Czarownica z Gór Olbrzymich ebook

Czarownica z Gór Olbrzymich

© Anna Kruczkowska

© for the Polish edition by Wydawnictwo Hm…

All rights reserved.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody twórców.

Pod redakcją: D.B. Foryś

Redakcja: Natalia Sobiecka

Korekta: Natalia Sobiecka

Projekt okładki: Angelika Karaś

Zdjęcia okładkowe: Piotr Kruczkowski

Modelka: Agata Kruczkowska

Zdjęcie autorki: Natalia Juncewicz

Skład: D.B. Foryś

ISBN: 978-83-68695-09-0

ISBN E-BOOK: 978-83-68695-10-6

Wydanie pierwsze

Wojkowice 2025

Wydawnictwo Nie powiem

E-mail: [email protected]

Telefon: 518833244

Adres: ul. Sobieskiego 225/9, 42-580 Wojkowice

www.niepowiem.com.pl

PROLOG

Gęsty świerkowo-bukowy las porastał stoki niewysokiego szczytu, górującego nad wioską, a tu i ówdzie białą korą świeciły smukłe brzozy, których bujne kępy pojawiały się tuż za płotami ostatnich zamieszkałych gospodarstw. Wprawne oko dostrzegało jednak ruiny kolejnych domów – tych, które stały tu przed wiekiem, a teraz zapomniane odchodziły powoli w niebyt, oddane na powrót we władanie przyrody. Wąska, ledwo widoczna ścieżka wiła się między drzewami, czasem ginąc wśród paproci, by pojawić się gdzieś wyżej. Na pozór wyglądała niczym trakt wydeptany setkami łap, raciczek i kopyt, a jednak u jej końca pojawiało się kamienne ogrodzenie ze zmurszałą drewnianą bramką. Za nią ukazywała się niewielka kamienna chata pokryta dwuspadowym dachem z gontu. Dziwnym zrządzeniem losu, choć od lat pusta i chyląca się ku ziemi, nie popadła w ruinę. Drzwi były zamknięte, a przez okna niewiele można było zobaczyć, gdyż gęste pajęcze sieci szczelnie osłaniały wnętrze przed wścibskim wzrokiem kogoś, kto jakimś trafem dotarł aż tutaj. Dziwne to było miejsce i tajemniczy dom, nad którym kołowała zawsze para kruków, a drzewa szeptały niezwykłe historie…

WĘDROWCY

Wędrowcy już dłuższą chwilę podchodzili pod niewysoki, lecz stromy szczyt. Swoją wędrówkę rozpoczęli dawno, pozostawiając za sobą bolesne doświadczenia ostatnich tygodni. Każdy z nich inaczej przeżywał nieprzyjemną rozmowę z mistrzem i nagłą zmianę w jego zachowaniu. Obaj wiedzieli, kto zawinił, ale teraz nie miało to znaczenia. Pewnie kiedyś w końcu to sobie wyjaśnią, ale teraz liczyło się tylko przetrwanie. Początkowo tułaczka, choć prowadzona zimą, nie sprawiała im problemów. Przemieszczali się nad podziw szybko i z coraz większą ufnością patrzyli na majaczące przed nimi góry. Ponad ich głowami piętrzyły się olbrzymie, sięgające nieba szczyty pokryte białymi czapami śniegu. Czasem ginęły w gęstej mgle, czasem błyskały słońcem, wprawiając w zachwyt oniemiałych ludzi. Z wygodnego Szlaku Żytawsko-Jeleniogórskiego zeszli gdzieś między Przecznicą a Gierczynem, w miejscu w którym niewielka struga przecinała trakt. Ruszyli wzdłuż potoku, najpierw szeroką, choć stromą doliną, która zwężała się tak, iż ledwo udawało im się nie wpaść do lodowatej wody, idąc brzegiem na wpół zamarzniętej strugi. Południowy wiatr targał ubraniem, a śnieg ostrymi igiełkami wkłuwał się w ich twarze. Szli przygarbieni, pochyleni ku ziemi, przytrzymując rękoma kożuchy, w które byli odziani. Co chwila zapadali się po pas w głębokie, nieprzewidywalne zaspy. Z gór nadciągała mgła – szara, gęsta, przynosząca niepokój i trwogę. Jeszcze chwilę wcześniej szli raźnie mimo zadymki, gdyż wysoko pod szczytem, gdzie niebo zlewało się z ziemią, majaczyły zabudowania niewielkiej osady, do której zmierzali. Teraz dopadło ich zwątpienie, wszak złowroga mgła okryła duszącymi oparami wszystko wokół. Mogli minąć osadę o kilka metrów i wcale jej nie zauważyć. Nieraz słyszeli, że z Górami Olbrzymimi nie ma żartów. Niejeden śmiałek zaginął, bo zlekceważył ostrzeżenia Ducha Gór. Oni nie wybrali się w ostępy – wręcz przeciwnie. Osada, do której zmierzali, leżała na obrzeżach tajemniczych gór, ale widać i tu docierało władztwo Liczyrzepy, który właśnie teraz zamierzał dać nauczkę nieproszonym gościom. A może im się tylko tak wydawało? Może to tylko zwykła mgła, która zaraz odejdzie, a oni bezpiecznie dotrą do pierwszych domostw i otrzymają w nich gościnę?

CZAROWNICA

Stała pod lasem osłonięta gałęziami starego rozłożystego świerku. Nie odczuwała zimna, choć mroźny wiatr wzmagał się, wzbijając w górę tumany kopnego śniegu. Mocniej otuliła się wielobarwnym wełnianym szalem, który przezornie zabrała ze sobą z domu. Mimo mrozu wyszła ze swojej ciepłej i przytulnej chaty przycupniętej na zboczu Blizbora, tknięta niejasnym przeczuciem, że we wsi dzieje się coś ważnego. Choć wizja pojawiła się tylko na mgnienie oka, zaniepokoiła ją na tyle mocno, by ruszyła się z ciepłej izby. Nie myliła się.

Nie widziała ich, ale wiedziała, że nadchodzą. Czuła ich strach i determinację. Byli intruzami, za którymi nie przepadała. Jeszcze nie była pewna intencji obcych, ale ich pojawienie się zwiastowało zazwyczaj kłopoty albo przynajmniej zmiany, a ona lubiła swoją obecną spokojną, nawet dostatnią, egzystencję z dala od głównego nurtu życia. Tu, w górach, problemy wielkiego świata docierały z opóźnieniem lub całkiem omijały niewielką wieś. Z rzadka ktoś przynosił nowiny, zazwyczaj wtedy, gdy wiosną, po stopnieniu śniegu, wyjeżdżano na targ. Ale do wiosny zostało jeszcze wiele tygodni, a obcy pojawili się już i zupełnie znienacka. Bez przygotowania będzie musiała się zmierzyć z tą nową sytuacją. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy będzie musiała użyć sobie tylko znanych sposobów, by zapewnić nieznajomym schronienie w domach przykucniętych na stokach jej Góry. Pomimo złości i irytacji, którą odczuwała, przybysze intrygowali ją, gdyż o tej porze roku niewielu śmiałków zapuszczało się w góry. Ci musieli mieć ważny powód, by ryzykować życiem. Kim byli? Czego szukali?

Trochę nudziła ją ich ślamazarna wędrówka. Powinni już minąć najbardziej stromy fragment podejścia i znaleźć się na drodze przecinającej zbocze. Tej, która łączy poszczególne chaty w jeden organizm. A oni utknęli tam, gdzie dolina rozszerza się, a strumień tworzy rozlewisko. Może, gdyby dobrze się rozejrzeli, dostrzegliby niewielką jamę pozostałą po działalności Walonów, w której przeczekać można śnieżycę, ale oni jednak zdawali się być ślepi. Westchnęła. Wiedziała, że mimo wszystko trzeba im pomóc, bo jeśli zginą w dolinie, mieszkańcy będą mieli kłopoty. Odwróciła się twarzą w stronę Góry. Odetchnęła głęboko i pokłoniła niewidocznemu Duchowi Gór.

– Blizborze – szepnęła bezgłośnie – rozjaśnij swoją twarz, daj wędrowcom wytchnienie. – Rozprostowała palce, które dotychczas miała zaciśnięte w pięść. Z wnętrza jej dłoni wysypały się drobne ofiarne ziarna. Teraz mogła już tylko czekać…

Chwilę stała jeszcze pod osłoną drzew, a potem ruszyła do chaty, w której pod blachą pieca jeszcze żarzyły się ostatnie iskierki.

Zajrzała do kotła stojącego na blasze i coś nad nim wyszeptała, podłożyła drew, aż ogień zahuczał w palenisku. Do izby wtoczyła wielką balię. Wlała do niej kilka cebrzyków źródlanej wody. Odczekała, aż płyn w kotle zaczął bulgotać i parować, po czym napełniła balię wrzątkiem. Woda spieniła się, a po izbie rozszedł się słodko gorzki aromat ziół: nawłoci, nadającej skórze miękkości i blasku, mydlnicy, dzięki której woda pieniła się, i rumianku łagodzącego podrażnienia. Zdjęła suknię, rozciągnęła się niczym kotka i ostrożnie weszła do balii, sprawdzając temperaturę kąpieli.

Wyciągnęła się w pachnącej wodzie i mruknęła z zadowolenia. Ciepła, odprężająca kąpiel była jej bardzo potrzebna. Zielem nacierała szyję, ramiona, kolistymi ruchami przywróciła jędrność piersiom, szczypiąc przy okazji rozgrzane brodawki, wymasowała brzuch, napinając i rozluźniając mięśnie, by sprawdzić, czy nie pojawiła się jakaś nadliczbowa fałdka tłuszczu. Wreszcie zajęła się skórą pośladków, która jako najdelikatniejsza wymagała specjalnego traktowania. Na końcu wyszorowała nogi, a w stopy wtarła papkę z glinki kaolinowej. Czuła jak skóra nabiera jedwabistej miękkości i odzyskuje młodość. Niby niewiele, kilka lat, ale stosowana regularnie pozwalała jej zachować piękny wygląd. Nikt nie musiał wiedzieć, ile ma lat. Z resztą ona sama nie zaprzątała sobie tym głowy. Zbyt wiele widziała i przeżyła, by zajmować się takimi błahostkami jak wiek. Co innego wygląd. Uroda ciała już nieraz się jej przydała. Pięknej i zadbanej kobiecie mężczyźni łatwiej ulegają, a dzięki temu zawsze dostaje to, czego chce. Czasem uroda bywa groźna, ale od czego jest czarownicą? O wiele łatwiej postarzyć się, zgarbić, przebrać w łachmany i tak pokazywać ludziom.

Korzystając z prostych sztuczek, utrzymywała ludzi w strachu. Bali się jej i czuli respekt. Wierzyli, że potrafi zmieniać się w co tylko zechce. Podejrzewała, że pod jej nieobecność w chacie kłaniają się jej trójbarwnej kotce lub wielkiej czarnej kruczycy, która czasem przesiadywała na pobliskim drzewie, wierząc, że właśnie w nie się zamieniła.

Zamruczała z rozkoszy, uśmiechając się przy tym lekko. Nawłoć… Wielkie żółte wiechcie rosnące na piaskach. Uwielbiała patrzeć na niekończące się łany ziela, a ich cudotwórcze właściwości sprawiały, że co roku wędrowała dziesiątki kilometrów, by zebrać zapas na całą zimę. Teraz wyciągnięta w balii przypominała sobie jesienną eskapadę.

Wyruszyła z domu o świcie z niewielkim węzełkiem na plecach. Miała do przejścia jakieś 30 wiorst. Pogoda jej sprzyjała i, choć był już październik, odczuwało się przyjemne ciepło. Mijała kolejne wioski, nie niepokojona przez nikogo, bo też kogo mogła interesować niepozorna postać w szarej sukni?

W południe zatrzymała się w cieniu rozłożystej jabłoni, której owoce pachniały kusząco. Wyjęła kawał sera i pajdę chleba. Spod drzewa zebrała kilka jabłek. Wyborna uczta! Wyciągnęła się pod jabłonką, by chwilę odetchnąć przed dalszą drogą i gdy zaczynała drzemać, usłyszała męskie głosy. Niechętnie otworzyła oczy, by sprawdzić, co się dzieje. Okazało się, że cień przyciągnął w to miejsce nie tylko ją. Dwóch młodzieńców zamierzało odpocząć nieopodal. Początkowo rozzłościło ją, że ktoś śmie zakłócać jej sen. Miała nawet ochotę ukarać intruzów po swojemu, jednak uroda mężczyzn, zwłaszcza postawnego bruneta, skłoniła ją do zmiany zdania i do wychylenia się z wysokiej trawy, która dotąd ją skrywała…

Choć od przygody minęło już kilka miesięcy, nadal odczuwała przyjemne łaskotanie w dole brzucha na samo wspomnienie miłosnych igraszek, na które pozwoliła sobie tamtego dnia. Była wytrawną kochanką. Dawała, ale potrafiła też brać pełnymi garściami rozkosz, egzekwując swoje prawa za pomocą sobie tylko znanych sztuczek, a mężczyźni okazali się łasi na jej wdzięki i z niemałym zaangażowaniem spełniali wszystkie jej erotyczne zachcianki. Gdy już się nasyciła, spoiła młodzieńców ziołową nalewką, a sama ruszyła na swoją nawłociową łąkę, gdzie wśród wysokich kwiatów zamierzała spędzić noc. Doskonale wiedziała, że nic nie działa tak odprężająco i odmładzająco jak aromat ziół wdychanych w ciepłą księżycową noc. A taka się właśnie zapowiadała.

W łanach nawłoci, z dala od ludzkich siedzib, przygotowała sobie posłanie. Ułożyła się wśród wysokich kwiatów i prawie natychmiast zasnęła zwinięta w kłębek, okryta szarą chustą.

Następnego dnia szybko uporała się ze zbiorem ziół i bez zwłoki ruszyła w drogę powrotną. Czekała ją wędrówka o wiele trudniejsza niż poprzedniego dnia: nie dość, że dźwigała wielki tobół pełen nawłoci, to tym razem starała się unikać uczęszczanych traktów. Zioła zdradzały jej profesję, a nie wszędzie wiedźmy były mile widzianymi gośćmi. Powrót zajął jej kilka godzin więcej i dopiero po zmroku stanęła przed swoją chatką.

Kąpiel odmładzająca

bukiet nawłoci

garść korzeni mydlnicy lekarskiej

garść rumianku

dwa motyle skrzydła rusałki pawik

5 litrów stuletniej wody

duży kocioł

Wodę przyniesioną nocą ze stuletniego źródła wlać do kotła, wsypać zioła. Gotować na wolnym ogniu 5 minut. Nad parującym wywarem trzy razy powtórzyć: „jestem piękna”.

WSPOMNIENIA

Urodziła się dawno. Tak dawno, że pamięć o tych, którzy znali jej rodziców, zaginęła w mroku. Ona zaś swoje dzieciństwo pamięta fragmentarycznie, jako serię oderwanych od siebie obrazów, które trudno złożyć w spójną opowieść o sobie i swoim pochodzeniu.

Chyba najwcześniejszy obraz to biała bezkresna przestrzeń z zarysowanymi na horyzoncie złowrogimi górami. Mała dziewczynka o rudych kosmykach niesfornie wystających spod skórzanego kaptura siedzi na śniegu i bawi się z dwoma wielkimi szarymi psami. To ona. Ulfa. W pobliżu kręci się drobna, smukła kobieca postać. Kobieta odwrócona jest do dziewczynki plecami i ta nie widzi jej twarzy. Gdzieś z dala słychać męski niski głos. Kobieta oddala się, ze śmiechem odpowiada mężczyźnie. Słychać ich rozmowę. Dziewczynkę jednak bardziej zajmują jej czworonożni towarzysze, liżący ją po twarzy i domagający się pieszczot swojej maleńkiej opiekunki.

Kim byli kobieta i mężczyzna ze wspomnień? Czy to jej rodzice? Nie zna ich rysów twarzy. Nie pojawiają się w żadnym z zapamiętanych obrazów, w żadnym śnie. Nie może więc ustalić, do którego z rodziców była podobna, które obdarzyło ją tą burzą rudych gęstych włosów i jasną skórą.

Następny obraz dotyczy gór. Tych niebotycznych, złowrogich, zdawałoby się niedostępnych. Zazwyczaj oglądała je jako odległą granicę między niebem a ziemią. Teraz są bliższe i jeszcze bardziej posępne. Piętrzą się przed jej oczyma, olbrzymieją, a ich wierzchołki giną w chmurach.

Siedzi w koszu niesionym przez drobną kobietę. Znów widzi tylko jej plecy i tył głowy schowany pod grubą chustą. Z przodu idzie kilkoro pochylonych ludzi, obarczonych tobołkami, pakunkami, ciągnących sanki. Słychać ich świszczące oddechy. Ulfa rozpoznaje także i swoje psy zaprzęgnięte do sań. Wszyscy idą powoli, z trudem wspinając się wąską i ledwo widoczną ścieżyną wydeptaną wśród skał przez dziką zwierzynę.

Dokąd idą? Dlaczego opuścili bezpieczny dotąd dom w białej dolinie? Wiele razy próbowała tego dociec, przypomnieć sobie jakieś szczegóły. Podejrzewała, że tragiczne wydarzenia, które zmusiły jej bliskich do ucieczki i podjęcia desperackiej wędrówki przez góry, wyparła z pamięci.

Trzeci obraz to wzburzone morze, fale przelewające się przez pokład skrzypiącej łodzi ze smokiem. Wielcy, brodaci mężczyźni z przerażonym wzrokiem. Kobiety zbite w ciasny krąg, szepczące zaklęcia. Wśród nich ona. Rudowłosa dziewczynka w zniszczonej szarej sukni. A potem już tylko woda, ból, przerażenie, nicość.

Obudził ją balsamiczny zapach ciepłego lasu – woń, której nigdy wcześniej nie czuła. Tak znalazła się w krainie Bałtów. Zamieszkała w chacie z dachem plecionym z trzcin. Znaleziona na brzegu, została oddana pod opiekę Babce. Tylko ona miała zioła i wiedzę, jak ocalić wycieńczone burzą, podtopione dziecko. Pod mądrą, choć szorstką, opieką Babki nie tylko szybko wróciła do zdrowia, ale też zaczęła uczyć się ziół. Słowiańska znachorka od razu zauważyła niezwykły talent Ulfy. Dziewczynka nie tylko w mig nauczyła się języka swojej opiekunki, ale też bezbłędnie rozpoznawała rośliny i intuicyjnie potrafiła je zastosować.

Dorastała więc wśród pachnących żywicznych lasów na wydmie nad brzegiem chłodnego Bałtyku. Wydawało się, że z czasem przejmie obowiązki znachorki i zaopiekuje się starzejącą się Babką. Niestety, jej nietypowa uroda przyciągała męskie spojrzenia, a ona nie czuła się gotową na żaden związek. Nie interesowały jej też seksualne przygody. Wspólnie z Babką zdecydowały, że lepiej będzie, gdy na jakiś czas zniknie. W jej głowie pojawił się pewien szalony i prawie niewykonalny plan, marzenie, które kiełkowało od dawna, a teraz mogło się spełnić.

Ulfa chciała się uczyć. Chciała nie tylko znać zioła, ale także czytać książki, zgłębiać tajemnice roślin, kamieni, gwiazd. Chciała wiedzieć, a nie tylko odczuwać, chciała poznawać, a nie tylko działać intuicyjnie. Babka ścięła jej grube rude warkocze i spaliła na dobrą wróżbę, z szorstkiego lnu przygotowały chłopięcy strój i pasy, aby ukryć pod nimi na szczęście nieduży biust młodej czarownicy. Tak zmieniona mogła w miarę bezpiecznie poruszać się, a przy odrobinie szczęścia i zacząć spełniać swoje marzenia. Zaopatrzona w spory zapas żywności oraz garść monet ruszyła w nieznane. Szła na południe, wiedząc że tam znajdzie miasta ze szkołami, księgami i wiedzą, o której marzyła.