Zdrada ebook

Moim uko­cha­nym dzie­ciom: Be­atrix, Tre­vo­rowi, Ton­dzie, Nic­kowi i Sam, Vic­to­rii, Va­nes­sie, Ma­xxowi i Za­rze.

Ży­czę Wam, żeby ci, któ­rych ko­cha­cie, ni­gdy Was nie zdra­dzili.

Ży­czę Wam, żeby ci, któ­rym ofia­ru­je­cie serca, za­wsze trak­to­wali je z czu­ło­ścią i z sza­cun­kiem.

Ży­czę Wam, żeby mi­łość, którą ob­da­ro­wu­je­cie in­nych, za­wsze do Was wra­cała po dzie­się­cio­kroć sil­niej­sza.

Z głębi mo­jego serca i z wy­ra­zami mi­ło­ści

mama/D.S.

Każda strata nie­sie ze sobą zysk,

A każdy zysk nie­sie ze sobą stratę,

A z każ­dym koń­cem

przy­cho­dzi nowy po­czą­tek.

przy­sło­wie bud­dyj­skie

ROZ­DZIAŁ 1

Dwaj męż­czyźni le­żeli w pa­lą­cym słońcu. Nie ru­szali się. Eks­plo­zje wstrzą­snęły oko­licą i je­den z nich za­lał się krwią. Choć byli wro­gami, ten drugi chwy­cił umie­ra­ją­cego prze­ciw­nika za rękę. Spoj­rzeli na sie­bie jesz­cze raz i ranny wy­dał z sie­bie ostat­nie tchnie­nie. Wtem w po­bliżu roz­legł się strzał. Drugi męż­czy­zna z prze­ra­że­niem sze­roko otwarł oczy. Jakby zni­kąd zja­wił się czło­wiek z pi­sto­le­tem w dłoni ni­czym anioł mści­ciel, który sfru­nął z nieba.

– Cię­cie! – Ci­szę prze­rwał głos.

Na plan wkro­czyli lu­dzie z ka­me­rami i z in­nym sprzę­tem.

„Trup” wstał z ziemi, krew wciąż spły­wała mu po szyi. Asy­stent pro­du­centa pod­biegł do niego z zim­nym na­po­jem, który ak­tor z wdzięcz­no­ścią wy­pił dusz­kiem. Drugi ak­tor, który przed chwilą trzy­mał go za rękę, zszedł z planu. Chciał coś zjeść, do­wie­dziaw­szy się, że na dzi­siaj za­koń­czono zdję­cia.

Zro­biło się gwarno. Roz­le­gały się okrzyki i salwy śmie­chu. Wy­soka, szczu­pła ko­bieta w krót­kich po­strzę­pio­nych spoden­kach dżin­so­wych, tramp­kach do ko­stek i w mę­skim łach­ma­nie za­miast pod­ko­szulka na­ra­dzała się z ekipą, z fi­glar­nym uśmie­chem na ustach. Blond włosy ko­biety kon­tra­sto­wały z ciem­no­mio­dową opa­le­ni­zną, ozna­cza­jącą, że ta osoba czę­sto prze­bywa na dwo­rze. Gąszcz dłu­gich roz­czo­chra­nych wło­sów zwią­zała nie­dbale w ku­cyk. Wy­piła łyk lo­do­wa­tej wody z bu­telki, którą ktoś jej po­dał. W po­bliżu stała cię­ża­rówka z je­dze­niem. Fo­to­graf pstry­kał zdję­cia ak­to­rom scho­dzą­cym z planu. W fil­mie brały udział cztery naj­więk­sze gwiazdy Hol­ly­wood, co nie było ni­czym nad­zwy­czaj­nym w wy­padku tej re­ży­serki. 

– To bę­dzie naj­lep­sza scena – za­pew­niała blon­dynka głów­nego ka­me­rzy­stę.

Lu­dzie krą­żyli wo­kół niej, za­da­jąc py­ta­nia. Tech­nik dźwięku przy­ta­ki­wał. Ro­bota szła jak z płatka. Czło­wiek z pia­sku bę­dzie jej naj­lep­szym fil­mem.

Mu­ro­wa­nym prze­bo­jem, jak po­przed­nie filmy Tal­lie Jo­nes. Cze­go­kol­wiek się tknęła, za­mie­niała w złoto. Zdo­była już dwie no­mi­na­cje do Oscara i sześć do Zło­tych Glo­bów, a na jej biurku już prę­żyły się dwa Globy. Bra­ko­wało zaś sta­tu­etki Oscara. Jej filmy sta­wały się hi­tami, gdyż umiała łą­czyć wartką ak­cję, która tra­fiała w gust męż­czyzn, od­po­wied­nią dawkę prze­mocy, za­spo­ka­ja­jącą ich żą­dzę krwi, nie epa­tu­jąc nią nad­mier­nie, z ko­biecą wraż­li­wo­ścią i emo­cjo­nal­no­ścią. Ofia­ro­wała wi­dzom to, co naj­lep­sze z obu świa­tów. Miała do­tyk Mi­dasa. W wieku trzy­dzie­stu dzie­wię­ciu lat ze­brała na kon­cie sie­dem­na­ście fil­mów, z któ­rych ża­den nie oka­zał się klapą.

W po­wie­trzu uno­sił się za­pach zwy­cię­stwa. Tal­lie z ra­do­ścią szła do przy­czepy, która słu­żyła jej za biuro, gdy krę­ciła film za mia­stem, ści­ska­jąc pod pa­chą pod­nisz­czony sce­na­riusz ze zmia­nami na­nie­sio­nymi po­przed­niego dnia przez sce­na­rzy­stów. Wciąż do­sko­na­liła tekst. Była per­fek­cjo­nistką. Współ­pra­cow­nicy zło­ścili się na nią, że zaj­muje się każ­dym naj­mniej­szym szcze­gó­łem, lecz ta stra­te­gia miała swoje do­bre strony. W kli­ma­ty­zo­wa­nej przy­cze­pie Tal­lie włą­czyła Black­Berry. Uj­rzała dwie wia­do­mo­ści od córki, stu­dentki pierw­szego roku prawa na uni­wer­sy­te­cie w No­wym Jorku. Ma­xine czy też Max, jak na nią mó­wiono, wo­lała prawo niż film. Chciała zo­stać praw­ni­kiem jak jej dzia­dek, oj­ciec Tal­lie, Sam Jo­nes. Był bo­ha­te­rem ich oby­dwu, a one były ko­bie­tami jego ży­cia. Mama Tal­lie zmarła na bia­łaczkę, gdy córka uczyła się w szkole śred­niej, a oj­ciec z en­tu­zja­zmem wspie­rał wszyst­kie jej po­my­sły. To­wa­rzy­szył jej na osca­ro­wej gali, kiedy otrzy­mała no­mi­na­cję. Pę­kał z dumy, sto­jąc u jej boku.

To dzięki matce Tal­lie po­ko­chała kla­syczne kino. Od­kąd się­gała pa­mię­cią, cho­dziły ra­zem oglą­dać filmy. Mama dała jej na imię Tal­lu­lah, na cześć Tal­lu­lah Ban­khead, którą uzna­wała za naj­pięk­niej­szą ko­bietę, jaką wi­dział świat. Tal­lie nie­na­wi­dziła swego imie­nia, to­le­ro­wała wy­łącz­nie jego zdrob­nie­nie. Uwiel­biała wszyst­kie filmy obej­rzane z mamą, która sama ma­rzyła o ka­rie­rze ak­torki, a po­tem prze­lała swoje ma­rze­nia na córkę, lecz nie­stety nie do­żyła jej suk­ce­sów. Nie zo­ba­czyła jej fil­mów. W wieku dwu­dzie­stu je­den lat wy­szła za mąż za czter­dzie­sto­pię­cio­let­niego roz­chwy­ty­wa­nego praw­nika. Była jego drugą żoną, a Tal­lie ich je­dyną córką. Osiem­dzie­się­cio­pię­cio­letni te­raz oj­ciec Tal­lie, eme­ry­to­wany praw­nik, bar­dzo pod­upadł na zdro­wiu. Co­dzien­nie roz­ma­wiał z córką przez te­le­fon. Uwiel­biał słu­chać o tym, co się dzieje na pla­nie. Tal­lie była jego łącz­ni­kiem ze świa­tem ze­wnętrz­nym, po­nie­waż cho­ro­wał na ar­tre­tyzm i rzadko opusz­czał swój dom.

Tal­lie nie miała szczę­ścia do męż­czyzn. Nie było to nic dziw­nego ani nad­zwy­czaj­nego w nie­pew­nym i chwiej­nym świe­cie filmu. Trudno było spo­tkać w Hol­ly­wood zwy­czaj­nego i przy­zwo­itego czło­wieka. Ina­czej było z oj­cem Max, kow­bo­jem z Mon­tany, któ­rego Tal­lie po­znała na stu­diach i za­szła z nim w ciążę w wieku dwu­dzie­stu je­den lat. Zre­zy­gno­wała ze stu­diów, aby przez rok opie­ko­wać się có­reczką. Oj­ciec na­kło­nił ją do mał­żeń­stwa, jed­nak Tal­lie i jej chło­pak oka­zali się na to zbyt nie­doj­rzali. Gdy Max skoń­czyła pół roku, kow­boj wró­cił do Mon­tany i para roz­wio­dła się. Tal­lie od­wie­dziła go kilka razy, chcąc się prze­ko­nać, czy na pewno ich zwią­zek nie ma przy­szło­ści. Nie­stety, cał­ko­wi­cie się róż­nili. On od dwu­dzie­stu lat jeź­dził z po­ka­zami ro­deo. Oże­nił się z dziew­czyną z Wy­oming, z którą miał troje dzieci. Co roku wy­sy­łał Max kartkę uro­dzi­nową, a na Boże Na­ro­dze­nie pa­miątkę z po­ka­zów ro­deo. Oj­ciec i córka wi­dzieli się cztery razy w ży­ciu. Kow­boj nie był złym czło­wie­kiem, tylko zwy­czaj­nie nic go z Max nie łą­czyło. Po­cho­dził z in­nego świata. Był przy­stojny, na­wet za­bój­czo przy­stojny w wieku dwu­dzie­stu lat, a Max wy­glą­dała jesz­cze pięk­niej niż matka, wy­soka blon­dynka, strze­li­sta i smu­kła, o oczach ko­loru nieba. Zie­lo­no­oka Tal­lie była odro­binę od niej niż­sza. Gdzie­kol­wiek się ra­zem po­ja­wiały, lu­dzie nie mo­gli ode­rwać od nich wzroku. Wy­glą­dały jak sio­stry, a nie jak matka z córką.

Po raz drugi Tal­lie wy­szła za mąż za ak­tora, który grał w jej fil­mie. Wierna za­sa­dzie, by się nie wią­zać ze swo­imi ak­to­rami, dla tego zro­biła wy­ją­tek. Bry­tyj­ski gwiaz­dor zła­mał wiele serc i rów­nież ona stra­ciła dla niego głowę. Miała trzy­dzie­ści lat, on był o dwa lata młod­szy. Zdra­dził ją pod­czas krę­ce­nia ko­lej­nego filmu, co się od­biło sze­ro­kim echem w me­diach. Mał­żeń­stwo prze­trwało je­de­na­ście mie­sięcy, z któ­rych ra­zem spę­dzili nie­całe trzy. Tal­lie za­pła­ciła mu mi­lion do­la­rów, żeby się wy­plą­tać z tego związku. Ostro się tar­go­wał, więc suma mu­siała być od­po­wied­nio słona.

Po ko­lej­nej ser­co­wej po­rażce Tal­lie nie zwią­zała się z ni­kim przez pięć lat, sku­pia­jąc się na pracy i córce. Cał­ko­wi­cie prze­szła jej ochota na na­stępne mał­żeń­stwo. I wtedy po­znała Hun­tera Lloyda, zna­nego pro­du­centa fil­mo­wego. Róż­nił się od męż­czyzn, z któ­rymi do tej pory się wią­zała. Za­częła uma­wiać się z nim na randki. Hunt był po­rząd­nym czło­wie­kiem, nie zdra­dzał jej, nie kła­mał i nie po­pi­jał. Miał za sobą dwa nie­udane mał­żeń­stwa, które kosz­to­wały go for­tunę. Cztery lata temu zo­stali z Tal­lie parą. Po roku Hunt prze­pro­wa­dził się do niej, po­zo­sta­wiw­szy żo­nie oka­zały dom w Bel Air. Dla obojga układ oka­zał się ko­rzystny. Byli w so­bie za­ko­chani, Max go uwiel­biała, a on był dla niej bar­dzo do­bry.

Hunt przy­po­mi­nał du­żego, ła­god­nego mi­sia. Film, który wła­śnie re­ży­se­ro­wała Tal­lie, był ich dru­gim wspól­nym przed­się­wzię­ciem, a pierw­szy oka­zał się prze­bo­jem ka­so­wym. Wspól­nie osią­gnęli wię­cej niż każde z osobna. Hunt Lloyd i sta­bilny, spo­kojny zwią­zek sta­no­wili speł­nie­nie ma­rzeń Tal­lie, która mimo nie­by­wa­łych suk­ce­sów była skromną osobą, lu­biącą ci­che, spo­kojne ży­cie. Nie miała czasu ani ochoty bry­lo­wać na sa­lo­nach. Re­ży­se­ro­wała bądź zaj­mo­wała się mon­ta­żem, była wiecz­nie w ru­chu, wiecz­nie za­jęta.

Kiedy uro­dziła córkę i skoń­czyła dwa­dzie­ścia je­den lat, zo­stała do­strze­żona w skle­pie w Hol­ly­wood przez pew­nego agenta, który za­pro­po­no­wał jej próbne zdję­cia i rolę w fil­mie. Zgo­dziła się na jego pro­po­zy­cję przez wzgląd na pa­mięć o matce. Do­brze wie­działa, ile by to dla niej zna­czyło. Świet­nie wy­pa­dła, a film rów­nież bar­dzo się po­do­bał, lecz Tal­lie nie­na­wi­dziła każ­dej mi­nuty, którą po­świę­ciła gra­niu. Nie to chciała w ży­ciu ro­bić. Agent zło­ścił się na nią, bo od­rzu­ciła sporo ofert. Ka­mera ją ko­chała, a jak na tak krót­kie przy­go­to­wa­nie dziew­czyna była nie­złą ak­torką. Ona jed­nak wo­lała re­ży­se­rię i jej za­pra­gnęła się po­świę­cić. Po rocz­nej prze­rwie wró­ciła na stu­dia i po­szła do szkoły fil­mo­wej. Jej pracą dy­plo­mową był ni­sko­bu­dże­towy film, który po­wstał dzięki fi­nan­so­wemu wspar­ciu ojca. Ob­raz pod ty­tu­łem Prawda o męż­czy­znach i ko­bie­tach stał się kul­towy. To był po­czą­tek re­ży­ser­skiej ka­riery Tal­lie. Od tam­tej chwili ni­gdy nie oglą­dała się wstecz.

Jej pierw­sze filmy po­do­bały się i zy­ski­wały świetne re­cen­zje. Nim Tal­lie skoń­czyła trzy­dzie­ści lat, stały się żyłą złota. Re­ży­serka zaś zo­stała le­gendą Hol­ly­wood i sy­no­ni­mem suk­cesu zdo­by­tego w ciągu sie­dem­na­stu lat pracy, którą ko­chała. Nie zno­siła wszel­kich atry­bu­tów, które się z nią wią­zały: sławy, za­in­te­re­so­wa­nia, prasy, pre­mier, pu­blicz­nych wy­stą­pień, po­pi­sów, świa­teł ju­pi­te­rów. Zda­niem Tal­lie blichtr na­le­żał się ak­to­rom, nie jej. Wła­śnie dla­tego nie chciała zo­stać ak­torką, lecz re­ży­serką, która ma udział w pracy ak­to­rów i w in­ter­pre­ta­cji sce­na­riu­sza. Po jed­nym fil­mie, w któ­rym za­grała, wie­działa, co ją czeka, gdy obie­rze drogę ak­tor­ską, i nie miała na to ochoty. Uwiel­biała pra­co­wać, two­rzyć, być ar­tystką. Z ra­do­ścią rzu­cała się w wir pracy, lecz nie chciała być gwiazdą. Tego jed­nego nie chciała, i nie miała co do tego wąt­pli­wo­ści.

Po raz pierw­szy wło­żyła długą suk­nię, gdy zdo­była Złoty Glob. Po uzy­ska­niu no­mi­na­cji uświa­do­miła so­bie, że ma w sza­fie wy­łącz­nie ciu­chy, w któ­rych pra­co­wała i w któ­rych wy­glą­dała jak osoba bez­domna. Kom­plet­nie nie dbała o stroje, do­brze się ze sobą czuła, a Hunt ko­chał ją wła­śnie taką. Był bar­dziej kon­tak­towy i świa­towy niż ona, na­le­żał do hol­ly­wo­odz­kiej elity, ale woda so­dowa nie ude­rzyła mu do głowy.

Za­wsze z ra­do­ścią wra­cał do domu, w któ­rym Tal­lie le­żała na pod­ło­dze bądź na ka­na­pie za­czy­tana w sce­na­riu­szach. Gdy miał czas, od­wie­dzał ją na pla­nie. Był bar­dziej biz­nes­me­nem w Hol­ly­wood niż ar­ty­stą, trak­to­wał filmy jako biz­nes, a film zro­biony przez Tal­lie Jo­nes i wspól­nie z nią wy­pro­du­ko­wany sta­no­wił dla niego szczyt ma­rzeń. Było mu więc wszystko jedno, czy Tal­lie miała ochotę się ucze­sać, czy też cho­dzić roz­czo­chrana.

Znaj­do­wali się nie­da­leko Palm Springs, na pla­nie zdję­cio­wym, który zbu­do­wali. Za­re­zer­wo­wała w ho­telu po­kój, gdyby miała ochotę się w nim prze­spać, naj­czę­ściej jed­nak wra­cała na noc do L.A., żeby być z Hun­tem, je­śli nie pra­co­wała do późna, albo też on ją od­wie­dzał.

Chciała przej­rzeć uję­cia, szcze­gól­nie te ostat­nie, nim ze­szli z planu. Za­tknęła we włosy trzy ołówki i dłu­go­pis. Ro­biąc no­tatki, od­po­wia­dała na ma­ile. Wła­śnie szła do przy­czepy, aby się przyj­rzeć re­zul­ta­tom go­rącz­ko­wego dnia, gdy nad szosą pro­wa­dzącą na plan unio­sła się chmura ku­rzu. Wi­no­wajcą oka­zał się srebrny aston mar­tin.

Tal­lie zmru­żyła oczy, pa­trząc na słońce, gdy pod­je­chał spor­towy sa­mo­chód, wciąż wznie­ca­jący tu­many ku­rzu. Za­ha­mo­wał gwał­tow­nie przy Tal­lie, która z uśmie­chem spo­glą­dała na wy­sia­da­jącą z niego po­stać. Ko­bieta za­pie­rała swym wy­glą­dem dech w pier­siach. Była ubrana w kusą spód­niczkę mini, miała nie­wia­ry­god­nie dłu­gie, sek­sowne nogi, re­we­la­cyjną fi­gurę i blond grzywkę. Wy­raź­nie się spie­szyła. Wiatr roz­wiał jej fry­zurę, jakby wła­śnie wy­szła z filmu. Jej dłoń zdo­biła ogromna tur­ku­sowa bran­so­letka, w uszach miała dia­menty, na no­gach naj­wyż­sze szpilki świata.

– Cho­lera! Czyż­bym się spóź­niła na ostat­nie uję­cie? – Bri­gitte, piękna wła­ści­cielka astona mar­tina, była wy­raź­nie zi­ry­to­wana.

Tal­lie uśmiech­nęła się.

– Wszystko po­szło spraw­nie. Mo­żesz ze mną obej­rzeć ma­te­riał.

Bri­gitte ode­tchnęła z ulgą.

– Tra­fi­łam na dziki ko­rek. Dwa razy utknę­łam na do­bre pół go­dziny.

Bri­gitte była w każ­dym calu gwiazdą. Na ob­ca­sach prze­wyż­szała wzro­stem Tal­lie, a jej twarz zdo­bił nie­ska­zi­telny ma­ki­jaż. Ni­gdy nie opusz­czała domu nie­uma­lo­wana. Ide­al­nie do­brane stroje pod­kre­ślały jej do­sko­nałą syl­wetkę. Ema­no­wała wprost sek­sem. Była prze­ci­wień­stwem Tal­lie. Każdy szcze­gół jej wy­glądu miał przy­ku­wać uwagę, pod­czas gdy Tal­lie, wręcz prze­ciw­nie, wo­lała po­zo­sta­wać w cie­niu. Widz miał zwra­cać uwagę na in­nych, nie na nią. Bri­gitte zaś uwiel­biała znaj­do­wać się w cen­trum uwagi. Sub­telna i nie­śmiała na­tura Tal­lie była jej cał­ko­wi­cie obca. Fi­zycz­nie były do sie­bie po­dobne. Wy­so­kie, szczu­płe blon­dynki zu­peł­nie ina­czej wy­ko­rzy­stały atry­buty dane im przez na­turę. Tal­lie je ukry­wała, tym­cza­sem Bri­gitte pod­kre­ślała. Prawdę mó­wiąc, Tal­lie nie za­le­żało na wy­glą­dzie, ni­gdy jej nie ob­cho­dził, Bri­gitte na­to­miast wkła­dała w swój olśnie­wa­jący wy­gląd mnó­stwo dba­ło­ści i wy­siłku.

Były w tym sa­mym wieku. Bri­gitte uj­mo­wała so­bie dzie­sięć lat, a Tal­lie nie­świa­do­mie ro­biła to samo. W sta­rych ciu­chach, wy­so­kich tramp­kach, znisz­czo­nych dżin­sach i ko­szul­kach, wy­glą­dała jak na­sto­latka. Bri­gitte zo­pe­ro­wała so­bie oko­lice oczu i z dumą ob­no­siła swój pełny biust. Re­gu­lar­nie wstrzy­ki­wała w wargi bo­toks i ko­la­gen, co­dzien­nie ćwi­czyła w naj­bar­dziej eks­klu­zyw­nej si­łowni w Hol­ly­wood. Ciężko pra­co­wała na swój wy­gląd, ale sku­tek był re­we­la­cyjny. Wy­glą­dała rów­nie pięk­nie jak gwiazdy fil­mowe.

Tal­lie i Bri­gitte po­znały się sie­dem­na­ście lat temu w szkole fil­mo­wej w USC[1]. Bri­gitte ma­rzyła o zo­sta­niu ak­torką i chciała się wszyst­kiego o tym za­wo­dzie na­uczyć. Jej zna­jomi wie­dzieli, że po­cho­dzi z za­moż­nej ro­dziny z San Fran­ci­sco i wcale nie musi pra­co­wać, ona jed­nak ma­rzyła o ka­rie­rze fil­mo­wej. Po­dob­nie jak Tal­lie wcze­śnie stra­ciła matkę, a wkrótce po­tem oj­ciec oże­nił się z ko­bietą o wiele od sie­bie młod­szą. Wi­zja ob­co­wa­nia ze złą ma­co­chą wy­go­niła Bri­gitte do L.A. Tal­lie za­trud­niła ją przy swoim pierw­szym nie­za­leż­nym fil­mie, jesz­cze pod­czas stu­diów. Bri­gitte oka­zała się tak so­lidna, zor­ga­ni­zo­wana i po­mocna, że Tal­lie za­pro­po­no­wała jej współ­pracę przy ko­lej­nym fil­mie. Wresz­cie Bri­gitte po­rzu­ciła ma­rze­nia o ak­tor­stwie i zo­stała jej asy­stentką. Ro­biła wszystko, czego Tal­lie nie chciała bądź nie umiała ro­bić. Była do­sko­nała, za­cie­kle bro­niła jej przed dzien­ni­ka­rzami, osła­niała ni­czym tar­czą przed nie­bez­pie­czeń­stwem. Ma­wiała, że da­łaby się za nią po­kroić. Tal­lie była na­iwna i pro­sto­li­nijna, i rze­czy­wi­ście po­trze­bo­wała ko­goś, kto sta­nąw­szy mię­dzy nią a świa­tem, chro­niłby ją. Bri­gitte re­pre­zen­to­wała Tal­lie przed świa­tem, do­brze słu­żąc każ­dej spra­wie. Uwal­niała ją od ko­niecz­no­ści zaj­mo­wa­nia się róż­nymi spra­wami, dzięki czemu Tal­lie miała wię­cej czasu na pracę i dla córki. Po sie­dem­na­stu la­tach czuła wo­bec Bri­gitte ogromną wdzięcz­ność. Łą­czył je ide­alny układ. Po tak dłu­gim cza­sie zo­stały przy­ja­ciół­kami. Po­nie­waż Tal­lie pra­co­wała na okrą­gło, nie miała czasu na inne przy­jaź­nie, a Bri­gitte stała za­wsze u jej boku, chro­niła, roz­piesz­czała, była dumna, że może jej słu­żyć.

Żad­nego za­da­nia nie uwa­żała za zbyt trudne czy za am­bitne, zbyt cza­so­chłonne czy nie­cie­kawe.

Po­szły ra­zem do przy­czepy, aby obej­rzeć ma­te­riał, żywo roz­pra­wia­jąc o mi­nio­nym dniu. Bri­gitte po ska­li­stej ścieżce dro­biła kroczki na wy­so­kich szpil­kach.

– Kup so­bie wresz­cie przy­zwo­ite buty – prze­ko­ma­rzała się z nią Tal­lie.

Czę­sto po­zwa­lała so­bie na po­dobne ko­men­ta­rze. Bri­gitte no­siła wy­łącz­nie wy­so­kie sek­sowne szpilki i świet­nie w nich wy­glą­dała. Miała do nich taki sto­su­nek jak inni do bu­tów do bie­ga­nia.

– Masz na my­śli trampki? – Ro­ze­śmiała się.

Tal­lie nie wło­ży­łaby na­wet no­wych tram­pek, no­siła wy­łącz­nie po­pla­mione i dziu­rawe. Wy­glą­dała w nich rów­nie po­nęt­nie i za­chwy­ca­jąco jak Bri­gitte, lecz zu­peł­nie o tym nie my­ślała. Hunt rów­nież o to nie dbał. Ko­chał ją taką, jaka była. Jej nie­dbały wy­gląd sta­no­wił część jej uroku. Naj­bar­dziej ze wszyst­kiego Hunt po­dzi­wiał jej ge­nialny twór­czy umysł. Bri­gitte rów­nież to w niej ce­niła. Oboje wie­dzieli, że na­dej­dzie dzień, kiedy Tal­lie zo­sta­nie uznana za jed­nego z naj­waż­niej­szych fil­mow­ców swych cza­sów.

W przy­cze­pie obej­rzały ma­te­riał. Tal­lie mil­czała, w na­pię­ciu i wni­kli­wie przy­glą­da­jąc się naj­drob­niej­szym szcze­gó­łom. Kilka razy prze­ry­wała oglą­da­nie i pi­sała uwagi dla mon­ta­ży­stów, któ­rzy będą je póź­niej roz­wa­żać. Miała by­stre oko i do­strze­gała niu­anse, któ­rych inni nie za­uwa­żali. To ją wy­róż­niało spo­śród wszyst­kich. Przed wyj­ściem roz­ma­wiała ze swoim za­stępcą i mon­ta­ży­stami. Mi­nęła siódma. Tal­lie po­czuła zmę­cze­nie, lecz była bar­dzo za­do­wo­lona.

– Czy wra­casz do domu? – spy­tała Bri­gitte.

Miała w ba­gaż­niku torbę z rze­czami na noc na wy­pa­dek, gdyby Tal­lie ze­chciała zo­stać. Przed­kła­dała jej po­trzeby i plany nad wszystko inne. Po­nie­waż z ra­do­ścią grała dru­gie skrzypce, stała się nie­za­stą­piona. Była pod każ­dym wzglę­dem asy­stentką ide­alną.

– Nie wiem – od­parła Tal­lie. – Czy wi­dzia­łaś się z Hun­tem? – Miała ochotę wró­cić do domu, choć wie­działa, że nie do­jadą przed dzie­wiątą, a może na­wet przed dzie­siątą.

– Mó­wił, że przy­go­tuje dla cie­bie ko­la­cję, je­śli po­sta­no­wisz wró­cić, albo przy­je­dzie do cie­bie, je­śli tak wo­lisz. Mam mu dać znać.

Tal­lie wa­hała się przez krótką chwilę. Zde­cy­do­wała się wró­cić, cho­ciaż spę­dzą ze sobą tylko kilka go­dzin, za­nim pójdą spać. A bę­dzie mu­siała wstać przed czwartą rano. Jed­nak bar­dzo lu­biła być w domu, a Hunt świet­nie go­to­wał.

– My­ślę, że wrócę do domu.

– W ta­kim ra­zie cię za­wiozę. Prze­śpisz się po dro­dze.

Tal­lie miała za sobą długi dzień, jak za­wsze, kiedy pra­co­wała na pla­nie. We­szło jej to w krew, lu­biła ten stan.

– Dzięki.

Tal­lie chwy­ciła płó­cienną torbę, która od mie­sięcy słu­żyła jej za pod­ręczną to­rebkę. Torba na na­rzę­dzia dla hy­drau­lika, która wpa­dła jej w oko na ga­ra­żo­wej wy­prze­daży, ide­al­nie bo­wiem nada­wała się do no­sze­nia sce­na­riu­szy i bru­lio­nów, które miała za­wsze przy so­bie, żeby do nich zaj­rzeć przy pierw­szej lep­szej oka­zji. Pra­co­wała bez wy­tchnie­nia, za­pi­sy­wała nowe po­my­sły scen do wy­ko­rzy­sta­nia w fil­mie ak­tu­al­nie krę­co­nym bądź przy­datne w ko­lej­nym. Jej umysł pę­dził z pręd­ko­ścią stu pięć­dzie­się­ciu ki­lo­me­trów na go­dzinę.

Zgod­nie z obiet­nicą Bri­gitte wy­słała Hun­towi SMS-a o po­wro­cie Tal­lie. W ciągu dnia wy­ko­nała dla niej kil­ka­na­ście te­le­fo­nów, za­ła­twiła jej sprawy, za­mó­wiła rze­czy dla Max w No­wym Jorku, za­pła­ciła ra­chunki. Była naj­bar­dziej zor­ga­ni­zo­wana spo­śród osób, które Tal­lie po­znała, a Hunt w pełni się z nią zga­dzał. Pod­kre­ślał, iż Tal­lie ma szczę­ście, że Bri­gitte dla niej pra­cuje. Bri­gitte cał­ko­wi­cie za­do­wa­lał fakt po­zo­sta­wa­nia w cie­niu Tal­lie, by­cie jej łącz­ni­kiem ze świa­tem. Jej praca miała poza tym do­dat­kowe ko­rzy­ści. Gdy Bri­gitte spodo­bał się ja­kiś strój, fu­trzana kurtka bądź bi­żu­te­ria, do­sta­wała je w pre­zen­cie od sklepu. Nie po­sia­dała się z dumy. To był naj­więk­szy atut jej pracy. Ju­bi­le­rzy i pro­jek­tanci przy­sy­łali do niej pre­zenty dla Tal­lie, pra­gnąc, by asy­stentka na­mó­wiła swą pra­co­daw­czy­nię do no­sze­nia ich kre­acji. Tal­lie jed­nak nie była tym za­in­te­re­so­wana i z ra­do­ścią od­da­wała te rze­czy Bri­gitte, która nie ukry­wała za­chwytu i we wszyst­kim wy­glą­dała olśnie­wa­jąco. Do­stała na­wet spory upust na astona mar­tina. Była wła­ści­cielką prze­pięk­nego domu w Hol­ly­wood Hills z pry­wat­nym ba­se­nem. Opły­wała w do­statki i wio­dła wspa­niałe ży­cie jako asy­stentka Tal­lie. Przez sie­dem­na­ście lat trak­to­wała tę pracę jako praw­dziwe bło­go­sła­wień­stwo. Cho­ciaż była za­można z domu i nie po­trze­bo­wała pre­zen­tów Tal­lie, ko­rzy­stała z nich, nie chcąc po­zo­sta­wać na gar­nuszku ojca i ma­co­chy. Po­do­bało się jej, że jest nie­za­leżna od ro­dzin­nej for­tuny, choć przy­zna­wała, że dom ku­piła za pie­nią­dze za­pi­sane przez matkę. Trak­to­wała go jako in­we­sty­cję. Obec­nie był wart dwa, trzy razy wię­cej, niż za niego za­pła­ciła. Dzięki wła­snemu ma­jąt­kowi, hoj­no­ści Tal­lie, nie­usta­ją­cemu stru­mie­niowi pre­zen­tów i in­nym ko­rzy­ściom Bri­gitte wio­dła złote ży­cie, które pod wie­loma wzglę­dami było lep­sze niż ży­cie Tal­lie. Przy­naj­mniej można było od­nieść ta­kie wra­że­nie.

Tal­lie była bar­dziej dys­kretna niż Bri­gitte. Ona także do­ra­stała w do­bro­by­cie, lecz nie aż w ta­kim jak jej asy­stentka. Bri­gitte cza­sami od­wie­dzała ro­dzinę, lecz za­wsze się po­tem skar­żyła. San Fran­ci­sco było po­nu­rym mia­stem, nie­na­wi­dziła swo­jej ma­co­chy, stra­ciła kon­takt z oj­cem, od­kąd się oże­nił z tą ko­bietą. Tal­lie stała się dla niej ro­dziną, kimś, na kim jej za­le­żało od sie­dem­na­stu lat, a Tal­lie od­wza­jem­niała jej uczu­cie. Bri­gitte była jej bli­ska jak sio­stra, a wo­bec Max za­cho­wy­wała się jak ciotka, miała dla niej wiele życz­li­wo­ści. Max uwiel­biała ją i opo­wia­dała jej o swoim ży­ciu. Cza­sami mó­wiła jej na­wet wię­cej niż matce, szcze­gól­nie wtedy, gdy Tal­lie wy­ru­szała na plan.

Tal­lie usia­dła na sie­dze­niu obok kie­rowcy w su­per­au­cie Bri­gitte. Za­pięła pas i oparła się wy­god­nie. Była na no­gach od pią­tej rano i na­gle po­czuła wiel­kie znu­że­nie. Tuż przed wy­jaz­dem do­stała za­pis zmian w sce­na­riu­szu i wzięła go, żeby wszystko spraw­dzić, ale była wy­koń­czona.

– Zdrzem­nij się – za­pro­po­no­wała Bri­gitte. – Prze­czy­tasz rano. Nie mu­sisz tego ro­bić dzi­siaj.

Tal­lie jed­nak była su­mienna do bólu.

– Masz ra­cję – od­parła z wdzięcz­no­ścią.

Nie wy­obra­żała so­bie ży­cia bez Bri­gitte i miała na­dzieję, że ni­gdy nie bę­dzie mu­siała żyć bez niej. Li­czyła na to, że się ra­zem ze­sta­rzeją, a Bri­gitte żar­to­wała, że tak wła­śnie bę­dzie, bo się ni­g­dzie nie wy­biera, nie ma żad­nych po­kus, nie za­mie­rza sko­rzy­stać z ofert, które jej czę­sto skła­dano, żeby pod­kraść ją Tal­lie, tak by pra­co­wała dla ko­goś in­nego. Na­tych­miast pod­kre­ślała, że uwiel­bia swoją pracę i pra­co­daw­czy­nię i że Tal­lie jest jej naj­lep­szą przy­ja­ciółką.

Ni stąd, ni zo­wąd Tal­lie za­śmiała się, zer­ka­jąc w lu­sterko.

– Wy­glą­dam na au­to­sto­po­wiczkę. Strasz­nie.

– Ow­szem. – Bri­gitte ro­ze­śmiała się rów­nież, pa­trząc na nią. – Mo­gła­byś się cza­sem ucze­sać.

Bri­gitte prze­dłu­żyła so­bie włosy, dzięki czemu jesz­cze bar­dziej upodob­niła się do Tal­lie, która miała włosy na­tu­ralne, z tą róż­nicą, że Bri­gitte była za­wsze sta­ran­nie ucze­sana. Nie wy­szłaby z domu, wy­glą­da­jąc jak Tal­lie, wcale by zresztą tego nie chciała. Poza tym praca Tal­lie była fi­zycz­nie bar­dziej uciąż­liwa. Albo trzeba było wcho­dzić na dra­binę, albo sie­dzieć na dźwigu, żeby zdo­być lep­sze uję­cie. Tal­lie go­dzi­nami prze­by­wała na słońcu, nie za­da­jąc so­bie trudu po­sma­ro­wa­nie się kre­mem prze­ciw­sło­necz­nym, choć Bri­gitte po­waż­nie ostrze­gała ją przed zmarszcz­kami. Ku­cała za ka­merą, le­żała w bło­cie, żeby le­piej zo­ba­czyć kąt uję­cia. Była pra­co­wita jak mrówka. Na­wet roz­czo­chrana miała w so­bie na­tu­ralne piękno. Jakby ja­kieś świa­tło wy­do­sta­wało się z jej wnę­trza. Wy­gląd Bri­gitte był bar­dziej wy­pra­co­wany, po­świę­cała temu wiele go­dzin. Tal­lie nie mia­łaby tyle cier­pli­wo­ści ani też chęci, by wy­glą­dać jak przy­ja­ciółka i za­in­we­sto­wać w to swój czas i wy­si­łek.

– Dzięki, że mnie wie­ziesz – rze­kła z wdzięcz­no­ścią, zie­wa­jąc. Krótka chwila uświa­do­miła jej, jak bar­dzo jest zmę­czona.

– Za­mknij oczy i się zdrzem­nij – rzu­ciła Bri­gitte.

Tal­lie pod­dała się tej su­ge­stii z ła­god­nym uśmie­chem. Po pię­ciu mi­nu­tach, gdy wje­chały na au­to­stradę pro­wa­dzącą do L.A., spała jak ka­mień.

ROZ­DZIAŁ 2

Bri­gitte po­trzą­snęła de­li­kat­nie ra­mie­niem Tal­lie, gdy sta­nęły przed jej do­mem w Bel Air. Tal­lie nie lu­biła osten­ta­cyj­nego bo­gac­twa. Miała piękny, pro­sty dom z su­ro­wymi, no­wo­cze­snymi i otwar­tymi prze­strze­niami, który spo­wi­jała at­mos­fera ci­szy i spo­koju. Nie za­mie­rzała za­śmie­cać so­bie ży­cia. Miała też dom w Ma­libu, który bar­dzo rzadko od­wie­dzała, apar­ta­ment w No­wym Jorku, dla Max, i miesz­kanko w Pa­ryżu, które ku­piła na sa­mym po­czątku swo­jej ka­riery. Za­wsze o tym ma­rzyła i choć nie była w Pa­ryżu od dwóch lat, czer­pała przy­jem­ność z sa­mego faktu, że je ma. Od czasu do czasu uży­czała go zna­jo­mym. Pod­czas ostat­niego urlopu za­trzy­mała się tam Bri­gitte, która uwiel­biała Pa­ryż. Tal­lie krę­ciła wtedy film w Afryce i Bri­gitte sko­rzy­stała z oka­zji. Ko­rzy­ści pły­nące z cha­rak­teru jej pracy jako oso­bi­stej asy­stentki były zresztą fan­ta­styczne. Żyła ży­ciem swej pra­co­daw­czyni, re­zy­gnu­jąc z wła­snego. Bez pro­blemu się przy­sto­so­wy­wała. O dzie­sią­tej wie­czo­rem miała randkę, lecz gdyby się oka­zało, że do pół­nocy bę­dzie za­jęta spra­wami Tal­lie, nie pro­te­sto­wa­łaby.

– Je­ste­śmy na miej­scu – szep­nęła.

Tal­lie otwo­rzyła oczy. Na­wet nie zaj­rzała do sce­na­riu­sza ze zmia­nami, który le­żał na jej ko­la­nach. Bri­gitte miała ra­cję, przej­rzy go rano. Po­czuła się od­świe­żona po drzemce, choć przez chwilę stra­ciła ra­chubę czasu; nie wie­działa też, gdzie się znaj­duje.

– Prze­spa­łam całą drogę. – Uśmiech­nęła się sze­roko. Wy­glą­dała jak na­sto­latka z dłu­go­pi­sami i ołów­kiem we wło­sach. Ko­lek­cjo­no­wała je przez cały dzień.

– Hunt od­pi­sał, że czeka z ko­la­cją. Szczę­ściara z cie­bie – rze­kła przy­ja­ciółka, gdy Tal­lie otwie­rała drzwi sa­mo­chodu.

– Wiem o tym.

Obie jed­nak wie­działy, że sta­bi­li­za­cja nie by­łaby szczę­ściem dla Bri­gitte, która ce­niła wol­ność i ga­le­rię męż­czyzn młod­szych od sie­bie, przez krótką chwilę, naj­czę­ściej ak­to­rów za­trud­nia­nych przez Tal­lie. Miała sła­bość do mło­dych drani. Ni­gdy nie była z nimi na tyle długo, żeby im po­zwo­lić się skrzyw­dzić. Sy­piała z nimi pod­czas zdjęć, po czym się z nimi roz­sta­wała. Taki układ bar­dzo jej od­po­wia­dał.

– Przy­jadę po cie­bie o wpół do pią­tej – za­wo­łała za nią.

Tal­lie po­ma­chała jej ręką na po­że­gna­nie, sto­jąc przy drzwiach. Chciała być w pracy już o szó­stej, więc cze­kała ją krótka noc. Nim prze­krę­ciła klucz, wy­soki przy­stojny męż­czy­zna z brodą i ciem­nymi wło­sami otwo­rzył jej drzwi. Na ko­szulkę i szorty na­rzu­cił far­tuch. Mocno po­ca­ło­wał Tal­lie w usta. Drzwi za­mknęły się za nimi.

Bri­gitte po­je­chała do sie­bie, gdzie cze­kał na nią ak­tor gra­jący w fil­mie Tal­lie. Po­wie­działa mu, gdzie znaj­dzie za­pa­sowy klucz. Tommy miał dwa­dzie­ścia sześć lat. Gdy Bri­gitte do­je­chała do domu, młody czło­wiek był już nagi i cze­kał na nią w ba­se­nie.

– Co za piękny wi­dok! – Bri­gitte uśmiech­nęła się z po­dzi­wem, tak­su­jąc go wzro­kiem.

Wy­sko­czyła ze spód­niczki, zo­sta­jąc w strin­gach i szpil­kach. Zdjęła ko­szulkę, roz­pięła sta­nik. Piersi, w które za­in­we­sto­wała kilka lat temu, pięk­nie wy­glą­dały w świe­tle. Ak­tor pa­trzył na nią z apro­batą. Miała świetne ciało i do­sko­nale wie­działa, jak z niego ko­rzy­stać.

– Wska­kuj – za­pro­sił ją do ba­senu, roz­ko­szu­jąc się cie­płą wodą i my­ślą o tym, że spę­dzą ze sobą noc.

Ro­man­so­wali od kilku ty­go­dni, od­kąd za­częli krę­cić film. Ni­czego so­bie nie obie­cali i nie za­mie­rzali tego ro­bić. Wspólna noc była wszyst­kim, czego pra­gnęli, i o nic wię­cej im nie cho­dziło. Bri­gitte nie miała in­nych pra­gnień. Wsko­czyła do ba­senu i po chwili wy­nu­rzyła się mię­dzy no­gami ko­chanka, a on się ro­ze­śmiał. Bri­gitte była nie­sa­mo­witą ko­bietą, świet­nie się ba­wili. Li­czył na to, że dzięki niej do­sta­nie rolę w ko­lej­nym fil­mie Tal­lie. Bri­gitte ni­czego mu nie obie­cy­wała, choć de­li­kat­nie dała do zro­zu­mie­nia, że się po­stara. Je­śli na­wet nie, to i tak spę­dzali fan­ta­stycz­nie czas. Była jedną z naj­waż­niej­szych ko­biet w Hol­ly­wood, bo miała do­stęp do Tal­lie Jo­nes i jej cał­ko­wite za­ufa­nie. Jed­nej rze­czy ni­gdy by nie zro­bił – nie skry­ty­ko­wałby Tal­lie. Bri­gitte za­bi­łaby go, gdyby się na to od­wa­żył. Była bo­wiem naj­bar­dziej lo­jalną osobą, jaką kie­dy­kol­wiek spo­tkał, i ofe­ro­wała naj­lep­sze usługi sek­su­alne w mie­ście.

Hunt po­dał Tal­lie kie­li­szek wina, gdy we­szła do kuchni. Po­ło­żyła na stołku płó­cienną torbę i uśmiech­nęła się, czu­jąc sma­ko­wity za­pach. Kuch­nia wy­cho­dziła na ogród. Usie­dli na ta­ra­sie. Tal­lie była ura­do­wana, że są ra­zem, że wró­ciła do domu, nie zo­sta­jąc w Palm Springs. On także się cie­szył. Był bez­tro­ski i na lu­zie. Przez ostat­nie cztery lata ich style ży­cia do­tarły się. Rzadko wy­stę­po­wały spię­cia. On jej ni­gdy nie za­wiódł, a ona uwiel­biała dzie­lić się z nim uwa­gami o swo­jej pracy.

– Jak mi­nął dzień? – spy­tał, zdej­mu­jąc far­tuch i rzu­ca­jąc go na krze­sło.

Był wyż­szy od niej, o lekko za­okrą­glo­nym brzuszku. Lu­bił do­brze zjeść. Miał czter­dzie­ści pięć lat, broda lekko go po­sta­rzała.

– Świet­nie – rze­kła z uśmie­chem. – Czy przy­je­dziesz do Palm Springs?

– Nie dam rady. Mam kilka spo­tkań. Może po­ju­trze. Jak się udała scena śmierci?

Sta­rał się śle­dzić zmiany w sce­na­riu­szu, choć Tal­lie wciąż coś po­pra­wiała, na­wet pod­czas pracy. Była bar­dzo wy­czu­lona na wartki dia­log. Po­zwa­lała ak­to­rom do­da­wać coś od sie­bie, je­śli wpa­dli na cie­kawy po­mysł, a re­zul­taty czę­sto za­pie­rały dech w pier­siach.

– Do­sko­nale. – Tal­lie wy­glą­dała na za­do­wo­loną. – Umie­ram z głodu. Co przy­go­to­wa­łeś na ko­la­cję?

Hunt czę­sto przy­rzą­dzał dla niej po­trawy ja­poń­skie, chiń­skie bądź taj­skie. Miał w ma­łym palcu kuch­nię azja­tycką oraz fran­cu­ską. W week­endy przy­rzą­dzał da­nia mek­sy­kań­skie. Bar­dzo lu­bił go­to­wać i wszy­scy za­ja­dali się jego da­niami. Tal­lie uwiel­biała wra­cać do domu i od­kry­wać nie­spo­dzianki, które dla niej szy­ko­wał. Ko­la­cja, którą po­dał tego wie­czoru, nie za­wio­dła jej. Spę­dzili uro­czy wie­czór, je­dząc i ga­wę­dząc na ta­ra­sie. Otwo­rzył ulu­bione wino Tal­lie – Cor­ton-Char­le­ma­gne, a ona czuła się, jakby udała się na uro­czy­stą ko­la­cję, a na­wet le­piej, bo byli sami i nie mu­siała się prze­bie­rać ani cze­sać.

Hunt pra­co­wał nad ich ko­lej­nym wspól­nym przed­się­wzię­ciem. W tym celu mieli je­chać do Włoch, bo chciał z nią tam spę­dzić czas. My­śleli o wy­na­ję­ciu willi w To­ska­nii na czas trwa­nia zdjęć. Do­ga­dy­wał sprawy ob­sady, roz­ma­wiał z ubez­pie­czy­cie­lami i in­we­sto­rami, żeby za­ła­twić fi­nan­so­wa­nie filmu. Był w tym bez­kon­ku­ren­cyjny. Tal­lie zaj­mo­wała się re­ży­se­rią, on zaś dbał o każdy szcze­gół pro­duk­cji. Roz­ma­wiał z ja­poń­skim in­we­sto­rem o pie­nią­dzach, a po­nie­waż cho­dziło o film w re­ży­se­rii Tal­lie, trud­no­ści od razu zni­kały. Mimo to wszyst­kie wa­runki mu­siały być speł­nione. Hunt był w tym nie­za­wodny, per­fek­cjo­ni­sta taki jak Tal­lie w swoim dzia­ła­niu.

– Chyba wszystko za­ła­twione. – Opo­wia­dał o ja­poń­skim in­we­sto­rze, gdy sprzą­tali na­czy­nia ze stołu po wy­śmie­ni­tej ko­la­cji. Tal­lie po­dzię­ko­wała mu po­ca­łun­kiem. – Chce prze­pro­wa­dzić au­dyt. Musi się upew­nić, że je­ste­śmy wy­pła­calni i że nie znik­niemy z jego pie­niędzmi. – Uśmiech­nął się. – Zga­dzasz się? – spy­tał pod­czas ro­bie­nia po­rząd­ków ku­chen­nych.

– Oczy­wi­ście. Po­pro­szę Vic­tora Car­sona, żeby dał mu wszystko, o co po­prosi. – Oboje wie­dzieli, że Ja­poń­czyk jest so­lid­nym in­we­sto­rem, i za­le­żało im na jego pie­nią­dzach.

– Ko­rzy­sta z usług nie­za­leż­nej firmy księ­go­wej, pro­wa­dzo­nej przez by­łych fe­de­ral­nych. Sły­sza­łem, że są dość do­kładni, dzięki czemu wszy­scy będą za­do­wo­leni. My do­sta­niemy kasę, a on się prze­kona, że je­ste­śmy uczciwi, i wtedy do­pniemy wszystko na ostatni gu­zik. – Roz­ma­wiał z naj­po­waż­niej­szymi agen­tami w Hol­ly­wood o kan­dy­da­tach do głów­nych ról. Gdy tylko do­staną pie­nią­dze, pod­pi­szą z nimi kon­trakty.

– Po­pro­szę Bri­gitte, żeby ju­tro za­dzwo­niła do Vic­tora.

Tal­lie zga­siła w kuchni świa­tło i po­szła na górę do roz­le­głej sy­pialni, gdzie wi­siał na ścia­nie ogromny ekran. Uwiel­biali oglą­dać filmy, le­żąc w łóżku. Lecz nie dziś, bo już mi­nęła pół­noc, co ozna­czało, że za cztery go­dziny Tal­lie bę­dzie mu­siała wstać. Przy­zwy­cza­iła się zresztą do braku snu, kiedy wpa­dała w wir pracy.

Chciała za­dzwo­nić do Max, lecz przy­po­mniała so­bie, iż w No­wym Jorku już za późno na od­bie­ra­nie te­le­fo­nów. Po­sta­no­wiła za­tem za­dzwo­nić z sa­mego rana. Wtedy Hunt wspo­mniał, że oj­ciec Tal­lie dzwo­nił tuż przed jej przy­jaz­dem. Za­po­mniał o tym wcze­śniej po­wie­dzieć.

– Ma ju­tro ba­da­nia – po­in­for­mo­wał, a ona na­tych­miast się za­nie­po­ko­iła. – Mó­wił, że to nic waż­nego, ru­ty­nowe te­sty. Py­tał, czy ju­tro pra­cu­jesz, a ja po­twier­dzi­łem.

– Po­pro­szę, żeby za­wio­zła go Brig, albo jego go­spo­sia, Ame­lia.

Tal­lie za­my­śliła się. Oj­ciec ma­wiał, że jej asy­stentka jest nie­złą la­ską, co ją śmie­szyło. Jego zda­niem Bri­gitte była za­chwy­ca­jącą i naj­bar­dziej sek­sowną ko­bietą na świe­cie.

– Po­wie­dzia­łem, że ja go za­wiozę – od­parł spo­koj­nie Hunt. – Znajdę na to tro­chę czasu. To ża­den kło­pot, a oj­ciec się zgo­dził, je­śli nie bę­dziesz miała nic prze­ciwko temu.

– Je­steś anio­łem. – Tal­lie przy­tu­liła go, a on ją ści­snął z ca­łej siły.

– E tam, po pro­stu cię ko­cham. Dzię­kuję, że wró­ci­łaś na noc.

– To ja ci dzię­kuję za ko­la­cję. Czy przy­je­dziesz do Palm Springs? – spy­tała po­now­nie.

Będą mieli dla sie­bie wię­cej czasu. Nie mu­szą je­chać ka­wał drogi do L.A., a ho­tel, w któ­rym się za­trzy­my­wali, był bar­dzo przy­jemny i miał świetne spa. Tal­lie cie­szyła się, gdy Hunt do niej przy­jeż­dżał. Miło było za­trzy­mać się tam po dłu­gim dniu pracy.

– Mu­szę ju­tro ko­niecz­nie za­ła­twić kilka spraw, mam wie­czo­rem spo­tka­nie. Przy­jadę po­ju­trze. Może zo­sta­niesz na kilka dni, że­byś nie mu­siała jeź­dzić taki szmat drogi, je­śli przy­jadę po­ju­trze na noc?

– Do­bry po­mysł.

Po­szła pod prysz­nic i po kilku mi­nu­tach znów przy­tu­liła się do niego. Hunt był nagi, więc szybko zdarła z sie­bie ko­szulkę, którą wło­żyła za­miast ko­szuli noc­nej. Przy­warli do sie­bie i za­czął ją ca­ło­wać. Ogar­nęło ją szczę­ście, pły­nące z faktu, że do niego przy­je­chała.

– Bra­kuje mi cie­bie – szep­nął.

Znowu go po­ca­ło­wała. Jed­nak Palm Springs to nie ko­niec świata. Przez pół roku krę­ciła film w dżun­gli, przez trzy mie­siące miesz­kała w afry­kań­skiej wio­sce. By­wała w miej­scach, gdzie wy­bu­chały wojny do­mowe. Palm Springs było przy tym jak bułka z ma­słem, rap­tem dwie go­dziny drogi od domu. I tak nie­długo wrócą na stałe. Tal­lie czuła się jak na wa­ka­cjach, gdy Hunt przy­jeż­dżał spę­dzić z nią noc.

– Mnie też cie­bie bra­kuje – wes­tchnęła, a on za­czął się z nią ko­chać. Po chwili my­ślała już tylko o nim.

Le­żeli po­tem przy­tu­leni do sie­bie, ga­wę­dząc. Wal­czyła ze snem. Była spo­kojna i zre­lak­so­wana, ale oczy jej się same za­my­kały. Ob­jęła go, gdy coś do niej mó­wił, głasz­cząc ją po wło­sach. Za­snęła.

ROZ­DZIAŁ 3

O wpół do pią­tej rano przy­je­chała Bri­gitte, jak za­wsze punk­tu­al­nie. Bez względu na to, co ro­biła w nocy, nie­zmien­nie sta­wiała się na czas mimo wcze­snej go­dziny. Wy­słała Tal­lie SMS-a, że już jest. Tal­lie wy­bie­gła z domu na bo­saka, z bu­tami w ręku, i ci­cho za­mknęła za sobą drzwi. Pod­bie­gła do astona mar­tina i wsia­dła. Przed chwilą brała prysz­nic i miała mo­kre włosy. Je­śli to w ogóle moż­liwe, była jesz­cze bar­dziej roz­cheł­stana niż po­przed­niego dnia. Wło­żyła inne po­szar­pane szorty dżin­sowe i po­dartą ko­szulkę.

– Czy to ostatni krzyk mody, który kosz­to­wał cię ma­ją­tek? – Bri­gitte nie od­ry­wała wzroku od ko­szulki. – Czy wy­pa­trzy­łaś ją w Go­odwill?

Fan­ta­styczne po­my­sły dar­cia ubrań przed sprze­dażą wpa­dały cza­sami do głów tu­zów mody. Max ku­po­wała ta­kie rze­czy w Ma­xfield’s. Tal­lie za­zwy­czaj sama je so­bie darła, choć z nią ni­gdy nie było wia­domo na pewno. Nie wy­da­wała pie­nię­dzy na ciu­chy. Nie in­te­re­so­wała się mar­kami.

– Nie – od­rze­kła roz­ba­wiona. – Wy­ję­łam ją ze śmiet­nika. Hunt ją wy­rzu­cił. A ja nie zno­szę, gdy coś się mar­nuje, i po­sta­no­wi­łam jej dać dru­gie ży­cie.

Bri­gitte ro­ze­śmiała się, wy­jeż­dża­jąc na ulicę.

– A gdy­bym ci po­wie­działa, że ku­pi­łam ją w Ma­xfield’s, to czy uzna­ła­byś ją za modną?

– Oczy­wi­ście – od­parła przy­ja­ciółka zde­cy­do­wa­nym to­nem.

– Udajmy więc, że tak jest. Nie mam czasu za­sta­na­wiać się nad swoim wy­glą­dem.

Ni­gdy o to nie dbała. Wy­gląd nie był dla niej naj­waż­niej­szy. Za ważne uwa­żała, co miała w gło­wie, a nie na so­bie, w prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści ko­biet, które znała, a już na pewno w prze­ci­wień­stwie do Bri­gitte, która pra­wie co­dzien­nie wkła­dała stroje in­nej marki. Bri­gitte wy­da­wała więk­szość pen­sji na bi­żu­te­rię i ubra­nia. Utrzy­my­wała, że musi dbać o swój wi­ze­ru­nek, gdyż re­pre­zen­tuje Tal­lie Jo­nes. Tal­lie zaś miała to wszystko gdzieś.

W dro­dze do Palm Springs za­dzwo­niła do No­wego Jorku, do córki, która wła­śnie wy­bie­rała się na uczel­nię. Max po­wie­działa, że chciała do matki za­dzwo­nić, aby za­py­tać o film i o sa­mo­po­czu­cie.

– Wszystko idzie świet­nie. Pil­nu­jemy ter­mi­nów i po­win­ni­śmy za kilka ty­go­dni wró­cić do L.A. Co u cie­bie? Jak uni­wer­sy­tet? – Tal­lie uwiel­biała roz­ma­wiać z córką i bar­dzo czę­sto do niej dzwo­niła.

– W po­rządku. Po­zna­łam ty­dzień temu jed­nego chło­paka w bi­blio­tece. Bar­dzo fajny. Zdaje na me­dy­cynę.

Tal­lie nie­po­ko­iła się związ­kami córki z chłop­cami, od­kąd uświa­do­miła so­bie, że była tylko o dwa lata star­sza, gdy za­ko­chała się w kow­boju z Mon­tany i za­szła z nim w ciążę. Ale ra­czej nie miała po­wodu do nie­po­koju. Max była mniej na­iwna niż Tal­lie w jej wieku. Miała wra­że­nie, że gdyby jej mama nie zmarła kilka lat wcze­śniej, to ona nie za­szłaby w ciążę i nie uro­dziła dziecka. Czuła się wtedy bar­dzo za­gu­biona, mimo że oj­ciec za­wsze ją wspie­rał. Była pewna, że matka zde­cy­do­wa­łaby ina­czej, praw­do­po­dob­nie nie na­le­ga­łaby, by córka wy­szła za mąż, do czego na­mó­wił ją oj­ciec. Za­mąż­pój­ście oka­zało się wiel­kim błę­dem z wy­jąt­kiem tego, że dzięki niemu miała wspa­niałą córkę, za co czuła wdzięcz­ność dla losu. Max była świetną dziew­czyną, ni­gdy nie spra­wiała kło­potu, ni­gdy jej nie za­smu­ciła. Tal­lie po­do­bała się am­bi­cja córki, żeby zo­stać praw­ni­kiem, jak dzia­dek. Nie chciała, żeby wy­lą­do­wała w prze­my­śle fil­mo­wym. To było cięż­kie ży­cie, pełne nie­zrów­no­wa­żo­nych lu­dzi, ży­cie bie­gnące na wa­riac­kich pa­pie­rach. Tal­lie nie na­ma­wiała jej do przy­jaźni z dziećmi gwiazd, choć Max po­znała kil­koro w szkole. Była roz­sądną dziew­czynką, a nie­które gwiaz­dor­skie dzieci były za­dzi­wia­jąco miłe. Max uni­kała złego to­wa­rzy­stwa i umiała gro­ma­dzić wo­kół sie­bie wspa­niałą, nie­roz­piesz­czoną mło­dzież.

– Mi­łego dnia, mamo – po­że­gnała się ra­do­śnie po kilku mi­nu­tach.

Tal­lie przy­po­mniała so­bie o au­dy­cie dla Ja­poń­czy­ków i po­pro­siła Bri­gitte, żeby po­in­for­mo­wała księ­go­wego, Vic­tora Car­sona, aby z nimi współ­pra­co­wał i dał im wszystko, o co po­pro­szą.

– Masz szczę­ście, że nie mu­sisz się tym zaj­mo­wać – skwi­to­wała w końcu i spo­koj­nie wy­cią­gnęła sce­na­riusz.

– Dam mu wszystko, czego za­żąda.

Bri­gitte miała wszyst­kie liczby w ma­łym palcu i utrzy­my­wała w nie­na­gan­nym po­rządku ra­chunki Tal­lie. Nie było żad­nego pro­blemu, żeby po­pro­sić ją o ra­chunki i pa­ra­gony, gdy za coś pła­ciła. Po kilku la­tach bie­ga­nia za Tal­lie, żeby ta pod­pi­sała czeki, obie za­ło­żyły konto, z któ­rego Bri­gitte pła­ciła jej ra­chunki. To oszczę­dzało Tal­lie czas i zdej­mo­wało kło­pot z głowy. Asy­stentka miała też kartę, którą pła­ciła za wy­datki sze­fo­wej, opła­cała też wszyst­kie wy­datki Max, miesz­ka­ją­cej w apar­ta­men­cie Tal­lie w No­wym Jorku.

Do­ga­dy­wała się z Vic­to­rem, i Tal­lie ufała, że oboje dbają o jej fi­nanse. Kiedy Bri­gitte spra­wo­wała nad nimi pie­czę, wszystko cho­dziło jak w ze­garku. Hunt jej za­zdro­ścił, bo sam by chciał mieć taką asy­stentkę. W miarę moż­li­wo­ści Bri­gitte rów­nież jemu słu­żyła po­mocą.

W dro­dze do Palm Springs Tal­lie prze­czy­tała zmiany w sce­na­riu­szu i te, które zo­stały jej przy­słane w nocy fak­sem. Ro­biła sporo no­ta­tek i chciała na­nieść jak naj­wię­cej zmian, nim do­jadą na miej­sce, co wcale nie dzi­wiło Bri­gitte. Tak wła­śnie pra­co­wała Tal­lie Jo­nes, czujna, gdy cho­dziło na­wet o naj­drob­niej­sze szcze­góły.

– Co wczo­raj ro­bi­łaś? – spy­tała Tal­lie, gdy się zbli­żały do Palm Springs.

– Nie­wiele. Wzię­łam ką­piel, po­czy­ta­łam, od­pi­sa­łam na ma­ile. Po­szłam wcze­śnie spać, aby nie do­ro­bić się zmarsz­czek i pod­puch­nię­tych oczu – od­parła Bri­gitte z nie­winną minką.

Ni­gdy nie opo­wia­dała pra­co­daw­czyni o swo­ich związ­kach z ak­to­rami. Od czasu do czasu do­cie­rały do Tal­lie plotki, lecz obie uni­kały tego te­matu. Przy­jęła za­sadę „nie py­tam i nie roz­ma­wiam”, uzna­jąc, że to je­den z plu­sów pracy Bri­gitte, je­śli miała na to ochotę, a wy­glą­dało na to, że miała. Ko­men­to­wa­nie ro­man­sów na­wią­za­nych na pla­nie nie miało zresztą sensu, gdyż trwały tak krótko jak krę­ce­nie filmu. Nie prze­szka­dzało jej to, do­póki Bri­gitte nie sta­wiała jej w kom­pro­mi­tu­ją­cej sy­tu­acji, wy­mu­sza­jąc obiet­nice bez po­kry­cia. Bri­gitte była mą­dra i nie prze­kra­czała gra­nic. Nie było sprawą Tal­lie, z kim Bri­gitte sy­piała. Jak na oko pra­co­daw­czyni i przy­ja­ciółki coś się kryło za tą nie­winną minką, i Tal­lie z uśmie­chem zga­dy­wała, o kogo to może cho­dzić. Pew­nie o ko­goś bar­dzo mło­dego, sta­ty­stę albo ak­tora. To było w stylu Bri­gitte.

Ten dzień był tak samo pe­łen za­jęć jak po­przedni. Bri­gitte przez cały czas znaj­do­wała się w po­bliżu i przy­no­siła zimne i go­rące na­poje, pil­nu­jąc, żeby pra­co­daw­czyni coś zja­dła. Tal­lie za­po­mi­nała o po­sił­kach, zbyt nie­cier­pliwa, by za­wra­cać so­bie głowę je­dze­niem. Po­dob­nie jak nie za­sta­na­wiała się nad przy­zwo­itym stro­jem bądź fry­zurą. Tak po­chła­niała ją praca, że nie zno­siła, by co­kol­wiek od­cią­gało jej uwagę choćby na chwilę.

Bri­gitte od­po­wie­działa na ma­ile i wy­ko­nała kilka te­le­fo­nów w imie­niu Tal­lie. Po­in­for­mo­wała te­le­fo­nicz­nie Vic­tora o au­dy­cie. Po­tem usia­dła i ob­ser­wo­wała, co się dzieje na pla­nie. Pod­su­wała Tal­lie trafne ko­men­ta­rze. Była uważna i do­brze wie­działa, o jaki niu­ans czy ak­cent może cho­dzić, a przy­ja­ciółka li­czyła się z jej szcze­rymi opi­niami. Przez te wszyst­kie lata Bri­gitte wiele się bo­wiem na­uczyła.

Mi­nął ko­lejny udany dzień. Po skoń­cze­niu pracy Tal­lie roz­ma­wiała przez te­le­fon z Hun­tem, który je­chał na spo­tka­nie w Polo Lo­unge i opo­wie­dział jej o swoim dniu. Tę­sk­nił. Po paru chwi­lach po­że­gnali się. Była za­chwy­cona tym, że nie umieli bez sie­bie żyć, ni­czym sy­jam­skie bliź­niaki. Miesz­kali ra­zem, lecz pro­wa­dzili nie­za­leżne ży­cie. Łą­czyły ich wspólne pro­jekty. Hunt nie zło­ścił się na nią i nie był o nią za­zdro­sny, gdy wy­jeż­dżała, a ona nie nie­po­ko­iła się o niego. Po czte­rech la­tach zdą­żyli się do­brze po­znać i ufali so­bie.

Hunt był inny niż męż­czyźni, z któ­rymi wią­zała się wcze­śniej, a któ­rzy w końcu oka­zy­wali się oszu­stami. Jej drugi mąż oka­zał się naj­więk­szym łaj­da­kiem, lecz inni nie byli od niego wiele lepsi. Ta­kich wła­śnie spo­ty­kała na swej dro­dze pod­czas ro­bie­nia fil­mów. Po­do­bało jej się w Hun­cie, że jest uczciwy, szczery i so­lidny. Pod pew­nymi wzglę­dami nie był tak eks­cy­tu­jący jak inni, lecz nie szu­kała pod­niet. Pra­gnęła męż­czy­zny, któ­rego mo­gła ko­chać i któ­remu mo­gła za­ufać. W prze­ciw­nym ra­zie po co było za­da­wać so­bie trud? Już dawno temu do­szła do tego wnio­sku, tuż po tym, jak bar­dzo się spa­rzyła, jak ciężko prze­ży­wała zdrady. Hunt zaś był z gruntu do­brym czło­wie­kiem. Za­nim skoń­czył z nią roz­mowę, po­wia­do­mił ją, że wszystko po­szło do­brze z jej oj­cem, któ­rego za­wiózł na ba­da­nia, choć star­szy pan ostat­nio bar­dzo ze­szczu­plał.

– Wiem o tym. Jego go­spo­dyni mi mó­wiła, że mało je – od­parła z nie­po­ko­jem.

– Mu­szę cza­sem coś dla niego przy­rzą­dzić – po­sta­no­wił Hunt.

– Tak jak­byś nie miał in­nych spraw na gło­wie – od­parła.

– Mogę wy­kroić tro­chę czasu. Uwiel­biam two­jego ojca, wspa­niały z niego gość. Miło spę­dzi­li­śmy dzi­siaj czas. Był zde­ner­wo­wany, więc opo­wie­dzia­łem mu parę dow­ci­pów, i kiedy do­tar­li­śmy na miej­sce, wy­raź­nie się od­prę­żył.

– Bar­dzo ci za to dzię­kuję.

Hunt szcze­rze ją wzru­szył. Dla­tego go ko­chała, i nie tylko. Był nad­zwy­czaj tro­skliwy wo­bec niej i Max. Bar­dzo się lu­bili. Max miała czter­na­ście lat, kiedy Tal­lie za­częła się spo­ty­kać z tym czło­wie­kiem, i po pierw­szych opo­rach wszystko się uło­żyło. Kiedy Hunt wpro­wa­dził się do Tal­lie i Ma­xine rok póź­niej, wy­dało się to na­tu­ralne wszyst­kim, na­wet ojcu Tal­lie, który w tych spra­wach był dość sta­ro­świecki. Na­zy­wał Hunta nie zię­ciem, lecz ko­cha­nym chło­pa­kiem córki.

Tej nocy Tal­lie za­trzy­mała się w ho­telu w Palm Springs. Praca nad fil­mem uszczę­śli­wiała ją. Tym ra­zem nie zda­rzyły się zwy­cza­jowe kosz­mary, pro­blemy z ubez­pie­cze­niem, in­we­sto­rami, cho­ro­bami i kon­tu­zjami ak­to­rów. Rzadko miała z tym kło­poty, lecz je­śli już się to przy­tra­fiło, by­wało bar­dzo źle. Tal­lie sta­rała się uni­kać pro­ble­mów, za­trud­nia­jąc ak­to­rów, któ­rzy sły­nęli z nie­za­wod­no­ści. Pod­pi­sy­wała z nimi kon­trakty uwzględ­nia­jące wszel­kie szcze­góły. Pod tym wzglę­dem Hunt był świetny i dla­tego ich wspólne pro­duk­cje ska­zane były na suk­ces. Uwiel­biała z nim pra­co­wać, bo był naj­lep­szym pro­du­cen­tem, ja­kiego znała. A i ona nie za­sy­piała gru­szek w po­piele, była nie­zmor­do­wana w wy­do­by­wa­niu z każ­dego ak­tora naj­lep­szej gry, znaj­do­wa­niu naj­lep­szych pi­sa­rzy, naj­lep­szych sce­na­riu­szy. W pełni za­słu­żyła na swoją fan­ta­styczną re­pu­ta­cję.

Z za­do­wo­le­niem od­po­czy­wała w ho­telu. Naj­pierw po­pły­wały z Bri­gitte w ba­se­nie, a asy­stentka za­mó­wiła dla niej ma­saż w po­koju. Tal­lie po­wie­działa jej póź­niej, że ma­saż był bo­ski i za­pro­po­no­wała po­dobny za­bieg dla Bri­gitte. Ko­lejny plus pracy dla Tal­lie, co Bri­gitte do­ce­niała. Styl ży­cia, który dzie­liła ze swoją pra­co­daw­czy­nią i z któ­rego ko­rzy­stała, był naj­wspa­nial­szy, jaki mo­gła so­bie wy­obra­zić. Dzięki Tal­lie stała się gwiazdą.

Vic­tor Car­son pa­trzył na stos do­ku­men­tów, te­czek i ar­ku­szy kal­ku­la­cyj­nych na swoim biurku. Od pięt­na­stu lat był do­radcą fi­nan­so­wym Tal­lie i z wy­jąt­kiem spraw, za które od­po­wia­dała Bri­gitte, zaj­mo­wał się jej księ­go­wo­ścią. Omal nie jęk­nął, do­wie­dziaw­szy się o au­dy­cie. Ko­lejna kom­pli­ka­cja, która była mu bar­dzo nie na rękę. I tak miał wy­star­cza­jąco skom­pli­ko­wane ży­cie, na któ­rym po­ło­żyły się cie­niem jego oso­bi­ste pro­blemy. Nie wie­dział, po co ten nie­za­leżny au­dyt, jakby do szczę­ścia bra­ko­wało mu tylko kilku nie­przy­ja­znych au­dy­to­rów roz­kła­da­ją­cych na czyn­niki pierw­sze za­pisy i akta, do­ma­ga­ją­cych się wszel­kich tłu­ma­czeń. Fi­nanse Tal­lie były w jak naj­lep­szym po­rządku, ale i tak au­dyt bę­dzie nie­zwy­kle cza­so­chłonny, na­wet je­śli kto inny się nim zaj­mie. I tak on bę­dzie mu­siał wszystko wy­ja­śniać. Za­zwy­czaj wraz z Bri­gitte zaj­mo­wali się fi­nan­sami Tal­lie i ich współ­praca bar­dzo do­brze się ukła­dała. Vic­tor nie miał czasu na au­dyt, ale nie mógł od­mó­wić Hun­towi i Tal­lie. Prze­ży­wał kło­poty oso­bi­ste, choć ni­gdy by się do nich nie przy­znał. Zaj­mo­wał się po­dat­kami Hunta i Bri­gitte, ale te­raz miał przede wszyst­kim na gło­wie wła­sny dom.

Ko­biety były od za­wsze ka­rzącą ręką spra­wie­dli­wo­ści dla Vic­tora. Dwa­dzie­ścia lat temu ali­menty i ugoda z pierw­szą żoną kosz­to­wały go ma­ją­tek, gdy od­kryła, że mąż ma ko­chankę, śliczną wło­ską mo­delkę. To dla niej zo­sta­wił żonę i po­ślu­bił Włoszkę. Z pierw­szego mał­żeń­stwa miał dwoje dzieci, z dru­giego bliź­niaki. Dwa lata póź­niej druga żona prze­jęła ame­ry­kań­ski styl ży­cia, któ­rego sam ją na­uczył, i wy­czy­ściła mu konto do ostat­niego centa. W końcu wy­je­chała do Pa­ryża, gdzie wy­szła za mąż, a Vic­tor nie wi­dział swo­ich có­rek bliź­nia­czek od osiem­na­stu lat. Mimo że były mu obce, to mu­siał na nie pła­cić do końca tego roku. Na szczę­ście jego star­sze dzieci były peł­no­let­nie i pra­co­wały, a ich matka po­now­nie wy­szła za mąż. Od kilku lat Vic­tor utrzy­my­wał fi­nan­sowo dwie byłe żony i czworo dzieci.

Nie­dawno, z po­wodu nie­tra­fio­nych in­we­sty­cji po­czy­nio­nych przez do­radcę fi­nan­so­wego, stra­cił znaczną sumę pie­nię­dzy. O wiele le­piej dbał o sprawy swo­ich klien­tów niż o wła­sne. W wieku sześć­dzie­się­ciu dwóch lat osza­lał z mi­ło­ści do mło­dej ak­to­reczki i po­ślu­bił ją po ero­tycz­nie na­brzmia­łym week­en­dzie w Las Ve­gas. Vic­tor obie­cał jej, że użyje swo­ich wszyst­kich wpły­wów, aby ją wy­lan­so­wać w Hol­ly­wood. Nie­stety, nie udało mu się, gdyż Brianna była bez­ta­len­ciem, a jej próbne zdję­cia oka­zały się kom­pletną po­rażką. Je­dyną pro­po­zy­cją, którą do­stała, była praca mo­delki pre­zen­tu­ją­cej stroje ką­pie­lowe na tar­gach. Nie o taką ka­rierę jej cho­dziło.