Opowiem ci o zbrodni 5. Nie wiem ebook i audiobook

Prze­czy­taj, a o zbrod­ni do­wiesz siędużo wi­ęcej, niż sądzisz

Bli­sko czter­dzie­ści lat upra­wiam za­wód dzien­ni­ka­rza, ale mu­szę przy­znać, że ni­g­dy do­tąd nie spo­tka­łem się z tak nie­zwy­kłym przed­si­ęw­zi­ęciem, ja­kim jest for­mat ksi­ążko­wo-te­le­wi­zyj­ny „Opo­wiem ci o zbrod­ni”. Kla­sycz­na te­ma­ty­ka kry­mi­nal­na, ale o cha­rak­te­rze „re­ali­ty”, pre­zen­to­wa­na jed­no­cze­śnie w wy­da­niu ksi­ążko­wym i w te­le­wi­zyj­nym pro­gra­mie. To już pi­ąty rok re­ali­za­cji tego cy­klu, stwo­rzo­ne­go przez dzien­ni­kar­kę i re­ży­ser­kę – (moją ko­le­żan­kę z daw­ne­go TVP) i pro­du­cent­kę z te­le­wi­zyj­ne­go ka­na­łu „Cri­me & In­ve­sti­ga­tion Pol­sat” – Agniesz­kę Ku­biak. To wła­śnie w tym ka­na­le, o wy­łącz­nie kry­mi­nal­nym cha­rak­te­rze, po­wstał ten po­my­sł, któ­ry bar­dzo szyb­ko za­ak­cep­to­wa­li czy­tel­ni­cy i te­le­wi­dzo­wie. A że był to uda­ny po­my­sł, po­twier­dze­niem jest już pi­ąty rok te­le­wi­zyj­ne­go pro­gra­mu i pi­ąta ksi­ążka z se­rii „Opo­wiem ci o zbrod­ni”. Wier­nych czy­tel­ni­ków i wi­dzów tego pro­jek­tu za­pew­ne nie mu­szę za­chęcać do prze­czy­ta­nia tego to­mi­ku za­wie­ra­jące­go „mi­ni­kry­mi­na­ły”. Ale tym z pa­ństwa, któ­rzy mają po raz pierw­szy w ręku to wy­daw­nic­two, po­zwo­lę so­bie przy­bli­żyć ideę i da­le­ko idącą od­mien­no­ść tego me­dial­ne­go no­vum. Co roku bie­rze w nim udział czo­łów­ka pol­skich twór­ców li­te­ra­tu­ry kry­mi­nal­nej. Pre­kur­so­ra­mi byli Ka­ta­rzy­na Bon­da, Igor Brej­dy­gant, Woj­ciech Chmie­larz, Ka­ta­rzy­na Pu­zy­ńska, ma­łże­ństwo Ma­łgo­rza­ta i Mi­chał Ku­źmi­ńscy, Mar­ta Gu­zow­ska. W pó­źniej­szych la­tach do­łączy­li do nich: Jo­an­na Opiat-Bo­jar­ska, Max Czor­nyj i Ro­bert Ma­łec­ki oraz... Ka­ta­rzy­na Gro­cho­la. Ci au­to­rzy, naj­częściej two­rzący fik­cję, mu­sie­li się zde­rzyć z rze­czy­wi­sto­ścią, z któ­rej na co dzień czer­pa­li in­spi­ra­cje do swej twór­czo­ści. Au­to­rzy pro­gra­mu w ka­żdej se­rii przed­sta­wia­ją tej pi­sar­skiej eli­cie kil­ka­na­ście spraw, któ­re nie­gdyś wstrząsnęły Pol­ską. Twór­cy kry­mi­na­łów mo­gli z tego ró­żno­rod­ne­go wa­chla­rza dra­ma­tycz­nych zda­rzeń, si­ęga­jących na­wet lat 80. ubie­głe­go wie­ku, zna­le­źć te­mat, któ­ry ich naj­bar­dziej za­in­te­re­so­wał i prze­lać go na pa­pier. Ka­żdy z pi­szących oczy­wi­ście w bar­dzo in­dy­wi­du­al­ny spo­sób pod­cho­dził do tego za­da­nia. Są więc tu kla­sycz­ne opo­wia­da­nia, pró­ba dzien­ni­kar­skie­go śledz­twa, czy też spoj­rze­nie na zbrod­nię „ocza­mi” za­bój­cy. Nie­któ­rzy z au­to­rów pró­bu­ją od­po­wie­dzieć na py­ta­nie: dla­cze­go? Ka­żdy z au­to­rów ma od­mien­ny styl nar­ra­cji i pro­wa­dzi czy­tel­ni­ka do pu­en­ty ró­żną dro­gą. Nie za­wsze znaj­du­je­my od­po­wie­dź na py­ta­nie: co po­py­cha czło­wie­ka do po­pe­łnie­nia zbrod­ni?

A te­raz o tym, co za­wie­ra bie­żący zbiór opo­wia­dań kry­mi­nal­nych „Opo­wiem ci o zbrod­ni” i któ­rzy au­to­rzy pod­jęli się przy­bli­żyć tra­gicz­ne zda­rze­nia sprzed lat.

Za­cznę od „we­te­ra­na” tego cy­klu WOJ­CIE­CHA CHMIE­LA­RZA – pi­sa­rza po­cho­dzące­go ze Śląska. Ten były dzien­ni­karz, swo­isty gi­gant na ryn­ku kry­mi­na­łów, bar­dzo często osa­dza ak­cje swych bo­ha­te­rów w tym spe­cy­ficz­nym re­gio­nie. Na pod­sta­wie jego ksi­ążki „Żmi­jo­wi­sko” po­wstał se­rial dla Ca­nal+. Woj­tek w opo­wia­da­niu za­ty­tu­ło­wa­nym „SZCZE­GÓ­ŁY” po­wra­ca do wy­da­rzeń z 2002 roku, któ­re mia­ły miej­sce w jego ro­dzin­nym mie­ście – Gli­wi­cach. Au­tor po­sze­dł tro­pem wie­lo­let­nie­go śledz­twa do­ty­czące­go ta­jem­ni­cze­go za­gi­ni­ęcia ma­łże­ństwa So­ba­ńskich. Wspó­łnie pro­wa­dzi­li nie­du­ży biz­nes w tym mie­ście... i znik­nęli. Ta spra­wa jest szcze­gól­nie mi bli­ska, bo­wiem pre­zen­to­wa­łem ją w swo­im te­le­wi­zyj­nym „Ma­ga­zy­nie Kry­mi­nal­nym 997” i dzi­ęki in­for­ma­cjom od te­le­wi­dza uda­ło się roz­wi­ązać kry­mi­nal­ną, jak się oka­za­ło, tra­gicz­ną za­gad­kę. Dba­jąc o ty­tu­ło­we „szcze­gó­ły”, Chmie­larz roz­po­czy­na opo­wia­da­nie od emi­sji owe­go „997”. Ale spra­wa nie ko­ńczy się tyl­ko na dra­ma­cie tyl­ko tego ma­łże­ństwa.

Ko­lej­ny „we­te­ran” cy­klu „Opo­wiem ci o zbrod­ni”, to sce­na­rzy­sta fil­mo­wy, pi­sarz, re­ży­ser, fo­to­graf i ak­tor IGOR BREJ­DY­GANT. Igor pi­sze nie­zbyt często, ale jego kry­mi­na­ły szyb­ko znaj­du­ją uzna­nie u czy­tel­ni­ków, a jest ich zna­czące gro­no. Jego twór­czo­ść mo­żna często zo­ba­czyć na ekra­nie te­le­wi­zyj­nym. Wie­lu czy­tel­ni­ków uwa­ża, że wśród pi­szących kry­mi­na­ły jest naj­lep­szym znaw­cą cha­rak­te­ru ko­biet. Swo­ją pu­bli­ka­cję o tra­gicz­nej hi­sto­rii ma­łże­ństwa z Ra­do­mia za­ty­tu­ło­wał „NIE WIEM”. Bo­ha­te­ra­mi są wy­kszta­łce­ni lu­dzie, w „kwie­cie wie­ku”, będący od lat w se­pa­ra­cji, ale miesz­ka­jący pod wspól­nym da­chem. Przez lata wła­ści­wie nie mają kon­tak­tu ze sobą. Au­tor pa­trzy na ten ro­dzin­ny dra­mat z po­zy­cji męża, któ­ry kre­owa­ny jest na czło­wie­ka nie­ma­jące­go nic wspól­ne­go z pó­źniej­szy­mi zda­rze­nia­mi.

MAX CZOR­NYJ, naj­młod­szy au­to­rów tego to­mi­ku, nie­daw­no wda­rł się z ogrom­nym suk­ce­sem na ksi­ęgar­ski ry­nek kry­mi­na­łów. Ten sza­le­nie am­bit­ny i na­der twór­czy ad­wo­kat z Lu­bli­na za­de­biu­to­wał w 2017 roku. Osi­ągnął nie­by­wa­łą po­pu­lar­no­ść, roz­po­czy­na­jąc od cy­klu o ko­mi­sa­rzu Ery­ku De­ry­le. Na­pi­sał bli­sko 30 ksi­ążek w po­nadmi­lio­no­wym na­kła­dzie. Były to nie tyl­ko prze­sad­nie „krwi­ste” kry­mi­na­ły, ale i inne ga­tun­ki z hi­sto­rycz­ny­mi włącz­nie. W swym opo­wia­da­niu za­ty­tu­ło­wa­nym „BRUD­NE NA­RO­DZI­NY SKOR­PIO­NA”, sta­ra się zna­le­źć od­po­wie­dź na py­ta­nie, co spo­wo­do­wa­ło, że chło­pak z jed­nej z po­mor­skich wio­sek stał się jed­nym z naj­po­twor­niej­szych mor­der­ców XX wie­ku w Pol­sce? Pa­weł Tu­chlin, zwa­ny „Skor­pio­nem” – bo jego po­sta­cią zaj­mu­je się Czor­nyj – to za­bój­ca 9 ko­biet i spraw­ca wie­lu in­nych bru­tal­nych prze­stępstw. Max, na pe­wien spo­sób, sta­ra się „we­jść w skó­rę” mor­der­cy, si­ęga­jąc do jego nie­szczęśli­we­go dzie­ci­ństwa. Czy uda­je się to au­to­ro­wi? Wy­star­czy prze­czy­tać to opo­wia­da­nie. A war­to z jesz­cze jed­ne­go po­wo­du: Tu­chlin był przed­ostat­nim w PRL za­bój­cą (1987), na któ­rym wy­ko­na­no wy­rok śmier­ci.

Ko­lej­ny au­tor, to zdo­by­wa­jący co­raz wi­ęk­szą po­pu­lar­no­ść wśród cztel­ni­ków kry­mi­na­łów RO­BERT MA­ŁEC­KI