Na celowniku. Gray Man, tom 2 ebook

DLA MOJEJ CIOTKI DOROTHY GREANEY

DZIĘKUJĘ, CIOCIU, ZA NIEZŁOMNIEOKAZYWANĄ MIŁOŚĆ I WSPARCIE(I PRZEPRASZAM ZA WSZYSTKIEBRZYDKIE WYRAZY W TEJ KSIĄŻCE)

PROLOG

Ciemne chmury napuchłe wilgotnym porannym powietrzem rozpościerały się nisko nad Morzem Irlandzkim. Powoli oplatały stojącego na drewnianym fordeku rybackiej łodzi zabójcę. Jeszcze na pełnym morzu kuter otoczyło stado mew srebrzystych. Teraz, kiedy wpływał do kanału portowego, krążyło nad nim stado dwunastu ptaków rozganiające białymi skrzydłami mgłę. Mewy skrzeczały na widok łodzi, ostrzegając wszystkich wokół, że zabójca właśnie dobija do brzegów Irlandii. Ich przestrogi jednak zginęły w oparach.

Kuter zacumował tuż przed ósmą rano. Zabójca wyszedł na nabrzeże, nawet nie spoglądając na dwóch członków załogi. Odkąd trzy godziny wcześniej na wodach międzynarodowych dwunastometrowy „Lochin” odebrał pasażera z pokładu litewskiego frachtowca, nie padło żadne słowo. Mężczyzna nie opuszczał górnego pokładu, chodził wzdłuż statku, czujnie wpatrując się w fale. Czarny sztormiak z kapturem chronił go zarówno przed słoną bryzą i ewentualnym zalaniem, jak i przed ciekawskim wzrokiem ojca i syna, którzy sterowali kutrem. Podczas całej podróży członkowie załogi nie wychodzili ze sterówki. Tak im przykazano. Mieli wziąć pasażera, trzymać się od niego z daleka, po czym wrócić z nim do portu w Howth, na północy Dublina. Po dostarczeniu tego nietypowego połowu mieli cieszyć się z sowitej zapłaty, a przede wszystkim trzymać język za zębami.

Zabójca przeszedł na drugi koniec dawnej rybackiej osady, wszedł do niewielkiego budynku dworca kolejowego i kupił bilet do stacji Connolly w centrum Dublinu. Pociąg odjeżdżał dopiero za pół godziny, więc zszedł po schodkach do piwnicy, gdzie mieścił się pub o dźwięcznej nazwie The Bloody Scream, czyli „Rozdzierający krzyk”. Serwowano tu obfite irlandzkie śniadania dla rybaków z pobliskiego portu. Długie wąskie pomieszczenie było w ponad połowie wypełnione, faceci pochłaniali smażone jajka, kiełbaski i zapiekaną fasolkę, popijając pintami czarnego spienionego guinnessa. Mężczyzna doskonale wiedział, jak wtopić się w otoczenie. Aby ukryć obcy akcent, tylko mruknął coś pod nosem i wskazał obsłudze, że chce to, co jedzą inni. Rzucił się na posiłek i napitek, po czym wyszedł na peron.

Po półgodzinie kroczył przez centrum Dublina. Miał gęstą, brązową brodę, niebieską czapkę nasuniętą na czoło i uszy, szyję obwiązaną szalikiem. Do tego granatowy, gruby wełniany płaszcz marynarski. Mimo że miał rękawiczki, wsunął dłonie do kieszeni, aby ochronić je przed lodowatym powietrzem. Przez ramię przewiesił mały płócienny plecak, który dyndał przy każdym kroku mężczyzny. Kierował się na południe od dworca, po czym skręcił w prawo na nabrzeże rzeki Liffey. Akurat zaczęło mżyć.

Zabójca szedł dalej. Nie mógł się doczekać, aż to zadanie będzie już miał za sobą. Nie czuł się swobodnie ani na morzu, ani w porannym tłumie, który gęstniał w miarę, jak się zbliżał do O’Connell Street. Tu, w Dublinie, przebywał pewien człowiek. A ktoś, kto posiadał dużo pieniędzy i wielkie wpływy, zdecydował, że nadszedł czas, by ten mężczyzna przestał przebywać gdziekolwiek.

I Court Gentry miał właśnie do tego doprowadzić.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kupił w aptece opakowanie paracetamolu i butelkę wody. Kilka miesięcy wcześniej odniósł poważne rany: kulka przeszyła mu na wylot udo, a na dokładkę oberwał nożem w brzuch. Na szczęście z każdym tygodniem ból był coraz mniejszy. Jego ciało miało niesamowitą zdolność gojenia ran. Szkoda, że umysł mu w tym nie dorównywał. Court zdążył uzależnić się od tabletek i zastrzyków: vicodinu i oxycontinu, demerolu i dilaudidu. Od operacji czyszczenia i zaszycia rany brzusznej codziennie łykał pigułki, które miał dzięki pewnemu chirurgowi z Nicei. Gdy jednak wchodził na pokład frachtowca, celowo zostawił leki na lądzie. Już od tygodnia niczego nie brał. Przez ten narzucony przez siebie detoks czuł się fatalnie. Paracetamol to marny substytut ciężkich narkotyków, ale przynajmniej sam rytuał połykania tabletek przynosił mu pewną ulgę.

Trzy godziny po zejściu na ląd zameldował się w prowadzonym przez Chińczyków tanim hoteliku w wąskiej uliczce odchodzącej od Parnell Street, prawie kilometr na północ od rzeki. Jego pokój był ciemny i zatęchły. Cuchnął pleśnią i smażeniną z mieszczącej się dwa piętra niżej restauracji. Deszcz padał niemal poziomo, prosto w brudne okno, ale nie był w stanie go oczyścić – tłusta powłoka pokrywała szybę od środka.

Gentry leżał na plecach na zapadającym się materacu i gapił się w sufit. Nie mógł zebrać myśli. Na morzu spędził ponad tydzień. Zdążył przyzwyczaić się do ciągłego kołysania i unoszenia się w tę i we w tę. Dopiero po kilku godzinach udało mu się zasnąć. Tuż przy jego uchu zimny deszcz bębnił w metalowy parapet.

Późnym popołudniem siedział już w należącej do maleńkiego hotelu chińskiej knajpce, w której wsuwał kluski z wieprzowiną. Za pomocą kupionej nieopodal komórki zalogował się do sieci. Wszedł na forum internetowe na stronie firmy sprzedającej wycieczki na Ural, po czym wpisał hasło dostępu, logując się na forum dla pracowników. Po wpisaniu kolejnego kodu nawiązał kontakt tylko z jednym, poza nim, obserwatorem.

Court pisał kciukiem, sącząc ciepławy sok pomarańczowy.

Już jestem.

Po kilku sekundach okienko na ekranie telefonu się odświeżyło. Ktoś odpisał.

Ufam, że w Bangkoku? To było hasło weryfikujące tożsamość rozmówcy. Gentry potwierdził swoją w odpowiedzi.

Nie. W Singipurze. Literówka była celowa, wręcz konieczna, aby zapewnić rozmówcę, że on to on.

Pojawiła się kolejna wiadomość: Przyjemna podróż, przyjacielu?

Court przeczytał ją, wgryzając się w smażonego wontona tak samo tłustego jak okno w pokoju. Powstrzymał się, żeby nie przewrócić oczami.

Podróż bynajmniej nie była przyjemna, a Grigorij Iwanowicz Sidorenko bynajmniej nie był jego przyjacielem. Court nie miał przyjaciół. Było też wątpliwe, że Sidorenko, na Zachodzie przez tych, którzy wiedzieli o jego istnieniu, zwany Sidem, też jakichkolwiek miał. W końcu to szef rosyjskiej mafii, na co dzień mieszkający w Petersburgu. Stał na czele organizacji, która zajmowała się kontrolowaniem nielegalnego hazardu, handlem narkotykami i dziwkami, logistyką zbirów na wynajem i – w wyniku desperacji amerykańskiego zabójcy – teraz odpowiadała za działalność Courta Gentry’ego, znanego jako Gray Man.

Choć teoretycznie byli kolegami po fachu, Grigorij Sidorenko w niczym nie przypominał Donalda Fitzroya. Sir Donald był przełożonym Courta przez cztery lata, zanim Amerykanin został wyrzucony nie tylko z CIA, lecz także ze Stanów, które ogłosiły wszem wobec, że nie należy mu ufać, i nakazały strzelać do niego bez ostrzeżenia. Fitzroy wziął go pod swoje skrzydła, zapewniał dobre zlecenia na złych ludzi, sprawiedliwie go wynagradzał, a raz nawet zatrudnił, by strzegł jego rodziny. Jednak nagle ktoś zapędził Anglika w kozi róg i zmusił do zdradzenia Courta. Choć sir Donald przepraszał go solennie i nawet deklarował chęć zadośćuczynienia mu za zdradę własnym życiem, Gentry wiedział, że już nigdy mu zaufa.

Już nigdy nikomu nie zaufa.

Fakt, Sid to kanalia, ale przynajmniej to był pewnik. Court wiedział, że nie można było wierzyć w nic, co ten dwulicowy popapraniec mówił, ale był on doskonałym dojściem do najbardziej lukratywnych kontraktów w jego branży. I Sid przystał na warunek Gentry’ego, który zaznaczył, że przyjmie wyłącznie te zlecenia, które sam uzna za sprawiedliwe albo przynajmniej będące czymś ciut ponad „moralnie neutralne”.

Tak też Court znalazł się w Irlandii.

Wycieczka do Dublina to była właśnie jego pierwsza misja na zlecenie Sida. Przeczytał teczkę „celu tej operacji”, zgodził się go zabić, po czym drogą elektroniczną próbował podbić stosunkowo niską stawkę, a w końcu niechętnie przyjął to zadanie. Chodziło przecież o to, żeby nie wypaść z gry. Przerwa, odniesione rany i przyjmowane prochy sprawiały, że stawał się miękki. A on zdecydowanie nie mógł sobie pozwolić na to, by zmięknąć.

Court wykuł na pamięć najważniejsze elementy z teczki celu. Standardowe postępowanie operacyjne przed mokrą robotą. Nazwisko: Slattery, imię: Dougal, wiek: pięćdziesiąt cztery lata, narodowość: irlandzka, wzrost: potężny, waga: grubas. Za młodu był bokserem, ale nie udało mu się wybić ponad lokalnych pięściarzy. Następnie pracował jako osiłek. Najpierw jako bramkarz w nocnych klubach. Później rozszerzył działalność: trochę brudniejszej roboty dla lokalnego gangu, tarmoszenie leniwych polskich dziwek i zderzanie głowami tureckich dilerów za opieszałość. Następnie awansował do zabójstw niższego kalibru: porachunki lokalnych gangów, nic bardziej wyrafinowanego do czasu, aż wysłali go na kontynent. W Amsterdamie rozwijał karierę, zabił rywala swego przełożonego, gradem kul zmasakrował dwóch ochroniarzy. Potem wspiął się na wyższy szczebel na drabinie płatnych zabójców – trafiła mu się mokra robota w Ankarze, na Sardynii, w Kalkucie czy w Tadżykistanie. Court zwrócił uwagę, że Slattery nie pracował solo, nigdy nie był mózgiem swoich operacji, ale miał w dorobku kilka przyzwoitych, bynajmniej nie w sensie moralnym, zabójstw. Podobno miał na swoim koncie inspektora policji, uczciwego biznesmena i jakiegoś dziennikarzynę. Court jednak docenił, że te misje, choć może nie były wybitnie spektakularne, zostały przynajmniej dość kompetentnie wykonane. Według dokumentów, które miał w teczce, ostatni raz zabił aż sześć lat temu. Gentry nie mógł nie zauważyć, że później życiorys dostarczony przez Sida stał się cieniusieńki. Pomijając kilka niepotwierdzonych informacji, jedyne, co było wiadomo o celu, to to, że grał na tradycyjnych bębnach w specjalizującym się w irlandzkiej muzyce ludowej zespole, który występował pięć dni w tygodniu w turystycznej dublińskiej dzielnicy Temple Bar. Za takie coś zazwyczaj nie ląduje się na celowniku płatnego zabójcy.

Gentry uznał tę operację za stosunkowo neutralną moralnie. Owszem, miał zgładzić zabójcę, ale on też był zabójcą. Court próbował racjonalizować, przekonać samego siebie, że jednak istnieje między nimi pewna różnica: uważnie badał potencjalne ofiary, upewniał się, czy zasłużyły na egzekucję poza wymiarem sprawiedliwości. Dougal Slattery zdecydowanie nie był aż tak wybredny. Sid twierdził, że Irlandczyk pracował teraz dla prowadzonej przez Włochów międzynarodowej siatki przestępczości zorganizowanej. Jego kolejną ofiarą równie dobrze mogła być jakaś krnąbrna prostytutka i właściciel restauracji, któremu nie udało się zapłacić mafii haraczu za ochronę.

Cóż, Court stwierdził, że choć zabicie Dougala Slattery’ego nie poprawi znacząco tego świata, to przynajmniej nikomu nie zaszkodzi. To jest nikomu, kto nie nazywa się Doug Slattery.

Hej? Jesteś tam? Ostatni post Sida został opublikowany trzy minuty wcześniej. Court na chwilę odpłynął myślami od misji. W końcu zmusił się do skoncentrowania na maleńkim ekranie.

Jestem. Wszystko gra.

Ile czasu potrzebujesz?

Nie wiem. Oszacuję dziś. Ruszę przy pierwszej możliwej okazji.

Rozumiem, przyjacielu. Ale nie ociągaj się. Mam potem więcej roboty.

Court doskonale wiedział, że zawsze było więcej „roboty”. Ale większość tej „roboty” należała do kategorii zleceń, których on by nigdy nie przyjął. To on zadecyduje po wszystkim, czy będzie miał „więcej roboty”. Jednak nie chciał teraz o to się kłócić, więc odpisał:

OK.

Czekam na dobre wieści. Do swidanija, przyjacielu!

Court się wylogował. Wyłączył telefon i włożył go do bocznej kieszeni płaszcza. Skończył posiłek, zapłacił i wyszedł z hotelu.

Późnym popołudniem obchodził już dzielnice sąsiadujące z Grafton Street. Przez godzinę obserwował stroje, mimikę i gestykulację mieszkańców, aby wiedzieć, jak najlepiej wtopić się w otoczenie. Dla dobrze wyszkolonego fachowca to bułka z masłem. Dublin to międzynarodowe miasto pełne Polaków, Rosjan, Turków, Chińczyków, przybyszów z Ameryki Południowej, w którym gdzieniegdzie można się nawet natknąć na... jakichś Irlandczyków. Court nie zauważył żadnego obowiązującego stylu, jeśli chodzi o wygląd, sposób chodzenia czy zachowania, który należałoby naśladować, ale i tak wstąpił do ciucholandu przy Dawson Lane. Po chwili wyszedł z torbą ubrań. W łazience centrum handlowego przebrał się w wytarte niebieskie dżinsy, bluzę z kapturem i czarną dżinsową kurtkę. Strój ten doskonale uzupełniały jego czarne adidasy i granatowa czapeczka.

O zachodzie słońca był już poruszającym się wraz z tłumem lokalsem. Przeprowadził inspekcję bezpieczeństwa, wracał kilkakrotnie w te same punkty, jeździł i przesiadał się na DART – tutejszą sieć kolejki miejskiej – aby upewnić się, że nikt go nie śledzi. Żeby nie zatracić poczucia proporcji, przypominał sobie, że jest znacznie więcej osób na ziemi, które pragną śmierci Courta Gentry’ego, niż tych, którzy uroniliby łzę na wieść o zgonie Dougala Slattery’ego. Zabicie Irlandczyka było tak naprawdę zadaniem podrzędnym. Przede wszystkim, jak zawsze, zależało mu, żeby pozostać choćby przez kolejny dzień przy życiu. Wiedział, że jego bezpieczeństwo musi być na pierwszym miejscu. Upewniwszy się, że nie ciągnie za sobą ogona, ruszył ku dzielnicy Temple Bar na południowym brzegu Liffey.

O dziesiątej wieczorem usiadł przy barze w Oliver St. John Gogarty. Choć była środa wieczór, ulubiony przez turystów pub był wypełniony po brzegi. Amerykanie, Europejczycy z kontynentu, Azjaci. Bardzo prawdopodobne, że jedynymi Irlandczykami w przybytku byli barmani, barmanki i kapela.

Ostatnimi czasy Court raczej nie bywał w tak hałaśliwych lokalach. Siedział cicho na południu Francji, gdzie zajmował malusieńki pokoik na maciupeńkim stryszku maleńkiej chatynki w niedużej wiosce na wzgórzu, skąd nieczęsto wychylał nosa, a jeśli już, to po to tylko, by pójść do sklepiku na rogu po puszki z jedzeniem i wodę. Sporadyczne wizyty u lekarza w Nicei też przebiegały bez fajerwerków. Była zima – nawet nocne kluby i kiczowate sklepiki wzdłuż Promenade des Anglais, które w sezonie turystycznym pękały w szwach, były albo prawie puste, albo wręcz zabite dechami. I to właśnie lubił. Pub, gdzie teraz siedział, był zaprzeczeniem tego, do czego zazwyczaj dążył i w pracy, i w życiu prywatnym. Ledwo usiadł, a już barmanka zapytała, jak się nazywa, a dwie siedzące obok niego Angielki usiłowały wciągnąć go do rozmowy. Ignorował zagadywania, sączył guinnessa i uważnie przyglądał się pomieszczeniu. Żałował, że nie ma choćby czterech miligramów dilaudidu. To pomogłoby mu się odprężyć, ale szybko zrugał sam siebie i zmusił do skupienia na robocie. Bo po tym świecie chodzą tylko dwa rodzaje ludzi. Tak, tylko dwa. Owce i wilki. Court był wilkiem i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Ostatnie kilka miesięcy osłabiły go nieco, ale wilk zawsze będzie wilkiem. To nigdy nie wydawało mu się tak oczywiste jak tutaj, w tym barze, kiedy otaczały go setki owiec. Nikt poza nim nie wypatrywał potencjalnego zagrożenia. Nikt nie badał starannie dróg do wyjścia, nie liczył obecnych w tłumie mięśniaków i nie upewniał się co do rodzaju szkła w witrynie od frontu lokalu. Nikt nie zwrócił uwagi, jak skąpa jest obstawa policji na ulicy przed barem, i na to, jak porozstawiane są latarnie na bocznych uliczkach. Nikt inny nie wiedział, jak się usadowić, aby nie być widziany w wiszących na ścianach lustrach. Nikt nie miał planu ucieczki na wypadek, gdyby przyszło ratować swoje życie. I nikt nie miał planu, jak w ostateczności zabić wszystkich obecnych.

Owszem, przebywał właśnie w tłumie owiec, ale był tu jeszcze jeden wilk. Sądząc z informacji od Sida, obecny na scenie bębniarz też był twardym człowiekiem. Ten zespół tradycyjnej irlandzkiej muzyki ludowej, tak zwany trad band, liczył pięciu grajków. Gentry nie znał się na tym, ale sądząc po entuzjazmie publiczności, musiał być całkiem dobry. Siwy dryblas siedział na ławce z boku sceny i grał na bodhránie, charakterystycznym, trzymanym w dłoniach bębnie obręczowym, w który uderza się dwustronną pałeczką. Widać było, że traktuje swoją rolę poważnie: siedział pochylony do przodu, trzymając głowę nisko, aby wyłapywać wszystkie subtelności wykonywanej muzyki. Court stwierdził, że wygląda on raczej jak podstarzały grajek niż zabójca w średnim wieku. Może rzeczywiście dawno nie pracował w ich wspólnym fachu. Obok niego chudy młodzieniaszek grał wprost do mikrofonu na piszczałce, gitarzyści brzdękali i śpiewali harmonijnie, a publika szalała z radości. Court nie był w stanie wyłapać wszystkich słów ludowej pieśni, ale wiedział, że było tam coś o pięknej młodej małżonce, nieudanych plonach ziemniaka i nieboszczyku mężu, który zapił się na śmierć.

Dopił stouta i ruszył do drzwi.

ROZDZIAŁ DRUGI

Dougal Slattery pożegnał się z kumplami z kapeli o wpół do dwunastej, naciągnął kaszkiet z donegalskiego tweedu, przerzucił skórzany futerał z bębnem przez ramię i wyszedł z Oliver St. John Gogarty. Noc była zimna, ale bezchmurna. Taka sama jak tysiące innych, kiedy tu grywał. Teraz też swoim zwyczajem zapragnął napić się piwa przed powrotem do mieszkania. W najbliższej okolicy było wprawdzie ze czterdzieści pubów, ale on mieszkał półtora kilometra po drugiej stronie stacji Pearse Street, więc postanowił, jak zazwyczaj, wstąpić na dobranoc do swojej ulubionej meliny bliżej domu.

Slattery utykał, doskwierało mu kolano. Tak naprawdę to doskwierały mu oba kolana, ale że nie dało się kuśtykać na obie nogi, przy każdym kroku używał sprawniejszego z dwóch słabnących stawów. Jego potężne cielsko powoli przemierzało zimną noc.

Dotarcie do pubu Pádraig Pearse, nazwanego tak na cześć katolickiego przywódcy powstania wielkanocnego zabitego przez Brytyjczyków w tysiąc dziewięćset szesnastym, zajęło mu aż pół godziny. To był prawdziwie katolicki pub. Ściany i okna niewielkiego przybytku obwieszone były relikwiami z okresu rebelii.

Dougal wkuśtykał do środka, powiesił kurtkę i bodhrán w rogu, po czym podszedł do baru po pintę guinnessa, którą barman od razu zaczął nalewać.

Court Gentry znalazł ciemną bramę i usiadł w niej. Dawno nie chodził tyle co dziś. Zaskoczył go ból mięśni ud i łydek. Poczuł też ukłucie w miejscu, gdzie kilka miesięcy temu, dokładnie w grudniu, oberwał kulkę. Zamarzył o vicodinie, ale wiedział, że nie może być naćpany na misji. Siedział więc i wpatrywał się w drzwi wejściowe pubu po drugiej stronie ulicy. Dzisiaj w planach miał tylko rekonesans. Zamierzał śledzić cel aż do jego domu, a następnie oszacować, gdzie i kiedy najlepiej będzie wykonać misję.

Ta knajpa nazywała się Pádraig Pearse. Z zewnątrz wyglądała na lichą melinę. To zapewne stała miejscówka Slattery’ego, zważywszy że po drodze minął, nie wchodząc do nich, liczne inne przybytki. W Dublinie przypadało więcej barów na mieszkańca niż w jakimkolwiek innym mieście. Irlandczycy uwielbiali puby, tak więc Court spodziewał się, że podczas tej misji przyjdzie mu spędzić kilka godzin na wpatrywaniu się w drzwi lokalu i oczekiwaniu, aż cel skończy swoją dobową porcję piwa.

Gentry wstał z trudem. Chciał rozruszać mięśnie. Był zmarznięty i obolały, a do tego pilnie potrzebował skorzystać z toalety albo przynajmniej znaleźć jakąś wąską ciemną uliczkę. Wiedział, że najsensowniejszym miejscem, by oddać mocz, byłoby dla młodego miejscowego, za jakiego chciał uchodzić, wąskie przejście tuż obok Pádraiga, tak więc przeszedł przez pustą ulicę prosto w ciemność. Na miejscu wywąchał drogę do ściany obok śmietników, rozpiął pasek, po czym pospiesznie zapiął go z powrotem. Jego uwagę zwrócił odgłos w dalszej części uliczki: przez drzwi na zapleczu budynku wyszło dwóch mężczyzn. Jakieś piętnaście metrów od niego rozbłysnął słaby snop światła. Dobiegły go dźwięki rozmowy ze środka budynku. Faceci podeszli do tylnej ściany, obszczali ją, a po chwili wrócili tam, skąd wyszli. Nawet nie zauważyli stojącego w ciemności nieznajomego.

Niewątpliwie było to drugie wejście do Pádraiga Pearse’a. A więc pub był znacznie większy, niż Court przypuszczał. Załatwił się na ceglaną ścianę, a następnie podszedł do tylnych drzwi. Usłyszał stukot zderzających się kul bilardowych i charkot męskich głosów – donośny, a mimo to niezrozumiały. Rozejrzał się i stwierdził, że przejście prowadzi do kolejnej bocznej uliczki. Pomyślał, że Slattery mógł wymknąć się tą drogą. Może nawet domyślił się, że jest śledzony, choć Court na razie nie miał podstaw, by przypuszczać, że go zauważył podczas półgodzinnej wędrówki z Temple Bar.

Gentry wiedział, że ma dwa wyjścia: albo odpuścić sobie dzisiejszy rekonesans i zacząć następnego dnia, albo wejść do knajpy i sprawdzić, czy Slattery wciąż tam jest. W tak dużym lokalu istniało małe prawdopodobieństwo zdekonspirowania – odgłosy sugerowały, że wewnątrz jest co najmniej ze trzydzieści osób, a Gray Man doskonale wiedział, jak wtopić się w otoczenie zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz budynków. Skierował się do głównego wejścia, wsunął szyję głęboko w dżinsowy kołnierz, aby wydawać się ciut niższy, po czym pchnął drzwi do Pádraiga Pearse’a. Wszedł do pubu i już wiedział, że popełnił poważny błąd. Lokal był wręcz mikroskopijny. Okazało się, że zasłyszane wcześniej odgłosy bilardu dochodziły z pomieszczenia, które było zamknięte i opatrzone napisem „Tylko dla członków klubu”, do którego dało się wejść jedynie od zaplecza. Court natomiast znajdował się w małej sali, w której mieściły się zaledwie niewielki bar, trzy stoliki, a przy ścianie kilka osłoniętych ustronnych siedzisk we wnękach. Podszedł do baru i usiadł na stołku. Nie rozglądał się po przybytku, tylko wyciągnął portfel i spojrzał na butelki na półkach za ladą. Wyczuł na sobie wzrok dziesięciu czy kilkunastu stałych gości, ale nie był pewien, czy Slattery znajdował się wśród nich.

Było coś hardego w atmosferze tego lokalu i jego klienteli. Court wyczuł to od razu. Zapanowała złowroga atmosfera. To miejsce nie było przyjazne obcym. Rzucił okiem na lustro za barem. Wszyscy faceci, łącznie z Dougalem Slatterym i dwoma młodszymi koleżkami, jak jeden mąż wpatrywali się w jego odbicie w lustrze.

„Twarda publika” – pomyślał Gentry.

Spojrzał na kartkę przyklejoną taśmą do lustra: „Zakaz śpiewania”.

Twarda melina.

Kurwa mać.

Barman łypał na niego znad gazety. W końcu ją odłożył i uniósł lekko rudą brew.

– Pintę guinnessa, poproszę – odezwał się Court.

Slattery sączył piwo, słuchając, jak dwóch młodzików z jego wnęki narzeka na sędziego w meczu rugby, który odbył się poprzedniego wieczoru pomiędzy drużynami Clontarf a Thomond. Dougal był kibicem Wanderersów, więc gówno go obchodziło, że ten pieprzony Clontarf został podobno pieruńsko wyruchany przez tego pierdolonego sędziego, ale i tak dobrze się bawił w towarzystwie dwóch młodych znajomków. Usłyszał, jak otwierają się drzwi, i się rozejrzał. Było już zbyt późno, by ktoś przyszedł się napić, ale nie byłby to pierwszy raz. Przechylił głowę. Jego wzrok śledził nieznajomego aż do baru.

Dougal szybko odwrócił uwagę od rozmowy współtowarzyszy. W głowie rosłego Irlandczyka zadźwięczał sygnał ostrzegawczy, wyraźny niczym dzwony z odległej o półtora kilometra na zachód od Katedry Kościoła Chrystusowego. Nowy gość w tym pubie zdarzał się rzadko, ale tego kolesia Dougal już wcześniej widział w tłumie w Oliverze. Facet był młody i dobrze zbudowany, a do tego ciut zbyt nonszalancki jak na jego gust.

Tutejszy to on nie był. Owszem, nieźle się przebrał, ale Slattery i tak zdołał go przejrzeć. Przybysz usadawiał się właśnie na stołku przy barze. Irlandczyk wypatrywał czegoś, co wskazywałoby, że ma przy sobie broń: czy to zarysu pistoletu, czy to jakiegoś charakterystycznego dodatkowego ruchu właściwego tym, którzy mają żelastwo przypięte do pasa. Niczego nie wypatrzył, ale nie widział go z prawej strony. Usłyszał, jak tamten zamawia „Pintę guinnessa proszę”. Nie było w tej odzywce nic obcego czy dziwnego. Nawet brzmiał deczko irlandzko, choć mówił cicho i łagodnie.

Policjant? Może Interpol? Dougal wiedział, że gliny z co najmniej sześciu krajów chciałyby go przydybać i wywieźć z tej cudownej wyspy. Ale ten facet nie wyglądał na glinę, był zbyt wyluzowany jak na kogoś w psim fachu. W każdym razie wiedział, jak zabrać się za guinnessa. To już coś. Zazwyczaj niewtajemniczeni obcokrajowcy sięgają po szklankę za wcześnie, jak tylko barman postawi ją na ladzie. Poważny błąd! Stouta nalewa się na dwa razy: najpierw barman czeka kilka minut, aż piana trochę opadnie – wtedy też złośliwie stawia piwo blisko zamawiającego, jakby chciał sprowokować go do sięgnięcia po szklankę przed obowiązkowym dolaniem i tym samym ujawnienia swej ignorancji.

Ten nieznajomy był jednak dobrze przeszkolony.

Slattery rzucił okiem na jego odbicie w lustrze – było to krótkie, obojętne, przelotne spojrzenie. Stali bywalcy wciąż łypali groźnie na nieznajomego. Omiótł ich wzrokiem, po czym skupił się z powrotem na barmanie. Stary George też niechętnie przyjął przybycie obcego do baru, ale dał mu piwo, wziął forsę, po czym wrócił do lektury.

Dougal nachylił się przez stolik do kompanów. Przemówił do nich ściszonym głosem. Starał się nadać wypowiedzi lekki, żartobliwy ton, ale na jego twarzy nie pojawił się uśmiech.

– To co, chłopcy? Co powiecie na trochę rozrywki, zanim matula położy was do łózia?

Court już wiedział, że został nakryty. Siedział przy barze, gapił się na piwo, próbował udawać odprężenie, ale mózg pracował na dużych obrotach, przerabiał strategię działania – jak poradzić sobie z dwunastoma facetami w pomieszczeniu niewiele większym od środka szkolnego autobusu. Nie wątpił, że stali goście mają zawsze przy sobie przeróżne ostrza. Jakiś kastet też zapewne się znajdzie. Rudy barman może nawet ma obrzyn czy dwururkę za barem. Court miał przy pasie kaburę z pistoletem, ale to była marna ochrona przed tą bandą. Rosyjski makarow w połączeniu ze spoczywającym w kieszeni płaszcza tłumikiem był skuteczną bronią dla zabójcy, ale strzelał kulkami, które nie byłyby w stanie powstrzymać ataku dryblasów, do tego ośmionabojowe magazynki wydały się Courtowi cholernie niewystarczające jak na natarcie otaczających go mięśniaków, a co gorsza, zwalniacz magazynka był umieszczony w złym miejscu i na dodatek nie był wydajny. Owszem, gdyby przyszło co do czego, Court byłby w stanie zrobić parę dziur kilku Irlandczykom, ale gdyby całą zgrają na niego natarli, to wiedział, że doprawdy miałby przerąbane.

Wziął łyk guinnessa. To była największa pinta, jaką kiedykolwiek widział. Wydawało mu się, że nie da rady dopić jej, tak żeby mógł w końcu stąd wyjść i się ulotnić. Usłyszał, że Slattery szepcze coś do towarzyszy. Court nawet nie spojrzał w lustro. Zdał sobie sprawę, że Slattery zauważył go podczas koncertu, a teraz pewnie wtajemniczał koleżków w szczegóły. Jeśli Court będzie miał odrobinę szczęścia, to Slattery się zaraz zmyje i zastawi jakąś zasadzkę na ulicy. Wyśle kolesi, żeby czyhali w ciemności. Jeśli będzie miał pecha, Dougal zrobi rozróbę tu i teraz. Wstanie i oznajmi wszem wobec, że ten, kto wyrzuci nieznajomego przez szybę, zarobi sobie u niego na roczny zapas guinnessa.

„Kurwa jego mać” – pomyślał.

Podczas rekonwalescencji we Francji tak bardzo marzył mu się powrót do akcji. Ale to teraz to pewna przesada. Court zaczął się zbierać. Nie dopił jeszcze piwa, ale stwierdził, że lepiej wyjść stąd o własnych siłach, bo potem już nie będzie okazji. Musi zwiewać, dopóki Slattery nie obmyśli planu. Zanim jednak Gentry zdążył zsunąć się ze stołka, barman odłożył gazetę.

– Czyżby piwko nie smakowało?

Beczułkowaty rudy sześćdziesięciolatek musiał wyczuć złe wibracje między Slatterym a nieznajomym. Court nie chciał za dużo gadać. Zmienił tylko ułożenie tyłka, jak gdyby tylko mościł się na stołku, i podniósł kufel. Wzniósł go w stronę barmana i się napił.

– Palce lizać! – rzucił. Wydawało mu się, że zaciągnął z irlandzka, ale nie był pewien, czy przekonująco.

Po lewej dwaj faceci, którzy siedzieli z Dougalem we wnęce, wstali i wyszli drzwiami frontowymi. Wstało też dwóch przy sąsiednim stoliku. Court śledził ich trasę w lustrze. Złowrogo usiedli po jego obu stronach.

Pierwszy odezwał się ten z lewej. Czuć było od niego whiskey i tytoń.

– Skądżeś ty jest?

Court patrzył prosto przed siebie. Stwierdził, że nie ma co udawać tutejszego akcentu.

– Pracuję se w Maersku, na frachtowcu. Dziś przycumowaliśmy, odpływamy skoro świt.

– Ale skądżeś jest? – Ten po prawej powtórzył pytanie kolegi.

– Mówiłem.

– Na statkuś ty się urodził? Skądżeś jest znaczy, skąd pochodzisz?

– No, chłopaki, dajcie panu pić w spokoju – odezwał się czyjś głos. To był Dougal Slattery. Zdążył już wstać i dokuśtykać do baru. Ich wzrok spotkał się w lustrze.

– Zawsze miło zobaczyć nową twarz, zwłaszcza podróżnych. Nie przejmuj się chłopakami, przyjacielu.

Court zastanowił się, dlaczego akurat tego dnia wszyscy tak chętnie nazywają go przyjacielem.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gentry opuścił Pádraig Pears pięć minut później. Pierwszy wyszedł Slattery, tuż po tym, jak ocalił nieznajomemu skórę, uwalniając go od dwóch butnych tutejszych, którzy bez słowa wrócili do swojego stolika. Przez cały czas barman nie podniósł wzroku znad gazety.

Court skierował się na wschód, na Pearse Street. Zręcznie trzymał się cienia, idąc jakieś dziewięćdziesiąt metrów za kuśtykającym gościem z bębnem przewieszonym przez ramię.

Teraz wszystko się zmieniło. Decyzja Courta, żeby jednak wejść do pubu, znacznie przyspieszyła całą operację. Nie dało się już poprzestać na rekonesansie. Cel go wyczaił, przestraszył się, więc albo zaraz czmychnie, albo się uzbroi. Nie trzeba być nie wiadomo jak bystrym agentem, żeby zapobiec nadchodzącemu atakowi ze strony jednego napastnika, zwłaszcza kiedy już się wie, że będzie miał miejsce. Trzeba zwiewać albo go obejść i dać kumplom spluwy. Podstawa opisana na pierwszej stronie poradnika Jak nie zostać zabitym, a Court był pewien, że Slattery ma ją wykutą na pamięć.

Wiedział, że jeśli on, Gray Man, ma wykonać to zlecenie, musi to zrobić jeszcze tej nocy. Slattery skręcił w prawo i minął otwartą bramę obskurnego osiedla. Nie oglądał się za siebie, tylko wspinał się po stromym parkingu w stronę drzwi wejściowych. Court podążał za nim w ciemności, był coraz bliżej swojej ofiary. Owszem, pewnie się go spodziewa, ale miał nadzieję, że nie aż tak prędko. Nagle siedem metrów przed Courtem ukazał się umięśniony młody człowiek w czarnej bluzie do rugby. Gentry zwolnił, po czym stanął naprzeciwko. Opuścił ręce. To był jeden z tych, którzy siedzieli ze Slatterym w pubie. Irlandczyk wyciągnął zza siebie długi łańcuch, który zaczął dyndać niczym wahadło.

– Po co chopie, kurna, za mną łazisz? – Jego narzecze było praktycznie niezrozumiałe, ale nie miało to większego znaczenia.

Court go i tak nie słuchał. Uwagę skupiał na wszystkich delikatniejszych dźwiękach, wyczekując nieuniknionego odgłosu zbliżających się stóp. Kumpel amatora rugby musiał tu przecież gdzieś być. Pewnie będzie chciał go wziąć od tyłu za szyję albo walnie go w plecy łańcuchem czy innym kawałkiem metalu. Zazwyczaj, jako zabójca na zlecenie przyjmujący bardziej elitarne fuchy, Court miał do czynienia z przeciwnikami znacznie lepiej wyszkolonymi i uzbrojonymi. Przed laty, kiedy pracował pod przykrywką w portach czy przesiadywał w interesach w podejrzanych melinach w zapyziałych dzielnicach parszywych miast, napatrzył się jednak na bójki i potyczki pomiędzy tępymi zbirami, żeby wiedzieć, jak przebiegają. Bo w sumie to nie miało znaczenia, gdzie wybuchnie bijatyka. Łojenie dupy to pewnego rodzaju lingua franca.

Koleś w czarnej koszulce krzyknął coś, tym razem zupełnie nie do rozszyfrowania. No i proszę – cichy tupot stóp. Coraz bliżej. Coraz głośniej. Court pilnował się, by patrzeć prosto na dryblasa w czerni i do ostatniej chwili udawać, że wcale nie spodziewa się ataku z tyłu.

Kroki były tuż przy nim. Court zareagował z szybkością błyskawicy. To była jego pierwsza prawdziwa bójka od ładnych kilku miesięcy. W jednej chwili kucnął, obrócił się i odskoczył na bok. Dostrzegł łysego młodzika w pomarańczowej bluzie do rugby. Nacierał na niego, mierząc zakrzywionym prętem w miejsce, które przed ułamkiem sekundy Gentry opuścił. Ciężar żelastwa oraz siła zamachu i pędu wytworzona przez Irlandczyka sprawiły, że dryblas nie zdołał się zatrzymać, i nie zmieniając kierunku, mknął dalej jeszcze przez chwilę po tym, jak jego mózg zarejestrował, że przeciwnika już tam nie ma. Gdy ten go minął, Court podniósł się błyskawicznie i wymierzył pięścią w ciemną noc, jak gdyby strzelał z pistoletu. Trafił idealnie tuż pod prawe ucho napastnika, rozwalając mu żuchwę i przekręcając głowę tak, że dryblas stracił przytomność jeszcze przed uderzeniem o asfalt. Pręt z głośnym brzdękiem wylądował na ziemi. Po chwili obok niego niczym kłoda padł Irlandczyk, następnie przekoziołkował, bezwładnie machając rękami i nogami, aż zatrzymał się u stóp kompana. Nie ruszał się. W świetle kobaltowych latarni widać było krew na jego twarzy, którą zranił, gdy szorował nią po asfalcie.

Typek w czarnej koszulce z dzikim przerażeniem zaczął wywijać łańcuchem. Spojrzał na kolegę, po czym podniósł wzrok na stojącego przed nim brodacza, który dostrzegł w jego oczach tyle samo wściekłości co przerażenia. Court podszedł do dryblasa ze spuszczonymi rękami. Rozluźnił ramiona i spojrzał na niego spokojnie. Był w swoim żywiole. Łańcuch poszybował do przodu. Gentry zagrodził napastnikowi drogę, złapał żelastwo lewą ręką, po czym uderzył go tak mocno, że ten aż stracił równowagę, i przyciągnął go do siebie.

Prawą dłonią huknął Irlandczyka w szyję, powalając go do tyłu. Dryblas poleciał na ziemię, krztusząc się i parskając. Miał poranioną grdykę, która w błyskawicznym tempie puchła. Gapił się na nachylającego się nad nim brodacza.

Kiedy Amerykanin się odezwał, wydawał się opanowany, jakby to on był inicjatorem tej nocnej zasadzki.

– Poproszę o numer mieszkania Slattery’ego. Dwa razy nie będę pytał.

Cztery minuty później czubek założonego na lufę tłumika uchylił niezamknięte drzwi mieszkania numer sześćdziesiąt sześć na osiedlu Queens Court. Za tłumikiem widniał rosyjski pistolet Makarow Bajkał. Za spluwą stał Gray Man. Wyostrzał wszystkie zmysły, tym bardziej że drzwi zastał uprzejmie otwarte. To było dziwne, zwłaszcza że lokator musiał przecież wiedzieć, że ktoś po niego idzie.

Gentry wszedł do jasno oświetlonego pokoju. Nie musiał długo rozglądać się za celem. Slattery siedział przy prostym drewnianym stole pośrodku pomieszczenia, przodem do drzwi. Przed nim stały butelka whiskey i trzy literatki. Court zauważył, że mężczyzna się przebrał. Nie miał już na sobie koszuli, ale opiętą na brzuchu niebiesko-czarną bluzę do rugby z rozpiętym kołnierzykiem. Czyżby to barwy jego ulubionej drużyny?

Slattery długo się na niego gapił. W końcu wziął jedną ze szklanek i postawił ją do góry dnem, czyli spodziewał się dwóch gości, pewnie tych, którzy teraz leżeli na ulicy. Dougal otrząsnął się i powoli podniósł drugą szklankę.

– Może się napijesz, młody? – zaskrzeczał. Widać było, że jest zdenerwowany.

Court szybko rozejrzał się wokół. Broń wciąż miał wycelowaną w czoło mężczyzny. W końcu odezwał się cicho i jakby bez przekonania:

– Trzymaj ręce tak, żebym je widział.

Slattery posłuchał i zapytał:

– Zabiłeś ich?

– Rugbystów? Skąd, wykaraskają się – odparł i dodał: – Kiedyś.

Slattery pokiwał głową. Wzruszył ramionami.

– Poszło jak po maśle, co nie?

– Owszem, nie powiem, żebym się zmachał.

– Nie daliby rady, nawet gdyby nie byli w sztok pijani. Usiądź na początek, dobra? Mam naprawdę wyborną łychę.

Court wciąż obawiał się zasadzki, nie tracił czujności. Jego przyszła ofiara wydawała się podejrzanie pogodzona z czekającym ją losem, ale to mogła być pułapka.

– Nie chcę.

Wielkolud znów wzruszył ramionami.

– No to chociaż pozwól mi się najpierw napić.

Nie czekał na pozwolenie. Nalał szklankę old bushmillsa, opróżnił ją jednym haustem, postawił na stole i ponownie napełnił.

Court podszedł do okna, po drodze wyłączając główne światło. Pogrążony w ciemności, wyjrzał na ulicę.

– Nikt nie przyjdzie – powiedział Slattery. – Już spotkałeś tamtych dwóch. A nawet gdyby byli w stanie chodzić, i tak by tu nie zaszli, słowo honoru.

Court przeszukał sypialnię, łazienkę i kuchnię. Rzeczywiście byli sami. Irlandczyk siedział przy stole przodem do drzwi. Wziął kolejnego szota i znów sobie nalał. Czekał cierpliwie. Kiedy Gentry znów do niego przyszedł, Slattery chwycił butelkę i przechylił ją w kierunku gościa.

– Jesteś pewien, że się nie napijesz? Nawet kropeleczki? Kiedy ja byłem w pracy, zawsze lubiłem golnąć co nieco na wzmocnienie.

Court pokręcił przecząco głową. Był skupiony na zadaniu. Podniósł makarowa.

Dougal Slattery zaczął pośpiesznie mówić:

– Słuchaj, stary. Ja wiem, że musisz to zrobić. Nie będę się kłócił. Znam ten fach, wiem, jak jest. Ale mam jedną sprawę. Proszę o maluteńką przysługę. Mam dzieciaka. Cóż, nie całkiem dzieciaka. Już mu, zdaje się, stuknęła trzydziecha. Mieszka w Galway.

– Czy ja wyglądam na kogoś, kogo to obchodzi?

– Młody ma downa. Złoty chłopak, ale nie zajmie się sobą. Matuli też już nie ma. Stara kurwa z Belfastu jakieś dwadzieścia lat temu zaćpała się na śmierć. Dałem go do prywatnego ośrodka. Tylko ja mu zostałem.

– To mnie naprawdę nie obchodzi.

– No, ale mówię. Wysyłam mu forsę, tyle, żeby go uchronić przed zakładem publicznym.

Court odciągnął kciukiem kurek.

Dougal wciąż gadał, coraz szybciej.

– Bez tej forsy na stówę trafi do państwowego. A tam jest pierdolony bajzel, ja to wiem. Mój syn to kara za to, jak żyłem. Mnie to se możesz zabić, ale nie karaj młodego za moje grzechy.

Court zdał sobie sprawę, że trzeba było mu strzelić w łeb, jak tylko wszedł do mieszkania.

– Każdy kogoś zostawia, nie mogę ci pomóc.

– Mnie nie, ale jemu owszem. Proszę o dwadzieścia cztery godziny. Jeden, kurwa, dzień. Napadnę se na bank czy inny kantor. Po południu wóz pancerny jeździ tam i z powrotem po Dawson Street. Nie brakuje okazji na szybką piłkę. Chcę tylko strzelić tego gola. Zdobyć forsę, żeby się o niego nie martwić. Gdybym się spodziewał, że do mnie przyjdziesz, tobym się zdążył przygotować. Ale zaskoczyłeś mnie. Już dawno nikogo nie zabiłem. Myślałem, że udało mi się z tym skończyć. Uwierz mi, nie zwieję. Jutro po południu na stówę zrobię przelew do Galway, a potem tu wrócę i możesz mnie palnąć. Przysięgam na duszyczkę nieboszczki matuli. Zapłacą ci za mą łepetynę, a ja mu zapewnię opiekę na ten czas, kiedy mnie zabraknie. Patrz, jak grzecznie siedzę. Chcę ci pokazać, że ja nie uciekam. Ja nie walczę. Już nie. No patrz, daję ci siebie, w zamian proszę, żebyś ty dał mi jeden jedyny dzień, żebym mógł zapewnić godną przyszłość synkowi. – Mężczyzna prawie płakał. Był zdesperowany.

Court nie wątpił, że mówił prawdę, ale się ogarnął. Podniósł broń na wysokość oczu.

– Przykro mi, stary. Nie ma mowy.

Z oczu Slattery’ego popłynęły łzy, zanim jeszcze wychylił kolejną szklankę. Tym razem już sobie nie dolał.

– A myślałem, że mam do czynienia z kimś, kto ma duszę. Mój błąd. Czyli młody trafi do publicznego – uśmiechnął się smutno. – Ale nie wszystko przepadło. Zostało mi coś na pocieszenie. Bo wiem, że pewnego dnia Sid wyśle takiego samego gościa i po ciebie.

Court lekko opuścił broń.

– Sid?

– No bo to prawda, że jesteś nowym chłopaczkiem Sida, co nie? A ja jestem starym chłopaczkiem Sida, więc patrząc na mnie, widzisz własną przyszłość. Wysłał cię na maleńką robótkę, żebyś zwolnił dla siebie miejsce w jego firmie. Wiesz chyba, że to sprawdzian dla ciebie, czy nadajesz się na mojego następcę, co nie?

Court milczał kilka sekund. Załzawione oczy Irlandczyka zrobiły się wielkie ze zdziwienia.

– A więc nawet ci tego nie powiedział? A to chujek z tego Ruska! Myślisz, że wypełniasz zlecenie kogoś innego? Co ty, stary! To wszystko to sprawka Sida!

Gentry opuścił niżej broń.

– Dlaczego?

Slattery nalał sobie whiskey i się napił.

– Cóż, pięć lat temu nawiedził mnie Sid. Akurat pracowałem sobie przy... w każdym razie dla innego Ruska. Sid mi mówi, że podoba mu się moja robota i chce, żebym zaczął pracować dla niego. A ja na to: „A gdzie haczyk?”. No bo wiadomo, że Sidorenko zawsze dostaje najtłustsze zlecenia. A on mi mówi, że jedyne, co muszę zrobić, to palnąć takiego jednego, co jest na moim przyszłym stanowisku. Samemu zwolnić dla siebie miejsce, czaisz? Bo tamten koleś, Izraelczyk, już mu nie odpowiadał. Nie wiem dlaczego. Sid powiedział, że jak tylko sprzątnę mu żydka, stanę się jego najlepszym człowiekiem.

– Więc go zabiłeś.

– No raczej! W końcu taka praca, co nie? No a teraz jestem już za stary, zbyt połamany i nie daję rady likwidować większych ryb. Nie przynoszę mu tyle forsy, co kiedyś, więc cię po mnie wysłał, byś zajął moje miejsce. Pewnie uznał, że na wypadek, gdybym chciał coś dać do gazet czy sypać do Interpolu, lepiej mnie sprzątnąć.

Court był zszokowany. A więc Sid kłamał, mówiąc o zleceniodawcy tej misji. Nie było żadnego klienta, chodziło wyłącznie o osobisty interes jego nowego pracodawcy, któremu po prostu zależało na zabiciu tego człowieka. Po chwili otrząsnął się i przypomniał sobie kilka najohydniejszych szczegółów z teczki Slattery’ego.

– Powiedział mi, że zdarzyło ci się popełnić kilka paskudnych zabójstw – odparł, znów mierząc z makarowa.

Slattery przechylił głowę. Teraz naprawdę był zdziwiony.

– Paskudne zabójstwa? Paskudne zabójstwa? A widziałeś ty kiedy, kurna, ładne zabójstwo?

Court po chwili dodał:

– Chodzi o to, że zabijałeś niewinnych.

– Oj, pierdu, pierdu! Nie będziesz mnie tu chyba osądzał na podstawie tego, co zasłyszałeś od Sida? Żałosny jesteś. No, kończ już. Miejmy to z głowy. Wsadźże mi kulkę w nos i poklep się po brzuszku. Paskudne zabójstwa? Dobre sobie! Niewiniątka? Jesteś chyba najbardziej pretensjonalnym zabójcą na zlecenie, jaki srał se na tej ziemi.

Nozdrza Dougala Slattery’ego drżały. Patrzył prosto w tłumik na końcu lufy małego makarowa. Po jego oczach poznać było, że pił, ale nie było w nich ani cienia strachu.

Po dłuższej chwili Court opuścił broń. Odsunął drewniane krzesło i powoli usiadł naprzeciwko Irlandczyka.

– A wiesz, chyba się jednak napiję.

Slattery nalał im obu, ani na chwilę nie spuszczając oczu z Amerykanina.