Nowy wspaniały smak ebook

Seria prozatorska pod redakcją Piotra Mareckiego

• Jerzy Franczak, Trzy historye

• Sławomir Shuty, Bełkot

• Łukasz Orbitowski, Szeroki, głęboki, wymalować wszystko

• Piotr Cegiełka, Sandacz w bursztynie

• Sławomir Shuty, Cukier w normie

• Michał Palmowski, Przygody Hiszpana Dete

• Michał Witkowski, Lubiewo

• Marta Dzido, Małż

• Marian Pankowski, Rudolf

• Maciek Miller, Pozytywni

• Ewa Schilling, Głupiec

• Adam Wiedemann, Sceny łóżkowe

• Jan Dzban, Dentro

• Piotr Szulkin, Socjopatia

• Marian Pankowski, Bal wdów i wdowców

• Jerzy Nasierowski, Zbrodnia i...

• Piotr Czerski, Ojciec odchodzi

• Maciek Miller, Zakręt hipokampa

• Łukasz Orbitowski, Horror Show

• Joanna Pawluśkiewicz, Pani na domkach

• Joanna Wilengowska, Zęby

• Marta Dzido, Ślad po mamie

• Jan Krasnowolski, Klatka

• Marian Pankowski, Pątnicy z Macierzyzny

• Hubert Klimko-Dobrzaniecki, Raz. Dwa. Trzy

• Michał Zygmunt, New Romantic

• Joanna Pawluśkiewicz, Telenowela

• Jerzy Franczak, Przymierzalnia

• Wojciech Bruszewski, Fotograf

• Krzysztof Niemczyk, Kurtyzana i pisklęta

• Sylwia Chutnik, Kieszonkowy atlas kobiet

• Juliusz Strachota, Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego

• Natalia Rolleczek, Drewniany różaniec

• Marian Pankowski, Niewola i dola Adama Poremby

• Maciek Miller, Cockring

• Dominika Ożarowska, Nie uderzy żaden piorun

• Ewa Schilling, Codzienność

• Marian Pankowski, Tratwa nas czeka

• Piotr Szulkin, Epikryza

• Jerzy Franczak, NN

• Sławomir Shuty, Jaszczur

• Darek Foks, Kebab Meister

• Tomasz Pułka, Vida Local

• Ziemowit Szczerek, Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian

• Wojciech Bruszewski, Big Dick. Fikcja dokumentalna

• Jan Krasnowolski, Afrykańska elektronika

• Daniel Kot, Kierunkowy 22

• Marian Pankowski, Nastka, śmiej się! Opowiadania

• Sławomir Shuty, Dziewięćdziesiąte

• Łukasz Orbitowski, Horror Show [wyd. II popr.]

• Joanna Dziwak, Gry losowe

• Søren Gauger, Nie to / nie tamto

• Maciej Bobula, Katarzyna Gondek, Adam Miklasz, Aleksander Przybylski, Michał Zantman, Bękarty Wołgi. Klechdy miejskie

• Ziemowit Szczerek, Siódemka

• Juliusz Strachota, Relaks amerykański

• Flash fiction. Antologia

• Dariusz Orszulewski, Zjednoczone Siły Królestwa Utopii

• Stanisław Czycz, Nie wierz nikomu. Baza

• Konrad Janczura, Przemytnicy

• Maciej Piotr Prus, Przyducha

• Marta Dzido, Frajda

• Olga Hund, Psy ras drobnych

• Juliusz Strachota, Turysta polski w ZSRR

• Jakub Michalczenia, Gigusie

• Anna Mazurek, Dziwka

• Natalka Suszczyńska, Dropie

• Antonina Kardaś, Czernucha

• Aleksandra Wstecz, Kwiaty rozłączki

• Jarek Skurzyński, Zrolowany wrześniowy Vogue

• Zenon Sakson, Zaczarowany uber

• Sławomir Shuty, Historie o ludziach z wolnego wybiegu. Pasty i skity

• Maciej Topolski, Niż

• Jakub Michalczenia, Korszakowo [wyd. II popr. i uzupeł.]

• Maciej Piotr Prus, Wyspa i inni ludzie

• Jan Dzban, Dentro De Luxe

• Anna Sudoł, Projekt

• Sławomir Shuty, Bełkot [wyd. II popr.]

• Jaga Słowińska, Czarnolas

• Sławomir Shuty, Cukier w normie [wyd. III popr.]

• Sławomir Shuty, Nowy wspaniały smak

Publiczności to się spodoba

To, co zdarzyło się ostatnio w jej życiu, było tak niesamowite i nieprawdopodobne, że Bożena myślała: To musi być bajka. To zbyt piękne, aby było prawdziwe! To cud, że wszystko ułożyło się w ten sposób. Mało brakowało, a nie zaznałaby tej podniecającej przedślubnej gorączki, wspólnych planów i kłótni co do listy zaproszonych gości, wzajemnych żalów, wyczerpujących zakupów sukni ślubnej, nieporozumień co do ilości potrzebnego na wesele alkoholu, jak i fascynujących chwil radości, i tego oczekiwania, kiedy wreszcie usłyszy od najważniejszego mężczyzny w jej życiu sakramentalne i piękne „tak”. Wszystko zaczęło się od tego, że grubo ponad miesiąc temu poznała przez przypadek Darka. Darek, wracając od kolegi lekko stuknięty, potrącił Bożenę tuż przed przejściem dla pieszych. Udało mu się ją przekonać, żeby nie wzywała policji. Na szczęście dla niego urazy nie były duże. Bożenę od razu zaintrygowała postać szarmanckiego i wygadanego mężczyzny. Okazało się też, że Darek, który poza językiem polskim zna świetnie kilka przekleństw po angielsku i czesku, jest znakomitym rozmówcą i fascynującym człowiekiem. Na pierwszej randce Darek zabrał ją na stoisko sprzętu AGD i obiecywał, że wszystko, co będzie chciała, to jej kupi. Bożena była bez reszty oczarowana i nazywała go „jedyną prawdziwą miłością”. Właśnie miała ochotę na taką wielką miłość, bo rozstała się ze swoim chłopakiem.

Kiedy na tarasie modnej, znajdującej się w centrum miasta restauracji na ostatnim piętrze domu handlowego Jubilat Darek zapytał, czy go poślubi, odpowiedziała bez wahania: „Naprawdę pragnę zostać twoją żoną”.

A potem, spłoniona i szczęśliwa jak nigdy w życiu, przyjęła zaręczynowy pierścionek. Tańczyli podchmieleni do białego rana, nie zważając na napomknienia pracowników restauracji, którzy chcieli już zamknąć.

To małżeństwo jest realizacją jej cichych marzeń o małżeństwie. Zdecydowała się nawet zakończyć swoją imponującą karierę za pocztowym okienkiem, by oddać się bez reszty życiu rodzinnemu i wychowywaniu ewentualnego potomstwa. Dla męża postanowiła też zwiększyć wydatnie wielkość swojego biustu z 76 na 89. Uroczystościom weselnym towarzyszyły wiwaty, fajerwerki i grill. Goście rozeszli się do domów najedzeni i pijani. Za przystawianie się do panny młodej można było zarobić po pysku. Przeżyli niezapomniane chwile!

Jej małżeństwo z Darkiem przetrwało dwanaście dni. Bożena przyznała, że sypało się od początku, i teraz chce rozwodu oraz sutego zadośćuczynienia. Darek pożegna się ze swoim małym fiatem i książeczką oszczędnościową. To było piekło! Jak twierdzi Bożena, mąż codziennie rano zjawiał się na planie filmowym na bani i nijak nie można było go zmusić do komplementowania jej możliwości kulinarnych. Poza tym notorycznie zapominał swoich kwestii. Czy Bożenę można winić? Przecież chciała tylko prawdziwego szczęścia. Zapłaciła za swoje mrzonki wysoką cenę. Przeżywa teraz autentyczny kryzys. Roztyła się w biodrach o 3 centymetry. Musi też szukać pocieszenia w ramionach starszego o pięć lat motorniczego. Właśnie dla niego zmniejszyła sobie znacznie biust z 89 na 78 i powiększyła usta o kąt rozwarcia prawie 60 stopni.

Mężczyzna – przedmiot pożądania

Prostota, elegancja i seksapil! Ta bawełna z dodatkiem lycry spowoduje, że strój będzie doskonale przylegał do ciała. Ta dwukolorowa, asymetrycznie uszyta suknia, dzięki swej długości przed kolano i bocznemu, dość głębokiemu rozporkowi, wyeksponuje moje zgrabne nogi, ooo... odłożyło się trochę tłuszczyku na biodrach, dzięki bogu nie ma już tej wstrętnej gęsiej skórki, która nie pozwala na swobodną ekspozycję nóg latem, a tym bardziej teraz, te kosmetyki doskonale stymulują krążenie, ułatwiają usuwanie toksyn i wody z tkanki podskórnej, wygładzają skórę i wysmuklają sylwetkę, efekt gwarantowany, fantastycznie!

Zamiast marnować cenne minuty na suszenie włosów na szczotce nakręcę je na termowałki, w tym czasie zdążę się umalować, włosy nareszcie odzyskały swój naturalny połysk, ich jasny kolor rozpromienia mi twarz, dodaje jej blasku, jak to dobrze – skrócenie ich i pozbycie się zniszczonych końcówek nadało fryzurze lekkości i sprężystości, ale efekt!

Na twarz i szyję nałożę maseczkę opartą na naturalnych składnikach, po 10 minutach zmyję ją letnią wodą. Po takim zabiegu wyraźnie poprawił się wygląd cery! Jasny podkład, rzęsy zaznaczone brązowym lub czarnym tuszem, usta jasną, perłową pomadką w naturalnym kolorze, hmn... naprawdę interesująca twarz!

W tym sezonie znów jest modny manikiur francuski, a poza tym wygląda naturalnie, najpierw pomaluję paznokcie bezbarwnym albo bladoróżowym lakierem. Po 20 minutach białą emalią zaakcentuję brzegi paznokci, a gdy ta warstwa wyschnie, pokryję całą powierzchnię płytki utrwalaczem, nieźle!

I jeszcze jakiś uwodzicielski zapach młodości łączący w sobie nuty zapachowe mandarynki, geranium, bergamoty i drzewa sandałowego, ta linia zapachowa została wyprodukowana z myślą o mnie, dynamizm!

Tylko po jaką cholerę muszę się przebierać za kobietę, i to w dodatku ja, który należałem do najbardziej pożądanych mężczyzn na osiedlu, a i zawsze mi się wydawało, że umiem sobie radzić z kobietami, ale co mi tam, na pewno się tym nie będę przejmował. Sprawdzam swoje umiejętności w dziedzinie kokieterii i uwodzenia. To nie jest oznaka słabości. Raczej męskości, a może kryzys charakterystyczny dla mężczyzn w moim wieku. Tak czy owak życie nabrało właściwego tempa.

Życie kobiet jest prostsze i tańsze, może nie, ale przecież wszystko i tak drożeje niezauważalnie, w porównaniu z poprzednim miesiącem za margarynę i masło muszę zapłacić o 8% więcej, staniały natomiast jaja, makarony i produkty zbożowe, ale znowu ten okropny cholesterol. W zeszłą niedzielę zaprosiłem panią Anię i panią Agatę z rubryki towarzyskiej. Hmmn, co za miłe rozczarowanie – jakie smakowite z nich kąski. Choć zdziwiły się nieco na swój widok, bo dopiero co dowiedziały się o swoim istnieniu. Dały się jednak namówić na obiad, później podałem herbatniki i pomyślałem, że mógłbym je zjeść. Rozebrałem je do naga, oczywiście, że nie było łatwo, udusiłem je wpierw kablem koncentrycznym od komputera. Ciała pociąłem na drobne kawałki w wannie, och... jak to dobrze, że kupiłem w zeszłym miesiącu tę superkomfortową wannę dla dwóch osób – przydała się! Następnie przyrządziłem je i po części zjadłem, najbardziej smakowały puszyste uda pani Ani (miała na nogach tipsy!), ugotowane z marchewką, cebulą, pomidorami i pieczarkami, no, może przesadziłem nieco z przyprawami. Urocze usta w galarecie... pycha... chociaż nie powinna smarować ich tą fatalną kredką o bliżej nieokreślonej barwie, zresztą sam już nie wiem, do kogo przynależały. Delikatne mięso dwóch kobiet starcza mi na dwa tygodnie. A potem się psuje. Coś się kończy, coś się zaczyna. Czy dzięki przyjaźni z Tomkiem nauczę się znów czerpać radość z prostych przyjemności? Wydaje się, że czuje coś więcej niż tylko sympatię...

Sam tapetuję mieszkanie

– Krucypysk, kto mi wyjął pilota z woreczka! – Mirek poczerwieniał na twarzy od zdenerwowania. – Kto?! Kto?! Kto?! Pytam się: kto?!

– Ja nie – odpowiedziała z kuchni Gośka – przecież wiesz, że wiem, że pilot wyjęty z woreczka się niszczy.

– To dobrze, że wiesz. – Mirek włożył pilota do woreczka i przestudiował kanały.

Na ścianie w dużym pokoju – centralnie – duży, retuszowany portret Mirka z czasów, jak był w wojsku. Wysokie czoło, zadziorne spojrzenie, włosy zaczesane gładko do tyłu, cwaniacki uśmiech, za którym tak szalały dziewczyny i który oczarował Gośkę. Obok ich zdjęcie ze ślubu. Mirek stoi wyprężony, w starannie wystudiowanej pozie. Wygląda jak aktor. Dalej Mirek i biały niedźwiedź w Zakopanem na nartach. Oprawiony dyplom z czasów szkoły. Papież podczas pierwszej pielgrzymki do Polski. Jakieś góry z kalendarza, na pewno nie Tatry. Mirek – jak był z pracowniczą wycieczką w Jugosławii. Adriatyk, błękitne niebo, kamieniste plaże. Wycieczka się zwróciła z nawiązką. Sprzedał chyba wtedy z siedem kompletów drewnianych szachów i pewnie poszłoby więcej, tylko żeby można je było jakoś przewieźć. Miał trzy wypchane walizy, ale problemów w autokarze nie było. Niektórzy mieli tylko dwie i musieli stawać na głowie i wykłócać się z kierownikiem wycieczki. Sęk w tym, że znał kogo trzeba. Koniak, kawa, czekolada, kwiatki – i zdarzają się rzeczy niemożliwe. Pamiątkowy termometr z muszelką znad morza. Międzyzdroje ’88. Udało mu się te wczasy załatwić prawie cudem. Wszystko to opatulone zielonymi zwojami bluszczu, którego zaszczepkę dostał dwa lata temu od szwagra. Kwiatek mu się rozrósł lepiej niż u niego. Szwagier teraz się zawsze pyta, gdy przychodzi z wizytą, jak on to robi, że kwiatki tak dobrze u niego rosną. Mirek się na takie słowa tylko uśmiecha: „Po prostu je podlewam”. Ale nie do końca jest to prawda. Mirek dba o kwiatki. Ładnie rośnie mu też paprotka w kącie. A palma jest sztuczna.

– Zrobić ci herbaty? – krzyczy z kuchni Gośka.

– Herbaty z cytrynom – podkreślił.

Program satyryczny. Tacy to satyrycy jak teść. Teść, zawsze jak coś opowie, to nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać. Tylko że się wypada uśmiechnąć, żeby się nie obraził. Za to jak Mirek powie coś śmiesznego, jakiś kawał albo historyjkę, to wszyscy zaraz wybuchają niepohamowanym śmiechem.

– Wiesz co, chyba znowu sobie gówniarze robią kawały z windą – woła Gośka, która właśnie wróciła ze schowka z przecierem pomidorowym w słoiku. – Jeżdżą z dołu do góry cały czas.

– Ktoo?! – krzyczy Mirek. – No, ja im zaraz pokażę, gdzie raki zimują.

Mirek łapie za pasek i wylatuje na korytarz, łap za windę, jak ta przyjechała na dziesiąte, i pasem po plecach – bach, bach – jednego i drugiego. Zmykali jak zające.

– Gówniarze, ja wam dam jeździć windą!! To se u siebie jeździć, a nie tutaj!! – Zrobił się czerwony na twarzy ze złości. – Psiakrew, się im zachciewa, jak was złapię, to wam nogi z dupy powyrywam!!

Wrócił do domu i napił się mleka prosto z lodówki.

– No w czym ty żeś wyszedł na korytarz – spytała Gośka.

Dopiero teraz Mirek się połapał, że wyleciał, jak stał, w kalesonach z dziurą na tyłku. Aż mu mleko stanęło w gardle.

Co złego, to nie ja

Państwo Boryczkowie spędzili miłą niedzielę w supermarkecie. Zjedli coś, napili się dobrej kawy z promocji, odpoczęli na ławeczkach tuż przy stoisku ze sztuczną roślinnością i akcesoriami do akwarium, pooglądali trochę sprzętu elektronicznego, włączając w to zupełnie nowe telewizory o niewiarygodnej jakości dźwięku, wypełnili kilka kuponów, żeby wziąć udział w losowaniu cennych nagród, zakupili trochę niepotrzebnych rzeczy, jak drogi komplet wierteł do wiertarki udarowej. „To zmotywuje mnie do zakupu wiertarki udarowej” – powiedział żonie pan Boryczko. Żona zgodziła się na taką argumentację pod warunkiem, że i ona pozwoli sobie na jakąś ekstrawagancję. Mąż zgodził się, nie chcąc psuć panującej miłej aury. „To był wspaniały dzień. Dziękuję” – powiedziała przy wyjściu pani Boryczkowa i pocałowała męża w rękę. Na parkingu czekał już zakupiony kilka lat temu, używany ford. Zgrzyt pojawił się niespełna dwadzieścia minut później w okolicach ulicy Wincentego Witosa. Na jezdni, tak z metr od krawężnika, leżała nienaturalnie zgięta dziewczyna z kręgosłupem wystającym z karku, obok duży fiat.

– Ooo... wypadek – zainteresowała się pani Boryczkowa.

– No i co z tego – odpowiedział mąż – taki wypadek, zresztą nic się nie dzieje, w zeszłym tygodniu widziałem lepszy. Cztery trupy na miejscu.

– Ale ja nie widziałam, zwolnij troszeczkę.

– Nie będę zwalniał.

– Zwolnij, to sobie chociaż trochę popatrzę.

– Nie będę zwalniał, bo się spieszę.

– A gdzie ty się tak spieszysz, chciałabym wiedzieć, co?

– Mecz jest.

– No wiesz co, mecz to masz co tydzień, a takie coś to się drugi raz szybko nie zdarzy.

– W zeszłym tygodniu widziałem.

– Ale ja nie widziałam.

– To sobie w telewizji zobaczysz, pewnie będzie w Kronice relacja.

– Wiesz co, jaki ty jesteś, zawsze na nie, jak cię o coś proszę, to nie, prosiłam cię, żebyśmy weszli do sklepu z kosmetykami, ale ty nie, bo się spieszysz, chciałam sobie kupić rajstopy, a ty nie, bo nie ma czasu, tak samo było z butami, i potem co, jak ja wyglądam, Halinka na pogrzebie ciotki Bożenki była w nowym płaszczu, a ja wyglądałam jak zmokła kura przy niej, ale widzisz, bo ona ma męża i mąż o nią dba, a nie tak jak ty, trzy lata chodzę w tej samej spódnicy, szminki sobie nie mam kiedy kupić, a potem masz pretensje, że inne to potrafią o siebie dbać, a ja to nie umiem, a pewnie, że nie, bo ty zawsze nie masz czasu, jak coś sobie chcę kupić, już nie mam dwudziestu lat, żeby się tak ubierać w byle co, ja potrzebuję pójść, przymierzyć, dopasować, a nie tak fyr-myr, na szybko, bo ty sobie chcesz mecz zobaczyć, a ja nie mam w co się ubrać. – Coś pękło w pani Boryczkowej.

– Jak nie masz, jak masz, kupiłaś sobie dzisiaj rajstopy, i buty sobie też kupiłaś, o co ci chodzi?

– Bo jak cię o coś proszę, to ty zawsze nie masz czasu, jak cię proszę, żebyś się zatrzymał na chwilkę, do kina nie chodzimy, filmów video nie pożyczamy, kablówki też nie mamy, a jak coś można zobaczyć, to ty nie i nie, i gadaj tu z tobą.

– Chcesz, to ci zaraz zawrócę – zirytował się mąż.

– Teraz to już nie chcę – powiedziała obrażona pani Boryczkowa i zaczęła nerwowo kartkować czasopisma kobiece, z trudem powstrzymując łzy.

Cienie i błyszczki

– I tego się obawiałem niestety właśnie! Obawiałem się, że kobiety srają. Rozumiem przecież: odlać się, odlać się ludzka rzecz, widziałem na filmach ooo... na przykład o tej dziwce i pijaku w Las Vegas. Ale srać? Może coś z tobą nie tak, może jesteś na coś chora? Może powinnaś udać się do specjalisty? No przecież nigdy nie srałaś... no powiedz mi, co się z tobą ostatnio dzieje?

– To wszystko, co mówisz, jest prawdą, nigdy wcześniej nie srałam i teraz też tego nie zrobiłam, wydaje mi się, że coś musiało ci się przywidzieć.

– Taaaak?? To skąd to gówno w muszli, bociany przyniosły? Sąsiad podrzucił? A może to ja nasrałem, tylko tego nie pamiętam, cooo? Może to ja powinienem udać się do lekarza!! – krzyczał.

To było dla Wojtka K. nie do pomyślenia. Kiedy się pobierali w zeszłym roku, Monika była piękną, wysoką blondynką. Wbrew powszechnym opiniom nie była głupią blondynką, skończyła przecież siedem klas i kurs tańca, a to o czymś świadczy. Chodzili ze sobą blisko trzy lata bez przerw, w końcu zdecydowali się pobrać. Monika pochodziła z Rzeźnicy pod Krakowem i dobrze poznała ciężkie życie na gospodarce, a każdą wolną chwilę przed poznaniem Wojtka spędzała, pomagając rodzicom przy plantacji tytoniu. Podczas szkolnych wakacji matka brutalnie ściągała ją o jedenastej rano i zmuszała do prawie trzystumetrowego marszu po chleb do sklepu. Poznali się na dyskotece, na którą zdecydowała się pójść (a tak jej się sakramencko nie chciało), ponieważ poprosiła ją o to Jola, koleżanka ze szkoły średniej. Jola miała upatrzonego amanta, który zresztą na zabawę nie przyszedł. Gdy tak stały samotne w kącie, podszedł Wojtek i zaproponował Monice taniec. Od razu wpadli sobie w oko. On przystojny jak z obrazka, ona jak malowana. Wojtek codziennie, myśląc o jej wygodzie, mył swój samochód na błysk. Monika czuła się w nim rewelacyjnie. Zaczęły się spotkania, kwiaty, wspólne wyprawy do kina i do teatru. Takiej dziewczyny zazdrościli mu wszyscy koledzy ze szkoły: zaradna, mądra, uczciwa. Mogła być z palcem w dupie modelką, gdyby tylko chciała, ale ona wybrała życie przy boku Wojtka, co wcale nie oznaczało, że wybrała życie bierne. O nie! Monika interesowała się polityką, lubiła podróżować, lubiła dobre filmy i uważała, że świat mógłby być naprawdę nadzwyczajnym i pięknym miejscem dla wszystkich białych, Murzynów, żółtych i Żydów, dla wszystkich narodów, gdyby tylko ludzie zrozumieli, że są braćmi na tej maleńkiej zielonej planecie. Monika lubiła też od czasu do czasu ugotować coś pysznego, tak jak ostatnim razem – ryż Uncle Ben’s z jej ulubionym sosem pomidorowym Knorra. Urodzona kucharka (wiadomo, przez żołądek do serca). Dodatkowo, jako bonus, była piękna i uczynna. Myślała nawet o wzięciu kursu marketingu albo akupunktury, albo astrologii, w każdym razie czegoś orientalnego, a tu nagle takie coś!

– Wielkie mi coś – broniła się Monika.

– Może nie wielkie, ale jest, zresztą to już nie ma znaczenia, odchodzę od ciebie.

– Proszę, nie odchodź, już nie będę, to już się nie powtórzy. Obiecuję!