Odpowiedni moment ebook

Moim wy­jąt­ko­wym, uko­cha­nym dzie­ciom

Be­atrix, Tre­vo­ro­wi, Tod­do­wi, Sa­man­cie, Nic­ko­wi,

Vic­to­rii, Va­nes­sie, Ma­xxo­wi i Za­rze.

Oby­ście ci­ężko pra­co­wa­li, ko­cha­li jak na­le­ży

i byli bar­dzo ko­cha­ni.

Oby wszyst­kie Wa­sze suk­ce­sy i osi­ągni­ęcia

były świ­ęto­wa­ne i do­ce­nia­ne.

Wszyst­ko, cze­go pra­gnie­cie, jest mo­żli­we, a to, co do­bre, zda­rza się w od­po­wied­nim mo­men­cie.

Ko­cham Was ca­łym ser­cem i du­szą

Mama/DS

Roz­dział 1

Ale­xan­dra Cor­tez Win­slow mia­ła sie­dem lat, dłu­gie pro­ste czar­ne wło­sy, kre­mo­wo­bia­łą skó­rę i duże zie­lo­ne oczy. Te­raz skry­wa­ła je pod za­ci­śni­ęty­mi po­wie­ka­mi, le­żąc w swo­im łó­żku z twa­rzą w po­ście­li i sta­ra­jąc się nie słu­chać kłót­ni ro­dzi­ców. Cza­sa­mi ich sprzecz­ki trwa­ły go­dzi­na­mi. Za­wsze ko­ńczy­ły się trza­śni­ęciem drzwia­mi, a po­tem tata przy­cho­dził na górę, do jej sy­pial­ni, i za­pew­niał, że wszyst­ko jest w po­rząd­ku.

Tym ra­zem kłó­ci­li się całą go­dzi­nę. Alex sły­sza­ła krzy­ki mat­ki, ko­bie­ty o go­rącym la­ty­no­skim tem­pe­ra­men­cie. Od­kąd Alex si­ęga­ła pa­mi­ęcią, ro­dzi­ce za­wsze się kłó­ci­li. W ci­ągu ostat­nie­go roku czy dwóch zro­bi­ło się jesz­cze go­rzej. Po wszyst­kim mama zni­ka­ła na kil­ka dni, cza­sa­mi na­wet ty­go­dni, a gdy wra­ca­ła, przez ja­kiś czas było spo­koj­nie. A po­tem znów się za­czy­na­ło – tak jak dzi­siaj. Przy ko­la­cji mat­ka po­wie­dzia­ła, że chce na kil­ka dni po­le­cieć do Mia­mi, by spo­tkać się z przy­ja­ció­łmi. Oj­ciec przy­po­mniał jej ze smut­kiem, że do­pie­ro co stam­tąd wró­ci­ła, po czym po­sła­li Alex na górę. Mat­ki nie ob­cho­dzi­ło, kto sły­szy ich kłót­nię, ale oj­ciec za­wsze na­ka­zy­wał cór­ce iść do swo­je­go po­ko­ju. Za­sła­nia­ła gło­wę po­dusz­ką i sta­ra­ła się ni­cze­go nie sły­szeć, ale krzy­ki nio­sły się po wszyst­kich po­ko­jach. Miesz­ka­li na osie­dlu dom­ków jed­no­ro­dzin­nych w Bo­sto­nie, cza­sa­mi zna­jo­mi Alex z sąsiedz­twa mó­wi­li, że też sły­sze­li jej ro­dzi­ców. Krzy­cza­ła głów­nie mat­ka – cza­sem też rzu­ca­ła ró­żny­mi przed­mio­ta­mi – a oj­ciec Alex sta­rał się ją uspo­ko­ić, za­nim coś znisz­czy albo któ­ryś z sąsia­dów za­dzwo­ni po po­li­cję. Do­tąd się to nie zda­rzy­ło, ale bał się, że któ­re­goś dnia do tego doj­dzie.

Car­men Cor­tez i Eric Win­slow po­zna­li się w Mia­mi, pod­czas jego pod­ró­ży słu­żbo­wej. Był sze­fem fir­my bu­dow­la­nej, któ­ra zaj­mo­wa­ła się wzno­sze­niem bu­dyn­ków biu­ro­wych, zwłasz­cza dla ban­ków. Po­je­chał tam w zwi­ąz­ku z prze­tar­giem, a pierw­sze­go wie­czo­ru po przy­lo­cie po­sze­dł sam na ko­la­cję do gwar­nej re­stau­ra­cji. Zo­ba­czył, jak do środ­ka wcho­dzi gru­pa atrak­cyj­nych mło­dych lu­dzi. Gdy usie­dli przy sto­li­ku obok, usły­szał, że roz­ma­wia­ją po hisz­pa­ńsku, a jego wzrok od razu przy­ci­ągnęła zja­wi­sko­wo pi­ęk­na mło­da ko­bie­ta. Ona wy­czu­ła, że Eric się jej przy­gląda, więc zer­k­nęła w jego stro­nę i się uśmiech­nęła. I wte­dy było już po nim.

Eric był roz­sąd­nym mężczy­zną wio­dącym spo­koj­ne ży­cie. Jego pierw­sza żona, na­uczy­ciel­ka aka­de­mic­ka, zma­rła na raka pier­si dwa lata wcze­śniej, po dziel­nej wal­ce o ży­cie. Nie mie­li dzie­ci – sami o tym zde­cy­do­wa­li ze względu na dłu­go­let­nie pro­ble­my zdro­wot­ne ko­bie­ty. Ni­g­dy nie ża­ło­wa­li swo­jej de­cy­zji, uzna­li ją za od­po­wied­nią w tej sy­tu­acji.

Eric do­brze so­bie ra­dził w pra­cy, Bar­ba­ra lu­bi­ła wy­kła­dać hi­sto­rię Ame­ry­ki na Uni­wer­sy­te­cie Bo­sto­ńskim, uwiel­bia­li też swój dom. Po jej śmier­ci uznał, że bu­dy­nek jest dla nie­go za duży. Ocze­ki­wał, że spędzą w nim ra­zem je­sień ży­cia, i nie spo­dzie­wał się, że owdo­wie­je w wie­ku czter­dzie­stu ośmiu lat. Tego nie mie­li w pla­nach. Gdy Bar­ba­ra ode­szła, uświa­do­mił so­bie, że czu­je się jak ka­myk w pu­de­łku po bu­tach – prze­ta­czał się z kąta w kąt, za­gu­bio­ny we wła­snym domu, albo czy­tał w sa­mot­no­ści, za­szy­ty w swo­im ga­bi­ne­cie. Bez niej wszyst­ko stra­ci­ło zna­cze­nie. Często wy­je­żdżał w pod­ró­że słu­żbo­we, ale w domu nikt na nie­go nie cze­kał, nie miał komu opo­wie­dzieć o pro­jek­tach, nad któ­ry­mi pra­co­wał. My­ślał, że pod­róż do Mia­mi ni­cze­go nie zmie­ni. Spo­dzie­wał się, że po po­wro­cie za­sta­nie w domu ogłu­sza­jącą ci­szę. Ele­na, ich go­spo­sia, na­dal przy­cho­dzi­ła kil­ka razy w ty­go­dniu i przy­go­to­wy­wa­ła po­si­łki, któ­re zo­sta­wia­ła dla nie­go w za­mra­żar­ce. On od­grze­wał je w mi­kro­fa­lów­ce, gdy wra­cał z pra­cy. Nie miał ro­dzi­ny, ro­dze­ństwa ani dzie­ci. Wy­cho­dząc z przy­ja­ció­łmi, czuł się jak pi­ąte koło u wozu, dla­te­go wi­ęk­szo­ść wie­czo­rów i week­en­dów spędzał w sa­mot­no­ści. Je­dy­nym, co spra­wia­ło mu przy­jem­no­ść i od­wra­ca­ło uwa­gę, były kry­mi­na­ły, któ­re uwiel­biał czy­tać. Miał ich całą bi­blio­tecz­kę.

W wie­czór, gdy po­znał Car­men, zdzi­wił się, sły­sząc, jak pod­czas ko­la­cji w re­stau­ra­cji roz­brzmie­wa sal­sa gra­na przez ze­spół mu­zycz­ny. Jesz­cze bar­dziej za­sko­czy­ło go to, że ko­bie­ta wsta­ła i za­pro­si­ła go do ta­ńca. Mia­ła na so­bie krót­ką su­kien­kę z głębo­kim de­kol­tem opi­na­jącą jej ide­al­ne cia­ło. Po­wie­dzia­ła mu, że jest mo­del­ką, a od cza­su do cza­su gra w fil­mach. Czte­ry lata wcze­śniej, jako osiem­na­sto­lat­ka, przy­le­cia­ła tu z Kuby. Ta­ńczy­li przez parę mi­nut, a po­tem ona uśmiech­nęła się cie­pło i wró­ci­ła do przy­ja­ciół. Nie miał po­jęcia, co w nie­go wstąpi­ło, gdy zgo­dził się na ta­niec z nią – to było do nie­go nie­po­dob­ne, ale ko­bie­ta była tak osza­ła­mia­jąca, że gdy do nie­go po­de­szła, nie mógł od­mó­wić. Po­tem sku­pi­ła uwa­gę na przy­ja­cio­łach, a on za­uwa­żył, że dużo się śmie­ją. Po­czuł się ab­sur­dal­nie, ale wy­cho­dząc z re­stau­ra­cji, dał jej swo­ją wi­zy­tów­kę i po­wie­dział, w któ­rym ho­te­lu się za­trzy­mał. Był pe­wien, że taka mło­da, ży­wio­ło­wa ko­bie­ta jak Car­men ni­g­dy do nie­go nie za­dzwo­ni.

– Je­śli będziesz kie­dyś w Bo­sto­nie... – za­czął.

Sam wie­dział, jak głu­pio to brzmi. Był od niej po­nad dwa razy star­szy, dzie­li­ło ich dwa­dzie­ścia osiem lat. Do­sko­na­le zda­wał so­bie spra­wę z tego, jak sta­ry mu­siał się wy­da­wać jej i jej przy­ja­cio­łom, jed­nak ni­g­dy wcze­śniej nie spo­tkał tak eks­cy­tu­jącej ko­bie­ty. Mia­ła czar­ne wło­sy i zie­lo­ne oczy, ja­sno­oliw­ko­wą skó­rę, opa­le­ni­znę i cia­ło bez ska­zy. My­ślał o niej przez całą noc i pra­wie onie­miał, gdy na­stęp­ne­go ran­ka za­dzwo­ni­ła do jego ho­te­lu, za­nim wy­sze­dł na spo­tka­nie. Za­pro­sił ją na ko­la­cję, a ona po­wie­dzia­ła mu, gdzie się spo­tka­ją. Cały dzień na­wie­dza­ły go wy­obra­że­nia o niej.

Gdy zo­ba­czył ją w re­stau­ra­cji, wy­gląda­ła fan­ta­stycz­nie – mia­ła na so­bie krót­ką czar­ną su­kien­kę i buty na wy­so­kim ob­ca­sie. Po ko­la­cji po­szli po­ta­ńczyć, a po­tem do baru, któ­ry po­le­ci­ła, gdzie roz­ma­wia­li do czwar­tej nad ra­nem. Był nią za­fa­scy­no­wa­ny. Wy­ja­śni­ła mu, że pra­cu­je jako ho­stes­sa na tar­gach pro­duk­tów, a jej ma­rze­niem jest wy­jazd do Los An­ge­les albo No­we­go Jor­ku i ka­rie­ra ak­tor­ki. Póki co, od­kąd przy­by­ła z Ha­wa­ny, pra­co­wa­ła jako kel­ner­ka, mo­del­ka, bar­man­ka i tan­cer­ka, by zwi­ązać ko­niec z ko­ńcem. Po an­giel­sku mó­wi­ła świet­nie, choć z wy­ra­źnym ak­cen­tem. Uwa­żał, że jest naj­pi­ęk­niej­szą dziew­czy­ną, jaką w ży­ciu wi­dział. Na­stęp­ne­go dnia wra­cał do Bo­sto­nu, jed­nak po­wie­dział jej, że je­śli jego fir­ma do­sta­nie pro­jekt w Mia­mi, często będzie wra­cał. Dwa ty­go­dnie pó­źniej przy­le­ciał tam zno­wu tyl­ko po to, by się z nią zo­ba­czyć. Spędzi­li wspa­nia­ły week­end, a po mie­si­ącu był w niej za­du­rzo­ny po same uszy. W jego wie­ku wy­da­wa­ło się to głu­po­tą, ale nic so­bie z tego nie ro­bił.

Eric za­bie­rał Car­men do re­stau­ra­cji, o któ­rych sły­sza­ła, ale wcze­śniej nie od­wie­dzi­ła, wy­bie­ra­li się też na dłu­gie spa­ce­ry po pla­ży. Gdy po raz dru­gi przy­le­ciał na week­end, by ją od­wie­dzić, spędzi­ła z nim noc w ho­te­lu. Był przy­stoj­nym, za­dba­nym mężczy­zną o atle­tycz­nej bu­do­wie, a ona twier­dzi­ła, że nie prze­szka­dza jej jego wiek. Wie­dział o jej pro­ble­mach fi­nan­so­wych i pro­po­no­wał, że jej po­mo­że, Car­men jed­nak za­wsze dzi­ęko­wa­ła i od­ma­wia­ła. Jego fir­ma nie wy­gra­ła prze­tar­gu w Mia­mi, ale po trzech mie­si­ącach zwi­ąz­ku, pod wpły­wem nie­ty­po­we­go dla sie­bie sza­lo­ne­go im­pul­su, po­pro­sił Car­men, by za nie­go wy­szła. Zgo­dzi­ła się.

Ślu­bu udzie­lił im sędzia po­ko­ju w Mia­mi. Cho­ciaż mat­ka Car­men nie mo­gła opu­ścić Ha­wa­ny, przy­szła grup­ka jej przy­ja­ciół, a on zor­ga­ni­zo­wał uro­czy­sty ślub­ny obiad w ho­te­lu Fon­ta­ine­ble­au, któ­ry uwiel­bia­ła jego uko­cha­na. Gdy week­end się sko­ńczył, Car­men za­bra­ła trzy wa­liz­ki wy­pcha­ne ca­łym jej do­byt­kiem i po raz pierw­szy po­le­cia­ła z nim do Bo­sto­nu. Kie­dy do­tar­li, prze­nió­sł swo­ją la­ty­no­ską żonę przez próg, do świa­ta, któ­re­go zu­pe­łnie nie zna­ła. Przez pierw­sze mie­si­ące zma­ga­ła się z ci­ężkim szo­kiem kul­tu­ro­wym. Po­go­da była zim­na i sza­ra, często pa­dał śnieg, któ­re­go nie zno­si­ła. Ci­ągle było jej zim­no, nu­dzi­ła się, gdy on był w pra­cy, tęsk­ni­ła za przy­ja­ció­łmi. Po paru mie­si­ącach za­brał ją do Mia­mi, by mo­gła się spo­tkać ze zna­jo­my­mi. Wszy­scy za­zdro­ści­li jej no­we­go wy­god­ne­go ży­cia, cho­ciaż wiek jej męża bu­dził ich wąt­pli­wo­ści. Po sze­ściu mie­si­ącach ma­łże­ństwa z za­sko­cze­niem od­kry­li, że Car­men jest w ci­ąży. Do­szło do tego przy­pad­kiem, ale po za­sta­no­wie­niu Eric uznał, że był to szczęśli­wy traf. Ze względu na zdro­wie Bar­ba­ry po­sia­da­nie po­tom­stwa było dla nie­go wcze­śniej nie­mo­żli­we, a te­raz był za­chwy­co­ny my­ślą o dziec­ku i miał na­dzie­ję, że będzie to syn, któ­ry przedłu­ży li­nię rodu. Eric uwiel­biał sport, więc na­uczy­łby go grać w ba­se­ball i cho­dzi­li­by ra­zem na me­cze. Może na­wet zo­sta­łby jego tre­ne­rem w Ma­łej Li­dze. Li­czył, że dzi­ęki dziec­ku Car­men po­czu­je się z nim bar­dziej zwi­ąza­na, po­nie­waż wci­ąż czu­ła się nie na miej­scu w jego kon­ser­wa­tyw­nym bo­sto­ńskim świe­cie i nie mia­ła tu przy­ja­ciół. Nie lu­bi­ła jego zna­jo­mych i uwa­ża­ła ich za nu­dzia­rzy, więc spędza­li czas we dwo­je.

Car­men znacz­nie mniej cie­szy­ła się na myśl o dziec­ku, w wie­ku dwu­dzie­stu dwóch lat nie czu­ła się go­to­wa na ma­cie­rzy­ństwo. Na rok mu­sia­ła­by za­po­mnieć o ka­rie­rze mo­del­ki, cho­ciaż w Bo­sto­nie i tak nie mo­gła zna­le­źć pra­cy, więc tkwi­ła tam bez­czyn­nie ca­ły­mi dnia­mi. Ogląda­ła w te­le­wi­zji hisz­pa­ńskie se­ria­le aż do po­wro­tu Eri­ca z pra­cy i cze­ka­ła na na­ro­dzi­ny dziec­ka. Roz­wi­ąza­nie mia­ło na­stąpić w lu­tym. Po­nie­waż na­bra­li prze­ko­na­nia, że to chło­piec, urządzi­li po­kój dzie­ci­ęcy na nie­bie­sko. Eric był tak pod­eks­cy­to­wa­ny, że pra­wie wy­cho­dził z sie­bie. Ku­pił na­wet pu­de­łko cy­gar, by roz­da­wać je w tym wspa­nia­łym dniu.

Ale­xan­dra uro­dzi­ła się w nocy, gdy w Bo­sto­nie sza­la­ła bu­rza. Po­ród prze­ró­sł naj­gor­sze wy­obra­że­nia i oba­wy Car­men. Le­karz po­wie­dział, że pierw­szy po­ród zwy­kle jest dłu­gi i wła­śnie taki ci­ężki. Gdy już uro­dzi­ła, nie chcia­ła na­wet oglądać dziec­ka. Eric był ra­zem z nią w sali po­ro­do­wej, a gdy le­karz oznaj­mił, że to dziew­czyn­ka, za­pa­dła pe­łna za­sko­cze­nia ci­sza. Do­pie­ro po kil­ku go­dzi­nach Eric otrząsnął się z roz­cza­ro­wa­nia, ale gdy wzi­ął có­recz­kę w ra­mio­na, od razu się w niej za­ko­chał. Car­men była wte­dy pod wpły­wem znie­czu­le­nia i już spa­ła, nie oswo­iła się też tak ła­two z obec­no­ścią dziec­ka jak on. Go­spo­sia Ele­na za­jęła się Ale­xan­drą, gdy wró­ci­li do domu. Car­men mó­wi­ła tyl­ko o od­zy­ska­niu daw­nej syl­wet­ki i od­wie­dzi­nach u przy­ja­ciół w Mia­mi. Nie była tam od mie­si­ęcy, bo Eric nie chciał, by pod­ró­żo­wa­ła w za­awan­so­wa­nej ci­ąży.

Po­nie­waż co­dzien­nie cho­dzi­ła do po­bli­skiej si­łow­ni i sto­so­wa­ła die­tę, a poza tym była mło­da, szyb­ko od­zy­ska­ła syl­wet­kę. Gdy Ale­xan­dra mia­ła trzy mie­si­ące, Car­men po­le­cia­ła do Mia­mi na trzy dni i zo­sta­ła tam dwa ty­go­dnie, im­pre­zu­jąc z przy­ja­ció­łmi. Po po­wro­cie była w znacz­nie lep­szym na­stro­ju. Gdy jej nie było, Eric i Ele­na zaj­mo­wa­li się dziec­kiem.

Po­tem Car­men co mie­si­ąc la­ta­ła na Flo­ry­dę, zo­sta­wia­jąc małą z Eri­kiem, a na­wet pod­jęła parę zle­ceń jako ho­stes­sa. W Bo­sto­nie wci­ąż nie mia­ła żad­nych przy­ja­ciół, a ich ma­łże­ńskie ży­cie było dla niej zbyt nud­ne i tra­dy­cyj­ne. Eric szyb­ko zro­zu­miał, że Car­men nie jest stwo­rzo­na do ma­cie­rzy­ństwa. Naj­chęt­niej cały swój czas spędza­ła­by ze zna­jo­my­mi w Mia­mi. Kie­dy Alex mia­ła rok, od­krył, że Car­men ma w Mia­mi ro­mans z tan­ce­rzem z Pu­er­to Rico. Ko­bie­ta roz­pła­ka­ła się i obie­ca­ła, że to się nie po­wtó­rzy.

Mimo to zda­rzy­ło jej się parę ko­lej­nych wpa­dek i przez lata po­pe­łni­ła wie­le głupstw. W Bo­sto­nie czu­ła się sa­mot­na, nu­ży­ło ją ży­cie Eri­ca i on sam. Po­mi­mo jej za­cho­wa­nia Eric ro­bił, co w jego mocy, by ma­łże­ństwo się nie roz­pa­dło – dla do­bra dziec­ka i wła­sne­go. Przez pierw­sze lata ma­łże­ństwa wci­ąż był bar­dzo za­ko­cha­ny w żo­nie, aż w ko­ńcu, gdy Alex mia­ła trzy lata, do­ta­rło do nie­go, że Car­men ni­g­dy się nie ustat­ku­je i go nie ko­cha. Być może trwa­ła przy nim ze względów prak­tycz­nych, dla ko­rzy­ści zwi­ąza­nych z jego sty­lem ży­cia, ale nie była w nim za­ko­cha­na. Eric naj­bar­dziej oba­wiał się, że Car­men za­bie­rze małą i go zo­sta­wi. Nie chciał stra­cić Alex ani na­wet go­dzić się na na­prze­mien­ną opie­kę nad dziec­kiem. Wie­dział, że gdy­by Car­men go zo­sta­wi­ła i za­bra­ła Alex do Mia­mi, by­ło­by to dla ma­łej dziew­czyn­ki nie­przy­jem­ne ży­cie – w oto­cze­niu zna­jo­mych mat­ki o swo­bod­nych oby­cza­jach. Alex była jego cór­ką, chciał, by wy­cho­wy­wa­ła się w zdro­wych, tra­dy­cyj­nych wa­run­kach, nie w nie­sta­bil­nym, po­dej­rza­nym śro­do­wi­sku, w ja­kim ob­ra­ca­ła się jej mat­ka, gdy wra­ca­ła do świa­ta, któ­ry zna­ła.

Ma­łże­ństwo nie roz­pa­dło się tyl­ko dzi­ęki temu, że Eric po­zwa­lał Car­men ro­bić, co chcia­ła, wy­je­żdżać i wra­cać, kie­dy jej się po­do­ba­ło, oraz przy­my­kał oko na jej ro­man­se. Za­wsze jed­nak wy­czu­wał, kie­dy w jej ży­ciu po­ja­wiał się nowy mężczy­zna. Bez prze­rwy roz­ma­wia­ła przez te­le­fon i ra­do­śnie się uśmie­cha­ła, gdy do niej dzwo­nił.

Kie­dy wra­ca­ła do mia­sta, to­czy­li wście­kłe kłót­nie ro­dem z kosz­ma­ru. Gdy za­bie­rał ją na przy­jęcia biz­ne­so­we, za dużo piła i flir­to­wa­ła ze wszyst­ki­mi fa­ce­ta­mi wo­kół. Bar­dzo źle się za­cho­wy­wa­ła, ale była nie­zwy­kle pi­ęk­na, a gdy wcho­dzi­li ra­zem do sali, przy­ci­ąga­ła wzrok wszyst­kich. Zwi­ązek z nią na­pa­wał Eri­ca swo­istą dumą, jed­nak była dzi­ka i wol­na, a on wie­dział, że ni­g­dy nie zdo­ła jej po­skro­mić i że z tru­dem uda­je mu się utrzy­mać ją przy so­bie. Zni­ka­ła, kie­dy chcia­ła, wra­ca­ła, kie­dy jej to od­po­wia­da­ło, za­nie­dby­wa­ła dziec­ko. Ni­g­dy nie chcia­ła za­bie­rać Alex w pod­róż do Mia­mi. Chęt­nie zo­sta­wia­ła ją z oj­cem, a on przyj­mo­wał to z ulgą.

Alex do­ra­sta­ła, przy­słu­chu­jąc się ich kłót­niom albo spędza­jąc czas z oj­cem, gdy mat­ki nie było w domu. Eric wspa­nia­le się nią opie­ko­wał z po­mo­cą Ele­ny. Go­spo­sia była dla dziew­czyn­ki jak ko­cha­jąca bab­cia. Car­men bar­dzo jej się nie po­do­ba­ła, ostro wy­po­wia­da­ła się o niej po hisz­pa­ńsku. Rów­nież do Alex zwra­ca­ła się po hisz­pa­ńsku, po­dob­nie jak Car­men. Jako trzy­lat­ka dziew­czyn­ka mó­wi­ła płyn­nie w obu języ­kach, poza tym była uro­czym, pe­łnym mi­ło­ści dziec­kiem. Uwiel­bia­ła ojca i ko­cha­ła mat­kę, wie­dzia­ła też jed­nak, że nie może na niej po­le­gać. Na tatę za­wsze mo­gła li­czyć.

Rano Eric za­wo­ził cór­kę do szko­ły, a Ele­na od­bie­ra­ła ją po lek­cjach, na­wet wte­dy, gdy Car­men była na miej­scu – zwy­kle była wte­dy na za­ku­pach, u ko­sme­tycz­ki albo go­dzi­na­mi roz­ma­wia­ła przez te­le­fon z przy­ja­ció­łmi z Flo­ry­dy. Kie­dy prze­by­wa­ła z ro­dzi­ną w Bo­sto­nie, mia­ło się wra­że­nie, że tak na­praw­dę jest nie­obec­na. Alex pró­bo­wa­ła ro­bić dla mamy ró­żne miłe rze­czy, by ją uszczęśli­wić, by ro­dzi­ce aż tak bar­dzo się nie kłó­ci­li, ale to ni­cze­go nie zmie­nia­ło. Cza­sa­mi Alex my­śla­ła, że je­śli będzie bar­dzo, bar­dzo grzecz­na, mama nie będzie się na nich zło­ścić, ale i tak się wście­ka­ła. Na­wet dla Alex sta­ło się oczy­wi­ste, że mat­ka nie zno­si z nimi prze­by­wać.

Kłót­nia, przez któ­rą Alex cho­wa­ła się pod po­dusz­ką, nie ró­żni­ła się od in­nych, ale dłu­go trwa­ło, za­nim się sko­ńczy­ła. W ko­ńcu dziew­czyn­ka usły­sza­ła zna­jo­me trza­śni­ęcie drzwia­mi, po któ­rym na ja­kiś czas mia­ła za­pa­ść ci­sza. Tego po­po­łud­nia wi­dzia­ła, jak mat­ka pa­ku­je wa­liz­kę. Do­my­śla­ła się, do­kąd wy­je­żdża. Parę mi­nut pó­źniej oj­ciec wsze­dł na górę i otwo­rzył drzwi jej po­ko­ju. Jego ścia­ny wci­ąż były po­ma­lo­wa­ne na ja­sno­nie­bie­ski ko­lor, a Alex wie­dzia­ła dla­cze­go. Tata opo­wia­dał, że przed jej na­ro­dzi­na­mi był głu­pi i ży­czył so­bie syn­ka, nie ma­jąc po­jęcia, ja­kie to szczęście mieć có­recz­kę.

Gdy mia­ła pięć lat, za­czął za­bie­rać ją ze sobą na me­cze, uczył na­zwisk za­wod­ni­ków i za­sad gry. Wie­dzia­ła o ba­se­bal­lu wi­ęcej niż wi­ęk­szo­ść chło­pa­ków, od lat gra­ła też z oj­cem na po­dwór­ku, od­bi­ja­jąc pi­łkę pa­łką. Chwa­lił się zna­jo­mym, że jest świet­ną pa­łkar­ką, ma do­sko­na­łą ko­or­dy­na­cję ręka-oko, umie ude­rzyć pi­łkę moc­niej niż inne dzie­ci, a do tego świet­nie rzu­ca.

Wie­czo­rem przed pó­jściem spać Eric za­wsze jej czy­tał. Był uza­le­żnio­ny od po­wie­ści de­tek­ty­wi­stycz­nych i kry­mi­na­łów, za­chęcał też Alex do czy­ta­nia w wol­nym cza­sie. Po­zna­ła dzi­ęki nie­mu wszyst­kie kla­sycz­ne ksi­ążki dla dzie­ci w jej wie­ku, Pa­jęczy­nę Char­lot­ty, Stu­ar­ta Ma­lut­kie­go, ksi­ążki o Ku­bu­siu Pu­chat­ku, któ­rych słu­cha­ła jako małe dziec­ko, oraz Anię z Zie­lo­ne­go Wzgó­rza. Nie­daw­no za­czął jej czy­tać ksi­ążki o Nan­cy Drew, choć była na nie tro­chę za mała, ona jed­nak je uwiel­bia­ła. Czy­ta­nie było dla niej uciecz­ką od na­pi­ęcia mi­ędzy ro­dzi­ca­mi i hu­mo­rów mat­ki. Ksi­ążki były jej przy­ja­ció­łmi.

Za­częła już dru­gą po­wie­ść o Nan­cy Drew, któ­rą co wie­czór czy­tał jej tata – po jed­nym roz­dzia­le ka­żde­go dnia. Uwiel­bia­ła za­gad­ki roz­wi­ązy­wa­ne przez Nan­cy oraz jej nie­zwy­kłą spo­strze­gaw­czo­ść.

– Go­to­wa na Nan­cy Drew? – spy­tał ją z uśmie­chem, wcho­dząc do jej po­ko­ju.

Alex wyj­rza­ła spod po­dusz­ki z po­tar­ga­ny­mi wło­sa­mi i sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi, a po­tem ski­nęła gło­wą.

– Po­szła so­bie? – spy­ta­ła Alex ze ści­śni­ętym gar­dłem.

– Wró­ci za parę dni – za­pew­nił ją tata.

Alex wie­dzia­ła, że to praw­da, cho­ciaż ci­ągle się mar­twi­ła, że któ­re­goś dnia mama nie wró­ci. Car­men mia­ła trud­ny cha­rak­ter, często się zło­ści­ła i nie lu­bi­ła czy­tać ba­jek ani się ba­wić. Mimo wszyst­ko była jej mat­ką, a cza­sa­mi ma­lo­wa­ła Alex pa­znok­cie u stóp, co dziew­czyn­ce bar­dzo się po­do­ba­ło. Raz na­ło­ży­ła jej zło­ty la­kier, a ona zdjęła w szko­le skar­pet­ki i po­chwa­li­ła się ko­le­żan­kom.

Eric si­ęgnął po ksi­ążkę le­żącą na pó­łce w po­ko­ju Alex, a po­tem usie­dli obok sie­bie na jej łó­żku, opie­ra­jąc się o po­dusz­ki. Za­częli od ksi­ążki The Hid­den Sta­ir­ca­se. Oj­ciec po­wie­dział Alex, że te po­wie­ści na­pi­sa­no wie­le lat temu, ale wci­ąż są bar­dzo do­bre. Te­raz czy­ta­li The Se­cret at Sha­dow Ranch, któ­rą Alex była za­chwy­co­na. Po­do­bał jej się spo­sób czy­ta­nia taty – w jego gło­sie było mnó­stwo dra­ma­ty­zmu. Dzi­ęki nie­mu hi­sto­ria była na­praw­dę eks­cy­tu­jąca.

Ob­jął ją, gdy usie­dli na łó­żku, a po­tem prze­czy­ta­li dwa roz­dzia­ły i Alex mu­sia­ła iść spać. Na­stęp­ne­go dnia szła do szko­ły. Gdy sko­ńczy­li czy­tać, dziew­czyn­ka spoj­rza­ła na tatę swo­imi wiel­ki­mi zie­lo­ny­mi ocza­mi.

– My­ślisz, że za­dzwo­ni z Mia­mi?

– Nie wiem – od­pa­rł szcze­rze.

Trud­no było prze­wi­dzieć, co zro­bi Car­men, a cza­sa­mi wy­da­wa­ło się, że zu­pe­łnie o nich za­po­mi­na­ła. Tak zresz­tą za­zwy­czaj było.

– Była bar­dzo zła, kie­dy wy­cho­dzi­ła? – spy­ta­ła Alex ci­chym, pe­łnym nie­po­ko­ju gło­sem.

Ski­nął gło­wą, sta­ra­jąc się ukryć zde­ner­wo­wa­nie, ona jed­nak je wy­czu­wa­ła. To było jak ży­cie u stóp wul­ka­nu – dla oboj­ga trud­ne do znie­sie­nia.

– Chcesz się ze mną wy­brać na przed­se­zo­no­we roz­gryw­ki? – spy­tał, by od­wró­cić jej uwa­gę.

Lu­bi­ła je­ździć z nim na wy­ciecz­ki. Już wcze­śniej za­brał ją na przed­se­zo­no­we roz­gryw­ki ba­se­bal­lo­wej dru­ży­ny Red Sox. Ski­nęła gło­wą z uśmie­chem.

Prze­bra­ła się w pi­ża­mę, umy­ła zęby i po­ło­ży­ła się do łó­żka. Otu­lił ją ko­łdrą i uca­ło­wał, zga­sił świa­tło, a po­tem na chwi­lę przy­sta­nął w drzwiach.

– Wszyst­ko będzie do­brze, Alex. Za­wsze do­brze się ko­ńczy. Ma­mu­sia będzie szczęśli­wa, gdy wró­ci do domu.

Alex jed­nak do­brze wie­dzia­ła, że szczęście nie po­trwa dłu­go.

– Słod­kich snów. Ko­cham cię – do­dał jak co wie­czór jej oj­ciec.

– Ja też cię ko­cham, tato.

Za­mknęła oczy, my­śląc o Nan­cy Drew i za­gad­ce, któ­rą pró­bo­wa­ła roz­wi­ązać w czy­ta­nej przez nich ksi­ążce. Nan­cy Drew była taka mądra. Za­wsze uda­wa­ło jej się wszyst­ko od­gad­nąć, jak gdy­by mia­ła ma­gicz­ną moc. Alex chcia­ła­by mieć taką samą moc, by wie­dzieć, kie­dy mama wró­ci.

Może jesz­cze za­nim sko­ńczą czy­tać ksi­ążkę.

Roz­dział 2

Następ­ne­go dnia Eric i Alex ro­bi­li to, co zwy­kle.

Wy­jazd Car­men do Mia­mi nie­wie­le w tym względzie zmie­nił. Ni­g­dy wcze­śnie nie wsta­wa­ła, Eric po­zwa­lał jej spać do pó­źna. Przy­go­to­wy­wał dla Alex śnia­da­nie – owsian­kę, to­sty i be­kon – a w week­en­dy ro­bił pan­ca­kes albo sma­żył jaj­ka. Po­przed­nie­go dnia przed wy­jściem Ele­na przy­go­to­wa­ła dla nich obiad. Car­men ni­g­dy nie pró­bo­wa­ła na­uczyć się go­to­wać. Na jej re­per­tu­ar skła­da­ło się kil­ka ku­ba­ńskich dań, któ­re były dla Alex zbyt pi­kant­ne. Eric też za nimi nie prze­pa­dał.

Przy­go­to­wał dla cór­ki lunch i wło­żył go ra­zem z prze­kąską do jej pu­de­łka z Won­der Wo­man. Ich sąsiad­ka Pat­tie od­bie­ra­ła ją po szko­le i za­bie­ra­ła do sie­bie, gdzie Alex ba­wi­ła się z jej dzie­ćmi. Mia­ła ich czwo­ro – dwo­je star­szych od Alex, a dwo­je młod­szych – i często za­bie­ra­ła ją do sie­bie. Dziew­czyn­ka lu­bi­ła tam prze­by­wać – za­wsze mia­ła co ro­bić. W jej wła­snym domu było zu­pe­łnie ci­cho, do­pó­ki tata nie wró­cił. Po dro­dze od­bie­rał ją od Pat­tie, po czym wra­ca­li do sie­bie i je­dli ko­la­cję, któ­rą zo­sta­wi­ła dla nich Ele­na. Mie­li opra­co­wa­ny cały sys­tem, a nie­obec­no­ść Car­men ni­cze­go nie zmie­nia­ła – je­dy­nie Alex była przy­bi­ta, kie­dy mat­ki nie było w domu. Wci­ąż za­sta­na­wia­ła się, kie­dy wró­ci.

– Jak się czu­je? – zwró­cił się Eric do Pat­tie ści­szo­nym gło­sem, gdy przy­je­chał do niej wie­czo­rem, by ode­brać cór­kę.

Dwóch sy­nów sąsiad­ki bie­ga­ło po domu, sły­chać też było włączo­ny na cały re­gu­la­tor te­le­wi­zor w ba­wial­ni, gdy tym­cza­sem Pat­tie go­to­wa­ła obiad. Jej mąż był praw­ni­kiem i często pra­co­wał do pó­źna. Była miłą ko­bie­tą, a Eric był wdzi­ęcz­ny za jej po­moc.

– Chy­ba do­brze, jest tro­chę mil­cząca.

Obo­je jed­nak wie­dzie­li, że w przy­pad­ku skry­tej Alex nie jest to nic nie­zwy­kłe­go. Lu­bi­ła prze­by­wać wśród in­nych dzie­ci, ale jako je­dy­nacz­ka spędza­jąca mnó­stwo cza­su z oj­cem przy­wy­kła do to­wa­rzy­stwa do­ro­słych.

– Za­wsze tak jest, kie­dy Car­men wy­je­żdża.

Pat­tie słusz­nie do­my­śli­ła się, że dla Alex musi to być stre­su­jące, choć dziec­ko nie­wie­le o tym mó­wi­ło. Sąsiad­ka i jej mąż sły­sze­li jed­nak kłót­nie Car­men i Eri­ca w cie­płe wie­czo­ry, gdy otwie­ra­li okna. Dla dziec­ka nie była to przy­jem­na at­mos­fe­ra. Pat­tie ni­g­dy nie do­ga­dy­wa­ła się z Car­men, któ­ra nie mia­ła ocho­ty po­zna­wać in­nych ma­tek, uma­wiać się na wspól­ną za­ba­wę z dzie­ćmi czy za­pra­szać zna­jo­mych Alex do ich domu. Wy­da­wa­ło się, że jest bar­dziej za­jęta sobą samą niż kim­kol­wiek in­nym, na­wet cór­ką. Nie wy­gląda­ła też ani nie za­cho­wy­wa­ła się jak mat­ka. Pat­tie była od niej znacz­nie star­sza. Car­men mia­ła wte­dy tyl­ko trzy­dzie­ści lat, choć nie było tego po niej wi­dać. Za­cho­wy­wa­ła się i ubie­ra­ła bar­dziej jak dwu­dzie­sto­lat­ka, była też bar­dzo ład­na. Pat­tie mimo woli my­śla­ła, że Car­men i Eric to dziw­na para. Ła­two było do­strzec, że jego oma­mi­ła jej uro­da, oże­nił się z nią po­śpiesz­nie i te­raz tego ża­ło­wał. Ich ośmio­let­nie ma­łże­ństwo było od po­cząt­ku burz­li­we i nie­spo­koj­ne, co dla sąsia­dów nie sta­no­wi­ło ta­jem­ni­cy. Ele­na do­sad­nie mó­wi­ła Pat­tie, co o tym wszyst­kim my­śli, gdy tyl­ko ta zgo­dzi­ła się jej wy­słu­chać, cze­go sta­ra­ła się uni­kać. Nie chcia­ła się wtrącać, chęt­nie jed­nak po­ma­ga­ła przy Alex, gdy tyl­ko mo­gła. Szcze­rze wspó­łczu­ła dziew­czyn­ce.

Eric i Alex wró­ci­li po­tem do domu. Eric od­grzał obiad, gdy ona od­ra­bia­ła lek­cje przy ku­chen­nym sto­le. Po po­si­łku sama wzi­ęła kąpiel, a tata po­mó­gł jej umyć wło­sy. Po­wie­dział jej, że był w ksi­ęgar­ni i ku­pił kil­ka no­wych ksi­ążek swo­ich ulu­bio­nych pi­sa­rzy oraz że tego wie­czo­ra znów po­czy­ta­ją ksi­ążkę o Nan­cy Drew.

Przez dwa ty­go­dnie ro­bi­li to, co zwy­kle i cze­ka­li na po­wrót Car­men. Tym ra­zem wca­le nie dzwo­ni­ła, ale zda­rza­ło się to już wcze­śniej – zwy­kle wte­dy, gdy wi­ąza­ła się z no­wym mężczy­zną. Eric jed­nak uda­wał przed Alex, że go to nie mar­twi. W ko­ńcu Car­men za­dzwo­ni­ła do jego biu­ra, bo wie­dzia­ła, że trud­no jest mu roz­ma­wiać przy cór­ce. Poza tym mia­ła mu do po­wie­dze­nia coś wa­żne­go i nie chcia­ła sama mó­wić tego Alex.

Kie­dy ode­brał te­le­fon, był roz­ko­ja­rzo­ny.

– Nie wra­cam – po­wie­dzia­ła bez­na­mi­ęt­nym gło­sem Car­men.

– W tym ty­go­dniu? – Uznał, że to wła­śnie ma na my­śli.

– Ni­g­dy – od­pa­rła po pro­stu. – Już dłu­żej tak nie mogę. Zmar­no­wa­łam swo­je naj­lep­sze lata w Bo­sto­nie. Nie wiem, jak mo­żesz to zno­sić. To naj­nud­niej­sze mia­sto na świe­cie.

Może ra­czej nu­dzi­ło ją jego ży­cie lub on sam. Car­men do­ra­sta­ła prze­cież wśród mu­zy­ki, w ży­wej ka­ra­ib­skiej at­mos­fe­rze Kuby, gdzie lu­dzie ga­wędzi­li, śmia­li się, ta­ńczy­li i pili rum. To był świat pe­łen zmy­sło­wych do­znań. Kie­dy była z Eri­kiem w Bo­sto­nie, czu­ła się mar­twa. Te­raz Mia­mi sta­ło się dla niej cen­trum wszech­świa­ta.

– Zo­sta­jesz w Mia­mi?

Zmar­twi­ło go to i za­smu­ci­ło, ale nie był za­sko­czo­ny. Od lat oba­wiał się, że do tego doj­dzie. Wie­dział, że pod pew­ny­mi względa­mi będzie to ulga – sko­ńczą się ci­ągłe kłót­nie – ale ich có­recz­ka będzie za­ła­ma­na.

– Na ja­kiś czas. Mam dwa zle­ce­nia pra­cy jako ho­stes­sa i po­zna­łam ko­goś, kto może mnie skon­tak­to­wać z agen­cją w Ve­gas. Tam będę mia­ła mnó­stwo zle­ceń dla mo­del­ki.

Do­my­ślił się, że będzie mu­sia­ła wy­stępo­wać to­pless, ale to jej nie prze­szka­dza­ło.

– To nie jest do­bre miej­sce dla dziec­ka – po­wie­dział po­wa­żnie.

Nie chciał, by jego cór­ka do­ra­sta­ła w Las Ve­gas, wśród lu­dzi, z któ­ry­mi za­da­wa­ła się Car­men. Jej plan był jesz­cze gor­szy niż to, cze­go oba­wiał się przez te wszyst­kie lata, gdy my­ślał o jej ode­jściu. Już nie był w niej za­ko­cha­ny. Ży­cie z nią było po pro­stu zbyt trud­ne. Nie chciał jed­nak stra­cić Alex, na­wet po­ło­wy cza­su z nią, gdy­by usta­li­li opie­kę na­prze­mien­ną. Spe­łniał się jego naj­gor­szy kosz­mar. Gdy po­wie­dzia­ła mu, co za­mie­rza, ser­ce na chwi­lę mu za­ma­rło. Sądził, że nie zdo­ła jej po­wstrzy­mać.

– Nie za­bie­ram jej ze sobą – po­wie­dzia­ła Car­men bez naj­mniej­szej ozna­ki żalu. – Le­piej jej z tobą w Bo­sto­nie. Może przy­je­chać do mnie w od­wie­dzi­ny, gdy się urządzę. Zo­ba­czę, jak mi się spodo­ba w Ve­gas, albo prze­pro­wa­dzę się do Los An­ge­les. Masz ra­cję, to nie jest ży­cie dla dziec­ka. A ja mu­szę być wol­na.

Do­brze zna­ła samą sie­bie. Zda­niem Eri­ca od lat cie­szy­ła się nie­mal zu­pe­łną wol­no­ścią. Ni­g­dy nie trak­to­wa­ła go jak żona. Na po­cząt­ku ich ży­cie sek­su­al­ne było cu­dow­ne, ale gdy tro­chę osty­gło po na­ro­dzi­nach dziec­ka, zu­pe­łnie się od nie­go od­su­nęła. Za­wsze wy­je­żdża­ła przy pierw­szej oka­zji, od pra­wie pi­ęciu lat nie upra­wia­li ze sobą sek­su. W ci­ągu po­przed­nich dwóch lat za­cho­wy­wa­ła się, jak­by to był nie­mi­ły obo­wi­ązek. Wy­star­czył rok, by wy­ga­sł żar ich uczuć. Eric po­pe­łnił ogrom­ny błąd. Ślub z nią był głu­po­tą, a on do­brze o tym wie­dział. Była pra­wie trzy­dzie­ści lat młod­sza, czu­ła wstręt do wszyst­kie­go, co okre­śla­ło jego ży­cie, a ich ma­łże­ństwo było far­są.

– Może cza­sem będę przy­je­żdżać do niej w od­wie­dzi­ny – do­da­ła wy­mi­ja­jąco Car­men.

Eri­ca ogar­nęła roz­pacz na myśl o cór­ce. Cho­ciaż jego żona była bar­dzo nie­od­po­wie­dzial­ną mat­ką, Alex wci­ąż się wo­bec niej łu­dzi­ła. Tyl­ko taką mat­kę mia­ła i ko­cha­ła ją.

– Mo­żesz nas od­wie­dzać, kie­dy chcesz. Będzie za tobą tęsk­ni­ła – po­wie­dział ze smut­kiem. – To nie to samo, gdy ma się tyl­ko ojca.

– Le­piej so­bie z nią ra­dzisz niż ja – po­wie­dzia­ła szcze­rze Car­men. – Gdy by­łam z wami w domu, czu­łam się jak w wi­ęzie­niu.

– Wiem, ale nie­ła­two jej będzie to zro­zu­mieć.

Po­tem za­dał jej py­ta­nie, któ­re przy­szło mu do gło­wy. Cho­ciaż to już nie mia­ło zna­cze­nia, był cie­kaw, dla­cze­go od­cho­dzi wła­śnie te­raz.

– Masz ko­goś?

Dłu­go się wa­ha­ła, a po­tem od­po­wie­dzia­ła:

– Wła­ści­wie to tak. To pew­nie nic po­wa­żne­go, ale do­brze nam ra­zem. Ma zna­jo­mo­ści w Ve­gas i Los An­ge­les.

To­czący spo­koj­ne, ba­nal­ne ży­cie Eric nie mógł jej tego dać. Miał na­dzie­ję, że ofia­ru­je jej spo­kój i wy­go­dę, ale w jego sty­lu ży­cia jej nic się nie po­do­ba­ło, na­wet ich wspól­ne dziec­ko. Chy­ba po pro­stu nie mia­ła w so­bie tego, cze­go po­trze­ba, by być mat­ką. Była zbyt sa­mo­lub­na i nie­doj­rza­ła. Chcia­ła być częścią świa­ta pe­łne­go blich­tru, w któ­rym nie było miej­sca na Eri­ca czy Alex.

– Chcę roz­wo­du – oświad­czy­ła, do­le­wa­jąc oli­wy do ognia. – To ko­niec.

Nie spo­dzie­wał się, że wró­ci, ale sądził, że tro­chę za­cze­ka, za­nim po­pro­si o roz­wód. Będzie mu­siał prze­ka­zać Alex wie­le bo­le­snych in­for­ma­cji na­raz. Za­sta­na­wiał się, czy po­wi­nien to zro­bić od razu, czy po­wie­dzieć jej o tym dru­gim pó­źniej.

– Zga­dzam się, że­byś do­stał pra­wo do pe­łnej opie­ki nad dziec­kiem – do­da­ła Car­men.

To była dla nie­go do­bra wia­do­mo­ść – za­wsze wie­dział, że tego wła­śnie by chciał, gdy­by Car­men ode­szła na za­wsze.

– Dzi­ęku­ję. Chcesz usta­lić ja­kieś re­gu­lar­ne od­wie­dzi­ny?

Miał na­dzie­ję, że nie, ale uznał, że uczci­wie będzie za­py­tać. Naj­wy­ra­źniej po­sta­no­wi­ła uciec do wła­sne­go ży­cia, wca­le nie uwzględ­nia­jąc jego ani ich cór­ki. Nie była złą oso­bą, po pro­stu zu­pe­łnie nie­od­po­wie­dzial­ną. Nie umiał tego jed­nak wy­ja­śnić sied­mio­lat­ce, cho­ciaż Alex do pew­ne­go stop­nia była tego świa­do­ma.

– Nie, zo­ba­czy­my, jak to będzie, kie­dy się urządzę. Dam ci znać, gdzie miesz­kam.

Po­tem pod­jęła de­li­kat­ny te­mat – nie wie­dzia­ła, jak za­re­agu­je Eric, cho­ciaż za­wsze był hoj­ny, gdy z nim żyła.

– Czy mó­głbyś za­pew­nić mi wspar­cie przez ja­kiś rok czy dwa, do­pó­ki nie znaj­dę do­brej pra­cy?

Za­wa­hał się, ale to była prze­cież mat­ka jego dziec­ka. Sza­no­wał tę re­la­cję, choć ona jej nie re­spek­to­wa­ła.

– Tak. Coś usta­li­my, o ile kwo­ta będzie roz­sąd­na. Będziesz do niej dzwo­nić? – spy­tał ze zmar­twie­niem.

Uwa­żał, że po­win­na to ro­bić. Nie mo­gła po pro­stu znik­nąć z ży­cia cór­ki, bał się jed­nak, że tak wła­śnie będzie.

– Dzi­ęku­ję ci za pie­ni­ądze. Przez ja­kiś czas nie będę do niej dzwo­nić. Może na ra­zie ty wy­ja­śnisz jej sy­tu­ację? – za­pro­po­no­wa­ła Car­men.

Wie­dzia­ła, że może zdać się na nie­go i ca­łko­wi­cie unik­nąć od­po­wie­dzial­no­ści. Nie spo­dzie­wał się, że jej za­cho­wa­nie będzie aż tak skraj­ne i że po­sta­no­wi ca­łko­wi­cie ze­rwać z nimi kon­takt. Słusz­nie do­my­ślał się, że cho­dzi o mężczy­znę.

– Dam ci znać, gdzie prze­słać czek – rzu­ci­ła bez­tro­sko.

– Po­win­naś od cza­su do cza­su do niej dzwo­nić – prze­ko­ny­wał ko­bie­tę, któ­ra nie chcia­ła już być jego żoną ani na­wet mat­ką Alex.

– Tak – od­pa­rła wy­mi­ja­jąco. – Spró­bu­ję... Eri­cu... Prze­pra­szam... Po pro­stu nie mo­głam. To mnie nisz­czy­ło.

Gdy to po­wie­dzia­ła, nie­mal jej wspó­łczuł, bo wie­dział, że to praw­da. Jego ta­kże to nisz­czy­ło. Po ośmiu la­tach męczar­ni czuł się jak cień czło­wie­ka.

– Wiem – od­pa­rł ci­cho.

Te­raz to ich cór­ka mia­ła prze­żyć ci­ężki cios i do­słow­nie stra­cić mat­kę w wie­ku sied­miu lat. Nie zdo­ła zro­zu­mieć, że sta­ło się tak, bo jej mat­ka nie po­tra­fi­ła ina­czej, a nie dla­te­go, że to ona zro­bi­ła coś nie tak. Dla dziec­ka w jej wie­ku to był skom­pli­ko­wa­ny i sub­tel­ny te­mat.

Gdy się roz­łączył, sie­dział za­pa­trzo­ny w okno, my­śląc o roz­mo­wie. Wie­dział, że nie po­win­no go to dzi­wić, ale do pew­ne­go stop­nia był za­sko­czo­ny. Tak dłu­go było mi­ędzy nimi źle, że już do tego przy­wy­kł i nie spo­dzie­wał się, że coś się zmie­ni na lep­sze lub gor­sze, cho­ciaż w głębi ser­ca wie­dział, że Car­men może go kie­dyś zo­sta­wić. Zro­bi­ła to wła­śnie te­raz. Przy­naj­mniej już nie mu­siał się tego bać albo za­sta­na­wiać się, czy stra­ci Alex.

Tego dnia wcze­śniej wy­sze­dł z pra­cy i sam ode­brał dziew­czyn­kę ze szko­ły. Za­dzwo­nił do Pat­tie, by ją o tym po­in­for­mo­wać. Ko­bie­ta od razu usły­sza­ła w jego gło­sie dziw­ny ton.

– Czy coś się sta­ło?

Lu­bi­ła go i uwa­ża­ła, że jest do­brym oj­cem wy­na­gra­dza­jącym dziec­ku za­nie­dba­nia Car­men.

– Nie... tak... – Wzi­ął głębo­ki od­dech. – Car­men chce roz­wo­du.

– Wró­ci­ła?

– Nie, jest w Mia­mi. My­śli o prze­pro­wadz­ce do Ve­gas albo Los An­ge­les. Chy­ba po­zna­ła ja­kie­goś no­we­go fa­ce­ta. Ale jej ode­jście i tak było tyl­ko kwe­stią cza­su. Mia­łem na­dzie­ję, że za­cze­ka, aż Alex będzie tro­chę star­sza, ale już pod­jęła de­cy­zję. Nie wra­ca.

Na­gle przy­po­mniał so­bie, że nie po­pro­si­ła go, by przy­słał jej ubra­nia. Może nie chcia­ła skrom­nych stro­jów, ja­kie no­si­ła w Bo­sto­nie. A może wo­la­ła po­że­gnać się ze wszyst­kim, co przy­po­mi­na­ło jej daw­ne ży­cie, w tym ta­kże z nim i ich cór­ką.

Pat­tie od lat się tego spo­dzie­wa­ła, ale w jej gło­sie sły­chać było zmar­twie­nie.

– Chce mieć pra­wo do opie­ki nad dziec­kiem?

– Nie, zga­dza się, że­bym to ja był wy­łącz­nym opie­ku­nem.

Pat­tie ulży­ło, gdy tyl­ko to po­wie­dział.

– Cie­szę się, ale dla Alex to będzie trud­ne – do­dał. – Dziec­ku w jej wie­ku trud­no jest zro­zu­mieć, że mat­ka je po­rzu­ca.

– Daj mi znać, je­śli mo­gła­bym coś dla cie­bie zro­bić – po­wie­dzia­ła życz­li­wie Pat­tie.

– Po­ra­dzi­my so­bie – po­wie­dział, po części, żeby po­cie­szyć sa­me­go sie­bie.

– Wiem, że tak będzie. Jed­nak Alex może przez ja­kiś czas źle to zno­sić.

To był po­wa­żny cios dla tak ma­łe­go dziec­ka, cho­ciaż Pat­tie za­wsze uwa­ża­ła, że Car­men nie spraw­dza się jako mat­ka. Te­raz wy­ra­źnie to wszyst­kim po­ka­za­ła, nie ogląda­jąc się za sie­bie.

Eric cze­kał przed szko­łą w swo­im kom­bi mar­ki Vo­lvo, gdy Alex wy­szła ze szko­ły ra­zem z in­ny­mi dzie­ćmi. Na po­cząt­ku go nie za­uwa­ży­ła. Za­wo­łał ją i po­ma­chał do niej, a ona pod­bie­gła i wsia­dła do sa­mo­cho­du. Przez chwi­lę pa­trzy­ła na nie­go z po­wa­gą, a prze­czu­cie pod­po­wie­dzia­ło jej to, cze­go jesz­cze nie wy­ja­wił. Wci­ąż szu­kał wła­ści­wych słów, by wy­znać praw­dę.

– Mama nie wra­ca, praw­da? – po­wie­dzia­ła od razu.

Wi­dzia­ła to w jego oczach. Za­wa­hał się, a po­tem ski­nął gło­wą. Nie dało się uciec przed praw­dą, a on nie chciał jej okła­my­wać. W pew­nym sen­sie to przy­po­mi­na­ło śmie­rć, tyle tyl­ko, że Car­men za­po­wie­dzia­ła od­wie­dzi­ny w nie­okre­ślo­nej przy­szło­ści. Nie chciał jed­nak obie­cy­wać ni­cze­go cór­ce, bo do­brze znał swo­ją żonę. Nie, nie mo­żna było na niej po­le­gać, szyb­ko zmie­nia­ła zda­nie, może na­wet nie będzie tęsk­nić za Alex. Co z oczu, to z ser­ca.

– Czy kie­dyś ją jesz­cze zo­ba­czę? – spy­ta­ła Alex, ogar­ni­ęta pa­ni­ką i bar­dzo bla­da.

– Tak – za­pew­nił ją – tyl­ko nie wiem kie­dy. Nie wie, gdzie będzie miesz­kać, ale po­wie­dzia­ła, że będziesz mo­gła ją od­wie­dzić, gdy się urządzi, albo ona od­wie­dzi cię tu­taj.

– Będę miesz­kać z tobą? – spy­ta­ła Alex, pła­cząc za ko­bie­tą, któ­ra ni­g­dy nie była dla niej mat­ką, ale któ­rą i tak ko­cha­ła.

– Oczy­wi­ście. Do ko­ńca ży­cia się mnie nie po­zbędziesz – po­wie­dział, po­chy­la­jąc się i obej­mu­jąc có­recz­kę. – Ko­cham cię. Mama po pro­stu musi mieć wła­sne ży­cie, tak już jest. Nie cho­dzi o cie­bie, nie zro­bi­łaś nic złe­go, nie mo­głaś tego zmie­nić.

Bar­dzo chciał prze­ko­nać o tym Alex i miał na­dzie­ję, że mu się to uda­ło.

– Wiem – od­pa­rła dziel­nie dziew­czyn­ka, ocie­ra­jąc łzy z po­licz­ków, gdy on od­pa­lał sa­mo­chód. – Może nie była go­to­wa, żeby być mamą.

Pró­bo­wa­ła zna­le­źć przy­czy­nę, dla któ­rej jej ży­cie z nimi oboj­giem się roz­pa­dło.

– Może. Ale mamy sie­bie na­wza­jem, Al. Będzie­my ro­bić ra­zem ró­żne faj­ne rze­czy, czy­tać mnó­stwo ksi­ążek, cho­dzić na me­cze, mo­że­my je­ździć na wy­ciecz­ki.

– Mo­że­my po­le­cieć w od­wie­dzi­ny do mamy, tam gdzie miesz­ka?

– Pew­nie – po­wie­dział, ja­dąc do domu. – Ale na ra­zie prze­czy­taj­my wszyst­kie ksi­ążki o Nan­cy Drew, całą se­rię. Co ty na to?

Cho­ciaż mia­ła do­pie­ro sie­dem lat, wie­dzia­ła, cze­mu tata tak się za­cho­wu­je – chciał, by znio­sła to jak naj­le­piej, sta­rał się ją po­cie­szyć. Uśmiech­nęła się do ojca i ski­nęła gło­wą.

– Chęt­nie. Czy po­tem mo­gła­bym po­czy­tać nie­któ­re z two­ich kry­mi­na­łów?

Wie­dzia­ła, że bar­dzo je lu­bił, a cza­sa­mi jej o nich opo­wia­dał.

– Może kie­dy będziesz tro­chę star­sza.

Wy­mie­nił wszyst­kie rze­czy, któ­re będą ra­zem ro­bić w naj­bli­ższej przy­szło­ści i ko­lej­nych mie­si­ącach. Sta­rał się, by ode­jście mat­ki wy­da­wa­ło jej się szan­są i bło­go­sła­wie­ństwem.

– Roz­wo­dzi­cie się? – spy­ta­ła na­gle dziew­czyn­ka. – Ro­dzi­ce Sal­ly Port­man roz­wie­dli się w ze­szłym roku. Te­raz spędza week­en­dy i śro­do­we wie­czo­ry u taty.

– My­ślę, że mo­gło­by tak być, bez week­en­dów i śród, ale może mama i ja się roz­wie­dzie­my, bo ona nie chce już z nami miesz­kać.

Alex ski­nęła gło­wą ze zro­zu­mie­niem, pró­bu­jąc przy­swo­ić tę in­for­ma­cję.

– My­ślisz, że wyj­dzie zno­wu za mąż?

– Nie wiem – od­pa­rł szcze­rze.

– A ty?

Ro­ze­śmiał się, sły­sząc to py­ta­nie.

– Nie sądzę, pan­no Alex. Na ra­zie skup­my się na so­bie na­wza­jem. Nie mo­że­my roz­wi­ązać od razu wszyst­kich za­ga­dek.

Do­brze przy­jęła tę wia­do­mo­ść, Eric wie­dział jed­nak, że jest jej bar­dzo smut­no. Tego wie­czo­ru sko­ńczy­li czy­tać The Se­cret at Sha­dow Ranch. Alex była za­chwy­co­na za­ko­ńcze­niem, a ksi­ążka na­gle na­bra­ła dla niej no­we­go zna­cze­nia. Gdy słu­cha­ła, jak Eric czy­ta jej po­wie­ść, uświa­do­mi­ła so­bie, że te­raz miesz­ka sama z tatą, tak samo jak Nan­cy. Nan­cy Drew też nie mia­ła mat­ki. Może któ­re­goś dnia ona i jej tata też będą roz­wi­ązy­wać za­gad­ki kry­mi­nal­ne. Za­sta­na­wia­ła się, co się sta­ło z mamą Nan­cy Drew. W ksi­ążce nie było o tym mowy.

– Ni­g­dy nie wia­do­mo, jak roz­wi­ąże się za­gad­ka – po­wie­dzia­ła w za­my­śle­niu, gdy prze­czy­ta­li ostat­nią stro­nę, cho­ciaż pra­wie do­my­śli­ła się za­ko­ńcze­nia.

Lu­bi­ła od­ga­dy­wać roz­wi­ąza­nie przed za­ko­ńcze­niem i była w tym do­bra.

– Ży­cie jest po­dob­ne. Za­wsze jest pe­łne nie­spo­dzia­nek, cza­sem do­brych, a cza­sem tro­chę gor­szych – od­pa­rł ci­cho jej tata.

– Ja lu­bię zga­dy­wa­nie – oświad­czy­ła.

– Ja też – od­po­wie­dział, ca­łu­jąc ją na do­bra­noc i otu­la­jąc ko­łdrą. – Dla­te­go wła­śnie tak uwiel­biam kry­mi­na­ły.

Ski­nęła gło­wą, a on zga­sił świa­tło i wy­sze­dł z po­ko­ju. Le­ża­ła w łó­żku, nie wie­dząc, gdzie jest jej mama i czy w ogó­le za nią tęsk­ni albo o niej my­śli. Do jej oczu na­pły­nęły dwie łzy, któ­re sto­czy­ły się po po­licz­kach i opa­dły na po­dusz­kę. Za­sta­na­wia­jąc się, kie­dy znów zo­ba­czy Car­men, od­mó­wi­ła za nią krót­ką mo­dli­twę, a po­tem za­snęła, śni­ąc o niej. We śnie wy­gląda­ła pi­ęk­nie. Wró­ci­ła, by znów z nimi za­miesz­kać. Dziew­czyn­ka mia­ła na­dzie­ję, że tak się rze­czy­wi­ście sta­nie.

Roz­dział 3

Car­men zło­ży­ła po­zew roz­wo­do­wy mie­si­ąc po te­le­fo­nie do Eri­ca, a on nie po­wie­dział o tym Alex. Nie mu­sia­ła znać szcze­gó­łów roz­pa­du ich ma­łże­ństwa. Ko­bie­ta po­pro­si­ła, by przez dwa lata prze­sy­łał jej nie­wiel­ką kwo­tę, a on na to przy­stał zgod­nie z tym, co usta­li­li przez te­le­fon. Nie cho­dzi­ło jej o pie­ni­ądze. Wol­no­ść zna­czy­ła dla niej wi­ęcej. Wci­ąż była w Mia­mi, gdy do nie­go na­pi­sa­ła, i na­dal nie za­dzwo­ni­ła do Alex. Pi­sa­ła, że nie­dłu­go wy­je­żdża do Las Ve­gas. Eric wie­dział, że je­śli ma wy­sy­łać jej pie­ni­ądze, to będzie znał jej ad­res. Dla do­bra Alex nie chciał, by za­pa­dła się pod zie­mię, na wy­pa­dek gdy­by mu­sie­li lub chcie­li się z nią skon­tak­to­wać.

Dwa mie­si­ące pó­źniej na­pi­sa­ła do nie­go z Las Ve­gas, by po­dać swój nowy ad­res.

Alex do­brze so­bie ra­dzi­ła. Mi­nął już szok zwi­ąza­ny z ode­jściem mat­ki na za­wsze. Za­sta­na­wiał się, czy dziew­czyn­ka ta­kże się tego spo­dzie­wa­ła. Za­rów­no jej na­uczy­ciel, jak i Pat­tie mó­wi­li, że Alex jest nie­co bar­dziej ma­ło­mów­na niż wcze­śniej, ale wy­da­je się, że wszyst­ko z nią w po­rząd­ku. W domu od­no­sił po­dob­ne wra­że­nie.

Tego lata wy­bra­li się do go­spo­dar­stwa agro­tu­ry­stycz­ne­go w Wy­omin­gu. Alex była za­chwy­co­na jaz­dą na ko­niach i ogląda­niem ro­deo. Od cza­su do cza­su przy­po­mi­nał so­bie, jak bar­dzo pra­gnął syna przed jej na­ro­dzi­na­mi, ale była ko­cha­jącym i czu­łym dziec­kiem, poza tym nie było rze­czy, któ­rej by nie po­tra­fi­ła ro­bić. Uwiel­bia­ła ba­se­ball i ksi­ążki, któ­re dla niej wy­bie­rał, do­brze ra­dzi­ła so­bie w spo­rcie. Na­uczy­ciel po­wie­dział, że ma ta­lent pi­sar­ski, a kie­dy wró­ci­ła z Wy­omin­gu, oświad­czy­ła, że być może kie­dyś będzie chcia­ła pi­sać ksi­ążki. Mia­ła osiem lat i za­czy­na­ła trze­cią kla­sę. Nie mie­li od Car­men żad­nych wie­ści, od­kąd na­pi­sa­ła z Las Ve­gas.

– Ta­tu­siu, my­ślisz, że mo­gła­bym pi­sać kry­mi­na­ły, kie­dy będę duża? – spy­ta­ła, pa­trząc na nie­go z po­wa­gą.

– Mo­gła­byś – stwier­dził po na­my­śle – ale wi­ęk­szo­ść uzna­nych pi­sa­rzy kry­mi­na­łów to mężczy­źni. Tego ro­dza­ju po­wie­ści pi­szą zwy­kle mężczy­źni. A w przy­pad­ku bru­tal­niej­szych thril­le­rów i po­wie­ści de­tek­ty­wi­stycz­nych, któ­re lu­bię czy­tać, mężczy­znom na­tu­ral­nie przy­cho­dzi pi­sa­nie w ta­kim sty­lu. Oso­bi­ście nie prze­pa­dam za kry­mi­na­ła­mi pi­sa­ny­mi przez ko­bie­ty. Ni­g­dy mi się nie po­do­ba­ją. Dla­te­go je­śli będziesz pi­sać kry­mi­na­ły, albo będziesz zmu­szo­na pi­sać „grzecz­ne” po­wie­ści, tak jak pew­na pi­sar­ka o na­zwi­sku Aga­tha Chri­stie, albo je­śli ze­chcesz pi­sać ksi­ążki po­dob­ne do tych, któ­re czy­tam ja i wie­lu mężczyzn, będziesz pew­nie mu­sia­ła uży­wać męskie­go pseu­do­ni­mu.

Jego ton gło­su był po­wa­żny, a dziew­czyn­ka była prze­ko­na­na, że jej tata wie o kry­mi­na­łach wszyst­ko, po­nie­waż prze­czy­tał ich tak wie­le. Ni­g­dy nie wi­dzia­ła, by czy­tał coś in­ne­go.

– To zna­czy, że będę mu­sia­ła uda­wać mężczy­znę? – Za­sko­czy­ła ją ta su­ge­stia, oj­ciec jed­nak ski­nął gło­wą. – No­sić sztucz­ne wąsy i męskie ubra­nia?

Ro­ze­śmiał się, sły­sząc jej in­ter­pre­ta­cję.

– Pew­nie wy­gląda­ła­byś uro­czo ze sztucz­ny­mi wąsa­mi – za­żar­to­wał. – Nie, cho­dzi­ło mi o to, że mo­gła­byś pod­pi­sy­wać swo­je ksi­ążki męskim imie­niem, by lu­dzie my­śle­li, że na­pi­sał je mężczy­zna. Nie­któ­re pi­sar­ki kry­mi­na­łów są bar­dzo do­bre, ale sam wolę po­wie­ści pi­sa­ne przez mężczyzn. Nie mu­sisz jed­nak no­sić chło­pi­ęcych ubrań – po­wie­dział.

Alex wy­ra­źnie ulży­ło.

– Dla­cze­go lu­dzie by ich nie czy­ta­li, gdy­by wie­dzie­li, że je­stem ko­bie­tą?

To nie mia­ło dla niej sen­su, cho­ciaż wie­rzy­ła we wszyst­ko, co mó­wił jej oj­ciec.

– Bo za­zwy­czaj to mężczy­źni pi­szą kry­mi­na­ły, a ko­bie­ty nie.

Wy­po­wia­dał się na ten te­mat z prze­ko­na­niem.

– To głu­pie, ta­tu­siu. Ko­bie­ty pew­nie też mo­gły­by je pi­sać.

Zde­cy­do­wa­nie po­trząsnął gło­wą.

– W ta­kim ra­zie kie­dy będę star­sza i zo­sta­nę pi­sar­ką, uży­ję two­je­go imie­nia i lu­dzie po­my­ślą, że to ty.

Ro­ze­śmia­ła się, my­śląc o tym, ale jego sło­wa wy­wa­rły na nią wiel­ki wpływ. Za­sta­na­wia­ła się, czy to praw­da. Jej tata miał ra­cję co do wi­ęk­szo­ści rze­czy. Po­do­ba­ła jej się myśl, że pi­sa­ła­by ksi­ążki w jego imie­niu. Uwa­ża­ła, że to by­ła­by do­bra za­ba­wa, zwłasz­cza je­śli dzi­ęki temu ko­bie­ty i mężczy­źni chcie­li­by czy­tać jej po­wie­ści.

Do­pie­ro wie­le mie­si­ęcy pó­źniej jej mat­ka znów się do nich ode­zwa­ła. Mi­nął już pra­wie rok, od­kąd ode­szła. Eric do­stał od niej pocz­tów­kę, na któ­rej pi­sa­ła, że jej chło­pak musi pra­co­wać w No­wym Jor­ku i że jadą sa­mo­cho­dem z Las Ve­gas, więc za­trzy­ma­ją się w Bo­sto­nie, by zo­ba­czyć się z Alex. Roz­wód nie zo­stał jesz­cze upra­wo­moc­nio­ny, a Eric nie mó­wił Alex o od­wie­dzi­nach mat­ki. Nie chciał, by ro­bi­ła so­bie na­dzie­ję i była roz­cza­ro­wa­na, gdy­by Car­men w ostat­niej chwi­li zmie­ni­ła pla­ny i nie przy­je­cha­ła.

Któ­re­goś dnia Car­men za­dzwo­ni­ła do domu pó­źnym wie­czo­rem. Eric ode­brał. Alex już moc­no spa­ła.

– Wła­śnie do­tar­li­śmy do mia­sta – po­wie­dzia­ła zna­jo­mym gło­sem.

– Gdzie się za­trzy­mu­je­cie?

Wy­mie­ni­ła na­zwę ta­nie­go mo­te­lu pod mia­stem.

– Mogę się z nią ju­tro zo­ba­czyć?

Był pi­ąt­ko­wy wie­czór, więc na­stęp­ne­go dnia Alex nie mia­ła lek­cji. Jed­nak na­wet gdy­by tak było, Eric po­zwo­li­łby jej zo­stać w domu, by zo­ba­czy­ła się z mat­ką. To było zbyt wa­żne wy­da­rze­nie. Te­raz ża­ło­wał, że wcze­śniej nie po­wie­dział cór­ce o przy­je­ździe Car­men.

– Oczy­wi­ście. Bar­dzo się ucie­szy, gdy cię zo­ba­czy. Jak dłu­go zo­sta­niesz?

Za­sta­na­wiał się, czy spo­tka­nie z mat­ką spra­wi, że dziew­czyn­ka sta­nie się nie­spo­koj­na, uwa­żał jed­nak, że Alex po­win­na mieć szan­sę zo­ba­czyć się z Car­men. Mi­nęło zbyt wie­le cza­su. Alex cza­sa­mi o niej wspo­mi­na­ła i mó­wi­ła, że za nią tęsk­ni, mia­ła na­dzie­ję, że wszyst­ko u niej w po­rząd­ku i że za­dzwo­ni. A te­raz jej mat­ka przy­je­cha­ła. Li­czył, że to nie będzie dla cór­ki szok.

– Ju­tro je­dzie­my do No­we­go Jor­ku. Je­stem tu tyl­ko na je­den dzień – rzu­ci­ła swo­bod­nie Car­men.

– Chcesz ją ode­brać po śnia­da­niu? – za­pro­po­no­wał.

Car­men przez dłu­gi czas się wa­ha­ła.

– Może po pro­stu wpad­nę do domu?

Nie pra­gnął spo­tka­nia z nią, ale po­my­ślał, że tak może być ła­twiej dla Alex. Po pra­wie roku ca­łko­wi­te­go bra­ku kon­tak­tu mat­ka będzie jej się wy­da­wać obcą oso­bą.

– Jak wo­lisz – od­po­wie­dział grzecz­nie.

Car­men za­po­wie­dzia­ła, że przy­je­dzie o dzie­si­ątej rano, a po­tem za­ko­ńczy­li roz­mo­wę.

Na­stęp­ne­go ran­ka przy­sze­dł do Alex, by ją obu­dzić, cze­go zwy­kle nie ro­bił w so­bo­ty. Chciał jed­nak dać jej czas na przy­go­to­wa­nie i przy­wyk­ni­ęcie do my­śli o spo­tka­niu.

– Mama przy­je­cha­ła do mia­sta – po­wie­dział, gdy dziew­czyn­ka ca­łkiem się obu­dzi­ła.

– Tu­taj? Te­raz?

Mia­ła taki wy­raz twa­rzy, jak­by po­wie­dział, że dziś Boże Na­ro­dze­nie.

– Je­dzie do No­we­go Jor­ku. Wpad­nie się z tobą spo­tkać po śnia­da­niu.

Alex uśmiech­nęła się sze­ro­ko i wy­sko­czy­ła z łó­żka.

– Chcę wło­żyć tę nową su­kien­kę.

Wsko­czy­ła do gar­de­ro­by i wy­nu­rzy­ła się z ak­sa­mit­ną su­kien­ką w ła­god­nym ró­żo­wym ko­lo­rze oraz czar­ny­mi la­kier­ka­mi, któ­re ku­pi­ła pod­czas za­ku­pów z Pat­tie. Roz­cze­sa­ła swo­je dłu­gie ciem­ne wło­sy, aż lśni­ły, umy­ła twarz i wło­ży­ła nową su­kien­kę i buty. Była go­to­wa już o dzie­wi­ątej rano, zbyt pod­nie­co­na, by zje­ść śnia­da­nie, i usia­dła w sa­lo­nie w ocze­ki­wa­niu na mat­kę. Nie ru­szy­ła się z miej­sca. Car­men przy­je­cha­ła do­pie­ro w po­łud­nie, pi­ęk­niej­sza niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej – w dżin­sach, ob­ci­słym pod­ko­szul­ku, czar­nej skó­rza­nej kurt­ce i bu­tach na ob­ca­sie. Eric otwo­rzył jej drzwi i zo­ba­czył, że za nią stoi ja­kiś mężczy­zna. Wy­glądał po­dej­rza­nie, za­cho­wy­wał się ner­wo­wo i po­wie­dział Car­men, że po­cze­ka na nią w sa­mo­cho­dzie. Gdy tyl­ko zo­ba­czył Eri­ca, wy­ra­źnie po­czuł się nie­zręcz­nie i na­wet nie spoj­rzał mu w oczy. Wy­glądał naj­wy­żej na dwa­dzie­ścia pięć lat. Eric czuł się, jak­by był ich dziad­kiem, gdy za­pra­szał Car­men do środ­ka. Nie po­wie­dział, że Alex cze­ka na nią od dwóch go­dzin, ale zi­ry­to­wa­ło go, że się spó­źni­ła.

Dziew­czyn­ka sko­czy­ła na rów­ne nogi, gdy tyl­ko usły­sza­ła mamę, prze­bie­gła przez sa­lon i uści­snęła ją moc­no, po czym spoj­rza­ła jej w twarz. Ocze­ki­wa­ła, że do­strze­że tam wszyst­kie emo­cje, któ­re sama czu­ła przez ostat­ni rok. Car­men jed­nak czu­ła się rów­nie nie­zręcz­nie jak jej chło­pak, nie na miej­scu w ofi­cjal­nie urządzo­nym sa­lo­nie, któ­ry przez osiem lat był częścią jej domu. Wy­gląda­ła te­raz pra­wie jak zdez­o­rien­to­wa­na na­sto­lat­ka.

– Rany! Aleś ty wy­ro­sła! – po­wie­dzia­ła, gdy Alex moc­no ści­ska­ła ją w pa­sie.

Po­wo­li ją ob­jęła, jak­by była obcą oso­bą, a nie jej wła­sną cór­ką. Po­tem od­su­nęła się i do­da­ła:

– Niech ci się przyj­rzę... Na­dal je­steś ślicz­na – oświad­czy­ła z uśmie­chem.

– Ty też – od­pa­rła z za­chwy­tem Alex.

Za­po­mnia­ła, jak nie­zwy­kłą uro­dą ob­da­rzo­na jest jej mama oraz jaka jest mło­da.

Eric za­pro­po­no­wał coś do je­dze­nia albo pi­cia, ale Car­men od­mó­wi­ła.

– Do­pie­ro co ja­dłam śnia­da­nie, poza tym nie­dłu­go mu­si­my je­chać. Vin­ce musi być w No­wym Jor­ku przed szó­stą.

– Kto to jest Vin­ce? – spy­ta­ła Alex, za­wie­dzio­na, że po tak dłu­giej roz­łące mama chce nie­dłu­go od­je­żdżać.

Do No­we­go Jor­ku je­dzie się pięć go­dzin, Eric do­my­ślił się za­tem, że Car­men nie może zo­stać dłu­żej niż go­dzi­nę. Alex wy­gląda­ła na za­ła­ma­ną.

– To mój chło­pak. Jest ak­to­rem i tan­ce­rzem. Wy­bie­ra­my się do Ka­li­for­nii. Ma tam zna­jo­mo­ści.

Dla Alex te sło­wa nic nie zna­czy­ły, Eric jed­nak zo­rien­to­wał się, że Car­men wci­ąż żyje mrzon­ka­mi i nie zna­la­zła so­bie sta­łe­go miej­sca.

– Co będziesz ro­bić w Ka­li­for­nii? – spy­ta­ła ją Alex, chło­nąc jej wi­dok swo­imi wiel­ki­mi ocza­mi i pró­bu­jąc za­pa­mi­ętać ka­żdy szcze­gół.

– Może za­gram w fil­mie – uśmiech­nęła się sze­ro­ko Car­men. – Będziesz mo­gła mnie oglądać na ekra­nie.

– Wolę cię oglądać tu­taj – po­wie­dzia­ła ze smut­kiem Alex i w po­miesz­cze­niu za­le­gła ci­sza.

Eric zo­sta­wił je same, ale był nie­da­le­ko, w kuch­ni, w ra­zie gdy­by Alex go po­trze­bo­wa­ła.

– Tęsk­ni­łam za tobą – do­da­ła Alex.

Car­men przez chwi­lę nie od­po­wia­da­ła.

– Ja też za tobą tęsk­ni­łam. Ale w Ve­gas było bar­dzo faj­nie.

To, co mó­wi­ła, nie ob­cho­dzi­ło Alex albo nie chcia­ła tego sły­szeć. Chcia­ła usły­szeć, że mama bez prze­rwy o niej my­śli, ale naj­wy­ra­źniej tak nie było.

– Do­brze so­bie ra­dzisz w szko­le? – spy­ta­ła Car­men, nie wie­dząc, co po­wie­dzieć.

Nie za­uwa­ży­ła też no­wej su­kien­ki ani bu­tów, ani tego, że Alex się dla niej wy­stro­iła.

Wi­zy­ta prze­bie­gła w nie­zręcz­nej at­mos­fe­rze. Przed upły­wem go­dzi­ny Car­men wsta­ła i po­wie­dzia­ła, że musi iść i że miło było się z nią zo­ba­czyć, jak gdy­by były ko­le­żan­ka­mi sprzed lat. Kie­dy Eric usły­szał, że otwie­ra­ją się drzwi, wy­sze­dł z kuch­ni, by się po­że­gnać. Zo­ba­czył tyl­ko zroz­pa­czo­ną minę cór­ki, gdy jej mat­ka wy­cho­dzi­ła. Kie­dy Car­men sta­ła w drzwiach, dziew­czyn­ka ostat­ni raz ob­jęła ją w ta­lii, po czym ko­bie­ta wy­swo­bo­dzi­ła się, po­ca­ło­wa­ła Alex w gło­wę i po­wtó­rzy­ła, że musi iść. Po chwi­li już jej nie było. Alex krzyk­nęła za nią: „Ko­cham cię!”, i po chwi­li drzwi się za­mknęły. Nie usły­sza­ła od­po­wie­dzi. Po paru se­kun­dach roz­le­gł się od­głos od­je­żdża­jące­go sa­mo­cho­du i dziew­czyn­ka za­częła szlo­chać, wtu­la­jąc się w ojca. Po­pro­wa­dził ją do ka­na­py, na któ­rej usie­dli, a po­tem obej­mo­wał ją, gdy pła­ka­ła. Ten wi­dok przy­pra­wiał go o roz­pacz. Pierw­szy raz w ży­ciu czuł do by­łej żony szcze­rą nie­na­wi­ść za to, co ro­bi­ła ich có­recz­ce – za­da­wa­ła rany, któ­rych on nie był w sta­nie za­le­czyć, któ­re na za­wsze po­zo­sta­wią w jej ser­cu bli­zny, gdy Car­men bez­dusz­nie będzie wie­ść wła­sne ży­cie, nie zwra­ca­jąc uwa­gi na ni­ko­go in­ne­go. Eric miał na za­wsze za­pa­mi­ętać roz­pacz­li­wie wy­krzy­cza­ne przez Alex wy­zna­nie mi­ło­ści i brak od­po­wie­dzi Car­men. Tyl­ko do niej po­ma­cha­ła, nie od­wra­ca­jąc się, po czym po­bie­gła do sa­mo­cho­du, gdzie cze­kał jej chło­pak.

– Nie po­wie­dzia­ła, kie­dy wró­ci – łka­ła Alex.

Eric chciał do­dać, że nie mó­wi­ła też o mi­ło­ści do cór­ki, ale nie zro­bił tego.

– Ona chy­ba ni­g­dy nie wie, co będzie ro­bić w przy­szło­ści – po­wie­dział, szu­ka­jąc słów po­cie­sze­nia, któ­re przy­cho­dzi­ły mu trud­niej niż nie­na­wi­ść, jaką od­czu­wał do Car­men. – Ale ucie­szy­ła się ze spo­tka­nia – do­dał nie­zręcz­nie.

– Cze­mu nie mo­gła zo­stać dłu­żej? – jęk­nęła smut­no dziew­czyn­ka.

– Mu­sia­ła je­chać do No­we­go Jor­ku.

Alex uspo­ko­iła się do­pie­ro po wie­lu go­dzi­nach, a ból po spo­tka­niu nie da­wał jej spo­ko­ju jesz­cze przez wie­le ty­go­dni. Te­raz czu­ła się jesz­cze bar­dziej po­rzu­co­na przez mat­kę niż wte­dy, gdy Car­men od nich ode­szła. Była star­sza, bar­dziej świa­do­ma i od­czu­wa­ła wszyst­ko wy­ra­źniej. Car­men znów bez sło­wa za­pa­dła się pod zie­mię. Nie za­dzwo­ni­ła, by po­wie­dzieć, jak bar­dzo ucie­szy­ła się ze spo­tka­nia, nie obie­ca­ła też, że wró­ci.

Po mie­si­ącu wy­sła­ła Eri­co­wi swój ad­res w Los An­ge­les, by tam prze­sy­łał jej co­mie­si­ęcz­ne cze­ki, jed­nak nie skon­tak­to­wa­ła się już z Alex.

Po sze­ściu mie­si­ącach Eric ode­brał o pó­łno­cy te­le­fon od ko­goś, kto przed­sta­wił się jako przy­ja­ciel Vin­ce’a. Po­wie­dział, że na au­to­stra­dzie zda­rzył się wy­pa­dek – sa­mo­chód Car­men i Vin­ce’a zde­rzył się z au­tem pi­ja­ne­go kie­row­cy i obo­je zgi­nęli na miej­scu. Mężczy­zna uznał, że Eric po­wi­nien o tym wie­dzieć, ale nie znał szcze­gó­łów.

Po­tem przez go­dzi­nę Eric wpa­try­wał się w pust­kę, pró­bu­jąc wzbu­dzić w so­bie ja­kieś uczu­cia do niej, ale mu się to nie uda­ło. My­ślał tyl­ko o Alex. Jej mat­ka zu­pe­łnie nie po­tra­fi­ła wy­pe­łnić swo­jej roli, a te­raz nie żyła. Jej śmie­rć sta­no­wi­ła przy­naj­mniej ja­kieś za­ko­ńcze­nie, jed­nak dzie­wi­ęcio­let­nia Alex była za mała na utra­tę mamy. Tak na­praw­dę ni­g­dy jej nie mia­ła, a Car­men ode­szła na za­wsze pra­wie dwa lata wcze­śniej. Od tam­tej pory cór­ka wi­dzia­ła się z nią tyl­ko raz.

Po­wie­dział o tym Alex do­pie­ro dwa dni pó­źniej, w spo­koj­ny desz­czo­wy week­end. Nie chciał ro­bić tego wie­czo­rem, więc prze­ka­zał jej wia­do­mo­ść po śnia­da­niu. Wie­dział, że ni­g­dy nie za­po­mni pe­łne­go żalu wy­ra­zu jej twa­rzy.

– To nie­praw­da! Kła­miesz! – krzyk­nęła Alex, a po­tem po­bie­gła na górę do swo­je­go po­ko­ju i trza­snęła drzwia­mi.

Gdy do niej przy­sze­dł, le­ża­ła na łó­żku, łka­jąc z gło­wą pod po­dusz­ką. Uspo­ko­iła się do­pie­ro po wie­lu go­dzi­nach. Po­szli ra­zem na spa­cer, a po­tem, gdy już spa­ła, za­dzwo­nił do zna­jo­me­go Vin­ce’a w Ka­li­for­nii, by po­roz­ma­wiać o or­ga­ni­za­cji po­grze­bu. Eric chciał spro­wa­dzić cia­ło Car­men do Bo­sto­nu i po­cho­wać ją obok pierw­szej żony, by za parę lat Alex wie­dzia­ła, gdzie leży jej mama. Nie ży­czył so­bie, by spo­częła w Ka­li­for­nii, w ja­ki­mś nie­ozna­czo­nym gro­bie. Mężczy­zna po­dał mu sto­sow­ne in­for­ma­cje. Na­stęp­ne­go dnia Eric za­dzwo­nił do za­kła­du po­grze­bo­we­go i wszyst­ko usta­lił. Po­wie­dzie­li, że cia­ło Vin­ce’a zo­sta­nie wy­sła­ne do jego ro­dzi­ców w San Die­go. Nikt jed­nak nie zgło­sił się po zwło­ki Car­men. O ile wie­dział, nie mia­ła tu żad­nych bli­skich. Jej mat­ka miesz­ka­jąca w Ha­wa­nie zma­rła po ich ślu­bie.

Po­in­for­mo­wa­no go, że cia­ło zma­rłej do­trze do Bo­sto­nu za kil­ka dni i będzie mógł ją po­cho­wać. Nie po­wie­dział o tym Alex, a dzień po tym, jak po­wia­do­mił ją o śmier­ci mat­ki, po­ka­za­ła mu wiersz, któ­ry dla niej na­pi­sa­ła. Był pi­ęk­ny i pe­łen mi­ło­ści. Eric miał łzy w oczach, my­śląc o tym, że ko­bie­ta, któ­ra tak mało zro­bi­ła dla cór­ki, wzbu­dzi­ła tyle mi­ło­ści w po­rzu­co­nym przez sie­bie dziec­ku. Nie za­słu­gi­wa­ła na tak wie­le, a jemu trud­no było to znie­ść.

Roz­dział 4

Cho­ciaż Alex i jej ojca za­wsze łączy­ła szcze­gól­na więź, zwłasz­cza od­kąd zo­sta­li sami, śmie­rć Car­men jesz­cze bar­dziej ich do sie­bie zbli­ży­ła. Z cza­sem Alex za­częła otrząsać się z szo­ku po utra­cie mat­ki. Nie mia­ła już cie­nia na­dziei, że ją zo­ba­czy, co sta­no­wi­ło dla niej mil­czące za­mkni­ęcie tego roz­dzia­łu ży­cia.

Czy­ta­ła jesz­cze wi­ęcej niż do­tąd. Parę mie­si­ęcy wcze­śniej sko­ńczy­ła całą se­rię o Nan­cy Drew, a ostat­nio za­częła czy­tać nie­co po­wa­żniej­sze ksi­ążki. Oj­ciec dał jej ła­god­niej­sze, „grzecz­ne” kry­mi­na­ły, na przy­kład Aga­thy Chri­stie, któ­re po­chło­nęły Alex. Uwiel­bia­ła pan­nę Mar­ple i Her­ku­le­sa Po­irot, któ­rzy roz­wi­ązy­wa­li za­gad­ki. Za­wsze pró­bo­wa­ła do­trzeć do praw­dy przed nimi.

Poza tym dużo pi­sa­ła. Na­uczy­ciel, któ­ry uczył ją w czwar­tej kla­sie, po­wie­dział, że ma wiel­ki ta­lent do pi­sa­nia wier­szy i ha­iku. W pi­ątej kla­sie zdo­by­ła na lek­cji an­giel­skie­go na­gro­dę za swo­je opo­wia­da­nie. To była bar­dzo po­ru­sza­jąca opo­wie­ść o dziew­czyn­ce, któ­rej mat­ka zgi­nęła. W szó­stej kla­sie, dwa lata po śmier­ci mat­ki, jej na­uczy­ciel an­giel­skie­go, pan Far­ber, za­dzwo­nił do Eri­ca do biu­ra i po­pro­sił, by na­stęp­ne­go dnia mężczy­zna przy­sze­dł do szko­ły. Ton na­uczy­cie­la był po­wa­żny, jak­by Alex zro­bi­ła coś strasz­ne­go. Jej ojcu jed­nak trud­no było so­bie to wy­obra­zić, po­nie­waż ni­g­dy nie spra­wia­ła pro­ble­mów w szko­le. Wie­czo­rem nie chciał jej o tym mó­wić, wo­lał naj­pierw do­wie­dzieć się o wszyst­kim od na­uczy­cie­la.

Po­sze­dł na spo­tka­nie pe­łen obaw, z po­nu­rą miną. Na­uczy­ciel po­dał mu sze­ść kar­tek po­kry­tych sta­ran­nym pi­smem je­de­na­sto­let­niej Alex.

– Uzna­łem, że po­wi­nien pan to zo­ba­czyć, pa­nie Win­slow. Ja i inni na­uczy­cie­le je­ste­śmy tym za­nie­po­ko­je­ni.

Eric za­sta­na­wiał się, czy Alex na­pi­sa­ła ja­kiś szo­ku­jący, nie­sto­sow­ny tekst, ob­ra­źli­wy list do któ­re­goś z na­uczy­cie­li czy esej o co­dzien­nym ży­ciu bez mat­ki. Wi­dząc minę na­uczy­cie­la, prze­ra­ził się. Za­czął czy­tać. Nie po­tra­fił so­bie wy­obra­zić, co mo­gło tak bar­dzo zde­ner­wo­wać na­uczy­cie­la. Jed­nak w mia­rę czy­ta­nia opo­wie­ść co­raz bar­dziej go wci­ąga­ła. Jej warsz­tat pi­sar­ski był świet­ny jak na tak mło­dy wiek, mia­ła wy­ra­zi­sty wła­sny styl.

Na pierw­szej stro­nie przed­sta­wia­ła po­sta­ci i za­wi­ązy­wa­ła fa­bu­łę. Gdy czy­tał na­stęp­ną, hi­sto­ria ca­łko­wi­cie go po­chło­nęła i chciał wie­dzieć wi­ęcej. Do­tąd ak­cja to­czy­ła się spo­koj­nie, a na trze­ciej stro­nie Alex opi­sa­ła bru­tal­ne, prze­ra­ża­jące mor­der­stwo ro­dem z kry­mi­nal­ne­go thril­le­ra. Na ko­lej­nej wpro­wa­dzi­ła in­try­gu­jące­go de­tek­ty­wa po­li­cyj­ne­go wy­ka­zu­jące­go po­czu­cie hu­mo­ru po­mi­mo strasz­nej zbrod­ni. Na pi­ątej stro­nie na­stąpi­ło kil­ka nie­spo­dzie­wa­nych zwro­tów ak­cji, a na ostat­niej wszyst­ko się spla­ta­ło, ujaw­nio­no, że mor­der­cą był ktoś, po kim nikt by się tego nie spo­dzie­wał – na­wet Eric – i za­mkni­ęto w wi­ęzie­niu, kogo trze­ba. To był do­sko­na­le na­pi­sa­ny i skom­po­no­wa­ny tekst, tym bar­dziej je­śli na­pi­sa­ło go dziec­ko w jej wie­ku. Eric uśmie­chał się z dumą, po­da­jąc go na­uczy­cie­lo­wi i sądząc, że we­zwał Eri­ca, by po­gra­tu­lo­wać mu ta­len­tu pi­sar­skie­go cór­ki. Do­strze­gał wy­ra­źnie, że ich częste roz­mo­wy o kry­mi­na­łach, któ­re uwiel­biał czy­tać, opła­ci­ły się i ją za­in­spi­ro­wa­ły.

– Czy ma pan świa­do­mo­ść, ja­kie to szo­ku­jące, że je­de­na­sto­lat­ka na­pi­sa­ła coś ta­kie­go? – spy­tał pan Far­ber su­ro­wym, oska­rży­ciel­skim to­nem. – To, że po­tra­fi wy­obra­zić so­bie taką bru­tal­no­ść, god­ne jest uwa­gi psy­cho­lo­ga. Wie­dział pan, że mie­wa ta­kie cho­ro­bli­we my­śli? – za­py­tał z wy­rzu­tem Eri­ca, któ­ry na chwi­lę za­nie­mó­wił.

– Wła­ści­wie to nie, nie wie­dzia­łem o tym, ale je­stem pod wiel­kim wra­że­niem.

Eric był za­chwy­co­ny, a na­uczy­ciel Alex – obu­rzo­ny.

– To nie po­wód do żar­tów, pa­nie Win­slow. Ta pra­ca to dla mnie znak, że pa­ńska cór­ka ma po­wa­żne za­bu­rze­nia.

Sły­sząc te sło­wa, Eric bar­dzo się zi­ry­to­wał.

– A dla mnie to znak, że jest świet­ną pi­sar­ką. Hi­sto­ria jest do­sko­na­le zbu­do­wa­na, a za­ko­ńcze­nie za­sko­czy­ło na­wet mnie. Czy­tam wie­le kry­mi­na­łów, mo­żna po­wie­dzieć, że to moje hob­by. Często roz­ma­wiam o nich z Alex. Naj­wy­ra­źniej słu­cha mnie uwa­żniej, niż sądzi­łem.

– Nie ro­zu­mie pan, że roz­my­śla­nie o ta­kich rze­czach i wie­dza o tego ro­dza­ju mrocz­nych zda­rze­niach są bar­dzo nie­zdro­we i nie­od­po­wied­nie dla dziec­ka w jej wie­ku? Hi­sto­rię czy­ta się tak, jak­by na­pi­sał ją do­ro­sły.

– Uwa­żam, że to dla niej kom­ple­ment. Na­pi­sa­ła opo­wia­da­nie, któ­re na­wet nas zdo­ła­ło na­stra­szyć.

– Musi pan po­de­jść do spra­wy po­wa­żnie, pa­nie Win­slow – pra­wie krzyk­nął na­uczy­ciel.

– Pod­cho­dzę po­wa­żnie. Parę lat temu po­wie­dzia­ła mi, że chcia­ła­by pi­sać kry­mi­na­ły, gdy do­ro­śnie. Naj­wy­ra­źniej trak­tu­je to po­wa­żniej, niż wte­dy sądzi­łem, a to jest do­wód, że je­śli pój­dzie na warsz­ta­ty pi­sar­skie, może mieć wy­star­cza­jące zdol­no­ści, by jej się to uda­ło.

Nie chciał wie­rzyć, by jej opo­wia­da­nie było wy­two­rem cho­re­go umy­słu – uznał je ra­czej za pierw­szą ozna­kę tego, że ma praw­dzi­wy ta­lent, co bar­dzo cie­szy­ło Eri­ca.

– Je­stem z niej bar­dzo dum­ny – oświad­czył, wsta­jąc. – Czy mó­głbym do­stać tekst opo­wia­da­nia? Chcia­łbym po­roz­ma­wiać dziś o nim z cór­ką.

Na­uczy­ciel wy­da­wał się jesz­cze bar­dziej obu­rzo­ny. Po­dał Eri­co­wi ręko­pis, a on zło­żył go i wsu­nął do kie­sze­ni. Po­tem uści­snął dłoń na­uczy­cie­lo­wi, któ­ry z nie­sma­kiem od­pro­wa­dził go wzro­kiem.

– Ogrom­nie skrzyw­dzi pan jej psy­chi­kę, je­śli będzie pan ją do tego za­chęcał – po­wie­dział na ko­niec do Eri­ca.