Szeptem ebook

Dla He­ather, Chri­stiana i Mi­cha­ela –na­sze dzie­ciń­stwo prze­pa­jała fan­ta­zja.I dla Ju­stina, z mi­ło­ścią.Dzięki, że nie wy­bra­łeś za­jęć z kuchni ja­poń­skiej

„Bóg bo­wiem nie oszczę­dził anio­łów,któ­rzy zgrze­szyli, lecz strą­ciw­szy do ot­chłani,umie­ścił ich w mrocz­nych lo­chach,aby byli za­cho­wani na sąd”.

2 P 2, 4

PRO­LOG

DO­LINA LO­ARY, FRAN­CJA,LI­STO­PAD 1565

Chaun­cey prze­by­wał z młodą wie­śniaczką na po­ro­śnię­tych trawą brze­gach Lo­ary, gdy na­gle za­częła się bu­rza, i po­zba­wiony wa­ła­cha, któ­rego pu­ścił wolno na łąkę, mu­siał wra­cać do zamku pie­szo. Ze­rwaw­szy z trze­wika srebrną klamrę, po­ło­żył ją na dłoni dziew­czyny i chwilę pa­trzył, jak ta zmyka, w spód­nicy uty­tła­nej bło­tem. Po­tem na­cią­gnął buty i ru­szył do domu.

Ulewa za­kryła ciem­nie­jący pej­zaż wsi wo­kół Château de Lan­ge­ais. Chaun­cey żwawo prze­ska­ki­wał za­pad­nięte w czar­no­zie­mie cmen­ta­rza groby. Na­wet w naj­gęst­szej mgle umiał tra­fić stąd do domu, bez lęku, że się zgubi. Tego wie­czoru mgła nie za­le­gła, ale mrok i za­ci­na­jący deszcz były wy­star­cza­jąco zwod­ni­cze.

Spo­strze­gł­szy ką­tem oka ja­kiś ruch, Chaun­cey prędko zer­k­nął w lewo i uległ wra­że­niu, że wielki anioł wień­czący po­bli­ski na­gro­bek pod­nosi się z miej­sca. Ni to ka­mienny, ni mar­mu­rowy, chło­piec ol­brzym był ob­na­żony do pasa, z go­łymi sto­pami, w opa­da­ją­cych na bio­dra por­t­kach. Ze­sko­czył z grobu na zie­mię; jego czarne włosy ocie­kały desz­czem. Woda spły­wała mu po twa­rzy, śnia­dej jak u Hisz­pana.

Chaun­cey do­tknął rę­ko­je­ści mie­cza.

– Coś ty za je­den?

Na twa­rzy chłopca od­ma­lo­wał się uśmiech.

– Nie igraj z księ­ciem de Lan­ge­ais – ostrzegł go Chaun­cey. – Py­ta­łem, jak się zo­wiesz. No, mów.

– Księ­ciem? – Chło­piec oparł się o po­krzy­wioną wierzbę. – Czy bę­kar­tem?

Chaun­cey do­był mie­cza.

– Od­wo­łaj to! Oj­ciec mój był księ­ciem de Lan­ge­ais. Więc i ja je­stem księ­ciem de Lan­ge­ais – do­dał nie­pew­nie i prze­klął się za to w du­chu.

Chło­piec le­ni­wie po­krę­cił głową.

– Nie stary książę był twym oj­cem.

Chaun­cey za­wrzał gnie­wem na tak nik­czemną znie­wagę.

– A twój ro­dzic? – spy­tał, wy­cią­ga­jąc miecz przed sie­bie. Wpraw­dzie jesz­cze nie znał na­zwisk wszyst­kich swych wa­sali, ale już po­mału się ich uczył. Chciał przy­wo­łać w pa­mięci ro­dowe miano chłopca. – Raz jesz­cze się py­tam – rzekł ci­cho, ocie­ra­jąc ręką twarz z desz­czu – ktoś ty?

Chło­piec zbli­żył się do niego, od­su­wa­jąc miecz na bok. Na­gle wy­glą­dał sta­rzej, niż przy­pusz­czał Chaun­cey, i może na­wet li­czył rok, dwa lata wię­cej od niego.

– Po­miot Sza­tana – od­po­wie­dział.

Chaun­ceya z prze­stra­chu ści­snęło w żo­łądku.

– Je­steś obłą­kany – wy­ce­dził przez zęby. – Zejdź mi z drogi.

Zie­mia pod jego sto­pami drgnęła. Pod po­wie­kami buch­nęło na­gle zło­tem i czer­wie­nią. Zgar­biony, z pa­znok­ciami wpi­tymi w bio­dra, spoj­rzał na chłopca, bez tchu mru­ga­jąc oczami i pró­bu­jąc po­jąć, co się dzieje. W gło­wie za­krę­ciło mu się tak, jakby zu­peł­nie stra­cił pa­no­wa­nie nad umy­słem.

Chło­piec przy­kuc­nął, aby zrów­nać się z nim wzro­kiem.

– Po­słu­chaj uważ­nie. Mu­sisz mi coś ofia­ro­wać. Nie odejdę, póki tego nie do­stanę. Ro­zu­miesz?

Chaun­cey za­ci­snął zęby i w od­ru­chu buntu po­krę­cił głową na znak nie­do­wie­rza­nia. Chciał splu­nąć na chłopca, lecz ślina spły­nęła mu po bro­dzie, bo ję­zyk od­mó­wił po­słu­szeń­stwa.

Chło­piec uści­snął ręce Chaun­ceya, który, po­pa­rzony go­rą­cem jego dłoni, gło­śno za­wył.

– Mu­sisz zło­żyć mi przy­sięgę wier­no­ści – rzekł chło­piec. – Klęk­nij i przy­się­gaj.

Chaun­cey chciał się szorstko ro­ze­śmiać, ale ze zdła­wio­nej krtani do­był się tylko jęk. Choć z tyłu nie było ni­kogo, jego prawe ko­lano ugięło się, jakby ktoś w nie kop­nął, i za­ryło w bło­cie. Sła­nia­jąc się, do­stał nud­no­ści.

– Przy­się­gaj – po­wtó­rzył chło­piec.

Kark Chaun­ceya ob­jęła fala żaru; wy­tę­ża­jąc siły, le­d­wie zdo­łał za­ci­snąć dło­nie w słabe pię­ści. Roz­ba­wiło go to, choć wcale nie było mu do śmie­chu. Nie poj­mo­wał, ja­kim cu­dem nie­zna­jomy wy­wo­łał u niego rap­towne mdło­ści i osła­bie­nie, które miały ustą­pić do­piero, gdy złoży przy­sięgę. Po­sta­no­wiw­szy usłu­chać chłopca, w du­chu po­przy­siągł so­bie, że znisz­czy go za to upo­ko­rze­nie.

– Pa­nie, je­stem twoim sługą – rzekł gło­sem peł­nym jadu.

Nie­zna­jomy po­mógł mu wstać z klę­czek.

– Spo­tkamy się tu z po­cząt­kiem he­braj­skiego mie­siąca chesz­wan. Mu­sisz mi słu­żyć przez dwie nie­dziele od no­wiu do pełni.

– Dwie nie­dziele? – Ciało Chaun­ceya za­trzę­sło się od gniewu. – Je­stem księ­ciem de Lan­ge­ais!

– Je­steś Ne­fi­lem – od­parł chło­piec, uśmie­cha­jąc się krzywo.

Chaun­cey miał na końcu ję­zyka ciętą ri­po­stę na te słowa, ale zdo­ław­szy ją prze­łknąć, spy­tał lo­do­wa­tym to­nem:

– Co ta­kiego?

– Na­le­żysz do bi­blij­nego rodu Ne­fi­lów. W isto­cie oj­cem twym jest anioł, który spadł na zie­mię z nie­bios. Je­steś więc na poły śmier­tel­ni­kiem – chło­piec na­po­tkał wzrok Chaun­ceya, uno­sząc ciemne oczy – na poły zaś upa­dłym anio­łem.

Przy­wo­ław­szy z ot­chłani my­śli głos swego na­uczy­ciela, Chaun­cey usły­szał, jak od­czy­tuje on frag­menty z Bi­blii i opo­wiada o ro­dzie od­szcze­pień­ców, ra­sie prze­ra­ża­ją­cej i po­tęż­nej, po­wsta­łej, gdy strą­ceni z nieba anio­ło­wie współ­żyli ze śmier­tel­nicz­kami. Prze­szedł go silny dreszcz, na gra­nicy obrzy­dze­nia.

– Ktoś ty?

Chło­piec od­wró­cił się i za­czął od­da­lać, lecz mimo że Chaun­cey chciał ru­szyć za nim w po­goń, nie mógł ustać na osła­bio­nych no­gach. Klę­cząc, przez zmru­żone w desz­czu oczy doj­rzał na jego ple­cach dwie grube bli­zny. Zbie­gały się one w kształt od­wró­co­nej li­tery „V”.

– Czyś ty jest... upa­dły? – za­wo­łał. – Wi­dzę, że odarli cię ze skrzy­deł...?

Chło­piec – anioł albo kto tam jesz­cze – nie za­trzy­mał się jed­nak. Chaun­cey już nie po­trze­bo­wał po­twier­dze­nia.

– A te usługi, które mam od­da­wać... – krzyk­nął. – Chcę wie­dzieć, na czym po­le­gają.

Po­wie­trze roz­brzmiało ci­chym śmie­chem.

1

COL­DWA­TER, MA­INE,WSPÓŁ­CZE­ŚNIE

Weszłam do sali bio­lo­gicz­nej i... szczęka mi opa­dła. Cie­kawe, skąd na ta­blicy wzięli się Bar­bie z Ke­nem. Ktoś przy­cze­pił ich tam ra­zem i na siłę złą­czył im ręce. Oboje byli na go­lasa i tylko miej­sca in­tymne mieli przy­sło­nięte sztucz­nymi li­śćmi. Nad gło­wami la­lek wid­niało ha­sło, wy­pi­sane grubą ró­żową kredą:

ZA­PRA­SZAM DO ŚWIATA ROZ­MNA­ŻA­NIA

Vee Sky, która we­szła ra­zem ze mną, po­wie­działa:

– I wła­śnie dla­tego szkoła za­ka­zuje uży­wa­nia ko­mó­rek z apa­ra­tem fo­to­gra­ficz­nym. Zdję­cia cze­goś ta­kiego w e-zi­nie by­łyby dla wy­działu oświaty wy­star­cza­ją­cym po­wo­dem, żeby wy­wa­lić bio­lo­gię z pro­gramu. A my w ciągu tej go­dziny mo­gły­by­śmy ro­bić coś twór­czego, na przy­kład po­bie­rać in­dy­wi­du­alne lek­cje u ład­nych chłop­ców z wyż­szych sfer.

– Wiesz, Vee – od­par­łam – mogę się za­ło­żyć, że cze­ka­łaś na te za­ję­cia cały se­mestr.

Vee za­trze­po­tała rzę­sami i uśmiech­nęła się szel­mow­sko.

– Nie usły­szę na nich ni­czego, o czym już bym nie wie­działa.

– I to mówi Vee dzie-wi-ca?

– Ci­szej. – Mru­gnęła do mnie, aku­rat gdy za­dzwo­nił dzwo­nek, i mu­sia­ły­śmy za­jąć miej­sca za jed­nym sto­łem, obok sie­bie.

Tre­ner McCo­nau­ghy chwy­cił gwiz­dek dyn­da­jący mu na łań­cuszku na szyi i za­gwiz­dał.

– Dru­żyna, sia­dać!

McCo­nau­ghy trak­to­wał lek­cje bio­lo­gii w dzie­sią­tej kla­sie jak za­ję­cie po­boczne, bo tak na­prawdę pra­co­wał jako tre­ner ko­szy­kówki na uni­werku, o czym wszy­scy wie­dzie­li­śmy.

– Pew­nie nie mie­ści wam się w gło­wie, że seks to coś wię­cej niż pięt­na­sto­mi­nu­towy po­byt na tyl­nym sie­dze­niu sa­mo­chodu. Tym­cza­sem seks to na­uka. No, a czym jest na­uka?

– Nudą – krzyk­nął ja­kiś chło­pak z tyłu sali.

– Je­dyną rze­czą, która mi nie idzie – ode­zwał się inny.

Tre­ner prze­mknął wzro­kiem po pierw­szych rzę­dach, za­trzy­mu­jąc się na mnie.

– Nora?

– Wie­dzą na ja­kiś te­mat – od­po­wie­dzia­łam.

Pod­szedł do mo­jego stołu i stuk­nął w blat pal­cem wska­zu­ją­cym.

– Coś wię­cej?

– Wie­dzą na­bytą po­przez do­świad­cze­nia i ob­ser­wa­cję.

Pięk­nie. Jak na prze­słu­cha­niu do na­gra­nia au­dio­bo­oka z na­szego pod­ręcz­nika do bio­lo­gii.

– Wła­snymi sło­wami – za­żą­dał tre­ner.

Do­tknę­łam koń­cem ję­zyka gór­nej wargi, szu­ka­jąc ja­kie­goś sy­no­nimu.

– Na­uka jest do­cho­dze­niem.

Za­brzmiało to jak py­ta­nie.

– Na­uka fak­tycz­nie jest do­cho­dze­niem – rzekł tre­ner, za­cie­ra­jąc ręce. – Na­uka wy­maga od czło­wieka prze­obra­że­nia się w szpiega.

Ujęta w ten spo­sób na­uka wy­da­wała się wręcz frajdą. Zbyt do­brze jed­nak zna­łam McCo­nau­ghy’ego, by so­bie ro­bić na­dzieje.

– Po­myślne do­cho­dze­nie wy­maga prak­tyki – cią­gnął.

– Seks też – za­wo­łał ktoś, znów z tyłu sali. Wszy­scy po­wstrzy­ma­li­śmy się od śmie­chu, a tre­ner po­gro­ził prze­stępcy pal­cem.

– Tego wam dziś nie za­dam. – McCo­nau­ghy znowu zwró­cił się do mnie: – Noro, sie­dzisz z Vee od po­czątku roku.

Ski­nę­łam głową, nie­stety prze­czu­wa­jąc, do czego zmie­rza.

– I obie re­da­gu­je­cie e-zin.

Przy­tak­nę­łam.

– Na pewno zdą­ży­ły­ście się już do­brze po­znać.

Vee kop­nęła mnie pod sto­łem. Wie­dzia­łam, o czym my­śli. Że fa­cet nie ma po­ję­cia, ile o so­bie wiemy. I nie cho­dzi mi tylko o se­krety, które po­wie­rzamy pa­mięt­ni­kom. Vee sta­nowi moje cał­ko­wite prze­ci­wień­stwo. Ma zie­lone oczy, ja­sno­po­pie­late włosy i kilka ki­lo­gra­mów nad­wagi. Ja je­stem ciem­no­oką bru­netką o wiel­kiej bu­rzy lo­ków, któ­rym nie daje rady na­wet naj­lep­sza pro­stow­nica. Mam też nogi dłu­gie jak ba­rowy sto­łek. Mimo tych róż­nic łą­czy nas nie­wi­dzialna więź, którą mu­sia­ły­śmy na­wią­zać na długo przed przyj­ściem na świat – i obie da­ły­by­śmy się po­kroić, że prze­trwa do końca na­szych dni.

Tre­ner ro­zej­rzał się po kla­sie.

– Za­łożę się, że każde z was nie­źle zna osobę, z którą sie­dzi, bo prze­cież nie bez po­wodu wy­bra­li­ście so­bie miej­sca. Ze względu na po­ufa­łość. Nie­stety, wy­borny de­tek­tyw unika po­ufa­ło­ści, gdyż tępi ona in­stynkt ba­daw­czy. Dla­tego też dzi­siaj usta­limy nowe roz­miesz­cze­nie was przy sto­łach.

Otwo­rzy­łam usta, by za­pro­te­sto­wać, ale Vee mnie wy­prze­dziła:

– To ja­kaś pa­ra­noja! Jest kwie­cień, czyli pra­wie ko­niec roku. Nie może pan te­raz wy­pra­wiać ta­kich rze­czy.

Na twa­rzy tre­nera po­ja­wił się uśmie­szek.

– Mogę wy­pra­wiać ta­kie rze­czy do ostat­niego dnia se­me­stru. A je­śli ob­le­je­cie mój eg­za­min, wró­ci­cie tu­taj w przy­szłym roku i będę je wy­pra­wiał na­dal.

Vee skrzy­wiła się do niego. Jest znana z tej krzy­wej miny, spoj­rze­nia, które za­wiera nie­mal sły­szalny syk. Jed­nak wy­raź­nie od­porny na nie tre­ner pod­niósł gwiz­dek do ust, tak że już nie było o czym dys­ku­to­wać.

– Osoby sie­dzące z le­wej strony sto­łów, czyli po wa­szej le­wej, prze­sia­dają się o jedno miej­sce do przodu. A te sie­dzące do­tąd w pierw­szym rzę­dzie... tak, Vee, ty też... prze­no­szą się do ostat­niego.

Vee we­pchnęła no­tat­nik do ple­caka i gwał­tow­nie za­su­nęła za­mek. Za­gry­za­jąc wargi, mach­nę­łam jej na po­że­gna­nie, po czym się obej­rza­łam, aby spraw­dzić, kto zaj­mie jej miej­sce. Zna­łam na­zwi­ska wszyst­kich ko­le­gów i ko­le­ża­nek z klasy... prócz jed­nego: chło­paka, który miał do mnie te­raz do­łą­czyć. Tre­ner ni­gdy go nie wy­wo­ły­wał, co chyba mu od­po­wia­dało. Sie­dział zgar­biony przy stole za na­szym, spo­koj­nie pa­trząc przed sie­bie chłod­nymi czar­nymi oczami. Jak zwy­kle. Do głowy by mi nie przy­szło, że sie­dzi tam tak dzień w dzień ze wzro­kiem utkwio­nym w prze­strzeń. Z pew­no­ścią nad czymś roz­my­ślał, alein­tu­icyj­nie uzna­łam, że le­piej nie wie­dzieć nad czym.

Po­ło­żył na stole książkę do bio­lo­gii i siadł na daw­nym krze­śle Vee.

Uśmiech­nę­łam się do niego.

– Cześć, je­stem Nora.

Prze­szył mnie czar­nymi oczami, lekko wy­krzy­wia­jąc usta. Moje serce za­marło na chwilę, w któ­rej niby cień za­pa­dła nade mną ja­kaś po­nura ciem­ność. Za­raz zresztą znik­nęła, ale ja przy­glą­da­łam mu się na­dal. Nie uśmie­chał się przy­jaź­nie. Był to uśmiech, który ozna­czał kło­poty. Nie­chybne.

Sku­pi­łam wzrok na ta­blicy. Bar­bie i Ken ga­pili się na mnie z dziw­nie we­so­łymi twa­rzycz­kami.

– Roz­mna­ża­nie lu­dzi to nieco lepki te­mat...

– Błe­eeee! – jęk­nęli chó­rem ucznio­wie.

– Wy­maga doj­rza­łego po­dej­ścia. I tak jak w przy­padku każ­dej na­uki przy­rod­ni­czej, naj­le­piej za­po­zna­wać się z nim na dro­dze do­cho­dze­nia. Do końca dzi­siej­szych za­jęć po­ćwi­czy­cie umie­jęt­no­ści śled­cze, pró­bu­jąc do­wie­dzieć się jak naj­wię­cej o no­wym ko­le­dze. Na ju­tro ma­cie przy­nieść spra­woz­da­nia z tych ba­dań i wierz­cie mi, spraw­dzę, czy są au­ten­tyczne. Uczymy się tu bio­lo­gii, a nie an­giel­skiego, więc niech was nie kusi, aby zmy­ślać od­po­wie­dzi. Chcę wi­dzieć praw­dziwą in­te­rak­cję i pracę ze­spo­łową.

Po­brzmie­wało to po­gróżką: „bo po­pa­mię­ta­cie”.

Sie­dzia­łam spo­koj­nie. Te­raz był jego ruch. Gdy wcze­śniej się uśmiech­nę­łam, nic do­brego z tego nie wy­szło. Zmarsz­czy­łam nos, pró­bu­jąc się zo­rien­to­wać, czym pach­nie. Nie pa­pie­ro­sami. Czymś bar­dziej in­ten­syw­nym i pa­skud­nym.

Cy­ga­rami.

Na­po­tkaw­szy wzro­kiem ze­gar na ścia­nie, za­czę­łam wy­stu­ki­wać ołów­kiem rytm wska­zówki se­kun­do­wej. Po­ło­ży­łam ło­kieć na stole i wspar­łam pod­bró­dek na pię­ści. Wes­tchnę­łam.

No nie­źle. W tym tem­pie ni­czego się nie do­wiem.

Ga­piąc się przed sie­bie, usły­sza­łam jed­nak mięk­kie wo­dze­nie pió­rem po pa­pie­rze. Pi­sał – cie­kawe co. Dzie­sięć mi­nut sie­dze­nia przy jed­nym stole nie upraw­niało go jesz­cze do wy­da­wa­nia opi­nii na mój te­mat. Zer­k­nę­łam w jego no­tat­nik i stwier­dzi­łam, że ma już kilka li­ni­jek tek­stu, któ­rego wciąż przy­by­wało.

– Co pi­szesz? – za­py­ta­łam.

– I mówi po an­giel­sku – od­po­wie­dział, rów­no­cze­śnie to za­pi­su­jąc, ła­god­nym, a za­ra­zem le­ni­wym ru­chem dłoni.

Po­chy­li­łam się nad nim na tyle bli­sko, na ile star­czyło mi od­wagi, pró­bu­jąc prze­czy­tać, co na­pi­sał, ale mo­men­tal­nie zło­żył kartkę na pół i nie zo­ba­czy­łam nic.

– Co na­pi­sa­łeś? – spy­ta­łam sta­now­czo.

Się­gnął przez stół po mój czy­sty ar­kusz, przy­su­nął go do sie­bie i zmiął w kulkę. Nim zdą­ży­łam za­pro­te­sto­wać, cel­nym strza­łem wrzu­cił ją do ko­sza na śmieci przy biurku tre­nera.

Chwilę wpa­try­wa­łam się w kosz, tar­gana nie­do­wie­rza­niem i wście­kło­ścią, po czym otwo­rzy­łam no­tat­nik na czy­stej stro­nicy.

– Jak się na­zy­wasz? – spy­ta­łam z ołów­kiem w po­go­to­wiu.

Spoj­rza­łam na niego znowu tylko po to, żeby zo­ba­czyć ten po­sępny uśmiech, który chyba tym ra­zem miał mnie ośmie­lić, abym coś od niego wy­cią­gnęła.

– Na­zwi­sko? – po­wtó­rzy­łam z na­dzieją, że głos za­ła­muje mi się tylko w wy­obraźni.

– Mów mi Patch[1]. Se­rio. Tak mnie na­zywaj.

Mó­wiąc to, lekko mru­gnął, uzna­łam więc, że ze mnie kpi.

– Co ro­bisz w wol­nym cza­sie? – za­py­ta­łam.

– Nie mie­wam wol­nego czasu.

– My­ślę, że to jest za­da­nie na ocenę, więc może ze­chcesz być miły?

Wy­chy­lił się do tyłu, krzy­żu­jąc ręce za głową.

– Miły?

Prze­ko­nana, że to znów alu­zja, stwier­dzi­łam, że bez­piecz­niej bę­dzie się wy­co­fać.

– W wol­nym cza­sie, po­wia­dasz – rzekł w za­du­mie. – Ro­bię zdję­cia.

Dru­ko­wa­nymi li­te­rami za­pi­sa­łam: FO­TO­GRA­FIA.

– Jesz­cze nie skoń­czy­łem – cią­gnął. – Szy­kuję duży cykl fo­tek fe­lie­to­nistki pew­nego e-zinu, która pro­pa­guje żyw­ność eko­lo­giczną, po­ta­jem­nie para się po­ezją i drży na samą myśl, że bę­dzie mu­siała wy­bie­rać mię­dzy Stan­ford, Yale i... za­raz, jak się na­zywa ten wielki na „H”?

Pa­trzy­łam na niego przez chwilę, wstrzą­śnięta, że w ni­czym się nie myli. I nie od­nio­słam wra­że­nia, że tylko zga­duje. Wszystko wie­dział. A ja chcia­łam się do­wie­dzieć skąd. Na­tych­miast.

– Ale nie wy­lą­du­jesz na żad­nym z nich – do­dał.

– Do­prawdy? – spy­ta­łam bez na­my­słu.

Chwy­cił moje krze­sło pod sie­dze­niem i przy­cią­gnął mnie do sie­bie. Nie­pewna, czy mam dać dra­paka, po­ka­zu­jąc, że się boję, czy nie ro­bić nic i uda­wać znu­dze­nie, wy­bra­łam drugą opcję.

– Mimo że by­ła­byś pry­mu­ską na każ­dym z tych trzech uni­wer­sy­te­tów, gar­dzisz nimi, bo po­wszech­nie ko­ja­rzy się je z suk­ce­sem. Fe­ro­wa­nie wy­ro­ków to trze­cia z two­ich naj­więk­szych sła­bo­ści.

– A druga? – spy­ta­łam z lekką fu­rią. Kim jest ten fa­cet? Czy to ma być ja­kiś wku­rza­jący dow­cip?

– Nie wiesz, komu za­ufać. Nie: od­wo­łuję. Ufasz lu­dziom, tyle że za­wsze nie­wła­ści­wym.

– No, a pierw­sza? – za­py­ta­łam.

– Trzy­masz ży­cie bar­dzo krótko.

– A cóż to ma zna­czyć?

– Bo­isz się wszyst­kiego, nad czym nie masz kon­troli.

Zje­żyły mi się włosy na karku, a salę ogar­nęło lo­do­wate zimno. Nor­mal­nie w ta­kiej sy­tu­acji po­de­szła­bym do biurka tre­nera i po­pro­siła go o zmianę miej­sca, ale nie mia­łam za­miaru dać od­czuć chło­pa­kowi, że może mnie za­stra­szyć. W ir­ra­cjo­nal­nym od­ru­chu sa­mo­obrony po­sta­no­wi­łam, że nie wy­co­fam się pierw­sza.

– Sy­piasz nago? – za­py­tał.

My­śla­łam, że padnę, ale ja­koś się opa­no­wa­łam.

– Nie je­steś osobą, któ­rej chcia­ła­bym się z tego zwie­rzać.

– By­łaś kie­dyś u psy­chia­try?

– Nie – skła­ma­łam. Tak na­prawdę cho­dzi­łam na te­ra­pię do szkol­nego psy­cho­loga, dok­tora Hen­drick­sona. By­naj­mniej nie z wy­boru, no i nie lu­bi­łam roz­ma­wiać na ten te­mat.

– Po­peł­ni­łaś prze­stęp­stwo?

– Nie – od­par­łam. Fakt, że parę razy prze­kro­czy­łam do­zwo­loną szyb­kość, nie zro­biłby na nim wra­że­nia. – Może byś mnie za­py­tał o coś nor­mal­nego? Sama nie wiem... O ulu­biony ro­dzaj mu­zyki.

– Nie będę py­tał o to, czego się do­my­ślam.

– Nie masz po­jęcia, czego słu­cham.

– Ba­roku. Twój świat to prze­cież ład, po­rzą­dek. Pew­nie grasz... na wio­lon­czeli? – po­wie­dział to tak, jakby od­po­wiedź przy­szła mu z po­wie­trza.

– My­lisz się. – Ko­lejne kłam­stwo, lecz tym ra­zem dreszcz prze­szedł mi po ciele. Skąd się w ogóle wziął ten fa­cet? Skoro wie, że gram na wio­lon­czeli, to o czym jesz­cze może wie­dzieć?

– Co to? – Patch do­tknął pió­rem we­wnętrz­nej strony mo­jego prze­gubu. Od­su­nę­łam się od­ru­chowo.

– Zna­mię.

– Wy­gląda jak bli­zna. Noro, masz skłon­no­ści sa­mo­bój­cze? – Na­sze oczy się spo­tkały i fi­zycz­nie po­czu­łam, że on się śmieje. – Ro­dzice są ra­zem czy się roz­wie­dli?

– Miesz­kam z mamą.

– A oj­ciec?

– Tato zmarł w ubie­głym roku.

– Na co?

Wzdry­gnę­łam się.

– Zo­stał... za­mor­do­wany. Wy­bacz, ale to są jed­nak sprawy oso­bi­ste.

Na chwilę za­pa­dło mil­cze­nie, a bez­względ­ność w jego wzroku jakby nieco zła­god­niała.

– Na pewno jest ci ciężko – za­brzmiało to szcze­rze.

Za­dzwo­nił dzwo­nek i Patch wstał, kie­ru­jąc się do drzwi.

– Po­cze­kaj! – za­wo­ła­łam, ale się nie od­wró­cił. – Patch! – Był już za drzwiami. – Prze­cież ja nie mam nic o to­bie!

Za­wró­cił i pod­szedł do mnie. Uj­mu­jąc moją rękę, na­pi­sał coś na niej, za­nim po­my­śla­łam, żeby mu ją wy­rwać.

Spoj­rza­łam na sie­dem cyfr skre­ślo­nych na dłoni czer­wo­nym atra­men­tem – i za­ci­snę­łam ją w pięść. Chcia­łam mu po­wie­dzieć, żeby nie li­czył na mój te­le­fon dziś wie­czo­rem. Chcia­łam po­wie­dzieć, że przez te jego py­ta­nia zmar­no­wa­łam całą lek­cję. Chcia­łam masę rze­czy, ale sta­łam bez słowa, jakby mnie za­mu­ro­wało.

– Dziś wie­czór je­stem za­jęta – ode­zwa­łam się wresz­cie.

– Ja też. – Uśmiech­nął się sze­roko i już go nie było.

Ster­cza­łam bez ru­chu, pró­bu­jąc zro­zu­mieć to, co za­szło. Czyżby ce­lowo wy­py­ty­wał mnie do końca za­jęć, że­bym nie mo­gła od­ro­bić za­da­nia? Czyżby są­dził, że zre­ha­bi­li­tuje go je­den pro­mienny uśmiech? Tak – po­my­śla­łam – ja­sne.

– Nie za­dzwo­nię! – krzyk­nę­łam za nim. – W ży­ciu!!!

– Skoń­czy­łaś ten fe­lie­ton na ju­tro? – spy­tała Vee. Zbli­żyła się, no­tu­jąc coś w sko­ro­szy­cie, z któ­rym ni­gdy się nie roz­sta­wała. – Bo ja za­mie­rzam na­pi­sać o nie­spra­wie­dli­wo­ści tego roz­sa­dze­nia. Do­stała mi się dzie­wu­cha, która wła­śnie dziś rano skoń­czyła le­czyć wsza­wicę.

– Mój nowy ko­lega – po­wie­dzia­łam, wska­zu­jąc ko­ry­tarz za ple­cami Pat­cha. Chód miał wku­rza­jąco pewny, w stylu „wy­bla­kłe dżinsy i kow­boj­ski ka­pe­lusz”. Tyle że tak się nie ubie­rał. Patch na­le­żał do fa­ce­tów, któ­rzy no­szą ciemne le­wisy, ciemne T-shirty na gu­ziki i ciemne buty do ko­stek.

– Ten ki­blu­jący? Pew­nie nie przy­kła­dał się do na­uki. Kto wie, może sie­dzi już drugi raz. – Po­pa­trzyła na mnie po­ro­zu­mie­waw­czo. – Za trze­cim ra­zem to sam miód.

– Przy­pra­wia mnie o gę­sią skórkę. Wie, czego lu­bię słu­chać. Bez żad­nych wska­zó­wek, od razu po­wie­dział: „ba­roku”. – Próba na­śla­do­wa­nia jego ni­skiego głosu wy­szła mi fa­tal­nie.

– Pew­nie zgadł.

– Wie też... o in­nych spra­wach.

– Na przy­kład?

Wes­tchnę­łam. Wie­dział znacz­nie wię­cej, niż­bym chciała.

– Jak mnie wner­wić – od­par­łam w końcu. – Po­wiem tre­ne­rowi, żeby nas roz­sa­dził.

– Po­pie­ram. Mia­ła­bym świetny na­głó­wek do na­stęp­nego ar­ty­kułu: „Dzie­sią­to­kla­sistka kontr­ata­kuje”. Albo jesz­cze lep­szy: „Roz­sa­dzaj, a da­dzą ci po no­sie”. Mmm, coś fan­ta­stycz­nego.

Osta­tecz­nie jed­nak po no­sie do­sta­łam ja. McCo­nau­ghy od­rzu­cił moją prośbę o prze­nie­sie­nie na po­przed­nie miej­sce. Naj­wy­raź­niej zo­sta­łam ska­zana na sie­dze­nie z Pat­chem.

Na ra­zie.

PRZY­PISY