Trzecie królestwo ebook

Trzecie królestwo

Tego autora polecamy równieżcykl „Miecz Prawdy”:

Pierwsza Spowiedniczka

Pierwsze prawo magii

Kamień Łez

Bractwo Czystej Krwi

Świątynia Wichrów

Dusza ognia

Nadzieja pokonanych

Filary Świata

Bezbronne imperiumPożogaFantom

SpowiedniczkaWróżebna machina

Trzecie królestwo

oraz

Dług wdzięczności

Terry Goodkind

Trzecie królestwo

Przełożyła

Lucyna Targosz

Dom Wydawniczy REBIS

Tytuł oryginału

The Third Kingdome

Copyright © 2013 by Terry Goodkind

All rights reserved

Copyright © for the Polish edition by REBIS Publishing House Ltd.,

Poznań 2014

Redaktor

Agnieszka Horzowska

Projekt i opracowanie graficzne i projekt okładki

Jacek Pietrzyński

Ilustracje na okładce

© Dmitrijs Bindemanis/Shutterstock

© Elena Schweitzer/Fotolia

© apops/Fotolia

prawolubni

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

Wydanie I

Poznań 2014

ISBN 978-83-7818-469-0

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel. 61-867-47-08, 61-867-81-40; fax 61-867-37-74

e-mail: [email protected]

www.rebis.com.pl

DTP: Akapit, Poznań, tel. 61-879-38-88

Druk i oprawa: WZDZ – Drukarnia „LEGA”

Rozdział 1

Powinniśmy ich zjeść teraz, zanim umrą i zrobią się niesmaczni – burknął czyjś głos.

Cichy szmer głosów ledwo docierał do Richarda. Wciąż na wpół przytomny, nie mógł się zorientować, kto to mówi, a tym bardziej – o czym mowa, lecz był na tyle świadomy, że zaniepokoiła go ta krwiożercza nutka.

– Ja tam myślę, że powinniśmy ich sprzedać – powiedział drugi mężczyzna, zaciskając węzeł na sznurze, którym obwiązał kostki Richarda.

– Sprzedać?! – najeżył się ten pierwszy. – Popatrz na te zakrwawione koce, w które są zawinięci, na krew na dnie wozu. Pewnie umrą, zanim zdążymy ich przehandlować, a wtedy się zmarnują. No i niby jak ich przetransportujemy? Konie żołnierzy i te z zaprzęgu zniknęły, a z nimi wszystko, co było coś warte.

Ten drugi westchnął z irytacją.

– No to powinniśmy zjeść tego większego, zanim ktoś nadejdzie. To mniejsze łatwiej będzie przenieść i potem sprzedać.

– Albo ją sobie zostawimy i potem zjemy.

– Lepiej ją przehandlować. Czy jeszcze kiedyś trafi się nam taka okazja, żeby dostać tyle, ile utargujemy za nią?

Oni się sprzeczali, a Richard próbował dotknąć Kahlan leżącej tuż przy nim. Ale nie mógł. Zorientował się, że nadgarstki ma związane szorstkim sznurem. Więc trącił ją łokciem. Nie zareagowała.

Wiedział, że musi coś zrobić, lecz też zdawał sobie sprawę, że najpierw powinien nie tylko całkiem oprzytomnieć, ale i zebrać wszystkie siły, bo inaczej nie będzie miał szansy. Czuł się fatalnie. Trawiła go jakaś choroba, osłabiająca i otępiająca umysł.

Uniósł lekko głowę i zmrużył oczy, usiłując coś dostrzec w półmroku, starając się zorientować w sytuacji. Nic z tego. W końcu natrafił na coś głową i dotarło do niego, że są przykryci sztywną płachtą. W prześwicie przy dolnym jej skraju, za swoimi stopami, wypatrzył za wozem niewyraźne, ciemne sylwetki. Jeden z mężczyzn podszedł i uniósł płachtę, odsłaniając stopy Kahlan, a drugi owinął jej kostki sznurem i mocno związał, tak jak to zrobili z nim.

Richard stwierdził, że jest noc. Była pełnia, lecz blask księżyca był przyćmiony, więc niebo musiało być zachmurzone. Mżyło, nie wiał wiatr. Dalej wznosiły się świerki.

Kahlan się nie poruszyła, kiedy trochę mocniej trącił ją łokciem. Jej dłonie – tak jak jego – spoczywały na wysokości talii. Całą siłą woli starał się oprzytomnieć, przerażony jej stanem. Widział, że oddycha, lecz z wysiłkiem i płytko.

Czuł, że jest cały obolały od licznych drobnych ran. Z niektórych wciąż sączyła się krew. Zobaczył, że i Kahlan znaczą nacięcia i ukłucia. Odzienie miała przesiąknięte krwią.

Jeszcze mocniejszy odór krwi napływał wraz z wilgotnym powietrzem dostającym się pod płachtę. Wcześniej byli z nimi ludzie, którzy przyszli im z pomocą. Niepokój utrudniał mu odzyskanie jasności umysłu.

Richard wyczuwał objawy uzdrawiania i nawet rozpoznawał ledwie uchwytny dotyk kobiety, lecz skoro wciąż dokuczały mu rany, to proces musiano zapoczątkować, ale nie ukończyć.

Zastanawiał się dlaczego.

Usłyszał odgłos przesuwania czegoś po dnie wozu.

– Popatrz no tylko – odezwał się ten burkliwy, wyjmując ów przedmiot.

Richard po raz pierwszy dostrzegł krzepkie ręce mężczyzny. Drugi cicho zagwizdał.

– Jak mogli o tym zapomnieć? A w ogóle jak mogli przegapić tych dwoje?

Ten większy się rozejrzał.

– Cała ta jatka wskazuje na to, że to musieli być Shun-tuk.

Ten drugi, nagle zaniepokojony, ściszył głos.

– Shun-tuk? Naprawdę tak myślisz?

– Coś tam wiem o ich metodach i rzekłbym, że to byli oni.

– Ale co Shun-tuk by tu robili?

Wielkolud pochylił się do kamrata.

– To samo, co my. Polowali na tych z duszami.

– Tak daleko od swoich ziem? Raczej niemożliwe.

– Przegroda przerwana, to niby gdzie lepiej teraz polować? Shun-tuk pójdą wszędzie i zrobią wszystko, żeby znaleźć tych z duszami. Tak samo jak my. – Zatoczył krąg ręką. – Wyszliśmy, żeby polować na tych ziemiach, no nie? Shun-tuk też.

– Ale ich tereny są rozległe. Jesteś pewny, że zapędzili się tak daleko?

– Ich kraina może być rozległa, a oni potężni, ale nie mają tego, czego najbardziej pragną. Teraz mogą tego szukać, jak wszyscy inni.

Ten drugi popatrywał to tu, to tam.

– Ich kraina leży tak... To na pewno oni?

– Sam nigdy się nie natknąłem na Shun-tuk i mam nadzieję, że się z nimi nie spotkam. – Wielkolud przeczesał palcami mokre strąki włosów, wpatrując się w ciemną linię drzew. – Alem słyszał, że polują na innych półludzi dla wprawy, póki nie znajdą tych z duszami. A to tutaj bardzo podobne do ich roboty. Zwykle polują nocą. Kiedy zdobycz jest na otwartym terenie, uderzają szybko i zdecydowanie, przytłaczającymi siłami. Zanim ktoś zdąży ich zobaczyć czy zareagować, jest już po wszystkim. Zazwyczaj zżerają trochę swoich ofiar, ale większość zabierają na później.

– No to co z tą dwójką? Czemu ich zostawili?

– Pewnie tak im się spieszyło, żeby trochę się posilić, że przegapili tych ukrytych pod płachtą.

Mniejszy przez chwilę skubał drzazgi na skraju wozu, czujnie przepatrując okolicę.

– Słyszałem, że Shun-tuk często wracają, żeby się rozejrzeć za maruderami.

– Dobrześ słyszał.

– To powinniśmy stąd znikać. Jak ich ogarnie żądza krwi, bez wahania nas pożrą.

Richard poczuł, że silne ręce chwytają go za kostkę.

– Chybaś chciał zjeść tego tu, zanim umrze i jego dusza odleci.

Kamrat chwycił drugą kostkę Richarda.

– Może najpierw powinniśmy go zabrać w bezpieczne miejsce, gdzie Shun-tuk tak łatwo się na nas nie natkną. Wołałbym, żeby nas nie zaskoczyli, jak już zaczniemy. Za to drugie możemy dostać dobrą cenę. Znajdą się tacy, co dużo zapłacą za kogoś z duszą. Nawet Shun-tuk by się potargowali.

– To niebezpieczny pomysł. – Krótko się nad tym zastanowił. – Ale masz rację, Shun-tuk by zapłacili fortunę. – W głosie tego większego znów zabrzmiał wilczy głód. – Ale ten jest mój.

– Wystarczy dla nas obu.

Tamten coś burknął. Już był we władzy pragnienia.

– Ale tylko jedna dusza.

– Należy do tego, kto ją pochłonie.

– Dość gadania – warknął ten większy. – Mam na niego chrapkę.

Wyciągany z wozu Richard nadal starał się doszukać sensu w tych dziwacznych rozmowach. Dobrze pamiętał ostrzeżenia przed zagrożeniami na Mrocznych Ziemiach. Na tyle doszedł do siebie, że pojął, iż ocali życie, nie dając im poznać, że odzyskał przytomność.

Pospiesznie wywleczono go za nogi z wozu i uderzył o ziemię. Choć starał się skulić ramiona, to mając związane ręce, nie uniknął walnięcia głową w kamienisty grunt. Ból był przeraźliwy, a wraz z nim pojawiła się kusząca ciemność – wiedział, że jeśli ulegnie tej pokusie, będzie to miało fatalne skutki. Skupił się na otoczeniu, wypatrując drogi ucieczki. Dzięki księżycowej poświacie zorientował się, że wóz stał porzucony w lesie. Konie zniknęły.

W pobliżu nie było nikogo innego, za to dostrzegł kości. Nie wybielił ich czas – były ciemne od zakrzepłej krwi i strzępków ciała. Widział głębokie zadrapania tam, gdzie zęby usiłowały zedrzeć każdą odrobinę mięsa.

To były ludzkie kości.

Rozpoznał też strzępy mundurów. Żołnierzy Pierwszej Kompanii, jego osobistej straży. Najwyraźniej oddali życie, broniąc jego i Kahlan.

Ten mniejszy wciąż trzymał Richarda za nogę, najwyraźniej nie miał ochoty puścić zdobyczy. Drugi stał z boku, przyglądając się czemuś, co wyciągnął z wozu.

Richard zobaczył, że to jego miecz.

Tamten częściowo wysunął Kahlan spod płachty. Nogi zwisały jej bezwładnie z wozu.

Richard wykorzystał to, że wielkolud stracił czujność, gapiąc się na nią – usiadł i próbował chwycić miecz. Lecz mężczyzna go szarpnął, zanim Richard zdążył zacisnąć palce na rękojeści. Ręce i nogi miał związane, toteż nie był tak szybki.

Obaj mężczyźni się odsunęli. Nie mieli pojęcia, że jest przytomny. Richard stracił element zaskoczenia i nic nie zyskał.

Widząc, że ofiara oprzytomniała, obaj postanowili już nie marnować czasu. Rzucili się na niego, warcząc jak wygłodniałe wilki, zaatakowali go jak rozszalałe na widok osłabionego osobnika zwierzęta. To wszystko było aż trudne do uwierzenia.

Mniejszy rozdarł Richardowi koszulę. Oczy miał szkliste i dzikie. Większy, szczerząc się wściekle, sięgnął do szyi Richarda. Ten instynktownie uniósł ramię, w ostatniej chwili się osłaniając. Krzyknął z bólu, kiedy zęby zatopiły się w jego przedramieniu. Wiedział, że musi coś zrobić – i to szybko.

Przyszło mu na myśl tylko jedno – dar. Sięgnął myślami w głąb siebie, rozpaczliwie przyzywając wrodzoną moc.

Nic się nie stało.

Gniew i rozpacz, strach o Kahlan – to powinno obudzić dar. W przeszłości tak się działo w krytycznej sytuacji. Potężna moc powinna się przebudzić.

Ale było tak, jakby w ogóle nie miał daru.

Ze związanymi nadgarstkami i kostkami nóg nie miał jak pokonać napastników.

Rozdział 2

Sfrustrowany i wściekły, Richard wiedział, że nie ma czasu na rozmyślania. Musiał wykorzystać to, co było dostępne – instynkt i doświadczenie.

Zaczął się szaleńczo miotać, żeby mężczyźni nie mogli go chwycić i unieruchomić. Ci, z obłędem w oczach, starali się go przygnieść do ziemi, a przy okazji próbowali wbić w niego zęby. Słyszał opowieści o ludziach zaatakowanych i pożartych przez niedźwiedzie. Ci dwaj sprawiali, że poczuł bezsilność, jak bohaterowie tamtych historii, lecz w tym przypadku było coś nawet bardziej przerażającego – ludzkie okrucieństwo i agresja.

Kilkakrotnie zęby wbijały się w ciało Richarda, ale za każdym razem udawało mu się odsunąć, wykręcić lub uderzyć łokciem, zanim napastnicy zdołali je na tyle zagłębić, żeby wyszarpnąć kęs żywego mięsa. Nie pojmował, czemu go po prostu nie zadźgają. Obaj mieli noże, no i jego miecz.

Odnosił wrażenie, że brak doświadczenia utrudnia im skuteczne działanie. Lecz i tak ich nieporadne próby zadawały mu bolesne, krwawiące rany. Przygnieciony ciężarem napastników, szybko tracił siły – wiedział, że uda się im to, co zamierzają.

Ku jego zdumieniu od czasu do czasu rezygnowali jednak z walki i szarpaniny i zlizywali jego krew – jakby umierali z pragnienia i nie chcieli pozwolić, żeby choć kropelka wsiąkła w ziemię. Te przerwy pozwalały mu złapać oddech.

Większy, rozeźlony tym, że nie mogą go unieruchomić, przycisnął mu szyję krzepkim przedramieniem. Richard walczył o oddech, próbując się uwolnić. To było straszne – napastnicy go przygniatali i starali się go rozszarpać zębami, a on nie mógł się ruszyć i zrzucić ich z siebie.

Ramię mężczyzny na szyi Richarda nagle ześliznęło się na krwi. Tamten musiał się podeprzeć o ziemię. Richard w mgnieniu oka – strach i desperacja dodały mu sił – wyciągnął śliskie od krwi ręce spod pochylonego nad nim mężczyzny i przełożył je nad jego głową. Łokciem uderzył napastnika w ramię. Wygiął plecy, zablokował go kolanami i zmusił tamtego, żeby się przekręcił na plecy. Wreszcie, mogąc już założyć dźwignię, ciasno zacisnął na gardle napastnika sznur, którym miał związane nadgarstki. Wytężając wszystkie siły, posłużył się nim jak garotą.

Tamten, zaskoczony, nie zdążył wciągnąć powietrza, zanim Richard go przydusił. Dławił się i krztusił, desperacko orząc paznokciami jego ręce, które były śliskie od krwi. Sięgał też do twarzy i oczu, ale tylko darł palcami powietrze.

Drugi rzucił się mu na pomoc. Usiłował oderwać Richarda od kamrata, lecz nie udało mu się wepchnąć palców pod sznur, żeby go poluzować. Richard, walcząc o życie, trzymał tamtego w śmiertelnym uścisku.

Ten drugi zaczął tłuc pięściami ramiona Richarda, starając się go zmusić, żeby puścił wielkoluda. Ale Richard, pełen furii, ledwie to czuł.

Widząc, że te wysiłki idą na marne, drugi napastnik uznał w końcu, że powinien spróbować czegoś innego. Wrzeszcząc do kamrata, żeby się nie poddawał, walił Richarda pięścią w twarz. Lecz ciosy nie były zbyt skuteczne, bo Richard mocno przyciskał do siebie wielkoluda. Pięść kilka razy ześliznęła się po jego szczęce.

Richard nie miał zamiaru zwolnić uścisku. To by oznaczało pewną śmierć.

Duszony wielkolud szarpał się rozpaczliwie, wymachiwał ramionami, usiłując choć złapać oddech. Wierzgał, celując w goleń Richarda. Ten jeszcze bardziej podciągnął kolana, żeby łydki znalazły się poza zasięgiem wielkoluda, tak że większość wymierzanych na oślep kopniaków trafiała w ziemię, a te nieliczne, co dosięgły celu, nie były zbyt skuteczne.

Richard, zaciskając zęby z wysiłku, jeszcze bardziej przechylił wielkoluda do tyłu.

Zobaczył nóż w uniesionej okrwawionej garści tego drugiego. Najlepiej jak mógł osłonił się wielkoludem przed atakiem. Tylko tyle mógł zrobić.

Nagle dało się słyszeć głośne łupnięcie i trzask kości. Wielkolud zaczynał wiotczeć. Natychmiast rozległo się drugie łupnięcie. Po trzecim ciosie popłynęła krew. Napastnik upuścił nóż i osunął się bezwładnie na kamrata.

Richard nie miał pojęcia, co się stało, ale nie miał zamiaru puszczać wielkoluda. Ten drugi z nożem był już wyeliminowany, więc mógł wszystkie siły skupić na zadaniu. Wielkolud ruszał się coraz słabiej, tracił oddech, krew nie dopływała do mózgu.

Richard krzyczał w furii, dodając siły obolałym mięśniom. Tamten wyraźnie słabł, toteż pospiesznie zmienił chwyt, otaczając ramieniem jego szyję. Z całych sił przekręcił głowę wielkoluda. Kiedy poczuł opór, pociągnął odrobinę w tył, a potem jeszcze mocniej szarpnął. Wielkolud całkiem zwiotczał.

Richard dalej go dusił, choć tamten już nie walczył.

Czyjaś dłoń delikatnie dotknęła napiętych bicepsów.

– Już dobrze. Nie żyje. Obaj nie żyją – powiedział kobiecy głos, którego nie rozpoznał. – Jesteś bezpieczny. Możesz go puścić.

Richard, dysząc z wysiłku, zamrugał i spojrzał w ocienione, pochylone nad nim twarze.

To nie byli żołnierze. Proste odzienie wskazywało na wieśniaków. Pochylali się nad nim dwaj mężczyźni i dwie kobiety. Za tą czwórką tłoczyła się garstka innych. I oni wyglądali podobnie.

Rozdział 3

Richard powoli rozluźnił chwyt na szyi martwego mężczyzny. Resztka powietrza z sykiem wydostała się z płuc, głowa się przekrzywiła.

Pochyleni nad nim ludzie chwycili bezwładne ramię mniejszego z dwóch przygniatających Richarda nieżyjących napastników i odciągnęli go na bok. Zakrwawiona twarz zastygła w nienawistnym grymasie. Zakrzepła krew pokrywała policzek i skroń mężczyzny. Ze skołtunionych włosów sterczały odłamki kości. Richard dostrzegł, że tamtemu rozbito czaszkę sporym kamieniem, który jeden z otaczających go ludzi wciąż jeszcze mocno trzymał w ręku. Ten ze skręconym karkiem też został odsunięty. Jakaż to była ulga pozbyć się wreszcie ich ciężaru!

Kobieta podniosła zakrwawiony nóż upuszczony przez tego z rozbitą czaszką. Pochyliła się i przecięła sznur pętający Richardowi nadgarstki. Strząsnął luźną już linę i zaczął masować krwawiące przeguby, a kobieta zajęła się sznurem na jego kostkach.

– Dziękuję – powiedział Richard, szczęśliwy, że w końcu jest wolny. – Uratowaliście mi życie.

– Na razie – odezwał się jeden ze stojących w mroku.

– Liczymy, że się odwdzięczysz – dodał drugi.

Richard nie wiedział, o czym mówią, ale miał teraz większe zmartwienia.

Kobieta gniewnym gestem ich uciszyła, a potem znów zajęła się Richardem. W słabej poświacie księżyca w pełni przebijającego się przez powłokę chmur dostrzegł, że jest w średnim wieku. Jej twarz znaczyły delikatne zmarszczki dodające jej uroku. Było za ciemno, żeby zobaczyć, jakiego koloru ma oczy, lecz dało się w nich zauważyć determinację. A w wyrazie twarzy – stanowczość.

Kobieta przysunęła się bliżej i przycisnęła dłoń do śladów po zębach na ramieniu Richarda, starając się zatrzymać krwawienie. Potem spojrzała mu w oczy.

– Czy to ty zabiłeś Jit, Zaszytą Służkę? – zapytała.

Zdumiony potaknął, wodząc wzrokiem po zwróconych ku niemu kamiennych twarzach.

– Skąd wiesz?

Wolną dłonią odgarnęła z twarzy pasma prostych, sięgających ramion włosów.

– Jakiś czas temu przyszedł do nas chłopak, Henrik. Powiedział nam, że był jej więźniem i że zamierzała go zabić, jak inne swoje ofiary. A potem dwoje ludzi go uratowało i zabiło Zaszytą Służkę, a teraz wpadli w tarapaty i potrzebują pomocy.

Richard spojrzał jej w oczy.

– Był z nim jeszcze ktoś?

– Niestety nie.

Richard zabił Zaszytą Służkę, lecz on i Kahlan byli poważnie ranni. Przyjaciele sprowadzili niewielkie siły, żeby ich wydostać z kryjówki Zaszytej Służki i zabrać do domu. A teraz wszyscy zniknęli. Wiedział, że żadne z nich z własnej woli nie porzuciłoby jego i Kahlan.

– To Henrik powiedział moim przyjaciołom, co się stało i gdzie mogą nas znaleźć – wyjaśnił Richard. – Powinni z nim być.

Kobieta pokręciła głową.

– Przykro mi, był sam. Samotny i przerażony.

– Powiedział wam, co się tutaj stało? Gdzie są teraz ci, którzy nam towarzyszyli?

– Był ledwie żywy i spanikowany. Powiedział, że nie ma czasu na wyjaśnienia. Że musimy się spieszyć i wam pomóc. Od razu się zjawiliśmy.

Richarda opuściło napięcie wywołane walką i dopiero teraz poczuł ból. Drżącymi palcami dotknął czoła.

– Mówił coś jeszcze? – dopytywał się. – To ważne.

Kobieta, wpatrując się w mrok, znowu pokręciła głową.

– Tylko że was zaatakowano i że potrzebujecie pomocy. Henrik jest teraz w naszej wiosce. Kiedy wrócimy, będziesz mógł sam go wypytać. Na razie musimy się stąd wydostać. – Ponagliła gestem stojącą za nią kobietę. – Daj mi swoją chustę.

Tamta natychmiast ściągnęła ją z głowy i jej podała. Kobieta, klęcząc obok Richarda, owinęła mu chustą ramię niczym bandażem. Zawiązała, a potem wsunęła pod węzeł rękojeść noża i parę razy okręciła, żeby wzmocnić nacisk. Richard zacisnął z bólu zęby.

Nie mógł uspokoić łomoczącego serca. Martwił się o przyjaciół, niepokoił się, co też mogło im się przytrafić. Musiał dotrzeć do Henrika i się tego dowiedzieć. A przede wszystkim zależało mu na uzyskaniu pomocy dla Kahlan.

– Nie powinniśmy tu dłużej tkwić – ostrzegł cichym głosem jeden ze stojących z tyłu mężczyzn.

– Prawie gotowe – powiedziała kobieta, pospiesznie oglądając jedną z poważniejszych ran Richarda. – Trzeba ci pozszywać rany i przyłożyć kataplazmy, bo inaczej do rana się zaognią. Takich ukąszeń nie można lekceważyć.

– Błagam. – Wskazał drugą ręką wóz. – Pomożesz mojej żonie? Obawiam się, że jest w gorszym stanie niż ja.

Na jej znak dwóch mężczyzn pospieszyło do wozu.

– Czy to Matka Spowiedniczka? – zapytał jeden z nich, patrząc na Kahlan.

Richard trochę się zaniepokoił.

– Tak.

– Tutaj nic nie możemy dla niej zrobić – powiedział tamten.

Drugi zauważył miecz i podniósł go z ziemi. Przyjrzał się ozdobnej pochwie, potem popatrzył na słowo PRAWDA, które tworzyła złota nić wpleciona w srebrną owijkę rękojeści.

– No to ty pewnie jesteś lordem Rahlem?

– Zgadza się – odparł Richard.

– Więc to was szukaliśmy – orzekł mężczyzna. – Henrik powiedział nam, kim jesteście.

Richard się uspokoił, słysząc, że wiedzą to od Henrika.

– Wystarczy – odezwała się kobieta i spojrzała na Richarda. – Cieszę się, że zdążyliśmy na czas, lordzie Rahlu. Jestem Ester. Teraz musimy was przenieść w bezpieczne miejsce.

– Mów mi Richard.

– Tak, lordzie Rahlu – powiedziała z roztargnieniem, jakby już go nie słuchała, sprawdzając jego rany.

Skinęła na stojących za nią ludzi.

– Będziecie musieli mu pomóc. Jest mocno poraniony. Musimy się stąd zabierać, zanim wrócą ci, co to zrobili.

Kilku mężczyzn, radych, że wreszcie jest gotowa wyruszyć, podbiegło, żeby pomóc Richardowi wstać. Kiedy już stanął na nogach, uparł się, żeby podejść do Kahlan. Podtrzymywali go, kiedy chwiejnie szedł do wozu.

Stwierdził, że Kahlan wciąż jest nieprzytomna, ale oddycha. Położył na niej dłoń, do bólu przerażony jej stanem. Ubranie miała przesiąknięte krwią, którą utoczyła jej Zaszyta Służka. Myśl o tej wstrętnej istocie i o tym, co uczyniła Kahlan, na nowo rozpaliła w nim gniew.

Zaszyta Służka piła krew Kahlan.

Wsunął dłoń w długie rozdarcie koszuli, szukając miejsca, gdzie familianci Jit rozcięli Kahlan brzuch, żeby zebrać jej krew dla Zaszytej Służki. Martwiła go ta straszliwa rana i to, ile krwi straciła Kahlan. Ku swemu zdumieniu wyczuł obrzmiałe wypukłości na skórze – długie rozcięcie zostało niemal uleczone.

Wtedy sobie przypomniał – Kahlan musiał uleczyć Zedd albo Nicci, lecz nie wszystkie rany zniknęły, czyli – tak jak w jego przypadku – nie skończyli tego, co zaczęli. Ponieważ pamiętał, że czuł uzdrawiający dotyk Nicci, założył, iż to Zedd zaczął uzdrawiać Kahlan.

Ciężył się, że Zeddowi udało się uleczyć tę straszną ranę brzucha, lecz Kahlan miała liczne rany, które nadal krwawiły, i nie odzyskała przytomności.

– Macie kogoś, kto może jej pomóc? – zapytał Richard. – Kogoś z darem?

Ester się zastanowiła.

– Tak, mamy kogoś z darem, może da radę jej pomóc – powiedziała w końcu.

Jeden ze stojących za nią mężczyzn chwycił ją za ramię, odciągnął na bok i szepnął:

– Uważasz, że to rozsądne?

Spojrzała na niego gniewnie.

– A mamy wybór? Może powinniśmy pozwolić, żeby umarli? Wyprostował się i tylko westchnął.

– Musimy się spieszyć – powiedziała Ester. – Nie uleczy ich, jak będą nieżywi.

– Poza tym musimy się wydostać z mroków – napominał inny.

Na te słowa wszyscy spojrzeli w ciemność. Richard stwierdził, że przeraża ich pozostawanie poza domem po zmroku. Był kiedyś leśnym przewodnikiem i często widywał wieśniaków. Powszechnym obyczajem wśród nich było zamykanie się w domach po zachodzie słońca. Ludzie w odległych osadach bywali bardziej przesądni niż w miastach, lecz wszyscy bali się jednego – ciemności.

Musiał jednak przyznać, że ci tutaj z pewnością mieli się czego bać.

Patrzył, jak ostrożnie podnieśli Kahlan, a potem umieścili ją na ramieniu najbardziej krzepkiego mężczyzny. Chciałby sam ją nieść, lecz wiedział, że nawet iść samodzielnie nie da rady. Niechętnie pozwolił wziąć się pod ręce dwóm mężczyznom.

Rozejrzał się w słabej księżycowej poświacie i delikatnym złotym blasku latarń trzymanych przez ludzi. Po raz pierwszy zobaczył za wozem mnóstwo ciał. To nie byli żołnierze Pierwszej Kompanii. Wszędzie leżeli dziwni, bladzi, półnadzy ludzie. Ich rany świadczyły o tym, że Pierwsza Kompania stoczyła zażarty bój. Zwłok było tyle, iż nic dziwnego, że cuchnęło tu krwią.

W pobliżu wozu jeden z zabitych leżał na plecach, usta miał szeroko otwarte. Martwe oczy wpatrywały się w ciemne niebo. Zęby miał ostro spiłowane.

Zedd i Nicci wzięli ze sobą doborowych żołnierzy, żeby bezpiecznie przewieźć jego i Kahlan do Pałacu Ludu. Richard wodził wzrokiem po zalegających ziemię kościach, strzępach mundurów, emblematach i broni Pierwszej Kompanii.

Przerażający widok. Lecz nie zobaczył niczego, co by mogło należeć do Zedda, Nicci czy Cary.

Cara, przyboczna strażniczka jego i Kahlan, Mord-Sith, nigdy by go nie zostawiła, no chyba żeby zginęła; a podejrzewał, że i wtedy wróciłaby z zaświatów, żeby go chronić.

Bał się, że głębiej w mroku, gdzie nie sięgał wzrokiem, leżą kości tych, którzy tyle dla niego znaczyli. Dławił go lęk, że mógł stracić bliskich.

– Szybko – odezwała się Ester, ponaglając mężczyzn podtrzymujących Richarda. – Mocno krwawi. Musimy wracać.

Byli zadowoleni, że mogą zostawić za sobą pobojowisko i wrócić wreszcie w bezpieczne miejsce.

Richard pozwolił, żeby mężczyźni na poły go nieśli wąską ścieżynką wśród drzew, w noc.

Rozdział 4

Idąc pospiesznie przez las tak gęsty, że światło księżyca niemal nie przedzierało się przez korony drzew, wszyscy niespokojnie popatrywali w otaczający ich mrok. Richard też badał wzrokiem las, lecz niewiele mógł dostrzec za kręgiem nikłego światła latarni. Nie było jak się przekonać, co się kryje w czarnych głębiach, nie było jak sprawdzić, czy nie idą za nimi tajemniczy, dziwni ludzie, którzy być może zabili jego przyjaciół.

Każdy dźwięk przykuwał uwagę Richarda, przyciągał wzrok. Każda gałąź, która go musnęła lub uderzyła w nogę, przyspieszała bicie serca.

Z tego, co widział, towarzyszący im ludzie mieli jedynie zwyczajne noże. Posłużyli się kamieniem, żeby zabić jednego z napastników. Wolałby mieć coś więcej, gdyby na ciemnej ścieżce natknął się na hordy zabójców i musiał z nimi walczyć.

Cieszył się, że znowu ma skórzany pendent przewieszony przez prawe ramię i miecz u boku. Od czasu do czasu bezwiednie dotykał znajomej rękojeści, żeby dodać sobie otuchy. Wiedział jednak, że ma za mało sił, by stanąć do walki.

Samo dotknięcie prastarej broni budziło ukrytą w niej moc i burzę gniewu, rozbudzając te same uczucia w Richardzie i kusząc, żeby je przywołał. Dobrze było mieć na zawołanie ów niezawodny miecz i przynależną mu moc.

Richard wypatrywał w mrokach błysku oczu, które by zdradziły obecność zwierząt poza kręgiem światła. Dostrzegł kilka niewielkich stworzeń, takich jak żaby, szopy pracze oraz nieliczne nocne ptaki, lecz nie zobaczył ślepi żadnych obserwujących ich większych zwierząt.

Zawsze mogło się zdarzyć, ma się rozumieć, że coś większego mogło się dobrze skryć w gęstych kępach paproci i krzaków lub pośród pni drzew, tak że Richard by tego nie dostrzegł.

No i oczywiście oczy by nie lśniły, gdyby należały do ludzi.

Skoro właściwie nic nie widział w mrocznej głębi lasu, skupił się na dźwiękach i zapachach, które mogłyby ostrzec przed niebezpieczeństwem. Ale wyczuł jedynie znajomą woń drzew balsamowych, paproci oraz pokrywającej ziemię ściółki sosnowych igieł i suchych liści. Słyszał wyłącznie brzęczenie owadów i niekiedy ostre krzyki nocnych ptaków. Od czasu do czasu niosło się echem wśród gór odległe wycie kojotów.

Ludzie prowadzący Richarda i Kahlan do swojej wioski milczeli. Mająca się na baczności grupa szła szybko, niemal bezgłośnie – tak jak to potrafią tylko ci, którzy spędzili życie w lasach. Nawet mężczyzna niosący Kahlan poruszał się prawie bezszelestnie. Richard – niezbyt pewnie trzymając się na nogach i czasem nimi powłócząc, podpierany przez dwóch mężczyzn – robił więcej hałasu, lecz niewiele mógł na to poradzić.

Mając na uwadze ciała dziwnych ludzi, które widział na pobojowisku, napastników, ich rozmowy i ostrzeżenia przed zapuszczaniem się na Mroczne Ziemie, rozumiał, czemu ci ludzie są tacy nerwowi i ostrożni. Tamci dwaj, którzy go zaatakowali, nie przypominali jednak zwłok, które widział. Jeśli mieli rację, to zabici pochodzili z tego tajemniczego ludu, Shun-tuk.

Wszystko przemawiało za tym, że w przeciwieństwie do wieśniaków z rodzinnych stron Richarda ci tutaj mieli poważniejsze powody do obaw niż zwyczajne zabobony.

Podobało mu się, kiedy ludzie z powagą traktowali realne zagrożenia. W kłopoty najczęściej wpadali ci z uporem tkwiący w ignorancji, którzy nie chcieli uwierzyć, że coś mogłoby im zagrozić. Strach jest czasami kluczowy dla przetrwania, toteż Richard uważał, że ignorowanie instynktu to głupota. Lecz z drugiej strony wieśniacy byli lekko uzbrojeni.

A może zagrożenie było dla nich czymś nowym.

Wkrótce wyszli z mrocznego lasu na otwartą przestrzeń. Delikatna mgła wywołana chłodniejszym powietrzem zwilżyła Richardowi twarz. W oddali, za nieco pagórkowatym terenem zalanym słabą księżycową poświatą, zobaczył stromą skalną ścianę. Na pewnej jej wysokości dostrzegł słabe, migotliwe światło – pewnie świece lub latarnie w przejściach wydrążonych w skale.

Prowadząca tam ścieżka biegła między polami obsianymi zbożem lub obsadzonymi warzywami. Towarzyszący Richardowi ludzie zaczęli szeptać między sobą, bo wreszcie poczuli się bezpieczni, pośród pól rozciągających się u stóp niebosiężnej skalnej ściany.

Bliżej skały natrafili na drewniane zagrody. W niektórych były owce, w innych dość chude świnie. W kącie jednej z zagród tłoczyło się parę mlecznych krów. Długie kojce, umieszczone wśród głazów, które spadły ze wznoszącej się ponad nimi góry, były najwyraźniej przeznaczone dla kur, teraz pewnie śpiących na grzędach. Richard dostrzegł ludzi zajmujących się zwierzętami.

Jeden sprawdzał owce; poklepywał je po grzbietach, żeby się odsuwały, kiedy się przeciskał wśród stada stłoczonego w dużej zagrodzie.

– Co się dzieje, Henry? – spytała Ester. – Co tu robicie o tej porze?

Henry nie mógł się powstrzymać od oględzin prowadzonych do osady obcych – podtrzymywanego mężczyzny i kobiety z długimi włosami, przewieszonej przez ramię sąsiada. Uniósł rękę, pokazując zagrody.

– Zwierzęta są niespokojne.

Richard obejrzał się przez ramię. Oparł lewą dłoń na rękojeści miecza i powiódł wzrokiem po polach rozciągających się pomiędzy nimi a ciemną ścianą lasu. Nic nie rzuciło mu się w oczy.

– Lepiej zostawcie zwierzęta i wracajcie do osady – powiedział, wpatrując się w linię drzew.

Mężczyzna się zachmurzył, zdjął miękką wełnianą czapkę, żeby się podrapać po głowie porośniętej rzadkimi siwymi włosami.

– A kim ty niby jesteś, że mnie pouczasz?

Richard popatrzył na niego i wzruszył ramionami. Poczuł, że nogi się pod nim uginają, więc znowu zarzucił lewą rękę na ramię jednego ze stojących przy nim mężczyzn.

– Kimś, kto nie lubi, kiedy zwierzęta są niespokojne. No i nie tak daleko stąd widziałem niedawno przerażające rzeczy.

– Ma rację – odezwała się Ester, ruszając ku skalnej ścianie. – Lepiej chodźcie z nami.

Henry wcisnął czapkę na głowę i chmurnie spojrzał ku milczącemu lasowi. Wysokie świerki wyglądały jak wartownicy wzbraniający wstępu księżycowej poświacie. Kiwnął głową.

– Pójdziemy zaraz za wami.

Rozdział 5

Richard, podtrzymywany z obu stron, szedł za Ester, a ta za mężczyzną niosącym Kahlan. Idący na czele niewielkiej, podążającej ku górze grupy człowiek z latarnią odwracał się od czasu do czasu, upewniając się, że nikogo nie brakuje.

Kahlan, z długimi włosami posklejanymi zakrzepłą krwią, zwisała bezwładnie z ramienia niosącego ją mężczyzny. Richard widział w świetle księżyca rany po ciernistych pnączach, którymi związała ją Zaszyta Służka. Krew skapywała jej z koniuszków palców.

Richard miał podobne rany, lecz nie tak liczne. Cierniste pnącza musiały wydzielać jakąś substancję niepozwalającą skaleczeniom się zasklepić, bo i z jego zadrapań nadal sączyła się krew. Przynajmniej udało mu się zabić Zaszytą Służkę, zanim całkiem wykrwawiła Kahlan.

Kiedy tak szli do wioski, pragnął się zatrzymać i ją uzdrowić, ale wiedział, że nie podołałby temu zadaniu. Skuteczne leczenie pochłaniało wiele sił uzdrawiającego, a jemu ich teraz brakowało. Lepiej było znaleźć dla niej pomoc.

Kiedy zyska pewność, że Kahlan jest bezpieczna, będzie się musiał dowiedzieć, co spotkało żołnierzy Pierwszej Kompanii i jego przyjaciół. Bronił się przed myślą, że ci, którzy tak wiele dla niego znaczyli, mogą już nie żyć. Lecz aż nazbyt wyraźnie pamiętał widok ludzkich kości. Był zrozpaczony, że tylu jego ludzi zginęło taką straszną śmiercią.

Zbliżając się do podnóża góry, szli przez rozległe usypisko głazów, przez wieki odpadających od skalnej ściany. Miejscami poruszali się gęsiego i musieli się pochylać, żeby przejść pod kamiennymi płytami, które spoczywały na głazach.

Richard ze zdziwieniem zauważył, że idący przodem wchodzą na wąską ścieżkę pnącą się po zboczu. Kryła się w plątaninie krzaków i sam łatwo by ją przegapił.

Pomyślał, że może mają drabiny prowadzące do zamieszkanych jaskiń czy wewnętrznego przejścia, ale okazało się, że ścieżka wije się po naturalnych skalnych półkach i wybrzuszeniach. Tam, gdzie ich nie było, ścieżkę pracowicie wycięto w skalnej ścianie. W nikłym żółtawym świetle latarń widział, że skała została wygładzona stopami ludzi, pewnie od tysięcy lat korzystających z tego szlaku.

– Co to za miejsce? – spytał szeptem.

Ester obejrzała się przez ramię.

– To nasza wioska, Stroyza.

Richard zmylił krok. Ciekaw był, czy kobieta wie, co znaczy ta nazwa. Niewielu żyjących ludzi znało górnod’harański. Richard należał do tych nielicznych.

– Dlaczego tam mieszkacie? Czemu nie pobudowaliście się wśród pól, żeby nie musieć stale chodzić tą zdradliwą ścieżką?

– Nasi od zawsze tu mieszkali. – Kiedy to okazało się dla niego kiepskim argumentem, posłała mu wyrozumiały uśmiech. – Nie sądzisz, że szlak byłby zdradliwy i dla tego, kto by chciał nocą nas napaść?

Richard spojrzał ku górze, na podskakujące punkciki latarń niesionych przez ostrożnie stawiających kroki.

– Pewnie masz rację. Jedna osoba tam w górze łatwo powstrzymałaby całą armię próbującą wspiąć się tą ścieżką. – Zmarszczył brwi. – Często napadają na waszą wioskę?

– To Mroczne Ziemie – powiedziała, jakby to wszystko wyjaśniało.

Skała była śliska od mżawki i Richard stąpał uważnie. Nigdzie nie było na tyle szeroko, żeby ktoś mógł iść obok niego i mu pomagać, toteż jeden z mężczyzn szedł tuż za nim, żeby go podtrzymać, gdyby się potknął. Na szczęście w bardzo wąskich i niebezpiecznych miejscach wbito w skałę żelazne uchwyty.

Niestety, były po lewej stronie – a jego lewe, obandażowane ramię było mniej sprawne. Tak cierpiał, iż ledwo mógł złapać palcami uchwyt, a czasem musiał sobie pomagać prawą ręką. To utrudniało wspinaczkę, ale chroniło przed upadkiem. Idący za nim mężczyzna jedną ręką się przytrzymywał, a drugą od czasu do czasu popychał Richarda w górę lub nie pozwalał mu upaść. Rzut oka w tył ukazywał w księżycowej poświacie przyprawiającą o zawrót głowy stromiznę.

Kiedy wreszcie dotarli na górę, czekała tam na nich grupka ludzi. Kiedy Richard wyszedł na szczyt, tłumek się odsunął, robiąc im miejsce. Zobaczył, że szeroka jaskinia zwężała się miejscami w kilka tuneli prowadzących w głąb góry. Zebrani z niepokojem obserwowali obcych.

Z mroku wyszło kilka kotów, żeby ich powitać. W głębi korytarzy Richard dostrzegł więcej tych ostrożnych stworzeń. Większość była czarna.

– Radziśmy, że bezpiecznie wróciliście – odezwał się jeden z czekających. – Martwiliśmy się, że tak długo jesteście poza wioską.

Ester kiwała głową.

– Wiem, wiem. Ale to było konieczne. Na szczęście ich znaleźliśmy.

Zanim Ester zdążyła go przedstawić, nadbiegł Henrik.

– Lordzie Rahlu! Lordzie Rahlu! Żyjesz!

Rozległy się pełne zdumienia szepty. Najwyraźniej nie wszyscy w wiosce wiedzieli, po kogo wyruszyli ratownicy.

– Lord Rahl... przywódca imperium D’Hary? – wyszeptał jeden z ludzi.

– Tak – potwierdził obolały Richard.

Zaczęli przyklękać. Richard pospiesznie ich powstrzymał.

– Darujcie to sobie, proszę.

Nie bez oporów się podnieśli, a jemu udało się uśmiechnąć do chłopca.

– Cieszę się, Henriku, że jesteś cały i zdrowy. Mężczyzna niosący Kahlan zsunął ją sobie z ramienia.

Kilka osób pospieszyło mu z pomocą.

Ester pospiesznie przedstawiła kilkoro zebranych, a potem przeszła do rzeczy.

– Musimy ich wprowadzić do środka. Oboje są poważnie ranni. Trzeba się nimi zająć.

Niewielki tłumek – a za nim kilka kotów – ruszył za Ester w jeden z szerszych tuneli. W naturalnych niszach i zagłębieniach urządzono pomieszczenia. Wiele z nich oraz całą sieć tuneli wyżłobiono w miękkiej skale. Ściany niektórych zbudowano z połączonych zaprawą kamieni. Jedne miały drewniane drzwi, inne zawieszono skórami zwierząt, tworząc skupisko niewielkich mieszkanek.

Życie w tych stłoczonych w labiryncie tuneli, tworzących strukturę plastra miodu domkach na pewno nie było zbyt wygodne, lecz Richard przypuszczał, że wystarczającą osłodą było bezpieczeństwo siedzib znajdujących się tak wysoko i głęboko w górskim zboczu. Odzienie otaczających go ludzi świadczyło o prostocie życia w małej wiosce. Wszyscy nosili ubrania ze zgrzebnej tkaniny, barwą dopasowane do koloru kamieni.

Ester chwyciła za rękaw idącą przed nią kobietę i nachyliła się ku niej.

– Przyprowadź Sammie.

Tamta obejrzała się na nią przez ramię, marszcząc brwi.

– Sammie?

Ester zdecydowanie kiwnęła głową.

– Trzeba ich uzdrowić.

– Sammie? – powtórzyła kobieta.

– Tak, pospiesz się. Nie ma czasu do stracenia.

– Ale...

– Idź – nakazała Ester. – Pospiesz się. Zabiorę ich do siebie.

Kobieta pospieszyła po pomoc, której zażyczyła sobie Ester, a tłumek wszedł w mniejszy korytarz. Na koniec dotarli do wejścia zawieszonego owczą skórą; Ester i kilku innych zanurkowali do środka. Kiedy znaleźli się w niewielkim pomieszczeniu, jeden z mężczyzn zapalił świece. Stał tam prosty drewniany stół, trzy krzesła i kufer, podłogę zasłano barwnymi chodnikami. Dodatkowymi siedziskami były poduchy z tkaniny podobnej do tej, z której mieszkańcy szyli odzież.

Ester pokierowała ludzi niosących Kahlan w kąt izdebki, gdzie ostrożnie położyli ją na jagnięcej skórze i wysłużonych poduszkach. Mężczyźni pomogli Richardowi usiąść na podłodze i podparli go kilkoma poduchami.

– Musimy się natychmiast tobą zająć – poinformowała Ester, a potem powiedziała do kobiet: – Przynieście gorącą wodę i szarpie. Zrobimy kompres. Przynieście też bandaże, igłę i nici.

Grupka kobiet pospieszyła spełnić jej polecenie. Ester uklękła obok Richarda. Ostrożnie podniosła mu rękę i poluzowała przesiąknięty krwią bandaż.

– Nie podoba mi się kolor twojego ramienia – stwierdziła. – Należy przemyć rany po ukąszeniach. Niektóre trzeba będzie zszyć. – Spojrzała mu w oczy. – Będzie ci też potrzebna bardziej fachowa pomoc.

Richard wiedział, iż to oznacza, że powinien go zobaczyć ktoś z darem. Potaknął, przechylając się i odgarniając pasma włosów z twarzy Kahlan, żeby dotknąć dłonią jej czoła. Było rozpalone.

– Mogę poczekać – powiedział. – Chcę, żebyście najpierw zajęli się Matką Spowiedniczką.

Kiedy znów spojrzał na Ester, kobieta była pełna lęku. Najwyraźniej uważała, że to on wymaga natychmiastowej pomocy.

Richard złagodził ton.

– Jestem wdzięczny za wszystko, co ty i twoi ludzie zrobiliście, lecz proszę, pomóż najpierw mojej żonie. Masz rację, moimi ranami też trzeba się zająć, ale ona jest nieprzytomna i zdecydowanie w gorszym stanie. Może opatrzycie mnie, a osoba z darem zajmie się Matką Spowiedniczką. Proszę. Bardzo mnie martwi jej stan. Muszę wiedzieć, że z tego wyjdzie.

Ester przez chwilę patrzyła mu w oczy, a potem leciutko się uśmiechnęła.

– Rozumiem. – Odwróciła się i skinęła dłonią. – Peter, upewnij się, proszę, że Sammie nadchodzi.

Rozdział 6

Richard odwrócił się od Kahlan, kiedy usłyszał, że z korytarza nadchodzą ludzie. Pierwsza kobieta, która wsunęła się pod zasłonę z owczej skóry, niosła wiadro wody. Inne przyniosły drugie wiadro wody, bandaże i resztę potrzebnych rzeczy.

Zdziwił się, widząc, że parę starszych kobiet prowadzi za nimi jakieś chucherko, dopiero zaczynające wchodzić w kobiecość. Drobną buzię okalały długie czarne włosy. Ciemne oczy patrzyły z zadziwieniem, kiedy stała nieruchomo w grupce otaczających ją kobiet. Gładka wąska twarzyczka, w gęstwinie ciemnych loków, wydawała się blada w blasku świec.

Ester wstała i wskazała Richarda.

– To jest lord Rahl, Sammie. Ta kobieta to jego żona, Matka Spowiedniczka. Oboje są ciężko ranni i potrzebują twojej pomocy.

Ciemne oczy dziewczyny przelotnie spojrzały na Kahlan, a potem wróciły do Ester. Na jej ponaglający gest Sammie niepewnie się zbliżyła. Uniosła rąbek długiej spódnicy i niezgrabnie dygnęła przed Richardem.

Nie miał wątpliwości, że jest ogromnie nieśmiała, a on ją przeraża. Pochodziła z małej oddalonej od świata wioski, toteż pewnie rzadko widywała obcych, zwłaszcza takich. Chociaż bardzo cierpiał i bał się o Kahlan, uśmiechnął się do niej serdecznie, żeby dodać jej otuchy.

– Dziękuję, że przyszłaś, Sammie.

Skinęła głową i objęła się szczupłymi ramionami. Bez słowa schroniła się w grupce starszych kobiet.

– Czy mogłabyś nas na chwilę zostawić, Sammie? – Popatrzył na Ester. – Mogę z tobą pomówić na osobności?

Najwyraźniej się domyślała, dlaczego chce z nią rozmawiać w cztery oczy, z wymuszonym uśmiechem zaganiając grupkę ku wyjściu. Zawahały się, wyraźnie speszone, ale wreszcie usłuchały, kiedy Ester grzecznie je wyprosiła. Po ich wyjściu opuściła owczą skórę.

– Wiem, lordzie Rahlu, że...

– To dziecko.

Ester się wyprostowała, splotła dłonie i wzięła głęboki oddech. Zbliżyła się do niego, starannie dobierała słowa.

– Tak, lordzie Rahlu, lecz choć ma tylko piętnaście lat, jest dzieckiem mającym dar. A wy kogoś takiego potrzebujecie. Mogę opatrzyć zadrapania, leczyć ziołami gorączkę, czasem nawet nastawić złamaną kość – wskazała Kahlan – ale nie wiem, jak jej pomóc. Nawet nie mam pojęcia, co jej jest. Tak, Sammie jest młodziutka, ale ma i wiedzę, i talent.

Richard przypomniał sobie czasy, kiedy był w wieku Sammie. Uważał wtedy, że jest dorosły i całkiem dobrze zna świat. Choć wiedział więcej, niż sądziła większość dorosłych, to kiedy przybyło mu lat, uświadomił sobie, że choćby zdobył nie wiadomo jaką wiedzę, zawsze będzie wiedział mniej, niż mu się zdaje, że wie – tyle jest do nauczenia się. Teraz, jako dorosły patrzący na nastolatkę – choćby nie wiem jak utalentowaną – rozumiał, jak wąskie jest pojmowanie świata u tak młodej osoby.

Wiara młodości we własne siły i wiedzę jest przedwczesna. Ta właściwa mądrość się zbliża, lecz chociaż jest już w zasięgu takiej osoby, pozostaje nieosiągalna. Przypomniał sobie, jak Zedd mu mówił, że starość oznacza tylko świadomość, że nigdy wszystkiego się nie pozna, a tym bardziej nie zrozumie.

Niełatwo mu było zawierzyć życie Kahlan komuś o tak niewielkim doświadczeniu.

– To jeszcze dziecko – powiedział cicho, żeby ci na zewnątrz nie usłyszeli. – To trudne i skomplikowane zadanie nawet dla kogoś doświadczonego w takich sprawach.

Ester z szacunkiem skłoniła głowę.

– Lordzie Rahlu, jeśli nie chcesz, żeby Sammie spróbowała, masz prawo do takiej decyzji i dostosuję się do tego. Zrobię, co w mojej mocy, żeby opatrzyć najgorsze rany, i zajmę się najlepiej jak potrafię innymi obrażeniami. Spróbuję się dowiedzieć, czego może potrzebować Matka Spowiedniczka, i przygotuję zioła i inne leki, które mogą jej pomóc.

Potem uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

– Lecz sądzę, że wiesz równie dobrze jak ja, iż to nie wystarczy. Oboje potrzebujecie leczenia darem. Jeśli nie chcesz, żeby Sammie się tego podjęła, mogę tylko doradzić, żebyście się udali w inne miejsce z nadzieją znalezienia kogoś, kto będzie ci bardziej odpowiadał. To będzie trudna podróż. Nie wiem, jak długo musielibyście podróżować po Mrocznych Ziemiach, żeby znaleźć kogoś takiego. Mogę tylko rzec, że nie ma tu zbyt wiele osób z darem. Przynajmniej takich, którym bym zaufała. To dlatego Jit mogła wykorzystywać tych, którzy rozpaczliwie potrzebowali pomocy. Niekiedy pomagała komuś, żeby dać nadzieję innym ludziom i zwabić do siebie więcej ofiar. Uważasz, że masz siłę wyruszyć na poszukiwania kogoś godnego zaufania, kto potrafiłby wam pomóc? Sądzisz, że Matka Spowiedniczka może odbyć taką podróż? Chcesz ją narażać, licząc na to, że znajdziesz kogoś innego? A jeśli zmusi cię konieczność, powierzysz jej życie komuś zupełnie obcemu? Możesz przecież natrafić na kogoś podobnego do Jit. Już się przekonałeś, że chcemy wam pomóc, nawet narażając się na niebezpieczeństwo.

– Właściwie dlaczego to robicie? – zapytał Richard.

Ester wzruszyła ramionami.

– Bo chcielibyśmy, żeby i nam ktoś pomógł, kiedy coś nam zagrozi. Taki mamy zwyczaj. Przekazywany z pokolenia na pokolenie od niepamiętnych czasów. Uczymy dzieci, żeby pomagały ludziom w potrzebie, bo pewnego dnia to one mogą potrzebować pomocy. A możemy uzyskać pomoc jedynie wtedy, kiedy na nią zasługujemy, jeżeli oferujemy ją innym, a nie tylko przyjmujemy. Uważamy, że innych należy traktować tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani.

– Coś mi się zdaje, że i ja zawsze starałem się tak postępować – powiedział Richard.

– Powiadam ci, lordzie Rahlu, że Sammie może i jest nastolatką, ale ma dar i dobre serce. Tylko to możemy wam ofiarować. Na pewno chcesz odrzucić naszą pomoc?

Richard wiedział, że jest za słaby, by uzdrowić Kahlan. Co gorsza, nie sądził, że zdołałby to zrobić. Jeszcze leżąc na wozie, próbował przywołać swój dar, żeby ratować jej życie – nadaremnie. Najwyraźniej coś było nie tak.

Nie wiedział, co takiego mogło się stać. Jedno było pewne – dar milczał. A oni potrzebowali pomocy.

Wiedział, że daleko by nie zaszedł. Zedd i Nicci zaczęli ich uzdrawiać, już kiedy wieziono ich wozem; nie zrobiliby tego, gdyby to nie było konieczne.

Mimo to dalej nie całkiem ufał swoim niespodziewanym wybawcom.

Jeśli nie zechce przyjąć pomocy Sammie, to pozostaną tylko działania Ester – igła, nici, zioła i kompresy. Wiedział, że Ester ma rację, twierdząc, że to za mało, zwłaszcza dla Kahlan.

Richard bywał już ranny. Jednak tym razem czuł coś odmiennego, coś poważniejszego. Wiedział też, że Kahlan cierpi o wiele bardziej niż on.

Zedd i Nicci próbowali ich uzdrowić, lecz nie zdołali dokończyć tego procesu. A potem zniknęli. Richard zdawał sobie sprawę, że życie nie tylko Kahlan, ale i jego przyjaciół zależy od tego, czy on podejmie właściwą decyzję. I że nie ma czasu do stracenia.

Z darem czy bez niego, nie miał pojęcia, czy ośmieli się powierzyć Kahlan tak młodej i niedoświadczonej dziewczynie. Kiedy w grę wchodzi dar, pomyłka może mieć fatalne skutki.

– Ufasz jej zdolnościom?

Ester podciągnęła szarą spódnicę i znów uklękła przy nim.

– Sammie to poważna i sumienna dziewczyna. Jej matka była czarodziejką. Pewnie dlatego Sammie wydaje się dojrzała jak na swój wiek. Ja nie mam daru i niewiele o tym wiem, lecz matka Sammie przekazała jej swój dar. Co do tego nie ma wątpliwości.

– Gdzie jest jej matka?

Ester odwróciła wzrok.

– Niedawno znaleźliśmy szczątki ojca Sammie. Sądzimy, że matkę porwano i uprowadzono. Sammie nie traci nadziei, lecz ja myślę, że ona już nie żyje.

– Uprowadzono?

Ester znowu popatrzyła mu w oczy.

– Jak twoich ludzi. I o mało co Matkę Spowiedniczkę. Mroczne Ziemie zawsze były niebezpieczną krainą. Od daw­na żyjemy z tymi zagrożeniami i wiemy, jak się bronić. Lecz teraz dzieją się straszne rzeczy, których nie pojmujemy i nie umiemy zwalczać. Potrzebna nam pomoc.

Richard otarł dłonią usta. Tak jak podejrzewał, ci ludzie żyjący wedle zasady „traktuj innych tak, jak sam chciałbyś być traktowany” potrzebowali pomocy, której ich zdaniem mógł im udzielić tylko ktoś taki jak lord Rahl. Po tych ok­ropieństwach, które widział, nietrudno mu było zrozumieć, czemu tak rozpaczliwie jej szukają. Nie mógł im mieć tego za złe.

Popatrzył na Kahlan. Przez chwilę obserwował jej płytki oddech. Czy powinien zawierzyć jej życie niedoświadczonej dziewczynie?

A miał wybór?

– No dobrze – powiedział w końcu, wzdychając z rezyg­nacją.

Rozdział 7

Gdy tylko Richard zgodził się przyjąć pomoc Sammie, Ester poderwała się z podłogi. Odchyliła ciężką zasłonę i pospiesz­nie wyszła na korytarz. Słyszał, jak prosi ludzi, żeby za­pewnili prywatność lordowi Rahlowi i Matce Spowiedniczce. Pomrukami wyrazili zrozumienie.

Szybko pojawiła się z dziewczyną, zostawiając innych w głębi korytarza. Uspokajająco dotykając dłonią ramienia Sammie, wprowadziła ją do izby i pozwoliła, żeby owcza skó­ra zasłoniła wejście.

Pod spodem przelazł czarny kot i ruszył za dziewczyną. Usiadł z boku, uniósł tylną łapkę i lizał czarną lśniącą sierść na brzuszku.

Sammie stała sztywno tuż przy wejściu, zbyt przerażona, żeby podejść. Nieskalana cera nadawała jej wygląd posągu wyrzeźbionego z najgładszego marmuru.

Richard wyciągnął zdrową rękę i skinął zapraszająco. – Podejdź, proszę, Sammie, i usiądź przy mnie.

Kiedy niepewnie się zbliżyła, łagodnie wziął ją za rękę i nakłonił, żeby uklękła przy nim. Przysiadła na piętach, uważając, żeby się nie znaleźć zbyt blisko. Wlepione w niego wielkie oczy połyskiwały w blasku świec. Gdybyż wiedziała, że pewnie ma więcej powodów do strachu niż ona.

Kiedy Ester zobaczyła, że Richard trochę ośmielił dziew­czynę, podeszła do Kahlan z bandażami, wiadrem wody i in­nymi potrzebnymi rzeczami; ukucnęła przy niej i pospiesz­nie zaczęła przemywać najgorsze rany.

– Bardzo ci współczuję z powodu ojca i zniknięcia matki —powiedział Richard.

Na wspomnienie rodziców w oczach Sammie pojawiły się łzy

– Dziękuję, lordzie Rahlu.

Głos miała cichy, współgrający z jej nieśmiałością, z bolesną nutką straty.

– Jeśli zdołasz nam pomóc, to kiedy będę już zdrowy, pomogę odnaleźć twoją mamę.

Sammie na krótko zmarszczyła brwi. Wydawała się speszona.

– Jesteś władcą imperium D’Hary. – Otarła łzy. – Czemu miałbyś się trudzić dla kogoś z małej Stroyzy?

Richard wzruszył ramionami.

– Nie dlatego zostałem władcą, że chciałem rządzić ludźmi. Raczej chciałem chronić ich przed krzywdą. Jeżeli ktoś z tych, których przysięgałem bronić, jest ranny lub w niebezpieczeństwie, jest to moja sprawa.

Zdumiała się.

– Całymi Mrocznymi Ziemiami, w tym i naszą wioską, włada Hannis Arc. Nigdy go nie widziałam ani nie słyszałam, żeby ktoś mówił, że zależy mu na nas. Wprost przeciwnie. Podobno dba tylko o proroctwa.

– Też o tym słyszałem – powiedział Richard. – Nie podzielam jego zainteresowania proroctwami. Uważam, że sami kształtujemy naszą przyszłość. Między innymi dlatego się tutaj znalazłem. Oboje z Matką Spowiedniczką zostaliśmy ranni, starając się nie dopuścić, żeby spełniła się okropna przepowiednia, która wyrządziłaby krzywdę naszemu ludowi. To nasza wola, a nie proroctwo, decyduje o tym, co się dzieje.

Dziewczyna zerknęła kątem oka na Kahlan.

– Bardzo mi przykro, że twoja żona ucierpiała. – Wielkie oczy spojrzały znowu na Richarda. – Mama często mówiła, że mam dar i że to ode mnie, a nie od losu zależy, jak go wykorzystam.

– Mądre słowa. A nauczyła cię korzystać z daru?

Sammie odrobinę się rozluźniła.

– Całe życie uczyła mnie wielu rzeczy o darze, ale po troszeczku.

– Dobrze jest zaczynać od małych rzeczy. Z nich składa się szerszy obraz. Z tych drobiazgów, których się uczymy, budujemy ogólniejsze pojęcia.

Sammie wygładziła kciukiem fałdkę sukienki.

– Właśnie zaczynała mnie uczyć, jak wykorzystywać dar do uzdrawiania. Powiedziała, że jestem już wystarczająco duża, żeby się dowiedzieć czegoś więcej. Ale wciąż jestem bardzo młodą czarodziejką. Mój dar nie dorównuje zdolnościom mamy, a już zwłaszcza darowi kogoś takiego jak ty, lordzie Rahlu.

Richard nie mógł się nie uśmiechnąć.

– Byłem o wiele starszy niż ty teraz, kiedy się dowiedziałem, że mam dar. Nikt mi o nim nie mówił, kiedy dorastałem. Myślę, że dzięki naukom mamy wiesz o darze więcej, niż ja kiedyś.

Z niedowierzaniem zmarszczyła brwi.

– Naprawdę?

– Tak. Od tamtej pory korzystam z daru, ale inaczej niż większość czarodziejów. Za jego sprawą niszczyłem i uzdrawiałem, lecz raczej instynktownie, w rozpaczliwej potrzebie pozwalając, żeby mną kierował, nie dzięki temu, czego mnie nauczono.

Sammie siedziała na piętach i zastanawiała się nad jego słowami. Czarny kot podszedł i otarł się o nią, a potem bezszelestnie ruszył ku Kahlan.

– Strasznie mieć dar i nie wiedzieć, jak z niego korzystać i nad nim panować.

Roześmiał się, chociaż był cały obolały i martwił się o Kahlan.

– Nawet sobie nie wyobrażasz.

Patrzyła na niego nieodgadnionym wzrokiem.

– Ale i tak musisz dość dobrze posługiwać się darem. W końcu jesteś lordem Rahlem. Słyszałam, że D’harańczycy są stalą przeciwko stali, żebyś ty mógł być magią przeciwko magii.

Richard nie powiedział jej, że w tej chwili jego moc nie działa.

Kątem oka zobaczył, jak kot ostrożnie wącha but Kahlan. Czarny nosek przesuwał się tuż nad nogą, potem wyżej, nad ramieniem, ale nigdy nie dotykał skóry. Nagle kot się cofnął. Zasyczał, szczerząc drobne ostre ząbki. Richard pomyślał, że pewnie nie spodobało mu się, że jest wśród nich ktoś obcy, pachnący krwią.

– Wszystkie tutejsze koty są czarne? – zapytał.

Sammie spojrzała na niego.

– Są takie, kiedy uznają, że tak trzeba.

Richard zmarszczył brwi.

– To znaczy?

– W mroku wszystkie są czarne – powiedziała zagadkowo. Ester klęcząca przy Kahlan zamachnęła się szmatką na kota i go odpędziła. Położył uszy po sobie i wyszedł z izby.

Richard popatrzył na Sammie. Nie bardzo wiedział, o co jej chodziło, ale miał ważniejsze sprawy na głowie. Wrócił do tej zasadniczej.

– Co wiesz o uzdrawianiu?

Sammie zastanawiała się nad odpowiedzią.

– Mama dopiero zaczęła mnie tego uczyć. Mówiła mi o podstawach i pozwalała pomagać sobie w łatwiejszych przypadkach. Zajmowałam się tylko prostymi sprawami: skaleczenia, bóle żołądka i głowy, wysypki. Pokazywała mi, jak wnikać darem w chorą osobę, żeby wyczuć, co jej dolega.

Richard potaknął.

– Doświadczałem czegoś takiego, kiedy uzdrawiałem. – Zapatrzył się w ponure wspomnienia. – Czasem, kiedy sprawa była bardzo poważna, miałem wrażenie, iż zapominam, kim jestem, kiedy wnikałem w duszę chorego, żeby przejąć jego ból.

– Nigdy tak głęboko w nikogo nie wniknęłam. – Sammie była wyraźnie zaniepokojona. – Nie wiem, czy kiedyś będę potrafiła wniknąć w czyjąś duszę.

– Jeśli uzdrawiałaś ludzi, musiałaś to robić, choć nie zdawałaś sobie z tego sprawy – powiedział Richard. – Tak to działa. Uzdrawiając, wnikasz w samą istotę kogoś, innymi słowy, w duszę. Przynajmniej w moim przypadku tak jest.

– To brzmi... przerażająco.

– Nie, jeśli naprawdę ci zależy na uzdrowieniu kogoś.

Przez chwilę patrzyła mu w oczy, jakby się w nich kryła jakaś tajemnica.

– Skoro tak mówisz, lordzie Rahlu.

Richard popatrzył na Kahlan. Ester w skupieniu przemywała i oglądała skaleczenia na jej rękach.

– Już kiedyś uzdrawiałem Kahlan – wyznał Richard – ale teraz nie mam na to sił. Ogromnie się o nią martwię.

Sammie odwróciła wzrok od Kahlan i przyjrzała się śladom po zębach na ciele Richarda. Napięcie zdradzało, jak się przejmuje tą sytuacją.

– Nie wiem, jak głęboko mogę wniknąć w czyjąś duszę, lecz jeszcze nigdy nie uzdrawiałam tak poważnych ran. Leczyłam wyłącznie proste przypadki.

– Z własnego doświadczenia wiem, że stopień skomplikowania ran nie ma znaczenia. Choć rozumie się, że w niektórych przypadkach jest inaczej: na przykład kiedy dana osoba jest blisko zasłony lub w trakcie przechodzenia ze świata żywych w zaświaty. Wtedy to co innego.

Sammie szeroko otworzyła oczy.

– Masz na myśli to, że taka osoba wychodzi poza Grace? Richard spojrzał na nią z powagą.

– Mama powiedziała ci o Grace?

Sammie potaknęła.

– To symbol przedstawiający iskrę życia, światy żywych i zmarłych, to, jak dar przenika granice, żeby wszystko połączyć. Mówiła, że mający dar powinni znać Grace, żeby jej nie naruszyć. Ona określa, jak moc przepływa i jak działa, jej możliwości i ograniczenia, jak również porządek stwarzania, życia i śmierci. Grace symbolizuje wszystkie nasze działania, kieruje nimi i je determinuje.

– I ja o tym wiem – rzekł Richard. – Płynąc po liniach daru, symbolizowanych przez Grace, przekonałem się, że uzdrawianie w większości przypadków jest podobnym procesem. Jeśli pozwolisz, żeby kierowały tobą potrzeby chorego, poprzez dar wyczujesz, co jest mu niezbędne. Dzięki empatii przejmiesz ból, żeby uzdrawiająca moc twojego daru mogła wniknąć w osobę, której pomagasz. Zawsze to właśnie czyjaś potrzeba, cierpienie mną kierowały, przyciągały.

Tyle że z jakiegoś powodu jego dar przestał działać.

Dziewczyna zmarszczyła brwi.

– Chyba wiem, o czym mówisz. Mama nakazywała mi wczuwać się w ludzi, wyczuwać tkwiące w nich głęboko dolegliwości.

– A nauczyła cię przejmować ich ból?

Sammie się zastanawiała.

– Tak. Ale ja się bałam. To bardzo trudne. Robiłam to. Czułam to, co oni, chociaż tylko w pomniejszych przypadkach. Starałam się przejąć ten ból i, jak mówiłeś, pozwolić, żeby wniknął w nich mój dar i ich uleczył.

Richard potakiwał.

– Ja też tego doświadczałem.

– Mówiłeś, że uzdrawiałeś ludzi, kiedy byli u granic Grace i przechodzili do świata umarłych. Płynąłeś po liniach Grace wnikających do ich świata.

To wcale nie brzmiało jak pytanie, raczej jak wymówka, że robił coś, co – jak ją uczono – było zakazane.

– Nawet nie wiesz, Sammie, co byłabyś gotowa uczynić dla tych, których kochasz. – Znowu popatrzył na Kahlan. – Bardzo ją kocham i boję się o nią, ale tym razem nie mam siły, żeby ją uzdrowić. Czy ty mogłabyś to zrobić?

Sammie spojrzała na Ester, delikatnie zmywającą krew z twarzy Kahlan.

– Co jej jest?

– Nie do końca wiem. Porwała ją Zaszyta Służka, piła jej krew i...

– Jit? – Sammie nagle pochyliła się ku niemu, skupiona i spięta. – Mówisz o Jit? – Kiedy potaknął, spytała: – Jak wam się udało uciec Zaszytej Służce?

– Zabiłem ją.

– Naprawdę to zrobił – potwierdziła Ester. Zanurzyła płótno w wiadrze, a potem wyżęła z czerwonej wody. – Przez to ucierpieli – dodała i wróciła do obmywania Kahlan.

Sammie jakby nie zauważała Ester. Wpatrywała się z podziwem w Richarda.

– Naprawdę jesteś obrońcą swojego ludu. – Umilkła, spojrzała na zajętą Ester, po czym nachyliła się ku Richardowi, mówiąc cicho: – Jesteś wybrańcem.

Rozdział 8

Richard nie wiedział, co miała na myśli. Ledwo się trzymał, no i miał poważniejsze troski.

– Pomożesz Kahlan? Chciałbym, żebyś pomogła nam obojgu, ale jej najpierw. Muszę wiedzieć, że nic jej nie grozi.

Delikatną buzię Sammie ściągnął niepokój.

– Jest Matką Spowiedniczką.

Richard nie bardzo wiedział, co to zmienia.

– Owszem.

Sammie odrobinę się skrzywiła, spojrzała spod oka, najwyraźniej bojąc się zapytać.

– Czy... no wiesz, czyjej moc nic mi nie zrobi? Nie opanuje mnie mocą Spowiedniczki, kiedy w nią wniknę?

Richard pokręcił głową, jeszcze zanim skończyła mówić.

– Nie, to nie tak.

– Skąd możesz wiedzieć? Powiedziałeś, że nie za dużo wiesz o magii.

– Nie tylko ja już ją uzdrawiałem, ale też czarodziej i czarodziejka. Nic im się nie stało. Czarodziejka zaczęła ją dzisiaj uzdrawiać, ale napadnięto nas, zanim dokończyła. Moc Kahlan cię nie skrzywdzi. Leczenie jej ci nie zagraża. Zrobisz to?

Sammie mocno zacisnęła wargi. Wydęła usta, rozważając za i przeciw. Na koniec skinęła głową.

– Spróbuję, lordzie Rahlu. Zrobię, co w mojej mocy.

– Właśnie o to proszę.

Sammie kucnęła obok Ester i nachyliła się nad Kahlan. Odwróciła jej głowę i wpatrzyła się w nieruchomą twarz.

– Jest bardzo piękna – powiedziała przez ramię.

Richard potaknął, starając się pamiętać o tym, jaka Sammie jest młoda, i nie okazywać niecierpliwości. Bał się, że jeśli nie będzie uważał, to ją przestraszy, a wtedy nie będzie mogła się skoncentrować na czekającym ją zadaniu. Trudno mu było zachowywać pozorny spokój, gdy żołądek mu się skręcał w supeł, a życie Kahlan wisiało na włosku.

– Duszę też ma piękną – powiedział. – Teraz potrzebuje pomocy. I to my powinniśmy jej udzielić. Może zacznij od mniejszych spraw. Skup się na uleczeniu ran na rękach. W ten sposób, kiedy poczujesz się pewniej, będziesz mogła się zająć większymi problemami.

Sammie kiwnęła głową.

– Tak powiedziałaby mama.

Łagodnie ujęła łokieć Ester i ją odsunęła. Starsza kobieta się cofnęła, zabierając wiadro zabarwionej krwią wody.

– Nie spiesz się, dziecko – powiedziała. – Mama dobrze cię wyuczyła. Wiem, że dasz radę.

– Zrobię, co będę mogła – powiedziała Sammie, kładąc dłoń na brzuchu Kahlan, wyczuwając jej powolny oddech. – Mam nadzieję, że to wystarczy – szepnęła do siebie.

Ester stała z boku, przyglądając się z niepokojem.

– Mama byłaby z ciebie dumna.

Sammie, już skupiona na zadaniu, bezwiednie skinęła głową. Przelotnie dotykała ran na rękach Kahlan, badając je swoim darem. Położyła palce na jej brzuchu, w miejscu rany niemal całkiem uleczonej przez Zedda. Poruszała palcami, jakby badając jego robotę, może w nadziei, że czegoś się nauczy.

W końcu przesunęła się tak, że klęczała za głową Kahlan. Pochyliła się, odgarnęła wilgotne pasma włosów i przycisnęła dłonie do jej skroni. Rozsunięte palce spoczywające na policzkach Kahlan były takie drobne i delikatne, że Richard się bał, że dziewczyna nie będzie mieć siły potrzebnej do tak trudnego zadania, nie wspominając już nawet o doświadczeniu.

Przypomniał sobie, że uzdrawiał ludzi, w ogóle nie mając żadnej wprawy. Podejrzewał, że Sammie wie o wiele więcej. No ale chodziło o Kahlan i nie mógł przestać się zamartwiać, nie potrafił uspokoić łomoczącego serca.

Oczy dziewczyny uciekły w głąb czaszki, zamknęła powieki. Wciąż trzymając w dłoniach głowę Kahlan, wyprostowała ramiona i odchyliła głowę, przywołując dar.

Richard jakiś czas temu przekonał się, że umie dostrzec otaczającą czarodziejkę aurę daru. Teraz dostrzegł tę aurę wokół Sammie przywołującej moc. Wyglądało to jak migotliwe, barwne odkształcenie powietrza, coś w rodzaju fal żaru nad ogniskiem.

Dobrze było widzieć taką oznakę mocy lśniącą wokół Sammie. Chociaż jej aura nie była tak silna jak u potężnej czarodziejki, jaką była Nicci, lecz bez wątpienia dar jaśniał wokół dziewczyny.

Miał nadzieję, że jej moc wystarczy.

Słuchał cichego posykiwania świec, a Sammie znowu się pochyliła i w skupieniu skłoniła głowę. Wiedział, czego doświadcza, jak to jest wnikać w osobę, której starasz się pomóc, zanurzać się w jej jaźni, dotykać jej najtajniejszej istoty. Patrzył, jak chwiały się płomyki świec, jak skapywał wosk. Cały czas się zastanawiał, co czuje Sammie, co wyczuwa we wnętrzu Kahlan.

Kilka świec nagle równocześnie zgasło. Richard rozejrzał się po izbie, szukając cieni.

Sammie krzyknęła i zerwała się na równe nogi.

Zdumiony Richard też się poderwał. Ester się cofnęła.

Zanim zdążył zapytać, co się stało, Sammie zaczęła nieprzerwanie krzyczeć, ogarnięta paniką. Wymachiwała rękami, cofając się na oślep, aż uderzyła plecami o kamienną ścianę. W przerażeniu darła palcami powietrze. Kręciła głową, jakby nie chciała patrzeć na to, co widziała.

Przeraźliwy wrzask był nie do wytrzymania. Ester lękliwie się schowała, na ile tylko mogła. Kiedy Sammie ruszyła ku wyjściu, Richard ją chwycił i nie pozwolił jej na to. Rozpaczliwie wymachiwała chudymi rękami, usiłując uciec przed czymś, co tylko ona widziała. Cały czas krzyczała w okropnym strachu, szarpiąc się z Richardem, starając się mu wyrwać.

Mocno trzymał dziewczynę i wreszcie udało mu się chwycić i unieruchomić dziko młócące ręce.

– Co się stało, Sammie?

Płakała.

– Zobaczyłam w niej...

– Już dobrze. Jesteś bezpieczna. Co zobaczyłaś?

Obróciła się w jego ramionach i zaczęła go odpychać, łkając histerycznie i znów próbując uciec, Richard mocno ją przytrzymał. Choć był obolały i słaby, nie dała mu rady.

– Powiedz, co widziałaś, Sammie!

– Widziałam... – Tylko tyle wykrztusiła, łkając.

Potrząsnął nią.

– Opanuj się, Sammie. Jesteś bezpieczna. Nic ci się nie stanie. – Znowu nią potrząsnął. – Natychmiast się uspokój. Tu chodzi o życie, może też twojej mamy. Musisz się opanować i powiedzieć mi, co widziałaś. Nie mogę ci pomóc, nie wiedząc, co się stało. Powiedz, co zobaczyłaś w Kahlan.

Zapłakana Sammie cała się trzęsła i szlochała.

– Co w niej zobaczyłaś?!

Twarz dziewczyny wykrzywiła się w grymasie przerażenia.

– Zobaczyłam śmierć.

Rozdział 9

Sammie znowu spróbowała się wyrwać, a Richard kolejny raz na to nie pozwolił.

– Co to znaczy, że widziałaś śmierć? Musisz ze mną porozmawiać. Co masz na myśli?

Sammie, ciężko oddychając, ocierała mokre od łez policzki. Parę razy szybko wciągnęła powietrze, a potem pokazała palcem, jakby to było jasne jak słońce, jakby i on mógł to zobaczyć.

– Ma w sobie śmierć!

– Uspokój się. Weź głęboki oddech. Kahlan jest nieprzytomna. Nie może ci nic zrobić. Jestem przy tobie. Chcę, żebyś mi to wyjaśniła. Kahlan żyje. Nie jest martwa.

Buzia Sammie znowu się skrzywiła, w oczach pojawiły się łzy.

– Ale widziałam...

– Jesteś czarodziejką – powiedział twardo. – Zachowuj się, jak przystało. Twoja mama zniknęła. Może potrzebuje pomocy. To ważne. Chciałaby, żebyś zajęła jej miejsce i zrobiła, co trzeba. Potrafisz to, wiem, że potrafisz.

Sammie pociągnęła nosem, starając się powstrzymać płacz. Wreszcie skinęła głową.

Ester położyła dłoń na jej plecach.

– Jesteś bezpieczna, Sammie. Zrób, o co prosi lord Rahl. Sammie drżała dolna warga. Patrzyła to na Ester, to na

Richarda.

– Czy to zobaczył mój tata, kiedy umierał? Czy tak to jest? Musiał na to patrzeć? I mama też? Czy wszyscy to widzimy, umierając?

Richard współczująco uścisnął jej ramiona i powiedział łagodnie: