Rozczarowane ebook

Tytuł oryginału

Désenchantées

Copyright © Charleston, une marque des Éditions Leduc, 2022

Published by arrangement with Lester Literary Agency & Associates

Copyright © for the translation by Agnieszka Dywan

Projekt okładki

Katarzyna Borkowska

Fotografia na okładce

Adobe Stock © The Singularity

Redaktorka nabywająca

Eliza Kasprzak-Kozikowska

Redaktorka prowadząca

Katarzyna Homoncik

Opracowanie tekstu i przygotowanie do druku

Wydawnictwo JAK

Opieka redakcyjna

Natalia Hipnarowicz-Kostyrka

Opieka promocyjna

Magdalena Sarapata

ISBN 978-83-8367-900-6

Książki z dobrej strony: www.znak.com.pl

Więcej o naszych autorach i książkach: www.wydawnictwoznak.pl

Społeczny Instytut Wydawniczy Znak

ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków

Dział sprzedaży: tel. 12 61 99 569, e-mail: [email protected]

Wydanie I, Kraków 2025

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Błaszczyk

Wszystkim moim przyjaciółkom za ich obecność i wsparcie przez wszystkie lata, a w szczególności:

Diane, która rozświetlała moje dzieciństwo swoją nadzwyczajną fantazją, bujną wyobraźnią i żywiołowym humorem.

Pauline, która dzwoni do mnie w każdy wtorek, przysyła najpiękniejsze maile urodzinowe i zawsze mogę na nią liczyć.

„Ten kto przestaje być przyjacielem, nigdy nim nie był”.

Arystoteles

„Nigdy nie wiesz, jak silny jesteś, dopóki siła nie stanie się jedynym wyjściem, jakie ci pozostało”.

Bob Marley

SARAH

Ludzie, którzy opowiadają, że przed śmiercią przelatuje ci przed oczami całe twoje życie, najwyraźniej nigdy nie umarli. Jedyne, co widzę, to korkowy sufit, blade światła neonów i postacie w fartuchach, które pchają mnie w stronę windy, wykrzykując niezrozumiałe dla mnie słowa. Żadnych wspomnień. Nie rozpamiętuje się przeszłości, kiedy nie ma się przyszłości. Uwierz mi, chciałabym, by się pojawiły, choćby po to, bym mogła zyskać trochę czasu z tobą. Chciałabym zobaczyć moje dzieciństwo na ekranie w kolorze sepii, z przeskokami i trzaskami, jakby film z mojego życia został nakręcony w latach trzydziestych. Nosiłby tytuł „Wspomnienia Sarah, historia kłamstwa”. Weź popcorn, zgaś światło.

A jednak nie. Nic. Mózg ma przerwę. Przerażenie. Żadnego obrazu. Liczy się tylko jedno: teraźniejszość. Obecna chwila. Pierwszy raz w życiu naprawdę rozumiem, co to znaczy. Kontempluję tę koncepcję ze zdziwieniem, podczas gdy ona przepływa przez palce – każda sekunda, ziarenko piasku, kropla słonej wody. Kawałek oceanu, cenny, nieuchwytny. Kilka minut przyszłości, oto, co mi pozostało. A ty nigdy nie poznasz prawdy. Mojej prawdy.

Wjazd do windy.

Wkrótce stanę się newsem. Myślę, że takie było moje przeznaczenie. Będą o mnie mówić podczas kolacji, między deską serów a deserem. „Pamiętasz Sarah?” Będę niczym zimny dreszcz na plecach moich znajomych. Złe wspomnienie. Nieprzyjemny dowód na to, że A + B przytrafia się tylko innym.

Wyjazd z windy. Wymiotuję na różowy fartuch.

Nigdy się nie bałam, tak naprawdę, aż do tej chwili.

One. Two. Three. Moje ciało na stole operacyjnym. Worek brudnej bielizny. Praktycznie trup.

Nigdy nie znałam bólu, prawdziwego bólu, aż do tej chwili.

Zabijcie mnie. Niech to się wreszcie skończy. Śmierć nie może być gorsza niż to.

Głosy się rozmywają, dobiegają z oddali. Na plecach czuję lodowaty metal. Słyszę mewy, szum fal. Na skórze wilgoć i sól.

Ostatnie ziarenko piasku przesypuje się między palcami. Ostatnia myśl dla ciebie.

The end.

Wolałabym umrzeć w języku ojczystym.

STRONA A: ROZCZAROWANE

Dokument roboczy

Sprawa Sarah Leroy – rok 1992

Na każdym z nas w jakimś stopniu ciąży odpowiedzialność za to, co stało się z Sarah Leroy. Ja też miałam w tym udział, mimo że musiało upłynąć dwadzieścia lat, bym zrozumiała i zaakceptowała rolę, jaką odegrałam w tej historii. Nie zdradzę mojej tożsamości, nie jest to moim celem, w każdym razie nie chcę, żeby ktokolwiek pomyślał, że wyjawiam prawdę, by oczyścić swoje imię, by oskarżyć innych, a nie siebie, czy po prostu po to, by się wyróżnić. Myślę, że trzeba zwyczajnie napisać prawdę. Dla nas, dla Sarah i być może dla was. Żebyśmy mogli w końcu żyć z tym, co zrobiliśmy.

Chociaż prawdopodobnie wszyscy uważają inaczej, to przecież wtedy mieliśmy jakąś tam moralność. Może nie taką, jaka powstrzymałaby nas przed okłamaniem policji, rodziny czy samych siebie. Taki rodzaj moralności, który wymyśla się, gdy człowiek ma piętnaście lat i jeszcze nie pogodził się z całkowitym brakiem sprawiedliwości na tym świecie. To właśnie w imię tej moralności piszę dziś do was, dwadzieścia lat po tamtych wydarzeniach.

Zdjęcie dołączone do tych zapisków zostało zrobione kilka dni przed zniknięciem Sarah Leroy. Od lewej stoją na nim Angélique, która, Bóg mi świadkiem, nie była aniołkiem, Morgane – dziś uznano by ją za osobę z „dużym potencjałem”, Jasmine – w gazetach i raportach policyjnych współczująco przedstawiana jako „córka sprzątaczki”, oraz Sarah Leroy. Oczywiście nikomu nie trzeba przedstawiać Sarah Leroy, chyba że spędził ostatnie dwadzieścia lat, hibernując w igloo na Grenlandii.

Wiem, że chcielibyście wiedzieć, kim jestem, ale tak naprawdę nie ma to żadnego znaczenia. Jesteśmy podmiotem, jesteśmy „Rozczarowane”. Tak jak w gramatyce i w życiu rodzaj męski przeważa nad żeńskim, w naszej historii „my” zawsze wypierało „ja”, dlatego pozwalam sobie pisać w imieniu nas wszystkich.

Nikt nie może dziś oczekiwać, że ktokolwiek będzie z niezachwianą pewnością pamiętał o tym, co wydarzyło się tego lata, gdy zniknęła Sarah Leroy. Jeśli chodzi o mnie, tydzień temu odkopałam na strychu stos zeszytów Clairefontaine, w których prowadziłam pamiętniki; ćwiczenie, jakie wykonywałam niemal codziennie, od szóstej klasy aż do końca  studiów. Ponownie przeczytałam wszystko, co odnosiło się do tamtego okresu.

Ale zacznijmy od początku.

Sarah Leroy nie spotkała Angélique po raz pierwszy w klasie drugiej B w gimnazjum i liceum imienia Victora Hugo. Nie znienawidziły się od pierwszej chwili, bo „wszystko je różniło”, jak pisano w gazetach, kiedy Angélique trafiła do aresztu. Angélique i Sarah poznały się na cmentarzu, kiedy miały siedem lub osiem lat. I prawdopodobnie nigdy nie zbliżyłyby się do siebie, gdyby to pierwsze spotkanie odbyło się w innych okolicznościach. To prawda, że nie miały ze sobą nic wspólnego. A chodzi mi o to, że Sarah była córką przedstawiciela klasy średniej, natomiast rodzice Angé­lique byli zadłużeni po uszy. Lecz cmentarze to miejsca neutralne, wywołujące empatię, dzięki czemu mogły poznać się bez uprzedzeń. Sarah, w przeciwieństwie do Angé­lique, miała dobry powód, by tego dnia być na cmentarzu w Bou­ville-sur-Mer: chowano tam jej matkę. Co do Angélique, była tam, bo, cytuję, „uwielbiała cmentarze”. Sama uznałabym to hobby za dość niepokojące, ale Sarah to nie przeszkadzało.

Sarah była w tej fazie żałoby, którą nazywano wyparciem. Każdego ranka budziła się z przekonaniem, że miała zły sen, zdumiona, że ze snu wyrywa ją przenikliwy dźwięk budzika, a nie ciepłe ramiona matki. Jej ojciec, Bernard Leroy, musiał zaciągnąć ją na mszę pogrzebową, kiedy była w samym środku załamania nerwowego. Szlochała tak głośno, że zagłuszała księdza. Jej babcia wyprowadziła ją z kościoła, a Sarah uciekła. Spontanicznie pobiegła na cmentarz. Jeśli nigdy nie byliście w Bouville-sur-Mer, musicie wiedzieć, że on wciąż istnieje. Leży na szczycie białego klifu, który opada stromo w stronę kanału La Manche, niedaleko Cap Gris-Nez. W pogodny dzień można stąd nawet zobaczyć Wielką Brytanię.

Angélique, siedząca po turecku na nagrobku obok pokrytego mchem mauzoleum, miała na sobie o wiele za dużą żółtą pelerynę przeciwdeszczową. Pierwszym uczuciem, które ogarnęło Sarah na widok Angélique, była gwałtowna niczym cios w brzuch zazdrość na myśl o tym, że matka Angélique musiała krzyknąć na nią, by włożyła coś na siebie, zanim wyjdzie z domu. Niektórzy mają jeszcze kochające mamy, które dbają o to, by dzieci nie złapały zapalenia płuc. Ale nie Sarah. Życie jest niesprawiedliwe. Sarah szybko jednak odkryła, że rodzice Angélique nie należeli do osób, które przejmują się tak błahymi sprawami jak zapalenie płuc. Lecz w tamtej chwili ta za duża peleryna przeciwdeszczowa była dla niej symbolem ogromnej miłości, której ona została pozbawiona. Zaczęła płakać jeszcze bardziej. Z wściekłością rzuciła kamieniem w stronę nieznajomej, która nie zdawała sobie sprawy, jaką jest szczęściarą. Angélique się odwróciła. Długo patrzyła na szlochającą Sarah, a potem wstała z nagrobka, wyciągnęła ramiona i mocno ją przytuliła. Pachniała morzem i gorącą czekoladą. Sarah poczuła, że jej oddech się uspokaja. Stała przez dłuższy czas w uścisku tej niedużej dziewczynki, której nigdy wcześniej nie widziała, a która jako pierwsza zaoferowała jej pozory pocieszenia.

– Kto umarł? – zapytała Angélique, przyglądając się czarnej sukience i czarnym rajstopom swojej rozmówczyni.

– Mama – wyszeptała Sarah.

– Och, przykro mi.

Zapadła cisza, a potem Sarah wymamrotała między kolejnymi szlochami:

– Wiesz, która kobieta jako pierwsza przepłynęła kanał La Manche?

Angélique potrząsnęła głową. Nie widziała związku.

– Gertrude Caroline Ederle, w tysiąc dziewięćset dwudziestym szóstym roku. Amerykanka. Wystartowała z Cap Gris-Nez i dopłynęła do Dover w czternaście godzin i trzydzieści jeden minut. Pobiła ówczesny rekord świata ustanowiony przez mężczyznę o godzinę i pięćdziesiąt dziewięć minut. Mama mi o tym opowiedziała. Znała dużo ciekawostek.

Chociaż ta informacja nie wydawała się jej szczególnie ekscytująca, Angélique skinęła głową pod wrażeniem tego pokazu erudycji, równie dziwnego, co niepotrzebnego, biorąc pod uwagę okoliczności. Wzięła Sarah za rękę i popatrzyła na nią z wielką powagą.

– Przykro mi, życie jest naprawdę okropne, zwłaszcza dla dziewczyn. Jedynym wyjściem jest solidarność, tak mi powiedziała Fanny.

– Kto to jest Fanny?

– Moja starsza siostra.

Sarah nie miała bladego pojęcia, co znaczy termin „solidarność”, lecz brzmiał jak ciąg nut, gama pełna nadziei, której bardzo potrzebowała w tym trudnym czasie, więc zaproponowała Angélique:

– Mogłabyś pójść ze mną na pogrzeb?

– Tak, oczywiście! – wykrzyknęła tamta, jakby ktoś zaprosił ją na lody.

Angélique była zachwycona perspektywą ujrzenia prawdziwego trupa. Poszły więc obie i stanęły obok świeżo wykopanego dołu na trumnę. Czekały w milczeniu. Od czasu do czasu Angélique ocierała łzy Sarah zużytą chusteczką higieniczną, którą znalazła w głębi kieszeni peleryny. Potem rozdzwoniły się dzwony i szary kondukt złożony z członków rodziny, poprzedzony trumną, wkroczył na cmentarz niczym stado ponurych wron.

– To zbyt smutne, pożyczę ci mojego walkmana – wyszeptała Angélique. – Zwędziłam go siostrze.

Nie czekając na odpowiedź Sarah, założyła słuchawki na uszy swojej nowej przyjaciółki i podkręciła głośność na maksa.

I tak to się zaczęło: Angélique w żółtej pelerynie przeciwdeszczowej sięgającej jej do kostek, trzymająca za rękę Sarah oszołomioną smutkiem, i Sensualité Axelle Red w tle.

OBECNIE

FANNY

Ściskając w dłoni telefon, Fanny po raz setny czytała otrzymaną przed chwilą wiadomość.

Numer nieznany – 9.43

Wczoraj zmarła mama.

Pogrzeb we wtorek o 10.00.

Fanny nie rozmawiała z siostrą od lat, ale wiedziała, że wiadomość mogła wysłać tylko Angélique. Wolno podniosła głowę. Przez szybę swojego biura widziała krzątających się w porannym rozgorączkowaniu kolegów. Mama nie żyje. Kiedy widziała ją po raz ostatni? Na trzecich urodzinach Oscara, ponad dziewięć miesięcy temu. Marie-Claire zaproponowała, że weźmie wnuka na tydzień w następne lato, a Fanny o mało nie wybuchnęła śmiechem. Później, kiedy zdała sobie sprawę, że jej propozycja była na poważnie, grzecznie odmówiła. Nawet nie pamiętała pod jakim pretekstem. Pokłóciły się i przestały do siebie dzwonić. Ręce jej drżały. Mama nie żyje. Chciałaby zapytać, co robić. Może z kimś porozmawiać? Nie. Nie miesza się pracy z życiem osobistym. Koledzy Fanny nie byli jej przyjaciółmi. Zwłaszcza odkąd awansowała na zastępczynię redaktor naczelnej magazynu i była typowana na przyszłą szefową wydania online.

Potrzebowała kawy. Ostrożnie odłożyła telefon na nieskazitelnie uporządkowane biurko, jak przedmiot, który w każdej chwili może wybuchnąć. Przeszła przez open space, mając osobliwe wrażenie, że porusza się w zwolnionym tempie jak w akwarium, przy dźwiękach stukających klawiatur.

– To pewne, że gdy Carabosse1 obejmie wydanie online, wyleje połowę zespołu.

To zdanie doleciało do niej i trafiło ją jak bumerang walący prosto w zęby. Pogaduszki przy ekspresie do kawy, których najwyraźniej była obiektem. Jej mama nie żyje, a koledzy mówią o niej „Carabosse”. Wielkie dzięki, wam też życzę dobrego dnia.

Rozmowa między Nathalie i Jeanne oczywiście zamarła, kiedy zdały sobie sprawę z jej obecności. Fanny jak gdyby nic wcisnęła przycisk „espresso bez cukru” i poczekała, aż filiżanka się napełni. Lekki i dość przyjemny zapach paniki i kawy wypełnił wnętrze. Fanny bez słowa wróciła do swojego gabinetu – nie miała czasu na plotki. Poza tym jej mama zmarła, co obiektywnie rzecz biorąc, było gorsze niż fakt, że dwie zazdrosne koleżanki nazywają ją czarownicą.

Kilka minut później wyszła jednak do toalety i spojrzała w lustro. Nie przytyła. Od lat jej BMI utrzymywało się poniżej dziewiętnastu. Czy Carabosse była gruba? Prawdopodobnie nie, lecz musiała być brzydka. Wszystkie wiedźmy są brzydkie. Przyjrzała się swoim prostym plecom, piwnym oczom – zwyczajnym, ale powiększonym za sprawą delikatnego, dopracowanego makijażu – gładkiej cerze, dobrze skrojonej fioletowej sukience. Jej odbicie w niczym nie przypominało czarownicy. Obelga nie mogła dotyczyć wyglądu. Dzięki Bogu, miały na myśli jej charakter. Wzruszyła ramionami. To prawda, Fanny nie była ani łagodna, ani zbyt życzliwa, głównie z powodu braku czasu, ale żeby od razu porównywać ją do jakiejś jędzy… Ambitna, wymagająca, profesjonalna – to byłyby odpowiedniejsze określenia.

Wróciła do gabinetu i kiedy już miała zabrać się do pracy, zadzwonił telefon, którego nie odważyła się dotknąć, odkąd przeczytała SMS. Fanny odebrała. Pilne wezwanie z gimnazjum Lilou, jej pasierbicy. Fanny próbowała się dowiedzieć, o co chodzi, i zapytała, czy dałoby się przełożyć to spotkanie na przyszły tydzień, lecz szkolna pedagog oznajmiła, że to pilne.

– Proszę mi zatem dać czas na przeorganizowanie dnia – westchnęła Fanny.

Jednym haustem wypiła kawę i poinformowała asystentkę (Audrey? Ambre? Nigdy nie mogła sobie przypomnieć) o zmianach w harmonogramie. Kwadrans później szła w kierunku metra. Mama nie żyje. Później o tym pomyśli. Odpowie na wiadomość wieczorem, najpierw zapyta o radę Estebana. Esteban zawsze służy radą. Teraz musi zapomnieć o tym fakcie i jakoś przetrwać ten gówniany dzień. Zamknęła oczy, wzięła wdech i wyobraziła sobie, jak czułym gestem głaszcze Oscara po włosach. Kiedy była niespokojna, kiedy miała wrażenie, że jej oddech przyspiesza, wystarczyło sobie wyobrazić, jak przytula swojego chłopczyka pachnącego mydłem dla dzieci, jak przybliża twarz do jego ciepłego i miękkiego policzka. Poczuła, że napięcie ustępuje. Zdecydowanie nie powinna teraz myśleć o Angélique. To nie czas, by panikować.

Dokument roboczy

Sprawa Sarah Leroy – lata 1992–1995

Co można powiedzieć o Angélique? Zasługiwała na swoje anielskie imię tylko przez krótki czas. Jako dziecko, z jej okrągłymi policzkami i błękitnymi niewinnymi oczyma, często była nazywana Złotowłosą. Każdej zimy, odkąd skończyła cztery lata, obsadzano ją w żywej szopce przy wyjściu z kościoła w roli Archanioła Gabriela z przyczepionymi tekturowymi skrzydełkami. W rezultacie Angélique przeżyła trochę mistyczny okres, podczas którego powiesiła nad łóżkiem portrety Teresy z Ávili. Przekonana o tym, że została wybrana przez Pana, entuzjastycznie głodziła się w okresie Wielkiego Postu, robiła cztery dobre uczynki i odmawiała trzy Zdrowaś Maryjo dziennie oraz skrupulatnie wrzucała całe kieszonkowe na tacę. Pewnego dnia podczas lekcji religii Angélique powiedziała, że chce zostać księdzem. Została wyśmiana i gdy zdruzgotana, dowiedziała się, że do odprawiania mszy potrzebny jest penis, popadła w depresję, która położyła kres jej kościelnym ambicjom. Starsza siostra Fanny otarła jej łzy i pomogła zastąpić ikony i portrety świętych, które bezskutecznie próbowały spalić w zlewie, plakatami Backstreet Boys i 2Be3. Od tej chwili Angélique nie miała już ani Boga, ani mistrza i zaczęła robić dokładnie to, co chciała i kiedy chciała, i nie tolerowała żadnego zewnętrznego przymusu. Cały czas kłamała, kradła słodycze z piekarni, które potem zjadała w ukryciu w swoim królestwie, na cmentarzu. A potem doszło do wydarzenia dobrze znanego każdemu, kto uczęszczał do liceum Victora Hugo w latach dziewięćdziesiątych, wydarzenia nazwanego „Incydentem w hangarze na łodzie”, i sprawy wymknęły się spod kontroli. Ale odbiegam od głównego wątku, wróćmy zatem do tematu, czyli do Sarah Leroy.

Lipiec i sierpień 1992 roku minęły, jakby świat Sarah się nie zawalił, jakby upływające dni wciąż miały jakiś sens, nawet kiedy masz osiem lat i właśnie straciłaś mamę. W małym kinie w Bouville nadal grali Aladyna, który miał premierę zeszłej zimy. Aby oderwać Sarah od ponurych myśli, Angélique obejrzała z nią tę kreskówkę siedemnaście razy. Oczywiście bez płacenia. Nauczyła ją, jak przemknąć na salę w chwili, gdy widzowie wychodzili z wcześniejszego seansu. Po filmie wyśpiewywały piosenki z Aladyna, krążąc po cmentarzu; nagrobki pełniły funkcję latających dywanów. Odgrywały poszczególne sceny, które znały na pamięć, na pełnej szarego piasku plaży, bo ta za sprawą ich bujnej wyobraźni zmieniała się w złotą pustynię z Baśni tysiąca i jednej nocy.

Sarah zaczęła spędzać większość czasu z nową przyjaciółką, która spadła jej z nieba. Większość jej koleżanek wyjechała na wakacje, a ojciec całymi dniami przesiadywał w swoim gabinecie. Bernard Leroy pracował w merostwie w Bouville-sur-Mer. „Był zaangażowany w przyszłość gminy” (to oczywiście ironia, zwróćcie uwagę na cudzysłów). Bardzo szybko księgowa z merostwa, Vanessa, zaczęła jadać obiady w ich domu. Akurat ją Sarah zapamiętała. Jej mózg nie zarejestrował za to ani imion, ani twarzy kilku innych kobiet, które poprzedziły macochę.

Ojciec Sarah był właścicielem jachtklubu i jedynego w Bouville-sur-Mer hotelu (wciąż istnieje, znajduje się tuż za molo, nie można go przegapić), trzech restauracji w Wimereux, jednej w Audinghen, dwóch w Audresselles i czterech lub pięciu domków letniskowych na Wybrzeżu Opalowym. Wszystkie te nieruchomości i biznesy odziedziczył po teściu, który zaczynał od zera, by w pocie czoła zbudować miniimperium małży i frytek. Bernard Leroy stał się zatem bogaty bez najmniejszego wysiłku, jeśli nie liczyć poślubienia właściwej osoby. Jego głównym talentem była umiejętność starannego dobierania i wykorzystywania takich osób, które będą najlepiej zarządzać jego majątkiem. Choć nie był tak do końca oszustem, bo to wymagałoby odwagi, której mu jak raz brakowało, miał na tyle elastyczną osobowość, że płynął tam, gdzie niósł go prąd tchórzostwa. Nic dziwnego, że skończył jako polityk. Pozwólcie, że przedstawię wam naszego ukochanego burmistrza Bouville-sur-Mer, ponieważ mimo wszystko odegrał on pewną rolę w całej tej historii. Zrozumiecie też, dlaczego tak ważne jest dla mnie zachowanie anonimowości.

Początkowo Angélique uważała przyjaźń, jaką obdarzyła ją Sarah, za coś, co jej się należało, bez żadnej wdzięczności. Należy dodać, że Angélique przyciągała ludzi niczym magnes. To było niezwykle irytujące. Sposób, w jaki spoczywające na niej spojrzenia natychmiast łagodniały, był zdumiewający. Jej uśmiech od razu jednał jej ludzi, a przynajmniej do incydentu w hangarze na łodzie… Ponieważ ten tekst ma na celu ustalenie prawdy, muszę przyznać, że bardzo długo zazdrościłam Angélique jej uroku. Chciałabym powiedzieć, że podziwiano ją za jej osobowość, inteligencję czy poczucie humoru, ale tak nie było. Uosabiała to, czego oczekuje się od dziewczynki w jej wieku: była bardzo ładna i wydawała się rozsądna, przynajmniej na pozór, ponieważ miała niezrównany dar kłamania. Fascynacja ludzi Angélique zaczęła się bardzo wcześnie – komplementy, drobne prezenty od miejscowych sklepikarzy, ptyś w piekarni, plasterek kiełbasy u rzeźnika, „Jesteś taka ładna, masz ochotę na kawałek Maroilles?” w sklepie z nabiałem, morela ofiarowana przez sprzedawcę warzyw… Kiedy szła na miasto, jadła przez cały dzień. Każdy obsypywał ją słodkimi słówkami: ach te jej błękitne oczy, jej złote włosy i delikatne rysy twarzy, że o uśmiechu nie wspomnę, „prawdziwa Lolita”… A Angélique się uśmiechała, dumna z tego przezwiska, zbyt niedoinformowana, by obrazić się za to całkiem niestosowne porównanie do bohaterki powieści Nabokova, zmanipulowanej i zgwałconej przez ojczyma pedofila.

Przyjaźń Angélique i Sarah była prosta. Czekały na siebie na rogu ulicy, by razem pójść do szkoły, jeździły rowerem na plażę, surfowały po zimnych i wzburzonych falach kanału La Manche i szły do domu Angé­lique, by napić się gorącej czekolady, przygotowanej przez jej starszą siostrę. Zimą po kryjomu wkładały leżące na strychu sukienki i szpilki zmarłej mamy Sarah. Angélique nalegała na otwarcie pudeł, a Sarah w końcu uległa. Sarah zawsze mówiła „tak” Angélique. Chętnie wcielała się w rolę czarownicy, wróżki czy księcia, pozostawiając Angélique, ze względu na jej olśniewającą urodę, rolę księżniczki w opałach.

Dzwoniły do siebie zaraz po powrocie do domu, by porozmawiać o zadaniach domowych, kreskówkach, listach do Świętego Mikołaja, naklejkach, których im brakowało w albumie Panini z Królem Lwem (miały jeden wspólny, należał do Sarah). Brały udział we wszystkich konkursach Club Dorothée, głosowały na ulubiony serial przez telefon lub Minitel (wtedy szły do Sarah, bo gdy Angé­lique zadzwoniła raz na numer premium, dostała w twarz). Aż do piątej klasy ich największym marzeniem było to, by zadzwoniła do nich blondwłosa prezenterka i by mogły wygrać jedną ze wspaniałych nagród lub przynajmniej zdjęcie z autografem. Kiedyś Sarah wygrała czerwono-niebieskiego walkmana. Niestety, przegapiła telefon od Dorothée. Przez długi czas było to jedno z najtragiczniejszych wydarzeń jej dzieciństwa. Walkmana oddała Angélique, żeby przestała podkradać sprzęt siostry. Angélique miała niestety tendencję do podbierania rzeczy Fanny. Ten szczegół okaże się ważny później.

Sarah i Angélique zbudowały swoją przyjaźń na małych radościach i zmartwieniach, które dorosłym wydawały się błahe, ale które składały się na ich codzienność. Każdego roku po powrocie do szkoły z wakacji na pierwszej stronie podręcznika do literatury zapisywały ten sam cytat z Montaigne’a o jego przyjaźni z Étienne’em de la Boétie, który znalazły na starej pocztówce: „Bo to był on, bo to byłem ja”. I rzeczywiście ich przyjaźń była równie prosta i niezaprzeczalna jak ta z cytatu.

Rodzice Angélique (jej ojciec jeszcze nie zostawił rodziny), zajęci prowadzeniem restauracji, wciąż narzekali, kiedy przychodził rachunek za telefon stacjonarny. Ojciec Sarah, zajęty robieniem kariery, nie przywiązywał specjalnej wagi do towarzystwa córki.

Począwszy od szóstej klasy, trzeba było dojeżdżać autobusem do Saint-Martin, gdzie mieściło się gimnazjum i liceum imienia Victora Hugo. Można było dojeżdżać rowerem, lecz było trochę za daleko, zwłaszcza zimą. Sarah, która jako pierwsza wsiadała do szkolnego autobusu, zawsze zajmowała miejsce dla przyjaciółki, a ponieważ Angélique cierpiała na chorobę lokomocyjną, Sarah zawsze starała się wybierać dwa miejsca w pierwszym rzędzie, by zapobiegać przykrym incydentom. Kierowca autobusu, wzruszony lojalnością Sarah, zalecał innym dzieciakom, które chciały tam usiąść, by przesunęły się o rząd dalej. Odtąd każdy wiedział, że dwa miejsca w pierwszym rzędzie po lewej należały do Angélique i Sarah. I tak trwało to aż do końca czwartej klasy2. Później już nigdy nie usiadły obok siebie.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

STRONA B:SARAH

Dostępne w wersji pełnej