Zuza Wróbel na tropie. Detektywi z Domu pod Dębem, tom 1 ebook

PROLOG

Mam na imię Zuza, Zuza Wróbel, i jestem detektywką. No dobrze, może formalnie jeszcze nią nie jestem, ale jestem pewna, że zostanę śledczą w najbliższej przyszłości. Któż inny nadawałby się do tej roli bardziej niż ja?

Mama wciąż powtarza, że zawsze szukają mnie kłopoty, i chyba ma rację. W pierwszą aferę wpakowałam się niemal zaraz po przyjeździe w odwiedziny do mojego wujostwa w Warszawie. Ale o aferze za chwilę. Najpierw musicie poznać wujka i ciocię, u których aktualnie mieszkam.

Mój wujek, Antoni Wróbel, jest komisarzem stołecznej policji. Wszyscy go w Warszawie znają i bardzo cenią. O wujku często piszą w gazetach, dziennikarze zachwalają jego nieprzeciętny intelekt, umiejętność dedukcji i odwagę. Antoni Wróbel rozwiązał wiele kryminalnych spraw, o których głośno było w całym kraju. Złapał na gorącym uczynku niejednego złodzieja, zakuł w kajdanki setki złych ludzi: szpiegów, morderców i spiskowców. Nie ukrywam, że od najmłodszych lat zaczytywałam się w pismach detektywistycznych i wysłuchiwałam opowieści mojego taty o jego bracie, wujku Antonim.

Komisarz Wróbel wydał mi się w tych opowieściach połączeniem literackich bohaterów: Sherlocka Holmesa z Herkulesem Poirotem i Arsenem Lupinem. To taka wybuchowa mieszanka charyzmatycznego dżentelmena i nieprzeciętnie inteligentnego detektywa. Wyobrażacie go sobie? Bo ja wyobrażałam go sobie tak: wysoki, z ogorzałą od słońca i wiatru twarzą, szczupły i umięśniony niczym grecki zapaśnik; znający dziesiątki języków, zaczytujący się w najnowszych nowinkach kryminalistycznych i codziennie rano robiący tysiąc pompek na jednej ręce i drugie tyle brzuszków.

Możecie więc zrozumieć, że przeżyłam niemałe rozczarowanie, gdy na warszawskim dworcu zobaczyłam wujka po raz pierwszy. Antoni Wróbel jest wyższy ode mnie zaledwie o pół głowy (jestem wysoka, ale bez przesady), a na peron wbiegł zasapany bardziej niż wydająca ostatnie tchnienie lokomotywa. To okrągły mężczyzna z nieco topornie ociosaną twarzą, z krótkimi rączkami i nieco tylko dłuższymi od rąk nogami. Tak można sobie wyobrażać wielbiciela pączków i eklerek, a nie nieprzeciętnego detektywa! Wujek nie jest nawet podobny do mojego taty, mimo że są przecież braćmi. Może został adoptowany i o tym nie wie? Cały czas obiecuję sobie, że nie zdradzę mu swoich podejrzeń, żeby się nie zmartwił. Ostatnio jednak wujek działa mi na nerwy, i kto wie, czy czegoś nie wypaplam. Mama mówiła, że oprócz wpadania w kłopoty mam nieprzeciętnie niewyparzony język i zbyt często mówię to, co mam na myśli, zupełnie bez zastanowienia. Trochę w tym prawdy jest, nie przeczę.