Życie last minute ebook

Re­dak­cja: Alek­san­dra Mar­czuk

Ko­rek­ta: Ju­sty­na To­mas

Skład: Iza­be­la Kru­źlak

Pro­jekt okład­ki: Ma­ciej Pie­da

Zdjęcia na okład­ce: Shut­ter­stock © Maya Kru­chan­ko­va, © Go­od­Stu­dio; Ha­nia Proc­ner (zdjęcie au­tor­ki)

Re­dak­tor pro­wa­dzący: Ka­ta­rzy­na Bury

Wy­da­nie I

© Co­py­ri­ght by Wy­daw­nic­two Dra­gon Sp. z o.o.

Biel­sko-Bia­ła 2022

Ni­niej­sza po­wie­ść jest fik­cją li­te­rac­ką. Od­nie­sie­nia do re­al­nych osób, wy­da­rzeń i miejsc są za­bie­giem czy­sto li­te­rac­kim. Po­zo­sta­li bo­ha­te­ro­wie, miej­sca i wy­da­rze­nia są wy­two­rem wy­obra­źni au­tor­ki i ja­ka­kol­wiek zbie­żno­ść z rze­czy­wi­sty­mi wy­da­rze­nia­mi, miej­sca­mi lub oso­ba­mi, ży­jący­mi bądź zma­rły­mi, jest ca­łko­wi­cie przy­pad­ko­wa.

Wy­daw­nic­two Dra­gon Sp. z o.o.

ul. 11 Li­sto­pa­da 60-62

43-300 Biel­sko-Bia­ła

www.wy­daw­nic­two-dra­gon.pl

ISBN 978-83-8274-191-9

Wy­łącz­ny dys­try­bu­tor:

TROY-DYS­TRY­BU­CJA Sp. z o.o.

ul. Ma­zo­wiec­ka 11/49

00-052 War­sza­wa

tel. 795 159 275

Za­pra­sza­my na za­ku­py: www.fa­bu­lo.com.pl

Znaj­dź nas na Fa­ce­bo­oku: www.fa­ce­bo­ok.com/wy­daw­nic­two­dra­gon

Za­cznij tam, gdzie je­steś,

użyj tego, co masz,

zrób to, co mo­żesz.

Ar­thur Ashe

Izabela

Pas­sa­ta po­mi­do­ro­wa, ma­ka­ron… pe­łno­ziar­ni­sty. Nie, jed­nak zwy­kły, ża­den bio czy z pe­łne­go prze­mia­łu. Po co się męczyć, prze­żu­wa­jąc twar­de ka­wa­łki o sma­ku wy­schni­ętej kory, kie­dy mo­żna de­lek­to­wać się pulch­nym ja­snym pen­ne? Do tego świe­ża ba­zy­lia. Trze­ba wró­cić do dzia­łu z wa­rzy­wa­mi. Pchnęłam wó­zek w stro­nę ko­lo­ro­we­go stra­ga­nu, przy któ­rym pa­no­wał przy­jem­ny chłód. Wy­bra­łam do­nicz­kę z najład­niej­szy­mi list­ka­mi i ostro­żnie usta­wi­łam obok sło­ika z po­mi­do­ro­wą pas­sa­tą. Zer­k­nęłam na pó­łkę z orze­cha­mi. Przez chwi­lę roz­wa­ża­łam, czy szarp­nąć się dzi­siaj na ner­kow­ce albo orzesz­ki pi­nii. Ma­ka­ron na­bra­łby wy­kwint­no­ści. W ko­ńcu ci­snęłam pa­czusz­kę tych dru­gich do wóz­ka i skie­ro­wa­łam się do kasy.

W ko­lej­ce roz­my­śla­łam o naj­now­szym pro­jek­cie. Czy logo klien­ta po­win­no być czer­wo­ne ze zło­tą la­mów­ką? Nie, zbyt świ­ątecz­nie. Zie­leń i sza­ro­ść – ele­ganc­ko i z kla­są, dys­kret­nie. Ale prze­cież mia­ło przy­ci­ągać wzrok… Fio­let i po­ma­ra­ńcz? Zbyt krzy­kli­wie. Cie­pła żółć z ja­śniej­szą, kre­mo­wą otocz­ką? Do­bre dla dys­kon­tu o ro­ślin­nej na­zwie. Od kłębi­ących się w gło­wie my­śli krew in­ten­syw­nie pul­so­wa­ła mi w skro­niach. Jak au­to­mat wy­ło­ży­łam pro­duk­ty na ta­śmę – i na­gle mnie olśni­ło. Gra­nat i sre­bro! To po­łącze­nie spraw­dzi się świet­nie. Dys­tynk­cja, pro­fe­sjo­na­lizm, nie­za­wod­no­ść.

– Halo? Pro­szę pani! – Usły­sza­łam znie­cier­pli­wio­ny głos. Wbi­łam pa­znok­cie w skó­rę dło­ni i z wy­si­łkiem sku­pi­łam wzrok na ka­sjer­ce. Wpa­try­wa­ła się we mnie z iry­ta­cją. Twarz ko­bie­ty no­si­ła ozna­ki zmęcze­nia, pew­nie ko­ńczy­ła już zmia­nę.

– Prze­pra­szam, za­my­śli­łam się. Pro­szę po­wtó­rzyć – wy­mam­ro­ta­łam zdez­o­rien­to­wa­na.

Kręci­ło mi się w gło­wie, co z pew­no­ścią było wy­ni­kiem prze­py­cha­nia się przez dusz­ne alej­ki skle­pu. Ja­kie li­cho mnie pod­ku­si­ło, żeby wy­brać się na za­ku­py tuż po szes­na­stej, gdy lu­dzie po pra­cy w biu­rach ro­bi­li na­lot na osie­dlo­wy mar­ket?

– Pi­ęćdzie­si­ąt dwa zło­te i czter­dzie­ści gro­szy, po­pro­szę – po­wtó­rzy­ła z na­ci­skiem ka­sjer­ka.

Po­słusz­nie wy­grze­ba­łam port­fel z ple­ca­ka i po­da­łam jej od­li­czo­ną kwo­tę. Skwi­to­wa­ła to chłod­nym ski­nie­niem, wrzu­ci­ła pie­ni­ądze do ka­set­ki i po­ło­ży­ła pa­ra­gon we wgłębie­niu na bi­lon.

– Dzi­ęku­ję i za­pra­sza­my po­now­nie! – wy­rzu­ci­ła z sie­bie wy­stu­dio­wa­ny tekst.

– Do wi­dze­nia! – Scho­wa­łam za­ku­py do siat­ki i z ulgą opu­ści­łam dusz­ne wnętrze mar­ke­tu.

Przy­sta­nęłam w cie­niu ro­snące­go przy par­kin­gu oka­za­łe­go klo­nu. Do za­wro­tów gło­wy do­łączył nie­przy­jem­ny szum w uszach. Na do­miar złe­go okrop­nie za­schło mi w gar­dle. Wy­ci­ągnęłam z ple­ca­ka bu­tel­kę wody mi­ne­ral­nej i upi­łam łap­czy­wie kil­ka ły­ków. Przez chwi­lę roz­gląda­łam się do­oko­ła. Mia­łam wra­że­nie, że wi­dzę po­dwój­nie, kon­tu­ry sa­mo­cho­dów i bu­dyn­ków zwie­lo­krot­ni­ły się jak w ka­lej­do­sko­pie. Opa­rłam gło­wę o pień drze­wa, za­mknęłam oczy i sta­ra­łam się od­dy­chać rów­no i mia­ro­wo. Nie po­win­nam tyle pra­co­wać, skar­ci­łam sie­bie w du­chu i wy­krzy­wi­łam usta, jak zwy­kł to czy­nić nasz po­lo­ni­sta, pro­fe­sor Ter­lec­ki, kie­dy jąka­li­śmy się pod­czas od­po­wie­dzi na naj­prost­sze py­ta­nie. Miał z nami same utra­pie­nia, ale cóż mo­gli­śmy po­ra­dzić na to, że na­tu­ra ob­da­rzy­ła nas ści­sły­mi umy­sła­mi. Kla­sa ma­te­ma­tycz­no-in­for­ma­tycz­na z roz­sze­rzo­nym an­giel­skim. Po­lo­ni­stę, któ­re­mu tra­fi­ła się taka w ko­lej­nym roku szkol­nym, na­uczy­cie­le okre­śla­li mia­nem pe­chow­ca. Wy­jąt­ko­wo często do­sta­wał je pan Ter­lec­ki. Po la­tach zro­zu­mia­łam, że tyl­ko on miał wy­star­cza­jącą cier­pli­wo­ść, żeby prze­brnąć z nami przez czte­ry lata na­uki i ma­tu­rę. Za ka­żdym ra­zem, gdy sta­ra­li­śmy się wy­mie­nić głów­ne mo­ty­wy ja­kie­jś lek­tu­ry lub po­dać de­fi­ni­cję przy­daw­ki, pro­fe­sor Ter­lec­ki krzy­wił usta w cha­rak­te­ry­stycz­ny spo­sób. Po­zwa­lał nie­szczęśni­ko­wi wy­sa­pać do ko­ńca to, co ten miał do po­wie­dze­nia, a po­tem spo­koj­nym gło­sem po­wta­rzał pra­wi­dło­wą for­mu­łkę. Jesz­cze go­rzej spra­wy się mia­ły w przy­pad­ku po­ezji. W kla­sie za­le­ga­ła wów­czas po­sęp­na ci­sza, a ka­żdy z nas za­da­wał so­bie od­wiecz­ne py­ta­nie: co au­tor miał na my­śli. Gdy­by mo­żna było przed­sta­wiać tre­ść lek­tur za po­mo­cą al­go­ryt­mów i wzo­rów ma­te­ma­tycz­nych, nasz po­lo­ni­sta mia­łby w kla­sie sa­mych ge­niu­szy. Nie­ste­ty, my­śle­nie w hu­ma­ni­stycz­nych ka­te­go­riach nie sta­no­wi­ło na­szej moc­nej stro­ny, a jed­nak wszy­scy po­my­śl­nie za­li­cza­li­śmy eg­za­mi­ny ma­tu­ral­ne. Tyl­ko pro­fe­sor Ter­lec­ki mógł co roku do­ko­ny­wać tego cudu i dla­te­go był na nas ska­za­ny jak na Shaw­shank.

Sta­łam tak dłu­ższą chwi­lę, przy­wo­łu­jąc ró­żne wspo­mnie­nia. Wresz­cie otwo­rzy­łam oczy i jesz­cze raz ob­rzu­ci­łam wzro­kiem par­king przed mar­ke­tem. Ostro­ść wi­dze­nia wró­ci­ła, szum w uszach stał się zno­śny. Wi­docz­nie bra­ko­wa­ło mi świe­że­go po­wie­trza, to wszyst­ko. Ostro­żnie sta­wia­jąc krok za kro­kiem, po­de­szłam do sto­ja­ka na ro­we­ry i wy­ci­ągnęłam z kie­sze­ni kurt­ki klu­czyk do za­bez­pie­cze­nia. Kie­dy mo­co­wa­łam się z zam­kiem, mój wzrok bez­wied­nie po­wędro­wał w kie­run­ku sąsied­nie­go sa­mo­cho­du, du­że­go czar­ne­go SUV-a. Sto­jący przy nim wy­so­ki mężczy­zna upy­chał tor­by z za­ku­pa­mi do ba­ga­żni­ka, dziw­nie się przy tym prężąc. Ogar­nęło mnie nie­od­par­te wra­że­nie, że gdzieś już wi­dzia­łam tę syl­wet­kę – sze­ro­kie bar­ki, wąską ta­lię i dłu­gie nogi z wy­ra­źnie za­ry­so­wa­ny­mi mi­ęśnia­mi ły­dek. Na­gle chwy­cił rącz­kę skle­po­we­go wóz­ka i ob­ró­cił się w moją stro­nę. Na­sze oczy się spo­tka­ły i na uła­mek se­kun­dy obo­je za­sty­gli­śmy w bez­ru­chu. Zna­łam tę moc­no za­ry­so­wa­ną szczękę, duży nos i wy­so­kie czo­ło.

– Pio­trek? – za­py­ta­łam z nie­do­wie­rza­niem.

– Izka? – ode­zwał się w ten sam spo­sób.

– O lu­dzie! Pio­trek!

Roz­ja­śni­łam się w uśmie­chu i już mia­łam chwy­cić go w nie­dźwie­dzi uścisk, gdy mój wzrok zje­chał w dół i za­trzy­mał się na dru­giej pa­rze oczu, osa­dzo­nych w nie­wiel­kiej twa­rzycz­ce, pu­cu­ło­wa­tej i za­ró­żo­wio­nej na po­licz­kach. Ich wła­ści­ciel­ka dyn­da­ła w no­si­de­łku z sze­ro­ki­mi szel­ka­mi, któ­re Pio­trek przy­pi­ął so­bie do pier­si. Przez chwi­lę trwa­li­śmy w mil­cze­niu, a ja za­sta­na­wia­łam się, czy po tylu la­tach, któ­re upły­nęły od na­sze­go ostat­nie­go spo­tka­nia, wy­pa­da za­da­wać in­tym­ne py­ta­nia. W li­ceum by­li­śmy nie­roz­łącz­ni! Sie­dzie­li­śmy w jed­nej ław­ce. Po szko­le spędza­li­śmy ra­zem mnó­stwo cza­su, słu­cha­jąc Led Zep­pe­lin lub Sto­ne­sów, prze­li­cza­jąc za­da­nia z mat­my, ry­su­jąc szki­ce i snu­jąc pla­ny na przy­szło­ść. Po ma­tu­rze wszyst­ko na­gle się urwa­ło. Za­baw­ne, że do­pie­ro co my­śla­łam o na­szym po­lo­ni­ście, a te­raz sta­łam oko w oko z jed­nym z mo­ich naj­bli­ższych przy­ja­ciół ze szkol­nej ławy, nie li­cząc Mi­śki.

– Ter­lec­ki – bąk­nęłam nie­przy­tom­nie.

– Słu­cham? – Pio­trek wpa­try­wał się we mnie wiel­ki­mi ocza­mi.

– Wła­śnie wspo­mi­na­łam lek­cje pol­skie­go, a te­raz spo­ty­kam cie­bie. Nie do wia­ry! – Za­chi­cho­ta­łam ner­wo­wo.

– Na­praw­dę? – za­py­tał, od­wza­jem­nia­jąc uśmiech. – Pa­mi­ętasz, jak wy­rwał do od­po­wie­dzi Ma­ko­sza? Ma­kosz naj­pierw strasz­nie się plątał, a po­tem ryk­nął obu­rzo­ny, żeby pro­fe­sor się zde­cy­do­wał, czy ma oma­wiać wiersz Ja­sno­rzew­skiej, czy Paw­li­kow­skiej. Na­wet my wie­dzie­li­śmy, że się skom­pro­mi­to­wał.

Par­sk­nęłam śmie­chem.

– Pa­mi­ętam, pa­mi­ętam.

– Gdzie się po­dzia­ły two­je oku­la­ry? – Tak­so­wał mnie wzro­kiem, po­dob­nie jak jego mi­nia­tu­ro­wa wer­sja w no­si­de­łku.

– Gdzie się po­dzia­ły two­je wło­sy? – od­pa­ro­wa­łam, bo ja­sno­brązo­wa szo­pa Piotr­ka znik­nęła, a za­stąpi­ła ją lśni­ąca ły­si­na. Prze­su­nął po niej dło­nią, lek­ko się ru­mie­ni­ąc.

– Sta­ro­ść nie ra­do­ść, mło­do­ść nie wiecz­no­ść. I ob­ci­ąże­nia ge­ne­tycz­ne. To co z tymi oku­la­ra­mi?

 – Zro­bi­łam la­se­ro­wą ko­rek­tę wzro­ku. W le­cie, po dru­gim roku stu­diów. Jed­na z wro­cław­skich kli­nik ofe­ro­wa­ła zni­żki – wy­ja­śni­łam.

– Do­brze wy­glądasz.

– Dzi­ęki. Ty rów­nież. Zu­pe­łnie nie wiem…

– Zu­pe­łnie nie wiem… – urwał i po­pa­trzył na mnie za­sko­czo­ny, bo ostat­nie sło­wa wy­mó­wi­li­śmy jed­no­cze­śnie.

Zno­wu się ro­ze­śmia­łam.

– Mów pierw­szy!

– Po pro­stu za­sta­na­wiam się dla­cze­go… – Stro­pił się i spoj­rzał na mnie spod oka.

– Dla­cze­go na­gle prze­sta­li­śmy się wi­dy­wać? – pod­chwy­ci­łam, bo wy­czu­łam jego skrępo­wa­nie. – Wy­je­cha­łeś do Wro­cła­wia, ja do Po­zna­nia. Ka­żde z nas ru­szy­ło swo­ją dro­gą… ku do­ro­sło­ści. – Od­ru­cho­wo prze­nio­słam wzrok na wi­szącą w szel­kach dziew­czyn­kę. – Zda­je się, że uło­ży­łeś so­bie ży­cie.

Na uła­mek se­kun­dy jego twarz stęża­ła, ale czu­łym ge­stem po­gła­skał drob­ną głów­kę.

– Moja có­recz­ka Ma­ry­sia. Po­znaj­cie się.

– He-ej! – za­wo­ła­łam z uda­wa­nym en­tu­zja­zmem, bo nie bar­dzo wie­dzia­łam, jak przy­wi­tać się z ta­kim ma­lu­chem. – Co sły­chać? – do­da­łam w lek­kim po­pło­chu, po­wstrzy­mu­jąc się przed po­ła­sko­ta­niem jej pod bro­dą jak psa.

Pio­trek par­sk­nął i prze­wró­cił ocza­mi.

– Ma sze­ść mie­si­ęcy i jesz­cze nie mówi, gdy­byś cze­ka­ła na od­po­wie­dź. A ty, Izka? Masz ro­dzi­nę?

Rzu­cił to mi­mo­cho­dem, ale po­czu­łam przy­kre ukłu­cie w brzu­chu.

– Nie, jesz­cze nie – od­pa­rłam i za­gry­złam usta.

Chy­ba się zo­rien­to­wał, że to bo­le­sny te­mat, bo ujął drob­ną rącz­kę i po­ma­chał nią do mnie w za­baw­ny spo­sób.

– Na wszyst­ko przy­cho­dzi wła­ści­wy czas i wła­ści­we miej­sce – skwi­to­wał po­god­nie. – Wy­bacz, ale mała jest głod­na i mu­si­my już je­chać. – Po­słał mi prze­pra­sza­jące spoj­rze­nie. – Może się zdzwo­ni­my? Dasz mi swój nu­mer?

Wy­ci­ągnął te­le­fon z kie­sze­ni i pa­trzył na mnie wy­cze­ku­jąco.

– Two­ja żona nie będzie za­zdro­sna? – za­py­ta­łam żar­tob­li­wie, ale wo­la­łam unik­nąć ewen­tu­al­nych kło­po­tów. Dość mia­łam ostat­nich prze­żyć, żeby zno­wu brnąć na grząski te­ren, w do­dat­ku na­le­żący do ko­goś in­ne­go.

– Nie będzie. – Po­kręcił zde­cy­do­wa­nie gło­wą.

Szyb­ko po­dyk­to­wa­łam mu ko­lej­ne cy­fry i po­sła­łam ma­łej ostat­ni uśmiech.

– Pa, pa! Faj­nie się roz­ma­wia­ło.

Zde­cy­do­wa­nym ru­chem od­pi­ęłam za­bez­pie­cze­nie ro­we­ru i umie­ści­łam siat­kę z za­ku­pa­mi w ko­szu przy­mo­co­wa­nym do kie­row­ni­cy. Wsko­czy­łam na sio­de­łko i głębo­ko ode­tchnęłam. To była miła kon­wer­sa­cja, ale Pio­trek miał nowe ży­cie i nie bar­dzo wie­rzy­łam w to, że się ode­zwie. Cza­sem le­piej nie wra­cać do prze­szło­ści i za­cho­wać z niej tyl­ko dro­go­cen­ne, ni­czym nie­ska­la­ne wspo­mnie­nia, któ­re do­da­ją nam sił w trud­nych mo­men­tach. Wy­je­cha­łam z par­kin­gu i włączy­łam się w cia­sny sznur aut, któ­ry su­nął w stro­nę blo­ków. Ostat­nia myśl o Piotr­ku za­sko­czy­ła mnie samą. Ca­łkiem do­brze było mu w ły­si­nie.

***

Moje trzy­po­ko­jo­we miesz­ka­nie mie­ści­ło się na dru­gim pi­ętrze nie­du­że­go bu­dyn­ku, po­ło­żo­ne­go na skra­ju osie­dla. Dzi­ęki temu ze wszyst­kich okien roz­ta­czał się wi­dok na zie­lo­ne skwe­ry i drze­wa. Fir­my de­we­lo­per­skie nie zdąży­ły jesz­cze za­gar­nąć tego skraw­ka zie­mi i szczel­nie za­bu­do­wać go blo­ka­mi. Pod okna­mi na par­te­rze star­si miesz­ka­ńcy pie­lęgno­wa­li kwia­to­we ogród­ki, dzie­ci gra­ły w pi­łkę, a psy za­ła­twia­ły swo­je po­trze­by. Wszyst­ko to przy­wo­dzi­ło mi na myśl dzie­ci­ństwo w cza­sach pó­źne­go PRL, któ­re mia­ło swój nie­po­wta­rzal­ny kli­mat, jesz­cze lek­ko wy­czu­wal­ny na na­szym osie­dlu.

Wdra­pa­łam się na górę, otwo­rzy­łam drzwi i wto­czy­łam się do prze­stron­ne­go wnętrza. By­łam z nie­go dum­na. Wpraw­dzie mu­sia­łam za­ci­ągnąć nie­bo­tycz­ny kre­dyt, żeby stać się jego wła­ści­ciel­ką, ale wkład wła­sny uiści­łam z sa­mo­dziel­nie za­osz­czędzo­nych pie­ni­ędzy. Ci­ężka pra­ca i za­ci­ska­nie pasa w ko­ńcu się opła­ci­ły. Po­to­czy­łam wzro­kiem po gład­kich ścia­nach w ko­lo­rze ma­li­ny i lśni­ącym so­sno­wym par­kie­cie. W moim azy­lu mia­ło być przy­tul­nie, ja­sno i czy­sto. I tak wła­śnie było. Do­pó­ki nie wpro­wa­dził się do mnie mój młod­szy brat Woj­tek.

Za­nio­słam za­ku­py do kuch­ni i skrzy­wi­łam się na wi­dok pi­ętrzących się w zle­wie brud­nych na­czyń, okru­chów na bla­cie i uty­tła­ne­go ma­słem noża na sto­le. Bia­łe fron­ty pro­stych, nie­dro­gich sza­fek no­si­ły śla­dy pal­ców ubru­dzo­nych ke­czu­pem. Na podło­dze za­uwa­ży­łam żó­łte pla­my po her­ba­cie. Lo­dów­ka świe­ci­ła pust­ka­mi, nie li­cząc nad­ple­śnia­łej cy­try­ny i kil­ku ze­schni­ętych ka­wa­łków wędli­ny w otwar­tym sre­ber­ku. W sa­lo­nie pa­no­wał po­dob­ny nie­po­rządek. Ka­na­pa była usia­na reszt­ka­mi je­dze­nia, a na sto­li­ku stra­szy­ła ster­ta kub­ków po ka­wie i her­ba­cie. Po podło­dze wa­la­ły się zmi­ęte po­dusz­ki.

Za­ci­snęłam zęby i po­wędro­wa­łam do po­ko­ju Wojt­ka, daw­niej mo­jej pra­cow­ni, któ­rą bez­czel­nie za­jął trzy mie­si­ące temu, męt­nie tłu­ma­cząc się pro­ble­ma­mi fi­nan­so­wy­mi. Szarp­nęłam klam­kę, nie ba­wi­ąc się w ce­re­gie­le ta­kie jak pu­ka­nie, bo prze­pe­łnia­ła mnie pie­kąca zło­ść. Nie tak miał wy­glądać mój azyl, na któ­re­go po­sia­da­nie ci­ężko pra­co­wa­łam.

Moim oczom uka­za­ło się wnętrze, któ­re mo­żna by okre­ślić jed­nym sło­wem – cha­os. Nie­gdyś upo­rząd­ko­wa­ny po­kój zmie­nił się w po­bo­jo­wi­sko. Wszędzie le­ża­ły po­roz­kła­da­ne kart­ki z za­pi­ska­mi, ksi­ążki i ma­ga­zy­ny mu­zycz­ne. Na biur­ku Woj­tek za­ara­nżo­wał praw­dzi­we cen­trum do­wo­dze­nia. Po­usta­wiał na nim swój sprzęt elek­tro­nicz­ny, dwa lap­to­py i kon­so­lę z set­ką przy­ci­sków. To był jego naj­dro­ższy skarb, któ­ry z tru­dem oca­lił przed lom­bar­dem. Na ka­żdą wzmian­kę o tym, że mó­głby go za­sta­wić, re­ago­wał jak wście­kły byk na czer­wo­ną płach­tę. Wo­lał dłu­gi i ro­snące od­set­ki. Pod biur­kiem kłębi­ły się za­ku­rzo­ne ka­ble. Z iry­ta­cją stwier­dzi­łam, że na­wet fi­ran­ka w oknie jest ze­rwa­na. Na sto­ja­ku pod ścia­ną po­ły­ski­wał dru­gi skarb Wojt­ka – gi­ta­ra aku­stycz­na. Tyl­ko ona jed­na wy­gląda­ła na za­dba­ną. Wy­po­le­ro­wa­ne pu­dło od­bi­ja­ło sło­necz­ny blask, któ­ry prze­ni­kał do środ­ka mi­ędzy nie­dba­le zsu­ni­ęty­mi za­sło­na­mi.

Woj­tek spał na jed­no­oso­bo­wej so­fie, któ­ra kie­dyś pe­łni­ła funk­cję fo­te­la. Od­po­czy­wa­łam na niej, ob­my­śla­jąc po­my­sły do no­wych pro­jek­tów. Le­żał na brzu­chu z roz­rzu­co­ny­mi ręka­mi i no­ga­mi, wy­sta­jący­mi spod przy­krót­kiej ko­łdry. Jego dłu­gie loki roz­sy­pa­ły się na po­dusz­ce i po­ły­ski­wa­ły jak gi­ta­ra. Na­wet ko­lor się zga­dzał. Za­rów­no wło­sy, jak i pu­dło re­zo­nan­so­we mia­ły mio­do­wy od­cień.

Na ten wi­dok moja zło­ść nie­co stop­nia­ła. De­li­kat­nie po­gła­dzi­łam kil­ka kręco­nych pasm, tak żeby go nie obu­dzić, choć do­cho­dzi­ła sie­dem­na­sta. Pew­nie zno­wu pra­co­wał przez całą noc nad no­wym utwo­rem i usnął tuż przed moim wy­jściem do biu­ra. Spo­koj­na, uśpio­na twarz z ja­snym za­ro­stem za­wsze mnie roz­czu­la­ła i przy­po­mi­na­ła cza­sy dzie­ci­ństwa, kie­dy opie­ko­wa­łam się bra­tem na po­dwór­ku i pil­no­wa­łam, żeby nie stał za dłu­go przed wi­try­ną skle­pu mu­zycz­ne­go. Już wte­dy no­sił dłu­gie wło­sy i ma­rzył o gi­ta­rze. Nie mó­wił o ni­czym in­nym, aż pew­ne­go dnia ro­dzi­ce po­da­ro­wa­li mu ją pod cho­in­kę. Od tam­tej pory nie wy­pusz­czał jej z rąk na dłu­żej, niż było to ko­niecz­ne.

Uśmiech­nęłam się pod no­sem, ale od razu po­czu­łam wzbie­ra­jącą na nowo falę zło­ści. Ar­ty­sta ar­ty­stą, ale Woj­tek był kom­plet­nie nie­od­po­wie­dzial­ny, a do tego zmie­niał moje miesz­ka­nie w śmiet­nik. Nie pła­cił ra­chun­ków, żył mrzon­ka­mi o sła­wie i bez kon­kret­nych pla­nów na przy­szło­ść. To się musi wresz­cie sko­ńczyć.

– Woj­tek! – Szarp­nęłam go za ra­mię. – Wsta­waj!

– Co… – Mach­nął dłu­gim ra­mie­niem, jak­by od­ga­niał się od na­tręt­nej mu­chy.

– Wsta­waj, mó­wię! Ogar­nij się i po­sprzątaj ten chlew w kuch­ni i sa­lo­nie.

– Jaki chlew… – wy­mam­ro­tał nie­przy­tom­nie.

– Twój chlew! – wark­nęłam, jed­nym ru­chem od­sła­nia­jąc za­słon­ki i wpusz­cza­jąc do środ­ka ka­ska­dę świa­tła.

Pod­sta­wi­łam so­bie krze­sło i przy­pi­ęłam fi­ran­kę do wol­nych ża­bek. Omio­tłam wzro­kiem nie­wiel­ki po­kój. Trze­ba wy­trzeć ku­rze i umyć podło­gę. Tym­cza­sem Woj­tek ob­ró­cił się na bok i sku­lił pod ko­łdrą, więc ją z nie­go ze­rwa­łam.

– Wsta­waj, ar­ty­sto ze spa­lo­ne­go te­atru! – rzu­ci­łam przez zęby. – Zwy­czaj­ne ży­cie wzy­wa!

– Lu­dzie, Izka! Skąd ten jad? – wy­jęczał, zbie­ra­jąc się z sofy. – W pra­cy coś po­szło nie tak?

– Wręcz prze­ciw­nie. Tam wszyst­ko hula, jak na­le­ży. Za to tu­taj… – Cmok­nęłam zde­gu­sto­wa­na i za­to­czy­łam ra­mie­niem krąg. – Spójrz na ten ba­ła­gan! Kurz wi­ru­je w po­wie­trzu. Nie wiem, jak mo­żesz tu wy­trzy­mać. I śmier­dzi. – Po­ka­za­łam pal­cem na brud­ne skar­pe­ty, któ­re utwo­rzy­ły już w kącie ma­low­ni­czą kup­kę.

– Co cię na­gle na­pa­dło? – Woj­tek wbi­jał dłu­gie nogi w wąskie dżin­sy z po­szar­pa­ny­mi no­gaw­ka­mi i dziu­ra­mi na ko­la­nach. Na szczu­pły tors na­rzu­cił ko­szu­lę w kra­tę i krzy­wo za­pi­ął gu­zi­ki. Prze­wró­ci­łam ocza­mi.

– Daj to! – sap­nęłam i sta­nęłam przed nim. Z za­ci­ętą miną wsu­nęłam gu­zi­ki we wła­ści­we dziur­ki. – Chło­pie, masz dwa­dzie­ścia osiem lat! Dla­cze­go nie mo­żesz żyć i funk­cjo­no­wać jak nor­mal­ni lu­dzie?

Pod­nio­słam gło­wę i utkwi­łam wzrok w jego orze­cho­wych oczach. Pa­trzy­ły nie­win­nie i szcze­rze jak u dziec­ka. Po na­szym dziad­ku Woj­tek odzie­dzi­czył do­łe­czek w bro­dzie, któ­ry do­da­wał mu uro­ku i spra­wiał, że nie mo­żna się było dłu­go na nie­go gnie­wać.

– Masz na my­śli, żeby co­dzien­nie wska­ki­wać w ga­je­rek i pędzić do prze­szklo­ne­go biu­ra? Prze­cież wiesz, że to nie dla mnie – od­pa­rł z roz­bra­ja­jącym uśmie­chem.

– Ale trze­ba za­ra­biać na ży­cie, a nie mno­żyć dłu­gi i żyć na gar­nusz­ku u sio­stry. Naj­wy­ższy czas po­że­gnać się z nie­re­al­ny­mi ma­rze­nia­mi!

– Izka! – Po­ło­żył ci­ężkie, cie­płe dło­nie na mo­ich ra­mio­nach. – Je­stem o krok od wiel­kie­go prze­ło­mu – prze­ko­ny­wał mnie żar­li­wie, jak wie­le razy wcze­śniej. – Two­rzę dzie­ło mo­je­go ży­cia, któ­rym rzu­cę na ko­la­na cały mu­zycz­ny ry­nek w Pol­sce. – Jego oczy roz­bły­sły. – A może na­wet na świe­cie.

Zno­wu to ro­bił. Za­ra­żał en­tu­zja­zmem i roz­ta­czał nie­re­ali­stycz­ne wi­zje. W do­dat­ku był świ­ęcie prze­ko­na­ny o cze­ka­jącym go suk­ce­sie, co za ka­żdym ra­zem ły­ka­łam jak pe­li­kan. Ale nie dzi­siaj. Od­su­nęłam się o krok do tyłu.

– Woj­tek, mu­sisz się ogar­nąć i zna­le­źć pra­cę, któ­ra da ci utrzy­ma­nie. A dzie­ło ży­cia będziesz kom­po­no­wał w wol­nym cza­sie – wy­ar­ty­ku­ło­wa­łam do­bit­nie, ob­ró­ci­łam się na pi­ęcie i opu­ści­łam po­kój, sły­sząc za ple­ca­mi gło­śne wes­tchnie­nie.

W kuch­ni wło­ży­łam brud­ne na­czy­nia do zmy­war­ki i prze­ta­rłam bla­ty. Wy­pa­ko­wa­łam za­ku­py, żeby przy­go­to­wać szyb­kie da­nie z ma­ka­ro­nu.

– Co na obiad? – za­py­tał Woj­tek od pro­gu.

– To! – wark­nęłam i po­da­łam mu wia­dro z cie­płą wodą. – Nie wy­star­czy mieć mop na gło­wie – do­rzu­ci­łam kąśli­wie, tak­su­jąc jego buj­ne loki, któ­re w lu­źnych splo­tach opa­da­ły na ra­mio­na i si­ęga­ły ło­pa­tek. – Cza­sem trze­ba go też użyć.

Ze zbo­la­łą miną za­brał się do pra­cy.

– Tak so­bie my­śla­łem – za­ga­ił, nie­mra­wo su­nąc mo­pem po podło­dze – żeby wzi­ąć udział w ja­ki­mś ta­lent show.

Gwa­łtow­nie ob­ró­ci­łam się w jego stro­nę.

 – Słu­cham? Prze­cież już bra­łeś trzy lata temu. Na­wet nie prze­sze­dłeś przez pre­ca­sting, nie wspo­mi­na­jąc o od­cin­kach na żywo.

– Oj, Izka, jak ty po­tra­fisz pod­ci­nać in­nym skrzy­dła! – rzu­cił na­bur­mu­szo­ny i ci­snął mo­kry mop w kąt kuch­ni. – W ci­ągu trzech lat zro­bi­łem ogrom­ne po­stępy i… – za­wa­hał się, wi­dząc moją kry­tycz­ną minę. – Będę miał zu­pe­łnie inny start.

– Bła­gam cię! Bez zna­jo­mo­ści nie masz szans.

– My­ślisz, że tam się li­czą ja­kieś zna­jo­mo­ści? Lu­dzie z ma­łych wsi prze­bi­ja­ją się i wy­da­ją pły­ty! Ich hi­sto­rie po­ka­zu­ją w te­le­wi­zji.

– I ty w to wszyst­ko wie­rzysz?

– A dla­cze­go mia­łbym nie wie­rzyć? Wie­rzę w swo­je ma­rze­nia i do nich dążę.

Prych­nęłam i wró­ci­łam do mie­sza­nia orzesz­ków, któ­re pra­ży­łam na pa­tel­ni. Pró­bo­wa­łam uświa­do­mić mu, że jak na ra­zie pro­wa­dzi ży­cie lek­ko­du­cha, w pe­łni uza­le­żnio­ne­go od wspar­cia ro­dzi­ny, ale nic do nie­go nie do­cie­ra­ło. Dzi­ęki mnie mógł so­bie po­zwo­lić na ży­cie ma­rze­nia­mi. Szczęściarz. Cho­ciaż… Ja swo­je też re­ali­zo­wa­łam, tyle że wy­ma­ga­ło to ogrom­ne­go na­kła­du pra­cy.

– Prze­cież wiesz, ile wkła­dam w to ser­ca i wy­si­łku – ode­zwał się, jak­by czy­tał w mo­ich my­ślach. – Ca­ły­mi no­ca­mi sie­dzę i kom­po­nu­ję swo­je ka­wa­łki.

– Wiem, Woj­tek – mruk­nęłam, prze­sy­pu­jąc za­ru­mie­nio­ne orzesz­ki do szkla­nej mi­ski. – Ale i tak uwa­żam, że to nie może się ci­ągnąć bez ko­ńca. A co, je­śli nie będę już mo­gła ci po­ma­gać?

Te sło­wa na chwi­lę za­wi­sły mi­ędzy nami.

– Oj, sio­stra… – Ob­jął mnie od tyłu dłu­gi­mi ra­mio­na­mi i przy­ci­snął do cie­płe­go tor­su. – Prze­cież na cie­bie za­wsze mo­żna li­czyć. Je­steś nie­za­wod­na, od­po­wie­dzial­na, lep­sza ode mnie.

– Wy­ko­rzy­stu­jesz moje do­bre ser­ce – wy­mam­ro­ta­łam, czu­jąc, że mi­ęk­nę.

– Chwi­lo­wo mu­szę. Ale zo­ba­czysz, jesz­cze będziesz ze mnie dum­na! – Cmok­nął mnie w tył gło­wy. – Idę przej­rzeć wczo­raj­sze za­pi­ski. Daj znać, kie­dy żar­cie będzie go­to­we.

Za­kręcił zgrab­ny pi­ru­et i już go nie było. Zre­zy­gno­wa­na wpa­try­wa­łam się w bul­go­czącą na ogniu pas­sa­tę i hoj­nym ge­stem wrzu­ci­łam do niej ły­żecz­kę ore­ga­no.

– Za­po­mnia­łbym! – Woj­tek wło­żył kędzie­rza­wą gło­wę do kuch­ni. – Zła­pa­łem fu­chę w jed­nym pu­bie. Płat­ną! Ju­tro gram tam kon­cert z kum­pla­mi i mam dla cie­bie dwie we­jściów­ki. Roz­ch­murz się i szy­kuj kiec­kę. W tym mie­si­ącu twój bra­ci­szek do­rzu­ci się do ra­chun­ków. Wi­dzisz? Mó­wi­łem, że będziesz dum­na.

Zdążył znik­nąć, nim otwo­rzy­łam usta, by do­py­tać o szcze­gó­ły. Cho­dzi­ło przede wszyst­kim o wy­so­ko­ść ho­no­ra­rium, bo pew­nie zno­wu zgo­dził się za­grać za mi­skę ryżu. Po­la­łam ma­ka­ron aro­ma­tycz­ną pas­sa­tą i po­sy­pa­łam orzesz­ka­mi. Da­nie może tro­chę nie­kon­wen­cjo­nal­ne, ale za to po­żyw­ne. Nie prze­pa­da­łam za go­to­wa­niem, więc sto­so­wa­łam za­sa­dę „zmie­szaj trzy skład­ni­ki, z cze­go co naj­mniej dwa zdro­we”, i tak się ży­wi­li­śmy. Woj­tek nie wy­brzy­dzał. Przy je­dze­niu po­pra­wiał tekst no­wej pio­sen­ki i pew­nie nie miał po­jęcia, co wła­śnie w sie­bie wrzu­ca. Byle nie bur­cza­ło mu w żo­łąd­ku pod­czas ukła­da­nia li­nii me­lo­dycz­nej.

***

Po obie­dzie za­mknęłam się w swo­jej sy­pial­ni, do któ­rej wstęp mie­li tyl­ko upo­wa­żnie­ni, czy­li pra­wie nikt. Tym sa­mym uda­ło mi się oca­lić kil­ka me­trów kwa­dra­to­wych upo­rząd­ko­wa­nej oazy. Wsta­wi­łam do niej wiel­kie, dwu­oso­bo­we łó­żko i przy­kry­łam je ko­lo­ro­wą kapą oraz tu­zi­nem pa­su­jących do niej po­du­szek, któ­re wy­dzier­ga­ła dla mnie Ane­ta. Pod oknem sta­ło wąskie, drew­nia­ne biur­ko, na któ­rym mie­ścił się lap­top, kil­ka ksi­ążek i do­bre oświe­tle­nie. To było moje miej­sce pra­cy, kie­dy nie urzędo­wa­łam w biu­rze. Do tego wy­god­ny fo­tel na kó­łkach. Na ścia­nie w ko­lo­rze brud­ne­go gra­na­tu pysz­ni­ła się wiel­ka, barw­na man­da­la – rów­nież dzie­ło Ane­ty. Lu­bi­łam po­le­gi­wać na łó­żku i śle­dzić wzro­kiem jej szcze­gó­ły. To dzia­ła­ło na mnie ko­jąco. Po­dob­nie jak prze­ma­wia­nie do du­żej, gli­nia­nej ryby, któ­rą przy­wio­złam przed laty z Chor­wa­cji. Była moim ta­li­zma­nem. Od­kąd ją mam, moje ży­cie za­wo­do­we na­bra­ło roz­pędu, a ma­rze­nia sta­ły się rze­czy­wi­sto­ścią. Szko­da, że pry­wat­nie nie wio­dło mi się le­piej.

Na­prze­ciw­ko okna zmie­ści­ła się duża sza­fa, w któ­rej trzy­ma­łam ciu­chy, głów­nie dżin­sy, kwie­ci­ste blu­zy dre­so­we i za duże swe­try z we­łny oraz kil­ka wi­zy­to­wych krea­cji. Wy­ci­ągnęłam te­raz jed­ną z nich – czar­ną, roz­klo­szo­wa­ną su­kien­kę z szy­fo­nu. Jesz­cze nie prze­rzu­ci­łam się na lżej­sze ma­te­ria­ły, choć dało się już wy­czuć pierw­sze ozna­ki nad­cho­dzącej wio­sny, więc mo­głam za­ry­zy­ko­wać i wło­żyć coś zwiew­niej­sze­go. Ciem­ne raj­sto­py i bot­ki na ob­ca­sie do­pe­łni­ły ca­ło­ści. Sko­ro bez tru­du wy­bra­łam strój, po­trze­bo­wa­łam jesz­cze tyl­ko to­wa­rzy­stwa.

Chwy­ci­łam te­le­fon i wy­sła­łam Ane­cie wia­do­mo­ść. Od­pi­sa­ła na­tych­miast, za­da­jąc jed­no cel­ne py­ta­nie: „Będą mło­dzi, wol­ni fa­ce­ci?”. Uśmiech­nęłam się pod no­sem, od­po­wia­da­jąc, że ra­czej tak. „O któ­rej cię ode­brać?” – pa­dło ko­lej­ne py­ta­nie. Na Ane­tę mo­żna było li­czyć. Zwłasz­cza gdy na ho­ry­zon­cie ma­ja­czy­li mło­dzi, wol­ni fa­ce­ci.

***

– To ja wy­cho­dzę! – za­wo­łał Woj­tek od drzwi. – Kon­cert za­czy­na się o dzie­wi­ęt­na­stej. We­jściów­ki zo­sta­wiam ci na szaf­ce. Jak do­sta­niesz się do pubu?

Od­kąd zre­zy­gno­wa­łam z sa­mo­cho­du i do­je­żdża­łam do pra­cy ro­we­rem, sta­le mnie o to py­ta­no. Zu­pe­łnie jak­by w mie­ście nie było ko­mu­ni­ka­cji ani tak­só­wek! Biu­ro znaj­do­wa­ło się w cen­trum, więc na spo­tka­nia z klien­ta­mi cho­dzi­łam pie­szo. Wszyst­ko dało się zor­ga­ni­zo­wać. Woj­tek też ko­rzy­stał z au­to­bu­sów przy swo­ich skrom­nych fun­du­szach.

– A co? Masz do dys­po­zy­cji li­mu­zy­nę z szo­fe­rem? – rzu­ci­łam zło­śli­wie, zer­ka­jąc na ko­ry­tarz.

Po­pra­wił fu­te­rał z gi­ta­rą na ple­cach.

– Jesz­cze nie, ale za parę lat… Kto wie! – od­pa­rł z nie­ga­snącym opty­mi­zmem. Oczy świe­ci­ły mu jak lamp­ki i wi­dać było, że jest bar­dzo prze­jęty. – Je­śli dzi­siaj dam cza­du, może chło­pa­ki przyj­mą mnie na sta­łe do ze­spo­łu. Trzy­maj kciu­ki, sio­stra. Wi­dzi­my się na miej­scu!

Trza­snęły drzwi. W za­my­śle­niu wró­ci­łam do sy­pial­ni i włączy­łam lap­top. Pra­co­wa­łam dzi­siaj z domu, co zda­rza­ło się rzad­ko, bo wo­la­łam je­ździć do biu­ra. Po tym, jak Woj­tek za­jął moją pra­cow­nię, mu­sia­łam po­szu­kać so­bie in­ne­go miej­sca do pra­cy i coś, co mnie po­cząt­ko­wo prze­ra­ża­ło, oka­za­ło się jed­ną z naj­lep­szych de­cy­zji w ży­ciu. W In­ter­ne­cie prze­czy­ta­łam o tak zwa­nych biu­rach co­wor­kin­go­wych, czy­li dzie­lo­nych z in­ny­mi lu­dźmi po­miesz­cze­niach biu­ro­wych, w któ­rych ra­zem pra­co­wa­ło kil­ku wol­nych strzel­ców. By­łam scep­tycz­na. Ni­g­dy nie wia­do­mo, na kogo się tra­fi. Może będzie zbyt gło­śno i tłocz­no. Ale Woj­tek na­mó­wił mnie, żeby spraw­dzić tę opcję.

Biu­ro oka­za­ło się prze­stron­nym lo­ftem, urządzo­nym w sty­lu in­du­strial­nym, ze ścia­na­mi po­kry­ty­mi su­ro­wą czer­wo­ną ce­głą i z ogrom­ny­mi, me­ta­lo­wy­mi lam­pa­mi, zwi­sa­jący­mi z po­ci­ągni­ęte­go czar­ną far­bą su­fi­tu i wy­pe­łnia­jący­mi prze­strzeń cie­płym świa­tłem. Na prze­ciw­le­głym kra­ńcu od podło­gi aż po strop ja­śnia­ła pla­ma pe­łno­wy­mia­ro­we­go prze­szkle­nia, za któ­rym roz­ci­ąga­ła się pa­no­ra­ma mia­sta. Wi­dok za­pie­rał dech w pier­siach – obej­mo­wał całą sta­rów­kę oraz oka­la­jące ją ka­mie­ni­ce. Znaj­do­wa­li­śmy się w ser­cu mia­sta. Ba! Mo­gli­śmy swo­bod­nie ob­ser­wo­wać, jak bije.

Wnętrze wy­pe­łnia­ły sprzęty z na­tu­ral­nych ma­te­ria­łów. Drew­nia­ne biur­ka, wy­god­ne, wi­kli­no­we fo­te­le, we­łnia­ne dy­wa­ni­ki na podło­dze z je­sio­no­wych de­sek. Tu i ów­dzie sta­ły gli­nia­ne do­ni­ce z mon­ste­ra­mi, któ­rych ciem­no­zie­lo­ne li­ście wspó­łgra­ły z ce­gla­stą czer­wie­nią oraz na­tu­ral­nym brązem i nada­wa­ły po­miesz­cze­niu wra­że­nie przy­tul­no­ści.

Biu­ro po­dzie­lo­no na dwie stre­fy – do pra­cy i do wy­po­czyn­ku. W tej dru­giej znaj­do­wał się aneks ku­chen­ny z no­wo­cze­sny­mi sprzęta­mi. Z po­wo­dze­niem mo­żna w nim było ugo­to­wać obiad z trzech dań lub po­pro­wa­dzić te­le­wi­zyj­ny pro­gram ku­li­nar­ny. Trzy mi­ęk­kie ka­na­py usta­wio­no tak, by two­rzy­ły li­te­rę U. Mi­ędzy nimi zna­la­zł się pro­sto­kąt­ny sto­lik, na któ­rym pi­ętrzy­ły się bra­nżo­we ma­ga­zy­ny. Na ścia­nie wi­sia­ła tar­cza do rzu­tek, obok stał stół do gry w pi­łka­rzy­ki.

Za­chwy­co­na chło­nęłam at­mos­fe­rę tego miej­sca.

– Gdzie mia­ła­bym pra­co­wać? – za­py­ta­łam.

Mło­dy chło­pak, któ­ry zaj­mo­wał się wy­naj­mem, za­pro­wa­dził mnie do jed­ne­go z biu­rek. Usia­dłam przy nim i od razu do­brze się po­czu­łam. Było cie­pło, ja­sno i przy­tul­nie. Prze­su­nęłam dło­nią po gład­kim, drew­nia­nym bla­cie. Ze swo­je­go miej­sca wi­dzia­łam da­chy ka­mie­nic na sąsied­niej uli­cy i czub­ki ro­snących przy niej kasz­ta­now­ców. Baj­ka! Nie wa­ha­łam się ani chwi­li.

– Będzie pani pra­co­wać z czte­re­ma in­ny­mi oso­ba­mi – wy­ja­śnił chło­pak, kie­dy pod­pi­sy­wa­łam umo­wę. – Pro­szę się nie oba­wiać. Sta­ran­nie wy­bie­ra­my kan­dy­da­tów do pra­cy w na­szym biu­rze.

Uśmiech­nął się za­gad­ko­wo, kie­dy pod­su­nęłam mu do­ku­ment z pod­pi­sem. I tak w moim ży­ciu po­ja­wi­ły się czte­ry barw­ne oso­bo­wo­ści – Lena, Ju­rek, Kuba i Ma­ciek.

***

– Za­gęsz­czaj ru­chy! – za­wo­ła­ła we­so­ło Ane­ta, kie­dy po­de­szłam do sa­mo­cho­du. Prze­rzu­ci­ła to­reb­kę na tyl­ne sie­dze­nie, że­bym mo­gła usi­ąść, i z pi­skiem opon ru­szy­ła spod blo­ku, zo­sta­wia­jąc za sobą ciem­ne smu­gi na as­fal­cie.

– Spo­koj­nie! Mamy czas. Tak ci się śpie­szy do tych wol­nych fa­ce­tów? – rzu­ci­łam ner­wo­wo.

– Za­wsze! – od­pa­rła ze śmie­chem i gwa­łtow­nie skręci­ła w pra­wo, tak że przy­kle­iłam się do szy­by w drzwiach auta. – I oby było na czym oko za­wie­sić!

– No, nie wiem – wy­mam­ro­ta­łam. – Mogą być spo­ro młod­si od nas.

– Im młod­si, tym lep­si! Mo­żna ich ufor­mo­wać we­dle wła­snych po­trzeb.

Wes­tchnęłam ci­ężko.

– Może i ra­cja – przy­zna­łam, my­śląc o Bog­da­nie i czu­jąc w ustach gorz­ki smak roz­cza­ro­wa­nia. Był ode mnie dużo star­szy, co na po­cząt­ku bar­dzo mi im­po­no­wa­ło. – Doj­rza­li fa­ce­ci mają swo­je ta­jem­ni­ce.

Ane­ta rzu­ci­ła mi prze­lot­ne spoj­rze­nie. Prze­szła ze mną przez tę hi­sto­rię bez hap­py endu i do­sko­na­le wie­dzia­ła, do cze­go biję.

– I dla­te­go, moja dro­ga, dzi­siaj rzu­ci­my się w ob­jęcia tych młod­szych, nie­ska­żo­nych ta­jem­ni­ca­mi i bez tru­pów w sza­fach.

– Nie­zbyt ro­man­tycz­ne po­rów­na­nie. – Skrzy­wi­łam się. – Szcze­rze mó­wi­ąc, bar­dziej in­te­re­su­je mnie, jak po­ra­dzi so­bie Woj­tek. Jest szan­sa, że do­sta­nie sta­ły an­gaż.

– O, pro­szę! Czy­żby nasz dan­dys za­pra­gnął ska­lać się uczci­wą pra­cą? – za­py­ta­ła re­to­rycz­nie Ane­ta bez cie­nia za­że­no­wa­nia. – Znu­dzi­ło mu się ży­cie na gar­nusz­ku u sio­stry?

– Ra­czej nie, i nie sądzę, żeby ewen­tu­al­ne wy­na­gro­dze­nie za­pew­ni­ło mu sa­mo­dziel­ny byt.

– Le­piej że­ro­wać na to­bie, też bym tak chcia­ła. – Za­śmia­ła się ochry­ple. – Do­bra, je­ste­śmy na miej­scu. Wy­siad­ka!

Po­da­ły­śmy bi­le­ty bar­czy­ste­mu fa­ce­to­wi przy we­jściu, któ­re­go Ane­ta ukrad­kiem ob­rzu­ci­ła wzro­kiem od stóp do głów.

– Obie­cu­jąco się za­czy­na – szep­nęła mi do ucha, kie­dy zmie­rza­ły­śmy do środ­ka wąskim ko­ry­ta­rzem.

Knaj­pa była dusz­na i bar­dzo za­tło­czo­na. Przy ba­rze prze­py­cha­li się ama­to­rzy drin­ków i la­ne­go piwa. Z głoś­ni­ków bęb­ni­ła gło­śna roc­ko­wa mu­zy­ka, a bar­ma­ni uwi­ja­li się w po­cie czo­ła, by zre­ali­zo­wać licz­ne za­mó­wie­nia. Pa­trzy­łam na to z ro­snącym nie­po­ko­jem.

– Prze­stań! – Ane­ta dźgnęła mnie łok­ciem w bok. – Niech piją. Będzie­my pi­ęk­niej­sze! – Zno­wu za­nio­sła się chra­pli­wym śmie­chem i po­ci­ągnęła mnie w kie­run­ku sto­li­ka przy sa­mej sce­nie, na któ­rej kręci­ło się kil­ku czar­no odzia­nych mężczyzn, wśród nich Woj­tek.

– O, je­ste­ście! – za­wo­łał we­so­ło, pod­no­sząc wzrok znad spląta­nych ka­bli. – Cze­ść, sio­stra! – Cmok­nął mnie w po­li­czek. – Cze­ść, ku­zyn­ko! – Przy­gar­nął ra­mie­niem Ane­tę. – Chło­pa­ki, przy­szły dwie naj­wa­żniej­sze ko­bie­ty z mo­jej ro­dzi­ny!

Chło­pa­ki, któ­rzy oka­za­li się doj­rza­ły­mi fa­ce­ta­mi z ta­jem­ni­ca­mi i tru­pa­mi w sza­fach, od­wró­ci­li się od in­stru­men­tów i grzecz­nie ukło­ni­li. Woj­tek moc­no od­sta­wał od nich wie­kiem, ale to nie ze­psu­ło Ane­cie hu­mo­ru. Wa­żne, że byli in­te­re­su­jący, jak na mu­zy­ków przy­sta­ło. Zwłasz­cza per­ku­si­sta, na któ­rym od razu za­wie­si­ła oko.

– Usi­ądźcie, za­raz zor­ga­ni­zu­ję wam coś do pi­cia – za­krząt­nął się Woj­tek i cu­dem prze­ci­snął do baru.

Po chwi­li po­sta­wił przed nami dwie szklan­ki z mo­ji­to.

– Drin­ki dla star­szych pań – sap­nęła Ane­ta z nie­za­do­wo­le­niem.

– Czy­li wszyst­ko się zga­dza – od­ci­ął się Woj­tek z szel­mow­skim uśmie­chem i wró­cił do szy­ko­wa­nia sprzętu.

– Przy­nió­słby ja­kieś Wście­kłe Psy czy cho­ciaż te­qu­ilę. Wi­dzisz tego…

– Per­ku­si­stę – we­szłam jej w sło­wo. – Tak, wi­dzę.

– Za do­brze mnie znasz – stwier­dzi­ła i upi­ła duży łyk z wy­pe­łnio­nej list­ka­mi mi­ęty i lo­dem szklan­ki. – Smacz­ne. I na­wet do­da­li praw­dzi­wy rum. Może ten wie­czór fak­tycz­nie za­ko­ńczy się suk­ce­sem.

– Oby… – skwi­to­wa­łam z my­ślą o an­ga­żu Wojt­ka.

Roz­gląda­łam się po wnętrzu i ku wła­sne­mu za­sko­cze­niu za­czy­na­łam wie­rzyć, że to może być ja­kieś źró­dło do­cho­du. Wszyst­ko wy­gląda­ło dość pro­fe­sjo­nal­nie. Lo­kal, sce­na, in­stru­men­ty. Kie­dy chło­pa­ki za­częły grać, moje na­dzie­je przy­bra­ły na sile. Na sce­nę wsko­czył cha­ry­zma­tycz­ny wo­ka­li­sta i ni­skim gło­sem z przy­jem­ną chry­pą za­śpie­wał kil­ka roc­ko­wych ka­wa­łków, a po­tem kul­to­wą bal­la­dę Scor­pion­sów. To było na­praw­dę świet­ne! Z dumą ob­ser­wo­wa­łam, jak Woj­tek żar­li­wie od­da­je się grze na gi­ta­rze i do­sko­na­le ra­dzi so­bie z so­lów­ka­mi. Po ka­żdym ka­wa­łku sala roz­brzmie­wa­ła grom­ki­mi okla­ska­mi, Ane­ta pisz­cza­ła jak osza­la­ła, a ja z emo­cji czu­łam ude­rze­nia go­rąca na po­licz­kach.

Wo­ka­li­sta za­po­wie­dział krót­ką prze­rwę. Moja ku­zyn­ka wy­sko­czy­ła jak z pro­cy i po­mknęła w kie­run­ku ocie­ra­jące­go pot z czo­ła per­ku­si­sty, a ja rzu­ci­łam się Wojt­ko­wi na szy­ję.

– By­łeś fan­ta­stycz­ny! Ge­nial­ny! – wo­ła­łam z en­tu­zja­zmem.

Przy­ci­snął mnie do sie­bie jed­nym ra­mie­niem, bo w dru­giej ręce wci­ąż trzy­mał gi­ta­rę.

– Wi­dzisz? Mó­wi­łem ci! Jesz­cze będziesz ze mnie dum­na.

– Już je­stem! My­ślisz, że coś z tego będzie? – Nie­pew­nie zer­k­nęłam w stro­nę ich so­li­sty. Woj­tek rów­nież prze­śli­znął po nim wzro­kiem.

– Kie­dy scho­dzi­li­śmy, Bu­rza po­ka­zał mi kciuk w górę. To chy­ba do­bry znak. – Uśmiech­nął się sze­ro­ko.

Dru­ga po­ło­wa kon­cer­tu oka­za­ła się rów­nie uda­na. Pu­blicz­no­ść sza­la­ła. Kątem oka za­uwa­ży­łam, jak wła­ści­ciel pubu z oży­wie­niem roz­ma­wia z wo­ka­li­stą gru­py, Bu­rzą, i kil­ku­krot­nie kle­pie go w ra­mię. Wzi­ęłam to za do­bry omen.

Tym­cza­sem Ane­ta wi­sia­ła już na szyi per­ku­si­sty, Jar­ka, któ­ry nie­spe­cjal­nie się przed tym bro­nił. Wy­glądał na po­rząd­ne­go go­ścia, więc nie in­ter­we­nio­wa­łam. Na­le­ża­ło jej się tro­chę roz­ryw­ki, bo na co dzień ci­ężko pra­co­wa­ła, pro­wa­dząc wła­sny biz­nes. W bra­nży rze­mio­sła użyt­ko­we­go nic nie przy­cho­dzi­ło ła­two. Ane­ta hand­lo­wa­ła swo­imi ręko­dzie­ła­mi i szło jej ca­łkiem do­brze, choć na ko­ko­sy trze­ba było jesz­cze po­cze­kać. Jej dzier­ga­ne czap­ki i sza­le, wzo­rzy­ste kapy i na­rzu­ty, a ta­kże po­my­sło­we stro­iki i ozdo­by nie mia­ły so­bie rów­nych. Wszyst­ko z na­tu­ral­nych ma­te­ria­łów, któ­re spro­wa­dza­ła od za­ufa­nych do­staw­ców. Cza­sem ma­lo­wa­ła też ob­ra­zy na za­mó­wie­nie. Kie­dy po­ka­za­ła na swo­jej stro­nie man­da­lę z mo­jej sy­pial­ni, mu­sia­ła wy­ma­lo­wać jesz­cze sze­ść ta­kich sa­mych w ró­żnych częściach mia­sta. Klien­ci byli za­chwy­ce­ni.

Zda­rza­ło się, że po­ma­ga­ła przy two­rze­niu lo­go­ty­pów i stron in­ter­ne­to­wych dla mo­ich zle­ce­nio­daw­ców. Po­si­łko­wa­łam się jej wy­czu­ciem sty­lu i sma­ku, kie­dy tra­fia­li się tacy, któ­rzy ocze­ki­wa­li ar­ty­zmu, cze­goś bar­dzo ory­gi­nal­ne­go i z po­lo­tem. Kil­ka razy wy­ba­wi­ła mnie z opre­sji, pod­po­wia­da­jąc nie­tu­zin­ko­we roz­wi­ąza­nia, któ­re ja z ko­lei po­tra­fi­łam prze­nie­ść na gra­fi­kę i nadać ca­ło­ści prak­tycz­ny cha­rak­ter. Nie dało się ukryć, że two­rzy­li­śmy ro­dzi­nę ar­ty­stów, choć ja jako je­dy­na mia­łam umy­sł ści­sły i naj­le­piej ra­dzi­łam so­bie z cy­fer­ka­mi. Cza­sem za­sta­na­wia­łam się, po kim odzie­dzi­czy­łam mie­szan­kę ge­nów. Mama była ksi­ęgo­wą, oj­ciec in­ży­nie­rem. W star­szym po­ko­le­niu ar­ty­stów nie było. Woj­tek już w ogó­le sta­no­wił za­gad­kę.

– Taka za­my­ślo­na… – ode­zwał się wi­bru­jący, męski głos tuż przy moim uchu.

Bu­rza wbił we mnie wy­ra­zi­ste spoj­rze­nie. Pal­cem wska­zu­jącym ob­ry­so­wy­wał kon­tur szklan­ki z pi­wem. De­li­kat­ne kro­pel­ki potu lśni­ły na jego kar­ku.

– O czym tak roz­my­ślasz? – za­py­tał.

– O tym, czy Woj­tek ma szan­sę grać z wami na sta­łe – wy­pa­li­łam bez za­sta­no­wie­nia, ko­rzy­sta­jąc z oka­zji, że by­li­śmy sami.

Uśmiech­nął się i upił łyk piwa.

– Tyl­ko wte­dy, gdy dzi­ęki temu wku­pię się w ła­ski jego ślicz­nej sio­stry – od­pa­rł to­nem sta­re­go pod­ry­wa­cza.

Zmarsz­czy­łam czo­ło, ob­my­śla­jąc dy­plo­ma­tycz­ną od­po­wie­dź, któ­ra nie po­zba­wi Wojt­ka wa­żnej szan­sy.

– Świet­nie śpie­wasz – zde­cy­do­wa­łam się na kom­ple­ment. – Te ostat­nie ka­wa­łki to two­je wła­sne kom­po­zy­cje?

Bu­rza od razu po­łk­nął ha­czyk i roz­ga­dał się na te­mat mu­zycz­nej pa­sji i ze­spo­łu, z któ­rym chciał za­ist­nieć na pol­skim ryn­ku. Oka­zy­wa­łam żywe za­in­te­re­so­wa­nie, wtrąca­jąc raz po raz ko­lej­ne py­ta­nie, a on roz­pły­wał się we wła­snym bla­sku.

– Czy Woj­tek może grać z wami? – do­ci­snęłam lek­ko, kie­dy Bu­rza był już nie­co uro­bio­ny. – To ogrom­na szan­sa wy­stępo­wać z tak do­sko­na­ły­mi mu­zy­ka­mi – cu­kro­wa­łam w do­brej wie­rze.

– Mło­dy do­brze się dziś spi­sał. Na ra­zie zo­sta­nie, a po­tem zo­ba­czy­my. – Pu­ścił do mnie oko i pró­bo­wał chwy­cić mnie za rękę, ale już osi­ągnęłam to, co chcia­łam, więc uda­łam, że mu­szę do to­a­le­ty.

Pod jej drzwia­mi zna­la­złam Ane­tę w ra­mio­nach per­ku­si­sty.

– Wi­dzie­li­ście Wojt­ka? – za­py­ta­łam.

Ja­rek mach­nął w kie­run­ku baru, nie od­ry­wa­jąc za­mglo­ne­go wzro­ku od mo­jej ku­zyn­ki i dru­gą dło­nią gła­dząc jej dłu­gie czar­ne wło­sy.

Prze­ci­snęłam się do kon­tu­aru, cia­sno ob­le­ga­ne­go przez ama­to­rów al­ko­ho­lo­wych trun­ków.

– Na ra­zie masz tę ro­bo­tę – szep­nęłam do wy­sta­jące­go mi­ędzy ja­sny­mi kędzio­ra­mi ucha.

– Jak to zro­bi­łaś? – Woj­tek pra­wie pod­sko­czył w miej­scu.

– Nie ja, tyl­ko ty! Choć przy­znam, że Bu­rza coś tam ma­ja­czył na te­mat mo­jej uro­dy. Na ra­zie zo­sta­jesz w ze­spo­le, bo do­brze się spi­sa­łeś. Nie schrzań tego! – Klep­nęłam go w ra­mię.

– Wy­cho­dzisz?

– Spa­dam, za­nim wasz wo­ka­li­sta zno­wu za­cznie się do mnie przy­sta­wiać. Nie wy­gląda na ta­kie­go, któ­ry mie­si­ąca­mi sta­ra się o względy ko­bie­ty. Pew­nie prze­sze­dłby od razu do rze­czy i mu­sia­ła­bym kop­nąć go w czu­łe miej­sce, a to z ko­lei znisz­czy­ło­by ci ka­rie­rę.

Par­sk­nął śmie­chem.

– Dzi­ęki, sio­stra.

– Do zo­ba­cze­nia w domu!

Ci­cha­czem wy­mknęłam się z pubu i ode­tchnęłam rze­śkim, noc­nym po­wie­trzem. Nie­bo mia­ło bar­wę gra­na­tu i two­rzy­ło nad mia­stem gład­ką ko­pu­łę, na któ­rej tu i ów­dzie po­ły­ski­wa­ły gwiezd­ne punk­ci­ki. Za­drża­łam w cien­kim szy­fo­nie, ale jesz­cze raz głębo­ko na­bra­łam świe­że­go po­wie­trza. Chy­ba się sta­rze­ję, sko­ro z ulgą opusz­czam lo­kal i re­zy­gnu­ję z szan­sy na go­rącą noc, po­my­śla­łam z iro­nią, ła­pi­ąc nad­je­żdża­jącą tak­sów­kę.

***

Prze­stąpi­łam próg ciem­ne­go miesz­ka­nia i po­tknęłam się o dużą wa­liz­kę, któ­ra sta­ła w ko­ry­ta­rzu. Obok do­strzeg­łam kon­tu­ry dwóch pod­ró­żnych to­reb i spo­re­go kar­to­nu.

– Co, do li­cha! – wark­nęłam wście­kle, bo okrop­nie za­bo­lał mnie duży pa­lec u nogi.

Zrzu­ci­łam buty i pró­bo­wa­łam go roz­ma­so­wać. W sa­lo­nie za­pa­li­ło się świa­tło. W drzwiach sta­nęła drob­na szczu­pła po­stać w dłu­giej ba­we­łnia­nej ko­szu­li noc­nej i wa­łkach na gło­wie. Przez dłu­ższą chwi­lę wpa­try­wa­łam się w nią nie­przy­tom­nym wzro­kiem.

– Mamo…

– Tak, to ja. Gdzie by­łaś tak dłu­go? – za­py­ta­ła wy­so­kim, dźwi­ęcz­nym gło­sem, któ­ry prze­czył jej wie­ko­wi.

– Na kon­cer­cie Wojt­ka – sap­nęłam, pod­no­sząc się z podło­gi. – Co ty tu ro­bisz?

Na­dal ga­pi­łam się na nią z nie­do­wie­rza­niem. Mi­ędzy nami za­pa­dła krępu­jąca ci­sza.

– Woj­tek kon­cer­tu­je? – za­py­ta­ła po chwi­li.

– Zła­pał fu­chę – od­pa­rłam z au­to­ma­tu, ale za­raz przy­po­mnia­łam so­bie, że wi­dok mat­ki w nocy w moim miesz­ka­niu jest dość oso­bli­wy. – Dla­cze­go tu no­cu­jesz? Co się dzie­je?

– Wpro­wa­dzi­łam się na tro­chę. Do­pó­ki… nie ure­gu­lu­ję pew­nych spraw – stwier­dzi­ła zdaw­ko­wo, a pode mną ugi­ęły się ko­la­na.

– Ja­kich spraw, mamo? Coś się sta­ło?

– Nic ta­kie­go, ko­cha­nie. Po pro­stu zde­cy­do­wa­łam, że mu­szę od­na­le­źć sens ży­cia.

Po tych sło­wach znik­nęła w sa­lo­nie i zga­si­ła świa­tło, a ja zo­sta­łam w ko­ry­ta­rzu, ła­pi­ąc usta­mi po­wie­trze jak ryba wy­rzu­co­na na piasz­czy­sty brzeg.

***

– Mat­ka sprze­da­ła miesz­ka­nie i wpro­wa­dzi­ła się do mnie! – wrzesz­cza­łam do te­le­fo­nu, nie ba­cząc na zdzi­wio­ne miny ko­le­gów z biu­ra. – Tak! Do mnie! Czu­ję się jak w pod­sta­wów­ce, kie­dy miesz­ka­li­śmy w trój­kę w jed­nym domu. Tyl­ko wte­dy to było uza­sad­nio­ne! – wy­rzu­ca­łam z sie­bie jak z ka­ra­bi­nu, a drob­ne kro­pel­ki śli­ny zna­czy­ły moje biur­ko.

Lena rzu­ci­ła mi wspó­łczu­jące spoj­rze­nie.

– Dla­cze­go?! Bo chce od­na­le­źć sens ży­cia czy coś ta­kie­go! – kon­ty­nu­owa­łam obu­rzo­na, przy­ci­ska­jąc te­le­fon do ucha tak, że po­czer­wie­nia­ło. – Na Boga, ona w tym roku ko­ńczy sze­śćdzie­si­ąt dwa lata! Tak, wiem, że to jesz­cze nie ko­niec ży­cia, ale bła­gam cię… Co? Mo­żesz po­wtó­rzyć, bo nie do­sły­sza­łam. Wku­rzo­na je­stem!

– Może w ta­kim ra­zie prze­pro­wa­dzisz się na ra­zie do mnie – ode­zwa­ła się Ane­ta w słu­chaw­ce. – Przy­naj­mniej do­pó­ki ciot­ka nie znaj­dzie cze­goś in­ne­go.

– Mam zo­sta­wić im moje miesz­ka­nie, mój azyl? Ni­g­dy! Nie po to ha­ro­wa­łam jak wół, żeby te­raz de­san­to­wać się z wła­sne­go domu.

– No do­brze – ska­pi­tu­lo­wa­ła. – Wo­bec tego będziesz zmu­szo­na wy­trzy­mać. Może to nie po­trwa dłu­go.

– Oba­wiam się, że po­trwa – od­pa­rłam gro­bo­wym to­nem. – Szu­ka­nie sen­su ży­cia zwy­kle zaj­mu­je tro­chę cza­su, nie sądzisz?

Po dru­giej stro­nie za­pa­dła nie­po­ko­jąca ci­sza.

– Ow­szem – stwier­dzi­ła ostro­żnie Ane­ta – ale trze­ba do­strzec w tej sy­tu­acji ja­kieś plu­sy.

– Mia­no­wi­cie?

– Będzie wi­ęcej osób do sprząta­nia.

Prych­nęłam i zła­pa­łam się za czo­ło.

– Ane­ta…

– Pró­bu­ję cię tyl­ko po­cie­szyć. Ciot­ka świet­nie go­tu­je.

– Och!

– Będziesz mia­ła z kim po­ga­dać wie­czo­ra­mi.

– Ja­sne! Już się cie­szę na wspól­ne ogląda­nie te­le­no­wel i oma­wia­nie in­try­gu­jących przy­gód ich bo­ha­te­rów!

– Izka, mu­szę ko­ńczyć, bo wpa­dł klient po od­biór za­mó­wie­nia. Prze­my­śl jesz­cze moją pro­po­zy­cję i trzy­maj się!

Rzu­ci­łam te­le­fon na biur­ko. Lena, Ju­rek, Ma­ciek i Kuba wpa­try­wa­li się we mnie wiel­ki­mi ocza­mi.

– Ty chy­ba nie mó­wisz po­wa­żnie? – prze­rwał mil­cze­nie Kuba, nasz spec od mar­ke­tin­gu i re­kla­my.

– Jak naj­bar­dziej po­wa­żnie – mruk­nęłam, stu­ka­jąc ner­wo­wo ołów­kiem w blat.

– Jak coś, to mam wol­ny po­kój – za­ofe­ro­wał się Ma­ciek.

– Nie, dzi­ęku­ję! – od­pa­rłam z na­ci­skiem. – Nie mam za­mia­ru od­pu­ścić. Od trzech mie­si­ęcy pra­cu­ję nad Wojt­kiem, żeby sta­nął na nogi, i ro­bi­my po­stępy. Do­stał płat­ną pra­cę. Z tym też się ja­koś upo­ram.

– To zna­czy, że po­mo­żesz mat­ce od­na­le­źć sens ży­cia? – za­py­tał Kuba z głu­pim uśmie­chem.

Przy­gry­złam ko­niu­szek ołów­ka i zmarsz­czy­łam brwi.

– Wiesz co… To chy­ba nie jest taki zły po­my­sł!

Adrianna

Cy­fry. Ich rów­ne rzędy, wy­pe­łnio­ne nimi ta­be­le i wy­kre­sy. Mój świat, bez­piecz­ny i zna­ny. To­wa­rzy­szy­ły mi po­nad trzy­dzie­ści lat, za­pew­nia­ły byt i po­czu­cie sen­su. Wier­ne przy­ja­ció­łki na do­bre i na złe. Mo­głam do nich uciec przed smut­kiem, ża­lem i sa­mot­no­ścią, a one za­wsze cze­ka­ły, nie­za­wod­ne i pew­ne. Je­dy­ne sta­łe w zmie­nia­jącej się rze­czy­wi­sto­ści. I na­gle ten świat ru­nął.

Pew­ne­go dnia obu­dzi­łam się z dziw­nym wra­że­niem, że czas prze­cie­ka mi przez pal­ce, a ży­cie wy­my­ka się z rąk. Nie osi­ągnęłam ni­cze­go, z cze­go mo­gła­bym być dum­na. Nie cho­dzi­ło o dzie­ci, któ­re były już do­ro­słe i któ­rym po­świ­ęci­łam naj­lep­sze lata. Cho­dzi­ło o mnie samą. Pró­bo­wa­łam so­bie przy­po­mnieć jed­no wła­sne osi­ągni­ęcie, nie­zwi­ąza­ne z pra­cą lub do­mem, i nic nie przy­cho­dzi­ło mi na myśl. Prze­ra­zi­ło mnie to, a pod skó­rą czu­łam pul­su­jącą fru­stra­cję. Męczy­łam się kil­ka ty­go­dni, pró­bu­jąc za­głu­szyć ten głos. Głos, któ­ry wo­łał, że tra­cę cen­ne mi­nu­ty i go­dzi­ny, że poza dzie­ćmi nic po so­bie nie po­zo­sta­wię, że po mo­jej śmier­ci lu­dzie nie będą w sta­nie po­wie­dzieć o mnie ni­cze­go, co mia­ło­by zna­cze­nie.

I wte­dy to zro­bi­łam. Spa­ko­wa­łam kil­ka rze­czy, z któ­ry­mi nie mo­głam się roz­stać. Resz­tę roz­da­łam lub prze­ka­za­łam do ko­mi­su. Znisz­czy­łam nie­po­trzeb­ne do­ku­men­ty z daw­nej pra­cy. Szyb­ko sprze­da­łam miesz­ka­nie, któ­re w tej lo­ka­li­za­cji było praw­dzi­wą grat­ką. Za­mknęłam za sobą prze­ra­ża­jąco dłu­gi roz­dział ży­cia i stwier­dzi­łam, że chcę do­świad­czyć cze­goś no­we­go, ode­tchnąć in­nym po­wie­trzem, na­wet je­śli na ra­zie zmie­ni­łam tyl­ko osie­dle. W obec­nych cza­sach sze­śćdzie­si­ąt­ka to nowa czter­dziest­ka – tak wy­czy­ta­łam kie­dyś w ga­ze­cie. Jako „czter­dziest­ka” mo­głam więc za­wo­jo­wać świat, praw­da? Nowy etap roz­po­częłam nie­zbyt chlub­nie od wpro­wa­dze­nia się do cór­ki, lecz cóż…

Ka­żdy od cze­goś za­czy­nał.

***

– Po pro­stu zde­cy­do­wa­łam, że mu­szę od­na­le­źć sens ży­cia – do­ko­ńczy­łam i za­mknęłam się z po­wro­tem w sa­lo­nie.

Iza zo­sta­ła w ko­ry­ta­rzu z roz­dzia­wio­ną bu­zią, ła­pi­ąc po­wie­trze. Za­wsze to ro­bi­ła. Do­sko­na­le zna­łam ten gry­mas. Odzie­dzi­czy­ła go po ojcu, któ­ry też tak re­ago­wał na za­dzi­wia­jące wy­da­rze­nia i przy­pad­ki. W na­szym ży­ciu nie było ich aż tak wie­le, upły­wa­ło do bólu prze­wi­dy­wal­nie. Ka­żdy dzień za­czy­nał się i ko­ńczył tak samo. Ró­żnił się je­dy­nie da­niem obia­do­wym. W week­en­dy cho­dzi­li­śmy na spa­ce­ry lub do kina, je­ździ­li­śmy na wy­ciecz­ki po oko­li­cy, je­dli­śmy lody. Nic spe­cjal­ne­go – zwy­czaj­ne ro­dzin­ne wy­pa­dy. Po­tem i to się sko­ńczy­ło, bo dzie­ci pod­ro­sły i wo­la­ły spędzać wol­ny czas z ró­wie­śni­ka­mi. Prze­sia­dy­wa­li­śmy z Wit­kiem w du­żym po­ko­ju niby ra­zem, a jed­nak osob­no. Te­le­wi­zor hu­czał na cały re­gu­la­tor, bo mąż miał stępio­ny słuch od gło­śnej pra­cy ma­szyn w fa­bry­ce. Sąsiad nie­ustan­nie wa­lił z tego po­wo­du w rury. Wte­dy jesz­cze nie czu­łam się sa­mot­na, a przy­naj­mniej do­brze uda­wa­łam. By­łam wy­śmie­ni­tą ak­tor­ką. Co wi­ęcej, sama świ­ęcie wie­rzy­łam w tę grę.

Po śmier­ci Wit­ka prze­sta­łam grać i świa­do­mo­ść pust­ki ude­rzy­ła we mnie tak bo­le­śnie, że za­bra­kło mi tchu. Przez kil­ka lat wy­ko­ny­wa­łam co­dzien­ne obo­wi­ąz­ki po sta­re­mu. Pra­ca, za­ku­py, go­to­wa­nie, my­cie okien, szo­ro­wa­nie podłóg, od­ku­rza­nie sza­fek. Ale dla kogo to wszyst­ko? Bo dla mnie nie mia­ło to już zna­cze­nia. Ot, wy­uczo­ne, la­ta­mi po­wta­rza­ne czyn­no­ści, któ­re skła­da­ły się na moje je­ste­stwo. Cza­sem do­bra ksi­ążka roz­świe­tla­ła je jak pro­myk sło­ńca w po­chmur­ny dzień. Na kil­ka go­dzin prze­no­si­łam się do lep­szej rze­czy­wi­sto­ści, w któ­rej wy­da­rze­nia na­bie­ra­ły tem­pa, a lu­dzie coś czu­li.

Tam­te­go ran­ka do­ta­rło do mnie, że ja też jesz­cze mogę coś po­czuć, że nie wszyst­ko stra­co­ne. Na­dal mam do­bre zdro­wie i reszt­ki ener­gii, któ­re mogę spo­żyt­ko­wać. Wy­ci­ągnęłam z szaf­ki sta­re pły­ty gra­mo­fo­no­we. Prze­gląda­łam je z no­stal­gią. Kie­dyś uwiel­bia­łam słu­chać mu­zy­ki i ta­ńczyć. Te­raz nie mo­głam ich na­wet od­two­rzyć, bo Wi­tek wie­le lat wcze­śniej po­zbył się gra­mo­fo­nu. W ko­ńcu z ża­lem zo­sta­wi­łam je obok śmiet­ni­ka przed blo­kiem.

Le­żąc na so­fie w sa­lo­nie Izy, ob­li­cza­łam w gło­wie, na ile mie­si­ęcy wy­star­czy mi pie­ni­ędzy. Przy­chód, do­chód, kosz­ty, re­zer­wy – sta­re przy­zwy­cza­je­nia ksi­ęgo­wej trud­no wy­ple­nić. Za­wsze lu­bi­łam ba­wić się w gło­wie cy­fra­mi, mno­żyć i dzie­lić spo­re sumy. Te­raz za­sta­na­wia­łam się, na co wy­dam okrągłą kwo­tę, któ­rą dys­po­no­wa­łam.

Nie my­śla­łam o tym, co zro­bię, kie­dy pie­ni­ądze się sko­ńczą.

***

– Mamo…

Nad ra­nem usły­sza­łam pu­ka­nie do drzwi. Mu­sia­łam przy­snąć, znu­żo­na ob­li­cze­nia­mi i wy­si­łkiem ostat­nich dni. Spa­ko­wa­nie i wy­rzu­ce­nie czter­dzie­stu lat swo­je­go ży­cia po­tra­fią czło­wie­ka wy­ko­ńczyć.

– Mamo, mogę we­jść?

Pod­nio­słam się na nie­wy­god­nej so­fie, czu­jąc przy­kre kłu­cie w boku.

– Wej­dź!

Iza sta­nęła w drzwiach. Wy­gląda­ła bar­dzo ład­nie, była sta­ran­nie uma­lo­wa­na i ubra­na w ele­ganc­ki, cien­ki swe­ter z dzia­ni­ny i gład­kie, gra­na­to­we spodnie z kan­tem. Ja­sno­brązo­we, pó­łdłu­gie wło­sy mi­ęk­ko oka­la­ły szczu­płą twarz, a duże piw­ne oczy pa­trzy­ły na mnie z po­wa­gą.

– Idę do pra­cy. Mam spo­tka­nie z klien­tem. Po­roz­ma­wia­my pó­źniej? – za­py­ta­ła.

Ski­nęłam gło­wą.

– W kuch­ni na sto­le zo­sta­wi­łam ci śnia­da­nie. Woj­tek jesz­cze śpi – wy­ja­śni­ła.

Za­wsze była obo­wi­ąz­ko­wa i za­rad­na. Świet­nie so­bie ra­dzi­ła, choć ni­g­dy nie lu­bi­ła go­to­wać.

– Dzi­ęki – od­pa­rłam krót­ko.

Mu­sia­łam umyć zęby i do­pro­wa­dzić się do ładu.

– To do pó­źniej! – rzu­ci­ła na od­chod­ne, zo­sta­wia­jąc za sobą przy­jem­ny za­pach per­fum.

Kie­dy trza­snęły drzwi, po­czła­pa­łam do ła­zien­ki i spoj­rza­łam w lu­stro. Mło­do­ść bez­pow­rot­nie prze­mi­nęła. Być może cza­iła się jesz­cze tyl­ko w oczach i kąci­kach ust. Do­bre i to, po­my­śla­łam i ochla­pa­łam twarz zim­ną wodą, a po­tem do­kład­nie wy­szo­ro­wa­łam uzębie­nie. Czy­ta­łam kie­dyś, że by­stre spoj­rze­nie i dźwi­ęcz­ny głos od­mła­dza­ją. Po­cie­sza­jące, zwłasz­cza gdy nie stać cię na chi­rur­ga pla­stycz­ne­go.

Prze­bra­łam się w blu­zę i dżin­sy, żeby pod­kręcić efekt od­mło­dze­nia, i zaj­rza­łam do Wojt­ka. Spał w roz­czu­la­jącej po­zie. Dłu­gie nogi wy­sta­wa­ły spod ko­łdry, jak za­wsze. De­li­kat­nie od­gar­nęłam z jego twa­rzy buj­ne loki, wspo­mi­na­jąc czas, kie­dy był jesz­cze dziec­kiem. Roz­tar­gnio­nym, tro­chę nie­sfor­nym, ale po­god­nym i pe­łnym ener­gii. Wpro­wa­dzał ży­cie do na­sze­go ci­che­go domu.

W kuch­ni na­la­łam so­bie her­ba­ty z dzban­ka, któ­ry przy­go­to­wa­ła Iza. Sia­dłam za sto­łem i utkwi­łam wzrok w ka­nap­kach z szyn­ką. Nad­sze­dł czas, żeby coś po­sta­no­wić. Nie chcia­łam przy­znać się do tego przed samą sobą, ale by­łam prze­ra­żo­na.