Emigracja wewnętrzna ebook

Mariusz Parlicki

Emigracja wewnętrzna

© Mariusz Parlicki, 2021

„Emigracja wewnętrzna” Mariusza Parlickiego to zbiór wierszy czasu „Dobrej zmiany” i czasu pandemii, czasu kryzysu autorytetu kościoła i dewastacji demokracji w Polsce, czasu, gdy poczucie bezpieczeństwa uległo drastycznemu pogorszeniu, a widmo czyhającej katastrofy stało się bardziej, niż do niedawna, realne. Poezja na takie czasy zdaje się być nie remedium, a wyzwaniem, które podejmuje autor niniejszej książki, sposobem na przeżycie i udokumentowanie czasu emigracji wewnętrznej.

ISBN 978-83-8273-311-2

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

Nasz naród także jest wybrany,

by sypać sobie sól na rany,

by sobie rany do krwi drapać,

a potem tylko siąść i płakać.

Karmieni łzami od pokoleń,

szczęśliwi tylko w swoich snach,

podszyci smutkiem, niepokojem,

dumnie toniemy wciąż we łzach.

Opłakujemy naszych chłopców,

każdą piędź utraconych ziem,

czujemy się wciąż w świecie obco,

prócz nas świat jest przeżarty złem.

Uśmiech nam jakoś nie przystoi,

ze łzami chopinowskich nut

słuchamy, bośmy sami swoi,

a dookoła obcy lud.

Narodów Chrystus musi cierpieć,

za innych konać musi, gdyż

mieć będzie w raju szczęście wielkie,

a tu na Ziemi — pański krzyż.

Dobro rozlało się strumieniami

po wsiach i małych miasteczkach.

Pomimo barykad ustawianych przez złych ludzi

wlewało się też do miast powyżej pięćdziesięciu tysięcy.

Stolica zdawała się bronić przed naporem dobra,

ale i tam zauważono strużki

podmywające zmurszałe konstrukcje.

Pod naporem dobra zło zanikało,

skrywało się pod jego powierzchnią.

Zdarzały się w końcu przypadki,

że dobro zalewało dobro,

ale i tak to dobro było lepsze,

więc płakać nie należało

Nie spostrzeżono momentu,

gdy już wszyscy byliśmy na dnie,

zatopieni bezmiarem dobra.

Śmierć, jak każda śmierć,

była nieodwracalnie przykra,

ale wódz podkreślał do końca,

że w dobrym towarzystwie,

w dobrym stylu

i dla naszego dobra.

Sygnałem do rozpoczęcia gry

była syrena

zwiastująca strajk w stoczni,

a może katastrofę samolotu

czy jakiś marsz lub protest

przeciwko albo w obronie

piłka zaczęła latać

obijając to tego to tamtego

nerkach

i głowie

zbici w milczeniu schodzili z boiska

a gra toczyła się nadal

każdy z graczy rozpamiętując zbitych z własnej drużyny

ciskał z coraz to większym impetem

piłkę w przeciwnika

to była kwestia czasu

gdy do gry włączyli się kibice

piłkę zastąpiły kamienie

a zbitych

zabici.

Należy zacząć od namaczania

wiadro pomyj tu będzie jak znalazł

mózg ugniatamy

i pozwalamy mu się nasączyć

nie idzie

to ugniatamy aż pójdzie

wsypujemy słuszną miarę detergentu

tak na oko jakieś pięćset plus

i dalej ugniatamy

zaczynając przy tym pocierać

i znowu wynurzamy

by mózg pojął różnicę

i puścił wszystkie brudy

do których się zdążył przywiązać

potem już tylko płukanie

w wodzie

z narodowego telewizora

i radioodbiornika

na koniec mocno wyżąć

wstrząsnąć

i pozostawić do obsuszenia

czynności w razie potrzeby

powtarzać zgodnie z instrukcją

aż do uzyskania na trwałe

dobrej zmiany.