoszącej się z boku, żeby go pochwycić i powalić obok żołnierza. Podniosło się paru innych, pragnących wgryźć się w zbliżających się ku nim ludzi i przywłaszczyć sobie ich dusze.

Ku zgrozie Kahlan większość atakowała Richarda, jakby go rozpoznali i chcieli dopaść bardziej niż innych.

Zanim Shun-tuk zdołali przytłoczyć Richarda swoją liczebnością i powalić go na ziemię, żołnierze uderzyli na gromadę wymalowanych na biało postaci i odparli ich większość. Półludzie, nie zwracając uwagi na zagrożenie, natychmiast zaatakowali żołnierzy.

Lecz zęby nie dorównywały ostrym klingom.

Okropny widok przypomniał Kahlan kosy ścinające zboże. To była brutalna rzeź dziczy żądnej mordu.

Żaden czyn żołnierzy nie był w stanie dorównać okrucieństwu miecza Richarda. Półludzie sięgali po niego, a on odrąbywał palce, dłonie, ramiona, głowy, rozpłatywał ciała na pół. Wydawało się, że klinga ani na moment nie nieruchomieje, że za każdym razem trafia w cel, rozbijając czaszki, tnąc ciało i kości.

Nicci, wiedząc, że półludziom magia niewiele zaszkodzi, mogła przynajmniej kulą zgęszczonego powietrza uderzyć w tych, którzy chcieli zajść Kahlan z boku. Kiedy się chwiejnie cofali, starając się złapać równowagę, żołnierze roznieśli ich na mieczach. Kahlan dźgała nożem tych Shun-tuk, którzy się znaleźli blisko niej. Obwiedzione czernią oczy były przerażające z tak małej odległości, zwłaszcza kiedy rozdziawiali usta, szczerząc zęby.

Zedd też walczył zażarcie w obronie Kahlan, podobnie Samantha i Irena. Irena odłączyła się jednak od córki i czarodzieja i pobiegła ku Richardowi. Wyrzuciła ręce przed siebie, najwyraźniej próbując osłonić go swoją mocą, ale Kahlan nie zauważyła, żeby to cokolwiek dało. Półludzie dostrzegli za to szansę zdobycia dla siebie duszy osoby mającej dar. Wyciągnęły się ku niej kredowobiałe ręce, szponiasto zgięte palce.

Zanim zdążyli ją pochwycić, Richard odciął im ramiona i usiekł tych, którzy gnali, chcąc na nią skoczyć i powalić na ziemię. Kiedy padli, otoczył ramieniem Irenę w pasie i odstawił ją w bezpieczniejsze miejsce. Samantha odetchnęła z ulgą, chwyciła matkę i odciągnęła.

Już się zdawało, że opanowują sytuację, kiedy zakołysały się zarośla i gałęzie drzew i z mroków zaczęli napływać Shun-tuk.

Kahlan podejrzewała, że to była pułapka, a żołnierz posłużył za przynętę. To byli drapieżcy i działali tak, żeby zwabić, a potem powalić ofiarę.

Poza polem walki dostrzegła kilka białych postaci pochylonych nad zabitymi pobratymcami. Nie brali udziału w walce, a leżący na ziemi z pewnością byli martwi, a nie ranni, toteż nie miała pojęcia, co tamci robią. Sterczące sztywno czuby kołysały się, kiedy przechylali głowy i w rytualnych gestach poruszali rękami nad leżącymi nieruchomo ciałami. Kahlan nie słyszała, co mówili.

Kiedy jeden z nich ukończył rytuał i pospiesznie przesunął się do kolejnych zwłok, ten pierwszy usiadł, potem wstał i wyprostował się na całą wysokość, jakby przywrócony do życia. Oczy, przed chwilą szkliste, jarzyły się czerwienią. W ciemnościach trudno było coś wyraźnie zobaczyć, ale te oczy jarzyły się w mroku niczym żarzące się węgle.

Zaszokowana Kahlan patrzyła, jak umarły zaczyna ku nim iść. Potykał się, nadeptując na własne wnętrzności wylewające się ze straszliwej rany brzucha i wlokące się po ziemi. Przystanął, żeby sprawdzić, co mu przeszkadza iść. Kiedy zobaczył własne trzewia, na których stanął, sięgnął i wyrwał je sobie z brzucha. Usunął przeszkodę i znowu ku nim ruszył.

Richard siekł żywych, ale zauważył nadciągającego umarlaka. Zamachnął się mieczem i roztrzaskał mu głowę. Potem potężnym cięciem przeciął mu nogi w połowie ud. Bezgłowy, padając, sięgnął ku Richardowi, ale chybił. Ciężko uderzył piersią o ziemię. Palce wczepiały się w podłoże i roślinność, ciągnąc bezgłowy i pozbawiony nóg zewłok. Richard pospiesznie odciął ręce od tułowia. Obok żołnierze odpierali Shun-tuk.

Kahlan widziała, jak w oddali białe postaci się pochylają i budzą innych zabitych. Z rozpaczą pomyślała, że nawet ich zabicie na nic się zdało. Nawet martwi będą atakować.

Richard też zauważył, co się dzieje. Wskazał mieczem.

– Tam! – zawołał na tyle głośno, żeby żołnierze go usłyszeli. – Kierujcie się do podstawy tamtego urwiska. Musimy dotrzeć w miejsce, gdzie nie będziemy otoczeni i łatwiej nam będzie się bronić!

Część żołnierzy w mgnieniu oka sformowała klin najeżony klingami. Nie potrzebowali kolejnych rozkazów. Była to formacja przeznaczona do przebijania się przez linie wroga. Nie zawsze była to efektywna taktyka, lecz doświadczenie im podpowiadało, że w tym przypadku będzie najwłaściwsza.

Nicci wraz z Zeddem wznieśli prażącą ścianę ognia, żeby oczyścić żołnierzom drogę. Niektóre z białych postaci, zapewne te, co potrafiły budzić zmarłych, uniosły ręce, jakby odsuwały zagrożenie. Ogień ruszył, wdzięcznie zakreślając łuk wokół półludzi, zanim zdążył ich pochłonąć. Ci z boku nie mieli tyle szczęścia i płomienie ogarnęły ich, zanim zdążyli je odepchnąć. Płonące postaci człapały na oślep, a żołnierze siekli je mieczami. Półludzie na drodze klina nie umknęli stali, chociaż udało się im uniknąć magicznego ognia.

Richard potężnym zamachem miecza przeciął niemal na pół chudą, warczącą postać w połowie piersi. Kiedy pod tamtym ugięły się nogi, okręcił się i drugą ręką chwycił za ramię krwawiącego, leżącego na ziemi żołnierza. Wyciągnął go spod nadal go kąsających Shun-tuk. Postawił go na nogi, odcinając mieczem wczepione w rannego ręce półludzi. Odwrócił go ku drodze ucieczki i kazał się pospieszyć. Wyglądało na to, że żołnierz, chociaż ranny, ale uwolniony spod przygniatających go do ziemi napastników, da sobie radę sam, przynajmniej chwilowo.

Richard objął Kahlan w pasie i poprowadził ze sobą.

– Specjalnie go nie zabili – powiedział, pochylając się ku niej. – Chcieli, żeby krzyczał. To nas miało zwabić w pułapkę.

Spojrzała w pełne furii szare oczy, które bywały tak łagodne i pełne współczucia.

– Tak samo pomyślałam.

Skinieniem głowy wskazał położone wyżej miejsce.

– Musimy zająć tam obronną pozycję, zanim poślą na nas resztę.

– Uważasz, że jest ich więcej?

– Z całą pewnością.

Wraz z ocalonym żołnierzem, osłaniani przez część Pierwszej Kompanii, postępowali za najeżonym stalą klinem ku wzniesieniu u podnóża klifu wyrastającego wśród drzew. Zedd od czasu do czasu posyłał przed nich strumień ognia. Oślepiający złocisty blask zapalał drzewa i podświetlał powłokę chmur. Igły rosnących po bokach sosen buchały płomieniem, zmieniając drzewa w kaskadę ognia, zanim się spopieliły.

Każdy Shun-tuk, który się pechowo dostał w ten żar, przez chwilę wyglądał jak szkielet, a potem nie zostawały zeń nawet kości.

Kahlan pomyślała, że żar spali jej włosy i brwi. Nie wiedziała, jaką moc mają półludzie, bo ogień wyrządzał więcej szkody drzewom niż większości z nich. Na szczęście padało i wszystko było takie wilgotne, że ogień się nie rozprzestrzeniał i nie ogarniał lasu.

A chociaż nie spalił tylu półludzi, ilu by chcieli, to przynajmniej usuwał ich z drogi. Wyglądało na to, że magia działała na nich, stworzonych dzięki mrocznym mocom spoza Grace, inaczej niż na zwyczajnych ludzi.

Kahlan zobaczyła, że z lasów za nimi wylewają się kolejne masy napastników.

Idący po jej prawej Richard mocniej objął ją ramieniem, podtrzymał, a idąca po lewej Nicci opierała dłoń między łopatkami Kahlan, nie tylko pomagając jej iść najszybciej, jak zdoła, ale i dodając sił. Kahlan złościło, że potrzebuje pomocy.

Irena pociągnęła ku nim Samanthę.

– Lordzie Rahlu! – zawołała dziewczyna. – Jak mogę pomóc?!

– Biegnij szybciej! – odkrzyknął przez ramię.

Samantha wraz z matką posłuchały. Żołnierze odpierali atakujących z boków Shun-tuk. Zedd zapalił za nimi kolejną falę ognia, dla lepszej ochrony. Kahlan wiedziała, że wykorzystywanie takiej mocy jest trudne i wyczerpujące i że czarodziej nie wytrzyma zbyt długo takiego wysiłku.

Klin żołnierzy oczyszczał drogę i w Kahlan rosła nadzieja, że dotrą do pozycji na wzniesieniu pod skalną ścianą. Kiedy już się tam znajdą, będą odpierać ataki półludzi nacierających z przodu, a nie ze wszystkich stron. To im pozwoli stopniowo zmniejszać liczebność wroga i w końcu – jeśli Shun-tuk nie będzie zbyt wielu – wybić do nogi.

Zdała sobie sprawę, że się przewraca, że jedna z tych upiornych białych postaci spadła jej z drzewa na plecy, dopiero wtedy, kiedy poczuła, że uderzenie pozbawiają tchu. W tej samej chwili zęby wbiły się jej w szyję. Ciężko runęła na ziemię jak długa.

Rozdział 5

Gerald zmarszczył brwi i oderwał się od ostrzenia łopaty. Nasłuchiwał, pozwoliwszy, żeby ucichł brzęk ostrzałki o metal. Wydało mu się, że usłyszał dziwne głuche dudnienie.

Trwał przez chwilę nieruchomo, wciąż trzymając w uniesionej dłoni ostrzałkę, przekrzywił głowę i nasłuchiwał. Bardziej wyczuwał owo dudnienie pod stopami, niż je słyszał. Przypominało daleki grzmot, lecz było zbyt monotonne, zbyt przewlekłe jak na grom.

Ostrożnie odłożył ostrzałkę na drewniany stół warsztatowy i podszedł do okienka wychodzącego na cmentarz. Za podmokłymi łąkami, na gruncie coraz bardziej wznoszącym się ku potężnym górom z ośnieżonymi szczytami, ciągnęły się lasy porastające większość Mrocznych Ziem.

Gerald niezbyt lubił lasy. I bez zapuszczania się w ich głębię na Mrocznych Ziemiach było aż nadto zagrożeń. Zawsze uważał, że sami ludzie przysparzają wystarczająco dużo kłopotów, żeby jeszcze kusić to, co żyje w lasach.

Zamiast bez powodu narażać się na tajemnicze niebezpieczeństwa, czyhające w dziewiczych lasach Mrocznych Ziem, wołał się trzymać swojej roboty: dbać o cmentarz i grzebać ludzi, co już nigdy nikomu nie zaszkodzą. Mieszkańcy miasta Insley nie lubili pojawiać się tam, gdzie zmarli gnili w ziemi, toteż zostawiali go w spokoju; unikali go, bo opiekował się swoim – jak o nim myślał – ogrodem śmierci.

Oni też zostawiali go w spokoju.

Oni wszystkich zostawiali w spokoju. Ludzie się ich bali tylko przez głupie przesądy. Było mnóstwo prawdziwych powodów do strachu, jak to, co czyhało w leśnej głuszy Mrocznych Ziem. Umarli nikogo nie niepokoili.

Grzebanie zmarłych nie było zbyt dobrze płatne, ale nie został mu już nikt z rodziny, a potrzeby miał niewielkie. Na szczęście większość ludzi chętnie mu płaciła – choć niezbyt dużo – żeby pogrzebał ich bliskich. Wystarczało mu na małą izdebkę w mieście, gdzie nocą był bezpieczny wśród jego mieszkańców, nawet jeśli odwracali wzrok, kiedy przechodził. Wiedział, że zawsze będzie mieć dach nad głową, łóżko i dość strawy.

Jednego był pewien w swojej pracy – chociaż była źle płatna i skazywała go na samotność – wiedział, że póki będą żyć na świecie ludzie, poty będą potrzebni grabarze chowający zmarłych.

Nie w tym rzecz, że ludzie mieli coś przeciwko własnoręcznemu kopaniu dziury w ziemi – po prostu zmarli przyprawiali ich o dreszcze, toteż nie chcieli sami wykopywać grobu na cmentarzu i osobiście ich chować. Gerald już dawno temu zobojętniał na zwłoki. Oznaczały, że miał stałą pracę, i nigdy nie wpędzały go w kłopoty.

Przez większość dorosłego życia miał smutny obowiązek grzebania zarówno ludzi, których poważał, jak i przywilej zakopywania w ziemi tych, których za życia niezbyt cenił. Nad tymi pierwszymi często ronił łzę. Kiedy grzebał tych drugich, uśmiechał się posępnie.

Ale nigdy zbyt długo uśmiech nie gościł na jego ustach, bo wiedział, że pewnego dnia dołączy do nich w zaświatach. Nie chciał, żeby któraś z tych dusz miała mu coś za złe. Starał się tak pracować, żeby i żyjący nie żywili do niego urazy.

Odgarnął z oczu miękkie siwe włosy i bardziej się pochylił do okienka, nasłuchując i wpatrując się w dal. Zauważył, że wszystkie krowy na łące przestały się paść. Przestały też przeżuwać i wszystkie patrzyły w tę samą stronę, w ten sam punkt na północnym wschodzie.

Zaniepokoiło go to. Gładził szczecinę na policzku i dumał. Na północnym wschodzie prawie nic nie było. Mroczne Ziemie były głównie niebezpiecznym pustkowiem, na północnym wschodzie zaś były jeszcze mniej gościnne – głównie dzikie bezdroża i tylko jedna znana mu wioska. Stroyza.

Powiadano, że jak daleko sięgnąć pamięcią było tam pustkowie i zawsze będzie, żyło tam straszliwe zło, od którego każdy, co ma choć odrobinę oleju w głowie, powinien się trzymać z daleka. Te niejasne wieści przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie – że w tamtych stronach czai się złe, a nawet, powiadano, żyją tam wiedźmy. Wszyscy wiedzieli, że z wiedźmami nie ma żartów.

Większość ludzi nie zadawała pytań. Któż chciałby drażnić uśpione zło? Albo wiedźmę. Niby po co?

Gerald spotkał kilku obwoźnych kupców, którzy byli w dalekiej Stroyzie, hen, za niebotycznymi górami, które widział na północnym wschodzie. Nigdy nie poznał nikogo ze Stroyzy, lecz rozmawiał z nielicznymi handlarzami, którzy z rzadka próbowali tam szczęścia. Nie było tam co robić, a ponieważ kupcy za swoje trudy zyskiwali mało, jeśli w ogóle cokolwiek, to innych tam nie ciągnęło. Słyszał, że Stroyza to mała, leżąca na odludziu osada, wciskająca się w skalne urwisko, a jej mieszkańcy są nieufni wobec obcych. To całkiem zrozumiałe, obcy zwykle oznaczają kłopoty.

Powiadano, że niektórzy z tych, co poszli na północny wschód szukać szczęścia, nigdy nie wrócili. Ci zaś, którzy wrócili, opowiadali o spotkaniach w mroku z bestiami, Chowańcami, a nawet wiedźmami. Łatwo było zrozumieć, czemu niektórzy nigdy nie wracali. Odeszli w inne, lepiej znane miejsca, by tam spróbować zarobić.

Wpatrzony w tamtym kierunku Gerald dostrzegł ruch na skraju odległych lasów. Nie miał pewności, ale wyglądało to jak mgła, która czasem opada z gór i dryfuje nad równiną. Ciekaw był, czy się nie pomylił i jednak słyszał dziwny grzmot, a teraz widzi spływającą z gór mgłę poprzedzającą burzę.

Potrząsnął głową. To nie grzmot słyszał. Tylko to sobie wmawiał. Z całą pewnością nigdy wcześniej nie słyszał takiego głuchego dudnienia, cokolwiek je wywoływało.

Patrzył na niepowstrzymanie zbliżającą się mgłę i dumał, że to może jeźdźcy, wielu jeźdźców, może oddział konnicy? Jak każdy w Insley słyszał opowieści o niedawnej wojnie; słyszał je od młodych, którzy poszli walczyć za D’Harę i wrócili, żeby o tym opowiadać. Mówili o ogromnych armiach,o tysiącach kawalerzystów szarżujących do krwawych bitew. Zastanawiał się, czy ta mgła to mnóstwo koni wzbijających kopytami kurz. A może wielka liczba maszerujących żołnierzy.

Nie mógł się domyślić, co oddziały kawalerii mogłyby robić na Mrocznych Ziemiach. Jednakże galopujące po równinie konie wyjaśniałyby dudniący dźwięk.

Widział niegdyś ciągnących przez Insley żołnierzy biskupa Hannisa Arca, ale nie byli tak liczni. Nie wzbiliby takiej chmury pyłu ani ziemia nie dudniłaby pod ich stopami.

Wtedy uświadomił sobie, że to nie może być pył, skoro ziemia jest wilgotna. Za bardzo błotnista, żeby się wzbił jakiś kurz. A opary, które widział, były zbyt brudne jak na mgłę.

Cokolwiek to było, zaczynał w tej burej, mglistej chmurze dostrzegać jakieś kropki. Może ludzi.

Gerald sięgnął w dół, przesunął dłonią po trzonku opartego o ścianę kilofa, uchwycił go tuż u nasady, żeby łatwiej podnieść ciężki koniec. Nie miał prawdziwej broni – nigdy nie była mu potrzebna. Zwyczajna broń nie na wiele się przyda przeciwko temu, co czyha na Mrocznych Ziemiach, na Chowańców czy wiedźmy. No a kilofa wołała unikać większość ludzi, nawet kiedy byli pijani.

Z wielką niechęcią ruszył do drzwi szopy, żeby wyjść na zewnątrz i zobaczyć, co ku niemu nadciąga.

Rozdział 6

Gerald wolną dłonią osłonił oczy od poblasku posępnego, sinawego nieba i wpatrywał się w dal. W drugiej dłoni zaciskał trzonek kilofa, ciężar narzędzia ciągnął ramię ku dołowi.

Miał rację. W oddali z pewnością byli ludzie. Dostrzegał, jak sunęli ławą. Ale w całym swoim życiu nie widział takiej gromady. I nigdy nie sądził, że kiedykolwiek zobaczy; przynajmniej po tej stronie zaświatów.

Z opowieści kupców i handlarzy wiedział, ma się rozumieć, że istnieją ludne okolice. Słyszał o dużych miastach leżących daleko na zachodzie czy południu, chociaż nigdy nie widział ich na własne oczy. Na Mrocznych Ziemiach też były miasta, przeważnie na południowym wschodzie, znacznie większe niż Insley.

Największym znanym mu miastem była Saavedra, położona na skraju najdalszych i budzących największy lęk połaci Mrocznych Ziem. Biskup Hannis Arc z tamtejszej cytadeli władał prowincją Fajin. Większość ludzi określała ją prastarą nazwą – Mroczne Ziemie. Ta nazwa do niej przylgnęła niczym maź sącząca się ze zmarłych, której nigdy nie wydłubiesz spod paznokci, choćbyś nie wiem jak się starał.

Gerald raz zawędrował do Saavedry, kiedy był młodszy, lecz zgodnie z radami znających to miasto starał się trzymać jak najdalej od cytadeli. Ludzie szeptali okropności o biskupie Hannisie Arcu. Lepiej było nie kusić losu, toteż ich posłuchał.

W Saavedrze nie znalazł pracy, za to znalazł tam żonę. Pochodziła z biednej rodziny; rodzice nie byli w stanie dać dzieciom najeść się do syta, toteż bardziej ją obchodziło to, że będzie miała dość strawy, niż jego zawód. Zapewniał utrzymanie, więc wyszła za Geralda i wrócili do Insley, a on znowu się zajmował cmentarzem, żeby mieli co jeść.

Umarła dawno temu, nosząc pierwsze dziecko. Bardzo, bardzo dawno temu. Nigdy się ponownie nie ożenił.

Gerald, obserwując zbliżających się ku niemu ludzi, miał niemiłe odczucie, że mogą być z tego tylko kłopoty. Przyszło mu na myśl, żeby uciec, ale był za stary, żeby umknąć daleko.

Poza tym to było niemądre. Niby czego mieliby od niego chcieć? Stary grabarz nie był wart żadnego okupu. Nie miał też nic cennego. Jakąś wartość miały tylko nieliczne narzędzia i rozklekotany ręczny wózek cuchnący zwłokami, a ten jego dobytek był wart coś wyłącznie dla niego – chyba że zamierzali przewozić zwłoki i kopać groby.

Obserwował idące ławą w oddali postaci, tkwiąc w miejscu, jakby wrósł w ziemię z ciekawości. No a poza tym niby gdzie miałby się ukryć? W lasach? Były tam rzeczy, których należało bać się bardziej i o wiele gorsze od rzeszy ludzi przeciągającej przez Insley.

Najdziwniejsze – poza tym, że chyba były ich tysiące – było to, że wszyscy wydawali się odziani na biało. Uznał, że – chociaż to dziwaczne – wszyscy musieli być w białych szatach. Kiedy się znaleźli bliżej, a on lepiej im się przypatrzył zmrużonymi oczami, uznał, że się mylił: nie nosili szat. Większość nie miała nawet spodni czy koszul. W ogóle niewiele na sobie mieli.

Ich ciała, ręce i nogi – nawet głowy – miały kredowobiałą barwę, jakby wysmarowali się popiołem. Nigdy w życiu nie widział takich ludzi. Nie pojmował, po co mieliby się smarować popiołem.

Na czele było kilka ciemniejszych postaci. Rzucały się w oczy, bo kontrastowały z idącą za nimi białą ławą.

Szarawa mgiełka, którą Gerald zobaczył najpierw, zdawała się otulać tłum – jakby z nim ciągnęła, jakby ją wywoływał. Kiedy się znaleźli bliżej, zmieniła się w złowieszczy mrok, pełen groźby; jakby, dziwna rzecz, tkwili we własnym posępnym dniu i ciągnęli go ze sobą.

W owym ponurym mroku od czasu do czasu błyskał dziwny zielonkawy poblask.

Gerald ponownie rozważył ucieczkę. Bardzo chciał uciec, a przynajmniej odejść i może na trochę zniknąć w lesie, póki ci ludzie sobie nie pójdą, ale skoro te ciemniejsze postaci pośrodku wyraźnie się kierowały wprost ku niemu, to instynktownie wiedział, że ucieczka byłaby złym wyborem.

Uciekanie przed drapieżnikiem tylko go prowokuje do pościgu.

Dopiero kiedy to pomyślał, uświadomił sobie, iż wie, że to drapieżcy.

Uznał, że najlepiej będzie zachować zimną krew, wyglądać przyjaźnie i może nawet powiedzieć nadchodzącym to, o co zapytają. Z całą pewnością nie był dla nich żadnym zagrożeniem, więc dla własnego dobra powinien być pomocny i pozwolić im iść własną drogą.

Wiedział, że ludziska cię tolerują, jeśli jesteś dla nich użyteczny. Nie miał prawdziwych przyjaciół, nikt w Insley nie był mu szczególnie przychylny – lecz obdarzali go przelotnym uśmiechem i skinieniem głowy, kiedy go mijali, bo był użyteczny. Szmat czasu przeżył, wykonując uciążliwą robotę.

Jeszcze bardziej się zaniepokoił, kiedy się zorientował, że ciemniejsze postaci na przedzie przemaszerują wraz z ciągnącą za nimi rzeszą przez jego starannie wypielęgnowany ogród umarłych.

Dostrzegł, że jedną z tych ciemniejszych postaci otacza słaby, jarzący się zielonkawo-błękitny poblask – jakby był to na poły człowiek, na poły duch. Postać obok była jeszcze ciemniejsza. Odziana w ciężkie, czarne szaty. Fragmenty twarzy i rąk, które Gerald widział, wydawały się ciemne od jakichś tatuaży. Za ową postacią szedł ktoś odziany w czerwień. Gerald wiedział, co to musi być.

Przełknął ślinę, kiedy się przekonał, że ten w ciemnych szatach wlepia w niego oczy. Czerwone oczy.

Człowiek-duch szedł równym, spokojnym krokiem, ręce miał opuszczone, wnętrza dłoni skierowane na zewnątrz. Wyglądało na to, że to on jest źródłem szarawej mgły, jakby wysnuwał ją z dłoni. Jakby ciągnął za sobą posępny mrok, tak jak łódź zostawia za sobą kilwater.

Wedle Geralda mogła to być wyłącznie jedna z tych istot z najmroczniejszej głębi lasów, o których krążyły pogłoski.

Wbrew zdrowemu rozsądkowi postanowił w końcu, że ucieknie. Ale choć bardzo tego chciał, jego stopy tkwiły w miejscu, a ciemne postaci kroczyły ku niemu. Nie wiedział, czy to dlatego, że rzuciły na niego jakiś czar, czy po prostu zdrętwiał z przerażenia. Tak czy owak nie mógł się ruszyć i musiał stać w miejscu, patrząc, jak się zbliżają.

Kiedy ciemniejsze postaci – a za nimi rzesza tych wymalowanych na biało – wkroczyły na starannie utrzymany cmentarz, Gerald dostrzegł, że ziemia w ich pobliżu zaczyna się poruszać. I to nie stopy obcych wprawiały w drżenie błoto i kępy trawy. Zdawało się, że wszystko dygocze i drży z własnej woli.

Wtedy Gerald się zorientował, że to nie cały grunt się porusza. Tylko ten nad grobami – jakby zmarli się ocknęli i wypychali ziemię od spodu.

Na całym cmentarzu, w miarę jak przesuwała się po nim mroczna mgła ciągnięta przez człowieka-ducha, ziemia nad świeższymi grobami, które owa mgła musnęła, trzęsła się coraz mocniej.

Gerald oderwał wzrok od niepojętego widoku i przekonał się, że patrzy prosto w oczy dwóch mężczyzn, którzy przystanęli w pobliżu. Nie wiedział, który z nich wygląda bardziej przerażająco.

Jeden przypominał zwłoki, odziane w szaty poznaczone ciemnymi plamami, niczym zaschniętą krwią. Gerald widział sporo zmarłych w zakrwawionej odzieży, ale nigdy żadne zwłoki nie wyglądały na żywe.

Jeszcze bardziej przerażało to, że umarlak jarzył się błękitnie. Dla Geralda wyglądało to tak, jakby duch znajdował się w tym samym miejscu, co ciało. A przynajmniej taki duch, jakiego Geraldowi opisywano – bo sam ducha nigdy nie widział. Aż do teraz.

Nie było wątpliwości, że człowiek z ciała i ducha żył i był świadomy tego, co go otacza. Patrzył na świat zarówno jarzącymi się oczami ducha, jak i oczami tkwiących pod nim zwłok. I chociaż jego ciało wyglądało na trupa, to nie było wątpliwości, że patrzy, widzi i pojmuje.

Gerald ani przez chwilę nie pomyślał, że to dobry duch.

Nie wątpił, że ten drugi – z czerwonymi oczami i w czarnych szatach – jest człowiekiem z krwi i kości. Jego ciało nie było wyschnięte i martwe, lecz pokryte wytatuowanymi tajemniczymi symbolami. Niezliczonymi. Ciemne znaki pokrywały każdy skrawek skóry.

Gerald od lat słyszał szeptane opisy tego człowieka. Miał pewność, kto to jest.

Za tamtym stała wysoka kobieta, z blond włosami splecionymi w warkocz. Chociaż Gerald żadnej wcześniej nie widział, to dzięki włosom, czerwonemu skórzanemu uniformowi, zimnemu spojrzeniu błękitnych oczu wiedział, że to może być tylko jedna z cieszących się złą sławą Mord-Sith.

Za tą trójką zastygło morze niemal nagich postaci umazanych białym popiołem lub jakimś bielidłem, przez co wyglądały przerażająco i upiornie niczym duchy; cała ta rzesza stała teraz z posępnymi minami, patrząc obwiedzionymi czernią oczami.

– Jestem lord Arc – rzeki mężczyzna w czarnych szatach. Kiedy uniósł wytatuowaną dłoń, Gerald ujrzał, że i jej wnętrze pokrywają tatuaże. – A to jest król-duch imperator Sulachan.

Gerald nigdy nie słyszał o imperatorze Sulachanie.

– Czego chcecie? – usłyszał własny głos.

Cienkie usta króla-ducha rozciągnęły się w leciuteńkim uśmiechu.

– Przyszliśmy po twoich umarłych.

Dźwięk jego głosu zadał Geraldowi ból.

Rozdział 7

Moich zmarłych? – zapytał Gerald.

Król-duch uśmiechnął się nieco szerzej i popatrzył groźniej.

– Tak, twoich zmarłych. Przydadzą się nam. Staną się naszymi umarłymi.

Po tych słowach uniósł ręce. Błotnista ziemia na licznych bliższych i dalszych grobach zaczęła się poruszać, jakby była gotującą się gęstą potrawką.

Jednocześnie błękitnawa poświata króla-ducha zmieniła się w zatrważający zielonkawy poblask.

Gerald ujrzał, jak tu i tam z ziemi wyłazi ręka. Dłonie pogrzebanych trzepotały, odgarniając ziemię. Wysuwały się stopy i skopywały ziemię.

Umarli wstawali z grobów.

Ziemia unosiła się i zapadała, jakby nie chciała lub nie mogła powstrzymać tego, co się pod nią znajdowało. Białawe postaci odsunęły się z drogi wygrzebującym się z grobów zwłokom. Gerald nigdy nie widział czegoś tak przerażającego, nawet sobie nie wyobrażał.

Niektóre zwłoki były ciemne i zasuszone. Ich stawy trzeszczały i klekotały, kiedy rozdzierały spowijające je całuny. Widoczne pod całunami resztki zbutwiałej odzieży tak przywarły do zesztywniałych zwłok, że niemal stanowiły z nimi jedno.

Inne zwłoki były oślizgłe, rozdęte gazami rozkładu, ich odzienie – nasiąknięte sączącymi się cieczami. Ich wilgotne całuny rozdzierały się niczym mokry papier. Kiedy się tak mozolnie wygrzebywały z grobów, gnijące mięśnie pękały, skóra się rozdzierała. Odpadały z nich wilgotne kawały mięsa, odsłaniając kości.

W niektórych zwłokach Gerald widział skupiska robaków, kłębiące się pod sczerniałą skórą. Inni umarli byli właściwie szkieletami z resztkami ścięgien, mięśni i odzieży trzymających razem kości. Jeszcze inni byli już w takim stanie rozkładu, że wygrzebanie się spod ziemi było ponad ich siły i kości kruszyły się przy tych próbach. W niektórych grobach ze zmarłych nie zostało już nic, co można by ożywić.

Lecz wiele zwłok było w wystarczająco dobrym stanie, żeby się wydobyć spod błotnistej ziemi. Liczne warczały gniewnie. Wydawały groźne odgłosy, wygrzebując się z grobów; oczy wszystkich jarzyły się czerwienią. Gerald mógł się tylko domyślać, że ten posępny purpurowy poblask był oznaką wewnętrznego żaru ożywiających je mrocznych mocy.

Stał, sparaliżowany strachem, i patrzył, jak umarli, których złożył na spoczynek w ziemi – odrzucają wiekuisty spokój i wstają z grobów. Rozpoznawał wielu z nich, niektórych z twarzy, innych po odzieniu, przypominał sobie, kim byli za życia. Niektórych nie dawało się już rozpoznać.

Ale teraz byli czymś innym niż przedtem. Stanowili nieżywą powłokę duszy, która odeszła. I te powłoki jakimś sposobem wracały do świata życia. Gerald jednak nie sądził, żeby ich dusze również wracały. Wydawali się pozbawionymi ducha ciałami, poruszanymi magią, a nie mocą Grace.

Przez chwilę myślał, że może już nie żyje i że wreszcie widzi odsłaniające się przed nim tajemnice zaświatów.

To było przelotne wrażenie, przegnane przez odór umarłych. Gerald był aż za bardzo żywy. Przynajmniej na razie.

Powstałe z grobów ciała stały pośród kredowobiałych postaci, czekając wraz z nimi, patrząc okropnymi jarzącymi się czerwienią oczami, jak reszta towarzyszy uwalnia się z mogił. Zauważył wtedy, że obmalowane czernią oczy białych postaci przypominają oczy niektórych umarłych – tych będących prawie szkieletami, z dużymi czarnymi oczodołami; tyle że oczodoły umarłych jarzyły się czerwienią.

– Prowadź – powiedział na koniec lord Arc, kiedy ziemia przestała się poruszać, bo wydobyli się spod niej wszyscy zdolni do tego umarli.

Tak się przedstawił ten człowiek – lord Arc. Gerald nigdy przedtem nie słyszał, żeby nazywano go „lordem”. O władcy prowincji Fajin zawsze mówiono „biskup Hannis Arc”. To nie mógł być nikt inny. To musiał być ten sam człowiek.

Przerażony Gerald nie zamierzał kwestionować zmiany tytułu.

– Dokąd, lordzie Arcu? – zapytał.

– Do Insley, ma się rozumieć – rzekł lord Arc. – Muszę jeszcze odwiedzić miasteczko. To jedno z miast mojego imperium, toteż uznałem, że powinienem je odwiedzić.

Gerald zamrugał ze zdziwienia.

– Twojego imperium, lordzie Arcu?

Mężczyzna uniósł dłoń ku południowemu zachodowi.

– Tak. Imperium D’Hary. Przejmuję władzę nad imperium D’Hary.

Gerald słyszał opowieści młodych, którzy wrócili z wojny. Mówili, że po zakończeniu straszliwych walk ze Starym Światem i po nastaniu pokoju władcą D’Hary był lord Rahl, Richard Rahl. Jak Gerald wiedział, D’Harą zawsze władał lord Rahl.

Przełknął ślinę, odwracając wzrok od tego człowieka. Trudno mu było patrzeć na groźne tatuaże tajemnych znaków, pokrywające twarz i czaszkę. A przede wszystkim nieswojo było spoglądać w te czerwone jak krew oczy.

– Uniżenie przepraszam za swoją niewiedzę, lordzie Arcu. Jestem tylko skromnym grabarzem w małym miasteczku, leżącym na uboczu, i rzadko docierają do nas wieści. Zawsze słyszałem, że władcą imperium D’Hary jest lord Rahl, Richard Rahl.

Arc uśmiechnął się z pobłażaniem.

– Tak niegdyś było, lecz ród Rahlów już nie włada D’Harą ani niczym innym. Półludzie imperatora Sulachana z pewnością już ogryźli jego ciało do kości.

– Półludzie? – zdumiał się Gerald.

– Wojownicy Shun-tuk. – Wytatuowana dłoń wskazała białe postaci. – Półludzie. Pozbawieni dusz. A teraz prowadź, grabarzu, bo inaczej będziesz nam służyć jako jeden z żołnierzy w armii umarłych.

Gerald nigdy nie słyszał o Shun-tuk ani o półludziach. Uniósł rękę, wskazując kierunek. Ciężko mu było się odezwać, kiedy wpatrywało się weń tyle oczu.

– Ta droga wiedzie do Insley, lordzie Arcu. Nie ma tu innej drogi i innego miasta. To niedaleko. Insley leży za paroma zakrętami, wśród dębowego gaju. Nie będziesz miał kłopotów ze znalezieniem naszego skromnego miasteczka. Jestem przekonany, że mieszkańcy... ucieszą się z wizyty swojego władcy.

Lord Arc znowu się denerwująco uśmiechnął. Lecz nie uśmiechnął się ani król-duch, ani Mord-Sith, ani mrowie posępnych białych twarzy wpatrzonych w Geralda. Zbudzeni umarli patrzyli gniewnie jarzącymi się czerwienią oczami.

– Nie sądzę, żeby się ucieszyli na nasz widok.

Gerald też tak myślał. Odwrócił się w kierunku miasteczka. Z całej duszy chciał się uwolnić od lorda Arca i tych .wszystkich ludzi, by już nie wspomnieć o wskrzeszonych umarłych.

– To na końcu tej drogi, to tylko krótki marsz. Naprawdę nie jestem ci potrzebny do odszukania miasteczka.

Gerald bardzo by chciał w jakiś sposób ostrzec mieszkańców Insley. Dać im znać, żeby uciekali. Ale nie mógł nic zrobić.

– Nie potrzebujemy cię, żeby odszukać miasteczko – rzekł z przesadną cierpliwością lord Arc. – Nie pytałem też, gdzie ono jest, nieprawdaż? Prosiłem, żebyś nas tam zaprowadził.

– Po co? – zapytał Gerald. Strach przed towarzyszeniem tej koszmarnej zbieraninie przeklętych potworów wziął górę nad ostrożnością.

Tym razem przemówił król-duch.

– Chcemy, żebyś dał świadectwo – odezwał się głosem, który znowu przyprawił Geralda o ból. Biedak miał wrażenie, że osmali mu włoski na ramionach.

– Dał świadectwo?

– Tak – dodał lord Arc. – Byś dał świadectwo, żeby inni wiedzieli, co ich czeka, jeżeli się nie pokłonią i nie powitają nowego władcy i nowej ery, jaką przynosi on światu życia.

Dajemy ci możliwość wspomożenia tych ludzi. Będziesz posłańcem głoszącym to, co się tutaj wydarzy, żeby inni mieli szansę uniknięcia takiego samego losu.

Gerald przełknął ślinę. Czuł, jak kolana się pod nim uginają.

– Co się tutaj wydarzy?

Lord Arc rozpostarł ręce.

– Mieszkańcy Insley nie powitali we mnie swojego nowego władcy. To niewybaczalna obraza.

Gerald postąpił ku niemu krok.

– Proszę więc, lordzie Arcu, byś mi pozwolił pobiec przodem i ich uprzedzić. Pozwól mi zapowiedzieć twoją wizytę. Wiem, że się pokłonią i godnie cię powitają. Pozwól mi cię zapowiedzieć.

– Wystarczy – burknął głucho król-duch.

Niedbale wskazał kilof, którego trzonek Gerald wciąż zaciskał w dłoni. Trzonek się rozgrzał, poczerniał. W jednej chwili zmienił się w żarzące się węgielki, a potem w popiół, który wysypał się z palców Geralda. A wtedy ciężki stalowy łeb narzędzia łupnął o ziemię.

Gerald patrzył z niedowierzaniem, jak w parę sekund stalowa część zmieniła się w zardzewiałe resztki.

Na ziemi została kupka czarnego popiołu z drewnianego trzonka i trudne do rozpoznania rdzawe szczątki, które jeszcze przed chwilą były stalowym łbem kilofa.

Lord Arc uniósł cienki wytatuowany palec i wskazał na drogę. Przekrzywił głowę, wpatrując się w Geralda.

Ten nie miał wątpliwości, że to rozkaz i że jeśli go nie wykona lub będzie zwlekał, to szybko tego pożałuje.

Nie miał wyboru, toteż natychmiast się odwrócił i ruszył ku drodze.

Jego śladem podążyły wszystkie białe postaci prowadzone przez lorda Arca, jego Mord-Sith i imperatora Sulachana, a wraz z nimi wszyscy zmarli wydobyci z grobów przez króla umarłych.

Rozdział 8

Droga do Insley wiła się przez skupisko prastarych dębów. Konary potężnych drzew splatały się nad nią, niemal całkiem przesłaniając zaciągnięte burymi, kłębiącymi się chmurami niebo, toteż dzień wydawał się jeszcze mroczniejszy, a jarzące się czerwienią oczy umarłych jeszcze upiorniejsze. Gerald by wołał, żeby do miasta było o wiele dalej.

Chciałby znaleźć jakiś sposób, żeby ostrzec ludzi, ale nic mu nie przychodziło na myśl. Nawet gdyby ruszył biegiem, to Insley było tak blisko, że nie byłoby czasu na wyjaśnienia. Poza tym wątpił, by sam uwierzył w taką opowieść, gdyby nie widział tego na własne oczy.

Niedaleko za nim podążali dwaj imperatorzy, Sulachan i Hannis Arc. Mord-Sith kroczyła tuż za swoim panem, lordem Arkiem. Za nimi ciągnęła cała nacja Shun-tuk, półnagie kredowobiałe postaci z obwiedzionymi czernią oczami, wyglądającymi jak wielkie oczodoły w trupich czaszkach. Powietrze dudniło odgłosami kroków bosych stóp. Bura mgła, którą najpierw dostrzegł, teraz otaczała ich wszystkich, jakby zło tkwiące w tych ludziach zatruwało powietrze.

Kiedy droga wspinała się na niewielkie wzniesienie, Gerald się obejrzał i po raz pierwszy zobaczył ogrom rzeszy półludzi. Było ich tak wielu, że uznał, iż dopiero pod koniec dnia ostatni z nich minie miejsce, w którym on teraz był. A może nawet dobrze po zapadnięciu zmierzchu.

Shun-tuk byli tak liczni, że rozlewali się po obu stronach drogi niczym biaława fala tocząca się doliną, by zatopić Insley. Wśród półludzi człapali sztywno przebudzeni zmarli, niczym szczątki niesione przypływem.

Miało się wrażenie, że król-duch zebrał wreszcie plony z ogrodu umarłych, tak długo pielęgnowanego przez Geralda. Przybył i upomniał się o nich jak o swoich.

Kiedy minęli zakręt drogi na szczycie niewielkiego wzniesienia, pomiędzy dębami ukazały się pierwsze budynki na obrzeżu miasteczka. Gerald słyszał o miastach, gdzie domy wznoszono z kamienia, ale te tutaj nie były tak wspaniałe. Były zwyczajnie zbudowane z drewna pozyskanego z nieprzebytych lasów Mrocznych Ziem.

Większość domów tłoczyła się wzdłuż drogi. Niektóre osłaniały rosnące za nimi wielkie stare dęby. Tuzin największych, dwupiętrowych budynków tłoczyło się tuż koło siebie na poboczach, jakby się odwracały tyłem do leżących za nimi Mrocznych Ziem.

Na parterze niektórych większych budynków mieściły się warsztaty rzemieślników wytwarzających różne rzeczy ze skóry czy drewna, sklepiki rzeźnika, piekarza, zielarza. Rodziny mieszkały nad nimi. Od głównej drogi odchodziło parę wąskich uliczek, ale właściwie były to tylko ścieżki. Wiodły do niewielkich, jedno lub dwuizbowych domków ludzi, którzy pracowali na polach albo hodowali zwierzęta wokół Insley.

Miasteczko nie było na tyle duże, żeby mieć gospodę. Kiedy się zjawiał jakiś kupiec, któryś z właścicieli sklepików pozwalał mu w nim spać. Czasem kupcy sypiali w stodole stojącej na drugim końcu miasteczka.

Gerald słyszał, że w innych miejscach – zwłaszcza bardziej na południe i zachód – farmerzy uprawiający zboża i hodujący zwierzęta mieszkają w gospodarstwach. Ułatwiało im to pracę; nie musieli przecież co dzień chodzić do miasta. Większość z nich wybierała się tam w dni targowe, kiedy mieli co sprzedać albo musieli coś kupić. Mieszkając w swoich gospodarstwach, mieli na wszystko oko i zawsze byli na miejscu, doglądając zwierząt, naprawiając płoty i stodoły, pielęgnując uprawy.

Lecz na Mrocznych Ziemiach takie udogodnienie ustępowało na rzecz bezpieczeństwa. Tutaj większość ludzi – w tym farmerzy – zwykle tłoczyła się w takich miasteczkach jak Insley; woleli żyć w grupie dla ochrony. I nie bez powodu nie mieszkali na uboczu. No i nie bez powodu niemal wszyscy zamykali się na noc w domach.

Gerald wiedział, że tym razem przebywanie w grupie nic im nie pomoże. Jasność dnia też nie będzie ratunkiem. Tym razem kłopoty nadciągały wprost do miasteczka i za dnia.

Zobaczył, jak po prawej, za niedużym domem kobiety przerywają rozwieszanie ubrań na sznurze i wpatrują się w nich. Pospiesznie pobiegły powiedzieć innym, że nadciągają obcy. Codzienne odgłosy życia w miasteczku – od gwaru rozmów po młotki i piły w warsztatach oraz gdakanie chodzących wszędzie kur – zapewne zagłuszały dźwięki towarzyszące nadciągającej ku Insley hordzie.